De vogelgriep is een ernstige zaak, zeker sinds men weet dat er al mensen aan gestorven zijn, niet alleen in Azië maar ook hier. Denk maar aan de veearts uit 's Hertogenbosch die bij de vorige uitbraak eraan bezweek (de man had er zich wel niet tegen laten inenten, wat hij in zijn functie had moeten weten). In Azië is deze ziekte ondertussen wel geëscaleerd en het is dan ook best te begrijpen dat men zich in de hele wereld zorgen begint te maken, alhoewel er nog altijd een eerste geval van overdracht van men op mens moet worden vastgesteld. Dat men voorzorgen neemt, ook en vooral op Europees vlak, is toe te juichen, maar men moet wel niet overdrijven. Uit de vorige uitbraak van vogelpest waarbij vooral westelijk Duitsland, Nederland en de Belgische grensstreek werden getroffen, heeft men echter geen lessen getrokken. Ook toen, net zoals een paar weken geleden toen de ziekte zich uitte in Roemenië en Turkije, hadden we te maken met een lange droogteperiode. Het bleek nl dat de ziekte zich niet alleen uitbreidde door trekvogels, maar dat de kiemen ervan wegens de grote droogte ook door een aanhoudende oostenwind werden meegevoerd. Aan de vorige epidemie kwam meteen een einde toen de wind naar het westen draaide en het begon te regenen. Hetzelfde deed zich ook nu voor. Op woensdag 19 oktober draaide de wind naar west-zuidwest en begon het hier en daar te regenen.Van dan af en zolang de wind uit die hoek zal komen, is er voor West Europa geen direct gevaar. Panikeren om een papegaai die werd ingevoerd uit Zuid Amerika of enkele eenden die in Duitsland gestorven bleken te zijn na het eten van rattenvergif, is dan ook overdreven. De vogelgriep heeft nl altijd bestaan en zal blijven bestaan en er zal altijd wel hier en daar een vogel gevonden worden die er aan sterft, net zoals andere dieren (én mensen) altijd wel van iets sterven. Alle zwanen op stal zetten, zoals in Brugge, is dan ook ridicuul, evenals de mensen verplichten hun kippen binnen te houden. Hoe kunnen particulieren met een hokje van 2 op 2 zonder vensters zoiets doen? Al even gek is het dat kwekers duizende kuikens moeten vergassen omdat niemand ze nog koopt door het terugvallen van de kippenvleesconsumptie. Als men ziet hoe onhygiënisch er op vele plaatsen in Azië geleefd wordt, zeker op en rond markten, is het helemaal niet verwonderlijk dat daar ziekten uitbreken. Aan ons hier om het proper te houden en de windrichting in 't oog te houden. Bij paniekvoetbal wordt niet gescoord.
Vrijdag 28 oktober zit erop; de nationale staking annex betoging is voorbij. Die laatste was, volgens de vakbonden, een groot succes. Men sprak zelfs tot 100.000 deelnemers. Is dat een succes? 100.000 betogende vakbondslui, dat is amper 3% van alle aangesloten leden. Dan moet er nog rekening mee gehouden worden dat een groot deel van de ACV-ers, toch nog altijd leden van de grootste vakbond van het land, er wel bijliep maar dan zonder veel overtuiging, zeg maar dat ze het deed om het gezicht te redden. 100.000 is trouwens ook maar één derde van de deelnemers aan de "witte mars" in de jaren negentig en die heeft, jammer genoeg, ook niet veel uitgehaald. Ondertussen blijkt dat in Vlaanderen liefst 80% van de bedrijven bijna normaal gewerkt heeft. Het gros der betogers kwam nl van de overheidsdiensten voor wie, nota bene, het hele generatiepact zo goed als niet meetelt én van enkele grote bedrijven, die nu eenmaal niet draaiende kunnen gehouden worden met een deel van het personeel. De overgrote meerderheid van de Vlaamse bedrijven zijn echter KMO's en die deden niet mee, ook het gros van hun personeel niet. In Wallonië ligt dat natuurlijk anders. Wallonië is hét stakersland bij uitstek. Het laatste marxistische bolwerk van West Europa. Bij de staking van 7 oktober was het al een half mirakel dat er toen één groot bedrijf niét mestaakte, Duferco uit La Louvière. Maar daarbuiten is het al "grève" wat de klok slaat. De zo geroemde Belgische productiviteit is grotendeels een Vlaams fenomeen. We krijgen er bijna nooit cijfers over, maar men kan best aannemen dat die in het zuiden van het land "iets" lager zullen liggen. Laat ons hopen, dat de regering Verhofstadt II voor één keer het been stijf houdt en verder profiteert van het feit dat de PS niet naar vervroegde verkiezingen durft gaan. Dit niet alleen o.w.v. de huidige breuk tussen de socialistische partijen en hun vakbond, maar vooral door de steeds aangroeiende lijst van overtreders die in Wallonië door de mand vallen i.v.m de schandalen die begonnen bij de huisvestigingsmaatschappij "La Carlorégienne". Drie PS-sers zitten al achter de tralies en een dozijn is in verdenking gesteld. Volgens Jean Guy, de voormalige hoofdredacteur van het ter ziele gegane partijblad "Le Peuple" is wat nu in Wallonië aan het gebeuren is véél erger dan de schandalen rond Agusta en Dassault. De man is er trouwens van overtuigd, dat er nog meer lijken uit de kast gaan vallen en dat is eigenlijk goed nieuws voor Verhofstadt. PS: Wat Verhofstadt betreft was er deze week trouwens nog een merkwaardig nieuwtje in de kranten: hij zou ook een roman geschreven hebben, genre fictie. Bij mijn weten heeft hij er zelfs meer geschreven. Die andere noemde hij "Burgermanifesten" en - zoals ondertussen gebleken is - waren die ook van het genre fictie!
