Soms vraag ik me wel eens af, wat de jeugd van tegenwoordig nog weet van de oorsprong van onze Vlaamse feestdag: de Slag der Gulden Sporen. Vroeger had iedereen wel het boek van Hendrik Conscience, "De Vlaamse Leeuw" gelezen en wie dat niet gedaan had, kwam er wel achter na het lezen van "De Witte", het onvergetelijke boek van Ernest Claes, dat tweemaal werd verfilmd. Maar vandaag? Ik heb er mijn grootste twijfels over. E.e.a. kan ook het gevolg zijn van het feit dat de Vlaamse feestdag tijdens de grote vakantie valt en er dus op school niets meer over te leren valt. Toch was de slag bij Kortrijk in 1302 in meer dan één opzicht merkwaardig. Om te beginnen was het de allereerste keer in de geschiedenis, dat een leger van ridders verslagen werd door een leger van voetvolk. Daarbij kwam nog dat de Vlamingen braken met een andere traditie: zij namen geen ridders gevangen. Tot dan toe was het mode geweest dat ridders, die zich overgaven, voor veel geld terug aan hun familie gegeven werden. De haat tegen al wat Frans was moet er erg diep hebben ingezeten (dat had men ook al kunnen vaststellen bij de Brugse Metten). De ridders, een zeshondertal, werden allemaal gedood, ofwel in de strijd, ofwel toen ze zich overgaven, in de hoop voor een losgeld de vrijheid terug te krijgen. De Vlamingen waren trouwens niet de enigen die een eitje te pellen hadden met de Franse Koning, Philips de Schone. Ook de regerende Paus van dat ogenblik, Bonifacius VIII, lag met Philips overhoop. En dat het geen klein beetje was, werd duidelijk als men weet dat Bonifacius tijdens de nacht gewekt werd om hem de overwinning van de Vlamingen mee te delen, waarop de Paus opstond en terstond een dankmis opdroeg aan de Heer! Na 1302 werd Vlaanderen een welvarende streek, een van de meest vooruitstrevende van dat ogenblik in Europa. Dat heeft men zo kunnen houden tot Louis XIV Frans Vlaanderen terug pakte en Vlaanderen achtereenvolgens gekoloniseerd werd door de Spanjaarden, de Oostenrijkers, de Fransen en de Belgische Staat. Eén zaak heeft men niet kunnen terugdraaien: de Slag der Gulden Sporen betekende ook een definitieve halt voor de oprukkende Franse taal. Hadden de Fransen toen gewonnen, dan had men Frans gesproken tot aan de Schelde, misschien zelfs tot aan de Rijn. Dat is een pluim die men nooit van de Vlaamse hoed meer kan afnemen. Een beetje fierheid is hier dan ook op zijn plaats en ik vind, dat we dat ook onze jeugd wat duidelijker zouden mogen meegven.
Vandaag, elf juli, is het weer eens de Vlaamse feestdag. In de nasleep van de nederlaag van Brussel-Halle/Vilvoorde valt er voor Vlaanderen weinig te vieren. Minister president Leterme moet dan ook al heel vriendelijk vragen of de heren Walen aub eens met ons willen praten over een verdere staatshervorming. Zolang Leterme echter geen stok achter de deur houdt, mag men er zeker van zijn dat er nooit iets goeds voor Vlaanderen uit de bus zal komen. Als dat zo zou blijken, dan is er nog één alternatief: de volgende federale regering het mes op de keel zetten en ze geen meerderheid geven, tenzij de Vlaamse eisen worden ingewilligd. De vraag is maar: zie je "boekhouder" Leterme dát doen? Verder is elf juli een tweeslachtige gebeurtenis geworden: feestdag voor de enen, werkdag voor de anderen. Apartheid, dus. Het zou beter zijn er een feestdag voor iedereen van te maken. Daar "de privé" dat echter in de huidige conjunctuur niet aankan (er zijn hier al genoeg dure "onthaastingswetten", type tijdskrediet e.d.), zou men best een andere feestdag laten vallen. Degene die zich daar het best voor leent, is die van 11 november, de viering van het einde van de "Grote Oorlog". Dat is nu bijna 100 jaar geleden, mag voor mijn part best in de herinnering worden gebracht én gevierd, maar hoeft niet persé een vrije dag te zijn. Halfweg november hebben de meeste mensen er trouwens weinig aan, begin juli wel. De andere feestdag in november, die van Allerheiligen, kunnen we best behouden daar die dag gevierd wordt door 90% van alle Europeanen en we anders in een Nederlandse situatie terecht komen zoals die van 30 april, Koninginnedag, waarop heel Europa werkt en Nederland niet, terwijl de dag daarop, 1 mei, heel Europa feest en Nederland werkt. Ook dát kost geld. Kortom, als alle Vlamingen gelijk zouden zijn voor de Wet (de Belgen zijn dat niét), wordt het hoog tijd dat men met een sluitende oplossing komt, zodat iedereen "zijn" feestdag kan vieren zoals het hoort. Nederland heeft trouwens ook zo'n elf juli situatie op 5 mei, een datum waarop onze noorderburen ontdekt hebben dat ze de Tweede Wereldoorlog gewonnen hadden. Ook die dag werkt een deel van de Nederlanders niet en een deel wel. In de transportsector, waarik ik vroeger in Nederland werkte, kwam men dan tot de komische situatie, dat de garages sloten (die hadden dat in hun CAO), maar de vervoerders niet, met als gevolg dat de nooddiensten telkens overstelpt werden met werk en de klanten dat helemaal niet leuk vonden.
Na New-York, Istanbul en Madrid, was het nu de beurt aan Londen om kennis te maken met de moslim terreur. Men vraagt zich af wat die lui bezielt en hier en daar hoor we weer commentaren dat het allemaal zou te maken hebben met de armoede in de wereld. Niets is minder waar. De rijkste Staten in deze wereld, per inwoner gerekend, liggen in de moslim wereld: Saoedi Arabië en nog enkele Golfstaten, plus nog Maleisië en een paar andere petroleumborers. 16 van de 19 vliegtuigkapers bij de aanslag op de WTO torens in New York kwamen uit Saoedi Arabië. De armste moslim Staat ter wereld is Bangla Desh. Heeft men ooit al eens gehoord van terroristen uit dat land? Die mensen hebben andere zorgen dan onschuldige "heidenen" de dood in te jagen. Fortuin had gelijk toen hij zei dat de Islam een achterlijke godsdienst was. Men kan wel verwijzen naar onze Middeleeuwen en zeggen dat het toen hier niet veel beter was, dat klopt. Maar dan moet men er meteen aan toevoegen dat wij al enkele eeuwen uit die tijdsgeest gestapt zijn en wij, hier in Europa, zeker na de Franse revolutie - resoluut voor de verlichting gekozen hebben. In de meeste moslimlanden lijken de Middeleeuwen nog niet voorbij te zijn. De meeste moslims zijn geen terroristen, maar - jammer genoeg en dit werd al bevestigd door verslaggevers uit de eigen moslimwereld - zijn bijna alle terroristen tegenwoordig wel moslims. Ze willen in de eerste plaats dat hun godsdienst de wereld verovert en daartoe schijnen alle middelen gewettigd. Anderzijds is er de haat tegen het Westen omdat ze goed genoeg beseffen dat ook de gewone moslim die zich in dat Westen vestigt het verschil met hun achterlijke godsdienst te goed kan zien. In heel het Westen, maar ook in Japan en grote delen van de derde wereld is bv positie van de vrouw zodanig verbeterd dat ze bijna overal in die landen gelijke politieke en juridische rechten hebben, eigendom mogen bezitten en - officieel althans - op gelijke voet staan met de mannen. Perfect is het nog niet maar, in vergelijking met bv de moslimslanden van de harde lijn (Saoedi Arabië op kop) is er een wereld van verschil. En dan hebben we het nog niet gehad over de vrijheid van godsdienst die de moslims bij ons opeisen en in hun eigen landen niet toestaan. Wat het Westen moet doen is al die ingeweken moslim gemeenschappen veel meer en grondiger in de gaten houden. Ze kunnen niet genoeg gecontroleerd worden. Zelfs van zij die officieel afstand nemen van de criminelen, zijn we niet zeker dat ze er niet mee sympatiseren. En voor de rest doen zoals de flegmatieke Britten. Ons eigen leven leiden en ons niet laten doen door vreemde import van waar ook. Life goes on!
