In onze media wordt de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan in Sint Petersburg voorgesteld als de grote verzoening en een begin van een nieuwe samenwerking op alle gebied tussen Rusland en Turkije. Dat is helemaal niet het geval, voorlopig althans niet.
Om te beginnen is sultan Erdogan door het stof moeten kruipen. Na het neerschieten van de Russische gevechtsbommenwerper boven Turks grondgebied – iets wat Rusland nog steeds betwist – had Erdogan herhaaldelijk gezegd dat hij nooit ofte nimmer zijn excuses zou aanbieden. Wat ondertussen dus wél gebeurd is. Op die manier komt hij er vanaf zonder de toen door Moskou geëiste schadevergoeding. De nieuwe toenadering kwam er pas na negen maanden en liep niet van een leien dakje. Zowel de president van de Russische deelstaat Dagestan als die van Kazakstan waren door Turkije gevraagd om te bemiddelen. Rusland is, na de E.U., de tweede handelspartner van Turkije en de handel tussen die twee was het laatste half jaar met 35% gekelderd. Als toetje wordt Turkije beloofd dat een door de Russen in aanbouw zijnde kerncentrale verder wordt afgewerkt en dat er een gasleiding zal worden aangelegd die Russisch gas naar Turkije zal brengen en straks misschien van daaruit verder naar Europa. Die werken zullen Rusland meer opbrengen dan Turkije, dat straks dat gas ook zal moeten betalen.
Wat Syrië betreft is er alleen beslist dat men zal trachten samen e.o.a. plan uit te werken, te voegen bij alle andere plannen die daarvoor al bestaan en waarvan tot zover niets in huis is gekomen. Rusland steunt nl Assad én de Syrische Koerden die tegen IS vechten, terwijl Turkije niet alleen Assad weg wil, maar ook de macht van de Koerden wil breken, en het nog steeds onduidelijk is wat ze eigenlijk tegen IS wil beginnen.
Het enige wat Poetin en Erdogan gemeen hebben is, dat het twee macho’s zijn die wel met verkiezingen aan de macht zijn gekomen, maar hun land erg autoritair besturen en zich door het Westen vernederd vinden. Dat Westen moet zich echter niet laten afschrikken door Erdogan’s dreigementen. Een kortsluiting met de E.U. zou hem wel eens duur kunnen te staan komen, terwijl steeds meer Westerse staats- en regeringsleiders de sultan én zijn land stilaan terecht beu worden.
De Borlee’s mogen dan wel misschien de sportiefste familie van dit land zijn, het eerste woordje in het Nederlands moeten we van hen nog altijd horen. Doet een beetje denken aan Justine Henin, die eveneens vertikte ook maar iets te zeggen in de taal van de meerderheid in België. Henin had echter nog het excuus Walin te zijn – blijkbaar een ‘immanente*’ toestand, om het eens à la Mgr. Léonard te zeggen - de Borlee’s zijn Brusselaars die in hun Sint-Lambrechts Woluwe het lager onderwijs hebben gevolgd, inbegrepen de lessen Nederlands. Dat ze onze taal meer dan waarschijnlijk verstaan, maar niet willen spreken wordt dan ook gewoon aanzien als een soort minachting ervoor. Niet voor niets is Vlaamshatend Olivier Maingain (FDF, nu heet dat Défi) in datzelfde Sint-Lambrechts Woluwe burgemeester.
Met die Borlee’s kan het trouwens nog erger worden. Vader Borlee, tevens coach van zijn sportieve kroost, die wél een soort Nederlands probeert te spreken (hij moet ook aan de PR denken), droomt nl van een federaal multidisciplinair kenniscentrum (oef!), waarbij alle Belgische sportfederaties terecht zouden kunnen. Hoort ge hem al komen? En dan alles ‘tousensemble’ zeker (‘et pour les flamins la même chose’)? Liefst overwegend in het Frans, terwijl de Vlamingen minstens driekwart van alle sportbeoefenaars tellen. Nu is het wel zo dat sport in dit land ondertussen gedefederaliseerd is en dus bij ons een Vlaamse materie. Hopelijk houden onze Vlaamse vertegenwoordigers voor één keer het been stijf.
Bovenstaand verhaal is trouwens geen uitzondering, ook in andere materies zijn er pogingen tot Belgische recuperatie, o.m. gesteund door de Open VLD van Rutten en Crootje. Zo wil men in dit land een ‘mensenrechteninstituut’ oprichten, een soort verzameling van alles wat er hier reeds bestaat op gebied van de bestrijding van discriminatie: o.m. Unia (het vroegere centrum van ‘Youssef’ De Witte), het Centrum voor Migratie en het Instituut voor Gender-gelijkheid. Op zich lijkt daar niets mis mee, maar het is wel het zoveelste nieuwe instituut ter versterking van het Belgisch niveau, waarvan we nu al kunnen zeggen dat de Vlamingen er niet veel te vertellen zullen krijgen. Dat alles, terwijl recentelijk nog gebleken is dat de RSZ-schuld in dit land nog steeds een francofone zaak is. Het schuldpercentage van de Franstalige Gemeenschap bedraagt erin nl 91,7%, in concrete cijfers meer dan 40 miljoen!
Het is niet omdat het komkommertijd is, dat Vlaanderen moet indommelen. Onze tegenstrevers zitten nl ook niet stil en het zou een bitter ontwaken kunnen zijn als we ze laten betijen.
* ‘Immanent’ hier in de betekenis van ‘niet tot meer in staat’.
In mijn blog van 29 juli jl. (‘De nieuwe kameraden’) schreef ik al dat de rode en groene partijen van dit land al tientallen jaren hun best doen om de allochtone nieuwkomers aan hun kant te krijgen, dit ter vervanging van het eigen proletariaat dat de linkse partijen steeds meer de rug toekeert. Sinds de Turkse opstootjes in Limburg is het voor de modale landgenoot wel steeds moeilijker bij die allochtonen de verschillende moslimstrekkingen uit elkaar te houden: soennieten en sjiïeten, en – voor wat Turkije betreft – nu ook de aanhangers van Erdogan en die van Gülen. Die laatste twee groepen gaan ook hier soms letterlijk met elkaar op de vuist, terwijl de eerste twee in het Midden-Oosten mekaar als ketters beschouwen en er niet voor terugdeinzen elkaar zelfs naar het leven te staan.
