Dat Meryame Kitir als minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedelijk Beleid wordt opgevolgd door Caroline Genez, kan men gerust de comeback van het jaar noemen.
In het begin van haar politieke carrière was Gennez een protegee van Steve Stevaert, op wiens verzoek ze zich rond 2003/2004 in Mechelen vestigde. Onder dezelfde Stevaert werd ze in 2003 ondervoorzitster van de sp.a, wat ze zou blijven tot 2007. In 2005 volgde ze hem ad interim op als partijvoorzitter van de sp.a, toen hij gouverneur van Limburg werd.
Tussendoor begon Gennez ook aan een parlementaire loopbaan. Van 2003 tot 2004 zetelde ze als gecoöpteerd senator in de Senaat. Begin juli 2004 kwam ze in het Vlaams Parlement terecht als opvolgster van Maya Detiège, die aan haar mandaat verzaakte. Ze bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot eind 2007. In 2007 volgde ze Johan Vande Lanotte, die na een verkiezingsnederlaag ontslag nam, op als partijvoorzitster van de sp.a. Ze maakte er echter ook een potje van en was geen kandidaat meer voor een tweede termijn. Ze drukte toen wel de hoop uit op het verwerven van een ‘toffe ministerpost’. Die heeft ze nu dus te pakken. De kans dat Gennez nu veel potten zal breken is echter uiterst klein. Ze zal, socialiste evenals Kitir, waarschijnlijk genereus andermans geld uitdelen, maar wel in het gareel van ons mateke moeten lopen én misschien in dat van Brouckie met wie ze vroeger niet door één deur kon...
---
En dan nog dit. Vorig jaar won Italië de finale van het Europese kampioenschap voetbal na strafschoppen tegen Engeland. Het waren de ‘gekleurde’ Engelse spelers die alle penalty’s misten. Ik schreef toen ‘Black lives matter’, maar je laat ze best geen strafschoppen nemen (grapje)’
Nu gebeurde ongeveer hetzelfde met de ‘Fransen’ die de strafschoppen misten tegen Argentinië. Zou het er toch iets mee te maken hebben, psychologisch wel te verstaan?
Vrijdag 16 dezer was er dan in Brussel de aangekondigde betoging van de vakbonden voor meer koopkracht boven op de automatische index. Het was dit keer geen officiële stakingsdag, dus geen verlengd weekeinde en de opkomst was dan ook navenant, circa één vierde van de vorige keer.
Door de automatische index krijgen alle Belgische werknemers dit najaar of begin volgend jaar 10 tot 12% loonsverhoging, terwijl men in onze buurlanden – waar niet gestaakt wordt - gemiddeld hoogstens de helft zal krijgen en dit pas na onderhandelingen per sector. In de UK gaat men er zelfs 2% op achteruit en daar heeft men nu wél reden tot staken, in de gezondheidszorg zelfs voor de allereerste keer. Ging dat daar niet beter worden na de Brexit? De investeringen zijn er verminderd, de inflatie is er meer dan wanneer de UK in de E.U. zou gebleven zijn, de export is sterk teruggevallen en volgens The Economist hebben sommige Britse bedrijven hun Europese markten zelfs opgegeven. Men zou zich nog gaan afvragen wat mensen bezield die persé naar de UK willen immigreren en daarvoor zelfs hun leven riskeren op de Noordzee.
We gaan straks nog blij zijn in de EU te zitten, ondanks al haar tekortkomingen en bureaucratie. Het België dat we nu meemaken is helemaal geen voorbeeld tot beterschap, maar heel wat mensen leven er precies nog alsof het niet op kan en het is maar de vraag wanneer genoeg hier genoeg zal zijn.
N.a.v. Qatargate of Europegate, zoals ik het noem, en de malaise binnen de PS, is het misschien wel eens interessant alle fratsen van onze socio’s – in de eerste plaats de Waalse – van de laatste 50 jaar op een rijtje te zetten:
RTT, Imbramco, Agusta, Uniop, Sotegec, Van Cau, la Carolorégienne, Guy Mathot, Publifin, Samusocial en misschien vergeet ik er dan nog enkele.
Het was niet louter een Luiks gebeuren, want de eerste schandalen bij de PS braken los in Charleroi. Men herinnert zich waarschijnlijk nog de uitspraak van Di Rupo ter zake: ‘J’en ai marre des parvenus’. Dat was over de toenmalige toestand bij de PS in Charleroi. Dat is nu in Luik niet veel beter.
Ook de Vlaamse socialisten gingen in enkele bovenstaande affaires mee uit de bocht. Denk maar aan Willy Claes, die moest aftreden als secretaris-generaal van de NAVO, n.a.v. het Agusta-schandaal. Of Brouckie, toen die als kersverse voorzitter van de Vlaamse socialisten het zwart geld uit die affaire wou verbranden. Of Vande Lanotte met zijn Zilverfonds dat een lege doos bleek te zijn.