De Olympische Zomerspelen voor 2012 zijn dus toegewezen aan Groot-Brittanië. Veel overschot was er niet, amper vier stemmen, maar daardoor krijgen de Britten het hele circus in huis. De spelen zijn één grote business geworden. Dat is zo begonnen sinds de spelen van Los Angeles en dat zal waarschijnlijk zo blijven. De tijd dat er alleen amateurs aan mochten meedoen, is voorbij en dat geldt feitelijk ook voor de inrichters. Zo'n spelen zijn een gelegenheid om desnoods een halve stad om te bouwen, betekent dus een hoop werkgelegenheid (in Londen spreekt men van 15.000 tijdelijke arbeidsplaatsen en een meeropbrengst van 3 miljard euro uit het toerisme) en zal ook daarna nog een tijdje blijven nazinderen. Of het inrichtende land er tenslotte iets aan zal overhouden, blijft een vraag waar niemand bij stil staat. Als puntje bij paaltje komt zal Jan met de pet de schulden via zijn belastingsbijdrage wel bijbetalen. Zoals ik al suggereerde zijn de spelen alleen nog doenbaar voor grote landen met grote steden. Het idee van Bart Somers, toen hij mocht invallen als minister president van de Vlaamse deelregering, mag dus eigenlijk begraven worden, hoe utopisch het ook toen reeds was. Vlaanderen zelf kan nl zijn kandidatuur niet stellen, het moet door een stad gebeuren en dat zou in Vlaanderen dan ... Brussel moeten zijn, datzelfde Brussel dat Vlaanderen zijn eigen luchthaven nog niet gunt en het nog liefst van al zou willen uitspuwen. Een tweede reden waarom het feest in 2016 niet zal doorgaan is, omdat er nooit tweemaal na elkaar Olympische Spelen gehouden kunnen worden in hetzelfde werelddeel. Bert Anciaux, minister van sport tijdens de "regeerperiode" van Somers en ook nu op dezelfde stek, is echter iemand die leeft van dromen en die zijn dromen zomaar niet opgeeft. Bertje heeft dan nu al voorgesteld, dat Vlaanderen zijn kandidatuur maar moet stellen voor de spelen van 2020. "Veel beloven en weinig geven"... Waar is men mee bezig? Heeft Bertje niets anders te doen dan Don Quichote te spelen? Wie ligt nu wakker van 2020? Er is trouwens nog een andere reden waarom Vlaanderen geen kans maakt. Op het Olympisch niveau stelt ons landje niets voor: een paar goede ééndags coureurs, voor het ogenblik goede tennissters en dan hebben we zo ongeveer gehad (biljarters en motocrossers doen niet mee). Als Anciaux dan toch persé de mensen wil warm houden voor de Olympische vlam, kan hij als minister van sport, misschien beter eens werk maken van zijn verantwoordelijkheden en zorgen dat de sport in Vlaanderen wat beter en wat universeler wordt. Dat zal meer vragen dan wat dromen.
Het is al langer geweten dat bij criminele feiten de namen van de daders bijna alleen nog vermeld worden als het autochtonen zijn. Zijn het allochtonen, dan heeft men het dooreengenomen over "jongeren" of "een man uit ..." of een "Belg", waarbij men in het eerste geval er vergif op kan nemen dat het allochtonen zijn en in de twee andere gevallen is de kans minstens fifty fifty. Dat is zo in alle media, zowel radio, TV als kranten. Het zijn al moedige redacteurs die de voornamen van criminelen publiceren, waaruit men iets wijzer kan worden over de afkomst ervan. Een erg sterk staaltje perscensuur hebben we zopas meegemaakt tijdens het wereldkampioenschap voor jongeren (-20) in Nederland. Eén van de halve finales was die van Marokko tegen Argentinië en die greep plaats in het Limburgse Kerkrade, in het parkstad Limburg stadion, zeg maar de thuisbasis van Roda J.C. Reeds van vóór de match begon, had de plaatselijke politie reeds meer dan de handen vol om de (meestal) Marokkaanse supporters onder controle te houden. Toen Marokko op een gegeven moment een derde doelpunt incasseerde en het titeldebat mocht vergeten, brak pas de hel los. Het veld werd bestormd en er werd gegooid met flessen, stenen en stoeltjes die waren uitgebroken. Van die zitjes sneuvelden er bij de duizend en dat was nog maar het begin. Buiten het stadion ging de veldslag verder. Sanitaire voorzieningen werden vernield, stewards mishandeld en beroofd, een geldkist gestolen. Enkele tankstations werden geplunderd en vernield, de politie, ook die te paard, werd met stenen bekogeld, geparkeerde auto' werden beschadigd en in heel wat gevallen ingebroken. Er werd zelfs met auto's op de politie ingereden. 25 "jongeren" werden aangehouden en het mocht al een wonder heten dat er, na uren geweld, geen zwaargewonden vielen. Deze voetbalrellen waren de zwaarste die men de voorbije jaren in Nederland had meegemaakt (en daar zijn ze wat gewend!). In onze media kon men daarover niets, maar dan ook niets vernemen, met uitzondering dan van 't Pallieterke, een weekblad dat niet voor niets door de politiek correcten wordt doodgezwegen. Stel eens voor dat de rellen maar half zo erg waren geweest, maar veroorzaakt waren door auchtochtonen, erger nog, door "extreem rechtsgezinden". De wereld zou te klein geweest zijn. En dat maar janken dat slechts 15% van de Vlamingen nog vertrouwen heeft in de eigen pers. Eigenlijk is 15 nog een hoog getal.
