Bij de beslissing om een nieuw Amerikaans ministerie te openen dat zich bezig zou houden met de controle op de management-efficiëntie, was reeds vooraf beslist dat de topfunctie die daarbij aan Elon Musk zou gegeven worden maar tijdelijk was. Volgens de laatste verklaringen van The Donald zou die termijn nog worden ingekort omdat hij terecht van oordeel is dat Musk in de eerste plaats ervoor moet zorgen dat zijn eigen bedrijven blijven floreren en Musk in zijn functie van Trump-booster niet tot zijn gewenst niveau is geraakt.
Voor mij is dat geen verrassing, maar gewoon een gevolg van het Peter Principe* dat stelt dat ‘elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot diens onbekwaamheid’. Als voorbeeld nam Peter daarvoor o.m. Julius Caesar, die een uitmuntend generaal was maar tenslotte ten onder ging toen hij alleenheerser wou worden: Zijn naam ‘Caesar’, werd later een begrip als ‘Keizer’, Tsaar’ of ‘Sjah’ in de diverse talen.
Musk is op het punt gekomen dat hij zijn bedrijven tot ver boven hun normaal niveau heeft kunnen brengen, maar niet groot genoeg is om daarboven ook uit te stijgen in de politiek. ‘Doodgepromoveerd’, zeg maar. Iets wat ook Bart De Wever zou kunnen overkomen.
--
*Laurence J. Peter was een Canadese pedagoog die bij het grote publiek bekend is voor zijn ‘Peter Principe’, beschreven in zijn boek ‘Why everything always goes wrong’.
In The States was het woensdag ‘Liberation Day’, een dag waarop The Donald zijn volgende serie decreten heeft ondertekend. Op alle import zal zo’n 20% taks betaald moeten worden. Wat dat allemaal gaat uitmaken valt nog te bezien, maar men krijgt de indruk dat ze het ook in Amerika niet allemaal blijven geloven, Bewijs daarvan is de nominatie van een democrate als rechter voor het Hoog Gerechtshof bij een verkiezing in Wisconsin en dit ondanks het feit dat fantast Musk ook daar met enkele miljoenen dollars had gesmeten in een soort tombola voor wie republikeins zou stemmen. Een verkiezing moet geen loterij worden, ook niet in de States. Musk mag dan wel twee industrieën getransformeerd hebben – ruimtevaart en (elektrische) autoproductie - een federale regering met een jaarbudget van zo’n 7 miljard dollar is andere koek. Heelder departementen daarvan van vandaag op morgen afschaffen, zal de nodige wanorde en onzekerheid scheppen, en hemzelf de titel van leerling-tovenaar opleveren.
Maandag 31 maart , uitgerekend op de dag van de grootste nationale staking in België in meer dan 10 jaar, stierf Willy Naessens, veruit de flamboyantste ondernemer van Vlaanderen. Hij werd geboren als zoon van een molenaar, verliet de school al toen hij 14 was, werkte eerst als hulp van zijn vader, werd daarna achtereenvolgens o.m. kippenkweker, veevoederverkoper en stallenbouwer, en bouwde als selfmade man een bedrijvengroep uit met meer dan 50 ondernemingen en 2.500 werknemers. De operationele leiding van zijn bedrijf gaf hij 20 jaar geleden door aan enkele vertrouwelingen, maar bleef zich met de zaak bezig houden en bleef zorgen voor de public relations en publiciteit. Naessens werd 86 en stierf aan complicaties na een val in januari van dit jaar, waarbij hij zijn heup brak. Voordien had hij tot tweemaal toe lymfeklierkanker overwonnen.
De pensioenen van de werkenden worden in dit land sinds WO II betaald door diegenen die nog aan het werk zijn en die daarvoor een deel van hun loon afstaan. Zoiets heet solidariteit. Door de vergrijzing – we worden met zijn allen ouder – en het feit dat er nu minder kinderen geboren worden, is het logisch dat steeds minder werkenden straks steeds meer gepensioneerden zullen moeten onderhouden. Daarbij komt nog dat de overgrote meerderheid van onze jeugd tegenwoordig langer studeert, steeds later aan de slag gaat en nu niet bereid lijkt daarvoor iets langer te willen werken.
