In de States heeft Donald Trump zijn aanstelling als republikeins kandidaat voor het presidentschap aanvaard en daarmee heeft een onwaarschijnlijke verkiezingscampagne een kandidaat gekregen waarvan niemand verwacht had dat hij de eerste tussentijdse verkiezingen overleefd zou hebben. Het wordt nu afwachten of hij van Hillary Clinton gaat kunnen winnen. Persoonlijk geef ik hem een goede kans. Door de Europese media wordt hij wel afgeschilderd als de baarlijke duivel, maar ondertussen weten we wel wat onze media waard zijn. Daarbij komt nog dat Amerikanen heel wat zaken anders aanvoelen dan Europeanen, minder verwachten van hun overheden – ook op sociaal gebied – en wel eens voor Trump zouden kunnen stemmen, al was het maar om eens iets anders mee te maken. Als Clinton het zou halen, wordt het immers meer dan waarschijnlijk weer vier jaar van hetzelfde. Weer vier jaar Obama, waarover de meeste politieke waarnemers het eens zijn dat hij de zwakste president was sinds Jimmy Carter.
Verder mag Ted Cruz, een van de verliezers van de republikeinse voorverkiezingen, zijn verdere politieke carrière ook vergeten, tenzij Trump het niét zou halen. Het gaat er niet om of Cruz al dan niet gelijk had toen hij op de republikeinse conventie weigerde Trump expliciet te steunen, maar wel omdat hij op het einde van de komedie de rangen had moeten sluiten zodat alle neuzen in dezelfde richting stonden. Dat de ex-presidenten Bush en enkele andere ex-en zich niet op de conventie lieten zien, zal de doorsnee republikein worst wezen. Zij vertegenwoordigen immers een verleden, dat men liefst zo snel mogelijk wil vergeten.
Tenslotte wordt het uitkijken naar wat de (meestal jongere) aanhang van Bernie Sanders gaat doen. Het is niet omdat Sanders Clinton zijn steun heeft toegezegd, dat zijn aanhang dat ook zal doen. In het beste geval (voor de democraten) gaan die jongeren straks niét stemmen, in het slechtste stemmen ze voor Trump, omdat er dan tenminste iéts zal veranderen.
In Turkije gaat het van kwaad naar erger, nu sultan Erdogan de noodtoestand heeft afgekondigd. Dat betekent o.m. dat hij zelfs zijn parlement niet meer nodig heeft om te beslissen de mensenrechten al dan niet na te leven en de doodstraf weer in te voeren. Dat laatste heeft meteen een weerslag op de hogere officieren die met een helikopter naar Griekenland waren gevlucht en van daaruit nu niet zullen worden uitgeleverd zolang er geen uitsluitsel is over het al dan niet herinvoeren van de doodstraf. Een beschaafd land levert nl geen verdachten uit als die een kans lopen de doodstraf te krijgen. Verder zouden die acht mensen wel eens nuttig kunnen zijn om te vernemen hoe het daar in Turkije allemaal gelopen is. Tot nu toe heeft men alleen de versie van Erdogan en zijn er heel wat waarnemers die hem ervan verdenken zelf die coup in elkaar gestoken te hebben…
Erger wordt het trouwens voor heel het land, al beseffen Erdogans aanhangers dat waarschijnlijk (nog) niet. Het ontslaan, schorsen en/of aanhouden van tienduizenden werknemers uit het leger, de administratie, de ambtenarij en het onderwijs betekent een forse achteruitgang voor het land, dat op die manier al hun expertise en ervaring kwijt speelt. Door diezelfde jobs in te vullen met aanhangers van Erdogan zal het niveau, voor zover dat er al was, helemaal de dieperik ingaan en riskeert Turkije een soort gevaarlijke bananenrepubliek te worden.
Ik kan aannemen dat de meeste vakantiegangers die nu naar Turkije vertrekken hun reis geboekt hadden in tempore non suspecto. Wie echter nog moet boeken en er alleen maar naartoe trekt omdat het er goedkoper is, heeft mijn innige deelneming.
---
Hoedje af trouwens voor het TAS, het Internationaal Sport Tribunaal, dat weigert een groot land als Rusland nog te laten deelnemen aan internationale sportevenementen, dit nadat duidelijk gebleken is dat de ruski’s vals gespeeld hebben tijdens de dopingcontroles op de winterspelen van Sotchi. Nu maar hopen dat het I.O.C. TAS zal volgen en niet het voorbeeld van de Nederlandse broekschijterij i.v.m. het neerhalen van het vliegtuig van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne. De Oost-Oekraïners mogen het dan wel gedaan hebben, zonder de hulp van Poetins plaatselijk spookleger zou dat nooit gelukt zijn. Iedereen weet dat nu zo stilaan, maar niemand durft blijkbaar de nieuwe tsaar tegen de schenen te stampen…
* Vrij naar ‘Zar und Zimmermann’ van Albert Lortzing
Alles laat uitschijnen dat het nationaal defilé van deze 21ste juli geen hoogvlieger gaat worden. Er zullen dit jaar meer soldaten rondlopen om de veiligheid te waarborgen dan om te marcheren. Het is een teken des tijds en zou wel eens een blijver kunnen worden. Dat het uitgerekend dezer dagen snikheet is, zal ook wel zijn invloed hebben (zeker 150.000 landgenoten verkozen de zee voor het verlengde weekeinde), maar heel wat mensen zullen wel tweemaal nadenken alvorens nog naar massa evenementen te gaan na al wat er dit jaar al gebeurd is in Frankrijk en hier.
Dat uitgerekend op de vooravond van de nationale feestdag de universiteit van Gent een Iranese student naar Brussel stuurt om daar met een nieuwmodische, door de universiteit ontworpen apparatuur de Wifi stralingen te gaan opmeten, is helemaal Kafka. De man sprak noch Nederlands noch Frans. Wie haalt zoiets in zijn hoofd en stuurt op de tot nog toe warmste dag van het jaar een buitenlandse student met een winterjas de straat op? Het centrum van Brussel werd op volle dag 4 uur lam gelegd. Hebben ze daar in Gent niets anders te doen of mag dat daar nu niet o.w.v. de Gentse feesten, waarop ook al 20% minder volk aanwezig was dan de vorige jaren?
