Gisteren, 21 januari 2010, zal een memorabele dag blijven in de Belgische economie. Er was zowel goed als slecht nieuws. Bij AB-Inbev wonnen de vakbonden een slag, bij Opel Antwerpen werd bekend dat de zaak in juni van dit jaar definitief dicht gaat. Speciaal bij de zaak van AB-Inbev was, dat er feitelijk gestaakt werd zonder stakers en dat bijna twee weken lang. Dat was, voor België althans, een primeur. Een groepje vakbondsmilitanten blokkeerde de brouwerijen, terwijl het personeel op het werk aanwezig bleef. M.a.w. de vakbond hoefde in de staking geen geld te steken; die werd a.h.w. betaald door de werkgever. Zoals gezegd, wonnen de vakbonden een slag. Of ze daarmee de oorlog zullen gewonnen hebben is nog zeer de vraag. Dat Opel Antwerpen dicht zou gaan, stond in de sterren geschreven. Het was alleen afwachten wanneer het zou gaan gebeuren. Met het blokkeren van AB-Inbev is men bij Opel Antwerpen ook gaan nadenken over een dergelijke aanpak. Het resultaat daarvan is, dat de geproduceerde auto's niet van hun parking af mogen en daar dus door de vakbonden worden vastgehouden. Zien hoe dat gaat aflopen. Ondertussen beseft wel iedereen dat Opel Antwerpen, met zijn 2400 rechtstreekse en misschien evenveel onrechtstreeks banen, een veel groter verlies is dat wat de 299 ontslagen bij AB-Inbev hadden kunnen veroorzaken. Met man en macht wordt nu gezocht naar een alternatief voor al die verloren werkplaatsen. Daarbij wordt steevast verwezen naar Renault Vilvoorde, waar - na de sluiting - toch een deel mensen aan het werk kon blijven, zij het dan met ander werk (en minder betaald). Wel, het zal nu een stuk moeilijker worden, omdat de economische situatie verre van goed is, in elk geval een stuk slechter als ten tijde van het Renault debacle. Sinds de val van het IJzeren Gordijn en de opkomst van de Aziatische landen, is het duidelijk dat wij hier in West-Europa nog moeilijk zullen blijven concurreren in industrieën waar mankracht bij te pas komt. Voor ons land komt daar nog bij, dat onze uurlonen te hoog liggen, ook t.o.v. die van onze buurlanden. Niet dat onze mensen meer mee naar huis nemen, integendeel zelfs. Het probleem zit hem nog altijd bij de in ons land hogere belastingen op arbeid. Daar tegenover stond vroeger onze alom geprezen productiviteit. Die blijkt echter ondertussen zijn grenzen gehaald te hebben. M.i. is er voor Vlaanderen maar één toekomst en dat is de verdere uitbouw van onze logistiek. We hebben nu eenmaal een zeer gunstige ligging in West-Europa en daarvan kunnen we gebruik maken zonder al te veel massale eigen investeringen. Om dat te bereiken, moeten we wel zorgen voor een beter bereikbaarheid en een betere doorstroming van het Europees verkeer. Te beginnen met Antwerpen, dat nu reeds de draaischijf is van de eigen economie. Als men echter ziet, wat voor problemen daar al rijzen om een extra verbinding met de linkeroever van de Schelde te verkrijgen, dan vraag ik me af hoe men dat opgelost zal krijgen.
Het kan verkeren, zei Bredero. Dat hebben we nu ook meegemaakt met "onze" Stella. Sinds die achtereenvolgens Interbrew, Inbev en AB-Inbev werd, is de brouwerij wel gegroeid tot de grootste van de wereld, maar wat hebben we daar aan? De aandeelhouders zullen misschien nóg rijker zijn geworden, de werknemers zeker niet. De grote beslissingen worden hier niet meer genomen, zelfs niet in Europa, maar in New-York en in het nog verdere Brazilië. Om de streefcijfers te halen, waarvoor de directie miljoenenbonussen kan opstrijken, wordt er steeds meer geautomatiseerd en heeft men steeds minder werknemers nodig, zeker hier bij ons, waar de biermarkt elk jaar wat meer krimpt. Wat nu bij AB-Inbev aan de gang is, is trouwens iets van speciale omvang. De brouwerijen zijn al bijna twee weken geblokkeerd door de vakbonden en liggen momenteel stil bij gebrek aan grondstoffen en verpakkingsmateriaal. Toch is er geen staking, wat betekent, dat de vakbond nog steeds geen extra geld heeft moeten stoppen in de hele actie. Tot nu toe werden de werknemers betaald door de maatschappij en, sinds het stilvallen, zou men terugvallen op een technische werkloosheid. Ge moet er maar op komen! Hoe het verder loopt is nog koffiedik kijken (of moeten we zeggen "biergist kijken"?). Hierbij alvast toch enkele merkwaardigheden: - Een ABVV vakbondsman zei gisteren op het journaal, dat zij - de werknemers - het recht op arbeid hadden. Dat klopt, al is dat niet altijd het geval als vakbonden stakingen beginnen. Dan worden de werkwilligen meestal niet toegelaten en krijgen die van de vakbonden dat recht op arbeid niét. Het toont wel aan dat de bonden bij AB-Inbev wel degelijk op verdediging spelen. - In de directie van AB-Inbev zit nog een zekere Jean-Luc Dehaene, Brabants trekpaard voor CD&V én afkomstig uit de ACV vakbond. De man krijgt van de brouwer een jaarlijkse "tegemoetkoming" van minstens 70.000 euro, plus daarbij aandelenopties die een veelvoud waard kunnen zijn van die tegemoetkoming. De man heeft over de hele zaak zijn mond nog niet opengedaan. Heeft het waarschijnlijk te druk met het uitpluizen van hoe hij de Vlamingen een hak kan zetten in de splitsing van B-H/V... - Tenslotte nog dit: bij elke syndicale actie is het tegenwoordig de gewoonte een vuurtje aan te leggen. Als ik als gewone burger zoiets doe in mijn tuin, riskeer ik daarvoor een boete. Het lijkt er wel op, dat men tweederangsburger is als men hier niet bij een vakbond is aangesloten.
