Over de politieke situatie is er stof tot lezen genoeg dezer dagen. Het wordt dan ook moeilijk iets te schrijven dat al ergens niet geschreven is. Toch zijn er nog altijd mensen die het licht van de zon blijken te loochenen. De beste mop uit de regeringsvormingssoap komt van "De Belgische Unie - Union Belge" (B.U.B.). Dit minuscule samenraapsel van laatste Belgische mohikanen zegt het beu te zijn dat Vlaamse en Franstalige politici zich bezig houden met problemen die "alleen een kleine minderheid van het land aangaan". Dat wordt dan verteld door een groepje van drie man en een paardenkop dat bij de laatste verkiezingen niet eens de 0,2% haalde! Ik kom nog even terug op mijn uitspraak van eergisteren in mijn blog "Armageddon", waarin ik stelde dat we de "oude garde" van het type Decroo, Eyskens, Claes, Dehaene en Co" er beter buiten houden. Daarmee bedoelde ik niet hun ouderdom, maar hun mentaliteit. Zoals de Angelsaksers zeggen: "Age is in the mind, not in the calender". Het zijn de ideeën van deze generatie politici die niet deugen. Zij gaan gewoon uit van het principe dat België steeds opnieuw moet gered worden en de Vlamingen daarvoor telkens bereid moeten zijn een prijs te betalen. Van deze "oude" mentaliteit moeten we definitief af. Enkele dooddoeners van bovenvermelde belgicisten zijn bv, - Dat een splitsing van België Vlaanderen veel geld zal kosten. Precies alsof dat nu niet het geval is: wij betalen reeds zo goed als de hele staatsschuld en geven elk jaar meer dan 12 miljard euro uit die niet serieus besteed worden en soms zelfs misbruikt worden om ons te schaden. - Dat we in een chaos terecht gaan komen. Bélgië is de chaos. De periode, waarin we nu zitten, is een perfect voorbeeld van een chaos. Als men, na een informateur (Reynders), een bemiddelaar (Dehaene), een formateur (Leterme), met tussendoor een koning die op vakantie blijft ondanks de precaire situatie, daarna een koninklijke gezant (Reynders opnieuw) en een nieuwe bemiddelaar (Langendries), nog steeds niet weet wat er staat te gebeuren, is dat geen chaos? Er moet een einde komen aan deze kunstmatige staat. Nog 12 keer slapen en we krijgen een kans daarvoor de aanzet te geven.
Mijn vrouw en ik zijn gisteren een dagje naar Luxemburg geweest. Zij is in Luxemburg-stad geboren. Haar moeder kwam uit Mühlenbach-Eich, een voorstad van Luxemburg. We gaan daar af en toe de familie bezoeken én inkopen doen. Kachkés, quetsch en verse ricotta behoren daarbij steevast tot de aangekochte delicatessen. De Groothertogdommers bevinden zich zo'n beetje in dezelfde positie als de Vlamingen: ook zij moeten zich weren tegen de steeds verder oprukkende taal van de Franse taalimperialisten. Officieel is Letzebürger nog altijd een officiële taal, in werkelijkheid is het daar echter bijna al Frans wat je hoort. Vooral voor de oudere Luxemburgers, die nog steeds hun Moeselfrankisch koesteren, is dit een ergerlijke zaak. Loodgieters, elektriciens e.d. die zij aan huis krijgen en meestal van zuiderse origine zijn, spreken alleen nog Frans en dikwijls verstaan ze elkaar niet meer. Enfin, het gekende verhaal als ge francofonen laat begaan. Een duidelijke les voor ons, Vlamingen, om ons niet verder te laten doen. Dat kunnen we, als we het been stijf houden tot 6 september. Nog 13 keer slapen en dan komt de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde op de agenda van de Kamer. Dan moeten de neuzen geteld worden. Als het Vlaamse front dan nog bestaat, is de splitsing een voldongen feit, zónder er iets voor te betalen. Dat Leterme het niet zou halen wisten we al weken. Ik schreef het al in mijn blog t.g.v. het knutselwerk van Dehaene. Met oranjeblauw kan er hoogstens een regering komen zonder staatshervorming en dat zal niet meer vóór 6 september zijn. Aan de Vlaamse regeringsonderhandelaars om nu op de rem te gaan staan, minstens tot die datum. Wie leeft, zal zien wat er daarna nog staat te gebeuren!
Ik heb het nooit begrepen op die nachtelijke vergaderingen om het even wat. Serieuze zaken, vind ik, kunnen vóór middernacht even goed geregeld worden. Als dat niét kan, is er nog altijd de volgende dag en de dagen daarna. De oranjeblauwe club, die reeds zo'n vier weken vergadert, had er dan ook rustig een dagje meer over kunnen doen. Na een hele nacht palaveren is er trouwens weer niets uit de bus gekomen en dat zal vanmiddag niet anders zijn, als er nóg eens vergaderd wordt. Leterme I zal niet voor morgen zijn. De vraag is alleen nog wat er zal gebeuren the day after. Na zo'n gezichtsverlies kan de man van 800.000 bezwaarlijk nog een ander soort regering vormen of in een andere regering stappen die niét belooft iets te zullen doen richting staatshervorming. Blijft dan alleen over, de kans van een nieuwe paarsgroene regering met een minderheid in Vlaanderen. Het orakel van Brakel hing er vanmorgen al over aan de telefoon op radio 1. Als Vlaams Paars daar in stapt, tekent het wel zijn doodvonnis voor de regionale verkiezingen van 2009. Wat Decroo, Eyskens, Martens, Claes, Dehaene en al die andere oude krokodillen betreft, mensen: laat die er buiten. Die oude garde is niet meer om te bouwen. Zij zit vastgeroest in het Belgique à papa en is niet in staat onafhankelijk Vlaams te denken. Nu er van een nieuwe regering meer dan waarschijnlijk niets in huis komt, lijkt het zo precies alsof de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde het enige struikelblok is. De conditio sine qua non. Wat een larie! B-H/V hoort niet bij het communautair pakket, is een reeds gestemde wet die moet worden uitgevoerd zonder dat daarvoor welke toegevingen ook zullen moeten gedaan worden. Om die splitsting door te voeren hoeft er zelfs geen regering te zijn. Als Brussel-Halle/Vilvoorde niet kan gesplitst worden, dan rest er Vlaanderen maar één alternatief: België zelf splitsen. Op 6 september krijgen we daarvoor een eerste mogelijke aanzet.
