Het is mij helemaal niet ontgaan dat ‘jongeren’ uitgebreid Nieuwjaar hebben gevierd in de grote steden. Ik maak me daar echter helemaal niet meer druk over, zeker niet om wat Brussel betreft.
De ordehandhaving in gemeenten en steden is nl de bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de plaatselijke overheden. In Brussel blijft dat zo goed als onmogelijk door zijn 19 gemeenten, met 19 burgemeesters als evenveel hoofden van de plaatselijke politie. Daar bovenop zijn er zes politiezones, t.o.v. maar één in bv New-York met tien keer meer inwoners, en dat werkt natuurlijk ook niet. Drama daarbij is dat de brandweer, de enige dienst die ze wél voor heel Brussel hebben, daarvan het slachtoffer wordt.
We kunnen als Vlamingen alleen maar hopen dat we bij een mogelijke (en hopelijke) splitsing van België van dat Brussel vanaf geraken. Het blijft wel in Vlaanderen liggen, zorgt voor tienduizenden jobs – ook voor Vlaamse pendelaars – maar kost ons enorm veel geld door het feit dat het slecht beheerd en georganiseerd is en daarenboven uitpakt met de eerder anti-Vlaamse ‘Fédération Bruxelles-Wallonië’, die eveneens enorm verlieslatend is en daarenboven niet eens wettelijk bestaat.
Zoals het mopje zegt: ‘Het enige wat leuk is bij een bezoek aan Brussel, is de trein naar huis.’
Zo, één januari 2023 is voorbij. Bij mijn weten is er de laatste dagen van december niets meer politiek beslist. De problemen van 2022 zullen dan ook die van 2023 worden (en misschien wel die van 2024).
De automatische indexering zadelt onze bedrijven op met een concurrentieverlies van 5/6% t.o.v. het buitenland, de buurlanden in de eerste plaats. Daarbovenop zal er bij veel bedrijven die wél concurrentieel blijven, een tekort zijn aan geschikt personeel. Het koopkrachtbeleid duwt heel wat mensen in de inactiviteit als het sociaal energietarief blijft voor wie niét werkt. Wijlen Juul Kabas krijgt postuum gelijk met zijn ‘’t Zijn zotten die werken’.
Daar er tegen Kerstmis en Nieuwjaar, zoals verwacht, geen politieke knopen werden doorgehakt, wordt de volgende streefdatum Pasen. Als het dan vijgen na Pasen zouden worden, zullen we waarschijnlijk opgezadeld raken met een kabinet dat in werkelijkheid een van lopende zaken wordt. Want geen enkele van de partijen van de federale meerderheid verwacht winst bij vervroegde verkiezingen, in tegendeel. Het wordt dan gewoon een uitstel van executie tot aan de verkiezingen van 2024.
Vandaag, zondag 01.01.2023, begint er om 20.05 uur op de VRT een documentaire reeks over Vlaanderen met liefst tien afleveringen, die zo’n 2,4 miljoen euro heeft gekost. De serie wordt voorgesteld door Tom Waes en is o.m. gefinancierd door het Vlaams gewest, Screen Flanders en het Vlaams Audiovisueel Fonds, met de medewerking van enkele historici. Het is nog te vroeg om daarover enige commentaar en/of kritiek te geven, maar is in elk geval aan te raden. Dit verhaal speelt mee in de zgz Vlaamse canon, die e.e.a. vastlegt over de geschiedenis van onze regio, al zouden we ons in de eerste plaats beter druk maken over een Vlaams credo dat zou gaan over onze toekomst.
Bij de regionale Vlaamse verkiezingen van 2024 zal er geen enkele partij de volstrekte meerderheid halen en zal men dus moeten onderhandelen om die meerderheid te bekomen. Een coalitie waarbij een of meerdere partijen zowel in de regionale als in de federale regering zitten, zoals in de huidige regering Jambon – die ik daarom ‘Pasbon’ noem – is niet voor herhaling vatbaar. De ruggengraat van een nieuwe Vlaamse deelregering zal Vlaamsnationaal moeten zijn. Als N-VA en VB bij de verkiezingen van 2024 een meerderheid zouden halen in het Vlaams gewest – en volgens de laatste peilingen zit dat erin – dan zou het niet meer dan logisch zijn dat die twee onder elkaar de nieuwe Vlaamse regering zouden vormen. Als dat niet zou kunnen, bv omdat Bart De Wever zou blijven weigeren dat te doen, dan moeten de Vlaamse kiezers ervoor zorgen dat het VB incontournable wordt, wat wil zeggen dat men na die verkiezingen geen nieuwe Vlaamse regering zal kunnen vormen zonder die partij.
