Met Berlusconi hebben we het nu toch zo stilaan gehad. De man had zijn verdiensten. Met zijn 'Forza Italia - een voetbalkreet als partijnaam! - maakte hij mede een eind aan de oude Italiaanse politieke cultuur (iets wat hier nog altijd moet gebeuren). Traditionele partijen zoals die van de democristiani en de communisten verschrompelden, een deel van de fascistische MSI werd weer politiek aanvaard (onder de naam Allianza Nazionale). Berlusconi was ook de eerste na de Tweede Wereldoorlog die er in Italië in slaagde met dezelfde regering een volledige legislatuur uit te doen. Maar macht leidt tot corruptie en zelfoverschatting. Dat hij zijn privé-leven (en wat voor een!) op straat gooide, leek nog niet het ergste in macho Italië. Dat hij stilaan de derde economie van de E.U. aan zeep aan 't helpen is, wordt hem echter niet vergeven. Ergens zijn grenzen en die lijken nu wel bereikt. Dat de door schoonheidsspecialisten 'afgewerkte' zeventiger tenslotte toch zal moeten vertrekken, staat vast, alleen nog niet wanneer. Ondertussen is het land wel onder de curatele van de Europese Commissie én het IMF geplaatst en dat vooral doet de Italianen pijn. Ze willen daarom hun 'hofnar' kwijt, hun Rigoletto. Net zoals in de opera van Verdi zal het met deze Rigoletto slecht aflopen. Men doet in dit land nogal meewarig over de hele zaak, maar men zou dat beter niet doen. België staat er niet veel beter voor dan Italië en, met het precedent dat nu geschapen is, kan dit land eveneens straks onder curatele komen. In percenten moet onze staatsschuld niet veel voor de Italiaanse onderdoen. Het begrotingstekort van Italië is zelfs kleiner dan dat van België. Vergeten we tenslotte niet, dat ook Di Rupo in zijn beruchte nota de aanbevelingen van Europa links had laten liggen. Als hij in die boosheid volhardt, zou hem dat wel eens zuur kunnen opbreken. Steeds onder voorwaarde, dat hij erin zal slagen effectief een regering te vormen, want ook dat is nog niet zeker. Er is wel één groot verschil tussen Berlusconi en Di Rupo: 'onze' Italiaan zal gegarandeerd de vrouwtjes met rust laten!
Het gaat niet goed met de Vlaamse deelregering In de vorige legislatuur kon het geld niet op, nu is het opletten geblazen Door de ramp met de Gemeentelijke Holding is de geldreserve opgedroogd en moet er geïmproviseerd worden en dat gebeurt niet altijd op een even gelukkige manier. Nu het verkeer in en rond Antwerpen zo goed als vast komt te zitten en het kelderen van het Lange Wapper project de zaak alleen maar erger heeft gemaakt, gaat men ook proberen de Brusselse Ring finaal stil te leggen. De toelating tot dat mega winkelproject in Machelen op zich zou nog goed te praten zijn, mocht er tegelijkertijd een oplossing voor de extra verkeersdrukte aangeboden worden, maar dat is niet het geval. De jobkorting moest worden afgevoerd, tot daar toe, maar de kindpremie die ervoor in de plaats komt, is ook nog zo'n wens uit de goede oude tijd van de surplussen. De beslissing om de Vlaamse ambtenaren tegen eind 2012 een dikke 500 euro (netto) extra te geven is weer zo'n maatregel, waarbij men zich afvraagt of dit een beleidsbeslissing is of dat er is over nagedacht. Op zich weer niet zo erg, zeker niet als men weet dat er toch een bepaald percentage van ambtenaren die met pensioen zullen gaan, niet vervangen zullen worden (wat 50 miljoen euro zou opbrengen). In een tijd dat iedereen in heel Europa moet besparen komen zo'n geschenken die aan Sinterklaas doen denken bij de publieke opinie slecht over. Het mag dan al de perceptie zijn, het doet de reputatie van die regio, die zou proberen wat ze deed beter te doen, geen deugd. Peeters en Muyters komen niet daadkrachtig over. Ze geven geen goed beeld van degelijk bestuur. Dat komt mede doordat ze persé dat budget in evenwicht willen houden en geen overschotten willen maken. Zolang de andere 'entiteiten' in dit land dat ook niet doen, kan dat nog, maar dan moet dat wel wat duidelijker naar buitenuit vertaald worden. Het wordt hoog tijd dat Peeters zich niet langer verschuilt achter Belgische oplossingen om zijn Vlaams beleid te verrechtvaardigen. Zelfs als Vlaanderen niet méér bijdraagt dan het hoort om dit land op koers te houden, dan moet hij dat duidelijk zeggen. Bijvoorbeeld door erop te wijzen dat wij, Vlamingen, sowieso al het leeuwendeel van de extra kosten zullen betalen via de federale rekening. En zou het evenzeer kunnen geapprecieerd worden, mocht hij eens een Vlaams initiatief nemen zonder zich verder iets van het dwarsliggende federale niveau aan te trekken. Hij zou misschien best eens dat boek van Annemans doornemen. De voorbeelden die daarin staan komen trouwens niet van Annemans zelf, maar van gedegen grondwetspecialisten, van wie zelfs niet kan gezegd worden dat ze niet politiek-correct zouden zijn ...