De volgende kandidaat zou wel eens ons mateke kunnen worden, die vindt dat geen enkel rechts regime ter wereld goede resultaten heeft geboekt. Dat is niet helemaal fout, maar dat geldt ook voor linkse regimes. Nooit gehoord van Venezuela, Cuba, Noord-Korea? Het kaviaarsocialisme van King Connah, ‘denk links – leef rechts’, is ook maar een linkse filosofie gekoppeld aan een rechtse levensstijl. Het verhaal van de balk en de splinter...
Zoals te verwachten, heeft Paarsgroen+ in het federaal parlement de motie van wantrouwen van de oppositie overleefd. Een ramp is dat niet, want het belangrijkste voor Vlaanderen zullen de verkiezingen voor het gewestelijk parlement zijn en die kunnen niet eerder gehouden worden dan in 2024. We kunnen Decroo en Co beter verder laten sukkelen en riskeren nog meer stommiteiten uit te halen.
Ondertussen wordt de federale begroting een kunst- en vliegwerk, net zoals het Paarsgroen van Verhofstadt. Die laatste kon echter nog profiteren van de positieve begroting die hij geërfd had van Dehaene, inbegrepen de spaarpot voor de vergrijzing, die hij kon opmaken. Crootje heeft die niet en kijkt aan tegen een staatsschuld om U tegen te zeggen, in verhouding tot het aantal inwoners de grootste van de hele E.U. Die schuld van ± 40 miljard euro (7,8% van het bbp), op langere termijn alleen nog maar te stabiliseren, is een mission impossible.
Paarsgroen+ heeft nog amper twee weken om een akkoord te sluiten met Engie over de kerncentrales. Voor de rest heeft ze geen enkel serieus probleem opgelost en heeft het geen financiële buffers meer om welk nieuw probleem ook aan te pakken. De PS heeft haar pensioenverhogingen gekregen, terwijl iedereen weet dat die straks onbetaalbaar zullen worden. ‘Na ons, de zondvloed’ lijkt wel de algemene teneur.
Toen het nieuws van de omkoopschandalen binnen het Europees parlement bekend werden en ik er via mijn blog op reageerde, noemde ik de zaak ‘Europegate’ en niet ‘Qatargate’ zoals de media. Reden daarvoor was dat ik ervan uitging dat zoiets niet alleen met Qatar zou gebeurd zijn. Ik blijk gelijk te krijgen want vóٕór Qatar zou er nu ook iets aan de hand geweest zijn met Marocco en wie wat er nog uit de bus kan vallen.
Ondertussen gebeurt er heel wat in zowel de Qatargate-zaak als binnen het Waalse parlement i.v.m. de dure snoepreisjes, waarbij telkens de socio’s de hoofdrol spelen.
Dinsdagavond bleek er al beslag gelegd op anderhalf miljoen euro in cash geld bij de vice-voorzitster van het Europarlement, haar vriend en haar vader. Die vriend werkte voor een zekere Pier-Antonio Panzeri, een Italiaanse ex-europarlementair die men verdenkt de spil te zijn van het hele complot en bij wie men ook flink wat cash geld heeft gevonden*.
Tevens werd er ook een Waalse PS’er bij betrokken, een zekere Marc Tarrabella, die wel bij hoog en bij laag beweert er niets mee te maken te hebben, maar die ondertussen toch door zijn eigen partij werd geschorst.
Op het Waals front kreeg men te maken met een andere PS‘er met Italiaanse roots, een zekere Disabatto, die niet van gisteren is, maar van zaterdag, om het met een grapje te zeggen (‘di sabato’ betekent in het Italiaans ‘van zaterdag’.) en blijkt het hele opzet een serieuze Italiaanse achtergrond te krijgen. ‘Cosa Nostra’ ten voeten uit.
Ik vraag me trouwens af wat men met zo’n pakken cash geld de dag van vandaag nog kan doen. Het lijkt simpel, maar probeer er maar eens bv een auto of een eigendom mee te kopen. Dat zal niet meteen lukken, omdat elke rechtgeaarde verkoper meteen terecht zal denken dat het om crimineel geld gaat. Zo’n grote bedragen krijg je alleen vlot kwijt in het zwarte circuit.
---
*In mijn blog van 13 dezer (‘Europegate’) melde ik reeds dat er ook ex-europarlementairen lobbyden. Die Panzeri is er een sprekend voorbeeld van.
Het stinkt niet alleen bij de Europese socialisten, ook in Wallonië is er een schandaal losgebarsten over het misbruik van publieke gelden voor plezierreisjes allerhande, met de socialisten in de hoofdrol. Kop van jut is daar Waals parlementsvoorzitter Jean-Claude Marcourt (PS), wiens ontslag en dat van het hele bureau van het parlement geëist wordt, ook door PS-voorzitter Magnette. Die is waarschijnlijk de strapatsen van de Luikse PS-tak nog niet vergeten tijdens de diverse schandalen, denk maar aan Nethys & Co. Voor wie het niet op de voet volgt, lijkt er daar nog steeds niet veel veranderd te zijn. Men hoort er nog altijd dezelfde namen van o.a. die Moreau – en dan praten we over dezelfde - maar ook van Daerden en Mathot – en dan praten we over de volgende generatie, de ‘fils à papa’, die in de Luikse PS nog steeds de plak zwaaien.