E.e.a. duidt wel aan dat de zenuwen op scherp staan en politie en militairen niet zinnens zijn ermee te lachen. De Iranees mag trouwens al van geluk spreken dat men hem zoiets niet liet uitspoken in de States, want daar zijn er al voor minder opgeruimd geweest. Letterlijk dan nog.
Zowel de federale als de Vlaamse regering hebben, vooraleer met vakantie te gaan, in blessuretijd nog een deel beslissingen genomen, waarover men waarschijnlijk pas iets zal horen ná het reces en dan zitten we al in oktober. Op federaal niveau is het belangrijkste nieuws wat niét beslist werd, nl de flexibele werkweek. Die garandeert nu dat iedereen niet meer dan 38 uur per week moet werken, waarbij dat gemiddelde berekend wordt per kwartaal. Men wil dat gemiddelde voortaan berekenen op jaarbasis, iets waarmee de vakbonden het niet eens zijn. Zonder daarover vooraf met zijn regeringspartners te praten, kwam bevoegd minister Peeters bij het scheiden van de markt af met een door hem uitgewerkte nieuwe regeling. Hij wil het afgesproken akkoord met het jaargemiddelde wel aanhouden, maar heeft daar zoveel voorwaarden en procedures aan toegevoegd, dat men door het bos de bomen niet meer ziet. In de trant van ‘If you can’t convince them, confuse them’. Een voorbeeld : als werknemers meer dan 40 uur op één week werken, moet de werkgever de uren daar bovenop betalen als overuren. In dat geval is er geen sprake meer van flexibiliteit als het de bedoeling was de meer gewerkte uren later in mindering te brengen. Een andere absurditeit is dat Peeters voorstelt dat bij een staking in een onderneming er ook een verbod zou zijn op thuiswerk! Waar hij het dan weer niét over heeft, is het herbekijken van de automatische indexering van de lonen, alhoewel dat in het nieuwe regeerakkoord staat. Om een lang verhaal kort te maken: de coalitiepartners in de federale regering, maar ook de werkgevers zien dat niet zitten en de vakbonden blijven er zich hard tegen verzetten ongeacht wát er ook wordt voorgesteld én omdat Peeters het sociaal overleg pas plant na de vakantie.
Die flexibele werkweek van 38 uur stond al in het regeerakkoord van de regering Di Rupo. Het is de bedoeling er mee voor te zorgen dat de productiviteit in dit land verhoogd wordt, waardoor de fameuze loonkloof met onze buurlanden zou verkleinen. Af en toe hoort men wel eens zeggen dat die kloof er bijna niet meer zou zijn, maar dat is maar de halve waarheid. Toen men ze ontdekte in 1996, kwam er een wet die stelde dat ze niet groter mocht worden. Dat werd ze echter wél en het is dat verschil dat men nu hoopt weg te werken. Het verschil dat er in 1996 was is echter nog steeds even groot als toen.
Die flexibele werkweek is niet het enige punt waarop Peeters tegen de bierkaai vecht. Ook zijn aangepaste versie van de wet-Major, waarmee hij vorige week naar Europa was getrokken, wordt daar nog steeds niet aanvaard. De E.U. heeft Spanje voor eenzelfde zaak al veroordeeld en is beducht dat de Spanjaarden – terecht trouwens – moord en brand gaan schreeuwen als zij geen uitzondering zouden krijgen en België wél. Verder zijn er de klachten van de logistieke bedrijven in de haven, zoals die van de Katoennatie van Ferdinand Huts, die ook met Peeters’ nieuwe voorstel gediscrimineerd blijven. Tenslotte worden de akkoorden tussen de havenvakbonden en enkele grote havenbedrijven evenmin door Europa aanvaard.
Het blijft hallucinant dat een oud-voorzitter van Unizo, de werkgeversorganisatie van onze KMO’s, zich heeft omgeschoold tot een soort spreekbuis van de vakbonden. De linkse luis in de pels van de centrumrechtse coalitie, zeg maar. Eén van zijn grootste critici is trouwens zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetvelt, die de door Peeters voorgestelde arbeidsmarkthervorming één grote ontgoocheling noemt.
P.S.: het voorstel van Peeters was er al vóór hij dat fietsongeval had, waarbij hij enkele ribben kneusde en zijn elleboog brak. Mocht het erná gekomen zijn, had men nog kunnen denken dat hij op zijn hoofd gevallen was!
De hele politiekcorrecte meute staat op zijn achterste poten, omdat sultan Erdogan gezegd heeft de doodstraf terug te willen invoeren om de verantwoordelijken van de mislukte militaire staatsgreep te berechten. Hij doet dat zgz omdat het volk hem dat vraagt, waarbij men zich kan afvragen of hij het zelf niet geënsceneerd heeft, zoals hij misschien zelfs wel de hele staatsgreep zou kunnen beraamd hebben, iets wat o.m. zijn politieke tegenstander Gülen nu beweert*. Het lijkt zo’n beetje op het verhaal van de geboren leider, die eerst ziet naar waar de menigte loopt en dan voorop gaat lopen…
Als Erdogan de doodstraf weer zou willen invoeren, dan kan Turkije geen lid meer worden van de E.U., aldus Mogherini en een hele reeks andere Europese politici. Wat een hypocrisie! Alsof Turkije lid zou kunnen worden als het de doodstraf niét invoert. Een land dat nog steeds de genocide op de Armeniërs van honderd jaar geleden niet erkent (alhoewel de halve wereld – Paus Franciscus inbegrepen – het wél doet), dat - als het kon - misschien wel eens hetzelfde zou willen doen met de Turks- Koerdische minderheid, die ze in eigen land zelfs bombardeert, dat zo goed als geen persvrijheid kent (en nu nog minder dan ooit tevoren), dat zomaar duizenden rechters, advocaten, ambtenaren en militairen ontslaat, schorst en/of aanhoudt, en ga zo maar door, zo’n land kan nooit ofte nimmer lid worden van de E.U. Ook buiten het verhaal van die doodstraf zijn er nog steeds een twintigtal punten waarvoor het niet voldoet om E.U.-lid te worden. Het valt trouwens af te wachten of Turkije nog wel in de Europese Raad zal kunnen blijven, waarvan het momenteel nog wel lid is, maar die in haar statuten ook de uitvoering van de doodstraf verwerpt.
Kortom, er zou daar in Turkije nog e.e.a. kunnen gebeuren dat weinig of niets te maken zal hebben met wat wij hier verstaan onder een rechtstaat. En dat in volle komkommertijd!