Om er zeker van te zijn dat dit zal gebeuren moet iedere overtuigde Vlaming dan ook best tenminste regionaal voor het VB stemmen, wat De Wever ondertussen daarover ook nog zou zeggen. Zelfs als deze straks zou verklaren tóch te willen samenwerken, is een ‘Lachaertje’ nooit uitgesloten. Als het VB als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen komt, zal zij trouwens eerst aan bod komen en moet zij het N-VA uitnodigen samen met haar de nieuwe Vlaamse regering te vormen, mét De Wever als het kan, zonder als het moet. Als die laatste dat zou weigeren zou het VB zelfs voor een minderheidsregering kunnen gaan, wat voor Vlaanderen nog altijd meer toekomst zou bieden dan voortmodderen zoals men nu bezig is, met een machteloze cd&v en liberalen die hun woord niet houden.
En zo zijn we weer eens aanbeland bij een zoveelste einde van het jaar en de vraag wat het volgende jaar ons zal brengen.
Politiek gesproken zal er m.i. niet veel gebeuren en zal 2023 vooral een jaar zijn waarin we ons al in een verkiezingsmodus zullen bevinden. Die verkiezingen zullen er, normaal gesproken, pas zijn in de lente van 2024, maar zouden op federaal niveau ook eerder kunnen plaatsvinden, mocht deze federale Paarsgroen+ regering vallen. Dat laatste zal denkelijk wel niet gebeuren omdat er niet meteen een oplossing is voor de vele problemen waarmee Croo & Co zich voortsleept. De 7 meerderheidspartijen zouden tegen maart 2023 een akkoord moeten hebben over de fiscale hervorming, de pensioenen, de btw-verlaging, de accijnzen, de sociale energietarieven en de begroting in het algemeen. Dat ‘moeten’ is er in de eerste plaats omdat de Europese Commissie daar achter zit en bv voor de pensioenen feitelijk al uitsluitsel wil tegen 15 januari. Als dat niét gebeurt, verliest België een Europese schijf van 900 miljoen euro voor relance operaties. Tenslotte zou er deze week nog met Engie een princiepsakkoord moeten zijn over de kerncentrales. Het zal al een half mirakel zijn, mocht dat gebeuren.
---
In elk geval gaan we het hopelijk kunnen blijven volgen en wens ik al mijn lezers een voorspoedig 2023.
De Vlaamse regering wil het aantal studenten, dat wil gaan voor (tand)arts, gevoelig opdrijven vanaf het volgende schooljaar. Dit n.a.v. het tekort aan artsen dat Vlaanderen momenteel kent en dat het gevolg is van een ondoordacht en niets ter zake doend ingangsexamen. Veel gejuich hoeft er ook nu nog niet te zijn, want het aantal extra studenten dat volgend schooljaar aan die studies zal mogen beginnen, zal pas over 7 jaar zijn afgestudeerd.
Ondertussen zullen onze Vlaamse dokters het moeten rooien met het (slinkend) aantal dat er nog is, terwijl er heel wat moderne ziekten bijkomen als gevolg van de digitalisatie die mensen verslaafd maakt aan hun smartphone, wat kan leiden tot burn-outs en zelfs agressie.
---
En nu we het toch over gezondheid hebben, in tegenstelling tot bv de USA en Japan, heeft Europa nog steeds niet beslist de Chinezen die hier besmet kunnen arriveren, te controleren, omdat er bij de twee gevallen in Italië, waarbij bijna de helft van de passagiers besmet was, geen nieuwe covid-variant is aangetroffen. Het wordt dus eerst afwachten tot dat wél gebeurt, met het risico dat het dan te laat is en men de nu pas gesloten vaccinatiecentra weer kan oprichten.
‘Tegen ambtenarij en cholera valt niets te beginnen’, was een oud Chinees gezegde dat straks misschien weer actueel kan worden.
---
En dan iets heel anders: gisteren stierf Edson Arantes do Nascimento - alias Pele - een van de meest bekende Braziliaanse voetballers aller tijden. Hij debuteerde op zijn 18de als midvoor in het Braziliaanse elftal, met o.m. ook Didi, Pepe en vooral Manuel dos Santos - alias Garrincha - voor mij de beste rechtsbuiten ooit, dat voor de eerste keer de Wereldbeker won in 1958 in Zweden, het eerste WK dat rechtsreeks werd uitgezonden op Tv (toen nog in zwart-wit). Dat is me steeds bij gebleven omdat ik toen even jong was en ook voetbalde, zij het iets minder bekend, als jeugdspeler bij Kalmthout SK. Ik zag dat WK bij buren, want wij hadden thuis zelf nog geen Tv. Zoiets vergeet men niet.
