Als er met de recente federale en regionale akkoorden één zaak duidelijk is, dan is het dat onduidelijkheid troef is. Dat is in dit land niet verwonderlijk. Het gebeurt uiterst zelden dat men hier een wet in één keer goed in elkaar kan steken. Meestal moeten ze worden geamendeerd, aangepast, gecorrigeerd of hoe men het ook wil noemen.
Denk maar aan dat algemeen verbod op de verkoop van stookolieketels. Dat werd binnen de 24 uur al met recht gecontesteerd omdat het aan het federale niveau was om dat te beslissen, iets wat niet gebeurd was. OK, zegt men dan, dat wordt geregeld, maar bij die nieuwe regeling is er dan toch weer meteen een uitzondering, in dit geval bij nieuwbouw en/of ingrijpende renovaties. Wees niet verwonderd als men straks nog wel e.o.a. achterpoortje vindt, waarbij ook die uitzondering al dan niet geldig zal zijn.
Hetzelfde gebeurt met de zogeheten ‘boskaart’ van Schauwvliegje, die ze vorig jaar online lanceerde. Die kaart werd ondertussen vertikaal geklasseerd, maar met de nieuwe regelingen moet men er wel e.o.a. specialist bij halen, want ziet men – in dit geval ook letterlijk! – het bos niet meer door de bomen. Ik bespaar u de uitzonderingen én de uitzonderingen op die uitzonderingen. Op dat gebied heeft Vlaanderen niets meer te leren van het Belgisch systeem. Neem trouwens ook maar eens die verordeningen omtrent het waterverbruik die bij de huidige hittegolf werden verspreid. In elke provincie lijkt het anders.
Heel deze problematiek wordt dan nog eens doorkruist door de meeste nieuwe wetten en verordeningen pas te laten ingaan na x-aantal jaren. Denk maar aan het SWT oftewel brugpensioen, dat nog wel kon vanaf 56 jaar voor de zoveelste Carrefour reorganisatie, maar daarna is verschoven naar 59 jaar en – als ik me niet vergis – nu op 60 jaar zou liggen. Top of the bill blijft wel dat verbod op de plaatsing van de stookolieketels, dat pas algemeen zal worden in … 2035. Dat is dan voor de volgende generatie!
Zoals te verwachten was na het vakantieakkoord van de Vlaamse regering, kwam ook de federale regering tot een overeenkomst over alles en nog wat. Ik had niets anders verwacht, want het is een steeds wederkerend schouwspel: een regering die op zoek moet naar miljarden euro’s om haar begroting aan te kunnen passen aan de Europese normen – wat nog altijd goedkoper is dan ze in evenwicht te hebben – en daar in blessuretijd – Oh, wonder! - steeds in slaagt. En, zoals alle vorige, is het nu weer een verhaal van plakken, knippen en pamperen. Toch zag het er lang naar uit dat het deze keer eens niét zou lukken, omdat stoorzender Peeters de gedeeltelijke beursgang van Belfius niet wou goedkeuren als het probleem van de Arco spaarders niet werd opgelost. Op één punt had hij wel gelijk: het stond in het regeerakkoord.
Er is nu dus eindelijk een akkoord over een gedeeltelijke vergoeding van de Arco-spaarders al is zelfs nu het laatste woord daarover niet gezegd. Europees commissaris Margrete Vestager, net zoals Merkel en May een domineesdochter, lijkt een harde tante die de hele zaak eerst nog eens uit wil pluizen vóór Peeters zijn zin krijgt. De reden waarom die laatste hoopt dat het deze keer wel zal lukken is omdat men thans stelt dat het geld naar ‘natuurlijke personen’ zal gaan en niet naar ondernemingen.
Maar zelfs als het straks allemaal lukt, zal het gros van de terugbetalingen betaald moeten worden door de belastingbetaler, jij en ik dus. In totaal gaat het om 600 miljoen euro, waarvan slechts 35 zal komen van Beweging.net, de opvolger van het ACW, de hoofdschuldige in deze zaak. Zo’n 50 miljoen zal van het dividend komen dat Belfius aan de staat zal betalen áls het zijn 30% van de bank verkocht krijgt op de Beurs en 89 uit de vereffening van het failliete Arco. De spaarders/beleggers krijgen hoogstens 40% terug van het geld dat ze 7 jaar geleden waren kwijtgeraakt en zullen daarvoor in het najaar een aanvraag moeten indienen, waarna er een zgz ‘dading’ zal plaats vinden. Graag had men dat geregeld gekregen tegen de gemeentelijke verkiezingen, al vrees ik dat – zelfs als het lukt – er weinig van die gedupeerden daarvoor nog zullen stemmen voor de tsjeven. Jammer dat de christelijke vakbond niet zelf met een lijst deelneemt aan de verkiezingen, iets waarvoor ik al jaren pleit. Dan zou men de neuzen eens kunnen tellen.
Zoals ik in mijn blog van 22 dezer (‘Het Vlaamse vakantieakkoord’) al aankondigde, was het toen nog te vroeg om over die berg van 180 beslissingen na een marathonvergadering van 20 uur, zonder enig extra overleg, veel zinnigs te vertellen. De rode draad in het hele gebeuren is dat alles feitelijk zo’n beetje op de lange baan is geschoven en werk wordt voor de volgende regeringen. Meervoud, ja, want normaal zijn de volgende verkiezingen voor einde 2023, enkele maanden na het verstrijken van enkele nu gestelde deadlines. Feitelijk is dat vakantieakkoord een godsgeschenk voor de media. Juist nu bij het begin van de klassieke komkommertijd krijgen ze een tsunami van agendapunten die ze naar eigen keuze kunnen uitbenen. Vraag is trouwens wat er na het zomerreces en zeker na de gemeentelijke verkiezingen nog van zal overblijven. Misschien is dit vakantieakkoord er wel enkel en alleen gekomen om de groenen bij de verkiezingen van oktober de wind uit de zeilen te halen.