De voorzitters van alle francofone partijen zijn dus bijeengekomen op het kantoor van zonnekoning Reynders. Het selecte gezelschap was nog versterkt met enkele bijkomende zwaargewichten, waaronder Vlamingenhaters Onkelinx en Maingain. Na het onderhoud werd er geen officieel communiqué uitgegeven en werd zelfs gesuggereerd, dat er over het communautaire geen standpunten waren ingenomen. We zullen het maar geloven! Het resultaat van het gesprek is wel, dat er op communautaire vlak geen enkele toegeving zal gedaan worden die de tweederde meerderheid nodig heeft. Dat heeft als gevolg dat Leterme in de laatste rechte lijn zit richting crash en hoogstens een regering zal kunnen vormen om de sociaal-economische problemen aan te pakken. Al de rest zal verwezen zal worden naar 2009, wanneer er weer regionale verkiezingen zullen zijn. In werkelijkheid verwijst men dan de staatshervorming naar Sint Juttemis, want na die verkiezingen van 2009 is het helemaal niet zeker dat de politieke kaarten hetzelfde zullen liggen. Daar komt nog bij dat de francofonen tegen die tijd wel zullen verwijzen naar de volgende federale verkiezingen van 2011 en zo blijft men (de Vlaamse) Frederik foppen. Deze keer hebben de Vlaamse partijen echter wel één dikke stok achter de deur: er kunnen geen wettelijke nieuwe verkiezingen gehouden worden alvorens het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde is gesplitst. Dit laatste kan met een normale meerderheid, dus ook Vlamingen tegen Franstaligen. De eerste kans daartoe is bij de opening van het nieuwe parlementaire jaar, op 6 september 2007, wanneer het wetsontwerp tot splitsing ter sprake zal komen (het was al - met een gewone meerderheid - tot hoogdringende behandeling gestemd). Wat er daarna zal gebeuren, is nog koffiedik kijken, maar voor Vlaanderen kan het alleen maar beter worden. --- Om het nog eens over onze Waalse vrienden te hebben: in een interview in De Standaard zegt de oude PSC krokodil Charles-Ferdinand Nothomb, ex-voorzitter van die partij en ex-minister in diverse regeringen, dat Vlamingen en Walen dezelfde cultuur hebben. Om dat te staven zegt hij, dat Vlamingen zich opwinden over de schandalen in Charleroi, maar dat niet zullen doen om identieke schandalen in het buitenland. De ouwe heer vergeet hierbij, dat het in Charleroi gaat om centen van de Vlamingen zelf.
L'argent des Flamands fait la guerre en Wallonie...
Vandaag komen alle voorzitters van de Franstalige partijen bijeen, waarschijnlijk om een gezamenlijke strategie overeen te komen i.v.m. de aan de gang zijnde gesprekken voor de regeringsvorming en een mogelijke staatshervorming. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en de kans is groot dat de francofonen weer één blok zullen vormen. Aan Vlaamse kant was een frontvorming alleen maar een droombeeld. Bij de huidige regeringsbesprekingen hebben het Vlaamse kartel en de Open VLD tot nu toe wel de gelederen gesloten gehouden en is het te hopen dat deze situatie zal aanhouden. Mocht het straks tot een confrontatie komen over de splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde, dan kan de oranjeblauwe coalitie, of ze dat nu graag heeft of niet, al vast rekenen op de steun van het Vlaams Belang en, misschien, van de SP.a. Of de Groenen al dan niet nestvervuiler blijven spelen is verwaarloosbaar. Een eerste opiniepeiling na de federale verkiezingen heeft immers uitgewezen, dat Groen! weer klappen krijgt en mogelijks in 2009 de kiesdrempel niet zal halen. Vlaanderen kan daar alleen maar wel bij varen. Een opiniepeiling is natuurlijk wat ze is, toch is het merkwaardig dat in deze die vorig weekeinde verscheen in de zondageditie van het Nieuwsblad, de winnaars van 10 juni vooruit blijven gaan en (ex?) Paars achteruit. Daarbij enkele kanttekeningen: - Het Vlaamse kartel blijft krediet krijgen, al was het maar o.w.v. de absoluut negatieve obstructie vanwege de Franstaligen. Die zien hun heil alleen maar in een tegenovergestelde staatshervorming waarbij de federale staat sterker zou worden. Zeg maar, het project Verhofstadt. Het is niet voor niks dat het gemeenteraadslid uit Gent zo populair blijft ten zuiden van de taalgrens. - Het Vlaams Belang haalt de kiezers terug die in 2004 regionaal voor rechts stemden en op 10 juni federaal niet. - Dat de Open VLD weer klappen krijgt, ondanks het feit dat de partij (tot hier toe althans) toch solidair bleef met het Vlaamse kartel, is uit te leggen door de vlucht van een deel van het conservatieve blauwe kiespubliek. Dat was het niet eens met de linkse politiek van Verhofstadt, maar koos - met de dood in 't hart - toch liberaal omdat ze niet geloofde in het succes van de Lijst Dedecker. Nu die toch is doorgebroken, gaan die mensen voor "Deckerke" kiezen. - De SP.a blijft verliezen omdat ze nog steeds niet bekomen lijkt van de opdonder van 10 juni. - Groen tenslotte graaft zijn eigen graf. Het moet zijn stemmen halen bij het Vlaamse kiespubliek, maar blijft die eigen mensen een mes in de rug steken bij elke communautaire confrontatie. Zo iets kan men niet ongestraft blijven doen. Het is dan ook te hopen dat het groene zootje in 2009 opnieuw uit hun zetels wordt gewipt, ditmaal uit die van het Vlaamse parlement. Enfin, één Vlaams front behoort eindelijk tot de mogelijkheden. Laat ons hopen dat het zo ook zal gaan, dan is nog alles mogelijk.