Het moet ongeveer drie jaar geleden zijn dat de covid-epidemie uitbrak in China. De rest van de wereld kreeg er enkele maanden later ook mee te maken en het zorgde voor een epidemie zoals we die in vele jaren niet meer hadden meegemaakt. Ondertussen is de situatie dusdanig verbeterd dat de meeste maatregelen niet meer nodig zijn. Dat is tenminste wat men denkt, ook in China dat met zijn zerocovidbeleid zelfs miljoenensteden zoals Peking en Shanghai lam legde. Daartegen kwam echter zoveel protest dat het communistische bewind tenslotte alle maatregelen zo goed als afschafte en er nu zelfs geen cijfers meer over geeft.
Vanaf 8 januari 2023 zullen Chinezen weer naar het buitenland kunnen reizen en buitenlandse zakenlui weer China binnen kunnen zonder eerst wekenlang nog in quarantaine te moeten verblijven. De zakenwereld reageert positief, maar of het weer business as usual gaat worden, is twijfelachtig, want uitgerekend in de bakermat van de corona-pandemie liggen de hospitalen momenteel meer dan vol met covid-patiënten en kunnen de crematoria de aantallen niet meer bijhouden. Het geschatte miljoen doden tot hiertoe lijkt veel, maar spreekt niet zo erg tot verbeelding in een land met anderhalf miljard inwoners. De vraag is maar hoeveel Chinezen er straks weer naar het buitenland zullen trekken, al dan niet besmet met een gekende of nieuwe variant van het virus en voor een tweede wereldcrisis zullen zorgen. Buiten het dragen van mondmaskers in de vliegtuigen lijkt er geen enkele andere beperking meer te zijn. Daar komt nog bij dat er ook al Chinezen zijn die niet eens wachten op 8 januari en nu reeds naar het buitenland trekken. Dat ondervond men in Italië waar op twee vluchten uit China zowat de helft van de passagiers covid-besmet bleek te zijn.
Ondertussen heeft Japan al gereageerd en gaan die de regels voor inkomende Chinezen weer verstrengen, terwijl ook de States er zich ongerust over maken. Het zou geen kwaad kunnen mocht Europa het voorbeeld van Italië volgen vóór we ook hier straks opnieuw met die miserie beginnen.
Er zouden in 2022 in België in 2022 liefst zo’n 105.000 nieuwe jobs zijn bijgekomen. Dat is niet alleen een nieuw jaarrecord, maar ook een grote verrassing, gezien de alarmerende berichten waarmee men ons al enig tijd mee op de oren slaat. E.e.a. moet trouwens wel gerelativeerd worden.
Om te beginnen vindt men de overgrote meerderheid van de nieuwe jobs in de dienstensector, meer bepaald in de horeca en winkels en dat heeft te maken met het goedmaken van de achterstand die de modale Belg op gebied van winkelen en uit eten gaan had opgelopen tijdens de coronajaren. Vraag is maar of die trend gaat aanhouden als straks blijkt dat het gros van de werknemers in één klap 11% loonsverhoging moet krijgen door de automatische index, terwijl de vakbonden dat nog niet genoeg vinden. Dat zal misschien niet meteen een effect hebben op de dienstensector, wel op die sectoren die moeten concurreren met de buurlanden, die geen automatische indexaanpassing hebben en waar de loonsverhogingen grosso modo maar de helft zullen zijn.
En zo dreigt 2023 toch nog een moeilijk jaar te kunnen worden.
Bij de Vlaamse deelregering denkt men eraan de luchthaven van Zaventem, die nu officieel nog federaal is, na de verkiezingen van 2024 regionaal te maken. Vergeten we niet dat deze luchthaven met 8% van de Vlaamse tewerkstelling, de tweede grootste werkgever is van Vlaanderen ( de grootste is de haven van Antwerpen, met 18%, het dubbele!),
Brussels Airport is momenteel voor 75% in handen van een privéconsortium dat bestaat uit buitenlandse pensioen- en investeringsfondsen. De resterende 25% zijn in handen van de federale Participatie- en investeringsmaatschappij, van de federale overheid, zeg maar.
