Eerder toevallig ben ik een dezer dagen al zappend terecht gekomen op de VTM waar op dat ogenblik de film van Paul Jambers over Bart De Wever werd uitgezonden, ‘BDW-Politiek Beest’. Daarin zegt Bart tot tweemaal toe dat hij niet met het Vlaams Belang kán samenwerken omdat die partij weigert federaal mee te doen. Zolang de andere partijen, de francofonen op kop, echter weigeren het cordon sanitaire op te heffen kan die partij inderdaad niets anders doen en dat geldt niet alleen voor het federale, maar ook voor het Vlaamse niveau, waar Vooruit, Open V LD en cd&v evenmin met het VB willen samenwerken. Het cordon sanitaire en het feit dat N-VA en VB net niet de meerderheid haalden in het eigen parlement geeft De Wever een excuus om het VB uit te sluiten. Daardoor geven de Vlaamse partijen hun meerderheid in België op en zal dit België steeds moeilijker bestuurbaar worden, laat staan de grote schuldenberg kwijt te geraken. Pas als alle regio’s de tering naar de nering zullen zetten, is er nog kans op een confederaal België, type Zwitserland zeg maar, waar elk gewest verantwoordelijk wordt voor een eigen sluitende begroting.
Probeer maar eens aan buitenlanders uit te leggen dat Vlaanderen in België 60% van de bevolking telt, 70% van de economie en meer dan 80% van de export, maar voor de rest voor alles maar 50% krijgt. Ze lachen u uit!
Ik ben niet alleen Rik Van Looy tegengekomen - in de pers meestal vernoemd als ‘Rik II – maar ook Rik I, Van Steenbergen voor de buitenstaanders. Die laatste eindigde zijn wielercarrière halfweg de jaren 1960 en werd daarvoor gehuldigd in het Antwerpse sportpaleis, waar hij ettelijke zesdaagsen had gewonnen met zijn maatje Miel Severijns. Tijdens die huldiging kreeg Rik I allerlei cadeaus. Mijn vader, die er ook was, vond niets beter dan Rik ook een cadeau te geven en liet omroepen dat hij Rik 10 hectaren zou geven op Sardinië! Ik was daarover niet geraadpleegd en stond voor een voldongen feit. Die 10 hectaren lagen gelukkig niet aan de zee, maar in het bergland erachter. Toen Rik wat later, met vader en manager Jean Van Buggenhout (‘Mister 10%’ voor de ingewijden) naar Sardinië kwam overgevlogen, liet ik hem niet alleen zijn 10 hectaren in de bergen zien, maar ook de kustgronden aan de Costa Rei (een naam die ik zelf aan de baai had kunnen geven) en vond Rik dat hij liever één hectare aan de kust had dan tien in het binnenland. We geraakten tenslotte daarover akkoord. Rik I kreeg één hectare op Costa Rei en liet er meteen drie bungalows op bouwen die hij later verhuurde, een praktijk die toen gangbaar was bij beroepsrenners die stopten…
Gisteren stierf Rik Van Looy, een paar dagen vóór zijn 91ste verjaardag. Ik heb de man persoonlijk gekend.
In de jaren 1960 woonde ik met vrouw en kinderen zo’n negen jaar op Sardinië, waar we een stuk grond aan de kust gekocht hadden. In die tijd werd er jaarlijks nog een Ronde van Sardinië gereden, voorafgegaan door de klassieker Sassari-Cagliari. Halfweg de jaren zestig won Rik die koers. De dag daarop startte de Ronde met een eerste rit vanaf de hoofdstad Cagliari, helemaal in het zuiden van het eiland, naar Olbia, in het noordoosten. Het was een vrij vlak parcours, maar na ± 3/4de koers was er wel een vals plat dat de renners van het zeeniveau naar ± 1.000 meter hoger bracht. Ik wist dat Rik geen echte klimmer was, maar wel een lastig vals plat aankon. Onderweg, iets buiten Cagliari, hadden we een groot plakkaat naast de weg laten zetten, met daarop in het Nederlands: ‘Win vandaag en win de Ronde’.
Uitgerekend op de plaats waar dat vals plat begon, plaatste Rik die dag een demarrage, waarbij slechts één tegenstander aan zijn wiel kon blijven, de Italiaan Romeo Venturelli. Rik won de rit met zo’n 7 minuten voorsprong en gaf zijn eerste plaats niet meer af.