Voor iemand zoals ondergetekende, die gewerkt heeft van zijn 16de tot de voorlaatste werkdag van de maand waarop hij 65 werd, die nooit één dag gestaakt heeft of één werkloosheidsvergoeding heeft getrokken, is het onbegrijpelijk dat men tot zijn 30ste’ studeert en dan al op zijn 50/55ste al op pensioen zou willen gaan .
’t Zijn zotten, die werken’, zong Juul Kabas zaliger. Hij krijgt straks nog gelijk.
urenstaking van de twee grote vakbonden, ACV en ABVV, waarbij zich enkele kleine bonden hebben aangesloten. Die staking zal waarschijnlijk niet de laatste zijn en gaat tegen de geplande pensioen- en arbeidsmarkthervormingen van Arizona. Of het allemaal veel zal uitmaken valt te betwijfelen. Zeker op korte termijn zal deze federale regering haar plannen niet wijzigen.
De oplossingen die de vakbonden (‘pakbonden’ zou beter klinken) voorstellen gaan niet verder dan ‘het geld halen waar het zit’. Als zoiets al zou lukken, zal het eenmalig zijn, waarna de zaak zal worden opgedoekt en er zoveel werklozen zouden bijkomen. Dat zal niet veel veranderen aan de situatie van de vergrijzende bevolking – het échte probleem - waardoor zowat iedereen die ertoe in staat zal zijn straks langer en meer zal moeten werken. Er is geen alternatief tenzij men nog gelooft dat de vermogensbelasting de Belgische versie is van ‘Ezeltje, strek je’.
Ik heb ooit al eens geschreven dat, indien iedereen in Europa straks elektrisch zou rijden, we 5 (vijf) keer meer elektriciteit zouden moeten produceren. Er blijken nu al tekorten te zijn, niet o.w.v. de eerste elektrische wagens zelf, maar door de plaatsing van laadpalen en warmtepompen. Sommige firma’s die daarvoor aanvragen hebben ingediend, krijgen nu al te horen dat ze in het beste geval op een wachtlijst komen te staan.
Stel eens voor dat de Groenen hun plan om alle kerncentrales te sluiten hadden kunnen realiseren. Dan zouden we de volgende winter al riskeren black-outs te krijgen.
--
En dan nog dit. Tom (d)Waes moet op 5 mei voor de rechter komen n.a.v. van de crash met zijn Porsche oldtimer op een ‘botsabsorber’. Hij blijkt toen geen gordel gedragen te hebben en vijfmaal meer alcohol in zijn bloed te hebben gehad dan toegelaten. Te weinig bloed in zijn alcohol, zeg maar…
Met enige vertraging wil ik reageren op een interview van Gerard Bodifée in ’t Pallieterke van 20 maart. Deze bekende astrofisicus en filosoof zegt daarin wel dat Poetin een oorlogsmisdadiger is die veroordeeld zou moeten worden door het Internationaal Strafhof, maar vindt anderzijds dat het Westen Rusland te veel gepest en geïrriteerd heeft. Daar is iets van waar in de zin dat verschillende Westerse politici indertijd Gorbatsjov beloofd hadden de NATO niet verder naar het Oosten te zullen uitbreiden, maar daarvan is nooit iets op papier gezet, laat staan een officieel akkoord of verdrag gemaakt. Men kan geen oorlog gaan voeren om wat politiekers elkaar tussen pot en pint beloven.
Anderzijds heeft de NATO geen enkel land onder haar eigen vlag aangevallen. En om het specifiek over Oekraïne te hebben, vergeet men dat Stalin in de jaren 1930 een paar miljoen (!) Oekraïeners de hongerdood heeft laten sterven in wat men de ‘Holodomor’ is gaan noemen, die voor de Holocaust niet moest onderdoen. Door de massale sterfte aan Oekraïeners verdubbelde het percentage Russen in Oekraïne…
Zoals ik reeds vermelde, heeft ex-KGB spion Poetin ooit toegegeven dat hij heimwee had naar de oude Sovjetunie. Na 2007 is zijn leger Georgië binnengevallen, heeft Poetin de Krim geannexeerd, troepen en bommen gestuurd naar Syrië en zich gemengd in diverse Westerse verkiezingen. Tegelijk beschermt hij zijn eigen oligarchen als ze maar uit de politiek wegblijven. Wie dat niet doet riskeert zijn leven. Denk maar aan wat die ex-kok uit St. Petersburg met zijn Wagnerleger is overkomen.