Reeds in een van mijn eerste blogs, op 15 april van dit jaar, waarschuwde ik voor de politiek van minister Flahaut, die een soort machtsgreep had geplaatst binnen de militaire hiërarchie. Op twee na waren alle commandoposten van ons leger Franstalig en meestal bevriend met Olle Bolle Flahaut. Ik noteerde toen ook nog dat bijna alle gevechtseenheden in Wallonië in Wallonië werden gelegerd en de Vlamingen in het leger binnenkort alleen nog goed zouden zijn voor wat logistieke steun, zeg maar papier en potloden. Ik krijg gelijk, want nu heeft de olijke dikkerd, die al twee regeringstermijnen de belangrijke post van Defensie bezet, besloten de laatste pantserafdeling uit Vlaanderen weg te halen en te verhuizen van Leopoldsburg naar het Waalse Stockem, in de provincie Luxemburg. De instructeurs en rekruten zullen de mogelijkheid hebben mee naar Stockem te gaan, maar alleen een heel kleine minderheid is daartoe bereid, waardoor de vacante plaatsen in Stockem zullen worden ingenomen door Walen. Daarmee geeft Flahaut de Amerikaanse pers gelijk toen die, tijdens de aanloop naar de Irak oorlog, schreef dat het Belgische leger alleen maar goed was om te zorgen voor de werkgelegenheid. Dat niemand in de regering Verhofstadt daartegen reclameert bewijst nog eens duidelijk dat de PS het in deze regering voor het zeggen heeft. Flahaut is trouwens de enige niet in de ploeg van Verhofstadt II die onbeschaamd zijn eigen kiezerskorps bevoordeelt. Ook het departement Justitie is één club van tante Laurette geworden. Tony van Parijs, de justitiespecialist van het CD&V en zelf ex-minister van Justitie, mag daartegen dan wel protesteren, maar daar zal het ook hier wel bij blijven. Ook hij kan er niets aan doen dat het departement vrijwel volledig door Franstaligen wordt gedomineerd. Tante Laurette is er zo gerust is dat ze besloten heeft volgend jaar een worp te doen naar het burgemeesterschap van Schaarbeek. Ook als ze morgen geen minister meer zou zijn, weet ze dat er op Justitie voor haar partij weinig fout kan lopen. Het Vlaams Belang zegt "Eigen Volk Eerst" maar doet daar niets aan omdat het daartoe eenvoudig niet de kans krijgt. De PS zegt niet "Eigen Volk Eerst", maar doet het wel en heel de meerderheid doet alsof zijn neus bloedt.
Ons pensioenstelsel werkt volgens het herverdelingssysteem: de overheid betaalt de gepensioneerden met het geld dat het afneemt van de beroepsactieven. Het is dus niet zo dat gepensioneerden profiteren van geld dat zijzelf opzij hebben gezet. Zij genieten van het geld dat van de actieve bevolking wordt afgenomen. Zolang nu die actieve bevolkingsgroep groot genoeg is, is er geen probleem. Als die groep echter steeds kleiner wordt en er anderzijds steeds meer gepensioneerden bijkomen, krijgt men financiële problemen en daar zijn we nu aan toe. In heel wat landen werd en wordt het geld voor de pensioenen apart belegd, zodat daar de gepensioneerden wél genieten van hun eigen spaargeld. Men moet echt geen econoom zijn om te zien dat het Belgische systeem in de toekomst niet houdbaar is. Dat heeft de regering Verhofstadt ook moeten vaststellen en daarover zijn alle meerderheidspartijen het eens, de socialistische partijen inbegrepen.
De generatie die nu rond de vijftig is, is de groep die de grootste welvaart uit onze geschiedenis heeft gekend. Geboren na de tweede wereldoorlog, vrijgesteld van alles en nog wat (alles gratis), werd zij de generatie van de grote (linkse) idealen van 1968: alles kon, niets moest nog. Seks, drugs en rock n roll. Betogen tegen de kruisraketten. De generatie van de pil en het goedkeuren van abortus, voor zover dat voor hen nodig was, want veel kinderen krijgen was er niet meer bij. In feite zijn ze er zelf mee voor verantwoordelijk dat er na hen geen groot nageslacht kwam dat voor het in stand houden van de sociale rechten kon betalen. In de plaats daarvan zou men dat probleem oplossen door hele horden immigranten in het land te laten, waarvan men hoopte dat die de gaten wel zouden dichten. Tegelijkertijd zou er zo ook een multiculturele samenleving komen, iets waarop feitelijk niemand zat te wachten.
Nu aan diezelfde generatie gevraagd wordt zelf ook eens een offer te brengen in de vorm van enkele jaartjes langer te werken, geeft ze niet thuis. In feite is heel hun leven een schijnvertoning geweest, hebben zij het geld van de vorige, hardwerkende generatie er door gejaagd (het is veelbetekenend dat het ook de generatie is die de euthanasie legaliseerde) en laden zij hun kinderen, voor zover ze er al hebben, op met enorme schulden. Die kinderen dat weet men nu al met zekerheid zullen langer mogen werken, niet tot 55, maar misschien zelfs tot 70 jaar, zoals topmanager Johan Bertrands van levensverzekeraar Swiss Life het onlangs verwoordde (Het Laatste Nieuws / 02.10.05 Weekend, blz 11).
Het enige ideaal dat de uitgebluste generatie had en heeft, is samen te vatten in één persoonlijk voornaamwoord : Ik. Alles voor ikke en de rest kan stikke!
Deze week vrijdag komt er dus de grote nationale staking en betoging tegen wat men "het generatiepact" is gaan noemen, maar wat in feite gaat om het betaalbaar houden van pensioenen en sociale zekerheid. Zoals te verwachten was, heeft men in Wallonië niet gewacht tot vrijdag maar is men vandaag, maandag, al begonnen met enkele grote bedrijven plat te leggen en kan men ervan uit gaan dat er in de streek rond Charleroi deze week en misschien ook volgende week, weinig of niet zal gewerkt worden. Ook de Waalse tegenhanger van De Lijn, de TEC, is meteen gaan staken. TEC staat voor "Transport en Comun", maar voor veel Waalse burgers zou men beter spreken van TEG ("Transport en Grève"). Als het woord "Grève" nog maar valt, ligt het hele openbaar vervoer er lam. Dat de treinen deze keer niet meedoen, heeft alleen te maken met het feit dat men ze vrijdag nodig heeft om de stakers naar Brussel te brengen. Maandag is er ook al één bedrijf in Vlaanderen plat gelegd: Case New Holland", dat ook de vorige week al staakte, toen samen met Volkswagen Vorst. Case New Holland is een bedrijf dat landbouwmachines produceert, dat feitelijk al enkele keren zo goed als failliet is geweest en enkel telkens gered werd door een serie overnames. Het heette in het verleden ook al Sperry New Holland, Ford New Holland en (als ik me niet vergis) FIAT New Holland. Het lijkt erop dat die mensen smeken om hun bedrijf failliet te laten gaan. Voor bedrijfsleiders wordt het trouwens een verscheurende keuze wat ze in de toekomst in dit land nog kunnen doen: Polen aannemen die willen werken, of Belgen die niét willen werken. Als het dilemma te groot wordt kan men natuurlijk ook verhuizen naar Oost Europa... Voor Wallonië is er in deze miserie één klein lichtpuntje: door al die stakingen heeft men geen aandacht meer voor de huisvestingsfraude. Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat er ergens een nieuw schandaal ontdekt wordt. Er zijn ook al een handvol beheerders die zelf hun ontslag hebben aangeboden om een arrestatie te voorkomen. Tenslotte is er in de regio Charleroi ook al een politie inspecteur in opspraak gekomen omdat die PV's tegen plaatselijke PS-kopstukken liet verdwijnen in ruil voor het uitvoeren van karweitjes aan zijn huizen (meervoud!).
