De keuze van een volgende wagen zal voor velen van ons geen sinecure worden, als het al überhaupt nog mogelijk zal zijn er een te kopen, wanneer we over enkele jaren verplicht zullen worden geheel of gedeeltelijk elektrisch te rijden. De salonvoorwaarden lijken groter dan ooit, maar de nieuwe wagens kosten zo ongeveer het dubbele van wat tot nu toe het geval was. Buiten enkele onbekende Chinese merken vindt men geen wagen meer onder de 40.000 euro*. Verder blijkt voor heel wat van de huidige aangeboden hybride en/of elektrisch aangedreven voertuigen het rijbereik onvoldoende om er gerust in te zijn, wat men ook belooft. Het onderhoud zou maar de helft kosten, maar het verbruik zal afhangen van de mogelijkheid tot opladen met een laadpaal thuis of elders. Hoe dan ook, met een elektrische wagen zal het verbruik jaarlijks minstens een 200 euro extra kosten. Goedkoper kan voorlopig alleen als men de wagen kan opladen met eigen zonnepanelen. Dat alles op voorwaarde dat er tegen die tijd genoeg elektriciteit zal kunnen worden opgewekt aan betaalbare prijzen.
Kortom, het wordt – voorlopig zeker als particulier – iets voor de happy few, de Wabenzi, zeg maar...
---
*Eind jaren 1960 kocht ik in Italië een FIAT-124 stationwagen (‘familiare’ heette die daar toen) voor omgerekend 100.000 Bfr. (± 2.500 euro)...
In het Lingala, de meest gesproken Bantoetaal in ‘onze Kongo’, wordt het meervoud van een woord gevormd door er ‘ba’ of ‘wa’ vóór te zetten. Zo was er aan de monding van de grote stroom de Kongo-stam die men de Bakongo noemde, die de naam aan de stroom en het hele land gaf: Kongo, mét K. De
In het Lingala, de meest gesproken Bantoetaal in ‘onze Kongo’, wordt het meervoud van een woord gevormd door er ‘ba’ of ‘wa’ vóór te zetten. Zo was er aan de monding van de grote stroom de Kongo-stam die men de Bakongo noemde, die de naam aan de stroom en het hele land gaf: Kongo, mét K. De C is er pas gekomen bij de verfransing door Leopold II’s Vrijstaat en la Belgique à papa.
Eveneens bekend in Afrika is bv de naam ‘Watutsi’, wat 'de Tutsi' betekent, maar verder ook de algemeen gangbare uitdrukking ‘Wabenzi’. Met die laatste bedoelt men daar de mensen die zich een luxeauto kunnen veroorloven, een (Mercedes) Benz.
Aan dat laatste moest ik denken bij het lezen en horen van alle reclame voor de elektrische wagens ter gelegenheid van het 100ste autosalon op de Heizel. Ook bij ons zullen het straks alleen de ‘Wabenzi’ zijn die er zich nog een zullen kunnen permitteren, als we even de bedrijfswagens vergeten. Die laatste worden nl door bedrijven niet gekocht als auto’s, maar als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan/wil (schrappen wat niet past) en die de bedrijven kunnen aftrekken van hun belastingen. Eigenlijk een gelegaliseerde vorm van belastingontduiking, zoals ik ze ook noem in mijn ‘Only in Belgium’-lijst.
C is er pas gekomen bij de verfransing door Leopold II’s Vrijstaat en la Belgique à papa.
Eveneens bekend in Afrika is bv de naam ‘Watutsi’, meervoud voor Tutsi, maar verder ook de algemeen gangbare uitdrukking ‘Wabenzi’. Met die laatste bedoelt men daar de mensen die zich een luxeauto kunnen veroorloven, een (Mercedes) Benz.
Aan dat laatste moest ik denken bij het lezen en horen van alle reclame voor de elektrische wagens ter gelegenheid van het 100ste autosalon op de Heizel. Ook bij ons zullen het straks alleen de ‘Wabenzi’ zijn die er zich nog een zullen kunnen permitteren, als we even de bedrijfswagens vergeten. Die laatste worden nl door bedrijven niet gekocht als auto’s, maar als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan/wil (schrappen wat niet past) en die de bedrijven kunnen aftrekken van hun belastingen. Eigenlijk een gelegaliseerde vorm van belastingontduiking, zoals ik ze ook noem in mijn ‘Only in Belgium’-lijst.
