We zijn in dit ingewikkelde landje al heel wat gewend, maar een staking van onbepaalde duur in een overheidsdienst kan ik me niet herinneren en die is nu aan de gang in al onze gevangenissen. Ze is het gevolg van jarenlange verwaarlozing van ons rechtssysteem en de politiek van onze traditionele partijen. Toen Quicky vorig jaar besliste dat álle straffen, ook de kleinsten, uitgezeten zouden moeten worden, leek dat de efficiëntie zelf. Alleen had hij noch zijn kabinet, waartoe ook zijn opvolger al jaren behoorde, erbij stilgestaan dat er geen plaats meer was voor extra gevangenen, want dat alle beschikbare cellen reeds meer dan vol zaten. Men heeft moeten wachten tot dat leidde tot excessen, met als dieptepunt de marteling in de gevangenis van Antwerpen, waar men pas na drie dagen achter kwam, mede als gevolg van een cipiersstaking.
Sinds Van Thigchelt, de nieuwe Quicky, ervoor koos na één dag staking al de minimumbezetting op te dringen, zit het spel helemaal op de wagen. ‘The drup in the emmer’, zoals Theo Francken het zou zeggen.
Hoe het verder gaat verlopen, is nog koffiedik kijken. Een tijdelijk oplossing zou het inschakelen van meer enkelbanden kunnen zijn. Daarvoor heeft men alvast niet meteen extra cellen nodig, wél extra volk, wat de staatsschuld nóg wat verder zal opdrijven. Maar of die nu op 42 of 43 miljard euro zal stranden tegen 2029, wordt het probleem van de zoveelste ‘volgende regering’…
Het belangrijkste nieuws van dit Paasweekeinde waren dit jaar niet de klokken van Rome, maar de nederlaag van sultan Erdogan’s AK-partij bij de lokale verkiezingen in Turkije. Bij vorige verkiezingen had de verenigde oppositie al de meerderheid behaald in de grootste twee steden, Istanbul en Ankara, maar nu gebeurde dat in bijna alle steden langs de Middellandse Zee en zelfs in het Westelijke binnenland.
Reden van de zwaarste nederlaag van de sultan in 20 jaar was diens desastreus economische beleid dat leidde tot een officiële inflatie van minstens 70%, maar in werkelijkheid misschien wel meer dan 100%. Ter vergelijking: de officiële inflatie in Egypte, nog zo’n land met grote economische problemen, is 35%
Erdogan’s partij was trouwens niet de enige verliezer bij deze verkiezingen. Dat waren ook de vele Turken die ondertussen zijn AK-paradijs verlaten hebben en zich in het buitenland vestigden, ook bij ons. Zij blijven stemmen voor Erdogan, riskeren hier niets, zijn beschermd door onze Sociale Zekerheid en voor de meesten kan het geen barst schelen dat hun landgenoten in Turkije zelf verhongeren. Als we van hen al iets horen dan zijn het de ruzies en vechtpartijen tussen Turken en ‘Bergturken’ zoals de eersten de Koerden noemen.
Het wordt nu uitkijken naar het tijdperk ná Erdogan, dat officieel zal eindigen in 2028, maar wel eens vroeger gedaan zou kunnen zijn.
De huidige Paarsgroen+ regering wordt ook Vivaldi genoemd o.w.v. de vier kleuren van de deelnemende 7 (zeven!) partijen, waarbij men verwijst naar de bekende ‘Vier Seizoenen’ (‘Quattro Stagioni’) van de gelijknamige Italiaanse componist. Er is echter ook nog een andere gelijkenis. Antonio Vivaldi – de ‘rode priester’* - maakte nl zoveel schulden dat hij er aan ten onder ging en tenslotte berooid stierf. Dat zijn werken later toch bekend en beroemd werden was eerder een toevalstreffer. Op een gegeven ogenblik – zo’n 100 jaar na Vivaldi’s dood – vroeg een Piemontese abdij bij de bank een lening aan voor een verbouwing en gaf als borg haar bibliotheek. Daarin bleek het hele oeuvre van Vivaldi te zitten, waardoor het opnieuw bekend werd. Zoals gezegd een toevalstreffer waarop de volgende federale Belgische regering – als die er al zal komen – niet zal moeten rekenen .
--
* Dat rood had niets met politiek te maken. Vivaldi, die geboren was in Venetië, had een rosse haardos, wat ze in Italië ook wel eens ‘Venetiaans blond’ noemen.