Vandaag, 6 juli 2005, is het Antwerpse Deurganckdonck officieel geopend. Dat gebeurde, nadat gisteren een eerste containerschip het nieuwe dok binnenvoer. Eens het dok volledig functioneel zal zijn, zal de containercapaciteit van de haven gewoon verdubbelen. Een groot pluspunt voor dit dok is, dat de schepen erin kunnen zonder langs sluizen te moeten passeren. Buiten de tijdwinst, zouden er in de toekomst ook geen problemen meer mogen zijn met stakingen van twee of drie sluiswachters die de haven in het verleden konden gijzelen, iets wat, jammer genoeg, meer dan eens gebeurd is. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad alvorens het Deurganckdok kon worden afgewerkt. Protesten van milieu bewegingen en enkele "die hards" uit het veroordeelde dorpje Doel hielden de werken een tijdje tegen maar moesten tenslotte inbinden doordat de Vlaamse deelregering ze met een nieuw decreet de mond kon snoeren. Er valt natuurlijk iets te zeggen tégen zo'n dok en vóór het behoud van natuurgebied, maar persoonlijk denk ik dat het beter is één bepaalde zone gevoelig uit te breiden dan allerlei industriegebieden versnipperd in het land te gaan inplanten. Voor de werkgelegenheid betekent dit enkel dat de werknemers zich verder zullen moeten verplaatsen, iets waar Vlamingen (en de meeste Europeanen) een hekel aan hebben, maar waar ze in de toekomst toch zullen mee moeten leren leven. De man achter de verwezenlijking van o.m. het nieuwe dok is grote havenbaas Eddy Bruyninckx die zich, samen met havenschepen Leo Delwaide, al 13 jaar inzet voor het uitbouwen van de Antwerpse haven en dit met groot succes. Om het te vieren kreeg Bruyninckx op 1 juli in Antwerpen het Gulden Spoor voor Vlaamse Economische Uitstraling. Dit gebeurde in het "Letterenhuis" aan de Minderbroedersstraat in Antwerpen ter gelegenheid van de start van de 11 daagse vieringen die de Vlaams nationale feestdag van 11 juli voorafgaan. Zeker met de uitbreiding van het Deurganckdok was er niemand die deze prijs meer verdiende. De jaarlijkse toegevoegde waarde van de Antwerpse haven bedroeg in 2004 liefst 7,5 miljard euro en zou nog gevoelig kunnen stijgen. Datzelfde jaar werden er 6 miljoen containers verhandeld tegen bv 1,8 miljoen in 1992. Bij de huldiging van Bruyninckx waren Vlaamsgezinden aanwezig van alle strekkingen, met uitzondering van de groenen en de socialisten. Het woord "Vlaams" is genoeg om deze nestvervuilers te laten afhaken. Bij de afhandeling van de vreemdelingenstemwet en het dossier Brussel/Halle-Vilvoorde hebben ze Vlaanderen in de steek gelaten. Voor zover mij bekend was zelfs de burgemeester, Patrick Janssen er niet. En ik die dacht dat men burgemeester moet zijn voor álle burgers. Iemand die tijd en publiciteit uittrekt om sport- en zangvedetten op rust te huldigen, geeft niet aanwezig op de hulde aan een man die, samen met zijn havenbedrijf, de grootste economische motor van onze regio welvarend houdt. Janssen laat daarmee duidelijk zien een man te zijn van het verleden, niet van de toekomst. Het zou hem bij de volgende bollekenskermis wel eens duur te staan kunnen komen.
Dat het met onze economie niet goed gaat, is een open deur intrappen. Ze groeit niet meer sinds begin van dit jaar en niemand is er gerust in dat het gaat beteren. Men zegt wel dat het er in de tweede helft van dit jaar beter zal uitzien, maar niemand kan zeggen waarop men zich dan baseert. Wat we in de tweede helft van dit jaar wél krijgen, is een "hete" herfst. Dit is al met zoveel woorden verklaard door allerlei instanties, niet in het minst door de leiding van het ACV. Het gaat in de eerste plaats om de plannen omtrent de eindeloopbaan discussies, die zijn uitgelekt, maar anderzijds ook om een hele serie problemen die gerezen zijn o.w.v. het niet bereiken van een nationale CAO einde vorig jaar. Sinds die tijd is er eigenlijk niets definitiefs meer gebeurd en dat zal ook niet meer deze zomer. Want, het mag dan ook al zo slecht gaan in dit landje, eerst gaat iedereen met vakantie, zowel politiekers als vakbondsmensen en daar de eerste kategorie pas in oktober terug effectief gaat "werken", zal er tot dan helemaal niets meer gebeuren. Ondertussen in de loonkosten handicap met Duitsland en Nederland gestegen tot 11% (vergeet China!) en is de Belgische economie dus een stuk duurder en minder concurrentieel geworden. Het Verbond van Kristelijke werkgevers (VKW) heeft al berekend dat wij, mede daarom, sinds 1990 liefst zo'n 300.000 jobs hebben verloren. Waar maken wij ons feitelijk druk over, als de beleidsverantwoordelijken in dit land bijna drie maanden vakantie nemen, ongeacht de toestand waarin de staat zich bevindt? Eigenlijk is dit absoluut onverantwoord, ook vanwege de vakbonden. Als men er nl van uit gaat dat vakantie zoveel belangrijker is dan werken, dan is het ook logisch dat weinig mensen denken dat er hier problemen zouden kunnen zijn. Fiscaal specialist Carl Devlies (CD&V) heeft ondertussen uitgerekend, dat de Staatsschuld sinds 1999 zo ongeveer 18 miljard euro hoger ligt dan wat ons door de regering was verteld. Vergetelheidje, blijkt, van Didier Reynders (weer hij!), die o.m. de overgenomen schulden van de NMBS en de bouwonderneling Alesh er niet had bijgeteld, samen goed voor bijna 9 miljard euro! Een Staat kan nooit failliet gaan en dat is maar goed ook, want als we de club die nu aan de macht is, zijn gangetje laat gaan, dan zou dat bij een normaal bedrijf betekenen dat men de boeken mocht sluiten...
Met de uitnodiging van minister Landuyt aan werkgevers en werknemers om ook naar de rechter te stappen i.v.m. de gerechtszaken rond de nationale luchthaven, is de slag om Zaventem in een nieuwe fase getreden. Landuyt heeft hiermee een goede zet gedaan en dat was meer dan nodig. Nogal wat Vlamingen vonden immers dat de minister de laatste tijd flink met zijn voeten liet spelen door de veredelde gemeenteraad van wat men het Brussels Gewest noemt in het algemeen en van de francofone drukkingsgroepen in het bijzonder. Het is duidelijk dat het de franstaligen, die het in Brussel voor het zeggen hebben en tegelijkertijd de Walen ermee gijzelen, er alleen om te doen is Vlaanderen één van zijn groeipolen af te pakken. Van Didier Reynders, de minister van Financiën die de wereld ons benijdt, kregen we al te horen dat een deel van traffiek op Zaventem maar moest worden overgenomen door de andere regionale luchthavens. Hij noemde er wel Oostende bij, maar zijn gedachten gingen gegarandeerd zeker in de eerste plaats naar Charleroi en Luik, waar de lokale luchthavens nu al worden uitgebreid. Vanwege het ACV, de christelijke vakbond, was er meteen een reactie van Lode Verschingel, die beloofde dat het ook in Zaventem een hete herfst zou worden en dat het ACV, na het debacle van DHL, zich geen tweede ramp op Zaventem kon veroorloven. Meer concreet zei hij, dat hij - bij verder in gebreke blijven van de overheden - er ernstig aan dacht Zaventem in de herfst plat te leggen. En dat is dan meteen de verkeerde strategie. Zaventem plat leggen is nl juist dat wat de francofonen hebben willen. Zaventem moet open blijven en functioneren. Het ACV kiest de verkeerde vijand. Als er iets dient plat gelegd te worden, dan is het Brussel zelf, dat verwend stuk waterhoofd waar Beulemansen van allerlei slag denken de dag van vandaag Baas Ganzendonk te kunnen blijven spelen. Blokkeer de spoorlijnen tussen Brussel Noord en Zuid, blokkeer de Brusselse ring op een paar plaatsen en niemand kan Brussel nog in of uit. Een makkie voor de grootste vakbond van het land en in dit geval nog eens een positieve bijdage tot het behoud van de werkgelegenheid. Na de nederlagen in de zaken DHL en B/HV kan Vlaanderen niet dulden dat het een derde keer in de regio Brussel vernederd wordt. Tegenover dat Brussels Gewest moet dan ook veel kordater worden opgetreden. Dat is niet zo moeilijk als men denkt. Het volstaat hier of daar een geldkraan dicht te draaien en Brussel zit op zijn tandvlees. Vergeten we trouwens niet, dat de luchthaven van Zaventem ook onontbeerlijk is voor Brussel zelf. Of denkt men daar, dat Vlaanderen de gemiste inkomsten bij een sluiting ook nog eens extra zal vergoeden? In dit land weet men nooit, maar zó gek is mijns inziens zelfs de meest belgicistische Vlaming niet.