De Gazet Van Antwerpen is jarenlang een krant geweest die, alhoewel officieel neutraal, in werkelijkheid Vlaams en Christelijk was. Dat was vroeger zo, toen alle kranten een bepaalde filosofische strekking aanhielden, maar ook later nog, toen dat allemaal begon te vervagen. Vooral sinds de zogenoemde "zwarte zondag" en de daarop ingestelde schutskring rond het Vlaams Blok, nu Vlaams Belang, het beruchte "cordon sanitaire" (niet voor niets een Franse benaming), was "De Frut", zoals de krant in de volksmond wel eens genoemd wordt zowat de enige krant in Vlaanderen die uitgesproken Vlaams en Christelijk bleef. Een gevolg daarvan was, dat de Gazet zelf ook een beetje in het verdomhoekje gezet werd door de andere kranten en de media in het algemeen en bv zo goed als nooit aan bod kwam bij de o zo neutrale VRT. Zelfs toen de krant het Visa schandaal in Antwerpen uitbracht, kwam het amper aan bod. Nog ergerlijker werd het toen de krant op een kleine formaat, het zgn "tabloid formaat" ging verschijnen en dit als eerste krant in Vlaanderen. De VRT bestond het toen reclame te maken voor dat tabloid, maar dan niet voor de Gazet van Antwerpen, die al op het andere formaat verscheen, maar wel voor De Standaard, die aankondigde later te zullen verschijnen op eenzelfde formaat. M.a.w. de krant werd doodgezwegen en hoe goed hun journalisten ook waren, ze konden hoogstens aan bod komen in het programma van Jurgen Verstrepen op Liberty TV, tot ook dat programma door de politiek correcten uit de ether werd gehaald. Dat het echter kan verkeren, wist Bredero al. De Gazet Van Antwerpen was enkele jaren geleden al gefusioneerd met het Belang van Limburg en beide kranten werden eigendom van een Limburgse familie (Baert, als ik me niet vergis). De grote baas van die familie, bazin eigenlijk, was een mevrouw Baert, die op voorspraak van Steve Stevaert (wie was dat weer?) van onze koning de titel van barones kreeg. Echter, voor wat hoort wat en het gevolg van heel dat machiavellistisch gekonkelfoes was, dat de Gazet Van Antwerpen verplicht werd een minder Vlaamse en Christelijke koers te volgen en integendeel de Belgische linkse kaart te trekken. Dat lukte echter niet meteen omdat Luc Van Loon, de hoofdredacteur en hijzelf Antwerpenaar, overtuigde Vlaming en christelijk geïnspireerd, niet zinnens was zijn principes te verloochenen voor een bord Limburgse linzensoep. Het uiteindelijke gevolg was, dat de heer Van Loon ontslagen werd (men wou hem eerst degraderen, maar dat nam hij niet) en vervangen werd door een zekere Luc Rademakers, niet-gelovige Limburger, waarvan zelfs gezegd werd dat hij bij de Loge was aangesloten en die daarenboven niet eens in de provincie Antwerpen woonde, maar in Vlaams Brabant. En dat was nog niet alles: Rademakers is getrouwd met een Walin (dat is zijn zaak) en (nu komt het) voedt zijn kinderen op in het Frans! Sinds de machtswissel is de "Frut" een linkse krant geworden waarin weinig dagen voorbij gaan zonder dat de Antwerpse burgemeester Janssens erin wordt opgehemeld. Bij de nieuwe Gazet Van Antwerpen zijn de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar al begonnen en moet iedereen de rangen sluiten achter "het onderhemmeke", zoals Janssens in de Scheldstad wordt genoemd. Sindsdien is de krant ook opnieuw salonfähig geworden bij de andere media, mogen vertegenwoordigers ervan weer op TV komen en is er zelfs een gezamenlijke enquête met de VRT. Sindsdien wordt de krant ook de "De Gazet Van Janssens" genoemd. Daarbij hoeft geen tekening. Het kan inderdaad verkeren. Tenslotte nog dit: bij zijn aantreden beloofde de nieuwe hoofdredacteur dat hij ging zorgen dat de Gazet binnen het jaar 10.000 abbonees meer zou hebben. Na dat jaar blijken het er echter 4.000 minder te zijn. Daarbij hoor ikzelf ook.
Slecht nieuws voor de stakers en betogers van volgende vrijdag: hun acties kunnen hun eigen gezondheid schaden. Tenminste als ze gelijk krijgen en de pensioengerechtigde leeftijd niet verhoogd wordt. Dit blijkt nl uit een studie van Shell in de "British Medical Journal". Dat bedrijf heeft in Texas liefst 3500 ex werknemers die met pensioen waren, gevolgd over een periode van liefs dertig jaar om uit te maken of vervroegd pensioen zou leiden tot een mooiere oude dag, zoals door stakers en vakbonden hier beweerd wordt. Lekker niet, dus, want zelfs wie met zijn 55ste stopt, schijnt dubbel zoveel risico op te lopen om vóór zijn 65ste te sterven dan wie blijft werken. Voor werknemers uit de lagere economische klasse, zeg maar de arbeiders, blijkt het risico zelfs 60% te bedragen. Redenen voor dit verschijnsel blijken te zijn dat men snel is uitgekeken op die eeuwige vakantie die er dan volgt. Men voelt zich uitgesloten en raakt geïsoleerd tussen zijn vier muren. Men gaat later slapen, drinkt meer omdat men 's morgens geen verplichtingen heeft en geen doel meer heeft. Daar is natuurlijk iets aan te doen, maar ook dat moet goed op voorhand gepland worden. In een vroeger leven organiseerde ik in het bedrijf waarin ik werkte o.m. ook de pensioneringsfeestjes. Het was me toen al opgevallen dat gepensioneerden een langer leven beschoren was als zijn iets degelijks aan de hand hadden, bv een grote tuin en/of dieren. Vooral duivenmelkers bleven het langst actief. Een andere mogelijkheid is zich intens bezig houden met de kleinkinderen; die zorgen wel dat men zich niet verveelt. Volgens Jean-Pierre Baeyens, een geriater uit Oostende, die het bericht van Shell bevestigt, gaat deze situatie zelfs nog verder en geldt die niet alleen voor vroeg gepensioneerden, maar zelfs voor langdurig werklozen. Studies zouden erop wijzen dat men zelfs onder werkloze dertigers en veertigers opvallend hogere sterftecijfers tegenkomt dan bij leeftijdgenoten die werken. De mens is nu eenmaal een sociaal wezen dat bezig moet zijn. "La dolce far niente" (het zalig niets doen) is alleen een zoete droom voor iemand die (hard) werkt.