Die linkse politieke miserie houdt CD&V er niet van af ook te gaan vissen in de electorale moslimvijver van dit landje. Er bevinden zich in alle Vlaamse partijen momenteel al wel leden met een allochtone, al dan niet moslim achtergrond en sommigen hebben zelfs al een politiek mandaat in de wacht kunnen slepen. Maar ergens zijn er wel grenzen. Zo blijkt een zekere Youssef Kobo sinds kort te werken op het kabinet van Brussels CD&V staatssecretaris Bianca Debaets. Voor wie de man nog niet zou kennen, dat was degene die in beeld kwam tijdens de heisa na de tragische dood van dat kereltje van 15 op vakantie in Marokko, het thuisland van zijn voorvaderen. Op zich was daar niets verkeerd mee, alleen was die Kobo (niet verwarren met een woord dat er goed op trekt!) medewerker van Kif Kif, het zootje ongeregeld dat de drijfveer was achter de klachten tegen het Vlaams Blok, waardoor die later (met de bereidwillige hulp van Verhofstadt) zou veroordeeld worden. Verder was hij één van de medestichters van de Movement X van Abou Jahjah en blijkt hij nog steeds nauwe banden te hebben met Karim Hassoun, voormalig voorzitter van Jahjah’s AEL. Wat denkt CD&V met die man te bereiken, vooral als men weet dat hij een jodenhater is die Israël vergelijkt met IS?
CD&V is een vroegere machtspartij die stilaan maar zeker verschrompelt tot een die alleen nog mag hopen verder mee te mogen spelen. Met types als Kobo (waarom straks niet Abou Jahjah zelf?), zal het er gegarandeerd niet beter op worden.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Er loopt een wetsvoorstel van Zuhal Demir (N-VA), zelf van Koerdisch-Turkse origine met de dubbele nationaliteit, om dat dubbele statuut af te schaffen. Dat zal niet makkelijk gaan. In de eerste plaats omdat er landen zijn (zoals bv Marokko), die niet toelaten de eigen nationaliteit te schrappen, terwijl andere bij problemen met landgenoten geen medewerking verlenen (zoals Algerije). Anderzijds kunnen er ook juridische problemen opduiken, zoals bv voor iemand van bij ons die op Amerikaans grondgebied werd geboren en dus ook Amerikaan is (en dat wil blijven). Misschien zou het allemaal eenvoudiger zijn, mocht men een nieuwe wet maken die niet de dubbele nationaliteit verbiedt, maar wel de Belgische nationaliteit afschaft voor wie hier veroordeeld wordt, mocht hij of zij op dat ogenblik een dubbele nationaliteit hebben, waaronder de Belgische. Die persoon wordt, na zo’n veroordeling, dan uitgezet naar het land waarvan hij de andere nationaliteit heeft. En met landen die niet willen meewerken, gewoon de diplomatieke betrekkingen opschorten.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 6 dezer (‘Only in Belgium’/vervolgverhaal) is België het enige land in de E.U.-zone waar de inflatie rond de 2% ligt, zoals de Europese Centrale Bank (ECB) het altijd wilde, maar dan iets eronder en niet erboven, zoals nu bij ons het geval is. In datzelfde artikel schreef ik nog dat men er – ook in onze media – alles aan doet om het woord ‘index’ niet te gebruiken. Die index zorgt er nl voor dat lonen en sociale bijdragen, bij het overschrijden van de zgn ‘spilindex’, automatisch verhogen en zo er mee voor zorgen dat de beruchte loonkloof met onze buurlanden niet gedicht wordt, integendeel. En dan hebben we het over de echte loonkloof, die al bestaat sinds de jaren negentig, reden waarom er in 1996 een wet kwam die stelde dat ze niet groter mocht worden, iets dat nooit helemaal gelukt is.
Om toch maar te kunnen blijven concurreren met die buurlanden, hebben pientere ondernemers, om de lonen zo laag mogelijk te houden, gebruik gemaakt van de vele uitzonderingen en achterpoortjes waaraan onze Belgische wetten zo rijk zijn. Er waren (en er zijn nog steeds) de groepsverzekeringen, de maaltijdcheques en zeker de bedrijfswagens, die wel zorgen dat onze wegen dichtslibben, maar anderzijds voor heel wat werknemers een loonsverhoging inhouden die niet of nauwelijks extra belast wordt. Nu komt er nog iets nieuws bij: de ‘niet recurrente resultaatsgebonden verloning’ (ge moet er maar op komen om zoiets een naam te geven!). Dat blijkt een collectieve bonus te zijn die aan alle werknemers van een bedrijf wordt uitgekeerd ‘wanneer een bepaalde doelstelling’ wordt bereikt. Meer winst bv. Zo’n 275.000 werknemers hebben daar vorig jaar al van kunnen profiteren, voor een totaalbedrag van 620 miljoen euro. Leuk voor de mensen, maar niet voor de schatkist die zich een zoveelste keer gepasseerd ziet. Zolang dit land er echter niet in slaagt zijn overheidsbeslag (het geld dat de staat uitgeeft) onder controle te krijgen, kan men het geen enkele ondernemer kwalijk nemen dat die alternatieven zoekt om onder die belastingen onderuit te raken. En niet zonder succes.
De Olympische Spelen in Rio zijn dan toch vrij normaal van start gegaan. Hopelijk blijft dat zo, want niemand heeft er baat bij dat het niét zo zou zijn. Rio had zich voor die Spelen kunnen engageren in een tijd toen het leek alsof de bomen nog tot in de hemel groeiden, tenminste toch voor de zgn ‘BRIC’ landen, maar het is ook daar tegenwoordig geen rozengeur en maneschijn meer. Rio zal aan de Spelen haar broek scheuren, zoals zowat alle vroegere steden dat hebben voorgedaan (Los Angeles was de uitzondering die de regel bevestigt, de enige stad die er dus geld aan over hield).