Herfstvakantie betekent ook elk jaar boekenbeurs en dat is dit jaar niet anders. Met drommen trekken ze er naartoe en de aanwezige schrijvers die er signeren weten niet waar eerst te beginnen, zodat er zelfs met dranghekkens moet gewerkt worden. Zo beschouwd zou men kunnen zeggen, dat dit alles een zeer positief signaal is, maar de waarheid is 'lichtjes' anders. Het blijkt nl dat in de toptien van de verkochte boeken in Vlaanderen er zes kookboeken zijn. (om nog maar eens te vergelijken: in Wallonië geen enkele. Zeg nog dat we op geen andere planeet wonen). De meest bezochte schrijvers zijn dan ook keukenpieten zoals een Piet Huysentruyt en een Jeroen Meus. Daarbuiten duiken er steeds meer culinaire randfiguren op, zoals die Lesley-Ann Poppe, die het meer van hun 'présence' dan van hun schrijfkunst moeten hebben. Voor één keer kan ik het eens zijn met Herman Brusselaars, waar die stelt dat die koks beter bij de Tv zouden blijven 'met hun worsten en rode kolen'. Een op dit ogenblik razend actueel boek zoals 'De ordentelijke opdeling van België' (al aan zijn derde druk toe), is op de boekenbeurs niet te vinden. De schrijvers Annemans en Utzi zal men er ook niet tegenkomen, zeker niet om te signeren. De reden daarvoor is dat die beurs wordt ingericht door 'boek.be', de Vlaamse vereniging van uitgevers en boekhandelaars, die een quasi monopolie positie heeft in het Vlaamse boekwezen. Die houdt zich aan het cordon sanitair van 1989 en het daaruit voortvloeiende media cordon van 2001, opgericht door Jos Geysels, ex-secretaris van Agalev die indertijd zijn eigen partij in de vernieling reed en dan maar is opgestapt. Als compensatie kreeg hij van Verhofstadt, die het hele spel meespeelde, enkele lucratieve jobs, zoals ook dat van 'boek.be', waarvan hij tot 2010 voorzitter was. Annemans en Utzi kregen hun meer dan uitzonderlijk boek bij geen enkele bij 'boek.be' aangesloten uitgever kwijt en moesten daarom uitwijken naar de Egmont, de uitgeverij van het Vlaams Belang. Onnodig te zeggen, dat Egmont ook niet wordt toegelaten op de Boekenbeurs. Ze zijn hier toch zo democratisch, mijnheer! --- In de marge van bovenstaande kookboekenbeurs en de stormloop op de Westvleeteren Sixtus-XII, nog een tip voor de aficionados van Trappistenbier. Hier in de Kempen is er momenteel een nieuwe rage aan de gang. Men drinkt er de 'half en half': een half glas tripel van Westmalle, aangevuld met dubbele van 't vat. Het schijnt een geweldige smaak te hebben.
Groot nieuws gisteren: de club van Di Rupo is begonnen aan de bespreking over de begroting! Met een vertraging van bijna een maand. Zo belangrijk zal die begroting dan ook wel niet zijn. Pff: zo'n dikke elf miljard extra vinden, zal wel kunnen zeker? Ondertussen blijkt hoe langer hoe meer, dat er in die besprekingen van de club van zes steeds maar akkoorden gesloten worden, maar geen beslissingen worden genomen. Ik heb dat zopas nog vermeld in mijn blog over de 'slimme' kernuitstap. Als er al een nieuwe federale regering zou komen, wordt heel die problematiek voor zes maanden in de koelkast gezet. Ondertussen schreeuwt de hele stroomvoorziening om een oplossing, waarbij zelfs Groen! het eens is met Electrabel. Du jamais vu. Nu de Hoge Raad voor Financiën (HRF) zelf geen beslissing heeft genomen over wie wat zal betalen, maar alles overlaat aan de politiek, zit ook op dat vlak alles vast. De liberalen, die gehoopt hadden dat die HRF de gewesten meer zou vragen te betalen, gewesten waarin zijzelf niet vertegenwoordigd zijn, zitten met de gebakken peren en gaan daarbij nu zelf op de rem staan. Ondertussen is er trouwens weer een week verloren om zgz nieuwe cijfers te horen die dan ondertussen al achterhaald blijken te zijn. Ook de discussie over de overheidsbedrijven gaat de frigo in. Het zal pas de volgende minister van overheidsbedrijven zijn die daarover zal beslissen en die krijgt daarvoor nu al zes maanden tijd toegewezen. Voor de rest is het allemaal knip en plakwerk: hier wat geld erbij, daar wat bevoegdheden eraf, maar nergens een duidelijke verandering. Neem nu bv die senaat. Die mag niet meer verkozen worden, maar blijft wel bestaan. In de eerste plaats als vangnet voor mislukte politiekers, die steeds moeilijker aan riante bijverdiensten kunnen geraken nu de graaicultuur in de vitrine staat. Ondertussen is gebleken dat alleen al de federale regering beschikt over meer dan zevenhonderd (700!) adviesorganen. Allo, Griekenland? Kortom, de club van zes maakt er een knoeiboel van, knoeiwerk in zesvoud. En dat alles nog vóór er een regering gevormd is en de postjes nog moeten worden verdeeld.
Mijn vrouw, Cory, stierf op 24 januari van dit jaar aan de gevolgen van borstkanker en een voor haar veel te zware chemo. Dat dit laatste ondertussen wetenschappelijk bewezen is, is een kale troost. Na meer dan 48 jaar samen geleefd te hebben, is er geen echte troost meer. 'Dat moet wennen', zegt men, maar dat went niet. Normaal worden de doden herdacht op Allerzielen, vandaag dus, maar tegenwoordig gebeurt dat bijna nog uitsluitend op Allerheiligen, omdat Allerzielen geen feestdag (meer) is. Rond deze tijd leest men er dan ook heel wat over. Mij is vooral het artikel van Nina Verhaeghe uit de Standaard van het weekeinde bij gebleven. Zij verloor haar broer (ook aan kanker), die op een kerkhof honderd kilometer verder begraven ligt. Daar kan ze zomaar niet naartoe en daarom gaat ze op een kerkhof in een park in Brussel, waar ze zich haar broer kan inleven. Dan heb ik het wat gemakkelijker, bij manier van spreken. Mijn vrouw ligt, in vogelvlucht, op amper 300 meter van ons huis, dat we 35 jaar met elkaar hebben gedeeld. Als ik op het dak klim (lach niet: er staat een grote notenboom langs het huis en ik moet af en toe de goten vrijmaken van bladeren, noten en bolsters), dan kan ik haar graf zien. Ik herken het aan de bloemen die ik er dagelijks verzorg. Want ik ga er elke dag langs. Zij blijft deel uitmaken van mijn dag, die daardoor toch iets minder eenzaam wordt. Zij was mijn eerste lief, de eerste en enige vrouw in mijn leven. Amper negentien toen we trouwden (ik tweeëntwintig). Nu verdwenen uit mijn leven, uit dit leven althans. Ik kan alleen maar hopen, dat er nog iets op volgt en zelfs als dat niet het geval zal zijn, zal ik toch bij haar terugkeren. Ik zal immers ooit bij haar begraven worden. Maar samen oud worden, is er niet meer bij. Ik kan het nog best verwoorden met dat gedichtje van Toon Hermans, die ook weduwnaar werd:
' Het is een groot gemis, als "samen" uit je leven is'.
