Onderaan mijn blog van 20 dezer (‘Wanted!’), schreef ik reeds dat - volgens Statbel, het federaal statistiekbureau – met 72,3% er in dit land nog nooit zoveel mensen aan het werk zijn geweest van de 20- tot 64 jarigen, en stelde ik mij de vraag hoe de verdeling wel zat volgens de regio’s.
Zoals ik al vreesde, is die vooruitgang alleen in Vlaanderen, waar de 77,2% werd bereikt, terwijl er in Wallonië en Brussel in het laatste kwartaal zelfs een lichte daling was en men er nog steeds niet aan de 70% is geraakt. De geschiedenis blijft zich herhalen, wat minister van Werk Dermagne (PS) er ook (niet) over vertelt. Die Waalse haan pocht met andermans pluimen.
---
Dit jaar staat Finland al voor het vijfde jaar op rij op nummer één in het ‘World Happiness Report’. Dat wil zeggen dat het land al sinds 2018 de titel van ‘gelukkigste land ter wereld‘ mag dragen. En dat geluk straalt duidelijk af naar de andere landen in het Hoge Noorden. Denemarken wist een tweede plaats te veroveren, gevolgd door IJsland op de derde plaats. Zweden eindigde zevende en Noorwegen staat op plaats acht.
En België? Op plaats 39, mede dank zij onze ‘levensgenieters’ (dixit Magnette). Ons mateke zal nog veel werk hebben alvorens hij van dit land, dat niet meer zou uitgevonden worden mocht het niet bestaan (dixit The Economist), het beste van de wereld zal maken.
Zoals ik al meer dan eens geschreven heb, hoort Vlaanderen thuis bij de zgz ‘Hanze landen’: de Scandinavische, Duitsland en Nederland. België daarentegen zakt steeds verder weg naar de ‘Club Med’, Frankrijk achterna.
‘Oekraïne kende generaties lang niets anders dan tirannie en geweld. Het kreeg twee eeuwen tsaristische autocratie te verduren. Een korte poging tot onafhankelijkheid werd in de kiem gesmoord door het Rode leger, dat de Russische heerschappij weer invoerde. Daarna werden de Oekraïners geteisterd door de gruwelijke door mensen veroorzaakte Holodomor (hongerpest), de stalinistische terreur, de nazibezetting en decennia van ondraaglijke communistische dictatuur. Toen de Sovjetunie instortte, leek het dat de Oekraïners weer de weg van wrede tirannie zouden inslagen – ze waren niets anders gewend. Maar ze maakten een andere keuze. Ondanks de geschiedenis, ondanks de schrijnende armoede en ondanks schijnbaar onoverkomelijke obstakels, stichtten ze een democratie’.
---
Ook dit bovenstaand verhaal is niet van mij, maar van Yuval Noah Harari, Israëlisch historicus en futuroloog, die wereldfaam verwierf door zijn boeken ‘Sapiens’, ‘Homo deus’ en ‘21 lessen voor de 21e eeuw’. Bij mijn weten ook de enige schrijver die enkele jaren geleden het Antwerps Sportpaleis vol kreeg met een voordracht over zijn werk.
Ondertussen heeft het Internationaal Hoog Gerechtshof in Den Haag een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen Vladimir Poetin, waarbij hij in feite wordt uitgeroepen tot verantwoordelijke voor oorlogsmisdaden. Dit gebeurde niet meteen o.w.v. de inval in Oekraïne, maar omdat hij duizenden Oekraïense kinderen (er circuleert een cijfer van meer dan 16.000) heeft laten deporteren naar Rusland en zeker een deel ervan daar gedwongen laten adopteren, iets wat verboden is door de Conventie van Genève.
Naast Poetin is ook een arrestatiebevel uitgevaardigd voor Maria Lvova-Belova, hoofd van Poetins deportatiesysteem. Verschillende ngo’s maakten al rapporten over de feiten, die viraal gingen.
Mocht Poetin zich begeven naar een van de 123 landen die het Hoog Gerechtshof in Den Haag erkend hebben (Rusland, China, de VS en Israël zijn daar niét bij), dan riskeert hij (en Lvova-Belova) er aangehouden en berecht te worden. Er circuleert in de officiële media minstens één video waarop de twee te zien en te horen zijn en erover praten. Daarbij zegt de dame aan een glimlachende Poetin o.m. dat ze een jongen van 15 jaar ‘geadopteerd’ heeft...
