Jacob Zuma heeft dan toch de eer aan zichzelf gehouden en is afgetreden als president van Zuid-Afrika Hij deed het uiteraard niet van harte, maar zijn positie was zelfs binnen de eigen ANC-partij onhoudbaar geworden. Zoals de meeste Afrikaanse potentaten dacht hij onaantastbaar te zijn, maar dat schijnt niet meer te werken zoals voorheen. Na het vertrek van dictator Mugabe in Zimbabwe, is Zuma nu ook verleden tijd, enfin dat hoopt men toch, zelfs in zijn eigen partij. De man is in zoveel duistere zaakjes betrokken, dat het moeilijk kan dat daar straks niet meer over gepraat wordt. Alleen het feit dat er nog anderen in zijn partij mee betrokken waren, zou hem nog kunnen redden. Die zaakjes gaan niet over niks, in de eerste plaats wapenhandel over een periode van liefst negen jaar en verder zijn betrekkingen met de Indische zakenfamilie Gupta, waarvan enkele leden recentelijk zijn aangehouden. Verder heeft hij voor zo’n half miljoen dollar belastingsgeld gestoken in wat men zijn buitenverblijf zou kunnen noemen (doet een beetje denken aan ‘La Certosa’, het buitenverblijf van Berlusconi op Sardinië; dat ziet er ook zo uit als een vakantiedorp). Waar in de affaire over Zuma in onze media zedig gezwegen wordt, is dat hij een ‘veelwijver’ is. Hij houdt er een soort harem op na, wat hem door de eigen aanhangers niet eens kwalijk wordt genomen. In de Afrikaanse tradities zou het voor een stamhoofd haast normaal te noemen zijn…
Al bij al lijkt het toch stilaan te dagen op het zwarte continent. Er is niet alleen de val van Mugabe, die zich wilde laten opvolgen door zijn vrouw, iets wat Zuma ook al gepland had voor een ex-vrouw, maar er is ook het vernietigen van de eerste stembeurt van de verkiezingen in Kenia. Niet dat dat laatste aan het eindresultaat iets veranderd heeft, maar in Afrika was het nog nooit gebeurd dat een rechter verkiezingen ongeldig verklaarde. Verder is er ook al een land in West-Afrika (de naam schiet me even niet te binnen) waar een democratisch president is opgevolgd geworden door een andere democratisch verkozene. Voor Afrika is ook dat een precedent. Niet dat alle problemen ginds nu van de baan zijn. Er is ook nog ‘Onze Kongo’, waar Kabila Jr al meer dan een jaar onwettig aan de macht is en van wijken niet weten wil. Om nog te zwijgen over Zuid-Soedan, dat onafhankelijk werd om meteen een burgeroorlog mee te maken tussen de zwarten onderling.
Gelukkig hebben we nog Oxfam en die andere ngo’s die ginder wat voor verstrooiing zorgen…
Er is de laatste dagen nogal wat te doen geweest over een inval van de Brusselse politie bij Global Aroma, een organisatie die bekend staat om haar artistieke werking met vluchtelingen, asielzoekers en nieuwkomers. Bij de inval werden daar zeven personen, die niet over geldige verblijfspapieren bleken te beschikken, opgepakt. Daartegen kwam nogal wat protest, in de eerste plaats van het zgz ‘Burgerplatform’, maar ook vanwege Sven Gatz, Vlaams minister voor Cultuur, Jeugd en Brussel. Die vindt dat de politie daarbij te brutaal tewerk is gegaan. Een eerste vraag is natuurlijk wat mensen zonder papieren, illegalen dus, in zo’n organisatie komen doen. Hebben die geen andere problemen? Maar er is ook een tweede vraag: wat komt die Sven Gatz daarbij doen?
Toen men na de verkiezingen van 2014 de nieuwe Vlaamse regering vormde, mocht Open VLD de minister leveren voor Brussel. Normaal zou dat Noël Slangen geweest zijn, maar die bleek in Brussel geen officiële verblijfplaats te hebben. Was daar niet gedomicilieerd, zoals men dat noemt. Op dat ogenblik met vakantie in het buitenland, kwam Slangen hals over kop terug naar België, maar was de tijd om zich te regulariseren te kort en kwam er van zijn mogelijke promotie dus niets in huis. De man, nota bene: ooit de spindoctor van Verhofstadt, is later uit de partij gestapt. Wie dan? Na enig zoeken vond men een wit konijn: Sven Gatz. Gatz was, na een mislukt avontuur bij de MR – waarbij hij in Brussel amper 250 voorkeurstemmen haalde - ooit in de Volkunie gerold dank zij Bertje Anciaux. Daar maakte hij deel uit van diens ID 21, zeg maar de links progressieve vleugel van de toenmalige Volksunie. Met dezelfde Anciaux stapte hij daarna in diens Spirit project dat al evenmin als alle vroegere initiatieven van ‘Bert den Bleiter’* een succes werd. Toen deze laatste tenslotte koos voor de SP.a was Gatz zo slim hem niet verder te volgen in zijn dwaasheden en zelf over te stappen naar de Open VLD. Op een gegeven ogenblik stapte hij zelfs uit de politiek en werd hij directeur van de Unie van Belgische Brouwers. En dat was nog niet het einde: de volgende stap bleek nl dat hij weer in de politiek terechtkwam en hij dus minister werd in de nieuwe Vlaamse regering, niet omdat hij daarvoor zo bekwaam was, maar alleen omdat Open VLD in Brussel geen andere valabele kandidaat voorhanden bleek te hebben.
Sindsdien is Gatz al regelmatig in opspraak gekomen, o.m. omdat hij een einde wilde maken achter de levensbeschouwelijke uitzendingen van de VRT. In juni 2015 kreeg hij scherpe kritiek vanwege zijn instemming om de toenmalige Brusselse stadsradio FM Brussel op te doeken. Daar kwam tenslotte ook niets van in huis. Hetzelfde gebeurde bij het toekennen van de frequenties op de FM-band. En nu vindt mijnheer dat de politie te hard optreedt tegen illegalen in een artistiek centrum, waar deze laatsten niets te zoeken hebben.
Kortom, net als zijn voorganger als Brussels minister in de Vlaamse regering, Pascal Smet, blijkt Sven Gatz een ongeleid projectiel te zijn, wat niet verwonderlijk is na het politieke parcours dat hij heeft afgelegd. Het wordt alleen afwachten wat zijn volgende ‘stoot’ zal zijn.
