Volgens een rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) is de budgettaire situatie van België op de langere termijn niet houdbaar. Die CRB pleit voor een interfederale, zeg maar ‘Belgische’ consensus, maar dat zal wel wishful thinking blijven*.
België stevent dit jaar nl af op het grootste begrotingstekort binnen de EU, met bijna 6% van het bbp (bruto binnenlands product) en is het enige land waar de schuldgraad (108% van het bbp) nog steeds stijgt. Dat laatste is vooral nefast op langere termijn. Zoals ik al schreef in mijn blog van 23 dezer (‘De pot en de ketel’), zal Vlaanderen tegen 2027 haar begroting weer in evenwicht kunnen hebben, maar is de kans zo goed als onbestaande dat het bij Brussel en Wallonië nog ooit gebeurt. Zo zal bv Wallonië in 2027 nog altijd een begrotingstekort hebben gelijk aan 10% van de inkomsten (geld dus dat men méér uitgeeft dan ontvangt) en Brussel zelfs 15%. Om hun begroting in evenwicht te krijgen zouden die laatsten overschotten moeten boeken, wat met de huidige gang van zaken ook voor de CRB pure fictie is.
Wie zal dan moeten bijpassen, denkt ge?
---
*In de marge van bovenstaande, nog dit: op dinsdag 17 dezer was er een geheime, maar naar ‘goede gewoonte’ uitgelekte vergadering van de Franstalige Brusselse partijen (de communisten uitgezonderd), met als hoofdthema het uitwerken van een gemeenschappelijke strategie om het hoofd te bieden aan de Vlaamse eisen bij een volgende staatshervorming.
Zoals besloten werd in de zesde staatshervorming van 2014, waarbij ook de regering Di Rupo tot stand kwam, zou men vanaf 2024 de transfers van Noord naar Zuid beginnen af te bouwen. De kans is groot dat het daarover in Brussel ging. Aan de Vlaamse partijen, om eveneens een gemeenschappelijke strategie ter zake uit te werken, in de eerste plaats álle Vlaamsnationalisten die, in tegenstelling tot de traditionalisten, geen ‘familie’ hebben aan de overkant van de taalgrens. Zoals ik reeds schreef onderaan mijn blog van 11 dezer over de Guldensporenslag, zullen we het ook nu ‘samen’ moeten doen, net zoals onze voorouders in 1302.
In ‘Onaf, het magazine voor een onafhankelijk Vlaanderen’ van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), verscheen in het februarinummer een artikel van eindredacteur Nick Peeters over ‘Meesterschap in eigen huis’. Daarin stelt hij terecht, dat de Vlamingen zich de voorbije decennia hebben laten ringeloren. ’ Wij hebben ons onze sterkste en haast enige troef in zowel de unitaire als de federale staat uit de handen laten nemen, nl onze numerieke meerderheid’. Ik zou het niet beter kunnen zeggen hebben, die staat nl ook in mijn ‘Only in Belgium’-lijst, waarbij ik stel dat wij de enige meerderheid zijn in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Vraag is maar: ‘Wanneer gaan we daar eindelijk eens iets aan doen?’.
‘Wij hebben’, schrijft Peeters, ‘de invoering aanvaard van allerlei bijzondere meerderheden en grendels, die het onmogelijk maken om zonder het akkoord van de Franstaligen bepaalde onrechtvaardigheden ten goede te veranderen via het parlement. Als men dit land niet werkelijk opbreekt, de gemeenschappen geen waarachtige en volstrekte autonomie schenkt en Brussel niet tot de orde roept, kan het failliet van de federale staatsstructuur door niemand meer worden geloochend. Het wachtwoord van de VVB: ‘Meesterschap in eigen huis’, moet daarom niet alleen meer op 11 juli, maar het hele jaar 2023 blijven klinken’.
Aldus Nick Peeters, waar ik het bijna helemaal mee eens kan zijn. Bijna, want om te verwezenlijken wat hij wenst, wordt het hoog tijd dat ook de VVB die leidinggevende Vlamingen, die nog altijd denken te moeten blijven onderhandelen vanuit een federale en daardoor ondergeschikte positie (samen met traditionele partijen), ze tot de orde roept en ze desnoods negeert. ‘Mét hen als het kan, zonder hen als het moet’. Ongeacht wie ze zijn en wat ze (voorlopig) nog betekenen.
Ik was het bijna vergeten, maar ook Open VLD hield enkele dagen geleden haar Nieuwjaarsreceptie. De deelnemers werden ‘warm’ onthaald aan het hoofdkwartier, waar de politievakbonden buiten op straat betoogden tegen een zoveelste liberale woordbreuk.
Dat laatste werd ook de constante op de receptie zelf. De liberalen hebben gelijk, als ze zeggen dat mensen die werken (vooral in Vlaanderen, maar dat zegt men er niet bij) meer moeten kunnen overhouden dan mensen niet werken (zoals té veel in de rest van dit land).
