Wanneer ik mijn blog voor maandag schrijf, is het nog wachten op de uitslag van de Italiaanse verkiezingen, waarvoor de Transalpijnen nog konden stemmen tot zondagavond 23.00 uur. Er zullen dan al wel exit polls geweest zijn maar die zijn in Italië al even onbetrouwbaar als de politiek zelf. Het wordt dus afwachten tot maandag ergens overdag.
Door een zoveelste wijziging van de Italiaanse kieswet, kan een partij die 40% van de stemmen haalt, er een absolute meerderheid krijgen. De kans dat een van de drie grote blokken: centrumlinks, rechts of ongeregeld links die 40% gaat halen, blijft klein, al zit de rechtse groep, die zelf al uit drie partijen bestaat – het Forza Italia van Berlusconi, de rechtse Lega en de uiterst rechtse ‘Fratelli d’Italia’ - er het dichtst bij. Het zou wel eens kunnen dat Berlusconi het nogmaals haalt, zoals recentelijk nog gebeurd is bij regionale verkiezingen op Sicilië. Dat men hem corrupt en immoreel vindt, kan juist zijn, maar dat zou hier meer indruk maken dan in Italië, waar men op dat gebied al e.e.a. heeft meegemaakt. Vooral oudere kiezers, die meestal vinden dat het vóór het Berlusconi nóg erger was – denk maar aan Craxi, nota bene: een socialist, die letterlijk is moeten gaan lopen – blijven ze voor Silvio stemmen . Ook het hele verhaal over de fascisten wordt in het buitenland veel erger voorgesteld dan in Italië zelf. ‘Fascist’ is hier bij ons een scheldwoord geworden, meestal gebruikt door mensen die niet eens weten wat het betekent. Het komt van het Latijnse ‘fascio’, wat een bijl voorstelt gewikkeld in een busseltje hout. Dat was een waardigheidsteken dat door de oude Romeinen werd mee gedragen in overwinningsstoeten. In het begin van de vorige eeuw was Italië een doodarm land, zo arm dat enkele miljoenen burgers er wegtrokken, de meesten naar de States, maar ook naar Argentinië. De partij van Mussolini bracht orde op zaken, voerde grootschalige landhervormingen door en schakelde o.m. de maffia zo goed als uit. Die is toen ook gevlucht naar Amerika, maar - jammer genoeg – teruggekomen met het Amerikaanse leger in 1944. Dé fout die Mussolini maakte was, dat hij het land mee betrok in WO II. Hij was toen trouwens niet de enige die in 1940 dacht dat de Duitsers de oorlog gingen winnen. Die waren er bij ons ook.
Verder zijn er Berlusconi’s tegenstrevers. Vooreerst de Partito Democratico (PD) van Matteo Renzi, tot voor kort de golden boy van de Italiaanse politiek, die echter veel van zijn pluimen verloren heeft, nadat hij een referendum over een grondwetswijziging verloor, waaraan hij zijn lot verbonden had. Hij werd er niet populairder op, toen hij op zijn belofte terugkwam op te stappen en partijgenoot en premier Letta opzij schoof om zelf die plaats in te nemen, waarna hij later in botsing kwam met, jawel, Berlusconi die hem tot dan toe vanuit de oppositie gesteund had, maar dat niet meer deed nadat Renzi koos voor een socialist als nieuwe president.
Tenslotte is er de Vijf Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle), waar de stichter, komiek Beppe Grillo, de leiding heeft doorgegeven aan een knaap van 31, die geen enkel diploma heeft, nooit echt gewerkt heeft* en nooit aan politiek heeft gedaan. Afzonderlijk geteld haalt zijn partij, die wat te vergelijken is met onze Groenen, waarschijnlijk de meeste stemmen, maar door het imbroglio van sluwe Berlusconi maakt diens verzameling – volgens mij althans - iets meer kans.
‘Chi verrà, vedrà’ (wie leeft, zal zien).
* Ik heb negen jaar in Italië gewoond en ook toen (in de jaren 1960/70) waren daar veel jongeren die geen werk vonden, maar meestal wél een diploma hadden, gewoon omdat ze verder bleven studeren tot ze een werk vonden. Niet zelden kreeg men daar toen te maken met jonge mensen die vóór hun dertigste geen vast werk hadden, maar wel een diploma en de titel van bv landmeter, boekhouder of advocaat. Zonder diploma is men daar blijkbaar alleen goed om in de politiek te gaan.
----
Ondertussen heeft een 2/3 meerderheid van de SPD-kiezers zich in Duitsland toch akkoord verklaard met een nieuwe ‘GroKo’, eine grosse Koalition. Het feit dat graaier Schulz had afgezien van zijn kandidatuur als minister van Buitenlandse Zaken én opgestapt was als partijvoorzitter, zal daarbij wel hebben meegespeeld en is hopelijk een voorbeeld dat navolging verdient. Mutti kan er waarschijnlijk mee verder en er, samen met Macron, Juncker en Timmerfrans, een Europees potje van maken.
Vandaag gaan we weten, of er in Duitsland een nieuwe bondsregering zal komen, de zgn ‘GroKO’, de grote coalitie van CDU, CSU en SPD, zeg maar van christendemocraten en socialisten. Beide partijen hadden al een principeovereenkomst gesloten, maar bij de SPD was dat niet genoeg en krijgen de leden het laatste woord. Tot vrijdag mochten zij hun stem uitbrengen en vandaag horen we het verdict. De kans op slagen is miniem en als die er toch komt zal het waarschijnlijk alleen te maken hebben met het feit dat bij een ‘neen’ er nieuwe verkiezingen moeten gehouden worden, waarop zeker de SPD niet zit te wachten. Die partij had bij de verkiezingen van september vorig jaar de slechtste score ooit.
De officiële reden waarom de Duitse socialisten niet mee zouden doen is dan ook dat ze geen tweede keer door Merkel electoraal doodgeknuffeld willen worden. Een onderliggende reden is de figuur van Martin Schulz, de huidige SPD-voorzitter en vroegere voorzitter van het Europees parlement. De man volgde in zijn jeugd katholiek gymnasium, buisde twee keer maar deed toch zijn studies uit, was daarna één jaar werkloos en werd bij de Bundeswehr ontslagen wegens alcoholisme. Was daarna burgemeester van het stadje Würselen dat onder zijn beheer failliet ging! Slaagde er toch in voorzitter van het Europees parlement te worden en zat daar op één lijn met Merkel, Verhofstadt en Co. Bij een eerste voorakkoord voor de nieuwe Duitse bondsregering had hij zichzelf de post van minister van Buitenlandse Zaken toegekend, een droom die hij later, na heftig protest van de partijbasis, moest opgeven, waarna hij ook aftrad als partijvoorzitter. Kortom, het gekende type van linkse zakkenvuller, die o.m. het onderzoek in de Luxsleaks affaire probeerde te verhinderen, wat niet belette dat hij daar in Straatsburg zelf zo’n dikke 300.000 euro per jaar ‘beurde’.