Waar is de tijd dat de atleten nog zuiver amateur moest zijn en beroepsatleten dus niet mochten deelnemen? Officieel althans niet, want die van het vroegere communistische Oostblok waren zgz ‘staatsamateurs’ en daar moesten onze echte amateurs het tegen opnemen. Ook toen werd er dus al vals gespeeld en dat is niet veranderd nadat beslist werd dat iedereen mocht deelnemen. Dé amateurs binnen de Olympische gedachte zijn tegenwoordig niet meer de atleten, maar de bestuursleden van het Internationaal Olympisch Comité. Als men ziet hoe ze de Russische valsspelers hebben aangepakt – die dachten waarschijnlijk nog altijd in termen van ‘staatsamateurs’ – dan was dat een zuiver amateuristisch gedoe.
Voor de rest hoop ik me verder niet teveel met deze vorm van amusement bezig te moeten houden, zoals ik dat ook niet gedaan heb met het EK voetbal in Frankrijk. Geen tranen dus voor wie het niet zal halen. De Belgische verwachtingen zijn trouwens niet hoog ingeschat – 4/5 medailles* t.o.v. 20/25 die van Nederland verwacht worden – en dan zijn de helft van ‘onze’ echte kanshebbers nog allochtonen met echte Belgische namen (geen Vlaamse of Franstalige). (Doordenkertje!)
* De prachtige overwinning van Greg Van Avermaet, al enkele jaren onze beste coureur, verandert daar niets aan. Ze werd trouwens behaald in de populairste sport van Vlaanderen, een discipline waarin meer dan 90% van de beroepsrenners in dit land Vlamingen zijn.
Het is vandaag exact twee jaar geleden dat de jongste kernreactor van de centrale van Doel, de zo geheten Doel 4, gesaboteerd werd. Dat het wel degelijk sabotage was, staat vast en is ook het enige feit waarover iedereen het eens is. Dat men de dader(s) niet vindt en er ook zo goed als niet meer over communiceert, is niet alleen raar, het kan zelfs beangstigend genoemd worden, zeker als men weet dat het onderzoek verricht werd (en hopelijk nog wordt) door liefst drie instanties: uitbater Electrabel, het federale parket en de staatsveiligheid.
Voor wie het zich niet meer zou herinneren: de kernreactor Doel 4 viel toen stil, nadat de olie die voor de koeling van de stoomturbine zorgt (65.000 liter!) op een goed half uur weg liep. Normaal gebeurt zoiets bij een lek of ernstige storing, maar dat was toen niet het geval. Iemand had de noodklep opengezet en dat kon alleen maar met een speciale sleutel of door iemand die van de hele gang van werken op de hoogte was. De stoomturbine raakte zwaar beschadigd. De reparatie op zich kostte zo’n 30 miljoen euro, maar doordat Doel 4 zo’n 4½ maand had stilgelegen, kwam de totale schade op zo’n 100 miljoen.
Het enige wat over het onderzoek bekend werd was, dat de sabotage niet het werk kon zijn van een buitenstaander, maar van eigen personeel of door personeel van een onderaannemer. Opmerkelijk was wel dat bij een van die onderaannemers een allochtoon gewerkt had, die ondertussen naar Syrië was gaan vechten. De man kon het zelf niet gedaan hebben, maar men heeft er het raden na of hij eventueel e.e.a. had doorverteld aan derden en die geïnstrueerd had hoe te werken. Over dit aspect van de zaak hoort men trouwens helemaal niets meer, alsof zoiets tegenwoordig niet meer actueel zou zijn…
De zaak van Doel 4 was tot nu toe de grootste economische schade die dit land door een sabotagedaad ooit heeft opgelopen, een reden temeer om zich over e.e.a. zorgen te maken.
---
P.S. Wat mijn blog van gisteren betreft, het woord dat men na aanslagen angstvallig vermijdt is inderdaad 'Islam' en niet 'terrorisme', zoals juist opgemerkt door Geronimo. 'Errare humanum est', zou De Wever zeggen.
‘Only in Belgium’, was de slogan waarmee Verhofstadt indertijd de notionele intrestaftrek verkocht in het buitenland. Daar schiet momenteel niet zoveel meer van over, maar het bestaat nog. Er zijn trouwens nog heel wat situaties die men alleen in dit land tegenkomt, waarbij het lijkt alsof wij alle wijsheid in pacht hebben en van het buitenland niets te leren hebben. De waarheid is lichtjes anders.
Zo is er momenteel Flixbus, een Duits busbedrijf dat grensoverschrijdende reizen organiseert in Duitsland en haar buurlanden. De onderneming heeft ondertussen al drie concurrenten overgenomen en schijnt zo’n beetje de Ryanair van het internationaal busverkeer te gaan worden. Voor een busrit van Brussel naar Amsterdam betaalt men bij Flixbus 13,5 euro, terwijl een kaartje op de Benelux trein snel 45 euro bedraagt. Voorlopig mag het Duitse bedrijf echter geen ritten organiseren tussen Belgische steden, daar dit een monopolie blijft van De Lijn/TEC. Hetzelfde gebeurt trouwens ook op het Spoor, waar men de liberalisering, die elders al wordt toegepast, voor enkele jaren heeft kunnen uitstellen. Het doet een beetje denken aan de regeling voor nachtwerk, waardoor Internetbedrijven van bij ons weggeconcurreerd worden door die uit de buurlanden, die niet gestoord worden door allerlei syndicale beperkingen. Aan dat laatste is al e.e.a. veranderd, maar niet genoeg, zodat vooral Nederlandse bedrijven, die hun sorteercentra net over de grens hebben nog altijd onze markt domineren. Die markt zijn we waarschijnlijk definitief kwijt omdat onze mensen een goede en snelle service vanuit het buitenland zomaar niet meteen zullen inwisselen voor een markt die afhangt van onvoorspelbare Belgische vakbondsinmengingen.
Ondertussen blijkt het leven in Nederland voor de eerste keer in dertig jaar goedkoper te worden en heeft dat land een negatieve inflatie, zoals nog enkele andere E.U.-landen. België blijkt momenteel het enige EU-land te zijn waar de inflatie boven de 2% uitkomt. Dat zou zgz komen door het verhogen van de BTW op de elektriciteit, maar dat is maar een deel van het verhaal. Die BTW was tot 2014 ook al 21%, maar werd toen door de lepe Vande Lanotte, van de partij van ‘alles gratis’, verlaagd naar 6% en – hoe mooi dat ook mocht klinken – dat was niet houdbaar door de groene stroomcertificaten – ook al verstrekt door dezelfde partij - waardoor de regering Michel het oude BTW-tarief weer moest invoeren.
