Het spectaculairste nieuws van dit weekeinde was wel de bevinding van het Vlaamse Energieagentschap (VEA), dat stelt dat zonnepanelen ook zonder subsidies al rendabel zouden zijn en dat men in feite thuis goedkoper elektriciteit kan produceren dan de elektriciteitsmaatschappijen. Straks kan iedereen Electrabel worden, zo lijkt het wel. Het VEA baseert zich hierbij op het feit dat een paar jaar geleden de elektriciteit goedkoper was en de panelen duurder, wat nu omgekeerd zou zijn. Ik ga daarover niet redetwisten, maar mijn slecht karakter zegt me dat er hier iets niet klopt. Om te beginnen heeft Vlaams minister voor Energie Van den Bossche al meteen laten horen dat in zo'n geval de subsidiëring voor het plaatsen van zonnepanelen vanaf volgend jaar (dat is al over vier weken) niet meer nodig zal zijn, zelfs niet mochten de netwerkkosten* voortaan aan de gebruiker worden aangerekend, iets wat al gepland was. Diezelfde Van den Bossche liet zo'n maand geleden nog horen dat ze bereid was jaarlijks 75 miljoen euro uit te trekken om het plaatsen van warmtepompen te subsidiëren. Die kosten gemiddeld 20.000 euro per stuk en daarvan zou ze een premie willen geven van liefst 15.000 euro, driekwart van de prijs!. Als we straks allemaal nog onze eigen waterput boren, al dan niet tijdelijk gesubsideerd, dan hebben we ook de watermaatschappijen niet meer nodig. Heel die groene stroom affaire lijkt wel een soort loterij te worden. Eerst ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen eraan mee doen via een overaanbod aan subsidies en daarna - als er genoeg deelnemers zijn - regelmatig de regels wijzigen zodat niemand door de bomen nog het bos ziet. Wie er eerst bij was, blijft de zware subsidies krijgen, wie daarna kwam niet meer en wie niet meedoet aan het plaatsen van panelen, windmolens, warmtepompen en nog van dat moois, mag mee betalen via zijn elektriciteitsrekening. "Wie leeft zal zien' is een motto dat in deze sector nog meer geldt dan elders.
* De netwerkkosten zullen door de Vlaamse regering geïnd worden voor het gebruik van het elektriciteitsnet dat door eigenaars van o.m. zonnepanelen nu dubbel gebruikt wordt (om stroom op het net te zetten en om er af te halen.
Donderdag 6 december zal het één jaar geleden zijn dat de Sinterklaasregering van Di Rupo van start kon gaan, na 451 dagen van gepalaver. Tijd voor onze media om een overzicht te maken van de geleverde 'prestaties'. Wel, weinig om over naar huis te schrijven. Er was het blitzoffensief van Quicky bij Pensioenen dat meteen voor groot protest zorgde en daarna bleef het met horten en stoten verder gaan. Zelfs bij De Standaard, die Di Rupo zeker niet ongenegen is (hij krijgt er op tijd en stond een interview en de krant heeft meer dan goede relaties met de Vlaamshatende Le Soir), zelfs bij die krant komt hij maar met hakken over de sloot. In totaal haalt zijn regering 5,37 op 10. Volgens de krant haalt hij dan nog de beste punten met zijn staatshervorming (7 op 10), al moet er worden toegegeven dat de gerechtelijke splitsing van B-H/V een draak is en vergeet men voor alle gemak de financieringswet en de overdracht van de bevoegdheden naar de gewesten (zonder voldoende centen). Op Mobiliteit en Overheidsbedrijven haalt Di Rupo amper 3 op 10 en op Justitie maar een 4. Daarmee kom ik bij mijn oud stokpaardje, nl dat er geen enkel serieus probleem wordt opgelost. Het invullen van de begroting voor 2013 is nog net geslaagd, al kan het zijn dat er over enkele maanden weer aan zal moeten gesleuteld worden (al dan niet groei, Dexia). Op dezelfde manier de begroting voor 2014 zal nooit lukken en dan zullen de spoken van de index, BTW en feestdagen weer op de proppen komen. Met als bijkomend bezwaar dat we ons dan op amper zes maanden van de verkiezingen aller verkiezingen zullen bevinden. Tenslotte heeft het allemaal niet alleen met België te maken. Er is de eurocrisis, de PIIGS, de vergrijzing, de concurrentie met de groeilanden, asiel en migratie, duurzaamheid en klimaatkosten. Allemaal zaken die structureel zullen moeten worden aangepakt en niet op 'zijn Jan Boerenfluitjes' zoals ze dat in Nederland zeggen. In datzelfde Nederland, Duitsland en ook in Zweden (dat niet tot de eurozone behoort) heeft men op dat gebied al iets verwezenlijkt. Bij ons doet men niet alleen niets, men heeft zelfs kritiek op wat bv in Duitsland gebeurt. Hier willen belangengroepen - vakbonden op kop - tegen beter weten in de bestaande welvaart herverdelen. Wat, als er straks geen welvaart meer zou zijn? De armoede herverdelen?