Over Pim Fortuyn is het laatste woord nog niet gezegd noch geschreven, zeker niet in Nederland. Er zijn al een hele rist boeken over hem verschenen. Het laatste in de reeks is dat van kunstenares Ine Veen en is het lijvigste tot nu toe (meer dan 400 bladzijden). Eigenaardig genoeg wordt het boek niet of nauwelijks vermeld in de politiek correcte media en daarvoor zal wel een reden zijn. Ine Veen schrijft nl, een geheim politierapport over de moord op Fortuyn te hebben, waaruit blijkt dat Pim getroffen werd door vijf kogels ... uit twee verschillende wapens. Daarop verder gaande zegt ze, dat er dus twee schutters waren: de bekende milieufundamentalist Volkert van de Graaf én een Libanese huurmoordenaar met de naam Abu Fatah. Het zouden de kogels van deze laatste zijn die Fortuyn dodelijk troffen. Ine Veen houdt het daar niet bij. Ze beweert, dat de Libanees daarna onder politiebegeleiding in allerijl naar de luchthaven van Schiphol werd gebracht. Dat laatste houdt in, dat er wel degelijk een komplot zou geweest zijn om Fortuyn te vermoorden en dat Paars, toen aan het bewind in Nederland, daarin een rol zou gespeeld hebben. De vraag is natuurlijk, wat er allemaal van waar is. De naam van de zgz huurmoordenaar zal wel niet kloppen. Voor zover ik er wat van ken, betekent "Abu" zoveel als vader(tje) en iedereen weet dat Fatah een politieke groepering bij de de PLO is. Feit is natuurlijk wel, dat het boek van Ine Veen niet verboden wordt en dat er tegen haar tot nu toe geen enkele klacht is neergelegd. Een reden, waarom de media zwijgen, zou ook kunnen zijn omdat deze nooit inzage kregen in het technisch rapport over de moord en Ine Veen blijkbaar wel. De vraag is nu, hoe lang Geert Wilders, de rechtse luis in het vel van politiek correct Nederland, nog gaat wachten om er zelf achteraan te gaan. Als hij geen schrik heeft te stellen, dat men de koran zou verbieden, moet het uitdiepen van de moord op zijn politieke geestelijke vader geen problemen opleveren. Ine Veen vergelijkt de moord alvast met die op John Kennedy, waarover men ook niet uitgepraat geraakt.
P.S. Voor de geïnteresseerden: het boek heet "Moord namens de Kroon? Het ultieme leven van Pim Fortuyn" (Soesterberg, Aspekt 2007.III., 24,9 euro ISBN 978 9059 1155 45).
Yves Leterme is ontgoocheld. De grote overwinnaar van de laatste federale verkiezingen krijgt zijn Belgische mecano niet in elkaar geknutseld. Walen en Vlamingen begrijpen elkaar niet (meer). Dat is geen verrassing, dat is al lang het geval. Als men ten noorden en ten zuiden van de taalgrens met totaal tegengesteld programma's de verkiezingen wint, dan is daar geen overeenkomst uit te brouwen. Dit is niets nieuw, dat was vroeger ook meestal zo. Wat er vroeger ná de verkiezingen gebeurde, was dat Vlaanderen nog maar eens (met de dood in het hart) toegaf. Dat kan nu niet meer. Door een groot deel van het kiesprogramma van het Vlaams Belang over te nemen, heeft het kartel CD&N/N-VA het zichzelf onmogelijk gemaakt daarop nog terug te kunnen komen. Dewinter en Co moeten nu heerlijk in hun baardje lachen en ze hebben nog gelijk ook. Anderzijds is nu ook duidelijk gebleken, dat de reden waarom het francofone gedeelte van dit land mordicus achter België blijft staan, te zoeken is in het feit dat het weet zelf niet in staat te zijn de eigen regio fatsoenlijk te beheren. Zonder Vlaams geld is francofoon België een lege doos. Nu Leterme, na vier weken oh zo voorzichtig tasten, tot het besluit moest komen dat de mayonaise inderdaad niet werkt, is hij maar gaan uithuilen bij Albert II, die hij nu tot een soort part time informateur heeft benoemd. Eigenlijk is dat te raden gaan bij de duivel, want het koningshuis is niet Vlaamsgezind en is zelf één van de reden waarom dit kunstmatig land zo ingewikkeld is geworden dat een kat er haar jongen niet meer in terugvindt. Als er geen nieuwe regering komt, zoals men halvelings kan verwachten, dan is er voor de Vlaamse partijen nog één zaak te doen: als het parlement weer bijeenkomt in september, staat de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde op de agenda. Daarvoor is geen staatshervorming nodig, ook geen tweederde meerderheid. Juist zoals men vóór het reces het Kamerbureau en de quaestoren heeft gestemd, Vlamingen tegen Walen, met een eenvoudige meerderheid, zo kan men dat ook doen met de splitsing van B-H/V. Dat wordt het even wachten op de reactie van de Franstaligen en zullen we waarschijnlijk heel dicht staan bij een splitsing van het hele belgikske. Het wordt helemaal nikske.
P.S. Deze week stond er op een gegeven ogenblik aan de poort van Hertoginnedal een eenzame betoger met een sandwichbord, waarop duidelijk vermeld stond: "De republiek Vlaanderen" en daarnaast "La république walonne". Moedige mens die dat daar kwam verkopen.
