Mie Vogels gaat weer meedoen aan bollekenskermis. Ze komt op de lijst Groen in Antwerpen, maar verklaart nu al dat ze er niet aan denkt een functie op te nemen, tenzij daar een dringende reden voor zou zijn. Mie was een van de eerste verkozenen van Agalev, zoals die verzameling vroeger heette, nota bene : opgericht door een pater jezuïet. In de statuten van de partij stond, dat verkozenen geen tweede termijn zouden doen. ‘Anders Gaan Leven”, weet u wel. Die verklaring heeft stand gehouden tot de volgende verkiezingen, nadat diegenen die verkozen waren, waaronder Mie Vogels, begrepen hadden dat er meer aan te verdienen was dan wat praat over de ‘birds and the bees’. Bij een volgende verkiezing, waarbij ze er mee in stemden dat de kiesdrempel zou worden ingevoerd, haalde Agalev die drempel zelf niet en verdween de partij uit het parlement, met dank aan secretaris Jos Geysels (secretaris was bij Agalev toen de hoogste partijfunctie, zoals bij de communisten uit het Oostblok), de uitvinder van het cordon sanitair rond het Vlaams Blok. Daarna is de naam veranderd en is Groen een partij geworden zoals een andere, die in wezen van de SP.a verschilde doordat haar kiezers iets intellectueler waren, meestal een vaste job hadden in het onderwijs of in staatsinstellingen en weinig moesten laten om de wereld te verbeteren. Sinds de SP.a is ingestort, krijgt ze ook meer andere rode kiezers achter zich, waardoor ze zich in steden zoals Antwerpen en Gent kan profileren als dé partij van links.
In Gent gebeurt het tegenovergestelde van Antwerpen, daar trekt een ‘boegbeeld’ zich uit de gemeentelijke politiek terug. Freya Vandenbossche houdt het er voor bekeken en zal zich alleen nog politiek engageren in het Vlaamse parlement. Zolang men ze daar niet aan de subsidiekraan laat zitten, zal ze hopelijk niet veel schade meer kunnen berokkenen. Voor Gent is het wel al het derde SP.a kopstuk dat zich terugtrekt. Eerder was er al het vertrek van Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van huidige Burgemeester Termont, die afhaakte na de schandalen rond Optima en Publipar en Termont zelf, die nog wel op de SP.a lijst zal staan, maar niet meer als lijsttrekker, waarmee hij de vorige keer 45.000 voorkeurstemmen haalde, stemmen die zijn concurrenten – Matthias Declerq op kop - nu proberen in te pikken.
Tenslotte schaart ex-lifestyle journaliste (bij De Morgen en Het Laatste Nieuws) Hilde Sabbe, notoire vrijgevochten en gescheiden dame, zich achter de vlag van Abou Jahjah en zal ze mee op de lijst staan van diens nieuwste migrantenpartij. Of ze moslima gaat worden en eventueel een hoofddoek zal dragen, is nog niet bekend maar behoort tot de mogelijkheden…
De E.U. gaat de Europese politieke partijen dit jaar 17 miljoen euro extra cadeau doen, omdat ze die zouden nodig hebben voor het voeren van de kiescampagne in 2019. Dat ze die nodig hebben is een lachertje, want krijgen die Europese afgevaardigden nog niet genoeg riante lonen en vergoedingen? En dan maar klagen dat Europa bij de man in de straat steeds minder tot de verbeelding spreekt! Vergeten we trouwens niet dat in de meeste landen – en zeker bij ons – de politieke partijen ook al hopen geld krijgen van de eigen overheid. En dan komt die Timmerfrans onze horeca vertellen dat ze best hun klanten gratis kraantjeswater zouden geven. Zoiets moet ge dan horen uitgerekend van een Hollander! Door de bergen geld die de Eurocraten opstrijken schijnt het besef dat gratis niet bestaat bij hen niet meer door te dringen.
Mede door dat laatste extra cadeau aan het eigen politieke cliënteel zal de E.U.-begroting in 2019 voor het eerst over de twee miljard euro gaan. Enorm veel geld dat elders veel beter zou kunnen worden aangewend. Met de E.U. op zich heb ik geen probleem, maar dat parlement is er teveel aan. Het dient alleen maar als troostprijs voor lokaal gebuisde of afgeschreven politiekers.
Er zijn in de wereld nog groepen van landen die samenwerken en zich verenigen – denk maar aan de landen rond de Stille Oceaan – maar die doen het zonder een geldverslindend parlement, hebben hoogstens een soort coördinatiekern en laten de beslissingen ter gelegener tijd nemen door hun staatshoofden, die daarvoor af en toe bijeen komen. Dat laatste gebeurt trouwens ook in Europa en is een reden temeer om dat Europees parlement af te schaffen en hoogstens een soort kernkabinet over te houden om de dagelijks beheer bij te houden.
Ik kom nog even terug op de ontslagronde bij Carrefour. Deze superketen had zich niet alleen verkeken op het feit dat de tijd van de hypermarkten stilaan voorbij is, ze heeft ook de trein van de internethandel gemist en zal het kwaad hebben om die achterstand weer goed te maken. Dat laatste is trouwens ook bij ons in België gebeurd door de eigen overheid, die eveneens niets gedaan heeft om de e-commerce te promoten. Het verschil met Carrefour is dat terwijl de Franse keten het roer snel gaat omgooien, dit in België nog wel even kan duren. Zelfs de weinige zaken die er iets aan begonnen zijn, schoenhandel Torfs bv, zijn er niet tevreden mee, omdat ze nog altijd beperkingen hebben t.o.v. de concurrenten uit Nederland en Duitsland én tegelijkertijd hogere lonen moeten betalen omdat anders de vakbonden hier niet akkoord gaan. Zonder een akkoord met die vakbonden kan er zelfs niet worden overgewerkt op regelmatige basis, met dank aan de minister van Werk, Kris Peeters.
Diezelfde vakbonden zijn ondertussen met Carrefour een gespreksronde begonnen die m.i. weinig gaat uithalen, omdat – zoals ik reeds schreef in mijn eerste blog ter zake – er zoveel vacatures zijn die men nu al niet opgevuld krijgt, 250.000 in heel Vlaanderen. Dat gaat niet alleen om ander werk, daar zitten ook heel wat vacatures in van supermarktketens. Bij Colruyt, Albert Hein, Delhaize, Lidl en Aldi zijn er alles samen zo’n 1.200 vacatures, bij de VDAB zijn er voor winkelbedienden in het algemeen liefst meer dan 4.500!
Voor veel mensen, die bij Carrefour hun baan verliezen, zal het dus geen ramp moeten worden, maar voor de vakbonden valt dat niet mee omdat ze er meer dan waarschijnlijk niet veel uit de brand zullen slepen.