Gisteren verscheen in de krant een opmerkelijk artikel, bijna weggestopt op een van de binnenbladzijden, 5 op 10 cm groot, over de veelbesproken klimaatswijziging. Het verwees naar de resultaten van een Frans-Canadees zoekteam, dat erbij uitgekomen was, dat de gletsjers in Alaska in de periode tussen 1963 en 2006 liefst 34% minder waren afgesmolten dat eerst werd gedacht. De vraag is maar, of dat nieuws al bekend was vóór "Kopenhagen" of daarna. Het is niet de eerste keer dat er nl met dergelijke gegevens gesjoemeld wordt. Eerst echter even duidelijk op een rijtje: 1. Het klimaat warmt wel degelijk op. Metingen hebben uitgewezen dat de gemiddelde opwarming tijdens de voorbije eeuw zo'n 0,6°C. bedroeg. De jongste tien jaar is daar echter - gemiddeld genomen over de hele aarde - geen verdere verhoging vastgesteld. 2. Ook het CO² gehalte van de atmosfeer is toegenomen. Van 0,035% tot 0,04%. Om daarom nu van een broeikaseffect te spreken, is voorbarig. Het kan natuurlijk geen kwaad dat men dat gehalte onder controle krijgt. De vraag is maar, of wij daar echt iets aan kunnen doen. De aardbeving op Haïti heeft nog maar eens bewezen, dat de natuur haar zinnen doet en de mensheid alleen maar kan trachten de schade te beperken. 3. Het is een goede zaak, dat we steeds meer gaan investeren in groene stroom en alles wat daarmee te maken heeft. Dat de overheden daar zwaar in moeten tussenbeide komen, is een ander verhaal. Zeker in ons land, dat virtueel failliet is, zal men het subsidiëren van zowel het verwekken van stroom, de isolatie van de huizen als het CO²-vrij verkeer niet kunnen blijven volhouden. We moeten er voor oppassen dat we van heel dat klimaatverhaal geen nieuwe religie maken, waarbij de niet gelovigen meteen als ketters worden behandeld. Vrijwel alle huidige beweringen over de opwarming van de aarde steunen op computervoorspellingen en gaan over plaatselijke gebeurtenissen. De aardse atmosfeer is geen vast gegeven, geen vaststaande wetenschap. Als de aarde echt erg veel zou opwarmen, zoals men beweert, dan zou dit als gevolg moeten hebben dat er meer water zou verdampen. Het vochtgehalte zou toenemen en een deel zou ook op de polen neerkomen in de vorm van sneeuw en ijs. M.a.w. een fikse opwarming van de aarde zou ervoor zorgen, dat de poolkappen eerder zouden uitbreiden dan inkrimpen. Dat laatste komt niet van mij, maar van Gerard Bodifee, een bekend sterrenkundige en wetenschapper, die er toch wel iets vanaf zal weten. In 't kort: we moeten ervoor zorgen, dat we onze planeet bewoonbaar houden. Er is echter geen reden om te gaan overdrijven, alsof we voor een Apocalyps staan. Met doemdenken heeft men nooit vooruitgang gemaakt.
Vorige week verscheen er in De Standaard een uitvoerig interview met SP.a-er Johan Vande Lanotte en zijn zgz "politieke zoon", John Crombez. Daarin deed de vroegere minister van Begroting nogal schamper over de huidige, de liberaal Vanhengel. Die laatste slikte dat echter niet en antwoordde, in de zelfde krant, dat Vande La beter zijn mond kon houden. Hij noemde hem de "Ti-ta-tovenaar" van de Begroting en deze benaming deed mij deugd. Ik heb die nl ook ooit gebruikt voor dezelfde Vande Lanotte, in mijn blog van het verre 13 december 2005 over de "Nepbegrotingen van Verhofstadt". Vanhengel verwijt Vande Lanotte zijn Belgacom-operaties, de miljarden van de overgenomen pensioenfondsen, de honderden miljoenen van Alesh (de sociale huisvestingsmaatschappijen), de verkoop van de ambassadewoning in Tokio en van de goudreserves enz., enz... Kortom, volgens Vanhengel - en daarin heeft hij gelijk - zijn een heel deel van de huidige problemen er gekomen door het kunst en vliegwerk van de Ti-ta-tovenaar uit Oostende. Hij vergeet er wel bij te zeggen dat de geleerde professor toen lid was van de paarse regeringen, die geleid werden door super liberaal en partijgenoot Verhofstadt. Op één punt heeft Vande Lanotte wel gelijk: meer dan een derde van het huidige tekort van 20 miljard op de Begroting van 2009 heeft niets met de crisis te maken en dat zal ook zo zijn bij die van 2010. Want deze regering Leterme doet niet alleen niets aan de staatshervorming, hetzelfde geldt voor de staatsschuld. Ze hoopt alleen op een Mathot-effect, nl dat een deel van de schulden zal verdwijnen dank zij een gunstigere economische groei, die de inkomsten zal doen stijgen en de uitgaven zal doen dalen. Heel wat economen zijn er daar echter niet mee eens, omdat ze vrezen dat er in 2010 en/of 2011 wel eens een nieuwe dip zou kunnen komen. Ondertussen moet de federale regering twee jaar na elkaar zo'n 2,5 miljard extra geld in de sociale zekerheid storten. Dat komt, doordat de sociale bijdragen van de mensen die werken niet meer voldoende zijn om het gat te dichten en er steeds meer mensen van die sociale zekerheid genieten zonder er zelfs maar één cent aan bij te dragen. De regering moet dan op zoek naar alternatieve bijdragen, zoals het verhogen van BTW, de accijnzen en andere taksen. In 2001 ging dat nog over 3,5 miljard euro, dit jaar wordt dat meer dan 14 miljard! Kortom, het blijft een verhaal van de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is. Jammer genoeg is het slachtoffer van dat alles de belastingbetaler die vroeg of laat zal voelen wat die begrotingsministers allemaal (niet) hebben uitgespookt..