* Die titel kreeg Bertje toen hij op een gegeven ogenblik minister kon worden in de Vlaamse regering, maar dat volgens de statuten van zijn partij niet mocht. Na zijn huilbui (vóٕór de camera’s) heeft men voor hem toen een uitzondering gemaakt…
In Duitsland zijn ze ook nog niet aan de nieuw patatten. Nu de christendemocraten van CDU/CSU en de socialisten van SPD eindelijk een akkoord bereikt hadden voor de vorming van de zogeheten ‘GroKO’ (de grote coalitie) na 4 maanden a.u.b. – volgens Duitse politieke geplogenheden een eeuwigheid – is er weer in kink in de kabel en die kink heet Martin Schulz. De vroegere voorzitter van het Europees parlement had er in enkele landelijke voorverkiezingen al niets van gebakken. Alhoewel hij gesteld had niet met Merkel in een Bondsregering te stappen, lwam hij niet alleen op die beslissing terug, hij wilde zelf dan nog het ministerie van Buitenlandse Zaken. Het SPD-hoofdkwartier kreeg daarop zo’n 6.000 klachten binnen via sms en email van de eigen rode achterban. Daar de SPD-leden eind dezer maand nog moeten beslissen of ze akkoord gaan dat hun partij toch in een regering met Merkel stapt, heeft Schulz tenslotte wijselijk besloten af te zien van elke ministerpost in de nieuwe Bondsregering, iets wat hij vroeger trouwens zelf had voorop gesteld. Om die beslissing nog wat meer kracht bij te zetten, besloot hij ondertussen ook op te stappen als partijvoorzitter. Als een meerderheid van de SPD-leden immers straks zou beslissen deze nieuwe regering niét te steunen, is alles weer naar af en zullen er waarschijnlijk nieuwe verkiezingen komen, waarbij de GroKo-partijen alleen maar een verdere terugval vrezen. Bij die van september 2017 haalde de SPD nauwelijks 20%, het slechtste resultaat ooit, terwijl ook de partij van Mutti achteruit ging. Zoals meer gebeurt met politici die (te) lang in een hogere functie zitten, is Merkel bereid bijna alles toe te geven om toch maar aan de macht te kunnen blijven, wat door velen in haar partij niet aanvaard wordt..
Als die Schulz straks niets anders aan de hand zou hebben, kan hij misschien eens nadenken over het aanbod dat Silvio Berlusconi hem eens deed, nl een rol als kampbewaker in een film over de Nazi uitroeingskampen. Die comedia dell’arte vond plaats in het Europees parlement, nadat de Duitser zich dacht te moeten bemoeien met de interne Italiaanse politiek, die voor de Italianen zelf al moeilijk genoeg is. Imbroglio zoals dat daar heet.
2018 is een raar jaar op de kalender. Eén Januari viel op een maandag, wat al voor enige verwarring zorgde, 1 april valt dit jaar op Paaszondag (en dat is geen grap) en vandaag vallen Aswoensdag en Valentijn op dezelfde dag. Onze moderne samenleving ligt er niet meer van wakker, maar vroeger zou dat problemen gegeven hebben, zo van ‘Tot stof en as zult gij wederkeren en vergeet geen cadeautje voor uw lief’!
Het is vandaag ook de laatste dag om een ‘Bafo’ (best and final offer) in te dienen voor de openbare aanbestedingsprocedure ter vervanging van de F16 vliegtuigen. Frankrijk gaat dat niet doen, in tegenstelling tot de Amerikanen met hun F35 en de Britten & Duitsers met hun Eurofighter Typhoon, die dat wel hebben gedaan. I.pl.v. een regulier bod, hebben de Fransen wel aangeboden om een nauwe samenwerking met België tot stand te brengen op gebied van vliegtuigbouw en defensie en dit voor zo’n 20 miljard euro aan compensaties. Die compensaties staan nergens in enig aanbod vermeld, want zijn in feite door Europa verboden. Speciaal voor wat Frankrijk betreft vreest men bij ons dat het in werkelijkheid gaat om reeds bestaande Franse investeringen in de Belgische (zeg maar Waalse) industrie en de Franse manier van handelen niet alleen niet volgens het boekje verloopt, maar veel weg heeft van chantage. Als België zich houdt aan de openbare aanbestedingsprocedure, maakt Frankrijk geen schijn van kans, maar met onze Waalse broeders, die – zoals ik al enkele keren geschreven heb – naar Frankrijk kijken zoals konijnen naar een lichtbak, weet men maar nooit. Al zou het er toch wel te dik bovenop liggen als men zo’n procedure uitschrijft – wat de normale gang van zaken is – en er dan van afwijkt.
De uitspraak van Jan Jambon dat het niet kan dat misdadigers hier zouden kunnen vrijgesproken worden o.w.v. procedurefouten, heeft veel stof doen opjagen. Toch is dat een van de aspecten die ook ik reeds aanhaalde in mijn blog van 7 dezer (‘Just(ice)’), waarbij ik (en met mij waarschijnlijk heel wat landgenoten) me afvroeg waar onze justitie allemaal mee bezig is. Als er procedurefouten gemaakt worden, zou het niet mogen zijn dat dit tot vrijspraak kan leiden, maar moet het proces opgeschort worden en de zaak herdaan worden zonder de procedurefouten. Dat kan even duren, want in de meeste gevallen zal men daarvoor de wet moeten aanpassen, het zij dan zo. Er zijn genoeg processen in dit land die járen vertraging oplopen en dikwijls zijn die het gevolg van spitsvondigheden van advocaten. Hier kan een mislukte zelfmoordterrorist vrijgesproken worden door een procedurefout, terwijl in een ander proces (de ‘parachutemoord’ bv) iemand veroordeeld wordt zonder enig bewijs noch bekentenis. Met een advocaat genre Marie of Vermassen is hier blijkbaar alles mogelijk.
Feitelijk zou men heel onze Belgische Justitie best opdoeken en terug met een propere lei beginnen. Dat is quasi onmogelijk, ook al o.w.v. de ingewikkelde structuur van dit land, niet alleen door de scheiding van rechterlijke en uitvoerende macht, doch ook door de perceptie van de wetten in de verschillende landsdelen en zeker in het Brusselse. Om een vernieuwde justitie te krijgen, zullen we moeten wachten tot dit land (hopelijk) eens gesplitst wordt.
I.v.m. dat laatste kom ik even terug op de reactie van onze vriend Jean op mijn blog van 10 dezer (‘De Soedanleugens’), waarbij hij stelt dat N-VA en VB samen een absolute meerderheid hebben om daar een eind aan te maken. Zoals ik hem al persoonlijk liet weten, bestaat die meerderheid momenteel nog steeds niét, zullen we - weer hopelijk - moeten wachten tot de volgende verkiezingen en zelfs dan is het de vraag of die twee partijen ooit gaan samenwerken. In Zoersel, waar het VB zopas heeft voorgesteld de N-VA bij de volgende verkiezingen te willen steunen, zonder zelf mandatarissen te eisen, werd dat voorstel al afgeschoten. Zowel Peter De Roover als Theo Francken hebben ooit al eens een ballonnetje opgelaten waarbij de deur op een kier werd gezet (bij een gezamenlijke meerderheid zouden ze dat beoordelen), maar verder is men nooit gekomen.
Als we dit land willen splitsen, moet er eerst in het Vlaams parlement een volstrekte meerderheid gevonden worden die de eerste stap wil zetten en dit volgens de Senelle doctrine*, die ik nog even wil herhalen: ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dat moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
Mocht het ooit zover komen, bv als in Wallonië links en uiterst links de meerderheid zouden halen bij de volgende verkiezingen en in Vlaanderen het tegenovergestelde zou gebeuren, dan zijn we er nóg niet, maar zou er in elk geval een eerste serieuze stap richting onafhankelijkheid kunnen gezet worden. Let op: alles nog in de voorwaardelijke wijs.