Ik heb het in deze rubriek al meer dan eens geschreven: in dit land kan men geen serieuze waterdichte wetten meer maken. Ofwel deugen ze niet en moet ze herzien worden, ofwel worden ze ondergraven door allerlei uitzonderingen. Dat maken we weer mee, met nu als toetje dat het een federale minister is die de wetten corrigeert als het hem, zijn partij of zijn regering uitkomt. Neem nu de hele affaire Dexia, die als een zwaard van Damocles boven 's lands financiën blijft hangen. Een uitloper ervan is het onderscheid dat indertijd door de regering Leterme gemaakt werd tussen de diverse beleggers. De doorsnee belegger was zijn geld kwijt, de coöperanten van Arco, een financiële aftakking van het ACV niét. Deze regeling werd nu teruggefloten door de auditeur van het Hof van Cassatie. Voor de mensen in kwestie is dat natuurlijk een ramp, maar anderzijds kan dat Hof toch niet aanvaarden dat er gediscrimineerd wordt. 'Dura lex, sed lex', de Romeinen wisten dat al. Nu blijkt dat Steven Vanackere, minister zonder financiën, zinnens is dat besluit van die auditeur naast zich neer te leggen. Hij zegt dat niet met zoveel woorden, maar laat uitschijnen dat hij de besluiten van de regering(en) zal uitvoeren en dus ook dat van Leterme en dat hij een eventueel definitief besluit van het Hof naast zich neer zal leggen. Leterme én Vanackere zijn beiden van ACV-signatuur. Moet toch wel lukken, he? Daar houdt het trouwens niet mee op. De wet die de onroerende voorheffing voor zelfstandigen van 15 op 25% brengt, kreeg heel wat protest van artiesten allerhande. Alsof andere kleine zelfstandigen het allemaal zoveel breder zouden hebben. Ook daar zal voortaan gediscrimineerd worden. Vanackere gaat er een mouw passen en voor die artiesten een uitzondering maken. Waarschijnlijk met in het achterhoofd het feit dat het kunstenaarswereldje, dat al wordt rechtgehouden door de subsidies, een van de vurigste verdedigers is van het unitaire België. Dat die uitgerekend door een federale regering in de kou zouden komen te staan kan belgicist Vanackere niet laten gebeuren. De Sinterklaasakkoorden, waarmee deze regering van start is gegaan, nu bijna een jaar gelden, zijn nog steeds maar gedeeltelijk uitgevoerd. Als ze daarbij onderweg nog eens veranderd worden, kan men zich terecht afvragen wat ervan zal overblijven.