Neem nu de beslissing om de verwarming op stookolie te laten uitdoven, terwijl ook de mogelijke vervanging door gas niet langer zal kunnen. Er zullen nl bij nieuwe verkavelingen geen nieuwe gasaansluitingen meer komen. Wie verder wil op gas zal zijn stookolietank moeten vervangen door een eigen gastank (vier maal per jaar bijvullen). Ondertussen wil men nieuwe gascentrales bouwen, die wél moeten worden aangesloten maar die niet zullen dienen om gas te leveren, maar om elektriciteit te verwekken, dit om de kerncentrales te vervangen. Die gascentrales moeten nog wel gebouwd worden. Men schat dat 600.000 Vlaamse gezinnen van de stookolie af zullen moeten, dat is zo’n 20% van de bevolking. De belofte van optimist Tommelein om mensen die een warmtepomp zouden installeren een premie te geven van 400 euro zou wel eens een plaaster op een houten been kunnen zijn en doet denken aan de zonnepanelenpremies van Van den Bossche. Ondertussen heeft hij ook al bakzeil moeten halen voor dat verbod tot vervanging van de stookolieketel, want dat zou federale materie zijn…
Kortom, dit is ‘a blue print for disaster’ en dan hebben we het nog maar over één punt (van de 180!). Er gaat nog veel inkt vloeien vóór het allemaal zover zal zijn, als het ooit zover zal komen. Geen zinnig mens die gelooft dat dit gaat lukken, ook niet over 5 jaar. Dit wordt het sprookje van duizend en één klacht!
Zweden is momenteel in het nieuws o.w.v. de immense bosbranden die het land teisteren. Het is qua oppervlakte bijna zo groot als Frankrijk, maar met slechts 10 miljoen inwoners. Wat minder in de etalage wordt gezet is dat Zweden, in verhouding tot zijn aantal inwoners het grootste aantal ‘vluchtelingen’ heeft opgevangen. De regering van sociaal-democraten die er al lang de lakens uitdeelt is daar prat op, al valt het te bezien of de partij van wijlen Olof Palme daarmee de verkiezingen van volgend jaar gaat winnen. In totaal kreeg Zweden de laatste 5 jaar al 600.000 inwijkelingen, dus zowat 6% van de huidige bevolking en dat laat zich voelen. Net zoals in Duitsland zijn er rapporten over verhoogde criminaliteit, verslechterende schoolsystemen en overvolle zorgdiensten, waar men lange wachttijden kent om geholpen te worden. Sommige voorsteden hebben een weinig benijdenswaardige reputatie van onveiligheid, een tekort aan politieagenten en het land heeft een van de hoogste belastingen van de OESO landen en die zullen waarschijnlijk nog oplopen nu ook daar de vergrijzingskosten hun intrede maken. De tijd van de Zweeds welvaartstaat lijkt verleden tijd te gaan geworden. Man schaft es nicht mehr…
---
Ondertussen was onze federale regering er gisteravond nog steeds niet uit om de 2,6 miljard euro te vinden die ze nodig heeft om in orde te blijven met de Europese afspraken i.v.m. de begroting. De begroting in evenwicht, voorzien in het regeerakkoord van 2014, haalt ze niet meer binnen deze legislatuur.
In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat de Vlaamse regering op haar laatste bijeenkomst vٕóór het parlementair verlof nog 144 dossiers te bespreken had. Het zijn er tenslotte 180 geworden en daarover heeft men 20 uur ononderbroken gepalaverd. Dat betekent negen per uur. Zoiets kan nooit ordentelijk en weldoordacht gebeurd zijn, vooral als men weet dat de belangrijkste punten gingen over klimaat en milieu. Het is nog even te vroeg om door zo’n berg artikels heen te kunnen zien, maar ik heb zo de indruk dat men straks door de bomen het bos niet meer zal kunnen zien en misschien was dat ook het opzet. ‘If you can’t convince them, confuse them’. De kranten zullen dezer dagen stof genoeg hebben om al die voorstellen en beslissingen op te lijsten en er dan misschien nog eens commentaar op te geven. Enfin, als we Bourgeois en Co moeten geloven gaan we straks leven in het beste van alle werelden en geven we de rest van Europa en misschien wel de hele wereld het nakijken. Vergeet het zomerakkoord, hier komt het Vlaams vakantieakkoord! De federale regering is nog zover niet. Diverse van haar leden moesten eerst de jaarlijkse plechtigheden t.g.v. de nationale Belgische feestdag ondergaan. Wat zij allemaal gaan uitspoken in wat ik de blessuretijd noemde, krijgen we de volgende dagen te horen. Toch is er op federaal vlak al iets dat de aandacht trekt en dat is de keuze van het nieuwe gevechtsvliegtuig. Het blijkt nl dat onze nationale Charel nu waarschijnlijk toch van zijn Franstalig hart een steen zal moeten maken en niet meer de voorkeur zou geven aan de Franse Rafale, waarmee men buiten competitie dit land wou lijmen om met Frankrijk een soort futuristische alliantie aan te gaan voor het bouwen van een vliegtuig dat nu nog niets eens bestaat. Dat noemen ze in Frankrijk, met de nodige Franse arrogantie, ‘Système de Combat Aérien Futur’ (SCAF). De Franse ambassadeur in dit land had zich laten ontvallen, dat België niet moest denken daarbij nog mee te kunnen doen als het bv voor de F35 zou kiezen. Dat was zelfs voor onze nationale Charel een stap te ver.