Martin Schulz was niet de enige die in de eerste plaats behoorlijk zijn zakken vulde bij ‘Europa’. Zopas werd nog bekend dat een zekere Martin Selmayr, de kabinetchef van fuifnummer Juncker, zichzelf benoemd heeft tot secretaris-generaal van de Europese Commissie en daarmee zowat de belangrijkste Europese ambtenaar is geworden. Zelf hebben we in dit land meegemaakt dat een partij zoals CD&V, die steeds een belangrijke Europese rol heeft gespeeld in de EVP, de job van Eurocommissaris voor Marianne Thyssen belangrijker vond dat die van Belgische eerste minister voor Kris Peeters. Dat ze daardoor een flinke stok tussen de wielen stak van de nieuwe centrumrechtse federale regering kon haar worst wezen, maar zou haar wel eens zuur kunnen opbreken bij de verkiezingen in 2019.
Op zijn jaarlijkse ‘State of the Union’ kwam Poetin voor de dag met een nieuw wapen: de Sarmat, een superraket die de hele wereld kan bereiken, zelfs rond de aarde kan cirkelen en opgewassen is tegen elk soort defensiesysteem. Het omzeilt elk raketsysteem en heeft een ‘oneindig’ bereik. Hopelijk, voor Poetin, wordt het geen nieuwe ‘Concordski’.
Ondanks dat – volgens Poetin – superieure wapen wil Rusland geen agressor zijn, maar wil ermee voor zorgen de vrede in de wereld te garanderen en – bij conflicten - iedereen aan de onderhandelingstafel te krijgen. In Oekraïne en op nog wel enkele andere plaatsen zullen ze dat graag horen. Want, voor zover bekend, dreigt geen enkel land Rusland aan te vallen, maar zitten de Ruski zelf wel regelmatig in gewapende conflicten van bedenkelijk allooi.
Het schijnt dat er in Poetin’s bureau op het Kremlin een netjes ingekaderde leuze hangt, die hij waarschijnlijk heeft meegebracht uit de vroegere DDR waar hij enkele jaren heeft gewerkt in dienst van de Russische geheime dienst (met Merkel praat hij Duits). Ze is van Carl von Clausewitz, een Pruisische generaal en militair theoreticus, die in het begin van de 19de eeuw nog in Russische dienst heeft gewerkt en zegt: ‘Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen’. Dat voor het geval dat het aan die onderhandelingstafel niet zou lukken natuurlijk.
Niet vergeten dat er op 18 maart presidentsverkiezingen zijn in Rusland en Poetin, ondanks het feit dat hij die zo goed als zeker zal winnen, weinig méér te bieden heeft dan enkele eerder bedenkelijke militaire successen. De geboortecijfers zitten in Rusland in een grote dip, de armoede was er lange tijd niet meer zo erg (die gaat hij in zes jaar halveren, zegt hij), met de infrastructuur is het droevig gesteld en onderwijs, pensioenen en salarissen blijven er verslechteren.
Gelukkig heeft hij die nieuwe wonderraket nog!
---
En dan nog dit:
Bij de sneeuwstormen in Schotland (‘the beast from the East’) kregen gestrande chauffeurs van omwonenden eten en … water aangereikt. En zeggen dat ze daar zo’n goede whisky hebben!
In deze rubriek heb ik het er al eens meer over gehad hoeveel er in dit land bespaard zou kunnen worden. Klassieke voorbeelden zijn dan de Senaat en de Provincies. O.w.v. het uitkomen van steekpenningen en allerhande bonussen waarvoor betrokkenen zo goed als niets moesten doen, is men nu de overtollige mandaten in tal van intercommunales e.d. aan het elimineren. Maar het kan nog altijd beter. N.a.v. de recente schandalen in en rond Brussel blijkt dat daar nog veel meer kan bespaard worden.
Om te beginnen: de Franstalige gemeenschap in dit land, die een apart statuut heeft met een minister-president, ministers en hun hele hofhouding. Waar is die voor nodig? Vlaanderen heeft toch ook geen Nederlandstalige Gemeenschap. Verscheidene van die functies zijn dubbel en bestaan zowel in die Franstalige Raad als in het Waalse Gewest. Datzelfde geldt ook voor het uitbetalen aan vakbonden van werklozensteun, iets wat de staat zelf ook doet. En dan is er nog Brussel. Daar heeft men het Brussels gewest dat volle bevoegdheden heeft en daarnaast Brussel stad die een hele resem vzw’s telt die exact dezelfde bevoegdheden hebben. De tot nu toe laatste Brusselse fraude is die van Brinfin, die zich met het beheer van de schulden in de 19 gemeenten bezig houdt, dat terwijl er ook een Brussels Agentschap voor de Schuld bestaat. God weet hoeveel van de parallelle agentschappen en vzw’s er daar nog zijn? Trouwens, de 19 gemeenten zelf zouden overbodig worden als men van Brussel één gemeente maakt en die laat samensmelten en beheren door het Brussels gewest.
Als er een overleg is tussen de gemeenschappen van dit land, dan zit Vlaanderen daar altijd in de minderheid, omdat er steeds ook iemand van die Franse Gemeenschap bij zit. Als de federale vertegenwoordiger in zo’n overleg toevallig een francofoon is van het soort dat amper Nederlands spreekt (Bellot bv), dan gebeurt daar alles in het Frans. Dat in een land waarin 60% van de bevolking Nederlands spreekt. We hebben dat recentelijk nog meegemaakt toen onze vier (4!) ministers van energie de uitstap uit de kernenergie bevestigden. Bartje Tommelein zat daar tegenover drie Franstaligen…
---
Terloops, van Tommelein gesproken, misschien zou hij en zijn collega’s best eens Le Figaro van 28 februari lezen. Daarin staat te lezen dat Frankrijk woensdag tot tweemaal toe het landelijk piekverbruik aan elektriciteit tijdens de winter had bereikt en – om aan de vraag te kunnen voldoen - meerdere duizenden megawatt elektriciteit had moeten inkopen bij de buren. Frankrijk, nota bene, een van de landen waarbij onze wereldverbeteraars straks stroom denken te kopen als we er hier niet genoeg zouden hebben!
Vorige week kwam Marie Christine Marghem, federaal minister van Energie, trots in het parlement vertellen dat de kernuitstap, waarbij de capaciteit van de huidige kerncentrales zou worden overgenomen door hernieuwbare energie en gascentrales, in 2025 een extra kost zou betekenen van ‘maar’ 15 miljoen euro. Details kon ze toen nog niet geven, daar ze de studie daarover, gemaakt door een Gentse milieu-econoom, nog niet gezien had; ze zou erop terugkeren zodra dat gebeurd was. Ondertussen is gebleken dat die econoom misschien wel een geleerde professor is, maar ook een verstrooide professor. De man was ergens in zijn studie nl een nul vergeten, waardoor de kostprijs niet 15 maar 150 miljoen zal zijn! Dat elk huisgezin tegen die tijd jaarlijks 15 euro meer zou moeten betalen voor de stroomvoorziening zal dan ook wel niet meer kloppen. Het zal eerder een veelvoud ervan worden.
Even nog heel duidelijk stellen dat we in de toekomst inderdaad naar een groene stroomvoorziening moeten trachten te komen, maar al tegen 2025 is dat een onmogelijke zaak. Alle nieuwe gascentrales, de extra zonnepanelen en windturbines moeten nog gebouwd en/of geplaatst worden. Sommige zijn nog niet eens gepland en met het vooruitzicht enkele jaren te verliezen alleen al aan het verkrijgen van vergunningen in dit land, wordt dit een mission impossible. En er is meer.