We hebben in dit land al veel meegemaakt, maar die hele vakbondsheisa omtrent de eindeloopbaan problematiek is m.i. "des Guten zuviel". Zuiver egoïsme van het type "na ons de zondvloed". In een land waar men officieel nog steeds met 65 jaar op pensioen gaat, blijken de meeste vakbondsleden dat niet meer aan te kunnen en hoogstens nog tot 55 jaar te willen werken. Ze zijn, zeggen ze, overwerkt, overstressed, zien het niet meer zitten, willen meer met hun kleinkinderen bezig zijn (jaja!) en nog van dergelijke nonsens. En terwijl zij dan extra vroeg op (brug)pensioen gaan, moeten de volgende generaties maar zien dat die pensioenen betaalbaar blijven. Vergeten we trouwens niet dat degenen, die nu staan te roepen dat ze niet langer kunnen/willen werken (schrappen wat niet past), dezelfden zijn die vergeten zijn genoeg kinderen te hebben die later het sociale systeem betaalbaar zouden moeten kunnen houden. Er komt dus nu een zogenoemde 24 uurstaking plus betoging op vrijdag 28 oktober. Die dag zal het land grotendeels plat liggen, zeker als het ACV in blok meedoet (de treinen blijven rijden, want die moeten de stakers naar Brussel brengen). Zoals Luc Van der Kelen het enkele dagen geleden in Het Laatste Nieuws duidelijk verwoordde, gaat Allerheiligen dit jaar vijf dagen duren. Want die feestdag valt op de dinsdag na het weekeinde dat volgt op de nationale stakingsdag. De schade die het land dan zal oplopen, zal een veelvoud zijn van die van 7 oktober. Als het echt zo erg met onze mensen gesteld is, dat ze niet langer dan tot hun 55 jaar in staat zijn te werken - en dat terwijl de levensverwachting nog steeds stijgt - hoe komt het dan dat dezelfde categorie buitenlanders dat wél kan. Meer nog, dat Belgen die in het buitenland werken het wél kunnen en deze die in eigen land werken niet. In Nederland bv gaat niemand, ook geen Belgische grensarbeider, vóór zijn zestigste op vervroegd pensioen. De concurrentiepositie van de Belgische export komt met dit alles zwaar in de verdrukking en dan heb ik het nog niet over enkele "spontane" stakingen zoals die van Volkwagen Vorst en Case New Holland, om even in Vlaanderen te blijven, die hun eigen bedrijf gijzelen in een discussie tussen vakbonden en de regering. Als men morgen VW Vorst sluit, wat voor het Duitse management een zeer plausibele optie blijft, komt er een nieuw sociaal bloedbad in de Brusselse regio, maar dan wel een die de werknemers zelf zullen hebben aangericht. Van masochisme gesproken!
Bart Somers is niet alleen voorzitter van de VLD, maar ook burgemeester van de stad Mechelen. Daar hij in zijn eerste functie niet al te ernstig wordt genomen omdat hij maar niet uit de schaduw van Verhofstadt komt, doet hij zijn uiterste best om in zijn taak als burgemeester te slagen. Met de regelmaat van een klok neemt hij nieuwe initiatieven, denk maar aan het beboeten van de (meestal allochtone) ouders als ze hun tieners niet onder controle kunnen houden. Als dat allemaal nog niet zou helpen, gaat Bart er desnoods persoonlijk achteraan. Achter de boefjes, bedoel ik dan. Zo kwam burgervader Bart dit laatste weekeinde in het nieuws nadat hij persoonlijk (nou ja, samen met een beiaardier en enkele scouts, plus nog een politieagent die zijn schouder daarbij ontwrichtte!) twee handtasdieven had ingerekend. Ze zullen met Bart niet blijven lachen, of toch? Als we immers de krant van maandag doornemen, in dit geval Het Laatste Nieuws op bladzijde 18, dan blijken daar tijdens hetzelfde weekeinde volgende diefstallen te zijn gebeurd: - Een portefeuille gejat van een 19 jarige vrouw in een warenhuis. - Een portefeuille gestolen van een 26 jarige vrouw aan de Botermarkt. - Een portefeuille gestolen van een 43 jarige man uit Bonheiden, die in de Boerenkrijgstraat een lekke band aan het vervangen was en daarbij de "hulp" kreeg van drie kerels. Ook zijn gsm en zijn zonnebril bleken daarna spoorloos. - Een portefeuille gestolen van een 31 jarige vrouw in een winkel waar ze werkte aan de Haverwerf. - Een regenjas gestolen van een 35 jarige man in een café aan het Koning Albertplein. - In dezelfde café werden ook een gsm, de sigaretten en geld gestolen van een 23 jarige klant uit St. Amands. - Een portefeuille gestolen van een 43 jarige man in de personeelsruimte van een winkel aan de Botermarkt. - Twee gsm's gestolen uit het kantoor van een warenhuis aan de Haverwerf. - Een handtas afgerukt van een 78 jarige dame in de Adegemstraat. - Een auto Honda CRX gestolen in de Paardenkerkhofstraat. - Vier truien en een hemd gestolen in een winkel in de Geitestraat. Het alarm ging daar wel af, maar de verdachten konden ontkomen. - In de magazijnen van een grootwarenhuis werd een man betrapt die poogde multimedia apparatuur te stelen. Hij kon echter ontsnappen. - In de Wupstraat werd in een huis ingebroken. Er werd daar een fototoestel gestolen. Zo, dat was een weekeindje Mechelen. Nog een geluk dat Bart Somers persoonlijk een handtasdiefstal verhinderde, anders was er nog een misdaad meer ongestraft gebeurd! O, ja, nog dit: zaterdagnacht was er ook nog een zware knokpartij na een ontaarde familievete tussen twee Turkse clans waarbij meubilair sneuvelde plus enkele ruiten en waarbij verscheidene leden van beide families (uit voorzorg) in twee verschillende hospitalen belandden en een viertal personen werd aangehouden. Leuk wonen daar in Mechelen!