Het regionaliseren van Zaventem is momenteel nog niet doenbaar om de eenvoudige reden dat Open VLD en cd&v het (nog) niet aandurven, daar ze niet alleen in de Vlaamse- maar ook in de federale regering zitten. Zoals ik reeds eerder aangaf, dé oorzaak waarom deze Vlaamse regering van Pasbon niet efficiënt werkt. Dat geldt trouwens voor heel wat zaken die momenteel gedeeltelijk zowel federaal als regionaal kunnen zijn, wat alleen maar tot verwarring en complicaties leidt. De kans is trouwens groot dat de huidige meerderheidscoalitie in de Vlaamse regering na 2024 geen meerderheid meer zal hebben. Dat zal afhangen van hoe Vlaams de kiezer zal stemmen. We kunnen alleen maar hopen, dat het gros van de 81% N-VA-kiezers die in het voorjaar in een peiling zegden bereid te zijn met het VB samen te werken als ze gezamenlijk de meerderheid in het Vlaamse parlement zouden hebben, hun steun én stem aan het VB zullen geven, al was het alleen maar regionaal.
---
*Doet zo’n beetje denken aan ‘Leuven Vlaams!’
---
Nog zoiets: In ‘Het lied der Vlaamse zonen’ zingen wij wel ‘Ons behoort het Noordzeestrand’, maar dan voorlopig alleen het strand, niet de zee met zijn windmolenparken. Die is federaal Belgisch. Te gek voor woorden.
In het decembernummer van Doorbraak Magazine, stond er een interessant, uitgebreid interview met Filip Dewinter n.a.v. zijn recente boek ‘Omvolking’*, waarin deze laatste terecht waarschuwt voor de overbevolking van de wereld waarbij vooral de toekomst van de West-Europeanen bedreigd zal worden, als ze tenminste voortdoen zoals ze nu bezig zijn.
Ik denk dat heel wat Vlamingen het daarmee eens kunnen zijn. Toch wil ik het hier hebben over iets dat in het interview slechts terloops wordt aangekaart, nl dat Filip zegt geen voorstander te zijn van machtsdeelname van zijn partij in Vlaanderen. Reden daarvoor is volgens hem dat in verschillende Europese landen rechts-identitaire regeringen het moeilijk hebben omdat ze te snel willen regeren. Hij geeft in dat interview daarvan geen voorbeelden, maar ik neem aan dat hij het heeft over bv Italië, Zweden en Oostenrijk, om er enkele te noemen, landen waarin er trouwens weinig of geen taal- en cultuurverschillen zijn tussen links en rechts. Die zijn er wél in België. Wij zijn nl het enige democratische land, waarschijnlijk zelfs in de hele wereld, waar een meerderheid het niet voor het zeggen heeft en dit ondanks het feit dat Vlaanderen dit België recht moet houden. Bevolkingsgroepen zoals Catalanen, Zuid-Tirolers en Schotten zijn wel nationalistischer dan Vlamingen, maar blijven minderheden in landen als Spanje, Italië en de UK.
Er was bij ons inderdaad al het precedent met de Volksunie, die desintegreerde nadat het mee ging besturen, maar dat kwam eerder van binnenuit, nadat gebleken was dat de partij dacht ook links te moeten werven (Nellie Maes, Bert Anciaux). In 2024 krijgen we een herkansing. Laten we die met beide handen aangrijpen, want nog eens vijf jaar Vivaldi zal de kroniek worden van een aangekondigd debacle.
*Het boek ‘Omvolking’ is te koop bij uitgeverij Egmont en ook online bij Bolcom.
‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ zal wellicht nooit zo hol geklonken hebben als deze Kerst van 2022. Het jaar zal herinnerd blijven als dat van de Russische inval in Oekraïne. Waarom was die nodig? Volgens Poetin om dat land, nota bene: een orthodox-christelijk broederland met een joods president, te ‘denazifiëren’. De enige echte reden was, omdat hij wilde verhinderen dat Oekraïne uit de Russische invloedsfeer wou stappen en zelfs lid worden van de EU en de NAVO. Hoe men daar ook tegenover staat, is dat een oorlog waard? Poetin gebruikte trouwens aanvankelijk het woord ‘oorlog’ niet eens. Het was, volgend hem, een ‘speciale militaire operatie’, die hij op een week tijd wou beslechten met een ratjetoe van onvoorbereide miliciens uit afgelegen minderheidsstreken, een legertje moslims uit Tsjetsjenië en het Wagner-huurlingenleger met o.m. criminelen van Poetins vroegere cateringsbaas*. Dat trollenleger botste op gemotiveerde Oekraïners die bereid waren hun vel duur te verkopen. De zes dagen zijn ondertussen al meer dan tien maanden geworden en heeft er toe geleid dat er toch een gedeeltelijke mobilisatie kwam in Rusland zelf, waarbij tienduizenden opgeroepen Russen de vlucht namen naar het buitenland.