* Uit ‘De Ordelijke Opdeling van België’ door Gerolf Annemans en Steven Utsi. Robert Senelle was een Brusselse academicus en grondwetspecialist (te vergelijken met Hendrik Vuye, maar geen Flamingant), die stierf op 13 februari 2013, vandaag net 5 jaar geleden. Bart De Wever noemde hem ooit ‘een Ket met een visie’.
Na 22 jaar plannen, palaveren en ruziën heeft vorige donderdag eindelijk de eerste spadesteek plaatsgevonden van de Antwerpse Oosterweelverbinding. Alles gebeurde wat in mineur, omdat het in feite nog maar gaat om enkele parkeerplaatsen en uitwegen op de linkeroever, die voor een verlichting van de gegarandeerde verkeerschaos moeten helpen als het echte werk er zal beginnen. Personaliteiten van de stad, de drukkingsgroepen en het Vlaams gewest waren aanwezig en Vlaams minister van o.a. Verkeer Ben Weyts had het deze keer niet over zijn ‘schupke’, waarmee hij vroeger altijd de spade bedoelde. Als alles volgens plan verloopt – wat weinig waarschijnlijk is – zullen de werken duren tot 2025 en is daar, voor zover ik het verstaan heb, nog geen overkapping bij. Die laatste gaat in totaal negen miljard euro kosten, waarvan er nog maar één is vrijgemaakt. Totale geschatte kosten voor de sluiting van de Antwerpse Ring zelf: 4 miljard euro, waarbij nog moet worden afgewacht of ‘Europa’ met de financiering akkoord zal gaan, iets dat ook nog niet zeker is. Vlaanderen wil nl de investeringen in de Oosterweelverbinding uit de begroting houden, iets waarmee men het bij de E.U. niet eens is.
De Oosterweelverbinding is niet alleen belangrijk voor het verkeer dat er door moet, maar ook voor de haven en de bedrijven in en rond de stad. Nieuwe bedrijven aantrekken of bestaande uitbreiden is niet meer van zo zelfsprekend als blijkt dat het steeds moeilijker wordt om er te geraken. Zo is er Umicore, het vroegere Union Minière dat een echt succesverhaal aan het worden is. Het bedrijf is nu vooral actief in de recyclage van elektronisch afval en de productie van materialen voor katalysatoren en lithium-ionbatterijen. Die laatste zijn zo belangrijk geworden sinds de omschakeling op elektrische voertuigen, dat het bedrijf plant twee nieuwe fabrieken te bouwen, één in China, waar het al marktleider is en één in Europa. Het succes van het bedrijf is dermate dat het het geld ervoor – 600 miljoen euro - en zelfs meer ophaalde in amper 2,5 uur. Zelfs de Wall Street Journal had het opgemerkt. Nu heeft de stad Antwerpen Umicore aangeboden zowat de helft van de vroegere gronden van GM/Opel daarvoor ter beschikking te stellen. Een Saoedische firma, die de hele site wou voor ook al een recyclagebedrijf, maar dan van plastic tot grondstoffen voor de Chemie, had eerder afgehaakt. Umicore heeft kennis genomen van het aanbod, maar wil meer zekerheid over de aanwezige geschoolde werkkrachten, de energievoorziening én een goede logistiek, waarbij ook de bereikbaarheid komt kijken. Ze weten bij Umicore waar ze mee bezig zijn, hun hoofdzetel is in het Antwerpse Hoboken…
De crash op de beurzen heeft zich (nog) niet doorgezet, het blijft een zaak tussen hangen en wurgen. Toch zal het vroeg of laat gedaan zijn met dat goedkope geld en dat bijna gratis lenen. In de States, waar men nog steeds voorloopt op dat gebied, is de rente al iets gestegen en hier zal dat vroeg of laat ook moeten gebeuren. Met deze wijsheid in pacht zou iedereen die schulden maakt daar rekening mee moeten houden, niet in het minst de diverse landen die tot boven hun oren schulden hebben, zoals België dat op dit gebied alleen Italië en Spanje moet laten voorgaan. Nederland zit qua staatsschuld op de helft en Duitsland heeft hoegenaamd geen schuld, zelfs overschot. De Bundesbank schat de economische groei over 2017 op 2,5% en voor dit jaar zowat hetzelfde. Op de betalingsbalans is er een overschot van 7,9% en voor dit jaar zou het nog meer worden. Met dank aan Wolfgang Schäuble die zijn ‘Schwarze Null’ acht jaar overeind hield. De man in de rolstoel – een gevolg van een aanslag op hem – zal er bij de volgende Duitse regering niet meer bij zijn.
Voor de gelegenheid ook even wijzen op de Bitcoin en andere zgz cryptomunten, zeg maar nepgeld, waarvoor nergens enige garantie bestaat. Dat zijn gewoon piramide systemen, ook wel eens Ponzi schema’s genoemd naar de naam van een ingeweken Italiaanse oplichter die in Montreal in een bank werkte waar het frauduleuze piramide systeem werd toegepast en er zelf mee doorging nadat die bank failliet ging. Voor wie het niet zou kennen, een voorbeeld. Iemand belooft hoge intresten, hoger dan wat men elders krijgt voor geleend geld. Een deel goedgelovige mensen trapt daar in en doet er aan mee. Het eerste jaar krijgen die inderdaad een serieuze interest. Dat geld komt dan wel van andere mensen die later hetzelfde gedaan hebben. Zo blijft men de interesten van de enen betalen met het verse geld van de nieuwkomers. Meestal duurt dat spelletje zo lang tot er niet genoeg vers geld meer binnenkomt. De zaak gaat dan op de fles en de ontleners zijn hun geld kwijt. Dat is van alle tijden en zou ook kunnen gebeuren met de Bitcoin en andere dergelijke nepmunten, waarvoor geen enkele garantie geldt.
Volgens het rapport van het Commissariaat voor Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS), dat de klacht over foltering van teruggestuurde Soedanezen heeft onderzocht, is er geen enkel bewijs gevonden dat dat echt gebeurd is. Heel de heisa is feitelijk te herleiden tot een telefoontje van één teruggestuurde illegaal, dat gretig gehoor had gevonden bij de Midden-Oosten specialist van het Tahrir-instituut, Koert Debeuf - een vertrouweling van Verhofstadt - die meteen de kat de bel aanbond en die nu vertelt dat de federale regering zijn klacht eerst beter had moeten onderzoeken, volgens e.o.a. artikel van de internationale wetgeving ter zake, maar dat is het verhaal van de pot en de ketel. Hij had dat zelf ook niet gedaan toen hij daarover begon! Onze federale regering kan ondertussen weer aanknopen met het terugzenden van Soedanezen die hier niet thuis horen en Theo Francken zal daar niet rouwig om zijn. Het CGVS geeft zelfs de toelating om verder te blijven samenwerken met de Soedanese administratie – nog iets waarover de linkse oppositie moord en brand schreeuwde - al raadt ze wel aan er voortaan steeds een tolk bij te hebben en de situatie in Soedan op de voet te blijven volgen. Als ze dat straks met heel de Derde Wereld moet doen, zijn we goed af!