Terwijl de club van zes zich moeizaam verder sleept in onderhandelingen, waarin akkoorden worden gemaakt, maar feitelijk niets wordt opgelost, verscheen er gisteren in De Standaard een zinnig interview met Luc Van den Brande, ooit Vlaams minister-president, al ben ik niet zeker of die titel toen al gebruikt werd. Van den Brande behoort tot wat we de Vlaamse vleugel van de partij zouden kunnen noemen. Op zichzelf al een contradictio in terminis voor een zichzelf Vlaams noemende partij, maar zo zit CD&V nu eenmaal in elkaar, dubbelzinnig tot en met. Van den Brande is echter ook voorzitter geweest van het Europees comité van de Regio's. Het zal wel vanuit de ervaring uit die functie zijn, dat hij in dat interview o.m. zegt, dat een splitsing van België achterhaald is. Misschien heeft hij zelfs gelijk, als men ziet hoe Europa de dag van vandaag steeds meer bevoegdheden naar zich toe trekt. Daardoor wordt inderdaad de kans, dat België ooit gesplitst zal worden, met de dag kleiner. Een steeds sterker wordend Europa gaat dat waarschijnlijk niet meer toelaten. Van den Brande spreekt het woord niet uit, maar in feite is er dan nog één oplossing om de onmogelijke situatie van dit land te ontwarren en dat is een soort van confederatie, waarbij elke deelstaat het gros van zijn activiteiten zelfstandig kan uitvoeren en er alleen nog wordt samengewerkt onder de noemer 'België' voor enkele welbepaalde materies (bv defensie en het steeds kleiner wordend buitenlands beleid). In feite het uitwerken van het fameuze artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat tegenwoordig nauwelijks nog aan bod komt. Dat is in de eerste plaats ook een doelstelling van de N-VA, die wél een splitsing wil, maar bereid is dat in stappen te doen, waarbij de eerste stap die confederatie zou kunnen zijn. Van den Brande geeft trouwens toe dat het kartel met de N-VA beter had blijven bestaan en dat de zgz Baert-doctrine* best gehanteerd blijft. Volgens hem voldoet de zesde staatshervorming daaraan, al heb ik wel het gevoel dat het niet zo is voor wat de faciliteitengemeenten betreft. Kortom, ook bij CD&V is de laatste Vlaamsvoelende politicus nog niet vertrokken. Als ze daar echter willen, dat ook de Vlaamsvoelende kiezer straks niet weg loopt, zullen ze dat toch even wat duidelijker moeten stellen.
* De Baert-doctrine stoelt feitelijk op drie vragen: - Gaat het de goede kant uit? - Is het substantieel, ttz moet er geen onredelijke prijs voor betaald worden? - Worden er geen verdere stappen onmogelijk gemaakt?
Zo is er weer een woord bij in het woordenboek van de Wetstraat: de 'slimme' kernuitstap. Nadat de Creg, de energieregulator, eind vorige week gewaarschuwd had voor mogelijke stroomuitvallen, greep de club van zes dat item aan om nog eens in het nieuws te komen, niet om het op te lossen. Dat er een oplossing zou zijn, zoals de media vanmorgen meldden, is nl een fabeltje. Er is niets beslist en alles is weer op de lange baan geschoven. Ondertussen werd er over de andere discussiepunten nauwelijks gesproken en gaat alles verder op slakkensnelheid. Het was niet de eerste keer, dat de Creg waarschuwt voor mogelijke stroompannes deze winter, dus nog vóór er eventueel ook maar één kerncentrale zou gesloten worden. We verbruiken steeds meer stroom en dat wordt niet goedgemaakt door het kunst- en vliegwerk van de (dure) groene stroom. Mocht men in 2015 de oudste kerncentrales sluiten, dan bestaat zelfs het risico dat er per jaar een stroomtekort zal zijn van 1.000 uur of 41 dagen. En dat probleem zal niet opgelost worden door Electrabel al dan niet zwaarder te belasten. Vier jaar geleden werd er al gezegd, dat we dringend meer stroomproductiviteit nodig hadden. Daar is ondertussen niets aan gedaan. Om een nieuwe niet-nucleaire centrale te bouwen zijn we zeker weer vier jaar verder en dan is het nog de vraag of die de oude zal kunnen vervangen én of tegen dan het stroomverbruik onder controle zal zijn. In Duitsland heeft men al enkele kerncentrales stilgelegd en het resultaat is, dat de prijs van de elektriciteit daar al met 8% gestegen is. Duitsland is trouwens het enige land waar de elektriciteit duurder is dan bij ons. Evenals België moet het land nu al stroom invoeren en dat zal alleen maar verergeren. Ondertussen doen de Fransen gouden zaken en bouwt men in Groot-Brittannië kerncentrales bij. De eventuele regering Di Rupo zou nu binnen de zes maanden met een 'uitrustingsplan' afkomen en dan zullen we gaan zien wat we zullen gaan zien. Zelfs als dat goed in elkaar zou zitten (typisch a-Belgisch, zeg maar), dan zal het daarna nog járen duren vóór de eerste nieuwe centrale er zal staan. 'Regeren is vooruitzien', heeft ook iemand gezegd. Zouden de 'zes' daar ook weet van hebben?