Week 42 wordt een cruciale week voor ons land en de regering. Vooreerst zal de basis van de verschillende vakbonden zich uitspreken over het voorstel van de regering i.v.m. de einde loopbaan problematiek. In werkelijkheid is het zo, dat de regering zinnens is haar plan hoe dan ook door te drijven. Van het ABVV is algemeen geweten dat ze gaat tegenstemmen. Alles zal dan afhangen van wat de basis van het ACV beslist. Als die ook tegenstemt, dan zit het spel op de wagen en riskeren we een hele reeks nutteloze stakingen, enkel en alleen om een discussie van één tot twee jaar langer werken in geval van brugpensioen. Het echte pensioen blijft immers op 65 jaar. Interessant om weten in deze discussie is, dat het studiebureau van de OESO heeft uitgerekend, dat landen die ouderen sneller op pensioen sturen (zoals vandaag in België) geen jobs creëren voor jongeren en dat, omgekeerd, in landen waar men de ouderen langer laat werken, er ook meer werk is voor jongeren (Vacature 15.10 onder "Standpunt). Een tweede heikel punt is het sluiten van de begroting. Dat was deze week al geregeld, maar minister Reynders moest voor de zoveelste maal toegeven dat hij een pas besliste wet weer eens moet "aanpassen". Daar heel deze wet ook nog door het parlement moet, zou het nog wel eens spannend kunnen worden. Tenslotte zou er een akkoord uit de bus moeten komen over het opstijgen en landen van de vliegtuigen op Zaventem, een belachelijke discussie die mogelijk is geworden nadat Verhofstadt I de groenen bij in de regering had genomen, waarbij Isabel Durant alle bestaande internationale normen een haars laars lapte en besliste dat er voor onze nationale luchthaven andere regels zouden komen dan wat in de rest van de wereld gebruikelijk is. Buiten het feit, dat men de groenen nooit in de regering had mogen nemen (Durants opvolgster in het Brusselse "gewest", Mw Uytebroeck, is ook een rabiate anti Vlaamse van Ecolo), had men feitelijk van die veredelde Brusselse gemeenteraad nooit een gewest mogen maken. Dit is een zoveelste stommiteit geweest van de "klassieke" Vlaamse partijen. Het is inmiddels bv gebleken dat 90% van de werknemers op Zaventem Nederlandstaligen zijn en dat de Brusselse franstalige politici er alles aan doen om het aantal Franstaligen er zo laag mogelijk te houden, enkel en alleen om een stok achter te deur te hebben en Vlaanderen de duivel te kunnen aandoen. Dat er in Brussel een werkloosheidsgraad is van méér dan 20% en dat 99% van die werklozen daar geen Nederlands kunnen of willen spreken, terwijl men in de rand om werknemers schreeuwt, schijnt hen een zorg te zijn (ook dát mag Vlaanderen immers bijpassen als het zover is). De BDGA, de Brusselse tegenhanger van de Vlaamse VDAB doet zo goed als niets om van zijn "klanten" vanaf te geraken. De regering heeft alvast eindelijk iets serieus ondernomen. Ze is naar Cassatie gestapt en wil het hele luchtvaartgebeuren onder één federale minister brengen. Als haar dat lukt is het perverse spelletje van grote en kleine drukkingsgroepen hopelijk geschiedenis en kan men in dit nog eens normaal gaan verder werken. We zullen deze keer maar duimen.
Vandaag, 15 oktober is Johan Vande Lanotte verkozen tot nieuwe voorzitter van de SP.a met een stalinistische score van 93,4%. Er waren ook geen andere kandidaten en zeker geen betere. Vande La zal dan ook aftreden als minister van begroting en vice-premier en dat zal een kleine stoeltjesdans teweeg brengen in de partij die, ondanks veel ups en vooral downs toch al sinds 1987 continu in de federale regering zit en dit dank zij het feit dat de Waalse zusterpartij zo sterk is én dat het cordon sanitaire een rechtse regering onmogelijk heeft gemaakt. Op begroting zullen ze de ti-ta-tovenaar missen, want tenslotte was het vooral hij die er de laatste zeven jaar in geslaagd was telkens een begroting in evenwicht in te dienen. Daarbij dient dan wel te worden aangestipt dat dit dikwijls gebeurde met heuse kunstgrepen (zoals het overnemen van het Belgacom pensioenfonds) en dat een begroting in evenwicht voor België niet voldoende is, gezien de grote staatsschuld die het land heeft. Normaal gesproken zou Vande Lanotte als minister van begroting én als vice-premier worden opgevolgd door Freia Vandenbosche, de SP.a babe uit Gent, dochter van vader Luc en neef van Siegfried Bracke van de VRT. Een paar weken geleden verschenen er in enkele franstalige kranten een interview met de cabinetchef van Freia's departement, dit ter gelegenheid van diens pensionering. De man, van wie ik de naam vergeten ben maar ik dacht het het een francofoon is, had er een hele carrière in de politieke cabinetten op zitten en was niet erg te spreken over Freia. Hij beweerde ondermeer, dat hij met haar slechts één (1) keer over het werk gesproken had vanaf zij daar minister was geworden. Nu kan het natuurlijk zijn dat Freia zo slim is dat zij de raad van een oude rat in het vak niet nodig heeft, maar alles wijst erop, dat zij met een andere "souffleur" werkte en dat die uit Oostende komt. Andere vuiltongen beweren dat vader Luc, die zichzelf ondertussen ook een riante job buiten de politiek cadeau had gedaan (misschien is Steve Stunt zo op dat idee van gouverneur gekomen?), zijn dochter ook met raad en daad bijstond. Het zou best kunnen dat de souffleur uit Oostende die taak van raadsman van Freia verder zal blijven uitoefenen. We komen dan wel zo stilaan in een situatie, waarbij alle partijvoorzitters van de meerderheid zo'n beetje God-de-Vader aan het spelen zijn. Di Rupo is tevens minister president van Wallonië. Reynders is ook nog minister van Financiën en Verhofstadt is de facto nog steeds de man die de VLD lakens uitdeelt (Bart Somers kan hoogstens rekenen op de titel "his master's voice"). Dit is geen democratie meer, zelfs geen particratie, maar een dictatuur van de enkelingen. De mama van Billie* dient alleen als uithangbord. * Ter info voor de ouderwetsen: Billie is hier een meisjesnaam...
"Ik ben niet verkozen om leuk te zijn, maar om een beleid te voeren". Deze zin van Guy Verhofstadt tijdens zijn verklaring van 11 oktober volstond om de bevriende media te laten uitroepen dat hij, Verhofstadt, veranderd was. Is dat wel zo? Kijk, iedereen heeft zo zijn wensdromen, vooral als men jong is. Guy Verhofstadt had die ook. Meer nog, hij zette die dromen op papier, zwart op wit en noemde het zijn "burgermanifesten". In tegenstelling tot gij en ik, kreeg Verhofstadt de kans om zijn dromen, of althans een deel ervan, te verwezenlijken. Jammer genoeg maakte Guy, eens de vleespotten bereikt, een bocht van 180 graden en heeft hij in feite niets, maar dan ook niets verwezenlijkt van wat hij voorstelde in zijn manifesten. Misschien had hij dat gekund, was hij met een centrum-rechtse regering begonnen in 1999, met de toenmalige CVP dus. Maar dat wilde hij niet omdat hij die partij de schuld gaf hem, Guy Verhofstadt, 18 jaar in de oppositie te laten wegkwijnen. Hij startte dus met een regering die iedereen omvatte buiten de CVP (en het Vlaams Blok). De prijs die hij hiervoor moest betalen was het opgeven van elke ambitie uit zijn burgermanifesten. De beloning was (en is nog steeds) dat hij premier mocht zijn. Guy Verhofstadt was en is de VLD en dat is dan ook de reden van het debacle dat die partij nu al een tijdje meemaakt. De achterban, die wél geloofde in zijn burgermanifesten, haakt af, zeker na de nieuwe belastingen op spaargelden, waaruit blijkt dat de VLD nóg maar eens moest toegeven aan de PS. De reden waarom de "nieuwe" Verhofstadt een stuk kalmer lijkt geworden is omdat de man er waarschijnlijk in berust dat hij alleen nog premier mag blijven is, omdat nieuwe verkiezingen voor de PS niet opportuun zijn. Erger nog: hij mag met zijn regering de hele termijn uitdoen omdat er in Wallonië teveel lijken uit de kast blijven vallen, dus o.w.v. het uitkomen van corruptieschandalen bij de partij die het in werkelijkheid voor het zeggen heeft in dit land. Het zal tenslotte toch waarschijnlijk Toscane worden...