Wie in de federale regering ook een slechte beurt maakte, is Charel’s partijgenote Marghem, minister van Energie, die in haar plan om kerncentrales eventueel te vervangen door (dure) gascentrales, al dan niet moedwillig over het hoofd gezien had dat er in het Nederlandse Maasbracht, vlak over de grens, een gascentrale van het Duitse energieconcern RWE al vier jaar stil ligt omdat ze niet rendabel is. Mits het aanleggen van 13 kilometer kabel zou die aan het Belgische net kunnen worden aangesloten. Die operatie zou 200 miljoen euro kosten, nog veel geld, maar wel zes keer minder dan het 1,2 miljard euro die een nieuwe gascentrale zal kosten. De drie Vlaamse meerderheidspartijen hebben dat plan gelukkig afgeschoten en Marghem mag haar huiswerk herdoen. Of ook daarover deze week een beslissing zal vallen is hoogst onwaarschijnlijk.
Terwijl de Belgische nationale feestdag, zoals verwacht, grotendeels in het teken zal staan van de Rode Duivels en het sluitstuk zal worden van een hopelijk laatste krimp van Belgisch nationalisme, hebben zowel de federale als de Vlaamse regering nog wat anders te doen. Laatstgenoemde had gisteren zijn laatste werkdag vóór het zomerreces en had die avond zo’n 144 artikels te bespreken. Onnodig te zeggen dat dit systeem, ooit uitgevonden door Dehaene, nooit serieus kan genomen worden, reden waarom het federale zomerakkoord van vorig jaar een jaar lang de gemoederen heeft beroerd.
Dat zal dit jaar niet veel anders zijn. Ondanks de tienduizenden nieuwe jobs, waarbij dus meer mensen een inkomen krijgen en de staat minder steun moet geven, slaagt deze federale regering er niet in de begroting in evenwicht te krijgen zoals bij de aanvang van deze legislatuur was vooropgesteld. Om het even bij de jobs te houden, dit land heeft het nog steeds moeilijk om genoeg mensen aan het werk te krijgen, dit ondanks het feit dat er zoveel vacatures zijn die niet ingevuld raken. Een van de voorstellen (van N-VA en Open VLD) om onwillige werklozen aan het werk te krijgen, is de werklozensteun te beperken in de tijd. Dat CD&V daartegen is hoeft niet te verbazen, met een Kris Peeters als minister van arbeid lijkt het er steeds meer op dat die eerder voor de vakbond werkt i.pl.v. voor de regering waarin hij minister is. Wat wel zou moeten verbazen is dat het MR, de liberale partij van onze nationale Charel, er eveneens tegen is. Dat heeft louter te maken met het feit dat die partij haar stemmen moet halen in Wallonië en Brussel, niet toevallig de regio’s met de meeste werklozen, waarvan er heel wat zijn die gewoon niet willen werken. Dat laatste komt nog best tot uiting in West-Vlaanderen, waar men er niet in slaagt Waalse werklozen uit het naburige Henegouwen aan de slag te krijgen, maar wel Fransen van over de staatsgrens. De reden daarvoor is dat in Frankrijk de werklozensteun wél beperkt is in de tijd. Zo zie je maar.
De Franse ambassadeur in de States, een zekere Gérard Araud, heeft zich behoorlijk boos gemaakt, nadat een plaatselijke stand-up comedian gesteld had dat Afrika de wereldbeker gewonnen had. De waarheid kan hard zijn. Ik ga me niet uitspreken over landen zoals Costa Rica en Panama, waar men zowat alle rassen kan tegenkomen, maar voor de rest denk ik dat er in Rusland maar twee landen waren die volledig met eigen volk speelden: Kroatië en Japan. In bijna alle andere landen speelde men eerder met een half vreemdelingenlegioen (nota bene: een Franse uitvinding!), zeker als men het bekijkt als buitenstaander. Zoals ik reeds in mijn blog van 17 dezer stelde (als doordenkertje): Kroatië verloor de finale omdat het team met teveel Kroaten speelde. ---
Nu we het toch over voetbal hebben: straks speelt men hier in eigen land al de zgz ‘supercup’, tussen de winnaar van de beker van België en de landskampioen, in dit geval dus tussen Standard en Club Brugge. Dat betekent de nieuwe club van trainer Michel Preud’homme tegen de club die hij vier van de afgelopen vijf jaar getraind heeft. Standard was trouwens ook de club waar Preud’homme zijn voetbalcarrière begonnen is en men verwacht daar veel van hem, misschien wel té veel. Dat zou wel eens lelijk kunnen tegenvallen, want de vorige trainer, de Portugees Sa Pinto, mocht dan wel geregeld de clown uithangen, de man won toch maar de beker van België en loodste Standard vanuit een uitzichtloze positie naar Play-Off 1 waarin de club tenslotte nog de kwaadste concurrent voor de titel werd. Ik geloof nooit dat Preud’homme die prestatie zal kunnen evenaren, laat staan verbe
The Donald krijgt weer bakken kritiek, nu na zijn gesprek met Poetin. De man blijft onberekenbaar in zijn uitspraken, maar wat hij ook zegt, het zal nooit goed zijn, al heb ik het idee dat hij er zich niet veel van aantrekt. Vraag is maar of hij het zich kan blijven veroorloven dingen te zeggen die hij daarna ijskoud negeert of waarvan hij daarna het tegenovergestelde zegt (zoals bij May) of moeten toegeven zich versproken te hebben. Poetin heeft dat treffen gewonnen op punten, zeg maar.
Ondertussen heeft Rusland het er ook goed afgebracht met een zo goed als perfecte organisatie van het WK. Het heeft het land, net zoals bij de Olympische Spelen in Sotchi, wel handenvol geld gekost (men spreekt van de duurste Spelen ooit), maar het schijnt gelukt te zijn. Hopelijk wordt Poetin nu weer niet te overmoedig. De dag ná het doven van de Olympische vlag in Sotchi annexeerde hij immers de Krim!
