Peilingen blijven momentopnames. Als men ze echter blijft volgen en vergelijken, geven ze wel een trend weer. Het is dan ook uitkijken naar de volgende politieke peiling in Vlaanderen, al was het maar om te zien hoe het allemaal verder blijft gaan: de implosie bij Open VLD, de achteruitgang bij Groen, de stand bij Vooruit na Transconnah’s outing, diens zattemanspraat en de pogingen van de partij om eigen de grensoverschrijdingen af te kopen. Dat neemt zelfs La Gauche Caviar niet.
Het zal moeilijk worden voor Bart De Wever om straks nog een Vlaamse regering te vormen met socialisten en een derde traditionele partij. Zelfs met vier wordt het moeilijk als al die partijen pluimen verliezen, de zijne inbegrepen. Vergeet niet dat bij de laatste peiling nog steeds zo’n 75% van de N-VA-kiezers wilde samenwerken met het Vlaams Belang, als beide partijen samen de meerderheid zouden halen in het eigen parlement.
Als die trend zich voortzet, kunnen we niet beter wensen dan de N-VA-kiezers te vragen om volgend jaar tenminste gewestelijk voor het Vlaams Belang te stemmen en er zo mee voor te zorgen dat Vlaanderen eindelijk een eerste stap zal kunnen zetten naar meer zelfstandigheid.
--
En dan nog dit:
Bij de covid-19 vaccinaties van dit najaar is slechts de helft van de bestelde voorraad opgebruikt. Nog opmerkelijker, 80% de wel toegediende vaccins gebeurde in Vlaanderen. Hoe men er ook tegenaan kijkt, nog eens een zoveelste bewijs is dat het in dit land om twee verschillende volkeren gaat, op alle gebied.
Aldo wie? Wel de Brusselse zakenman Baron Aldo Vastapane die zopas overleden is. Dat meldde de Franstalige krant La Libre en het nieuws werd bevestigd door VTM en Kanaal Z. Vastapane, Italiaan van afkomst, werd 97 jaar oud. Hij was van vele markten thuis en kende ook veel invloedrijke mensen. Hij maakte fortuin nadat hij Martini, het bekende Italiaanse vermouth-merk, was beginnen te importeren in België. Daarnaast was hij ook actief in de Brusselse vastgoedsector, in de taxfree shops van Zaventem en na het faillissement van Sabena, van 2002 tot 2004, had hij ook Sobelair in zijn portefeuille, tot die charter luchtvaartmaatschappij uiteindelijk failliet ging.
Volgens de roddelpers had Vastapane ooit een relatie met koningin Paola, toen die – nog als prinses - tijdelijk niet meer bij Albert was en zou Aldo Vastapane (uitspraak ‘Vastapanee’ ,op zijn Italiaans, niet ‘Vastapan’, op zijn Frans) de natuurlijke vader van prins Laurent zijn. In tegenstelling tot de buitenechtelijke dochter van Albert II, waar heel wat is komen kijken vóór die haar erkende, is er over Laurent nooit herrie geweest, althans niet officieel. Feit is wel dat ‘Lorenzo’ niet gelijkt op welke Saksen-Coburger ook en Alberts dochter wél…
--
En dan nog iets heel anders. De storm die ons dezer dagen teistert heeft men Ciarán genoemd. Aan het accent te zien, moet dat een woord van Spaanse afkomst zijn. Woorden die in het Spaans eindigen op een klinker, op ‘n’ of ‘s’ hebben de klemtoon op de voorlaatste lettergreep. Als dat niét zo is, moet er een accent staan op de klinker met de klemtoon. Verder wordt een ‘c’ vooraan op een woord in geen enkele taal als ‘k’ uitgesproken als er een ‘i’ of een ‘e’ volgt.
Al onze nieuwslezers spreken het woord ciarán dan ook verkeerd uit. Dat doen ze trouwens ook met veel Spaanse namen van plaatsen en voetbalploegen, waar ze de Spaanse dubbele ‘ll’ op zijn Frans uitspreken (‘j’) en niet op zijn Spaans (‘lj’). Dus ‘Sevija’ i.pl.v. ‘Sevilja’. Als ze het echter hebben over de befaamde Spaanse visschotel Paella, spreken ze die wél goed uit. Aan hun buikgevoel zal het dus niet liggen…
In het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 is de N-VA met een soort pre-campagne op de proppen gekomen, gepaard met een videoboodschap van Bart De Wever, die pleit voor begrotingen in evenwicht, een eerlijke Sociale Zekerheid, lagere belastingen en investeringen in innovatie. Daar kan niemand iets tegen hebben. Voor een Vlaamsnationale partij die de zelfstandigheid van de regio als eerste partijprogrammapunt heeft, is dat echter niet genoeg, misschien de reden waarom Bart het heeft over een ‘pre-campagne’. Daar zijn ook nog punten zoals woke, identiteit, veiligheid en migratie. Zonder die laatste punten – als we even de migratie vergeten – lijkt de precampagne eerder iets déjà vu: een bijsturing door mister Stratego himself, weg van de communautaire confrontatie. Een ‘Herontdekking van de bocht van Bracke’, zoals journalist Bart Brinkman het noemde in De Standaard van 31 oktober, als een lelijke eerste misrekening van de partij.