Toen wij begin der jaren 1970 weer naar Vlaanderen kwamen en gingen wonen in Kasterlee, in de streek van Van Looy, nam ik mij voor als de gelegenheid zich voor deed, hem toch eens te vragen of hij ons plakkaat destijds gezien had. Die gelegenheid kreeg ik in Molenstee, een van de vele restaurants van Kasterlee, waar ik Rik aantrof met zijn Nini. Rik herinnerde zich niets van dat plakkaat, maar kende nog wel de naam van Venturelli.
‘Mijn beste’, zei hij ‘ge moest eens weten hoeveel plakkaten renners onderweg tegenkomen. Toch bleef het voor mij frappant dat hij demarreerde uitgerekend op de plaats die ik voorspeld had…
Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB), ziet geen achteruitgang voor het met schulden beladen België en vindt de toekomst roziger in dan de meeste economen voorspellen. In de dienstensector ziet hij zelfs nog vooruitgang, maar zegt er niet bij of dat zal gebeuren in de privésector of in de overheidsdiensten. En laat dat laatste nu toch hét grote probleem van dit land zijn, doordat de dienstensector maximaal profiteert van de automatische loonindexering, die ervoor zorgt dat de stijging van de levensduurte afgewenteld wordt op de bedrijven en de overheid, terwijl de inkomens op peil blijven. De vraag is maar hoe lang dat nog vol te houden zal zijn. Het is een systeem dat de koopkracht beschermt, maar tegelijkertijd ook knabbelt aan de concurrentiekracht van onze bedrijven.
Verder is het af te wachten welke invloed het aantreden van de Donald Trump administratie in The States zal hebben. Persoonlijk kijk ik uit naar wat dat nieuwe Ministerie van Overheidsefficiëntie onder Elon Musk ervan terecht zal brengen. Het zou wel eens een voorbeeld kunnen worden voor het afslanken van ons overaanbod aan administratie en ambtenarij.
In Antwerpen is er dan tenslotte toch het lang verwachte akkoord gekomen tussen N-VA en Vooruit en zal De Wever als burgemeester opgevolgd worden door Els van Doesburg, mocht Bart Belgisch premier worden in de Arizona coalitie.
Zover zijn we echter nog niet, maar na het akkoord in de Vlaamse regering én in Antwerpen, kan De Wever geen kant meer op zonder ons mateke. Als er straks een federaal akkoord komt, zal dit grotendeels van die afhangen en ziet het er niet naar uit dat we van de Belgische staatsschuld verlost zullen geraken. Als er géén federaal akkoord zou komen, zal er immers de vraag zijn waarom N-VA en Vooruit dan nog wel verder samen zouden werken op regionaal en gemeentelijk vlak en zou er wel eens een voortijdig einde kunnen komen aan de Nieuwe Vooruit Alliantie.
Voorlopig blijft het uitkijken hoe de situatie in Syrië evolueert. Eén zaak lijkt zeker: de grote verliezers zijn het Iran van de Ayatholla’s en het Rusland van Poetin. Beide landen hebben miljarden dollars geïnvesteerd om in Syrië voet aan wal te krijgen en dat is deerlijk mislukt. De Hamas en Hezbollah terreurgroepen, die het voor Iran opnamen, leden zware nederlagen en Rusland riskeert zijn enige zeemachtbasis in de Middellandse Zee, bij Tarrus én zijn daar bij Latarka gelegen luchtmachtbasis kwijt te spelen. Hoe Turkije, Israel en het Westen er profijt uit zullen halen, is nog een vraagteken, maar van de Assad-dictatuur is men in elk geval verlost.
De wederopbouw van het land zal nog niet voor morgen zijn en veel geld kosten, maar voor de Syrische bevolking zal, als de rebellen hun woord houden, het een verademing worden.
Na Zelzate vallen de communisten van de PvdA nu ook uit de nieuwe meerderheid in de districtsraad van Borgerhout en zitten ze in Vlaanderen zowat overal in de oppositie. Het tegenovergestelde van het Vlaams Belang, dat de meerderheid verwierf in Ninove, mee zal regeren in Ranst, Brecht en Izegem en nog kans maakt in Blankenberge en Willebroek. Het is een algemene tendens dat Europa verder naar rechts verschuift en genoeg heeft van het linksgroene discours dat tenslotte alleen maar geld kost.