---
En dan nog iets over die ‘Tournée Minérale’ die op 1 februari van start is gegaan en waarbij mensen zich bereid verklaren de hele maand geen alcohol te drinken. Die nemen er wel de kortste maand voor uit, hé! Doet me denken aan dat mopje, waarbij men vraagt in welke maand de boeren het meest klagen…
Zoals bij enkele peilingen al is gebleken, zijn de heren Jambon en Francken en zelfs De Wever ook in Brussel en Wallonië vrij populair aan het worden. Terwijl heel wat Vlamingen vinden dat de N-VA tekort komt aan haar Vlaamse doelstellingen, scoren bovenvernoemden steeds beter in Brussel en Wallonië. Jambon en vooral Francken staan in bijna alle peilingen daar bij de eerste 10 tot 20, al naargelang het kiezerspubliek en zelfs van De Wever is men er niet meer vies, wat er op wijst dat er ook daar genoeg gezond verstand is om de media niet (meer) blindelings te geloven en er iets aan het veranderen is. Het feit alleen al dat Vlaminghater Maingain dreigt dat zijn partijtje ‘Défi’* (‘Méfi’ zou beter passen) niet samen met de N-VA in Brussel regeerakkoorden zal sluiten, zegt genoeg. Momenteel is Défi in Brussel, maar ook alleen daar, belangrijk genoeg om de huidige meerderheden in stad en gewest te laten wat ze zijn en de PS er (nog) niet uit te smijten, zoals dat in Wallonië gebeurd is na de breuk met CdH, de vraag is maar of dat na de volgende verkiezingen nog zo zijn zal. Door het Belgisch kiesstelsel telt de N-VA in Wallonië niet mee, maar in Brussel krijgen de kiezers de kans om ervoor te stemmen.
E.e.a. zou wel eens kunnen betekenen dat, na Vlaanderen, ook in Brussel de traditionele partijen terrein blijven verliezen. De tijd dat die gedoemd waren met elkaar samen te werken en dus best frontale botsingen te vermijden, lijkt voorbij. Het is daar niet langer meer uitsluitend een kwestie van taal, van noord tegen zuid en omgekeerd, van links en rechts, maar eerder een chaos waar voorlopig niemand een klare kijk op heeft. Of de gemeentelijke verkiezingen daarin meer klaarheid gaan brengen, is nog af te wachten, maar één ding is wel duidelijk aan het worden: ook de gewone Brusselaar is e.e.a. dik beu aan het worden en verkiest bv iemand als Theo Francken, die zich houdt aan de wet en duidelijk zegt waar hij voor staat, boven het straatgepeupel zoals dat van het zgz ‘burgerplatform’, waar misschien ook wel brave mensen tussen zitten, maar dan wel van het simpele soort dat zich laat misbruiken door agitatoren. Misschien maken we in Brussel wel een Vlaams reveil mee. Dromen mag…
---
* ‘Défi’ staat hier voor ‘Démocrate Fédéraliste Indépendant”, maar als woord betekent het ook ‘uitdaging’. ‘’Méfi’ drukt wantrouwen uit en betekent zoveel als ‘Let Op!’.
I.v.m. de mogelijke ontslagen bij Carrefour (tot 1233 eenheden) is het verhaal van het brugpensioen weer in de actualiteit gekomen. Heet het nu wel anders: ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT), het systeem is hetzelfde als vroeger, alleen blijft men goochelen met de datum wanneer men op dat brugpensioen kan gaan. Het liefst van al zou men het afschaffen, zeker in een situatie zoals de huidige waarbij alleen al in Vlaanderen zo’n kwart miljoen vacatures zijn, maar als er dan weer een afdanking dreigt met grote aantallen, dan komt dat spook weer terug te berde.
De ontslagen werknemers van Ford-Genk konden in 2014 nog op brugpensioen vanaf 52 jaar. Tot vorig jaar werd het 55, dit jaar zou het 56 zijn en vanaf volgend jaar zou het 59 worden. Waarom moet dat allemaal zo ingewikkeld zijn, zeker als men daarenboven hoort dat de huidige federale regering werkgevers nog altijd de mogelijkheid geeft van de regel af te wijken als er daarover met de werknemers (lees: vakbonden) een gezamenlijk akkoord zou zijn? Eind dit jaar moet er trouwens weer een interprofessioneel akkoord komen en zou het me niet verwonderen als ze ook daar weer iets anders zullen uitvinden.
Men zou zich afvragen waarover we ons nog druk maken. Wel, die hele grap kost aardig wat geld en dat geld zou beter gebruikt worden om ontslagen werknemers naar een nieuwe baan te leiden. Van de ene kant stellen dat er meer mensen aan de slag moeten (België loopt achter in Europa) en van de andere kant uitvluchten zoeken om bedrijfsherstructureringen uit te voeren met overheidsgelden, is ook niet de juiste manier van werken, zeker niet als het om bedrijven gaat die winst maken en die er zich alleen om bekommeren dat die winst de volgende jaren zou kunnen dalen. Ergens bestaat er altijd nog zoiets als een lange termijnplanning, dacht ik.
---
En dan de affaire ‘Bo’!
Kijk, ik kan er begrip voor opbrengen dat, als hun hormonen hen parten spelen tijdens de puberjaren, sommige jongeren gaan denken dat ze niet goed in hun vel zitten en beter tot het andere geslacht zouden willen horen. Maar iemand die ondertussen al 58 is, getrouwd is met een persoon van de andere sekse, daarmee kinderen heeft en nu vindt nog van geslacht te moeten veranderen, is voor mij gestoord. En wie daar beate bewondering voor koestert al evenzeer. Dat dit zich afspeelt bij onze cafézender uit Nossegem is daarbij geen verrassing; sensatie is daar nooit veraf…
Met de beslissing van Schauvliegje om Ghelamco geen vergunning te geven tot het bouwen van het megalomane Eurostadion (in grootte het dubbele van wat was toegelaten) is hopelijk definitief het doek gevallen over deze comedia dell’arte. Het stadion was trouwens zijn ‘Euro’ al kwijt nadat de Uefa besliste in 2020 bij het volgende Europese Kampioenschap geen voetbalwedstrijden te organiseren in Belgenland. Een tweede opdonder kreeg het project toen Marc Coucke RSC Anderlecht vóór de neus van hetzelfde Ghelamco wegkaapte, meteen verklaarde dat zijn nieuwe club een eigen stadion moet hebben en de intentieverklaring waarop de club zelf al was teruggekomen niet heeft moeten bevestigen. Wat hierbij niet verteld wordt is dat men nu – door het boek over de Gentse Ghelamco Arena – te weten is gekomen dat RSC Anderlecht, mocht de club ermee zijn doorgegaan, voor de huur tienmaal meer had moeten betalen dan AA Gent voor haar Ghelamco stadion. Tien miljoen euro i.pl.v. één, a.u.b.!
In al die verhalen is er maar één rode draad en dat is Ghelamco en diens haantje de voorste Paul Gheysens. De man denkt echt dat met geld alles te kopen is en dat blijkt dus niét het geval te zijn. In het geval van het Eurostadion was hij zelfs bereid tussendoor RSC Anderlecht zelf even te kopen, iets wat hij in eigen naam zelfs niet kon omdat hij al eigenaar is van de Antwerpse Bosuil. We gaan straks ‘Couckenbak’ nog dankbaar moeten zijn dat hij die betonboer vóór was, ook al was de man er zich waarschijnlijk niet bewust van dat hij de Vlaamse zaak een dienst bewees.
De reactie van Gheysen op de weigering van Schauvliegje was dat hij een nieuw project zal indienen, dat maar half zo groot zal zijn. Vraag is maar of hij dan de helft van de huurprijs gaat krijgen die hij eerst van RSC Anderlecht vroeg, nu men weet wat AA Gent voor haar Ghelamco Arena betaalt en welke andere ploeg daar in gaat trappen…
Wat ik in heel deze affaire evenmin begrijp is, dat de stad Brussel nog steeds niets zegt over het eventueel aanpassen van het Koning Boudewijn stadion, iets wat kan aan de helft van de prijs die het Eurostadion zou gekost hebben, met als bijkomende meerwaarde dat men er ook in de toekomst de Grote Prijs Ivo Van Damme verder zou kunnen organiseren, hetgeen in dat Eurodinges niet eens mogelijk was.