De eerste winterkoude laat zich voelen en meteen is het probleem van de energiebevoorrading er weer. De bevriezing van de energieprijzen door Vande La vervalt immers eind dit jaar en men is er nu al zeker van dat de prijzen wel eens de hoogte in zouden kunnen schieten. Vande La beweert van niet, maar ondertussen heeft ook hij er niets aan gedaan en was hij nog zo eerlijk dat toe te geven ('We hadden het te druk met de begroting'). Hoofdprobleem blijft nl het feit dat de kernreactoren Doel 3 en Tihange 2 nog zeker tot medio februari zullen stilliggen, waardoor zo'n 15 tot 20% van de stroomopwekking in België niet zal kunnen worden ingezet. De topman van de Fanc, onze zgz 'nucleaire waakhond', Willy De Roovere, heeft dat probleem al een paar maanden geleden aangekaart, toen bleek dat we aardig wat stroom aan het invoeren waren daar waar we vroeger uitvoerden. De man vond dat toen niet erg, want, zo zei hij, het was goedkoper stroom in te voeren dan hem in België zelf te produceren. Probleem is maar, dat de kans bestaat dat we, bij een echte koudegolf, zo goed als nergens nog extra stroom zullen vinden. Uit het jaarlijkse rapport van het Frans Reseau de Transport Èlectrique (RTE) blijkt nl dat Frankrijk, onze voornaamste importeur, waar zo'n 80% van de verwarming elektrisch gebeurt, zelf niet voldoende stroom meer kan opwekken in geval van een koudegolf. Op Duitsland, dat acht kerncentrales sloot, moeten we helemaal niet meer rekenen. Dat land, ooit ook een exporteur, voert zelf stroom in. Men mag daar al druk doen over hun 'Energiewende', vóór ze daar de verloren capaciteit van de gesloten kerncentrales gerecupereerd zullen hebben, zitten we rond 2020. Zo'n zaken zou die De Roovere toch ook moeten weten, denk je dan. Dat klopt ook, maar de man is ontslagnemend en waarschijnlijk van het principe 'Na mij de zondvloed'. Men kan hem zelfs niet eens helemaal ongelijk geven, hij vecht ook al jaren tegen de Belgische politieke bierkaai. Het wordt dan ook duimen voor een zachte winter, al is dat slecht voor de natuur*. Daaraan zullen hoge of lage energieprijzen niets kunnen veranderen. Zelfs Vande La staat er machteloos tegenover. Het is de prijs die dit land zal betalen voor tien jaar verwaarlozing van de energiesector.
* De zachte winter van vorig jaar, gevolgd door die twee weken ijsdagen van februari, is er mede de oorzaak van dat we dit jaar zo goed als geen fruit hebben gekregen. De meeste fruitbomen waren in december hun sappen al naar boven aan het pompen - sommigen hadden zelfs reeds bloesem - en hadden daarna de kracht niet meer om het allemaal nog eens over te doen.
Louis Tobback heeft een boek uitgegeven en dat zullen we geweten hebben. 'Geen memoires' zegt hij, want hij herinnert zich niet meer alles. Doet een beetje denken aan zijn partijgenoot Willy Claes die zich tijdens de Agusta affaire ook niet veel meer herinnerde. Wat Tobback zich echter wél herinnert, is wat Janneke en Mieke ooit hebben gezegd en gedaan en daar spuwt hij dan zijn gal op, eigen volk inbegrepen. Wat voor nut dergelijk scheldproza heeft, blijft mij een raadsel. Wie gaat daar nu profijt uit halen? Hijzelf? Zoonlief? Zijn partij? Dat hij zijn boek dan laat inleiden door poenpakker Dehaene is ook al niet van die aard om naar huis te schrijven, tenzij men de dikke uit Vilvoorde gelooft waar hij zegt eerder socialist te zullen zijn, mocht hij kunnen herbeginnen. Persoonlijk zal ik Tobback Sr vooral herinneren als de man die, als minister van Binnenlandse Zaken, de Rijkswacht demilitariseerde, wat voor dat keurkorps het begin van het einde betekende. België is het enige land gebleven dat zijn Rijkswacht heeft opgedoekt. Het resultaat ervan maken we nog dagelijks mee, want onze huidige politie werkt nog steeds niet efficiënt. Als ze vroeger eens faalde, dan was er altijd nog een plan B in de vorm van de Rijkswacht. Als er nu fouten gemaakt worden, kan men achter de feiten aanlopen. Lewie zal ook herinnerd worden als de man die in de jaren negentig de socialisten, tegen alle verwachtingen in, een sterk verkiezingsresultaat liet neerzetten door de mensen bang te maken dat ze anders hun pensioen mochten vergeten. Twintig jaar en een half dozijn socialistische ministers van Pensioenen later hebben we nog steeds de laagste pensioenen van Europa (met uitzondering van de ambtenaren). O, ja en dan was er nog Semira Adamu, de zaak waarbij Lewie ontslag nam als federaal minister. Om even later burgemeester te worden van de universiteitsstad Leuven. Waar hebben de Leuvenaars dat verdiend?