---
En dan nog dit: Volgens Statbel, het federale statistiekbureau, zijn er in dit land nog nooit zoveel mensen aan het werk geweest. Eind 2022 was dat 72,3% van de actieve bevolking. Er wordt (voorlopig?) nog niet bij verteld hoeveel dat per regio is, maar als het klopt dan begint dat spelletje tussen Delhaize en de vakbonden wel een beetje kinderachtig te lijken. Zeker in Brussel en Wallonië, waar de staking – zoals gewoonlijk - vrijwel algemeen is, terwijl er (voorlopig althans) niemand ontslagen wordt noch loonverlies lijdt. Met ook een record aan vacatures kan bijna iedereen een andere job vinden als zijn huidige hem/haar niet meer bevalt
‘Rusland maakt een demografische tragedie mee. Het land verloor de laatste drie jaar zo’n twee miljoen meer mensen dan normaal als gevolg van oorlog, ziektes en exodus. De levensverwachting van een 15-jarige Russische jongen is gedaald met 5 jaar, een peil vergelijkbaar met Haiti. Het aantal Russen geboren in april 2022 lag niet hoger dan in de maanden onder de nazibezetting van Hitler. En omdat zoveel mannen van de oproepbare leeftijd uit het land zijn vertrokken of gestorven, zijn er momenteel in Rusland ± 10 miljoen meer vrouwen dan mannen.
Oorlog is niet de enige reden – of zelfs niet de hoofdreden – van deze problemen, maar heeft het wel erger gemaakt. Volgens Westerse schattingen zijn er het laatste jaar 175.000 tot 250.000 Russische soldaten gesneuveld of gewond geraakt (de Russische schattingen liggen lager). Tussen 500.000 en een miljoen meestal jonge, goed opgeleide mensen hebben de slachting vermeden door naar het buitenland uit te wijken.
De demografische ramp maakt van Rusland een kleiner, slechter opgeleid en armer land, waar jonge mensen gaan lopen en mannen rond hun 60ste sterven. De invasie van Oekraïne was een menselijke catastrofe en dit niet alleen voor Oekraïeners.’ Met dank aan ‘Mad Vlad’, zijn Wagner-huurlingen en zijn Tsjetsjeense moslim terroristen.
---
Met uitzondering van de laatste zin, is bovenstaand artikel niet van mij, maar heb ik dat vertaald uit The Economist van 11 maart 2023, nota bene: met één miljoen exemplaren het best geïnformeerde en meest verkochte politiek-economische weekblad ter wereld...
De BoerBurgerBeweging (BBB) heeft in Nederland de provinciale verkiezingen gewonnen. En hoe! Van 1 naar 17 zetels, waardoor ze de grootste partij van het land is geworden en dit in alle provincies. Die verkiezingen zijn belangrijker dan bij ons omdat de provinciale verkozenen daar straks de leden van de Eerste Kamer kiezen, die in Nederland zowat de functie heeft van onze vroegere Senaat (onze huidige Senaat stelt niets meer voor en had al lang moeten afgeschaft worden).
Nu is het wel niet de eerste keer dat in Nederland een partij uit het bijna niets plots de grootste wordt. Denk maar aan die van Pim Fortuyn, Geert Wilders en Thierry Baudet, die het later niet waar hebben kunnen maken. Afwachten dus wat het met die van Caroline van der Plas zal gebeuren.
E.e.a. neemt niet weg dat men vanuit Vlaanderen deze Nederlandse verkiezingen met argusogen heeft gevolgd. Hét thema was nl het stikstofprobleem dat zich ook bij ons voordoet. Persoonlijk vind ik dat dat probleem meer tijd moet krijgen om serieus opgelost te geraken. Dat geldt trouwens niet alleen voor de stikstof maar ook bv voor het ombouwen van ons wagenpark naar elektrisch aangedreven voertuigen. Dat kan niet op die enkele jaren zoals nu gepland, dat moet zijn tijd hebben.
Na ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ is er op de VRT ook een einde gekomen aan de reeks ‘1985’ over de Bende van Nijvel, maar dan in fictie-vorm. Opmerkelijk daarbij was, dat de bespreking daarover in de weekeindeditie van De Standaard toch vermeldde ‘dat meerdere politici achteraf lieten verstaan dat het oprollen van de Bende wel een prioriteit was, maar dat de schrik er bij hen pas inzat eens de CCC opdook’.
Dat laatste is nu net wat ik hier al jaren schrijf. Ik wijdde er een laatste blog aan op 11 februari van dit jaar en voor wie het zich niet zou herinneren herhaal ik hieronder mijn blog van 2 augustus 2022, die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.
---
Bende van Nijvel, de finale?