--
Wat Vlaanderen nodig heeft, is in eerste instantie in het eigen parlement een Vlaamsnationale meerderheid, die de soevereiniteitsverklaring kan uitspreken, dan een ronde tafel met de andere regio’s, waarbij duidelijk afgesproken wordt wat ze nog samen gaan doen en wat niet, het opheffen van de nutteloze Senaat en de provincieraden en de verplichting voor elke regio om verantwoordelijk te worden voor eigen budget en begroting. Een einde dus aan de transfers en een afspraak hoe we de staatschuld zullen verdelen. Brusselaars en Duitstaligen krijgen de gelegenheid zelf te kiezen of ze apart blijven dan wel een (con)federatie willen aangaan met een andere regio. Als Brussel bij Vlaanderen wil blijven – wat weinig waarschijnlijk is - zal het flink moeten afslanken. Als de Brusselaars dat niet willen, zij het zo en wordt Antwerpen de nieuwe Vlaamse hoofdstad.
Open VLD is niet de enige Vlaamse traditionele partij die grote problemen kent. Ook het Vooruit van ons mateke raakt niet weg uit het grensoverschrijdend MeToo-straatje. Na Transconnah’s outcoming en zijn problemen met wat hij allemaal zou gezegd (en misschien gedaan) hebben, krijgt nu ook het bestuur van de partij de wind van voren n.a.v. allerlei wanpraktijken binnen datzelfde bestuur, waaruit het zich vrij dubieus trachtte vrij te kopen.
Alleen cd&v lijkt zich voorlopig min of meer te handhaven na het succes van de staatsbons, die de mensen niet rijker, alleen een beetje minder armer heeft gemaakt. Vraag is maar of die euforie er op 9 juni 2024 nog zal zijn. Ook het voordragen van Wouter Beke als lijsttrekker bij de volgende Europese verkiezingen was geen goed idee, uitgerekend voor een partij die het nog overwegend van kiezers van de derde (en vierde) leeftijd moet hebben.
Tenslotte is er nog Groen waar ook al enkele bekende figuren er de brui aan geven. Eerst was er al Kristof Calvo, daarna Bjorn Zroska en nu ook Wouter Devriendt die het voor bekeken houden, dat terwijl Meyrem Almaci zich onopgemerkt in het Vlaams parlement verscholen heeft. Voeg daarbij dat het koppel voorzitters dat de partij ‘rijk’ is, voor het grote publiek nobele onbekenden blijven en men kan zich serieus gaan afvragen wat daar volgende zomer nog van zal overschieten.
Meer dan ooit worden de volgende verkiezingen dan ook een electorale gebeurtenis zoals Vlaanderen er nog nooit een heeft meegemaakt en zal het er op aankomen dat de twee Vlaams nationale partijen verder blijven inbeuken op de trado’s plus Groen en elkaar niet in de wielen rijden. Alleen dan kan er volgend jaar een Vlaamsnationale meerderheid komen in het eigen parlement, de ‘conditio sine qua non’ om een eerste stap te zetten richting Vlaamse zelfstandigheid. Als Open VLD, cd&v en Groen achteruit blijven gaan en de opmars van de partij van ons mateke stokt – wat in de lijn der verwachtingen ligt – kan er moeilijk iets anders komen dan een Vlaamse deelregering met uitsluitend Vlaamsnationalisten. Tot spijt van wie ’t benijdt.
Bartje Somers heeft het zondag nog eens mogen komen uitleggen op het VTM-nieuws. Hij gaf ruiterlijk toe dat er een hoop is misgelopen in zijn liberale partij en vertelde wel een tiental keren dat ze nu met nieuwe gezichten en verse ideeën gaan komen en dat het allemaal weer beter gaat worden. ‘Morgen scheert men weer gratis!’. Daarbij noemde hij in de eerste plaats zijn poulain Ongena en die van Quicky, Van Tigchelt. Die laatste zit er reeds, al heeft die ook heel wat van zijn eigen Vlaamse kiezers niet mee. Als het een troost mag zijn: Gwendolientje zou erger – zeg maar linkser en minder technisch ter zake – geweest zijn.*
Somers zelf zou niet meer opkomen, toch niet meer als minister, hoogstens nog als lijstduwer, maar wel kandidaat voor het burgemeesterschap in zijn Mechelen. Quicky achterna, zeg maar, die ondertussen in zijn Kortrijk de burgemeestersjerp reeds weer heeft omgord.