Het blijft rommelen over de werkzaamheidsgraad, nu men erachter is gekomen dat dat zowat de enige mogelijkheid is om de staatsschuld te verkleinen en de begroting in orde te brengen zonder daarvoor nieuwe belastingen te moeten heffen. Dat is trouwens niet alleen in dit land, zie maar naar de commotie die er in Frankrijk is ontstaan nadat president Macron al voor de tweede probeert de minimumpensioenleeftijd daar van 62 naar 64 jaar op te trekken.
Om de landen met elkaar te vergelijken kan men dat doen met landen waar men (meestal) voltijds werkt en landen waar veel deeltijdse arbeid is. Een voorbeeld van dit laatste is Nederland, waar veel meer deeltijds gewerkt wordt dan bij ons. Officieel liggen België en Nederland zowat op dezelfde hoogte, maar als men de gewerkte uren – niet de dagen – samen telt wordt er in België meer gewerkt.
Als we alleen landen vergelijken waar men vooral voltijds werkt, zijn er trouwens in Europa liefst 12 landen waar de 80% werkzaamheidsgraad al wordt overschreden en waar dus meer gewerkt wordt dan in België.
Tenslotte is er het steeds wederkomende euvel bij Europese vergelijkingen, waarbij men het steeds heeft over België als één geheel, terwijl zo stilaan iedereen die het volgt, weet dat er binnen België de steeds groter wordende kloof is tussen Vlaanderen en Wallonië. Dat laatste haalt nog niet eens de 70% werkzaamheidsgraad, terwijl op sommige plaatsen in Vlaanderen de 80%-graad al is overschreden. Zoals ik eerder al eens geschreven heb, is de werkzaamheidsgraad in dit land ook een werkzaamheidgrens.
Op bladzijde drie van ‘t Pallieterke staat al een tijdje wat ik zie als het wekelijkse hoofdartikel. Daarin wordt regelmatig gepolst naar de politieke stand van zaken in het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 en de mogelijke vorming van de nieuwe Vlaamse deelregering.
Uit wat ik er deze week uit opmaak is, dat mijn lijfblad er zich al bij heeft neergelegd dat die volgende Vlaamse regering zal gevormd worden door de N-VA en Vooruit en er zal moeten worden uitgekeken worden naar een derde partner, meer dan waarschijnlijk de Open VLD. In het artikel van 12 januari verwijst ‘t Pallieterke daarvoor o.m. naar de verkiezingen van 2014, toen N-VA en cd&v al een Vlaams regeringsakkoord hadden en Open VLD bereid was dat akkoord mee te onderschrijven zonder er één jota aan toe te voegen of te veranderen. Puur blauwe postjespakkerij. Goed voor Open VLD, maar slecht voor Vlaanderen. Toen, maar ook straks als men ermee zou doorgaan.
Wat men zelfs bij ’t Pallieterke schijnt te vergeten is dat, volgens alle laatste peilingen, het niet de N-VA, maar het VB zal zijn die als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen van 2024 zal komen en dus eerst aan de bak zal komen voor de samenstelling van een volgende Vlaamse regering. Als de andere partijen een samenwerking van het VB zouden weigeren – wat in de lijn van de verwachtingen ligt – dreigt men inderdaad naar een soort herhaling van 2014 te gaan.
In het kader van bovenstaande wordt het dan ook steeds belangrijker dat alle Vlamingen, die iets geven om de toekomst van hun regio, in 2024 VB zullen stemmen, al was het maar om die partij tenminste gewestelijk incontournable te maken, zodat Vlaanderen weer niet geconfronteerd zal worden met vijf jaar deelregering à la Pasbon die de Belgische geschiedenis verder lijdzaam zal blijven ondergaan en dat onze francofonen zich zullen moeten realiseren dat het deze keer menens zal worden..
Magneetvissers (ja, die bestaan ook) hebben in de Damse Vaart met hun ‘plakijzer’ een machinegeweer boven gehaald, iets waar de speurders naar de ‘Bende van Twijfel’ niet toe in staat bleken. Of het iets zal uitmaken is maar de vraag, maar ondertussen draait die nationale bezigheidstherapie weer even op volle toeren.
In de laatste weekeindeditie van 2022 van De Tijd noemde Rik Van Cauwelaert de hele onderzoekscommissie zelf ‘een bende’, zoals ik zelf trouwens ook al gedaan had in mijn laatste blog erover (die van 2 augustus 2022).