Recentelijk nog was uitgekomen dat het Rode Kruis in West-Afrika miljoenen euro’s had verspeeld via plaatselijke hulporganisaties. Nu blijkt er ook een serieus schandaal te zijn geweest in Haïti, waar in de nasleep van de verwoestende aardbeving van 2010 (300.000 doden!) Oxfam medewerkers, waaronder een Belgische directeur, op kosten van ontwikkelingshulp seksfeestjes inrichtten en er prostituees mee betaalden. Ondertussen hebben enkele van die medewerkers hun ontslag aangeboden en zijn anderen ontslagen, maar het is weer eens gebeurd en het blijft a.h.w. een dogma dat van het door argeloze Westerlingen gegeven geld er weinig terecht komt bij de mensen die het nodig hebben, maar des te meer bij de organisaties die het allemaal organiseren. Het wordt hoog tijd dat men zich hier eens wat meer zou bezig houden met de eigen mensen i.pl.v. spijkers op laag water te gaan zoeken in de rest van de wereld.
In het Europarlement verdwijnen bij de Brexit de 77 plaatsen van de Britse parlementsleden. Dat zouden dus evenveel plaatsen minder zijn die ook niet meer zullen moeten betaald worden. Maar zo werkt Europa blijkbaar niet. Waarom het nodig is, weet ik niet, maar van die 77 worden er 27 opnieuw ingevuld – één per E.U.-land - en die plaatsen moeten dan verdeeld worden onder de verschillende Europese groepen die op hun beurt diverse partijen vertegenwoordigen. Europees supernationalist Verhofstadt had daarvoor een voorstel: één lijst, waarop men overal voor eender welke kandidaat kon kiezen, ongeacht het land. Zo zou iemand uit bv Malta kunnen kiezen voor een kandidaat uit Finland, om maar één voorbeeld te geven. Zo’n verkozene zou helemaal geen verantwoording meer moeten afleggen; aan wie zou hij/zij het doen? Verhofstadt’s gekke voorstel werd dan ook met grote meerderheid verworpen. Er blijkt dus toch nog genoeg gezond verstand te heersen binnen dat verkwistend volkje. Al zou het beter zijn géén zetel toe te voegen, om welke reden ook.
En dan nog zoiets: datzelfde parlement discuteert momenteel over de afschaffing van het zomeruur. Dat werd ooit ergens in de jaren 1970 ingevoerd om energie te besparen, maar is nu voorbijgestreefd. Met de vervanging van de gloeilampen door LED-verlichting is het elektriciteitsverbruik, zeker op openbare plaatsen en wegen, een stuk zuiniger geworden. Als het al waar zou zijn dat het gedrag en de geesten van (sommige) mensen en dieren door dat telkens weer veranderen van het uur schade zou kunnen lijden, iets wat nooit degelijk bewezen is, zeker niet voor algemene toestanden, kan men zich afvragen waarvoor zo’n discussie überhaupt nog nodig is, tenzij om de tijd te doden. Dat laatste wordt meteen bevestigd, want na de eerste dag is er al besloten dat men er eerst nog maar eens een studie van gaat maken. En dat alles om terug te keren tot een normale situatie die de rest van heel onze geschiedenis heeft bestaan…
Vorige week was onze nationale Charel op officieel staatsiebezoek in Rusland, waar hij met alle eer werd ontvangen en zelfs een gesprek van twee uur had met de nieuwe tsaar Poetin. Men kan zich afvragen wat voor nut zo’n bezoek heeft. Wie vertegenwoordigde Michel daar? De E.U.?, de NATO?, België?. Of alleen maar zichzelf? Opmerkelijk was dat dat bezoek in Vlaanderen voor nieuws zorgde, maar in Michel’s eigen regio, Wallonië, bijna onopgemerkt voorbij ging. Men had daar meer oog voor de (trans)migrantenproblemen. Tegelijk zitten de States achter hem aan om ervoor te zorgen dat het Belgisch budget voor defensie in dit land zou worden aangepast. Dat staat ergens op 1,2% van het totaal budget, terwijl de afspraak bij de NATO was dat het 2% zou worden. De Amerikanen hebben Michel al laten weten nog wat geduld te zullen hebben, mocht België kiezen voor de aankoop van de F35 ter vervanging van de oude F16’s. Dat is voor Michel een harde keuze, want als Waal gaat zijn voorkeur naar de Franse Rafale, niet omdat die beter zou zijn - verre van zelfs – maar omdat het een Frans vliegtuig is en onze francofonen nog altijd naar Frankrijk kijken als konijnen naar een lichtbak. Frankrijk heeft laten verstaan dat het anders zijn investeringen in den Belgiek wel eens zou herbekijken. Die investeringen, o.a. bij Sonaca, liggen grotendeels in Wallonië. Extraprobleem daarbij is dat de Fransen zich niet gehouden hebben aan het gevraagde reglementaire bestek bij de aanbieding en daardoor alleen al zichzelf hebben uitgesloten. Qua prijs/kwaliteit kunnen ze gewoon niet concurreren tegen de Amerikanen en daarom hadden ze zich teruggetrokken uit de race, om dan langs een achterpoortje met de nodige chantage de Belgische regering onder druk te zetten. We mogen daar niet aan toegeven, buurland of niet, omdat Frankrijk een land is dat al lang boven zijn gewicht speelt op de internationale scene. Dat is nog een gevolg van de politiek van generaal De Gaulle die, nadat hij geweerd was op de conferentie van Jalta, er toch in slaagde, dank zij de hulp van de Sovjet Unie, zijn land toch een beslissende stem te geven in de veiligheidsraad. Huidig Frans president Macron gedraagt zich zo'n beetje als le grand Charles, maar slaagt er niet in hetzelfde gewicht in de schaal te werpen. Daar komt nog bij dat China in de tijd van De Gaulle (nog) niet meetelde, nu wel. Voor België zou het veel beter zijn aan te sluiten bij Duitsland, Nederland en de Scandinavische landen dan bij het armlastige Frankrijk. Krijg dat maar eens uitgelegd aan onze francofonen...