In De Standaard verscheen er een interview over een hele bladzijde van Eddy Vos (67). Eddy wie? Wel, ik kende de brave man ook niet, maar hij heeft de laatste 15 jaar aan het hoofd gestaan van het onderzoek naar de Bende van Nijvel, gaat nu met pensioen en vindt het erg de naastbestaanden van de slachtoffers niet te kunnen geven hebben waarop ze hoopten. Nul komma nul. Om dezelfde reden is het al een tijdje geleden dat ik er nog over geschreven heb. Dat ik het nu wel weer doe, is niet uit leedvermaak maar het gevolg van een vraag van Yves Barbieux, de journalist van dienst, die op het einde van het interview vroeg wat er nog niét gebeurd was in het dossier van de Bende, waarop Vos o.a. de CCC vermeldde. En laat dit nu juist het thema zijn dat ik steeds bespeeld heb in deze zaak.
Heel het onderzoek naar de Bende van Nijvel was gericht op de mogelijke, bijna zekere interventie van al dan niet militaire rechtse krachten, terwijl ik steeds heb volgehouden dat de CCC, de ‘Cellules Communistes Combattantes’ er ook iets mee te maken hadden. Het was nl té opmerkelijk om toevallig te zijn dat, nà het oprollen van de CCC, die bommen plaatsten waarbij doden vielen en openlijk ervoor uitkwamen ons democratisch systeem te willen ontwrichten, er door de zgz Bende van Nijlen geen enkele aanslag meer werd gepleegd. Maar zo’n idee paste niet in de complottheorie van de Belgische staatsveiligheid die zich liever bezig hield met het schaduwen van betogingen en vergaderingen van het Vlaams Blok. Het dossier van de bende werd, om redenen die nooit bekend werden gemaakt, van Dendermonde overgebracht naar Charleroi, waar het jarenlang stof heeft vergaard tot niemand er nog iets serieus in kon terugvinden. De verjaardagstermijn werd speciaal voor deze zaak van 30 op 40 jaar gebracht, maar meer dan een bezigheidstherapie – waaraan op een gegeven ogenblik zo’n 100 man ‘werkte’- is het nooit geworden. Over drie jaar verjaart het dossier definitief en is het ‘over and out’
Een tweede financiële bankencrisis mag dan al vermeden zijn, dezelfde week, toen het faillissement van de Silicon Valley Bank bekend werd, kwam er ook een waarschuwing voor dit landje. Het Amerikaanse ratingbureau Fitch dreigt er nl mee de kredietscore van België te verlagen. Fitch is niet de eerste de beste, maar een van de drie belangrijkste kredietbeoordelaars ter wereld. De andere twee zijn Standard & Poors (S&P) en Moody’s.
Er zijn meerdere redenen waarom Fitch deze waarschuwing de wereld instuurt. Om te beginnen zijn er de grote Belgische begrotingstekorten, waarvan ze verwacht dat die dit jaar nog zullen stijgen. Verder verwacht Fitch een stijging van de overheidsschuld en vindt ze dat de Belgische federale regering met haar zevenpartijencoalitie niet in staat blijkt de overheidsfinanciën gezond te maken.
Als deze trend zich doorzet én de andere twee ratingbureaus zich daarbij aansluiten, zal het voor dit land steeds moeilijker worden om aan vers geld te geraken aan fatsoenlijk voorwaarden. Een echte verrassing is de waarschuwing trouwens niet, want ze werd reeds gemeld door de Europese Commissie én door het monitoringcomité van de eigen Nationale Bank (NBB). Vraag is maar in hoeverre Paarsgroen+ zich daarvan iets gaat aantrekken, zeker met de verkiezingen van 2024 in het vooruitzicht.
Is dit AI (artificiële Intelligentie) of is er over nagedacht?*
Bovenstaand grapje heb ik al eens eerder gebruikt in een van mijn blogs, toen ik het had over de cryptomunten. Vorige week kon men het echter gebruiken n.a.v. het faillissement van de Silicon Valley Bank in de VS. Het mocht dan wel pas de zestiende bank zijn in de States, de invloed van deze iconisch genoemde zgz ‘Techbank’ was wereldwijd. Even was er zelfs de schrik dat we een tweede financiële crisis gingen meemaken zoals die met de Lehman-Brothers Bank in 2007, die wél voor zo’n crisis zorgde.
Ondertussen heeft men in de Amerikaanse bankwereld blijkbaar toch e.e.a. bijgeleerd en is de overheid bijgesprongen om de schade te beperken. Als gevolg daarvan worden de depositohouders – de klanten, zeg maar – wel vergoed, ongeacht het bedrag dat ze nog bij de bank hadden staan. De aandeel- en obligatiehouders zijn er echter aan voor de moeite. Zij zijn alles kwijt.