We hebben het allemaal al wel eens meegemaakt: onze zgz officiële media durven wel eens een loopje met de waarheid nemen of - wat nog het meest voorkomt - een deel van het verhaal niet vertellen. De doorsnee Vlaming heeft ondertussen al geleerd tussen de lijnen te lezen. Zo weet iedereen, die zijn hoofd aan de binnenkant gebruikt, dat het woord "jongeren" bijna altijd slaat op allochtonen en dat een "Antwerpenaar" of "Gentenaar", die hoogstens met zijn initialen wordt vermeld, wel van dezelfde origine zal zijn. Voor enquêtes en economisch-sociale berichten die uitpakken met percentages over heel België, weet de Vlaming dat die meer dan waarschijnlijk grondig verschillen naargelang het landsgedeelte. Dat werd nog eens duidelijk in de verhalen over het ziekteverzuim bij de Belgische Post. De Waalse postmedewerker, schrijft men, is gemiddeld 29,43 dagen per jaar ziek, "in Vlaanderen ligt dat cijfer iets lager". Men zegt er wel niet bij "hoeveel lager". Wel, in procenten uitgedrukt, ligt het Waalse ziekteverzuim rond de 14%, het Vlaamse rond de 6%. Dat blijkt niet vermeld te mogen worden door de politiek correcte media, ook niet door radio en TV, die nochtans met het geld van alle burgers gefinancierd wordt. Recentelijk stond er nog in de kranten, dat de "Belgen" vorig jaar voor 312 miljoen euro aan verkeersboetes hebben betaald. Ook dat klopt niet: het zijn hoofdzakelijk de Vlamingen die dat betaald hebben. In Wallonië staan amper flitspalen, laat staan dat ze werken en - in dat laatste geval - dat de boetes daar ook daadwerkelijk worden geïnd. Het is niet voor niets dat de Franstaligen het federale België in zijn huidige toestand willen bewaren... Dé clou is echter het geval Majacarga, de Ecuadoriaanse vrouw die, samen met haar dochter van elf, bijna werd uitgewezen omdat ze al vier jaar illegaal hier verblijft en niet eens een aanvraag tot legalisatie had aangevraagd. De vrouw kreeg in het gesloten opvangcentrum het bezoek van de Ecuadoriaanse president Correa en zijn (Waalse) vrouw en protesteerden tegen wat zij "gestapo praktijken" noemden. Nu blijkt dat de heer Correa en zijn Anne Malherbe een riante villa hebben staan in Dilbeek, waar Ana Majacarga ... poetsvrouw was! M.a.w. de heer president van Nicaragua had een poetsvrouw in 't zwart en dreigde die nu kwijt te spelen! Onze politiek correcte media hebben dagen over de zaak Cajamarca geschreven, in de kranten bladzijden vol, maar dat verhaaltje over de kuisvrouw ben ik nergens tegengekomen. Het zal weer welaan mij liggen, zeker?
"Usque tandem?" heeft niets te maken met fietsen. Het is de aanvang van een redevoering die Cicero in het oude Rome wereldberoemd zou maken: Usque tandem Catalina abutere patientia nostra? (hoelang nog, Catalina, zul je ons geduld misbruiken?). Vervang Catalina door Maingain en we zitten op Hertoginnedal. Daar zit de situatie muurvast. Zoals ik stelde lang vóór de verkiezingen van 10 juni ll is het voor de Vlamingen beter dat er geen nieuwe federale regering komt dan dat er een zou komen die weer eens, voor de zoveelste keer, zou gaan geven en toegeven. België blijft alleen nog bestaan op het geduld van de Vlamingen. Dat het zover is kunnen komen, is niet de schuld van Leterme, maar van alle traditionele partijen, de oude CVP en de vroegere Volksunie inbegrepen. Zij hebben de francofonen in het verleden zoveel voordelen gegeven, dat die nu inderdaad geen vragende partij meer zijn, maar integendeel eisen gaan stellen die Vlaanderen nooit kan aanvaarden. Aan de grenzen van Vlaanderen en Brussel wordt niet geraakt. Wat er nu nog moet gebeuren, is gewoon afwachten tot het parlementaire jaar begint, de splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde op de agenda plaatsen en goedkeuren met een eenvoudige, Vlaamse meerderheid (zoals dat is gebeurd met de aanstelling van het vast Kamerbureau en de quaestoren. De eis tot de splitsing was zelfs niet eens inbegrepen in de 25 communautaire aanspraken van de Vlaamse onderhandelaars op Hertoginnedal. Eens de splitsing goedgekeurd, zullen we zien wat er zal gebeuren. Het woord is dan aan de Franstaligen. Als die blijven doordrammen, kan fase twee in actie treden: Vlaanderen roept dan zijn onafhankelijkheid uit. Wat trouwens Cicero betreft, die won tenslotte het pleit. Laat Vlaanderen hetzelfde doen!
Rond deze tijd, één jaar geleden, werd Fidel Castro, de dictator van Cuba, 80 jaar. Men wou dat groots gaan vieren, maar daarvan is toen niets in huis gekomen, toen de man even daarvoor erg ziek werd en een zware maag en darmoperatie diende te ondergaan. Men vreesde zelfs voor zijn leven. El lider máximo leeft nog steeds, maar loopt er meestal bij in een soort pyjama en heeft wel de macht afgestaan aan zijn vijf jaar jongere broer Raúl. Met de komst van Raúl had men gehoopt op een opening in de Cubaanse politiek. Die is er niet gekomen. De partij is een lege doos, uit het parlement komt nog steeds geen enkele dissidente noot. Men houdt zijn bek, alhoewel iedereen weet dat het niet goed gaat. Tot zelfs in de hoogste kringen heeft men in elke familie wel iemand die het land ontvlucht is of in de gevangenis zit omwille van een afwijkend idee. Het Castrisme heeft iedereen in de armoede gestort. De auto's die er rond rijden zijn nog van vóór de Castro opstand. De productie van tabak en suiker staan nog steeds op hetzelfde peil als 100 jaar geleden. Zelfs wie een universitair diploma behaald heeft, geraakt niet uit de miserie. Ongelooflijk, dat zo iets nog gebeurt in de 21ste eeuw, veertien jaar na de ineenstorting van de Sovjet Unie. Ook de Cubanen weten dat de Oost-Europese landen, vrij van het communistische juk sinds 1989, zich stilaan aan het opwerken zijn. Ze weten dat zelfs Chinezen en Vietnamezen de vrij markt een kans geven en er beter van worden. Ze weten dat in verscheidene vroegere landen van het Oostblok de oude communistische partijen zich hebben omgevormd tot meer gematigde linkse groeperingen en er in enkele landen zelfs terug mee in de regering zitten. Maar Cuba blijft vasthouden aan een systeem, dat in de twintigste eeuw verantwoordelijk is geweest voor zo'n 100 miljoen doden en dat toen een derde van de wereld geterroriseerd heeft. Dat het daarin lukt, heeft te maken met twee zaken: - het feit dat het, na het afhaken van de Sovjet Unie, zijn brandstof bijna gratis krijgt van Hugo Chavéz, die andere gek die nog veel miserie zal brengen in Zuid-Amerika; - de buitenlandse valuta die westerse, hoofdzakelijk Europese toeristen het land binnenbrengen. We kunnen dan ook rustig stellen dat het onmenselijke regime op Cuba, dat daar al meer dan 50 jaar stand houdt (een unicum in de westerse wereld), mede in leven wordt gehouden door onze eigen "democraten", die er naartoe gaan om goedkoop op vakantie te kunnen gaan. Een triestige zaak. Cuba libre is nog niet voor morgen.