* Een indicatie daarvoor zou kunnen zijn dat de opstandige militairen anders Erdogans megalomaan paleis zouden bestookt hebben i.pl.v. het parlement, zoals nu gebeurd is.
In de nasleep van de tragedie in Nice, is het haast aandoenlijk te horen hoe bepaalde politici (o.a. die Caseneuve) en media zich uitsloven om toch maar te zeggen dat de dader een ‘lone wolf’ was en zich niet hield aan de regels van de islam. De man heette echter wel Mohammed en had bijgevolg een islamitische opvoeding gekregen (of wat daarvoor moet doorgaan). Dat hij al dan niet geradicaliseerd was en zich verder niet aan de regels van de koran zou gehouden hebben, doet niets ter zake. Een gedrogeerde en zatlap van bij ons zou nooit op dergelijke ideeën komen.
Hollande kan dan wel de oorlog tegen IS blijven prediken, in werkelijkheid voert hij die oorlog niet. Zoals ik in deze rubriek al meermaals geschreven heb, wint men de dag van vandaag geen oorlog meer met enkel bombardementen. Vergeten we niet dat Frankrijk nog altijd een vreemdelingenlegioen heeft, met basis in Corsica en met de meeste van zijn soldaten die zich zitten te vervelen in Afrika. Als Frankrijk echt oorlog wil voeren, moeten ze die elite-eenheid, die gemaakt is om te vechten, naar Irak en Syrië sturen en er – samen met de Koerden, de enige te vertrouwen grondtroepen – het IS-zootje opruimen. Met de zich al ter plaatse bevindende internationale luchtmachtcoalitie kan men het oorlogsterrein eerst grondig plat gooien en wordt de rest voor gehaaide militairen een klusje. Binnen de twee jaar zou IS niet meer bestaan, zoals ook Trump het zich voorstelt. Dat er daar dan ook veel onschuldige slachtoffers gaan vallen is, jammer genoeg, waar. Maar die vallen er hier ook en zullen er straks nog meer vallen als er ginder niets gebeurt.
---
Van Trump gesproken, ik vind dat de man zich een betere running mate had kunnen kiezen. Die gouverneur Pence (meervoud van penny!) mag dan wel een bekwame man zijn, Trump had beter een jongere tweede gekozen, al was het maar om de kiezers van Bernie Sanders te overtuigen. Het gros daarvan zijn nl jongeren die niet zinnens zijn voor Clinton (en nog eens 4 jaar Obamacare!) te stemmen en zonder alternatief waarschijnlijk thuis blijven...
De militaire staatsgreep in Turkije is dus mislukt en dat is maar goed ook, want zoiets hoort niet meer bij deze tijd in een land dat wel niet echt ontwikkeld is, maar het toch hoopt te zijn of te worden. Dat er daar überhaupt nog een staatsgreep kan plaatsvinden, zegt al e.e.a. over de binnenlandse toestand. Het ligt in oorlog met een deel van de eigen bevolking (de Koerden, 15% a.u.b.), censureert zijn media (tot letterlijke bezettingen van kranten toe (denk maar wat de Zaman krant overkomen is) en is in de westerse wereld het land met de meeste journalisten achter de tralies. Voor de rest voert het een soort oorlog in en tegen Syrië, waarbij het eerst tegen Assad was en nu weer toenadering zoekt, is er pas weer een akkoord met Rusland en Israël, waarmee het land ook al overhoop lag en blijken nu de States de vijand te worden omdat die onderdak bieden aan de Turkse banneling Gulen, hoofd van een religieuze moslimgemeenschap en persoonlijk vijand van Erdogan.
In feite is Erdogan de spil in heel dit ondoorgrondelijk net. De man is gek van glorie en wil als president zowat een soort nieuwe sultan worden, waarbij hij zijn land grondig wil islamiseren. Wie het daarmee niet eens is, gaat voor de bijl. Zo blijken er na de mislukte coup liefst 3.000 rechters ontslagen te zijn, die volgens Erdogan niet betrouwbaar genoeg meer zijn. Een maatregel van die omvang treft men niet zomaar, hing waarschijnlijk al in de lucht en kan nu, dank zij de coup, versneld worden uitgevoerd. Eén zaak is wel duidelijk: zo’n land is geen rechtstaat en helemaal niet geschikt om lid te worden van een internationale gemeenschap zoals de E.U.. Als Verhofstadt niet compleet stekeblind daarvoor is, zal ook hij dat stilaan moeten toegeven.
Feit is wel dat in een regio, die nu al enkele jaren in brand staat door de burgeroorlog in Syrië en Irak, de diverse, soms wisselende bondgenootschappen en de blijvende spanning tussen Israël en de Palestijnen, de onzekere situatie in Turkije de zaak daar alleen maar ingewikkelder zal maken.
Met de aanslag in Nice zijn we aanbeland aan terreurdaad nummer zoveel en niets laat voorzien dat het daarmee zal eindigen. Een constante in het hele verhaal is dat ook deze misdaad begaan is door een moslim. Of de man al dan niet gelovig was, maakt niets uit. Zijn naam was Mohammed - de naam van de profeet - en hij zal dus wel op de klassieke manier zijn ‘opgevoed’, volgens de islam. We hebben er trouwens ook het raden naar volgens welke islam, want er blijken er vele te zijn. Het resultaat is dat vele moslims die niet (meer) geloven toch op e.o.a. manier gestoord blijken te zijn en dat men gelovige moslim evenmin kan vertrouwen. Zoals ik in deze rubriek al eens meer geschreven heb, kan de meest gelovige moslim morgen een zelfmoordterrorist zijn. Dat hangt niet alleen van hemzelf af. Als zijn imam toevallig een geradicaliseerde is die hem komt vertellen dat hij in naam van Allah zich moet opblazen, dan is er de kans dat die dat ook gaat doen. Het zal er in toekomst dan ook op aankomen niet alleen meer te kijken of moslims hier al dan niet geradicaliseerd zijn. Ook als ze op een ander gebied buiten de lijnen lopen, is het best ze in de gaten te houden. Het kan voldoende zijn om straks een reden te vinden zich te moeten wreken op medemensen, in de eerste plaats de niet-moslims maar als daar ook moslims het slachtoffer van worden (de zgz collatoral damage), dan rouwen die criminelen daar niet om.