Het probleem met onze liberalen - van Verhofstadt tot Lachaert - is, dat ze het normaal vinden dat ze de mensen beloven iets aan hun problemen te zullen doen en daarna het niet alleen niét doen, maar soms zelfs het tegenovergestelde doen, of iets anders zoals nu bij de politie. Van de burgermanifesten, de actieve welvaartstaat tot paarsgroen, waar Lachaert zijn achterban paarsgeel beloofd had. Ze hebben nog altijd niet door dat je alleen vertrouwen verdient door te doen wat je belooft en zeker niet het tegenovergestelde.
Dat geldt trouwens niet alleen voor Open VLD, maar evenzeer voor hun francofone familie van de MR, wiens voorzitter meestal dwars ligt (én gelijk heeft), maar als puntje bij paaltje komt uiteindelijk steeds weer netjes alles mee goedkeurt wat hij eerst heeft afgekeurd.
Waarom doen zij het? Wel, eenvoudig omdat het bij hen (voorlopig) nog werkt. Ondanks alle woordbreuken hebben ze de laatste twintig jaar steeds deel uitgemaakt van alle regeringen en hopen zij dat op die manier te kunnen blijven doen. De postjes, weet je wel. Of hun hondsgetrouwe kiezers zo hondsgetrouw zullen blijven, is maar de vraag. Ergens houdt het op, hopelijk in 2024...
Na analogie met het bekende ‘Napels zien en sterven’ lachte men vroeger wel eens met de door Groen veranderde verkeerssituatie in Mortsel, voorstad van Antwerpen: ‘Mortsel zien en stilstaan’. Dat laatste kan men tegenwoordig zeggen van Antwerpen zelf. Wegeniswerken aan de Ring bij Merksem, waarbij bepaalde brugvoegen moeten worden vervangen, zorgen voor urenlange files rond de koekenstad en dit waarschijnlijk nog tot begin van de volgende week. Maar ook daarna zal het filevorming blijven in Vlaanderens grootste stad met haar grootste haven, zolang de Oosterweelverbinding niet rond is. Op een normale werkdag passaren daar zo’n 64.000 voertuigen per dag, in beide richtingen...
In 2009 werd in Antwerpen een farce van een referendum over de Lange Wapperbrug gehouden, de brug die het sluitstuk zou worden van een nieuwe ring rond de stad.
Om te beginnen mochten alleen de inwoners van de stad zelf stemmen, terwijl de Ring grotendeels gebruikt werd – en wordt - door die van de ruime omgeving en door passanten. Van de 388.089 kiezers brachten 133.288 een geldige stem uit (34.34 %). De rest stemde blanco door niet te komen opdagen of door een ongeldige stem uit te brengen. Van de geldige stemmen waren er 54.333 Ja-stemmen (40,76%) en 78.955 Nee-stemmen (59,24%). De Nee-stemmers vertegenwoordigden slechts 20,34% van het totaal ingeschreven kiezers maar behaalden toch de volstrekte meerderheid! Ook dat durft men democratie noemen.
Ondertussen, 14 jaar later, is die Oosterweelverbinding nog steeds niet rond. De werken gaan wel door, maar worden geregeld geremd door allerlei milieuklachten van de – overwegend groene - wereldverbeteraars. Zo was er die van het storten van de Pfas/Pfos door 3M in Zwijndrecht, waarvan zo’n twintig jaar na het stopzetten van het storten ervan, nog steeds geen mens ziek van is geworden.
Bij de werken voor de laatste Oosterweelverbinding, de Scheldetunnel, wordt het opgepompt water grondig gefilterd en gezuiverd, maar volgens de milieubewegingen is de controle erop niet grondig genoeg. Zo kan men wel bezig blijven tot de volgende klacht.
Ook democratie heeft zijn grenzen...
---
Er is echter, gelukkig maar, ook positief nieuws. Ondanks alle tegenwerkingen, blijft men in de mate van het mogelijke doorwerken en worden er op het grondgebied van de haven van Zeebrugge – dat met Antwerpen samenwerkt - 8 betonnen tunnelelementen samengesteld van 150 meter lang, 40 meter breed en 10 meter hoog, duizenden tonnen zwaar, die straks als drijvende pontons via de Noordzee en de Schelde naar de plaats worden gebracht waar ze in de Schelde zullen worden neergelaten. Dat dit werk in Zeebrugge gebeurt, komt doordat men er daar nog de ruimte voor heeft, waarop later de plaatselijke haven nog kan worden uitgebreid.
Zondagavond zag ik op de VRT de vierde aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’, meer specifiek de Guldensporenslag, en was er echt van onder de indruk.
