In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen wordt de profileringsdrang van de verschillende partijen steeds duidelijker. Alhoewel we nog een half jaar van die verkiezingen verwijderd zijn, willen ze allemaal reeds punten scoren. Daar gemeenteraadsverkiezingen geen afspiegeling zijn van het federale politieke landschap, maakt men mee dat men ook binnen de meerderheid elkaar de loef probeert af te steken. Dé thema's van het ogenblik zijn de fiscale fraude (stokpaardje van links) en de sociale fraude (stokpaardje van de VLD). Daarvan worden wonderen verwacht, in zoverre zelfs dat men, bij de controle op de begroting, er van uitgaat, dat daardoor alleen er zo'n 200 miljoen extra in de staatskas zou vloeien. Dat is "wishfull thinking". Stel dat het niet lukt, dan is er nog maar eens een serieus gat in de begroting, waarbij men voor het dichten ervan deze keer niet (meer) zal kunnen rekenen op de petroleumfederatie. Die heeft haar les nu wel geleerd. Voor het opsporen van de sociale fraude, zeg maar: het opsporen van zwartwerk en niet verdiende uitkeringen, had de VLD graag een nieuwe dienst in het leven geroepen. De SP.a wil dat niet. Ook de poging van Somers en Co om het aantal zondagkoopdagen te vermeerderen, komt er waarschijnlijk niet. Ook hier liggen de rooien dwars. En zo zijn er nog enkele geschilpunten, die Verhofstadt en de zijnen niet opgelost krijgen omdat de beslissing bij de minister van Werk liggen en dat is - toevallig, hé? - een socialist. Met een rechtse meerderheid zou de VLD al die problemen niet hebben. Die rechtse meerderheid bestaat zowel in Vlaanderen als in heel wat Vlaamse gemeenten, Antwerpen op kop. Zo heeft het Vlaams Belang zopas nog te kennen gegeven mét de liberalen mee te zullen stemmen om de zgz "Picanol-wet" op de helling te zetten. Die wet - nota bene voorgesteld door Patrick Vankrunkelsven, officieel een liberaal, maar in werkelijkheid een rode groene - wil dat topmanagers hun lonen apart bekendmaken. Voor de VLD volstaat het totaal van de drie toplonen. Als iedereen voet bij stuk houdt, komt die Picanol-wet er niet. Bovenstaande, hoe bescheiden ook, toont nog maar eens duidelijk aan dat Vlaanderen, dat een rechtse meerderheid heeft, daarvan gebruik moet kunnen maken. Het gaat niet op dat de meerderheid der Vlamingen rechts stemt en telkenmale na vcrkiezingen opnieuw geconfronteerd wordt met een centrum links beleid.
Het was al langer bekend, maar is nu wetenschappelijk bewezen: een joint roken is zeven maal schadelijker dan een sigaret. En dan hebben we het niet over het effect van de cannabis zelf: achteruitgang van reflexen en waakzaamheid, het korte termijn geheugen dat minder goed werkt, symptomen van schizofrenie. Het gaat in dit geval over het feit dat jointjes zeven keer meer teer bevatten, drie keer zoveel tolueen en twee keer zoveel benzeen dan bv een rode Marlboro. Drie joints per dag vormt een even groot risico op longkanker en hart- en vaatziekten als een heel pakje sigaretten. De studie werd uitgevoerd door het Franse "Institut National de la Consommation", zeg maar de Franse tegenhanger van onze "Test-Aankoop". Het instituut moest trouwens voor het uitvoeren van de vergelijkende testen een speciale toestemming krijgen van de Franse dienst voor volksgezondheid, want - in tegenstelling tot bij ons - is in Frankrijk elk bezit van cannabis strafbaar. Ook wie dus vindt dat cannabis niet zo erg is, maar ervan uitgaat dat roken slecht is voor de gezondheid, zal nu moeten toegeven dat men best geen jointjes rookt, al was het maar om zware longziekten te vermijden. Volgens een eerdere studie van de "British Lung Foundation" blijkt trouwens dat cannabisrokers doorgaans dieper inhaleren dan gewone rokers, wat de zaak nóg erger maakt. In het licht van bovenstaande is het dan ook ergerlijk dat politici zoals Di Rupo en Anciaux (weer hij!) het helemaal niet erg vinden dat mensen jointjes roken. Di Rupo zou de grens van wat hier is toegelaten nog willen verleggen en gaat hiermee frontaal in tegen de maatregelen die zijn partijgenoot minister Demotte tegen het roken wil nemen. Onze "slimme" Bert geeft toe dat hijzelf al wel eens een jointje rookt. Misschien is het na roken van zo'n jointje dat hij op de lumineuze ideeën komt die hij regelmatig spuit en heeft hij er dan zelf geen benul meer van hoeveel geld hij wegsmijt. Zoals een briefschrijver het in "Dialoog" van Het Laatste Nieuws van vandaag verwoordde: "Misschien is belachelijkheid ook een vorm van kunst"...
Een paar weken geleden was er heel wat te doen om de 60.000 euro die minister van Cultuur, Bert Anciaux, cadeau gaf aan Kate Ryan voor de promotie van haar liedje waarmee ze deelneemt aan het Eurosong-festival. Nota bene: een liedje in het Engels met een Franse titel, gezongen door een Vlaamse zangeres die daarmee België gaat vertegenwoordigen. Vooral die Franse titel is een verkeerd signaal naar het buitenland toe. Het versterkt nog de verkeerde indruk die heel wat buitenlanders van ons land hebben, nl dat het enkel Franstalig zou zijn. Vergeet echter de 60.000 euro die Anciaux daarvoor heeft weggegooid. Het kan nog erger. Zopas heeft onze "cul"tuurpaus liefst 400.000 euro betaald voor iets dat hij "kunst" noemt, een zgz "beeldje" van Marcel Broodthaers dat door de kunstenaar "Pense-Bête" werd genoemd. Dat is voor verschillende vertalingen vatbaar, maar één ervan is "denk dom" en dat is hier wel de gepaste titel. Marcel Broodhaerts was zijn carrière gestart als dichter. Toen die echter niets opbracht, vond de man er niets beter op dat een pot plaaster over zijn hele collectie dichtbundels te kappen, er nog enkele voorwerpen bij te steken (o.a. - denk ik - een eierschaal van een struisvogel) en hij besloot dit een "beeld" te noemen. Zoals gezegd gaf hij er de naam "Pense-bête" aan en verkocht hij het op zijn eerst "vernissage". Bert Anciaux kocht het gedrocht van een erfgenaam van de eerste koper en betaalde er dus 400.000 euro voor (16 miljoen oude Belgische franken)! Het "kunststuk" zal een ander "beroemd" beeld van dezelfde Broodthaers, de "Mosselpot", vervoegen in het SMAK (Stedelijk museum voor Actuele Kunst) in Gent. Ook die mosselpot was een dergelijk stuk overgoten plaaster. Dit noemt men tegenwoordig "kunst". Dit is helemaal geen kunst. Hoogstens kan men spreken van een inval of een idee, maar niet van kunst. Als morgen iemand uit de zgz kunstwereld een zak aardappelen uitkipt en er plaaster over gooit en het dan "Pense ce que vous voulez" noemt, is dat dan ook kunst? Kijk, iedereen mag daarover denken zoals hij wil, noém het desnoods kunst, maar geef daaraan geen 400.000 euro gemeenschapsgeld weg. Tegen de 60.000 euro voor Kate Ryan werd duchtig gereclameerd. Tegen de 400.000 voor een misschien per ongeluk omgevallen emmer plaaster is het oorverdovend stil. Begrijpe wie kan!