Het blijft mij een raadsel dat men mensen zover kan krijgen dat ze zichzelf van het leven beroven, meestal dan nog x-aantal medemensen mee de dood injagen en daarvoor de hemel zouden verwerven (en dan wil ik nog niet hebben over die 77 of zoveel maagden). Voor zover ik weet is er geen enkele andere godsdienst die zoiets verkondigt. Zoals er in het Christelijke geloof naast het oude en het nieuwe testament ook de handelingen van de apostelen zijn, zo heeft ook de islam geschriften buiten de koran, waar niet iedereen dezelfde uitleg over geeft. Elke imam kan daarover zijn eigen interpretatie geven en wat daarvan het gevolg kan zijn, maken we nu ook bij ons mee…
---
Terwijl ik met bovenstaansde blog bezig was, kwam het nieuws van een staatsgreep door het leger in Turkije. Het is daar blijkbaar nog niet erg genoeg in die regio...
Vaststellen dat België niet werkt, is een open deur intrappen. Dat e.e.a. te maken heeft met de versnippering van de bevoegdheden kan soms de oorzaak zijn. Dat is echter geen reden om de klok terug te draaien, richting 1830, zoals enkele Open VLD’ers nu plots voorstellen. De meest ernstige zaken die niet bleken te werken tijdens de aanslagen van 22 maart (politie, veiligheid e.d.) bleken nl allemaal federale materies te zijn, geen gewestelijke. Hét voorbeeld van hoe het niet moet is wel de NMBS en die is ook niet gesplitst. Kempenaars die bv bij de laatste stakingen vanuit Turnhout een IC-trein wilden nemen naar Herentals, Lier of Mechelen, maar het ongeluk hadden dat diezelfde trein verder doorreed naar Wallonië, via Brussel, weten er alles van. Van zodra er ‘over there’ gestaakt worden, mochten zij hun trein vergeten, zelfs voor een reis door de eigen Kempen. Het is een voorbeeld van hoe uitgerekend iets dat heel België omvat, niet werkt.
De Vlaamse liberalen lopen er nog steeds bij voor spek en bonen. Dat ze mede deel uitmaken van de Vlaamse regering hebben ze te danken aan de N-VA, die anders geen federale regering zonder de PS kon installeren en niet dank zij hun verkiezingsuitslag. Met slogans zoals ‘mensen hebben vleugels’ en nog van dat fraais, haal je in Vlaanderen geen extra stemmen. Door met de Belgische trom te roffelen evenmin, ook al doen enkele blauwe kopstukken daarvoor hun best, zoals Maggie De Block bv, van wie men in Vlaanderen veel verwachtte, maar die ook maar een belgiciste blijkt te zijn, zoals de artsendiscussie heeft aangetoond, waarbij ze zich verschool achter Europa.
Nog een echte belgicist is Dave Sinardet, politicoloog aan de VUB, die in onze politiekcorrecte media steeds veel meer aandacht krijgt dan hij verdient. Zo beweerde hij deze week nog in Le Soir dat slechts 5% in Vlaanderen separatist is. Dat zou dan nog niet eens de helft zijn van de Vlaams Belangkiezers en dan zou er bij de N-VA helemaal geen enkele mogen rondlopen. Dit is niet meer serieus. Wie zo’n nonsens als evangelie uitkraamt kan wel een geleerde professor zijn, verstandig zijn is nog iets anders. Dat ook onze media zo’n verklaring klakkeloos overnemen, zegt iets over de ernst en de politieke perversiteit van onze zgz ‘kwaliteitskranten’.
Valt er dan niets te verbeteren in dit land? Natuurlijk, maar dan moet men de bevoegdheden als één geheel en niet gedeeltelijk overdragen van het federale naar het gewestelijk niveau en zeker niet met een afgezwakte financiering. En moet men instanties en niveaus die er niet meer toe doen volledig afschaffen en niet half en half zoals bij de zesde staatshervorming gebeurd is.
Het Iers bruto binnenlands product (bbp) is vorig jaar met een spectaculaire 26% gestegen. Iets ongezien in deze sombere financiële tijden, waar men al blij is met 1 tot 2%. Daarmee zakte het Iers overheidstekort met liefst 10% (van 90 naar 80%, 25% lager dan dat van België). Hoe kan zoiets nu? Wel, vrij simpel, Ierland heeft zowat de laagste vennootschapsbelasting van de Westerse wereld en door de financiële spanningen die er tegenwoordig zijn, zoals o.a. de Brexit, kiezen veel multinationals eieren voor hun geld. Ze nemen een Iers bedrijf over en regelen het boekhoudkundig zó alsof ze daar zelf zijn overgenomen. Verscheidene van deze firma’s, vooral Amerikaanse, verplaatsen echter ook hun hoofdzetel naar Ierland en dat brengt ook jobs met zich mee.
Na de vroegere beslissingcentra en de nog bestaande notionele intrestaftrek is de vennootschapsbelasting de nieuwe hype aan het worden in de internationale politiek. Na Nederland en Luxemburg is best mogelijk dat ook Groot-Brittannië straks aan een lagere belasting van dat type gaat denken. Dat laatste doet trouwens ook Johan Van Overtveldt, onze minister zonder Financiën. Die stelt al langer voor die belasting te verlagen van de huidige 33,90 naar 20%, maar heeft daarbij af te rekenen met de tegenstand bij CD&V. Hoe de tsjeven het blijven volhouden is mij een raadsel, zeker nadat gebleken is dat ‘hun’ speculatietaks een verliestaks is geworden die de staat geen geld opbrengt, maar geld kost. Mocht Van Overtveldt in zijn poging slagen, dan zou hij er trouwens best aan doen die belasting niet te verlagen naar 20, maar meteen naar 15%, want dat is het cijfer waar de andere kandidaat veranderaars naar streven.
In deze discussie liggen niet alleen de christendemocraten dwars, maar ook de echte linkse partijen. Zij vinden het – deels zelfs terecht – niet kunnen dat de modale Belg 45 tot 55% belasting betaalt (naargelang zijn inkomen), terwijl de bedrijven maar 15% zouden betalen. Die bedrijven zorgen echter niet alleen voor jobs, maar ook voor opbrengsten voor de aandeelhouders. Deze laatste zijn niet (meer) allemaal stinkend rijken, maar ook verzekeringsmaatschappijen, beleggings- en pensioenfondsen, waarin de dag van vandaag meer dan vroeger ook gewone mensen beleggen, zeker sinds de rente op de spaarboekjes gekelderd is.