De Guldensporenslag is ‘het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’, zoals Karim van Overmeire het noemde in zijn boek daarover. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een compleet en ervaren ridderleger werd verslagen door een leger van ambachtslui en boeren. Dit zou later in dezelfde veertiende eeuw nog eens worden overgedaan, toen een Schotse infanterie een Engels ridderleger versloeg. Mel Gibson maakte daar zelfs een film over (‘Braveheart’), maar wij waren hier wel de eersten die het klaar speelden*. Het was niet alleen de eerste keer dat er geen krijgsgevangenen werden gemaakt om daarna tegen losgeld terug vrijgekocht te worden (wat in de aflevering verteld werd), maar ook de eerste keer dat infanteristen te horen kregen dat, als ze zouden vluchten, ze door hun eigen medestrijders zouden gedood worden (wat niét verteld werd). Na de slag werden er 500 vergulde sporen gevonden, die als trofee werden opgehangen in de O.L.V.-kerk van Kortrijk.
Tenslotte moeten we ons de woorden van Pieter De Coninck in de oren knopen: als wij, Vlamingen, iets willen bereiken, moeten we dat ‘samen’ doen. Ook nu, net zoals toen.
---
*Ook de ‘Brugse Metten’, de aanleiding tot de Guldensporenslag, kregen elders een vervolg, nl op Sicilië waar ook daar Franse bezetters werden omgebracht bij de ‘Siciliaanse Vespers’, een gebeurtenis die door Giuseppe Verdi werd vereeuwigd in zijn opera ‘I Vespri Siciliani’.
Op de Nieuwjaarsreceptie van Vooruit pakte ons mateke uit met een stevige aanval op de Vlaamse deelregering in het algemeen en op Pasbon in het bijzonder. Niet dat hij helemaal ongelijk had, want ook in de eigen gewestregering worden er een aantal problemen op de lange baan geschoven. King Connah moet echter niet te hoog van de toren blazen, want op federaal vlak, met zijn socialisten als grootste familie, gebeurt juist hetzelfde. Toch is er één constante: als het er op aan komt, is het telkens Vlaanderen dat de rekening zal mogen betalen. Als de 12 miljard euro, die Vlaanderen nu jaarlijks afstaat aan België, morgen voor eigen gebruik kon worden aangewend, dan zou het tenminste in Vlaanderen een stuk gemakkelijker worden. En één verschil: Vlaanderen hoopt tegen 2027 haar budget in evenwicht te hebben. België weet helemaal niet wanneer dat zal zijn. Van Brussel en Wallonië weet men nu al dat dat nooit zal zijn.
Anderzijds komt de aanval van ons mateke Vlaanderen niet ongelegen. Is hij niet de voorzitter van de partij waarmee De Wever straks in zee wil gaan? Misschien doet dat De Wever zélf niet van gedacht veranderen, maar wel een deel van zijn aanhang. Vergeten we niet dat bij een peiling in het voorjaar van 2022 liefst 81% van de N-VA ondervraagden zegden akkoord te gaan voor een samenwerking met het VB, mochten beide Vlaamsnationale partijen samen de meerderheid behalen in de gewestelijke verkiezingen van 2023?
---
En dan nog dit: ik zag zondagavond op de VRT ‘De Guldensporenslag’, de vierde aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’, die vrij indrukwekkend was. Ik kom daar morgen op terug.
Ook voor ’t Pallieterke zijn het geen gemakkelijke tijden. Het wil een blad zijn voor álle Vlamingen en dat heeft als gevolg dat VB’ers het te soft vinden en N-VA’ers ook niet met alles akkoord gaan. In 2024 zullen we echter alle stemmen nodig hebben en daartussen zit momenteel nog steeds de knoop De Wever.
Blijkbaar hebben ze dat ook begrepen bij mijn lijfblad (ik lees het sinds 1955) begrepen, want in het nummer van deze week (19 januari) werd er een hele bladzijde gewijd aan ‘de hoofdzonden’ van Bart De Wever.
De eerste fout die Bart volgens ’t Pallieterke (maar ook volgens mij) maakte was in de Zweedse coalitie van 2014 te stappen, zonder als grootste partij het premierschap op te eisen. Toen onze nationale Charel de akkoorden van Marrakech onderschreef, stapte de N-VA uit de coalitie, met de hoop dat de regering zou vallen en Immigratie het hoofdthema zou worden bij nieuwe verkiezingen. Tweede fout, want dat mislukte, omdat de rest van ‘geelblauw’ in lopende zaken ging en verder regeerde met alternatieve meerderheden in het parlement. Na de verkiezingen van 2019 kwam fout nr 3 waarbij Bart ging onderhandelen met de PS, die hem een tijdje aan het lijntje hield om hem daarna te laten vallen. Ondanks dat alles maakt Bart nu zijn vierde fout door te blijven geloven in onderhandelingen met diezelfde PS.