Vandaag is het dan officieel: Mgr Léonard, de bisschop van Namen, wordt de nieuwe aartsbisschop van België. Dat bericht was al een week officieus en dat was voldoende om de hele linkse Kerk, of wat daarvoor doorgaat, op haar achterste poten te zetten. Het kot was weer te klein, nu bleek, dat de Paus nog eens een echte katholiek benoemd had. Zelfs Onkelinx zou het er niet mee eens zijn. Sinds wanneer mag zo iemand zich moeien met kerkelijke zaken? Zou die madam zich eerst eens niet beter bezig houden met haar eigen ontwricht gezin? Er werd zelfs een echte katholieke priester gevonden, die de benoeming van Léonard schandalig vindt. Een zekere Pieter Delanoy, die er niets beter op vond dat de nieuwe aartsbisschop meteen aan te klagen via Facebook. Met blijkbaar "groot" succes, want hij werd al uitgenodigd op de Zevende Dag, bij de linkse papenvreters van de VRT en kreeg reeds enkele honderden ondertekenaars op zijn internetprotest. Enkele honderden op een totaal aantal katholieken van één miljard en zo veel in de hele wereld! Wat die priester - de man is 25, wat betekent dat hij voor zijn taak amper droog is achter zijn oren - waarschijnlijk niet weet is, dat het soort katholieke geloof dat hijzelf predikt en dat inderdaad in Europa zijn navolgelingen heeft, niet meer zo belangrijk is in de rest van de wereld. Het overgrote deel van de huidige katholieken bevindt zich niet meer in het oude avondland, maar in Afrika en Latijns Amerika. De volgende Paus wordt, meer dan waarschijnlijk, een Zuid-Amerikaan. Delanoy vertelt ook, dat Léonards opvattingen helemaal in de lijn liggen van Rome. So what? Zou hij willen, dat we hier nogmaals opgescheept worden met een "watje" zoals Daneels, onder wiens legislatuur de katholieke Kerk in België een karikatuur geworden was? Onder Daneels liepen hier de kerken leeg, verdwenen de priesterroepingen, werden abortus en euthanasie doorgevoerd, gedoogt de laatste partij met een "C" van christelijk in haar naam, het homohuwelijk en de laatste ethische verworvenheden van de regeringen Verhofstadt. De enige partij die het Christelijk geloof hier nog regelmatig verdedigt, is niet CD&V, maar het Vlaams Belang, die - net als Léonard - gekant is tegen abortus, euthanasie en de ethische paarse wetten. Daneels liet alles begaan, zonder er ook maar tegen te protesteren. De enige keer dat hij het wél deed, bij de zelfmoord van Hugo Claus, werd hij door een homoschrijver uitgekafferd en kroop hij terug in zijn schelp ("onder de plaveien", zoals Erwin Mortier het zo tactvol uitdrukte). Daneels was het hoofd van een lijdende Kerk, geen strijdende Kerk. Dat zou onder Léonard wel eens kunnen veranderen. Dat de "Belgische" Kerk dan kleiner zal worden? Zou kunnen, maar is dat slechter? Van een leger zegt men toch ook dat het wel kleiner, maar dan beter uitgerust en beter gemotiveerd kan zijn? Tenslotte zijn er nog de Vlamingen, die vinden dat de nieuwe aartsbisschop een Vlaming had moeten zijn. Waarom? Zijn er de dag van vandaag meer Vlaamse dan Waalse katholieken? En zelfs, al zou dat zo zijn, wat zou het uithalen? Wij, Vlamingen, leveren al sinds Martens, over Dehaene, Verhofstadt tot Leterme de eerste minister van dit land. Heeft ons dat enig voordeel opgeleverd, nee toch? Misschien heeft Vlaanderen meer aan een Waalse Léonard dan aan een nieuwe Vlaamse Daneels. Misschien zou het nuttig zijn ook de Kerk in dit land te federaliseren, zodat zowel Vlaanderen als Wallonië een eigen aartsbisschop konden hebben. Men kan het echter Rome moeilijk kwalijk nemen, dat het zoiets niet doet vóór dit land effectief gesplitst is, op welke wijze ook. En zo komen we terug bij "af": dit land moet een staatshervorming hebben, eerder zal het nooit van zijn problemen vanaf geraken.
Januari is de maand van de jaarverslagen en de politieke bijeenkomsten. De jaarverslagen, over 2009, stellen niet veel voor. De politieke bijeenkomsten zijn er feitelijk alleen maar voor de achterban. CD&V heeft het dan weer over "goed bestuur", iets anders heeft die partij niet te bieden en - liefst van al - wordt zij niet meer herinnerd aan haar kiesbeloftes van 2007 waarvan niets, maar dan ook niets in huis is gekomen. Bij de liberalen zal er dit jaar wat meer volk opkomen, enkel en alleen om de nieuwe voorzitter eens van dichtbij te kunnen zien. Op Somers was men uitgekeken en nieuwe bezems hebben de reputatie beter te vegen. Bij N-VA heeft men, eindelijk, een vette vis kunnen vangen. Neen, geen staatshervorming of iets anders dat het kieskorps zou kunnen plezieren. N-VA heeft een grote benoeming in de wacht kunnen slepen en wel deze van voorzitter van de raad van bestuur van de VDAB. Dat wordt Danny Pieters, professor in Leuven en in een vroeger leven al eens kamerlid voor de Volksunie. Nadat de partij al naast een plaats van gouverneur had gegrepen, mag ze nu - eindelijk - ook eens meeprofiteren bij de nieuwe benoemingen door de Vlaamse regering. De vraag is maar, in welke mate de partij zich verder communautair zal opstellen, ongeacht de cadeaus die ze er van de traditionele partijen voor krijgt. B-H/V wordt voor N-VA de eerste cruciale test. Nu N-VA de topjob bij VDAB kreeg, moesten de andere partijen ook iets hebben. SP.a blijft de leiding houden bij De Lijn en CD&V, wel die krijgt de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van de VRT. Dat wordt niemand minder dan Luc Van den Branden, oud minister-president van de Vlaamse regering. Hij zal Guy Peeters (SP.a) vervangen, wiens termijn was uitgediend. Van den Branden mag dan wel van de (linkse) ACV strekking zijn binnen CD&V, de man heeft bewezen toch een flinke Vlaamse reflex te hebben. Hij is daarvoor vroeger ooit zelfs op het matje geroepen bij de heilige Baudouin. Van de man wordt in Vlaanderen veel verwacht, zeker nu hij aan het hoofd komt van een omroep die voor de overgrote meerderheid bestaat uit socialisten en gelijkgezinden en waar het Vlaams zijn eerder als een handicap wordt beschouwd. Door het feit, dat Van den Branden eigenlijk al met pensioen is (hij heeft nog een functie bij de Europese commissie der regio's, maar dat stelt niet veel voor), hoeft hij niet meer aan een verdere carrière te denken en zou hij - als hij dat wil - eens voluit Vlaams kunnen gaan. Er zijn nog Vlamingen, die dat gedaan hebben, eens ze met pensioen gingen en hun carrière niet meer in gevaar kwam. Denk maar aan Remi Vermeiren, Frans Crols en Eric Suy. Van Den Branden zou zich aan hen kunnen optrekken. Bij de VRT zou het echt geen kwaad kunnen, mocht die linkse augiasstal eens worden uitgemest. Met een resem duidende programma's van allemaal dezelfde, linkse, meestal Vlaamsonvriendelijke strekking mag wel eens korte metten worden gemaakt. Of ze nu de Zevende Dag heten of Terzake of Phara of De Keien van de Wetstraat of Villa Politica, het is één pot links nat, waar steeds dezelfde mensen en partijen aan bod komen en steeds dezelfde geen kans krijgen. De openbare omroep werkt met het geld van iedereen en moet dan ook iedereen aan bod komen. Aan Van den Branden om daar iets aan te doen.