Dat het faillissement van de Silicon Valley Bank is kunnen gebeuren, heeft te maken met roekeloze transacties waarbij de bank deposito’s van vooral digitale groeibedrijven verzamelde om ze daarna te beleggen in langlopende staatsobligaties. Die laatsten kostten niet veel omdat de rente tijdens de coronacrisis zo goed als onbestaande was. Ondertussen is die echter blijven stijgen, zodat die obligaties zo goed als niets meer opbrachten.
Ondertussen is ook de kleinere Signature Bank, ook al gespecialiseerd in cryptomunten, gebakken lucht en pyramidespelletjes, onderuit gegaan en is de tijd dat elke hond met een hoed op een digitale zaak kon starten via een voordelige lening, wel voorbij. Snel rijk worden kan nog alleen bij de Lotto.
* Een variant op de uitdrukking die ik vroeger kende van bij DAF: ‘Is dit een beleidsbeslissing of is erover nagedacht’.
De zaak Delhaize deed me denken aan wat ik zelf heb meegemaakt bij DAF-Trucks in 1993. In feite was het daar veel erger, want de ‘oude DAF’, zoals wij de zaak daarna noemden, ging toen failliet. Het enige positieve was dat er een doorstart kwam met geld van de Nederlandse en Vlaamse regering. Dat nam niet weg dat zowat de helft van de werknemers hun job verloren. Op de hoofdzetel in Eindhoven waren dat er zo’n 3.000.
Ik werkte toen in Eindhoven bij ITS, de internationale 24-uursservice en met het oog op de geplande doorstart moesten de lijnen met de klanten en de werkplaatsen open blijven. Op vrijdag 19 februari 1993 moest iedereen naar huis en daar ik toevallig dat weekeinde dienst had, was ik de enige, buiten de bewaking, die er nog werkte!
Elk medewerker kreeg de dag daarop thuis een ontslagbrief, in België via koerier, zaterdag is hier geen post - Bij de helft was er een tweede blad bij, dat voorstelde maandag een nieuw arbeidscontract te komen tekenen. Bij ITS – de schakel met de klanten - werd geen enkele operator ontslagen, wel het hoofd van de afdeling, die geen strandingen deed, het operationele werk, zeg maar.
---
Wat daar toen gebeurde was natuurlijk van een andere grootte dan nu bij Delhaize, al was de verwarring bij de werknemers er niet minder om. De ‘nieuwe’ DAF werd weer opgestart en drie jaar later overgenomen door het Amerikaanse Paccar dat echter de naam DAF buiten de States behield. Paccar betaalde de Nederlandse en Vlaamse regeringen, die de doorstart hadden mogelijk gemaakt, driemaal het bedrag dat ze erin gestopt hadden. Bij mijn weten nog nooit gebeurd in onze contreien.
Dertig jaar later is DAF nog steeds ‘alive and kicking’
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen) Tags:² De zaak Delhaize deed me denken aan wat ik zelf heb meegemaakt bij DAF-Trucks in 1993. In feite was het daar veel erger, want de ‘,oude DAF’,, zoals wij de zaak daarna noemden, ging toen failliet. Het enige positieve was dat er een doorstar
13-03-2023
De federale puinhoop
Na de goedkeuring van het stikstofakkoord lijkt de Vlaamse regering voorlopig gered en kan men weer zeggen dat we het regionaal inderdaad toch beter doen dan federaal. Dit geldt in de eerste plaats voor de begroting die federaal stilaan één grote ramp aan het worden is en daar houdt het niet mee op.
De asieldeal is een eerste stap in de goede richting, maar ook niet meer dan dat. Het blijft voor sloor Demoor dweilen met de kraan open. Verder zou er een pensioenhervorming moeten komen, die ook al communautair geladen zal zijn. Door het feit dat Europa vindt dat ook het tweede plan van minister Lalieux(PS) nog steeds ontoereikend is, riskeert België hierdoor honderden miljoenen euro’s aan Europees relancegeld te verspelen. Verder is er nog altijd geen definitief akkoord met Engie over het langer openhouden van de kerncentrales.Tenslotte is er nog de fiscale hervorming van minister Van Peteghem die op zich niet slecht is, maar onvoldoende o.w.v. de compleet ontspoorde begroting.
Kortom, de kans is groot dat de federale regering, net zoals de Vlaamse, niet veel meer zal doen dan alle problemen over de volgende verkiezingen te tillen en wie dan nog leeft, zal wel zien.