Liefst 44.000 particulieren wilden in Telenet aandelen investeren, waardoor er dubbel zoveel aangevraagd werd dan kon worden aangeboden. Toch werd in beurskringen meteen gezegd, dat dit geen echt groot succes was. Toen Belgacom naar de beurs trok, werd er vijfmaal zoveel aangevraagd. De reden dat het met Telecom wat minder werd heeft vele oorzaken, terug te vinden in nogal wat negatieve berichten over het telecombedrijf. Om te beginnen heeft Telenet tot op de dag van vandaag nooit éénmaal winst gemaakt en zit het met een schuld van anderhalf miljard euro. Verder werd er meteen gesteld dat dit een investering was die niet op korte termijn kon opbrengen. Daarenboven was er het feit dat topman Duco Sickinghe eieren voor zijn geld koos en een kwart van zijn eigen aandelen verkocht en daardoor liefst bijna 7 miljoen euro rijker werd. Tenslotte was het bedrijf kortelings nog erg negatief in het nieuws gekomen toen het eenzijdig besliste zijn TV-aanbod met acht zenders te verminderen voor wie niet wilde overschakelen op digitale TV. Een soort gijzeling van zijn eigen klanten. Buiten Sickinghe zijn er trouwens nog enkele bedrijven die grote sommen geld hebben verdiend aan Telenet's beursgang: De GIMV kreeg 191,3 miljoen in kas, de gemengde intercommunales 283,6 miljoen, Electrabel 88,2 miljoen en Ackermans & Vanhaaren 13 miljoen. Op de eerste beursdag flopte het aandeel van Telenet dan ook met meer dan 9% en verloor het bedrijf in feite 192 miljoen euro aan waarde. De vraag is maar of het daarbij zal blijven. Denkelijk hebben al heel veel intekenaars spijt van hun aankoop. Op die eerste dag werden er al maar liefst 10,7 miljoen aandelen verhandeld. De telecomsector heeft het trouwens niet zo gemakkelijk als men zou denken. Het Nederlandse KPN zit met een schuld van 8,2 miljard euro en France Telecom zelfs 46,3 miljard! Stel eens voor dat een van die bedrijven failliet zou gaan; dat kan iedereen overkomen, ook Telenet. Wat dan? Moest het Telenet overkomen dan wordt Belgacom waarschijnlijk de lachende derde. Dat bedrijf is nl zowat het enige in de regio West Europa dat géén schulden heeft.
Ik schreef enkele dagen geleden reeds dat de Vlaamse media er goed aan zouden doen de politieke situatie in Wallonië op de voet te volgen, maar ik betwijfel of dat gebeurt. Ondertussen gebeuren daar nog steeds vrij spectaulaire dingen en de hele PS situatie maakt, dat die partij zich geen vervroegde verkiezingen kan veroorloven (ze zou, volgens sommige vrij serieuze peilingen, reeds meer dan 8% van haar aanhang verloren hebben) en op die manier Verhofstadt II in leven houdt. Voor de vacante plaats van de aangehouden en ontslagen schepen Claude Despiegeleer in Charleroi zijn er ondertussen twee kandidaturen: zijn zoon en zijn secretaresse! Nu kunnen die twee natuurlijk niet de schuld krijgen voor alles wat Claude heeft uitgespookt: in de huidige situatie waarbij men schoon schip wil maken van het corrupte imago van de partij, lijkt dit echter geen koshere oplossing. Er is trouwens nog zo'n zaak in 't zicht waarbij het zou kunnen gaan stinken. Het slachtoffer hierbij zou wel eens Michel Daerden kunnen zijn, ge weet wel die Waalse minister van het autowegenvignet. Door de collega's wordt hij "compagnon Porsche" geheten vanwege zijn flamboyante levensstijl (denk links, leef rechts). Er wordt van hem o.m. beweerd dat hij zelden echt nuchter is... In de zoektocht naar onregelmatigheden binnen de PS blijkt die Daerden nu een revisorenbedrijf te hebben (gehad), DC&C genaamd. Dat bureau controleert de rekeningen van zo'n 150 (honderdvijftig!) publieke instellingen, waaronder intercommunales, ziekenhuizen en huisvestingsmaatschappijen, verzekeraar Ethias en zelfs de Post. Daerden verdedigt zich door te stellen dat hij zijn aandelen in DC&C reeds in 2001 heeft verkocht, wat klopt. Nu komt het echter: het kantoor wordt de dag van vandaag geleid door Frédéric Daerden, zoon van! En daar houdt het nog niet mee op. Die Frédéric Daerden is ook schepen van financiën in Herstal en wil volgend jaar bij de gemeenteverkiezingen meedoen als kandidaat burgemeester. Volgens de Wet kan een revisor van intercomunales geen gemeenteraadslid zijn. Maar binnen de PS kan dat dus blijkbaar wél. Er is nog veel werk voor de heruitvinder van het Marshal Plan!
Met de zaak Mohamed Hammadi heeft het Belgisch Gerecht zijn nieuw dieptepunt bereikt. Een beruchte gangster, die vlucht met een gecarjackte auto en zijn kalasjikov leeg schoot op een achtervolgende politiewagen, waarbij één agent gedood en een tweede gewond werd, wordt niet beschuldigd van moord, maar van opzettelijke slagen en verwondingen met de dood als gevolg. Het is een raadsel, waarom vijf van de twaalf juryleden de gangster niet de maximumstraf toewensten, maar nog raadselachtiger is het feit dat de drie rechters in deze assisenzaak zich schaarden bij de minderheid van de juryleden en op die manier verhinderden dat Hammadi levenslang kon krijgen (of wat dat hier nog voorstelt). Nóg straffer werd het, toen bleek, dat zijn compaan bij de carjacking, die niemand had doodgeschoten, wél beticht werd van doodslag. Enfin, dit is de wereld op zijn kop, jammer genoeg niet meer uitzonderlijk bij het Belgische Gerecht. Men heeft er het raden naar wat die magistratuur bezielt, maar feit is dat deze mensen niet met hun voeten op de grond staan. Het is nl niet de eerste keer dat er zo'n rare uitspraken vallen, al was het in het verleden meestal voor minder erge zaken. Nog kortelings kwam ook het Gerecht van Veurne tweemaal in het nieuws. Eerst was er de zaak Serneels, een ex-basketspeler die verdacht werd van uitgifte van valse bankbiljetten en later nog eens van betrokkenheid bij de moord op een nachtportier. De man was ondertussen uitgeweken naar Thailand waar hij een bekende bar uitbaat in het plaatsje Pattaya dat o.m. bekend werd na de tsunamiramp. Op een gegeven ogenblik kwam die Serneels naar België en werd hij aangehouden, maar daarna op borg vrijgelaten door het Parket van Veurne. Nu schijnen er tussen België en Thailand geen uitleveringsovereenkomsten te zijn. Dat had men over het hoofd gezien, waardoor de man het eerste vliegtuig naar Thailand nam en niet meer kon worden ingerekend. Later was er de zaak van de "snelste dief" van het land, een Waal die al voor de zeventiende keer werd opgepakt wegens diefstal, meestal van sigaretten. De zestiende keer gebeurde dat door het parket van Veurne en kreeg de man een straf van acht maanden. Na ANDERHALVE MAAND kwam hij al vrij en beging hij dus zijn volgende diefstal! Wie beslist zo'n onwettelijke toestanden? In 't kort: het is hoog tijd dat men een reorganisatie van het Gerecht doorvoert. Als Wallonië (tante Laurette) dat niet wil, dan moet men Justitie maar splitsen en alle, maar dan ook alle rechters eens een nieuwe beoordeling geven, rekening houdend met wat ze de laatste vijf jaar zoals hebben uitgespookt. Aan zo'n Justitie hebben alleen de gangsters wat en ik denk niet dat dat de bedoeling is.