Het was om medelijden mee te krijgen, die dankbetuiging van CD&V uit de Rand aan Beke, omdat hij het probleem van B-H/V toch zo goed had opgelost. Buiten het feit, dat eigen lof stinkt en dat er - toegegeven - ook eindelijk enkele positieve noten in te vinden waren, is het eindresultaat wel dat we de zes faciliteitengemeenten langzaam maar zeker zullen kwijt spelen. Dat leest en hoort men amper in de Vlaamse media, maar de dag na het akkoord was daarover al een duidelijk hoera-bericht van Louis Michel dat niets aan duidelijkheid overliet. Hetzelfde gebeurt trouwens ook met de fiscale geldstromen n.a.v. dat communautair akkoord en de financieringswet. Om daarover het fijne te weten, moet men ook de Franstalige media raadplegen. In Le Soir zijn vorige week nog een serie experts aan het woord geweest en die stelden unaniem vast, dat de nieuwe financieringsweg een dikke bonus wordt voor Wallonië. Om te beginnen is er dat half miljard (in werkelijkheid is het meer: 570 miljoen) euro dat Wallonië er tien jaar lang bij zal krijgen. Daarna zou het worden afgebouwd, maar daar heeft niemand nu nog enige klare kijk op. Dat het over twintig jaar zal zijn afgelopen, wordt door die experts nu al weggelachen. In 2026 zal Wallonië nog steeds 300 miljoen trekken en zelfs in 2032 nog bijna 200 miljoen. Officieel zal Wallonië dit geld van het federale België krijgen, maar iedereen weet, dat het de Vlamingen zullen zijn die het zullen mogen betalen. Tenzij Wallonië tegen die tijd beter zou presteren dan Vlaanderen, maar daarin gelooft geen mens, zeker niet zolang daar in 't zuiden die DDR-mentaliteit blijft voortleven. CD&V heeft van de Franstaligen enkele toegevingen gekregen, ook voor wat B-H/V betreft. Nu echter doen alsof men ik weet niet wat bereikt heeft, is het vel van de beer verkopen. Want voor die toegevingen zal de partij straks een serie belastingverhogingen moeten slikken en men mag drie keer raden wie die zal mogen betalen...
Bij de aan de gang zijnde besprekingen over justitie, is nog maar eens gebleken dat de zo geroemde politiehervorming, na de zaak Dutroux, in werkelijkheid een soort misvorming is geworden. Er zijn bij de politie zo'n zestigtal soorten vergoedingen (62 om juist te zijn). Buiten die van de nacht- en weekeinddiensten, die niet meer dan normaal zijn, zijn er ook nog eens vergoedingen en/of bonussen (waar hebben we dat woord nog gehoord?) voor o.m. bereikbaarheid, grootstadsdienst, tweetaligheid, onderhoud van het uniform (tot daar toe, nog redelijk), telefoonverbindingen en ga zo maar door. Verder bestaan er nog aparte premies voor de militaire politie, de beveiliging van de Coburgers, voor de 'speciale eenheden' (wat dat ook moge betekenen), de zeevaartpolitie, tot zelfs een 'vergoeding voor politiehond'. Dat een dergelijke keuzelijst uitnodigt tot onverantwoord 'shoppen' en heel wat politiemensen op minder goede gedachten brengt, is zopas nog duidelijk geworden bij de heisa rond de klokkenluiders van Hasselt, waar politie, politiek en parket a.h.w. vechtend over straat rollen. En het houdt daarbij niet op. Vorige week werden zowaar drie politieagenten aangehouden op verdenking van het clandestien verhandelen van stookolie die werd doorverkocht als diesel. M.a.w. voor criminele feiten! Gisteren was er het bericht van eenzelfde aantal 'pakkemannen' die in St. Joost ten Node huisjesmelker spelen ten koste van een reeks illegale gelukzoekers, die er in mensonwaardige toestanden moeten leven. Waar zijn we mee bezig? Alsof de hele situatie op zich al niet ernstig genoeg is, werd dan de grote baas van de politie, Koekelberg uit zijn functie ontheven, maar mag de man wel opnieuw solliciteren. Enkele collega's, die ook gesolliciteerd hadden maar hun kansen de mist in zagen gaan, hebben ondertussen beroep aangetekend en zo blijft ook die commedia dell' arte voort duren. Van ontluistering gesproken. Ik heb het hier vroeger al eens geschreven en ik herhaal het: het was fout indertijd de Rijkswacht af te schaffen. Dat was tenminste een eenheid waar tucht in zat en waar de kans op de nu gekende ontsporingen veel kleiner was. Daarenboven had men toen een plan B als er eens iets mis liep met de politie. Dat is er nu niet meer, zodat men al blij is dat de meerderheid van het korps wél tussen de lijntjes kleurt, al was het maar om de flitspalen te controleren, want die werken wél...
Terwijl de discussies over de Gemeentelijke Holding en Dexia nog verre van beëindigd zijn, vallen er ook op heel wat andere plaatsen lijken uit de kast. Zo blijken er bij de energiedistributiebedrijven Eandis en Infrax in totaal zo'n 739 politiekers een zitje te hebben in e.o.a. raad en daarvoor de nodige zitpenningen op te strijken. Bij bestuurders van de Gemeentelijke 'Hold-up' blijken die rond de 30.000 euro te liggen en dit enkel en alleen om een tweetal vergaderingen per jaar bij te wonen. Bij Eandis en Infrax zal dat al niet veel minder zijn. Volgens de verbazend actieve Peter Reekmans (LDD), is de kostprijs van de mandaten bij deze twee maatschappijen zo'n 25 miljoen euro per jaar (één miljard oude befkes!). Niet voor niets is onze elektriciteit een stuk duurder dan bv in Nederland, Frankrijk of Groot-Brittannië. Bij Eandis zit o.m. Geert Versnick mee in de kaas. De man is federaal volksvertegenwoordiger, schepen van de stad Gent en daar ook OCMW-voorzitter. Een klassiek voorbeeld van graaier, voor wie genoeg nog niet genoeg is. Verder komt men er ook zijn baas Gargamel, pardon Termont tegen en andere 'democratische' figuren zoals Tobback Sr. Hoeft het te verwonderen dat bij Infrax de naam van Steve Stevaert* opduikt? De intercommunales zijn mandatencarrousels geworden die voor jet overgrote deel aan gemeenteraadsleden van de drie klassieke politieke partijen worden voorbehouden. Die carrousels zullen binnenkort werd in gang getrokken worden, want volgend jaar worden er gemeentelijke verkiezingen gehouden en dienen de zitjes herverdeeld te worden. En dan maar klagen over dat corrupte Griekenland!
