Het Belgisch federaal begrotingstekort stijgt volgend jaar naar 5% van het bruto binnenlands product (bbp). Dat is 30 miljard euro. In mei van dit jaar beloofde onze federale regering aan Europa dat het ‘maar’ 4,2% zou zijn (25 miljard), terwijl Europa vraagt dat het niet meer dan 3% mag worden.
Dat het qua staatsschuld in dit land dweilen met de kraan open is, weten we al langer, in de eerste plaats voor wat Wallonië en zeker Brussel betreft. Nu blijkt echter ook Vlaanderen een extra schuld te hebben van één miljard.
Bovenop de stijgende loonkosten - +26% in 4 jaar vooral door de automatische indexering (‘Only in Belgium’) - moet de overheid veel meer uitgeven aan ambtenarenwedden. De sterke gezinsconsumptie en het onverwachte succes van de staatsbon doen vergeten dat de handelsbalans verslechtert, de industrie krimpt en de competitiviteit verzwakt.
Volgens Geert Noels, topman van Econopolis, objectieve expert ter zake, heeft België – om ons systeem van herverdeling te kunnen blijven dragen – 1 miljoen banen te weinig en 100.000 overheidsjobs teveel…
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat België, mocht het niet bestaan, nooit meer zou worden uitgevonden. Geen vaststelling van mij, maar van The Economist, momenteel het meest succesvolle economisch-financieel weekblad ter wereld (± 1 miljoen kopieën).
België is waarschijnlijk ook het enige democratische land zonder echte parlementaire oppositie. Met uitzondering van het Vlaams Belang en de communisten van de PvdA/PTB zijn alle overige partijen er betrokken bij de machtsuitoefening en zitten ze al dan niet gewestelijk of federaal (of allebei) in alle overlegorganen. Door het aantal parlementen te vermenigvuldigen heeft men in principe de parlementaire oppositie – op enkele uitzonderingen na – afgeschaft.
Daar komt nog bovenop, dat de PvdA/PTK daar dan wel nergens bij is, maar ondertussen het Waalse ABVV in handen heeft en de PS onder druk blijft zetten. Het Vlaams Belang leidt in Vlaanderen alle electorale peilingen en zou als eerste aan bod moeten komen na de volgende verkiezingen. Zo iets heet democratie.
Om een einde te maken aan deze hopeloze situatie, moet men artikel 35 van de Grondwet activeren, (bijna) alle bevoegdheden aan de gewesten geven (zoals in Zwitserland aan de kantons) en slechts enkele beperkte bevoegdheden aan de federale regering laten. In feite het tegenovergestelde van wat nu gebeurt.
Om dat laatste te verwezenlijken is er een is er een institutioneel akkoord nodig, waarbij de Vlamingen ofwel hun nieuwe bevoegdheden voor de zoveelste keer zullen moeten afkopen, ofwel weigeren nog mee te werken aan welk overlegcomité ook en verder sukkelen in Lopende Zaken tot onze francofonen het helemaal niet meer zullen zien zitten. Vergeten we niet dat Wallonië reeds een halve eeuw geen vooruitgang meer heeft geboekt t.o.v. Vlaanderen, ondanks tien Marshallplannen, die dan nog grotendeels gefinancierd werden met Vlaamse middelen…
Terwijl ik donderdagavond bezig was mijn blog over het drugsfonds* te schrijven, waarbij ik stelde dat men Brussel dat geld alleen maar mocht geven als er daar eerst serieus gerestructureerd (zeg maar: bespaard) werd, kwam er via de media het bericht dat er een akkoord zou zijn tussen de federale, de gewestelijke en de stedelijke politie om de buurt van de ‘Midi’ constant schoon te houden en te controleren, met een politiekantoor ter plaatse. Zowat het tegenovergestelde van wat zou moeten gebeuren.
Als dat zo doorgaat, creëert men in Brussel nl een zevende politiezone. En, zoals ik in mijn blog van gisteren reeds meldde, zullen de problemen zich dan verplaatsen naar de andere delen van de stad (in de eerste plaats het Brusselse Noordstation) en zal het dweilen blijven met de kraan open én extra geld blijven kosten.
Brussel lijkt steeds meer op een doorslag van het huidige België, waar straks niemand nog iets fatsoenlijk opgelost zal krijgen. Het akkoord, waarvan hierboven sprake, moet trouwens nog worden uitgewerkt. We laten ons verrassen.
Vanwege Ine Van Wymeersch, recentelijk benoemd in de nieuwe functie van ‘nationaal drugscommisaris’, is er de vraag een drugsfonds op te starten naar analogie met wat in Spanje gebeurd is. Daar wordt nl het geld dat gerecupereerd worden uit drugprocessen in een fonds gestort dat moet dienen om die misdaden beter op te sporen en slachtoffers ermee te steunen. In verband daarmee stelt zij dat dat o.m. zou kunnen helpen in de bestrijding van de drugscriminaliteit in Brussel.
