Ik vraag me af hoe lang Italië die vluchtelingenstroom uit Libië nog aan zal kunnen. Er worden al wel alarmkreten geslaakt, maar er gebeurt niets nieuws, tenzij dat Europa het land meer geld wil geven. Met het alleen registreren van de immigranten lost men echter het probleem niet op. Er zijn dit jaar al meer dan 80.000 zgn vluchtelingen Italië binnengekomen, waarvan meer dan 80% geen kans maakt op een Europese verblijfsvergunning. In dat geval moeten die mensen terug van waar ze gekomen zijn. Hoe dat moet gebeuren is mij eveneens een raadsel, want ik heb daar nooit iets praktisch over gehoord. Gebeurt dit wel echt en hoe? Als men die niet terugstuurt, duiken die de illegaliteit in en wil een deel van hen verder Europa in. We zien dat al aan de samenscholingen bij de grens met Frankrijk in Ventimiglia en horen dat Oostenrijk zijn grens aan de Brenner ook gaan bewaken met militairen. Maar het probleem raakt ook daarmee niet opgelost. Men moet er mee ophouden tienduizenden mensen te gaan oppikken op enkele kilometer van de Libische kust, zolang men niet weet wat men met die mensen gaat aanvangen.
Verder willen de Oost-Europese landen helemaal geen vluchtelingen, zeker geen moslims en riskeren de landen die ze wél opnemen zelf de ontreddering. Kijk maar wat in Zweden aan het gebeuren is. Dat land, met – niet toevallig – een roodgroene regering, neemt in verhouding meer asielzoekers op dan Duitsland, maar de criminaliteit neemt er hand over hand toe. Men schat dat het aantal vrouwenbesnijdenissen er in de tienduizenden loopt, een verviervoudiging op enkele jaren tijd. Hetzelfde geldt er voor de verkrachtingen. Zelfs een land dat zich hooghartig ‘een supermacht inzake mensenrechten’ noemt, kan aan zo’n toestanden ten onder gaan.
Men zal het niet altijd eens zijn met staatsecretaris Theo Francken, al moet men er wel rekening mee houden dat hij steeds verplicht is binnen de wettelijke lijntjes te kleuren, iets waar nogal wat van die asielzoekers, immigranten, vluchtelingen (schrappen wat niet past) zich blijkbaar weinig van aantrekken. Zo heeft Francken het laatste jaar al een honderdtal zgz vluchtelingen hun status afgenomen, nadat bleek dat ze op vakantie gingen naar hun land van herkomst, waar ze even zgz hun leven riskeerden. Dat betekent niet alleen dat ze die status kwijt zijn, maar ook dat ze van de Vlaamse overheid geen steun meer krijgen en dat ze kunnen worden uitgewezen. Wie naar zijn thuisland op vakantie kan gaan, wordt verondersteld daar geen gevaar te lopen en hier de mensen wat blaasjes te hebben wijsgemaakt.
Ook Franckens partijgenoot in de Vlaamse regering Homans is nog eens uit haar sloffen geschoten en heeft de Fatih-moskee van Beringen, de tweede grootste van het land, haar erkenning ontnomen. Dat betekent dat die geen Vlaams geld (om o.m. de imams te betalen) meer krijgt. Dit is gebeurd n.a.v. een openbaar rapport van dezelfde moskee, waarbij enkele eigen volksgroepen tegen elkaar worden opgezet via haatberichten. Die laatsten zijn dan in de eerste plaats bedoeld tegen de aanhangers van de zgz Gulen-beweging die door ‘sultan’ Erdogan beschuldigd wordt de aanstoker te zijn geweest van de militaire coup van vorige zomer. Van dat laatste is geen enkel bewijs (reden waarom de VS de man niet uitlevert). Integendeel denken velen dat het Erdogan en zijn kliek zelf is geweest die de coup geënsceneerd hebben en sindsdien in Turkije een nauwelijks verholen schrikbewind voert. Nu, hoe erg het ook is, dat ze in Turkije maar doen wat ze niet laten kunnen, maar het mag stilletjesaan gedaan zijn om de Turkse problemen uit te voeren naar het buitenland. Het zou trouwens geen kwaad kunnen mocht la Homans ook de andere 12 bij ons erkende moskeeën eens wat nauwlettender in ’t oog houden. Tenslotte nog dit: burgermeester Webers van Beringen vindt de beslissing van Homans maar niets. Webers is niet toevallig een socialist, die de Turkse stemmen straks misschien weer nodig zal hebben om zijn postje te kunnen behouden …
In mijn blog van 25 juni over de verkiezing van die eentalige Waal als nieuwe voorzitter van de Belgische voetbalbond, schreef ik nog dat de man als enig pluspunt had dat hij tégen de bouw van dat --Eurostadion was. Nu blijkt dat de hele discussie over dat voorzitterschap doorkruist werd (en wordt) door uitgerekend dat stadion. Dat vernam ik uit een artikel daarover in ’t Pallieterke. De profclubs, die tegen dat megalomaan stadion zijn, zitten binnen de bond nl in een minderheidspositie met 8 zetels tegenover 14 voor de amateurs. Die laatsten zijn dan 50/50 verdeeld met elk 7 zetels (wat ook weer niet het Vlaams overwicht op de velden weerspiegelt). Door samen te spannen met de Franstalige amateurs zijn de profclubs er in geslaagd hun kandidaat (die tégen de bouw is) verkozen te krijgen.
De Vlaamse tegenkandidaat Gilbert Timmermans mag dan, als Vlaming, meertalig zijn, hij behoort tot het clubje van oud voorzitter De Keersmaecker dat niet alleen voorstander is van dat geldverslindende stadion, maar tevens lid van de vzw Euro Brussels 2020 (niet toevallig wéér een Brusselse vzw!) waartoe o.m. ook Brussels minister-president Vervoort en zijn slippendrager Vanhengel behoren, zoals ook Brussels schepen Courtois. Dat stadion zou miljoenen euro steun krijgen vanuit Brussel, geld dat straks meer dan waarschijnlijk weer vanuit Vlaanderen zal moeten komen, terwijl het hele gedoe de verfransing van de Vlaamse Rand alleen maar dreigt te versnellen.
