De prijs per vat ruwe olie ligt al boven de 75 dollar. Om hetzelfde effect te hebben als in de jaren tachtig, moet de kostprijs van het zwarte goud wel de kaap van de 80 overschrijden, maar met wat tegenwoordig allemaal aan het gebeuren is, zit die mogelijkheid erin. Er zijn al pessimisten die zeggen dat een vat binnenkort wel eens 100 dollar zou kunnen kosten. Redenen voor de speculatie rond de olie zijn er in overvloed. Om te beginnen is er de spanning tussen Iran en de rest van de wereld over de geheime atoom-agenda die het land van de ayatollahs er op na zou houden. Een conflict met Iran dreigt de olie-uitvoer uit dat land, momenteel de tweede producent ter wereld, stil te leggen. Verder is er de situatie in Irak die maar niet opgelost geraakt, waardoor de olieproductie daar zowat gehalveerd is. Tenslotte zijn er enkele andere serieuze olieproducenten die voor even serieuze problemen zorgen. In de eerst plaats Nigeria, waar de autoriteiten het land niet onder controle blijken te hebben en "rebellen" (wat dat in Afrika ook moge te betekenen hebben) regelmatig voor onrust zorgen. In Zuid-Amerika is er een linkse beweging aan het groeien, waarbij enkele uiterst linkse presidenten, Chavez in Venuzuela en Morales in Bolivia, begonnen zijn de olie-industrieën te nationaliseren. Daar het waarschijnlijk niet bij olie alleen zal blijven, is de kans zeer groot dat geen enkel buitenlands bedrijf nog in die landen zal investeren, wat de chaos er alleen maar groter zal maken. Als een rode draad doorheen de olie-anarchie die dreigt, loopt de naam China. Dat land heeft een forse toename van zijn olie-import nodig om zijn blijkbaar onstuitbare economische opgang draaiende te houden. Omwille daarvan wil China geen sancties tegen Iran, helpt het de Soedanese regering in zijn volkerenmoord in Darfoer (al 300.000 doden!) en heeft het o.a. contracten afgesloten met Nigeria, dat laatste na een staatsbezoek van president Hu aan dat land. Dat China het in eigen land niet zo nauw neemt met de mensenrechten, is een bekend thema (ook al wil de zakenwereld daar wel een oogje sluiten). Dat China nu ook het met de voeten treden van de mensenrechten gaat exporteren, is een veeg teken aan de wand. Zoals gewoonlijk, kijkt Europa de kat uit de boom en is het Amerika dat verzocht wordt te trachten onze problemen op te lossen. Dat zal echter een moeilijke zaak worden. Mede door de torenhoge oliefactuur gaat de Amerikaanse handelsbalans verder in het rood. Men schat dat de U.S.A. vorig jaar een schuld had van 805 miljard dollar, maar het cijfer kan ondertussen misschien zelfs 100 miljard hoger liggen. Sinds 1999 leende de States zo'n 3 duizend miljard dollar! Voor wie het niet zou snappen: dat betekent dat Amerika PER DAG die miljard dollar moet aantrekken, geld dat meestal van olieproducerende landen komt die dat opnieuw in Amerika investeren. Als die kraan morgen geheel of gedeeltelijk zou worden dichtgedraaid, crasht de dollar. Dat zal dan betekenen: hogere rentevoeten, minder verbruik, een gevoelige daling van de economische activiteiten en een wereldwijde recessie met forse toename van de werkloosheid. We moeten niet denken dat dit alleen de Amerikanen zal treffen. We zullen er ook bij zijn, al was het alleen maar omdat Europa zoveel uitvoert naar de States. Het wordt dus even bang afwachten wat er verder nog te gebeuren staat.
Vorige week werd een Congolees flink toegetakeld op een servicestation in Zellik. Om alle misverstanden te vermijden wil ik eerst stellen, dat zoiets niet kan en dat de dader, die kortstondig werd aangehouden, voor kosten e.d. zal opdraaien. Toch is het interessant het verslag van deze rammeling eens onder de loupe te nemen, omdat het weer een staaltje van correct nieuwsverslag is. Volgens de kranten werd Constant Bwanassani ineengeslagen door een "Brusselse Turk", een zelfstandig werkende koerier die door het lint ging toen hij te lang moest wachten om te tanken. De Turk werd aangehouden, maar na één nachtje cel terug vrijgelaten. De reden voor die korte aanhouding was, zei parketwoordvoerder Jos Colpin, omdat het slachtoffer niet "werkongeschikt" bleek. Nergens in het krantenartikel staat geschreven wat die Bwanassani doet, maar volgens het eerste bericht in het journaal van de VRT, was hij een asielzoeker. Daar asielzoekers niet mógen werken zolang ze geen verblijfsvergunning hebben, kan die man dan ook niet werkongeschikt zijn. Let wel op, dat staat er niet, maar dat moet men er wel uit besluiten. Een tweede vraag is dan wel hoe die man zijn auto en zijn huur betaalt, allemaal O.C.M.W.? De Congolees woont met vrouw en kind in Affligem, een dorpje in het Vlaamse pajottenland, maar beiden spreken alleen maar Frans. Een derde vraag daarbij: kan men zo'n "asielzoekers" niet beter onderbrengen in Wallonië of Brussel? De discussie tussen slachtoffer en aanrander zal waarschijnlijk trouwens ook wel in het Frans geweest zijn, anders had de Congolees nooit kunnen verstaan dat de Turk hem "hoerenjong" en "vuile zwarte" had genoemd. Samengevat komt het artikel hier op neer dat een journalist de dag van vandaag in ons land op eieren moet lopen en zeker niet zomaar de objectieve waarheid mag neerschrijven. Hij moet politiek correct blijven om zijn job te kunnen blijven doen. Gelukkig heeft de modale Vlaming ondertussen geleerd tussen de regels te lezen. Sinds men begonnen is met alle jeugdige misdaden te laten begaan door "jongeren", zonder verdere beschrijving, weet men dat het dan om allochtone jongeren gaat. Bij autochtone knapen hoeft men kieskeurig niet te zijn. --- Woensdagavond op het TV-journaal van VTM had men het over de moordenaar van Joe Van Holsbeeck. Hij werd nu "Adam G" genoemd, dat, nadat men in alle kranten al dagen aan een stuk zijn achternaam voluit had geschreven: "Adam Giza". Ik herinner me nog dat de moordenaar van Pim Fortuyn, zolang hij niet veroordeeld was, in de Nederlandse pers ook alleen met de eerste letter van zijn achternaam werd vernoemd. In onze pers gebeurde dat toen niet en werd diens naam steeds voluit geschreven? Nu doet men hier het tegenovergestelde. Het zou me niet verwonderen dat onze media van "hogerhand" de raad gekregen hebben ook in deze zaak politiek correct te schrijven. De multicultuur een verrijking? Vergeet het maar.