Vrijdag 1 juli verscheen er in de krant weer een artikel over het zilverfonds. Er zou nu 13,2 miljard in die kas zijn en dat geld zou komen van begrotingsoverschotten, overschotten op de sociale zekerheid en niet-fiscale inkomsten zoals bv het Belgacom pensioenfonds. Het antwoord daarop is heel eenvoudig: dit kán niet. Een privé persoon kan schulden hebben en daarnaast nog een deel (zwart) geld in een sok hebben steken, maar een Staat die bv 250 miljard schulden heeft, kan daarnaast geen aparte kas van 13,2 miljard hebben. Er waren de laatste jaren zo goed als geen belastingsoverschotten. Men was al blij dat het budget in evenwicht was. Er waren zéker geen overschotten bij de sociale zekerheid; eerder tekorten. Wat het Belgacom pensioenfonds betreft: op langer termijn is dit een verliespost vermits de Staat al die Belgacom pensioenen toch ooit zal moeten uitbetalen. Op korte termijn werd het fonds tegelijkertijd misbruikt voor het aanzuiveren van de Staatsschuld, het in evenwicht brengen van het budget én het zilverfonds en dat kan niet. De enige politicus (nou, ja) die daartegen ooit protesteerde was Roland Duchatelet van Vivant. Sinds dat partijtje een kartel vormde met de VLD, zwijgt ook hij... Dat bericht in de krant (ik las het in Het Laatste Nieuws op blz 2) kwam van Didier Reynders, minister van Financiën. Nu mag Didier met de grijze bles nog een sympathiek man zijn (ik kwam hem ooit eens tegen in de opera), wat hij de laatste jaren heeft uitgespookt grenst wel aan het onwaarschijnlijke. Een bloemlezing: - Problemen met de drukker waardoor er op een gegeven ogenblik geen prestatieboekjes voor de dokter meer waren. Hij veranderde ook van drukker voor het drukken der belastingformulieren. Dat gebeurt voortaan niet meer bij Proost in Turnhout, maar ergens in Wallonië (puur toeval natuurlijk). Drukkerij Proost had daartegen wel geprotesteerd, maar zag af van een rechtszaak. Braaf als Vlamingen in het algemeen en Kempenaars in het bijzonder zijn had Proost het er moeilijk mee dat er dan nóg meer problemen zouden komen met de belastingformulieren. Een Waals bedrijf had waarschijnlijk chantage gepleegd. - Van de aanslagbiljetten die dit jaar verstuurd werden, gingen er liefst 123.000 (!) verloren. Dat gaf de minister ruiterlijk toe, want ook zijn eigen biljet zou erbij geweest zijn! - De Tax-on-Web procedure liep fout zodat mensen die via dat systeem hun belastingen sneller wilden afwerken, integendeel meer tijd verloren. - Liefst 100.000 ambtenaren bleken geen loonfiche gekregen te hebben, waardoor ze hun belastingsformulier niet konden invullen. - De diensten van Financiën blijken over minder computers te beschikken dan 3 jaar geleden. - 280.000 vennootschappen kregen uitstel van betaling daar het model van het aangifteformulier nog niet in het Staatsblad verschenen was. - Dit jaar komt er geen BTW controle meer daar Financiën te weinig personeel schijnt te hebben. In de regio's Brussel en Antwerpen zou er al enkele jaren niet meer gecontroleerd worden... Misschien ben ik nog e.e.a. vergeten, maar geef toe dat de lijst indrukwekkend is. Met lichtgewichten als Onkelinx en Flahaut en een kluns als Karel van Berlare, krijg deze regering er dus nog een stripfiguur bij. Een figuur die ons echter veel geld aan het kosten is.
In een normale democratie kan een regeringsleider om welke reden ook nieuwe verkiezingen uitschrijven. Niet zo in Duitsland. Toen men, na de Tweede Wereldoorlog, een grondwet maakte voor het nieuwe (West) Duitsland, wilde men voorkomen dat men de vele gebreken uit de Weimar republiek zou herhalen. Een daarvan was het aanhoudend veranderen van parlement door telkens nieuwe verkiezingen. Dat maakt dat een Duitse regering alleen kan vallen als die regering een vertrouwensstemming niet overleeft, ttz dat de meerderheid van het parlement daartoe beslist. Nadat kanselier Schröder zo een beetje alle meerderheden in de Bundesländer verloren had (het equivalent van onze senaat, maar dan met meer gezag), zag hij het dan ook helemaal niet meer zitten om nog meer dan een jaar weinig of niets meer te kunnen verrichten. Daar hij volgens de Duitse grondwet het parlement zomaar niet kan ontbinden, zat er hem niets anders op dan een vertrouwensstemming uit te te lokken en die te verliezen doordat zijn eigen partij, de SPD én de Groenen, zijn regeringspartner, hem het verdere vertrouwen niet meer gaven. Eigenlijk een klucht, maar in Duitsland noemt men dat "politieke spitstechnologie"! Daarmee is de kous niet af, want niet de kanselier, maar de president, in dit geval Horst Kohler, moet nu beslissen of het zo verder kan. Dat grapje met die vertrouwenskwestie was trouwens vroeger al tweemaal uitgehaald, eenmaal door Willy Brandt in 1972 en eenmaal door Helmuth Kohl in 1982, die beiden daarna de verkiezingen wonnen (de reden waarschijnlijk waarom Schröder nu hetzelfde hoopt te doen). Door een arrest van het Grondwettelijk Hof waren de procedures daarna echter verfijnd, zodat het niet zomaar opnieuw kon gebeuren. Het gaat niet goed met Duitsland. Waar is de tijd toen het land beschouwd werd als de locomotief van de Europese Unie? Vooral sinds de aanhechting van de vroegere DDR is er heel wat fout gelopen. Een eerste fout was de Oost-Duitse mark gelijk te schakelen aan de West-Duitse, wat enorm veel kapitaal heeft opgeslorpt. Voor de helft van de prijs hadden de toenmalige Oost-Duitsers het waarschijnlijk ook gedaan. Een tweede kapitale fout was de lonen in oostelijk Duitsland op hetzelfde niveau te brengen als in het Westen. Daardoor werd het voor niemand nog interessant iets in de vroegere DDR te beginnen. Het was er even duur geworden en de mensen hadden er sinds enkele generaties geen motivatie meer gehad om echt te werken. Het resultaat kennen we nu: hoge werkloosheid, een enorm immigranten probleem en een onbetaalbare sociale zekerheid (waar hebben we dat nog gehoord?). Als die nieuwe verkiezingen er komen in het najaar (het gezond verstand zegt dat men de kiezer daarover het laatste woord moet geven), dan zijn die problemen daarmee niet opgelost. Wie ook de nieuwe kanselier wordt, hij/zij zal het land geen rozige toekomst kunnen bieden. Ook "Audi" Kanzler Schröder niet (vier ringen = vier keer getrouwd!). De andere hebben wel het voordeel dat ze niet, zoals Schröder de mensen eerst zaken beloofd hebben die hij later niet heeft kunnen waarmaken. Wie leeft zal zien!