Tenslotte worden zowel De Keersmaecker als Timmermans mee verantwoordelijk geacht voor de enorme geldverspilling vanwege de bond tijdens de Wereldkampioenschappen van vorig jaar in Rio waar o.m. 150.000 euro werd uitgegeven aan allerlei snoepreisjes voor de ‘vrienden’, zgz om reclame te maken voor Brussels 2020. Eén van de begunstigden van die reizen was een zekere Mayeur, die zelfs twee keer mocht afkomen. Verder was er dat hotel dat werd afgehuurd voor de dames van de spelers, maar waar nooit iemand is komen opdagen en de schande van de zgz ‘luxe camping’.
Kortom, de verkiezing van die eentalige Waal blijft een schande, maar het was kiezen tussen pest en cholera. Blijkbaar is de Ardennees Linard verkozen omdat hij bij de bond al e.e.a. financieel had recht getrokken en hij hoogstens – gezien zijn ouderdom (74) – slechts één termijn van twee jaar kan doen. De nieuwe voorzitter wordt dan ook eerder gezien als een overgangsfiguur, maar wel een die de financiën beter in 't oog zal houden. Als hij er daarbij voor zorgt dat dat Eurostadion 2020 er niét komt, dan heeft hij alvast - ook voor Vlaanderen - zijn opdracht volbracht.
Volgens een vertrouwelijke peiling die vorige week werd uitgevoerd door het bureau Dedicated Research, dat normaal werkt voor La Libre Belgique en de RTBf, zou de PS in Wallonië riskeren de helft van haar aanhang te verliezen, mochten er nu verkiezingen zijn. Ze zou daar dan de derde partij worden met nog amper 16% van de stemmen, voorbijgestoken door de MR, maar nog meer door de Waalse versie van onze PvdA, het vroegere Amada, de echte communisten, zeg maar. ‘De linkse afgrond’, om het bij Franz-Josef Strauß te houden (in het Italiaans: Dirupo!). Eigenlijk is dat geen verrassing. Zelfs wie overtuigd socialist is en wil dat de welvaart gelijkmatig verdeeld wordt, kan zich niet meer terugvinden in een partij van zakkenvullers die de graaicultuur zover hebben doorgedreven dat ze zelfs het geld geschonken voor daklozen schaamteloos zonder enige tegenprestatie in eigen zak steken. Er zijn nog wel meer van die schandalen, maar dat van Samusocial is er toch wel een dat tot ieders verbeelding spreekt.
Mocht bovenvermelde peiling een voorbode zijn van wat Wallonië te wachten staat, dan zijn ze daar echter ook nog niet aan de nieuwe patatten. Het politiek landschap zal er nog ingewikkelder worden en dit zal zich ook vertalen naar het federale België. Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat er ook hier steeds meer mensen gaan inzien dat dit land op zijn politiek tandvlees zit. In de marge van de peiling van de Libre blijkt nl dat ook de SP.a in Vlaanderen klappen krijgt, ‘collateral dammage’ zoals ze dat in militaire termen noemen en dat die partij in Vlaanderen naar de zesde plaats zou tuimelen, met achter haar alleen nog de PvdA die in Vlaanderen laatste blijft maar in Wallonië floreert. Een mooier beeld van een verscheurd land bestaat er niet. Echt tijd om er dan ook een einde aan te maken. Zelfs in Europa zal men stilaan moeten beseffen dat er op dit continent geen plaats meer is voor een nieuwe DDR.
In de marge van bovenstaande, nog dit: volgens bovenvermelde peiling zou ook CdH achteruitgaan, alhoewel het misschien nog te vroeg is daaruit conclusies te trekken en men beter eerst afwacht hoe de gok van Benoît Lutgen af gaat lopen.
Het blijven slechte tijden voor onze socialisten. In Brussel heeft Mayeur de eer aan zichzelf gehouden en is hij uit de partij gestapt vóór die de kans kreeg hem aan de deur te zetten. Hoe het verder moet met zijn ‘partner in crime’ Peraïta valt nog af te wachten, maar feitelijk verdiende die nog eerder buiten gezet te worden dan Mayeur, omdat het voor haar de tweede keer is dat ze op graaien betrapt werd. Heel deze zaak is ook een serieuze beschadiging voor tante Laurette, voorzitster van de Brusselse PS. Via haar (tweede) man, Marc Uyttendaele - zowat de duurste advocaat van het land, gelinkt aan de PS van wie hij zowat alle grote opdrachten krijgt – had Onkelinx nog geprobeerd het gerechtelijk onderzoek naar de schandelijke graaicultuur bij Samusocial tegen te houden, maar dat is niet gelukt. Mayeur is er trouwens ook nog niet vanaf, want dat gerechtelijk onderzoek loopt nog. Ondertussen is wel bekend geraakt dat de man minstens 25.000 euro (bruto) per maand incasseerde van diverse mandaten en vergoedingen. Er blijven in Brussel trouwens lijken uit de kast vallen, iets wat ook ik voorspeld had toen ik stelde dat Brussel één vzw was. Zo blijkt er ook al iets loos te zijn bij de de hemel in geprezen hulporganisatie voor vluchtelingen Solentra en zou Close, Mayeur’s opvolger als burgemeester van Broekzele, bij de vzw Brussels Expo ook al ‘bijverdiensten’ incasseren..
---
In Gent is voor de tweede keer dit jaar een bewoond huis gekraakt door Roma, die er alles wat niet te heet of te zwaar is doen verdwijnen maar er nog steeds niet zomaar uitgezet kunnen worden. Een wet om een einde te maken aan deze wraakroepende toestanden ligt al een tijdje klaar, maar wordt in het parlement tegengehouden door rood en groen, uitgerekend de twee kleuren die het graaflijk Gent besturen (ik weet het, de blauwen zitten er ook mee in de meerderheid, maar alleen als quantité négligeable, om de oppositie te verzwakken. Gargamel heeft de smurfen daar volledig onder controle).