Crootje laat geen gelegenheid voorbijgaan om er op te wijzen dat zijn Vivaldi regering voor meer jobs en welvaart heeft gezorgd. De cijfers geven hem daarbij gelijk, maar hij vergeet telkens erbij te zeggen dat dit ten koste is gegaan van een staatsschuld, die tegen 2029 geen 37 – zoals eerst gesteld – maar 43 miljard zal bedragen. 65% van die schuld ligt bij de federale overheid. Die laatste cijfers werden o.m. bevestigd door de nationale Bank en in de wekelijkse column van Rik Van Cauwelaert in De Tijd. O.m. daarom zal België meer dan waarschijnlijk kunnen fluiten naar de laatste schijf van het Europese relanceproject dat 850 miljoen euro bedraagt en zal de volgende federale regering verplicht worden elk jaar zo’n 5 miljard extra te besparen. Dat zou voor een deel kunnen mocht men de werkzaamheidsgraad tegen 2023 kunnen optrekken tot 80% zoals in Nederland, Duitsland en Scandinavië. Alleen Vlaanderen is daarnaar goed op weg, Brussel redt het misschien, maar Wallonië – dat momenteel op minder dan 70% staat – haalt dat nooit.
Dat het zover is kunnen komen ligt o.m. aan de automatische indexering (‘Only in Belgium’) die in de eerste plaats onze bedrijven schaadt omdat die meteen moesten bijpassen, ook als het minder goed ging, waardoor in de laatste twee jaar hun concurrentiepositie t.o.v. de buurlanden met zo’n dikke 17% verminderde. Daar bovenop bestond 30% van de extra werkgelegenheid bij de loontrekkenden uit jobs bij de overheid.
De Club-Med landen (Italië, Griekenland, Spanje, Portugal én Frankrijk) hebben momenteel hun begroting beter onder controle dan België. Dat zegt genoeg.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens verwezen naar de noodzaak van een Vlaamse soevereiniteitsverklaring mocht er na 9 juni een Vlaamsnationale meerderheid komen in het eigen parlement. Zo’n verklaring zou inhouden dat Vlaanderen binnen een aantal jaren onafhankelijk wil zijn. Volgens een deel van de N-VA’ers en zelfs van de Vlaams Belangers (denk o.m. maar aan Annemans) zou Brussel daar integraal moeten bij horen.
Met dit laatste kan men echter enkel akkoord gaan als dit zou leiden tot het terugbrengen van de 19 huidige Brusselse gemeenten tot één enkele, een grondige schoonmaak van de meer dan overbodige ambten en gemeentelijke organisaties, het samensmelten van gewest en stad tot één geheel en het reduceren van de zes politiezone’s tot één, zoals dat overal ter wereld gebeurt in wereldsteden.
Mocht de leiding van de N-VA toch beslissen na 9 juni in een soort Vivaldi II te stappen en er meer dan waarschijnlijk niet in slagen een soort confederalisme door te voeren, dan zal er niets anders opzitten dan te hopen op de verkiezingen van 2029 en zal men de N-VA daarvoor dan waarschijnlijk niet meer nodig hebben. Om een dergelijk uitstel van executie te vermijden zal een meerderheid van N-VA-kiezers die nu al in de diverse peilingen de wens te kennen heeft gegeven met het VB te willen samenwerken als beide partijen in het eigen parlement de meerderheid zouden behalen op 9 juni, op die dag best VB stemmen al was het alleen maar gewestelijk.
Dat Open VLD in slechte papieren zit is geen nieuws meer. Een zoveelste bewijs daarvoor is dat Alexia Bertrand, die oorspronkelijk in de Brusselse MR zat, naar Open VLD was overgestapt om de door Crootje ontslagen Eva De Bleecker te vervangen als staatssecretaris voor Begroting, wat we al wisten. Nu dreigt diezelfde Alexia opnieuw te zullen opduiken op de verkiezingslijst van de Brusselse MR en dus de stap terug te zetten. Reden daarvoor is dat de partij in Brussel anders riskeert niet meer aan genoeg verkozenen te geraken om een eigen fractie te kunnen vormen.