Dank zij het Westen kunnen de Oekraïners stand houden en hier en daar zelfs winst boeken, maar dat Westen – Europa in de eerste plaats - betaalt daar een prijs voor. De energiecrisis en de inflatie zorgen ervoor dat we straks met zijn allen armer worden en de heropleving na Corona onwaarschijnlijker wordt dan ooit. Onderhandelen, zegt u? Dat kan alleen als de aanvaller, die ermee begonnen is, zich terugtrekt, al was het maar gedeeltelijk.
Zo’n 8 miljoen Oekraïners zijn ondertussen het land uit gevlucht en bijna evenveel zijn vluchteling geworden in eigen land. Er zijn al zeker tienduizenden doden, zowel militairen - aan beide zijden - als Oekraïense burgers.
*Dat Wagner-huurlingenleger kreeg de toestemming van Poetin om veroordeelde criminelen te ronselen in de gevangenissen . Als ze bereid waren zes maanden te vechten in Oekraïne – en het overleefden – krijgen ze hun vrijheid terug!
Het wordt een groene Kerst. De week winter, die we al gekregen hebben, kwam feitelijk iets te vroeg en op de weerspreuken kan men de dag van vandaag ook niet meer rekenen. De enige die ik ken, die elk jaar klopt is: ‘Als ’t regent in november, valt Kerstmis in december’. Grapje, natuurlijk.
Van de gelegenheid maak ik gebruik om al mijn trouwe lezers een zalige Kerst en een voorspoedig Nieuwjaar te wensen. Het zijn geen gemakkelijke tijden en ook 2023 zal geen gemakkelijk jaar worden.
Politiek gesproken zitten we feitelijk nu reeds in verkiezingsmodus. Het meeste van wat nog echt beslist wordt, gebeurt allemaal al in functie van de verkiezingen van 2024. Voor Vlaanderen worden die verkiezingen cruciaal en krijgen we de kans voor de eerste keer een Vlaamsnationale meerderheid te hebben in het eigen parlement, wat een eerste stap kan worden naar de Vlaamse zelfstandigheid. Nu zo stilaan iedereen beseft dat dit land niet meer werkt zoals we nog steeds bezig zijn, moet er iets anders gebeuren. Vlaanderen kan zijn welvaart niet blijven weggeven en daar stank voor dank voor blijven krijgen.
Wie leeft zal zien. Ik zal in elk geval, als niet-partijgebonden Vlaamsnationalist, trachten er mijn steentje toe bij te dragen.
Ik heb er niet meteen bij stilgestaan, maar het verhaal van Meryame Kitir is feitelijk een perfect voorbeeld van het Peter Principe, een theorie die door de Canadese psycholoog Laurence J. Peter werd bedacht en in 1969 werd uitgewerkt in een boek. Laurence Peter ging ervan uit dat in een hiërarchie elke werknemer stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Van dat moment draagt de betreffende medewerker niet meer bij tot het succes van de organisatie.
Vakbonden en politieke partijen zijn ook hiërarchieën en de voorbeelden zijn legio van mensen die in die organisaties boven hun competentieniveau zitten. Dat was ook zo met Kitir die van gewone arbeidster bij Ford Genk uitgroeide tot vakbondsafgevaardigde en parlementslid, wat ze aan kon, maar boven haar competentieniveau geraakte toen ze minister werd. Ze was doodgepromoveerd en het pleit voor haar dat ze dat zelf inzag. In onze vakbonden en politieke partijen zit nog menig PQ-0 (Promotie Quotiënt Nul), die niet geschikt is voor promotie, dat niet beseft, daar zelf niet gelukkiger door wordt, maar waarvan de samenleving het slachtoffer is.
‘Onze Kongo’ is nog eens in het nieuws. Een speciale Kongocommissie schijnt al meer dan twee jaar gedebatteerd te hebben over het verleden van onze ex-kolonies en daarvoor liefst 128 aanbevelingen te hebben besproken en min of meer goedgekeurd. Weliswaar 128 min 1, het nummer 69, dat nu eens niet over seks gaat, maar dat voorstelt dat België aan Kongo, Rwanda en Burundi zijn excuses aanbiedt voor alle tekortkomingen en erger tijdens de koloniale tijd.
Niet alleen VB en N-VA, maar ook drie partijen van de federale regering: MR, Open VLD en cd&v, zijn er daarmee niet eens, waardoor het hele akkoord een mislukking kan genoemd worden.