Nu wordt het uitkijken of er van dat onderhoud Poetin/Trump en van de uitspraken van laatstgenoemde iets gaat overblijven. Al bij al heeft de hele wereld er belang bij dat de supermachten met elkaar blijven praten i.pl.v. te vechten, al dan niet via derde partijen. Tenslotte wordt het tijd dat men in de States ophoudt met de interne ruzies tussen de partijen en met elkaar binnen de partij en dat de media daar beginnen te beseffen dat ze er hun land én de wereld geen dienst mee bewijzen. Waarbij ik me trouwens ook afvraag wat onze media bezielt om al die Amerikaanse welles-nietes verhalen uit te zenden, alsof wij er ook iets mee te maken zouden hebben.
Bij de VRT durft men nog altijd zeggen dat de zender niét links is. Maar de aanstelling vanaf september van Liesbeth Imbo als nieuwe presentatrice van ‘De Zevendag Dag’, samen met Lieven Verstraete, doet het tegendeel veronderstellen. In feite gaat het om een terugkeer, want Liesbeth begon ooit bij de VRT en presenteerde het programma al tot 2013. Toen stapte zij op, werd eerst adjunct hoofdredacteur en daarna zelfs hoofdredacteur bij de Morgen, de meest linkse krant van Vlaanderen. Daar stapte ze in 2016 op wegens een zgz ‘vertrouwensbreuk’ en begint ze dus nu opnieuw bij de VRT. Als die Liesbeth niét links is, dan zijn er geen linksen meer in Vlaanderen, buiten die van de PvdA misschien. Het zou zelfs kunnen dat ze De Morgen niet links genoeg meer vond. Recentelijk schreef Joël De Ceulaer*, senior writer bij De Morgen, nog dat Links dood is, een statement dat kan tellen. Als de VRT haar links imago kwijt wil, dan heeft ze een grote kans daartoe laten liggen. De zender in het algemeen en De Zevende Dag in het bijzonder zullen er in elk geval de perceptie van de linkse ingesteldheid niet mee kwijt raken.
* Die De Ceulaer was indertijd de moderator van een debat op de VRT tussen Filip Dewinter en Abou Jahjah, waarbij hij Dewinter schoffeerde door te zeggen dat Jahjah meer intelligentie had in zijn pink dan Dewinter in heel zijn lijf (waarop Filip op stond en het panel verliet).
Het WK is voorbij, de NAVO-bijeenkomst eveneens. Voor velen lonkt de jaarlijkse vakantie (het bekende ‘bouwverlof’) en de politiek maakt zich klaar om in reces te gaan tot ergens eind september, begin oktober. Maar eerst moet er nog eens getoeterd worden op de nationale feestdag van 21 dezer en traditioneel moet daarvoor een stand van zaken komen vanwege de federale regering. Het zal dit jaar geen met veel tarara aangekondigd zomerakkoord worden zoals in 2018, een akkoord dat de zomer alleen als vertrekpunt had en waar men nog steeds mee bezig is. Hét punt dit jaar wordt de beursgang van de genationaliseerde Belfius bank die ermee zou voor moeten zorgen dat de staatsschuld een weinig zal zakken, maar in hoofdzaak zal dienen om het investeringspact aan Europa verkocht te krijgen.
Door circa 30% van Belfius naar de markt te brengen, kan de federale regering nl zo’n dikke 2 miljard euro incasseren, wat een daling van de staatsschuld met 0,5% zou doen zakken, niets om mee te koop te lopen, maar alle baten helpen. Tegelijk zou die drommelse begroting weer eens min of meer in evenwicht kunnen zijn en daar is het feitelijk om te doen. ‘Piece of cake’, zou men denken, maar dan heeft men zonder de tussenkomst van dwarsligger Peeters gerekend. Die is nl niet bereid de beursgang van Belfius goed te keuren als het Arco probleem niet wordt opgelost. Dat laatste hangt echter niet af van de federale regering, maar van Europa. Zowel N-VA als Open VLD geloven niet dat het ooit nog goed komt, dit ondanks het feit dat Belfius er al 400 miljoen euro voor opzij heeft gezet. De oplossing voor de Arco gedupeerden stond in het regeerakkoord van de regering Michel, maar kan nooit worden uitgevoerd tegen de wil van Europa. Wat Peeters nu doet is een soort chantage, waarbij de werkelijke schuldige – Beweging.net, het vroegere ACW – grotendeels gespaard blijft. Als er van deze zaak niets in huis komt zal Peeters en zijn CD&V er wel de schuld van krijgen dat de staatsschuld van dit land niet daalt. Met het oog op de federale verkiezingen is dit geen leuk vooruitzicht voor de al zo getormenteerde partij van de ooit zo machtige christendemocraten.
-----
En dan nog dit:
Maandagmorgen was de Jupiler 33cl in onze plaatselijke Delhaize weer beschikbaar. Zo snel had ik het niet verwacht. Ofwel was de ‘Belgium’, althans bij ons, niet het grote succes dat men ervan verwacht had, ofwel heeft het iets te maken met de Hollandse zakelijkheid van de Albert Heyn organisatie, die het oerbelgische Delhaize heeft overgenomen. Het blijkt nu trouwens dat het idee om Jupiler tijdens het WK Belgium te noemen, uit Nederland kwam, van een reclamebureau uit Breda, waar ook de vestigingsplaats is van AB Inbev Nederland.
Enfin: ‘the hot spell is over’, om het nog eens te zeggen met de laatste zin van het toneelstuk en film ‘Dood van een handelsreiziger’ van Arthur Miller (ex van o.a. Marylin Monroe), dat me steeds is bijgebleven. Film met in de hoofdrol Dustin Hofman (1951).
---
Tenslotte nog een doordenkertje: ‘Weet je waarom de Kroaten de WK-finale verloren hebben? Er speelden teveel Kroaten in hun elftal.’