Datzelfde risico lopen trouwens ook de Open VLD zelf én Groen in verschillende Vlaamse regio’s. Als Vlaamsnationalisten kunnen we alleen maar hopen dat die trend zich doorzet naar 9 juni toe en dat tegen die tijd niet alleen Open VLD, maar ook Groen in Vlaanderen riskeert hier en daar de kiesdrempel niet te zullen halen, wat alleen maar gunstig zou zijn voor de Vlaamse zaak. Voeg daarbij nog de gestatige teruggang van Vooruit, waar Melissa De Praetere het tij niet kan keren en de onzekerheid die er heerst bij cd&v, waar de oudere kiezers – de meerderheid, zeg maar - het niet zien zitten met ‘Cindy Envy’ (dixit Kaaiman).
Zoals ik al wel eens geschreven heb, volg ik de actualiteit grotendeels via de Tv-journaals, waarbij ik regelmatig zap tussen VRT, VTM en de Franstalige RTL. Zo kon ik deze keer op die laatste getuige zijn van de confrontatie tussen Crootje en Magnette, waarbij om de staatsschuld te verminderen, eerstgenoemde de nadruk legde op méér werken en de tweede op (veel) minder.
Het was bijna aandoenlijk te horen hoe die Magnette zich uitslooft om die arme Walen voor meer werken te behoeden. ‘Ze kunnen het gewoon niet aan’, zegt hij. Na hun zestigste kunnen ze niet meer van het leven genieten, ze zijn dan op’. Rekening houdend met het feit dat Wallonië meer hooggeschoolden telt dan vergelijkbare zgz ‘overgangsregio’s (zie mijn vorige blog), betekent dit dat veel Walen om te beginnen al later beginnen te werken en dan nog vroeger willen stoppen.
Dat kan er bij mij niet in. Ik stopte met het middelbaar onderwijs op mijn 16de en werkte tot de voorlaatste dag vóór mijn 65ste, de laatste 22 jaar in een 24-uursservice, nacht- en weekeindwerk (tot mijn 62ste) inbegrepen. Eén jaar na mijn pensionering kwam de personeelsdienst van DAF-Eindhoven, op mijn 66ste a.u.b., mij vragen of ik niet terug wou komen als parttimer!
Maar als het van Magnette en zijn volgelingen afhangt, gaan die nóg minder werken, zonder loonverlies. En dat in de regio met de meeste werklozen en de meeste langdurig zieken (dat laatste in de regio met het meeste groen t.o.v. de bevolking). En dat alles in het land met de op één na grootste staatsschuld van Europa…
--
En dan nog dit:
Stijn Derudder, de nieuwste hoofdredacteur van ’t Pallieterke, heeft in zijn blad van 28 april bevestigd dat Drieu Godefridi geen wekelijkse opiniestukken in het blad meer zal schrijven, nu hij actief politicus voor de ‘N-WA’ is geworden in Wallonië. Daarmee houdt Derudder zich aan de logica van het blad, zoals destijds door Jan Nuyts zaliger gesteld t.o.v. Gerolf Annemans, wat ik reeds vermeldde mijn blog van 22 maart (‘De N-WA’).
Brussel is niet de enige regio waarover we ons straks zorgen zullen moeten maken, feitelijk is het met Wallonië nog erger gesteld. Daar heeft men ook overbodige ambten en administraties - denk maar aan de beruchte ‘Fédération’ - maar daarbovenop ook nog een te lage werkzaamheidgraad, waardoor het Waals gewest een schuld heeft waarvan men niet eens kan zeggen tegen wanneer men denkt die te kunnen dempen.
De Belgische Nationale Bank (BBN) heeft daarover een studie gemaakt en Wallonië vergeleken met andere zgz ‘overgangsregio’s’elders in de E.U. Met uitzondering van Waals-Brabant dat profiteert van het feit dat het grenst aan Vlaanderen én Brussel, is het in Wallonië huilen met de pet op. In plaats van daar iets aan te doen, stelt Magnette dan nog voor nóg minder te gaan werken zonder loonverlies.
Wallonië krijgt er trouwens nog een probleem bij. De Duitstalige Oostkantonners, zo’n 50.000, zouden eenzelfde statuut als Brussel willen krijgen en zich willen afscheuren van de provincie Luik, zoals dat nu het geval is. Daarvoor is echter een Grondwetswijziging nodig en wordt het wachten op de volgende staatshervorming, hopelijk voor hen tijdens volgende legislatuur.