---
De Lijn is bij het begin van de grote vakantie een nieuw soort staking begonnen: hun chauffeurs wordt gevraagd één dag te staken tijdens de vier dagen vanaf deze vrijdag tot en met maandag. Dat deze inventiviteit voor de nodige verwarring zou zorgen, was meteen duidelijk. Opmerkelijk daarbij is wel dat er niet gestaakt wordt op de lijn voor de fuifnummers op weg naar Rock Werchter, maar wel op deze die de man/vrouw in de straat met het openbaar vervoer naar het werk moet brengen. Helemaal in de lijn van het nieuwe socialistisch gedachtengoed waarschijnlijk. Er wordt weinig commentaar aan vuil gemaakt, maar De Lijn is in wezen nog altijd een rood bastion, uitgebouwd onder Steve Stevaert, toen hij – volgens Yves Desmet van De Morgen althans – nog God was, een operatie die werd voortgezet onder Ingrid Lieten, Stevaerts beschermelinge.
In het laatste nummer van ‘Grondvest’, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), verscheen een interessant artikel aan de hand van Willy De Waele oud-burgemeester van Lennik, die er als burgervader mee gestopt is, grotendeels omdat hij het niet meer eens was met zijn partij, de Open VLD, die nog steeds de Belgische kaart trekt. De Waele is ondertussen toegetreden tot het bestuur van de VVB, waar hij politiek secretaris en woordvoerder is. In dat laatste ledennummer heeft hij het over de ondergang van de democratie, zeker in dit land en geeft hij een hele opsomming van alle problemen die Vlaanderen niet opgelost krijgt omdat het door de verschillende staatshervormingen steeds kan worden afgeblokt door de Franstaligen. Men wordt er niet vrolijk van. Dat is begonnen met wat De Waele de ‘Grendelgrondwet’ van 1970 noemt, toen de rooms-rode regering een tweederde meerderheid achter zich kreeg omdat ze vanuit de oppositie gesteund werd de liberalen van toenmalig belgicist Omer Van Audenhove, de man die ooit naar de stembus trok achter de Belgische vlag (en die stemming toen verloor!).
Bij die aanslagen op de Vlaamse centen komt er nog bij dat de Vlaamse demografische meerderheid vakkundig vergrendeld wordt door de paritaire samenstelling van de federale ministerraad, het Grondwettelijk Hof, de Raad van State, het Hof van Cassatie, de hoge Raad voor Justitie en voor de hoogste federale ambtenaren. In al die organen is Vlaanderen maar voor 50% vertegenwoordigd, terwijl het recht heeft op minstens 60%.
De Waele ziet de Vlaamse toekomst dan ook eerder somber in. Men kan hem daarin geen ongelijk geven. Zelf schrijf ik hier ook al jaren dat het voor Vlaanderen nooit zal lukken als we er niet in slagen in ons eigen Vlaams parlement een Vlaamsnationale meerderheid te krijgen. Toch is er één lichtpuntje dat De Waele overzien heeft. Als hij het nog niet zou gedaan hebben, zou hij het boek van Hendrik Vuye ‘Sleutels tot Ontgrendeling’ eens moeten lezen. Hopelijk verspelen wij bij de volgende verkiezing het duo Vuye/Wouters niet. Ze zouden ons meer waard moeten zijn dan het overgrote deel dat in onze praatbarakken beweert Vlaanderen te vertegenwoordigen.
Wegens de obstructie door Kris Peeters komt er deze federale legislatuur waarschijnlijk geen verandering meer in de bestaande toestand van de vennootschapsbelasting en blijft de kans groot dat heel wat grote bedrijven in dit land geen nieuwe jobs meer zullen creëren, erger zelfs: misschien jobs zullen schrappen. Voor wie dat niet erg zou vinden: de grote buitenlandse bedrijven zijn in dit land goed voor 40% van de vaste jobs.
Maar België zou België niet zijn als er geen tussenoplossing uit de bus zou komen. De kans bestaat nu dat er wél een verlaging van die vennootschapsbelasting komt, maar dan een ‘light’ versie, t.t.z. eentje alleen bestemd voor kleine en middelgrote bedrijven (KMO’s). De verlaging voor de grote bedrijven zou wel in het vooruitzicht gesteld worden, maar dat zou nog enkele jaren kunnen duren. M.a.w. dat zal iets worden voor de volgende federale regering en mocht die ook weer linkse partijen bevatten, wordt het iets voor Sint Juttemis (‘Na ons de zondvloed’).
Voor de grote bedrijven die voor de grote aantallen jobs kunnen zorgen, zal dit waarschijnlijk betekenen dat ze hun financieringscentra uit België zullen weghalen, voor zover dat al niet gebeurd is. Waarom zou men hier bijna 34% vennootschapsbelasting blijven betalen, terwijl steeds meer West-Europese landen daar minstens 10% onder zitten. De notionele intrestaftrek zou wel blijven bestaan, al heeft dat systeem zijn beste tijd gehad. Het staat nu onder druk door de uiterst lage rente en het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen.
Mocht Peeters nu ook nog zijn voorgestelde meerwaardebelasting er door krijgen, dan zal het financiële hek wel helemaal van de dam zijn.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens gereageerd op allerlei klachten over de toenemende armoede in dit land, kinderarmoede inbegrepen. Ik erken zelfs dat het klopt: de armoede neemt toe, maar ik heb er steeds meteen aan toegevoegd, dat dit niet zal beteren zolang wij die armoede zelf blijven importeren. Nu kan men daarover vertellen wat men wil, de discussie blijft meestal beperkt tot theoretische voorstellen en tegenvoorstellen. Een studie over de echte kostprijs van wat de immigratie ons kost, is er in dit land, bij mijn weten, nooit gemaakt. Dat is zopas echter wél gebeurd in Noorwegen.
