Bijna 20 jaar na de uitgave van het ‘Manifest voor een zelfstandig    Vlaanderen in Europa’ is daar een vervolg op gekomen. Schrijver is Remi Vermeiren (84), voormalig KBC-topman en toenmalig voorzitter van zestienkoppige denkgroep ‘in de Warande’, die zijn boek nu kortweg ‘Vlaams Manifest’ noemt, met op de kaft het citaat van Mark Elchardus: ‘Een wegwijzer voor een betere toekomst voor Vlaanderen én Wallonië’.

   Er is in die 20 jaar heel wat gebeurd én veranderd. Denk maar aan de vergrijzing en de klimaatproblemen, maar ook Vermeiren komt tot de conclusie dat de structuur van dit land moet veranderen door bevoegdheden meer te koppelen aan verantwoordelijkheid. Dat is iets waar ik het in deze rubriek ook al meer dan eens over heb gehad: ‘de tering naar de nering zetten’ en Wallonië er op te wijzen meer verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid te tonen. Een ‘wallonisering’ van Vlaanderen, minder werken en meer uitgeven, zal uiteindelijk zorgen voor een budgettaire ontsporing die zal moeten betaald worden door een Vlaanderen dat tegen 2027 zijn begroting in evenwicht kan hebben, terwijl  Brussel en Wallonië nu reeds zo goed als failliet zijn.

--

   En dan nog dit:

   Ik kom nog even terug op het samengaan van Opel VLD en het MR in Brussel. De eerste Open VLD’er op de kieslijst voor 9 juni is daar Alexia Bertrand op de vierde plaats, die feitelijk ook tot het MR behoorde, maar daarvoor van partij moest veranderen om staatssecretaris Eva De Bleeker te vervangen die op vraag van Crootje kon opstappen. Zelfs binnen de Belgische liberale familie gaat men er vanuit dat  Open-VLD als zevende partij in Vivaldi en ondanks de verhoopte ‘kanseliersbonus’  in Brussel én in Vlaanderen niet veel meer voorstelt.