--
En dan nog dit ter attentie van onze goede vriend Jean: hij heeft groot gelijk, maar morgen meteen de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen – zelfs met een Vlaamsnationale meerderheid – kan in de praktijk niet. Het zal in stappen moeten gebeuren
Het ratingsbureau Standard & Poor’s (S&P) heeft de Brusselse kredietscore verlaagt van AA- naar A+, wat betekent dat Brussel voortaan meer rente zal moeten betalen om de vele schulden – hoofdzakelijk ontstaan door een teveel aan ambten en administraties – te kunnen blijven betalen. Dat geldt zowel voor de 19 gemeenten, de stad, het gewest als de ongrondwettelijke ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’.
Hoe denkt men dat probleem op te lossen?. Heel eenvoudig: Sven Gatz (Open VLD), Brussels minister van Begroting vindt dat een taak voor de volgende regering! ‘Na mij, de zondvloed’ was nooit toepasselijker.
Ik schrijf hier al jaren dat Brussel boven zijn stand leeft. Als men die 19 gemeenten zou herleiden tot 1 (één), zou men geld overhouden. Hetzelfde zou gebeuren als men van Brussel één stadsgewest zou maken en niet stad én gewest zoals nu. Zoals ik ook al jaren schrijf kan New-York, met tienmaal meer inwoners, dat wél. Die heeft daarvoor bovendien maar één politiezone nodig, i.pl.v. zes in Brussel, die onderling zo verdeeld zijn dat ze de steeds groeiende criminaliteit in Brussel niet meer de baas kunnen..
Tussen alle rampzalige nieuws door over Oekraïne, Gaza en Moskou, was er bij ons nog maar eens een peiling naar het kiesgedrag. Daaruit bleek dat de opmars van het Vlaams Belang zich doorzet, Vooruit stemmen blijft verliezen en Groen en Open VLD ‘strijden’ voor de laatste plaats. Het meest opmerkelijke uit de peiling – dit keer van VTM en Het Laatste Nieuws – is dat ‘Les Engagés, de nieuwste naam voor de Franstalige Christendemocraten, hun stemmenaantal verdrievoudigden en in Francofonië zowaar de derde partij worden, na PS en PTB/PvdA.
Nou, ze doen maar wat in Franstalig België. Voor Vlaanderen blijft het hoopvol dat de Vlaamsnationalisten blijven vooruitgaan en daarmee de kans blijft bestaan voor een flamingantische meerderheid in het eigen parlement, wat nodig zal zijn voor de eerste stap richting zelfstandigheid.
--
En dan nog dit: de politieke heisa die er gekomen is omdat Filip De Winter zou gespioneerd hebben voor China. Een zaak die al meer dan 5 jaar oud is en waarvoor hij nooit veroordeeld werd. Het ging, als ik me niet vergis, over zo’n 3.000 euro die in het niets verdwijnen als men weet dat socialistische partijleden in het Europees parlement, waar ze – in tegenstelling tot De Winter - geen deel uitmaken van de oppositie die weinig te vertellen heeft, maar van de meerderheid die het voor het zeggen heeft, met honderdduizenden euro’s werden betaald in de zgz ‘Qatargate’.
Het ratingsbureau Standard & Poor’s (S&P) heeft de Brusselse kredietscore verlaagt van AA- naar A+, wat betekent dat Brussel voortaan meer rente zal moeten betalen om de vele schulden – hoofdzakelijk ontstaan door een teveel aan ambten en administraties – te kunnen blijven betalen. Dat geldt zowel voor de 19 gemeenten, de stad, het gewest als de ongrondwettelijke ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’.
Hoe denkt men dat probleem op te lossen?. Heel eenvoudig: Sven Gatz (Open VLD), Brussels minister van Begroting vindt dat een taak voor de volgende regering! ‘Na mij, de zondvloed’ was nooit toepasselijker.
Ik schrijf hier al jaren dat Brussel boven zijn stand leeft. Als men die 19 gemeenten zou herleiden tot 1 (één), zou men geld overhouden. Hetzelfde zou gebeuren als men van Brussel één stadsgewest zou maken en niet stad én gewest zoals nu. Zoals ik ook al jaren schrijf kan New-York, met tienmaal meer inwoners, dat wél. Die heeft daarvoor bovendien maar één politiezone nodig, i.pl.v. zes in Brussel, die onderling zo verdeeld zijn dat ze de steeds groeiende criminaliteit in Brussel niet meer de baas kunnen..