Op 1 mei 2006 hebben Portugal, Spanje, Griekenland en Finland hun grenzen opengezet voor werknemers uit de nieuwe E.U.-landen. Zweden, Ierland en Groot-Brittannië hadden dat vorig jaar al gedaan. In Zweden is het geen succes geworden: slechts zo'n 8.000, meestal Oost-Europeanen, heeft zich daar ingeschreven. In de andere twee landen gaat het echter om honderduizenden. Toch heeft dat daar geen negatieve invloed gehad, ik zou haast zeggen: integendeel. Zowel in Ierland als in de U.K. gaat het goed met de economie, beter dan bij ons. De reden waarom bv Spanje besloten heeft haar grenzen te openen is, omdat men daar hoopt op die manier de instroom van illegalen onder controle te kunnen krijgen. Spanje heeft reeds tweemaal zijn illegalen geregulariseerd. De eerste keer waren dat er meer dan 300.000, de tweede keer meer dan 800.000. Daar heeft men ondertussen gezien, dat dit geen oplossing van het probleem is, integendeel. Het op grote schaal regulariseren van illegalen geeft anderen de hoop dat zij er een volgende keer ook bij kunnen zijn, waardoor de toeloop steeds groter wordt. Wat gebeurt er ondertussen bij ons? Zo goed als niets. De politiek schuift de problemen gewoon voor zich uit, in de hoop dat de volgende regering (einde 2007 op zijn vroegst) er iets aan zal doen. Ondertussen blijft het pamperbeleid aanmodderen en zitten hier tienduizenden al dan niet illegalen immigranten (die men verkeerdelijk steeds "asielzoekers" noemt), die niet mogen werken, al dan niet steun krijgen en het zwartwerk circuit en de criminaliteit mee verhogen. De Antwerpse bisschop Paul Van den Berghe heeft, voor de zoveelste keer, de overheid opgeroepen tot een humaner asielbeleid. Welk asielbeleid? Hier is geen asielbeleid. België blijft immigranten aantrekken, omdat het juist geen beleid heeft. Daarenboven is er nog steeds de snel-Belg-wet - de snelste wet om ergens in Europa een nationaliteit te verwerven, de mogelijkheid tot huwen van partners uit derde wereldlanden zonder enige beperking en de meestal daarbij horende gezinshereniging. Speciaal daarvoor komt men naar België, omdat het in de meeste ons omliggende landen niet meer kan. België is voor veel gelukzoekers hét beloofde land. Bisschop Van den Berghe en een deel van zijn kerkgemeenschap handelen volgens hun Christelijk geweten. Ik kan er best inkomen, dat zij het moeilijk hebben met de situatie van mensen die persé hier willen blijven, maar daarvoor geen toestemming krijgen. Toch blijft de wet de wet. De Romeinen zegden het al "Dura lex, sed lex". Ofwel leeft men de wet na, ofwel past men de wet aan. Zolang dat laatste niet gebeurt, is illegaliteit letterlijk wat het is: wetteloosheid. Als men illegalen hier laat wonen, laat genieten van onze gezondheidszorg, hun kinderen naar school laat gaan en dies meer, dan is dit land geen rechtstaat meer. Jammer genoeg zie ik Verhofstadt II daaraan niets veranderen.
Het gaat nog steeds niet goed met onze socialisten. Sinds peetvader Steve Stunt de vlucht vooruit heeft gekozen, richting Belgische vleespotten, weet men bij de roden echt niet meer hoe wat te doen. Bewijs daarvan zijn de uitspraken tijdens de 1 mei-vieringen, uitspraken die zo leken overgenomen uit de verre jaren vijftig, zo in de aard van " Den boas is ne smeirlap"! Arme socio's die geen betere argumenten meer hebben... In tegenstelling tot hun Vlaamse broeders, heeft de oppersocio van het Franstalige gedeelte van dit land het deze keer niet over sociale thema's gehad. Waarschijnlijk durfde hij dat niet, na al de schandalen die zijn marxistische groep de laatste tijd heeft gehad en nog heeft. Di Rupo had het over de veiligheid, een thema dat hij van het Vlaams Belang heeft overgenomen, maar dat door de "democratische" media niet serieus wordt genomen als het VB het zelf vooropstelt. Di Rupo zei letterlijk dat álle misdrijven, ook de kleinere, moeten worden aangegeven en bestraft. Wat een schijnheiligheid! Het is uitgerekend een PS-collega van Di Rupo in de regering Verhofstadt II, Laurette Onkelinx, die ervoor gezorgd heeft dat veroordeelden straffen tot 6 maand niet meer moeten uitzitten. Een betere aansporing tot de kleine criminaliteit is niet bedenkbaar. Verder is het de SP, de partij van Di Rupo, die de wijziging van de wet op het jongerensanctierecht nu al twee jaar tegenhoudt. Zonder het drama Van Holsbeeck, zou er van dat sanctierecht trouwens niets in huis zijn gekomen en zelfs nu de SP er wél voor gevonden is, zal het nog duren tot 2009 alvorens de wet in voege zal treden. God weet wat er tegen die tijd weer zal moeten worden "aangepast". Ondertussen is gebleken dat in Brussel, de stad waar madame Onkelinx woont en waar ze burgemeester wil worden in een van de 19 baronieën, liefst 80% van de criminelen feiten geseponeerd worden. En dat is dan nog het goede nieuws: een paar jaar geleden was dat cijfer nl nog 84%. Alleen al in 2005 werden er 1.356 criminele dossiers geseponeerd. Mensen, blijf weg uit Brussel. Als u daar iets overkomt, riskeert ge dat uw dossier ergens in de kelder van het justitiepaleis belandt en ge er nooit nog iets van zult horen. In de tijd van de zaak Dutroux moesten een paar speurders uit Neufchâteau in Brussel een ontvoeringszaak komen oplossen (de zaak Benaïssa), omdat het eigen parket daartoe niet bekwaam was. Later werd poltiecommissaris Demol, die in Schaarbeek de criminaliteit onder controle kreeg, van zijn functie ontheven. Dat was nog toen het Brussels parket onder leiding stond van Dejemeppe, die men ondertussen heeft weggepromoveerd. Nu is er het rapport van de Hoge Raad van Justitie, dat letterlijk zegt dat ook Dejemeppe's opvolger, Paul De Gryse, er niets van bakt. Na de moord op Joe Van Holsbeeck werd gesteld, dat er alleen al in St. Gillis zo'n 35.000 Polen wonen, dat terwijl het officiële cijfer voor legale Polen in heel Brussel op 10.809 staat. En dat zijn alleen nog maar de cijfers voor de Polen. Kortom, Brussel is het Eldorado van de Belgische illegaliteit!