De brandstofprijzen aan de Belgische tankstations komen ook al stilletjes aan bij de hoogste van Europa. Dat zou dan weer het gevolg zijn van het ook al typisch Belgische cliquetsysteem, waardoor prijsdalingen van ruwe olie niet volledig doorgerekend worden aan de pomp, maar via accijnzen in de schatkist verdwijnen.
Het enige woord dat men in alle bovenstaande discussies angstvallig vermijdt uit te spreken, is ‘index’, zoals ik in mijn blog van gisteren al suggereerde. Doet zo’n beetje denken aan de eerste uitleg die men tegenwoordig krijgt na een aanslag en waarbij het woord ‘islam’ niet mag vernoemd worden.
Enkele dagen geleden werd bekend dat de prijzen van heel wat producten en diensten in België fors gestegen zijn, veel meer dan in onze buurlanden. Een eerste uitleg daarbij was de verhoging van een aantal taksen en natuurlijk de witte kassa uit de horeca. Veel meer uitleg werd er niet bij gegeven en Kris Peeters zou het eens gaan uitzoeken.
Gisteren raakte bekend dat de kilometerheffing voor vrachtwagens, het zgz rekeningrijden, die nu vier maanden is ingevoerd, de staat bijna 140 miljoen euro heeft opgebracht. Daarenboven zijn er voor 1,7 miljoen euro boetes uitgeschreven, waarbij geïnsinueerd werd dat dit voornamelijk komt doordat de vaste camera’s de buitenlandse overtreders wel noteren, maar dat er met dat buitenland nog niet genoeg digitale aansluitingen zijn om ze te verwerken. Op 140 miljoen is 1,7 miljoen echter maar een peulschil, die trouwens ooit wel zal gerecupereerd worden. Men vergat er meestal bij te vertellen dat de helft van de 140 wél geïncasseerde euro’s ook van buitenlanders komt.
Wat helemaal niét verteld werd, is dat de kosten die de transporteurs nu aan die kilometerheffing betalen zal doorgerekend worden aan de klanten, eventueel via de tussenstations die er in de handel zijn. En zo is er ook een verklaring waarom producten in dit land nu opeens duurder worden. Op het einde van de rit zal het de verbruiker zijn die de rekening zal betalen.
Daar houdt het trouwens niet bij op, want door de stijging van de prijzen, gaat ook onze index omhoog, waardoor de lonen en uitkeringen zullen stijgen en alles straks nóg duurder kan worden t.o.v. onze buurlanden die zo’n index niet kennen. België is nl het enige land ter wereld waar nog zo’n index bestaat en waar men niet durft inzien dat die onze concurrentiepositie verzwakt en onze welvaart straks onbetaalbaar maakt.
Het is niet de eerste keer dat er op de zgz ‘sociale media’ haatberichten verschijnen, maar wat er nu als reacties verschenen is bij de dood van een jonge Belg van Marokkaanse afkomst, is er vér over. Mijn God, we praten hier niet over een terrorist die een onnoemelijke misdaad heeft gepleegd, maar over een knulletje van amper 15 jaar dat verongelukt is met een squad, waarop hij waarschijnlijk eens struis wou doen (squads zijn gevaarlijke toestellen). Dat die haatmail dan nog verschijnt op een uitgesproken Vlaamse site zorgt ervoor dat onze poco media er allemaal zijn opgevlogen en dat onze eigen mensen niets anders kunnen doen dan ze gelijk geven om de schade toch enigszins te beperken.
---
In Amerika valt met Donald Trump ook niet veel plezier (meer) te beleven. De man lijkt wel een ongeleid projectiel die de ene ongezouten uitspraak na de andere doet, zonder zich blijkbaar af te vragen wat dat betekent buiten zijn eigen entourage. Arm Amerika dat straks moet kiezen tussen pest en cholera. Ik herinner me nog de campagne van acht jaar geleden, toen John McCain het opnam tegen Obama. Toen op een van zijn meetings een vrouw Obama een vuile neger noemde, viel McCain haar in de rede en zei dat voor hem Obama een ordentelijk man was en hij hem zo ook wilde erkennen. Niet voor niets krijgt Trump geen steun van McCain en dat zal niet beteren na dat incident met de Pakistaan, wiens zoon als U.S.-officier gesneuveld was in Irak en waarbij Trump’s eigen partij afstand nam van zijn opmerkingen ter zake. McCain werd indertijd door de communisten gevangen genomen tijdens de oorlog in Vietnam en verbleef daar jaren in gevangenschap.
---
Tenslotte heb ik ook mijn bedenkingen bij het voorstel van Filip Dewinter om bij ons de doodstraf in te voeren voor terroristen. Hij staat niet alleen met die mening, want die werd een dezer dagen nog uitvoerig uitgelegd door de Antwerpse strafpleiter Pol Vandemeulebroucke. Het voorstel van Dewinter kreeg geen steun in het parlement, zoals ook zowat alle andere voorstellen die hij ooit al gedaan heeft, enkel en alleen al omdat hij van het Vlaams Belang is. Persoonlijk vind ik echter ook dat zoiets niet kan, zeker niet in de huidige context i.v.m. de problemen in Turkije. We moeten dat land immers geen excuus geven om hier hetzelfde te doen wat ze daar zinnens zijn, al was het maar omdat de invoering van de doodstraf in Turkije hét argument wordt om dat land nooit ofte nimmer bij de E.U. te laten komen. Ik hoop dat het voorstel een persoonlijk initiatief was van Dewinter, want van de nieuwe, jonge leiding van de partij verwacht ik wat meer pragmatisme, iets dat in het verleden wel eens ontbrak.
Nadat hij in eigen land zo goed als alle echte en vermoede tegenstanders op e.o.a. manier heeft uitgeschakeld, voelt sultan Erdogan zich sterk genoeg om dat eens over te doen in het buitenland, meer bepaald in West-Europa waar grote groepen Turken leven die hem als vijfde colonne behulpzaam kunnen zijn. Zo was er de grote, aangekondigde en toegelaten pro-Erdogan betoging in Keulen, waar echter ook de tegenstanders van de sultan toelating kregen om te betogen, zij het goed van elkaar gescheiden. Toen bleek dat Erdogan er op enkele grote schermen zijn manschappen wou toespreken, stak het Duitse gerecht er echter een stokje voor. Allah weet wat hij daar ging vertellen aan een massa van enkele tienduizenden, waaronder heel wat heethoofden en wat er daarna zou gebeurd zijn.