Het hele verhaal is niet nieuw, want ik schrijf dat ook al enkele jaren. Mijn blog van 13 dezer (‘Geen 2014bis’), die daarover ging, verscheen trouwens in de brievenrubriek van datzelfde ’t Pallieterke van 19 dezer. Ik weet het: ‘Eigen lof stinkt’, maar het is toch maar lekker mijn elfde brief sinds begin mei 2022 die ik in mijn lijfblad gepubliceerd krijg.
Tenslotte blijft de N-VA met het probleem De Wever zitten. Als hij blijft weigeren samen te werken met het VB, zeker mocht er straks een Vlaamsnationale meerderheid zijn in het eigen parlement, dan zullen we het zonder Bart moeten doen. Hopelijk snappen genoeg N-VA-kiezers dat ze dan beter – als was het alleen nog maar gewestelijk - VB zouden stemmen en zo zouden kunnen verhinderen dat Bart een vijfde hoofdzonde begaat.
In Nieuw Zeeland stapt de premier, Jacinda Ardern op. Op zichzelf geen nieuws, ware het niet dat de dame in 2017 met haar 37 jaar zowat de jongste premier ter wereld was en bij de volgende verkiezingen, in 2020, een absolute meerderheid haalde. De reden waarom ze aan de volgende verkiezingen, in maart van dit jaar, niet meer zal meedoen is omdat ze zich leeg en uitgeput voelt en zich wat meer met haar gezin wil bezig houden. Feitelijk ook een Peter Principe-geval zoals bij ‘onze’ Meryame Kitir (mijn blog van 23.12.2022), met dit verschil dat de Nieuw-Zeelandse het niet zover wil laten komen.
Al bij al blijft politiek iets voor mensen met een dik vel. Toon Hermans drukte het zo uit:
Groot drama bij de FGTB (Fédération Générale du Travail de Belgique), de Waalse tak van het ABVV: ze gaan in Luik eigen werknemers moeten ontslaan bij gebrek aan doppers!
Het is één van de punten op mijn lijst ‘Only in Belgium’: ‘Het uitbetalen van de werkloosheidsvergoedingen via de vakbonden aan hun leden, niettegenstaande een Nationale Hulpkas die hetzelfde doet voor de niet gesyndikeerde leden’. Iets dat nergens anders op zo’n manier gebeurt.
Het Luikse ABVV had gerekend – ‘gehoopt’, zeg maar - op 40.000 werklozen. Het zijn er daar momenteel ‘slechts’ 10.000. En dat alles niettegenstaande het initiatief van Pierre-Yves Dermagne, PS-vertrouweling van Paul Magnette en minister van werk, die begin vorig jaar nog 8 miljoen euro extra aan de vakbonden toekende.
Vorige week besliste de Luikse ABVV-directie een collectief ontslag door te voeren, voor zo’n kwart van de medewerkers (34 van de 120). Er is tot nu toe nog niet gestaakt, maar dat kan nog komen.
Où sont les neiges d’antan?
---
En dan nog dit: In Thailand heeft onze Belgische Staatsveiligheid een inval mogen doen in de verblijfplaats aldaar van ene Robert Beijer, voormalig rijkswachter en veroordeeld crimineel, die in verband wordt gebracht met de ‘Bende van Twijfel’. De man, die er in België al een jarenlange gevangenisstraf heeft opzitten voor andere feiten, wordt nog steeds verdacht er iets mee te maken te hebben gehad. Een zoveelste aflevering van de nationale bezigheidstherapie waarbij men er nog altijd van overtuigd is dat die bende er extreemrechtse sympathieën op nahield, maar zelf nooit eenmaal de moeite heeft gedaan na te gaan of extreemlinks er iets mee te maken zou gehad hebben. Het verhaal van de balk en de splinter.
N.a.v.. de uitgebreide reactie van lezer Ottorongo op mijn blog van 16 dezer i.v.m. Brussel, verwijs ik naar mijn recente blog van 8 dezer waarin ik al e.e.a. daarover heb uitgelegd. Ik wil daar zelfs nog wat aan toevoegen.
Om dit land, dat niet meer zou worden uitgevonden mocht het niet bestaan, te splitsen, zijn er eerst verkiezingen nodig. Daar het huidig federaal samenraapsel niets meer fatsoenlijk geregeld krijgt en de problemen voor zich uit schuift, zullen we moeten wachten tot volgend jaar, 2024. Dan moet er hoe dan ook een discussie komen over het confederalisme en hoe het verder moet. Dat zou men zelfs kunnen doen zoals De Wever het stelt, nl door een Vlaamse meerderheid die gaat praten met een francofone. Om echter iets gedaan te krijgen waardoor Vlaanderen straks niet meer letterlijk het kind van de rekening blijft, doen we er best aan dat die Vlaamse meerderheid uitsluitend Vlaamsnationaal zal zijn, zonder partijen van wie we al op voorhand weten dat ze weer gaan toegeven.