Van Wymeersch kan daarin gelijk hebben, op voorwaarde echter dat er eerst iets gedaan wordt aan de versnippering van bevoegdheden en financiering van het Brusselse politieapparaat, zeker als men weet dat dat kan gebeuren zonder weer extra geld te moeten storten in de zes politiezones, daar waar de stad het ook met één zone zou kunnen doen. Zoals ik al meermaals heb geschreven doet bv New-York, met tien keer meer inwoners dan Brussel, het met één politiezone en kan Brussel anderzijds het wel doen met één brandweercorps. Ik verwijs hierbij naar mijn blog van 27 augustus (‘Hellhole theatre)’, waarin ik stelde dat met het reduceren van zes naar één politiezone men geen extra medewerkers zal moeten aanwerven - men zou er zelfs teveel zou kunnen hebben – en zou een probleem dat men in één nu bestaande zone oplost, zich niet meer naar een andere verplaatsen.
Zoiets kan niet van vandaag op morgen, maar de eerste stap moet wel genomen worden door wat ik het Brusselse gedrocht noem, met zijn 19 gemeenten, zes politiezones, apart stad én gewest plus de ongrondwettelijke “Fédération Bruxelles-Wallonie’, een entiteit zonder inkomsten die alleen maar geld opmaakt.
Vorig jaar was één op de twee verkochte personenwagens in Europa een SUV (Sport Utility Vehicle), een verbeterde jeep, zeg maar. Die voertuigen zijn echter een stuk zwaarder dan de normale auto’s en men hoopte daarmee komaf te maken door ze te elektrificeren, omdat een elektrische motor lichter is dan de verbrandingsmotor. Dat verhaal blijkt niet te kloppen. De elektrische motor is inderdaad wel een stuk lichter dan de verbrandingsmotor, maar het gewicht van de batterijen maakt dat het totaal gewicht van de elektrische voertuigen heel wat hoger blijft.
Die SUV’s zijn nl hoger en groter en bieden zo meer plaats voor de batterijen, terwijl men toch genoeg ruimte overhoudt voor passagiers en bagage. Dat geldt echter niet voor de kleine wagens en zo maakt men mee dat een Volkswagen Golf van bouwjaar 2021 bijna dubbel zo zwaar is als het model van de jaren 1970.
Het extra gewicht van de SUV’s, die stilaan de helft van het wagenpark zullen vormen, maakt het effect van zuinigere motortechnologie grotendeels ongedaan. Terwijl het olieverbruik van gewone personenwagens (exclusief de SUV’s) ruwweg hetzelfde bleef, steeg dat van de SUV’s met liefst 500.000 vaten per dag in de laatste twee jaar. Om dat terug te dringen hoopte men op de elektrificatie. Door het plaatsen van de nodige batterijen worden die voertuigen echter 200 tot 300 kilo zwaarder, wat de veiligheid bij ongevallen niet ten goede komt. Daar komt nog bij dat die batterijen heel wat zgz ‘kritieke’ grondstoffen nodig hebben om gemaakt te worden, wat ze niet alleen duurder, maar ook onrechtstreeks vervuilender maakt.
‘Het is al geen goud dat blinkt’, zegt het gezegde. Dat geldt ook voor het elektrische wagenpark. Ik denk dat we daarmee nog e.e.a. gaan meemaken.
Quicky zal zich de viering van zijn vijftigste verjaardag nog lang kunnen herinneren, ongeacht of hijzelf of zijn vrienden alle regels van fatsoen hadden overtreden door te gaan plassen tegen een combi van de politie, die daar met opzet stond om eventuele personen met slechte bedoelingen af te schrikken. Als stank voor dank kon dat tellen, zelfs letterlijk.
Straks mag hij het komen vertellen in een speciaal daarvoor bijeengeroepen vergadering ter zake. Het is me wat met onze Vlaamse liberalen. Eerst de zaak De Bleekere, dan Lachaert, nu Quicky en dat terwijl alle peilingen de partij richting de kiesdrempel verwijzen. Voor een partij die de laatste vijf verkiezingen telkens achteruit is gegaan, wordt dit moordend. Zelfs een bonus voor premierschap zal er deze keer niet meer in zitten, hoe graag Crootje het ook nog eens zou willen doen. Straks zal hij nog van armoe de eerste de beste job elders moeten aanvaarden.