* Ondanks het feit dat hijzelf officieel uit de politiek is gestapt, draait het Stevaert netwerk in Limburg nog altijd verder, alsof er nooit iets gebeurd is. Hilde Claes, dochter van leidt het Hasseltse 'afspiegelingscollege' waardoor er geen noemenswaardige oppositie meer is. Philip Hilven (Tv-Limburg en Concentra) is er woordvoerder bij het nutsbedrijf Group Machiels, waar Willy Claes, oh toeval, lange tijd adviseur was. Deze groep zit mee in de uitbouw van een godbetert Vietnamese haven, waar Steve Stevaert voorzitter is. Dat bedrijf zat ook mee in de later afgekeurde verkoop van de Pukkelpopweide. Ondertussen is Willy Claes zelf, de man die Stevaert lanceerde en reeds voorzitter van de Vlaamse Waterwegen (of iets in dien aard), nu ook voorzitter geworden van de Vlaamse Universiteiten en Hogenscholenraad (VLUHR) en dat allemaal ondanks het feit dat hij zich af en toe niets kan herinneren (van Agusta bv). Kortom: de perfecte republiek der kameraden.
Na de zoveelste historische en cruciale bijeenkomst van de eurozonelanden, zou ik feitelijk daarover moeten schrijven, maar ik heb daar echt geen zin in. Om te beginnen staan alle media er vandaag bol van en krijgt ge overal zowat hetzelfde te horen en te zien, met veel voorwaardelijke wijzen, veel 'zou' en 'als'. Daarenboven geloof ik niet, dat het met Griekenland nog ooit goed komt. Dat land heeft geen economie die in de huidige, slechte omstandigheden tot enige groei kan komen en is voor de rest zo corrupt als het maar zijn kan. Dat wist men bij de eurozoneclub al van toen Griekenland erin stapte en daarvan draagt men nu de gevolgen. Voor de rest heb ik het gevoel dat het Europees geklungel en het temporiseren nog lang zal aanhouden en dat er vroeg of laat toch iets beters uit de bus zal moeten komen om de financiële markten echt te overtuigen. Waar ik het wél over wil hebben is een titel uit De Standaard van gisteren, waarbij gesteld wordt dat de beheerders van de Gemeentelijke Holding niet schuldig zijn voor wat daar allemaal is misgelopen, maar er wel verantwoordelijk. 't Is maar, hoe ge het bekijkt. Voor mijn part mogen politiekers gerust in allerlei raden van instellingen zitten, ook die van financiële groepen. Het is niet zo dat ze allemaal onbekwaam zijn. Er zou wel bij moeten gesteld worden, dat ze de rekening gepresenteerd zullen krijgen als het mede door hun schuld fout loopt. Wie echt niet bekwaam is, zou dan wel twee keer nadenken alvorens in de beheerraad van zo'n instelling te stappen. Het minste dat men - ook nu - zou kunnen eisen van al diegenen die mede verantwoordelijk zijn voor de fiasco's bij die holding, bij Dexia en bij alle andere financiële toestanden, is dat ze in de toekomst geen politiek mandaat meer zouden mogen uitoefenen. M.a.w. dat ze geschrapt zouden worden van de kieslijsten. In dezelfde Standaard stond ook een artikel van Marc Hooghe, zelf verklaarde belgicist, waarmee ik het meestal niet eens ben. Deze keer echter wel, enfin toch gedeeltelijk. De man bekent nl dat de regeringen Martens/Eyskens in de jaren tachtig van de vorige eeuw een wanbeleid hebben gevoerd, die onze staatsschuld hebben doen ontploffen, die de Belgische frank destijds heeft gedevalueerd en waarvan we nu nog steeds de gevolgen dragen. M.a.w. dat de slechte financiële situatie van dit land nog steeds mede het gevolg is van dat geciteerde wanbeleid. Dat is iets wat ik in mijn blogs ook steeds heb geschreven. Voor een keer zijn we het dan eens, al is het maar gedeeltelijk. De hoogleraar politieke wetenschappen aan de KULeuven 'vergeet' nl de tweede grote schuldige aan te duiden, Guy Verhofstadt, die de kans had de Belgische staatsschuld drastisch terug te schroeven en dat niet gedaan heeft, waarbij hij zijn eigen burgermanifesten verloochende. Mensen als Martens, Eyskens en Verhofstadt zouden dan ook beter zwijgen dat ze zweten, want in feite zijn ze niet veel beter dan de sjoemelaars bij de Gemeentelijke Holding en Dexia, die zogezegd niet schuldig zijn, maar wel verantwoordelijk.
Het wordt vandaag D-Day voor Europa in het algemeen en voor de Eurozone in het bijzonder. Terwijl heel wat landen zich klaarmaken om ervoor te zorgen dat de anderen het gelag zullen betalen (les affaires, c'est l'argent des autres), is bij ons al lang beslist wie (nog maar eens) de klos wordt: Vlaanderen. De vertegenwoordigers van de Vlaamse minderheid aan de onderhandelingstafel hebben Wallonië al een half miljard euro per jaar toegekend en zitten nu braafjes te wachten op het verdict van de Hoge Raad voor Financiën om waarschijnlijk nog maar eens door de knieën te gaan en luie Charel zijn zin te geven. Dat alles terwijl Wallonië al zo'n 12 miljard per jaar extra krijgt. In 't Pallieterke van deze week staat een brief van een zekere Hubert Vanhelmond, uit Hoboken, die de jaarlijkse transfers eens op een andere manier bekijkt. Hij deelt die 12 miljard door 6,6 miljoen Vlamingen en komt zo uit op 1.838 euro die elke Vlaming jaarlijks extra moet ophoesten voor die arme Walen die het toch zo moeilijk hebben. Rekening houdend met het feit dat wie nog geen 18 is geen belasting betaalt, rondt hij het getal af naar boven, tot 2.000 euro. Dat is zo ongeveer het gemiddelde maandelijkse inkomen van de modale Vlaming. Dat betekent, dat die Vlaming elk jaar een gemiddeld maandloon afdraagt en de Waal er een bij krijgt. Of, nog anders gesteld, dat de Vlaming 5 maanden wordt betaald om 12 maanden te werken en de Waal er voor diezelfde periode 7 maanden loon voor krijgt. We worden dus nog maar eens gerold. En daar wil Charel Michel nog een schepje bovenop doen. Genoeg is voor hem al lang niet meer genoeg. Hij gaat er gewoon van uit dat de Vlaamse onderhandelaars geen weg terug meer hebben en tenslotte alles zullen slikken. Met de dood in 't hart en voor het welzijn van dit land, zoals dat hoort in het Belgique à papa.