De man die de snoepreisjes georganiseerd had, de griffier van dat parlement, een zekere Frédéric Janssens, was toevallig eens geen socialist, maar een liberaal. Hij werd in september al geschorst, maar wel met behoud van zijn salaris!
Ik haalde gisteren al de quote van Helmut Kohl over de socialisten aan en heb er ondertussen nog een gevonden uit de oude doos, van Margaret Thatcher, die zei: ‘Het probleem met socialisme is, dat je op termijn steeds op het punt komt dat je andermans geld hebt opgebruikt’. Heel toepasselijk op België, waar op de eerste plaats de Franstalige socialisten nog steeds denken dat het niet op kan, dat de federale staat het wel zal bijpassen, maar dat het tenslotte steeds Vlaanderen is die dat mag doen.
We zijn bij de EU-al e.e.a. gewend, ook op het gebied van lobbyen. Lobbyen is er zelfs toegelaten en er zijn naar schatting meer dan duizend organisaties en particulieren – bij die laatste ook ex-Europarlementsleden – die er zich mee bezig houden, maar zich daarvoor wel hebben moeten laten registreren. Dit geldt echter alleen voor de landen die deel uitmaken van de E.U. en laat dat nu juist niét het geval zijn bij het corruptieschandaal dat net is bekend geworden, maar waar het Gerecht al een tijdje mee bezig was. Het gaat dus om Qatar, wel bekend bij de voetbalfanaten, dat zou geprobeerd hebben economische en politieke besluiten van het Europees parlement te beïnvloeden. Bij de vier tot nu aangehoudenen is zelfs een vice-voorzitster van het Europees parlement, de Griekse Eva Kaili, ex-presentatrice. Nu is het zo dat ook Europarlementsleden parlementair onschendbaar zijn, tenzij ze op heterdaad betrapt worden. Dit laatste was hier het geval, nadat het Gerecht bij Kaili op haar hotelkamer een tas met 150.000 euro in contanten vond, die ze niet kon verrechtvaardigen en bij het Italiaanse Europarlementslid Antonio Panzeri, de spilfiguur van een organisatie die zich ‘Fight Impunity’ (‘Bestrijd straffeloosheid’) noemt, een som van bijna 600.000 euro, ook al in contanten, ‘de l’ argent liquide’*, zoals ze dat zo mooi in het Frans zeggen.. ‘Toevallig’ allemaal leden van de sociaaldemocratische fractie, socialisten, dus.
Helmut Kohl wist het lang geleden al: ‘Het is makkelijker’ zei hij ‘een hond rond een hotdogkraam te leiden dan een socialist rond een hoopje geld'.
---
*Doet me denken aan het mopje van die crimineel die in Brussel een bank overviel en een emmer bij zich had, want hij wou ‘de l’argent liquide’..
----
En tenslotte nog dit: Mag ik een zekere Rudy, die mijn blog dagelijks ‘verrijkt’ met zijn vriendelijke wensen, even vriendelijk vragen er toch maar even mee op te houden. ‘Strijden eeuwig’ is geen TikTok’ en wenst dat ook niet te worden. Bij voorbaat dank.
Het is nog eens echt winter. De tijd van de verkoudheden, de verstopte neuzen en de reclame voor neusdruppels. Tegelijkertijd wordt er voor gewaarschuwd niet te veel van die druppels te nemen, want dat het dan wel eens niet meer zou kunnen werken.
Ikzelf heb jarenlang neusdruppels genomen, tot ik in 2012 van een schoonzus een tip kreeg uit grootmoeders keuken: ‘Snij een grote ui middendoor en leg die op een bordje op het nachtkastje naast uw bed De volgende avond snij je de helften weer doormidden en ga je daar elke dag mee door tot de ui helemaal versnipperd is’.
Ik heb dat toen uitgeprobeerd, ben dat blijven doen en heb sindsdien (2012!) geen enkele neusdruppel meer genomen. De uiteindelijk versnipperde en uitgewerkte ui geef ik aan mijn kippen.
---
Mijn kippen zorgen ook voor een tweede tip. In de zomer van 2019 kreeg ik een dipje doordat ik een ernstig tekort aan ijzer in mijn bloed had. De oorzaak werd niet gevonden, maar ik kreeg eerst driemaandelijks, nu zesmaandelijks een infuus van ijzer, momenteel nog het minimum minimorum van 6 minuten. Daarbij raadde de arts mij aan een voedselsupplement te nemen. Dat hielp wel, maar was niet goedkoop. Na enige tests had ik daar echter een alternatief voor gevonden: ik eet nu tweemaal per dag, na elke broodmaaltijd, een gepocheerd vers ei van de eigen kippen. En na een tip van een lezer doe ik dat in de microgolf en heb ik die klaar op één (1) minuut! Hierbij het recept:
‘Neem een mok of grote kop en vul die half met water. Kluts er een rauw ei in, zet het in de magnetron en vergeet niet een bordje er bovenop te leggen. Na één minuut klaar, waarna men de inhoud van de mok voorzichtig op een schuimspaan laat aflekken. Dan eventueel een beetje zout erbij en hop, naar binnen.’