Tenslotte nog een dikke proficiat aan de mensen van het Comité Parking C, die heel die tijd onverdroten gevochten hebben tegen de verfransing die dat Eurostadion zou hebben meegebracht om nog niet te spreken van het verkeersinfarct op de Grote Ring rond Brussel dat het zou hebben teweeggebracht. Hopelijk blijft het daarbij.
De gemeentelijke verkiezingen zijn nog meer dan acht maanden ver, maar ze beloven spannender te worden dan de vorige. E.e.a. heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er volgend jaar ook nog eens alle andere verkiezingen zijn en men er van uitgaat dat deze gemeentelijke stembusgang, zeker in de steden, wel eens een aanloop zouden kunnen geven aan een tendens naar de andere verkiezingen toe. Voor de deelnemers kan het ook een betere of minder goede uitgangspositie betekenen voor wie ook aan de verkiezingen van 2019 wil deelnemen.
In Brugge was de vroegere lijsttrekker van N-VA, Ann Soete, al opgestapt, nadat ze plaats had moeten maken voor Pol Van Den Driessche. In haar plaats heeft men nu een andere dame, een zekere Nele Claus, bereid gevonden de tweede plaats te bezetten. In Antwerpen hebben we de hele soap meegemaakt rond het kartel dat men geen kartel mocht noemen en dat tenslotte ook geen kartel meer was. De kers op de stembustaart vinden we voorlopig echter in Gent, waar eerst CD&V haar lijsttrekker zag opstappen en die moest vervangen door de overjaarse Mie(ke) Van Hecke, tot haar pensionering hoofd van het katholieke onderwijs. Daarna was er bij de paarse meerderheid de heisa om de diverse schandalen (Optima, Publipar) die de kop kostten aan Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van Termont. En ondertussen was er de nodige commotie bij de N-VA, waar Siegfried Bracke wel akkoord ging om geen lijsttrekker meer te zijn, maar wel lijstduwer wou worden. Die plaats werd hem echter geweigerd door Elke Sleurs, de nieuwe lijsttrekker. Om uit die impasse te raken heeft Sleurs nu de handdoek in de ring gesmeten en voorgesteld dat een zekere Anneleen van Bossuyt, tot nu europarlementslid voor N-VA, haar op de eerste plaats zou opvolgen. Hoe de lijst er verder uit zal zien en wie waar zal staan, blijkt nog niet uitgeklaard te zijn, maar waarschijnlijk zal Bracke nu wél lijstduwer worden, al blijf ik mij afvragen wat een federaal parlementsvoorzitter komt doen in de gemeentepolitiek.
Dat maakt dat er in Gent al zeker drie partijen zijn die naar de gemeentelijke stembusgang zullen stappen met een grijze muis als lijsttrekker (Bij Van Hecke zou men eerder van een ‘vergrijsde’ muis kunnen spreken), terwijl de leiding van huidig Paars er eerder bij Groen dan bij de SP.a is komen te liggen (iets dat ook in Antwerpen gebeurd is).
Het paradepaardje van CD&V bij de laatste begrotingscontrole was de effectentaks, die de vroeger mislukte speculatietaks – allebei bedoeld om kapitalen extra te belasten – moest vervangen. Met die effectentaks loopt het ook niet van een leien dakje, in zoverre dat hij – samen met de dada van Open VLD - het gratis bijklussen tot 500 euro – werd opgeschort tot na de eindejaarsfeesten. Alleen de verlaging van de vennootschapsbelasting, een vraag van de N-VA, werd net vóór de kerstvakantie nog goedgekeurd.
Ondertussen is er tegen die effectentaks al heel wat verzet gekomen vanwege de beurzen en de bezitters van rekeningen die in totaal 500.000 of meer euro bevatten. Raar aan de nieuwe maatregel is dat de nieuwe belasting daarop, 0,15%, pas geheven wordt vanaf dat half miljoen. Wie dus een effectenrekening heeft van 499.000 euro, betaalt niets. Dat geeft iedereen de kans het bedrag tot onder de 500.000 te beperken, bv door een tweede effectenrekening op naam van iemand anders (vrouw, kinderen) te zetten, waardoor de kans bestaat dat ook de effectentaks niet veel effect zal hebben. Een bijkomende reden waarom beleggers en zakenlui deze nieuwe taks niet willen, is dat hij vandaag inderdaad ‘maar’ 0,15% belast wordt. Eens die taks echter geïnstalleerd, kan elke volgende regering hem zonder veel problemen verhogen, zoals ook met andere taksen al is gebeurd. De effectentaks zal de eerste taks zijn die in dit land geheven wordt op het financieel vermogen van de burgers. Tot dusver waren er alleen taksen op roerende inkomsten en financiële transacties. En er is meer.
Enkele specialisten ter zake hebben nu uitgerekend dat men ook beleggingsfondsen en obligaties op naam kan zetten, waardoor het totaal van de effectenrekening nóg kleiner wordt. Dit blijft altijd nog gemakkelijker dan met het geld naar het buitenland te trekken, iets wat sommigen al overwogen of zelfs gedaan hebben. Het resultaat van dit alles zou kunnen zijn dat de nieuwe taks, net zoals die speculatietaks, zijn doel voorbij zal schieten en voor de staatskast helemaal niet zal opbrengen wat ervan verwacht werd. Of het ook zo erg gaat worden, dient nog te worden afgewacht. Aan die speculatietaks verloor de staat geld, zodat men die heeft moeten intrekken. Wat het ook wordt, het wordt waarschijnlijk een zoveelste opdoffer voor CD&V, die haar linkse rol in de centrumrechtse federale regering niet kan uitspelen en er ook geen alternatief voor heeft (uit de regering treden bv). Voor Kris Peeters, de architect van deze mislukkingen, wordt het stilaan een pijnlijke zaak. De man zal straks nog blij mogen zijn als hij met zijn partij (nog) mee mag spelen op het Antwerpse Schoon Verdiep en misschien zelfs daar een schepenambt krijgt. Dat alles op voorwaarde dat er zich daar ook geen Marianne Thyssen scenario voordoet, wat Peeters in 2014 de post van federaal premier heeft gekost.
Kris Peeters zal trouwens niet de enige zijn die straks onder vuur zal komen te liggen bij CD&V, mocht het bij de gemeentelijke verkiezingen echt fout lopen. Ook ‘Markske’ Beke is in dat geval. Er wordt veel geschreven over het feit dat de PS Di Rupo liever kwijt dan rijk is als partijvoorzitter, maar bij Beke is dat niet veel anders. Zijn wollige tsjevenretoriek doet het niet meer, zeker niet voor iemand die nog niet aan zijn pensioen toe is, zoals Di Pippo. Op de acht jaar dat hij voorzitter van de partij is, heeft die zeker geen vooruitgang geboekt, integendeel.
Het ziet er steeds meer naar uit dat de komende verkiezingen ook bij ons in het teken van de immigratie zullen staan. Bart De Wever heeft daarvoor vorige maandag al het startschot gegeven – in De Morgen nog wel - met zijn statement dat de linkse partijen (de echte linkse zoals de groenen en de roden, maar ook de pseudolinkse zoals CD&V) straks zullen moeten kiezen: ofwel de grenzen openstellen ofwel onze Sociale Zekerheid op het huidige niveau handhaven. Het wordt het een of het ander. Zeker in een land dat zijn staatsschuld niet onder controle krijgt, is dit niet vol te houden. Het door de linksen en Franstaligen georganiseerd verzet – via de groenen, de communisten, 11.11.11, Hart tegen Hard en nog van dat leuks - tegen Francken & Co en het daaruit voortvloeiende zgz ‘activisme’, dreigen immigratie en integratie in dit land volledig te doen ontsporen. Zoals ik reeds in mijn blog van 24 dezer (‘De Griekenland route’) schreef, blijven de kosten daarvoor maar oplopen en heeft niemand enig idee hoeveel dat nog zal worden.