Deze week kreeg Antwerpen het goede nieuws, dat de rest van de Schelde, op Nederlands grondgebied, kan worden uitgebaggerd. De Nederlandse Raad van State veegde daarmee de laatste bezwaren van milieubewegingen van tafel. Als gevolg daarvan zal de Herwigepolder wel onder water worden gezet, iets dat misschien nog wel voor enige deining zal kunnen zorgen. Wat, buiten de milieubezwaren, trouwens ook meespeelde in dit verhaal, is dat zowel de eigenaar als de pachtende boeren van die polder Belgen zijn. Dat maakte de beslissing voor de Nederlanders een stuk gemakkelijker. Het zijn (weer eens) Vlamingen die het gelag zullen betalen. Tussen dit en twee jaar zou de hele Schelde nu uitgebaggerd kunnen zijn. Dat betekent dat, van dan af, ook de grootste reuzecontainerschepen de haven van Antwerpen zullen kunnen binnenvaren, zowel bij eb als bij vloed en dat die haven zich verder zou kunnen uitbreiden. Of niet, soms? Er blijven nl enkele knelpunten die het hele baggerverhaal overhoop kunnen halen. Een grote toename van trafiek vanaf de haven blijft immers gebonden aan de geplande Oosterweelaansluiting . De ring rond Antwerpen is nu al meer dan verzadigd, zeker op de werkdagen en dit in een crisisperiode waarin het vrachtvervoer nog steeds niet op volle toeren draait. Mocht dat verkeer over twee jaar - als de Schelde helemaal zal uitgebaggerd zijn - zou zijn aangetrokken, dan zit tegen die tijd die ring helemaal muurvast. Daar nog een de capaciteit van het Deurganckdok bijvoegen, honderden extra vrachtwagens per dag, is gewoon niet mogelijk. Als er tegen die tijd dan ook geen oplossing is voor een extra-aansluiting op de linkeroever, dan mag Antwerpen het vergeten. In dat laatste geval spreekt men van een verlies van minstens drie jaar. Als men echter helemaal van nul moet herbeginnen, zou het wel eens een veelvoud van drie kunnen worden. Ondertussen heeft Noriant, de bouwfirma, enkele tussentijdse vergunningen gekregen en opeens blijkt Ademloos zijn tweede adem te hebben gevonden. De club van Nederbelg Wim van Hees heeft nl daartegen beroep aangetekend. Als dat Lange Wapperverhaal definitief niet zou doorgaan, wachten stad en Vlaamse regering trouwens gegarandeerd nog enkele gepeperde schadevergoedingen. Daarmee zal alleen veel geld verspild worden, terwijl ondertussen het verkeer zal stil vallen en de economische klok van de stad Antwerpen, zijn economische regio én heel Vlaanderen zal worden teruggedraaid... Antwerpen is verre van gered.
Ik heb in deze rubriek (op 11 dezer) al eens de draak gestoken met wat Leterme het "samenwerkingsfederalisme" noemt. Voor mij is dat een nepfederalisme en dat wordt door de feiten bevestigd: - Het plan voor de hervorming van het leger, waaraan "Crembo" geen jota meer zou veranderen is, op vraag van Reynders en zijn MR, "aangepast". Daar waar in Vlaanderen alle kazernes die moesten gesloten worden, zullen gesloten worden, blijven er in Wallonië twee open en worden zo'n 500 Waalse militairen omgeschoold tot museumopzichters e.d. - Nadat "watje" De Clerck de zgz "atomiumconferentie" opstartte, waaraan het Vlaams Belang niet mocht meedoen en het N-VA afhaakte, hebben francofonen en collaboralen het daar voor het zeggen en lijkt de hele justitiehervorming een lachertje te gaan worden. Dat zeggen specialisten van de Orde der Vlaamse Balies en dat wordt bevestigd door niemand minder dan Brice De Ruyver, de voormalige veiligheidsadviseur van Verhofstadt. Justitie zou moeten vereenvoudigd worden. Dat betekent minder ambtenarij en dus minder jobs, wat de Waalse deelnemers niet accepteren. De scheeftrekking in middelen tussen de Franstalige en de Nederlandstalige arrondissementen (in het voordeel van de eersten, of wat dacht je?), zal dus blijven bestaan. - Volgens een nieuwe campagne van het Vlaams Belang is België de grootste bijdrager tot het financieren van de Europese Unie en krijgt het land daarvoor het minst terug. Of dat nog niet erg genoeg is, blijkt dat de gemiddelde Vlaming Europa elk jaar 286 euro kost, de Waal slechts 143... - De Franstalige asielrechters blijken negen (9!) keer meer zgz "vluchtelingen" te erkennen als de Nederlandstalige. Dit past helemaal in het francofone plaatje, als men weet dat staatssecretaris Courard beslist heeft dat 88% van de inwijkelingen naar Vlaanderen worden verwezen, t.o.v. slechts 11% naar Wallonië (en één (1!) procent naar Brussel). - Terwijl Vlaanderen zo'n kleine duizend flitspalen heeft staan, staan er in Wallonië, juist geteld, zeven (7!). Die zeven werken niet eens, daar Waals verkeersminister Lutgen eerst borden wil plaatsen om de aanwezigheid van die palen aan te kondigen* en dat kan nog even duren, misschien tot Sint Jutemis. Meer dan de helft van de opbrengst van de in Vlaanderen geïnde boetes gaat ondertussen wel naar Wallonië, dat ze zonder enige scrupule incasseert. We zouden zo nog even door kunnen gaan, zoals bv over het feit dat er tijdens de eindejaarsfeesten in verhouding veel meer alcoholcontroles zijn gedaan in Vlaanderen dan in Wallonië (staatssecretaris Schouppe wist dat te vertellen). Het blijft een feit dat het altijd neer komt op hetzelfde liedje: de Belgische wetten moéten altijd worden nageleefd in Vlaanderen. In Wallonië alleen als het hen past en dan nog... Het samenwerkingsfederalisme van Leterme bestaat dan ook niet. Het is gewoon een ander naam voor de Belgische politiek sinds 1830, waarbij één landshelft zich superieur denkt te moeten opstellen. Meer dan ooit tevoren blijft België bestaan dank zij het geduld van de Vlamingen.
* Het miepie dat in Vlaanderen Verkeer mag doen, Crevits dus, wil overwegen het voorbeeld van Lutgen te volgen en ook in Vlaanderen waarschuwingsborden te gaan plaatsen vóór de flitspalen. Dat zijn dan nog eens zo'n duizend extra platen meer in het bos verkeerstekens dat er op onze wegen al staat...