--
Voor zover het de Vlaamse liberalen een troost mag zijn, ons mateke heeft bij zich de laatste twee bijeenkomsten van de Vlaamse partijvoorzitters niet laten zien. Eerst niet in De Zevende Dag, daarna ook niet op een uitnodiging van VOKA, de organisatie van Vlaamse werkgevers, waar hij zich liet vervangen door Bruno Tobback. Nog moe van de Pride, waarschijnlijk…
--
Dank zij de staatsbonstunt van Van Peteghem zou cd&v zich nog wel eens kunnen redden, al blijft ook dat gebakken lucht nu zijn belastinghervorming er niet komt. Met nog dit jaar een mogelijk nieuwe overschrijding van de spilindex (de achtste in twee jaar, met loonsverhogingen van in totaal 18%) riskeert de inflatie immers weer te zullen stijgen, met nog meer verlies en minder winst als gevolg zowel bij de banken als bij de Staat die nu al niet meer weet wat aan te vatten met al dat geleende geld.
Ik kom even terug op mijn lang verhaal van gisteren en meer bepaald over de nieuwe geplande voorzitterverkiezing bij Open VLD. De partij telt nl, ondanks alles, nog zo’n 45.000 leden. De vorige keer brachten 16.000 van hen hun stem uit (waarvan de meerderheid koos voor Lachaert, die daarna zijn woord niet hield en hen voor de gek).
Op het partijcongres, in een zaal van de VUB, zullen hooguit 1.200 mensen aanwezig zijn. Erg democratisch is dat niet, waarop Els Ampe, Brussels Open VLD-lid terecht reageerde met de vraag waar die ‘D’ in Open VLD nog goed voor was., nu de partij de basisdemocratie bij het huisvuil lijkt te zetten?
--
In mijn blog schreef ik o.a. ook over de perfect tweetalige voorzitter van PvdA/PTB, Raoul Hedebouw, zoon van een koppel West-Vlamingen die – zoals zoveel Vlamingen (Denk maar aan Cools en Onkelinx) - om den brode waren uitgeweken naar Wallonië. In ‘De Zevende Dag’ geraakte die in debat met Tom Van Grieken en kon dat plaats vinden in een perfect Nederlands. Een verschil met wat vroeger eens gebeurde toen Tom met MR-voorzitter Bouchez in debat ging, de echte Belg die wel Nederlands verstaat, maar het nog altijd niet spreekt.
Raar maar waar, Bouchez werd destijds aangevallen door de gezamenlijke Waalse media en politiek, omdat hij dat gesprek aanging (het Franstalige ‘cordon médiatique’ weet je wel), terwijl er nu tegen Hedebouw geen enkel protest was. Wat misschien wel aanduidt, dat men bij onze zuiderburen flink wat schrik krijgt van de Parti des ‘Travailleurs’ Belges, die het Waalse ABVV al in haar macht heeft en straks misschien wel de PS voorbij steekt…
De komkommertijd zit erop en het politieke leven zou moeten hervatten. ‘Zou’, want de kans is groot dat we vanaf deze maand al in de verkiezingsmodus zullen zitten en dat de periode tot de verkiezingen van 2024 één lange periode van Lopende Zaken zal worden, Daar komt nog bij dat dit land vanaf 01.01.2024 het voorzitterschap van de E.U zal hebben en iedereen die zich zal geroepen voelen – Crootje in de eerste plaats – er zijn beste beentje zal voor zetten om zich Europees te profileren. Voor de traditionele Vlaamse partijen zal dat ook nodig zijn want ze stellen steeds minder voor.
- Open VLD zit in zak en as na het vertrek van Lachaert, die er inderdaad een ‘Lachaertje’ van gemaakt had en in navolging van Verhofstadt zijn woord niet had gehouden t.o.v. de eigen blauwe achterban. Opvolger Tom Ongena, (nog) niet verkozen maar aangeduid door Crootje himself, ziet er een te brave man uit om orde op zaken te stellen in de blauwe postjespakkerij, zeker nadat gebleken is dat de traditionele open voorzittersverkiezingen niet zullen doorgaan.
- Vooruit heeft een ‘transprobleem’ sinds ons mateke uit de kast is getreden en men niet meer gelooft dat hij van België (niet van Vlaanderen alleen) het beste land van de wereld gaat maken. Zelfs voor kaviaarsocialisten zijn er grenzen.
- Het tot kleine lettertjes gereduceerde cd&v stelt voor de rest ook niet veel meer voor en zal al blij zijn met enkele
samenwerkingsakkoorden om hier en daar nog een burgemeestersjerp te kunnen behouden. De staatsbonactie van Van Peteghem kan de pijn misschien wat verzachten, maar zeker is dat niet.
En de andere partijen?
- Bij Groen zullen ze al blij zijn stand te kunnen houden, al is ook die kans klein na hun debacle in de affaire van de kernuitstap.