Zelfs een voorstander van een ‘flinks’ migratiebeleid, zoals socioloog Mark Elchardus, professor emeritus aan de KULeuven, moet toegeven dat De Wever, die zelden iets ondoordachts zegt, een punt heeft en dat op lange termijn de illegale migratie een bedreiging zal vormen voor het niveau van onze Sociale Zekerheid. De oppositie komt trouwens ook niet met een alternatief.
De man en vrouw in de straat zullen in dit land wel de kans krijgen zich dit jaar daarover uit te spreken via de verkiezingen. Hopelijk gaan ze die kans niet onbenut laten en kunnen ze het linkse activisme dat nu de kop opsteekt een halt toeroepen. Mocht het zijn dat er misschien in Wallonië, maar bijna zeker in Brussel daar wél een meerderheid voor kan gevonden worden, dan is dat een reden te meer om dit land eindelijk eens te splitsen. Waar is de tijd dat de socialisten de verkiezingen wonnen met de slogan ‘Uw sociale zekerheid’?
---
En dan nog dit: de stad Antwerpen plant een brug over de Schelde voor de fietsers. Als dat ook zo lang gaat duren als de Oosterweelverbinding, zullen ze daar in de tweede helft van deze eeuw van kunnen genieten. Vraag is trouwens of ze daar ooit geld voor gaan vinden, mocht blijken het niet zou lukken met het alternatief voor de Lange Wapper zaliger. Het fietsproject is nl een verkiezingsbelofte van de N-VA, die hoopt dat het Vlaams gewest dat mee gaat financieren, net zoals de Oosterweelverbinding, vandaar. Het gaat momenteel alleen om plannen, want zo’n brug mag ook het scheepsverkeer niet hinderen en zou dan moeten kunnen worden opengezet, wat extra kosten met zich zal meebrengen. Ik zie dat nog niet gebeuren.
De herstructurering bij Carrefour België gaat zo’n 1200 banen kosten. Heel wat Carrefour winkels reageerden daarop met sluitingen en stakingen, die laatste zeker in Wallonië waar alles stil valt als ze het woord ‘grève’ nog maar horen. In Brussel en het Walenland gingen gisteren alle Carrefours dicht. Sommige vakbondsmensen gaven daar zelfs de regering Michel de schuld, omdat die de flexi jobs heeft ingevoerd. Dat er bij Carrefour in Frankrijk, waar die jobs er waarschijnlijk niet zijn, een veelvoud aan ontslagen zal vallen, leek voor hen geen nieuws. Puur politiek.
Voor vele werknemers zal het natuurlijk wel erg zijn, maar er zijn slechtere tijden geweest. In Limburg, waar in Genk een hypermarkt van Carrefour volledig sluit, zijn er momenteel zo’n 28.000 vacatures, in heel Vlaanderen 250.000. West-Vlaanderen heeft op het ogenblik 6% minder werklozen dan twee jaar geleden. De haven van Zeebrugge zoekt 1.000 werknemers, de meeste ongeschoold. Mensen zonder werk worden daarenboven bijgestaan door de Vlaamse dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB), die zijn nut al meer dan bewezen heeft. Ik denk dat wie de dag van vandaag echt wil werken, zeker werk zal vinden, al is dat niet altijd meteen wat men graag zou doen. Maar, zoals ik in deze rubriek al eens geschreven heb, is het altijd beter tijdelijk een mindere job te hebben dan geen job.
---
En dan nog dit: leraar zou een zwaar beroep zijn. Dat zal wel, met meer dan drie maanden verlof per jaar! Het kan zijn dat sommigen het niet aan kunnen, maar dat ligt dan grotendeels aan henzelf. Vroeger waren er heel wat leraren die nog een bijberoep hadden, die in verzekeringen en zo deden. Nu zijn er die snel overspannen raken, waarschijnlijk omdat ze verslaafd zijn aan smartphones en sociale media, eerder dan van het werk zelf. Af en toe hoort men van leraren die de 65 voorbij zijn en toch nog les geven door hier en daar in te springen. Die hebben er dan blijkbaar geen last van…
Ikzelf heb gewerkt van mijn 16de tot de voorlaatste werkdag vóór mijn 65ste, de laatste 22 jaar in een 24-uursservice, weekeinden inbegrepen, met telefonisch oplossen van strandingen en betalingen in heel Europa, wat ook erg stresserend kon zijn. Met een goeie, ouwe Nokia van de zaak om ook buiten de reguliere uren stand-by te blijven bij taalproblemen van collega’s. Dat was wel in Nederland waar ik toen pas met mijn 62ste op vervroegd pensioen kon gaan. Ik heb dat niet gedaan, maar ben toen wel 4/5 gaan werken en moest van dan af geen nacht- en weekeinddiensten meer doen.
Er is, na Uplace en het Eurostadion, een zoveelste aanslag in de maak op de Vlaamse Rand rond Brussel, nu Brussels Airport het vliegveld van Zaventem serieus wil uitbreiden, maar dan enkel en alleen in de richting Vlaanderen. De directie van de luchthaven, die nu grotendeels eigendom is van een Australische maatschappij, is de omwonenden eens komen dicteren hoe dat verder zou verlopen. De in grote getale opgekomen buurtbewoners kregen amper de kans iets te zeggen en moesten de hele tijd een monoloog van de luchthavendirectie ondergaan. Er moeten in Steenokkerzeel tientallen huizen onteigend worden en er komt een 18 meter hoge muur rond de nieuwe uitbreiding, zodat degenen die niét onteigend worden hun eigendom zo goed als waardeloos zien worden. De mensen die dan nog in Hummelgem, een gehucht van de gemeente Steenokkerzeel, wonen zullen niet veel zonlicht meer zien en dubbel zoveel lawaai te horen krijgen.
In feite is heel die uitbreiding niet nodig, want Zaventem heeft nog capaciteit genoeg voor vele jaren. Het is geen capaciteits- maar een piekprobleem, dat misschien wel op een andere manier kan worden opgelost (bv door de low cost vluchten of een deel ervan te laten uitwijken naar Antwerpen en Oostende). Federaal minister van verkeer, de eentalige Waal Bellot, laat zich in deze zaak niet zien. Die is nu al te druk bezig met de verkiezingscampagne van zijn MR in Wallonië en wil de hele zaak over de verkiezingen van 2019 tillen. Voor de rest wil Brussel, zoals altijd, wel de lusten maar niet de lasten en kan de stad daarvoor ook rekenen op enkele Vlaamse ‘Leliaards’, zoals die Guy Vanhengel (Open VLD), die ook in het dossier van het Eurostadion de kant van Brussel kozen.
Daar de uitbreiding gebeurt op Vlaams grondgebied, kunnen we ook niet anders dan de Vlaamse regionale overheid erop wijzen dat ze deze uitbreiding niet laat doorgaan als het weer alleen Vlaanderen is dat ervoor moet betalen, op welke wijze ook. Het blijft een schande dat men in ons gewest een Milieu Effecten Rapport (MER) nodig heeft om bv een carwash te beginnen, maar niet om een vliegveld uit te breiden, waarbij een half dorp moet verdwijnen.