Bij de laatste cijfers die gegeven werden over de werkloosheid, blijkt dat er vorig jaar in Wallonië beduidend meer werklozen hun steun zijn kwijt geraakt dan in Vlaanderen. Ergens is dat logisch, omdat het totaal aantal werklozen in Wallonië (én Brussel), steeds hoger heeft gelegen dan in Vlaanderen. Toch is het even opkijken, want het is ooit anders geweest. In Rotterdam gaan ze trouwens nog een stapje verder. Daar worden werklozen, die zich niet willen herscholen of actief werk willen zoeken, verplicht een job van de stad aan te nemen. Aanvaarden ze de baan niet, dan kunnen ze hun werklozensteun kwijtspelen. Op die manier hoopt men daar enkele achterstandswijken "doppersvrij" te maken. Op die Zuid-Hollandse aanpak wordt hier te lande nogal schamper gereageerd. De belangrijkste reden daarvoor, zegt men, is dat die Nederlandse werklozen "minderwaardig" werk zouden moeten doen, zoals inpakken of de straten schoon houden. Mijns inziens hangt het van de werklozen zelf. Ze kunnen nl ook zelf actief naar werk zoeken of deelnemen aan herscholingsprogramma's. Wie helemaal niets doet, zal er ook niet beter van worden. Vergeten we trouwens niet dat werklozensteun in Nederland, zoals in de meeste andere landen, in de tijd beperkt is en niet blijft duren tot aan de pensioenleeftijd zoals in België. In ons land zijn PS en het ABVV de grote tegenstanders van elke controle op werklozen. Zelfs Di Pipo durft zeggen dat het nutteloos is, "omdat er toch geen werk is". Erger is nog wat een zekere Anne Demelenne verkondigt. Anne wie? Wel die dame is de algemene secretaris van het nog steeds unitaire ABVV. Bij die vakbond zijn er dit jaar interne verkiezingen en dat is waarschijnlijk de reden waarom Demelenne zo stoer uitpakt. Ze wil niet alleen, dat werklozen niet verder begeleid zouden worden, ze wil ook een collectieve vermindering van de arbeidsweek, het opheffen van de economische werkloosheid en het tijdskrediet én een taks op de beurstransacties! M.a.w. als madame Demelenne het voor het zeggen zou krijgen, dan gaan we terug naar de negentiende eeuw en wordt België een Wallonië in het groot (en in het rood), een soort moderne DDR.
De federale regering heeft er haar eerste begrotingsronde van het jaar opzitten en de trompetten werden weer eens boven gehaald. Volgens de laatste cijfers zou ons land dit jaar "maar" 20 miljard euro te kort komen. De vergrijsde plaat, dat er andere landen in Europa zijn die het nog slechter doen, kennen we ondertussen. Het moet gezegd (als het goed is, zeggen we het ook) dat de media tegenwoordig bij dergelijke afgezaagde lofprijzingen er telkens wel bijzeggen dat onze totale staatsschuld de op twee na hoogste is in de E.U. (alleen het bijna failliete Griekenland en Italië doen het nog slechter). Verder rekent de federale regering erop dat het in 2010 allemaal beter gaat worden. Zou het? Als we afgaan op de golf van ontslagen die blijft voortduren, ziet dat er niet zo naar uit. Bij HP en Inbev wordt inderdaad nog flink wat winst gemaakt, ondanks de crisis. De vraag is maar hoeveel belastingen de Belgische staat daarvan zal overhouden. Zeker Inbev, dat al maar globaler wordt, ontsnapt steeds meer aan de Belgische fiscus. Van fabrieken die sluiten, zoals UCO bv, krijgt de staat niets meer. Als we de marketing goeroes moeten geloven, zullen er dit jaar in ons land nog minstens 60.000 arbeidsplaatsen verdwijnen. Dat zal niet allemaal gebeuren bij firma's die tegelijkertijd winsten blijven maken. Hopen dat de economische situatie de problemen van het federale België zal oplossen, is dan ook pure dromerij. Als dit land weer een beetje financieel gezond wil worden, moet het de tering naar de nering zetten en dat zal moeten beginnen bij de vele overheden die we "rijk" zijn. Daar zie je op dit ogenblik niet veel van gebeuren. Denk bv maar eens wat er zich, hier bij ons in Vlaanderen, bij De Lijn afspeelt. Recentelijk was daar een discussie omdat bleek dat de verkoop van bustickets er slechts 15% van de totale kosten dekte. De Vlaamse overheid moet daar de rest bijpassen. Als gevolg van dat bericht, kwam er een discussie over het juiste tellen van het aantal passagiers. Daar hierover geen akkoord kon bereikt worden, heeft men er iets op gevonden: men gaat die tickets vervangen door een chipkaart. Prachtig initiatief, zou men denken. Tot men hoort, dat die hele operatie 100 miljoen euro gaat kosten, 4 miljard oude Belgische frankskens! Zelfs gespreid over 4 jaar, is dat nog een ongelooflijke som geld die in de huidige crisistijd wel voor betere doeleinden zou kunnen worden aangewend. Of zie ik dat weer verkeerd?
In de krant van vandaag wordt gemeld, dat er in China tegen 2020 zo'n 25 miljoen mannen zullen zijn, die niet aan een vrouw zullen geraken. Dat is feitelijk al langer bekend, alleen wordt het nu ginder officieel toegegeven. E.e.a. is het gevolg van de beslissing van Mao, in 1979, dat zijn onderdanen voortaan maar één kind per koppel mochten voorbrengen. In landelijke streken werden dat er twee, als het eerste kind een meisje was. Hiermede hoopte Mao de bevolkingsexplosie een halt toe te roepen, om op die manier in staat te kunnen blijven zijn volk te voeden. Daar de Chinezen, ondanks hun communistische beheer, geen sociale zekerheid hebben zoals wij die kennen, hing de toekomst van de oudere generaties er steeds af van de nakomelingen. Nu die steeds zeldzamer worden, dreigt het land zijn toekomst zwaar gehypothekeerd te hebben. Het gaat hem nl niet alleen om de criminaliteit die zal verhogen (nu reeds worden er jaarlijks, naar schatting, zo'n 20.000 vrouwen en meisjes ontvoerd!), maar ook om de vergrijzing van dit land met zijn reusachtige bevolking (op dit ogenblik zo'n 1,3 miljard). Stellen dat de 21ste eeuw de eeuw van China zal worden, is dan ook zeer voorbarig. Op korte termijn zal dat wel zo zijn. Vanaf 2015 begint echter ook daar de vergrijzing door te slaan. China is geen immigratiemaatschappij zoals bv de USA, waar een constante instroom van gekwalificeerde krachten blijft plaats vinden (geen instroom van steunzoekers, zoals bij ons in Europa). Alles laat dan ook voorzien, dat China straks een toontje lager zal moeten zingen. Hopelijk gebeurt dat op een vreedzame manier, al heb ik daarbij mijn grootste twijfels. We mogen ons hier gelukkig achten, dat we geen buurland van China zijn...