Om te weten of het werkt, volstaat het elke dag, op ± hetzelfde uur, zijn gewicht te controleren, iets dat men bv ook best doet als men dagelijks zijn bloeddruk controleert.
Er is dezer dagen nogal wat te doen over een gevangenenruil, waarbij de USA erin geslaagd is een tot 9 jaar veroordeelde eerder naïeve Amerikaanse topsportster in Rusland vrij te krijgen door als tegenprestatie een veroordeelde criminele Russische wapentrafikant, die men de ‘koopman van de dood’ was gaan noemen, vrij te laten. Die laatste had al 12 van de 25 jaar, waartoe hij veroordeeld was, in de States uitgezeten.
De discussie zou - zeker in dit land – niet zo’n interesse gewekt hebben, ware het niet dat ons eigen Grondwettelijk Hof eenzelfde ruil, waarbij een hier veroordeelde Iraanse criminele diplomaat zou worden geruild voor een Vlaamse ngo’er die al negen maanden in erbarmelijke omstandigheden wordt vastgehouden in Iran.
De reden waarom ons Grondwettelijk Hof de ruil verbood, was dat de diplomaat, eens terug in zijn vaderland, niet alleen daar zou worden vrijgelaten, maar waarschijnlijk zou worden geloofd en bevorderd. Dat de familie van onze Vlaamse gedupeerd ngo’er daarover niet te spreken is, is te begrijpen.
Wat ikzelf in deze zaak zelf niét begrijp, is wat onze landgenoot daar in Iran ging doen of wat de ngo, waarvoor hij werkte, daar deed. Daarover heb ik het eerste woord nog niet gehoord. De schurkenstaat Iran lijkt me niet op het eerste zicht een land waar men ngo’s nodig heeft of zie ik dat weer verkeerd?
In een discussie over de zekerheid van voldoende stroom de volgende winters, was er donderdag in het federale parlement een verklaring van Crootje, die heel zelfzeker verklaarde dat dit land daarmee geen problemen zal hebben. Voor de winter die er aankomt zou er helemaal geen probleem zijn en voor de winter van 2025/26, wanneer diverse kerncentrales zouden stilliggen, wordt nog onderhandeld met Engie. Dat laatste klopt, maar een akkoord daarover zou nog dit jaar moeten gemaakt worden en we zijn al bijna eind december.
Met heel die discussie over het langer openhouden van onze kerncentrales staan de groenen letterlijk in hun blootje. Ze willen nu zelfs Doel 1 & 2, plus Tihange 1 langer open houden. De grote winnaar wordt Engie, met dank aan Verhofstadt die destijds, op vraag van Agalev, de kernuitstap besliste en onze energievoorziening cadeau gaf aan de Franse overnemer van Electrabel om de gaten in zijn begrotingen, ontstaan door het opsouperen van Dehaene’s spaarpotje, te compenseren. We kunnen alleen maar hopen dat die geschiedenis zich herhaalt en dat én de erfgenamen van Verhofstadt én de club van simpele zielen die Groen is, een tweede afstraffing krijgen bij de volgende verkiezingen
Over twaalf jaar, vanaf 2035, zouden er in Europa geen auto’s met verbrandingsmotor meer mogen verkocht worden. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Om ervoor te zorgen dat tegen die tijd alle auto’s hier elektrisch gaan rijden, heeft men in Europa tegen 2030 zeven miljoen laadpalen nodig. Momenteel staan er 350.000 en 70% ervan alleen in Duitsland, Frankrijk en Nederland. Om dat aantal te halen zouden er in Europa elke week 14.000 laadpalen moeten bij komen. Momenteel is dat 2.000.
De productie van lithium, de grondstof die nodig is voor de zwaardere batterijen, zou vijftien keer meer moeten zijn dan vandaag en elk jaar zou in Europa de elektriciteitsproductie met 20 tot 25% moeten, verhogen. Hallo?
En dan nog dit: bovenstaande heeft alleen met Europa te maken. Het overgrote deel van de wereld zal na 2035 nog een hele tijd met verbrandingsmotoren blijven rijden. Ofwel laat men de Europese autobouwers toe voor die landen na 2035 nog dergelijke wagens te produceren, ofwel gaan die dat zelf doen, met o.m. als gevolg dat bij ons zo’n 600.000 vrij goed betaalde jobs hier verloren zullen gaan. Autobouwers die zich hier zullen beperken tot één technologie – in vaktermen noemt men dat ‘Onetrickpony’ – zullen straks wereldwijd achter lopen. Eén zaak blijft zeker: onze mobiliteit zal nóg duurder worden. En dat alles omdat elektrisch rijden een technologie is die gekozen werd door politiekers, niet door de industrie zelf.