Tijdens de belachelijke en hopeloos geldverslindende staking van 7 oktober gebeurde er in Wallonië iets opmerkelijks: de 1300 arbeiders van het metaalbedrijf Duferco in La Louvière weigerden mee te staken. Dit is tot nu toe uniek in een regio waar het woord staking al voldoende was om alles, maar dan ook alles plat te leggen. Het duidt aan dat er daar ten zuiden van onze taalgrens eindelijk iets aan het ontwaken is De stakingsweigering van Duferco is trouwens niet het enige feit dat op een verandering in de Waalse geesten lijkt te wijzen, ook in de Parti Socialiste, tot nu toe de ongenaakbare baas van Wallonië, is het hommeles. Om te beginnen heeft Van Cauwenberghe, die zijn ontslag had gegeven als minister president van de Waalse deelregering teruggeslagen. Hij geeft zich nog niet gewonnen en blijkt nog over een vrij grote aanhang te beschikken. In Charleroi is hij nog steeds de nummer één en daar zal Di Rupo rekening mee moeten blijven houden, om te beginnen tegen de gemeenteverkiezingen van vorig jaar waarbij Van Cau weer zal opkomen voor de job van burgemeester. Di Rupo heeft nog een tweede schot voor de boeg gekregen en dit keer van Jean-Marie Dehousse, de nummer twee van de PS in Luik en ook hij burgemeester (geweest?) van die stad. Dehousse beschuldigt Di Rupo van een staatsgreep binnen de partij en zegt dat de man(?) met het strikje niet werd verkozen conform aan de statuten van de partij. Di Rupo's mandaat zou dan ook niet geldig zijn, volgens Dehousse. Ondertussen zitten al twee van Van Cau's schepenen in Charleroi achter de tralies en zijn er ook al op twee andere plaatsen aanhoudingen van PS mandatarissen die de rode slogan "het geld pakken waar het zit" al te letterlijk hadden opgenomen. Of dat alles nog niet genoeg was, blijkt er nu ook al een onderzoek te lopen bij de Waalse dienst voor streekproducten. Ook daar zou geld verdwenen zijn via onregelmatige boekhoudkundige truuks. Ter info: de bestuurder van die dienst heet Jean-Marie Happart, tweelingbroer van de minister van landbouw van de Waalse deelregering, de beruchte José Happart. Enfin, wij Vlamingen krijgen zo stilaan een idee waar het geld van onze transferts naartoe is gegaan. Hopelijk blijven onze Vlaamse media die situatie op de voet volgen, of is dat ook al niet meer politiek correct?
In Het Laatste Nieuws van gisteren, 7 oktober, verscheen er op blz 2 een nogal smalend artikel van journalist Jan Segers over het Vlaams Belang. Daarin gaf hij een opsomming van wat die partij haar kiezers allemaal beloofde en voegde er bij dat in feite "alles aan iedereen" werd beloofd. Hij kan daarin gelijk hebben, maar dat is dan niets anders dan wat Jans eigen collega, Luc Van der Kelen, onlangs schreef over de beleidsnota van de Vlaamse deelregering. Hij noemde die verklaring van Leterme "een bloemlezing uit de catalogus van Trois Suisses". Het verschil tussen al die beloftes is, dat de ene uitgaat van een officiële instantie in functie, gesteund door de drie traditionele partijen en de andere van een partij die buitenspel is gezet en op die manier ook niets rechtstreeks verwezenlijkt krijgt (onrechtstreeks wel, want heel wat van haar oude strijdpunten zijn inmiddels door de "democratische" partijen overgenomen en soms zelfs uitgevoerd). Ik heb Seghers daarover een beleefd briefje geschreven, maar dat zal wel niet gepubliceerd worden. Het Laatste Nieuws is wel erg breed op dat gebied, maar nog niet breed genoeg om haar eigen opiniemakers af te vallen. Ik ben nooit lid geweest van welke partij ook, zelfs niet van een vakbond en ik zal daar dus weinig aan kunnen doen. Maar, áls ik het voor het zeggen zou hebben bij het Vlaams Belang, dan beloofde ik de mensen nog véél meer, desnoods de hemel op aarde. De partij kan er zich nooit een bult op lopen, want wat ze belooft krijgt ze nooit gerealiseerd; daar zullen de "democraten" wel voor zorgen. Anderzijds is het zo dat de mensen toch bedrogen willen worden. Zie maar hoe Chirac, na twee nederlagen, president werd toen hij de Fransen "la vie en rose" beloofde of hoe Schröder er in Duitsland in blijft slagen de mensen wat voor te liegen en dan nog au sérieux genomen wordt. Als Seghers en zijn collega's van de diverse media nog ernstig willen genomen worden, dan moeten zij ervoor zorgen dat het Vlaams Belang een behandeling krijgt zoals alle andere partijen en op die manier op haar verantwoordelijkheid kan genomen worden. Ze nu overal uitsluiten en dan kritiek hebben op haar in principe nooit uitvoerbaar programma, is kinderachtig.