Salah Abdeslam, een van de mededaders van de bloedige aanslagen van Parijs, die het daar overleefde omdat zijn bomgordel defect was en mede betrokken was bij een schietincident in Brussel, waarbij o.m. geschoten werd op de politie, heeft bij het proces daaromtrent gewoon gezegd dat hij er niet aan meewerkt en hij alleen rekenschap van zijn daden moet geven aan zijn God, Allah. De man zit opgesloten een Franse gevangenis en werd maandag speciaal voor de gelegenheid van daar met een grote, gewapende escorte overgebracht naar Brussel (en daarna weer terug naar Frankrijk), terwijl er in en rond het Brusselse justitiepaleis nooit geziene veiligheidsmaatregelen werden getroffen om het proces door te laten gaan. Als men dan zegt dat het proces gewoon verder kan ook al werkt de terrorist niet mee – het volstaat dat zijn advocaat er is - waarom hem dan niet in Frankrijk laten? Gelukkig blijkt de kerel zelf ondertussen besloten te hebben niet meer naar zijn Belgisch proces te komen. Anders had men die hele komedie van dat transport donderdag moeten herhalen. Die jihadi verdienen trouwens niet dat men daar al die kosten nog voor maakt. Alleen de advocaten worden daar beter van en de kans is groot dat die dan nog zullen betaald worden met overheidsgeld.
---
Een kerel die in een zatte bui een meisje van 15 dood reed en daarvoor slechts voorwaardelijk veroordeeld werd, moet opnieuw voor het gerecht komen omdat hij weer een ongeval met vluchtmisdrijf heeft gepleegd, maar komt niet opdagen op het proces ter zake. Dat proces wordt dan uitgesteld in de hoop dat hij zich daarna zal tonen, hetgeen helemaal niet zeker is. Kan hier allemaal.
---
Ondertussen heeft men het aantal rechercheurs voor de zaak van de bende van Nijvel opgevoerd en gaan ze daar straks met zo’n dertig man achteraan. Of dat, na 35 jaar, nog iets gaat opbrengen, is zeer de vraag. Zelfs de bekentenis op zijn sterfbed van ‘de reus’ aan zijn broer is iets dat niet kan bewezen worden. Het enige positieve in deze zaak m.i. is dat ze het dossier eindelijk gaan weghalen in Charleroi, waar men er dertig jaar zo goed als niets aan gedaan heeft en heel de zaak van de bende eerder herleid hebben tot een soort bezigheidstherapie. Hopelijk krijgt dat geen verlengstuk.
---
Het wordt stilaan tijd dat men zich eens gaat beramen wat het gerecht in onze zogenaamde democratie nog betekent. Men krijgt steeds meer de indruk dat die misdadigers en criminelen allerhande beschermt i.pl.v. ze veroordeelt. Ze moeten maar een deel van de uitgesproken straf uitdoen, soms komen ze zelfs nóg vroeger vrij. Voor een niemendal worden processen uitgesteld of criminelen vrijgelaten wegens procedurefouten. Het regent voorwaardelijke straffen. Recentelijk was er nog dat verhaal van die drugbende die dreigde te ontsnappen aan een straf – ze hadden tonnen drugs ingevoerd – omdat de CD waarop de bezwarende telefoongesprekken stonden niet kon worden gebruikt omdat het gerecht niet beschikte over de juiste apparatuur om zo’n CD te beluisteren… Ook in zo’n zaken varen alleen de advocaten er goed bij. Mijn vader zei het vroeger al: ‘advocaten, dat werkt als de benen van een schaar: ‘ze raken elkaar nooit, maar al wie er tussen komt wordt geknipt’…
Het ziet er niet goed uit voor Brussels Airlines en misschien evenmin voor Brussels Airport. Het Duitse Lufthansa, dat de Belgische luchtvaartmaatschappij in feite al overnam eind 2016, is er vanaf dit jaar heer en meester geworden, in zoverre dat de Belgische vertegenwoordigers in de directieraad zelfs geen vetorecht meer hebben. Mede als gevolg daarvan gaan de Duitsers meer dan waarschijnlijk Brussels Airlines integreren in Lufthansa, wat in feite neerkomt op degraderen tot een afdeling binnen Eurowings, de low cost vleugel van de Duitse luchtvaartmaatschappij. Dat alles betekent dat de laatste grote Belgische luchtvaartmaatschappij zal ophouden te groeien, misschien zelfs ophouden te bestaan, wat grote gevolgen zou kunnen hebben voor Zaventem dat in dit land de tweede grootste pool van werkgelegenheid is, na de haven van Antwerpen.
Sinds enkele jaren was Brussels Airlines een soort hybride maatschappij geworden, met een low cost afdeling binnen Europa en erbuiten een traditionele speler met een hub model. Met dat hub model bedoelt men dat men op Zaventem via Brussels Airlines ook aansluitingen had met andere vluchten wereldwijd, de laatste jaren steeds meer richting China. Het zou kunnen dat die laatste activiteit zal verhuizen naar Dûsseldorf en het gros van ondersteunende afdelingen, zoals marketing en verkoop, naar Frankfurt. Hoe het straks gaat verlopen met de vluchten op Afrika, is nog de vraag, want uitgerekend dat werelddeel was bekend gebied voor Brussels Airlines en niet voor Lufthansa.
Gisteren heeft er een vergadering plaats gevonden waarop e.e.a. verder is geklaard, maar het ziet er niet echt goed uit voor de opvolger van Sabena. De Brusselse CEO, Bernard Gustin, een tweetalige Brusselaar, die al van de start bij Brussels Airlines betrokken was en de zaak had omgevormd tot een hybride maatschappij, krijgt de bons (hij mag nog blijven tot eind maart) en dat geldt ook voor de financiële directeur. De nieuwe (voorlopige?) voorzitter wordt de Duitse Christina Förster, die al commercieel directeur was. Hoe het verder moet, krijgen we waarschijnlijk woensdag te horen na een bijzondere ondernemingsraad in aanwezigheid van de topman van Eurowings. Volgens Ètienne Davignon – medestichter van de maatschappij - zal er geen sociaal bloedbad zijn en er ook niet zoveel veranderen, maar veel meer raakte ook hij niet kwijt. Hopelijk wordt het niet Deutschland über Alles…
---
Nog minder goed nieuws is dat gisteren de beurzen over de hele wereld een daling meemaakten, bij de Dow Jones de eerste in 14 maanden, maar dan wel met bijna 5%. Het zou een teken kunnen zijn dat men vreest dat er een einde gaat komen aan het goedkope geld, wat op zijn beurt erg slecht nieuws kan worden voor wie met schulden zit, in de eerste plaats landen zoals België die dan hun staatsschuld met miljarden zouden zien stijgen. En het is nu eens niét de schuld van Donald Trump, want vóór de Dow Jones waren er al verliezen op de beurzen in Azië en Europa…
Mie Vogels gaat weer meedoen aan bollekenskermis. Ze komt op de lijst Groen in Antwerpen, maar verklaart nu al dat ze er niet aan denkt een functie op te nemen, tenzij daar een dringende reden voor zou zijn. Mie was een van de eerste verkozenen van Agalev, zoals die verzameling vroeger heette, nota bene : opgericht door een pater jezuïet. In de statuten van de partij stond, dat verkozenen geen tweede termijn zouden doen. ‘Anders Gaan Leven”, weet u wel. Die verklaring heeft stand gehouden tot de volgende verkiezingen, nadat diegenen die verkozen waren, waaronder Mie Vogels, begrepen hadden dat er meer aan te verdienen was dan wat praat over de ‘birds and the bees’. Bij een volgende verkiezing, waarbij ze er mee in stemden dat de kiesdrempel zou worden ingevoerd, haalde Agalev die drempel zelf niet en verdween de partij uit het parlement, met dank aan secretaris Jos Geysels (secretaris was bij Agalev toen de hoogste partijfunctie, zoals bij de communisten uit het Oostblok), de uitvinder van het cordon sanitair rond het Vlaams Blok. Daarna is de naam veranderd en is Groen een partij geworden zoals een andere, die in wezen van de SP.a verschilde doordat haar kiezers iets intellectueler waren, meestal een vaste job hadden in het onderwijs of in staatsinstellingen en weinig moesten laten om de wereld te verbeteren. Sinds de SP.a is ingestort, krijgt ze ook meer andere rode kiezers achter zich, waardoor ze zich in steden zoals Antwerpen en Gent kan profileren als dé partij van links.