- Behoudens onverwachte gebeurtenissen, zal de N-VA niet meer de grootste Vlaamsnationale partij zijn en dan ook niet als eerste de kans krijgen om enig initiatief te nemen. Als de peilingen blijven wat ze zijn, wordt dat het Vlaams Belang en krijgt Vlaanderen een unieke kans om een eerste stap te zetten naar meer zelfstandigheid. Raar genoeg zal dat mede afhangen van de N-VA-kiezers die aangeraden zal worden althans tenminste gewestelijk VB te stemmen.
- O ja, er is nog de PvdA/PTB, maar dat is geen Vlaamse, maar een Belgische partij, met één perfect tweetalige voorzitter (niet toevallig van Vlaamse afkomst), wat het eveneens Belgische, niét Vlaamse Groen/Ecolo niet eens kan zeggen, maar daar houdt het ook bij op. Vlaanderen wil geen nieuwe DDR worden..
Lezer Walter, die bijna elke dag reageert, schrijft terecht dat wie zelf een tuin heeft iets kan doen aan de prijzen die men aan groenten tegenwoordig betaalt. Toen wij ons stukje grond kochten voor de woning, hadden we te maken met de Kastelse zandgrond, die grotendeels uit zavel bestond. We kregen later echter de kans om een stukje van zo’n 100 m² bij te kopen dat anderhalve meter lager lag en echte grond was, geen zand. Ik ben daar een moestuin begonnen en koop in de winkel alleen nog groenten in de winter, in de eerste plaats voor de soep, maar ook witloof uit volle grond, die ik eet als sla met tartaarmayonaise. Ik heb die ooit zelf proberen te telen, maar dat was geen succes. Dat is iets voor specialisten. Men is er een heel jaar mee bezig en één nacht serieuze vorst is er soms teveel aan. Die witloof is trouwens ook van hier.
Voor de rest weck ik alles wat kan, zoals diverse (staak)boontjes, tomaten (uit de serre), warmoes, rode bietjes en labbonen, die ik oogst op halve grootte* zodat men ze kan eten mét de schil. En wat ik daaraan over hou, gaat naar de kippen. Die krijgen van mij elke dag ook vers groen, wat de kleur van de eieren roziger maakt en de kwaliteit beter.
--
*Lab- of tuinbonen was vroeger arme-mensen- eten. Men liet ze helemaal uitgroeien, waarbij ze wel heel voedzaam waren, maar niet lekker en men de schil eraf moest halen alvorens ze te kunnen eten. Ze oogsten op halve grootte heb ik geleerd toen ik in Eindhoven ben gaan werken.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 augustus, is het voorbarig te denken dat de financiële problemen in dit land minder zullen worden door het succes van de staatsbon-uitgifte. Wie die koopt ziet zijn geld niet meer waard worden, alleen minder waarde verliezen zolang de inflatie hoger blijft. Zelfs mocht die uitgifte straks de 20 miljard euro overtreffen, met overheidsuitgaven van zo’n 300 miljard per jaar is dat nog maar goed voor het dekken van de staatsuitgaven met minder dan één maand.
Ondertussen is het succes van de staatsbon – men zou het een rage kunnen noemen - mede een excuus om de financiële hervorming niet verder af te werken en vergeet men gemakshalve dat er op die staatsbon door de belastingbetaler rente moet worden betaald en dat het ook de gewone burger zal zijn die de vergoedingen betaalt die de banken krijgen voor het verkopen van die staatsbon. De banken zijn in deze immers één van de tussenpersonen en die doen dat niet gratis. Ze blijken nl een premie te krijgen op elke euro aan staatsbonnen die ze verkopen. Die ligt hoger dan de basisrente en zal ervoor zorgen ze er ook goed aan zullen verdienen, dé reden waarom onze banken zich in deze zaak gedeisd houden.
Misschien redt Van Peteghem hiermee wel zijn CD&V van de dreiging van de kiesdrempel – een kinderhand is snel gevuld - maar daar zal het wel bij blijven…
Van de financiële hervorming die Paarsgroenplus zou doorvoeren, komt voorlopig niets in huis en zal die waarschijnlijk over de verkiezingen van 2024 geheven worden. Het ‘kiesvee’ wordt ondertussen gesust met de staatsbon.