Volgens de media krijgt België heel wat lof uit het buitenland voor zijn beleid. Bij nader toezien blijkt die in de eerste plaats te komen van de OESO, die België looft omdat het een eerste aanzet (géén definitieve oplossing) gegeven heeft voor de vermindering van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, het uitdoven van het vervroegd uittreden uit de arbeidsmarkt en het optrekken van de pensioenleeftijd. Wie A zegt, moet echter ook B durven zeggen. Want diezelfde OESO organisatie heeft België zopas een hele waslijst aanbevelingen gegeven, waarbij de twee hogervernoemden. Een overzicht: - het afbouwen van de reglementering van winkeloppervlakken en openingstijden; - een vereenvoudiging van de reglementering van de netwerkindustrieën; - een verlaging van de kosten op arbeid; - een groter verschil tussen nettolonen en uitkeringen; - het decentraliseren van het loonoverleg; - het uitdoven van het automatische loonindexeringsmechanisme. Steeds volgens de OESO zou dit land (als het nog zo lang zou blijven bestaan) er elk jaar ongeveer 1% op vooruitgaan, mocht het al de hierboven aangehaalde raadgevingen naleven, waarbij ook de reeds aangesneden problemen verder worden opgelost. En zelfs dan is men nog iets vergeten, nl het veel te groot aantal ambtenaren. België telt het dubbel aantal ambtenaren van bv Nederland dat 50% meer bevolking heeft. Dat is o.m. het gevolg van het feit dat het aantal ambtenaren de laatste acht jaar in dit land jaarlijks met 1% is gestegen, allemaal met geïndexeerde lonen, waardoor de loonmassa in de publieke sector de dag van vandaag 13% uitmaakt van het bbp. Ook dat zal wel een wereldrecord zijn. Tenslotte kan het geen kwaad er even de aandacht op te vestigen dat de OESO tegenwoordig een vice-voorzitter heet die Leterme heet en die het OESO-rapport zeker mee zal hebben geschreven. Ge weet wel, die man die zei dat Dexia ons land geld zou opbrengen...
In onze politiekcorrecte media wordt nogal smalend gereageerd nu de gematigd rechtse partij van Artur Mas in Catalonië niet de verhoopte volstrekte meerderheid heeft behaald bij de regionale verkiezingen. Zijn partij, de 'Convergencia i Unio', gaat er zelfs op achteruit. Tegelijk maakt echter de separatistische, linkse 'Esquerra Republicana de Catalunya' een sprong vooruit en hebben beide partijen, die allebei de Catalaanse onafhankelijkheid beogen, nu samen wél de volstrekte meerderheid. Het voorziene referendum over de onafhankelijkheid zal er dan wél kunnen komen, ondanks het verzet van 'Madrid'. Men kan de situatie in Catalonië best vergelijken met Vlaanderen, zij het met enkele nuances. De partij van Mas zou men de 'Nieuwe Catalaanse Alliantie' kunnen noemen en die van de separatisten het 'Catalaans Belang'. Het verschil met Vlaanderen is, dat het zgz Catalaans Belang de Nieuwe Catalaanse Alliantie aan het inhalen is, een programma heeft dat radicaal voor separatisme gaat en waarschijnlijk samen met de partij van Mas als meerderheid dat referendum gaat organiseren. Geen cordon sanitaire, dus. Een ander verschil is natuurlijk dat de separatistische partij links is en ons Belang rechts, maar dat betekent in Spanje niet wat het bij ons is. In Catalonië (en ook in Baskenland) zijn heel wat mensen linksgezind geworden, niet omdat ze socialist zouden zijn (dan zouden ze nl voor de Spaanse socialistische partij stemmen), maar eerder als reactie op wat zij zagen als de rechtse Castilliaanse dictatuur van Franco. Ook bij ons zijn er trouwens steeds meer linksgezinden die de belgicistische fabeltjes van de roodgroene partijen niet blijven slikken. Denk maar aan de Gravensteengroep en aan enkelingen zoals een Rondas of een Vander Taelen. Een derde, hemelsgroot verschil is, dat de Catalanen in Spanje een minderheid vormen en wij in Vlaanderen een meerderheid zijn. Dat wij het hier desondanks niet kunnen waarmaken, blijft een schande, een democratische regio onwaardig. Hopelijk helpt de Catalaanse heropstanding om ook hier een aantal twijfelaars de ogen te openen. Het zou in 2014 van pas kunnen komen.