De enige kans om tot een echt bestand in Oekraïne te komen is dat de E.U. en haar medestanders vast houden aan de tot nu toe genomen sancties tegen het Poetin-regime en o.m. de Russische tegoeden in de E.U. geblokkeerd houden. Ook hier geldt het principe: ‘L’argent fait la guerre’.
Opmerkelijk voor de top in Parijs van gisteren, was dat het nu om meer ging dan enkel E.U.-landen. Niet alleen Noorwegen en Groot-Brittannië sloten zich daarbij aan, maar ook Canada, Australië en Turkije. Voor de deelneming van dat laatste land sta ik normaal niet te springen, maar we mogen niet vergeten dat het in de NATO op de tweede plaats komt qua aantal militairen en dat die wel eens van pas zouden kunnen komen voor latere taken van controle en andere taakverdelingen.
Hoe men die oorlog in Oekraïne ook bekijkt, feit blijft dat het Rusland van Poetin ermee begonnen is, dat eerst de Krim en daarna de Donbas is binnengevallen, en dat het schamele Oekraïense offensief in de Russische grensstreek grotendeels bedoeld was om een tegenargument te hebben bij latere vredesbesprekingen. Ex-KGB spion Poetin heeft de ondergang van de Sovjetunie nooit kunnen verteren, kwam daar ook openlijk voor uit en blijft de grote schuldige voor de stilaan ontelbare doden en verwoestingen die het conflict heeft teweeg gebracht.
We kunnen alleen maar hopen dat er aan die oorlog een einde komt, mét of zonder de Verenigde Staten van Trump. Oorlog moet geen business worden.
Bart De Wever heeft nog geen kampioenschap akkoordjes-gooien gewonnen, maar is, na zijn eerste verschijning op een Europese Top, door de invloedrijke newssite Politico uitgeroepen tot ‘De grappigste man van Europa’. Dit na zijn uitspraken dat ‘België een mini-Europa is en dat schulden maken onze nationale sport is’, waarin hij – volgens mij – trouwens gelijk heeft. Nog zo een was zijn uitspraak dat ‘In Europa vijf dagen en nachten als lange onderhandelingen worden beschouwd, terwijl men dat in België een vrij weekeind noemt.’
Het belooft voor de volgende Europese vergadering. En dan moet hij nog met zijn Latijn beginnen. Zo van ‘Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt’. ‘Van alle Galliërs zijn de Belgen de dappersten’, zoals Julius Caesar toen zei. Als die het nog kon, zou hij nu zeggen: ’Van alle Europeanen zijn de Belgen de grappigsten!
N.a.v. de impasse waarme Brussel geconfronteerd wordt, doordat de PS niet wil samenwerken met de N-VA is er een interessante ontwikkeling binnen de Brusselse Open VLD. Daar dreigt Frédéric De Gucht de nieuwe voorzitter van de partij te worden. Met zo’n achternaam als zoon van zijn vader lijkt dat logisch, maar het is dat niet. De man (44) doet nl nog maar sinds 2023 aan politiek. Hij is CEO en hoofdaandeelhouder van het Luikse glasbedrijf Sprimoglas, vandaar dat zijn voornaam met twee ‘accents aigus’ en een ‘c’ geschreven wordt, op zijn Frans dus..
De reden waarom we Frédéric een kans kunnen geven is, omdat hij strijdt voor een Brusselse regering mét de N-VA en dus tegen de PS. Eva De Bleecker meent het misschien wel goed, maar heeft niet de luxe van een familiale politieke steun. Komt daar nog bij dat Frédéric zichzelf twee jaar de tijd geeft om wat er overblijft van de Open VLD ook terug politiek aanvaardbaar te maken in Vlaanderen en een eind te maken aan een politieke cultuur die niet meer van deze tijd is, zonder Gwendolientjes en Lachaerts die hun woord niet houden.