Uit een studie van de universiteiten UGent en ULB blijkt, dat de gezondheidstoestand van onze zuiderburen er niet beter op wordt. Walen leven gemiddeld al minder lang dan Vlamingen en ook die kloof schijnt te vergroten, alle Belgisch vendelzwaaien ten spijt. In het bijzonder is er een vergelijking gemaakt tussen Charleroi en gent, twee steden met ± hetzelfde aantal inwoners. In de jaren tachtig was dat al eens gebeurd en nu dus herhaald. Het resultaat is dat bv de gevallen van acute hartaanvallen in het Gentse met de helft zijn gedaald en in de fraudestad bij uitstek slechts zeer lichtjes, zodat men in Charleroi eens zoveel kans loopt op zo'n hartaanval als in Gent. Redenen voor de verslechtering van de gezondheidstoestand in Wallonië zijn officieel, dat men er minder gezond eet (meer vet, meer boter) en meer rookt en drinkt, maar de officieuze oorzaak is dat het grotendeels komt door de grote werkloosheid. Mensen die werkloos zijn hebben meer tijd om zich te vervelen en gaan dan inderdaad meer roken, eten en drinken. Een oplossing zou dan kunnen zijn ervoor te zorgen dat onze Waaltjes eens wat meer zouden gaan werken. Het gaat trouwens niet alleen om Charleroi, maar om heel Henegouwen en Luik. Het is te gek om los te lopen dat bv in Bergen, de thuisstad van burgemeester Di Rupo, er een werkloosheidspercentage is van liefst 28%. Eén van de Vlaamse eisen bij de aan de gang zijnde besprekingen voor een oranjeblauwe federale regering, is de splitsing van de werkgelegenheidsector, zodat elk gewest zijn eigen noden op zijn eigen manier kan aanpakken. Nationale CAO's zorgen er alleen maar voor dat de Walen steeds meer terrein verliezen. Ze krijgen dan immers eenzelfde loon als de Vlamingen, maar hebben dooreengenomen een lager rendement waardoor ze zichzelf uit de markt prijzen. Zolang de francofone gesprekspartners op Hertoginnedal ook deze tegen de oplossing voor deze problematiek "non" blijven zeggen, zorgen ze er in feite mee voor dat de levensverwachting van heel wat Walen er niet op zal verbeteren.
Buiten de linkse filosoof Drèze, is Madame "non" van het CDH bij de onderhandelingen op Hertoginnedal ook steeds vergezeld van volksvertegenwoordiger en advocaat Melchior Wathelet Jr, zoon van een vader met dezelfde naam: Melchior Wathelet Sr, die in een regering Martens in het nieuws kwam als minister van Justitie, omdat hij Dutroux vervroegd had vrijgelaten en dus onrechtstreeks mede verantwoordelijk werd geacht voor de moorden die ons land zouden schokken. Watelet Sr werd stilletjes afgevoerd en weggepromoveerd tot rechter bij het Europees Hof van Justitie. In centen gesproken, was dit een bevordering. Ons kent ons, weet je wel. Het CDH, dat toen nog PSC heette, had trouwens al eens een andere minister die had moeten opstappen, maar het niet deed, nl de adellijke Nothomb na het Heizeldrama van 1985. De nummer één in het PSC blunderboek is echter Philippe Maystadt, minister van Financiën in de laatste regering Martens. Die slaagde erin de staatskas 571 miljoen euro te doen verliezen door met geld van die kas te speculeren op sterke en zwakke munten. De man had toen nog niet door, dat ge ook geld kunt toveren met het verkopen en terugleasen van overheidsgebouwen en het kapen van pensioenfondsen, zoals ti-ta-tovenaar Vande Lanotte dat zo briljant uitvond onder Verhofstadt I en de moeder van Billie dat voorzette onder Verhofstadt II. Ondanks het feit dat Maystadt, zonder enig medeweten van het parlement, zomaar het geld van de Staat verkwanselde, heeft hem zelf dat nooit een cent gekost. Ook hij werd "gedepanneerd" met als troostprijs de post van voorzitter van de Europese Investeringsbank. Misschien kan een volgende minister van Financiën (waarom weer niet van het CDH?) het eens proberen via Euromillions?
Het is niet alleen in het voetbal dat België flink achteruit gaat, ook economisch gesproken zitten we niet meer in de kopgroep. Dat blijkt uit een studie van de KBC. Daarin staat wel dat onze economie nog even snel groeit als het Europese gemiddelde, maar dat die groei een pak banen minder oplevert dan datzelfde gemiddelde (154.000 minder in de laatste tien jaar). Dat alles na acht jaar inspanningen van Verhofstadt en Co die van België een "actieve welvaartsstaat" zouden maken... Sinds de invoering van de loonnorm in 1996 zijn de loonkosten per werknemer hier 6,2% meer gestegen dan in de buurlanden. Kenmerkend daarbij is, dat het deze keer niét komt van loonstijgingen, maar door het feit dat de landen rondom om, Duitsland en Nederland op kop, een strakkere loonmatiging hebben gekend. In Duitsland bv zijn de werknemers in heel wat grote bedrijven langer gaan werken voor hetzelfde loon. Bij ons is dat, bij mijn weten, alleen gebeurd bij VW-Vorst, nu Audi-Brussel. De geroemde Belgische productiviteit (die in feite uitsluitend een Vlaamse productiviteit was), lijkt te zijn stilgevallen. Aan alles zijn grenzen. België verliest 25% op de internationale exportmarkten. En dat is nog niet alles. Zo is België het enige land, waar nog een index bestaat, een van de weinige landen waar men nog dertiende maanden uitkeert (soms zelfs veertiende maanden!), waar feestdagen die in het weekeinde vallen gerecupereerd kunnen worden. Nergens staan de vakbonden zo sterk als hier. In Nederland, waar de syndicaten wel een rechtspersoonlijkheid hebben, is het FNV recentelijk veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 16 miljoen euro, omdat machines beschadigd werden tijdens het lamleggen van een productielijn. In België kan men een luchthaven lamleggen zonder daarvoor verantwoordelijkheid te moeten afleggen. Verder is er geen enkel land waar de mensen zo vroeg met pensioen gaan. Tenslotte is er de scheeftrekking van onze economie door de tweespalt Vlaanderen/Wallonië. Om daaraan een einde te maken en beide landsgedeelten aan hun eigen tempo te laten werken is er o.m. een staatshervorming nodig. Zoals iedereen kan zien, is die nog zeer ver af. Men is al blij, dat men op Hertoginnedal blijft praten. Hoe het verder ook evolueert, als men daar niets aan doet, eindigt dit land achteraan in het peloton, misschien wel in de bezemwagen.