Tegelijk met het vervangen van de kernenergie door groene stroom en gascentrales, wil men ook in het wagenpark de auto’s met verbrandingsmotoren vervangen door elektrische*. Dat betekent dat er nٕóg meer elektriciteit zal moeten worden opgewekt en – voor wat de groene stroom betreft – opgeslagen. Voor dat laatste heeft men niet eens een idee hoe men dat zal kunnen verwezenlijken en dat geldt ook voor de accu’s die in die wagens en elders nodig zullen zijn. Die zullen nl niet alleen stroom nodig hebben, maar in de eerste plaats, om geproduceerd te worden, ook kobalt, een metaal dat vrij schaars is op onze wereld. Het is feitelijk een bijproduct van nikkel en koper, waarvan de meeste mijnen (60%) dan nog te vinden zijn in de gevaarlijkste streken van ‘onze’ Kongo. Door het feit van de schaarste én doordat men er meer, veel meer van zal nodig hebben, zal die kobalt steeds duurder worden (ook voor al die digitale gadgets, die ook steeds talrijker worden) en de accu’s dus ook.
Kortom, wie denkt een elektrische wagen te moeten kopen, doet er best aan een plan B voor ogen te houden en voorlopig een hybride te nemen, zeker als men van plan is er ver mee van huis te rijden. Die laadpalen zullen er ook niet allemaal overal meteen staan en het totale kostenplaatje zou wel eens flink kunnen tegenvallen.
* En dan praten we nog niet over de vrachtwagens. Colruyt, dat bij ons ook een belangrijke speler is geworden op gebied van de hernieuwbare energie, heeft al 800.000 euro gestoken in een project met een elektrische truck, maar staat nog steeds zo goed al nergens ermee. ‘Hij rijdt nóg niet’, om het met de woorden van Jef Colruyt te zeggen (De Tijd 24.03.18).
Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de bombardementen op Oost-Goutha en de schermutselingen langs de Turks-Syrische grens, blijkt zowat de hele Syrische landstreek ten oosten van de Eufraat in handen te zijn gevallen van de Koerden. Dat was enkele jaren IS-gebied, waar de terreurgroep teerde op de olieopbrengst, de grootste van heel Syrië. Dat laatste maakt dat Assad en Co het wat graag weer onder controle zou hebben. Het stadje Palmyra, dat halfweg ligt, werd tot tweemaal toe ingenomen met de steun van het Russische leger, omdat het zgz een waardevolle archeologische stad is, maar in feite was het een eerste stap was tot de herovering van de olievelden achter de Eufraat. Het eerste stadje daar, Deir Ezzor, is op 7 februari het toneel geweest van een eerste treffen tussen Koerden en Assad’s Alawieten. Tot daar niets abnormaals in de waanzin van het Syrisch gebeuren, totdat bleek dat de Koerden er konden rekenen op Amerikaanse ‘adviseurs’, die de hulp van de US-Airforce hadden ingeroepen. Die kijken onder Trump de kat niet meer uit de boom zoals dat onder Obama gebeurde, maar herleidden de aanvallers – een bataljon gesteund door artillerie, tanks, raket lanceersystemen en mortieren - tot een puinhoop met enkele honderden doden en gewonden tot gevolg.
Misschien zou over dat bloedig treffen niet veel inkt vuilgemaakt zijn, ware het niet dat er bij de doden zo’n honderd Russen waren*. Geen officiële militairen, maar goed betaalde huurlingen zonder militaire insignes van het soort dat de Russen ook gebruikt hebben om de Krim terug in handen te krijgen en oorlog te blijven stoken in de Dombas van Oost-Oekraïne. Het nieuws raakte in Rusland pas bekend nadat twee kleine Russische internet websites (Medusa en Dosjt) het gemeld hadden, waarna ‘Kommersant’, een grote Russische krant het overnam. De gewonde Russen waren ondertussen allen overgevlogen naar hospitalen in St. Petersburg en Moskou. Officieel is er vanuit het Kremlin geen enkel bericht over gekomen, omdat ze daar zgz alleen gebrieft worden door het Russische leger (het officiële dan).
Raar genoeg werd het verhaal van het bloedbad ook in de States niet opgeblazen, meer dan waarschijnlijk omdat beide grootmachten niet zinnens zijn het tot een rechtstreekse oorlogsconfrontatie in Syrië te laten komen. Poetin en de zijnen zullen ondertussen wel twee keer nadenken alvorens nog eens Amerikanen aan te vallen, zelfs als het alleen maar om adviseurs gaat. Een waarschuwing die ook Iran heeft gekregen van Israël na het neerschieten van die drone boven de Golan hoogvlakte. De ene vijand is blijkbaar de andere niet.
* Cijfers uit Bloomberg Businessweek, de Amerikaanse tegenhanger van het Britse weekblad The Economist, van 19 februari. In onze media sprak men van ‘enkele’ doden…
---
Gisteren was er weer de zoveelste nutteloze staking van de socialistische vakbond (de blauwen waren deze keer zo wijs niet meer mee te doen), tegen ‘plannen’ van de huidige federale regering i.v.m. het langer moeten werken. Alhoewel in Vlaanderen de hinder zoals gebruikelijk beperkt was, kregen die gestoorden weer uitgebreide aandacht op de Vurig Rode Tv. Bij VTM en zelfs RTL leken ze het door te hebben: zij begonnen ‘s avonds het nieuws met de echte nieuwsberichten. Belachelijk, als ge die rode vakbondsmensen van rond de dertig krijgt te zien die zich vóór de camera staan zorgen te maken over (misschien) enkele jaren langer werken wanneer ze dertig jaar ouder zullen zijn. Ondertussen werkt men in Nederland gemiddeld 7 jaar langer dan hier bij ons…
‘ Van allen onafhankelijk, heb ik mij de slaaf van allen gemaakt’
(Paulus, eerste brief aan de Korintiërs).
Daaraan moest ik denken toen de linkse partijen in Antwerpen ‘Samen’ oprichtten, het kartel dat men zo niet mocht noemen, dat tenslotte geen kartel meer was en waarin – naast socialisten en groenen – ook onafhankelijken zouden zetelen. Men kan niet onafhankelijk zijn in de politiek en zeker niet binnen één partij. Dat, na het instorten van ‘Samen’, de vrouwelijke ex-politiecommissaris nu ook als onafhankelijke zou gaan zetelen binnen de SP.a kan al evenmin.
In feite was dat ‘Samen’ een afspiegeling van de samenstelling van de linkse meerderheid in het Antwerpse district Borgerhout (‘Borgerokko’ voor de insiders). Het is het enige district van de koekenstad waar links een meerderheid heeft, die maar tot stand kon komen nadat SP.a en Groen ook de communisten van de PvdA mee in het bad trokken. Met die uiterst-linksen kan men echter niet naar de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar trekken, waardoor men op het idee kwam ze te vervangen door zgz ‘onafhankelijken’.