Dat het Vlaams Belang in enkele van die gemeenten onder een andere naam moet meedoen- ‘Ons Brecht’, ‘Ons Ranst’ - verandert niets aan de zaak. Deng Xiaoping zei het al: ‘Of de kat wit of zwart is, maakt niets uit, zolang ze maar muizen vangt’. Verder kan men best verwijzen naar Frankrijk, waar het Front National ook van naam veranderde, maar blijft groeien.
Opmerkelijk blijft wel dat de opmars van het VB er niet kwam door coalities met de N-VA, maar met lokale vertegenwoordigers van traditionele partijen. Het Vlaams Belang kan zich aan deze evolutie alleen maar optrekken en hopen op de volgende verkiezingen, zeker in het geval De Wever zich helemaal vast zou rijden als federaal formateur.
Donald Trump is door Time Magazine verkozen als ‘Persoon van het jaar 2024’. Daar hoort een verhaaltje bij dat ik bij onze media nog niet gehoord of gelezen heb.
Tot het jaar 2000 werd de persoon van het jaar voor Time Magazine gekozen door de lezers van het weekblad. Dat heeft zo geduurd tot eind 1999, toen men de ‘Man van de eeuw’ moest kiezen en Adolf Hitler de meeste stemmen haalde. Dat zinde het weekblad niet, waarna het besloot die keuze niet langer meer door de lezers, maar door de redactie te laten kiezen en die koos Albert Einstein als ‘Man van de 20ste eeuw’ . Heel wat lezers zegden daarna hun abonnement van Time Magazine op* met als reden dat men niet ‘de beste man’ van de eeuw zocht, maar wel degene die de meeste invloed had gehad op de geschiedenis van die eeuw – goed of slecht - en waarover o.m. de meeste boeken verschenen waren. Ook Khomeini en Stalin waren ooit bij Time Magazine verkozen tot ‘Man van het jaar’, Stalin zelfs twee keer.
--
*Iets gelijkaardig gebeurde bij ons ook met De Gazet Van Antwerpen, toen die krant werd overgenomen door Roularta, met de steun van socialisten Steve Stevaert en Pattrick Janssens. ‘Het Frutje’, tot dan een Vlaamsgezind en christelijk geïnspireerd blad, verloor toen ook een groot deel van zijn abonnees, waaronder ondergetekende.
Ik heb vroeger al eens het mopje verteld van die brave pastoor van bij ons, die zei dat als Moslims en Joden zich zouden gedragen als goede Christenen er in het Midden-Oosten geen oorlogen meer zouden zijn. Blijkbaar geldt dat nog altijd, want het huidige probleem in Syrië is mijns inziens alleen op te lossen als men elkaar vergiffenis schenkt. Dat past in wat ik ook al eens schreef, nl dat het grote verschil tussen het christendom enerzijds en de islam en het jodendom anderzijds is, dat die eerste religie vergiffenis schenkt en die andere twee niet, waar het dus nog ‘oog om oog, tand om tand’ is.
Voor Syrië kunnen we alleen maar hopen dat de christelijke versie het zal halen, ondanks dat feit dat zelfs de diverse vormen van Christendom – Rooms, Orthodox, Jezidi en Druzen - het niet over alles eens zijn. Daar zal het trouwens niet bij ophouden. Er zijn nog het failliete Libanon en het verdeelde Irak, de Turken ( Mongolen van afkomst), de Armenen en de Perzen. Het is een geschiedenis die zich maar blijft herhalen. ‘l Histoire se repète’, zoals onze francofonen dat zeggen…
In een van zijn eerste perscommentaren deze week herinnerde journalist Bart Eekhout er ons aan in De Morgen, dat Filip De Winter indertijd zoete broodjes was gaan bakken met Assad. Hij vergat daarbij te vertellen dat Filip later zo eerlijk was te erkenen dat dat fout was.
Als niet partijgebonden Vlaamsnationalist houd ik me eraan mijn eigen mening te hebben, ook als die niet overeenstemt met welke partij ook. Het bezoek van De Winter aan Assad heb ik destijds veroordeeld evenals het verkiezen van Assad boven de rest van zijn land door te gelovigen van bij ons. De reden waarom Assad het Christendom en andere religies toeliet was, omdat hij daardoor hoopte minder oppositie te hebben tegen zijn partij van Alawieten, die officieel slechts gesteund werd door 12,5 % van de Syrische bevolking tegenover meer dan 65% Soennieten.