Het resultaat om Erdogan in Duitsland het zwijgen op te leggen over problemen in Turkije, die – al erg genoeg – ook in andere landen, zoals het onze, werden uitgevochten, was dat de Duitse ambassadeur in Ankara op het matje geroepen werd. Gelukkig hielden onze oosterburen voet bij stek en was het vice-kanselier Gabriel (socialist, nota bene), die duidelijk stelde dat zijn land niet zinnens was toe te geven aan chantage. Met de dreiging dat Turkije het akkoord over de vluchtelingen zou opblazen als de 80 miljoen (!) Turken eind oktober niet de kans zouden krijgen zonder visum door de E.U. te reizen, zegt Duitsland – gelukkig maar – duidelijk ‘nein’.
Het wordt nog even afwachten wat het worden zal, maar het is meer dan tijd dat men die megalomane gek daar in zijn paleis in Ankara aan zijn verstand (als hij dat heeft) brengt dat hij in eigen land de kromste beslissingen mag treffen, maar dat hij dat bij ons niet moet proberen, ook niet via zijn vijfde colonne, waarvan men nu reeds weet aan welke kant die zal staan als het ook hier ooit echt fout zou lopen. Als Turkije het vluchtelingenakkoord opblaast, moet Europa zorgen dat de Balkan-route dicht blijft. Daarbij zou het geen kwaad kunnen de Frontex missie op de Middellandse Zee op te schorten. Gammele bootjes ter hulp snellen op 500 meter van de Afrikaanse kust is ook geen vorm van deugdelijke politiek, als men niet weet wat er daarna mee aan te vangen…
Tenslotte zou het ook geen kwaad kunnen het lidmaatschap van Turkije bij de NAVO te herzien. Het land bezet nog altijd een deel van Cyprus, wat door geen enkel ander land erkend wordt. Verder geeft het uitschakelen van de stroom op de Amerikaanse luchtmachtbasis in Turkije tijdens de coup al een idee hoe Erdogan t.o.v. de NATO staat. Zeker nu hij weer platte broodjes bakt met collega Poetin zou het geen kwaad kunnen hem aan de zijlijn te laten. De Turkse piloot, die eerder de Russische gevechtbommenwerper uit de lucht schoot, zit nu trouwens ook al achter de tralies…
En daarmee zitten we al in augustus. Normaal is dit komkommertijd, maar dat zal dit jaar niet het geval zijn. Er zijn de aanslagen, de situatie in het Midden-Oosten, de vraag hoe het nu met Turkije verder moet én de Olympische Spelen van Rio.
Die spelen in Rio beginnen deze week en het ziet er niet naar uit dat het een wandeling in het park gaat worden. Brazilië is een land, zeg maar een werelddeel, dat tot voor enkele jaren bezig was aan een geweldige opleving. Het behoorde, samen met Rusland, India en China, tot de zgn Bric-landen en de sky leek er de limit. Ondertussen blijkt dat niet meer het geval en hoopt men dat het land zonder kleerscheuren door die spelen komt. Heel wat installaties zijn nog niet geheel afgewerkt en de logistieke steun achter dat alles lijkt niet veel voor te stellen. Al die problemen worden dan nog eens doorkruist door het embargo tegen heel wat Russische atleten die beschuldigd worden van dopingfraude tijdens vorige competities en waarbij het Internationaal Olympisch Comité haar best doet zich zo belachelijk mogelijk te maken door in blessuretijd nog op eerder beslissingen terug te komen. Dat alles in een stad die officieel zo goed als failliet is en een land waar grote politieke chaos heerst, met als kers op de taart een geschorste presidente.
Die linkse partij van Lula en Dilma mag dan veel voor de armere bevolking gedaan hebben, ergens heeft men de indruk dat er daar met veel geld gesjoemeld is. Het doet allemaal een beetje denken aan het Argentinië van Juan Perón, die zo goed was voor de werkende man dat zijn land eraan ten onder is gegaan, net zoals buschauffeur Maduro nu bezig is in Venezuela. Zuid-Amerika blijft een geval apart. Laat ons in elk geval maar hopen dat deze Spelen een normaal verloop zullen kennen.
Het is een publiek geheim dat minister zonder Financiën Van Overtveldt er alles aan doet om de vennootschapsbelasting in dit land te drukken, kwestie van concurrentieel te kunnen blijven met het buitenland i.v.m. het aantrekken van vreemde bedrijven. In mijn blog van 14 juli meldde ik al dat Ierland, dat erg geleden heeft onder de crisissen, er stilaan bovenop komt grotendeels omdat het een vennootschapstaks heeft van slechts 12% (als ik me niet vergis), reden waarom heel wat buitenlandse maatschappijen, vooral Amerikaanse, zich daar vestigen. Nederland en Luxemburg blijken zinnens te zijn het Ierse voorbeeld te volgen en het zou niemand verbazen mocht ook de U.K. dat gaan doen na de afwikkeling van de Brexit. Als dat allemaal door gaat, zullen we hier een uittocht meemaken van buitenlandse bedrijven. De huidige Belgische vennootschapstaks bedraagt immers 35%.
Het is helemaal geen verrassing, maar Kris Peeters ligt nog eens dwars. Hij stelt dat een verlaging van de vennootschapsbelasting gepaard moet gaan met een vermogens(winst)belasting. Dat alles nadat gebleken is dat ‘zijn’ speculatietaks, die ook al een compensatie was op de taxshift en eveneens een soort vermogensbelasting is, de staat geen cent opbrengt. Integendeel, die verliest eraan, zoals ik al opmerkte in dezelfde blog van 14 juli. Daarmee jaagt Peeters weer iedereen in de gordijnen. Die speculatietaks is niet de enige kemel die hij geschoten heeft. Ook zijn ‘bijgewerkte’ tekst voor een meer flexibele 38-urige werkweek alsmede het eveneens door hem herwerkt akkoord over een aangepaste wet Major voor de havens zijn evenveel discussiepunten die niet opgelost raken. Het laatste zelfs niet bij Europa, zoals ik ook al meldde in mijn blog van 20 juli.