Nu blijkt dat uitgerekend in het door rood beheerde Borgerhout er meer illegale dan legale handelszaken zijn en het district feitelijk grotendeels teert op een criminele economie. Die illegale panden lijken vooral te liggen langs de Turnhoutse baan, de hoofdverkeersader voor wie de stad vanuit de Kempen binnenkomt. Zelfs enkele feestzalen en supermarkten zouden er van een bedenkelijk allooi zijn voor wat de financiering en de achtergrond van de uitbaters betreft. Het zou in de eerste plaats te maken hebben met drughandel en de daaraan verbonden witwaspraktijken. De hele zaak wordt door het stadsbestuur niet ontkent. Het was zelfs een van de redenen waarom er een tachtigtal extra mensen van politie, douane en gerecht zijn ingezet in een actie die men ‘het stroomplan’ heeft genoemd, naar analogie met het kanaalplan in Hellhole city. Daartegen is al protest gekomen van de Borgerhoutse districtsburgemeester en van Wouter de Stadskabouter, bij de volgende Antwerpse verkiezingen kandidaat burgemeester. De vraag is of deze laatste bij gelegenheid weer mee zal betogen tegen de politiediensten, zoals hij eerder al eens heeft gedaan. Het linkse bestuur van Borgerhout, dat er nochtans met zijn neus bovenop zit, heeft blijkbaar de illegale praktijken niet gezien of niet willen zien. Daarna gaan vertellen dat het met de stad niet goed gaat, is het klassieke zwarte pieten waarin Belgische politiekers zo bedreven zijn.
In Brussel blijven de lijken uit de kast vallen. Na de schandalen van zelfverrijking bij Samusocial en Gial, blijken er nu ook identieke problemen te zijn bij het stadsvernieuwingsproject Neo en zelfs bij Brussels Expo, die ook door de stad Brussel beheerd wordt. Net zoals bij de eerste zaken het geval was, gaat het ook hier om fel overdreven bonussen, schijnzelfstandigen via consultancybureaus en opdrachten waarvoor geen openbare aanbesteding was uitgeschreven zoals dat door de wet bepaald wordt. Een andere gelijkenis is dat het ook hier voor 90% gaat om zakkenvullerij bij de PS, ge weet wel: de partij van de francofone werkman en medeplichtigheid van de andere partijen die mee in het bestuur van het Brussels gewest en de stad zitten, inbegrepen Open VLD en CD&V en blijkbaar steeds de andere kant hebben uitgekeken.
Brussels Expo keerde vorig jaar zo’n 700.000 euro uit aan vier bestuurders (in werkelijkheid vijf, maar die vijfde, huidige Brussels burgemeester Close/PS, kreeg geen vergoeding omdat hij anders zijn salarisplafond zou overschrijden). Een van de vier anderen, een zekere Henri Dineur (een protegee van oud Brussels minister-president Piqué/PS) is eveneens directeur bij Neo…Bij de schijnzelfstandigen die voor Neo ‘werken’ is er een ingenieur die al vijf jaar lang elke maand 27.000 euro factureerde (én kreeg!). In de boeken staat voor één miljoen euro voor consultancyopdrachten, waarvoor geen enkele aanbesteding is gebeurd.
Neo en Brussels Expo zijn trouwens nog niet het einde van het verhaal. Als gevolg van een door de stad zelf bestelde audit bij alle vzw’s die iets met Brussel te maken hebben, is het niet denkbeeldig dat er nog veel meer boven water zou kunnen komen. Zo is er bv Brinfin, een vzw die de schulden van de 19 Brusselse baronieën (ook wel eens gemeenten genoemd) beheert, waar de topman zich 300.000 euro per jaar laat uitkeren als zelfstandige. Mocht Brussel, zoals elke grote wereldstad, zich beperken tot één gemeente en één politiekorps (één brandweer heeft ze al, dat kan dan wel), dan zou er waarschijnlijk nog steeds gesjoemel plaats vinden, maar zou het wel een stuk gemakkelijker worden het te controleren en op te sporen. Zoals de situatie nu is, ziet men het bos niet meer door de bomen.
In een vraaggesprek met de commerciële Franstalige zender RTL heeft Didier Reynders (MR) vrijdag gezegd er geen probleem in te zullen zien, mocht zijn partij straks ook in Brussel samen regeren met de N-VA. Dat dit regelrecht ingaat tegen de stelling van Vlaminghater Maingain (DéFi) is verklaarbaar. Minder evident wordt het, als blijkt dat huidig minister van Financiën van het Brussels gewest, Guy Vanhengel, behorend tot de Vlaamse liberale zusterpartij Open VLD, eerder op het standpunt van Maingain zit. Die Vanhengel uit zich steeds meer als een louter geografische Vlaming en speelt zelfs het spel van de PS mee. De reden daarvoor is, dat hij in zijn gemeente, Evere, op de ‘lijst van de burgemeester’ staat en laat dat nu Rudi Vervoort (PS) zijn, de minister-president van het Brussels gewest. Open VLD zit daardoor in dat gewest mee in de regeringsmeerderheid – samen met de corrupte PS – en de MR van Reynders in de oppositie. Vanhengel noemt zich tegenwoordig een ‘sociaalliberaal’, iets waarbij men onwillekeurig aan Verhofstadt moet denken en aan de vroegere vertegenwoordigers van de Pest Voor Vlaanderen. Open VLD is nu al de minst Vlaamsgezinde partij van het land en zal hopelijk daar straks de consequenties van moeten dragen als ze denkt zo verder te moeten doen. Voorzitster Rutten kletst meestal maar wat uit haar nek (als het maar positief klinkt!), bij de Decroo’s wordt thuis Frans gesproken (daar heet de huidige federale minister ‘Alexandre’) en Bartje Tommelein, nog zo’n ‘positivo’, is ons allemaal wat wijs aan het maken i.v.m. met de kernuitstap in 2025. De kans dat hij daarna nog ter verantwoording zal worden geroepen als het fout zal lopen (we zijn dan een paar regeringen verder), is te verwaarlozen.
De reden waarom Vanhengel met scherp schiet op de N-VA heeft voornamelijk te maken met de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar. Volgens de laatste peilingen zou de N-VA in Brussel, met dank aan Jambon en Francken, 6% en meer van de stemmen kunnen halen, wat meer zou zijn dan het Franstalige CDH van Rutgen en zowat driemaal meer dan de andere Vlaamse partijen, de partij van Vanhengel inbegrepen. De ‘schooier van Evere’, zoals hij wel eens genoemd wordt (als Brussels minister van Financiën heeft hij chronisch geldtekort) vreest voor zijn job als de huidige politieke samenstelling van de Brusselse meerderheid zou springen. Dat is dan ook dé reden waarom hij als verkozene van een Vlaamse (nou, ja) partij de kant van de francofonen kiest. ‘Om de wille van de smeer, likt de kat de kandeleer’, zoals het gezegde gaat.
---
En dan nog dit:
De zoveelste schietpartij op een school in de States heeft heel wat emoties losgemaakt, meer dan wat we daar tot nu toe gewend waren. Het blijft een feit dat wij, Europeanen, tegen dat wapenbezit en het gebruik ervan heel anders aankijken dan de Amerikanen of althans een deel ervan. De vrijheid om wapens te bezitten staat in hun Grondwet. Er komen nu allerlei voorstellen om daar iets aan te doen, maar of dat veel zal oplossen is een ander paar mouwen. Toch bestaat er een mogelijkheid dat er iets kan veranderen. Eind dit jaar zijn er in de U.S. nl verkiezingen voor het vernieuwen van alle congreszetels en een derde van die van de senaat. Als het publiek dat tegen de huidige wapensituatie is, nu eens vroeg aan alle kandidaten, zowel republikeinen als democraten, zich duidelijk uit te spreken of ze voor of tegen zijn, dan hebben de Amerikaanse kiezers de mogelijkheid straks die nieuwe parlementsleden te kiezen die bereid zijn er écht iets aan te doen. Als dat niet zou gebeuren dan zal men blijven zitten met op zijn best een reeks halfslachtige maatregelen, zoals deze waarover men nu discussieert, waarbij de situatie op de Amerikaanse scholen niet wezenlijk zal veranderen en zeker niet verbeteren.