De miserie bij Open VLD is er gekomen bij de federale regering Verhofstadt I, toen de man die sneller loog dan zijn schaduw, dat bevestigde door exact het tegenovergestelde te doen wat hij zwart op wit voorop gezet had in zijn eerste drie burgermanifesten. Zijn vierde was al een eerste poging om te zeggen ‘dat het maar voor te lachen was’. Later deed Lachaert dat nog eens over. Geen van beide heren - en bij uitbreiding de hele Open VLD - beseft nog steeds niet dat vertrouwen iets is dat men slechts krijgt als men doet wat men zegt, niet het tegenovergestelde.
--
* Doet me denken aan dat mopje over het verschil van een specialist en een manager:
- Een specialist is iemand die veel weet over weinig, steeds meer komt te weten over steeds minder en op de duur alles weet over niets.
- Een manager weet weinig over veel, komt steeds minder te weten over steeds meer en weet op de duur niets van alles.
Het valt op dat uitgerekend Egbert Lachaert momenteel oproept tot samenhorigheid in de versplinterde Open VLD. De man beweert nog altijd de diepblauwe achterban van de partij te vertegenwoordigen, nadat hij bij het tot stand komen van Vivaldi juist diezelfde achterban in de steek had gelaten. Dat hij tenslotte is afgetreden als voorzitter van de partij had hij drie jaar eerder moeten doen nadat bleek dat hij de belofte aan zijn achterban niet had kunnen waarmaken en dat niet zijn voorstel, Paarsgeel, maar dat van Gwendolientje, Paarsgroen, het had gehaald. Gwendolientje heeft er zelf ook geen voordeel uit kunnen halen. Het was: ‘Alles voor Alexander en niks voor een ander’. In werkelijkheid heeft Open VLD zich grof vergist door te denken dat de zgz ‘kanseliersbonus’ de partij er weer bovenop zou helpen. Die bonus heeft alleen gediend om de federale Paarsgroene regering een in de eerste plaats linkse koers te laten varen. Straks krijgt Crootje, zoals ik hem altijd genoemd heb (zoon van), nog een troostprijs in de vorm van e.o.a. internationale betrekking zoals gebruikelijk bij gebuisde federale politici. Denk maar aan Michel, Turtelboom en Peeters, om ‘Selfservice’ Wouter Beke (dixit Kaaiman) niet te vergeten, die van cd&v de eerste plaats heeft gekregen voor de komende Europese verkiezingen. Belgische politiekers zijn als katjes, die bij het vallen ook steeds op hun pootjes terecht komen.
--
‘politique politicienne’ is een aanduiding die in de Vlaamse media vaak wordt gebruikt voor een politiek die zich meer concentreert op politieke strategieën en machtsverhoudingen dan op inhoudelijke kwesties.
In mijn blog van 22 dezer (‘Exit Quicky’) schreef ik reeds dat het opmerkelijk was dat het steeds Vlaamse ministers waren die zelf ontslag namen als er federaal iets mis loopt. Daarbij gaf ik nog als voorbeeld wat Lowie Tobback was overkomen in de zaak Semira Adamu en later Stefaan Declerck en Vande Lanotte bij de ontsnapping van Dutroux. In zijn wekelijkse column in De Tijd komt Rik Van Cauwelaert daar ook op terug. Meer nog, hij breit er nog een verlengstuk aan.
Van Cauwelaert noemt het ontslag van Declerck en Vande Lanotte ‘Het meest onzinnige ontslag in de Belgische politieke annalen’. Ze waren, bij manier van spreken, hun bureau nog aan het opruimen toen Dutroux alweer was gevat (met de hulp van een boswachter!). En daar hield het niet bij op.
Eén jaar later moest niet alleen toenmalig minister van Volksgezondheid, Marcel Colla (SP,) ontslag nemen na het uitbreken van de dioxinecrisis, maar ook de minister van Landbouw Karel Pinxten(CD&V), ook al twee Vlaamse ministers. Die laatste moest opstappen op vraag van de SP als tegengewicht voor het eigen verlies.
Onder de regering Michel waren er de aanslagen in Brussel en Maalbeek, en toen wilde de minister van Binnenlandse zaken, Jan Jambon, zelf ontslag nemen. Nadat diens partij eiste dat dan ook de minister van Justitie, Koen, Geens (CD&V), moest opstappen werd hun beider ontslag door Michel geweigerd, maar het waren toch weer twee Vlamingen die de eer aan zichzelf wilden houden.