Na de commotie die er recentelijk was nadat de Gentse groene schepen Elke Decruynaere had voorgesteld het verbod op het dragen van een hoofddoek in de Gentse stadsscholen op te heffen, maar op dat besluit moest terugkomen nadat er in de eigen bestuursmeerderheid daarover geen consensus was, is er nu in Gent een gelijkaardig probleem met als inzet de boerkini, een zgz badpak voor moslima’s dat niet alleen hun hoofd, maar hun hele lichaam bedekt. Het verschil met de heisa rond het hoofddoekenverbod is dat het verbod op het dragen van een boerkini zou zijn teniet gedaan na een gerechtelijke uitspraak in hetzelfde Gent. In die stad blijkt heel wat mogelijk te zijn wat elders niet kan, denk maar aan het proces tegen het Vlaams Blok dat na enkele mislukte pogingen tenslotte toch lukte in het Gent van Verhofstadt die er zich persoonlijk voor had ingezet.
Net zoals met het hoofddoek is de boerkini een zoveelste poging van de islam en haar roodgroene verdedigers om hun ideologie op te dringen aan een land waar moslims zich vestigen. Dat heeft niets te maken met discriminatie en mensenrechten, maar met een subtiele vorm van vrouwenonderdrukking. In heel wat zwembaden mogen bv mannelijke bezoekers ook al sedert enkele jaren geen shorts dragen die over de knie komen en daaraan houdt iedereen zich. Verdedigers van religieuze en ideologische symbolen zoals een Eva Brems (UGent en niet toevallig ex-volksvertegenwoordiger voor Groen) vertelden vroeger ook al die onzin over de boerka, maar die is ondertussen wel bij wet verboden. Volgens grondwetspecialist Hendrik Vuye is daarom een verbod op de boerkini eveneens mogelijk. Men doet er goed aan daarmee niet te lang te wachten, liefst nog vóór de gemeenteraadsverkiezingen, zodat men de neuzen kan tellen en de groenen terug op hun plaats zetten.
----
In de Belgium hysterie bij de viering van de Rode Duivels in Brussel, zal het de meesten wel niet zijn opgevallen, maar Eden Hazard pakte daar uit met een primeur: hij sprak 4 (vier!) woordjes in het Nederlands (‘Waar is dat feestje?’) Hopelijk heeft hij daarbij zijn stembanden niet bezeerd…
Mia Doornaert (72) is een ex-journaliste van De Standaard, die het grootste deel van haar tijd bij die krant heeft doorgebracht toen er nog AVV-VVK op de voorpagina stond en die in de krant van nu op maandag nog een tweewekelijkse column heeft, waarin ze eerder rechts conservatief schrijft, wat haar niet altijd in dank wordt afgenomen door het overwegend linkse journaille. Ze is trouwens ooit door Albert II in de adelstand verheven, als barones dacht ik. Om maar te zeggen dat ze zeker niet overdreven Vlaamsgezind is geweest.
Mia is recent in het nieuws gekomen omdat ze, als niet partijgebondene, door de N-VA werd voorgedragen als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). Doet een beetje denken aan de benoeming van Jan Briers als gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen, die ook als niet partijgebondene door de N-VA werd voorgedragen. Toen was daar weinig reactie op. Op de benoeming van Doornaert is dat wel een beetje anders. In de wereld van de Letteren, die ook overwegend links is, wordt haar benoeming onthaald met ‘gemengde gevoelens’, zoals dat heet.
Op 1 september volgt Mia Doornaert Jos Geysels op die tot dan de VFL-voorzitter is. Diezelfde Jos Geysels die vroeger ooit secretaris* was van Agalev, de voorloper van Groen, die zijn partij naar een verkiezingsnederlaag leidde die kon tellen: Agalev haalde in 2003 de door de partij mee ingevoerde kiesdrempel van 5% niet en verdween uit het parlement. Diezelfde Geysels was de bedenker van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok. Tegen hem is door journaille en schrijvers nooit geprotesteerd. Bij de benoeming van Doornaert heeft links al meteen twijfels over de invloed van de politiek over de Letteren. Bij Geysels scheen men zich daar helemaal niet druk om te maken. En dan maar verwonderd zijn dat de mensen de media, op de politiek na, het minst vertrouwen…
* Agalev (‘Anders GAan LEVen’), waarbij o.m. ook in de partijregels voorzien was dat verkozenen maar één termijn zouden uitdoen, wat na de eerstvolgende verkiezingen al niet meer werd nageleefd) had geen voorzitter, maar een secretaris, zoals dat vroeger ook was bij de communistische partijen van Centraal- en Oost-Europa. De leden waren toen al ‘watermeloenen’: groen van buiten, rood van binnen.
De NAVO-top in Brussel is vrij goed afgelopen, zeker na de onheilspellende uitspraken van The Donald. We zullen aan diens weinig diplomatische taal moeten wennen, het is nu eenmaal de aard van het beestje. Toch heeft Trump gelijk als hij het heeft over de financiering van de organisatie. Slechts 5 van de 29 NATO-landen halen de vooraf beloofde 2% van hun nationaal budget, zoals afgesproken op een vorige top in 2014. België, nota bene het land dat het hoofdkwartier – zopas nog compleet verbouwd – herbergt, staat op plaats 28, de voorlaatste dus, wat gewoon een schande is. ‘Het Belgisch leger is weinig meer dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds’, zoals ooit eens iemand gezegd heeft, waarvan ik me de naam niet meer herinner.
De vraag is maar hoe het verder moet, kan nog even uitgesteld worden, daar de belofte van die 2% regel in werkelijkheid bedoeld was tegen 2024. Op dit ogenblik betaalt de US zo’n 70% van het totaal budget, een situatie die Trump nooit zal toelaten te blijven bestaan. Misschien komt er wat meer klaarheid na zijn onderhoud van volgende week met Poetin in Finland. Tussendoor zou hij de Britse premier May geschoffeerd hebben in en kranteninterview aan The Sun, iets wat hij later ‘fake news’ noemde. Tussen Trump en de Pers komt het ook nooit meer goed. Van May’s uitspraak na het Brexit referendum (‘Brexit is Brexit’) moet trouwens ook nog alles bewezen worden.