Het is weer zover. Begin december begint officieel de drieweekse sperperiode die traditioneel de koopjes voorafgaat. En even traditioneel is er de grote juridische onzekerheid waarbij zowat niemand nog weet wat het allemaal inhoudt. Er zijn zaken, zoals bv de kledingketen ZEB, die de regels al enkele jaren aan hun laars lappen en daarvoor nog nooit veroordeeld geweest zijn. De sper- en koopjesperiode op een bepaald tijdstip vastleggen is weer zo'n typisch Belgisch fenomeen en dat men in geen enkel ander land nog tegenkomt en door Europa zelfs als illegaal wordt beschouwd. Ons eigen Hof van Cassatie heeft zopas nog geoordeeld dat de zaak inderdaad in strijd is met de Europese richtlijnen. Vande Lanotte beweert dan weer dat deze uitspraak alleen maar slaat op een wet uit de jaren negentig en dat er later een nieuwe wet is gemaakt, die echter feitelijk juist hetzelfde zegt en dus ook in strijd is met dezelfde richtlijnen... Kortom, schijnheiligheid troef, want buiten ZEB, die er openlijk voor uitkomt, zijn er legio zaken die klant nog vóór het begin van de sperperiode al een fikse korting geven. Tussendoor zijn er dan nog de braderijen, de koppelverkopen, de zgz 'fluisterverkopen' en de kortingen wegens 'verbouwingen'. Her koopjessysteem was oorspronkelijk bedoeld om de onverkochte seizoensartikelen kwijt te raken, desnoods via fikse kortingen. Als het weer echter niet mee zit - bv een echte winter in februari, zoals dit jaar het geval was - dan verplaatst het seizoen zich en doen de handelaars er een slechte zaak aan. Dat laatste is trouwens een constante in de grensstreken waar ze concurrentie krijgen van over de grens waar men het hele jaar door koopjes mag organiseren. In dit land schijnt nu eenmaal niets normaal te kunnen verlopen zoals in de andere landen. Zijn ze daar allemaal gek of dom, of beiden, of zijn wij het?
Vanuit de federale meerderheid zijn er simpele zielen die zich op de borst slaan omdat ze de begroting van 2013 na vier weken discussie hebben kunnen afronden en die daarbij meewarig doen over de EU-top waar men niet geslaagd is een akkoord te vinden voor het Europees budget voor 2014/2020. Ze zouden beter zwijgen dat ze zweten. Hun begroting voor 2014 moet nl ook nog gemaakt worden en dat zou wel eens de ultieme nachtmerrie kunnen worden. Om voor 2014 de Europese normen te halen, zal dit land slechts een deficit mogen hebben van 1,1% van het bbp. Dat betekent dat men dan zo'n acht miljard extra geld zal moeten vinden, zowat het dubbele van wat men nu nodig had. Daarbij mag men niet vergeten dat er nu eenmalige 'shots' bij waren die volgend jaar niet meer kunnen worden aangewend en dat mag er ondertussen niets meer fout lopen met de economische groei en/of de Dexia Holding. Zelfs al zou men er in slagen de begroting voor 2014 rond te krijgen - op zich al een klein mirakel - dat moet er het jaar daarop een komen dat in evenwicht is (in werkelijkheid +0,2%) en zou dat begrotingsevenwicht - volgens de OESO - 20 jaar lang moeten worden aangehouden. Om dat te verwezenlijken zal er iets in de plaats moeten komen van het knip en plakwerk van de laatste maand. Er moeten dan echte hervormingen komen die door de OESO in kaart zijn gebracht (en waar ik bij gelegenheid op terug kom). Tenslotte komt er nog bij dat de begroting voor 2014 zal moeten worden opgemaakt in het najaar van 2013, in volle aanvang van de verkiezingscampagne naar 2014 en zal het niet meer mogelijk zijn te doen wat dit jaar gebeurd is, nl de opmaak over die verkiezingen te tillen. De moeder aller verkiezingen vindt nl op zijn vroegst pas in mei 2014 plaats. België staat momenteel op plaats twee voor de hoogste belastingsdruk en moet qua staatsschuld alleen Italië en Griekenland laten voorgaan. Voorwaar niets om fier over te zijn.