In mijn artikel van gisteren over het Europa der volkeren, vermeldde ik ook de Corsicanen en de Sarden ("Sardiniërs" of "Sardijnen" heten die in officieel Nederlands, maar dat ligt mij niet). N.a.v. enkele reacties daaromtrent, graag een beetje uitleg. De Corsicanen zijn een volk dat een Italiaans dialect als taal heeft. Corsica was Italiaans (meer bepaald: Genuees) tot 4 jaar vóór de geboorte van "Napoleone Bonaparte". Er is op het eiland sinds enkele decennia een ondergrondse beweging die strijdt voor de onafhankelijkheid. Jammer genoeg gebeurt dat met het nodige geweld, zeg maar type ETA tot nu toe, maar dan in iets mindere mate. Toch zijn er ook al heel wat Fransen die de Corsicanen beu zijn en niets liever zouden willen dat dan het eiland in de toekomst zijn eigen broodjes bakt. Voor Sardinië liggen de zaken iets anders. Om te beginnen is er een politieke partij die voor de onafhankelijkheid ijvert, helemaal democratisch dus en is er van ongeregeldheden weinig sprake. Af en toe wordt er wel eens gedreigd of ontploft er hier en daar een bommetje, maar dat allemaal relatief onschuldig. De Sarden hebben hun eigen taal. beter gezegd: hun eigen talen, want het eiland heeft een grote verzameling van talen en dialecten. De Sardische taal zelf bestaat feitelijk uit drie grote dialecten: het Campidanees, gesproken in het zuiden rond de hoofdstad Cagliari; het Logudorees in het noord-westen; het Nuorees in het centrale bergland. Dat laatste dialect heeft nog heel wat Latijnse invloed. Alhoewel het bergland nooit door de Romeinen werd bezet (die noemden het "Barbagia"), is hun taal er wel gebleven. Het Campidanees heeft nogal wat Moorse invloeden. Buiten de drie Sardische dialecten, die weinig met het Italiaans te maken hebben, zijn er nog enkele Italiaanse dialecten, zoals het Gallurees in het Noorden (Olbia en Tempio) en het Genuees op het eilandje San Pietro in het zuiden. Tenslotte is er nog het stadje Alghero, in het noord-westen, waar de bevolking Catalaans spreekt (het stadje was drie eeuwen Catalaans bezit). De Sardische steden, Cagliari op kop, zijn grotendeels veritalianiseerd, maar daarbuiten spreken de mensen thuis Sardisch. Italiaans leren ze op school, wat maakt dat ze die taal zonder accent spreken, iets wat men ook in Baskenland meemaakt met het Spaans. In tegenstelling tot de Corsicanen, die eerder introvert zijn, zijn de Sarden gemoedelijke mensen. Ik heb me ooit laten wijsmaken dat het komt, omdat de Corsicanen het Kruis aanbidden en de Sarden de maagd Maria. Dat laatste is dus zoals bij ons, Vlamingen en misschien is dat ook de reden dat ook de Sarden minder revolutionair van aard zijn. Misschien speelt de tijd ooit voor hen in hun voordeel.
De mededeling van het ETA, het zgz bevrijdingsleger van Baskenland, dat er nu definitief een einde zal komen aan hun gewapend verzet en er voortaan alleen nog op politiek vlak zal gestreden worden, is goed nieuws. Niet alleen voor het Baskenland, maar ook voor alle Europese volkeren, die verondersteld worden genoeg geëvolueerd te zijn om op een democratische wijze hun doelstellingen te bereiken. Baskenland verdient een onafhankelijke staat te worden. Het heeft zijn eigen taal, compleet anders dan alle anderen in Europa en zijn eigen cultuur. De Basken zijn waarschijnlijk het oudste volk van Europa. Ze waren er al vóór de Kelten er aankwamen en hebben kunnen overleven door, in tijden van gevaar, zich steeds terug te kunnen trekken in de Pyreneeën. De Basken zijn echter niet het enige volk dat in Europa een eigen staat verdient. Daar zijn nog de Catalanen (die op de goede weg zijn), de Corsicanen en de Sarden en, last but not least, de Vlamingen. Ook wij hebben een eigen taal, een eigen vlag, een eigen volkslied en een eigen territorium. Als 350.000 Luxemburgers en 800.000 Slovenen in een eigen staat mogen leven, waarom dan de 6 miljoen Vlamingen niet? Met de waarschijnlijke scheiding tussen Servië en Montenegro is de opdeling van het oude Joegoslavië een feit. Dan zullen ook daar landen als Bosnië/Herzegovina, Macedonië en Montenegro, misschien zelfs Kosovo, onafhankelijk zijn, allemaal landen die niets voorstellen, zeker niet tegenover een welvarend Vlaanderen met zijn internationale luchthaven, zijn grote zeehavens en zijn centrale ligging in het hart van West-Europa. We hebben ons lot in eigen handen. Volgend jaar zijn er de federale verkiezingen. Al wat wij moeten doen is eerst onze eisen op tafel leggen en daarna vertellen dat er geen nieuwe Belgische regering komt als de scheiding, welke soort ook, er niet komt. Raar genoeg hebben we steun gekregen uit een eerder onverwachte hoek. In het jongste nummer van de "Courrier Hebdomadaire", een Brussels Franstalig onderzoekcentrum, verscheen er een artikel van een zekere Jacques Brassine de la Buissière, zoals zijn naam laat horen zeker geen Vlaming, die stelt dat "zonder substantiële institutionele staatshervormende stappen, het goed mogelijk zal zijn dat de Vlaamse partijen zullen weigeren een nieuwe Belgische regering te vormen". Die man vertelt dus net hetzelfde van wat ik reeds schreef in mijn artikel van 9 maart ("De slag om Brussel"). De vraag is alleen maar of Jacques Brassine de la Buissière op de hoogte is van het hoge mosselgehalte van veel van onze klassieke "democratische" partijen die in staat zijn "met de dood in het hart" voor de driehonderdvijfentwintigste keer nog maar eens toe te geven aan de "verzuchtingen" van de francofone minderheid?