In Gent gebeurt het tegenovergestelde van Antwerpen, daar trekt een ‘boegbeeld’ zich uit de gemeentelijke politiek terug. Freya Vandenbossche houdt het er voor bekeken en zal zich alleen nog politiek engageren in het Vlaamse parlement. Zolang men ze daar niet aan de subsidiekraan laat zitten, zal ze hopelijk niet veel schade meer kunnen berokkenen. Voor Gent is het wel al het derde SP.a kopstuk dat zich terugtrekt. Eerder was er al het vertrek van Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van huidige Burgemeester Termont, die afhaakte na de schandalen rond Optima en Publipar en Termont zelf, die nog wel op de SP.a lijst zal staan, maar niet meer als lijsttrekker, waarmee hij de vorige keer 45.000 voorkeurstemmen haalde, stemmen die zijn concurrenten – Matthias Declerq op kop - nu proberen in te pikken.
Tenslotte schaart ex-lifestyle journaliste (bij De Morgen en Het Laatste Nieuws) Hilde Sabbe, notoire vrijgevochten en gescheiden dame, zich achter de vlag van Abou Jahjah en zal ze mee op de lijst staan van diens nieuwste migrantenpartij. Of ze moslima gaat worden en eventueel een hoofddoek zal dragen, is nog niet bekend maar behoort tot de mogelijkheden…
De E.U. gaat de Europese politieke partijen dit jaar 17 miljoen euro extra cadeau doen, omdat ze die zouden nodig hebben voor het voeren van de kiescampagne in 2019. Dat ze die nodig hebben is een lachertje, want krijgen die Europese afgevaardigden nog niet genoeg riante lonen en vergoedingen? En dan maar klagen dat Europa bij de man in de straat steeds minder tot de verbeelding spreekt! Vergeten we trouwens niet dat in de meeste landen – en zeker bij ons – de politieke partijen ook al hopen geld krijgen van de eigen overheid. En dan komt die Timmerfrans onze horeca vertellen dat ze best hun klanten gratis kraantjeswater zouden geven. Zoiets moet ge dan horen uitgerekend van een Hollander! Door de bergen geld die de Eurocraten opstrijken schijnt het besef dat gratis niet bestaat bij hen niet meer door te dringen.
Mede door dat laatste extra cadeau aan het eigen politieke cliënteel zal de E.U.-begroting in 2019 voor het eerst over de twee miljard euro gaan. Enorm veel geld dat elders veel beter zou kunnen worden aangewend. Met de E.U. op zich heb ik geen probleem, maar dat parlement is er teveel aan. Het dient alleen maar als troostprijs voor lokaal gebuisde of afgeschreven politiekers.
Er zijn in de wereld nog groepen van landen die samenwerken en zich verenigen – denk maar aan de landen rond de Stille Oceaan – maar die doen het zonder een geldverslindend parlement, hebben hoogstens een soort coördinatiekern en laten de beslissingen ter gelegener tijd nemen door hun staatshoofden, die daarvoor af en toe bijeen komen. Dat laatste gebeurt trouwens ook in Europa en is een reden temeer om dat Europees parlement af te schaffen en hoogstens een soort kernkabinet over te houden om de dagelijks beheer bij te houden.
Ik kom nog even terug op de ontslagronde bij Carrefour. Deze superketen had zich niet alleen verkeken op het feit dat de tijd van de hypermarkten stilaan voorbij is, ze heeft ook de trein van de internethandel gemist en zal het kwaad hebben om die achterstand weer goed te maken. Dat laatste is trouwens ook bij ons in België gebeurd door de eigen overheid, die eveneens niets gedaan heeft om de e-commerce te promoten. Het verschil met Carrefour is dat terwijl de Franse keten het roer snel gaat omgooien, dit in België nog wel even kan duren. Zelfs de weinige zaken die er iets aan begonnen zijn, schoenhandel Torfs bv, zijn er niet tevreden mee, omdat ze nog altijd beperkingen hebben t.o.v. de concurrenten uit Nederland en Duitsland én tegelijkertijd hogere lonen moeten betalen omdat anders de vakbonden hier niet akkoord gaan. Zonder een akkoord met die vakbonden kan er zelfs niet worden overgewerkt op regelmatige basis, met dank aan de minister van Werk, Kris Peeters.
Diezelfde vakbonden zijn ondertussen met Carrefour een gespreksronde begonnen die m.i. weinig gaat uithalen, omdat – zoals ik reeds schreef in mijn eerste blog ter zake – er zoveel vacatures zijn die men nu al niet opgevuld krijgt, 250.000 in heel Vlaanderen. Dat gaat niet alleen om ander werk, daar zitten ook heel wat vacatures in van supermarktketens. Bij Colruyt, Albert Hein, Delhaize, Lidl en Aldi zijn er alles samen zo’n 1.200 vacatures, bij de VDAB zijn er voor winkelbedienden in het algemeen liefst meer dan 4.500!
Voor veel mensen, die bij Carrefour hun baan verliezen, zal het dus geen ramp moeten worden, maar voor de vakbonden valt dat niet mee omdat ze er meer dan waarschijnlijk niet veel uit de brand zullen slepen.
---
En dan nog iets over die ‘Tournée Minérale’ die op 1 februari van start is gegaan en waarbij mensen zich bereid verklaren de hele maand geen alcohol te drinken. Die nemen er wel de kortste maand voor uit, hé! Doet me denken aan dat mopje, waarbij men vraagt in welke maand de boeren het meest klagen…
Zoals bij enkele peilingen al is gebleken, zijn de heren Jambon en Francken en zelfs De Wever ook in Brussel en Wallonië vrij populair aan het worden. Terwijl heel wat Vlamingen vinden dat de N-VA tekort komt aan haar Vlaamse doelstellingen, scoren bovenvernoemden steeds beter in Brussel en Wallonië. Jambon en vooral Francken staan in bijna alle peilingen daar bij de eerste 10 tot 20, al naargelang het kiezerspubliek en zelfs van De Wever is men er niet meer vies, wat er op wijst dat er ook daar genoeg gezond verstand is om de media niet (meer) blindelings te geloven en er iets aan het veranderen is. Het feit alleen al dat Vlaminghater Maingain dreigt dat zijn partijtje ‘Défi’* (‘Méfi’ zou beter passen) niet samen met de N-VA in Brussel regeerakkoorden zal sluiten, zegt genoeg. Momenteel is Défi in Brussel, maar ook alleen daar, belangrijk genoeg om de huidige meerderheden in stad en gewest te laten wat ze zijn en de PS er (nog) niet uit te smijten, zoals dat in Wallonië gebeurd is na de breuk met CdH, de vraag is maar of dat na de volgende verkiezingen nog zo zijn zal. Door het Belgisch kiesstelsel telt de N-VA in Wallonië niet mee, maar in Brussel krijgen de kiezers de kans om ervoor te stemmen.