De reden tot staking van 7 oktober vindt feitelijk zijn oorsprong in de regeringen Martens van eind vorige eeuw. Die was nl de uitvinder van het brugpensioen, een systeem waarbij de lasten van bedrijven zouden verlicht worden, oudere werknemers vroeger konden stoppen met werken en daardoor plaats zouden maken voor jonge werklozen. Van dat laatste is zo goed als niets in huis gekomen en het uiteindelijke resultaat van acht (!) regeringen Martens was, dat de staatsschuld opliep van duizend tot negen duizend miljard Belgische frank. Dat kwam omdat de staat opeens van honderdduizende mensen geen bijdragen meer kreeg en die mensen integendeel moest betalen. Dubbele kosten dus. Ondertussen is het brugpensioen schijnbaar een verworven recht geworden en staat heel de syndicale wereld op zijn achterste poten als men er ook maar een jaartje wil vanaf pitsen. Rond 50/55 jaar zouden de mensen tegenwoordig zijn opgebrand. Werken kunnen ze dan niet meer, alleen nog reizen, sporten en feesten. Ikzelf ben pas op pensioen gegaan op mijn 65ste en ben tot mijn allerlaatste werkdag actief geweest, net zoals mijn ouders en mijn grootouders. Die moesten vroeger veel harder werken dan de mensen nu en toen ging dat wél; die waren niét opgebrand. Men vraagt zich nu wel af hoe ons welvarend landje stilaan zijn concurrentiepositie verliest. Raar, he? We werken nog 37 jaar tegenover de 42 jaar die de gemiddelde Europeaan erover doet. In Zweden werkt men zelfs nog 44 jaar, omdat men daar meer verantwoordelijkheidsgevoel heeft en beseft dat een dure sociale zekerheid betaalbaar moet kunnen blijven. Hier is het: "Na ons de zondvloed". Want het zullen de volgende generaties zijn die de rekening zullen mogen betalen. Maar tegen die tijd genieten Xavier Verboven en zijn kompanen van een dikverdiend en waarschijnlijk dikbetaald pensioentje.
In blessuretijd is men er toch in geslaagd de laatste tegenstander van een lidmaatschapschap van Turkije bij de Europese Unie, in dit geval Oostenrijk, te vermurwen. Het bord linzensoep heette dit keer Kroatië, een land dat nu ook zijn aanvraag mag doen en veel meer recht oplidmaatschap dan Turkije. Kroatië. Kroatië ligt wel degelijk in Europa, Turkije niet (met uitzondering van een heel klein stukje); zijn bevolking is Europees, de Turkse niet: die stamt af van Mongolen; zijn godsdienst is overwegend rooms katholiek, de Turkse bijna uitsluitend Mohammedaans.
In theorie kan het nog tien jaar duren alvorens Turkije lid zal zijn van de Unie, maar ondertussenzal er al wel zoveel gebeurd zijn, dat het lidmaatschap van dat land incontournable zal geworden zijn, om het eens met een Belgische politieke term te zeggen.
Turkije heeft nu al zeventig miljoen inwoners, de meeste zo arm als job en aanhangers van de Islam, een godsdienst die niet ijvert voor geboortebeperking, om het zacht uit te drukken. Het gevolg daarvan zal zijn dat het land over tien jaar misschien meer dan honderd miljoen inwoners zal tellen en dus het meest bevolkte land van de Unie zal worden. Politiek gesproken betekent dat dan ook dat het heel wat zal te zeggen krijgen binnen Europa en dat er anderzijds enorme sommen geld in dat land zullen moeten gestoken worden, allemaal geld dat nu voor iets anders dient en dus van de overige lidstaten zal worden afgenomen.
Men kan natuurlijk zeggen dat er tegen die tijd ook in Turkije veel zal veranderd zijn, maar dat is iets wat niemand nu met zekerheid weet. Zelfs áls dat zo zou zijn, doet het niets af van het feit dat de Unie eigenlijk niet meer de Europese Unie zal zijn maar wel een internationale belangenvereniging. Als trouwens Turkije erbij zal zijn, zal de Unie grenzen aan landen zoals Irak, Syrië en Iran. Wat heeft dat nog met Europa te maken? Wie weet willen die er dan ook wel bij, net zoals Israel, Marokko, Algerije en Tunesië.
Waar zijn we mee bezig. En dat alles op een moment dat er zelfs geen overeenstemming is over een grondwet, dat de Europese begroting niet werd goedgekeurd en op een ogenblik dat men in Frankrijk een nationale staking houdt omdat men meer jobs en hogere lonen wil. Denkt men werkelijk dat men hier welvarender zal worden als Turkije erbij zal komen? Zelf Karel Van Miert, ex-Europees commisaris en expert ter zake, zegt dat er van heel dit Turkije verhaal niets van in huis zal komen ("Terzake, 03.10.05). Tenslotte nog dit: een betoging van het Vlaams Belang tegen de toetreding van Turkije werd wel uitgezonden door CNN, maar niet door de VRT. Voor die laatste zender, betaald met het geld van de belastingbetaler, is een partij met een kwart van de kiezers onbestaande! Huichelaars!
Jammer van die ene letter, want als hij in plaats van Di Rupo, Di Lupo had geheten dan had zijn naam "wolf" betekent. Dan klopte het natuurlijk nog niet met de titel van dit stuk, maar kwamen we er wel in de buurt. Di Rupo, dus. Hij is aardig bezig om de nieuwe Stalin van de PS te worden. Voor een neo-communistische partij als de zijne zou het in elk geval niet misstaan dat ze geleid wordt door een dictator, al dan niet met strikje, al dan niet met de pepsodent glimlach. De schandalen bij de Waalse socialisten komen Di Rupo goed uit, zou men denken, maar dit is maar oogverblinding. De scheve toestanden, het machtsmisbruik, het gesmoemel en het morsen met geld van anderen (van de Staat, wat in België wil zeggen: grotendeels van Vlaanderen), is niets nieuws in het zuidelijke landsgedeelte. Bij de klassieke socialisten, de échte rooien, is het normaal dat men het geld pakt waar men het krijgen kan. Uitdrukkingen als "Ge kunt het maar gehad hebben" en "Rood of geen brood"maken in Wallonië nog altijd deel uit van het dagelijks gebeuren. Dat het tenslotte uitkwam bij het huisvestingsschandaal in Charleroi was "pour le besoin des choses". Di Rupo is nu "Dieu". Hopelijk vergaat het hem beter als die andere Dieu, Guy Spitaels, die in de marge van het Agusta schandaal baan moest ruimen. Ook die leek oppermachtig. Di Rupo gaat dus nu zijn "Marshal Plan" zelf kunnen uitvoeren en zelf Sinterklaas spelen tijdens de verwezenlijking ervan. Alhoewel: met 1,4 miljard euro over vier jaar krijgt ook Di Rupo Wallonië er niet bovenop. Daarom blijft hij, om te beginnen, al heel inschikkelijk voor de Vlamingen, "met wie hij bevriend wil blijven", zegt hij. Nogal wiedes, als hij van die Vlamingen elk jaar weer miljardentransferts krijgt. Als hij dan toch zo bevriend wil blijven met Vlaanderen, waarom suggereert hij dan eens niet dat wij Brussel-Halle/Vilvoorde gesplitst krijgen (volgens de Wet, NB) of dat er enkele regionale opdelingen komen in de sociale zekerheid. Ik vrees dat de vriendschap dan weer snel bekoeld zal zijn en dat het dan weer "non, non et non" zal blijven, zoals hij dat zei in het voorjaar...