In een uitgebreid interview in de laatste weekeindeditie van De Standaard, verklaart Yves Leterme, dat hij het verleden achter zich heeft gelaten en hij daarnaar niet meer omkijkt. Dat geldt dan ook meteen voor zijn kiesbeloftes van 2007. Daarmee kunnen de 800.000 mensen, die in 2007 voor hem stemden en waarvan de meeste het deden omdat Leterme een staatshervorming beloofde, het stellen. Hopelijk zullen zij eraan denken bij de volgende federale verkiezing (van 2011) en niet de fout van de regionale verkiezingen van 2009 herhalen, toen ze CD&V niét afstraften. Ondertussen is er een nieuw politiek modewoord opgedoken. Na het vechtfederalisme van de V-partijen en het knechtfederalisme van CD&V, lanceerde Leterme nu het "samenwerkingsfederalisme". Dat zou ervoor moeten zorgen dat alle overheden van dit land (en dat zijn er veel) meer zouden moeten samenwerken om onze sociale en economische problemen aan te pakken. Dat klinkt wel goed, maar men gaat - zoals meestal - voorbij aan het feit dat de economische problemen van dit land voor een groot deel samenvallen met de communautaire. België is nu eenmaal een land met twee culturen, twee snelheden en daar rond nog een hele serie randgevallen die niet op te lossen zijn zonder een grondige staatshervorming. Het zgz samenwerkingsfederalisme, dat Leterme nu voorstelt, is niets anders dan een immobilisme à la belge. Niet voor niets zijn alle francofone leden van het kernkabinet én de collaboralen het daarmee eens. Daarmee wordt de "non"cultuur van Milquet, Onkelinx en Co nog eens stevig in de verf gezet. Dit is geen samenwerkingsfederalisme, hoogstens een zoveelste nepfederalisme, waarmee niets wordt opgelost en de problemen alleen maar verder verschoven worden naar de verkiezingen van 2011, het enige echte doel dat deze ersatzregering van Leterme nog heeft.
De hilarische speech, die kameraad Porsche eergisteren kwam geven in de senaat, was zijn antwoord op een interpellatie van Geert Lambert, ex-spiritist en nog wat, de laatste der Volksuniemohikanen die nu dus groen geworden is. Geert had waarschijnlijk ook het verslag van Voka gelezen over de gang van zaken bij de pensioenen en wou daarover enige uitleg. Van het gewauwel van Daerden, dat voor Nederlands moest doorgaan, zal hij wel niet wijzer zijn geworden, waardoor men kan stellen dat die man - evengoed als zijn partijgenoot Mathot destijds, waarschijnlijk ook verwacht dat het deficit wel zal weggaan zoals het gekomen is. Het rapport van Voka, de vereniging van Vlaamse werkgevers, zeg maar, is er nochtans een om helemaal niet mee te lachen. De Vlaamse werkgeversorganisatie heeft nl berekend, dat - en dit al sinds het begin van de jaren tachtig - meer dan 30% van de pensioenen in ons land opgebouwd werd zonder ervoor te moeten werken. Dat betekent, dat de staat dat geld bijpast. De totale uitgaven bedragen nu reeds een kwart van het bbp en dat zal - met de komst van de zgz "babyboomers" vanaf dit jaar - pas echt gaan exploderen. In feite komt het er op neer dat men nu in België al vijf dagen per maand moet werken (en afdragen) om de kosten van de huidige vergrijzing te kunnen betalen. Dat zou nog niet erg zijn, mocht iedereen daartoe bijdragen, maar dat schijnt niet het geval te zijn. Wie bv met brugpensioen gaat, tijdskrediet opneemt, werkloos of ziek wordt (en dan hebben we het nog niet over de zgz asielzoekers), draagt niet (meer bij). Zo kan het gebeuren dat een landgenoot na 30 jaar werken met brugpensioen gaat en hij vanaf zijn 65ste een pensioen krijgt alsof hij 45 jaar zou gewerkt hebben (en dus bijgedragen), wat dus niet klopt. Michel Daerdens oplossing voor de pensioenproblemen is vrij simpel: stort genoeg geld in het Zilverfonds en het probleem stelt zich de eerste 20 tot 30 jaar niet meer. Dat is een perverse leugen en wel om volgende redenen: 1. Een land kan geen berg schulden hebben en daarnaast een zgz "zwarte kous", in casu het Zilverfonds. 2. Een land met een schuld van 21 miljard op zijn jaarbegroting, heeft geen overschotten om in dat Zilverfonds te storten. 3. Zelfs mocht het toch zo zijn, dan kan men uit dat fonds alleen maar gaan putten, als de staatsschuld minder zou bedragen dan 60% van het bbp. Momenteel is dat bijna 100% en blijft die schuld nog steeds stijgen. Tenslotte nog dit: het zullen niet de huidige gepensioneerden zijn die het kind van de rekening zullen worden, maar wel de jongere werknemers. Zij zullen zich blauw betalen om de nu al te lage pensioenen betaalbaar te houden en riskeren straks zelf niet alleen langer te zullen moeten werken, maar waarschijnlijk nóg minder pensioen te zullen krijgen.
Op de VRT loopt er sinds kort een nieuwe zondagavondshow met de titel "Ancienne Belgique". Die verwijst naar de nu al jaren gesloten muziektempel in Antwerpen, waar men aan variété en nog zo wat deed. Voor mensen die daar niet genoeg van krijgen, is er echter nu ook de Belgische praatbarak. Het volstaat er naartoe te gaan als kameraad Porsche, alias papá Daerden (PS) er het woord voert. Gisteren stak die Daerden (spreek uit: Daardén), tot nader order minister voor pensioenen in de regering Leterme II, in de senaat een speech af in het Menapisch, zoals francofonen ons Nederlands wel eens durven noemen. De man schijnt trouwens een cursus in onze taal aan het volgen te zijn en dat schijnt hem erg te interesseren. Jammer genoeg heeft hij e.e.a. nog niet onder de knie, al was hij blijkbaar zelf heel trots dat hij woorden zoals "onopgelost" kon uitspreken: hij verhaalde die dan met een brede lacht op zijn tronie. Er wordt gezegd dat Daerden dronken zou geweest zijn, maar dat is bij die man zeer moeilijk vast te stellen. Of hij nu nuchter of dronken is, Frans spreekt of Nederlands stamelt: hij blijft even moeilijk te verstaan. Van een clown gesproken; circusdirecteur Leterme mag er fier op zijn! Het toppunt van de schabouwelijke vertoning van gisteren was trouwens, dat er vanuit de zaal niet eens protest kwam op de manier waarop Daerden onze taal vermoordde. Het was daar weer Lamme Goedzakkerij troef... Zoals gezegd, is die Daerden minister van pensioenen. In hoofde van die functie heeft hij al enkele opmerkelijke uitspraken gedaan. De speech van gisteren was de laatste in een hele reeks. Zo heeft hij ooit verteld dat er tot 2015 geen probleem zou zijn met de Belgische pensioenen. Wat er daarna gaat gebeuren, liet hij echter in het ongewisse. Daarna heeft hij die datum van 2015 als een paar keer verschoven, met het excuus, dat er dan wel geld zou moeten worden (bij)gestort in de lege doos van het zgz Zilverfonds. Tenslotte nog dit: de familie Daerden heeft in Luik een revisorenkantoor dat tal van bedrijven uit de sector van openbare werken en openbaar vervoer als cliënt heeft. Het kantoor stond vroeger op naam van papá, maar die heeft ze het overgedragen aan zoon Fréderic, die tevens Waals parlementslid én burgemeester van Herstal is. Het bedrijf werd al enkele keren op de vingers getikt door het Instituut van Bedrijfsrevisoren (IBR), maar blijkbaar stoort de familie Daerden zich daar niet aan. Als goede socialisten van het type denk links, leef rechts, moet dat blijkbaar kunnen. Als het waar is dat een land de leiders heeft die het verdient, dan beginnen we ons stilaan diep te schamen.