Het blijft rommelen in de VLD. Deze keer is het professor Boudewijn Bouckaert, Gentse hoogleraar en voorzitter van de liberale denktank Nova Civitas (de nieuwe beschaving), die zijn mening eens heeft laten horen. Nu zijn er mensen die denken dat die Bouckaert niets voorstelt. Een zekere Janssens, zogezegd politiek journalist bij de VRT, noemde hem zelfs ooit een "marginaal", maar dat pleit alleen maar voor de onbekwaamheid van diezelfde Janssens en de vooringenomenheid van de nationale zender die niet kan verbergen dat ze politiek links geëngageerd is. Boudewijn Bouckaert is nooit verkozen en heeft dus geen zitje te verliezen, reden waarom hij dan ook zichzelf kan zijn. Voor zovcr ik het mij herinner, werkte hij mee en was hij misschien zelfs de inspiratiebron van Verhofstadts "Burgermanifesten", maar, in tegenstelling tot Guy de kazakdraaier, bleef hij zijn overtuiging trouw. Wat Bouckaert nu in het weekblad "Tertio" kwijt wilde, is dan ook zijn diepe overtuiging. Als hij daarvoor gestraft wordt door uitsluiting uit wat ook, zal dit de VLD zuur opbreken, want Bouckaert zegt wat velen denken. In een reactie op Bouckaerts verklaringen beweert Luc van der Kelen in zijn opiniestuk van vandaag in Het Laatste Nieuws, dat er niet zoiets bestaat als een rechtse liberaal. Bij hem is dat een conservatief. Nu is van der Kelen een journalist waarvoor ik veel respect heb ondanks het feit dat hij een echte Belgicist is. De man is pragmatisch, maar laat zich niets wijsmaken en is, evenals Bouckaert, ervan overtuigd dat het cordon sanitaire een ramp is voor de VLD. Bouckaert een conservatief noemen is echter een stap te ver. Want Bouckaert wil veranderingen. Conservatieven willen dat niet. De huidige vakbondsleiders bv zijn conservatief, want die willen alles houden zoals het was. Maar die noemen zich dan wel progressief, een progressief zijn dat al enkele decennia is voorbijgestreefd. Voor de VLD wordt het almaar somberder: eerst Beyssens, dan Coveliers, nu Bouckaert en wanneer Dedecker? De vraag is niet meer of er een nieuwe liberale partij komt, maar wel wanneer. --- In de marge van bovenstaande wil ik trouwens even nog iets kwijt over "Tertio", het weekblad waarin Bouckaert zijn mening kwijt kon. Tertio werd opgericht door (grotendeels) ex Standaard journalisten die bij die verlinkste en verbelgischte krant te katholiek en/of te Vlaams waren. Er werken stuk voor stuk erg bekwame mensen voor wie de vrije mening niet afhangt van een partijstandpunt zoals dat in de meeste andere Vlaamse kranten de dag van vandaag de regel is. Het mag een wonder heten dat Luc van der Kelen nog steeds het opinie artikel in het Laatste Nieuws mag blijven schrijven. Waarschijnlijk houdt grote baas Van Thillo hem zijn hand boven het hoofd. Als het aan die zgz liberale club van Verhofstadt zou afhangen, was Luc al lang de woestijn in gestuurd. Zoals bv ook gebeurd is bij de "gestevaertiseerde" Gazet Van Antwerpen waar Roger Van Houtte (de man achter het Antwerpese Visa schandaal) getransfereerd werd naar de redactie buitenland. Voor de VLD soap is het nu alleen maar wachten op de volgende aflevering!
Ik ben vanaf februari van dit jaar met pensioen. Ik heb de rit uitgedaan, ben 65 geworden op 6 februari. De laatste zevenentwintig jaar reed ik op elke werkdag 100 km heen en terug. Als er iets is, waarmee ik me de dag van vandaag kan troosten, dan is het dat ik dat grote aantal kilometers niet meer hoef te doen. De 0,1488 euro die men per gereden kilometer van de Belastingen mag inbrengen (nog een regel van onder Dehaene die niet slecht was), is helemaal niet interessant meer sinds de brandstofprijzen door het dak geschoten zijn. De gekte rond die prijzen heeft niets te meer te maken met vraag en aanbod, maar louter met speculatie. China, weet ge wel en het Midden Oosten en de oorlog in Irak. Dat laatste heeft er zelfs helemáál niets mee te maken. Sinds de eerste Golfoorlog (in Irak zelf spreekt men van de tweede, hun eerste was tegen Iran), werden de "barrels" van dat land niet meer meegeteld. Nu is men daar ook al meer dan een jaar aan het pompen, weliswaar met enkele tussenpauzes wegens bomaanslagen, maar samen met de extra output van de Opec landen, wordt er heel wat meer olie opgepompt dan enkele jaren geleden. Er wordt met de olie dus zwaar geld verdiend, door de olieproducerende landen, die doen alsof hun neus bloedt (wat dacht ge van Rusland?), maar ook door allerlei speculanten en, last but not least, de Europese regeringen die alle brandstoffen zwaar belast hebben en bij elke verhoging meer geld in het laatje krijgen. Erger nog, het grootste deel van de kostprijs aan de pomp gaat naar de regeringen, ook naar de onze die zo in geldverlegenheid zit. Zijn er dan geen alternatieven? Natuurlijk zijn er die, maar die brengen niet zoveel op. Om te beginnen is er de bio-diesel, waarmee een schuchter begin is gemaakt, maar die vandaag de dag nog duur uitvalt en daarbij enkele neveneffecten heeft, waarover stil gezwegen wordt (minder power, hogere filtervervuiling en geen weet hoe de motor op lange termijn eruit zal zien). Een tweede alternatief is rijden op waterstof. De oplossing op alle gebied: milieuvriendelijk en oneindig aanmaakbaar. Reeds in de jaren zeventig van de vorige eeuw reden er al experimentele auto's op waterstof, dat is nu zo'n dertig jaar geleden. Men had er zelfs geen nieuwe motoren voor nodig. Waarom blijft dat project zo hangen? Heel eenvoudig: "men" en dat zijn de regeringen en de olieconcerns, verdient er niets aan. Als het niet in hun kraam past, kan zelfs het milieu de pot op! Tenslotte is er ook de brandstof voor de verwarming die onbetaalbaar wordt. Daarvoor zijn echter wél alternatieven: aardgas en, in sommige gevallen, elektriciteit. Wie de dag van vandaag nog een nieuwe "mazout"installatie laat monteren, moet wel gek zijn.