Zelfs nu, na het ontslag van Quicky, die zelf besliste dat te doen, wou men dat Annelies Verlinden (cd&v) bij wijze van compensatie dat ook deed, maar dat laatste is (voorlopig?) niet doorgegaan.
We leven in onzekere tijden. Een gevolg daarvan is dat heel wat bedrijven het moeilijk krijgen. Dat heeft te maken met de aan de gang zijnde oorlogen in Oekraïne en Gaza, maar ook met onze automatische index (‘Only on Belgium’) waar in de eerste plaats onze bedrijven het slachtoffer van zijn. Wat daarbij opvalt, is wel dat er zo goed als geen ontslagen vallen, wel dat er tijdelijke werkloosheid wordt ingevoerd. De reden daarvoor is dat men bij veel bedrijven denkt, dat de huidige impasse maar tijdelijk is en men er hoopt weer bovenop te komen. Als dat gebeurt en men ondertussen mensen zou hebben ontslaan, bestaat er het gevaar dat men niet meer aan genoeg personeel zal geraken, gezien de huidige krapte op de markt.
Ondertussen blijkt op de arbeidsmarkt dat de Vlaamse economie al sinds 2008 elk jaar met 0,3% méér groeit dan de Waalse en men er gemiddeld met een werkzaamheidsgraad van achter in de 70% blijft – in Oost- en West-Vlaanderen de 80% al voorbij - t.o.v. 61% voor Henegouwen en 65% in Luik. Door het feit dat het verschil er al zo lang is, heeft dat niets te maken met de vergrijzing, zoals sommige Waalse politici ons (en hun kiezers) proberen wijs te maken. Ook t.o.v. regio’s net buiten de Belgische grenzen liggen de percentages een stuk lager dan de Waalse. In enkele regio’s in Noord-Frankrijk, zoals die van Pas-de-Calais, waar het ook wat minder ging, is niet alleen de Franse Staat, maar ook een deel West-Vlaamse bedrijven aan het investeren omdat die laatsten nu al heel wat Noord-Fransen tewerk stellen in de eigen regio en vrezen ze anders kwijt te zullen spelen.
Ik ben het niet gemakkelijk eens met Brouckie, maar de nieuwe maatregelen van de aspirant geldverbrander tegen het roken bij jongeren kan ik wel bijtreden.
Zoals ik vroeger al eens heb geschreven, is er een groot verschil tussen stoppen met drinken en stoppen met roken. Bij wie stopt met drinken (van alcohol), past het lichaam zich daaraan aan. Voor wie er niet aan verslaafd is, kan een matig gebruik van alcohol zelfs helpen om de aders uit te zetten, wat eenzelfde resultaat heeft als het bloed verdunnen.
Bij wie stopt met roken, past zich het lichaam zich daaraan ook aan, maar alleen voor wat de nicotine betreft, die de verslaving veroorzaakt. Bij het roken komt er echter ook teer in de longen, waarbij de luchtblaasjes rond de longen verstopt raken. Met de teer – die bij jointjes zeven keer meer kan zijn dan bij tabak – komt het met die longblaasjes nooit meer goed. Dat maakt dat de longen tenslotte het bloed niet meer zuiveren zoals het hoort en heel wat rokende mensen niet zozeer sterven van longziektes, maar van verstopte hart- en bloedvaten.
Met roken stoppen is een kwestie van karakter. Men hoeft dat niet te doen door allerlei medicamenten en andere middeltjes te gebruiken, maar gewoon ermee op te houden. Ik heb dat ook gedaan, 50 jaar geleden, na 10 jaar gerookt te hebben. Nooit spijt van gehad en veel geld mee uitgespaard.
Na de moorden in Brussel heeft de stad vanwege de federale regering de bevestiging gekregen voor meer politie, zowel federaal, lokaal als spoorwegpolitie én meer geld. Dat laatste was niet nodig geweest mocht ze van de zes (straks misschien zeven) politiezones er één gemaakt hebben, zoals ik in deze rubriek al meermaals gesuggereerd heb. Dan was er meteen politievolk genoeg door het wegvallen van de zes onderverdelingen met elk een commandant en allerlei tussenpersonen. Als een stad als New-York, met tienmaal meer inwoners, dat kan moet dat zeker ook mogelijk zijn in de veel kleinere stad die Brussel is. Het Brussels gewest met zijn 19 gemeenten kan wel één brandweerkorps hebben, maar niet één politiezone…
Daar houdt het trouwens niet bij op. Antwerpen, dat dezelfde problemen heeft als Brussel, met daar bovenop nog de grootste Joodse gemeenschap in dit land plus de drugsproblematiek in de haven, krijgt niets extra en moet zijn plan maar trekken. En dat wordt dan mede beslist door een minister van Binnenlandse Zaken, die wel niet verkozen is, maar straks toch moet proberen stemmen te halen in datzelfde Antwerpen. Of dat er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar ze woont in Schoten, zoals Joske Vermeulen...