Ondertussen probeert onze nationale Charel zijn federale regering een volgende begrotingscontrole te laten uitvoeren, waarbij in de eerste plaats bespaard zal moeten worden, terwijl iedereen hier nog steeds denkt dat het geld niet op kan. Het wordt een moeilijke oefening met twee verkiezingen in het vooruitzicht.
---
En dan nog dit:
I.v.m. de reactie van Walter om de nationale feestdag van 21 juli te laten vervallen en elk gewest in de plaats een eigen dag te laten uitkiezen (wij, Vlamingen, op 11 juli) is dit wel een goed idee, maar denk ik niet dat de belgicisten (en er zijn er nog veel) dat ooit zullen aanvaarden. We zullen het wat pragmatischer moeten aanpakken. In november is er al de feestdag van Allerheiligen, zou men de herdenking van WO I daarmee kunnen laten samenvallen en van Allerheiligen, Allerzielen en WO I één feestdag maken. Die zouden zelfs bij elkaar passen.
Op 11 juli was er de gebruikelijke viering van de Vlaamse feestdag op het Brusselse stadhuis. Daar werd aandacht gevraagd voor het maken van een echte Vlaamse feestdag voor iedereen. Dat gebeurde door het Vlaams Belang met een ludieke actie met strandstoelen buiten het stadhuis en een oproep binnen door kabouter Peumans, die in zijn afscheidsspeech als voorzitter van het Vlaamse parlement daarop terug kwam. Zoals lezers van deze rubriek weten, is dat ook het jaarlijks terugkomend appél van ondergetekende. Zoals bij de discussie over de provincies, zijn de Vlaamsnationalisten van N-VA en VB daar voor en laten de traditionele partijen zich ook in die materie rollen. Eeuwige dwarsligger Peeters beweerde dat de werkgevers daar tegen zijn, omdat ze dan een extra dag loon zouden moeten uitbetalen, want het wordt dan een betaalde feestdag. Dat hoeft echter niet meer te kosten, men kan van die dag een officiële feestdag voor iedereen maken door een andere af te schaffen. De feestdag die zich daar het beste voor leent, is die van 11 november: de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Dat moet niet betekenen dat we die oorlog niet meer zouden herdenken, wel dat er op die dag geen officiële feestdag meer zou zijn. Men zou dan, in navolging tot wat bv in de UK gebeurt, die gebeurtenis kunnen herdenken op de zondag vóór of na 11 november. Persoonlijk vind ik dat men die oorlog van honderd jaar geleden de laatste vier jaar meer dan voldoende heeft herdacht. Men mag die nooit vergeten, moet die blijven herinneren, maar kan dit niet tot in den treuren blijven herhalen.
Het tweede probleem dat zich daarbij stelt, is dat Vlaanderen op 11 juli dan wel een officiële feestdag zou hebben, maar dat Wallonië en Brussel op die dag niets te vieren hebben. Wel, die gewesten kiezen dan een andere dag die hen wél past en klaar is kees. Dat mag voor mijn part zelfs voor de Oostkantonners, al zou het kiezen van een feestdag daar wel iets gecompliceerder kunnen worden.
---
En dan nog dit: Een zeldzaam vogeltje zou er de oorzaak van zijn dat er geen tweede naaktstrand komt aan de Noordzeekust, in Westende. Nee, het is geen ‘pieteke’, maar een kuifleeuwerik. Nochtans zijn dat geen bangeriken. Ik ben ooit eens door zo’n vogel aangevallen, toen ik waarschijnlijk te dicht bij zijn nest in een grasland op een berm van een autosnelweg kwam. Ik was onderweg naar de kantine en was blij mijn brooddoos bij te hebben, waarmee ik de aanvaller kon afhouden…
Voetballend Engeland mag zaterdag de troosting van het WK spelen tegen België. Het haalde evenmin als België de finale. In de Britse politiek is het al niet veel beter en is het de vraag of ze de finale van de Brexit wel gaan halen. De tegenstellingen blijven groot tussen de voor- en tegenstanders, niet alleen over de partijgrenzen heen, maar ook binnen die van Theresa May’s eigen minderheidsregering, die de onderhandelingen met de E.U. voert. Die onderhandelingen zouden moeten leiden tot de uitstap van Groot-Brittannië uit de E.U. ergens einde maart 2019. Om aan die onzekerheid een einde te maken organiseerde May vorige week vrijdag een speciale bijeenkomst op Chequers, het landgoed van de premier. Men kwam er tot een algemeen akkoord om grotendeels te werken naar een zgz ‘zachte’ Brexit.
De euforie was van korte duur, want nog tijdens het weekeinde kwam uitgerekend de Britse Brexit onderhandelaar, David Davis, tot het besluit dat hij met de uitkomst van de vrijdagvergadering niet kon leven en gaf hij zijn ontslag, daarbij benadrukkend dat hij ook geen kandidaat was voor een andere functie, inbegrepen die van de premier en/of partijvoorzitter, wat in de UK steeds gecombineerd wordt. Enkele medewerkers, waarbij zijn onderminister Steve Baker, volgden zijn voorbeeld, met als resultaat dat de uitkomst van de Brexit meer dan ooit onzeker is en dat de deadline van einde maart 2019 bijna zeker niét gehaald zal worden. Als bijkomende klap op de vuurpijl stapte een dag later ook Boris Johnson, de excentrieke minister van Buitenlandse Zaken op, waardoor het heel twijfelachtig wordt of er van deze regering May én van de door haar gevoerde politiek inzake de Brexit nog iets in huis gaat komen. Nu er eindelijk, na twee jaar palaveren a.u.b., eindelijk een intern Brits akkoord leek te zijn tussen voor- en tegenstanders van die Brexit binnen de regeringspartij, is dat akkoord na amper twee dagen reeds afgeschoten.