E.e.a. zou wel eens kunnen betekenen dat, na Vlaanderen, ook in Brussel de traditionele partijen terrein blijven verliezen. De tijd dat die gedoemd waren met elkaar samen te werken en dus best frontale botsingen te vermijden, lijkt voorbij. Het is daar niet langer meer uitsluitend een kwestie van taal, van noord tegen zuid en omgekeerd, van links en rechts, maar eerder een chaos waar voorlopig niemand een klare kijk op heeft. Of de gemeentelijke verkiezingen daarin meer klaarheid gaan brengen, is nog af te wachten, maar één ding is wel duidelijk aan het worden: ook de gewone Brusselaar is e.e.a. dik beu aan het worden en verkiest bv iemand als Theo Francken, die zich houdt aan de wet en duidelijk zegt waar hij voor staat, boven het straatgepeupel zoals dat van het zgz ‘burgerplatform’, waar misschien ook wel brave mensen tussen zitten, maar dan wel van het simpele soort dat zich laat misbruiken door agitatoren. Misschien maken we in Brussel wel een Vlaams reveil mee. Dromen mag…
---
* ‘Défi’ staat hier voor ‘Démocrate Fédéraliste Indépendant”, maar als woord betekent het ook ‘uitdaging’. ‘’Méfi’ drukt wantrouwen uit en betekent zoveel als ‘Let Op!’.
I.v.m. de mogelijke ontslagen bij Carrefour (tot 1233 eenheden) is het verhaal van het brugpensioen weer in de actualiteit gekomen. Heet het nu wel anders: ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT), het systeem is hetzelfde als vroeger, alleen blijft men goochelen met de datum wanneer men op dat brugpensioen kan gaan. Het liefst van al zou men het afschaffen, zeker in een situatie zoals de huidige waarbij alleen al in Vlaanderen zo’n kwart miljoen vacatures zijn, maar als er dan weer een afdanking dreigt met grote aantallen, dan komt dat spook weer terug te berde.
De ontslagen werknemers van Ford-Genk konden in 2014 nog op brugpensioen vanaf 52 jaar. Tot vorig jaar werd het 55, dit jaar zou het 56 zijn en vanaf volgend jaar zou het 59 worden. Waarom moet dat allemaal zo ingewikkeld zijn, zeker als men daarenboven hoort dat de huidige federale regering werkgevers nog altijd de mogelijkheid geeft van de regel af te wijken als er daarover met de werknemers (lees: vakbonden) een gezamenlijk akkoord zou zijn? Eind dit jaar moet er trouwens weer een interprofessioneel akkoord komen en zou het me niet verwonderen als ze ook daar weer iets anders zullen uitvinden.
Men zou zich afvragen waarover we ons nog druk maken. Wel, die hele grap kost aardig wat geld en dat geld zou beter gebruikt worden om ontslagen werknemers naar een nieuwe baan te leiden. Van de ene kant stellen dat er meer mensen aan de slag moeten (België loopt achter in Europa) en van de andere kant uitvluchten zoeken om bedrijfsherstructureringen uit te voeren met overheidsgelden, is ook niet de juiste manier van werken, zeker niet als het om bedrijven gaat die winst maken en die er zich alleen om bekommeren dat die winst de volgende jaren zou kunnen dalen. Ergens bestaat er altijd nog zoiets als een lange termijnplanning, dacht ik.
---
En dan de affaire ‘Bo’!
Kijk, ik kan er begrip voor opbrengen dat, als hun hormonen hen parten spelen tijdens de puberjaren, sommige jongeren gaan denken dat ze niet goed in hun vel zitten en beter tot het andere geslacht zouden willen horen. Maar iemand die ondertussen al 58 is, getrouwd is met een persoon van de andere sekse, daarmee kinderen heeft en nu vindt nog van geslacht te moeten veranderen, is voor mij gestoord. En wie daar beate bewondering voor koestert al evenzeer. Dat dit zich afspeelt bij onze cafézender uit Nossegem is daarbij geen verrassing; sensatie is daar nooit veraf…
Met de beslissing van Schauvliegje om Ghelamco geen vergunning te geven tot het bouwen van het megalomane Eurostadion (in grootte het dubbele van wat was toegelaten) is hopelijk definitief het doek gevallen over deze comedia dell’arte. Het stadion was trouwens zijn ‘Euro’ al kwijt nadat de Uefa besliste in 2020 bij het volgende Europese Kampioenschap geen voetbalwedstrijden te organiseren in Belgenland. Een tweede opdonder kreeg het project toen Marc Coucke RSC Anderlecht vóór de neus van hetzelfde Ghelamco wegkaapte, meteen verklaarde dat zijn nieuwe club een eigen stadion moet hebben en de intentieverklaring waarop de club zelf al was teruggekomen niet heeft moeten bevestigen. Wat hierbij niet verteld wordt is dat men nu – door het boek over de Gentse Ghelamco Arena – te weten is gekomen dat RSC Anderlecht, mocht de club ermee zijn doorgegaan, voor de huur tienmaal meer had moeten betalen dan AA Gent voor haar Ghelamco stadion. Tien miljoen euro i.pl.v. één, a.u.b.!
In al die verhalen is er maar één rode draad en dat is Ghelamco en diens haantje de voorste Paul Gheysens. De man denkt echt dat met geld alles te kopen is en dat blijkt dus niét het geval te zijn. In het geval van het Eurostadion was hij zelfs bereid tussendoor RSC Anderlecht zelf even te kopen, iets wat hij in eigen naam zelfs niet kon omdat hij al eigenaar is van de Antwerpse Bosuil. We gaan straks ‘Couckenbak’ nog dankbaar moeten zijn dat hij die betonboer vóór was, ook al was de man er zich waarschijnlijk niet bewust van dat hij de Vlaamse zaak een dienst bewees.
De reactie van Gheysen op de weigering van Schauvliegje was dat hij een nieuw project zal indienen, dat maar half zo groot zal zijn. Vraag is maar of hij dan de helft van de huurprijs gaat krijgen die hij eerst van RSC Anderlecht vroeg, nu men weet wat AA Gent voor haar Ghelamco Arena betaalt en welke andere ploeg daar in gaat trappen…
Wat ik in heel deze affaire evenmin begrijp is, dat de stad Brussel nog steeds niets zegt over het eventueel aanpassen van het Koning Boudewijn stadion, iets wat kan aan de helft van de prijs die het Eurostadion zou gekost hebben, met als bijkomende meerwaarde dat men er ook in de toekomst de Grote Prijs Ivo Van Damme verder zou kunnen organiseren, hetgeen in dat Eurodinges niet eens mogelijk was.