De islam (met klemtoon op de tweede lettergreep: islám, dus) is uit het nieuws niet weg te slaan. Nu blijkt dat er in Afghanistan een moslim, die zich zestien jaar geleden bekeerde tot het Christendom, zijn leven riskeert omdat zo'n bekering in strijd zou zijn met de koran. De man van 41, een zekere Abdul Rahman, werkte op een gegeven ogenblik als hulpverlener voor Afghaanse vluchtelingen in Pakistan en dat bij een Christelijke organisatie. Daarna leefde hij negen jaar in Duitsland en keerde hij, vier jaar geleden, terug naar Afghanistan. Allemaal netjes volgens de regels van het asielrecht: nu er in Afghanistan geen oorlog meer is, hebben die mensen hier geen asiel meer nodig. Zijn familie had het echter niet begrepen dat hij ondertussen een overtuigde Christen was geworden en klaagde hem aan bij het Afghaans Gerecht. Volgens de strikte islamitische wet, de sharia, kan een moslim zich niet bekeren tot een andere godsdienst. Wie dat wel doet, riskeert niets minder dan de doodstraf. Zo zou het in de koran staan. Het probleem met die koran is dat het een boek is uit de middeleeuwen. De bijbel is nog veel ouder, maar de interpretatie van de bijbelteksten is door de Christenen in de loop der tijd aangepast via concilies en pauselijke uitspraken. Bij de moslims is zoiets nooit gebeurd en hangt de uitslag van religieuze discussies volledig af van de individuele interpretatie van imans en andere hoogwaardigheidsbekleders. Wie met deze zaak ook verschrikkelijk verveeld zitten, zijn de Westerse mogendheden die zo hun best gedaan hebben om dat Afghanistan uit de handen van de fanatieke Taliban terroristen te redden en te houden. Zowel Amerika als Duitsland, Nederland en Italië hebben al geprotesteerd tegen deze schendling van de vrijheid van geloof. Van België heb ik nog geen protest gehoord, maar bij ons hebben ze het waarschijnlijk nog te druk met Erdal. Waar is de tijd dat ons land dacht de hele wereld te kunnen aanklagen, via de genocidewet, als er ergens iets misliep met mensenrechten e.d.? Het wordt afwachten hoe dat proces daar in Afghanistan gaat aflopen, maar ik zie ze alweer overal op straat komen, de fanatiekelingen die zopas nog alles kort en klein sloegen o.w.v. de Mohammed cartoons. Nieuw straatgeweld zou wel eens de zoveelste stap kunnen zijn in de escalatie van de strijd tussen het Westen en de Islam.
Er is nog maar eens een gerechtelijke uitspraak gekomen i.v.m het opstijgen en landen van vliegtuigen in Zaventem. Deze keer was de zaak ingespannen door de Vlaamse noordrand en gaf de rechter de klagers gelijk. Het gevolg daarvan is, dat er al een drietal uitspraken zijn die tegen elkaar indruisen. Naar gelang de rechter een Vlaming of een francofoon is, blijkt de uitspraak steeds in de zin van de klagers te worden beslist. Zo komt men natuurlijk geen stap verder. Zaventem moet zo ongeveer de enige belangrijke luchthaven in Europa zijn waar men de vliegtuigen niet laat opstijgen en landen volgend de procedures die overal elders gelden: nl volgens de windrichting. In Zaventem stijgt men op volgens de uitspraak van een rechter. Komischer kan moeilijk, vooral als men bedenkt dat het niet opstijgen en landen volgens de windrichting extra kracht eist van de vliegtuigmotoren, waardoor dus meer brandstof verbruikt wordt en het milieu meer wordt vervuild. Om dat te begrijpen, hoeft men geen verstand te hebben van de luchtvaart, maar moet men wel de Belgische politiek kennen. De hele miserie is begonnen onder Verhofstadt I, toen Isabelle Durant van Ecolo zeven jaar geleden besloot haar eigen kiescliënteel wat minder geluidsoverlast te garanderen. De groenen zitten nu niet meer in de federale regering, maar nog wel in de veredelde gemeenteraad die men het "Brussels gewest" noemt. Het Hof van Beroep had trouwens eerder deze week nog laten weten dat de super strenge geluidsnormen van dat gewest ongrondwettelijk zijn, waardoor men dus weer naar af kan. Wat gaat er nu gebeuren? Niets! Dat is het gevolg van een (voorlopig mondeling) akkoord tussen de verschillende regerende partijen én het CD&V om de huidige situatie te bevriezen misschien tot 2007 en alvast tot na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober van dit jaar. Zogezegd wil men dat doen om van het probleem Zaventem geen verkiezingspunt te maken. De waarheid is anders. De reden, waarom men de problematiek rond de luchthaven van Zaventem niet bij de gemeenteraadsverkiezingen wil uitspelen, is enkel ingegeven uit schrik voor wat de zwijgende meerderheid in dit debat zou zeggen. Alle discussies tot nu toe zijn alleen gevoerd door actiegroepen die alleen zichzelf en enkele plaatselijke politiekers vertegenwoordigen en dat wil men zo houden. De duizenden werknemers die in en rond Zaventem hun kost verdienen met de luchthaven zouden nl bij de verkiezingen ook de kans krijgen hun zeg te doen. Dat wil men voorkomen, omdat men weet dat de politieke spelletjes dan snel tot het verleden zouden behoren. Democratie noemen ze dat.
Over de flitspalen is in ons land al heel wat te doen geweest. Toen ze er pas stonden, was er een grote heisa o.w.v. de enorme boetes die bij overtredingen gegeven werden. Sommige automobilisten gingen zover de palen zelfs in brand te steken. De oprichter van de Belgische "tuf-tuf" club, in het leven geroepen naar analogie met een reeds bestaande club in Nederland, belandde ervoor in de cel nadat hij zo dom was geweest materiaal voor brandstichting in huis te hebben. Daarna was er de commotie over het feit dat bijna alle flitspalen in Vlaanderen stonden maar dat, naar slechte Belgische traditie, de opbrengsten ervan voor een (te) groot deel naar Brussel en Wallonië versast werden, terwijl die landsgedeelten weinig of geen palen hadden staan en als die er stonden ze waarschijnlijk niet eens werkten. Het was het liedje als vanouds: Vlaanderen betaalt, de francofonie profiteert. Tussendoor bleek ook, dat er flitspalen waren die niet degelijk functioneerden of zelfs verkeerde gegevens doorgaven. Nadat enkele automobilisten daartegen protesteerden en gelijk kregen bij de rechtbank, dienden alle palen nog eens nagekeken te worden en jawel hoor: het gros ervan voldeed niet aan de voorwaarden om daarvoor een PV te kunnen opstellen. Nu blijkt dat, van de 154 camera's die langs de gewestwegen staan opgesteld, er 129 niet werken en van de roodlichtcamera's op de kruispunten er 107 van de 397 (!) het niet doen. Daar het ijkingcertificaat van zo'n flitscamera na twee jaar vervalt, is de ijking ondertussen stopgezet en staan de meeste flitspalen er al minstens één jaar werkeloos bij. Daarmee is de kous nog niet af, want nu blijkt dat die grap Vlaanderen ondertussen 23 miljoen euro heeft gekost (bijna één miljard oude befkes!) en dat de Vlaamse deelregering die dingen alleen maar mag aankopen. Het plaatsen en de uitbating gebeurt nl door de federale regering. Ook dat is Belgisch, waarmee nog maar eens bewezen wordt dat dit land inderdaad niet efficiënt werkt, zoals de denkgroep "In de Warande" het stelde in zijn Manifest. Het toppunt van de schande is tenslotte, dat men zich van pure armoede heeft moeten wenden tot het "Nederlands meetinstituut", zodat het de Hollanders zullen zijn die ten lange laatste onze flitscamera's in orde zullen brengen. Juicht, Belgen, juicht!