Hoe men het ook draait of keert, deze federale Vivaldi regering of ‘Paarsgroen+’, zoals ik ze noem, is er een potje van aan het maken. Paul Van Tigchelt op Justitie is reeds het nummer zes op de lijst van niet-verkozen ministers. Frank Vandenbroucke (Volksgezondheid), Annelies Verlinden (Binnenlandse Zaken), Nicole De Moor (Migratie), Hadja Lahbib (Buitenlandse zaken) en Thomas Dermine (Relance) deden het hem al voor. Allemaal ministers zonder mandaat van de kiezer.
Ondertussen kan Open VLD niet veel anders meer dan puin ruimen. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 23 dezer (‘Geen grijze muis’) blijft hopelijk nog iemand achter om straks het licht uit te doen. Want er wordt daar wel gedebatteerd over de jobs, maar niet over hoe de partij weg zal geraken van de laatste plaats in de peilingen (en straks in de verkiezingen). Bij de postjespakkerspartij bij uitstek kennen ze iets van masochisme
Dat er onvrede is binnen de Open VLD is te begrijpen. Na de aanstelling tot partijvoorzitter van Tom Ongena, werd ook deze van Paul Van Tigchelt tot minister van Justitie ‘geregeld’ door een beperkte kring rond Crootje en zelfs niet eens door het volledige partijbestuur. Vraag is wel wat er gebeurd zou zijn als bv een Gwendolientje de baan gekregen had. Zelfs voor de postjespartij bij uitstek zou het een stap teveel geweest zijn. Van Tigchelt is niet verkozen, maar wel iemand die er iets vanaf weet in deze materie. Dat hij eerder links zou zijn… dat zijn de meesten bij de huidige Open VLD, die Paarsgroen verkoos boven Paarsgeel en de foto’s die daarover circuleren zijn gefotoshopt.
--
Persoonlijk vind ik dat een minister van Justitie in de eerste plaats iemand moet zijn met ervaring in Gerechtelijke kringen, een minister van Financiën uit het bankwezen en dat een minister van Defensie een (ex)militair moet zijn. Beroepspolitekers, die denken álles aan te kunnen, horen daar niet thuis, links noch rechts.
God weet wat we nog allemaal gaan meemaken tot de verkiezingen van 9 juni 2024, met daartussen nog het E.U-voorzitterschap dat al over een dikke twee maanden begint. Lol verzekerd.
--
De zaak van het dossier van de Tunesische moordenaar lag al een jaar stof te vergaren in een kast bij het Brusselse parket. Dat is niets nieuws. Het doet me denken aan het dossier van de Bende van Nijvel, dat bij het Parket in Dendermonde werd weggehaald en dat van daar naar Charleroi werd gebracht, waar het JAREN stof had vergaard vóór het nog eens bekeken werd en er later nooit nog een resultaat mee werd geboekt, wat in de moord op de Zweedse voetbalsupporters ondanks alles wél gebeurde.
Toen enige tijd geleden Tom Ongena verkozen werd tot nieuwe voorzitter van Open VLD, schreef ik nog ‘Tom, wie?’. Wel, ik zou dit opnieuw kunnen doen met de benoeming van Paul Van Tigchelt als plaatsvervangend minister van Financiën, maar dat ga ik niet doen.
Van Tigchelt was huidig adjunct kabinetschef bij Justitie en weet waarmee hij bezig is. Hij was ooit kabinetschef van Patrick Dewael en topman bij OCAD op het moment van de aanslagen in Brussel en Maalbeek. Hij is in elk geval bekwaam. Ook geen grote naam in de Belgische politiek, misschien geen wit konijn, maar zeker geen grijze muis. Iemand waaraan we waarschijnlijk iets gaan hebben. Het gedoodverfd Gwendolientje, dat al haar koffers aan het pakken was, komt er gelukkig niet. Het mens was zo ontstemd dat ze meteen verklaarde uit de nationale politiek te stappen. Vergeten we niet dat zij het was die voor Paarsgroen stond en Lachaert, die de donkerblauwe achterban Paarsgeel had beloofd, dwong van mening te veranderen, waarvoor die tenslotte ook is moeten opstappen. Na Ampe, Steur en Lachaert is zij het derde kopstuk(je) van de partij dat het voor bekeken houdt. Hopelijk blijft er straks nog iemand over om het licht uit te draaien...