En ondertussen zitten we aan de tweede stakingsweek van het treinvervoer door één enkele kleinere vakbond (met amper 1600 leden) die er de laatste jaren is bijgekomen en die het allemaal nog wat ingewikkelder maakt. De NMBS kreeg begin 2023 van Europa tien jaar uitstel om haar prestaties te verbeteren in het vooruitzicht van de liberalisatie van het reizigersvervoer. Als dat niet lukt zou er wel eens concurrentie uit het buitenland kunnen komen. Werk op de plank dus voor Sophie Dutordoir NMBS-CEO sinds 2017, nadat ze ook al eens CEO van Electrabel was geweest en tussendoor een Italiaanse delicatessenzaak – ‘Poppeia’ in Overijse – uitbaatte. Zien of ze er het nu beter vanaf zal brengen. ‘Chi vive sperando, muore cantando (Wie leeft al hopend, sterft al zingend’.
‘The Harvard World Model United Nations’, een wedstrijd georganiseerd door de prestigieuze Amerikaanse universiteit van Harvard en die wel eens ‘het officieuze wereldkampioenschap diplomatie voor studenten’ wordt genoemd, is liefst voor het vijfde jaar op rij gewonnen door de delegatie van Belgische studenten. Dat betekent dat we zo’n soort wereldkampioenschap akkoordjes gooien hebben gewonnen.
Voor wie de Belgische politiek volgt, is dat geenverrassing. Hier bij ons gebeurt niets anders dan op alle gebied compromissen sluiten, zowel tussen partijen als tussen bestuursniveaus. Dat geldt zeker ook voor wie bij ons in de diplomatie en/of politiek wil verder gaan. België is zelf één groot compromis dat, althans volgens het gezaghebbende blad The Economist, nooit meer zou worden uitgevonden…
‘Wordt het niet eens tijd om ons af te vragen of er niet wat meganomalie schuilde in het idee om de hoofdstad van dit land om te vormen tot een gewest? En waar politici zich ronkende titels als ‘minister-president’ of ‘minister’ mogen aanmeten, terwijl ze eigenlijk niets anders dan ‘burgemeester’ of ‘schepenen’ zijn van een stad van nauwelijks 1,2 miljoen inwoners?
Bovenstaande tekst is niet van mij, maar van Lucas Vander Taelen, freelance journalist, die al bijna zijn hele leven in Brussel woont en weet waarover hij praat en schrijft. De Brusselse aglomeratieraad werd in 1971 vervangen door een gewestelijk beheer met een gegarandeerde vertegenwoordiging van de Nederlandstaligen. Het gevolg daarvan was dat er sindsdien in Brussel twee machtsniveaus naast elkaar blijven bestaan, waarbij de meeste gemeenten ontsnapten aan een fusie die in alle andere Belgische steden wél gebeurde. En zo blijven de 19 burgemeesters koppig vasthouden aan hun bevoegdheden met o.a. duizend mandatarissen tot gevolg die mee hebben gezorgd voor een schuldenberg die niet meer te overzien is. Zestien van de negentien gemeenten zijn virtueel failliet en staan machteloos tegenover de eisen van de banken en geldmarkten. Erger nog is het feit dat bepaalde politici zowel een functie hebben in hun gemeente, in het gewest en/of in de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, een surrogaat van de Franse Gemeenschap die gaat over Cultuur en Onderwijs, normaal zou moeten geïntegreerd zijn in het gewest, en meer dan waarschijnlijk voor twee of meerdere functies betaald worden
Brussel is niets meer dan een unieke bron van inkomsten voor hoofdzakelijk Franstalige politici…
Het zijn harde tijden voor de Belgicisten, nu ook de gouden tijd van ons nationaal voetbal voorbij lijkt. Voor onze flaminganten is dat geen ramp, want met de eentalige Franse slogans zoals ‘L’Union fait la Force’ en ‘Tous Ensemble’ blijft ons voetbal (en ook de meeste andere sporten én het weerbericht) zich in het buitenland profileren als een Franstalig land. Ook in het wielrennen gaat het altijd over Belgen, zeer zelden over Vlamingen en Franstaligen. Ik herinner me nog jaren geleden de lijst van de deelnemers aan een Belgisch kampioenschap wielrenners te hebben gezien, waar op zo’n 130 deelnemers er geen tien Franstaligen bij waren, waaronder dan nog de twee gebroeders Verbrugge, Vlamingen die in Wallonië woonden. Ook de familie van onze huidige nationale Belgische kampioen beroepswielrenners, Arnaud De Lie, komt uit een dorp van de Antwerpse polders…
Ik kom even terug op mijn blog van 19 dezer, waarin ik stelde dat Bart De Wever, na de ‘overwinningsnederlaag’ van 9 juni 2024, als enige nog de kans heeft daar iets tegenover te stellen, door de volgende vraag van Brussel om meer geld – die er zeker zal komen – niet te honoreren zolang de Waalse socialisten zich blijven bemoeien met de Vlaamse Gemeenschap in Hellhole City.