Sjiieten en Soennieten haten elkaar, wat doet denken aan de godsdienstoorlogen bij ons in de 16de eeuw tussen katholieken en protestanten. Ondertussen zijn we echter 5 eeuwen verder en zou men denken dat de mensen iets meer geëvolueerd zouden zijn. In het Midden-Oosten blijkbaar niet, dus.
Ongeveer 80% van de moslims zijn soenniet, maar daarin zijn er nog afwijkingen, zoals bv de Koerden, die gematigder zijn dan de rest en waar bv de vrouwen zelfs meevechten. Koerden vindt men zowel in Turkije (± 15% van de totale bevolking), als in Syrië, Irak én Iran. Het is een volk zonder vaderland. Als Vlamingen zouden we daar wel iets meer respect voor mogen hebben.
Zoals algemeen verwacht, heeft ook het zoveelste bezoek van Bart De Wever aan koning Filip geen oplossing gebracht voor de vorming van de volgende federale regering. Bartje mag echter blijven voortboeren, gewoon omdat er geen valabel alternatief is. Het dient wel opgemerkt dat Arizona geen Vivaldi II is. In tegenstelling tot Vivaldi heeft het een meerderheid in Vlaanderen, wat Vivaldi niet had en De Wever is nog altijd de voorzitter van de grootste partij van het land, niet die van de zevende partij zoals Crootje, die daardoor verplicht werd alles goed te keuren met als resultaat dat de partij op 9 juni net niet onder de kiesdrempel zakte. Arizona wordt wel een perpetuum mobile, dat er misschien tegen Kerstmis wel zal komen als men vergeet het jaartal erbij te zetten.
--
In het Midden-Oosten blijft het ook afwachten geblazen, nu zowel Turkije, Israël als de VS delen van Syrië blijven bombarderen. Met een variante op een gekend gezegde: ‘Wie (over)leeft, zal zien’…
Vandaag moet formateur De Wever weer naar de koning om te zeggen dat er, zes maanden na de verkiezingen, nog steeds geen akkoord is voor de vorming van een nieuwe federale regering tussen de vijf partijen die ervoor in aanmerking kwamen. Gisteren sprak Bart met alle partijen afzonderlijk en vanmorgen zouden ze alle vijf nog eens samen komen, maar dat er dan een akkoord zou zijn wordt nu al uitgesloten. De rechtse N-VA en de MR van Bouchez houden vast aan een programma van 10 miljard besparingen en 3 miljard investeringen, terwijl de andere drie, Vooruit, cd&v en – eerder verrassend - ‘Les Engagés’ zowat het tegenovergestelde willen. Van een centrumrechtse federale regering met kaviaarsocialisten komt waarschijnlijk dus niets in huis. Wat dan?
Als ik het voor het zeggen had, zou ik voorstellen nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Dat kan weliswaar alleen federaal, want de gewesten hebben legislatuurregeringen die hun hele termijn moeten uitdoen. Ondertussen hebben zowel Vlaanderen als Wallonië al een gewestregering en kunnen ze in Brussel wat nog wat voort aanmodderen. Maar federaal zou ik de kiezer laten beslissen wat hij/zij ervan denkt, met in het achterhoofd de hoop dat die de ruziemakers van de Arizona coalitie op hun plaats zal zetten.
Mijn blog over Syrië van gisteren werd door de actualiteit voorbij gestoken. Damascus viel praktisch zonder slag of stoot in de handen van de opstandelingen en Assad was ondertussen gaan vliegen, letterlijk.
We kunnen alleen maar hopen dat het huidig bestand tussen Soenieten en Sjiieten tenminste in Syrië geen dode letter blijft. Ze zou als voorbeeld voor verdraagzaamheid kunnen dienen voor de andere moslimlanden waar dat nog niet het geval is. Denk maar aan Iran en Pakistan om nog te zwijgen over Afghanistan. Vóór het zover is, zal er nog heel wat water door de Eufraat vloeien. Denk ook maar aan de Koerden, een volk zonder vaderland, en de aanspraken van o.m. Turkije dat zijn eigen Koerden – geschat op ± 15% van de bevolking - onderdrukt.