Karel De Gucht, ex VLD-voorzitter, specialist in Fortis aandelen, ex-minister van Buitenlandse zaken, bijna ex-Europees commissaris voor Ontwikkelingshulp en straks commissaris voor Europese handel, kan het niet laten. De man schijnt te kicken op de confrontatie en zijn geliefde boksbal blijft het Kongo van Kabila. Bij de voorlopig laatste vertoning is de burgemeester van Berlare dus persona non grata verklaard in onze ex-kolonie en dat o.w.v. de zoveelste straffe uitspraak ter zake. Even heel duidelijk stellen dat De Gucht inzake Kongo de (harde) waarheid spreekt. Maar daarover gaat het niet. Op een zeker niveau moet men ook aan diplomatie kunnen doen en dat is er bij Kareltje meestal niet bij. Waarna hij de grote verongelijkte speelt. Ikzelf bv mag morgen de strafste uitspraken over "onze" Kongo doen, maar ik ben niet relevant en daarover zal dan ook niemand vallen. Van zodra men echter bezig is met buitenlandse zaken, verandert dat alles. Bij De Gucht hoeft het trouwens niet persé over buitenlandse zaken te gaan. Ook op de laatste bijeenkomst van de eigen partij heeft hij nog keet geschopt, terwijl hij daar, als Europees commissaris, feitelijk niets meer mee te maken heeft. Tenslotte moet het me nog maar eens van de lever, dat de problemen in de meeste Afrikaanse landen en zeker in Kongo, gewoon niet op te lossen zijn. Alleen al o.w.v. de oppervlakte van dat land (zo groot als heel Europa, met zo goed als heel zijn infrastructuur in puin) is er daar niets meer mee te beginnen. De enige oplossing om, misschien dan nog, iets te bereiken, is dat land in te delen in een half dozijn of meer diverse landen, dit naargelang de bevolkingsgroepen die er wonen. In Soedan, het grootste land van Afrika, zou het zover kunnen komen. Daar is men zinnens ergens volgend jaar een referendum te houden, waarbij het niet denkbeeldig is dat er een nieuwe staat zal ontstaan in Zuid-Soedan. Het zou dan de eerste keer zijn dat er getornd zou worden aan de koloniale grenzen die de oorzaak zijn van de meeste ellende in (vooral) zwart Afrika. Mocht dat lukken, dan is er misschien een waterkansje dat er ook in Kongo iets dergelijks zou kunnen plaatsvinden. Het geld (400 miljoen euro!) dat de westerse wereld enkele jaren geleden heeft uitgegeven om democratische verkiezingen te houden in Kongo, had men beter daaraan kunnen besteden. Maar dat zal onze politiek-correcte wereld natuurlijk nooit toegeven. Die boert liever verder op de thema's van De Gucht en die van de processie van Echternach...
Hoera, hoera! De Belgische federale begroting voor dit jaar vertoont een gat van slechts 21 miljard* (min of meer, mijnheer pastoor). Dat is een meevaller, want Guy Vanhengel, de minister van begroting en die er toch iets van zou moeten kennen, zat er "maar" 4 miljard naast. Hij schatte het gat op 25 miljard en zei erbij dat dit land virtueel failliet was. We zijn dus nu een beetje minder failliet. 21 miljard betekent een tekort van bijna 6%, wat ook momenteel het Europese gemiddelde is. Daarmee kan de federale regering echter niet uitpakken, want daar tegenover staat de enorme staatsschuld van dit land, die zo'n 30 tot 40% boven het Europees gemiddelde ligt. M.a.w. de meeste andere Europese landen met eenzelfde begrotingstekort, kunnen zich dat wél veroorloven omdat hun staatsschuld een stuk kleiner is. De onze bedraagt momenteel zo'n 325 miljard* euro... Die Belgische staatsschuld is sinds 2007 steil de hoogte in gegaan en zal dit jaar de 100% van het bbp bereiken. In simpele termen betekent dit, dat alle Belgen samen dit jaar gratis en voor niks zouden moeten werken om de staatsschuld te betalen. En dat uitgerekend in het jaar waarin normaal gesproken de vergrijzingskosten, door de pensionering van de zgz "babyboomers", nog flink zullen toenemen. Ook het optrekken van de rente, die eraan komt nu de recessie (officieel althans) voorbij is, zal de staat nog handenvol extra geld kosten, o.w.v. de vele leningen die ze heeft aangegaan. De schuld op de crisis steken zal dan niet meer kunnen. Als er iemand schuld treft, dan zijn het Verhofstadt en zijn paarse regeringen, die in een periode van hoogconjunctuur verzuimd hebben om wat geld opzij te leggen en Leterme die al zijn beloftes over de grote staatshervoming heeft moeten inslikken. Dit land zijn in werkelijkheid twee landen die steeds verder uit elkaar groeien, maar wel samen de rekening zullen gepresenteerd krijgen.
In zijn eerste officiële verklaring van het jaar 2010 heeft Leterme bevestigd, wat al een tijd in de lucht hing: er komt tijdens zijn legislatuur géén staatshervorming. Daarmee kunnen de 800.000 die in 2007 voor hem stemden, het stellen. Van al wat de man toen beloofde, komt niets in huis, zelfs niet de zgz borrelnootjes uit de oranjeblauwe besprekingen. Als er op communautair gebied nog iets gebeurt zal dat niet het werk zijn van Leterme, maar van "nanny" Dehaene (en mogen we ons in Vlaanderen het ergste verwachten). In feite is het geen verrassing. Het eerste duidelijke teken van de ommezwaai van Leterme van Vlaanderen naar België kregen we al toen hij zijn eerste regering vormde. Vroeger viel hij ooit uit naar Verhofstadt toen die dreigde een regering te vormen zonder een meerderheid in Vlaanderen. Leterme zei toen, dat hij dat zou bestrijden van De Panne tot in Maaseik. Daarna heeft hijzelf de eerste na-oorlogse Belgische regering gevormd zonder parlementaire meerderheid in Vlaanderen. Leterme is dezelfde weg opgegaan van zijn Vlaamse voorgangers Martens, Dehaene en Verhofstadt. Alle vier zijn ze het slachtoffer geworden van de Belgische recuperatie. Eerst overtuigde Vlamingen, dan kazak gekeerd eens dat ze in de Wetstraat nr 16 aanbeland waren. Het is trouwens de reden waarom ik steeds stel, dat er voor mij gerust een francofoon eerste minister van dit land mag worden. Dan is die ook verplicht rekening te houden met de andere helft van het land. Het is zoals wijlen Joost Ballegeer het stelde: "Vlamingen zijn een volk zonder bovenlaag". Wie er, in de politiek, maar dikwijls ook in het zakenleven, in Vlaanderen bovenuit steekt, wordt door het Belgische systeem gecorrumpeerd en opgeslorpt. In De Standaard van vandaag staat een spotprent van Leterme, van de hand van Zaza, waarop Leterme getoond wordt met de typische voortanden van Verhofstadt. De ondertitel luidt: "Metamorfose"! Beter kan het niet gesteld worden...