De Europese top over de begroting voor de periode 2014-2020 heeft (weer eens) niets opgebracht, iets wat trouwens halvelings verwacht werd. Ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was. Toch was er een belangrijke nieuwigheid. Er blijft niet veel meer over van de Duits-Franse entente, de zgz 'as' die tot nu toe de basis vormde voor heel wat E.U. beslissingen. Sinds het aantreden van socialist Hollande zijn beide landen het steeds meer oneens. Op deze top spande Duitsland zelfs samen met Groot-Brittannië, de klassieke Europese dwarsligger die vroeger vrijwel steeds geïsoleerd stond, maar nu bovenop zelfs de steun kreeg van Nederland en Zweden. Het gaat ook niet goed met de vroegere grootmacht Frankrijk. Het land telt momenteel zo'n drie miljoen werklozen (bijna 11% van de werkende bevolking) en haar export is gezakt onder het niveau van het toch veel kleinere Nederland. Men schat dat er zo'n tienduizend, vooral jonge, ondernemende Fransen zijn uitgeweken, waarvan het merendeel uitgerekend naar Groot-Brittannië. Hollande's zgz 'rijkentaks' heeft de superrijken weggejaagd en met hen zo'n 250 miljard euro, geld dat niet meer in Frankrijk geïnvesteerd wordt. Nieuwe investeerders melden zich nauwelijks omdat ook de belastingen op de ondernemingen flink gestegen zijn. Frankrijk heeft de hoogste belastingsdruk op kmo's van heel Europa (67,7%)* en de gemiddelde loonkost in de industrie bedraagt er 35,9 euro per uur, t.o.v. een Europees gemiddelde van 29,7. Men zegt wel eens dat een land de leiders krijgt die het verdient. Dat voorspelt voor Frankrijk weinig goeds, want die 'monsieur normal' spreekt helemaal niet tot de verbeelding, straalt geen autoriteit uit en blijkt helemaal niet in staat het roer om te gooien. Volgens het Duitse blad 'Die Zeit' zou de Duitse minister van financiën, Wolfgang Schäuble, zelfs een aantal Duitse economen gevraagd hebben een lijst van hervormingen voor te stellen om de Franse economie er weer bovenop te krijgen. Dat is misschien een kwakkel, maar het zegt toch iets over de meewarigheid die er in Duitsland heerst t.o.v. de vroegere andere helft van de Europese motor.