Na de eerder beschamende vertoning van de laatste weken heeft de Vlaamse regering dan in blessuretijd toch nog een akkoord kunnen vinden over het stikstofprobleem en daarmee voorlopig een crisis vermeden. Het neemt niet weg dat die regering nog op weinig vertrouwen kan rekenen en in de eerste plaats gaat proberen de verkiezingen van eind volgend jaar te halen.
De regering Pasbon heeft wel e.e.a. verwezenlijkt. Er kwam een nieuw burgerschapsdecreet, de jobbonus, de bouwshift, de afschaffing van de opkomstplicht en de Vlaamse canon, met als kers op de taart dat ze haar financiën min of meer in orde heeft, zeker in vergelijking met het federale België en vooral met Wallonië en Brussel. Er zou echter meer in gezeten hebben mocht ze niet zijn samengesteld met partijen die ook in de federale regering zitten. Dit geldt vooral voor cd&v die men daar niet eens nodig had, tenzij om de Vlaamse oppositie te verkleinen.
We kunnen alleen maar hopen dat heel deze stikstofkomedie de ogen van de kiezers zal geopend hebben en die zal aansporen bij de volgende verkiezingen Vlaamsnationaal te stemmen. Het is immers zo goed als zeker dat de afwerking van enkele van de hierboven bereikte akkoorden over die verkiezingen zullen getild worden en het de volgende Vlaamse regering zal zijn die het zal mogen opknappen. Een reden temeer om ervoor te zorgen dat die volgende gewestregering niet Vlaams genoeg zal kunnen zijn en liefst met weinig of geen traditionele inbreng.
In de laatste uitgave van Visie, het maandblad van o.m. de Christelijke vakbond, verscheen een artikel van een zekere Nils De Neubourg die op zijn beurt verwijst naar enkele uitspraken van Matthias Somers, een wetenschappelijk medewerker van Denktank Minerva. Deze laatste heeft zo zijn twijfels over de haalbaarheid van wat hij ‘De mytische’ 80% tewerkstelling noemt in 2030. Hij heeft daarin zelfs (zijn) gelijk, want hij heeft het alleen over België en geen ogenblik over het verschil dat er is tussen Vlaanderen en Wallonië. Op die manier verzwijgt hij een deel van het probleem en heeft hij daar inderdaad geen oplossing voor. Het doet zo’n beetje denken aan de laatste afleveringen van Het Verhaal van Vlaanderen. Men zegt geen leugens, maar vertelt ook niet de hele waarheid en die is, in het verhaal van de tewerkstelling, dat Vlaanderen nu reeds bijna de 80% haalt (in Oost-Vlaanderen zit men er al over), Wallonië niet eens de 70% en dat er geen enkele aanduiding is dat er daar veel aan zal veranderen (De ‘levensgenieters’ van Magnette, weet je wel)
In Gent hebben socialisten en liberalen een soort kartel gevormd tegen de gemeentelijke verkiezingen van oktober ... 2024. Goed op tijd dus. Hiermede komt er wel een eind aan de samenwerking tussen socialisten en groenen die de stad al twee legislaturen samen regeerden, de laatste keer met ook de liberalen en cd&v erbij. Die laatste partij had men er feitelijk niet bij nodig. Net zoals bij Paarsgroen+ federaal, kwam cd&v er in Gent bij als vijfde wiel aan de wagen. De reden waarom was, omdat Mathias Declerq aan genoeg achterban zou geraken om burgemeester te kunnen worden. Dat hij daarvoor zijn eigen liberale programma ondergeschikt moest maken aan dat van rood/groen zou hem worst wezen. In feite deed hij hetzelfde als wat Open VLD federaal deed, waar de partij ook een hoofdzakelijk linkse coalitie haar zin laat doen in ruil voor Crootjes premier-bonus. De jobs, weet je wel.
Bij de volgende gemeentelijke verkiezingen zal er echter e.e.a. anders uitzien. Zo zal men dan niet meer verplicht zijn te gaan stemmen en diegene die de meeste voorkeurstemmen krijgt bij de partij die de meeste stemmen haalt, zal dan automatisch burgemeester worden. Het zal er dus op aankomen een zo groot mogelijke partij achter zich te krijgen én bij die partij de meeste stemmen te halen. Als dat de nieuwe kartelpartij zou worden, met de eveneens nieuwe naam ‘Voor Gent’, dan zal Declerq, net zoals de vorige keer en zoals Crootje federaal, het programma van links moeten uitvoeren en zal zijn enig voordeel zijn burgemeestersjerp zijn en – voor zover dat nog bewezen diende te worden – zal Open VLD dé postjespakkers-partij bij uitstek blijven...