50 jaar geleden werd de container geboren. In onze eigen media heb ik er niets van teruggevonden, maar in het Italiaanse dagblad "La Repubblica" stond het hele verhaal van deze opmerkelijke "doos", die zo stilaan een van de symbolen van de wereldhandel is geworden. Het was op 26 april 1956 dat de Amerikaan Malcolm Mclean 55 grote containers door een kraan op een afgedankt petroleumschip liet stapelen in de haven van Newark (New Jersey). Vijf dagen later kwam het schip aan in de haven van Houston (Texas) waar de containers werden opgewacht door evenveel vrachtwagens en van daaruit naar hun eindbestemming werden gebracht. In 1956 kostte het lossen van een schip daar 5,83 dollar per ton. Met zijn nieuw systeem had Mclean uitgerekend dat het hem slechts 0,16 dollar zou kosten. Het leek het ei van Columbus, maar ondanks het grote prijsverschil en de daarbij verbonden winsten, zou het nog even duren alvorens het nieuwe systeem ingang vond. Om het containervervoer degelijk op grote schaal te laten functioneren was men nl verplicht nogal wat investeringen te doen aan haveninfrastructuur, aan de opbouw van vrachtwagens en moest men een nieuw soort schepen bouwen. Daarenboven zouden heel wat mensen, die toen hun brood verdienden met het laden en lossen van schepen, hun werk verliezen. De echte doorbraak zou er komen in de jaren zestig, tijdens de Vietnam oorlog. Het Amerikaanse leger had toen grote logistieke problemen om al haar materiaal snel ter plaatse te krijgen. McLean kreeg een deel van het contract, waarbij bleek dat zijn methode de ideale was. Van dan af was de opgang van de container niet meer te stuiten. Grote havens breidden uit, denk maar aan Rotterdam dat met zijn Maasvlakte ruimte zat had en nieuwe havens ontstonden, vooral in Azië. Een tweede groot pluspunt in de ontwikkeling van het nieuwe vervoersmiddel was dat de container in de hele wereld één standaardmaat bleef houden: 2,44 meter (8 voet) breed, 2,59 meter hoog (8 voet en 6 duim) en 6,10 meter lang (20 voet). Alleen de lengte kan verdubbeld worden. De container was niet alleen een revolutie in de transportwereld, hij zou ook heel wat andere aspecten van ons dagelijks leven grondig veranderen. Bijna alles kan in een container vervoerd worden: van grondstoffen tot levensmiddelen (zelfs diepgevroren), tot afgewerkte producten. Dit maakt o.m. dat afstand geen barrière meer is en dat lonen van mensen aan de andere kant van de wereld echt concurrentieel zijn geworden. Wat dat bv voor China betekende, hoef ik hier nauwelijks bij te vertellen. We ondervinden het nog dagelijks aan de lijve. Daardoor is elke industrie de dag van vandaag bijna verplicht internationaal te gaan. Dat heeft als gevolg dat heel wat producten een stuk goedkoper zijn geworden, maar ook dat heel wat van onze eigen mensen hun werk dreigen verloren te zien gaan. Zij moeten nu concurreren met een paar miljard Aziaten aan voorwaarden die vroeger niet bestonden. Men kan rustig stellen dat het belang van de container voor de wereldhandel zeker even groot is als die van de computer, zeker als men ziet wat voor eenvoudig idee het was. Daarom verwondert het mij dat ik daarover hier zo weinig hoor.
In mijn blog over de voorstelling van Wilfried Martens' mémoires, had ik het over het feit dat Vlaamse politici alleen maar federaal eerste minister kunnen worden als ze voor het Belgische systeem "recupereerbaar" worden, t.t.z. als ze ophouden Vlaming te zijn en alleen nog als Belg door het leven gaan. Ik citeerde toen Gaston Eyskens, Martens zelf, Dehaene en Verhofstadt. Ik ben er toen nog een paar vergeten: Tindemans bv, maar ook Mark Eyskens, zoon van Gaston en even eerste minister van een rooms-blauwe regering tussen de reeks Martens in. Toen Mark Eyskens in een der regeringen Martens minister van Buitenlandse Zaken was en men wilde dat hij ontslag nam o.w.v. de zaak Khaled (een terrorist die erin geslaagd was een Belgisch visum te bekomen en doodgemoederd rondliep op de Brusselse Grote Markt), sprak hij de intussen overbekende woorden uit: "In een normaal land zou ik dat doen, maar niet in dit apenland". Eyskens is ondertussen uit de actieve politiek gestapt en schrijft o.m. nog regelmatig gedichten die gepubliceerd worden in Het Laatste Nieuws. Als hij het tegenwoordig nog over politiek heeft, dan is hij - officieel nog altijd christen-democraat - eerder een supporter geworden van paars en een belgicist tot in de kist. Dat bleek ook uit een interview aan datzelfde Laatste Nieuws van dit weekeinde. Het Vlaams Belang lust hij rauw en, waarschijnlijk met het oog op het behoud van het cordon sanitaire rond die partij, zegt hij dat de volgende regering best een tripartite (socialisten, liberalen én christen-democraten) zou zijn, maar dan mét volmachten. In dat geval gaan we dan naar een dictatuur van de particratie, naar een totalitaire democratie. M.a.w. zoals de meeste belgicisten, is Eyskens er waarschijnlijk van overtuigd geraakt dat dit apenland (zijn eigen woorden!) niet meer te redden is op een democratische manier. Dan dus die vervelende oppositie maar uitschakelen via volmachten... Om tot zo'n draak van een totalitaire democratie te komen, moet echter ook het CD&V, annex NV-A, meespelen. Voor de eerste betekent dat een terugkeer naar de oude CVP-mentaliteit ("met de dood in het hart", weet ge wel), voor de tweede het einde van haar geloofwaardigheid. Nadat Bourgeois bij een vorige gelegenheid zijn woord niet heeft gehouden t.o.v. Vlaanderen ("wij stappen in geen regering als Brussel-Halle/Vilvoorde niet gesplitst wordt"), zou elke volgende toegeving (de uitbreiding van Brussel, B-H/V niét gesplitst e.d.) voor het laatste cordon van de vroegere Volksunie wel eens het definitieve einde kunnen betekenen. In zo'n situatie zou het voor Vlaanderen beter zijn dat er géén nieuwe federale regering komt, tenzij er eerst definitieve afspraken zouden zijn over álle communautaire hangijzers. Een regering waarin figuren als een Onkelinx en Flahaut - om er maar enkele te noemen - met volmachten zouden werken en hun zin zouden kunnen doen, is zowat het laatste waar Vlaanderen behoefte aan heeft. Laat Eyskens het maar bij zijn gedichten houden. Zijn politieke commentaar begint op sprookjes te lijken.
Catalonië blijft een voorbeeld voor Vlaanderen. Deze dichtst bevolkte streek van Spanje is tevens de meest welvarende van dat land. "Barcelona trabaja, Madrid consuma" (Barcelona werkt, Madrid verbruikt) is er een gekende slogan, die in België ook gerust kan worden toegepast. Men moet alleen Barcelona vervangen door Vlaanderen en Madrid door Wallonië/Brussel. De Catalanen hebben een eigen taal, een eigen vlag, een eigen territorium, misschien zelfs een eigen volkslied. Van dat laatste ben ik niet zeker. Wij, Vlamingen, hebben dat wel. Ondertussen hebben de Catalanen er iets bij gekregen dat wij nog niét hebben: een eigen extensie op het Internet: .cat i.pl.v. .es (voor Spanje). Wat niet is, kan echter nog komen. Om een eigen extensie te kunnen krijgen, moet men zich wenden tot ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers), de internationale organisatie die o.m. bevoegd is voor het toewijzen van Internetextensies. In ons geval moet deze aanvraag gebeuren door het Vlaamse parlement. Met de ervaring, die we daarmee hebben, weten we dat zelfs de eigen "praatbarak" enkele partijen herbergt die nog altijd veel te belgicistisch denken. Om wat druk op de ketel te zetten loopt er momenteel op het Internet een petitie die uitgaat van "Jonge Vlamingen" en die iedereen met een beetje Vlaamse reflex uitnodigt deze petitie te ondertekenen. Het is de bedoeling, dat men daarmee later naar het Vlaamse parlement gaat om te proberen een doorbraak te forceren. Daar Vlaanderen, jammer genoeg, nog steeds geen onafhankelijke staat is, maar een regio (net zoals trouwens Catalonië), krijgen wij - voorlopig althans - geen twee- maar een drieletterwoord. Wat dat gaat worden, staat nog niet vast: .vla of .vln of nog iets anders. Dat doet er momenteel ook niet toe. Wat belangrijk is, is dat we Vlaanderen op de Internet-wereldkaart zetten en dat men die petitie tekent. Dat kan als men surft naar: http://puntvl.net Mensen, er achteraan! Voor die ene keer dat we er zelf ook iets aan kunnen doen, mogen we die kans niet laten voorbijgaan. Met dank bij voorbaat!