Ook voor de overeenkomst van de federale regering met Engie over de herstart van Doel 4 en Tihange 3, is er nog altijd geen definitief akkoord over de berging van het nucleaire afval. Het gaat erom dat Engie wel bereid is daarvoor 15 miljard euro (!) op tafel te leggen, maar er dan ook vanaf te zijn. Dat betekent dat die enorme som geld in e.o.a. fonds zal moeten gestort worden en alleen voor die berging zal mogen gebruikt worden en niet eerder of voor iets anders. Daar dit nog jaren kan duren, zal de verleiding van toekomstige regeringen groot zijn om er ondertussen wél iets anders mee aan te vangen. We hebben daarvan al enkele beruchte voorbeelden van Verhofstadts regeringen, toen die het geld van het Belgacom pensioenfonds opmaakten, om nog te zwijgen van de sale-and-lease-back operaties en het Zilverfonds van Vande Lala dat tenslotte een lege doos bleek te zijn.
--
Tijdens het bezoek van Pasbon aan Di Pippo in Namen, werd het probleem aangekaart van de Waalse werklozen die liever stempelen dan in Vlaanderen te komen werken. Di Pippo wist daarbij te vertellen dat zijn streekgenoten beter Nederlands zouden leren als tweede taal, maar hij spreekt het zelf niet, evenmin als Bouchez, die andere hardroeper, die al twee jaar zegt Nederlands aan het leren te zijn, maar waarvan we nog het eerst woord moeten horen. ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is hier wel op zijn plaats.
In het Engels noemt men frietjes doorgaans ‘French fries’, tot grote ergernis van onze culinaire sector, die vindt dat het een oer-Belgisch product is. De laatste tijd wordt dit argument evenwel serieus afgezwakt doordat enkele grote Vlaamse frietreuzen de grens met Frankrijk zijn overgestoken.
In mijn blog van 15 juli ll. had ik het reeds over het feit dat steeds meer West-Vlaamse bedrijven investeren in Noord-Frankrijk, gewoon omdat ze in de eigen provincie geen medewerkers meer vinden en die van de aangrenzende provincie Henegouwen – waar de grootste werkloosheid heerst in dit land – het vertikken in West-Vlaanderen te komen werken. Dit laatste heeft niets met de taal te maken, want de Noord-fransen komen wel in West-Vlaanderen werken. Door het feit dat Frankrijk echter steeds meer investeert in de Noord-Franse werkgelegenheid, vooral rond Duinkerke, zit het er dik in dat er steeds minder Noord-Fransen naar West-Vlaanderen zullen komen. Met als resultaat dat West-Vlaamse ondernemers zelf de grens oversteken en gaan investeren in Noord-Frankrijk.
Dit laatste wordt nog bevestigd door het nieuws dat het West-Vlaamse voedingsbedrijf Agristo 350 miljoen euro gaat investeren in een nieuwe aardappelfabriek in Cambrai. Dit alles in het kader van wat Macron de ‘re-industrialisatie’ van het departement Pas-de-Calais* noemt. Vergeten we niet dat de doorsnee inwoner – de Frans-Vlaming, zeg maar - daar ook van Vlaamse afkomst is, ‘die ook het werken in de genen zal hebben’, zoals Magnette het ooit verwoordde.
Agristo is trouwens niet het eerste Vlaams bedrijf dat investeert in ‘Les Flandres’ zoals de Fransen Frans-Vlaanderen noemen. Ook Clarebout, een andere West-Vlaamse aardappelreus, bouwt er een nieuwe fabriek en begin deze zomer nam het West-Vlaamse familiebedrijf De Brabandere in één klap zes betonfabrieken over in Noord-Frankrijk en zijn er nog een paar die er ernstig aan denken de stap te zetten.
En dat alles o.m. omdat ze in Henegouwen ‘levensgenieters’ willen blijven (weer dixit Magnette’) die liever tot hun pensioen leven van ‘den dop’ (betaald door Vlaanderen).
--
* Nog een mopje dat erbij past. Een vrachtwagenchauffeur uit ‘de Vlaanders’ moest zijn lading naar Calais brengen. Hij vertrok ’s morgens vroeg, maar was na enkele uren reeds terug, mét zijn lading. ’Ja, zei hij, opeens zag ik daar staan ‘Pas de Calais’ en ben ik dan maar teruggekomen’.
Van een ‘Bourgondische’ coalitie N-VA en Vooruit voor de mogelijke vorming van een volgende Vlaamse regering (eventueel aangevuld met Open VLD en/of CD&V), lijkt niets meer in huis te zullen komen. Sinds het uit de kast komen van Transconnah, gelooft zelfs stratego-meester Bart De Wever er niet meer in. Ook het kaviaarsocialisme heeft blijkbaar zijn grenzen.