Het verbod op roken zal binnenkort nog verstrengd worden. Daarbij denkt men vooral op plaatsen waar veel kinderen kunnen komen, zoals attractieparken, dierentuinen, speelpleinen en kinderboerderijen. Men wil ook het aantal verkooppunten drastisch inkorten.
Misschien zal e.e.a. weer uitgelegd worden als een zoveelste aanslag op onze vrijheid, ware het niet dat roken ongezond is en blijft.
Roken is feitelijk ongezonder dat (matig) alcohol drinken. Bij wie stopt met drinken wordt de alcohol in het lichaam nl afgebroken en de verslaving eraan teruggedrongen. Hetzelfde gebeurt met de nicotine bij iemand die stopt met roken. Daar komt echter nog bij, dat wie rookt niet alleen nicotine binnen krijgt, maar ook teer, die zich vastzet in de blaasjes rond de longen. Die teer gaat er niet meer uit, zorgt er voor dat het bloed minder zuurstof krijgt en zware rokers eerder last zullen krijgen van hart- en bloedvatenproblemen, zelfs nadat ze met roken gestopt zijn.
Het kan nog erger, als men jointjes gaat roken, omdat de wiet daarin 7 maal meer teer bevat dan gewone tabaksproducten. Wie niet rookt, zal meestal ook niet beginnen met het roken van jointjes en niet zo snel verleid worden om drugs te nemen.
Ikzelf heb 10 jaar gerookt. Ik begon er pas aan op mijn 23ste, toen de nadelen nog zo goed als onbekend waren bij het grote publiek. Er was zelfs het gezegde: ’t Is geen man die niet roken kan’. Toen ik me ervan bewust werd dat het wél slecht was, ben ik ermee gestopt, na een griepaanval en heb ik doorgebeten. Nooit spijt van gehad.
Wat misschien ook zou kunnen helpen om jonge mensen af te raden te roken, is dat onze media best geen foto’s meer zouden publiceren van bekende personen op het ogenblik dat ze roken. Woorden wekken, voorbeelden trekken geldt ook hier.
Zoals ik reeds opmerkte in mijn blog van 5 dezer, maakt het voorstel van Sammy Mahdi in de Zevende Dag om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken, al even weinig kans als die van de indexering van het Kindergeld in deze federale regering. Zoals te verwachten was, heeft de PS bij monde van haar bevoegde minister, Dermine, al negatief gereageerd. De PS is er in de eerste plaats voor wie niét werkt. Anderzijds probeert Mahdi zijn gehavende cd&v wat nieuw leven in de blazen, maar ook dat wordt een mission impossible. Men kan niet tegelijk de rechtse partij zijn in de federale regering en de linkse in de Vlaamse. De deelname aan Paarsgroen+ waar cd&v helemaal niet nodig was en alleen diende om de Vlaamse oppositie te verzwakken heeft er al voor gezorgd dat de partij onder de 10% grens is gezakt. Straks wordt ze even onbelangrijk als haar vroegere francofone zusterpartij
*Letterlijk vertaald: ‘De politieke politiek’, een ander woord voor dorpspolitiek, wanneer de persoon belangrijker wordt dan zijn ideeën.
---
Ik kom ook nog even terug op de zgz Senelle doctrine. Daarmee alleen zullen we inderdaad de problemen niet oplossen, maar men moet ergens mee beginnen. Ikzelf heb ze destijds ontdekt in het boek van Annemans en Utzi, ‘De Ordelijke opdeling van België’ en m.i. is ze nog altijd bruikbaar, al was het maar voor die eerste zo belangrijke stap, waarbij we de francofonen en belgicisten duidelijk kunnen maken dat het welletjes is geweest en dat de besprekingen over dit land geen business as usual meer zullen worden.
In ‘De krantencommentaren’, na het ochtendnieuws van gisteren op de VRT, vertelde Noël Slangen in Het Laatste Nieuws, als reactie op de eigen peiling, dat ook een Vlaamse meerderheid in het Vlaamse parlement morgen niet voor een Vlaamse onafhankelijkheid zal kunnen zorgen, want dat die ook met de Franstaligen daar eerst over zal moeten praten.
Slangen heeft daarin maar gedeeltelijk gelijk. Ik schrijf hier ook al enkele jaren dat een Vlaamse meerderheid in het eigen parlement maar een eerste stap is. De Senelle-doctrine, waar ik achter sta, zegt ook duidelijk dat dat moet gebeuren ‘als België onbestuurbaar zou worden, omdat er bv geen federale regering meer zou kunnen gevormd worden’.
Vergeten we trouwens niet dat die Senelle, nota bene: een Franstalige Grondwetspecialist* was, geen Vlaamsnationalist, en Slangen de ghostwriter was voor Verhofstadt, die met zijn paarsgroene federale regering de hoofdschuldige is van het ontsporen van de Belgische Begroting.