Het blijft uitkijken wat er bij de Brexit nog allemaal zal komen kijken, maar voor wie zich een beetje interesseert in het slijk der aarde zullen het nog spannende tijden worden.
Wie dacht dat we met de discriminatie van de Nederlandstalige kandidaten voor de opleiding tot (tand)arts al alles hadden meegemaakt, is er aan voor de moeite. Het blijkt nog veel erger te zijn. Door het vrij verkeer van personen en diensten, en de wederzijdse erkenning van Europese diploma’s, blijkt de Belgische regel voor het toekennen van een beperkt aantal RIZIV nummers aan pas afgestudeerde (tand)artsen, nodig om de artsenpraktijk uit te kunnen voeren, niet te gelden voor inwoners uit de andere E.U.-landen. Aan hen wordt geen ingangsexamen gevraagd, geen enkele praktijktest, enkel en alleen de ‘kennis’ van een onzer drie officiële landstalen. Op die manier werden er in dit land zo vorig jaar liefst 165 RIZIV nummers afgeleverd aan buitenlandse tandartsen, dat is ongeveer hetzelfde aantal als dat voor onze eigen afgestudeerden, waarvan de Nederlandstaligen dan eerst nog dat ingangsexamen met succes hadden moeten afleggen. Op die manier worden onze Vlaamse kandidaat (tand)artsen twee keer gediscrimineerd: één keer t.o.v. de Waalse afgestudeerden en één keer t.o.v. buitenlanders, waarvan niet eens gecontroleerd wordt of ze onze geneeskundige toepassingen wel degelijk onder de knie hebben.
Zo kan bv een Oost-Europeaan uit een E.U. land, die een mondje Duits spreekt, hier een RIZIV nummer krijgen, terwijl de kans zo goed als onbestaande zal zijn dat die ooit in de Oostkantons zal gaan werken. Als hij dat ergens anders doet, in Vlaanderen of in Wallonië, is het waarschijnlijk dat zijn klanten hem niet of slecht zullen verstaan, met alle mogelijke gevolgen van dien. En dat hebben we het nog niet over de regio Brussel, waar een (tand)arts minstens twee talen goed zou moeten kennen.
T.o.v. het voor de Nederlandstaligen verplichte ingangsexamen, dat nu ook voor de allereerste keer voor de Franstaligen zou gelden, is er wel het feit dat ook deze laatsten gediscrimineerd worden door de buitenlandse inbreng en dat de kans groter zou kunnen zijn dat er nu wel een globale oplossing komt en geen die alleen de Vlamingen (weer eens) discrimineert. Het is wel opmerkelijk dat de Belgische vereniging van artsensyndicaten voor het eerst reclameert, nu ook de francofonen het slachtoffer worden van (buitenlandse) concurrentie. De 18 jaar dat de Nederlandstalige kandidaten gediscrimineerd werden, hebben we Moens en zijn artsensyndicaat niet gehoord. Huichelaars!
Aan Maggie De Block de raad om haar eerste scheve beslissing – het ‘aanpassen’ van de quota - niet uit te voeren en met iets beters af te komen dan zich te verschuilen achter de Europese regeltjes zoals ze nu doet. Als zou blijken dat ze daaraan effectief niets zou kunnen doen, dan moeten die ingangsexamens maar worden afgeschaft. Europese regels zijn niet gemaakt om te discrimineren, wel om de lat voor iedereen gelijk te leggen, hetgeen hier duidelijk niet het geval is.
Volgens enkele van onze Vlaamse beleidsmensen is 11 juli een feestdag voor álle Vlamingen. Dat klopt niet, want de meesten moeten die dag nog steeds gaan werken. Alleen de politiekers en de ambtenaren blijken vrij te hebben op onze apartheidsfeestdag. Waarom er geen echte feestdag van maken, bv door hem te wisselen met die van 11 november wanneer het toch meestal slechter weer is? Nu moeten we die verjaardag van de wapenstilstand van WO I daarom niet vergeten, maar zou men die in ’t vervolg kunnen verschuiven naar het dichtstbijzijnde weekeinde, zoals ze dat in de U.K. doen.
Deze elfde juli zal de geschiedenis in gaan als die van uitspraak van minister-president Bourgeois dat wij Vlamingen spuwen op de stakers aan de andere kant van de taal-, excuseer ‘stakingsgrens’. Geert Burger heeft gelijk, alleen moet hij in zijn huidige functie wel een beetje opletten hoe hij bepaalde zaken aanpakt. Nu gaat die uitspraak zo’n beetje hetzelfde leven leiden als die van Jambon over dat ‘dansen na de aanslagen van 22 maart’. Die was ook juist, maar onze politiekcorrecte samenleving is daar allergisch voor, ocharme.
Tenslotte heeft ook Hendrik Vuye, de N-VA grondwetspecialist, die samen met Veerle Wouters een nieuwe grondwetaanpassing ‘Objectief V’ tegen 2019 voorbereidt en waarover ik het gisteren nog had in deze rubriek, ook van zich laten horen. Hij stelt, dat we beter de huidige Grondwet opzij schuiven en een compleet nieuwe schrijven, zoals dat ook in Frankrijk gebeurt. Volgens mij geen slecht idee. Zoals ik ooit al eens ergens geschreven heb, hebben wij nl geen zevende, maar een laatste staatshervorming nodig. De tijd van plakken en knippen moeten we in 2019 achter ons kunnen laten, dat is niet meer van deze tijd. Kijk gewoon maar met wat er met die zesde staatshervorming gebeurd is. De oplossingen die erin gevonden werden, hebben meestal geleid tot nieuwe problemen en de nodige verwarring, waarvan we het laatste nog niet gezien hebben.
Vorige week heb ik me het nieuwste boek van Gerolf Annemans aangeschaft (via ’t Pallieterke, De Standaard boekhandel had het niet liggen!): ‘Quid nunc?’ (wat nu?). Het is een vervolg op wat dezelfde Annemans vijf jaar geleden schreef, samen met Steven Utzi ‘De ordentelijke opdeling van België’. Een boek dat ook bij mijn collectie behoort en waaruit ik heel wat interessante zaken heb kunnen filtreren die ergens in mijn blogs van pas kwamen. Ik hoop dat het nu niet anders zal zijn, al heb ik er in deze periode van het jaar minder tijd voor (grote tuin) en beslaat het nieuwe boek 243 bladzijden zonder de eindnoten. Het is duidelijk dat Annemans, de éminence grise van zijn Vlaams Belang, sinds hij in het Europarlement zit daar ruimschoots de tijd heeft om iets interessants te doen dat te gelijkertijd in de Vlaamse politiek van pas kan komen.