De Nationale Bank (BBN) liet deze week weten dat de Belgische schuldgraad en het begrotingstekort voor de eerste keer in tien jaar zijn gedaald. Dat is goed nieuws, maar eigenlijk nog niet goed genoeg. Bij de cijfers over de economische groei in de E.U. in 2017 haalde België 1,7/1,8%. Dat is lager dan het Europees gemiddelde van 2,2%. Duitsland zat op 2,3% en Nederland zelfs op 3,1. Wat er bij België steeds bij komt kijken, is dat men bijna altijd alleen de cijfers aanhaalt van de Nationale Bank, die zelden of nooit regionale opsplitsingen maakt. Om die te kennen moet men bij het Instituut voor de Nationale Rekeningen zijn en daar leert men dat Vlaanderen sinds de jaren zestig van de vorige eeuw altijd gelijk of boven het Europees gemiddelde heeft gezeten. Brussel en Wallonië raakten daaraan niet altijd en meestal niet boven de 1%. Het is wel eens gebeurd dat de Waalse economie iets meer groeide dan de Vlaamse, maar dat was eerder omdat deze daarvóór verder achterop was geraakt en het bijna logisch is dat men dan sneller kan groeien. Dat is iets dat men ook ziet op landenniveau; landen die meer geleden hebben door de crisis (Spanje bv) en achter kwamen te liggen, maken nu een inhaalbeweging en groeien iets sneller. Moest de Waalse economie regelmatig sneller groeien dan de Vlaamse, dan zou de welvaartskloof tussen de twee regio’s ooit gedicht kunnen worden, maar dat gebeurt niet. Integendeel, die wordt nog steeds groter. Het is trouwens geweten dat de buitenlandse handel voor meer dan 80% bestaat uit Vlaamse export. Het hoera geroep telkens er toch eens geïnvesteerd in Wallonië is dan ook erg voorbarig. E.e.a. heeft ook te maken met de werkzaamheidsgraad. In Vlaanderen is die 72%, in Wallonië 62,5 en in Brussel amper 60%.
Daar houdt het trouwens niet bij op. Niet alleen de cijfers omtrent de groei zijn verschillend naargelang ze federaal of regionaal zijn, dat geldt ook voor de werkloosheid: 4,5% in Vlaanderen, waar de werkloosheid al 30 maanden op een rij daalt, 10,5% in Wallonië en 16% in Brussel. Een beetje nederigheid zou onze francofonen niet misstaan…
---
Tenslotte nog dit: in Nederland, dat 50% meer inwoners heeft dan België, kosten de politieke partijen de staat 16,5 miljoen euro, in België 70. Dat is bijna vier maal meer en wordt zelfs zo’n zeven keer meer als we het berekenen per inwoner! Dat terwijl Nederland met zijn staatsschuld binnen de Maastrichtnormen blijft en België er meer dan 40% boven zit. Ondanks het feit dat de Belgische staatsschuld recentelijk met zo’n 3% gezakt is, zit dit land nog altijd boven de 100% van het bbp, terwijl 60% de maximale schuld zou mogen zijn..
Reeds in een van mijn eerste blogs op SeniorenNet – ergens in 2005 – schreef ik in een artikel over ontwikkelingshulp dat van het geld dat men daaraan gaf via ngo’s er maximaal 10% aankwam bij de mensen waarvoor het bedoeld was. Dat was toen n.a.v. een reportage daarover in een Italiaanse krant. E.e.a. werd later o.m. bevestigd door ene Jacqueline Mayenne-Goossens, een Waalse politica (PRL, later MR) die zich o.m. als staatssecretaris en Waals minister voor Ontwikkelingshulp heeft ingezet. De dame, nu met pensioen, beweerde ooit dat meer dan de helft van het geld dat hier aan ngo’s gegeven wordt, ons land niet uitgaat. Dat gaat naar fondsenwerving, administratie en personeel, soms zelfs naar inmenging in de politiek zoals recentelijk gebleken is n.a.v. de campagne van 11.11.11. tegen het vluchtelingenbeleid van Theo Francken. Wat er wél uit gaat, komt daarom trouwens nog niet terecht bij de slachtoffers waarvoor het bedoeld is. Buiten dan misschien die 10%, zoals ik zelf al vermeldde in 2005.
Na het bekend raken van de seksschandalen in Haïti door medewerkers van het Britse Oxfam, blijkt dat wat gebeurde in Haïti geen uitzondering was. Het gebeurde ook elders en eveneens bij andere ‘liefdadigheidsinstellingen’. Dat laatste werd in 2008 al bevestigd door de organisatie Save the Children in een rapport aan 23 ngo’s, waaronder datzelfde Oxfam.
Ikzelf steun enkele goede doelen, maar dan in eigen land. De enige keer dat ik daarop een uitzondering heb gemaakt, was tijdens de Ebola crisis in West-Afrika, toen ik Artsen Zonder Grenzen gesteund heb. Het verschil met vele andere acties was toen, dat de eigen medewerkers ginder ook hun leven riskeerden. Zeg trouwens niet te snel dat ge 11.11.11 of aanverwanten niét steunt. Meer dan de helft van inkomsten van deze organisaties komt nl van onze overheden en dus ook van uw en mijn belastinggeld. Zo zit Oxfam in het roodgroene Gent* in allerlei adviesraden (o.m. in de stedelijke Noord-Zuid samenwerking, de begeleidingsgroep ‘Gent en Garde’ en ‘Fair Trade Gent’, dat laatste opgericht door groene schepen Heyse). Adviesraden, waar hebben we dat nog gehoord?
Het zou geen kwaad kunnen, mocht er eens een grondige herschikking komen van heel die ontwikkelingshulp. De mensen die ze in de derde en vierde wereld nodig hebben, kunnen er alleen maar beter van worden.
* Trouwens, van Gent gesproken, nog dit: daar zou ook Verhofstadt zich gemeld als kandidaat voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar in Gent. Misschien is hij beu te staan molenwieken voor een zo goed als leeg Europees parlement?
Het irriteert mij al langer dat AB-Inbev misbruik maakt van haar overheersende positie op de binnenlandse biermarkt en regelmatig haar prijzen verhoogt zonder enig overleg met wie dan ook. De reden waarom ik toch hun Jupiler ben blijven drinken is, omdat het de enige pils van bij ons is die men kan kopen in flesjes van 33cl. Ik ben dat volume gewend en kan al langer niet begrijpen waarom de eigen concurrerende grote bierbrouwers die inhoud ook niet in hun assortiment aanbieden. Nu AB Inbev vanaf maart – weliswaar tijdelijk i.v.m. het WK in Rusland– de naam Jupiler gaat veranderen in Belgium, houdt het echter voor mij op. Alsof het nog niet erg genoeg is dat we zouden supporteren voor die overbetaalde, verwende jongelui, waarvan de meeste er ‘niet Belgisch’ uitzien (vrij naar de commentaar op Miss België), van een sportbond waarvan de (nieuwe) voorzitter geen woord Nederlands kent, zouden we ook nog ‘Belgium’ moeten promoten samen met de broertjes Borlée van wie we nog het eerste woord in het Nederlands moeten horen alhoewel ze die taal op school gekregen hebben. Dat laatste geldt ook voor de broertjes Hazard die, net als de Borlées, wél in staat blijken Engels te leren.