Heel het onderzoek naar de Bende van Nijvel was gericht op de mogelijke, bijna zekere interventie van al dan niet militaire rechtse krachten, terwijl ik steeds heb volgehouden dat de CCC, de ‘Cellules Communistes Combattantes’ er iets mee te maken hadden. Het was té opmerkelijk om toevallig te zijn dat, nà het oprollen van de CCC, die bommen plaatsten waarbij doden vielen en openlijk ervoor uitkwamen ons democratisch systeem te willen ontwrichten, er door de zgz Bende van Nijlen geen enkele aanslag meer werd gepleegd. Maar zo’n idee paste niet in de complottheorie van de Belgische staatsveiligheid die zich liever bezig hield met het schaduwen van betogingen en vergaderingen van het Vlaams Blok. Of met lone wolf-gevallen zoals dat van Jurgen Conings. Het dossier van de bende werd, om redenen die nooit bekend werden gemaakt, van Dendermonde overgebracht naar Charleroi, waar het jarenlang stof heeft vergaard tot niemand er nog iets serieus in kon terugvinden. De verjaringstermijn werd speciaal voor deze zaak van 30 op 40 jaar gebracht, maar meer dan een bezigheidstherapie – waaraan op een gegeven ogenblik zo’n 100 man ‘werkte’- is het nooit geworden. Over drie jaar is alles ‘over and out’.
Het definitief akkoord tussen de federale regering en Engie over de verlenging van de kerncentrales Doel 4 en Tihange 3, dat er al vóór 01.01.2023 had moeten zijn, is er nog steeds niet. Er is wel een soort voorlopig ‘kaderakkoord’, dat echter nog moet worden ‘bijgewerkt’ en waarvan we mogen verwachten dat we inderdaad de energiebevoorrading min of meer verzekeren voor de komende generaties, maar men verzwijgt zedelijk dat die komende generaties daarvoor duchtig zullen mogen betalen. ‘Het levend lijk’ dat, volgens laatste blauwe pinocchio Lachaert, niet meer tot leven zou worden gebracht, blijkt dan toch te overleven. Heel deze heisa had niet nodig geweest als de eerste blauwe pinocchio – die sneller kon liegen dan zijn schaduw – de Belgische energievoorziening niet had verkocht aan Engie. Nu krijgt zijn huidige eveneens blauwe opvolger de helft ervan terug en zal het land de helft mogen betalen van kosten die momenteel nog onoverzichtelijk zijn.
*‘Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt’ (Van alle Galliërs zijn de Belgen de dappersten / Julius Caesar). Het was deze laatste die de term ‘Belgica’ eerst vernoemde. Hij bedoelde daarmee het grondgebied tussen Gallië, grosso modo het huidige Frankrijk, de Noordzee en de Rijn. De huidige Belgen hebben met die van toen niets te maken. Die laatsten waren Kelten, wij stammen eerder af van Germaanse Franken.
Zondag waren we toe aan de tweede aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’. De eerste was een groot succes: meer dan 1.100.000 Vlamingen hebben ernaar gekeken en daar zijn dan nog niet de kijkers bij die het uitgesteld hebben bekeken of via VRT Max. Het blijft nog steeds te vroeg om er een definitief oordeel over te vormen, maar het wordt wetenschappelijk ondersteund en ziet er goed uit. Dat het veel geld heeft gekost, had ik zelf al gesteld in mijn blog van 1 januari, maar misschien loont het toch de moeite. De Vlaamse regering is er tenslotte om Vlaanderen te promoten en dat mag wat kosten, zeker in aanloop naar de voor ons zo belangrijke verkiezingen van 2024. Het zal in elk geval beter besteed zijn dan de miljoenen die worden uitgegeven voor koning voetbal. Of, om het even bij de geschiedenis te houden: de renovatie van het Rubenshuis in Antwerpen: 4,7 miljoen euro, om nog te zwijgen over wat we zijn kwijtgespeeld aan ‘El keukenribbedie’... Alles is relatief.
Met mijn interesse voor geschiedenis en mijn slecht karakter als gevolg van mijn jarenlang abonnement op ’t Pallieterke, toch enkele kleine opmerkingen in het voor de rest letterlijk geweldig verhaal van de Romeinse overheersing:
- Nadat Caesar de Keltische Eburonen verslagen had, liet hij de streek over aan de Tongeren, een Germaanse stam die van de overkant van de Rijn kwam en die zijn naam gaf aan de huidige stad met dezelfde naam. Ambiorix kregen ze niet te pakken. Die vluchtte met enkele getrouwen de Rijn over en liet niets meer van zich horen. Hij kwam er waarschijnlijk beter vanaf dan Hannibal, die tenslotte uit het leven stapte om te ontsnappen aan de Romeinen, die hem achtervolgden tot in het Midden-Oosten.