In eerste instantie zou daarna het huidige België gesplitst worden in vier federaties: Vlaanderen, Wallonië, Brussel en de Duitstalige Oostkantons, die zullen beslissen wat ze nog samen zullen doen. Als Brussel zou beslissen onafhankelijk te worden, moeten we daar geen probleem van maken. Als Brussel echter bij Vlaanderen zou willen blijven en een meerderheid van de Vlamingen daarmee akkoord zou gaan – wat weinig waarschijnlijk is - dan zal dat wel moeten gebeuren onder o.m. volgende voorwaarden:
- Brussel stad en gewest zullen één entiteit worden. De 19 gemeenten worden districten (zoals bv in Antwerpen) en de stad zal slechts één burgemeester overhouden, één schepencollege, één gemeenteraad, één OCMW en één politiezone. Dat alleen zou al een miljardenbesparing zijn. .
- De ongrondwettelijke Fédération Bruxelles-Wallonie zal ontbonden worden en als Franse Gemeenschap opgaan in het Waalse gewest, zoals de Nederlandstalige Gemeenschap in het Vlaams Gewest. Hiervoor moeten zowel Brussel als Wallonië akkoord gaan.
Brussel mag voor mij een apart gewest worden, een soort internationale stad, zeg maar en de Fédération mag blijven bestaan, op voorwaarde dat Vlaanderen er niet meer voor moet opdraaien. Het enige wat Vlaanderen dan nog zal doen, is het financieel ondersteunen van de in Brussel wonende Vlamingen op gebied van Cultuur en Onderwijs, maar dat gebeurt nu ook al.
‘Ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was’. Dat is de conclusie van de klassieke nieuwjaarsrecepties van de politieke partijen. Het enige nieuws dat min of meer de aandacht kon trekken, was de verklaring van ‘verlosser’ Mahdi dat zijn cd&v in de volgende verkiezingscampagne 20% van de verkiesbare plaatsen zal voorbehouden aan zestig plussers. Alsof dat de laatste verkiezingen anders zou geweest zijn. cd&v is nu eenmaal een partij geworden die op sterven na dood is en wiens kiezers letterlijk uitsterven. Was men bij de tsjeven slim genoeg geweest, dan was men niet in een centrum-linkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen gestapt waarin men hen niet eens nodig had. Overbodig, zeg maar.
Wat Tom Van Grieken of een van zijn medestanders ook moge verklaren, men zal hen de kans niet geven het eens uit te proberen, zeker niet federaal. Regionaal kan het nog wel, maar dan moeten de Vlaamse kiezers, van welke gezindheid ook, bij de volgende gewestelijke verkiezingen desnoods van hun hart een steen maken en VB stemmen, eender wat De Wever erover nog zou zeggen, zelfs mocht die laatste tijdens de aanloop naar de verkiezingen kazak draaien. Hij is tot een ‘Lachaertje’ in staat.
Het alternatief zal anders inderdaad een Vivaldi II kunnen zijn, waarbij Vlaanderen elk jaar twaalf miljard van zijn welvaart zal blijven weggeven aan een Wallonië dat er niets anders mee zal doen dan het uit te delen tot het helemaal op is en België zal verworden zijn tot een Club Med landje.
Uit aflevering drie van ‘Het verhaal van Vlaanderen’, over de vroege Middeleeuwen, ook wel eens de ‘duistere’ Middeleeuwen genoemd, ben ik niet veel wijzer geworden. Het verhaal van de Vikingen is genoegzaam gekend. Voor mij was het opvallendste nog het ontstaan van onze taal, al werd er niet bij verteld dat ze uit het Nederfrankisch voortkwam. Net zoals dat gebeurde met het Niederdeutsch (of Plattdeutsch), Nederdiets en Moezelfrankisch, die laatste sinds de jaren 1980 de officiële taal van het Groot Hertogdom: het ‘Lëtzebuerg’.
Misschien interessant om weten bij dit ‘Verhaal van Vlaanderen’, is een doordenkertje van Anton van Duinkerken, de schuilnaam van de Noord-Brabantse dichter Johannes Asselberghs: ‘Het Vlaamse volk is het enige ter wereld dat altijd een grote toekomst zal hebben in het verleden’.
Een reden te meer om het verhaal te blijven volgen.