Het Algemeen Nederlands Zangfeest (ANZ) kreeg vorige zondag zesduizend zangers over de vloer. Dat is behoorlijk als men ervan uitgaat, dat er de mars voor Joe Van Holsbeeck was, Luik-Bastenaken-Luik, het Fed-tornooi en de Open Monumentendag. Vergeet niet, dat het zangfeest tegenwoordig alles met eigen middelen moet doen. Bert Anciaux, die - jammer genoeg - nog steeds "Vlaams" minister van cultuur is, heeft de subsidie aan dit eigen zangfeest ingetrokken. De man die het zelf een compliment vindt dat men van hem zegt dat hij het zover gebracht heeft ondanks zijn beperkt intellect (exclusief interview HLN), heeft wel 60.000 euro over om een Vlaamse zangeres een Engelstalig lied met Franse titel te laten zingen voor België, maar niets voor eigen, Vlaamse liederen. Anciaux was trouwens de enige niet die het liet afweten. In mijn eigen krant, Het Laatste Nieuws, waarvan ik voorlopig nog een abonnement heb, stond over het hele zangfeest geen jota, niets, helemaal niets. Misschien heeft de krant het te druk met de zaak Van Holsbeeck, waarover dagelijks zo'n vier volle bladzijden verschijnen (waarbij men zich afvraagt waar het nieuws eindigt en de sensatie begint). Nu, een privé-krant doet wat ze wil. Als men ze beu is, kan men ze opzeggen en een andere kopen. Erger is, dat onze zgz "nationale" TV-zender, de VRT, over datzelfde zangfeest evenmin één woord heeft vuilgemaakt. Daar zitten de zaken immers anders: de VRT wordt betaald met belastinggeld, geld van u en ik. Om een reporter met cameraploeg bv naar Merksplas te sturen om daar een verslag te maken over een betoging van de klassieke "drie man en een paardenkop", heeft de VRT geld. Om een zangfeest met 6.000 man te verslaan, schijnt dat niet te kunnen. Het ligt er vingerdik bovenop dat het de zoveelste boycot is van een Vlaams gebeuren, omdat het niet past in de links-rode kraam van de wereldverbeteraars. Er is dezer dagen nogal wat te doen o.w.v. een discussie tussen de raad van bestuur van de VRT en Tony Mary, de afgevaardigde-bestuurder. Geert Bourgeois, Vlaams minister van mediabeleid, probeert al een hele tijd een vinger in de pap te krijgen in de rode omroep, tot nu toe zonder veel succes. Als men ziet, hoe hautain die Mary zich trouwens opstelt, zou het hoegenaamd geen kwaad kunnen hem met klikken en klakken buiten te smijten. Zaak is dan alleen het daarbij niet te laten, maar ook de rest van de augiasstal uit te mesten. Het kan niet zijn dat een omroep die door iedereen wordt betaald, maar uitzendt waar het zin in heeft en een deel van zijn kijkers/luisteraars regelmatig voor het hoofd stoot. Liever geen nationale omroep dan het exclusieve linkse clubje dat er nu de plak zwaait.
Als Vlaams minister van Economie vergezelt Fientje Moerman (VLD) o.m. onze "taaie", Prins Filip, op zijn wereldveroverende handelsmissies. Al loopt ze er altijd bij met een haartooi die eruit ziet alsof ze net uit haar bed komt, toch heeft Fientje haar ogen niet in haar zakken zitten. Ze merkt dus heel wat op en heeft, voor wat de China-reis betreft althans, een en ander op papier gezet. Ze noemt het een handleiding en heeft er de originele titel "Stoemp met stokjes" aan gegeven. De handleiding zou een praktische gids moeten zijn voor Vlaamse ondernemers die in China zaken willen doen. De vraag is, of het de taak is van een Vlaams minister onze ondernemers aan te sporen naar China te trekken. Zelfs al zouden die ondernemers daar zelf baat bij hebben, voor de werknemers hier in Vlaanderen klinkt zoiets eerder onheilspellend. Fientje is zich trouwens ervan bewust, dat ze nog maar een aanzet heeft gegeven, want ze nodigt de bedrijfswereld uit ook zelf suggesties te formuleren om haar teksten eventueel bij te sturen of aan te vullen. Het Deense dagblad "Berlingske Tidende" van 18 april bracht een heel verslag uit over de China Business en kwam tot de conclusie dat men zijn geld veel beter zou investeren in Oost-Europa en wel om o.a. volgende redenen: - De rente op kapitalen ligt er veel hoger dan in China. - Het loonverschil blijft groot, maar niet zo dramatisch als t.o.v. het onze. - Geografisch ligt Oost-Europa een stuk dichter. Men is er sneller, wat het goedkoper maakt. - De kwaliteit van de arbeidskrachten is er beduidend hoger. - Cultureel gezien is het een stuk gemakkelijker met Oost-Europeanen te werken. - Er is minder bureaucratie dan in China. - Het banksysteem is er stukken beter. - De politieke systemen zijn er veel stabieler. Misschien zou Fientje haar prins eens moeten influisteren de volgende reis naar Oost-Europa te laten vertrekken. Of is dat niet ver genoeg, moet het persé aan de andere kant van de wereld zijn? Investeren in Oost-Europa i.pl.v. in China zou nog bijkomende voordelen hebben. Op die manier blijven misschien meer Polen in hun eigen land en hoeven die hier geen hele wijken van Brusselse voorsteden illegaal in te palmen. Of is ook dat een zonde tegen de multicultuur?
De twee verdachten van de moord op Joe Van Holsbeeck blijken tenslotte twee Poolse jongeren van het "Noord-Afrikaanse" type te zijn. Foutje natuurlijk, maar de meeste omstaanders hadden dit zo gemeld. Politie en parket treffen daarin dan ook geen fout. Dat de Noord-Afrikaanse gemeenschap zich daarover nu beklaagt, is te begrijpen. Het valt echter niet te ontkennen dat het gros van de "steamings" in onze steden wel degelijk gepleegd worden door jongeren van dat type. Een meerderheid van de Belgische Marokkaanse gemeenschap dacht er in eerste instantie trouwens ook zo over. Gelukkig is een moord voor zo'n onbenulligheid als een MP3-speler een eerder zeldzaam gebeuren, maar het overvallen en stelen van dergelijke zaken, inbegrepen geld en GSM's, is iets dat tegenwoordig aan de lopende band gebeurt en blijft gebeuren. Volgens De Standaard, een krant die nu precies niet uitblinkt in het bekritiseren van de "multicul", worden er in ons land ieder jaar zo'n 1700 PV's opgesteld voor steaming, zoals men het fenomeen ook noemt. Dat zijn er bijna gemiddeld vijf per dag en dat zijn enkel maar de zaken die worden aangegeven bij de politie. In de krant van maandag stonden o.a. nog twee zulke feiten die in Mechelen tijdens dit weekeinde hadden plaatsgevonden. In beide gevallen werden autochtone jongeren aangevallen door groepjes allochtone jongeren, die er met hun geld en GSM's van door gingen. Eén van de slachtoffers die de schoelies achterna liep om zijn GSM terug te eisen, kreeg een pak slaag. Hij heeft geluk gehad, hij leeft nog. In de nasleep van de ontwikkelingen bij de moord op Joe Van Holsbeeck, is de regering het eindelijk erover eens geworden dat er een tweede jeugdgevangenis moet komen, een tweede Everberg, zeg maar. Tot voor kort was de PS, de partij van tante Laurette (weer zij!) er tegen, maar nu heeft ze de hele publieke opinie tegen en dat zou nóg meer stemmenverlies betekenen. Het zou alleen nog wachten zijn op het opvullen van de begroting ervan, zeg maar het kostenplaatje. Is dat wel zo? En wat met de personeelsbezetting? Waar gaat men de extra cipiers en al wat er daar verder nog bij komt kijken, vinden? Er is nu steeds een chronisch tekort aan gevangenisbewakers, in zoverre dat het ACV maandag ll een nationale stakingsaanzeg heeft ingediend. Het gaat trouwens niet alleen over het bekende personeelstekort, maar ook over de overbevolking van de gevangenissen, waarbij droom en werkelijkheid nog ver van elkaar verwijderd zijn. Zeker als men niet wil toegeven aan de verleiding om veroordeelde criminele buitenlanders terug naar hun land van herkomst te sturen om daar hun straf uit te zitten. "El Cid" zou dan weer scoren en dat is het laatste waaraan de politiek correcten willen toegeven.