Sinds Rusland Oekraïne binnenviel, noemde Poetin dit geen oorlog, maar een ‘speciale militaire operatie’. Wie daartegen protesteerde en het toch een ‘oorlog’ noemde, kreeg daarvoor een bekeuring, werd soms veroordeeld tot een boete en riskeerde zelfs in de gevangenis te geraken. Nu zegt de woordvoerder van het Kremlin, Dimitri Peskov, dat het tóch ‘oorlog’ is Wat gaan ze nu doen met de mensen die dat eerst ook zo zegden – terecht, blijkt nu - maar ondertussen daarvoor gestraft zijn, waarbij sommige zelfs achter de tralies beland zijn?. Eenzelfde verhaal na de vreselijke aanslag in de Moskouse concertzaal. Alhoewel die tot tweemaal toe werd opgeëist door IS – plus een video van de overvallers zelf - blijft Poetin zeggen dat Oekraïne er achter zit. Zowat alles wat er in Rusland mis gaat wordt straks de schuld van Oekraine, terwijl het het Rusland van Poetin is dat dat land heeft aangevallen. Men moet al een heel simpele ziel zijn om te dat blijven geloven van een sujet dat de laatste jaren al tienduizenden mensen de dood heeft in gejaagd.
Ik verwijs nog even naar het artikel over het boek ‘Only in Belgium’, van Gents politicoloog Nicolas Bouteca, die in het artikel dat daarover verscheen in ’t Pallieterke, verwijst naar Catalonië waar het uitroepen van de onafhankelijkheid niet gewerkt heeft. Zoals zovele anderen vergeet de geleerde professor dat de Catalanen (evenals de Schotten en andere Zuid-Tirolers) een minderheid zijn in het land waarin ze zich nu bevinden. De Vlamingen zijn echter een meerderheid, met 60% van de bevolking van België, 70% van de economie en meer dan 80% van de export. Dat terwijl het eens rijke Wallonië, na het sluiten van de steenkoolmijnen en de staalfabrieken, een troosteloos achterland aan het worden is, met een bevolking met een te lage werkzaamheidsgraad , die voor ¾ links stemt (PS, Groen en PTB) en aardig op weg is een nieuwe DDR te worden. Dat zou nog niets zijn, mochten de Walen de tering naar de nering zetten, maar zijn ze helemaal niet zinnens dat te doen, zeker niet zolang Vlaanderen de rekening ervoor blijft betalen.
--
Nog volgens diezelfde professor Bouteca kan België alleen kan blijven bestaan als men Brussel territoriaal uitbreidt, zelfs tot de oude provincie Brabant. Dat zullen ze in Vlaams-Brabant – waar ze nu al ‘genieten’ van de Brusselse olievlek - graag horen. Utopia zal dan niet ver meer weg zijn…
Nicolas Bouteca , professor politieke wetenschappen aan de UGent, heeft een boek geschreven over de geschiedenis van de Belgische staatshervormingen, met de titel ‘Only in Belgium’, exact dezelfde titel als degene die ik in deze rubriek al jarenlang gebruik en af en toe publiceer. Hij schrijft dat ons federalisme uniek is en dat enkel surrealisten een staatsstructuur als de onze zouden bedenken. Daarmee bevestigt ook hij dat de stelling van The Economist dat dit land niet meer zou worden uitgevonden als het al niet bestond.
De vraag is maar: ‘Hoe geraken we er vanaf?’. Zelfs mét een volgende staatshervorming zijn we nog niet aan de Republiek Vlaanderen. Het zal in stappen moeten gebeuren en dat zou bv kunnen door een eerste oplossing met vier deelstaten, waarbij we het onderscheid tussen gewesten en gemeenschappen afschaffen. Als één regio daarmee niet akkoord zou gaan, kan Vlaanderen altijd een belangenconflict indienen. Dat is niets nieuw, dan kan ook nu al.
De N-VA is voor de pinnen gekomen met een eerste kandidaat voor haar verkiezingslijst in Wallonië. Een wit konijn, zeg maar. Het gaat om Drieu Godefridi, een ondernemer en essayist die o.m. regelmatig zinnige dingen schrijft in het vernieuwd Pallieterke. Ik zag hem voor het eerst woensdag op de Tv-journaals, geflankeerd door Bart De Wever en Theo Francken. De man spreekt behoorlijk Nederlands met een duidelijk Frans accent.