De keuze van een volgende wagen zal voor velen van ons geen sinecure worden, als het al überhaupt nog mogelijk zal zijn er een te kopen, wanneer we over enkele jaren verplicht zullen worden geheel of gedeeltelijk elektrisch te rijden. De salonvoorwaarden lijken groter dan ooit, maar de nieuwe wagens kosten zo ongeveer het dubbele van wat tot nu toe het geval was. Buiten enkele onbekende Chinese merken vindt men geen wagen meer onder de 40.000 euro*. Verder blijkt voor heel wat van de huidige aangeboden hybride en/of elektrisch aangedreven voertuigen het rijbereik onvoldoende om er gerust in te zijn, wat men ook belooft. Het onderhoud zou maar de helft kosten, maar het verbruik zal afhangen van de mogelijkheid tot opladen met een laadpaal thuis of elders. Hoe dan ook, met een elektrische wagen zal het verbruik jaarlijks minstens een 200 euro extra kosten. Goedkoper kan voorlopig alleen als men de wagen kan opladen met eigen zonnepanelen. Dat alles op voorwaarde dat er tegen die tijd genoeg elektriciteit zal kunnen worden opgewekt aan betaalbare prijzen.
Kortom, het wordt – voorlopig zeker als particulier – iets voor de happy few, de Wabenzi, zeg maar...
---
*Eind jaren 1960 kocht ik in Italië een FIAT-124 stationwagen (‘familiare’ heette die daar toen) voor omgerekend 100.000 Bfr. (± 2.500 euro)...
In het Lingala, de meest gesproken Bantoetaal in ‘onze Kongo’, wordt het meervoud van een woord gevormd door er ‘ba’ of ‘wa’ vóór te zetten. Zo was er aan de monding van de grote stroom de Kongo-stam die men de Bakongo noemde, die de naam aan de stroom en het hele land gaf: Kongo, mét K. De
In het Lingala, de meest gesproken Bantoetaal in ‘onze Kongo’, wordt het meervoud van een woord gevormd door er ‘ba’ of ‘wa’ vóór te zetten. Zo was er aan de monding van de grote stroom de Kongo-stam die men de Bakongo noemde, die de naam aan de stroom en het hele land gaf: Kongo, mét K. De C is er pas gekomen bij de verfransing door Leopold II’s Vrijstaat en la Belgique à papa.
Eveneens bekend in Afrika is bv de naam ‘Watutsi’, wat 'de Tutsi' betekent, maar verder ook de algemeen gangbare uitdrukking ‘Wabenzi’. Met die laatste bedoelt men daar de mensen die zich een luxeauto kunnen veroorloven, een (Mercedes) Benz.
Aan dat laatste moest ik denken bij het lezen en horen van alle reclame voor de elektrische wagens ter gelegenheid van het 100ste autosalon op de Heizel. Ook bij ons zullen het straks alleen de ‘Wabenzi’ zijn die er zich nog een zullen kunnen permitteren, als we even de bedrijfswagens vergeten. Die laatste worden nl door bedrijven niet gekocht als auto’s, maar als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan/wil (schrappen wat niet past) en die de bedrijven kunnen aftrekken van hun belastingen. Eigenlijk een gelegaliseerde vorm van belastingontduiking, zoals ik ze ook noem in mijn ‘Only in Belgium’-lijst.
C is er pas gekomen bij de verfransing door Leopold II’s Vrijstaat en la Belgique à papa.
Eveneens bekend in Afrika is bv de naam ‘Watutsi’, meervoud voor Tutsi, maar verder ook de algemeen gangbare uitdrukking ‘Wabenzi’. Met die laatste bedoelt men daar de mensen die zich een luxeauto kunnen veroorloven, een (Mercedes) Benz.
Aan dat laatste moest ik denken bij het lezen en horen van alle reclame voor de elektrische wagens ter gelegenheid van het 100ste autosalon op de Heizel. Ook bij ons zullen het straks alleen de ‘Wabenzi’ zijn die er zich nog een zullen kunnen permitteren, als we even de bedrijfswagens vergeten. Die laatste worden nl door bedrijven niet gekocht als auto’s, maar als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan/wil (schrappen wat niet past) en die de bedrijven kunnen aftrekken van hun belastingen. Eigenlijk een gelegaliseerde vorm van belastingontduiking, zoals ik ze ook noem in mijn ‘Only in Belgium’-lijst.
Het blijft rommelen over de werkzaamheidsgraad, nu men erachter is gekomen dat dat zowat de enige mogelijkheid is om de staatsschuld te verkleinen en de begroting in orde te brengen zonder daarvoor nieuwe belastingen te moeten heffen. Dat is trouwens niet alleen in dit land, zie maar naar de commotie die er in Frankrijk is ontstaan nadat president Macron al voor de tweede probeert de minimumpensioenleeftijd daar van 62 naar 64 jaar op te trekken.
Om de landen met elkaar te vergelijken kan men dat doen met landen waar men (meestal) voltijds werkt en landen waar veel deeltijdse arbeid is. Een voorbeeld van dit laatste is Nederland, waar veel meer deeltijds gewerkt wordt dan bij ons. Officieel liggen België en Nederland zowat op dezelfde hoogte, maar als men de gewerkte uren – niet de dagen – samen telt wordt er in België meer gewerkt.