Alsof het op voorhand was afgesproken, kwam Nederland ook met zo’n verhaal af t.o.v. zijn eigen (ex)koloniën en biedt premier Rutte daar wél zijn excuses aan. Een reden temeer voor onze Groenen en socialisten om daarnaar te wijzen en schande te spreken omdat wij dat niet willen doen. Op het gebied van de koloniale geschiedenis zijn Nederland en België echter niet te vergelijken. Sinds haar 17de ‘gouden eeuw was Nederland een paar eeuwen een zee-grootmogendheid. België erfde centraal Afrika van een koning die het zelf niet meer aan kon, maar wiens vertegenwoordigers rond de eeuwwisseling 18-1900 wel verantwoordelijk waren voor de grootste schendingen van de mensenrechten, voor zover die toen al bestonden. Komt daar nog bij dat ‘Onze Kongo’ grotendeels een Franstalige bedoening was, waar Vlamingen alleen maar goed waren om missionaris te spelen. ‘Flamand’ was (en is er misschien nog) zelfs een scheldwoord.
Het huidige België zou zich daar beter niet meer mee bezig houden en het overlaten aan de erfgenamen van Saksen-Coburg en hun Franstalige onderdanen, en de Vlaamse
partijen – ook de drie van Vivaldi hierboven – hebben groot gelijk dat ze aan die stemmingmakerij niet meedoen.
Een ON/OFF-burgeronderzoek is er is er achter gekomen dat een overdadig gebruik van de smartphone leidt tot allerlei ziekten en burn-outs. Ook dat voorspelde ik al jaren geleden toen ik stelde dat de geest van vele jonge mensen niet meer tot rust kwam doordat ze verslaafd waren geworden aan hun smartphone.
Uit dat onderzoek blijkt dat inderdaad driekwart van de ondervraagden hun smartphone minstens drie uur per dag aan hadden staan, wat men ‘online waakzaamheid’ noemt. Let op, dit is maar een gemiddelde. Voor elkeen die (nog) geen smartphone heeft wordt dat in het totale aantal minstens het dubbele. Waakzaamheid betekent dat men voortdurend controleert of er berichten binnenkomen en er meestal dan ook meteen op reageert. Zoiets werkt de burn-out in de hand, want het ‘triggert’ je stresshormoon, waardoor je nóg waakzamer wordt en je mentale veerkracht op de proef wordt gesteld tot die het begeeft.
De kans is groot dat deze situatie niet zal beteren. Het leven is veranderd. Kinderen die van de school komen, raken thuis hun verhaal niet meer kwijt, zien steeds minder hun beide werkende ouders en vertrouwen dan maar op hun smartphone met alle gevolgen van dien. Het wordt een gouden tijd voor psychiaters en psychologen.
---
En dan nog dit:
Titel in De weekeindeditie van De Tijd: ‘Welke Waal wil nog in Vlaanderen werken?’.
Wel, wij in Vlaanderen zouden al tevreden zijn mochten die Walen in het eigen Wallonië werken. Daar bereikt de werkzaamheidsgraad nog steeds de 70% niet, terwijl die in Vlaanderen al naar en over de 80% gaat (Oost-Vlaanderen heeft er al een van 82%).
Vlaanderen heeft een ernstig tekort aan huisartsen. Dat is iets dat ik meer dan tien jaar geleden al voorspelde, toen een kleinzoon een jaar verloor bij een multiple choice ingangsexamen dat niets met geneeskunde te maken had. Via een verloren jaar bio-wetenschappen is hij toch nog arts kunnen worden, maar heel wat Vlaamse jongeren hebben toen afgehaakt, terwijl de francofonen zich er niets van aantrokken, de wet negeerden en later door de, nota bene, ‘Vlaamse’ big Maggie (Open VLD) ‘genormaliseerd’ werden..
Het werk van de huisarts is ondertussen ook geëvolueerd, doordat de meeste jonge artsen niet meer alleen werken, maar in zgz collectieven en op die manier een regelmatiger gezinsleven hebben. Het nadeel voor de klanten is wel dat die jongeren minder uren kloppen dan hun oudere collega’s en dat één oudere huisarts vervangen moet worden door 1,5 tot 2 jongeren om tot dezelfde prestaties te komen. Daar komt nog bij dat er een soort pensioengolf loopt die nog enkele jaren kan duren.
Al die miserie had men zich kunnen besparen als men tien jaar geleden het aantal kandidaat artsen in Vlaanderen niet beperkt had, ondanks de waarschuwingen die er toen al waren. De Franstaligen die geen Belgische wetten naleven als ze niet in hun kraam passen, hebben daar geen last van gehad. Onze Vlaamse vertegenwoordigers hebben zich toen nog maar eens laten rollen door zich blind te staren op het inschrijvingsgeld, een spreekwoordelijk doekje voor het bloeden.