Tenslotte nog een dikke proficiat aan de mensen van het Comité Parking C, die heel die tijd onverdroten gevochten hebben tegen de verfransing die dat Eurostadion zou hebben meegebracht om nog niet te spreken van het verkeersinfarct op de Grote Ring rond Brussel dat het zou hebben teweeggebracht. Hopelijk blijft het daarbij.
De gemeentelijke verkiezingen zijn nog meer dan acht maanden ver, maar ze beloven spannender te worden dan de vorige. E.e.a. heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er volgend jaar ook nog eens alle andere verkiezingen zijn en men er van uitgaat dat deze gemeentelijke stembusgang, zeker in de steden, wel eens een aanloop zouden kunnen geven aan een tendens naar de andere verkiezingen toe. Voor de deelnemers kan het ook een betere of minder goede uitgangspositie betekenen voor wie ook aan de verkiezingen van 2019 wil deelnemen.
In Brugge was de vroegere lijsttrekker van N-VA, Ann Soete, al opgestapt, nadat ze plaats had moeten maken voor Pol Van Den Driessche. In haar plaats heeft men nu een andere dame, een zekere Nele Claus, bereid gevonden de tweede plaats te bezetten. In Antwerpen hebben we de hele soap meegemaakt rond het kartel dat men geen kartel mocht noemen en dat tenslotte ook geen kartel meer was. De kers op de stembustaart vinden we voorlopig echter in Gent, waar eerst CD&V haar lijsttrekker zag opstappen en die moest vervangen door de overjaarse Mie(ke) Van Hecke, tot haar pensionering hoofd van het katholieke onderwijs. Daarna was er bij de paarse meerderheid de heisa om de diverse schandalen (Optima, Publipar) die de kop kostten aan Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van Termont. En ondertussen was er de nodige commotie bij de N-VA, waar Siegfried Bracke wel akkoord ging om geen lijsttrekker meer te zijn, maar wel lijstduwer wou worden. Die plaats werd hem echter geweigerd door Elke Sleurs, de nieuwe lijsttrekker. Om uit die impasse te raken heeft Sleurs nu de handdoek in de ring gesmeten en voorgesteld dat een zekere Anneleen van Bossuyt, tot nu europarlementslid voor N-VA, haar op de eerste plaats zou opvolgen. Hoe de lijst er verder uit zal zien en wie waar zal staan, blijkt nog niet uitgeklaard te zijn, maar waarschijnlijk zal Bracke nu wél lijstduwer worden, al blijf ik mij afvragen wat een federaal parlementsvoorzitter komt doen in de gemeentepolitiek.
Dat maakt dat er in Gent al zeker drie partijen zijn die naar de gemeentelijke stembusgang zullen stappen met een grijze muis als lijsttrekker (Bij Van Hecke zou men eerder van een ‘vergrijsde’ muis kunnen spreken), terwijl de leiding van huidig Paars er eerder bij Groen dan bij de SP.a is komen te liggen (iets dat ook in Antwerpen gebeurd is).
Het paradepaardje van CD&V bij de laatste begrotingscontrole was de effectentaks, die de vroeger mislukte speculatietaks – allebei bedoeld om kapitalen extra te belasten – moest vervangen. Met die effectentaks loopt het ook niet van een leien dakje, in zoverre dat hij – samen met de dada van Open VLD - het gratis bijklussen tot 500 euro – werd opgeschort tot na de eindejaarsfeesten. Alleen de verlaging van de vennootschapsbelasting, een vraag van de N-VA, werd net vóór de kerstvakantie nog goedgekeurd.
Ondertussen is er tegen die effectentaks al heel wat verzet gekomen vanwege de beurzen en de bezitters van rekeningen die in totaal 500.000 of meer euro bevatten. Raar aan de nieuwe maatregel is dat de nieuwe belasting daarop, 0,15%, pas geheven wordt vanaf dat half miljoen. Wie dus een effectenrekening heeft van 499.000 euro, betaalt niets. Dat geeft iedereen de kans het bedrag tot onder de 500.000 te beperken, bv door een tweede effectenrekening op naam van iemand anders (vrouw, kinderen) te zetten, waardoor de kans bestaat dat ook de effectentaks niet veel effect zal hebben. Een bijkomende reden waarom beleggers en zakenlui deze nieuwe taks niet willen, is dat hij vandaag inderdaad ‘maar’ 0,15% belast wordt. Eens die taks echter geïnstalleerd, kan elke volgende regering hem zonder veel problemen verhogen, zoals ook met andere taksen al is gebeurd. De effectentaks zal de eerste taks zijn die in dit land geheven wordt op het financieel vermogen van de burgers. Tot dusver waren er alleen taksen op roerende inkomsten en financiële transacties. En er is meer.
Enkele specialisten ter zake hebben nu uitgerekend dat men ook beleggingsfondsen en obligaties op naam kan zetten, waardoor het totaal van de effectenrekening nóg kleiner wordt. Dit blijft altijd nog gemakkelijker dan met het geld naar het buitenland te trekken, iets wat sommigen al overwogen of zelfs gedaan hebben. Het resultaat van dit alles zou kunnen zijn dat de nieuwe taks, net zoals die speculatietaks, zijn doel voorbij zal schieten en voor de staatskast helemaal niet zal opbrengen wat ervan verwacht werd. Of het ook zo erg gaat worden, dient nog te worden afgewacht. Aan die speculatietaks verloor de staat geld, zodat men die heeft moeten intrekken. Wat het ook wordt, het wordt waarschijnlijk een zoveelste opdoffer voor CD&V, die haar linkse rol in de centrumrechtse federale regering niet kan uitspelen en er ook geen alternatief voor heeft (uit de regering treden bv). Voor Kris Peeters, de architect van deze mislukkingen, wordt het stilaan een pijnlijke zaak. De man zal straks nog blij mogen zijn als hij met zijn partij (nog) mee mag spelen op het Antwerpse Schoon Verdiep en misschien zelfs daar een schepenambt krijgt. Dat alles op voorwaarde dat er zich daar ook geen Marianne Thyssen scenario voordoet, wat Peeters in 2014 de post van federaal premier heeft gekost.
Kris Peeters zal trouwens niet de enige zijn die straks onder vuur zal komen te liggen bij CD&V, mocht het bij de gemeentelijke verkiezingen echt fout lopen. Ook ‘Markske’ Beke is in dat geval. Er wordt veel geschreven over het feit dat de PS Di Rupo liever kwijt dan rijk is als partijvoorzitter, maar bij Beke is dat niet veel anders. Zijn wollige tsjevenretoriek doet het niet meer, zeker niet voor iemand die nog niet aan zijn pensioen toe is, zoals Di Pippo. Op de acht jaar dat hij voorzitter van de partij is, heeft die zeker geen vooruitgang geboekt, integendeel.