May, die al een eerste grote flater had gemaakt door verkiezingen uit de schrijven die niet nodig waren, maar waarbij haar partij wel de meerderheid in het Britse Lagerhuis verloor, ziet nu een tweede fiasco op zich en haar regering afkomen. Evenals bij die andere kinderloze domineesdochter (Merkel) zijn haar goede jaren blijkbaar voorbij, toch zeker in de politiek. Ze kan niet vergeleken worden met Margaret Thatcher, zoals men wel eens hoort of leest. Die had de zaken steviger onder controle. Denk maar aan de Falkland oorlog. Hoe het verder moet, is me een raadsel en of het tegen maart 2019 allemaal zal geregeld zijn nog meer.
---
En dan nog dit. In hun reacties op mijn blog van gisteren, waarin ik schreef dat de N-VA de enige partij is die de provincies wil afschaffen, hebben lezers Walter en Jean-Paul gelijk: ook het Vlaams Belang wil dat en – zoals Walter schrijft – al langer dan de N-VA, die het wel eens van de Vlaamsnationale concurrenten zou hebben overgenomen kunnen hebben. Het is momenteel dus alleen de wens van de Vlaams-nationalistische partijen, maar zeker niet van de traditionele, al was het ooit ook die van een zekere Verhofstadt, maar die heeft de wens laten varen, zoals ook alle andere wensen uit zijn Burgermanifesten…
Terloops nog eens even bij bevestigen dat ondergetekende wel geen VB-militant is, maar hij en zijn familie wel voor het VB gestemd hebben en dat blijven doen, zoals we dat vroeger hebben gedaan voor Herman Wagemans, de Volksunie en het Vlaams Blok.
Maandag schreef ik hier nog dat het een spannende week zou worden. Het wordt zelfs nóg spannender. Alsof er nog niet genoeg aan de hand was (WK, Vlaamse feestdag, tweedaagse NATO bijeenkomst in Brussel – mét Trump! - en enkele stakingen), komt daar nu nog een Brexit thriller bij in de UK. De Vlaamse feestdag van vandaag, die al geen feestdag is voor iedereen, raakt zo helemaal bedolven onder het andere nieuws.
Hoezeer ze bij de NMBS om Vlaanderen geven, blijkt uit de staking van de onafhankelijke treinbestuurders en enkele kleinere bonden, die uitgerekend op de vooravond én op die Vlaamse feestdag zijn gaan staken. Gelukkig is er nu die minimale dienstverlening, waar heel wat reizigers al tevreden mee zijn omdat ze de normale dienstverlening van de NMBS al niet veel beter vinden. Die spoorwegmaatschappij met zijn machtige vakbonden, politieke benoemingen en absurde trajecten (Turnhout-Binche bv) zal nooit werken en riskeert bij het volledig liberaliseren van het Spoor op een Sabena scenario te zullen eindigen.
Het Vlaanderen van vandaag bestaat zo’n 50 jaar, maar werkt nog altijd volgens het Belgisch stramien. Er werd een beleidsniveau bij gemaakt zonder bv de provincies af te schaffen. Die heffen nog altijd belastingen die meer kosten dan ze opbrengen. Wie daaraan een einde wil maken kan bij de provinciale verkiezingen moeilijk anders doen dan bij die verkiezingen voor de N-VA stemmen, want het is voorlopig de enige partij die de provincies wil afschaffen. De postjes, weet je wel.
Kortom, we zijn er nog niet. Er is nog veel werk aan de winkel. Allemaal toch maar een prettige Vlaamse feestdag gewenst, met mijn innige deelneming aan de Belgium diehards, die straks weer Jupiler zullen kunnen drinken en nu misschien beter de Ronde van Frankrijk volgen. Daar rijdt trouwens op 11 juli een echte Vlaming in het geel, als dat een troost mocht wezen…
Vanavond spelen de Rode Duivels dus tegen la douce France, voor vele van onze francofone landgenoten het tweede vaderland. Evenals bij die van ons, is het Franse elftal al enkele decennia een multicultureel verhaal. Straffer nog zelfs: Franck Ribéry, een autochtone Fransman en vaste waarde voor het Franse nationale elftal, bekeerde zich tot de islam. Dat werd recentelijk nog duidelijk toen hij bij het behalen van de zoveelste landstitel van zijn huidige ploeg, Bayern München, weigerde bier te drinken bij de viering, iets dat in Beieren, bakermat van de Oktoberfeesten, niet in dank wordt afgenomen.
Tot begin 1990 bestond het elftal van ‘Les Bleus’ nog bijna uitsluitend uit autochtone Fransen (er waren er hoogstens een paar bij uit de Overzeese Gebieden). Wie oud genoeg is, zal zich nog wel de halve finale herinneren van het WK in Zweden in 1958, het eerste ooit uitgezonden op Tv, waarop Frankrijk verloor tegen gastland Zweden dat in de finale de duimen moest leggen tegen het Brazilië met de toen achttienjarige Pele. Een Frans elftal met o.m. Kopa en Fontaine, sterspelers van Stade Reims dat in die tijd twee keer de Europese clubfinale haalde. Sindsdien zakte het niveau van het Franse voetbal tot de inbreng van steeds meer Fransen van allochtone afkomst, ‘Les Black, Blanc, Beur’ (zwart, blank; Noord-Afrikaans) voor een ommekeer zorgde.