Dat Meryame Kitir als minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedelijk Beleid wordt opgevolgd door Caroline Genez, kan men gerust de comeback van het jaar noemen.
In het begin van haar politieke carrière was Gennez een protegee van Steve Stevaert, op wiens verzoek ze zich rond 2003/2004 in Mechelen vestigde. Onder dezelfde Stevaert werd ze in 2003 ondervoorzitster van de sp.a, wat ze zou blijven tot 2007. In 2005 volgde ze hem ad interim op als partijvoorzitter van de sp.a, toen hij gouverneur van Limburg werd.
Tussendoor begon Gennez ook aan een parlementaire loopbaan. Van 2003 tot 2004 zetelde ze als gecoöpteerd senator in de Senaat. Begin juli 2004 kwam ze in het Vlaams Parlement terecht als opvolgster van Maya Detiège, die aan haar mandaat verzaakte. Ze bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot eind 2007. In 2007 volgde ze Johan Vande Lanotte, die na een verkiezingsnederlaag ontslag nam, op als partijvoorzitster van de sp.a. Ze maakte er echter ook een potje van en was geen kandidaat meer voor een tweede termijn. Ze drukte toen wel de hoop uit op het verwerven van een ‘toffe ministerpost’. Die heeft ze nu dus te pakken. De kans dat Gennez nu veel potten zal breken is echter uiterst klein. Ze zal, socialiste evenals Kitir, waarschijnlijk genereus andermans geld uitdelen, maar wel in het gareel van ons mateke moeten lopen én misschien in dat van Brouckie met wie ze vroeger niet door één deur kon...
---
En dan nog dit. Vorig jaar won Italië de finale van het Europese kampioenschap voetbal na strafschoppen tegen Engeland. Het waren de ‘gekleurde’ Engelse spelers die alle penalty’s misten. Ik schreef toen ‘Black lives matter’, maar je laat ze best geen strafschoppen nemen (grapje)’
Nu gebeurde ongeveer hetzelfde met de ‘Fransen’ die de strafschoppen misten tegen Argentinië. Zou het er toch iets mee te maken hebben, psychologisch wel te verstaan?
Vrijdag 16 dezer was er dan in Brussel de aangekondigde betoging van de vakbonden voor meer koopkracht boven op de automatische index. Het was dit keer geen officiële stakingsdag, dus geen verlengd weekeinde en de opkomst was dan ook navenant, circa één vierde van de vorige keer.
Door de automatische index krijgen alle Belgische werknemers dit najaar of begin volgend jaar 10 tot 12% loonsverhoging, terwijl men in onze buurlanden – waar niet gestaakt wordt - gemiddeld hoogstens de helft zal krijgen en dit pas na onderhandelingen per sector. In de UK gaat men er zelfs 2% op achteruit en daar heeft men nu wél reden tot staken, in de gezondheidszorg zelfs voor de allereerste keer. Ging dat daar niet beter worden na de Brexit? De investeringen zijn er verminderd, de inflatie is er meer dan wanneer de UK in de E.U. zou gebleven zijn, de export is sterk teruggevallen en volgens The Economist hebben sommige Britse bedrijven hun Europese markten zelfs opgegeven. Men zou zich nog gaan afvragen wat mensen bezield die persé naar de UK willen immigreren en daarvoor zelfs hun leven riskeren op de Noordzee.
We gaan straks nog blij zijn in de EU te zitten, ondanks al haar tekortkomingen en bureaucratie. Het België dat we nu meemaken is helemaal geen voorbeeld tot beterschap, maar heel wat mensen leven er precies nog alsof het niet op kan en het is maar de vraag wanneer genoeg hier genoeg zal zijn.
N.a.v. Qatargate of Europegate, zoals ik het noem, en de malaise binnen de PS, is het misschien wel eens interessant alle fratsen van onze socio’s – in de eerste plaats de Waalse – van de laatste 50 jaar op een rijtje te zetten:
RTT, Imbramco, Agusta, Uniop, Sotegec, Van Cau, la Carolorégienne, Guy Mathot, Publifin, Samusocial en misschien vergeet ik er dan nog enkele.
Het was niet louter een Luiks gebeuren, want de eerste schandalen bij de PS braken los in Charleroi. Men herinnert zich waarschijnlijk nog de uitspraak van Di Rupo ter zake: ‘J’en ai marre des parvenus’. Dat was over de toenmalige toestand bij de PS in Charleroi. Dat is nu in Luik niet veel beter.