Een Vlaamsnationale meerderheid kan inderdaad niet meteen zorgen voor zelfstandigheid. Ze zal in de discussie met de Franstaligen echter veel sterker staan dan een Vlaamse coalitie van N-VA met een zieltogende cd&v en een onbetrouwbare Open VLD. Tegelijkertijd moet men ophouden het Vlaams Belang in deze discussie op voorhand de schuld van alles en nog wat te geven, zoals o.m. ons mateke doet, terwijl ze in de impasse waarin dit land is beland nooit heeft mogen meespelen. De partijen die dat wél deden, Open VLD zelfs al 20 jaar ononderbroken, zijn het die dit land in de uitzichtloze financiële situatie hebben gebracht waarin het zich nu bevindt.
*Het is ondertussen wel stil geworden rond Vuye en Wouters (V&W). Een mening van Hendrik Vuye, ook een Grondwetspecialist, zou meer dan welkom zijn.
In deze rubriek heb ik er al meermaals over geklaagd dat gegevens en cijfers over België meestal te algemeen zijn en dikwijls de verschillen in de diverse regio’s niet vermelden. Dat gold dan vooral voor nieuws uit het buitenland, maar lange tijd maakten we hetzelfde mee met de gegevens van de Nationale Bank (NBB). Sinds Pierre Wunsch, nochtans van francofone afkomst, ex-kabinetschef van Didier Reynders en MR-lid, gouverneur van de NBB is, krijgen we regelmatig toch meer genuanceerd nieuws, waaruit blijkt dat Francofonië met doodzieke begrotingen zit.
Zo meldt de NBB tegenwoordig niet alleen meer de verhouding van de staatsschuld tegenover het Bruto Nationaal Product (bnp), maar ook die tegenover de beschikbare ontvangsten en doet dit ook voor de gewesten.
Het resultaat laat zich raden. Federaal bedraagt dat verschil niet minder dan 350%, in Wallonië is de schuld 250% van de ontvangsten; in Brussel 150. Dat laatste is nog driemaal meer dan Vlaanderen, waar het slechts 50% is, en maakt dat het de enige regio is die zijn begroting onder controle heeft.
Bij Wallonië betekent dit dat die regio 3,1 miljard euro meer uitgeeft dan het ontvangt, terwijl Vlaanderen vier keer meer ontvangt, doordat de werkzaamheidsgraad er beduidend hoger ligt en er dus geen echt probleem is. En dat is dan volgens de cijfers van de NBB, want in werkelijkheid zou het verschil nóg groter kunnen zijn, doordat het Waals gewest nog eens 2,5 miljard buiten de begroting houdt.
---
Maar er is nog hoop! Na zijn mislukte poging om het Kindergeld te indexeren, is Sammy Mahdi in de Zevende Dag afgekomen met een voorstel om de werkloosheiduitkeringen te beperken in de tijd. In enkele van onze buurlanden bestaat al die regel, die er o.m. voor zorgt dat Noord-Fransen in West-Vlaanderen komen werken, waar Walen daar feestelijk voor bedanken. Sammy en wat er straks nog overblijft van cd&v, krijgen dat nooit binnen het kader van deze federale Paarsgroen+ regering geregeld, waarin ze nu al zitten als vijfde wiel van de wagen. Zie je dat al gebeuren in bv Henegouwen, de provincie met het grootste aantal werklozen, waar in één familie soms drie generaties werkloos zijn en dit tot aan hun pensionering? Werkloos zijn lijkt daar een vaste job!
Volgens de laatste zgz ‘grote peiling’ (HLN, VTM, RTL & Le Soir’) verstevigt het Vlaams Belang haar koppositie in Vlaanderen. Samen halen de Vlaamsnationalisten nog niet de volstrekte Vlaamse meerderheid in stemmen, maar al wel in zetels. We zijn dus goed bezig.
Open VLD en cd&v halen zelfs de 10% niet meer. Voor de liberalen komt er nog bij dat Crootje voor het eerst sinds hij federaal premier werd, uit de top-drie van populairste politicus verdwijnt. Zijn premierbonus, dé reden waarom Lachaert zijn woord brak t.o.v. zijn blauwe achterban en Open VLD koos voor Paarsgroen i.pl.v. Paarsgeel, doet het blijkbaar niet meer. Vertrouwen krijgt men alleen als men doet wat men belooft...
Tenslotte blijft er het fenomeen King Connah, de Eddy Wally van de Belgische politiek, zeg maar. Niet van de Vlaamse, want hij wil van België, niet van Vlaanderen, het beste land ter wereld maken, het land dat men niet meer uit zou vinden mocht het niet bestaan. Een contradictio in terminis.