Opmerkelijk in het hele verhaal van de crisis binnen de Vlaamse gewestregering én in de media is, dat in enkele scenario’s om tot een akkoord te komen ook steevast Vooruit en Groen vermeld worden, maar PvdA en Het Vlaams Belang met geen woord. Voor de Vlaamse communisten is dat nog te begrijpen. In tegenstelling tot haar Waalse familie komt de partij van Hedebouw hier niet van de grond. Iets anders is het VB, dat in de discussies verzwegen wordt als zou het niet bestaan, maar in alle recente peilingen de grootste partij van Vlaanderen blijft. Haar mordicus ‘links’ laten liggen (what’s in a name!) is, ook in de media, nu niet persé iets dat democratisch kan genoemd worden, zeker niet als men ziet dat in steeds meer landen uiterst-rechtse partijen in aanmerking komen om mee te spelen. In Italië maken ze zelfs de meerderheid uit en zijn er nog geen brokken gevallen, zelfs niet op internationaal gebied. Daarenboven voorspelt deze houding bij ons weinig goeds voor eventuele besprekingen na de volgende verkiezingen. Als we Vlaanderen uit de traditionele politieke knoeiboel van de laatste jaren willen halen, doen we er best aan het VB zo sterk mogelijk uit die verkiezingen te laten komen, ongeacht en zelfs in tegenstelling tot wat traditionele, Belgicistische, Waalse, francofone en andere anti-Vlaamse middens en media erover nog zullen vertellen. Wat we tegenwoordig meemaken is niet voor herhaling vatbaar. We gaan toch weer niet aanmodderen met de partijen die bewezen hebben dat ze het niet aankunnen. Het echte Verhaal van Vlaanderen mag best een stuk Vlaamser klinken.
---
En dan nog dit:
Het weekblad Knack is ook al lang niet meer wat het geweest is. Zeker Vlaanderen moet er niet veel meer op rekenen. Het wordt steeds minder Vlaamsgezind, eerder gauche-caviar en woke. De tijd van Frans Verleyen (‘Sus’ voor de vrienden), Rik Van Cauwelaert en Kaaiman ligt al een tijdje achter ons. Samen met die laatste twee heb ik toen afgehaakt, iets wat ik ook met Trends gedaan heb toen Johan Van Overveldt er vertrok.
Ik noem deze Vlaamse regering al een paar jaar ‘die van Pasbon’ en daar blijf ik bij. Jan heeft zijn verdiensten gehad, denk maar aan het Warande Manifest dat hij indertijd mede ondertekende, maar geeft al enkele jaren de uitgebluste indruk van iemand die aan het uitbollen is. Hij is de zestiende Vlaamse minister-president sinds het systeem bestaat en ik denk niet dat er een meer passieve Vlaamse minister-president is geweest. Komt daar nog bij dat ik niet zie wie van zijn partij het beter zou doen. De Wever ja, maar die kan niet alles alleen blijven doen. Na De Wever is er bij de N-VA de grote leegte.
Tenslotte was het vanaf de start zeker dat er problemen zouden komen met drie partijen in de Vlaamse regering waarvan er twee ook in de federale regering zaten. Het wordt helemaal hilarisch als men straks zal moeten vaststellen dat de Vlaamse regering niet meer zou werken terwijl die federale tenminste de schijn hoog houdt het nog wel te doen.
---
Het stikstofverhaal kwam gisteren in de plenaire Kamerzitting, maar van een doorbraak is er nog steeds geen sprake. Het is nog maar eens uitgesteld, nu tot vrijdag. Men zal er waarschijnlijk niet uit geraken. Een wisselmeerderheid met Vooruit i.pl.v. cd&v, een minderheidsregering, een in lopende zaken, het zijn allemaal tekenen van zwakheid in de gewestelijke legislatuurregering die niet kan rekenen op vervroegde verkiezingen.
---
En dan nog dit:
In de maand februari blijkt de werkloosheid in Wallonië nóg gestegen te zijn. Was daar bij onze levensgenieters (dixit Magnette) dan nog iemand aan het werk? (grapje!).
Het Verhaal van Vlaanderen zit er voorlopig op. Voorlopig, want het is niet af. Het was nuttig om de grote massa wakker te schudden en te laten zien dat we er waren en er nog zijn. Er waren echter teveel zaken die niet of nauwelijks aan bod kwamen en de reeks is dus voor verbetering vatbaar. Namen als Jan Breydel, keizer Karel, Napoleon en zijn Waterloo, de meeste van onze alom bekende kunstenaars werden al dan niet opzettelijk vergeten. Vanaf 1830 werd het eerder een Verhaal van België.