Wereldwijd blijkt het aantal asielaanvragen de laatste vijf jaar zowat gehalveerd te zijn. Dat geldt vooral voor de geïndustrialiseerde landen buiten Europa, maar zelfs in ons oude continent zitten we op het laagste cijfer sinds 1988. Er zijn twee uitzonderingen: Nederland en België. Dat zijn de enige landen waar de immigratiegolf nog steeds stijgt. In Nederland is men er ondertussen wel iets aan het doen en gaat er bijna geen maand voorbij of er komt een nieuw voorstel om die immigratiestroom in te dijken. Dat laat voorzien dat ook daar er binnenkort een daling van die zgz "asielzoekers" zal te zien. Bij ons hadden we vorig jaar nog een stijging van ongeveer 4%, maar er gebeurt hier helemaal niets. De enige uitleg is, dat er momenteel hier niets meer zal veranderen tot aan de federale verkiezingen van 2007. Is dat wel zo? Een andere, belangrijkere reden is dat België een meertalig land land is. In de meeste andere landen is er maar één taal en immigranten worden daar meestal verzocht die taal te leren om zich te kunnen inburgeren. In België riskeert men twee talen te zullen moeten aanleren vanaf het ogenblik dat men zich van de ene taalzone naar de andere verplaatst. Dat is echter maar één facet van de geschiedenis. Er is nl meer aan de hand. Als wij bv in Vlaanderen eisen dat men Nederlands moet kunnen of leren om hier ingeburgerd te geraken, dan geldt dit voor alle anderstaligen, ook voor de Franstaligen van over de taalgrens en daar knelt het schoentje. Onze francofone medeburgers wíllen nl geen Nederlands leren. Het heeft dan ook geen zin geduldig te wachten tot de verkiezingen van 2007, want men kan er nu reeds vanuit gaan dat er daarna op dit gebied niets zal gebeuren, tenzij men dit land grondig zou splitsen. --- Ondertussen is gebleken dat één op drie werklozen hier een niet-Europeaan is. Dat blijkt uit een recente studie van Eurostat. Er wordt echter niet bij vermeld, of die mensen hier al dan niet legaal zijn, of zij werklozensteun krijgen (zonder dat ze daarvoor waarschijnlijk ooit hebben afgedragen) en ga zo maar verder. --- Eén op de acht studenten in Vlaanderen blijkt de middelbare school te verlaten zonder diploma. Ook hierbij geen verdere uitleg over welke studenten het gaat. De kans is nl groot dat het hier over meestal studenten van vreemde origine gaat en dat de achterstand die ze hebben opgelopen grotendeels toe te wijten is aan hun gebrekkige kennis van de volkstaal. --- Samengevat: zolang men de snel-Belg-wet niet afschaft en de immigranten niet verplicht onze taal te leren om hier ingeburgerd te geraken, zal men hier rekening moeten blijven houden met een steeds aangroeiende stroom vreemdelingen, omdat ze nergens anders zo gemakkelijk binnen geraken. Zo simpel is dat.
Titel van een schijnbaar normaal bericht bij het financieel nieuws van vorig weekeinde: "Opnieuw valt Vlaams bedrijf in Indiase handen: Hansen Transmission". Deze firma, met fabrieken in Edegem en Lommel, produceert tandwielkasten voor windturbines. In het licht van de huidige energieproblemen en de opkomst van de groene stroom heeft deze industrietak zeker een grote toekomst voor zich. Hansen Transmission was tot ergens in 2004 eigendom van het Britse Invensys, die de Vlaamse fabrieken dat jaar voor 132 miljoen euro doorverkocht aan twee investeringsgroepen: Allianz en Apax, een praktijk die steeds meer voorkomt. Tot daar dus niets abnormaals. Wel abnormaal is, dat die investeringsgroepen de zaak al na twee jaar hebben verder verkocht aan het Indiase Suzlon Energy voor - houdt u vast - 465 miljoen euro. Dat wil zeggen een winst van 333 miljoen op amper twee jaar tijd! Dat over zoiets verder in de krant geen commentaar gegeven wordt, is op zijn minst merkwaardig te noemen. Even merkwaardig als die grote winst, is het feit dat de koper een bedrijf is uit India. De verkoop van Hansen is geen primeur in Vlaanderen: Docpharma en Pauwels Trafo waren eerder al verkocht aan een Indiase firma. Vergeten we tenslotte niet dat de kans groot is dat ook Arcelor (met o.a. fabrieken in Zelzate en Genk) zal worden opgekocht door Mittal Steel, een soort éénmansbedrijf van, jawel, een Indiër. Dergelijke transacties doen wel enkele ethische vragen rijzen: - Waar halen die Indiërs al dat geld? - Indië, is dat niet dat onmetelijke land dat kreunt onder de armoede, dat land waar heel wat van onze missionarissen naartoe trokken (en nog trekken), om nog maar te zwijgen over moeder Theresa en haar nieuwe kloosterorde? We leven vandaag de dag in een steeds globalere economie en het is niet meer dan logisch dat we ook de Indiërs moeten laten meespelen. Zie bv maar, om in eigen land te blijven, naar de diamantindustrie van Antwerpen. Ongeveer de helft van de diamantairs daar zijn Indiërs van nationaliteit of afkomst. De vraag is alleen maar of die schatrijke Indiërs zelf ook eens iets willen gaan doen voor hun armere landgenoten en niet alleen de staatskas daar moeten spijzen voor de verdere ontwikkeling van hun eigen atoombom? Wie zei het ook weer (Mansholt?) dat het ontwikkelingshulp het geld is dat de armen uit de rijke landen sparen voor de rijken uit de arme landen?
Zoals ik in mijn artikel van 14 februari reeds noteerde, gaat het niet goed met Vande Lanotte en zijn SP.a. De professor slaagt er echt niet in zijn voorganger-cafébaas, die de partij in de steek liet voor een zelfgekozen lucratieve job als provinciegouverneur, te doen vergeten. "Alles gratis" werkt niet meer en zelfs de babe uit Gent is haar botsing met de oliesector nog steeds niet te boven gekomen (die zaak is trouwens nog niet van de baan). Heel wat socialisten zijn overgelopen naar het Vlaams Belang o.w.v. de allochtone problematiek, waarbij de SP.a hen in de steek heeft gelaten en een kleinere groep ultra-linksen is verdwenen richting Groen! en Partij van de Arbeid, het vroegere Amada. Op het SP.a-congres dat dit weekeinde liep in Brussel werden zelfs a-politieke buitenstaanders uitgenodigd: de Gezinsbond, de Bond Beter Leefmillieu, zelfs de Fietsersbond. Ook 11.11.11 en Pax Christi waren erbij, al zijn die twee niet zo a-politiek als ze wel eens durven beweren. In het kort kwam het er op neer dat al deze verenigingen voorstellen mochten doen, voorstellen die stuk voor stuk door het congres werden onderschreven. Van enige weerwerk was er bij de SP.a geen sprake, alle stemmen tellen. Toch zou ik me, in Vande La's plaats, niet teveel begoochelingen maken. Die voorstellen, welke ze ook zijn, kunnen ook door andere partijen worden onderschreven. Daarvoor heeft men zelfs geen congres nodig. Nog opmerkelijker was het feit dat Vande Lanotte een debatclub heeft opgericht. Een soort denktank, zeg maar en daarbij zullen velen gaan denken aan een alternatief voor die andere club "In de Warande", die met dat Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen is voor de dag gekomen is. De debatclub van Vande La is echter iets minder. Zij bestaat o.a. uit een paar acteurs, een schrijfster, een architect, een chirurg, een theater-directeur en iemand uit het bedrijfsleven. O, ja: er was ook een (1) arbeider bij. M.a.w. een groepje salonsocialisten die bij pot en pint (of was het een gezellig etentje?) nu eens voor ideeën zullen zorgen waar de wijze professor uit Oostende zelf nog niet aan gedacht had. Waar is de tijd dat dergelijke gesprekken, voor zover er die al waren, uitsluitend gevoerd werden in het Volkshuis!