In mijn blog van 21 dezer ("De schaamte voorbij"), stelde ik dat de modale Belg het gevoel heeft dat onze Justitie er is voor de criminelen en niet voor de slachtoffers. Dat was toen nog mijn "perceptie", om het in de moderne politieke terminologie te zeggen. Ondertussen weet ik dat het geen perceptie maar een feit is, zeker voor wat de jeugdcriminaliteit betreft. Het is inderdaad niet alleen zo dat er sinds een tiental jaren in ons land (als enig land in Europa) geen statistieken van jeugdcriminaliteit meer worden bijgehouden, gewoon omdat men in de politierapporten geen ouderdom meer mag vermelden. Dat is erg en ergerlijk, maar het kan nóg erger. Nu blijkt immers, dat DNA-sporen van minderjarige overtreders niet mogen worden bijgehouden. Dat houdt bv in dat, in het geval van de moord op Joe Van Holsbeeck, men bijna nooit aan de hand van het gevonden mes had kunnen te weten komen of de DNA-sporen van de dader, die erop hadden kunnen zitten, overeenkwamen met eventuele verdachten. Bovendien mag onze politie tot op de dag van vandaag alleen nog foto's van jonge criminelen bijhouden als er een toestemlming van het Parket is. Alleen van zware criminele jongeren die al opgesloten zitten, bv in Everberg, heeft men foto's. Dergelijke onwaarschijnlijke toestanden zorgen er niet alleen voor dat jonge criminelen gemakkelijker buiten schot kunnen blijven, maar zijn tegelijkertijd ook een uitnodiging voor echte criminelen om het vuile werk hier door minderjarigen te laten uitvoeren. De kans dat ze ooit zullen gegrepen worden, wordt zo erg klein. In het geval Van Holsbeeck is er daarenboven de op zijn minst raadselachtige houding van Brussels procureur Degryse, die eerst de video's niet wou vrijgeven, daarna weigerde de robotfoto te publiceren en tenslotte ook niet bereid was een premie voor een gouden tip uit te loven. Men zou zich zo stilaan afvragen aan welke kant die man feitelijk staat. Ondertussen ligt de wet op het jeugdsanctierecht al twee jaar te verkommeren in het parlement, doet het Gerecht niets met de lijsten van spijbelaars die door de scholen worden doorgegeven en wordt vandalisme in feite getollereerd omdat de straffen erop minder dan 6 maanden bedragen en men ervoor toch niet in de gevangenis komt, een uitvinding van Laurette Onkelinx. De zaak Joe Van Holsbeeck is nu hopelijk de druppel die de emmer zal doen overlopen en ervoor zal zorgen dat er eindelijk schot in de zaak komt. Tante Laurette heeft nu lang genoeg op de rem gestaan. Om het in de moedertaal van haar partijvoorzitter te zeggen: "Basta così"!
In deze rubriek heb ik reeds meermaals de draak gestoken met het feit, dat deze regering er blijkbaar niet in slaagt een wet van de eerste keer goed te maken. De meeste wetten die uit het parlement komen, moeten met de regelmaat van een klok worden aangepast, bijgesteld of zelfs radicaal veranderd. Kop van jut de laatste tijd was Patrick Dewael, minister van Binnenlandse Dinges, die er maar niet in slaagt van zijn negatief imago verlost te geraken. Het zal niet beteren voor de vriend van Greet, want zijn laatste aanpassing van de immigratiewet blijkt weer een maat voor niets te zijn geweest. Het volgend probleem komt eraan: allochtone Nederlanders! In tegenstelling tot bij ons, maakt men het in Nederland (en enkele andere Europese landen) de allochtonen steeds moeilijker om er te komen wonen. Voor inwijkelingen met familie in het buitenland, had men er reeds iets op gevonden: ze komen tijdelijk in België wonen, trouwen hier en krijgen er zo de gezinshereniging erdoor. Eens dat gelukt is, trekken ze terug naar Nederland, waar ze dan worden toegelaten omdat ze uit een ander E.U.-land komen en daar getrouwd zijn. Dat verhaal is reeds bekend. Nu komt het vervolg. Allochtone Nederlanders die in Nederland niet meer aan een werkloosheidsuitkering geraken, zoeken of kopen (ja,ja!) een job bij een poetsdienst in het Brusselse. Ze krijgen dan een zgn "blauwe kaart", die vijf jaar geldig blijft en die hen recht geeft op werklozen- of OCMW-steun. De nieuwe "poetsers" worden aangenomen met een contract van onbepaalde duur, maar worden reeds in hun proefperiode ontslagen. Op die manier hoeft de werkgever geen opzeg te betalen, maar krijgt de werknemer wél steun. Had die laatste al in Nederland gewerkt, dan krijgt hij/zij hier "dop", is dat niet het geval dan wordt het OCMW-steun. Dit is gewoon een nieuwe versie van de "pak de poen" show! Deze zaak werd aangekaart door OCMW-raadslid Marco Laenen (VLD en dus partijgenoot van de minister die er niets van bakt), dezelfde persoon die vorig jaar al het schandaal van de "reizende Pakistanen" aankaartte. Dewael, die van de zaak op de hoogte is, zou het probleem opnemen met zijn Nederlandse collega van Justitie Doner. Daarmee is de zaak echter helemaal niet opgelost. Ook hiervoor moet een nieuwe wet worden gemaakt of de oude (voor de zoveelste keer) "aangepast. --- In de marge van bovenstaande nog dit: één op de vijf sociale woningen wordt in Vlaanderen toegewezen aan buitenlanders en dat aantal zou de laatste jaren nog in stijgende lijn gaan. En dit is maar een gemiddelde: bij enkele Antwerpse huisvestingmaatschappijen werden in 2004 al meer sociale woningen toegewezen aan buitenlanders dan aan Belgen. Het einde van het "pamperbeleid" is helemaal nog niet in het zicht.