Wat dan wel? Volgens De Wever moet het dan maar ergens van rechts komen, meer bepaald van de rechterflank van CD&V en/of Open VLD, twee partijen die straks misschien met de kiesdrempel geconfronteerd kunnen worden.. In West-Vlaanderen denkt Bart daarenboven nog de LDD-troefkaart te hebben met Deckerken. Die heeft als onafhankelijke al eens mogen genieten van een N-VA-lijstduwerplaats in de vorige verkiezing en haalde toen 40.000 voorkeurstemmen, amper 4.000 minder dan N-VA- lijsttrekker Sander Loones. De belangrijkste reden waarom de ex-judocoach nog geen beslissing heeft genomen om weer met een LDD-lijst op te komen, zou niets met de Vlaamse zaak te maken hebben, maar dat hij een plaatsje opeist voor zoon Dimitri. It’s all-in the family…
De Wever zegt te hopen in elk geval straks geen nieuwe Vlaamse regering te moeten oprichten met vier partijen. Alsof hij het maar voor het zeggen zal hebben, terwijl de grootste partij – volgens alle laatste peilingen - meer dan waarschijnlijk deze keer niet de zijne zal zijn, maar die van Tom Van Grieken, aan wie geen vragen worden gesteld, maar die – als het zo zal zijn - wel de eerste wordt die aan bod zal komen.
Het leven kan hard zijn voor een historicus die het niet aan durft zelf geschiedenis te schrijven als hij er eens de kans toe krijgt…
We zitten in de laatste week van de grote vakantie en de festivalgekte, en de politiek moet weer aan de slag. In tegenstelling tot de Quattro Stagioni van de echte Vivaldi, zal deze van Paarsgroen niet eindigen na de winter, maar vóór de zomer al zijn afgelopen. Als beeldspraak kan dat tellen. Problemen zijn er ondertussen zat. Denk bv maar aan de energiebevoorrading voor de volgende jaren.
Volgens Sam Hamels, een postdoctoraal onderzoeker in renergie-economie aan de UGent, verloor België sinds eind september vorig jaar 2 gigawatt aan CO2-arm vermogen. De reden daarvoor was de sluiting van de kerncentrales Doel 3 en Tihange 2. Daardoor daalde de elektriciteitsproductie met meer dan 5.000 gigawatt-uur en die werd maar voor een kwart vervangen door hernieuwbare stroom. Om dezelfde capaciteit te kunnen houden zal men later het verschil uit gascentrales moeten halen, centrales die nog moeten worden gebouwd, zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘die Dunkelflaute’).
Volgens hoogspanningsbeheerder Elia zal de CO2-uitstoot van het Belgische elektriciteitspark de komende jaren nog gevoelig stijgen. Dat zal mede komen door het inschakelen van die gascentrales om het steeds groter verbruik van elektrisch aangedreven wagens en warmtepompen te compenseren.
De nationale staatsbon van onze minister zonder financiën lijkt een groot succes te zullen worden en bewijst nog maar eens dat België een arm land is met rijke mensen. Of die allemaal ook slim zijn, zal de toekomst moeten uitwijzen. Hun geld wordt nl niet méér waard, maar men verliest er minder door zolang de inflatie hoger blijft dan wat de staat geeft. In een land met de op één na (Griekenland) hoogste staatsschuld van Europa, is dat geen evidentie.
--
Het nieuwe schooljaar begint voor het Franstalig onderwijs vanaf vandaag en meteen hebben de rode en blauwe vakbonden al een stakingsaanzegging gedaan. Daarbij bewijzen ze nog eens – voor zover dat nog nodig was – dat in Francofonië niét werken belangrijker blijft dan het wél te doen. Voor Vlaanderen geldt de regel: ‘Als je niets te doen hebt, doe het dan niet hier’ (grapje).
--
En nóg een grapje, de verleden tijd van ‘komkommersla’ :
Op Brussel-Zuid is men met de grote middelen de buurt eens gaan opknappen, maar dat lijkt voorlopig slechts eenmalig – een doekje voor het bloeden, zeg maar - en het kan goed zijn dat het de volgende week daar weer business as usual wordt.
Zoals ik al meer dan eens geschreven heb, kan al die miserie in Brussel zeer eenvoudig worden opgelost als men van de zes nu bestaande politiezones er één maakt. Door dat te doen zal men meteen volk genoeg hebben – misschien zelfs teveel - zal het probleem dat men in één nu bestaande zone oplost zich niet naar een andere verplaatsen en kan men veel geld uitsparen aan het reduceren van zes-dubbele functies, die nu alleen maar goed zijn voor het zwarte-pietenspel.
Als men dat zou doen en zien dat het werkt, kan men verder gaan en nog één gemeente overhouden van huidige negentien. Tenslotte maakt men van het huidige gewest en stad één entiteit – een stadsgewest - waarbij het hoofd tegelijk burgemeester en minister-president zou zijn.