* Op de tweede plaats komt, volgens het laatste 'paying tax report' van het IMF, België met 57,7%, t.o.v. bv Duitsland met 46,8, Nederland met 40,1 en Groot-Brittannië met slechts 35,5%
In mijn blog van 15 dezer ('Waalse leugens') schreef ik nog over de lovende bijdrage die in de Britse Financial Times verschenen was en die eerder denigrerend was t.o.v. Vlaanderen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Bij nader toezien bleek de hele bijdrage geschreven door Jean-Claude Marcourt, de Waalse minister van Economie. In een reactie daarop had Vlaams minister-president Peeters zich bij het blad laten informeren, of er ook zo'n bijdrage over Vlaanderen kon worden uitgegeven. Dat kon, maar bleek een aardige som geld te kosten, geld dat ook Marcourt daarvoor betaald had. Met geld koopt men Zwitsers en Wallonië heeft blijkbaar geld zat. Dat laatste werd bevestigd, toen bleek dat hetzelfde verhaal ook opdook in enkele Australische kranten n.a.v. een bezoek van dezelfde Marcourt aldaar. Hij kreeg daarbij zelfs de steun van niemand minder dan Europees commissaris Karel De Gucht, die vertelt dat het Waalse gewest een liberaal beleid voert in het aantrekken van buitenlandse bedrijven, met als troeven: lage(re) lonen, nog veel beschikbare bedrijfsterreinen en heel wat minder regeltjes dan bv in Vlaanderen. Dat laatste klopt zelfs. Wat Marcourt (en De Gucht) er echter niet bij vertellen is, dat een buitenlands bedrijf, eens het zich definitief in Wallonië gevestigd heeft, ook de keerzijde van de medaille gepresenteerd krijgt. Het krijgt dan meestal de Waalse vakbonden over de vloer met allerlei eisen die helemaal niets meer met economisch liberalisme te maken hebben, maar des te meer met rabiaat socialisme. De 'solidariteit'*, weet je wel. Het is dan meestal te laat om weer te vertrekken en men wel verplicht is er te blijven tot e.o.a. faillissement er tenslotte een einde aan maakt. --- * Ook voor Di Rupo is 'solidariteit' hét stopwoord, zowel in de Belgische politiek als in de Europese. Voor hem en zijn partij betekent dat, dat de anderen maar moeten bijdragen voor Wallonië zodat het gewest zijn levensstandaard kan behouden zonder er iets voor in de plaats te geven. Die 'anderen' zijn de Vlamingen binnen het Belgische kader en de noordelijke landen binnen de eurozone. Bij de zgz 'Europese' spoorstaking van vorige week bleek nog dat Wallonië, als enige regio uit de noordelijke zone, mee staakte met de 'perifere' landen...
Voor de zoveelste keer is er in het Kongolese Kivu een rebellenleger opgedoken. Voor de zoveelste keer moet de plaatselijke bevolking er op de loop voor het oorlogsgeweld, van het ene vluchtelingenkamp naar het andere. En voor de zoveelste keer slaat het officiële Kongolese leger, of wat daarvoor moet doorgaan, op de vlucht of lopen de soldaten ervan over naar de rebellen. In de regio bevinden zich 17.000 UNO blauwhelmen van de zo geheten Monusco, de grootste UNO troepenmacht ooit, die jaarlijks zo'n miljard euro kost. Toen bleek dat de rebellen Goma wilden innemen, verklaarde de UNO dat ze dat zou beletten en dat ze de burgerbevolking zou verdedigen. Daarvan is niets in huis gekomen. Toen de rebellen de stad bereikten, trokken de UNO troepen zich terug in hun kazernes en gebeurde er gewoon niets. Tot daar dan het relaas dat men ook in onze media kan vinden. Er is echter ook goed nieuws. Gisteren hoorde ik nl op de radio dat onze minister van Buitenlandse Dinges, Didier Reynders, een oplossing voor de kwestie heeft voorgesteld. Volgens hem moet het UNO contingent in Kivu met 2.000 manschappen 'versterkt' worden! Om wat te doen? Om zich mee terug te trekken als er gevaar dreigt? Of daar nu 17.000 manschappen niets doen of 19.000, wat is het verschil? UNO militairen hebben tot nu toe bijna nergens het verschil kunnen maken. Het gaat tegenwoordig meestal om soldaten uit derde wereldlanden, die er op die manier een goede cent aan verdienen, maar daar houdt het bij op. Zeker in 'onze Kongo' kunnen ze niets komen doen. De problemen in dat enorme land (qua oppervlakte de helft van de USA) zal men nooit opgelost krijgen tenzij men het in diverse stukken verdeelt. Dat het zover is kunnen komen is mede de schuld van vroegere Belgische regeringen die toen onverantwoorde beslissingen hebben genomen. De uitspraken van Reynders laten zien dat er op dat vlak niet veel veranderd is.