Het was gisteren exact zes maanden geleden dat een vloedgolf na een zeebeving in de Stille Oceaan ten Westen van het eiland Sumatra, de hele regio overspoelde en er honderduizenden slachtoffers maakte. Waarschijnlijk de ergste natuurramp ooit, althans in mensenlevens. Onze pers blijft de getroffen regio Zuid-Oost Azië noemen, maar feitelijk is dat niet correct. Als men een kaart van Azië neemt, ziet men dat het eerder Zuid-West Azië zou moeten zijn. De Maliven eilanden, die ook getroffen werden, liggen zelfs in het uiterste Westen van het continent. Maar dat is maar om het kind een naam te geven en is dus bijzaak. Erger is dat er e.e.a. schijnt fout te lopen met de reconstructie van de getroffen gebieden in het algemeen en met de gelden die werden toegezegd en/of gegeven in het bijzonder. Als zelfs officiële hulpinstanties om controle vragen van buitenuit, dan wil dat toch iets zeggen. Een Nobelprijswinnaar uit Nigeria, ik ben de brave man zijn moeilijke naam vergeten, maar die moet terug te vinden zijn (Nigeria heeft niet zoveel Nobelprijs winnaars), heeft ooit eens berekend wat hulporganisaties zijn land hadden toegezegd en wat er effectief was aangekomen. Dat was ± 10%! Hopelijk zal het in de door de tsunami getroffen gebieden wel iets beter gaan. Het efficiëntste zou zijn dat het geld daar ter plaatse aan de authoriteiten zou gegeven worden en dat die de problemen van hun eigen bevolking daarmee konden oplossen. Dat blijkt niet zo simpel te zijn want er zou ter plaatse nogal wat corruptie heersen Vooral over Indonesië, dat het zwaarst getroffen was, maakt men zich daarover grote zorgen. Ik denk niet dat de Westerse wereld dat daar ooit serieus opgelost krijgt en men die lui daar beter hun eigen potje laat koken. Het land telt meer dan 3000 (!) eilanden, heeft een bevolking van meer dan 100.000.000 (!) en heeft, na het bekomen van zijn onafhankelijkheid twee dicaturen gekend, die van Soekarno en die van Soeharto. Eisen dat men daar nu eens snel de puntjes op de "i" moet zetten, is een onmogelijke zaak. De vraag blijft dan natuurlijk: moeten wij aan zo'n landen steun geven, ook bij zo'n natuurramp. Het antwoord is ja, maar met in het achterhoofd de wetenschap dat we de zaak daar niet in handen zullen hebben.
Wie dit jaar op vakantie trekt naar Spanje, Portugal of Zuid-West Frankrijk, moet er degelijk rekening mee houden dat er in die streken weinig of geen neerslag is gevallen tijdens de voorbije winter en lente en dat het daar wel eens een heel "droge" vakantie zou kunnen worden. Zonder water komen te zitten in een zuiderse zomer is nu precies niet wat men onder vakantie zou kunnen verstaan. Ik heb negen jaar in het zuiden gewoond en kan erover meepraten. Wat de neerslag betreft, staat Italië er veel beter voor. Daar heeft het in dezelfde periode zelfs overvloedig geregend en is er hoegenaamd geen probleem met de watervoorziening. Er is voor de toeristen misschien zelfs nog een tweede voordeel: de prijzen in de winkels zullen zeker niet gestegen zijn, eerder gezakt. Dat voordeel is er dan ook alleen maar voor de buitenlandse toeristen. Voor de Italianen zelf is het op dit ogenblik kommer en kwel. Volgens de laatste officiële cijfers is het verbruik van de Italianen in de maand april gezakt met gemiddeld bijna 4%. Dat is sinds de Tweede Wereldoorlog nog nooit voorgevallen. In Zuid-Italië en op de eilanden spreekt men zelfs van het dubbele. Zelfs de voedingswaren ontsnappen niet aan de trend en dat is alarmerend. Italianen zijn nl dol op hun voeding en het is zowat het laatste waarop ze zullen besparen. Dat gebeurt dus nu wel. De situatie is zo erg, dat de Italiaanse regering besloten heeft de voorziene prijsverhogingen voor treintickets en elektriciteit voorlopig uit te stellen. Wat trouwens die elektriciteit betreft, is het op te merken dat Italië geen kerncentrales heeft en een groot deel van zijn elektriciteitsbehoefte dan ook moet invoeren uit Frankrijk, waar die elektriciteit wél uit kernernergie wordt opgewekt. Een lot dat ook België te wachten staat als het in 2015 uit de kernenergiesector zou stappen zoals beslist werd door Verhofstadt I. Sinds 2001 tot op de dag van heden zijn er in Italië twee miljoen werkplaatsen bijgekomen en is het Brutto Nationaal Product er sindsdien niet meer gestegen. Men vraagt zich daar dan ook af waar de problemen vandaan komen. Dat Europa en de Chinese import met de vinger gewezen worden is er een logisch gevolg van. Maar daarmee is er nog geen oplossing. Italië is natuurlijk België niet, al zijn er enkele vergelijkingen mogelijk. Ook België heeft een Noord en een Zuid die erg veel verschillen, ook wij hebben teveel politieke partijen en ook hier heeft men steeds gedacht dat het niet op kon. Mocht de recessie van de eerste drie maanden van 2005 zich hier in het tweede kwartaal doorzetten, dan kunnen ook wij ons ernstige zorgen gaan maken.
"Soaps" zijn "in". We hebben reeds grote aantallen landgenoten die zich vergapen aan "De Pfaffs" en "De Planckaerts", maar die moeten het stilaan afleggen tegen de langstlopende soap uit onze geschiedenis, deze van "De Coburgers", die reeds 175 jaar aan de gang is. Juist ter gelegenheid van die heuglijke 175ste verjaardag, had het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) een galadiner gegeven en was daar zo ongeveer iedereen uitgenodigd, die iets met het belgicisme te maken had, tot Delphine toe. Delphine, ge weet wel: die onechtelijke dochter van Albert II, de hoofdman van de Coburgers die elk jaar rond Kerstmis zijn "waarde landgenoten" erop komt wijzen de wetten en de moraal na te leven. Alhoewel ze een uitnodiging had gekregen, werd Delphine dus geweigerd bij dat galadiner en dat is haar (én haar moeder) in het verkeerde keelgat geschoten. Ik ga me verder niet met deze anekdote bezig houden omdat die overal in de media in het lang en het breed wordt uitgesmeerd. Waarover ik het wél wil hebben is het feit dat Delphine wel degelijk een Coburger is. Haar gelijkenis met Albert II en enkele andere telgen van dat roemrijke geslacht is té opvallend. En eigenlijk heeft dat kind helemaal geen geluk gehad. Want er loopt daar in de familie nog iemand rond die wél als Coburger erkend is geworden, maar waarvan iedereen kan zien dat het er géén is. Vader én moeder van Italiaanse afkomst. Alleen daarom is het een schande dat Albert Second het ene kind wél erkent en het andere niet. Men zou voor minder gefrustreerd door het leven lopen. Tenslotte zou de beste oplossing zijn, dat men die hele monarchie opdoekt. De grote verdedigers ervan, de echte belgicisten, worden zo stilaan een uitstervend ras. De jeugd komt niet meer opdagen om de leden van het Hof te verwelkomen, tenzij ze daartoe verplicht wordt. In de politiek zijn het tenslotte alleen nog de Walen en hun francofone vrienden, uitgerekend zij die het koningshuis weg wilden hebben na de Tweede Wereldoorlog, die er nu voorstanders van zijn. En dat is alleen, omdat onze zuiderburen weten dat het koningshuis een der laatste bindmiddelen is om dit apenland (dixit Mark Eyskens) aaneen te houden. Als België zou verdwijnen, is Wallonië zijn Vlaamse kip met de gouden eieren kwijt en daarvoor is het bereid zelfs de Coburgers te blijven steunen. De vraag is alleen: hoe lang nog?