Tot aan de laatste eeuwwisseling kende Noorwegen, met een bevolking van zo’n 5 miljoen inwoners, weinig allochtonen. Dat is de laatste tien jaar echter dramatisch veranderd; er kwamen er in die periode zo’n 850.000 bij, meestal uit niet-westerse landen. Daarbovenop kwamen er ook nog zo’n 30.000 al dan niet echte asielzoekers bij.
Ook Noorwegen, nochtans een rijk land met zijn olie-inkomsten uit de Noordzee, kent nu een stijging van o.m. de kinderarmoede, die – volgens die studie - uitsluitend te wijten is aan de immigratie. Ook de problemen om werk te vinden voor migranten zijn er net zoals bij ons. Amper de helft is aan het werk. 37% van alle Noorse werklozen zijn allochtonen. Ongeveer 30 tot 35% van de allochtone inwijkelingen leeft van een leefloon. Eenzelfde beeld komt men ook tegen bij de sociale bijstand. Niks nieuws onder de zon. Alleen gaat het hier over reële cijfers.
Zelfs in een relatief rijk land als Noorwegen worden economie en financiën zwaar op de proef gesteld door de immigratie, raakt de maatschappelijke samenhang zoek en stijgen de criminaliteitscijfers disproportioneel. Bij ons is dat niet anders. Jan Jambon moest gisteren nog toegeven dat de criminaliteit in zijn totaliteit hier wel achteruit gaat, maar niet het terrorisme en de mensenhandel, die respectievelijk stegen met 25 en 37%, cijfers die – volgens mij – de eerste tijd niet zullen zakken en die in de eerste plaats met immigratie te maken hebben. Evenmin als de (kinder)armoede zolang wij die zelf blijven invoeren.
Eén week hittegolf en het lijkt alsof we al in de komkommertijd zitten, waarbij het nieuws navenant is:
Een groep van 13 Chiroleden werd aan de Belgische kust uit zee gered nadat ze er zelf niet meer uit geraakte. Dan zet de overheid daar al borden met verbodstekens en rode vlaggen, die straal genegeerd worden ‘omdat er al enkele mensen in zee waren’. Wie dat doet moet het maar weten, maar voor groepsverantwoordelijken van jeugdgroeperingen is dat geen excuus. Gouverneur De Caluwé van West-Vlaanderen heeft dan ook groot gelijk te stellen dat zo’n verenigingen mee moeten opdraaien voor de serieuze kosten die zo’n redding met helikopters en boten met zich meebrengen.
---
In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een halve pagina grote foto met beeltenissen van personen die op de zwarte lijst zouden staan van World Check, een internationale databank voor grootbanken, die geconsulteerd wordt bij alle mogelijke geldelijke transacties. Dat lijkt vrij logisch, ware het niet dat mensen die ook van financiële malversaties beschuldigd werden, maar daarop werden vrijgesproken, op die lijst blijven staan. Het was dan ook even raar opkijken naar een soort groepsfoto die De Tijd publiceerde, waarin o.m. onze ‘vriend’ Verhofstadt staat uitgebeeld tussen Dutroux en Fouad Belkacem! Nu moet ge geen vriend zijn van het genie uit Gent om te vinden dat zoiets toch vragen oproept. Het stond niet eens vermeld bij het zgz ‘Faudt nieuws’ dat de krant regelmatig publiceert.
---
Maar hét nieuws dit weekeinde was dat al onze Tv-zenders de hele tijd door als eerste item berichtten over de verdwijning van een niet begeleide minderjarige ‘vluchteling’ die verdwenen was. Het bleek een jongen van eerst 9, daarna 13 jaar te zijn uit Marokko, die eerst in Brussel was opgepakt voor een of andere diefstal, bij de dienst vreemdelingenzaken werd afgezet en daar ging lopen om twee dagen later weer opgepakt te worden, toen hij ’s nachts in het centrum van Brussel rondliep met nog enkele jongeren, naar wie we het raden hebben. Dat is natuurlijk een ernstige zaak, maar tenslotte bleek het te gaan om een kereltje dat in Marokko was gaan lopen, dat van één leugen niet gebarsten bleek en dat zogezegd onderweg was naar een oom in Zweden. Elke dienst dient zijn werk te doen, maar een heel land bijna mobiliseren voor een knaap die liegt, steelt en in feite iedereen voor de gek houdt, is m.i. van het goede teveel. Trouwens, sinds wanneer zijn Marokkanen ook al vluchtelingen?
Gelukkig gaat het weer stilaan veranderen en krijgen we hopelijk terug een Belgische zomer (mijn moestuin zal er blij om zijn!).
Mocht het alleen in de sport zijn dat Vlamingen zich in eigen land laten vloeren, tot daar toe. Zoals onze vriend Fikken schrijft, hebben we er misschien geen betere, maar dan zou men toch aan die anderen kunnen vragen wat meer respect te hebben voor onze taal, die toch de taal van de meerderheid in dit land is. Als een man van 74, zoals die nieuwe voorzitter van de nationale voetbalbond, na al die jaren nog niet eens een simpele vraag in het Nederlands verstaat (of wil verstaan), dan zit er toch iets fout bij die bond (of bij die man of bij allebei).
Jammer genoeg laten wij ons ook vloeren in de politiek en dan vooral in en rond Brussel. Toen, na het bekend raken van het schandaal van Samusocial, het Brusselse schepencollege herschikt werd, bleek de Vlaamse vertegenwoordiging daarin meteen gehalveerd. Dat kwam mede door het feit dat de SP.a er zich uit teruggetrokken had – de dood heeft altijd een oorzaak – maar m.i. was opstappen niet de goede optie, want die partij kon zwaarder doorwegen als ze in het schepencollege gebleven was. Men vraagt in Brussel niet beter dan dat de Vlamingen er zouden vertrekken.