Na de 'hou me vast of ik doe iets' retoriek van Croo'tje de crasher, is nu ook zijn francofone spitsbroeder op het voorplan getreden. Sinds de breuk met het FDF moet de MR laten zien dat zij dé waarborg is voor de Franstalige bevolking van dit land en dat Vlaanderen de schuld van alles is. Ik heb het hier vroeger al een paar geschreven, maar moet het helaas nog maar eens herhalen: het was fout van de Vlaamse regering persé een sluitende begroting na te streven. Op zich is dat een goede zaak, maar met de wetenschap dat de andere gewesten het niet zouden doen, was het klaar als pompwater dat die later zouden eisen het geld te halen waar het zit, in Vlaanderen dus. Dat is wat met deze weer eens is gebeurd. De andere francofone partijen zeggen dan wel dat ze zich distantiëren van Charels gewauwel, in werkelijkheid is de kans groot dat Michel straks gelijk krijgt. Di Rupo heeft zijn vraag inmiddels al doorgespeeld naar de Hoge Raad voor Financiën. Die gaat e.e.a. onderzoeken en zal deze week waarschijnlijk nog laten weten dat de cijfers dienen te worden 'aangepast'. Zeker weten, want het is nu al duidelijk dat onze staatsschuld, na de fratsen met Dexia en de Gemeentelijke Holding, met de dag oplopen. Er zál dus meer moeten bespaard worden en Vlaanderen zál meer moeten betalen. Zeg dat ik het gezegd heb. Als de Vlaamse regering vindt, dat ze tekort wordt gedaan, dan moet ze er mee ophouden een oplossing te zoeken op Belgisch vlak en moet ze resoluut zelf in de aanval gaan door het bestaan van dit land in vraag te stellen. Het moet toch zo stilaan voor iedereen duidelijk zijn, dat het overdragen van bevoegdheden zonder de budgetten of vice versa de problemen hier alleen maar erger zullen maken. Als men bovendien wil, zoals luie Charel, dat het federale niveau versterkt wordt i.pl.v. het regionale, dan gebeurt juist het tegenovergestelde van wat zelfs in de nota Di Rupo was vooropgesteld. Waar is de tijd dat Di Rupo vond dat hij en niet Leterme die begroting eens snel zou opstellen (tegen de Eurotop nog wel)? Aan het slakkengangentje waarmee de onderhandelingen nu lopen, halen we zelfs Kerstmis niet. Misschien carnaval? Onze media maken er een sport van te lachen met Berlusconi. Diens ex-landgenoot hier doet het al niet veel beter. --- Tenslotte nog iets anders: het Rampenfonds heeft geen geld meer. Van een ramp gesproken...
Alexandre De Croo schuwt de grote woorden niet. In een interview in De Standaard van dit weekeinde, zegt hij liever de partycrasher van de onderhandelingstafel te zijn dan straks met een regering rollend over straat te rollen. Grote woorden voor een politieke neofiet, die al wel wat potten gebroken heeft, maar daar voor zijn partij weinig of geen voordeel uit kunnen halen heeft. Hij was het ook die na het communautair overleg, die akkoorden als historisch bestempelde. Hij zou beter eens navraag doen bij de Orde van de Vlaamse Balies, waar normaal gesproken toch heel wat potentiële VLD-kiezers zouden moeten zitten. Die Orde van Vlaamse Balies heeft nl uitgebracht dat de Vlamingen nog maar eens de dupe geweest zijn bij de gerechtelijke splitsing van B-H/V. Bij dit volgens De Croo historisch akkoord, krijgen de Nederlandstaligen in Brussel nog 20% van het aantal magistraten, daar waar de werkelijke cijfers rond de 30% liggen. Dat betekent dat de rechtzoekende Vlaming in Brussel nog meer gediscrimineerd wordt dan nu en dat is al erg genoeg. Zelfs de 'bevoegde' minister, watje De Clerck heeft dat moeten toegeven en ook die loopt nog maar eens achter de feiten aan. Als Croo'tje bij de besprekingen van het sociaal economische luik van de staatshervorming (indexhervorming, werkloosheid, immigratie en justitie e.d.) zich nog eens historisch laat rollen, dan mag hij er voor mijn part een kruis over maken. Hij zou dan inderdaad beter de partycrasher aan de onderhandelingstafel worden. Vraag is maar, of hij dat dan zal doen i.pl.v. het misschien weer te hebben over 'historische' akkoorden.
Het woord 'cruciaal' is zo stilaan afgezaagd. Dit wordt het weekeinde dat 'het' moet gebeuren, desnoods met een herexamen op woensdag. De moeder aller weekends, om Sadam Hoesein eens te parafrazeren. Ze zitten allemaal te vergaderen: de EU, de Eurozone, Dexia, de Gemeentelijke Holding, de club van nog slechts zes, en dat gebeurt allemaal in datzelfde Brussel. Van Dexia wet we nu stilaan dat de uitbating ervan een ramp is geworden. Bij de Gemeentelijke Holding was het kiezen tussen pest en cholera, maar het zal ermee gedaan zijn. Griekenland krijgt nog een lap miljarden die daar waarschijnlijk niets zullen oplossen: uitstel van executie. Voor de Eurozone tenslotte wordt het een zuivere geldkwestie. De uitdrukking: 'Met geld koopt men Zwitsers' heeft afgedaan. Vanaf nu wordt het: 'Met geld koopt men de euro'. We zouden er best aan doen in heel die financiële heisa niet te vergeten, dat er ondertussen wordt voort onderhandeld over zaken die ons rechtstreekser aanbelangen, want op het communautaire vlak zouden er wel eens beslissingen kunnen vallen waar we straks misschien spijt van kunnen hebben. Zo blijkt bv de Franstaligen niet verder meewerken aan de zgn nationaliteitswet. Men herinnert zich nog wel het akkoord in het parlement over de verstrenging van de gezinshereniging, die werd goedgekeurd dank zij de steun van het Vlaams Belang én die van de MR als enige francofone partij. Welnu, die laatste neemt gas terug en wil (voorlopig?) van geen verdere verstrenging meer weten. Dat maakt, dat we terzake nog altijd met de soepelste wetgeving van de wereld zitten en dat de stroom van zgz 'asielzoekers' eerder nog zal toe- dan afnemen. Het centrale thema van de nationaliteitswet blijkt de zogeheten 'Franssprekende Afrikaan in Antwerpen' te zijn. Het is niet meer dan normaal, dat een buitenlander die zich hier wil vestigen de taal van de streek moet kunnen. Dat wordt dan in Vlaanderen Vlaams. Volgens de francofonen volstaat het één van beide talen te kennen en dat zo een Franstalige buitenlander zich ook in Vlaanderen kan komen vestigen zonder onze taal te kennen. Op die manier blijft het natuurlijk dweilen met de kraan open en zal de verfransing van onze regio steeds toenemen. Hopelijk komen ze er in Europa uit, in België blijft de kans erg klein. Zonder een ordentelijke splitsing zal dit land nooit werken, ook niet na de moeder aller staatshervormingen.