---
En dat iets heel anders. N.a.v. het klonen van een eerste aap in China, vertelde men in het VRT-nieuws van zowel ’s middags als ’s avonds dat de primaten de verre voorouders zijn van de mens. Dat is een misvatting, want met primaten bedoelt men in de eerste plaats de (mens)apen. Mens en aap stammen af van eenzelfde voorouder, maar niet van elkaar. Dat is niet hetzelfde. Dat is trouwens geen unicum in de evolutie, ook de hond en de beer bv hebben eenzelfde voorouder. Maar dat weten ze bij de VRT waarschijnlijk ook niet.
In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat het ontmantelen van de kerncentrales de staat tientallen miljarden euro zal kosten. Die werken en de kosten ervan kunnen wel enigermate in de tijd gespreid worden, maar eens zullen ze moeten betaald worden. Als het daarbij ophield, zou het nog niet het einde van de wereld zijn, maar er is meer. Er zijn ook de steeds oplopende kosten voor immigratie en integratie, en – last but not least – die van de vergrijzing, die elk jaar groter worden. Onze minister, nu reeds zonder Financiën, zal er nog minder krijgen en zal dat nooit opgelost krijgen door enkel het verminderen van de vennootschapsbelasting en de twijfelachtige opbrengst van de effectentaks. Als al die zaken verder uit de hand lopen, zal Europa ook niet blijven gedogen dat dit land met inventieve begrotingen blijft afkomen en dreigt over x-aantal jaren de Griekenland route.
Dat de vergrijzingskosten blijven groeien, heeft te maken met ons pensioensysteem dat nooit rekening heeft gehouden met de bevolkingsgroei in een omgekeerde piramide en de gestegen levensverwachting. Onze privésector lijdt onder een veel te groot overheidsapparaat. Om het niveau van Nederland te halen wat betreft de ratio privé- en overheidsjobs, hebben we hier zo’n 375.000 ambtenaren teveel. Als we met de buurlanden de vergelijking zouden gaan maken voor wat het aantal politiekers en politiek benoemden betreft, krijgen we te maken met een meervoud ervan. Het erge is, dat men wéét dat bv de provincies en de Senaat overbodig zijn, maar men schaft ze niet af. De gelederen worden wel stelselmatig uitgedund, maar de logistieke kosten blijven ongeveer dezelfde, wat maakt dat de overgebleven leden zoveel maal duurder worden. Het gevolg daarvan is dat dit land percentueel zowat de hoogste belastingen en hoogste overheidsuitgaven van de hele wereld heeft.
We staan voor twee jaren met verkiezingen. Er zal weer heel wat beloofd worden. Op de recente nieuwjaarsrecepties hebben we daarvan al een voorsmaakje gekregen. Niemand lijkt er bij stil te staan dat een land met een staatsschuld van meer dan 100% van het bbp dit echter niet ongestraft kan blijven doen. Daarom blijft men steeds meer beloven op een steeds langere termijn, zoals bv in de energiesector. Het wordt daar gewoon ‘Na ons, de zondvloed’, in de hoop het zelf niet meer mee te moeten maken als verantwoordelijk politicus/ca…
---
Dezer dagen was er ook weer de vrome leugen te horen dat de loonkloof met onze buurlanden gedicht is. Zoals ik al meer geschreven heb, is dat niet waar. Ze is alleen teruggebracht tot het verschil van 1996, toen de wet gestemd werd de kloof niet groter te laten worden. Dat laatste lukte de eerste 22 jaar niet, nu dus wel. Het verschil dat er was in 1996 (10/15%) is er echter nog steeds.
In de weekeindeditie van De Tijd liet ook Rik Van Cauwelaert zijn licht schijnen op de kernuitstap. Zijn mening verschilt niet veel van die van de N-VA, van de werkgeversorganisatie VOKA, van de industrie en van ondergetekende. De beslissing om de laatste Belgische kerncentrales te sluiten in 2025 was al beslist door de Paarse regering Verhofstadt in een paniekreactie na de kernramp van Fukushima en werd nu bevestigd door het viertal energieministers dat dit land rijk is*. Daarbij werd niet stil gestaan of er tegen die tijd een vervanging is door andere vormen van energie en wat ons dat gaat kosten. Evenmin is er enige garantie dat we het eventueel tekort aan stroom dan uit het buitenland zullen krijgen en nog minder wat ons dat zal gaat kosten. Kortom, om het oud eerste minister Achiel Van Acker (‘Aziel Zarbon’ voor de lezers van ’t Pallieterke) na te zeggen: ‘J’agis, puis je reflèchis’.
De negen gascentrales die men achter de hand wil houden om stroom te leveren wanneer het niet waait of er te weinig zon zou zijn, moeten nog gebouwd worden en dat zal alleen gebeuren als ze zwaar gesubsidieerd zullen worden, want die dingen zijn verlieslatend. Geschatte prijs: 4 miljard euro! Daar bovenop zouden er nog eens 3.000 windmolens moeten worden opgetrokken, kostprijs: zo’n 10 miljard! En dan zijn er nog de vergunningen die nodig zijn om die werken te kunnen beginnen. Het heeft 7 jaar geduurd vóór de Stevin hoogspanningslijnen, die de stroom van de windmolenparken op zee naar het vastelandsnet moeten brengen, alle vergunningen hadden om de werken te kunnen starten. Die vergunningen zijn trouwens niet alleen nodig voor de bouw van de nieuwe centrales, maar ook voor allerlei leidingen die e.e.a. met elkaar zullen verbinden. Daar komt nog eens bovenop, dat we veel meer CO2 uitstoot gaan hebben dan nu het geval is (kerncentrales stoten die nl niet uit, gascentrales wél), waardoor we gegarandeerd niet zullen voldoen aan de normen van het Verdrag van Parijs.
Tenslotte moet er nog altijd een eerste berekening gemaakt worden over de kosten van de ontmanteling van de zeven Belgische kerncentrales. Het cijfer van zo’n 20 miljard wordt naar voor geschoven, maar dat zou wel eens te weinig kunnen zijn. In Zwitserland, waar men dat wél al berekend heeft, kwam men aan 30 miljard en dan voor slechts 5 centrales, dus 2 minder dan hier…
Iets wat in onze media ook zedig verzwegen wordt, is dat van de vier energieministers er drie Franstaligen zijn en maar één Vlaming. Die laatste – momenteel Bart Tommelein – vertegenwoordigt wel 60% van de Belgische bevolking, de andere drie samen slechts 40%. Toch heeft het er alle schijn van dat brave Bart zich als vierde musketier in de doeken heeft laten doen.
Er is nog eens nieuws over de IJzeren Rijn! Als voorlopig laatste in de reeks heeft ook Ben Weyts, o.a. Vlaams minister voor Verkeer en zowat de bezigste bij in de Vlaamse deelregering, daar een studie over laten maken. Of het allemaal veel zal helpen is een ander verhaal met een hoog Loch Ness gehalte.
Het traject van de IJzeren Rijn, dat de haven van Antwerpen verbond met het Duitse Ruhrgebied, heeft wel degelijk bestaan, tot ergens begin de jaren 1990. Toen zag men er vanaf en gaf men de voorkeur de goederen die over het Spoor naar Duitsland moesten, een serieuze omweg te laten maken via de Montzenroute die over de Voerstreek naar Aken loopt, drie uur meer in beslag neemt en enkele steile hellingen over moet, waardoor treinen lang niet volledig konden beladen worden. M.a.w. waarom het gemakkelijk doen als het moeilijk ook gaat?