De mars voor de laffelijk vermoorde Joe Van Holsbeeck heeft vandaag zijn beslag gekregen. Er waren ± 80.000 mensen, wat niet niks is, zeker niet als men bedenkt dat er dezelfde dag heel wat andere reeds geplande grote manifestaties waren : monumentendag, het Vlaams nationaal zangfeest, de tennis FED-cup en Luik-Bastenaken-Luik, allemaal manifestaties die heel wat volk trekken. Het groot aantal manifestanten was in elk geval een hart onder de riem voor de beproefde familie. Na afloop zei vader Van Holsbeeck dan ook dat hij hoopte, dat de authoriteiten daaruit de nodige conclusies zouden trekken. Dat zal wel, vraag is alleen welke conclusies? Ondertussen is het nl zo dat er van de twee daders na tien dagen nog steeds geen enkel spoor gevonden is. Het kan bijna niet dat het hier ging om twee knapen die zich zomaar per toeval eens kwamen vervelen in het Brussels centraal station. Die kerels verbleven in elk geval in Brussel of omstreken en het kan niet anders dan dat er hier mensen zijin die ze kennen. Zeker na het vertonen van de beelden op alle TV-zenders is het uitgesloten dat niemand ze gezien heeft. Tweede vraag is natuurlijk, waarom het zes dagen moest duren vóór die beelden mochten vrijgegeven worden. Dit is natuurlijk absurd en leidt tot "Erdal"-conclusies, nl een onbekwame politiedienst. De reden dat het tonen van de beelden tot een heksenjacht had kunnen leiden, is iets dat alleen maar bestaat in de hoofden van politiek correcten die alleen maar met hún waarheid bezig zijn. Zouden ze dat ook gedaan hebben mocht het slachtoffer een jonge allochtoon zijn geweest? Derde vraag is, hoe het komt dat de kwaliteit van die beelden zo slecht moet zijn. Er wordt daarvoor wel een technische uitleg gegeven, maar die voldoet niet. Een flitspaal kan auto's aan overdreven snelheid haarfijn fotograferen en via sateliet kan men tegenwoordig zelfs zien of men geen bouwovertredingen heeft begaan. Ook hier is er dus nog werk aan de winkel. Tenslotte heeft onze onvolprezen minister van Binnenlandse Zaken laten weten dat de wet op de immigratie nog eens zal worden aangepast. Zoals men ook de verkeerswet al ettelijke keren heeft aangepast, of de wet op de inburgering, of de wet op de vluchten in Zaventem, of de wet op de adoptie en ga zo maar voort. Voor wanneer een wet die dit hele land eens grondig "aanpast" door het gewoon te splitsen. Daarmee waren het de zesduizend aanwezige op het Vlaams nationale zangfeest al zeker mee eens!
De regeringen Verhofstadt zullen later meer dan waarschijnlijk (alleen) herinnerd worden als die waarin een serie ethische problemen op niet-gelovige basis werden aangepakt (niét opgelost). Denk maar aan de euthanasie, het homo-huwelijk en - nu pas - het adoptierecht voor holebi's. Ons land werd daardoor, samen met Nederland, op de wereldkaart gezet, al is het zeer de vraag of we daarmee elders wel in een goed daglicht zullen komen te staan. Daarvoor was er al de abortuswet. Die kon worden goedgekeurd omdat de toenmalige CVP het probleem uit de regeringsverklaring had laten vallen en dus op voorhand wist wat daarvan de consequenties zouden kunnen zijn. Bij de goedkeuring van die abortuswet was er wel gezegd dat men de zaak goed zou opvolgen, maar iedereen weet dat daarvan niet veel in huis is gekomen en men maar verder aanklooit. Ondertussen schat men, dat er in Vlaanderen per jaar zo'n 20.000 abortussen worden uitgevoerd. Dat zijn zoveel Vlamingen minder, meestal van het autochtone soort (bij de alochtonen gebeurt dat veel minder, áls het al gebeurt). Met de euthanasiewet gaan we dezelfde richting uit. De wet werd al een paar keer aangepast (ook dát is een specialiteit van de regeringen Verhofstadt) en als het aan de verlichte rode en blauwe geesten zou liggen, kan ze niet ver genoeg worden uitgebreid. Voor de wet ter goedkeuring van het adoptierecht voor holebi's werd het in laatste instantie nog even spannend. "Groene" VLD-er Patrick Vankrunkelsven had in de senaat een amendement ingediend waarbij gesteld werd dat adoptie door holebi's alleen kon als het kind afstamde van één der "ouders". Nogal wat MR's (Waalse blauwen), die zegden met die wet nl gewetensproblemen te hebben, steunden het amendement en zelfs bij de VLD was er een tweede "afvallige" in de persoon van Annemie Van de Casteele, in een vroeger leven - evenals Vankrunkelsven - ook nog even voorzitter van wat toen de Volksunie heette. Toen bij de stemming in de senaat echter bleek dat het wetsvoorstel zonder amendement het niet zou halen, omdat Pierre Chevalier, ex-socialist maar sinds Verhofstadt de incarnatie van de reizende VLD-er, niet tijdig terug zou zijn van zijn zoveelste uitstap, kreeg Annemie "twijfels" (haar eigen woorden) en besloot ze zich te onthouden. Daardoor wet de oorspronkelijke wet, zonder het amendement van Vankrunkelsven goedgekeurd en had de loge zijn zoveelste doelstelling bereikt. Van een goede orkestratie gesproken! Ik zal het volgens die nieuwlichters wel niet gesnapt hebben, ik ben ook maar een traditionele conservatief, maar ergens zegt iets mij toch dat ik medelijden krijg met kindjes die bij zo'n onnatuurlijke koppels terecht zullen komen. Ik hoop dat Annemie later niet opnieuw twijfels zal krijgen (én wroeging). Er blijken trouwens al landen te zijn waar België én Nederland op een soort zwarte lijst zouden komen te staan zijn, waardoor ze niet meer in aanmerking zouden komen voor kinderadoptie. Het is niet omdat onze papenvreters het licht denken gezien te hebben, dat de hele wereld hen zal volgen. Een andere bedenking is het feit dat er vooral bij de socialistische partijen nogal wat moslim-migranten aanwezig zijn, zowel bij hun kiezers als hun gekozenen. Vooral voor deze laatsten lijkt het me erg moeilijk te worden om hun kiezers uit te leggen dat hun partij abortus, euthanasie en homofilie zo maar goedkeurt. Voor wat onze huidige samenleving betreft kan men rustig stellen dat die zo breed geworden is, dat ze er alle hoogte bij verloren heeft.
In een van de interviews n.a.v. het uitgeven van zijn mémoires, zei Wilfried Martens dat, volgens hemzelf, zijn grootste fout erin bestaan had dat hij de ministers Gendebien en Eyskens niet had aangeraden op te stappen na de respectievelijke schandalen bij het Heizeldrama en het geven van een Belgisch paspoort aan terrorist Khaled. Daarom gevraagd, zei Martens ook nog dat hij Patrick Dewael de goede raad wou geven in het geval Erdal ook zijn verantwoordelijkheid op te nemen en op te stappen. Maar Dewael, evenmin als collega Onkelinx, heeft helemeel geen zin op te stappen. Ook niet nadat, uit het eindelijk verstrekte rapport over Erdal, gebleken is dat de staatsveiligheid tot twaalf maal toe heeft gewaarschuwd dat er e.e.a. grondig fout liep. Dat ging trouwens niet alleen om Erdal zelf, maar ook over haar terroristische organisatie DHKP-C. Het is op zich al onbegrijpelijk dat zo'n criminele organisatie zomaar in Brussel een hoofdkwartier kan hebben. Erger wordt het nog als nu blijkt dat diezelfde groep criminelen tot minstens tweemaal toe een aanslag in Turkije heeft opgeëist en dat zoiets hier blijkbaar allemaal moet getollereerd worden. Het is trouwens opmerkelijk dat het vooral Dewael is die onder het vuur van de CD&V komt te liggen, terwijl de verantwoordelijkheid van Laurette Onkelinx zeker even groot is. De modale Belg heeft het gevoel dat de Belgische Justitie gemaakt is voor de bescherming van criminelen, niet voor de slachtoffers. Een laatste voorbeeld daarvan is het feit dat er in België, als enig land in West-Europa, geen officiële cijfers meer zijn over jeugdcriminaliteit. Sinds halfweg de jaren negentig vermelden de politiecijfers geen leeftijden meer van daders. Bij ieder internationaal congres van jeugdcriminologen staat de Belgische vertegenwoordiging daar bij met de mond vol tanden! Onkelinx noemt Leterme een gevaarlijke man, omdat die eens de waarheid over Brussel gezegd heeft. Zijzelf is honderd keer gevaarlijker, voor het land in het algemeen wegens het laten verloederen van de rechtstaat en voor Vlaanderen in het bijzonder wegens haar hatelijke Vlaamsvijandigheid. Dat zij een dochter is van een uitgeweken Limburgse mijnwerker zou verwondering moeten wekken, maar dat is niet het geval. Inwijkelingen zijn meestal veel fanatieker dat de inboorlingen. Daarvan zijn genoeg historische voorbeelden: Napoleon, Hitler, Stalin en De Gaulle waren elk op hun manier inwijkelingen die dachten zich te moeten bewijzen. Hoe ze het er vanaf gebracht hebben, weten we ondertussen!