Iedereen weet dat Brussel krioelt van de politieke postjes en de meeste Vlamingen beseffen al lang dat daar best eens goed in gesnoeid zou mogen worden. De eerste reactie van de francofonen is dan wel dat in dat geval ook de Vlamingen zouden moeten inleveren. Volgens de wet hebben de Vlamingen in het Brusselse parlement een gegarandeerde vertegenwoordiging met 17 vertegenwoordigers en dat moeten we zien te houden. Anders heeft Vlaanderen in Brussel straks nog één opdracht: alle Brusselse fratsen te mogen financieren. De splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde is er bij de zesde staatshervorming alleen kunnen komen, nadat Vlaanderen akkoord ging het Brusselse gewest JAARLIJKS een half miljard euro extra te betalen, zeg maar ‘een half miljard teveel’. Zoals ik hier vroeger al eens geschreven heb, is Vlaanderens geld daar het enig overgebleven drukkingsmiddel. Eerder vroeg dan laat zal Brussel weer staan schooien voor nog meer middelen (lees ‘geld’) en alleen dan maakt Vlaanderen een kans daar iets te kunnen bereiken. Maar dan zullen er – zoals politicoloog Bart Maddens het recent terecht stelde - Vlamingen met ballen aan de onderhandelingstafel moeten zitten. Van een andere kaliber dan die bij de Belgische Voetbalbond…
De volgende Belgenmop is een feit: de nieuwe voorzitter van de Belgische voetbalbond, een zekere Gerard Linard die al voorzitter was van de Waalse amateurs, is een eentalige Waal die zelfs geen Nederlands verstáát. En dat voor een sport met in de hoogste afdeling 11 Vlaamse t.o.v. slechts 3 Waalse clubs (plus het Brusselse Anderlecht en het Duitstalige Eupen). Daarbij komt nog dat de man 74 is, normaal verkozen is voor een termijn van twee jaar, maar met 75 volgens de statuten officieel met pensioen zou moeten gaan. Enig pluspunt: hij was tot nu toe een tegenstander van het nog te bouwen Eurostadion. Hopelijk doet zijn benoeming hem niet van gedacht veranderen…
Bij die Belgische voetbalbond zijn ze trouwens al e.e.a. gewend. De technische leiding bestaat uit een hoofdtrainer en twee assistenten, waarbij geen van de drie het Nederlands machtig is. Hoofdtrainer Martinez kent zelfs geen Frans, alleen maar Spaans en Engels. Twee wereldtalen, dat wel, maar geen officiële talen in het land waarin ze moeten werken. Terloops ook nog even verwijzen naar RSC Anderlecht, die sinds vorig seizoen een Zwitserse trainer heeft, die Duits en Frans spreekt maar evenmin Nederlands. En bij nieuwkomer R. Antwerp F.C. is het al niet veel beter met als sportief directeur de eerder bedenkelijke Italo-Belg Luciano D’Onofrio, die ook al geen Nederlands spreekt evenmin als de nieuwe Hongaarse trainer Bölöni.
En de Vlamingen staan erbij en kijken ernaar. Het is heus niet alleen in de politiek dat we ons laten rollen omdat een x-aantal simpele Vlaamse zielen, al dan niet voor de centen, het Belgische spel meespelen.
Na de breuk van het ervaren duo Vuye/Wouters met de N-VA, was de algemene indruk dat men van hun ‘Objectief V’, de confederale denktank van de partij, niet veel meer zou horen. Dat was ook zo, maar gelukkig is dat idee niet dood en begraven. De groep, nu onder leiding van Edwin de Boeck, hoofd van de N-VA studiedienst, heeft er de laatste twee zaterdagen al evenveel studiedagen op zitten en vandaag volgt er een derde.
Hoofdmoot tot nu toe was de zgz welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië. In werkelijkheid blijkt dat geen welvaartskloof te zijn, maar een belastingskloof. De reden daarvoor is dat Vlaanderen, ondanks alles, steeds welvarender wordt en Wallonië steeds armer. Dat de kloof tussen de twee regio’s kleiner zou worden, zoals sommige belgicisten ons willen wijsmaken, is een fabeltje. De enige periode dat de welvaart in beide landsgedeelten gelijk opliep was van 2002 tot 2008. Ervoor en erna groeide Vlaanderen steeds sneller dan Wallonië en die kloof blijkt steeds groter te worden. Dat steeds meer Walen kiezen voor Vlaanderen, door er te gaan wonen én werken(!) zorgt er mee voor dat dit zeker op korte termijn niet zal veranderen.
Er zit een zekere logica in. Als Vlamingen welvarender worden en meer verdienen, zullen ze ook meer belasting moeten betalen. Maar gemiddeld betaalt de doorsnee Vlaming tegenwoordig al liefst 20% meer dan de Waal en nóg meer dan de gemiddelde Brusselaar. Anderzijds is het een zoveelste aanfluiting van dit land, waar de politiek nog steeds grotendeels mee bepaald wordt door de armlastige francofonie. En dat zal niet veranderen zolang de Vlamingen niet beseffen dat ze eerst één front moeten vormen alvorens ze de nodige eisen tot verandering zullen kunnen doorvoeren. Elke belastingverhoging speelt dan ook in het nadeel van Vlaanderen, elke besparing in dat van Wallonië. Dat in dergelijke omstandigheden een Vlaamse partij als CD&V nog steeds pleit voor wat Peeters & Co ‘fiscale rechtvaardigheid’ noemen - in de vorm van meer belastingen - is dan ook een lachertje.
Het Grondwettelijk Hof heeft de Turteltaks afgeschaft! Het zat er wel aan te komen, want de Raad van State had vroeger al eenzelfde advies gegeven. Speciaal nu is, dat het Hof reageert op een gezamenlijke klacht van Testaankoop en de PvdA, het vroeger Amada. Dat laatste kan opmerkelijk genoemd worden, maar die partij, die zo links is dat er links van haar alleen maar de afgrond gaapt (vrij naar Franz-Josef Strauß), heeft wel een energiespecialist in huis die in mijn ogen veel bekwamer is dan die van de andere partijen op dat gebied, nl een zekere Tom De Meester. Die man geeft niet alleen regelmatig terechte commentaar op de knoeiboel die het energiegebeuren in Vlaanderen is, maar heeft er zelfs een boek over geschreven: ‘Opgelicht? De energiezwendel van Electrabel & Co’.