Als deze trend zich doorzet, kan men beter een wereldkampioenschap voor clubs organiseren, waarbij (bijna) iedereen akkoord is dat het in de eerste plaats om de centen gaat en niet om een vals nationaliteitsgevoel. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat daar niet veel van in huis zal komen, maar de discussie had er wel kunnen komen, mocht bv Japan – dat nog wel een echte autochtoon nationaal elftal heeft - gewonnen hebben van onze multiculturele Duivels. En veel heeft dat toen niet gescheeld…
Week 28 van dit jaar wordt in elk geval een spannende week. Om te beginnen is er dinsdagavond de halve finale van het wereldkampioenschap voetbal tussen België en Frankrijk. Zoals de zaken er nu bij staan, maakt dit land de kans ook die wedstrijd te winnen en dan worden er hier nog meer stapelgek. Het belooft in elk geval voor de Belgische nationale feestdag van 21 dezer, mocht ‘ons’ elftal weer winnen.
Daarmee is de kous niet af, want met Frankrijk hebben we nóg enkele eitjes te pellen. Om te beginnen is er de discussie over het F16 dossier, waarbij we gerust kunnen stellen dat Frankrijk vals speelt. In tegenstelling tot de concurrentie hield het land zich niet aan de aanbestedingsregels en heeft het feitelijk geen recht meer op te eisen om er nog aan mee te doen, zeker niet met een vliegtuigtype dat nog niet eens bestaat. Op de NATO-top, die eveneens deze week in Brussel gehouden wordt, zouden daarover wel eens harde woorden kunnen vallen.
Verder zijn er de kosten voor de ontmanteling van de kerncentrales die eigendom zijn van het Franse Engie. Daarvoor is reeds een spaarpot van 10 miljard euro opzij gezet, maar dat schijnt nog niet genoeg te zijn, waardoor België riskeert er nog eens enkele miljarden aan te verliezen.
Joker in dit hele verhaal is onze nationale Charel, die maar al te dikke vrienden lijkt te willen blijven met de Franse president Macron en daarom, als volbloed Waal, in staat is op alle fronten toe te geven. Hijzelf beweert wel dat het zo’n vaart niet zal lopen, maar niemand is er erg gerust in. Het wordt dus een België-Frankrijk op drie fronten. Laten we maar eens beginnen met de eerste slag te winnen in Sint-Petersburg…
Zoals ik reeds in mijn blog van 5 dezer (’11 juli in volle Belgium gekte’) schreef, zal er van de viering van Vlaanderens feestdag op 11 dezer niet veel in huis komen, nu de Rode Duivels de dag ervoor de kwart finale spelen en op de dag zelf president Trump hier arriveert voor de NAVO-bijeenkomst die ook rond die dagen plaats zal vinden.
Rechtuit gezegd, ik had nooit verwacht dat de duivels het zouden waar maken. Veel goede spelers betekent nog altijd niet een goed elftal en zelfs een goed elftal niet dat het vlot zal winnen. Al bij al is er een zekere nivellering in het mondiaal beroepsvoetbal, grotendeels door het feit dat tegenwoordig overal spelers constant van club en land veranderen, verkocht, verhuurd, geleased of gewoon uitgewisseld. Italië en Nederland haalden de eindronde niet, Duitsland, Argentinië en nu ook Brazilië geraakten niet in de halve finales. Het WK is daardoor eigenlijk een EK geworden. Een teken des tijds (en money), zeg maar.
Net zoals onze vriend Walter heb ik tot nu toe geen enkele match gezien Ik heb het te druk met het besproeien van mijn tuin (niet het gazon, maar de moestuin en zelfs enkele jonge fruitboompjes die hun bladeren begonnen te verliezen) en dat moet ’s avonds gebeuren. Als men echter de gewone Tv-journaals ziet, weet men er ook genoeg van. Alles wordt tot in der treuren herhaald en nog eens herhaald, inbegrepen de flauwe kul die dolgedraaide supporters verkopen.
Wie in deze drukte op mij een gunstige indruk heeft gemaakt, is Rode Duivel Thomas Meunier, een Waalse voetballer, afkomstig van het bescheiden Virton uit de Gaume (Belgisch Lotharingen) en die nu bij het steenrijke PSG speelt. In tegenstelling tot heel wat Waalse sportsterren (de Borlées, de Hazards e.d.) spreekt de man een fatsoenlijk woordje Nederlands zonder dat hij daarvoor aangespoord dient te worden en blijft hij de bescheidenheid zelve. Een witte merel, zeg maar.
In het kader van wat zij ‘een gewenningstraining voor meisjes noemen om zich te schikken in hun lot’, hadden de Groenen besloten in Gent het dragen van een hoofddoek in de scholen weer toe te laten. Dat voorstel werd enkele dagen later alweer ingetrokken, waarschijnlijk omdat men bij de groentjes gesnapt had dat ze daarmee de gemeentelijke verkiezingen niet zouden winnen. Nadat bekend werd dat Termont (vorige keer meer dan 50.000 voorkeurstemmen) besloten had straks de burgemeestersjerp niet meer te ambiëren, zijn doodgeverfde opvolger Tom Balthazar had afgemaakt n.a.v. de diverse financiële schandalen rond Optima en de uitlopers van het Luikse Publifin verhaal, dacht men bij Groen al dan hun broodje in Gent gebakken was. Dat is verre van zeker en het is zelfs waarschijnlijk dat Mathias Declercq de lachende derde zal worden, al heeft die meer te danken aan zijn familienaam dan aan iets anders.
Wat in heel die zaak van de hoofddoeken minder bekend werd, was het feit dat Mie(ke) Van Hecke, lijsttrekster van CD&V in Gent en in een vroeger leven hoofd van het Katholiek onderwijs, het met dat groene voorstel over de hoofddoeken eens was, daarmee nog eens bevestigend dat haar partij inderdaad de titel van moslimpartij verdient, die er geen graten in ziet dat meisjes gestigmatiseerd en gediscrimineerd worden door hen van jongs af duidelijk te maken, o.m. via het dragen van een hoofddoek, dat ze een ondergeschikte sekse zijn.