Als mijn laatste bak Jupiler leeg is, ga ik hem vervangen met een ambachtelijk streekbiertje van brouwerij De Steenovens uit Ten Aard (Geel) die aan de brouwerij een speltbier verkoopt met een flesinhoud van 33 cl. Van dezelfde brouwerij drink ik trouwens al een tijdje (regelmatig, maar matig) een tripel met de naam 'Vliet' en die is zo lekker, dat hij ook op de bierkaart staat van diverse Kastelse restaurants waaronder enkele Gault-Millau's en De Pastorie (met een Michelin ster). Voor de afecionados: Groot Kasterlee (Kasterlee, Lichtaart en Tielen) telt 41 eetgelegenheden.
In mijn blogs van 7 en 13 dezer had ik het er al over, over die justitie van ons die grote steken laat vallen en soms helemaal niet betrouwbaar lijkt. Voor wie er nog aan zou twijfelen, weer twee nieuwe gevallen die tot nadenken stemmen.
De advocaat van Marc Dutroux, een zekere Bruno Dayez, heeft doodsbedreigingen gekregen en krijgt nu politiebescherming. Dit alles nadat hij vroeg dat zijn cliënt vroeg of laat zou worden vrijgelaten. Zijn uitspraak dat ‘elke straf slechts zinvol is als er een einde aan is’, is in het geval Dutroux absoluut een stap te ver. Ge zult dat maar lezen als een kind van u door deze schurk werd vermoord of hij het heeft laten sterven van ontbering. Men zou haast wensen dat de doodstraf weer werd ingevoerd, dan was er inderdaad ergens een einde. Vraag is of die advocaat het dán goed zou vinden…
Een tweede feit daaromtrent was de vrijspraak van twee allochtonen die tijdens een trouwstoet in Dilbeek enkele politieagenten geslagen hadden. Een uitspraak van een Franstalige Brusselse rechter die alle verbeelding tart, zeker als men weet dat die kerels al een strafblad hadden. Dat Franstalige rechters kunnen beslissen in strafzaken die in Vlaams Brabant gebeurd zijn, is nog een gevolg van de zesde staatsmisvorming, goedgekeurd door de traditionele partijen én de groenen, als compensatie voor de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde. De zone Halle/Vilvoorde heeft sindsdien wel een eigen parket, maar geen eigen rechtbank. Daardoor kan een Franstalige beklaagde vragen voor een Franstalige rechter te komen, ook al heeft het vergrijp plaats gevonden in een uithoek van Vlaanderen. Die zaak in Dilbeek is geen alleenstaand feit, het komt meer voor en in de meeste van dergelijke gevallen van overtredingen door Franstalige daders in Vlaanderen, laten de Franstalige rechters de beklaagde(n) dan vrijuit gaan. M.a.w. voor misdaden in Vlaanderen kunnen ze rekenen op de goedwillendheid van de Franstalige magistratuur, die in vele gevallen een oogje dichtknijpt of een mildere straf uitspreekt dan wat ze in Vlaanderen zouden gekregen hebben.
Dat alleen de Vlaamsnationalisten protesteren tegen deze gang van zaken, komt doordat zij de splitsing van B-H/V niet mee goedkeurden, omdat ze vonden dat die niet ver genoeg ging. De manier van handelen gaat ook in tegen de nultolerantie bij geweld tegen de politie zoals verwoord in een recentelijk rondschrijven van Koen Geens.
Vorige week vrijdag was er in Vlaanderen een staking van De Lijn. Een ramp werd het niet omdat heel wat buslijnen worden uitbesteed aan privéfirma’s en die deden niet mee. Alleen in de grotere steden was de staking voelbaar.
Die staking was vooral bedoeld om de plannen van de directie te dwarsbomen die de provinciale structuren wil afschaffen en al die diensten onder één dak onderbrengen in Mechelen. Dat zou geen echt jobverlies met zich meebrengen, tenzij de betrokkenen zich niet naar Mechelen willen/kunnen verplaatsen. Politiek gezien maakt het nog maar eens duidelijk dat onze provincies hun tijd hebben gehad. Straks schaft men, bij manier van spreken, die provincies helemaal af, maar zouden instellingen zoals De Lijn op die ouderwetse voorbijgestreefde manier blijven verder werken. Dat is een contradictio in terminis. En er is meer.
Tegen 2020 wordt nl het openbaar vervoer in de E.U. geliberaliseerd en moet dus ook Vlaanderen klaar staan om desnoods met een eigen dienst zoals De Lijn te kunnen concurreren tegen privéfirma’s, iets wat bv in Nederland reeds bestaat. Het feit dat De Lijn ook de dag van vandaag een deel van haar lijnen moet verpachten, zegt duidelijk dat daar niks mis mee is, al zal het bij de vakbonden wel nooit goed genoeg zijn.
Dat laatste maakten we gisteren ook mee in Brussel, waar de openbare vervoerdiensten een staking meemaakten van de rode en blauwe vakbonden. Het ACV deed niet mee, wat al meteen een domper op de actie zette en ervoor zorgde dat er toch nog heel wat trams en bussen reden, zij het wel met de nodige vertragingen. Het Brusselse openbaar vervoer, de MIVB (Maatschappij voor Intercommunaal Vervoer Brussel), is trouwens het slachtoffer van zijn eigen succes. Ze vervoert elk jaar beduidend meer passagiers. Dat het ABVV staakt zijn we in dit land zo stilaan gewend geworden. Het zijn gewoon politieke stakingen tegen een regering waarin hun partijen niet vertegenwoordigd zijn. Veel zal dat niet uitmaken en of dat ervoor gaat zorgen dat die partijen pas over anderhalf jaar de kans krijgen er iets aan te doen bij de algemene verkiezingen, is maar zeer de vraag. Dat de liberale vakbond daaraan meedoet, is iets dat ik niet begrijp. Soms lijkt het er wel op dat die fanatieker is dan de andere, gewoon maar om te tonen dat ze er nog zijn. Vraag is of er zullen blijven als ze zo voort doen.
Kortom stakingen, zoals hierboven vermeld, lossen niets op en zorgen er alleen maar voor dat reizigers (en automobilisten in de daardoor ontstane files) nodeloos gepest worden. Hopen dat diezelfde mensen straks nog voor de partijen zullen stemmen die de vakbonden genegen zijn, is wishful thinking.