Als we alleen landen vergelijken waar men vooral voltijds werkt, zijn er trouwens in Europa liefst 12 landen waar de 80% werkzaamheidsgraad al wordt overschreden en waar dus meer gewerkt wordt dan in België.
Tenslotte is er het steeds wederkomende euvel bij Europese vergelijkingen, waarbij men het steeds heeft over België als één geheel, terwijl zo stilaan iedereen die het volgt, weet dat er binnen België de steeds groter wordende kloof is tussen Vlaanderen en Wallonië. Dat laatste haalt nog niet eens de 70% werkzaamheidsgraad, terwijl op sommige plaatsen in Vlaanderen de 80%-graad al is overschreden. Zoals ik eerder al eens geschreven heb, is de werkzaamheidsgraad in dit land ook een werkzaamheidgrens.
Op bladzijde drie van ‘t Pallieterke staat al een tijdje wat ik zie als het wekelijkse hoofdartikel. Daarin wordt regelmatig gepolst naar de politieke stand van zaken in het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 en de mogelijke vorming van de nieuwe Vlaamse deelregering.
Uit wat ik er deze week uit opmaak is, dat mijn lijfblad er zich al bij heeft neergelegd dat die volgende Vlaamse regering zal gevormd worden door de N-VA en Vooruit en er zal moeten worden uitgekeken worden naar een derde partner, meer dan waarschijnlijk de Open VLD. In het artikel van 12 januari verwijst ‘t Pallieterke daarvoor o.m. naar de verkiezingen van 2014, toen N-VA en cd&v al een Vlaams regeringsakkoord hadden en Open VLD bereid was dat akkoord mee te onderschrijven zonder er één jota aan toe te voegen of te veranderen. Puur blauwe postjespakkerij. Goed voor Open VLD, maar slecht voor Vlaanderen. Toen, maar ook straks als men ermee zou doorgaan.
Wat men zelfs bij ’t Pallieterke schijnt te vergeten is dat, volgens alle laatste peilingen, het niet de N-VA, maar het VB zal zijn die als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen van 2024 zal komen en dus eerst aan de bak zal komen voor de samenstelling van een volgende Vlaamse regering. Als de andere partijen een samenwerking van het VB zouden weigeren – wat in de lijn van de verwachtingen ligt – dreigt men inderdaad naar een soort herhaling van 2014 te gaan.
In het kader van bovenstaande wordt het dan ook steeds belangrijker dat alle Vlamingen, die iets geven om de toekomst van hun regio, in 2024 VB zullen stemmen, al was het maar om die partij tenminste gewestelijk incontournable te maken, zodat Vlaanderen weer niet geconfronteerd zal worden met vijf jaar deelregering à la Pasbon die de Belgische geschiedenis verder lijdzaam zal blijven ondergaan en dat onze francofonen zich zullen moeten realiseren dat het deze keer menens zal worden..
Magneetvissers (ja, die bestaan ook) hebben in de Damse Vaart met hun ‘plakijzer’ een machinegeweer boven gehaald, iets waar de speurders naar de ‘Bende van Twijfel’ niet toe in staat bleken. Of het iets zal uitmaken is maar de vraag, maar ondertussen draait die nationale bezigheidstherapie weer even op volle toeren.
In de laatste weekeindeditie van 2022 van De Tijd noemde Rik Van Cauwelaert de hele onderzoekscommissie zelf ‘een bende’, zoals ik zelf trouwens ook al gedaan had in mijn laatste blog erover (die van 2 augustus 2022).
Heel het onderzoek naar de Bende van Nijvel was gericht op de mogelijke, bijna zekere interventie van al dan niet militaire rechtse krachten, terwijl ik steeds heb volgehouden dat de CCC, de ‘Cellules Communistes Combattantes’ er iets mee te maken hadden. Het was té opmerkelijk om toevallig te zijn dat, nà het oprollen van de CCC, die bommen plaatsten waarbij doden vielen en openlijk ervoor uitkwamen ons democratisch systeem te willen ontwrichten, er door de zgz Bende van Nijlen geen enkele aanslag meer werd gepleegd. Maar zo’n idee paste niet in de complottheorie van de Belgische staatsveiligheid die zich liever bezig hield met het schaduwen van betogingen en vergaderingen van het Vlaams Blok. Of met lone wolf-gevallen zoals dat van Jurgen Conings. Het dossier van de bende werd, om redenen die nooit bekend werden gemaakt, van Dendermonde overgebracht naar Charleroi, waar het jarenlang stof heeft vergaard tot niemand er nog iets serieus in kon terugvinden. De verjaringstermijn werd speciaal voor deze zaak van 30 op 40 jaar gebracht, maar meer dan een bezigheidstherapie – waaraan op een gegeven ogenblik zo’n 100 man ‘werkte’- is het nooit geworden. Over drie jaar is alles ‘over and out’.