Peeters blijft dan ook zijn reputatie als spelbederver van deze Zweedse coalitie alle eer aandoen. Het blijft een raadsel hoe hij erin slaagt overal de kantjes af te lopen om zichzelf toch maar te laten voorkomen als het sociale gezicht van een – volgens hem en misschien ook wel volgens zijn partij – asociale federale regering.
Met al die heisa over Turkije, over de Turken hier en Mutti’s herhaling van ‘wir schaffen das’, zou men nog vergeten dat er ook nog wat anders gebeurt in het Avondland, zelfs in deze komkommertijd.
Zo heeft de Europese Commissie Portugal en Spanje veroordeelt tot een boete omdat ze de begrotingsafspraken niet zijn nagekomen. Hoogte van de boete: nul euro! Doet denken aan Anton Bruckner, de componist die de nulde symfonie uitvond!
Nu weet iedereen dat vooral de zuidelijke landen van de E.U. het allemaal moeilijk hebben en er niet veel aan kunnen verhelpen doordat ze nu eenmaal in de eurozone zitten. Hét voorbeeld daarvan is Griekenland, dat waarschijnlijk nooit aan de Europese eisen zal kunnen voldoen zolang het in die zone blijft en zijn eigen geld niet meer kan devalueren. Door Portugal en Spanje een echte boete te geven, zou men echter ook in die landen niet veel hebben opgelost en hun staatsschuld alleen maar verder zien stijgen. Er is trouwens nog nooit één land van de eurozone werkelijk beboet geworden, ook een zgz rijker land zoals Frankrijk en een echt rijk land zoals Duitsland. Zolang men de begrotingsdiscipline niet ernstiger neemt, zal het dode letter blijven. Momenteel is heel die discussie er alleen maar om op binnenlands vlak besparingen en belastingen goed te praten, ‘omdat het moet van Europa’.
Steeds meer economen en financiële specialisten, tot een Nobelprijs winnaar toe (Joseph Stiglitz, professor Economie aan de Columbia University en voormalig hoofdeconoom van de Wereldbank), beweren trouwens dat de euro, zoals we hem nu kennen, nooit kan blijven bestaan. Een muntunie zonder politieke integratie werkt niet en wat we tegenwoordig binnen de E.U. te zien krijgen – mede als gevolg van de diverse crisissen – is niet van dien aard dat het morgen beter zal gaan. Om de euro te redden, moet er een Europa komen met verschillende snelheden of desnoods een flexibele euro, waarbij landen of groepen van landen elk hun eigen euro hebben en devaluaties mogelijk worden om onevenwichten weg te werken. Als dat niet gebeurt, gaan we steeds meer naar een transferunie, een België in het groot zeg maar, en daar weten we ondertussen alles van.
Mijnheer Koç is boos, zeer boos. Voor wie hem nog niet zou kennen, Ahmet Koç is een Belg met Turkse roots, zoals men dat tegenwoordig zegt en niet zomaar de eerste de beste. Hij is nl ondervoorzitter van de Limburgse provincieraad en haalde voor de SP.a in de laatste verkiezingen heel wat stemmen bij zijn Turkse proletarische achterban. Alleen Peter Vanvelthoven en Ingrid Lieten deden het beter in de provincie. De man is boos omdat de nieuwe SP.a partijvoorzitter John Crombez een procedure heeft opgestart om hem uit de partij te zetten. Reden daarvoor was Koç’s oproep tot zijn medestanders om ‘de verraders’ geen kans te geven. Met die verraders bedoelt hij dan de Turken in zijn provincie die niet bereid zijn sultan Erdogan blindelings te volgen in de uitspattingen waaraan die zich tegenwoordig schuldig maakt. Heel wat van de mensen die door Erdogan – en dus ook door Koç – geviseerd worden zijn (ex) Turken die aanleunen bij de islamitische geestelijke Gülen die er door Erdogan van beschuldigd wordt de aanstoker te zijn geweest van de mislukte militaire coup tegen hem, de sultan.
Voor één keer kunnen we ‘den John’ niet anders dan gelijk geven, al krijgt zijn partij nu problemen die ze zelf gezocht heeft. De socialistische en groene partijen in dit land hebben al enkele tientallen jaren meer dan hun best gedaan om de immigranten aan hun kant te krijgen om zo het vacuüm dat ontstaan was door het massaal vertrek van de eigen arbeiders op te vangen met een nieuw proletariaat. De leden daarvan hebben meestal de dubbele nationaliteit, maar als ze moeten kiezen, stellen zij die van hun geboorteland (of die van hun ouders) voorop en deinzen ze er niet voor terug hun onenigheden van ginder ook hier uit te komen vechten.
Ondertussen gaat Erdogan verder met zijn zuivering van Turkije en liet hij o.m. 150 mediabedrijven sluiten. Cijfers om van te duizelen, als men bedenkt hoeveel tienduizenden mensen daar dan telkens niet alleen hun broodwinning verliezen, maar zelfs moeten vrezen voor lijf en leden. Volgens de nieuwe sultan is Europa de enige plek op aarde waar de doodstraf niet meer mag worden uitgevoerd. Ik weet niet of dat klopt, maar als dat zo is, is dat een bijkomende reden om Turkije nooit ofte nimmer in de E.U op te nemen en zouden de Europese verantwoordelijken best zo snel mogelijk de maatregel schrappen waarbij Turken zonder visum naar hier zouden kunnen komen. We hebben al miserie genoeg met de enkelingen die hier dood en vernieling komen zaaien, om er straks nog grote hoeveelheden Turken te moeten bijnemen, waarvan we niet weten wie of wat ze vertegenwoordigen.
‘Wir schaffen das’ heeft das Mädchen nog maar eens herhaald. ‘Wird schon schief gehen’ is eerder wat ik ervan denk…
Gisteren was het hier Tax Liberation Day. Dat wil zeggen dat dat de eerste dag van het jaar 2016 is waarop de gemiddelde Belg voor eigen rekening werkt en niet (meer) voor de belastingen. Onnodig te vertellen dat België in een dergelijke rangschikking een van de slechtste leerlingen van de klas is. Tot vorig jaar zelfs dé slechtste (nota bene: van heel Europa, de landen buiten de E.U. inbegrepen). Nu hebben we die rode lantaarn kunnen doorgeven aan Frankrijk, grotendeels dank zij de recente taxshift* die de lonen iets minder heeft doen stijgen t.o.v. die van de buurlanden. Vraag is maar of het straks weer geen haasje over wordt, want Frankrijk heeft ondertussen een nieuwe arbeidswet gestemd die – ondanks ontelbare stakingen – er toch voor zal zorgen dat hun economie er misschien iets beter van kan worden. De flexibelere 38-urenweek van Kris Peeters zal daar weinig aan veranderen, voor zover er al iemand aan uit kan. Voor zover dat nodig is, wordt hierbij nog eens duidelijk aangetoond dat we ons niet langer moeten spiegelen aan la douce France, zoals een groot deel van francofoon België nog steeds doet.