Freddy Thielemans, voorzitter van het continuë Brusselse feestcomité, ook wel eens gemeenteraad genoemd, PS-burgemeester en dus democraat, heeft een betoging verboden die was aangevraagd door de overkoepelende Europese organisatie "Stop the Islamisation of Europe" (SIOE). Als reden voor de weigering, zegt hij dat hij vreest voor tegenmanifestaties van de plaatselijke moslims. Die zijn nl zo talrijk in Broekzele, dat de kans bestaat dat ze er binnen enkele generaties de meerderheid van de bevolking gaan uitmaken (in sommige deelgemeenten is het al zover). Kenschetsend daarbij is, dat de naam Mohammed de meest voorkomende jongensnaam is bij de pasgeborenen in Brussel. Betogingen vóór de Islam, zoals vorig jaar bv die tegen de Mohammed spotprenten, mocht wél, want toen was er géén gevaar voor tegenbetogingen. Het is inderdaad zo dat, steeds als er rechtse betogingen gepland worden, links (of in dit geval de moslims) gaan tegenbetogen en dat men altijd veel meer problemen heeft met de tegenbetogers dan met de betogers zelf. Dat is een klassiek gegeven, maar geen reden om een betoging te verbieden. Om het op zijn Brussels te zeggen: "Da is grute ziever". Die van Broekzele zijn broekschijters geworden! De SIOE-betoging was trouwens niet gepland als een betoging van rechtse partijen. Er was zelf uitdrukkelijke gevraagd alle partijvlaggen en extremistische symbolen thuis te laten en alleen op te stappen met nationale vlaggen. De promotor van de mars is een zekere Udo Ulfkotte, een Duitser, maar niet de eerste de beste. De man heeft vijftien jaar in islamitische landen gewoond en weet dus waarover hij spreekt. Ulfkotte is een veiligheidsspecialist en vroegere correspondent van de Frankfurter Allgemeine Zeitung. De Deense groepering die meedoet, kant zich tegen élk totalitair regime, zowel communisme, nazisme als wat zij noemt "islamfacisme". --- In de marge van bovenste nog dit: men heeft de gewoonte het schorem dat rondloopt met kale knikkers, lederen jassen en extremistische symbolen, "neonazi's" te noemen. Dat is gewoon een scheldwoord geworden, zoals ook het woord fascist dat nu is. Ik denk dat Hitler, mocht hij in zijn tijd dat volkje zijn tegengekomen, ze mee naar de concentratiekampen had gestuurd!
Voor zover er al een nieuwe regering komt, zal er nog een hartelijk woordje over het gebruik van kernenergie gesproken worden. Als het van oranjeblauw afhangt, wordt de uitstap in elk geval uitgesteld. Het is trouwens niet meer dan logisch, als men de Kyoto-norm wil halen en tegelijkertijd de elektriciteit betaalbaar wil houden. Centraal in de huidige bespreking over kernenergie staat het rapport van de zgn "commissie Energie 2030". Voorzitter van die commissie is professor William D'Haeseleer, burgerlijk elektrotechnisch werktuigkundig ingenieur én burgerlijk ingenieur in de kernwetenschappen. De man weet dus waarover hij praat en heeft de moed een kat een kat te noemen. Om te beginnen heeft D'Haeseleer zijn rapport pas ná de verkiezingen van 10 juni gepresenteerd, dit met de duidelijke boodschap dat het verslag zelf feitelijk niets met politiek maar alles met economie en financiën te maken heeft. D'Haeseleer stelt, dat zonder het verdere verlengde gebruik van de bestaande kernreactoren, de elektriciteit in ons land onbetaalbaar wordt, zeker als alle aangekondigde plannen voor bijkomende hernieuwbare energieproductie worden verwezenlijkt. Groene stroom kost driemaal zoveel als een traditionele stroomcentrale en nog veel keren meer dan een kerncentrale. Voor wat de veiligheid betreft, stelt D'Haeseleer dat er geen sector is die het beheer en het opslaan van zijn afval zo goed onder controle heeft als de nucleaire industrie. Alhoewel het lang duurt vóór de radioactiviteit verdwijnt, duurt dit nog veel langer bij vele andere stoffen, zoals bv zware metalen die eeuwig toxisch blijven, maar waarover men de milieu apostelen nooit iets hoort zeggen. Het hoog radioactief afval bedraagt in België rond de 100 gram per inwoner per jaar. Dat is het gewicht van een potje yoghurt, maar dan veel kleiner in volume. Het laag radioactief afval, zegt D'Haeseleer, is verwaarloosbaar. Dat mogen ze gerust in mijn tuin komen bergen! In heel de discussie rond de kernenergie is er nog één heikel punt. Men zal een geheel nieuwe wet moeten maken die ervoor zal zorgen dat er morgen geen nieuwe regering komt die alles weer eens terugdraait. Als dat gebeurt, riskeert de kostprijs van de elektriciteit in ons land anderhalve tot twee keer hoger te komen liggen en daar zal niemand blij om zijn. Moedig mens, die D'Haeseleer. Hopelijk luistert men naar zijn wijze woorden.