En die knoeiboel zal nog wel even aanhouden, want, als de Turteltaks dan toch onwettig is (omdat we er al een federale taks voor betaalden), dan zou niets logischer zijn dan dat de mensen die vorig jaar en dit jaar reeds betaald hadden, dit geld zouden terugkrijgen. Dat lijkt in dit land dan weer niet te kunnen, zelfs niet volgens dat Grondwettelijk Hof. Begrijpe wie kan…
Heel die Turtelheisa is het gevolg van de geldsmijterij in de vorige Vlaamse deelregering door Freya Van den Bossche, naar wie men de taks beter zou genoemd hebben dan naar haar opvolgster, die daardoor haar politieke carrière in rook op zag gaan. Nu zal de Vlaamse regering vanaf 2018 moeten zorgen een alternatief te vinden om het verlies van de Turteltaks opbrengst te vervangen. Het einde van het verhaal blijft wat het was en wat ik hier al jaren schrijf: aan die groene stroom zullen we ons blauw betalen.
---
Nog een oude koe die ik uit de gracht haal: bij het laatste terreurincident in Brussel Centraal, waarbij een patrouillerende soldaat de jihadi dood schoot, zijn er nogal wat commentatoren die het die jongen haast kwalijk nemen. Stel je maar eens in zijn plaats: er komt daar een man van het Noord-Afrikaanse type naar u toegelopen, die luid ‘Allahu Akbar’ roept en blijkbaar iets onder zijn vest heeft hangen. Zou je dan wachten tot die tot bij u raakt en zich misschien in de lucht laat vliegen?
In het overzicht van de binnenlandse pers op de radio werd ergens geopperd dat men best een legerafdeling een speciale opleiding ter zake zou geven. De naam wordt nergens uitgesproken, maar in feite is dat een roep naar een nieuwe Rijkswacht, nog zoiets waar ik jaren over schrijf, nl dat ze hier, als enige land in West-Europa, die militair getrainde elite-eenheid nooit hadden moeten opdoeken.
Het zinnetje is dezer dagen al meerdere keren gevallen: ‘Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel’. Dat geldt in de eerste plaats voor onze Franstalige landgenoten, die nog altijd opzien naar la douce France en dus ook voor de oprisping van CdH voorzitter Benoît Lutgen en hem vergelijken met Macron. Ook Macron brak met zijn partij, de Franse SP. Lutgen presenteert zich nu als zelfverklaard informateur, hetgeen niet letterlijk hetzelfde is, maar toch kan vergeleken worden. Als hij Macron verder wil volgen, zal ook hij dan ook verplicht zijn medestanders te lossen als die in een gerechtelijke procedure zijn aanbeland. Macron heeft zo al vier pas geïnstalleerde ministers moeten vervangen en Lutgen zal o.a. Madame Non aan de deur moeten zetten. Hij heeft geen andere keuze, wil hij geloofwaardig blijven.
Door solidair te blijven met de PS, riskeerde Lutgen’s CdH immers eveneens naar een afgang af te stevenen bij de volgende verkiezingen. Door opnieuw apart op te treden kan hij zijn partij misschien een nieuw elan geven en hoeft hij niet meer te vrezen straks als het schoothondje van de PS aangerekend te worden. De lachende derde blijft in elk geval de MR die weinig te verliezen heeft bij het krakeel onder francofonen en die – in het beste geval – straks misschien drie minister-presidenten kan leveren in deelregeringen waarin ze sinds 2014 amper of helemaal niet meespeelde. Het moet niet altijd de Lotto zijn.
En wij Vlamingen staan er haast verwonderd naar te kijken, nu er eens een serieuze politieke rel is in dit land waar wij (nog) niet de schuld van krijgen…
Chaos troef in politiek Francofonië na de onverwachte uitspraken van Benoît Lutgen, voorzitter van CdH, dat hij niet langer wil samenwerken met de corrupte PS, waarmee zijn partij sinds 2014 in drie gewestregeringen zit. Dat het MR zijn uitnodiging zou aannemen was de evidentie zelf, Ecolo wil wel eens komen praten, maar zonder enige voorafgaande toegeving. Maingain, voorzitter van Défi, het vroegere FDF, wil helemaal niet praten met Lutgen, tenzij onder zijn eigen voorwaarden en die zijn dat MR en CdH, als ze dan toch niet verder willen met een partij waarin de corruptie hoogtij viert, ze zelf eerst eens in eigen boezem moeten kijken. Bij MR hebben ze te maken met de zaak van Kazachgate, waarin ook tegen Armand De Deckèr – nota bene een vroegere minister, parlementsvoorzitter, burgemeester (van Ukkel) en nog steeds Kamerlid – een gerechtelijk onderzoek loopt. Hetzelfde geldt voor Joëlle Milquet, Madame Non, die niet alleen minister, maar zelfs partijvoorzitster is geweest van hetzelfde CdH dat nu de PS (terecht) ervan beschuldigt geen afstand te willen nemen van een aantal ‘parvenus’. In tegenstelling tot wat ik gisteren in mijn blog schreef, heeft men dat Défi wél nodig, maar alleen in Brussel. Dat partijtje heeft daar zelfs meer verkozenen dan het CdH. In de andere twee geen enkele.
Enfin, ze zijn er nog niet uit ten zuiden van onze taalgrens. Het zou wel eens kunnen dat de sfeer van onzekerheid en verdachtmakingen daar nog een tijdje zal blijven hangen en er nog meer lijken uit de kast zullen vallen. In hoever dat invloed zal hebben op het federale gebeuren in het algemeen en op Vlaanderen in het bijzonder, is nog koffiedik kijken, maar Paul Magnette, de man van de grote principes (denk maar aan zijn weerstand tegen het CETA-verdrag met Canada) kwam op RTL vertellen dat Bart De Wever zich nu wel moet verkneukelen bij het aanschouwen van de francofone chaos. Daar maakte de dauphin van Di Rupo zich blijkbaar meer zorgen over dan over de zaak zelf. Het Tv-journaal van de commerciële RTL is dezer dagen trouwens aan te bevelen: veel interessanter dan alles wat de Vlaamse media over de francofone heisa te bieden hebben. Men kan er zelfs Frans Wetstraatsees leren. ‘Scotchés’ bv betekent dat partijen tot samenwerking gedoemd zijn (letterlijk: geplakt met scotch). Daarvan loskomen heet dan ‘déscotcher’.