- In 476 na Christus eindigde voor onze streken niet het Romeinse Rijk tout court, maar alleen het West-Romeinse Rijk. Het Oost-Romeinse Rijk hield het uit tot 1453 toen Constantinopel werd ingenomen door de Turken.
Dit wordt letterlijk een vervolgverhaal om op te volgen.
In mijn blog van zaterdag meldde ik nog dat het aantal werklozen in Wallonië in 2022 nog lichtjes gestegen is, terwijl men in Vlaanderen nog steeds volk tekort komt. Ondertussen blijkt dat voor Vlaanderen het tegenovergestelde te zijn. Bij ons is in 2022 het aantal werklozen gedaald. Het is zelfs nooit zo laag geweest. Dat betekent dat de kloof tussen noord en zuid steeds groter wordt, alle zgz ‘Marshall plannen’ ten spijt.
We zouden in Vlaanderen gek zijn, mochten we van de verkiezingen van 2024 geen gebruik maken om eindelijk eens paal en perk te stellen aan al die oeverloze Belgische verkwistingen en dat kan alleen vanuit een versterkte positie van alle Vlaamsnationalisten in eigen parlement en deelregering. We hebben geen behoefte meer aan traditionele partijen die decennia lang steeds maar één ding hebben gedaan: toegeven om de Belgische constructie – een land dat nooit meer zou uitgevonden als het niet bestond - in stand te houden.
Over Brussel heb ik al heel wat papier vuil gemaakt, zopas nog n.a.v. de rellen en het gebrek aan organisatie vanwege de te versnipperde politiezones. Brussel heeft 18 burgemeesters teveel en evenveel schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s. Daarenboven zou men gewest en stad beter samenvoegen tot één soort stadsgewest en zou men ook daarmee massa’s geld kunnen uitsparen. En dan komt daar nog de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ bovenop, een – nota bene – ongrondwettelijke constructie met nogmaals een minister-president, ministers, ministeries en kabinetten, waarvan Brussel zowat de helft levert.
En zelfs daarmee houdt het nóg niet op. Uitgerekend in dat Brussel met al zijn honderden overbodige dik betaalde postjes, blijken statutaire topambtenaren met tien jaar dienst hun riant salaris te behouden tot aan hun pensioen. Zoiets zoals de beroepsdoppers in het hele land – oververtegenwoordigd buiten Vlaanderen - maar die moeten het wel met veel minder stellen. Wat die topambtenaren in Brussel betreft, is het een ‘Win for Life’.
Eén van de excuses die Bart De Wever aanhaalt om straks niét met het Vlaams Belang samen te werken – ook niet als beide Vlaamsnationale partijen een meerderheid zouden halen bij de gewestverkiezingen van 2024 – is dat hij vindt dat die partij zich eerst zou moeten ontdoen van enkele – volgens hem – extreemrechtse figuren. Daarmee bedoelt hij in de eerste plaats Dries van Langendonk, maar ook Filip De Winter en Sam Van Rooy.
Diezelfde De Wever vindt er echter geen graten in om over zijn confederalisme te gaan onderhandelen met Paul Magnette, die misschien in diens PS zélf geen extreemlinkse figuren heeft zitten, maar wiens hele politiek wordt gedicteerd door het politieke opbod van de nóg linksere communistische PTB en door de leiding van het Waalse ABVV die bijna uitsluitend in handen is van diezelfde PTB.
De toekomst van Vlaanderen mag niet ondergeschikt worden aan een zoveelste Belgische koehandel, maar zal moeten onderhandeld worden door een sterk, gezamenlijk optreden van een Vlaamsnationale meerderheid. Met haar zee- en luchthavens, geografische ligging en werkzame bevolking, is Vlaanderen op zich in staat om uit te groeien tot een Hanze-land als hét logische centrum van Noordwest Europa. Met Wallonië erbij zakken we straks naar het niveau van de Club Med, zeker nu zopas nog bekend is geraakt dat het aantal werklozen bij onze zuiderburen vorig jaar nog lichtjes gestegen is. Als België de 80% werkzaamheidsgraad wil halen, betekent dit dat de Vlamingen nóg harder zullen moeten werken, want aan dit tempo haalt Wallonië zelfs de 70% niet...