We weten nu zo stilletjesaan dat topsport in het algemeen en voetbal in het bijzonder nog weinig met echte sport te maken heeft, maar zoveel meer met geld, veel geld. Als men gezien heeft hoe een bouwpromotor tussendoor even tientallen miljoenen euro op tafel wou leggen om een Belgische topclub te kopen, enkel en alleen om elders een stadion neer te zetten waar eveneens miljoenen steun voor beloofd werd, dat zegt dat genoeg. Die Belgische topclub is ondertussen voor de neus van die bouwpromotor gekocht door een andere promotor die eerst zelf nog een tweede profclub moet verkopen omdat hij er geen twee mag bezitten, die andere ploeg dan doorverkoopt aan een vriend die er warmpjes in bleek te zitten, waar waarbij nu toch enkele twijfels gerezen zijn omtrent zijn kredietwaardigheid. Om dat probleem op te lossen gaat de man zo snel mogelijk tot 30% van de club proberen voort te verkopen aan gegadigden binnen zijn zgz ‘netwerk’. Als die zouden toehappen kunnen ze voor de habbekrats van 150.000 euro 1 (één) procent van de club kopen en daarbij als extraatje een functie krijgen binnen de club. Dat laatste kan als gevolg hebben dat, waar tegenwoordig de meeste topclubs evolueren naar één sterke eigenaar, de club waarvan sprake riskeert straks met een hele Raad van Bestuur te zitten vol mogelijks sterke persoonlijkheden en er daar nog heel wat discussies van kunnen komen, zeker als het sportief niet voor de wind zou gaan. En dat kan snel gaan, zie maar naar RSC Anderlecht, waarmee bovenstaande comedia dell’arte begonnen is. Dat alles onder het motto: ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’.
---
Patrick Janssens is geen CEO meer van KRC Genk. Na eerst, samen met Stevaert, de SP.a mee in de vernieling te hebben gereden en de stad Antwerpen bijna, is hij nu aan de deur gezet bij de Limburgse topclub. Was niet Limburgs genoeg. Een terugkeer naar de politiek ziet hij niet meteen zitten, zeker niet in Antwerpen, want daar mogen Oldtimers meer in!
De stad Brussel is weer een PS-schandaal rijker. De financiële directeur van de vzw Gial, de stedelijke informaticadienst, die als schijnzelfstandige tegelijkertijd een privébedrijfje runde van consultancy, bleek daarvoor zo’n 1.000 euro per werkdag te krijgen en dat al gedurende 18 jaar. In totaal incasseerde hij zo’n 3 miljoen euro! De man zou intussen ontslagen zijn, maar of men dat geld ooit nog zal terugzien, is zeer twijfelachtig. Voor die consultancyopdrachten werd ook nooit een openbare aanbesteding uitgeschreven, terwijl dat wettelijk verplicht zou zijn. Zijn diensten werden heel die tijd jaarlijks goedgekeurd door de schepen van Financiën, niet alleen behorende tot dezelfde PS, die ook al Yvan Majeur in haar rangen telde en betrokken was bij het Publifin schandaal, maar waarvan die schepen ook voorzitter is van de vzw.
Daarmee is de kous nog niet af, want die stedelijke informaticadienst blijkt zo’n 130 medewerkers in dienst te hebben, terwijl ook het Brussels gewest eenzelfde dienst heeft. Dit doet zo’n beetje denken aan de vakbonden die betaald worden om werklozensteun uit te betalen, terwijl de staat dat ook doet. En of er nog bespaard kan worden!
Volgens Els Ampe (Open VLD, die in Brussel stad deel uitmaakt van de meerderheid) en er schepen is, hebben ze die directeur al eind vorig jaar ontslagen en gaan ze schoon schip maken, maar ook zij repte met geen woord over hoe dat geld zou kunnen worden gerecupereerd. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Hoe gek het er in Brussel aan toegaat bewijst Bianca Debaets (CD&V), die in het Brussels gewest mee in de regering zit, maar in de stad Brussel in de oppositie…
---
En dan nog dit:
De FBI kreeg zo’n 20 oproepen over de schutter die in Florida 17 mensen doodschoot op een middelbare school, het laatste telefoontje op 5 januari van dit jaar. Het protocol werd niet gevolgd en de FBI deed helemaal niets. Die had het ook zo druk met het zoeken naar Russen die de Amerikaanse presidentsverkiezingen zouden hebben gemanipuleerd…
Jacob Zuma heeft dan toch de eer aan zichzelf gehouden en is afgetreden als president van Zuid-Afrika Hij deed het uiteraard niet van harte, maar zijn positie was zelfs binnen de eigen ANC-partij onhoudbaar geworden. Zoals de meeste Afrikaanse potentaten dacht hij onaantastbaar te zijn, maar dat schijnt niet meer te werken zoals voorheen. Na het vertrek van dictator Mugabe in Zimbabwe, is Zuma nu ook verleden tijd, enfin dat hoopt men toch, zelfs in zijn eigen partij. De man is in zoveel duistere zaakjes betrokken, dat het moeilijk kan dat daar straks niet meer over gepraat wordt. Alleen het feit dat er nog anderen in zijn partij mee betrokken waren, zou hem nog kunnen redden. Die zaakjes gaan niet over niks, in de eerste plaats wapenhandel over een periode van liefst negen jaar en verder zijn betrekkingen met de Indische zakenfamilie Gupta, waarvan enkele leden recentelijk zijn aangehouden. Verder heeft hij voor zo’n half miljoen dollar belastingsgeld gestoken in wat men zijn buitenverblijf zou kunnen noemen (doet een beetje denken aan ‘La Certosa’, het buitenverblijf van Berlusconi op Sardinië; dat ziet er ook zo uit als een vakantiedorp). Waar in de affaire over Zuma in onze media zedig gezwegen wordt, is dat hij een ‘veelwijver’ is. Hij houdt er een soort harem op na, wat hem door de eigen aanhangers niet eens kwalijk wordt genomen. In de Afrikaanse tradities zou het voor een stamhoofd haast normaal te noemen zijn…
Al bij al lijkt het toch stilaan te dagen op het zwarte continent. Er is niet alleen de val van Mugabe, die zich wilde laten opvolgen door zijn vrouw, iets wat Zuma ook al gepland had voor een ex-vrouw, maar er is ook het vernietigen van de eerste stembeurt van de verkiezingen in Kenia. Niet dat dat laatste aan het eindresultaat iets veranderd heeft, maar in Afrika was het nog nooit gebeurd dat een rechter verkiezingen ongeldig verklaarde. Verder is er ook al een land in West-Afrika (de naam schiet me even niet te binnen) waar een democratisch president is opgevolgd geworden door een andere democratisch verkozene. Voor Afrika is ook dat een precedent. Niet dat alle problemen ginds nu van de baan zijn. Er is ook nog ‘Onze Kongo’, waar Kabila Jr al meer dan een jaar onwettig aan de macht is en van wijken niet weten wil. Om nog te zwijgen over Zuid-Soedan, dat onafhankelijk werd om meteen een burgeroorlog mee te maken tussen de zwarten onderling.
Gelukkig hebben we nog Oxfam en die andere ngo’s die ginder wat voor verstrooiing zorgen…
Er is de laatste dagen nogal wat te doen geweest over een inval van de Brusselse politie bij Global Aroma, een organisatie die bekend staat om haar artistieke werking met vluchtelingen, asielzoekers en nieuwkomers. Bij de inval werden daar zeven personen, die niet over geldige verblijfspapieren bleken te beschikken, opgepakt. Daartegen kwam nogal wat protest, in de eerste plaats van het zgz ‘Burgerplatform’, maar ook vanwege Sven Gatz, Vlaams minister voor Cultuur, Jeugd en Brussel. Die vindt dat de politie daarbij te brutaal tewerk is gegaan. Een eerste vraag is natuurlijk wat mensen zonder papieren, illegalen dus, in zo’n organisatie komen doen. Hebben die geen andere problemen? Maar er is ook een tweede vraag: wat komt die Sven Gatz daarbij doen?