Het definitief akkoord tussen de federale regering en Engie over de verlenging van de kerncentrales Doel 4 en Tihange 3, dat er al vóór 01.01.2023 had moeten zijn, is er nog steeds niet. Er is wel een soort voorlopig ‘kaderakkoord’, dat echter nog moet worden ‘bijgewerkt’ en waarvan we mogen verwachten dat we inderdaad de energiebevoorrading min of meer verzekeren voor de komende generaties, maar men verzwijgt zedelijk dat die komende generaties daarvoor duchtig zullen mogen betalen. ‘Het levend lijk’ dat, volgens laatste blauwe pinocchio Lachaert, niet meer tot leven zou worden gebracht, blijkt dan toch te overleven. Heel deze heisa had niet nodig geweest als de eerste blauwe pinocchio – die sneller kon liegen dan zijn schaduw – de Belgische energievoorziening niet had verkocht aan Engie. Nu krijgt zijn huidige eveneens blauwe opvolger de helft ervan terug en zal het land de helft mogen betalen van kosten die momenteel nog onoverzichtelijk zijn.
*‘Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt’ (Van alle Galliërs zijn de Belgen de dappersten / Julius Caesar). Het was deze laatste die de term ‘Belgica’ eerst vernoemde. Hij bedoelde daarmee het grondgebied tussen Gallië, grosso modo het huidige Frankrijk, de Noordzee en de Rijn. De huidige Belgen hebben met die van toen niets te maken. Die laatsten waren Kelten, wij stammen eerder af van Germaanse Franken.
Zondag waren we toe aan de tweede aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’. De eerste was een groot succes: meer dan 1.100.000 Vlamingen hebben ernaar gekeken en daar zijn dan nog niet de kijkers bij die het uitgesteld hebben bekeken of via VRT Max. Het blijft nog steeds te vroeg om er een definitief oordeel over te vormen, maar het wordt wetenschappelijk ondersteund en ziet er goed uit. Dat het veel geld heeft gekost, had ik zelf al gesteld in mijn blog van 1 januari, maar misschien loont het toch de moeite. De Vlaamse regering is er tenslotte om Vlaanderen te promoten en dat mag wat kosten, zeker in aanloop naar de voor ons zo belangrijke verkiezingen van 2024. Het zal in elk geval beter besteed zijn dan de miljoenen die worden uitgegeven voor koning voetbal. Of, om het even bij de geschiedenis te houden: de renovatie van het Rubenshuis in Antwerpen: 4,7 miljoen euro, om nog te zwijgen over wat we zijn kwijtgespeeld aan ‘El keukenribbedie’... Alles is relatief.
Met mijn interesse voor geschiedenis en mijn slecht karakter als gevolg van mijn jarenlang abonnement op ’t Pallieterke, toch enkele kleine opmerkingen in het voor de rest letterlijk geweldig verhaal van de Romeinse overheersing:
- Nadat Caesar de Keltische Eburonen verslagen had, liet hij de streek over aan de Tongeren, een Germaanse stam die van de overkant van de Rijn kwam en die zijn naam gaf aan de huidige stad met dezelfde naam. Ambiorix kregen ze niet te pakken. Die vluchtte met enkele getrouwen de Rijn over en liet niets meer van zich horen. Hij kwam er waarschijnlijk beter vanaf dan Hannibal, die tenslotte uit het leven stapte om te ontsnappen aan de Romeinen, die hem achtervolgden tot in het Midden-Oosten.
- In 476 na Christus eindigde voor onze streken niet het Romeinse Rijk tout court, maar alleen het West-Romeinse Rijk. Het Oost-Romeinse Rijk hield het uit tot 1453 toen Constantinopel werd ingenomen door de Turken.
Dit wordt letterlijk een vervolgverhaal om op te volgen.
In mijn blog van zaterdag meldde ik nog dat het aantal werklozen in Wallonië in 2022 nog lichtjes gestegen is, terwijl men in Vlaanderen nog steeds volk tekort komt. Ondertussen blijkt dat voor Vlaanderen het tegenovergestelde te zijn. Bij ons is in 2022 het aantal werklozen gedaald. Het is zelfs nooit zo laag geweest. Dat betekent dat de kloof tussen noord en zuid steeds groter wordt, alle zgz ‘Marshall plannen’ ten spijt.
We zouden in Vlaanderen gek zijn, mochten we van de verkiezingen van 2024 geen gebruik maken om eindelijk eens paal en perk te stellen aan al die oeverloze Belgische verkwistingen en dat kan alleen vanuit een versterkte positie van alle Vlaamsnationalisten in eigen parlement en deelregering. We hebben geen behoefte meer aan traditionele partijen die decennia lang steeds maar één ding hebben gedaan: toegeven om de Belgische constructie – een land dat nooit meer zou uitgevonden als het niet bestond - in stand te houden.