Dat het Gerecht bij ons niet functioneert, is een open deur intrappen. Dat weet zo stilaan iedereen, die er een beetje van op de hoogte is. Het duurt járen vooraleer een serieus proces kan gevoerd worden Wie een goede (lees: dure) advocaat kan betalen slaagt er dikwijls in de zaak sine die te laten uitstellen (Beaulieu bv) en niet zelden te laten verjaren (Gantman bv). Zonder meer een schande voor een zgz "rechtstaat". Een van de redenen die door het Gerecht worden aangegeven als oorzaak voor die jarenlang aanslepen van gerechtszaken is, dat de diensten overbelast zijn en dat ze het daarom allemaal niet op een normale basis kunnen afwerken. Punt zou dan ook zijn, dat men zich in de eerste plaats met de ernstigste zaken zou bezig houden en niet te veel tijd zou verliezen in zaken die het sop van de kool niet waard zijn. Maar dat gebeurt niet. Een mooi voorbeeld kregen we nog vorige week, toen de Kortrijkse raadkamer de verdachten van de spraakmakende dopingzaak rond enkele bekende wielrenners doorverwees naar de correctionele rechtbank. Een maat voor niets, nutteloos tijdverlies en een hoop onkosten die hadden kunnen vermeden worden. De renners Johan Museeuw, Mario De Clerq, Jo Planckaert en Chris Peers waren dus betrapt op doping, die ze gekregen hadden via een veearts. Tot daar niets abnormaals. Minder normaal was al, dat de zaak feitelijk pas aan het rollen ging, nadat de renners in feite al met koersen gestopt waren. Daarmee kon er al geen direct sportief gevolg zijn. Buiten de intieme supporterskring van de ex-wielrenners ligt er waarschijnlijk niemand meer van wakker, tenzij e.o.a. op sensatie beluste sportjournalist, die niet meer weet wat schrijven om zijn sportkrant vol te krijgen( als men ziet met voor zever sportpagina's soms worden volgeschreven...). Het blijkt nu dat het hele proces voor de correctionele rechtbank een maat voor niets zal zijn. Er is nl een precedent. Renner Frank Vandenbroucke had ook al een veroordeling gekregen door zo'n correctionele rechtbank en die werd later vernietigd door het Hof van Cassatie. Reden was, dat Vandenbroucke voordien al eens voor deze zaak gestraft was door de koninklijke Belgische wielerbond en men geen twee keer voor hetzelfde delict veroordeeld kan worden. Met de vier nieuwe aangeklaagden is letterlijk hetzelfde gebeurd. Ook zij werden al gestraft door de wielerbond en kunnen dus geen tweede keer daarvoor gestraft worden. De kans is groot dat de vier tóch zullen gestraft worden na een correctioneel proces en dat ze daarna, in nog eens een nieuw proces, weer zullen worden vrijgesproken door Cassatie o.w.v. het precedent Vandenbroucke. Ondertussen zal dat hele proces hopen geld en tijd hebben gekost en hadden alle mensen die zich daar nutteloos hebben mee bezig gehouden ondertussen wat anders kunnen doen. "Justitie" noemen ze dat hier!
De economische missie naar Zuid-Afrika is een flop geworden. Daarvoor zullen wel verscheidene redenen geweest zijn, zoals het afhaken van de eigen minister van Economie Verwilgen, op last van zijn premier (die op zijn beurt het bevel kreeg van de in België almachtige PS). Dit was geen goed idee, temeer daar de foto van Verwilgen in het programmaboekje stond afgedrukt. Een andere niet te verwaarlozen reden was echter de manier waarop onze troonopvolger deze missie blijkbaar tegen zijn zin begeleidde. Zoals wel eens meer gebeurt, was hij er met zijn gedachten niet bij. Met Filip komt het nooit meer goed, maar dat is een gegeven dat insiders al lang kennen. De man heeft "het" nooit gehad en zal het nooit krijgen. Dat hij het geluk heeft een intelligente vrouw te hebben die wél respect vraagt, is een doekje voor het bloeden en zal hem later nooit helpen mocht dit land het ongeluk hebben Filip als koning te mogen begroeten. Filip De Laatste... De journalisten, die nog maar eens ontdekt hebben dat de prins onbekwaam is, zijn trouwens niet de eersten die tot die vaststelling zijn gekomen. Nonkel Boudewijn zaliger wist dat ook al. Dat was mede de reden waarom de wet gewijzigd werd waardoor ook vrouwen koning konden worden. Boudewijn had toen reeds gehoopt, dat Filip een stapje opzij zou zetten ten voordele van zijn zuster Astrid, die de intelligentste van de drie kinderen van Albert bleek te zijn. Filip wou er echter niet van weten, waarna Boudewijn hem dan maar bij zich in huis haalde om te trachten er toch maar het beste van te maken. Prins Albert had indertijd meermaals gezegd nooit koning te willen worden. Toen zijn broer het echter plots liet afweten, kon hij het niet over zijn hart krijgen Filip voor te laten gaan. Hij wist té goed dat het dan verkeerd kon aflopen en besloot toen toch maar zelf koning te worden. Ons kent ons. Hoe het straks verder moet, is koffiedik kijken. Vanaf de dag dat Filip echter ooit koning wordt, wordt het hoogseizoen voor de roddelbladen én voor de republikeinen (straks heeft Van Quickenborne het nog gedaan!). Zelfs prins Charles van Groot-Brittannië, die zich in een vergelijkbaar scenario bevindt, is nog een stuk slimmer dan onze "taaie".