Weyts wil nu, zoals ook enkele van zijn voorgangers al geprobeerd hebben, de oude IJzeren Rijn via het Nederlandse Midden- Limburg reactiveren. Dat is echter sneller gezegd dan gedaan, want de Nederlanders hebben ondertussen van die streek een stiltegebied gemaakt. The birds and the bees, if you please! Een reactiveren zou nu o.m. een tunnel van zes kilometer moeten bevatten, die miljarden euro zou kunnen kosten en waarvoor Vlaanderen minstens de helft zou moeten neerleggen. Verder zou een nieuwe lijn een enkelspoor blijven en op die manier nooit kunnen concurreren tegen de moderne Nederlandse Betuwelijn vanuit Rotterdam, die tweesporig is.
Weyts zou beter dat plan laten varen en eens een studie bestellen om te zien naar een alternatief. Dat is er, maar niemand schijnt er iets om te geven. Men kan de dag van vandaag Turnhout per spoor bereiken vanuit Antwerpen, maar die lijn loopt daar dood. Voor wie het niet gewend is en daar per trein arriveert, is het net alsof de wereld daar ophoudt. Turnhout is nog steeds een grensstad in de uithoek van oud Belgenland, alsof men nog nooit van de Europese Unie gehoord heeft. Dat is niet altijd zo geweest. Tot aan de Eerste Wereldoorlog was Turnhout per spoor verbonden met het Noord-Brabantse Tilburg, waar men een aansluiting had op de lijn Breda-Tilburg-Eindhoven-Venlo-Ruhrgebied, ook een IJzeren Rijn dus. Op de plaats waar die spoorlijn lag, bevindt zich nu een wandelpad. Theoretisch zou het best mogelijk zijn die lijn te reactiveren. Het zou maar een fractie kosten van wat men vraagt voor de lijn door dat Limburgse stiltegebied en zou er tegelijk voor zorgen dat Turnhout een doorgaand treinverkeer krijgt, wat stad en neringdoeners te goed zou komen, waardoor de stad ook zijn rode lantaarnplaats op de lijst der Vlaamse centrumsteden zou kunnen kwijt raken. Ik heb hierover al meer dan eens geschreven en het kan goed zijn dat het de dag van vandaag niet meer realiseerbaar is, maar er is – bij mijn weten – ook nooit een studie over gemaakt.
Bij het federaal zomerakkoord van vorig jaar werd het project van de N-VA, de vennootschapsbelasting, goedgekeurd en moesten de twee andere Vlaamse meerderheidspartijen zien dat hun dada’s – voor CD&V de effectentaks en voor de liberalen het onbelast bijklussen tot 500 euro – uitgesteld worden tot na de Kerstvakantie. Daar zijn we nu beland en de bedoeling was daar werk van te maken. De liberalen zullen daarbij nog even geduld moeten hebben want de Cocof, het “parlement’ van de Franstalige Brusselaars (jaja, dat bestaat ook al, voluit: ‘Commission Communautaire Française’), heeft daarvoor een belangenconflict ingeroepen, wat automatisch met zich meebrengt dat de zaak voor twee maanden ‘on hold’ gezet wordt. Opgeschort, zeg maar. Elk parlement heeft het recht dat te doen, alhoewel het in dit geval alleen maar leidt tot tijdverlies. De officiële reden waarom de Franstalige ketjes dat belangenconflict nu inroepen zou zijn omdat ze vinden dat het onbelast bijklussen de kwaliteit van een aantal jobs zou verminderen. Concrete voorbeelden worden daarbij niet gegeven…
‘Ze’ dat zijn alle Franstalige partijen buiten de MR, ook die van de oppositie, want zo’n statement is pas geldig bij een drievierden meerderheid. Alles wijst erop dat het hier gewoon gaat om de MR te pesten. In de twee maanden dat de zaak geschorst is, moeten beide partijen, regering en Cocof, trachten tot een vergelijk te komen. Doet zo’n beetje denken aan de discussie over de begroting in de States, met dit verschil dat het in Hellhole City om minder dan peanuts gaat. Lukt het niet dan verhuist de hele zaak naar de Senaat - nog zo’n nutteloos politiek vehikel - die binnen de 30 dagen een advies moet voorleggen, waardoor de schorsing nog een maand langer kan duren. Dat advies wordt dan voorgelegd aan een Overlegcomité van alle regeringen dit dit landje ‘rijk’ is. Lukt ook dat niet, dan verhuist het terug naar de Kamer, waar het gewoon kan worden goedgekeurd alsof er niets gebeurd is, zodat in feite deze hele zaak een wind in een fles is en alleen maar voor twee tot maand tijdverlies zal zorgen.
Gisteren was het dus D-day voor de affaire rond de Gentse Ghelamco Arena. Stadbestuur en AA Gent hadden woord gehouden en geïnteresseerden konden alle documenten inkijken die ze wilden, een hele kamer vol. ‘Des Guten zuviel’, bleek meteen. Zelfs de reporter die zo slim was een jurist mee te brengen, zoals die van de VRT (als het goed is, zeggen we het ook), moest toegeven dat zoiets uitpluizen wel eens weken, zelfs maanden kan duren. Het doet zo’n beetje denken aan het adagium: ‘If you can’t convince them, confuse them’.
Hét probleem met de stad Gent is, dat die alle grote projecten laat uitvoeren door het stadsontwikkelingsbedrijf, dat ze op zijn beurt doorgeeft aan dochterbedrijven en zelfs aan onderafdelingen ervan. Op de duur ziet men het bos niet meer door de bomen en dat was hier klaarblijkelijk ook de bedoeling. Bij de bouw van het voetbalstadion was de nv Buffalo aan de beurt, die op haar beurt aandeelhouder is in de cvba Artevelde, de echte bouwheer. Toen die laatste haar schulden aan de stad Gent niet meer kon betalen, werd de stad zelf eigenaar van het stadion. Pas vanaf dat moment werd ook de oppositie erbij betrokken; daarvoor wist die er zo goed als niets van.
Dat werken met dochterondernemingen werd/wordt in Gent ook toegepast in andere dossiers. Denk maar aan Publipart, op zijn beurt weer een dochteronderneming van Publilec, waar ook het door schandalen verteerde Luikse Publifin mee tussen zat. Het was pas bij het faillissement van de Optima-bank dat bekend raakte dat Publilec hoge vergoedingen uitbetaalde aan Gentse schepenen, waardoor o.a. eerste schepen Tom Balthasar – de doodgeverfde opvolger van Termont – de eer aan zichzelf hield en opstapte.
Verder is de kans groot dat in dat veelvoud aan paperassen, dat gisteren tentoon werd gesteld, er weinig zal te vinden zijn over wat niét op papier gezet werd, nl de gesprekken die er toe leidden dat Ghelamco het project van Optima overnam. Evenmin als wat Ghelamco later nog beloofd kreeg als compensatie in de vorm van extra werken, omdat het stadion op zich onrendabel was. De verklaring van Ghelamco topman Gheyssens dat hem 15.000 euro was gevraagd om het boek van Vandewalle niét uit te brengen, hoort daar ook bij. Een welles-nietes verhaal.
Om het project voor Ghelamco rendabel te maken en er tegelijkertijd voor te zorgen dat Optima zonder geldverlies uit het project kon stappen, werd beroep gedaan op nóg een dochteronderneming van de stad: TMVW, de Gentse waterwerken. Die stopte zowaar 15 miljoen euro in de zaak, waarbij men zich kan afvragen wat een watermaatschappij te maken heeft met een voetbalstadion. Dat zoiets in Gent (en misschien ook elders) kan, komt doordat zo’n zaken rechtreeks met het schepencollege ‘geregeld’ worden en niet met de gemeenteraad, laat staan de oppositie…
Ondertussen is het boek van Vandewalle gepubliceerd en wordt het afwachten hoe de zaak verder zal evolueren. Zeker de bewering van Gheyssens dat hij door de schrijver en/of de uitgever is gechanteerd geworden om de publicatie tegen te houden, zou nog voor nieuws kunnen zorgen.