In hoever de benoeming van Van Tigchelt enige invloed zal hebben op de komende verkiezingen is nog koffiedik kijken. De verkiezingen van 2024 zullen in elk geval staan in het teken van de Immigratie, die na Marrakech in het verdomhoekje was geraakt en nu met de dag weer actueler wordt. ‘Wir schaffen das’ is er niet meer bij. Dat was in 2015 en sindsdien is Merkel verdwenen van het politiek decor, hadden we de Brexit en hebben we nu de oorlog in Oekraïne en Gaza. ’t Kan verkeren.
In Brussel is er momenteel een hele heisa over ene Laurence Massart, eerste voorzitter van het Brusselse Hof van Beroep, die herbenoemd wil worden, maar niet tweetalig is – nochtans officieel een vereiste in Brussel. Als reactie daarop houden de Nederlandstalige leden van de Benoemingscommissie de benoeming van een nieuwe Brusselse procureur-generaal tegen. Die hebben daar bij het Parket dan ook geen tijd om zich bezig te houden met e.o.a. illegale Tunesiër. En als het dan in Brussel of Walllonië toch fout loopt, moet er maar een Vlaams federaal minister voor opstappen. Dat is trouwens niets nieuw in het Belgique à papa. Denk maar aan Lowie Tobback, die destijds kon opstappen na de zaak Semira Adamu, of aan Stefaan Declerck en Vande Lala, die insgelijks hun ontslag als minister mochten geven toen men Dutroux in Wallonië liet ontsnappen. Nu was het dus de beurt aan Quicky, die het zich na ‘Pipigate’ geen tweede fout meer kon veroorloven.
Voor Open VLD of wat ervan overblijft, is het ontslag van Quicky in elk geval geen goede zaak. De man startte zijn politieke carrière ooit bij het ID21 van Bert Anciaux en werd liberaal nadat Bert overstapte naar de socialisten. Hij was, na de aftocht van Lachaert, momenteel zowat de laatste steun van Alexander de Grootste bij Vivaldi, die straks het zesmaandelijkse voorzitterschap krijgt van de E.U. Het zou wel eens een vergiftigd geschenk kunnen worden…
De belangrijkste reden waarom niemand gelooft dat België zijn schulden geregeld krijgt, ligt in het feit dat Vlaanderen, dat voor het gros van de centen daarvoor zorgt, federaal ondervertegenwoordigd is. Ondanks het feit dat het 60% van de Belgische bevolking vertegenwoordigt, krijgt het federaal slechts 50% van de politieke vertegenwoordiging en is het dus constant ondervertegenwoordigd. Dat begint al bij de federale regering die officieel 50/50 vertegenwoordigd is en dus in verhouding steeds meer Franstalige dan Vlaamse ministers telt. Dat gaat zo verder in de kabinetten en al wat er nog verder komt kijken. In zo’n staatsstructuur zal men de begroting – in de eerste plaats de uitgaven - nooit op orde krijgen. Dat probleem werd recentelijk al aangeklaagd door professor, Gert Peersman, macro-econoom en hoogleraar aan de UGent en zopas nog bevestigd door Bart Van Craeynest, hoofdeconoom bij VOKA, de organisatie van Vlaamse ondernemers en Kamers van Koophandel.
Volgens Peersman is de groei in dit land wel nog steeds hoger dan in de buurlanden, maar hebben we die groei zelf betaald door de automatische indexering (‘Only in Belgium’), die de koopkracht wel op peil houdt, maar die weegt op de competitiviteit van onze bedrijven, waardoor de inflatie verre van weg is.
Volgens Bart Van Craeynest is België op weg om tegen 2028 de hoogste overheidsuitgaven te hebben onder de industrielanden, de OESO, zeg maar. De laatste keer dat België een begroting in evenwicht had, was in 2007 en zelfs toen was dat niet normaal, maar het gevolg van de goocheltoeren van het duo Verhofstadt en Vande Lanotte, waardoor we nu nog steeds opgezadeld zitten met een stijging van de zgz primaire uitgaven aan bijna 10% van het Bruto Binnenlands Product (bbp), met zo’n 54 miljard euro aan extra overheidsuitgaven. Mede als gevolg daarvan dreigt de Europese Commissie er mee om één miljard van het Europees herstelfonds minder uit te keren, waardoor de schuld niet minder wordt.