Steve Biddulph is een autoriteit op het vlak van opvoeden. Deze Amerikaan heeft al vier miljoen boeken verkocht, waaronder de ook bij ons populaire "Jongens, hoe voed je ze op?". De man heeft pas weer een nieuw boek uitgegeven onder de naam "Raising Babies" en dat zal waarschijnlijk nog stof doen opwaaien. Biddulph is nl op enkele van zijn vroegere standpunten teruggekomen. Hij is erbij uitgekomen dat kleine kinderen in crèches stoppen geen goede zaak is. Ze zitten daar soms tot tien uur per dag in het lawaai en dat doet hen geen deugd. Er is vastgesteld dat baby's en peuters in crèches een verhoogde stresshormoon (cortisol) opdoen, iets wat hen niet alleen minder stressbestendig, maar ook veel nerveuzer maakt. Het feit dat er steeds meer kleine kinderen hypernerveus zijn, zou ook daarmee te maken hebben. De geleerde professor komt tenslotte tot het besluit dat er niets gaat boven de eigen mama. Eigenlijk is dat niet zo'n nieuwigheid. Een pas geboren kind "hangt" aan zijn moeder en het duurt wel enkele jaren vóór het dat een beetje missen kan. Voor kinderen die vanaf hun peutertijd in grote crèches worden ondergebracht, is de scheiding van de mama dan ook een trauma. Stel u voor wat er zich in het hoofdje van zo'n kind afspeelt als het zijn moeder ziet vertrekken. Het is niet voor niets dat er in zo'n crèche bijna de hele dag wel iemand huilt. Mijn schoonmoeder, die ooit naast zo'n crèche woonde" kon dat beamen. Dé oplossing zou zijn dat jonge moeders thuis bleven en niet zouden gaan werken. Dat is de dag van vandaag geen sinecure. Men wil/kan niets meer missen: huis, auto, vakantie(s), kinderen. Wie echter echt kinderen wil, moet daarvoor een verscheurende keuze maken. De problemen die kinderen van zo'n crèche meebrengen, houden trouwens niet op bij stress alleen. Ook als ze groter worden moeten heel wat kinderen tegenwoordig hun plan trekken. Vader en moeder hebben geen tijd, die moeten werken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er tegenwoordig veel meer probleemkinderen zijn dan vroeger, zeker percentsgewijs gezien. Het is er ook mede de oorzaak van dat men de laatste jaren nog weinig pleegouders kan vinden voor kinderen die thuis niet meer (fatsoenlijk) kunnen worden opgevoed. De problemen dan afwentelen op de scholen en de gemeenschap, is een beetje te simpel. De eerste taak van opvoeden ligt bij de ouders. Wie op voorhand weet, geen tijd (genoeg) te kunnen hebben voor de opvoeding van kinderen, kan er best niet mee beginnen. Er zijn natuurlijk wel tussenoplossingen, zoals hulp door familie (meestal de grootouders) of een onthaalmoeder die het kleinschalig houdt, maar dan moet alles goed georganiseerd zijn. Een pril kinderleven is te broos om alleen maar geregeld te worden met een planbord.
De gemeenteraadsverkiezingen in Nederland hebben gezorgd voor een ruk naar links. Daarvoor zijn verschillende redenen, waaronder het strenge financiële beleid van de regering Balkenende die er nog steeds niet klaar is met het opruimen van 12 jaar paarse puinhopen. Balkenende heeft zich hierbij niet populair gemaakt, dat is altijd zo als er moet bespaard worden. Een tweede reden is de steeds strengere regels waaraan vreemden moeten voldoen om in Nederland te mogen blijven. Voor vele overheidsbeslissingen die in Nederland de laatste jaren zijn genomen, riskeert men in ons land vervolgd te worden door het centrum van zgz gelijke kansen en racismebestrijding. De modale Nederlander heeft het helemaal niet moeilijk met de verstrenging van de immigratiewetten. Dat het bij deze gemeenteraadsverkiezingen toch fout is gelopen, is in grote mate te wijten aan het feit dat buitenlanders in die verkiezingen mochten meestemmen. De linkse partijen hebben zich volop op dat nieuwe kiesvee gestort. Vooral in de grote steden zijn de allochtonen massaal gaan stemmen en dat heeft dikwijls de doorslag gegeven. Zelfs in Rotterdam, de thuisbasis van "Leefbaar Nederland", de oorspronkelijke partij van Pim Fortuin, gaan de linksen weer mee deelnemen aan het bestuur van de stad. Leefbaar Nederland haalt er nog steeds bijna 30% van de stemmen, maar dat is niet meer voldoende. Gaan wij in België dezelfde weg op? Ook hier krijgen we dit najaar gemeenteraadsverkiezingen waarbij de allochtonen mogen meekiezen. Dat danken we aan de Waalse partijen die daarvoor de steun kregen van de SP.a en Groen! (toen nog Agalev). Ook hier hebben de linkse partijen hun nieuw proletariaat ontdekt. De modale Vlaamse werkman stemt niet meer links, op vele plaatsen nu zelfs eerder rechts. Hij wordt in die partijen nu vervangen door de al dan niet legale allochtoon. Rond Brussel komt daar nog bij, dat die allochtonen ermee voor zullen zorgen dat Brussel en de Brusselse rand nog meer verfranst zullen worden. Uitgerekend gisteren stond er nog een artikel in Het Laatste Nieuws, dat meldde dat de sportwinkelketen Decathlon er in Anderlecht niet in slaagt voldoende werkkrachten te vinden en dit in een regio met een werkloosheidscijfer van boven de 20%. De reden hiervoor is, dat de werknemers tweetalig moeten zijn en de meeste kandidaten geen Nederlands (kunnen of willen) spreken. Hopelijk maken wij op 8 oktober geen Nederlandse toestanden mee. Mocht dat echter wél zo zijn, dan danken we dit onze linkse Vlaamse partijen, die ons volk in de steek hebben gelaten. In dat geval zullen we wel de gelegenheid hebben ze hiervoor betaald te zetten en dat bij de federale verkiezingen van 2007.
De tijd van de goedkope olieprijzen is wel degelijk voorbij. Allerlei speculaties, o.w.v. de onstabiele toestand van het Midden Oosten, de kwestie Iran en daarbij de steeds grotere vraag naar olie van de opkomende wereldmachten China en India, maken dat we een terugkeer naar goedkope olie mogen vergeten. Op dit ogenblik loopt er een conferentie van de Europese ministers van Economische Zaken die zich beraadt over de situatie. Opmerkelijk in dit debat zal het standpunt zijn van de Zweedse regering. Deze heeft nl gesteld dat haar land tegen 2020 niet meer afhankelijk mag zijn van olie. Deze uitdaging lijkt een beetje utopisch en misschien is ze dat ook, maar het is in elk geval een goede aanzet tot de denkpiste hoe er inderdaad iets moet gedaan worden aan de energievoorziening voor de komende decennia. In Zweden zelf is men alvast niet bij de pakken gaan zitten. De ontwikkeling van de kernenergie, die men eerst wou afbouwen, wordt teruggedraaid. De bestaande centrales worden aangepast of gemoderniseerd. Er wordt geïnvesteerd in het produceren van bio-brandstof voor voertuigen en nu reeds krijgen mensen, die daarvan gebruik maken, allerlei voordelen. Verder heeft Zweden het voordeel grote beboste oppervlakten te hebben en wil men er de verwarming van de gebouwen steeds meer gaan doen met het verbranden van pellets die gemaakt zijn uit houtafval. Dit is een idee dat reeds erg concrete vormen heeft aangenomen (in Italië zijn er al elektriciteitscentrales die ermee werken). Tenslotte is er het idee om ook de waterstofproductie verder uit te breiden als alternatief voor een vooral milieuvriendelijkere brandstof. Bij ons is men zo ver nog niet. Er is zopas een voorstel gedaan om tegen 2020 ervoor te zorgen dat heel het land zou kunnen worden aangesloten aan de aardgasleidingen. Als olie uitputbaar is, is aardgas dat echter ook en het valt dan ook te bezien of dit een goed idee is. Zo'n aanpassing voor het hele land zal een zeer grote investering vergen die misschien later niet zal kunnen worden teruggewonnen omdat tegen die tijd ook het aardgas te duur en te zeldzaam zal zijn geworden. Tegen dat aardgasplan was trouwens ook al een klacht gekomen vanwege de "mazoutboeren", maar dat is m.i. een achterhoedegevecht. Wie de dag van vandaag nog begint met huisbrandolie, is goed gek. Toen wij, in 1975 nota bene, ons huis bouwden, dachten wij al dat de huisbrandolie een voorbijgestreefde zaak was. We zijn nu dertig jaar verder en nog steeds stoken veel te veel Belgen met die brandstof. Dit soort verkwisting wordt nog steeds aangemoedigd door een overheid die er nog subsidies aan geeft. Er wordt al wel iets gedaan om het verbruik van bio-brandstof te bevorderen, maar dat project staat nog in zijn kinderschoenen. Tenslotte moet België terugkomen op zijn besluit om de kerncentrales te sluiten. Zweden en Finland hebben dat al gedaan en Duitsland overweegt het ook. Bij ons is zopas een "denktank" opgericht met de mooie Latijnse naam "Itinera" ("wegen"). Het doel van die groep zou zijn uit te zoeken in hoever ons land de ontwikkeling in de Scandinavische landen zou kunnen overnemen. Dat is alvast een goed begin. De vraag is alleen of het gaat lukken in dit kunstmatige land van twee snelheden en nog veel meer tegenstellingen.