Het is nog te vroeg om een globaal oordeel te vellen over het nieuwe boek, maar in ‘t kort kan ik al zeggen dat het een antwoord is op het confederalisme, zoals dat door de N-VA wordt voorgesteld. Het boek is als het ware een antwoord daarop en de Latijnse titel, alsmede de veelvuldige Latijnse gezegden en benamingen zullen wel degelijk bedoeld zijn als antwoord op wat de ‘Grote Leider’, zoals Kaaiman De Wever noemt, over hetzelfde onderwerp al verteld heeft.
Ikzelf geef toe tot nu toe een stille minnaar te zijn geweest voor dat confederalisme, omdat ik dacht dat het een tussentijdse stap voorwaarts zou kunnen zijn naar een onafhankelijk Vlaanderen. Annemans weerlegt die thesis en geeft daarbij een overvloed aan juridische teksten en vaststellingen die moeten bewijzen dat we met een confederalisme à la N-VA alleen maar van de regen in de drup komen. Hij verwijst ook wel regelmatig naar Hendrik Vuye, de N-VA grondwetspecialist, leraar in die materie aan de universiteit van Namen, die zijn taak als fractieleider in de Kamer ruilde voor die van een soort studax om samen met Veerle Wouters e.e.a. op poten te zetten en zo de partij klaar te stomen voor de volgende verkiezingen, waarbij dan eindelijk weer de communautaire kaart zou getrokken worden. Aan Vuye dus om er een confederalisme 2.0 van te maken die voor 100% kan voldoen aan wat Vlaanderen nodig heeft.
Daar ik, zoals gezegd, nog maar pas aan Annemans’ turf begonnen ben, is het nog te vroeg daarover nu meer kwijt te raken. Wel heb ik de indruk dat het boek geen lectuur is voor Jan met de pet en het wenselijk zou zijn straks ook een gevulgariseerde en kortere versie ervan te maken, een soort pamflet, zodat e.e.a. voor iedereen verstaanbaar wordt. Een dergelijke degelijke korte versie zal trouwens ook van pas komen om naar de aanloop van de volgende verkiezingen de Vlaamse Lamme Goedzakken wakker te schudden. Dat soort dat vindt dat ze het hier goed hebben en dat het zo mag blijven. Ze zouden straks wel eens wakker kunnen worden in een land dat niet meer het hunne is…
Bij de bespreking van de taxshift lag CD&V zolang dwars tot de partij verkreeg dat er een soort vermogens(winst)belasting zou komen. Dat werd tenslotte wat nu bekend staat onder speculatietaks. Die paste, volgens de tsjeven, in het kader van de eisen van haar basis (zeg maar ACV) dat er niet alleen moest bespaard worden op arbeid, maar ook op het kapitaal. Die speculatietaks die er dan gekomen is, belastte alle verkoop van aandelen binnen de zes maanden na de aankoop ervan.
Nu blijkt, dat de federale regering i.pl.v. extra inkomsten er extra geld bij verliest. Niet alleen hebben heel wat van die speculanten afgezegd, de maatregel blijkt ook een negatieve impact te hebben op de inkomsten uit de normale beurstaksen. Niet minder dan twaalf beurshuizen hebben een gezamenlijk oproep gedaan om aan die maatregel een einde te stellen. Een taks moet iets opbrengen. Geld verliezen met een taks is een contradictie. Men schat dat de staat er jaarlijks zo’n dikke 12 miljoen euro aan toegeeft, dat terwijl men hoopte 34 miljoen te kunnen innen. Een verschil dus van 46 miljoen euro…
Een meest logisch besluit zou dan ook zijn de maatregel af te schaffen en terug naar af te gaan. Probleem is dat CD&V het daarmee (nog) niet eens is, omdat het in feite het enige is wat de partij in het kader van de taxshift uit de brand kon slepen voor haar syndicale achterban.
Tenslotte, hoe nobel de gedachte dat ook vermogenden hun steentje moeten bijdragen, in deze tijd van elektronica en informatisering verplaatst het geld zich bijna met de snelheid van het licht en zal men nooit waterdichte wetten ter zake kunnen maken. Om dat te beseffen moet men geen specialist zijn. Misschien gaan ze dat bij CD&V straks ook door hebben, zeker als de partij – zoals Beke zegt – nog dit jaar een oplossing wil voor de Arco-coöperanten. Die zal men zeker niet kunnen betalen met taksen die de staat geld kosten…
Noël Slangen, de zgz spindoctor van Verhofstadt, heeft zijn liberale partijkaart terug gestuurd. Hij doet dat, zegt hij, niet uit onvrede, maar omdat hij zijn vrijheid terug wil (lijkt wel een echo van Nigel Farage). Nu, er zal wel iets van kloppen, want Slangen is geen liberaal, net zoals hij daarvoor ook geen socialist of christendemocraat was, toen hij ook voor die partijen ‘werkte’. Slangen is gewoon een politiek nihilist, die met zijn ‘communicatiebureau’ aardig wat geld bijverdiende. Denk maar aan het mandaat van de opdracht vanuit de BAM voor de communicatie over het Oosterweelproject, dat sindsdien nog steeds een doodgeboren kind lijkt.
Slangen komt uit een straatarm gezin en verdiende zijn eerste centen onder Willy Claes, bij de socialisten dus waar hij o.m. ook goed bevriend raakte met Steve Stevaert. Of de appelatie ‘God’, die Yves Desmet Stevaert toedichtte in De Morgen, daar iets mee te maken had, is niet zeker. Later verhuisde hij naar de christendemocraten waar hij, via Kelchtermans bij Dehaene de communicatie ging doen. De slogan ‘De tocht is lang, de gids ervaren’, waarmee Dehaene de volgende verkiezingen won, zou van Slangen gekomen zijn, alsmede de begrippen ‘Open debatcultuur’ en ‘Goesting’, die de Open VLD lanceerde. Slangen is in geen geval een uil, wel een uiterst geslepen iemand die als geen ander profijt kon halen uit de chaotisch politiek die dit land kenmerkt.
