|
Wanneer ik mijn blog voor maandag schrijf, is het nog wachten op de uitslag van de Italiaanse verkiezingen, waarvoor de Transalpijnen nog konden stemmen tot zondagavond 23.00 uur. Er zullen dan al wel exit polls geweest zijn maar die zijn in Italië al even onbetrouwbaar als de politiek zelf. Het wordt dus afwachten tot maandag ergens overdag.
Door een zoveelste wijziging van de Italiaanse kieswet, kan een partij die 40% van de stemmen haalt, er een absolute meerderheid krijgen. De kans dat een van de drie grote blokken: centrumlinks, rechts of ongeregeld links die 40% gaat halen, blijft klein, al zit de rechtse groep, die zelf al uit drie partijen bestaat – het Forza Italia van Berlusconi, de rechtse Lega en de uiterst rechtse ‘Fratelli d’Italia’ - er het dichtst bij. Het zou wel eens kunnen dat Berlusconi het nogmaals haalt, zoals recentelijk nog gebeurd is bij regionale verkiezingen op Sicilië. Dat men hem corrupt en immoreel vindt, kan juist zijn, maar dat zou hier meer indruk maken dan in Italië, waar men op dat gebied al e.e.a. heeft meegemaakt. Vooral oudere kiezers, die meestal vinden dat het vóór het Berlusconi nóg erger was – denk maar aan Craxi, nota bene: een socialist, die letterlijk is moeten gaan lopen – blijven ze voor Silvio stemmen . Ook het hele verhaal over de fascisten wordt in het buitenland veel erger voorgesteld dan in Italië zelf. ‘Fascist’ is hier bij ons een scheldwoord geworden, meestal gebruikt door mensen die niet eens weten wat het betekent. Het komt van het Latijnse ‘fascio’, wat een bijl voorstelt gewikkeld in een busseltje hout. Dat was een waardigheidsteken dat door de oude Romeinen werd mee gedragen in overwinningsstoeten. In het begin van de vorige eeuw was Italië een doodarm land, zo arm dat enkele miljoenen burgers er wegtrokken, de meesten naar de States, maar ook naar Argentinië. De partij van Mussolini bracht orde op zaken, voerde grootschalige landhervormingen door en schakelde o.m. de maffia zo goed als uit. Die is toen ook gevlucht naar Amerika, maar - jammer genoeg – teruggekomen met het Amerikaanse leger in 1944. Dé fout die Mussolini maakte was, dat hij het land mee betrok in WO II. Hij was toen trouwens niet de enige die in 1940 dacht dat de Duitsers de oorlog gingen winnen. Die waren er bij ons ook.
Verder zijn er Berlusconi’s tegenstrevers. Vooreerst de Partito Democratico (PD) van Matteo Renzi, tot voor kort de golden boy van de Italiaanse politiek, die echter veel van zijn pluimen verloren heeft, nadat hij een referendum over een grondwetswijziging verloor, waaraan hij zijn lot verbonden had. Hij werd er niet populairder op, toen hij op zijn belofte terugkwam op te stappen en partijgenoot en premier Letta opzij schoof om zelf die plaats in te nemen, waarna hij later in botsing kwam met, jawel, Berlusconi die hem tot dan toe vanuit de oppositie gesteund had, maar dat niet meer deed nadat Renzi koos voor een socialist als nieuwe president.
Tenslotte is er de Vijf Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle), waar de stichter, komiek Beppe Grillo, de leiding heeft doorgegeven aan een knaap van 31, die geen enkel diploma heeft, nooit echt gewerkt heeft* en nooit aan politiek heeft gedaan. Afzonderlijk geteld haalt zijn partij, die wat te vergelijken is met onze Groenen, waarschijnlijk de meeste stemmen, maar door het imbroglio van sluwe Berlusconi maakt diens verzameling – volgens mij althans - iets meer kans.
‘Chi verrà, vedrà’ (wie leeft, zal zien).
* Ik heb negen jaar in Italië gewoond en ook toen (in de jaren 1960/70) waren daar veel jongeren die geen werk vonden, maar meestal wél een diploma hadden, gewoon omdat ze verder bleven studeren tot ze een werk vonden. Niet zelden kreeg men daar toen te maken met jonge mensen die vóór hun dertigste geen vast werk hadden, maar wel een diploma en de titel van bv landmeter, boekhouder of advocaat. Zonder diploma is men daar blijkbaar alleen goed om in de politiek te gaan.
----
Ondertussen heeft een 2/3 meerderheid van de SPD-kiezers zich in Duitsland toch akkoord verklaard met een nieuwe ‘GroKo’, eine grosse Koalition. Het feit dat graaier Schulz had afgezien van zijn kandidatuur als minister van Buitenlandse Zaken én opgestapt was als partijvoorzitter, zal daarbij wel hebben meegespeeld en is hopelijk een voorbeeld dat navolging verdient. Mutti kan er waarschijnlijk mee verder en er, samen met Macron, Juncker en Timmerfrans, een Europees potje van maken.
|