Met de verklaring van burgemeester Hendrickx van de gemeente Schoten, dat hij na de volgende gemeenteraadsverkiezing liever met het Vlaams Belang in zee zou gaan dan met een monstercoalitie van links-rechts, is nu ook de slag om Antwerpen begonnen. Wat Harrie Hendrickx vertelt is de logica zelf. Wat voor democratie hebben wij als die partijen toelaat mee te doen aan de verkiezingen, maar niet daarna. Het grote voorbeeld is de stad Antwerpen zelf, die al twee termijnen slecht beheerd wordt door een coalitie die als enig bindmiddel heeft dat de partijen die er deel van uitmaken tegen het Vlaams Belang zijn. Dit werkt zo verlammend dat iedereen heeft kunnen zien hoe de stad daardoor flink verloederd is. Hoe erg het is bewijzen de recente uitspraken van de plaatselijke socialisten, christen-democraten én liberalen dat ze, na 8 oktober, niet meer willen samenwerken met Groen! Niemand heeft echter enig idee wat er zal gebeuren als de drie bovenvernoemde fracties niet aan een meerderheid geraken en het enige alternatief dan het Vlaams Belang wordt. Dat partijvoorzitters als Jo Vandeurzen en Bart Somers, tegen elke logica in, blijven eisen dat hun partijleden de kadaverdiscipline blijven volgen en elke samenwerking met de grootste partij van Vlaanderen blijven afwijzen, is eigenlijk ongelooflijk dom. Ze weten dat ze daardoor wéér stemmen gaan verliezen en in het beste geval wéér een coalitie zullen moeten aangaan met e.o.a. links partijtje, dat dan weer maximale winst uit een minimale vertegenwoordiging kan halen zoals dat nu reeds een tiental jaren gebeurt in de regio Antwerpen. Gemeenteraadsverkiezingen zijn geen regionale of nationale gebeurtenissen. De partijen mogen dan nog proberen op regionaal vlak een strakke discipline aan te houden, op gemeentelijk vlak spelen ook andere factoren. Zoals bv het gezond verstand van een burgemeester die het belangrijker vindt dat zijn gemeente goed bestuurd wordt dan dat hij telkens in de wielen wordt gereden door zijn eigen meerderheid. Of bv de algemene tendens dat men in Vlaanderen het stilaan beu wordt mede geregeerd te worden door een partij van salonsocialisten, die er in de eerste plaats op uit zijn ministerposten en lucratieve jobs te bemachtigen (NMBS, De Lijn, BIAC e.a.) en dat alleen maar kunnen blijven realiseren door het cordon in stand te houden. Dat de socialisten er achter blijven staan, is dan ook logisch (je hoort ze nauwelijks in dit debat), maar dat de centrumpartijen als er schapen achteraan blijven lopen, gaat mijn pet te boven. Schapen, ja, geen ezels, want die stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen!
Eerder toevallig zag ik gisteren op het kanaal "Z"-TV een reportage over wat wij vroeger "Onze Kongo" noemden (Ik heb nog een album met prentjes van de chocolade "Jacques" daarover, tweetalig...). Tegenwoordig heet die Staat de "Democratische Republiek Kongo". Zoals dat ook bij de Duitse "Democratische" Republiek het geval was, stelt het woord democratisch eerder het tegenovergestelde voor. Onze huidige ex-kolonie is één groot chaotisch gebied geworden, tachtig (80) keer België, 60 miljoen inwoners (schat men), waarin wet en orde niet aan de orde zijn. Geen wegennet meer, die naam waardig, geen infrastructuur buiten enkele plaatselijke uitzonderingen. De mensen die er geen werk hebben krijgen geen werkloosheidsvergoedingen, er zijn geen pensioenen. De ambtenaren die voor de Staat werken zien af en toe wat geld, maar dat stelt weinig of niks voor, zodat ze verplicht zijn hun diensten te laten betalen door de burgers. De buitenlandse maatschappijen, die er nog werkzaam zijn, zijn deze die zich hebben "aangepast" aan het alternatief systeem. M.a.w. zij zijn verplicht mee te spelen met corrupte politici, militairen en politiemensen. Maatschappijen die dat doen en op die manier dikwijls grof geld verdienen, staan bij ons in een slecht daglicht maar hebben als enig alternatief er weg gaan en dat betekent voor de plaatselijke bevolking nog meer werkloosheid en miserie. Maar, er is beterschap op komst, althans volgens de UNO en de verschillende organisaties die zich momenteel het lot van het onmetelijke land een beetje trachten aan te trekken. Vóór einde juni van dit jaar moeten er in het land van Kabila Jr nl zowel presidents- als parlementsverkiezingen plaatsvinden. Er zouden in totaal een honderdtal (!) partijen aan meedoen. De voorbereidingen en het afwerken van die verkiezingen gebeurt met buitenlandse steun en zou in totaal zo'n 400 miljoen euro gaan kosten (12 miljard oude Belgische frankskens)! Een professor van de universiteit Antwerpen, specialist in centraal Afrikaanse zaken, die de uitleg gaf op Z-TV, hoopt dat er met deze verkiezingen een aanvang zal gemaakt worden om het land weer op het goede spoor te krijgen na 30 jaar burgeroorlog. Hij gaf zelf echter toe, dat dit helemaal niet zeker is. In de eerste plaats is er het gevaar dat de nu heersende corrupte klasse aan het bewind blijft en dan verandert er niets. In de tweede plaats kan het zijn dat er een andere lichting aan het bewind komt, maar dat die, met de voorbeelden die ze gezien heeft, hetzelfde gaat doen. Ten derde is er het gevaar dat de huidige leiders, zowel van de kant van Kabila Jr als van die der rebellen, het zover niet zullen laten komen als ze zien dat ze gaan verliezen. Op die manier zal het daar alleen nóg erger worden en mogen alle projecten, die nu in de pijplijn zitten tot aan de verkiezingen, vergeten worden. De vraag is dan ook of men die 400 miljoen euro niet beter zou gebruiken om er het wegennet en de infrastructuren (denk maar aan Matadi) mee aan te leggen. Op die manier zou men tenminste zeker zijn dat ze goed gebruikt werden, zouden ze voor werkgelegenheid en betere levensomstandigheden kunnen zorgen. Kongo, dat potentieel een rijk land is, dat hydrothermisch heel zuidelijke Afrika van stroom zou kunnen voorzien, dat onmetelijke bodemschatten en uiterst vruchtbare gronden heeft, heeft momenteel een begroting die niet groter is dan die van de stad Antwerpen. De verkiezingen van juni gaan daarin geen verandering brengen.