Als reactie op mijn stelling schrijft lezer Guy Sourbon dat hij daarin niet gelooft. Daarmee heeft hij geen ongelijk, maar er is momenteel geen alternatief. Zelfs het feit dat de Brusselse Vlamingen er het slachtoffer van zullen worden, gaat niet op. Ze zijn dat nu ook al. Ze vertegenwoordigen nog amper 10% van de totale Brusselse bevolking en moeten ook nu al door het Vlaams Gewest gesteund worden. Van Brussel de tweetalige hoofdstad van de Republiek Vlaanderen maken, een idee dat zelfs binnen het VB leeft, is wishful thinking.
Om het in zijn eigen termen te zeggen: historicus Bart De Wever is de Rubicon overgestoken, maar is nog geen Caesar. Als hij in een volgend ‘Verhaal van Vlaanderen’ positief wil overkomen, krijgt hij de kans om daar straks iets aan te doen, want dat Brussel om geld, veel geld, zal komen vragen, staat nu al vast en het zal grotendeels door Vlaanderen moeten worden opgehoest.
Ondertussen blijft er voor de Vlaanderen een troost dat in de laatste peiling méér, niet minder ondervraagden voor de twee Vlaams-nationale partijen hebben gekozen en het VB er weer op kop staat.
N.a.v. de brand bij de fietsengroothandel in Brugge is het nog maar eens gebleken dat er nog heel wat asbest in omloop is in zowat het hele land. Valerie Van Peel wist er alles van, toen ze o.m. daarom uit de politiek stapte (ze komt straks weer terug en nog wel langs de grote poort, als partijvoorzitster van ’s lands grootste partij!).
Een ander verhaal is dat van de Pfassen en -fossen dat maar blijft terugkomen. Zoals ik al eerder schreef, zijn dat eerder vervuilende stoffen, en is daar nog niemand van gestorven, zelfs niet eens ziek geworden, alhoewel er massaal naar gezocht is. De laatste uitgebreide onderzoeken ernaar geven zelfs aan dat de hoeveelheden van die stoffen in het bloed van de omwonenden jaar na jaar dalen, zodat die er mettertijd ook helemaal uit zullen gaan.
Ondertussen heeft die zaak bij de werken aan de Antwerpse
Oosterweelverbinding enkele extra miljarden euro’s gekost. De wraak van Lange Wapper, zeg maar…
--
Gisteren, 19 Maart’, was het Sint Jozef. Ik was het bijna vergeten, maar dat blijkt de patroon van België te zijn en in Antwerpen wordt die dag gevierd als ‘vaderdag’. Ik herinner me nog dat dat vroeger in Italië een feestdag was en men op die dag de ‘Primavera’ reed, Milaan- San Remo. Sinds de afschaffing van die feestdag rijdt men de koers tegenwoordig in het eerstvolgende weekeinde.
Brussel is officieel, politiek gesproken, een tweetalige stad, die bestaat uit 19 gemeenten, met evenveel burgemeesters, schepenen, gemeenteraden en OCMW’s. Daarenboven maakt het gewest deel uit van de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ een overbodig tweede gewest dat geen eigen inkomsten heeft en zich bijna uitsluitend bezig houdt met Cultuur en Onderwijs, materies die in Vlaanderen al lang zijn geïntegreerd in het eigen gewest.