Ook de Vlaamse socialisten gingen in enkele bovenstaande affaires mee uit de bocht. Denk maar aan Willy Claes, die moest aftreden als secretaris-generaal van de NAVO, n.a.v. het Agusta-schandaal. Of Brouckie, toen die als kersverse voorzitter van de Vlaamse socialisten het zwart geld uit die affaire wou verbranden. Of Vande Lanotte met zijn Zilverfonds dat een lege doos bleek te zijn.
De volgende kandidaat zou wel eens ons mateke kunnen worden, die vindt dat geen enkel rechts regime ter wereld goede resultaten heeft geboekt. Dat is niet helemaal fout, maar dat geldt ook voor linkse regimes. Nooit gehoord van Venezuela, Cuba, Noord-Korea? Het kaviaarsocialisme van King Connah, ‘denk links – leef rechts’, is ook maar een linkse filosofie gekoppeld aan een rechtse levensstijl. Het verhaal van de balk en de splinter...
Zoals te verwachten, heeft Paarsgroen+ in het federaal parlement de motie van wantrouwen van de oppositie overleefd. Een ramp is dat niet, want het belangrijkste voor Vlaanderen zullen de verkiezingen voor het gewestelijk parlement zijn en die kunnen niet eerder gehouden worden dan in 2024. We kunnen Decroo en Co beter verder laten sukkelen en riskeren nog meer stommiteiten uit te halen.
Ondertussen wordt de federale begroting een kunst- en vliegwerk, net zoals het Paarsgroen van Verhofstadt. Die laatste kon echter nog profiteren van de positieve begroting die hij geërfd had van Dehaene, inbegrepen de spaarpot voor de vergrijzing, die hij kon opmaken. Crootje heeft die niet en kijkt aan tegen een staatsschuld om U tegen te zeggen, in verhouding tot het aantal inwoners de grootste van de hele E.U. Die schuld van ± 40 miljard euro (7,8% van het bbp), op langere termijn alleen nog maar te stabiliseren, is een mission impossible.
Paarsgroen+ heeft nog amper twee weken om een akkoord te sluiten met Engie over de kerncentrales. Voor de rest heeft ze geen enkel serieus probleem opgelost en heeft het geen financiële buffers meer om welk nieuw probleem ook aan te pakken. De PS heeft haar pensioenverhogingen gekregen, terwijl iedereen weet dat die straks onbetaalbaar zullen worden. ‘Na ons, de zondvloed’ lijkt wel de algemene teneur.
Toen het nieuws van de omkoopschandalen binnen het Europees parlement bekend werden en ik er via mijn blog op reageerde, noemde ik de zaak ‘Europegate’ en niet ‘Qatargate’ zoals de media. Reden daarvoor was dat ik ervan uitging dat zoiets niet alleen met Qatar zou gebeurd zijn. Ik blijk gelijk te krijgen want vóٕór Qatar zou er nu ook iets aan de hand geweest zijn met Marocco en wie wat er nog uit de bus kan vallen.
Ondertussen gebeurt er heel wat in zowel de Qatargate-zaak als binnen het Waalse parlement i.v.m. de dure snoepreisjes, waarbij telkens de socio’s de hoofdrol spelen.
Dinsdagavond bleek er al beslag gelegd op anderhalf miljoen euro in cash geld bij de vice-voorzitster van het Europarlement, haar vriend en haar vader. Die vriend werkte voor een zekere Pier-Antonio Panzeri, een Italiaanse ex-europarlementair die men verdenkt de spil te zijn van het hele complot en bij wie men ook flink wat cash geld heeft gevonden*.
Tevens werd er ook een Waalse PS’er bij betrokken, een zekere Marc Tarrabella, die wel bij hoog en bij laag beweert er niets mee te maken te hebben, maar die ondertussen toch door zijn eigen partij werd geschorst.
Op het Waals front kreeg men te maken met een andere PS‘er met Italiaanse roots, een zekere Disabatto, die niet van gisteren is, maar van zaterdag, om het met een grapje te zeggen (‘di sabato’ betekent in het Italiaans ‘van zaterdag’.) en blijkt het hele opzet een serieuze Italiaanse achtergrond te krijgen. ‘Cosa Nostra’ ten voeten uit.
Ik vraag me trouwens af wat men met zo’n pakken cash geld de dag van vandaag nog kan doen. Het lijkt simpel, maar probeer er maar eens bv een auto of een eigendom mee te kopen. Dat zal niet meteen lukken, omdat elke rechtgeaarde verkoper meteen terecht zal denken dat het om crimineel geld gaat. Zo’n grote bedragen krijg je alleen vlot kwijt in het zwarte circuit.
---
*In mijn blog van 13 dezer (‘Europegate’) melde ik reeds dat er ook ex-europarlementairen lobbyden. Die Panzeri is er een sprekend voorbeeld van.