Marc Verwilgen, minister van Economische Zaken, heeft van eerste minister Guy Verhofstadt het verbod gekregen om met prins Philippe en prinses Mathilde mee op handelsmissie te gaan naar Zuid-Afrika. Officieel heet het dat er die week enkele belangrijke vergaderingen zijn, waar Verwilgen niet gemist zou kunnen worden. Wie het doen en laten van de liberale top(?)-man de laatste tijd gevolgd heeft, zal zich daarbij wel grote vragen stellen. Er wordt nl beweerd dat Verhofstadt, voor de verandering, nog maar eens door de knieën is gegaan na een ultimatum van de P.S. tegen de deelname van Verwilgen aan zijn zoveelste snoepreis. Het kan verkeren, wist Bredero al, maar bij Verwilgen is er veel te veel fout gelopen om normaal te zijn. De man kwam in de schijnwerpers als voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie over de zaak Dutroux en deed dat zo goed dat hij de bijnaam "witte ridder" kreeg. Het rechtstreekse gevolg van zijn populariteit zorgde ervoor dat het, na de volgende verkiezingen, toen paars-groen aan de macht kwam, niet meer dan logisch was dat de witte ridder minister van justitie werd en dat hij op die manier in staat zou gesteld worden om een hoop scheve toestanden recht te trekken. Toch waren er toen reeds kringen, o.a. bij de Waalse P.S. en de eigen VLD, die niet hoog opliepen met Verwilgen en die hebben hun best gedaan zijn blazoen op de kortst mogelijke tijd te beschadigen. Als minister van Justitie heeft Verwilgen zo goed als niets gerealiseerd gekregen, omdat de P.S. het niet wou en Verhofstadt aan die Waalse partij zijn job als eerste minister dankte (en nog dankt). Bij de vorming van de tweede regering Verhofstadt, kreeg Verwilgen dan ook een andere portefeuille, die van Ontwikkelingshulp. Hem uit de regering houden, ging niet omdat de man nog steeds zoveel voorkeurstemmen haalde, ook weer iets dat sommige mensen uit zijn eigen partij met lede ogen zagen gebeuren. Ergens is er dan nog eens een stoelendans geweest en kreeg Verwilgen uiteindelijk de portefeuille van Economie. Hij moest tenslotte iets te doen hebben. Ondertussen wou men echter van hem vanaf en heeft men tot tweemaal toe geprobeerd hem op e.o.a. Europese job te parachuteren. Dit is tweemaal mislukt, de tweede keer met de actieve medewerking van CD&V-er Luc Van den Branden, nog zoiets raar dat men alleen maar in de Belgische politiek kan meemaken. Dat Verwilgen er ondertussen niet meer gemotiveerd bijliep, was de logica zelf. Nadat hij ook op gemeentelijk vlak waarschijnlijk zal geboycot worden in Knokke Heist (door de gemeentelijke liberale partij van baron Lippens, nota bene), heeft hij waarschijnlijk gedacht het er maar van te pakken als hij de kans kreeg. En zo trok hij regelmatig op "studiereis", één keer zelfs naar de Zuidpool! Die reis is waarschijnlijk de druppel geweest om hem helemaal op non-actief te zetten, omdat hij zijn echtgenote - op kosten van de Staat - had meegenomen en achtergelaten op de laatste tussenlanding in Nieuw Zeeland. In een land waar de ene fraude na de andere opduikt, heeft de regering er geen boodschap aan dat er ergens een minister tussenloopt die zijn eigen spelletjes speelt. En zo werd de witte ridder het zwarte schaap!
Er is de laatste weken nogal wat te doen geweest m.b.t. de soms hoge wedden van allerlei managers en directeurs van firma's en overheidsorganen. Ergens in Vlaanderen was er zelfs een korte staking van postbodes die vonden dat de grote baas van de Post teveel kreeg. Mij persoonlijk hindert het niet als grote bazen grote lonen krijgen, zeker niet bij privé-firma's, waar ze verantwoordelijk zijn voor de gang van zaken en daarop kunnen worden aangerekend. Het ligt natuurlijk iets gevoeliger als het om overheidsdiensten gaat, al zal dat ook binnenkort wel veranderen als firma's zoals de NMBS en de Post mee zullen moeten gaan concurreren in een geliberaliseerde markt. Waarmee ik meer problemen heb, is met dat loon van Guy Quaden, directeur van de Nationale Bank, een instelling die in feite niet veel meer voorstelt. Sinds de Europese Centrale Bank de meeste hoofdverrichtingen heeft overgenomen, houdt men zich bij die nationale banken nog hoofdzakelijk bezig met het maken van statistiekjes. De grote baas voor dergelijk bureauwerk zo'n klein half miljoen euro per jaar uitbetalen, is dat ook ridicuul. Als mensen problemen hebben met de hoge lonen van bovenvernoemden, wat gaan ze dan zeggen over het geld dat jaarlijks wordt uitgekeerd aan één familie, die van Saksen Coburg. Alhoewel men dat koningshuis, volgens mij, beter zou afschaffen (zoiets is niet meer van deze tijd), kan ik er nog inkomen dat men - zolang hij nog aan de macht is - de koning zijn "dotatie" gunt (van 8,19 miljoen euro!) en mag zelfs prins Philippe, als troonopvolger zijn bijna 900.000 euro houden. Maar dat de rest van die familie nog een hoop geld bovenop krijgt, kan er bij mij niet in. Erger zelfs, het schijnt dat die zelfs niet mogen werken (van een tegenprestatie gesproken!). "Lonen" zoals die aan prins Laurent (bijna 300.000 euro), prinses Astrid (iets meer dan 300.000 euro) en koningin Fabiola (bijna 1.400.000 euro) zijn nergens voor nodig. Wat doet Fabiola met dat geld: kloosters bouwen in groene zones? Wat komt er bij Astrid nog binnen via haar gemaal die ergens in de banksector ook geen hongerloon zal slijten? Zo'n subsidiëring van een hele koninklijke familie is ook typisch Belgisch; dat gebeurt nergens anders. In Nederland moeten, buiten de troonopvolger, alle afstammelingen van het koninbklijk huis maar zelf zorgen dat ze inkomsten hebben. Hier leven die op de rug van de belastingsbetaler. Afschaffen die handel en liefst zo vlug mogelijk. Zeker voor Vlaanderen biedt Saksen Coburg geen enkele meerwaarde, integendeel.