Zoals ik al meteen na de verkiezingen van 10 juni meldde, zullen er nog vele lijken uit de paarse kast vallen. Dan heb ik het nog niet over de vele blunders bij Justitie en Financiën. Wat dit laatste betreft, gaat men er bij de besprekingen over de federale regeringsvorming van uit, dat het klopt wat Reynders zegt. Dit doet men alleen om de blauwen niet voor het hoofd te stoten, want de meeste insiders zijn er stilletjes van overtuigd dat de laatste begroting niét klopt, ook niet als men de sale/lease operaties van overheidsgebouwen en het kapen van pensioenfondsen er aftrekt. Officieus zit men dan al aan een verschil van 0,5% ofte anderhalf miljard euro, maar dat zou wel eens heel wat meer kunnen zijn. Het volgende schandaal uit het roemrijke paarse tijdperk is, dat men verzuimd heeft de strategische olievoorraden voor ons land op peil te houden. Elk land heeft de internationale verplichting om een olievoorraad te hebben van minstens 90 dagen en het België van Verhofstadt heeft dat niet. Als gevolg daarvan moet die leemte nu worden aangevuld en is het overheidsbedrijf, dat die verplichte voorraden moet aankopen (Alpetra genaamd) verplicht 800 miljoen euro te gaan lenen om de komende vijf jaar een voorraad aan te leggen van 1,85 miljoen ton (!) diesel, kerosine en stookolie. Een zekere Luc Debeys, financieel directeur van dat Alpetra, vindt dat allemaal niet zo erg. Zal wel, het gebeurt immers met de centen van de belastingbetaler. Als hij dat geld krijgt, staat hij trouwens voor enkele nog grotere problemen: - De stookolieprijs staat momenteel op zijn bijna hoogste quotering. Had België zijn voorraden tijdig bijgevuld, was dat voor de staat veel goedkoper geweest. - Door de speculatie op de brandstofprijzen heeft de privé gedaan wat de staat niet deed: genoeg voorraad opgeslagen. Als gevolg daarvan vindt de staat, zelfs al zou ze morgen de brandstoffen hebben, geen beschikbare opslagruimte meer. "Regeren is vooruitzien", werd mij vroeger wijsgemaakt. dat gold blijkbaar niet voor het verlichte team van Guy en Freya. --- Nog een miskleun van Paars was het bericht dat de wapenwet, destijds in 24 uur door het parlement gejaagd, al een eerste keer is "aangepast" en wat blijkt nu? Een deel van de ingeleverde wapens had men feitelijk, volgens de nieuwe aanpassing, niet moeten inleveren, omdat ze waardevol was als verzamelstuk of antiek. De meeste van de ingeleverde wapens blijken ondertussen echter reeds vernietigd te zijn zodat de mensen die de wet gehoorzaamd hebben, nu verplicht kunnen zijn de staat een vordering aan zijn broek te lappen om hun wapen terug te krijgen of vergoed te worden indien het reeds vernietigd werd. Belgenmop nummer zoveel!
In een vorig leven bestond er in francofoon België een christelijke partij, de PSC, die nauw samenwerkte met haar Vlaamse evenknie, de CVP. De voornaamste reden daarvan was, dat de PSC, hoe klein ook, steeds mee kon profiteren van de overmacht van de Vlaamse vleugel en zo steeds ministers en staatssecretarissen kon leveren in de federale regering. Op een gegeven ogenblik was Gérard Duprez voorzitter van de PSC en stelde die voor de partij te vernieuwen. Als opvolger voor hemzelf schoof hij een zekere Joëlle Milquet naar voor, een jonge, niet onaantrekkelijke vrouw uit het Brusselse. Oude krokodil Notomb was het daarmee niet eens. De wissel ging niet door, Notomb werd voorzitter en Duprez stichtte een eigen beweging die daarna overliep naar de Waalse liberalen. Hij werd ervoor bedankt met een dikbetaald zitje in het Europees parlement. Notomb moest later toch het onderspit delven in zijn eigen partij en liet tenslotte het voorzitterschap toch aan Milquet. Sindsdien is er heel wat veranderd. Milquet veranderde de naam van de partij en schrapte de "C" van "chrétien". Het werd nu CDH, centre démocratique humaine. Nadat het partijtje samen met de CVP in 1999 uit de federale regering werd gegooid, slaagde Milquet erin bij de volgende regionale verkiezingen met haar partij toch in de Waalse deelregering te stappen en daar de plaats in te nemen van het MR, mouvement réformateur, zoals de francofonen liberalen hun partij thans noemen. Om die wissel klaar te spelen had het CHD ervoor gezorgd dat paars-groen de tweederde meerderheid kreeg om het vreemdelingenstemrecht er door te krijgen, dit alles in rechtstreekse aanvaring met de nieuwe CVP, de CD&V dus. Sindsdien werden er bij de Vlaamse christendemocraten duren eden gezworen dat ze dat Milquet en de haren betaald zouden zetten. Welnu, het Vlaamse kartel krijgt nu een enige gelegenheid om Madame "non" op haar plaats te zetten. Van de besprekingen tot de vorming van een nieuwe regering komt toch niets in huis, dat weet zo stilaan iedereen. Na drie weken palaveren is slechts één vierde van Leterme's voorstellen besproken en nog niets, helemaal niets definitief beslist. Milquet ligt de hele tijd dwars en als ze dat eens niet doet, vertelt ze aan de pers iets anders dan wat ze binnenkamers heeft verteld. Het gaat er haar alleen om, Leterme te kelderen en aan te sturen op een tripartite, waarop de Vlamingen niet zitten te wachten. Wat Leterme nu moet doen, vraagt veel meer moed dan het opgeven van zijn functie van minister-president. Hij moet gewoon de hele zaak afblazen en daarbij meteen vertellen, dat zijn kartel niet in een volgende federale regering zal stappen. Het Vlaamse Paars moet dan maar het risico nemen zichzelf helemaal uit te schakelen, want in Vlaanderen heeft het kartel plus het Vlaams Belang én eventueel de Lijst Dedecker een volstrekte meerderheid. De vijf minuten moed, weet ge wel.