Op de voorlaatste bladzijde van ’t Pallieterke van deze week staat een interessante uitspraak van Paul Becue. Voor wie hem nog niet zou kennen: Becue is de voorzitter van het overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). De man verwijt Crootje dat die ‘niet durft doen waar hij als liberaal voor zou moeten staan’. Hij verwijt hem meer specifiek, dat diens regering ervoor gezorgd heeft dat werken niet meer loont. ‘U beloont hen die er de kantjes aflopen’, zegt hij en noemt Crootje ‘de schaduwpremier van Magnette’. Hiermee zit hij op één lijn met wat ik reeds schreef in mijn blog van 2 dezer (‘Nieuw jaar, oude problemen’).
Carl Van Camp, de vroegere hoofdredacteur van mijn lijfblad, nu verbannen naar de dezelfde voorlaatste bladzijde waarop de uitspraak van Becue staat, schrijft daar dat teveel Vlaamsgezinde schepenen en burgemeesters de Vlaamse onafhankelijkheid te weinig steunen. In één adem geeft Van Camp, die ik persoonlijk nog steeds erg waardeer, dezelfde kritiek aan het adres van Vlaanderens rijke verenigingsleven, niet alleen het OVV, maar ook het Davidsfonds, Marnixkring, ANZ, Tak, Voorpost, VVB, VNJ en ga zo maar verder, en vraagt hij zich af of die wel ernstig bezig zijn met die voor ons (én voor hen) zo belangrijke verkiezingen van 2024.
Het wordt inderdaad hoog tijd voor Vlaanderen om wakker te worden en te zorgen voor een Vlaams front dat kan zorgen voor meer dan een nipte meerderheid bij de gewestelijke verkiezingen van 2024, zonder enig onderscheid van linkser of rechtser. Ook in een zelfstandiger democratisch Vlaanderen zullen die verschillen er straks zijn. Nu komt het er echter op aan sámen er iets aan te doen.
Zopas werd bekend dat Franstalige landgenoten die in Vlaanderen geflitst worden, een verkeersboete krijgen en – als ze daarvoor voor de rechter moeten verschijnen - kunnen aanvragen dat laatste in Franstalig België te doen. Het resultaat daarvan is wel dat de hele procedure telkens wordt uitgesteld en soms zelfs geseponeerd. Deze rechtspraak geldt voor heel België, dus ook voor Vlamingen die in Franstalig België beboet worden. Het aantal Vlamingen dat beboet wordt in Wallonië en vraagt dat in Vlaanderen over te doen is echter zo goed als onbestaande.
---
Een ander discriminerend schandaal ter zake, is dat van de flitscontroles. In Vlaanderen staan er momenteel 155 flitspalen, in Wallonië ...25! Daar houdt het niet bij op, want men plant er dit jaar in Vlaanderen 172 bij te plaatsen, in Wallonië ...30. Wallonië mag dan al minder bebouwd zijn, een verhouding van zo’n 8 op 10 is wel des Guten zuviel, maar een typisch Belgische discriminatie, die men ook terug vindt in de politiek, waar de Franstaligen op alle niveaus oververtegenwoordigd zijn in verhouding tot hun percentage van de bevolking.
In 2024 krijgen we de kans aan die discriminaties een einde te maken. Laat ons dat in 2023 niet vergeten.
Ik kom nog even terug op ‘Het verhaal van Vlaanderen’, waarvan de eerste reeks zondagavond werd uitgezonden. Het is nog te vroeg om daarover een oordeel te vellen. In totaal gaat het om tien afleveringen en dit was nog maar de eerste aflevering, die begon in de ijstijd, zo’n 38.000 jaar geleden.
Toch zie ik er al naar uit in hoever ik dat zal kunnen toetsen aan wat ik er al van wist. In mijn zoektocht naar bv de afkomst van Ludwig Van Beethoven, was ik er zelf al achter gekomen, dat – als achterkleinzoon van een bakker uit Mechelen – men hem de dag van vandaag een Vlaming van afkomst zou kunnen noemen, maar niet in zijn tijd, want Vlaanderen bestond toen nog alleen min of meer uit de hedendaagse provincies van Oost- en West-Vlaanderen, wat er overbleef van het Graafschap Vlaanderen. Mechelen behoorde toen nog tot het Hertogdom Brabant, dat bestond uit de huidige provincies Brabant, Brussel inbegrepen, de Nederlandse provincie Noord-Brabant en die van Antwerpen. Dat maakte, dat toen ook onze grote schilders Bruegel, Rubens en Co in hun tijd in de eerste plaats Brabanders waren, of Zuid-Nederlanders, als je wilt..