In mijn vorige blog had ik het over het Brusselse dilemma, wat betekent dat het moet kiezen tussen twee alternatieven. Voor België wordt het een veelvoud van dilemma’s*, zoals lezer Jean terecht opmerkte. Een ‘plurilemma’, zeg maar (zelf gevonden!).
Het is een publiek geheim dat er ook in de Vlaamse Beweging – en zelfs binnen het Vlaams belang – toch nog mensen zijn die Brussel niet willen loslaten. Volgens Ive Marx, professor sociaal-economische wetenschappen aan de UAntwerpen , zou Brussel, ondanks zijn immense schuldenlast, per hoofd 65% rijker zijn dan Vlaanderen. Hij geeft wel toe dat dat deels ook komt door de inbreng van de Vlaamse pendelaars. Met Brussel erbij zou, volgens hem, het Bruto Binnenlands Product (bbp) van Vlaanderen met een kwart toenemen.
Wat de geleerde man er niet bij zegt is, wie die schuldenlast gaat dragen. Voor volgend jaar gaat het Brussels gewest voor 1,2 miljard euro in het rood op een begroting van amper 8 miljard.
Brussel bij Vlaanderen houden kan alleen als de huidige hoofdstad zwaar wordt afgeslankt voor wat betreft zijn ambtenaren en politiek benoemden, geen gewest én stad tegelijk kan blijven en een eind moet maken aan de Franse gemeenschap ( de zgz ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’). Men maakt zich druk over het inkrimpen van de Vlaamse gemeenten via fusies, maar laat toe dat toe dat Brussel zou kunnen blijven bestaan met negentien gemeenten waarvan de grenzen meestal bestaan uit het halveren van straten. Links van de straat kan het Anderlecht zijn, recht Sint-Gillis. Absurder kan moeilijk.
Tenslotte is Brussel geen Vlaamse stad meer. Zelfs het Frans is er geen lingua franca meer, zeker niet bij de mensen thuis. Om die knoop democratisch op te lossen kan men de Brusselaars die er officieel zijn ingeschreven er best eens zelf over laten stemmen. Als de meerderheid zou beslissen een apart stadsgewest te blijven – wat er dik in zit - dan zij het zo, maar zullen ze voortaan moeten zorgen zelf hun budget in evenwicht te houden. Bij Wallonië aansluiten is uitgesloten; die regio kan zichzelf niet eens onderhouden. Bij Vlaanderen zou wél kunnen, maar dan onder specifieke voorwaarden, bv in een confederatie en als één stadsgewest. En dat is nog niet voor morgen…
I.v.m. de problemen binnen de Open VLD, wordt in de media verteld dat Egbert Lachaert is afgetreden als voorzitter omdat hij voor een meer rechtsere koers zou geweest zijn. Dat zou kunnen, want de man was voorzitter kunnen worden met de belofte aan zijn liberale achterban te zullen zorgen voor een paars-gele federale regering. Eens verkozen, moest hij echter toestaan dat het een paars-groene werd. Als hij dan consequent was geweest, had hij toen reeds ontslag moeten nemen en duidelijk stellen waarom, en geen jaren later.
VLD* staat steeds meer voor ‘Vlaamse Lijst De Croo’, een premier zonder partij met een door hem gekozen inhoudsloze voorzitter en een in der haast veranderde stembusgang om die te kunnen verkiezen. Probleem blijft dat niet iedereen het blijft slikken, dat er reeds een handvol bekende figuren – zélfs verkozenen, - uit de partij is gestapt en dat Open VLD volgens de allerlaatste peiling – die van de RTBf en La Libre Belgique – zelfs door Groen is voorbijgestoken en in Vlaanderen de kleinste partij is geworden.
Zelfs De Gucht Sr, die er ook iets van kende, is er nooit in geslaagd zo’n achteruitgang te bewerkstelligen.
* LDC zou ook niet slecht zijn, ‘Lijst De Croo’.
--
En dan nog dit:
In Tienen brandde een loods van een onderaannemer van De Lijn volledig af. 24 bussen en alle materiaal compleet verwoest, dak met zonnepanelen incluis.
Hoe de brand juist is ontstaan, weet ik niet op het moment dat ik dit schrijf, maar meer dan waarschijnlijk is de hevigheid van de brand ontstaan nadat een elektrische bus vuur vatte of toch zeker vanaf het moment dat de eerste elektrische bus begon te branden. Met het groot aantal accu’s in dergelijke bussen, zijn die gewoon niet meer te blussen als ze in brand geraken.
In mijn blogs heb ik reeds meermaals verteld dat wij dit België in zijn huidige vorm niet kunnen laten blijven bestaan, een land waarin Vlaanderen 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de export garandeert, maar in verhouding politiek ondervertegenwoordigd is en financieel moet opdraven voor de schulden gemaakt door de andere gewesten. Daar zou ik nog e.e.a. willen aan toevoegen.