Ik beëindigde mijn blog van gisteren met de woorden dat Di Rupo zijn fameuze zin ‘J’en ai marre de ces parvenus’ niet meer durft herhalen. Iemand anders heeft het dan maar in zijn plaats gedaan: Benoît Rutgen, de Luxemburgse voorzitter van het CdH, de vroegere Waalse christendemocraten. Zijn partij is niet meer bereid samen te blijven werken met de corrupte PS, noch in de Waalse deelregering, noch in die van Brussel of die van de Franse Gemeenschap. Tegelijk heeft Rutgen, nota bene: de opvolger van Madame Non, het MR, Ecolo en Défi (het vroegere FDF) opgeroepen samen in de drie gevallen een nieuwe regering te vormen. In de regio’s kunnen nl geen tussentijdse verkiezingen worden gehouden, maar kan men wel de bestaande legislatuurregering herschikken. Vlaminghater Maingain, voorzitter van Défi (men zou die partij beter “Méfi’ noemen!), heeft al laten weten er niet aan te denken, maar ook zonder zijn anti-Vlaamse verzameling kan men best een andere regering vormen in de bewuste regio’s.
Voor Di Rupo wordt het langzaam maar zeker een triestige afgang, gewoon omdat de man niet durft herhalen wat hij destijds vertelde bij de schandalen in Charleroi. Opmerkelijk is wel dat Olivier Chastel, de huidige voorzitter van het MR, die wel bereid is met Rutgen te praten, destijds de klokkenluider was in Charleroi en dus goed weet waar hij mee bezig is. Daarenboven zou het een zoete wraak zijn, mocht de MR weer in de drie regionale regeringen zitten en de PS er uit liggen, nadat de roodhuiden in 2014 vlak na de verkiezingen de Waalse liberalen met een Blitzkrieg uit die regeringen hadden gehouden, waardoor deze wát blij waren in de federale regering te kunnen stappen en daarenboven, als kers op de taart, het premierschap ervan kregen aangeboden vanuit Vlaanderen.
Het is nog te vroeg om victorie te kraaien, maar dit grote verdwijnspel is wel een politieke donderslag bij heldere hemel, waarbij het nog te vroeg is om de draagwijdte ervan in te schatten. Wordt gegarandeerd vervolgd…
Het wordt een warme week en dit niet alleen o.w.v. de tropische temperaturen. Vanmorgen starten officieel de Brexit onderhandelingen. Na alles wat er de laatste maanden gebeurd is, is het alles behalve zeker hoe die gaan evolueren. Voor één keer ben ik het zelfs eens met Karel De Gucht, die op VTM o.m. verklaarde dat het helemaal niet zeker is dat de U.K. uit de E.U. zal stappen. Schotten en Noord-Ieren zouden daar niet rouwig om doen. Dat May uitgerekend met die Noord-Ieren rekening zal moeten houden, maakt de zaak voor haar alleen maar erger. Een week geleden leek alles in kannen en kruiken, maar in werkelijkheid is er nog steeds geen allesomvattend akkoord tussen Tories en DUP (de Noord-Ierse protestanten). Het zou wel eens kunnen dat Shakespeare gelijk krijgt: ‘Much ado about nothing’.
---
In Frankrijk is het wel zeker wie er de verkiezingen gewonnen heeft: Macron en zijn ongeregeld kiesleger. Nu wordt het echter pas spannend om te zien of zijn nieuwe partij, die met groot overwicht de verkiezingen won, Macron’s kiesbeloften zal kunnen waarmaken. Zal zijn partij in het parlement zo goed als geen weerstand ontmoeten, in de straat zou het wel eens het anders kunnen zijn. Veel hangt er van af of – bij gebrek aan politieke oppositie – de Franse vakbonden in staat zullen zijn de massa’s te mobiliseren. Nu, vlak vóór een (letterlijk) hete zomer, misschien niet, maar daarna lijkt nog alles mogelijk. Hopelijk eindigt Macron niet zoals komiek Beppe Grillo in Italië, waar diens zootje ongeregeld de laatste plaatselijke verkiezingen verloor omdat ze in enkele grote steden (zoals Rome) er niet in slaagt een degelijk bestuur te organiseren. Voor sommige problemen blijkt ge toch mensen nodig te hebben die er iets van kennen! Jean Vanempten, journalist bij De Tijd, verwoordde het zo: May heeft geen verhaal, Macron heeft dat wel. De vraag is of hij het gerealiseerd zal krijgen’. Dat doet zo’n beetje denken aan het antwoord dat Mozart gaf aan de impresario die hem vroeg hoe het stond met de door hem bestelde opera ‘De Toverfluit’. ‘Ik heb hem helemaal klaar’, zei ‘Wolfie’, ‘Ik moet hem alleen nog neerpennen!’.
---
In eigen land tenslotte zal ook deze week in het teken staan van de politieke graaicultuur, met zwaartepunt in Brussel en hoofdspelers uit voornamelijk de PS van Di Rupo die zijn fameuze uitspraak ‘J’en ai marre de ces parvenus’ blijkbaar niet durft herhalen.