De laatste aflevering, van het Interbellum tot de eeuwwisseling was ook van dattem: vrij objectief, maar niet volledig genoeg. Het begin van de immigratie bv klopte grotendeels, maar dat die eerste immigranten uit Italië, Polen en Marokko, hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen was geen primeur. Vóór zij hier aan kwamen waren het al een half miljoen Vlamingen die in de Waalse mijnen mochten gaan ‘travakken’. En ook toen was ‘den boas ne smeirlap’, althans volgens het verhaal van Tom Waes, die vanaf 1830 zijn eerder linkse sympathieën moeilijk kon verbergen. Voor de Vlaamse kompels uit de 19de eeuw werden er geen cités gebouwd zoals later voor de immigranten in Limburg.
Volgend jaar krijgen we de kans om – via democratische verkiezingen - zelf het vervolg van Het Verhaal mee te schrijven door ervoor te zorgen dat Vlaanderen weer Vlaamser wordt. Dat wordt dan óns Verhaal, onze afspraak met de geschiedenis.
In mijn blog van 4 dezer (‘De Boergondische Nederlanden’) had ik het al over het feit dat schilder Jan Van Eyck niet alleen bekend werd door zijn schilderijen, maar ook door het feit dat hij het schilderen met olieverf zodanig had geperfectioneerd dat het een revolutie in de schilderkunst veroorzaakte over heel Europa. Wie de olieverf zelf heeft uitgevonden, zijn we nooit te weten gekomen.
Het gebeurt wel meer dat iemand bekend en beroemd wordt door een uitvinding van iemand anders. Zo is er het verhaal van het Contrapunt waarmee Johan Sebastian Bach muzikaal onsterfelijk werd. Onder ‘contrapunt’ wordt in de muziektheorie bij het componeren het verband tussen twee of meer onafhankelijke stemmen verstaan. Dat was uitgevonden door een zekere Petrus Dictus in 1336, maar het was Bach die er als eerste – eeuwen later - courant gebruik van maakte.
Nog spectaculairder is de geschiedenis van het ‘Leidmotiv’, waarmee Richard Wagners opera’s bekend werden, maar dat ook al vóór zijn tijd bestond. Het ‘Leidmotiv’ is het grondthema, het motief dat de innerlijke handeling draagt en wordt toegepast om symbolen, emoties, zaken of personen te karakteriseren. Het werd nóg bekender toen Wolfgang Korngold het in Amerika in de film introduceerde (en er later een Oscar voor kreeg) en het werd tot de perfectie gebracht door Ennio Morricone (denk maar ‘Once upon a time in the West’) die er insgelijks een Oscar aan over hield. Een opera waarin eens niet gezongen werd...
Dat er in de Belgische politiek nogal wat zakkenvullers rondlopen, is een publiek geheim. Of en waar er ergens een grens ligt, is minder geweten. Dat bleek uit wat er de laatste week zoal uit de politieke bus is gekomen.
- Dat ex-Kamervoorzitters en andere hoge topambtenaren jaren via een achterpoortje konden genieten van een extra pensioen bovenop het maximumbedrag voor ambtenaren dat ze al ontvingen, zou nog geen verrassing geweest zijn, ware het niet dat het - alleen al voor de twee ex-voorzitters - gaat om 103.000 euro extra per jaar.
- Dat potverteren geldt trouwens niet alleen voor de echte politiekers, ook bij de vakbonden weten ze van wanten met de affaire Leemans, die zelf besliste op 01.01.2024 ermee te stoppen als grote baas van het ACV, maar zich toch laat liet ontslaan omdat hij dan nog enkele jaren zou kunnen genieten van een brugpensioen waarop hij feitelijk geen recht heeft omdat hij niet tegen zijn wil zal ontslagen zijn.
- Bij de socialistische mutualiteiten is het al niet veel beter. De nieuwe voorzitter wordt daar Christel Geerts. ‘Christel wie?’ Wel, die dame is, louter toevallig natuurlijk, de moeder van mateke Rousseau, voorzitter van Vooruit, de man die van België het beste land van de wereld wil maken. ‘Zijn’ beste land waarschijnlijk.