Tot voor enkele maanden zag het er naar uit dat we de dollar zo stilaan konden vergeten. Het Amerikaanse handelstekort en de schuldenlast, niet in het minst o.w.v. de oorlogen in Afghanistan en vooral Irak, leken de "greenback" de das te gaan omdoen. De euro, die maar bleef stijgen, zorgde er wel voor dat het steeds moeilijker werd om Europese producten uit te voeren, maar anderzijds zijn er nogal wat zaken die wereldwijd in dollars betaald dienen te worden, in de eerste plaats de olie, en dat zorgde ervoor dat we met onze euro's toch nog goed zaten. In deze situatie lijkt een verandering te komen en dit om verscheidene redenen: - Er is natuurlijk de weerslag van de referenda in Nederland en Frankrijk waarbij de nieuwe Europese grondwet werd verworpen. Het vertrouwen in een sterk Europa, en dus ook in een sterke Europese munt, kreeg daardoor vooral buiten ons continent toch heel wat klappen. - Daarbij komt nog dat de meeste Europese landen nu al jaren geplaagd zitten met weinig groei en grote werkloosheid, twee factoren waar men blijkbaar geen raad mee weet, waarvoor in elk geval niet voldoende inspanningen worden geleverd om er iets aan te doen en waarvoor ook geen garantie is dat er in de toekomst iets zal veranderen. - En dan is er de factor Azië, waar de meeste landen hun munteenheid gekoppeld houden aan de dollar en op die manier die munt blijven steunen. Dit gebeurt door massaal dollars te blijven opslaan die zij dan aan de States weer uitlenen, waardoor ze feitelijk niet anders kunnen dan de Amerikaanse munt te blijven steunen door dik en dun. 70% van de buitenlandse leningen van de U.S.A. komen van Aziatische centrale banken. De hoop dat de wereldeconomie in de nabije toekomst zou gaan steunen op meer dan één munt (dollar, euro, yen), wordt steeds kleiner, waardoor de kans groot is dat de dollar het alleen zal blijven doen. Een sterkere dollar zal er wel voor zorgen dat de Europese uitvoer weer goedkoper zal worden, maar de vraag is hoeveel goedkoper dat zal zijn als de olieprijs blijft stijgen zoals dat de laatste maanden het geval is. Een steeds duurdere olie maakt immers de Europese output ook duurder, ook al gaat het vandaag de dag meer over speculatie dan wat anders. Sinds januari 2005 is de dollar 12% gestegen t.o.v. de euro en 7% t.o.v. de yen. De vraag is nu hoe dat verder gaat evolueren. Door de globalisering hebben we er tenslotte allemaal mee te maken.
In de marge van de afwijzing van de Europese grondwet door de Fransen is het op te merken dat deze gewaar worden dat ze stilaan hun "grandeur" aan het kwijtspelen zijn. Dat geldt zeker voor hun taal, die nog wel belangrijk is, maar zeker niet meer wat ze geweest is. Ook in Vlaanderen gaat het Frans achteruit, al willen sommigen dat niet gezegd hebben. Zo zijn er nog steeds initiatieven - onlangs nog door een directeur van een school uit de Westhoek - om te proberen kinderen al vanaf het kleuter- en lager onderwijs Frans te laten leren. Als ik me niet vergis zijn er ook zo'n initiatieven in Gent, waar er nog steeds een sterke franskiljonse aanhang is. Om kinderen een tweede taal te leren, doet men er best aan te wachten tot ze hun eerste taal, hun moedertaal, volledig onder de knie hebben. Wie twee of meer talen tegelijk leert - dat kán - zal ze misschien wel vlot kunnen spreken, schrijven is echter iets heel anders. Het zal altijd oppervlakkig blijven en het gevaar is dat ze tenslotte geen enkele taal goed zullen beheersen en dat ze gaan "papegaaien". Het Frans is officieel de tweede taal in België, in werkelijkheid is ze hier nog altijd de belangrijkste taal. De meeste Belgische wetten en verordeningen worden eerst in het Frans opgesteld en daarna in (slecht) Nederlands vertaald, wat eigenlijk een schande is en blijft. Buiten het officiële Belgische circuit is niet meer Frans, maar Engels dé wereldtaal, de "lingua franca", geworden. Engels is grammaticaal ook veel eenvoudiger dan Frans, dat niet alleen een heleboel extra leestekens heeft, maar daarenboven een hoop tijden, die in de meeste andere talen niet meer voorkomen: de passé simple en de subjonctifs bv. In de luchtvaart en de informatica, twee troeven voor de toekomst, is het practisch nog alleen Engels dat gebruikt wordt en dat in heel de wereld. Ongeveer één miljard mensen hebben Engels als moedertaal en nog eens een miljard gebruiken ze als tweede taal. Daar kan het Frans niet meer tegenop. Zelfs in de diplomatie, vroeger hét paradepaardje van de Frans taal, wordt ze steeds meer verdrongen door het Engels. Kinderen in Vlaanderen het Frans als tweede taal te blijven opdringen is dan ook een slechte zaak voor hun toekomst. Nu reeds wordt voor vele leuke jobs gevraagd dat men Engels als moedertaal zou hebben, wat ook een discriminatie is, maar wat voor vele Vlaamse kinderen een hinderpaal in hun carrière zal vormen als ze verplicht worden eerst Frans te moeten leren, wat ze meestal zelf niet willen. Een andere reden om Frans niet meer als tweede taal te leren is, dat de Walen ook niet voor het Nederlands kiezen maar de keuze hebben een andere tweede taal te leren en dat is dan ook meestal Engels. --- In de marge van bovenstaande nog een leuke, echt gebeurde mop uit de tijd van Charles De Gaulle: Tijdens zijn eerste statiebezoek aan Frankrijk had President John Kennedy zijn vrouw bij, Jacqueline Bouvier, die van Franse afkomst was. Toen ze uit het vliegtuig stapten en door "Grand Charles" begroet werden, zei de first lady in het Frans tot de president: "Mijn grootouders waren Fransen". Waarop De Gaulle, die nooit om een antwoord verlegen zat, antwoordde: "De mijne ook"!
Voor mensen die nog echt geïnteresseerd zijn in sport, is bij de topsport nog weinig interessants te beleven. Of het nu voetbal, wielrennen, formula 1 of iets anders is, van zodra het woord "topsport" gevallen is, praat men bijna uitsluitend nog over centen. Een dieptepunt was vorig weekeinde de Formula 1 race in Indianapolis, USA, waar waarschijnlijk de laatste race in dat land zal gereden zijn. Ook de soap rond Tron Sollied bij Brugge is een triestige zaak. Persoonlijk heb ik die Sollied trouwens altijd een triestige figuur gevonden. Iemand uit een land waar men een Germaanse taal spreekt (Noorwegen), die zeven jaar in Vlaanderen verblijft en nog steeds geen fatsoenlijk Nederlands spreekt, is voor mij een dommerik (zijn Engels is trouwens al niet veel beter). Hét dieptepunt voor mij persoonlijk is de afgang van S.K. Lierse. Lierse was al sinds enkele decennia dé leverancier van talent van eigen bodem. Er is zo goed als geen eerste klasse club die geen ex-Lierse speler in dienst heeft (of had) en dan tellen we de velen die in het buitenland spelen niet eens mee. Om er maar enkele op te noemen: Jan Ceulemans, Dany Verlinden, Gert Verheyen, Nico Vandekerkhof, Hoefkens, Cavens, Hagedoren, Huysmans, Huyseghems, Stijn Janssen, Bob Peeters en ga zo maar door, het zijn er tientallen. Op een gegeven ogenblik kreeg het Lierse bestuur het idee een nieuwe, grote, dure tribune te bouwen. Toen is de miserie begonnen. Voorzitter Gaston Vets, die zelf zo'n 700.000 euro eigen kapitaal in de club pompte, moest allerlei kunstgrepen uithalen om de club financieel boven water te houden. Zijn laatste zet was de zaak door te geven aan een nieuwe privé investeerder, een zekere Theyskens, die liefst 3 millioen euro in de verlieslatende club stak en daarmee de controle ervan overnam. Tot daartoe leek alles prima. Tot nu blijkt dat die mijnheer Theyskens natuurlijk ook appelen voor zijn geld wil, lees Lierse hogerop wil brengen (topsport) en dan nog maar eens in dezelfde ziekte vervallen is van zoveel omhoog gevallen zakenlui die denken iets van sport te kennen: buitenlanders kopen! Sinds het einde van vorig seizoen heeft de man al acht nieuwe spelers aangeworven: twee Kroaten, twee Brazilianen, een Colombiaan, een Algerijn, een Oekraïner en een Fransman. Dat voor een club die zich ooit de "trots van Vlaanderen" en er prat op ging zowat de beste jeugdwerking van het Belgisch voetbal in huis te hebben. Arme trainer die van zo'n hutsekluts een ploeg moet maken die potten moet breken. Arm Vlaanderen dat zijn eigen talent laat verloren gaan o.w.v. de moneten. Arm België dat niet voor niets internationaal niets meer voorstelt. Waar moet men getalenteerde eigen spelers gaan vinden als ze in de thuisploegen geen kans meer krijgen, zoals trouwens Aimé Antheunis het zelf ook reeds verwoord heeft.