Hopelijk krijgt men de tijd om e.e.a. grondig te veranderen in het kruitvat dat het Midden-Oosten blijft.
Toen de zgz ‘Arabische lente’ in 2011 Syrië bereikte, heerste de familie Assad al een halve eeuw of zoiets over dat land. Dat alles ondanks het feit dat ze slechts gesteund werd door de Alawieten, een ondergroep van de Sjiieten, die maar 12,5% van de bevolking uitmaakte. 65% was Soeniet, maar werd niet meegeteld en desnoods uitgemoord. De vader van de huidige Assad heeft zo eens een stad van ± 40.000 inwoners laten platbombarderen en het daarna dichtgegooid met bulldozers, ergens in de jaren 1980. Om niet iedereen tegen zich te krijgen liet hij andere minderheidsgodsdiensten toe, de christelijke inbegrepen.
Dank zij de steun van Rusland van Poetin en Iran, kon dat regime stand houden en in leven blijven door de productie – door de staat, nota bene - van drugs, in de eerste plaats captagon, maar ook crystal meth, die worden vervaardigd in zo’n 15 fabrieken rond Damascus.
Het Syrië van Assad houdt nog even stand, dank zij de steun van schurkenstaten zoals het Rusland van Poetin en het Iran van de ayatollahs. Wat er daarna gaat gebeuren is nog koffiedik kijken, maar voor de mensen die het tot nu toe overleefd hebben, zal het een hel blijven.
‘Frankrijk is een groot land, Duitsland is dat ook. Nederland is een klein land. België is dat ook. Luxemburg is zelfs geen land. En dan zijn er de Italianen: vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’
Bovenstaande is niet van mij, maar van Charles de Gaulle, ‘le Grand Charles’, die zo de stichterslanden van de E.U. omschreef. Hij moest eens terugkomen. Frankrijk heeft een staatsschuld die ongeveer het dubbele is van wat de E.U. toelaat, net als het federale België. Duitsland heeft geen regering meer die werkt. Luxemburg, Italië en Nederland werken nog wel enigszins omdat ze ondertussen een centrumrechtse regering gekregen hebben.
In Duitsland zijn er in januari 2025 verkiezingen en zit een ruk naar centrumrechts erin. In Frankrijk zou dat dan ook kunnen, zij het later in het jaar. In België blijft het wachten wat BDW ervan zal maken. Met de kaviaarsocialisten van ons mateke blijft het raden.
--
En dan nog dit:
I.v.m met mijn vorige blog over de achteruitgang van ons Vlaams onderwijs, kan ik verwijzen naar Engeland, waar men – in verhouding tot het aantal inwoners - een hoger onderwijsniveau heeft met minder scholen. Met minder leraren, maar grotere klassen.
Het gaat niet goed met onze schoolgangers. Op gebied van lezen en rekenen zijn we in het lager en middelbaar onderwijs slechter af dan vier jaar geleden. Zuhalleke, onze nieuwste Vlaamse minister van Onderwijs, gaat daar iets aan doen, zegt ze. Hoe dat gaat gebeuren weten we niet, want dat ministerie van Onderwijs was de vorige Vlaamse legislatuur in handen van haar N-VA-partijgenoot, Ben Weyts, die daarvóór Vlaams minister van Verkeer was en nu Financiën en Begroting gaat doen. Een superman zou men zeggen, maar dat laat blijkbaar zijn sporen na en die zijn niet van de besten.
Deze morgen hoorde ik in de krantenkommentaren op Klara dat een oplossing voor het lerarentekort kon zijn dat men het aantal scholen vermindert. Dat lijkt drastisch, maar ernstige problemen vragen soms drastische oplossingen.
--
Ondertussen ploetert ons ‘politiek beest’ BDW (volgens Paul Jambers) verder met de vorming van zijn federale regering. Die dreigt inderdaad een Vivaldi II te worden, met dit verschil dat er dit keer geen Vlaamse minderheid zal zijn, wel een Vlaamse meerderheid, maar een die zich nu reeds dreigt te schikken naar de Belgische normen. ‘Rien ne va plus’, zoals men in de casino’s zegt, wat voor Vlaanderen betekent dat het zal mogen blijven betalen voor de schulden die aan Franstalige kant zullen gemaakt worden, met Brussel als absoluut dieptepunt.