Om het Brussels Gewest te besturen moet er een meerderheid zijn aan zowel de Nederlandstalige als de Franstalige kant. Na meer dan negen maanden palaveren is dat nog niet gebeurd. Aan Franstalige kant is daar in Brussel ook de PS bij, wat op federaal gebied voor de eerste keer in 30 jaar niet het geval was. Erger nog, die PS wil in Brussel, bij monde van haar voorzitter Ahmed Laaouej – zo te zien een echte Belg - niet samenwerken met de N-VA, die daar aan Nederlandse kant wél bij is. Het gevolg is dat de impasse blijft en Brussel nog steeds geen gewestregering heeft. Mocht dat toch nog gebeuren, dus zonder de N-VA, dan zal zich het probleem stellen dat Brussel, dat met de grootste schuldenlast van het al zo belaste België steeds geld tekort heeft, dat zal moeten vragen aan de federale regering die geleid wordt door de N-VA. Daar zou men gek moeten zijn nog extra geld te geven aan een gewest dat de eigen partij boycot, zeker na 20 jaar slecht Brussels beheer.
Misschien kan dit echter wel een eerste stap worden in een volgende staatshervorming, waarbij ook Vlaanderen zelfstandiger kan worden. De Wever zou gek zijn die opportuniteit niet te nemen. Om het in Bart’s eigen vaktaal te zeggen ‘Quid pro Quo’ (voor wat, hoort wat).
Er werd nog maar eens gestaakt bij het Spoor, nu ook door de zgz ‘grote’ vakbonden. De bedoeling is dat ze dat nog 18 keer gaan doen over een periode van 5 maanden. Wat ze daarbij willen bereiken is een utopie voor het land met de grootste staatsschuld, zeker t.o.v. het aantal inwoners, van de hele E.U. Een alternatief is er niet, tenzij men akkoord gaat met wat onze communisten willen: ‘het geld pakken bij wie het heeft’. Mocht dat ooit gebeuren, dan verdwijnt het kapitaal hier naar de andere kant van de wereld. In de huidige digitale tijd kan dat met één druk op het toetsenbord. Tegelijk is ook de tijd voorbij dat men ook maar iets bereikt met staken of op straat te komen.
--
Het is een feit dat we met zijn allen ouder worden, dat er dus steeds meer gepensioneerden zullen bijkomen en, daar er minder kinderen geboren worden, er steeds minder aan zal worden afgedragen. Het geld dan maar te pakken bij wie het nog heeft, is dan ook geen oplossing, wel het verplaatsen van het probleem.
Trouwe lezers van deze rubriek weten dat ik een fan ben van opera, de kunstvorm der uitvergrote emoties. Zondag 16 dezer zag ik in de namiddag op Stingray Classica, Telenet kanaal 50, nog eens een opera uit de oude doos: ‘Così fan tutte’ van Mozart uit de jaren stilletjes. Een opera zoals de componist die zag in zijn tijd en niet zoals tegenwoordige regisseurs die dikwijls denken het beter te weten dan de componist. Het was een hele verademing. Hetzelfde maakte ik een avond eerder mee, toen ik op dezelfde zender een verfilming te zien kreeg over het leven van Clara Schumann, de vrouw van componist Robert Schumann, zelf ook pianiste en componiste, die hem zes kinderen schonk, waarna ze hem verloor toen ze zelf nog maar 36 was en toch haar leven verder zette als gevierde pianiste en componiste, iets uitzonderlijk in haar tijd. Om even bij stil te staan in deze tijden van AI waarin men niet meer zou hoeven na te denken…
Uit een nieuwe peiling van Het Laatste Nieuws, VTM, RTL en Le Soir blijkt dat het Vlaams Belang opnieuw de grootste partij zou geworden zijn, met bijna 26% van de stemmen. Samen met de N-VA, die tweede eindigt met bijna evenveel stemmen, zouden de Vlaams-nationalisten een nipte meerderheid halen mochten er nieuwe verkiezingen gehouden worden, Die zullen er echter, zeker gewestelijk, niet zijn vóór 2029, zodat we met deze peiling geen stap dichter bij een zelfstandiger Vlaanderen zullen komen. Voor zover het een troost kan zijn: Groen zakt nog verder weg en Open VLD flirt stilaan met de kiesdrempel. Als men verder ziet dat de grootste partij bij de verkiezingen van 9 juni 2024 momenteel in het Brusselse geweerd wordt als de pest en door verenigd links als een soort neonazi-partij wordt afgeschilderd, terwijl diezelfde partij straks de viering van 200 jaar België moet organiseren, dan mag men zich toch afvragen, waar het gezond verstand naartoe is…
