in 1959 (!) dat er niks goeds zou komen van Congo nà de onafhankelijkheid èn dàt lag grotendeels aan de mentaliteit van de "zwartjes".
De (tot-dàn-toe) hondstrouwe "BOY's" werden aartslui en deden nog hun dagelijkse werkjes... dik tegen hun goesting, en de "indépendence" kon niet vlug-genoeg komen..;
Als "un blanc" dan vroeg aan hen: "Indépendence...mais c'est quoi, l'indépendence (?) et quoi changera après ?" Dan kwam steeds (ongeveer hetzelfde antwoord):
1) Ne plus jamais travailler
2) Avoir une femme blanche
3) Roulez/posséder un Impala blanc
met die nr3 bedoelde men NIET zo'n antilopensoort, maar wél het type van auto -->hét toenertijds luxepaardje
Het werk lag overal stil nà de onafhankelijkheid tot eind '62 totdat Moboetoe vond dat het làng-genoeg geduurd had, en hij lanceerde een oproep, gesteund door de congolese post (dat er een grote postzegel) aan wijdde met de tekst: "Et maintenant, le Congo au travail"
Het luxeleventje was afgelopen. (maar ondertussen waren de meeste blanke colonisten reeds gevlucht naar Europa. Het liedje van degenen die nog bleven onder het bewind van Moïse Tjombe duurde niet lang, en degenen die toevlucht gezocht hadden in de Kasaï, onder Kalongi, duurde nog-minder-lang)--->dit, door het politiek gekonkelfoes van de toénmalige regering van belgië, gesteund door vreemde kapitalisten EN beschermd door de UNO...
19-07-2017, 11:12
Geschreven door Victor van Vosselaar
|