Toen men na de verkiezingen van 2014 de nieuwe Vlaamse regering vormde, mocht Open VLD de minister leveren voor Brussel. Normaal zou dat Noël Slangen geweest zijn, maar die bleek in Brussel geen officiële verblijfplaats te hebben. Was daar niet gedomicilieerd, zoals men dat noemt. Op dat ogenblik met vakantie in het buitenland, kwam Slangen hals over kop terug naar België, maar was de tijd om zich te regulariseren te kort en kwam er van zijn mogelijke promotie dus niets in huis. De man, nota bene: ooit de spindoctor van Verhofstadt, is later uit de partij gestapt. Wie dan? Na enig zoeken vond men een wit konijn: Sven Gatz. Gatz was, na een mislukt avontuur bij de MR – waarbij hij in Brussel amper 250 voorkeurstemmen haalde - ooit in de Volkunie gerold dank zij Bertje Anciaux. Daar maakte hij deel uit van diens ID 21, zeg maar de links progressieve vleugel van de toenmalige Volksunie. Met dezelfde Anciaux stapte hij daarna in diens Spirit project dat al evenmin als alle vroegere initiatieven van ‘Bert den Bleiter’* een succes werd. Toen deze laatste tenslotte koos voor de SP.a was Gatz zo slim hem niet verder te volgen in zijn dwaasheden en zelf over te stappen naar de Open VLD. Op een gegeven ogenblik stapte hij zelfs uit de politiek en werd hij directeur van de Unie van Belgische Brouwers. En dat was nog niet het einde: de volgende stap bleek nl dat hij weer in de politiek terechtkwam en hij dus minister werd in de nieuwe Vlaamse regering, niet omdat hij daarvoor zo bekwaam was, maar alleen omdat Open VLD in Brussel geen andere valabele kandidaat voorhanden bleek te hebben.
Sindsdien is Gatz al regelmatig in opspraak gekomen, o.m. omdat hij een einde wilde maken achter de levensbeschouwelijke uitzendingen van de VRT. In juni 2015 kreeg hij scherpe kritiek vanwege zijn instemming om de toenmalige Brusselse stadsradio FM Brussel op te doeken. Daar kwam tenslotte ook niets van in huis. Hetzelfde gebeurde bij het toekennen van de frequenties op de FM-band. En nu vindt mijnheer dat de politie te hard optreedt tegen illegalen in een artistiek centrum, waar deze laatsten niets te zoeken hebben.
Kortom, net als zijn voorganger als Brussels minister in de Vlaamse regering, Pascal Smet, blijkt Sven Gatz een ongeleid projectiel te zijn, wat niet verwonderlijk is na het politieke parcours dat hij heeft afgelegd. Het wordt alleen afwachten wat zijn volgende ‘stoot’ zal zijn.
* Die titel kreeg Bertje toen hij op een gegeven ogenblik minister kon worden in de Vlaamse regering, maar dat volgens de statuten van zijn partij niet mocht. Na zijn huilbui (vóٕór de camera’s) heeft men voor hem toen een uitzondering gemaakt…
In Duitsland zijn ze ook nog niet aan de nieuw patatten. Nu de christendemocraten van CDU/CSU en de socialisten van SPD eindelijk een akkoord bereikt hadden voor de vorming van de zogeheten ‘GroKO’ (de grote coalitie) na 4 maanden a.u.b. – volgens Duitse politieke geplogenheden een eeuwigheid – is er weer in kink in de kabel en die kink heet Martin Schulz. De vroegere voorzitter van het Europees parlement had er in enkele landelijke voorverkiezingen al niets van gebakken. Alhoewel hij gesteld had niet met Merkel in een Bondsregering te stappen, lwam hij niet alleen op die beslissing terug, hij wilde zelf dan nog het ministerie van Buitenlandse Zaken. Het SPD-hoofdkwartier kreeg daarop zo’n 6.000 klachten binnen via sms en email van de eigen rode achterban. Daar de SPD-leden eind dezer maand nog moeten beslissen of ze akkoord gaan dat hun partij toch in een regering met Merkel stapt, heeft Schulz tenslotte wijselijk besloten af te zien van elke ministerpost in de nieuwe Bondsregering, iets wat hij vroeger trouwens zelf had voorop gesteld. Om die beslissing nog wat meer kracht bij te zetten, besloot hij ondertussen ook op te stappen als partijvoorzitter. Als een meerderheid van de SPD-leden immers straks zou beslissen deze nieuwe regering niét te steunen, is alles weer naar af en zullen er waarschijnlijk nieuwe verkiezingen komen, waarbij de GroKo-partijen alleen maar een verdere terugval vrezen. Bij die van september 2017 haalde de SPD nauwelijks 20%, het slechtste resultaat ooit, terwijl ook de partij van Mutti achteruit ging. Zoals meer gebeurt met politici die (te) lang in een hogere functie zitten, is Merkel bereid bijna alles toe te geven om toch maar aan de macht te kunnen blijven, wat door velen in haar partij niet aanvaard wordt..
Als die Schulz straks niets anders aan de hand zou hebben, kan hij misschien eens nadenken over het aanbod dat Silvio Berlusconi hem eens deed, nl een rol als kampbewaker in een film over de Nazi uitroeingskampen. Die comedia dell’arte vond plaats in het Europees parlement, nadat de Duitser zich dacht te moeten bemoeien met de interne Italiaanse politiek, die voor de Italianen zelf al moeilijk genoeg is. Imbroglio zoals dat daar heet.
2018 is een raar jaar op de kalender. Eén Januari viel op een maandag, wat al voor enige verwarring zorgde, 1 april valt dit jaar op Paaszondag (en dat is geen grap) en vandaag vallen Aswoensdag en Valentijn op dezelfde dag. Onze moderne samenleving ligt er niet meer van wakker, maar vroeger zou dat problemen gegeven hebben, zo van ‘Tot stof en as zult gij wederkeren en vergeet geen cadeautje voor uw lief’!
Het is vandaag ook de laatste dag om een ‘Bafo’ (best and final offer) in te dienen voor de openbare aanbestedingsprocedure ter vervanging van de F16 vliegtuigen. Frankrijk gaat dat niet doen, in tegenstelling tot de Amerikanen met hun F35 en de Britten & Duitsers met hun Eurofighter Typhoon, die dat wel hebben gedaan. I.pl.v. een regulier bod, hebben de Fransen wel aangeboden om een nauwe samenwerking met België tot stand te brengen op gebied van vliegtuigbouw en defensie en dit voor zo’n 20 miljard euro aan compensaties. Die compensaties staan nergens in enig aanbod vermeld, want zijn in feite door Europa verboden. Speciaal voor wat Frankrijk betreft vreest men bij ons dat het in werkelijkheid gaat om reeds bestaande Franse investeringen in de Belgische (zeg maar Waalse) industrie en de Franse manier van handelen niet alleen niet volgens het boekje verloopt, maar veel weg heeft van chantage. Als België zich houdt aan de openbare aanbestedingsprocedure, maakt Frankrijk geen schijn van kans, maar met onze Waalse broeders, die – zoals ik al enkele keren geschreven heb – naar Frankrijk kijken zoals konijnen naar een lichtbak, weet men maar nooit. Al zou het er toch wel te dik bovenop liggen als men zo’n procedure uitschrijft – wat de normale gang van zaken is – en er dan van afwijkt.