Ondertussen is Delhaize opgeslorpt door Albert Heijn, ook al wordt dat anders voorgesteld en heeft het Amerikaanse Burger King ‘onze’ Quick’ overgenomen. Die laatste was eigenlijk al niet meer Belgisch, maar dat werd toch zo nog steeds voorgesteld. Vergeten we trouwens niet dat we het hier hebben over junk food, niets om over naar huis te schrijven. Ik heb in heel mijn leven nooit in een Mac Donald of een Quick gegeten. Er is zelfs een heisa over het feit dat de naam Quick hier zou verdwijnen. We kunnen misschien eens vragen of ze er geen ‘Flupke’ van kunnen maken!
* Door die taxshift is het belastingstarief voor de gemiddelde Belgische werknemer gedaald van 59,47 naar 56,90%. Niets om over naar huis te schrijven, zeker niet als men weet dat het Europees gemiddelde 45% bedraagt…
Zo, waar zullen we vandaag de volgende aanslag krijgen of wordt het morgen? Moedige knapen, die IS-lafaards. Enkele oude mensen in een kerk overvallen, een tachtiger de keel oversnijden. Allemaal in naam van IS en hun Allah die groot is. Men kan daarna weer bloemen gaan neerleggen, teddybeertjes en kaarsen en zo. IS huivert daarvan! Hollande kwam meteen ter plaatse en herhaalde dat Frankrijk in oorlog is met IS en dat ze de barbaren zou bevechten ‘met alle middelen’. Dat laatste is een lachertje, want het enige wat er sinds Nice gebeurd is, is dat er enkele Franse bommen meer zullen gedropt worden boven IS-gebied. Dat terwijl, zoals ik al gesuggereerd heb, Frankrijk beschikt over een vreemdelingenlegioen, een elitekorps dat getraind is om te vechten en dat zich zit te vervelen in enkele Franse oud-kolonies in Afrika.
IS wordt momenteel bevochten door een coalitie van liefst 67 (zevenenzestig!) landen, met als resultaat zo goed als niks. We kunnen alleen maar hopen dat de vermaledijde Trump het haalt in Amerika, dat die tenminste woord houdt en dat hij de barbaren binnen de twee jaar van de kaart veegt.
Trump’s kansen waren al aan het stijgen na het congres van de republikeinen en nog meer sinds de democraten op hun congres elkaar in het haar vlogen. De kans dat een aanzienlijk deel van Sanders’ aanhang thuis blijft of – hoe vreselijk! – straks nog voor Trump gaat stemmen, wordt met de dag groter. Wie gelooft Sanders nog dat Clinton zijn ‘politieke revolutie’ gaat doorvoeren? De tijd van knippen, plakken en pamperen lijkt niet alleen bij ons voorbij te zijn.
* De wereld is een schouwtoneel. Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel. (Vondel)
In mijn blog van 24 dezer schreef ik dat men nu ook in Wallonië begonnen is met de zorgverzekering en dat 10 jaar nadat Vlaanderen er al mee gestart was. Het is zelfs erger, want het blijkt bij ons al 15 jaar te bestaan en het initiatief werd toen door onze Waalse vrienden tegengewerkt. Het Waalse gewest en de Franse gemeenschapsregering trokken toen naar het Grondwettelijke Hof en de Raad van State omdat ze die verzekering alleen op federaal niveau wilden. Dat laatste proberen ze op alle gebied en is er mede de oorzaak van dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië geen 8 miljard euro bedragen, zoals recentelijk Waals minister-president Paul Magnette nog toegaf, maar ergens tussen de 12 en de 16 miljard. Alle betalingen die immers federaal gebeuren worden voor zo’n 90% door Vlaanderen betaald (en de resterende 10% door Brussel), de staatsschuld inbegrepen.
Nu Wallonië ook eindelijk een eigen zorgverzekering heeft (Brussel nog steeds niet!), pakt men uit met te zeggen dat ze genereuzer is dan de Vlaamse, nl 300 euro tegen 120 euro in Vlaanderen. Met een achterstand van 15 jaar mag het wel eens iets meer zijn, zeker? Komt daar nog bij dat alleen de thuis verblijvende bejaarden ze krijgen en zelf niet eens kunnen beslissen wat ermee te doen, terwijl zij die daar in rusthuizen verblijven (en dat zijn er percentsgewijs meer dan in Vlaanderen) niets extra krijgen, daar er voor hen reeds een tegemoetkoming bestond van ongeveer hetzelfde bedrag, dat nu zal wegvallen.
Tenslotte zal het project pas in werking treden in de zomer van volgend jaar. Dus weer eens much a do about nothing en te klasseren in de hoera berichten over het herstel van Zuid-België, die door onze Vlaamse media gretig worden overgenomen, maar dikwijls niet veel méér voorstellen dan de klassieke dooie mus.
De zoveelste aanslag in Duitsland (de derde op twee weken, als ik me niet vergis), door iemand afkomstig uit het Midden-Oosten laat zien dat het ook steeds warmer wordt in het land waar iemand het ging ‘schaffen’. De kans dat daar meer gaat fout lopen is zelfs veel groter dan elders, gewoon omdat er zoveel zgz vluchtelingen zijn aanbeland.