Er zijn zo van die berichten en geruchten die iets weg hebben van het monster van Loch Ness. Ze blijven nl maar terugkomen. Een ervan is die van het basisinkomen voor iedereen, ooit aangekaart door zakenman Roland Duchâtelet toen die zijn Vivant beweging oprichtte. In principe komt het er op neer dat iedere volwassene in dit land levenslang een bepaald maandelijks bedrag toebedeeld zou krijgen, ongeacht van zijn situatie, of hij/zij werk heeft of niet. Om dat te bekostigen moeten dan wel alle nu bestaande uitkeringen worden afgeschaft : pensioen, kinderbijslag, werklozensteun enz. Er wordt in enkele landen al mee geëxperimenteerd, zoals in Nederland en Finland, maar dan op beperkte schaal en voorlopig alleen met uitkeringstrekkers. Het enige land waar het echt bestaat is Alaska, waar iedereen al sinds de jaren 1970 een jaarlijks bedrag tussen de 1.000 en de 2.000 dollar krijgt, maar dat geld komt niet van de staat, maar van de opbrengsten uit het oppompen van olie.
Zopas is er een meer gedetailleerde studie uitgekomen van Itinera, een Belgische, overwegend Vlaamse denktank en die maakt brandhout van dat ‘gratis geld voor iedereen’. Volgens de studie zou iedereen elke maand 900 euro geven, voor de staat een meeruitgave van 15 miljard euro betekenen. Een maandelijks bedrag van 1500 zou op 77 miljard extra komen en zou de staat verplichten de belastingsdruk te verhogen tot bijna 70%, een onmogelijke zaak.
Een basisinkomen wil drie zaken combineren: de armoede verminderen, eenvoudig en betaalbaar zijn. Dat blijkt een mission impossible te zijn. Bovendien is de verwachting dat de mensen minder zullen gaan werken, de economische groei zal afnemen, de belastingsinkomsten zullen dalen en de staatschuld nog zal toenemen. Tijd dus om met dat idee nu eens definitief te stoppen.
---
Nog zo’n Loch Ness verhaal is de zgn ‘Tobintaks’, een soort speculatietaks van 0,1% op de aandelen- en obligatiehandel en 0,01% op die van afgeleide, financiële producten. Onze nationale Charel wil dat straks bij Europa aankaarten. Hij is ervoor. Heeft de man dan zo’n kort geheugen dat hij niet meer weet dat de eigen speculatietaks, een idee van – wie anders? – Kris Peeters, weer afgevoerd diende te worden omdat hij niet alleen niets opbracht, maar de staat zelfs geld kostte? Deze Tobintaks, genoemd naar het idee van een Nobelprijswinnaar voor Economie, is in feite een variant op de meerwaardebelasting waarop diezelfde Peeters hoopt als tegengewicht voor een eventuele vermindering van de vennootschapsbelasting. Dat er buiten België nog negen EU-landen aan willen meedoen, zal een magere troost zijn.
In onze onovertroffen media was er dezer dagen nogal wat te doen over een rapport van Eurostat, de E.U.-organisatie die zich bezig houdt met de statistieken. Die kwam nl tot het besluit dat in België zowat alles duurder is dan in de buurlanden, met uitzondering van groenten en fruit. Die laatste twee worden hier nl op grote schaal geteeld en heel wat ervan wordt uitgevoerd, vandaar. Maar voor de rest is het huilen met de pet op en is het best te begrijpen dat heel wat landgenoten, die niet te ver van de grens wonen, hun inkopen in Frankrijk, Duitsland en Nederland gaan doen. Er rekening mee houdend dat heel veel landgenoten dicht bij een grens wonen (‘Een klein land heeft veel buitenland’, zei Jozef Luns ooit), maakt dat een slok op de nationale borrel (Eurostat schat het verlies in 2015 op 2,8 miljard euro).
Als belangrijkste redenen wordt opgegeven: hogere lonen, een meertalige markt (hogere marketing kosten), dikwijls accijnzen bovenop de BTW, die zelf soms ook hoger is (bv op voeding), de witte kassa in de horeca en nog zo van die dingen. Waar echter helemaal niet over gesproken wordt, is dat dit land – als enige in Europa – nog steeds een Index heeft die bij elke stijging onze producten duurder maakt en wiens compensatie achter de prijzenevolutie aan loopt. Bij elke indexstijging gaan immers wel de uitkeringen en lonen omhoog, maar zullen die meerkosten tenslotte toch door de eindverbruiker moeten betaald worden of door de belastingbetaler, maar dat komt min of meer op hetzelfde neer, want dat kan ook een eindverbruiker zijn.
Feitelijk is het niet slecht dat Eurostat dergelijke statistieken bijhoudt en publiceert. Het probleem bij ons is dat men er zo goed als geen rekening mee houdt. Wij staan erbij en kijken ernaar, denken dat de Index onze koopkracht in stand houdt, maar kopen ondertussen wel in het nabije buitenland, waar het zonder Index goedkoper is.
Er is een tweede zitpenningenschandaal bloot gelegd in Brussel (Brusselse Keukens) en dat is geen verrassing, zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Brussel is een vzw’). Er zullen er nog volgen en niet alleen in Brussel. Wat daar echter wel opvallend is, is dat minstens driekwart van de ‘begunstigden’ PS’ers zijn. Maar het gebeurt ook elders. Zelfs de leden van het Rekenhof hebben zichzelf bedacht met een zakcentje, maar daar zijn ze wel zo slim geweest het wettelijk vast te leggen, zodat zelfs het parlement er weinig tegen kan doen.
Als onze federale regering nog eens zo’n allesomvattende regeringstop heeft, zouden ze die beter eens een keer daaraan wijden, want het hele politieke landschap blijkt erdoor bezoedeld te zijn. Zo eens iets anders dan te moeten praten over begrotingen in evenwicht, vennootschapsbelastingen en rechtvaardige fiscaliteit. En er zou heel veel overheidsgeld mee kunnen worden uitgespaard.
Wat de vennootschapsbelasting betreft, volgens de Nationale Bank (NBB) gaf dit land in 2016 meer dan 14 miljard euro uit in de vorm van subsidies aan ondernemingen. Daartegen blijkt CD&V geen bezwaren te hebben. Als men al die uitzonderingen en achterpoortjes nu eens afschafte en verving door één goedkopere belasting – desnoods een vlaktaks – dan kwam het land er beter vanaf en zouden bedrijven misschien gemakkelijker investeren.