Ik hoop dan ook meer uitleg ter zake te krijgen in een van de volgende afleveringen van ‘ons’ verhaal van Vlaanderen, dat o.m. ook meetelde in de zgz ‘Vlaamse canon’.
Het is mij helemaal niet ontgaan dat ‘jongeren’ uitgebreid Nieuwjaar hebben gevierd in de grote steden. Ik maak me daar echter helemaal niet meer druk over, zeker niet om wat Brussel betreft.
De ordehandhaving in gemeenten en steden is nl de bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de plaatselijke overheden. In Brussel blijft dat zo goed als onmogelijk door zijn 19 gemeenten, met 19 burgemeesters als evenveel hoofden van de plaatselijke politie. Daar bovenop zijn er zes politiezones, t.o.v. maar één in bv New-York met tien keer meer inwoners, en dat werkt natuurlijk ook niet. Drama daarbij is dat de brandweer, de enige dienst die ze wél voor heel Brussel hebben, daarvan het slachtoffer wordt.
We kunnen als Vlamingen alleen maar hopen dat we bij een mogelijke (en hopelijke) splitsing van België van dat Brussel vanaf geraken. Het blijft wel in Vlaanderen liggen, zorgt voor tienduizenden jobs – ook voor Vlaamse pendelaars – maar kost ons enorm veel geld door het feit dat het slecht beheerd en georganiseerd is en daarenboven uitpakt met de eerder anti-Vlaamse ‘Fédération Bruxelles-Wallonië’, die eveneens enorm verlieslatend is en daarenboven niet eens wettelijk bestaat.
Zoals het mopje zegt: ‘Het enige wat leuk is bij een bezoek aan Brussel, is de trein naar huis.’
Zo, één januari 2023 is voorbij. Bij mijn weten is er de laatste dagen van december niets meer politiek beslist. De problemen van 2022 zullen dan ook die van 2023 worden (en misschien wel die van 2024).
De automatische indexering zadelt onze bedrijven op met een concurrentieverlies van 5/6% t.o.v. het buitenland, de buurlanden in de eerste plaats. Daarbovenop zal er bij veel bedrijven die wél concurrentieel blijven, een tekort zijn aan geschikt personeel. Het koopkrachtbeleid duwt heel wat mensen in de inactiviteit als het sociaal energietarief blijft voor wie niét werkt. Wijlen Juul Kabas krijgt postuum gelijk met zijn ‘’t Zijn zotten die werken’.
Daar er tegen Kerstmis en Nieuwjaar, zoals verwacht, geen politieke knopen werden doorgehakt, wordt de volgende streefdatum Pasen. Als het dan vijgen na Pasen zouden worden, zullen we waarschijnlijk opgezadeld raken met een kabinet dat in werkelijkheid een van lopende zaken wordt. Want geen enkele van de partijen van de federale meerderheid verwacht winst bij vervroegde verkiezingen, in tegendeel. Het wordt dan gewoon een uitstel van executie tot aan de verkiezingen van 2024.
Vandaag, zondag 01.01.2023, begint er om 20.05 uur op de VRT een documentaire reeks over Vlaanderen met liefst tien afleveringen, die zo’n 2,4 miljoen euro heeft gekost. De serie wordt voorgesteld door Tom Waes en is o.m. gefinancierd door het Vlaams gewest, Screen Flanders en het Vlaams Audiovisueel Fonds, met de medewerking van enkele historici. Het is nog te vroeg om daarover enige commentaar en/of kritiek te geven, maar is in elk geval aan te raden. Dit verhaal speelt mee in de zgz Vlaamse canon, die e.e.a. vastlegt over de geschiedenis van onze regio, al zouden we ons in de eerste plaats beter druk maken over een Vlaams credo dat zou gaan over onze toekomst.