Het wordt wel stilaan tijd dat de overheden en media – ook buiten Duitsland – nu eens gaan ophouden met allerlei excuses na de aanslagen, om te vertellen dat het allemaal zo erg niet was, dat het maar een ‘lone wolf’ was en nog van die onzin. Vooral de zaak in Nice, waar men in eerste instantie ook uitpakte met het nieuws dat het ging om één man die plots vond dat hij een aanslag moest plegen. Ondertussen blijkt, dat hij er een jaar mee bezig was en zitten er al een half dozijn medeplichtigen achter de tralies. Ook het excuus dat die jonge Iranees in Duitsland geboren was, is waardeloos. Het betekent dat de man nog steeds niet geïntegreerd was en de schuld daarvan ligt dan in de eerste plaats bij de ouders. Ouders die hun kinderen niet laten integreren – gewoonlijk omdat ze het zelf niet willen - zijn even schuldig als de daders. Als men ziet dat derde en vierde generaties van inwijkelingen nog steeds in getto’s wonen (zoals op sommige plaatsen in ons eigen Limburg) en zo goed als geen contact hebben met onze bevolking, dan zit er iets grandioos fout. Als ze dan nog met elkaar op de vuist gaan en de ruzies uit hun thuisland naar hier importeren, is het hek helemaal van de dam.
Het wordt tijd dat de zwakke leiders die we in Europa hebben de volgende verkiezingen worden weggestemd. Zij hebben bewezen niet bekwaam te zijn om dit continent in stand te houden, laat staan te verdedigen. Ander en beter, zou ik zeggen.
Het verhaal van de zgz ‘witte kassa’ wordt weer iets echt Belgisch. Of men er nu vóór of tegen is, is nu even niet de vraag. Wel is het zo dat men in Vlaanderen nu stilaan loyaal de al herhaaldelijk gewijzigde wet begint uit te voeren, terwijl dat in Wallonië en Brussel (weer eens) niet het geval is. Altijd hetzelfde liedje: van de Vlamingen wordt verwacht dat ze de wetten zullen naleven (lees: betalen), in de andere twee gewesten is men potdoof van zodra blijkt dat het geld gaat kosten. Terwijl Vlaanderen maar 58% van het aantal in aanmerking komende horecazaken heeft, is meer dan 70% er in orde. In Wallonië is het maar 19 van de 28% en in Brussel 9 van de 14%.
Op gebied van taksen wordt dit geen land met twee, maar met drie snelheden*. We hebben het ook al meegemaakt met de kilometerheffing, waar men zich in Wallonië nog steeds niet heeft bij neergelegd. Een ander verhaal is dat van de artsendiploma’s waar de Franstalige kandidaten pas na 18 jaar besloten hebben de wet te gaan naleven, terwijl uitgerekend nu bekend geraakte dat artsen met buitenlandse diploma’s helemaal geen testen moeten afleggen om hier een praktijk te beginnen. Die vraagt men alleen één van de drie officiële talen te kunnen spreken en daarna kan bv een beginnende arts uit de Balkan, die een mondjevol Duits spreekt, zich hier in heel het land komen vestigen, ook daar waar Nederlands of Frans de officiële voertaal is.
Het wordt zelfs nóg erger. Door het feit dat men artsen met buitenlandse diploma’s hier moet toelaten o.w.v. het Europese vrije verkeer van personen en de wederzijdse erkenning van diploma’s, hadden vorig jaar liefst 23% van de beginnende artsen een buitenlands diploma. Diploma’s die men aan de eigen studenten niet meer kon uitdelen. Om de zaak helemaal te laten ontsporen, denkt men er nu aan minder eigen studenten aan de artsenopleiding te laten beginnen! Dat zou kunnen leiden tot toestanden waarbij kandidaat artsen van bij ons, zeker zij die het financieel aankunnen, naar het buitenland gaan studeren en dan met een buitenlands diploma hier wel mogen beginnen, terwijl ze niet mochten meedoen aan het eigen ingangsexamen. Zou Kafka echt een Tsjech geweest zijn, geen Belg?
* In Wallonië gaat men pas nu beginnen met een zorgverzekering voor iedereen, iets wat in Vlaanderen al tien jaar bestaat. Ook betaalt men ten zuiden van de taalgrens nog altijd de radio- en Tv-taks, iets wat hier al werd afgeschaft door Steve Stunt, toen hij nog God was (volgens De Morgen althans). Als we straks terug naar een eenheidsstructuur zouden gaan – de natte droom van o.m. Open VLD – gaan we dan weer allemaal die taks betalen?
In de States heeft Donald Trump zijn aanstelling als republikeins kandidaat voor het presidentschap aanvaard en daarmee heeft een onwaarschijnlijke verkiezingscampagne een kandidaat gekregen waarvan niemand verwacht had dat hij de eerste tussentijdse verkiezingen overleefd zou hebben. Het wordt nu afwachten of hij van Hillary Clinton gaat kunnen winnen. Persoonlijk geef ik hem een goede kans. Door de Europese media wordt hij wel afgeschilderd als de baarlijke duivel, maar ondertussen weten we wel wat onze media waard zijn. Daarbij komt nog dat Amerikanen heel wat zaken anders aanvoelen dan Europeanen, minder verwachten van hun overheden – ook op sociaal gebied – en wel eens voor Trump zouden kunnen stemmen, al was het maar om eens iets anders mee te maken. Als Clinton het zou halen, wordt het immers meer dan waarschijnlijk weer vier jaar van hetzelfde. Weer vier jaar Obama, waarover de meeste politieke waarnemers het eens zijn dat hij de zwakste president was sinds Jimmy Carter.
Verder mag Ted Cruz, een van de verliezers van de republikeinse voorverkiezingen, zijn verdere politieke carrière ook vergeten, tenzij Trump het niét zou halen. Het gaat er niet om of Cruz al dan niet gelijk had toen hij op de republikeinse conventie weigerde Trump expliciet te steunen, maar wel omdat hij op het einde van de komedie de rangen had moeten sluiten zodat alle neuzen in dezelfde richting stonden. Dat de ex-presidenten Bush en enkele andere ex-en zich niet op de conventie lieten zien, zal de doorsnee republikein worst wezen. Zij vertegenwoordigen immers een verleden, dat men liefst zo snel mogelijk wil vergeten.
Tenslotte wordt het uitkijken naar wat de (meestal jongere) aanhang van Bernie Sanders gaat doen. Het is niet omdat Sanders Clinton zijn steun heeft toegezegd, dat zijn aanhang dat ook zal doen. In het beste geval (voor de democraten) gaan die jongeren straks niét stemmen, in het slechtste stemmen ze voor Trump, omdat er dan tenminste iéts zal veranderen.