Bovenstaande titel heb ik al eens gebruikt en wel op 12 februari 2006. Toen bleek nl reeds dat er van het hele opzet niet veel in huis zou komen . Het wordt nu nog eens bevestigd. Toen de regering Verhofstadt II ermee uitpakte, nu bijna vier jaar geleden, was het de bedoeling meer ouderen aan het werk te houden, op die manier de lasten voor de vergrijzing mee op te vangen én er tegelijkertijd voor zorgen dat de volgende generaties (vandaar de naam "generatiepact") niet zouden worden opgezadeld met een dubbel handicap: steeds meer moeten afdragen aan een steeds groter worden groep senioren én later zelf langer moeten werken en/of minder pensioen krijgen. Het generatiepact van Verhofstadt werd door de vakbonden zodanig uitgehold, dat er feitelijk niets van de goede intenties overbleef. Reeds begin 2006 wist men dat, maar toen draaide de economie nog op volle toeren en dacht paars dat de bomen wel tot in de hemel zouden blijven groeien. Vandaag zitten we opgescheept met bijna 120.000 bruggepensioneerden, waarvan er slecht een miniem aantal (minder dan 2%) in aanmerking komt voor de zgz "reactivatie". Men is vandaag de dag zelfs al blij dat de stijging van het aantal bruggepensioneerden "minder sterk" oploopt. Feitelijk heeft dat niets te maken met het probleem op zich, maar wel door het feit dat heel wat van de 50-plussers, die officieel nog aan het werk zijn, in de technische werkloosheid zitten of in e.o.a. nepcircuit dat door de staat rechtstreeks of onrechtstreeks gefinancierd wordt. De strengere regels voor brugpensioen, die vanaf dit jaar in voege treden, zijn maar voor te lachen. De zgz uiterste leeftijdsgrens is opgetrokken van 58 naar 60 jaar, maar dit geldt niet voor bedrijfsherstructureringen, waarbij men nog steeds mensen van net boven de vijftig kan kwijtgeraken. Als dit bizarre land straks nog wil meetellen op de Europese arbeidsmarkt, dan moet het minstens zien het Europees gemiddelde te halen en niet aan de staart te hangen zoals nu het geval is. Er zou dus een nieuw en degelijk generatiepact moeten komen, maar dat zal wel niet meer voor deze federale regering zijn, die zelfs nog niet over de "borrelnootjes" geraakt is...
In 1989 bereikte het Belgische staatsblad, voor de eerste keer in zijn geschiedenis, een oplage van meer dan 20.000 pagina's. Dat vond men toen al een schande. Nu blijkt dat in 2009 het aantal de 83.000 overschreden heeft, dus viermaal zo veel als dat van 20 jaar geleden. En dat alles - nota bene - na een jaar, waarin er in feite zo goed als niets is gebeurd op politiek vlak, terwijl er in 1989 waarschijnlijk (voor zover ik me herinner) een normaal politieke jaar was. Dat hebt ge met een land dat in werkelijkheid uit twee landen bestaat en waar steeds meer vertaald (en hértaald) moet worden. Een andere reden is, dat - vooral sinds het aantreden van paars - er oneindig veel wetten slecht werden gemaakt en daarom herschreven en opnieuw uitgegeven dienden te worden. Het recentste voorbeeld is de wet op het rookverbod in de horeca. De laatste alinea van de Nederlandse versie bleek in het Frans te zijn, terwijl ook een verkeerde minister ze had ondertekend (dat was gebeurd door kameraad Porsch Daerden, omdat tante Laurette met vakantie was, terwijl haar naam wél onder de wet in het staatsblad stond...). Om een voorbeeld te geven van hoe men zo'n staatsblad efficiënt kan uitgeven, zou men beter (weer maar) eens naar Nederland kijken. Dat land, met 50% meer inwoners en maar de helft van het aantal ambtenaren, slaagde er in 2009 om ...626 nieuwe regelgevende teksten te publiceren. Nog geen 10% van wat hier gebeurt. Daarbij kwam dan nog dat die Nederlandse teksten uitblinken door hun bondige en begrijpelijke stijl, daar waar het bij ons dikwijls gaat om archaïsch vertaalde teksten, die meestal eerst in het Frans geredigeerd worden en daarna vertaald door mensen die in hun achterhoofd nog steeds het deuntje van "pour les Flamands la même chose" hebben draaien.
De laatste week van het jaar geraakte bekend, dat de Antwerpse haven in 2009, voor het eerst sinds vele jaren, minder traffiek had gekend. Veel minder trafiek, tot -17%. Dat kwam door de crisis, luidt het daar in koor, maar dat is slechts gedeeltelijk waar. Rotterdam verloor slechts 8% en Zeebrugge won er zelf wat bij. Dat zijn twee havens uit dezelfd regio. Antwerpen gaat steeds meer gebukt onder een immobilisme dat zijn hele toekomst hypothekeert en wel om volgende redenen: - In de eerste plaats is er de Oosterweelverbinding, die er waarschijnlijk niet komt en - mocht dat wél zo zijn - dan met vele jaren vertraging. De Vlaamse deelregering heeft daar 7 (zeven!) werkgroepen opgezet, maar men hoort er helemaal niets meer van. Ondertussen slipt de Ring steeds meer vast en geraakt men straks niet meer in noch uit de haven. - Er zijn plannen om het vervoer vanuit de haven via de binnenscheepvaart en het spoor op te drijven, maar ook dat is een plan op langere termijn. - De verdere uitbaggering van de Schelde door Nederland moet nog steeds beginnen. Of en wanneer dat gaat zijn, is nog koffiedik kijken. - Over De IJzeren Rijn mag men een kruis trekken, zeker voor wat de nabije toekomst betreft. - De elektronische inklaring van de haven, die al vanaf 2008 had moeten werken, drijft de douane tot wanhoop. Sinds dan zijn er al een twintigtal verschillende noodprocedures opgestart, maar goed werkt het nog niet. Enfin, eenzelfde verhaal als bij Justitie, alleen kost het ons hier veel meer geld. In Rotterdam werkt zo'n systeem al jaren feilloos... - De Raad van State heeft, na de Lange Wapperbrug, ook de uitbreiding van het vliegveld van Deurne op de helling gezet. Klachten van de gemeenten Borsbeek en Mortsel werden hiervoor ontvankelijk verklaard. Crisis of geen crisis, Antwerpen wordt een ramp, niet alleen voor de stad en haar inwoners, maar ook voor de hele regio en zelfs heel Vlaanderen. Als de motor begint te pruttelen, rijdt men niet ver meer.
