Vanaf vandaag, 1 februari 2009, is de nieuwe regeling voor het opstijgen en landen op Zaventem van kracht. De vliegtuigen gaan dat voortaan doen tegen de wind in, zoals dat overal ter wereld gebeurt. Eigenlijk is dit geen nieuwe regeling, maar het hernemen van de oude die van kracht was tot ergens tijdens de regering Verhofstadt I. Toen vond groene Isabelle Durant (verpleegster van beroep, nota bene) dat de vliegtuigen niet meer op de klassieke manier moesten opstijgen en landen, maar wel op zo'n manier dat haar meestal rijke, uitgeweken Brusselse kiezers in de oostrand van Brussel er zo weinig mogelijk last van hadden. Met ecologie had dit niets te maken. Aan deze waanzin is dus een einde gekomen. Na Finland heeft ook Frankrijk besloten een nieuwe kerncentrale te bouwen. Ook dat is een daad van gezond verstand. Alle groene wil ten spijt, zal het nog enkele decennia duren alvorens Europa alleen nog afhankelijk kan zijn van groene stroom en aanverwanten. De ecologisten, die de Belgische kerncentrales willen sluiten, zijn hyprocrieten. Als dat gebeurt, zal België immers stroom moeten invoeren uit Frankrijk, waar die wordt opgewekt met kernenergie. Franse bedrijven hebben trouwens ook al een akkoord op het Britse net van kerncentrales uit te bouwen. Het is een goede zaak, dat Europa wil overschakelen naar groene energie, laten we daarover duidelijk zijn. Die is momenteel echter onbetaalbaar aan het worden, zeker in het vooruitzicht van een globale financiële en economische crisis. Als het streefdoel, 20% tegen 2020, al gehaald zou worden (voor België is dat 13%), dan zal dat enorm veel geld kosten. Daarbij komt nog dat het huidige systeem met fotovoltaïsche cellen eigenlijk nog in zijn kinderschoenen staat. Het CSP systeem, met gigantische spiegels op hectaren grond, rendeert voorlopig wel, maar alleen op plaatsen waar veel zon is (in Zuid-Spanje bv). Na Groot-Brittannië heeft ons land het minst aantal uren zon in Europa. Er zijn, naar schatting, nog oliereserves voor 40 jaar, gasreserves voor 70 jaar, steenkoolreserves voor 150 jaar en uraniumvoorraden (voor kernenergie) voor 200 jaar. Deze voorraden zullen nodig zijn om de energiebevoorrading van de wereld te garanderen in afwachting van het moment dat de hernieuwbare energie werkzaam en betaalbaar zal zijn. Nu al doen alsof het morgen allemaal kan, is een utopie. Gelukkig schijnt er hier en daar toch nog genoeg gezond verstand te zijn om de problemen op een nuchtere manier in te schatten. Als we de groentjes hun gang lieten doen, zaten we morgen terug in de middeleeuwen.