Tenslotte schaft met de Fédération Bruxelles-Wallonie af en brengt men de bevoegdheden van die Franse Gemeenschap onder bij het Brussels- cq Waals gewest. Dat laatste kan zonder staatshervorming, want volgens de Belgische Grondwet bestaat die officieel niet eens, heeft die ook geen inkomsten en is die daarom hopeloos verlieslatend.
--
En dan nog iets heel anders, zeker voor wie toevallig in de tuin courgetteplanten heeft staan. In de weekeindkrant van De Standaard staat een recept om gefrituurde courgettebloemen klaar te maken, waarbij men 24 bloemen nodig heeft. Ik heb daar een veel simpeler recept voor dat wij indertijd hebben meegebracht uit Sardinië:
Pluk een half dozijn mannelijke courgettebloemen – dat zijn die op de dunne stengels waar toch geen courgette aan zal komen – was ze goed en snij ze fijn. Doe er twee rauwe eieren bij en bak ze als een omelet, eventueel met wat zout. Simpel maar heerlijk.
Ik ben een operaliefhebber. Dat heb ik aan mijn vrouw te danken. Bij haar vader thuis zongen broers en zussen opera- aria’s en mijn vrouw reed als kind al mee met haar vader – met de fiets – van Kalmthout naar Antwerpen - om er ’s zondags de matinee van de opera in Antwerpen mee te maken.
Mijn vrouw en ik hebben vijftien jaar een abonnement gehad op de opera van Luik. Waarom Luik en bv niet Antwerpen? Wel, wij zijn eerst enkele keren naar Antwerpen geweest bij het begin van de VLOS, de Vlaamse Opera Stichting (de samenwerking van Antwerpen en Gent). We zagen er de allereerste voorstelling, ‘Simon Boccanegra’ van Verdi, met José Van Dam in de hoofdrol en Koen Crucke in een bijrol! Daarna nog een paar, waaronder McBeth, ook al van Verdi. Op een gegeven ogenblik begon men daar aan een serie van Puccini onder leiding van regisseur Robert Carlsen, een Canadees, als ik me niet vergis en die man dacht het beter te weten dan de componist. Het werd één grote flop. Ondertussen vernamen we van onze zoon, ook operaliefhebber geworden, dat men in Luik de opera’s nog gaf volgens het originele libretto van de componist. We zijn daar een paar keer gaan kijken (en horen) en toen dat bleek te kloppen, hebben we er een abonnement genomen. Al bij al was Luik niet zoveel verder van Kasterlee, één uur rijden via de Boudewijnsnelweg en men gaf er de boventitels ook in het Nederlands.
Waarom heel die uitleg? Wel, eens we de opera-microbe te pakken hadden, hebben we ook vier keer de opera gezien in de arena van Verona, tweemaal in Wenen (Staatsoper & Volksoper) en eenmaal in Bayreuth, in het operagebouw dat Richard Wagner, met de centen van Ludwig II van Beieren, had laten bouwen. We zagen er Parsifal, Wagners laatste opera.
En daarmee zijn we bij Wagner gekomen. De man schreef een hele reeks opera’s, van ‘De Vliegende Hollander over Lowengrin - dat zich afspeelt op de Schelde - , Tannhäuser, Tristan und Isolde tot ‘De Ring des Niebelungen’.
Dat laatste is een verhaal in vier opera’s, in totaal 15 uur muziek, waaraan Wagner 35 jaar gewerkt heeft, niet alleen de muziek schreef, maar ook het libretto: ‘Das Rheingold’, ‘Die Walküre’, ‘Siegfried’ en ‘Die Götterdämmerung’. Het vertelt de geschiedenis van een dwergkoning (Niebelung) die het Rijngoud steelt van de Lorelei rots, het daarna kwijt speelt aan Wotan, de oppergod uit de Germaanse oudheid en dat ermee eindigt dat iedereen die dat goud in handen krijgt, wel machtig wordt, maar er tenslotte aan ten onder gaat.
En laat dat nu exact zijn wat er is gebeurd met Jevgenij Prigozjin, die als een moderne Nibelungenkoning, de oligarch der oligarchen, aan geld en goud is ten onder gegaan in zijn laatste bedrijf, een Götterdämmerung waardig.