Vorige week was er het onwaarschijnlijk verhaal van die Waalse treinmachinist die zijn passagierstrein met opzet te traag liet rijden. Over het traject Bergen-Doornik deed hij 13 minuten langer dan voorzien en dezelfde dag op het traject Bergen-Luik zelfs 37 minuten. Dat had niets te maken met de Waalse ‘werklust’. Hij noemde zijn daad de ‘operatie Slak’* en deed het omdat hij zo snel mogelijk elders wou gaan werken. Bij de NMBS was hij verplicht zijn ontslag één jaar op voorhand te melden en dat vond hij teveel. Die regeling stond echter wel in zijn arbeidscontract en was het gevolg van het feit dat de NMBS de treinmachinisten zelf opleidt over een periode van één jaar en die opleiding ook zelf betaalt.
Bij ‘den ijzeren weg’ werken was vroeger zoveel als een vaste job hebben. Voor treinbestuurders is dat feitelijk nog het geval, alleen blijken ze tegenwoordig – o.m. ook door de komende liberalisatie van het Europese spoorwegnet en het tekort aan machinisten – elders veel meer te kunnen verdienen. De Waalse bestuurder, een zekere Cédric Grumiaux, wou gaan werken bij B Logistic Lineas, ook kortweg Lineas genoemd en laat dat nu de nieuwste naam zijn van het vroegere B-Cargo, de voormalige goederenafdeling van dezelfde NMBS, ooit nog opgericht door Etienne Schouppe. Toen die afdeling elk jaar miljoenen verliezen bleef opstapelen werd het eerst omgevormd, zonder veel succes en tenslotte, in 2015, doorverkocht aan de Franse durfkapitalist Argos Soditic. Van B-Cargo dat zelfs bij de vakbonden bekend stond als ‘de grootste kaartclub van België’ zijn ondertussen meer dan de helft van de 5.000 werknemers afgevoerd, die meestal een nieuwe job aangeboden kregen bij de oude werkgever. Van de 1.900 eigen werknemers bij Lineas is de helft gedetacheerd door de NMBS en blijven die nog statutair. Ondertussen is het nieuwe bedrijf, dat geleid wordt door de Vlaming Geert Pauwels, wel klaar voor de nakende Europese liberalisatie van het spoor en is het al meteen een van de grotere spelers ter zake geworden. Om maar te zeggen dat privatisering ook goed kan uitvallen, iets dat trouwens niet bewezen diende te worden. Ook Belgacom en de Post zijn ondertussen geprivatiseerd en doen het beiden meer dan goed.
* Wat er ondertussen met die Grumiaux gebeurd is, weet ik niet, maar de naam die hij aan zijn actie gaf ‘Operatie Slak’ is wel betekenisvol in Wallonië. Namen, de hoofdstad van de Waalse regio, heeft nl als zinnebeeld een slak! Zelfs in het Walenland doen daarover moppen de ronde, zoals die over de laatste oorlog: ‘Et les Namurois prennaient leur mitraillette et faisaient taque … taque … tacque’
Trouwe lezers van deze rubriek weten dat ik mijn blogs steeds post iets na middernacht. Soms gebeurt het dat ik die ’s avonds wel eens moet aanpassen, als uit het late nieuws blijkt dat er in extremis ergens iets veranderd is. Eergisteren heb ik mijn blog over de crash van het roodgroen kartel in Antwerpen eerst met een dag moeten uitstellen en daarna nog twee keer veranderen. Nog nooit gebeurd op zo’n korte tijd!
---
In Antwerpen is de aanloop naar de gemeenteverkiezingen stilaan een soap aan het worden. Tom Meeus, de kopman van de SP.a die met Groen en enkele zgz ‘onafhankelijken’ de lijst ‘Samen’ vormt, zorgde voor de tweede keer in deze prille campagne voor beroering. De man – die al eens op zijn bek gegaan was i.v.m. zijn klacht over een etentje van het huidige stadsbestuur in ‘De Fornuis’, iets wat hijzelf ook gedaan had, zoals later bleek - zou als voormalig directeur van De Lijn ook al buiten de lijntjes gekleurd te hebben. Dat er daarover (nog) niet meer bekend is, komt grotendeels doordat een clausule bij zijn vertrek bij De Lijn uitdrukkelijk vermeldde dat daarover niet meer gecommuniceerd mocht worden. Dat men bij De Lijn die potjes liever gedekt houdt, heeft te maken met de voorgeschiedenis van de vervoermaatschappij. De Lijn was onder Stevaert, toen die nog God was (althans volgens Yves Desmet van De Morgen) en diens poulain Ingrid Lieten, een rood onderonsje geworden. ‘Ons kent ons’, weet je wel.
Tegenwoordig nog iets geheim houden, terwijl zowat alles op het Internet wordt gesmeten, schijnt een onmogelijke zaak te worden. Het blijkt dat het vertrek van Meeus bij De Lijn te maken had met het overschrijden van zijn budget zonder toestemming van de Raad van Bestuur. De inhuldiging van een ondergrondse tramlijn onder de Turnhoutsebaan ging gepaard met grootse feestelijkheden die georganiseerd werden door de Borgerhoutse Roma op kosten van De Lijn. Meeus had daarvoor liefst 660.000 euro uitgetrokken zonder de Raad van Bestuur daarover te interpelleren, terwijl het maximum wat hij in één keer mocht uitgeven ‘slechts’ 67.500 euro was. Om daar onderuit te komen, betaalde Meeus de Roma in schijven van 65.000 euro. Dus bedrog met voorbedachten rade. Toen het uitkwam, mocht hij opstappen. Sinds de socialisten de laatste verkiezingen verloren, kunnen zij bij malversaties in openbare bedrijven niet meer op rekenen op de paraplu van hogerhand…
Meeus besliste dan in eerste instantie af te treden als SP.a-kopman bij ‘Samen’, iets dat door Van Besien aanvaard werd. Na een vergadering van de plaatselijke SP.a van zo’n vier uur op dinsdagavond, waarbij – in aanwezigheid van ‘den John’ - beslist werd het ontslag van Meeus te weigeren en toch verder te gaan met Meeus als kopman van de plaatselijke afdeling, kwam er woensdag ook een vergadering van Groen, waarop die uiteindelijk besliste de samenwerking op te zeggen. ‘Samen’ wordt ‘Amen’ (en uit). De socialistische partij, die Antwerpen gedurende 90 jaar mee bestuurde, lijkt voor iedereen een last te worden. De ambitie van Wouter de stadskabouter om burgemeester van de koekenstad te worden, lijkt verder af dan ooit. Buiten zijn achterban in Borgerokko zal daar waarschijnlijk niemand om treuren.
Op ’t Schoon Verdiep kunnen ze hun lol niet op. ‘Sic transit gloria mundi’, om het op zijn De Wevers te zeggen!