Eigenlijk is het debacle van cd&v en Open VLD geen verrassing. De Vlaamse deelregering bv werkt al niet veel beter dan de federale, wat vrij logisch te verklaren is. Twee van de drie meerderheidspartijen – liberalen en christendemocraten - zitten ook in een federale regering, die in Vlaanderen geen meerderheid heeft en zijn bij betwistingen verplicht de federale politiek te volgen, ook als die voor Vlaanderen nefast is. Daarenboven wordt de Vlaamse regering geleid door een eerder uitgebluste minister-president die de indruk geeft met een fin de carrière bezig te zijn, terwijl de voorzitter van zijn partij nog altijd denkt het Belgisch probleem te kunnen oplossen via een dialoog met de grootste Waalse partij, de PS, die er alle belang bij heeft álle Vlaamsnationalisten – de N-VA’ers inbegrepen - uit de federale regering te houden, ook na de verkiezingen van 2024.
De enige oplossing om die impasse te doorbreken is de Vlaamse kiezers van álle partijen – maar in de eerste plaats die 81% van de N-VA-kiezers die in het voorjaar in een peiling zegden bereid te zijn samen te werken met het VB - ervan te overtuigen in 2024 ‘duaal’ te kiezen, ‘tweevoudig’ om het in mensentaal te zeggen, t.t.z. gewestelijk voor het Vlaams Belang en op de andere lijsten voor wie ze ook maar willen. Alleen een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement is een waarborg om als eerste stap de Vlaamse belangen optimaal te behartigen, Er is voor Vlaanderen geen alternatief.
---
Steeds volgens dezelfde peiling verliest het groenlinkse Ecolo in Brussel één derde van de stemmen en tuimelt ze daar van plaats 1 naar 3. Ook daar begint men te voelen wat ‘Groenflatie’ betekent.
We staan er niet meer bij stil om wat er allemaal verandert in onze samenleving. Het blijft maar veranderen en het gebeurt steeds sneller. Feitelijk is die opmars al begonnen op het einde der jaren 1950, meer bepaald sinds 1958, het jaar van de Wereldtentoonstelling in Brussel, met de bouw van het Atomium, straks 65 jaar geleden. Daarover is recentelijk een boek uitgekomen van Korneel De Rynck: ‘De Golden Sixties’*. De man (36) heeft het zelf niet meegemaakt, maar is het gaan uitzoeken en kwam tot enkele merkwaardige bevindingen, zelfs voor wie het wél heeft meegemaakt, ondertekende inbegrepen..
De nieuwigheden die toen nl ontstonden, lijken nu nostalgisch ver, maar waren in die tijd baanbrekend op hun manier: een wc binnen in huis, tanden poetsen, met mes en vork eten, de eerste supermarkt (van Delhaize), de eerste tankstations, de doorbraak van de telefoon en de Tv in de huiskamer, het begin van de ruimtevaart, Het buitenland ontdekte België, in de eerste plaats Vlaanderen, waar nog zoveel plaats was om eender wat te beginnen: de chemie in de haven van Antwerpen, de grote autofabrieken. Het rijke Vlaanderen was geboren.
We zijn nu op het punt gekomen dat we riskeren die rijkdom kwijt te spelen als we elk jaar 12 miljard euro van onze welvaart moeten blijven afgeven aan een Wallonië dat daar niets tegenover stelt, buiten een soort DDR-toestand, waar iedereen straks even arm zal zijn.
Met haar zeehavens, vliegvelden, centrale ligging en haar hardwerkende bevolking kan Vlaanderen het logistieke centrum worden van West- en Noord-Europa. Als we echter onze welvaart blijven weggeven, wordt het een deel van de Club-Med.
In het decembernummer van ONAF, dat zich ‘De magazine voor een onafhankelijk Vlaanderen’ noemt, verscheen zowaar nog eens een artikel over Hendrik Bogaerts, ooit ‘straffe Hendrik’ genoemd, maar sinds Vivaldi bijna onzichtbaar geworden. Bogaert vormde, samen met Pieter De Crem zowat de rechtervleugel van cd&v.
In de opiniebijdrage pleit ook Bogaert voor een vrije Vlaamse lidstaat binnen de E.U. en wil hij dat Vlaanderen daarvoor de nodige bevoegdheden zou krijgen na de verkiezingen van 2024. Dat is niets nieuws onder de zon - dat willen de Vlaamsnationalisten ook – al steekt het schril af met wat Bogaerts partij daar op het ogenblik van maakt. Zo goed als niets.
Pieter De Crem was op de begrafenis van ‘moederke’ Dhondt, maar kwam – in tegenstelling tot Willy Claes en Luc Van Den Branden – in de Tv-reportage daarover niet eens aan het woord. Het leek zo’n beetje op een begrafenis van de CVP.