Wat de media over hem niét vertellen, is zijn weigering om tijdens een hoorzitting in de zaak Dutroux te antwoorden op een vraag van Gerolf Annemans, die ook in de onderzoekscommissie zat, enkel en alleen omdat die van het Vlaams Belang was. Alleen De Tijd vermeldt het, maar heeft het verkeerdelijk over de dioxinecommissie. Wat ook niet klopt is, dat Open VLD Sven Gatz als Brussels minister voor de Vlaamse regering zou verkozen hebben boven Slangen. Die laatste zat op dat ogenblik ergens op een cruise, kwam er hals over kop terug voor naar België, maar kon die ministerpost niet krijgen, omdat hij niet in Brussel woonde en de tijd om dat te regelen te kort was geworden (Open VLD kwam pas in blessuretijd in die deelregering als vijfde wiel van de wagen). Had Slangen toen minister kunnen worden, dan was hij gegarandeerd Open VLD’er gebleven, want Slangen is gewoon een zaktivist die om het even in welke partij wil stappen als het hem genoeg opbrengt. Dat hij nu opstapt na een onenigheid met diezelfde Gatz over het toekennen van - volgens hem - te weinig cultuurgeld aan Limburg, kwam hem goed uit als excuus.
Het wordt nu uitzien wie het volgende slachtoffer wordt dat in de slangenkuil zal vallen.
In het Nederlandse gedeelte van de Noordzee gaan ze een windpark neerzetten, vlak naast het geplande Belgische. Het Nederlandse zal wel zo’n 2,5 miljard euro goedkoper uitkomen. Hoe kan zoiets nu? Wel, vrij simpel: de Nederlanders, zakelijk zoals ze zijn, hebben hun project op een veiling verkocht en een Deens bedrijf, met ruime ervaring voor de eigen kusten aan dezelfde Noordzee, doet het dus een stuk goedkoper zonder dat er gediscussieerd moet worden over loodzware subsidies zoals dat bij ons steeds het geval is. Drie weken geleden was er een akkoord tussen de Belgische Staat, vertegenwoordigd door minister van Energie Marghem en staatssecretaris voor de Noordzee Philippe De Backer en twee offshore maatschappijen, dat echter – gelukkig maar - nog moet bekrachtigd worden met een Koninklijk Besluit én pas van kracht wordt na een wetswijziging. Beide politici hadden ter dier gelegenheid zelfs fier uitgepakt met het nieuws dat ze met het akkoord een verlaging van de subsidies met liefst 1,1 miljard euro bedongen hadden. In het licht van hoe Nederland het aanpakt, is dat maar een doekje voor het bloeden en dat kan hier bijna letterlijk genomen worden. Ikzelf schrijf in deze rubriek trouwens al enkele jaren dat we ons aan die groene stroom blauw zullen betalen. Na de zonnepanelen en de biomassacentrales, nu de windmolenparken.
Onnodig hierbij te zien dat het Belgische systeem in al zijn voegen kraakt en dat men af moet van alle mogelijke gekke vormen van oversubsidiëring. Denk maar aan wat ons nog boven het hoofd kan hangen met die biomassacentrale in Langerlo, waar we, over een periode van 10 jaar weliswaar, een dikke 2 miljard euro subsidie gaan neerleggen voor een systeem van pelletsverbranding dat ondertussen achterhaald en helemaal niet duurzaam blijkt te zijn. En dan maar klagen dat we de begroting niet sluitend krijgen, dat we steeds op zoek moeten naar extra miljarden, terwijl we diezelfde miljarden via een ondoordachte groenestroompolitiek langs deuren en vensters buiten kiepen…
De aankopen via het Internet, de zgn ‘e-commerce’, zit in de lift. Meer dan de helft van de Belgische bevolking bestelde vorig jaar wel iets op die manier en meer dan 20% van de totale handel kwam uit de elektronische sector. Goed nieuws, zou men denken, maar dat is in dit land niet het geval. Slechts twee van de tien grootste e-commerce spelers in België zijn van eigen bodem. De anderen komen grotendeels uit Duitsland en vooral uit Nederland, waar rond Tilburg – vlak bij de Belgische grens - heel wat Nederlandse logistieke bedrijven zich hebben gevestigd, die de Belgische klanten – zeker in Vlaanderen – op een snelle wijze kunnen bedienen, dag en nacht. De reden waarom dat hier niet lukt heeft te maken met de houding van onze vakbonden, die zich blijven verzetten tegen een flexibelere arbeidsmarkt en een soepelere regeling van nachtwerk, waardoor naar schatting de jongste jaren bij ons minstens 30.000 nieuwe jobs verloren zijn gegaan. Het past misschien in de syndicale politiek dat meer werklozen in dit land de vakbonden meer geld opbrengen in de vorm van staatssteun en bevestigt nogmaals dat onze vakbonden misbruik maken van hun sterke plaatselijke positie. Ze denken hier nog steeds in termen die achterhaald zijn en eerder verwijzen naar de vorige eeuw, om niet te zeggen de eeuw daarvoor.
Mede als gevolg van de ICT-problemen en -vacatures hadden vorig jaar bijna de helft van onze bedrijven in die sector het moeilijk om aan gespecialiseerd personeel te raken. Crootje, die o.m. gaat over de zgn ‘Digitale Agenda’, is daarom verplicht de knelpuntvacatures voor aanwerving van buitenlandse ICT-specialisten te versoepelen, dit om straks niet helemaal de trein te missen. Door syndicale tegenwerkingen kunnen de geplande hervormingen i.v.m. de flexibelere 38 urenweek pas op 01.01.2017 ingaan en bestaat zelfs de kans dat het nog later wordt, mochten de vakbonden daarop inspelen bij hun geplande najaarsbetogingen en stakingen.
Gisteren vond weer het jaarlijks toelatingsexamen geneeskunde plaats, voor de allereerste keer ook voor de Franstaligen, die dat examen 18 jaar geboycot hebben. De reden waarom ze nu meedoen is, omdat een deel ervan, reeds afgestudeerd, geen licentie krijgt om het beroep van arts uit te oefenen. Er zijn momenteel zo’n 1.300 Franstalige artsen teveel in dit land.