---
Tenslotte nog dit:
Meeus beweert nu dat hij het slachtoffer is van een lastercampagne. Mocht dat waar zijn, vergeet hij er wel bij te vertellen dat hij er zelf mee begonnen is door het huidige stadsbestuur te beschuldigen van belangenvermenging door op een uitnodiging van een etentje van een projectontwikkelaar in te gaan, terwijl hij dat zelf ook gedaan had. Opmerkelijk daarbij is dat geen enkele van de hem interviewende reporters hem daar op gewezen heeft. Dat is het voordeel van bevriende (linkse) media te hebben…
Volgens de avondeditie van De Standaard van gisteren is Kris Peeters nu in Antwerpen de grote winnaar! Dat noemt zich dan een ‘kwaliteitskrant’ waar men blijkbaar ook zijn dromen voor werkelijkheid neemt. Verboden te lachen…
Er is dezer dagen al heel wat te doen geweest over de nieuwe miss België. Dat kind blijkt van Filippijnse afkomst te zijn, maar geboren en getogen in Antwerpen, meer precies in Borgerokko. In tegenstelling tot heel wat mede-inwoners in dat door GroenLinks en uiterst links bestuurd stadsdistrict, is Angeline Flor Pua– zo heet ze - een bezige bij met ambitie, die o.m. piloot wil worden. Dat laatste is niet niks en een dure aangelegenheid. Ik heb familie die werkt in de luchtvaart en begrijp best dat de nieuwe miss België er een paar extra jobs bij moet doen om de kosten van de opleiding te betalen. Dat is eens iets anders dan te rekenen op het OCMW. Het minste dat men van haar kan zeggen dat ze ambitie heeft.
Persoonlijk heb ik niets tegen mensen die hier een verblijfsvergunning hebben, officieel de Belgische nationaliteit hebben gekregen, werken en hun belasting betalen. Zeker met Aziaten hebben we hier bij mijn weten nog nooit ernstige problemen gehad van inburgering, denk maar aan de vele Chinezen die hier restaurants hebben of erin werken en joden die hier al eeuwen zijn ingeburgerd. De problemen zijn pas begonnen met de import van zgn gastarbeiders uit de Magreb, die zich niet lang als gasten gedroegen, want ze wilden hier blijven, maar dan zonder zich aan te passen. Erger nog, die nu willen dat wij ons aan hen aanpassen.
Dat laatste geldt niet voor Aziaten. Dat die nieuwe miss er, volgens sommige simpele zielen op Facebook en Twitter, niet ‘Belgisch’ genoeg uit ziet, is een lachertje. Hebben die dan ook gereclameerd op de tientallen Afrikaanse voetballers die Belg geworden zijn? Ziet Lukaku er ‘Belgisch’ uit? Blijkbaar is dat geen probleem voor de horden voetbalsupporters die letterlijk warm lopen voor de nationale ploeg, waar haast geen spelers meer in staan die er ‘Belgisch’ uitzien, die bergen poen scheppen waarmee ze niemand aan het werk zetten. Al die nieuwkomers zijn Vlaming noch Waal, wel Belg. Als dat wettelijk en normaal gebeurd is (niet zoals bij Kazachgate bv), heb ik daar geen probleem mee. Op de (a)sociale media sommigen blijkbaar wel.
Gelukkige mensen die niet wakker liggen van de onzin die op die (a)sociale media wordt verkocht of die met die media helemaal niet meedoen, zoals ondergetekende. Mijn eerste wens voor 2018 in mijn eerste blog van het jaar was trouwens dat men zou ophouden met kabaal te maken omdat e.o.a. gestoorde daarvoor via die media had opgeroepen. Daar blijf ik bij.
---
In Brussel werd gisteren de start van de Ronde van Frankrijk voor volgend jaar, dus 2019, al voorgesteld. De reden waarom men de Tour dat jaar in Brussel laat vertrekken (en er zelfs twee ritten laat plaatsvinden) is, dat het dan 50 jaar geleden zal zijn dat Eddy Merckx zijn eerste Tour won. Bij het tonen van het parcours van de eerste rit vertelde men er telkens bij dat die ook door ’s Gravenbrakel zal komen omdat voetballer Eden Hazard daar woont. Wat dat met de Ronde van Frankrijk te maken heeft, mag Joost weten. Waarom niet door Molenbeek, internationaal veel beter bekend en Romelu Lukaku heeft er gewoond…
Het voorbije weekeinde was dat van de nieuwjaarsrecepties van de verschillende politieke partijen. Veel moeten we ons daar niet bij voorstellen, het was meestal business as usual. Zelfs de massale bijval van Francken op het N-VA congres was te voorspellen. De partij weet nu al dat daar wol mee te spinnen valt, ook buiten de partij, zelfs buiten de regionale grenzen. De Walen mogen tegen Francken zoveel protesteren al ze willen, ze kunnen hem niet wegstemmen. In het Brusselse is de kans zelfs groot dat veel ketjes die de multicultuur dagelijks aan de lijve ondervinden, voor hem zouden kunnen stemmen en dat opent perspectieven.
Ook bij CD&V was de speech van ‘Markske’ Beke te voorspellen: wollig zoals we dat gewend zijn. De man lijkt steeds meer te praten als een gesjeesde pater. Bij de liberalen is het erg onzeker wat ze met hun optimistische kijk op alles aan deze federale regering gaan overhouden en dat geldt zowel voor de Vlaamse als de francofone blauwen. Onze nationale Charel mag dan een bewonderenswaardige man zijn – volgens Gwendolientje althans – feit blijft dat hij aan de macht blijft dank zij de Vlaamse regeringspartners in het algemeen en die van de N-VA in het bijzonder.
Bij de socialisten zit de zaak heel anders. In Wallonië en Brussel mag Di Rupo zeggen wat hij wil, weinigen geloven hem nog. Verder mag hij tempeesten tegen de N-VA, dat heeft geen invloed op het Waalse kiesgedrag omdat, zoals ik hierboven reeds over Francken schreef, ze er niet vóór of tegen kunnen stemmen. Het grootste gevaar voor de PS komt trouwens uit de uiterst linkse hoek, van de communisten van de PTB, de Waalse tegenhanger van onze PvdA.
In Vlaanderen is het andere koek. De SP.a zit in de hoek waar de klappen vallen. ‘Den John’ blijkt maar een eitje te zijn waarmee ze de rode tanker niet gekeerd zullen krijgen. Of Leuven na Tobback Sr nog een rode burgemeester zal hebben is erg twijfelachtig – zijn lijst wordt nu getrokken door ene Mohammed - en dat geldt ook steeds meer voor Gent. Het bezwarende boek tegen mogelijke malversaties omtrent de Ghelamco Arena kon voor Paars daar op geen slechter moment uitkomen. Men spreekt al van een tweede druk. Dat Siegfried Bracke ontslag genomen heeft uit de Raad van Bestuur van de cvba Artevelde, de eigenaar van een deel van het complex, zal de meesten worst wezen. De man ‘ligt’ nu eenmaal niet in de Vlaamse kiesmarkt. De bijkomende bezwarende informatie, waar hij het over heeft, moet nog bewezen worden. In het verhaal Bracke speelt natuurlijk ook mee dat hij een betere plaats wil op de kieslijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, wat hem – tot nu toe – geweigerd werd door lijsttrekker Sleurs. Die laatste mag dan wel een aantrekkelijke en heel verstandige dame zijn, politiek is ze m.i. niet leep genoeg om het te halen tegen de uitvinder van de zoveelste Vlaams bocht, al kan men zich afvragen wat een federale parlementsvoorzitter – officieel de ‘eerste burger van het land’- in de gemeentelijke politiek komt doen…
Het wordt, hoe dan ook, wachten tot vrijdag om te vernemen met welke creatieve berekeningen en verklaringen het Gentse stadsbestuur zal afkomen. Erg koosjer lijkt het allemaal niet.