Naar aanleiding van het voorstel van Vlaams mobiliteitsminister Kathleen Van Brempt over een maximumsnelheid van 80 km/uur voor vrachtwagens, is er nog maar eens een discussie op gang gekomen over het verkeer op de Belgische wegen. Ik ga me niet uitspreken of dat verlagen van 90 naar 80 km/uur nu al dan niet veel problemen gaat oplossen. Persoonlijk denk ik eerder van niet. Wie gaat dat allemaal in 't oog moeten houden? Verder is het zo in dit land dat er veel te veel wetten zijn. Ondanks Van Quickenborne en zijn lovenswaardige inspanningen raken we er niet vanaf, gewoon omdat er veel sneller nieuwe wetten bijkomen dan er oude kunnen worden afgeschaft. De oorzaak van het teveel aan wetten in België is het gevolg van het teveel aan politiekers, die allemaal wel eens willen scoren en waarvan zeker de aanstormende jeugd à la Van Brempt, Bruno Tobback e.a. duidelijke voorbeelden zijn. Het verkeer in België loopt langzaam maar zeker vast. Dat komt o.m. door het centrale knooppunt rond Brussel dat in feite nog een regeling is volgens de regels van de centralisatiepolitiek van de negentiende eeuw. Ook rond Antwerpen, dé industrie- en havenstad van het land, wordt er niets opgelost. Na twee jaar grote miserie door de werken aan de Antwerpse ring, zal die verkeersader eind dit jaar wel in een betere staat verkeren, maar er zal geen extra meter bijgekomen zijn, waardoor de problemen van vóór de werkzaamheden er ook ná die werkzaamheden zullen zijn. Zolang men de Liefkenshoektunnel niet tolvrij maakt, zal van daaruit geen verlichting van de verkeersdrukte komen en zelfs als men hem wel vrij zou maken, is er geen adequate aansluiting naar Gent. Dat geldt trouwens ook voor de aansluiting met de nieuwe Scheldetunnel die Nederland in Zeeland heeft aangelegd. Tenslotte, voor wat Antwerpen betreft, is er niemand meer die nog durft spreken over een doortrekken van de E34 van Ranst naar Kontich, een traject van om en bij de 12 km dat ervoor zou zorgen dat alle verkeer vanuit de Nederlandse regio Noord Brabant, maar ook vanuit de eigen Kempen naar Brussel, Wallonië en Frankrijk, niet meer over de Antwerpse Ring zou moeten passeren. In Wallonië heeft men dan weer geen verstand van wegeniswerken. Nogal wat herstellingen worden er slecht uitgevoerd en moeten om de zoveel jaar weer worden herhaald en anderzijds schijnt men er het woord "planning" nog te moeten uitvinden. Wat anders gedacht van het feit dat men twee jaar na elkaar zowel grote wegeniswerken uitvoert aan zowel de E25 (van Luik naar Bastenaken/Aarlen) als aan de E411 (van Brussel naar Aarlen), zodat er de hele zomer grote verkeersproblemen zijn, die vermeden hadden kunnen worden als men het ene jaar één autosnelweg had gerepareerd en het andere jaar de andere. Kortom, dit land heeft geen verkeersplanning en dat grotendeels door het overaanbod van politiekers. Zoals men in de keuken zegt: "teveel koks bederft het eten".
Wat een referendum al niet teweeg kan brengen! Het is niet voor niets dat politici in het algemeen en de onzen in het bijzonder er allergisch voor zijn. Uitspraken als "Ik weet wat goed is voor de mensen" (Stevaert) en "De mensen snappen dat toch niet" (Dehaene) maken duidelijk dat onze politici denken dat zij en zij alleen het liever voor het zeggen hebben en alles boven de hoofden van hun medeburgers willen beredderen. In België heeft deze mentaliteit zeker te maken met het feit dat men in de politieke wereld er als de dood voor is dat de twee landsgedeelten verschillend zouden stemmen, zoals ze tegenwoordig verschillend reageren op bijna alle mogelijke gebeurtenissen. Het enige officiële referendum dat ooit in België gehouden werd, dat van de koningskwestie, werd gewoon een ramp. De grote Vlaamse meerheid kreeg ook toen zijn zin niet en moest buigen voor het Waalse straatgeweld. Het was een voorbeeld hoe democratie in dit landje (niet) werkt. Europa heeft nu van hetzelfde laken een broek. In tegenstelling tot België hebben de meeste andere landen geen grote problemen met etnische samenstellingen en kan een eventueel kleine minderheid een referendum daar niet doen omkeren. Men zegt nu dat het niet goed gaat met Europa. Daarmee bedoelt men dan in de eerste plaats met politiek Europa. Er is geen reden om aan te nemen dat het met economisch Europa slecht zou gaan. Zolang we de grenzen met elkaar open houden, de euro in stand houden en een vrij verkeer van mensen en handel blijven toelaten, kan elke Europeaan zich verder ontwikkelen zoals hij dat wil. Het politieke Europa was zichzelf echter voorbijgehold en heeft nood aan bezinning, waarbij het zou moeten ontwikkelen in de diepte en niet in oppervlakte. Het was onoverzichtelijk geworden. In dat opzicht gezien is het misschien nog niet zo'n slechte zaak dat Groot Brittanië tijdens de tweede helft van 2005 het voorzitterschap zal waarnemen. De Angelsaksers zien Europa in de eerste plaats als een economische vrije handelszone en zullen trachten allereerst daarin wat orde te scheppen. De opmerking van Blair dat het waanzin is dat de Europese landbouw zevenmaal meer geld krijgt dan onderzoek, ontwikkeling en onderwijs, is iets om over na te denken. Blair mag dan wel een socialist zijn, zijn partij is "over there" baas kunnen blijven omdat het de Thatcher politiek is trouwgebleven, ook op Europees vlak. Hij heeft nu zes maanden de tijd om te laten zien dat er ook een ander Europa kan zijn, een Europa voor de burgers, zonder teveel belastingen en zonder onnodige inmenging in de dagdagelijkse beslommeringen van iedereen. De beste boswachters zijn ex-stropers, zegt men. We zullen zien of dat ook voor Europa gelden zal.