Het was even schrikken, maar Yves Leterme is eindelijk uit zijn sloffen geschoten. Ter gelegenheid van de voorstelling van de mémoires van Wilfried Martens heeft Leterme Brussel eens zijn waarheid verteld. Niets kwetst meer als de waarheid en dat heeft hij meteen mogen ondervinden. Hij kreeg nl de gezamenlijke Vlaamshatende francofonie over zich, met op kop FDF-er Maingain en Laurette Onkelinx, kandidaat burgemeester in Schaarbeek. Leterme zei heel terecht dat hoofdsteden als Parijs, Berlijn en Amsterdam een bijdrage leveren tot de welvaart van hun land. Hij had er Londen nog kunnen aan toevoegen, zelfs Rome, waar het bruto nationaal product 10% hoger ligt dan het nationaal gemiddelde. Toen hij het had over de 20% werklozen, had hij er nog kunnen bijvoegen, dat meer dan 95% van die werklozen in de rand rond Brussel werk kunnen vinden, mochten zij de taal van de meerderheid in dit land spreken. Dat die werklozen dat niet kunnen of willen doen, is mede de schuld van heel wat francofone politici, die tegen elke inburgering gekant blijven. Brussel is een verloederde stad, waar de burgemeester eerder kan beschouwd worden als de voorzitter van een feestcomité. Het enige wat ze daar nog kunnen, is feesten en dan liefst op kosten van de Staat, zeg maar Vlaanderen. Waar vindt men trouwens nog een hoofdstad waar de meerderheid van de bevolking wordt uitgespuwd? Wij, Vlamingen, hebben geen volgende staatshervorming nodig, als die betekent dat we daarvoor weer eens zullen moeten betalen. Als er geen duidelijke splitsing komt van Justitie, minstens een deel van de sociale zekerheid, het tewerkstellingsbeleid en de kieskring Brussel-Halle/Vilvoorde - om er maar enkele te noemen - dan hoeven de Vlaamse partijen niet meer aan tafel te gaan zitten voor communautaire besprekingen, zelfs niet meer voor een nieuwe regering. Dan kan men best het hele land meteen splitsen. Dat zoiets mogelijk is heeft de fluwelen revolutie in Tsjecho-Slowakije bewezen. Beide landsgedeelten zijn er daar beter van geworden. Waarom wij niet?
Wij, Vlamingen, hebben het steeds normaal gevonden dat we in dit land de eerste minister kunnen leveren. Dat is omdat die meestal uit de grootste politieke fractie komt - wat normaal een Vlaamse partij is - en dat hij vloeiend de twee talen moet spreken, wat voor een francofoon niet evident is. De keerzijde van deze medaille is, dat de eerste minister van dit land voor héél het land moet zorgen en als gevolg daarvan zijn die Vlaamse premiers dan nog hoofdzakelijk met België bezig en niet met hun eigen Vlaamse regio. Erger nog, hun eigen streek heeft meestal de rekening van hun premierschap mogen betalen. Dat de francofonen het in dit land voor het zeggen hebben, is hoofdzakelijk te danken aan Vlaamse eerste ministers. Het eerste voorbeeld in de reeks was waarschijnlijk Gaston Eyskens. Ondanks de overgrote steun van de Vlamingen, liet zijn regering de koningskwestie verloren gaan. Zijn regering was ook de eerste die viel over het communautair probleem Voeren, waarvoor men de welvarende regio van Komen en Moeskroen had opgegeven. Tussendoor gaf Eyskens op een totaal onverantwoorde wijze de onafhankelijkheid aan Kongo, waarvan we de gevolgen nog steeds voelen. Tussen haakjes: Gaston Eyskens wordt nog steeds een "groot staatsman" genoemd. Met Martens zitten we in hetzelfde straatje. De Vlaamsgezinde studentenleider, die ooit naast een slogan "geef ons wapens" tegen het Belgische establishment ten strijde trok, werd eerst door de CVP en later door datzelfde België gerecupereerd en is zelfs nu nog een trouwe belgicist en supporter van het anti-Vlaamse koningshuis. Tijdens de vele regeringen Martens zijn er verschillende aanpassingen van de grondwet geweest en die hebben er allemaal mee voor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid nu een de facto politieke minderheid is in dit land. Martens zelf vindt zijn grootste verwezenlijking de devaluatie van de Belgische frank die hij heeft doorgevoerd. In feite was die het gevolg van zijn verkwistende rooms-rode politiek die ervoor zorgde dat de staatsschuld, die bij zijn aantreden 1.000 miljard franken bedroeg, bij zijn aftreden gestegen was tot 8.000 miljard! De reden, waarom ons land ook nu nog met zo'n hoge staatsschuld te kampen heeft, ligt in hoofdzaak bij de regeringen Martens. Dehaene, die hem opvolgde, heeft daar iets aan gedaan, maar was er in feite mede verantwoordelijk voor. Het was "loodgieter" Dehaene die de laatste twee regeringen Martens in elkaar heeft geknutseld, waardoor Boudewijn, die een afkeer had van het "Brabantse trekpaard" tenslotte verplicht was hem toch premier te laten worden. Vergeet trouwens niet, dat het de Vlamingen zijn die de Belgische staatsschuld afbetalen. Ook Verhofstadt heeft zijn Vlaamse bevliegingen gehad. Wie er de kans toe heeft, moet zijn beruchte "Burgermanifesten" maar eens lezen. Eens tot premier verkozen werd ook hij gerecupereerd door het Belgisch systeem, iets wat voor Vlaanderen een ramp is gebleken. In de coulissen zit nu een zekere Yves Leterme zijn beurt af te wachten. Zal het met hem iets beter worden? Ik vrees van niet. Zeker als we uitgaan van zijn uitspraken i.v.m. de Ronde van Vlaanderen, waar hij die Vlaamse leeuwenvlagen van "Vlaanderen Vlagt" maar niets vond. Als uitspraak voor een minister-president van de Vlaamse deelregering kan dit tellen. Misschien kwam dat omdat die Vlaanderen-Vlagt-leeuwen geen "Belgische" rode klauwen en dito tong hebben. Als dat zo is, dan mag men stellen dat de Belgische recuperatie ook bij Yves Leterme al begonnen is!
