|
In onze media wordt de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan in Sint Petersburg voorgesteld als de grote verzoening en een begin van een nieuwe samenwerking op alle gebied tussen Rusland en Turkije. Dat is helemaal niet het geval, voorlopig althans niet.
Om te beginnen is sultan Erdogan door het stof moeten kruipen. Na het neerschieten van de Russische gevechtsbommenwerper boven Turks grondgebied – iets wat Rusland nog steeds betwist – had Erdogan herhaaldelijk gezegd dat hij nooit ofte nimmer zijn excuses zou aanbieden. Wat ondertussen dus wél gebeurd is. Op die manier komt hij er vanaf zonder de toen door Moskou geëiste schadevergoeding. De nieuwe toenadering kwam er pas na negen maanden en liep niet van een leien dakje. Zowel de president van de Russische deelstaat Dagestan als die van Kazakstan waren door Turkije gevraagd om te bemiddelen. Rusland is, na de E.U., de tweede handelspartner van Turkije en de handel tussen die twee was het laatste half jaar met 35% gekelderd. Als toetje wordt Turkije beloofd dat een door de Russen in aanbouw zijnde kerncentrale verder wordt afgewerkt en dat er een gasleiding zal worden aangelegd die Russisch gas naar Turkije zal brengen en straks misschien van daaruit verder naar Europa. Die werken zullen Rusland meer opbrengen dan Turkije, dat straks dat gas ook zal moeten betalen.
Wat Syrië betreft is er alleen beslist dat men zal trachten samen e.o.a. plan uit te werken, te voegen bij alle andere plannen die daarvoor al bestaan en waarvan tot zover niets in huis is gekomen. Rusland steunt nl Assad én de Syrische Koerden die tegen IS vechten, terwijl Turkije niet alleen Assad weg wil, maar ook de macht van de Koerden wil breken, en het nog steeds onduidelijk is wat ze eigenlijk tegen IS wil beginnen.
Het enige wat Poetin en Erdogan gemeen hebben is, dat het twee macho’s zijn die wel met verkiezingen aan de macht zijn gekomen, maar hun land erg autoritair besturen en zich door het Westen vernederd vinden. Dat Westen moet zich echter niet laten afschrikken door Erdogan’s dreigementen. Een kortsluiting met de E.U. zou hem wel eens duur kunnen te staan komen, terwijl steeds meer Westerse staats- en regeringsleiders de sultan én zijn land stilaan terecht beu worden.
|