Bij de regionale Vlaamse verkiezingen van 2024 zal er geen enkele partij de volstrekte meerderheid halen en zal men dus moeten onderhandelen om die meerderheid te bekomen. Een coalitie waarbij een of meerdere partijen zowel in de regionale als in de federale regering zitten, zoals in de huidige regering Jambon – die ik daarom ‘Pasbon’ noem – is niet voor herhaling vatbaar. De ruggengraat van een nieuwe Vlaamse deelregering zal Vlaamsnationaal moeten zijn. Als N-VA en VB bij de verkiezingen van 2024 een meerderheid zouden halen in het Vlaams gewest – en volgens de laatste peilingen zit dat erin – dan zou het niet meer dan logisch zijn dat die twee onder elkaar de nieuwe Vlaamse regering zouden vormen. Als dat niet zou kunnen, bv omdat Bart De Wever zou blijven weigeren dat te doen, dan moeten de Vlaamse kiezers ervoor zorgen dat het VB incontournable wordt, wat wil zeggen dat men na die verkiezingen geen nieuwe Vlaamse regering zal kunnen vormen zonder die partij.
Om er zeker van te zijn dat dit zal gebeuren moet iedere overtuigde Vlaming dan ook best tenminste regionaal voor het VB stemmen, wat De Wever ondertussen daarover ook nog zou zeggen. Zelfs als deze straks zou verklaren tóch te willen samenwerken, is een ‘Lachaertje’ nooit uitgesloten. Als het VB als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen komt, zal zij trouwens eerst aan bod komen en moet zij het N-VA uitnodigen samen met haar de nieuwe Vlaamse regering te vormen, mét De Wever als het kan, zonder als het moet. Als die laatste dat zou weigeren zou het VB zelfs voor een minderheidsregering kunnen gaan, wat voor Vlaanderen nog altijd meer toekomst zou bieden dan voortmodderen zoals men nu bezig is, met een machteloze cd&v en liberalen die hun woord niet houden.
En zo zijn we weer eens aanbeland bij een zoveelste einde van het jaar en de vraag wat het volgende jaar ons zal brengen.
Politiek gesproken zal er m.i. niet veel gebeuren en zal 2023 vooral een jaar zijn waarin we ons al in een verkiezingsmodus zullen bevinden. Die verkiezingen zullen er, normaal gesproken, pas zijn in de lente van 2024, maar zouden op federaal niveau ook eerder kunnen plaatsvinden, mocht deze federale Paarsgroen+ regering vallen. Dat laatste zal denkelijk wel niet gebeuren omdat er niet meteen een oplossing is voor de vele problemen waarmee Croo & Co zich voortsleept. De 7 meerderheidspartijen zouden tegen maart 2023 een akkoord moeten hebben over de fiscale hervorming, de pensioenen, de btw-verlaging, de accijnzen, de sociale energietarieven en de begroting in het algemeen. Dat ‘moeten’ is er in de eerste plaats omdat de Europese Commissie daar achter zit en bv voor de pensioenen feitelijk al uitsluitsel wil tegen 15 januari. Als dat niét gebeurt, verliest België een Europese schijf van 900 miljoen euro voor relance operaties. Tenslotte zou er deze week nog met Engie een princiepsakkoord moeten zijn over de kerncentrales. Het zal al een half mirakel zijn, mocht dat gebeuren.
---
In elk geval gaan we het hopelijk kunnen blijven volgen en wens ik al mijn lezers een voorspoedig 2023.
De Vlaamse regering wil het aantal studenten, dat wil gaan voor (tand)arts, gevoelig opdrijven vanaf het volgende schooljaar. Dit n.a.v. het tekort aan artsen dat Vlaanderen momenteel kent en dat het gevolg is van een ondoordacht en niets ter zake doend ingangsexamen. Veel gejuich hoeft er ook nu nog niet te zijn, want het aantal extra studenten dat volgend schooljaar aan die studies zal mogen beginnen, zal pas over 7 jaar zijn afgestudeerd.
Ondertussen zullen onze Vlaamse dokters het moeten rooien met het (slinkend) aantal dat er nog is, terwijl er heel wat moderne ziekten bijkomen als gevolg van de digitalisatie die mensen verslaafd maakt aan hun smartphone, wat kan leiden tot burn-outs en zelfs agressie.
---
En nu we het toch over gezondheid hebben, in tegenstelling tot bv de USA en Japan, heeft Europa nog steeds niet beslist de Chinezen die hier besmet kunnen arriveren, te controleren, omdat er bij de twee gevallen in Italië, waarbij bijna de helft van de passagiers besmet was, geen nieuwe covid-variant is aangetroffen. Het wordt dus eerst afwachten tot dat wél gebeurt, met het risico dat het dan te laat is en men de nu pas gesloten vaccinatiecentra weer kan oprichten.