Vraag is maar of die man in ’t Pallieterke zal kunnen blijven schrijven. Toen Gerolf Annemans destijds in de politiek stapte, moest hij verzaken aan zijn wekelijkse Tv-column (‘BRT, weg ermee!’) in het blad. Als men die logica aanhoudt, kan het niet zijn dat iemand die actief in de politiek zit, blijft schrijven in het blad voor mensen ‘met een goed hart en een slecht karakter’.
Het blijft trouwens ook zeer de vraag of het initiatief van de N-VA in Wallonië en Brussel zal werken. Het doet me denken aan de uitdrukking ‘East is east and west is west, and the twain shall never meet’. Deze uitspraak over de Oost/West verschillen, o.m. toegeschreven aan Rudyard Kipling, de schrijver van The Jungle Book, zou ook de Belgische variant kunnen hebben: ‘North is north and south is south ‘…
Ondertussen is het leven in België zowat het duurste geworden van de hele eurozone, mede dank zij de automatische index (‘Only in Belgium’) waarvan in de eerste plaats de bedrijven het slachtoffer zijn geworden, iets dat zich nu wreekt. Nergens is de inflatie vorige maand zo snel gestegen, vooral in de voeding. De Vilvaldi-partijen geven elkaar daarvoor de schuld. ‘Zwartepieten’ noemt men dat in de Belgische politiek. Het is genoemd naar een kaartspel waarbij iedereen probeert niet met de schoppenboer ( in sommige dialecten ook wel eens ‘piekezot’ genoemd) te blijven zitten. Het lijkt soms ook wel een variant van de inflatie. Ook bij inflatie probeert iedereen in de politiek de gestegen prijzen door te rekenen tot er tenslotte iemand mee blijft zitten. Door de gestegen loonkosten en de hogere energieprijzen, het grotendeels stilvallen van de nieuwbouw door de duurdere grondstoffen en de gestegen rente op de hypotheekleningen, draait de economie nog altijd niet op het tempo van vóٕٕór corona.
En dat alles op enkele maanden voor cruciale verkiezingen…
Dat België niet meer werkt heb ik in deze rubriek al meer dan eens verteld. Het betert er trouwens niet op, integendeel. Een waslijstje van de recentste verloederingen:
- In Charleroi, de stad van burgemeester Magnette, werden drie politieagenten aangehouden die verdacht worden te maken te hebben met de drugmaffia. In dezelfde stad werd één agent van de speciale politie elite DSU doorgeschoten en twee andere gewond bij een huiszoeking. Opmerkelijk hierbij is dat het gaat om dezelfde eenheid waarvan een agent in september 2022 de goud- en wapenverzamelaar Yannick Verdijck dood schoot in Merksem. Over die zaak loopt nog steeds een onderzoek.
- In de gevangenissen van Antwerpen en het Brusselse Sint Gilles werden gevangenen door hun lotgenoten dagen gemarteld vóór iemand er erg in had. In Antwerpen konden ze er zelfs beelden van maken met een smartphone en op het Internet zetten.
- Bij het Belgische leger werden op twee plaatsen grove schendingen van overschrijdend seksueel gedrag vastgesteld waarbij militairen door hun eigen collega’s werden mishandeld.
- In Gent werden twee advocaten van het Hoog Gerechtshof tijdelijk (?) geschorst nadat een van hen de vragen van een examen voor advocaat aan het Gerecht had doorgespeeld naar de zoon va n een bevriend koppel, ook al topadvocaten…
En dan hebben we het nog niet gehad over de precaire toestand van het gat in onze staatskas…
Volgens de liturgische kalender vieren we vandaag St. Jozef en die wordt officieel nog steeds beschouwd als de patroon van België. In Antwerpen viert men dan zelfs vaderdag (moederdag wordt daar ook apart gevierd, op 15 augustus op O.L.V. Hemelvaart). Vroeger vertelde men wel eens dat moederdag viel negen maand na vaderdag, maar dat was een grapje. In Italië heb ik in de vorige eeuw nog meegemaakt dat 19 maart daar een feestdag was en dat men op die dag Milaan-San Remo reed, de ‘primavera’. Dat is daar nu ook verleden tijd en het eerste monument van het klassieke seizoen rijdt men nu in het weekeinde juist vóór of na 19 maart.