Nederland krijgt er nog maar eens een eenmanspartij bij. Na Pim Fortuyn (Leefbaar Nederland), Geert Wilders (Partij Voor de Vrijheid) en Thierry Baudet (Forum voor Democratie) is het nu de beurt aan de man met de onmogelijke naam Pieter Omtzigt om eens aan de boom te schudden. Hij zit al enkele decennia voor het CDA in het Nederlandse parlement, de laatste twee jaar echter als onafhankelijke, nadat hij het zgz ‘toeslagenschandaal’ had blootgelegd, waarbij tienduizenden, vaak achtergestelde families, onterecht beschuldigd werden van fraude in de kinderopvang. Bij de volgende verkiezingen, over zo’n drie maanden, voorspelt men dat de nieuwe partij die hij heeft opgericht, het ‘Nieuw Sociaal Contact’, riskeert zo’n derde van de stemmen te behalen. Omtzigt zelf ambieert de post van premier niet, dat heeft hij gemeen met Caroline* van der Plas, nog zo’n Nederlandse runner-up, maar dan van de BBB (BoerBurgerBeweging), die de laatste provinciale verkiezingen in Nederland won. Eén zaak staat vast: in Nederland, net zoals bij ons, is men de traditionele partijen kotsbeu.
Of het allemaal veel gaat uithalen is maar de vraag. De Nederlands Einzelgänger lijken allemaal zo’n beetje op wat bij ons Deckerken teweeg bracht, maar dan met veel minder succes. Die laatste, die momenteel nog zetelt als onafhankelijke bij de N-VA, zou overwegen bij de volgende verkiezingen bij ons weer met een eigen LDD-lijst mee te doen, als een soort alternatief tussen VB en N-VA. De kans is echter groot dat zijn lijst dit keer de kiesdrempel niet haalt en dan riskeren de Vlaamsnationalisten enkele procenten te verliezen die hen de meerderheid in het Vlaams parlement zouden kunnen kosten. Het zou een serieuze afgang betekenen voor de ooit meest succesvolle judocoach van dit land…
*Ik heb er Caroline van gemaakt, Roepie. Bedankt voor de attentie.
--
N.a.v. de reactie van lezer Lucas op mijn blog over de vliegtuigcrash waarbij Prigozjin betrokken was, ben ook ik van mening dat De Standaard (meestal) niet betrouwbaar is. Dit bericht stond wel in De Standaard, maar was van de hand van Christo Grozev van het onderzoekscollectief Bellingcat en kwam uit The Financial Times.
Wie wat meer over deze zaak wil weten, verwijs ik naar mijn blog van 7 dezer (‘Africa addio’) naar de reactie van lezer Fernand Dhondt, een specialist ter zake voor wat Oost-Europa betreft.
Tijdens de Tv-journaals van gisteravond kwam het bericht binnen van de vliegtuigcrash van een privévliegtuig dat vertrokken was in Moskou en naar St Petersburg vloog. Volgens de eerste berichten zou Wagner-baas Prigozjin onder de slachtoffers zijn. Zijn naam stond in elk geval op de passagierslijst van tien personen.
Als het verhaal klopt, zou het geen verrassing zijn. In mijn blog van 17 dezer (‘De Adenauer-optie’) schreef ik reeds dat de Russische roebel voor het eerst sinds de inval in Oekraïne een flinke duik had gemaakt. Ik haalde die gegevens uit De Standaard van woensdag 16 augustus, waarin o.m. op bladzijde 14 letterlijk het volgende stond:
‘Het probleem Prigozjin is bovendien niet opgelost. Volgens Christo Grozev, de gezaghebbende baas van onderzoekscollectief Bellingcat, zijn er slechts twee opties: “Ofwel komt er een tweede couppoging, ofwel wordt Prigozjin uit de weg geruimd”, zei hij in een gesprek met de Financial Times’.
Dat laatste is nu gebeurd. Er moet niet altijd vergiftigd worden in de schurkenstaat die het Rusland van Poetin geworden is…
In het spoorwegstation van Brussel-Zuid, de zgz ‘Midi’, kan de plaatselijke politie de criminaliteit niet meer de baas. Het laatste jaar werden daar bijna evenveel overtredingen vastgesteld als in de treinstations van alle Vlaamse centrumsteden samen! En zeggen dat dat probleem snel zou opgelost zijn, mocht men de huidige zes Brusselse politiezones versmelten tot één geheel. Die politiezones, die we gemakshalve verticale indelingen zouden kunnen noemen, worden dan nog eens gekruist door in dit geval drie horizontale: de federale, de lokale en de spoorwegpolitie.
Als een stad als New-York, met tien keer meer inwoners dat kan, waarom Brussel dan niet? Men zou meteen misschien zelfs politie teveel hebben. Als Brussel het kan doen met één brandweerkorps, waarom dan niet met één politiezone?
Een dergelijke ingreep zou ook een eerste stap kunnen zijn in de ontmanteling van het politieke gedrocht dat het huidige Brussel is, met zijn 19 gemeenten, evenveel burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s. Een tweede stap zou zijn het Brussels gewest en de stad samen te voegen, waardoor ook daar zowat de helft van de overbodige, duurbetaalde functies weg zouden vallen, men jaarlijks miljarden euro’s zou kunnen besparen en men veel efficiënter zou kunnen werken.