Zoals ik al enkele keren geschreven heb (‘De artsendiscriminatie’ – 21.06 - en gisteren nog in ‘De Waalse logica’), probeert men van Waalse kant de quota te veranderen in het eigen voordeel. Gelukkig ben ik niet de enige die daartegen protesteert, dan doen ook de Vlaamse Universitaire Raad, verschillende studentenverenigingen, het overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen en het Vlaams Geneesherenverbond. Daar sluit zich nu ook Rik Torfs, de Leuvense rector, zich bij aan. Torfs zou Torfs niet zijn als hij daar geen origineel idee aan plakte. Hij stelt voor dat Vlaanderen gecompenseerd moet worden als de artsenquota niet eerlijk verdeeld kunnen worden en men anders de Sociale Zekerheid maar moet splitsen. Zover zal het niet snel komen, maar het is een idee dat de moeite waard is te bespreken. Als men dit land niet meteen gesplitst krijgt, zoals het zich laat aanzien, splits dan links en rechts, alles wat enigszins kan, totdat er op een gegeven ogenblik helemaal niets meer te splitsen valt en we virtueel in een gesplitst land zullen leven. Die splitsing dan doortrekken naar het hele land komt toe aan de politiek en dat is dan de keerzijde van de medaille.
Bij de meerderheid zijn momenteel nl alleen CD&V en N-VA tegen een wijziging van de quota. Dat de MR ervoor is, heeft gewoon te maken met het feit dat die partij in Wallonië op eieren moet lopen. Open VLD heeft men ervoor nodig omdat Maggy De Block erover moet beslissen. Als die de quota wijzigt zonder ernstige compensaties, laat ze nog maar eens zien dat Vlaanderen van haar partij nog steeds niet veel moet verwachten. Als puntje bij paaltje komt, lijkt Open VLD nog altijd de oude PVV (‘Pest voor Vlaanderen’).
Tenslotte verwacht Vlaanderen zeker van de N-VA dat ze voet bij stek houdt en een wijziging van de artsenquota ten nadele van Vlaanderen nooit zal aanvaarden. Bij de vorming van de regering Michel heeft de partij er zich toe verbonden geen communautaire thema’s aan te snijden. Dit van de artsenquota komt echter uit de Waalse hoek net als die over de investeringsquota bij de NMBS. Het is altijd hetzelfde liedje: de Vlamingen moeten zich houden aan afspraken, de francofonen doen dat alleen als het hen uitkomt.
De N-VA mag dan wel het communautaire in de ijskast gestopt hebben, de PS doet haar best om toch regelmatig vuurtje te stoken. We gaan ze daar straks misschien nog dankbaar voor zijn, want zo wordt de meerderheid toch verplicht op e.o.a. manier te reageren. Na het incident, waarbij men de nationale verhouding tussen Vlaanderen en Wallonië van 60/40 wou terugbrengen, naar 55/45 voor het verlenen van de artsenlicenties – een zaak die nog niet van de baan is – is het nu hommeles over de Spoorwegen.
Een zekere Nicolas Martin, Waals PS-parlementslid en voormalige kabinetschef van Di Rupo, beschuldigt de NMBS ervan Wallonië te benadelen. De gebruikelijke 60/40 regel gaat, volgens hem, niet op voor de Spoorwegen, omdat de helft van het Belgische treintracé op Waals grondgebied ligt. De oppervlakte van het spoorwegnet is echter geen maatstaf voor investeringen, wel het geld dat de NMBS binnen krijgt van de reizigers en die reizen voor meer dan 70% in Vlaanderen. En dan hebben we het niet eens gehad over de treinstakingen die met de regel van een klok het Walenland plat leggen, met dan nog hinder in Vlaanderen en waarbij de NMBS telkens veel geld verliest.
Of het allemaal nog niet absurd genoeg is, heeft Jacqueline Galant, voormalig gebuisd federaal mobiliteitsminister (moeten aftreden na flaters in een half dozijn dossiers) en behorende tot de MR, voorgesteld een extra TGV-halte te bouwen (kostprijs 40 miljoen euro) te Maffle, op het traject Parijs-Brussel, in de eerste plaats bedoeld als een betere toegang via het openbaar vervoer van het dierenpark Pairi Daizi. Die luie panda’s, weet je wel, waar men in Wallonië blijkbaar meer om geeft dan om de hardwerkende Vlamingen.
Met die Brexit zijn we nog niet klaar. Dat zou wel eens een processie van Echternach kunnen worden. De voorstanders, die het gehaald hebben, blijken helemaal niet gepland te hebben wat er daarna moest gebeuren en vooral bij de Tories leidt dat tot grote verwarring. Cameron treedt af, grote muil Boris Johnson kruipt weer in zijn schelp en geen van de andere mogelijke kandidaten schijnt gehaast te zijn om e.o.a. verantwoordelijkheid te nemen. Bij de Labour oppositie is het trouwens al niet veel beter gesteld. Of er nu een tweede, een derde of nog meer referenda komen, speelt helemaal geen rol meer, want het officiële adieu uit de E.U. moet er komen van het Britse parlement en ook dat biedt geen zekerheid, zeker niet omtrent de timing.
Zeer terecht gaan er bij de andere 27 landen van de E.U. stemmen op om niet mals te zijn voor de Britten, wat ze ook nog zouden vragen. Zij waren sinds Thatcher al links en rechts bevoordeeld, Cameron had nóg enkele extra’s uit de brand kunnen halen en gegarandeerd gaan ze er nog vragen om eventueel te mogen blijven. Het antwoord zou een krachtdadig ‘neen’ moeten zijn, zo in de aard van ‘O, Great Britain, my devotion, may you sink down in the ocean’ (variatie op Puerto Rico uit ‘West Side Story’, dat op mijn werk bij DAF-ITS wel eens gezongen werd als het daar nog maar eens te gortig werd met enkele van die gentlemen van 'over there').
Misschien biedt het al dan niet uitstappen van de Britten een kans op een plan B voor de E.U. Men zou desnoods weer kunnen onderhandelen met de U.K., maar dan op voorwaarde dat er voor de Angelsaksen geen uitzonderingen meer worden gemaakt en dat alle regeltjes voortaan voor elk E.U.-land hetzelfde zouden worden. Dat zou ertoe kunnen leiden dat een deel van de eurocratische regels, die de Britten niet willen en waaraan diverse landen en/of burgers zich ook ergeren, voor iedereen afgeschaft zouden worden en er geen Europa à la carte meer kan zijn noch een superstaat, zoals Verhofstadt die wil.