De voorstanders van kernenergie hebben er een bondgenoot bijgekregen in de persoon van Patrick Moore, medeoprichter en ex-directeur van Greenpeace. Moore is niet de eerste ex-greenpeacer die van kamp verandert: vóór hem hadden ook bioloog James Lovelock, de man die aan de basis lag van de groene beweging, en de Anglicaanse bisschop én milieuactivist Hugh Montefiore hem dat al voorgedaan. Evenals zijn ex-collega's in de groene beweging, is Moore tot de bevinding gekomen dat kernenergie de enige grootschalige, kostefficiënte energie is die de uitstoot van CO2 kan doen verminderen en tegelijkertijd kan voldoen aan de steeds groeiende vraag naar energie. Aardgas is geen alternatief omdat die, evenals olie, steeds duurder wordt, ons afhankelijk maakt van derden en ook binnen afzienbare tijd zal zijn uitgeput. Alleen al de bestaande steenkoolcentrales van de U.S.A. zijn ondertussen verantwoordelijk voor liefst 10% van de totale globale CO2-uitstoot, het gas dat verantwoordelijk is voor het catastrofale broeikaseffect. De vraag is alleen, waarom de bestaande Greenpeace organisatie zich desondanks blijft verzetten tegen kernenergie. Greenpeace heeft geen valabel alternatief. Terug naar de Middeleeuwen is geen optie. Een reden is misschien dat men vreest een van de bestaansredenen van de organisatie kwijt te spelen. Anderzijds is Greenpeace voor heel wat avontuurlijk aangelegde jonge mensen een buitenkansje om eens wat van de wereld te zien op andermans kosten. Club Méditerranée in 't groot. Voor wat België betreft zitten we hier nog steeds in de vastgeroeste stellingen van de paars-groene regering Verhofstadt I, die beslist heeft dat ons land vanaf 2015 uit de kernenergie zal stappen. Ondertussen is de Belgische energiemarkt wel zo goed als volledig in Franse handen gekomen en zal dat niet beteren als Gaz de France en Suez mogen samensmelten. De eis van Verhofstadt II dat het nieuwe conglomeraat zijn kerncentrales zou moeten verkopen aan derden is een lachertje. Wie koopt nu centrales die over enkele jaren moeten sluiten? Als België voet bij stek houdt, dan zal het later (waarschijnlijk dure) energie moeten invoeren uit, jawel, Frankrijk waar ze wordt opgewekt met, jawel, kernenergie.Bij Moore, Lovelock en Montefiore is het verstand er gekomen met de jaren. Voor wanneer bij Verhofstadt?
De titel komt niet van mij maar van Dirk Uyttenhove, voorzitter van ACV-Textura, tijdens een congres einde vorig jaar. Ik dacht eraan toen ik dit weekeinde in "Vacature" een zoveelste artikel las over China, hét land in opmars dat nu weer een bedreiging, dan weer een opportuniteit wordt genoemd. Het fenomenale in de Chinese explosie blijft het feit, dat het land enerzijds economisch de vrije markt op stoomt en anderzijds politiek in een erg streng communistisch keurslijf gedwongen zit. Er wordt beweerd dat dit - voor het ogenblik - de enige oplossing zou zijn om dat land én zijn economie onder controle te houden. De bliksemsnelle vooruitgang blijkt nl niet overal tegelijk plaats te vinden, maar voornamelijk in en rond de grote steden, Peking ("Beijing" zou je tegenwoordig moeten schrijven) en Shangai op kop. Dat houdt in, dat ongeveer 20% van de Chinezen er echt mee te maken heeft. Dat is nog altijd zo'n 300 miljoen, een aantal dat te vergelijken is met het totaal aantal inwoners van bv de U.S.A. Anderzijds betekent dat ook, dat de overige 80%, dat is vier maal meer, nog in de grootste armoede leven. Dit is feitelijk vragen om moeilijkheden, een "blueprint for disaster". De vraag is alleen óf en wanneer die ramp zal plaatsvinden. De huidige Chinese expansie groeit in een klimaat vol onzekerheden: - Het rechtsysteem is er nog onderontwikkeld. Te weinig advocaten, te weinig rechters. Duizenden doodsvonnissen per jaar die er (meestal meteen) worden uitgevoerd (en wij ons druk maken over het uitleveren van Marokkanen!). - Er is zo goed als geen controle op al dan niet eerlijke concurrentie. De helft van de productie komt er nog steeds uit staatsbedrijven die voor een niet gekend deel gesubsidieerd worden. - Controle op het milieu is er zo goed als onbestaande. Denk maar aan de chemische fabriek die eind vorig jaar ontplofte en een hele streek had kunnen vergiftigen via een vervuilde rivier. - Veiligheid op het werk is er een hachelijke zaak: jaarlijks sterven er duizenden mijnwerkers, om maar één voorbeeld te geven. Kortom, van China hebben we het laatste nog niet gezien en meegemaakt. Westerse bedrijven die er naartoe trekken kunnen er een bonanza ontdekken, maar ook veel verliezen. De interne markt alleen al is er enorm, de mogelijkheden lijken onbeperkt. De vraag is alleen, of het zal blijven duren. Het Westen in het algemeen en Europa in het bijzonder blijft er niet veel anders over dat de evolutie attent te volgen en zich ondertussen te specialiseren in kerntechnologieën en zaken die veel creativiteit vragen. Het is nl gebleken dat Chinezen niet zo creatief zijn en ze ons toch nodig zullen blijven hebben zolang hun sprookje voortduurt. Niet alles blijkt inderdaad chineesbaar!
Op het ogenblik dat ik dit schrijf is er nog steeds geen officiële uitslag van de Italiaanse verkiezingen, dit omdat uittredend premier Silvio Berlusconi nog steeds voorbehoud maakt voor wat de geldigheid van bepaalde stembureaus betreft. Toch is de kans zeer groot dat de groep rond Romano Prodi het zal gaan halen. "Il professore" zal dus "il cavaliere" verslagen hebben, zij het met een uiterst miniem verschil van ± 25.000 stemmen op 47.000.000 kiezers (dat komt op een meerderheid van ongeveer 0,007%!. De overwinning van Prodi mag dan ook gerust een Pirrus-overwinning genoemd worden, zeker als men daarbij bedenkt dat de "olijfboomcoalitie", zoals Prodi's kartel genoemd wordt, bestaat uit negen verschillende partijen met daarbij nog enkele onderverdelingen. Die regenboogpartij bestaat uit links-liberalen, ex-democristiani, ex-socialisten, groenen, radicalen en zelfs echte communisten. Wij hebben in België, met Verhofstadt I, meegemaakt wat het betekent een regering te hebben met teveel partijen. Teveel koks bederft het eten en dat geldt ook in de politiek. Vooral partijen die te lang van de macht verwijderd geweest zijn (zoals bij ons toen de liberalen) of, erger nog, nooit van de macht geproefd hebben (zoals toen de groenen), gaan in zo'n situatie gekke dingen doen. Zelfs na het verwijderen van de groenen uit de regering bij Verhofstadt II, blijft men nog met de gevolgen van zekere beslissingen zitten. Denk maar aan de problemen rond Zaventem, in het leven geroepen door Isabelle Durant. In Italië wordt het dus uitkijken hoe die negenpartijenregering de zaken zal aanpakken. Als men ervan uitgaat dat de vroegere Italiaanse regeringen, die toen "maar" uit vier of vijf partijen bestonden, het slechts gemiddeld anderhalf jaar uithielden, valt voor het ergste te vrezen. De kans dat deze linkse regering de economie terug op het spoor zet, is zo goed als uitgesloten. De hoofdreden daarvoor is dat het wondermiddel, waarover de Italiaanse regeringen vroeger beschikten, nl de devaluatie van de lire, er nu niet meer is. Er is geen alternatief voor. Italië kan geen voorkeursbehandeling krijgen; daarvoor liggen Spanje, Portugal en vooral Polen gegarandeerd dwars. Rest nog één mogelijkheid: uit de eurozone stappen, terug naar de lire. Dit zal echter iets zijn voor Prodi's opvolger...