Als reactie op mijn blog van gisteren, waarop ik o.m. het overtollige aantal ambtenaren bij ons vermeldde, schrijft lezer Patrick, dat ze al die deelregeringen beter afschaften. Dat zou dan betekenen, dat we terug naar het oude, unitaire België zouden gaan. Rationeel gesproken heeft hij gelijk, maar België is geen rationeel land. Dagelijks zijn er voorbeelden van hoe wij en de Franstaligen zowat alles in dit land anders bekijken en beoordelen. Zie ook maar hoe moeizaam de besprekingen verlopen, die naar een federale regering - dus één regering voor het hele land - moeten leiden, grotendeels wegens die diverse meningen. Patrick vergelijkt ons land met de andere landen rondom ons, maar ook dat gaat niet op. Die hebben hoogstens een kleine minderheid van anderssprekenden en zelfs waar die er zijn, hebben die minderheden geen mogelijkheid alles te blokkeren zoals bij ons consensusmodel wél gebeurt. Het enige land, waarmee België in West-Europa kan vergeleken worden, is Zwitserland. Maar daar heeft men wel een directe democratie, waar bv federale referanda kunnen gehouden worden, iets waarvoor men hier als de dood voor is, want het zou waarschijnlijk telkens pas duidelijk aanduiden hoe verdeeld dit land is en blijft. Het enige nationale referendum dat men hier ooit gehouden heeft, was dat van de koningskwestie en het resultaat daarvan is nooit gerespecteerd geweest. Alors? Bij de vorige staatshervormingen heeft men er allerlei nieuwe instellingen bijgevoegd, maar is men vergeten er enkele oudere af te voeren (de senaat, de provincies) en ook op die manier heeft men een teveel aan politiekers die elkaar in de weg lopen én veel geld kosten. De enige oplossing is de splitsing van België, desnoods confederaal, waarbij de naam dan blijft bestaan en enkele materies nog best samen kunnen aangepakt worden, maar waarbij elke regio zijn dagdagelijks bestuur uitoefent zoals het best past voor de medeburgers. Het geven en nemen, zoals dat nu gebeurt, zorgt ervoor dat er steeds één van de partijen zich verongelijkt voelt. Op die manier komen we er nooit uit en wordt alles zo'n warboel, dat de zaak vroeg of laat wel helemaal vast moét lopen.
In de marge van de aan de gang zijnde besprekingen over het sociaal-economische luik van de staatshervorming, stond gisteren in De Standaard een artikel over Canada. Dat land had in 1995, net zoals België nu, een staatsschuld van rond de honderd procent van haar bnp. De dag van vandaag is dat nog slechts 36%. In een vraaggesprek met een zekere Jocelyn Bourgon, destijds hoofd van de Canadese ambtenarij, gaf deze dame enkele tips die België zou kunnen aan,wenden om het Canadese voorbeeld te volgen. Men moet keuzes durven maken, iedereen moet 'mee in 't bad', alle besparingen tegelijk aankondigen en rekening houden met neveneffecten en regionale gevoeligheden (Canada is ook tweetalig). Tenslotte zegt ze niet zomaar buitenlandse voorbeelden te kopiëren en daarmee veegt ze feitelijk al haar zojuist gegevens argumenten van tafel! Want men kan geen appelen vergelijken met citroenen en Canada niet met België. Canada is, qua oppervlakte, het tweede grootste land van de wereld (alleen Rusland is groter). Haar pensioenstelsel wás al hervormd in 1995 toen het land aan zijn staatshervorming begon. België moet terzake nog altijd zijn eerste maatregel treffen. Verder heeft Canada zo'n 33.500.000 inwoners, grof geteld driemaal zoveel als dit land.Daarvoor had het in 1995 225.000 ambtenaren. Daar zijn er 45.000 van weg moeten vloeien. Zie je dat bij ons al gebeuren, zo'n 20%? Voor ons met onze, pakweg, 800.000 ambtenaren zou dat betekenen, dat we er 160.000 moeten snoeien. Kortom, het zal hier wel op een andere manier moeten gebeuren, als het al zal gebeuren en men niet op de oude Belgische klassieke manier geit én kool wil sparen. Als men bv ziet dat de club van zes 'versterking' heeft gekregen van Vande Lanotte, Reynders en Madame Milnjet, dan weten we al hoe laat het zal zijn. Om nog maar te zwijgen over CD&V, die aanvankelijk Steven Vanackere wou inzetten, maar die verving door Servais Verherstraeten, een apparatsjik en partijkoelie zonder ook maar één gram zelfstandigheid, die blindelings het partijdictaat zal uitvoeren. Dit ziet er voor Vlaanderen weer niet goed uit. Toch zouden Open VLD en, CD&V best even nadenken, vóór ze weer e.e.a. gaan weggeven. Uit een eerste enquête van de Gazet Van Antwerpen, de krant van Janssens dan nog wel, over de komende gemeentelijke verkiezingen bleek dat deze partijen in de koekenstad nog respectievelijk 5,7 en 4,3% van de stemmen overhouden. Het zullen dwergpartijtjes worden, zeker als ze het geweer niet van schouder veranderen.