‘Tegen ambtenarij en cholera valt niets te beginnen’, was een oud Chinees gezegde dat straks misschien weer actueel kan worden.
---
En dan iets heel anders: gisteren stierf Edson Arantes do Nascimento - alias Pele - een van de meest bekende Braziliaanse voetballers aller tijden. Hij debuteerde op zijn 18de als midvoor in het Braziliaanse elftal, met o.m. ook Didi, Pepe en vooral Manuel dos Santos - alias Garrincha - voor mij de beste rechtsbuiten ooit, dat voor de eerste keer de Wereldbeker won in 1958 in Zweden, het eerste WK dat rechtsreeks werd uitgezonden op Tv (toen nog in zwart-wit). Dat is me steeds bij gebleven omdat ik toen even jong was en ook voetbalde, zij het iets minder bekend, als jeugdspeler bij Kalmthout SK. Ik zag dat WK bij buren, want wij hadden thuis zelf nog geen Tv. Zoiets vergeet men niet.
Het moet ongeveer drie jaar geleden zijn dat de covid-epidemie uitbrak in China. De rest van de wereld kreeg er enkele maanden later ook mee te maken en het zorgde voor een epidemie zoals we die in vele jaren niet meer hadden meegemaakt. Ondertussen is de situatie dusdanig verbeterd dat de meeste maatregelen niet meer nodig zijn. Dat is tenminste wat men denkt, ook in China dat met zijn zerocovidbeleid zelfs miljoenensteden zoals Peking en Shanghai lam legde. Daartegen kwam echter zoveel protest dat het communistische bewind tenslotte alle maatregelen zo goed als afschafte en er nu zelfs geen cijfers meer over geeft.
Vanaf 8 januari 2023 zullen Chinezen weer naar het buitenland kunnen reizen en buitenlandse zakenlui weer China binnen kunnen zonder eerst wekenlang nog in quarantaine te moeten verblijven. De zakenwereld reageert positief, maar of het weer business as usual gaat worden, is twijfelachtig, want uitgerekend in de bakermat van de corona-pandemie liggen de hospitalen momenteel meer dan vol met covid-patiënten en kunnen de crematoria de aantallen niet meer bijhouden. Het geschatte miljoen doden tot hiertoe lijkt veel, maar spreekt niet zo erg tot verbeelding in een land met anderhalf miljard inwoners. De vraag is maar hoeveel Chinezen er straks weer naar het buitenland zullen trekken, al dan niet besmet met een gekende of nieuwe variant van het virus en voor een tweede wereldcrisis zullen zorgen. Buiten het dragen van mondmaskers in de vliegtuigen lijkt er geen enkele andere beperking meer te zijn. Daar komt nog bij dat er ook al Chinezen zijn die niet eens wachten op 8 januari en nu reeds naar het buitenland trekken. Dat ondervond men in Italië waar op twee vluchten uit China zowat de helft van de passagiers covid-besmet bleek te zijn.
Ondertussen heeft Japan al gereageerd en gaan die de regels voor inkomende Chinezen weer verstrengen, terwijl ook de States er zich ongerust over maken. Het zou geen kwaad kunnen mocht Europa het voorbeeld van Italië volgen vóór we ook hier straks opnieuw met die miserie beginnen.
Er zouden in 2022 in België in 2022 liefst zo’n 105.000 nieuwe jobs zijn bijgekomen. Dat is niet alleen een nieuw jaarrecord, maar ook een grote verrassing, gezien de alarmerende berichten waarmee men ons al enig tijd mee op de oren slaat. E.e.a. moet trouwens wel gerelativeerd worden.
Om te beginnen vindt men de overgrote meerderheid van de nieuwe jobs in de dienstensector, meer bepaald in de horeca en winkels en dat heeft te maken met het goedmaken van de achterstand die de modale Belg op gebied van winkelen en uit eten gaan had opgelopen tijdens de coronajaren. Vraag is maar of die trend gaat aanhouden als straks blijkt dat het gros van de werknemers in één klap 11% loonsverhoging moet krijgen door de automatische index, terwijl de vakbonden dat nog niet genoeg vinden. Dat zal misschien niet meteen een effect hebben op de dienstensector, wel op die sectoren die moeten concurreren met de buurlanden, die geen automatische indexaanpassing hebben en waar de loonsverhogingen grosso modo maar de helft zullen zijn.
En zo dreigt 2023 toch nog een moeilijk jaar te kunnen worden.