De waarheid is dat de vroegere beleidspartij nog een schim van zichzelf is. In een opiniestuk wees voorzitter Mahdi vorige week nog wel op wat er zo allemaal fout loopt, maar doet er zelf niets aan. Zijn partij is in de federale regering het vijfde wiel aan de wagen en in de Vlaamse regering maken de tsjeven ruzie onder elkaar. Hilde Crevits met de cd&v-burgemeesters uit haar eigen streek, over Ventilus en Nicole Demoor met die van Jabbeke, over een asielcentrum. Die laatste wil eerst een onderzoek naar Pfos, iets dat ikzelf al eens gesuggereerd heb voor Ventilus. Met Pfos en Pfas – vervuilers waarvan tot op heden nog steeds niemand is ziek geworden - kan men straks heel Vlaanderen blokkeren
Op aanwijzen van Faroek Özgünes, VTM-onderzoeksjournalist en specialist in criminele zaken, is men nog eens gaan dreggen – zonder succes uiteraard – dit keer in de Damse Vaart waarin – volgens Faroek – nog een machinegeweer van de Bende van Nijvel had kunnen liggen. 38 jaar na de feiten blijft de nationale bezigheidstherapie nog altijd actueel. En VTM is van de sensatiezucht niet vreemd.
Doet me denken aan dat mopje met de vraag waaraan men kan zien dat een stier versleten is. Als die oude koeien uit de gracht begint te halen!
Alle gekheid op een stokje, blijf ik erbij dat de CCC op e.o.a. manier iets met deze zaak te maken had, maar daarnaar is nooit ernstig gezocht. Zelfs een man die 15 jaar aan het hoofd van het bende onderzoek heeft gestaan, Eddy Vos, gaf – toen hij vorig jaar met pensioen ging – toe er nooit naar gezocht te hebben, zoals ik reeds meldde in een vroegere blog.
Heel het onderzoek naar de Bende van Nijvel was gericht op de mogelijke, bijna zekere interventie van al dan niet militaire rechtse krachten, terwijl ik steeds heb volgehouden dat de CCC, de ‘Cellules Communistes Combattantes’ er iets mee te maken hadden kunnen hebben. Het was té opmerkelijk om toevallig te zijn dat, nà het oprollen van de CCC, die bommen plaatsten waarbij doden vielen en openlijk ervoor uitkwamen ons democratisch systeem te willen ontwrichten, er door de zgz Bende van Nijlen geen enkele aanslag meer werd gepleegd. Maar zo’n idee paste niet in de complottheorie van de Belgische staatsveiligheid die zich liever bezig hield met het schaduwen van betogingen en vergaderingen van het Vlaams Blok/Belang. Het dossier van de bende werd, om redenen die nooit bekend werden gemaakt, van Dendermonde overgebracht naar Charleroi, waar het jarenlang stof heeft vergaard tot niemand er nog iets serieus in kon terugvinden. De verjaardagstermijn werd speciaal voor deze zaak van 30 op 40 jaar gebracht, maar meer dan een bezigheidstherapie – waaraan op een gegeven ogenblik zo’n 100 man ‘werkte’- is het nooit geworden. Over twee jaar verjaart het dossier definitief en is het ‘over and out’
---
En dan nog dit i.v.m. het confederalisme. Dat Zwitserse voorbeeld zou in België kunnen dienen als eerste stap, omdat daaruit de vier gewesten zouden komen, wat Walen en Brusselaars zouden kunnen aanvaarden. Eens dat gebeurd, zal er geen weg terug meer zijn.
I.v.m. met confederalisme en de discussie erover, is het misschien interessant eens over de grens te kijken, bv naar de Zwitserse ‘Confoederatio Helvetica, (CH op de autokentekens). Zwitserland is vergelijkbaar, omdat het vier taalgroepen heeft, één meer dan België en heel wat verscheidenheid. De regering bestaat uit slechts zeven ministers en een door het parlement gekozen primus inter pares als staatshoofd. Deze worden direct gekozen door en uit de gemeenschappelijke federale volksvertegenwoordiging voor een periode van vier jaar.
De Zwitserse volksvertegenwoordiging bestaat uit 200 leden en komt tot stand op basis van directe verkiezingen door kiesgerechtigde burgers. Ieder kanton vaardigt twee leden af, behalve zes kantons, de zogenaamde halve (semi) kantons, die één lid afvaardigen. De regering is derhalve niet alleen zeer klein, maar ieder lid wordt individueel voor en door de gemeenschappelijke federale volksvertegenwoordiging gekozen. Niet zoals onze federale regering waarin de helft van de ministers en staatssecretarissen niet eens verkozen zijn. Zoals onze Vlaamse deelregering kan de Zwitserse regering niet tussentijds worden ontbonden, maar zit er grondwettelijk voor vier jaar. Het parlement én het bestuur worden gekozen op basis van directe verkiezingen. De laagste politieke eenheid is de commune of gemeente, waarvan er nog ongeveer 2 200 zijn.
De Zwitserse federale regering is de kleinste ter wereld. Het uitgangspunt van het Zwitserse model zijn de directe democratie, consensus en het voorkomen van een clientèle systeem. Niet zoals nu bij ons, waar iedereen bevoegd is maar niemand verantwoordelijk als het er op aan komt.
Daar Vlaanderen moet gaan voor zelfstandigheid is confederalisme voor ons maar een tussenstap, maar wel een die moet genomen worden om niet in een nog ergere chaos terecht te komen
