Op de negende IJzerwake van Steenstrate werd er opvallend voorzichtige taal gesproken. Heel wat rechtse Vlamingen zijn er zich van bewust, dat we op dit ogenblik een soort kantelmoment meemaken en geven De Wever en zijn N-VA het voordeel van de twijfel. Daarbij moeten ze dan ook nemen, dat Bart altijd gezegd heeft, dat zijn partij gaat voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar dat hij bereid is die in stappen te zetten. De eerste stap zal wel de moeilijkste worden, want op dit ogenblik is er helemaal nog geen opening tot welke staatshervorming ook. Toch hebben de Vlaamse onderhandelaars, N-VA en CD&V op kop, gelijk, wanneer ze zeggen, dat er eerst een overeenkomst moet komen over de geldstromen van de financiering en, vooral, over de responsabilisering ervan. Het heeft geen zin te zeggen, zoals de Franstaligen dat doen en onze me(r)dia dat na-apen, dat we straks zoveel miljarden meer krijgen, als er aan het verkrijgen van dat geld geen voorwaarden verbonden worden. In Quebec, Canada, krijgt de Franstalige regio slechts 15% waarvoor ze geen verantwoording moet afleggen, hier is dat 80%, een absurd cijfer. We kunnen het trouwens ook vergelijken met wat onze gemeenten van de staat en de regio op die manier krijgen: slechts 50%. Als we willen vermijden, dat dit land morgen financieel op zijn tandvlees zit, dan moet er verantwoording worden gegeven voor de grote geldsommen die van het ene niveau naar het andere worden doorgesluisd. Om op Steenstrate en zijn IJzerwake terug te komen: er waren daar toch weer zo'n vijfduizend manifestanten. De verwaterde IJzerbedevaart kan daar alleen maar van dromen. Er waren zelfs vrij neutrale reportages op VRT en VTM, al was deze laatste toch weer enkele skinheads op het spoor gekomen. Het lijkt wel of bij sommige mensen de tijd is blijven stilstaan. Uit de toespraak van professor Matthias Storme vergeten we zeker niet zijn uitspraak over Brussel: "Brussel is niet alleen van ons, maar óók van ons". Storme benadrukte ook dat Vlaanderen voor Europa niet bestaat zolang het niet onafhankelijk kan zijn. Een eventuele nieuwe staatsgrens zal er niet zijn om ons af te sluiten van Europa, maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten. Kortom, met stappen of zonder, eens zal het moeten gebeuren. Met België is er geen toekomst.