Zo'n dertig jaar geleden trok de toenmalige Volksunie naar de verkiezingen met de slogan "Gedaan met geven en toegeven". De partij haalde er de grootste overwinning uit haar nog prille geschiedenis. Het was echter haar hoogtepunt. Wat later nam de Volksunie, onder leiding van Schiltz (het kan niet genoeg gezegd worden) deel aan de besprekingen van Hertoginnedal en deed het daar het tegenovergestelde van wat ze vóór de verkiezingen had beloofd. Het gevolg kennen we: de rechtervleugel van de partij, onder leiding van Karel Dillen en Lode Claes, stapten eruit en stichtten een eigen partij en de erfgenaam ervan, het Vlaams Belang is momenteel de grootste partij van Vlaanderen. We zijn nu bezig aan een tweede Hertoginnedal en, als we niet opletten, gaan wij, Vlamingen, daar weer in de fout. De eerste tekenen liegen er niet om. Met spreekt al niet meer van een splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde, maar van een "ontdubbeling". Mensen, mensen toch: hou er mee op met dat geven en toegeven. Wie in Vlaanderen komt wonen, moet zich hier aanpassen. Dat geldt niet alleen voor Patagoniërs en bosjesmannen, maar ook voor het herrenvolk van bezuiden de taalgrens. In Vlaanderen Vlaams! Er is trouwens één groot verschil met Hertoginnedal 1: toen nam de Vlaamse oppositiepartij deel, nu staat die erbuiten. Vlaanderen heeft nog een reserve om in de strijd te gooien. Daarom nogmaals mijn oproep tot het Vlaams Belang: blijf niet toekijken, moei u ermee, op welke wijze ook. Dit mogelijk nieuwe Belgische akkoord moet bestreden worden met alle middelen, om het met de woorden van Tobback Sr te zeggen. Niet meer wachten tot het weer gebeurd is om daarna te gaan treuren dat het weer niet gelukt is. Laat de klaagmuur aan de joden. Hou ook op met de francofonen alle schuld te geven. Zonder de medewerking van de eigen Vlaamse verkozenen kan het niet. Dat het zover is kunnen komen: de faciliteiten, het Brussels gewest en B-H/V hebben we te danken aan onze eigen politici. Wij zijn de meerderheid in dit land en hebben tot nu toe al meer dan genoeg goede wil getoond. Als Milquet, Maingain en Co "non" blijven zeggen, laat ze dan ter plaatse trappelen. Eens zien hoe lang ze het gaan uithouden.
Ge moet de dag van vandaag echt niet veel van politiek kennen om aan te voelen dat heel de operatie Leterme op een sisser zal uitlopen. Dat is niet meteen de schuld van de formateur, maar wel van de francofone partijen, die op alles wat maar naar het communautaire ruikt, slechts één antwoord hebben: "Jamais". Neem nu de zaak van de NMBS. Daar vraagt Vlaanderen (en niet alleen de CD&V) dat ze ook een vertegenwoordiger in de raad van bestuur zou mogen hebben. Wij, Vlamingen, zijn dan zo goed ook de Waalse regio hun mannetje daarin te gunnen. Het antwoord weer eens: "non". Nu moet men weten, dat 90% van het goederenvervoer en meer dan 75% van het personenvervoer per spoor in dit land Vlaams is. Het is reeds een schande dat het bestaande budget 50/50 verdeeld wordt, waardoor men in Wallonië weer eens met geld kan smijten en Vlaanderen geld tekort heeft. Extra lijnen, zoals die voor de ontsluiting van de Antwerpse haven, die ook een meerwaarde betekenen voor de rest van het land, moeten door Vlaanderen met privé-geld gefinancierd wordt. Een schande tot en met. Als er nu de vraag komt om dan toch één iemand mee in de raad van bestuur van een van die laatste unitaire structuren te krijgen, is het weer van hetzelfde: "non, jamais"! De vakbonden, zeg maar de linksen, moeten er baas kunnen blijven. Simpele ziel Bert Anciaux heeft ook nog eens gesproken. Hij denkt dat alles op te lossen is door met geld over de brug te komen. "Wallonië en Brussel hebben weer geld nodig", zegt Bertje, "daar kunnen we het dan mee oplossen". Van perversiteit gesproken. Werk u maar krom, Vlamingen, op die manier kan België blijven bestaan en verandert er zo goed als niets aan de situatie, buiten hier en daar wat punten en komma's. Er dagen ook weer briefschrijvers op, die zeggen dat een splitsing van België de Vlamingen veel geld zal kosten. En dan? Dat is nu toch ook het geval. Het is Vlaanderen dat ook nu de Belgische staatsschuld betaalt. Dat is een van de redenen, waarom de transfers zo hoog blijven oplopen. Er is voor Vlaanderen maar één oplossing: ophouden met België, misschien in eerste instantie nog via een confederalisme, maar op lange termijn de onafhankelijkheid. Als dat geld moet kosten dan zij dat zo. Het zal ons, zeker op lange termijn, niet meer kosten dan wat we zullen betalen als we verder blijven aanmodderen zoals we nu bezig zijn. Wallonië wordt dan meer dan ooit het land van nooit. Ze zullen het aan zichzelf te danken hebben.
In de beurswereld is er (alweer) paniek. Het zat er al een tijdje aan te komen en de boosdoener deze keer is de immobiliënmarkt in de USA en aansluitend daarop de kredietwaardigheid van de klanten. De huizenmarkt in de States is ingestort en dat is altijd een barometer geweest van de plaatselijke conjunctuur. Eigenlijk is dat geen verrassing, want Amerikanen hebben altijd de gewoonte gehad boven hun stand te leven en schulden te maken. Ik herinner mij nog het geval van een Vlaams koppel, dat in Californië geen bankgarantie kreeg omdat het geen schulden had. Het was daar zo gewoon dat iemand schulden had, dat de banken er eerst gingen kijken of de klant die schulden afbetaalde. Wie geen schulden heeft, hoeft ze ook niet af te betalen, maar daardoor kon men ook niet zien of dat later wél zou gebeuren. Kortom, een omgekeerde wereld. Nu, de States is de hele wereld niet (meer) en Europa heeft zich de laatste jaren kunnen opwerken doordat de opkomende industrielanden (China, India, Brazilië) en het energierijke Rusland de leemten gevuld hebben. Daarbij kwam nog dat wij de olie in dollars blijven betalen. Door de lagere koers van de Amerikaanse munt zijn we van de grootste schade beschermd gebleven. De dag dat olie in euro's zou moeten worden betaald, zijn ook wij de klos. Hét gevaar voor Europa en zijn beurzen komt door het feit dat het geld de laatste jaren té goedkoop werd. Iedereen ging lenen tegen de sterren op. De ene maatschappij kocht de andere, soms voor tientallen miljarden euro, die netjes in cash werden betaald, meestal met goedkoop geleend geld. Dat zou nu wel eens gedaan kunnen zijn. Ook privé werd er geleend dat het een lust was. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hun huis in pand hebben gegeven om geld te kunnen lenen en daarmee op de beurs zijn gaan "spelen". Dat zou wel eens hard kunnen aankomen. De vroegere gouden regel, die men compleet vergeten scheen te zijn, dat op de beurs spelen voor de kleine man alleen kon als hij geld teveel had, lijkt dus nog altijd van tel. Hopelijk scheuren er niet teveel mensen hun broek aan deze keer...