- Daar houdt het niet bij op. De burgemeester van Seraing, een zekere Francis Bekaert (PS), waarschijnlijk afstammeling van een van het half miljoen Vlamingen dat in de negentiende eeuw om den brode in de Waalse koolmijnen moest gaan werken (vergeten in ‘Het Verhaal van Vlaanderen’), neemt ontslag ‘om gezondheidsredenen’. Ondanks dat en zijn ouderdom van 64, gaat hij daarna aan de slag in niet één, maar twee socialistische kabinetten. Bij Waals minister Christie Morreale en bij gemeenschapsminister Frédéric Daerden, zoon van (hik). En zelfs daar houdt het niet bij op, want die Waalse Bekaert behoudt ook nog zijn job als voorzitter van de Luikse waterintercommunale, jaarlijks goed voor 35.000 euro én – volgens de Waalse krant Sudinfo - zou hij ook bestuurder kunnen worden bij energieleverancier Luminus, nota bene: eigendom van de Luikse holding Nethys die al enkele keren onfris in het nieuws kwam door allerhande schandalen (denk maar aan die Moreau)..
Maar, zoals ik ook al schreef op het einde van mijn blog van 2 dezer (‘De week na krokus’), ‘Voor de rest gaat alles goed met de Belgische politiek’.
N.a.v. het verschijnen van het boek ‘De Vlaamse meesters, Van Eyck tot Bruegel’* door kunsthistoricus Matthias Depoorter, noemt deze onze contreien in Van Eycks tijd ‘De Boergondische Nederlanden’. Daarin vermeldt hij niet alleen de Vlaamse primitieven vanaf Jan Van Eyck, maar ook Jeroen Bosch, officieel bekend als Nederlander en Pieter Bruegel, die niet direct tot die groep behoorde. Het werk was eerst bedoeld als catalogus voor een tentoonstelling in Peking, maar toen die o.w.v. corona niet doorging, maakte Depoorter er een naslagwerk van dat mag gelezen en gezien worden.
Spilfiguur in het verhaal is Jan Van Eyck, die niet alleen een begenadigd schilder was, maar tevens zorgde voor de doorbraak van de olieverf, iets dat hij niet zelf had uitgevonden, maar waarvan hij de toepassing perfectioneerde door er additieven aan toe te voegen waardoor de verf sneller droogde en men laag boven laag kon schilderen en zo meer diepgang en nuancering in de schilderijen kon brengen. De invloed van Jan Van Eyck bleef ook nazinderen na de periode van de Vlaamse primitieven, inbegrepen dus Bruegel en Bosch, en zo kan men inderdaad spreken van ‘De Boergondische Nederlanden’.
Jan Van Eyck en zijn broer Hubert werden trouwens geboren als zonen van een molenaar in het Kempense Arendonk – net zoals Rik Van Steenbergen - en niet in Maaseik, zoals Wikipedia dat nog steeds foutief meldt. De lokale heemkundekring van Arendonk heeft dat kunnen uitpluizen in de gemeentelijke archieven. Jan werkte het grootste deel van zijn schilderscarrière in Brugge, maar was dus ook een Vlaams-Brabander van afkomst, net zoals Rubens, Van Dijck, Bruegel en – jawel - Van Beethoven!.
---
*Het boek ‘De Vlaamse meesters, Van Eyck tot Bruegel’is uitgegeven door Ludion.
Het was even schrikken. Volgens een nieuwe raming van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) zou de Vlaamse begroting al in 2026 in evenwicht kunnen zijn. Dat is een jaar eerder dan eerst gepland.
Een eerste reden voor de verbetering is, dat de economische groei voor de periode 2022-27 1,3% hoger zou liggen dan wat vorig jaar werd geschat. Verder is het gunstig dat de inflatie blijft zakken en de bevolking sneller aangroeit dan verwacht.
In werkelijkheid blijft het natuurlijk koffiedik kijken, maar men is wel waakzamer geworden en beseft dat er op alles en nog wat zal moeten gelet worden, zeker als men weet dat het tekort voorlopig beter uitvalt door eenmalige meevallers.
---
Bovenstaande geldt niet voor de federale begroting, die volgens de Europese centrale bank (ECB) zeker tot 2028 met een schuldgraad zal zitten van ± 120%.
Het zal onze vakbonden allemaal wel worst wezen, want er gaat geen week voorbij of er wordt wel ergens gestaakt. Bpost, NMBS en nog zo’n paar van die halve of hele staatsbedrijven waar men al quasi zeker is van de job. Onnodig te vertellen dat de stakingen meer worden opgevolgd in Wallonië en Brussel dan in Vlaanderen. Bij de ‘Levensgenieters’ (dixit Magnette), weet je wel.’
---
Diezelfde levensgenieters zullen het hervormingsplan van federaal minister zonder Financiën Vincent Van Peteghem, dat rekent op een besparing van 6 miljard voor de werkende burgers, meer dan waarschijnlijk niét goedkeuren. Reden is dat de meeste PS-kiezers niet tot die categorie behoren...