Het Vlaams Bruto Binnenlands Product (bbp) blijkt ongeveer even groot te zijn als dat van Finland en heel wat groter dan dat van Portugal of Griekenland. Vlaanderen heeft meer inwoners dan elf andere EU-landen. Als de meeste van die elf een goed functionerende economie en welvaartstaat draaiende kunnen houden, waarom zouden wij het dan niét kunnen? Met de centrale ligging in Noordwest Europa aan de Noordzee – de drukst bevaren zee ter wereld !- kan Vlaanderen daarvan de logistieke draaischijf worden. Dat is iets dat niet van vandaag op morgen kan gebeuren, zelfs niet na de volgende verkiezingen, maar die kunnen wel zorgen voor een eerste stap in de goede richting. Als de Vlaamsnationalisten de meerderheid zouden behalen in het eigen parlement en bereid zouden zijn samen te werken, zou de nieuwe Vlaamse deelregering aan tafel kunnen gaan zitten met de andere regio’s en uitmaken wat we nog samen kunnen doen en wat niet. Als voorbeeld zou ik Zwitserland nemen, waar ook vier officiële talen zijn en de vele kantons een grote onafhankelijkheid hebben, en waar – nota bene – deze kantons verantwoordelijk zijn voor hun eigen budget en begroting.
Zondagmiddag zag ik op Stingray Classica de documentaire ‘The nine symphonies that changed the world’, over de 9 symfoniën van Ludwig Van Beethoven. Het programma was gemaakt door Daniël Barenboim, zelf een autoriteit op gebied van klassieke muziek. Geboren uit een Joodse familie in Argentinië heeft hij vanaf zijn jeugd het grootste gedeelte van zijn muzikaal leven doorgebracht in Europa. In het Zuid-Spaanse Granada richtte hij het jeugdorkest West-East Divan Orchestra op, bestaande uit Joden, Moslims en Christenen. Met dat orkest speelde hij alle Van Beethoven symfoniën en daarvan ziet men in de documentaire delen van de repetities en uitvoeringen met als slot de apotheose van Beethovens negende gezongen door een honderdtal Zuid-Koreaantjes* die uit volle borst de ‘Ode an der Freude’ - van Friedrich Schiller zingen in perfect Duits.
Deze documentaire vind ik persoonlijk de beste ooit gemaakt over een klassiek componist. Dat het nu juist ging over de achterkleinzoon van die bakker uit Mechelen, die bij het componeren van zijn grootste meesterwerk potdoof geworden was, maakt de documentaire alleen maar unieker. Warm aanbevolen aan alle muziekliefhebbers.
--
* Barenboim trok met zijn orkest o.a. ook naar Zuid-Korea, waar het optrad bij de scheidingslijn tussen Noord- en Zuid-Korea. Om de negende van Van Beethoven op te voeren had hij ook een uitgebreid koor nodig en daar zorgden de Zuid-Koreanen zelf voor. Om even stil van te worden…
De federale regering heeft een akkoord bereikt over de begroting voor 2023. In het akkoord is onder meer opgenomen dat de flexi-jobs vanaf 01.01.2024 zullen worden uitgebreid naar 12 nieuwe sectoren. De uitbreiding van de flexi-jobs is een maatregel om het personeelstekort in deze sectoren aan te pakken. Flexi-jobs bieden werkgevers de mogelijkheid om op een flexibele manier extra personeel in te zetten, terwijl werknemers een extra zakcentje kunnen verdienen.
Tot daar het officiële verhaal. Wat er niet bij verteld wordt, is dat de uitbreiding van de flexi-jobs er mee voor moet zorgen dat dit land tegen 2030 de door Europa voorgestelde werkzaamheidsgraad haalt van 80% voor de mensen tussen 20 en 64 jaar. Voor Vlaanderen is dat geen probleem, hier zitten we nu reeds aan 77% (In Oost- en West-Vlaanderen is de 80% zelfs al bereikt). In Brussel en Wallonië daarentegen zit men nog niet EENS aan de 70%. Het laatste cijfer dat ik ervan gezien heb was 67% en is er daar geen mens die gelooft dat ze tegen 2030 de 80% zullen halen.
Het is altijd hetzelfde verhaal. Vlaanderen zou als zelfstandige entiteit gemakkelijk mee kunnen met Noordwest Europa (Nederland, Duitsland en Scandinavië), België kan dat niet en riskeert eerder bij de zgn ‘Club Med’ (Frankrijk en de Middellandse Zee-staten) – de ‘levensgenieters’, volgens Magnette althans - te blijven hangen