Dat, alvorens te vertrekken, Old Joe zijn zoon gratie verleent, is zonder meer een schande, maar in de USA kán dat. Nixon, een republikein nota bene, deed het ook. Daaruit besluiten dat The Donald straks ook maar gratie moet verlenen aan de schuldigen voor de bestorming van het Capitool, vier jaar geleden, is echter fout. Daar zijn toen doden en gewonden gevallen en zoiets lijkt me niet te vergelijken met enkele beschuldigingen voor de belastingontduiking en wapenbezit, zeker als daarvan geen gevolgen zijn vastgesteld.
--
Het zal nog spannend worden in de States. Wat mij in de eerste plaats interesseert – zoals ik al schreef in mijn blog van 15 november – is wat Elon Musk ervan terecht zal brengen met zijn Ministerie van Overheidsefficiëntie, iets wat ook wij hier best zouden kunnen gebruiken. Als er bij ons iets moet veranderen, is het het terugschroeven van bijna alle instanties en mandaten, want die zijn overbezet. De senaat moet worden afgeschaft, de provincieraden eveneens (niet de provincies zelf; men zou een gouverneur kunnen houden met een kleine hofhouding voor de culturele evenementen en eventuele rampen). Om nog te zwijgen over Brussel, waar een echte grote schoonmaak wacht. Als men dan echt moét besparen, zoals bij ons het geval is, zijn daarmee miljarden te rapen.
In mijn blog van 30 november schreef ik dat er in Brussel eindelijk een consensus leek te zijn om ook daar een nieuwe deelregering te vormen. ‘Leek’, want de PS heeft zich ondertussen teruggetrokken omdat de partij er niet samen wil regeren met de N-VA, die volgens haar in Brussel boven haar stand leeft. Stel u voor, dat partijtje wil de negentien Brusselse gemeenten en OCMW’s, plus de ondertussen zeven politiezones doen fusioneren. Stel eens voor hoeveel politieke postjes er dan daar zouden verloren gaan! Van échte Brusselaars nog wel, met namen als o.m. Ahmed Laaouej, Ridouane Chaid en Fouad Ahidar. Zo eens iets anders dan Beulemans.
Mocht er nog een federale Arizona-regering komen, dan kan men alleen maar hopen dat die Brussel in haar eigen vet laat pruttelen en er zelf voor zorgt dat haar schuldenlast (driemaal meer kosten dan inkomen) wordt opgelost. Zolang dat niet gebeurt zal het officieel België, maar in werkelijkheid Vlaanderen zijn om bij te passen.
Een nieuwe federale wet geeft nu ook ‘sekswerkers’ de kans te genieten van de Sociale Zekerheid en een arbeidscontract. België blijkt het eerste en momenteel enige land ter wereld te zijn dat dat doet. Waarmee er weer een punt bij komt op mijn lijst ‘Only in Belgium’.
Vraag is maar of het allemaal veel zal uithalen. Om te genieten van die sociale zekerheid moet nl ook de werkgever bekend zijn. In de verloederende samenleving waarin we zijn terecht gekomen, zijn we al veel gewend, maar is het niet evident dat die ‘werkgever’ gaat verklaren dat hij e.o.a. soort hoerenkot uitbaat, want daar komt het toch op neer…
‘ Wie heeft er ooit ’t verhaal gehoord, ’t verhaal van boerke Waes. Die had dan wél een leeuwenhart, maar was soms wel eens dwaas.’ (vrij naar Guido Gezelle).
Dank zij Tom Waes, die aan de Antwerpse Kennedytunnel crashte met zijn Porsche oldtimer, kennen we ondertussen een woord meer uit onze Vlaamse woordenschat: een ‘botsabsorbeerder’. Dat blijkt een soort groot kussen te zijn dat achteraan een vrachtwagen wordt vastgemaakt bij wegwerkzaamheden en niet alleen de schok bij een aanrijding opvangt, maar tegelijk vooraf ook aangeeft dat men van rijbaan moet veranderen. Zonder dat kussen was het met Tom even slecht afgelopen als met zijn Porsche oldtimer: perte totale. Zo’n oldtimer blijkt zelf meestal geen air bag te hebben, is ook volledig van hetzelfde staal wat de dag van vandaag niet meer het geval is, waardoor die oudere wagentypes minder veilig blijken te zijn .