De Rupo krijgt Verhofstadt allures: hij gaat zorgen voor 250.000 nieuwe banen! Verhofstadt deed ook dergelijke uitspraken en lukte er officieel nog in ook. Wat hij er niet bij vertelde was, dat 40% van die nieuwe banen toen van de overheid kwamen. Ambtenaren dus, die men nu weer kwijt wil. Hoe Di Rupo het zal klaarspelen zonder jobs bij de overheid te creëren, zal wel een raadsel blijven. Zeker in zijn eigen Wallonië, waar nu reeds 40% in dienst van de staat is of ervan leeft (ik gebruik met opzet het woord 'werken' niet). Als 'Strikkie' nog zou zeggen 250.000 banen en dat 'nieuw' eruit zou laten, maakt hij zelfs nog een kans. Gewoon, omdat er de volgende jaren zoveel meer mensen op pensioen zullen gaan, de zgn 'babyboomers'. Alhoewel zelfs dat teveel zou kunnen gegrepen zijn, o.w.v. de precaire financiële situatie van dit land. Het blijkt nl dat alleen in Griekenland de rente deze maand sterker is gestegen dan in België en dat nergens in Europa de investeringen in onderzoek en ontwikkeling (o&o) vorig jaar sneller zijn gedaald dan bij ons. Terwijl in heel Europa deze investeringen gemiddeld met 6,1% stegen (in de USA zelfs met 10%), daalden ze in België met liefst 13,2%. En daar houdt het niet mee op. De Belgische staatsschuld schijnt met de dag groter te worden en is sinds het einde van de vakantie zo goed als verdubbeld. Voor de regio's ziet het er al niet veel beter uit. Buiten de honderden miljoenen die ze meer dan waarschijnlijk zullen verliezen bij de ramp met de Gemeentelijke Holding, riskeren ze nog eens zoveel geld kwijt te spelen van het Europees regionaal fonds. De reden daarvoor is, dat Di Rupo niet zinnens is de raadgevingen van Europa te zullen volgen i.v.m. het optrekken van de pensioenleeftijd, het koppelen van die pensioenleeftijd aan de levensverwachting, het afbouwen van het brugpensioen, het hervormen van de index en nog meer van dat fraais. Diezelfde Di Rupo die voor die 250.000 banen zou gaan zorgen. En zo is de cirkel rond.
Tussen de hele heisa die er dezer dagen is omtrent Dexia, de Gemeentelijke Holding, de staatsschuld, Europa, Griekenland, de regeringsonderhandelingen en dies meer, zou men nog vergeten dat er tussendoor in dit land nog wel meer gebeurt - en soms ook niét gebeurt. Zo kreeg N-VA senator Karl Vanlouwe, na lang aandringen, van Melchior Wathelet Jr, secretaris voor o.m. Asiel en Migratie 'beleid' te horen, dat er in onze gevangenissen zo'n 3.300 illegalen zitten. Dat is bijna één derde van het totaal aantal gedetineerden van 11.000, terwijl er officieel maar plaats is voor 9.000. Er zijn in het verleden al meermaals akkoorden gesloten met andere landen, waarbij werd afgesproken dat in België veroordeelde criminelen hun straf konden uitzitten in hun land van herkomst. Denk maar aan het met veel bombarie aangekondigde akkoord onder de regering Verhofstadt II, waarbij hijzelf én toenmalig minister van Justitie Onkelinx naar Marokko trokken om zo'n akkoord te gaan tekenen. In de praktijk heeft dat ertoe geleid dat amper een half dozijn Marokkanen naar ginder zijn terug gestuurd (van de 644 illegale Marokkanen die hier momenteel gevangen zitten). In werkelijkheid gebeurt er echter zo goed als niets terzake. Er is nu een N-VA voorstel om veroordeelde illegale criminelen België uit te zetten, met het verbod hier nog terug te komen, met het risico dat ze dan toch hun straf zullen moeten uitzetten. Dat is fout. Want, ten eerste, wie veroordeeld is, moet zijn straf uitzitten. Ten tweede komen dergelijke criminelen dan misschien niet terug naar hier, maar gaan ze hun activiteiten waarschijnlijk verder zetten in een ander E.U.-land. In zo'n geval zou dat verbod dan moeten gelden voor heel de E.U. Tenslotte zou men er best aan doen de landen, waarmee men zo'n akkoorden sluit, erop te wijzen dat ze ook serieus worden uitgevoerd. En als dat niet het geval is, zoals met Marokko, dat daar iets tegenover moet staan. Onze justitie is echter een lachertje en dat hebben ze in de meeste van die landen ondertussen ook wel begrepen.
Het is feitelijk hilarisch, wat er zich in het Belgische politieke wereldje dezer dagen afspeelt. Herinner u nog de meewarige reacties die er hier waren, toen republikeinen en democraten elkaar de duivel aandeden over het verhogen van het schuldenplafond van de States? Wat nu bij ons gebeurt, is geen haar beter. Het resultaat staat op voorhand vast: de belastingbetaler wordt de sigaar van wat er daar allemaal gebeurd is bij Dexia en de Gemeentelijke Holding. Daarmee houdt het trouwens niet op. Ook die dekselse begroting moet nog steeds gemaakt worden. Gisteren is men eindelijk weer van start gegaan, na de bevalling van madame De Croo, die voor Di Rupo belangrijker scheen dan al de rest. Zondag is er, nog maar eens, een eurotop waartegen die begroting er zou moeten zijn, quod non. Wat men in heel die context vergeet, is dat de wereld - zeker de dag van vandaag - niet ophoudt bij Europa. Zo was er vorige zondag nog een voorbereidende ronde voor de top van de G20 op 20 november in Frankrijk. Zelfs de Bric-landen (Brazilië, Rusland, India en China) willen financieel bijspringen om Europa uit zijn impasse te halen. Die doen dat echter niet voor niets. Het Europese noodfonds zal moeten vergroot worden en het IMF zal een grotere rol krijgen (Europa dus een kleinere). Dat alles maakt, dat er op de Europese top van nu zondag een stevig robbertje te verwachten is en dat landen, zoals België, die nog steeds niet klaar zijn met de gevraagde begrotingsopmaak, door Europa op de vingers zullen worden getikt. Om nog te zwijgen van de ratingbureaus. In de marge van al die gebeurtenissen is het bijna wraakroepend, dat het clubje dat hier voor een nieuwe regering moet zorgen, voort doet aan een tempo stilletjes alsof er in dit land - met een staatsschuld die de 100% van het bbp weer aan het bereiken is - helemaal niets aan de hand is. Zelfs een tussensprint blijkt er niet meer af te kunnen. Het ontwaken zou wel eens bitter kunnen uitvallen.