De Belgische Nationale Bank (NBB) houdt geen rekening met feestdagen. Volgens haar laatste jaarverslag financierde België, het land met de op één na grootste staatsschuld van de E.U, in 2023 zelf bijna de helft van de nieuwe jobs in eigen land. Op die manier worden steeds meer mensen hier – rechtstreeks of onrechtstreeks – afhankelijk van die overheid en van de partijen die haar in stand houden. Dat dit ten koste gaat van de algemene welvaart zal de meeste partijen een zorg zijn. Het is nu wachten op wat er zal gebeuren na 9 juni, maar de staatsschuld zal in elk geval naar beneden moeten (ook van Europa) en het in stand houden van al die overbodige overheidsinstellingen – Senaat en Provincieraden op kop, maar ook die ongrondwettelijke ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ - zal niet meer te vermijden zijn.
‘De wereld is om zeep. Er gebeuren rare dingen rondom mij. Helemaal om zeep en het laatste oordeel kan niet ver meer zijn’, zong Urbanus al vorige eeuw. Het lijkt nog altijd actueel als men ziet wat er ook nu allemaal op die wereld blijft verloederen.
Om het bij het eigen landje te houden is er zopas dat drama geweest in de Antwerpse gevangenis en het schandaal bij het Belgische leger in Luik. Verder de schietpartijen in Brussel en de drugsbommetjes in Antwerpen. Niemand lijkt nog tevreden in dit ingewikkeld land. Misschien kunnen we daar straks iets aan doen, na 9 juni.
Laat ons beginnen met ervoor te zorgen dat we eerst in onze eigen regio orde op zaken stellen en Vlaanderen aan de Vlamingen laten. Dat kan in de eerste plaats door ervoor te zorgen dat we de traditionele Vlaamse partijen de rekening laten betalen voor de decennia van verwaarlozing waarvoor zij gezorgd hebben door in de eerste plaats Belgisch te blijven denken en onze numerieke meerderheid daarvoor op te offeren.
Na 9 juni moet Vlaanderen geregeerd worden door alle Vlaamsnationalisten, zowel de gematigd rechtsen als de minder gematigden en moet er een einde komen aan het cordon sanitaire waardoor alle Vlaamse stemmen zullen meetellen in de gesprekken die we nog zullen hebben met Brussel en Wallonië. Daarna moeten alle regio’s verantwoordelijk worden gesteld voor hun eigen financiën en moet er worden vastgelegd wat we nog samen gaan doen en wat niet, met als voorbeeld de ‘Confederatio Helvetica’, het Zwitsers model. Als de tegenpartijen het daarmee niet eens zijn, dan houdt dit België ermee op en gaat het land federaal in Lopende Zaken tot er een akkoord zal zijn, al dan niet via Europa.
Vlaanderen kan de logistieke draaischijf worden van Noordwest Europa en hoort thuis bij de vroegere Hanzelanden, niet bij de Club Mediterranee.
Als Bart De Wever laat verstaan dat hij de deur op een kier wil laten om met het Vlaams Belang te praten, maar hij dat pas zal beslissen ná de verkiezingen van 9 juni, betekent dit in de eerste plaats dat hij zo een stok achter de deur denkt te hebben bij eventuele federale besprekingen met de PS van Magnette. Voor hetzelfde geld kan er dan voor Vlaanderen echter wéér niets uit de bus komen, maar zal ‘mlster Stratego’ vermijden woordbreuk te plegen zoals Egbert Lachaert bij de voorlaatste voorzittersverkiezing van Open VLD. Daarop beloofde die te zullen zorgen voor een paarsgele federale regering (mét de N-VA) maar bleef hij nog drie jaar voorzitter, ook nadat er een paarsgroene federale regering was gekomen.
Als De Wever straks toch met de PS van Magnette in een federale regering zou stapper, zal Bart geen woordbreuk hebben gepleegd, maar zullen heel wat N-VA-kiezers, die wél voor een samengaan met het VB hadden gekozen, zich bedrogen voelen. Om dat laatste te voorkomen is er een simpele oplossing – die ik al enkele keren in deze rubriek heb geuit – nl dat de N-VA-kiezers regionaal voor het VB zouden stemmen en desnoods federaal en Europees voor de N-VA. Op die manier wordt het VB, dat waarschijnlijk als grootste partij uit de gewestelijke verkiezingen zal komen, onmisbaar voor het vormen van een nieuwe Vlaamse deelregering uitsluitend bestaande uit Vlaamsnationalisten van matig tot minder matig rechts.