Bij de officiële persmededeling over het bereikte begrotingsakkoord werd Di Rupo geflankeerd door zijn 6 (zes!) vice-premiers. Alleen al het beeld van zo'n uitgebreide staf bevestigt dat niets in dit land nog eenvoudig is. Om tot een akkoord te komen heeft men dan ook 27 dagen moeten vergaderen, soms tot stukken in de nacht (de laatste keer zelfs 17 uur aan één stuk) om Di Rupo straks toe te laten zijn 'state of the union' uit te spreken met een vertraging van zes weken. Volgens de premier getuigt zijn begroting voor 2013 van veel moed. Ik vrees dat het eerder 'moet' met een 't' zal zijn. Nog vóór Di Rupo zijn 'meesterwerk' aan Europa kan presenteren - dat gebeurt vanavond - is er ondertussen al kritiek uit alle geledingen van de samenleving, zowel van werkgevers als vakbonden en oppositie. Ik ga alle punten, waarmee we nog dagen om de oren zullen geslagen worden, hier niet herhalen, maar wil wel enige commentaar kwijt over uitspraken die enkele ministeriële 'panelleden' gisteren dachten te moeten doen. Zo zei Vande La op de radio, i.v.m. het in stand houden van de index, dat men in de ons omliggende landen soms moet staken om loonverlies te vermijden, omdat men daar inderdaad geen index meer heeft. Ik ga dat niet meteen betwisten, maar werknemers die zoiets moeten doen weten tenminste waarvoor ze staken. Hier staakt men dikwijls al als men het woord 'staking' nog maar hoort, zonder dat iemand weet waarom. Volgens Vanackere gaan we de loonkloof met de ons omliggende landen dichten tegen 2018. Afgezien van het feit dat die termijn in de politiek een eeuwigheid is, kan men zich afvragen waarop die man zich baseert. Zelfs met een afgezwakte index, die zou verwateren door het toevoegen van de witte producten en de solden (ge moet er maar opkomen!), zullen onze lonen bij elke indexverhoging blijven stijgen t.o.v. de buurlanden, die de index niét hebben. Wie kan trouwens nu al weten hoe de situatie in het buitenland zal evolueren. In 1996 dacht men hier ook het wondermiddel gevonden te hebben om een einde te maken aan de loonkloof. De wet die dat zou oplossen kon niet verhinderen dat het verschil nu toch meer dan 5% bedraagt. Di Rupo vergeleek zijn besparingen met die van Nederland (daar gaan we weer!), maar vergat er bij te vertellen, dat de Nederlandse staatsschuld enkele tientallen procenten lager ligt dan de Belgische. Dat is appelen vergelijken met citroenen. Tenslotte, hoe men het ook bekijkt, deze regering heeft de zakenwereld tegen, waardoor het economische klimaat niet zal verbeteren. Luc Bertrand (Ackermans & van Haaren) verweet Di Rupo's regering dat ze marxistisch is. Wouter Torfs, toch een 'positivo', dat ze een non-beleid voert. Bart Claeys van JBC dat hij het beu is kapitalist genoemd te worden en Pieter Casneuf, CEO van Adam Software, twitterde dat de Vlaamse partijen er beter de stekker uit zouden trekken. Niets laat vermoeden dat deze door de regering zo bejubelde begroting daaraan veel zal veranderen.
Normaal zou deze federale regering haar begrotingsplan voor 2013 niet gehaald hebben. Ze werd alleen gered door de gong en dat was de Europese vergadering van morgen, waar België, als allerlaatste van de 27 landen, haar begroting zal afgeven. De akkoorden, waarvoor de zes regeringspartijen meer dan vier weken nodig hadden, zijn tenslotte een opsomming in de voorwaardelijke wijs, omdat men op heel wat punten niet eens weet wat de nieuwe beslissingen en aanpassingen zullen opbrengen. De problemen zijn niet opgelost, maar verschoven naar een volgende budgetcontrole ergens in het voorjaar van 2013, waarbij het wel eens zou kunnen dat de hele politieke mallemolen dan weer opnieuw gaat draaien. Neem nu die loonkloof met de buurlanden. Dat probleem was er al in de jaren negentig van de vorige eeuw en dacht men toen op te lossen via een nieuwe wet, een zoveelste wet op zijn Belgisch. Men besloot toen nl dat men om de twee jaar zou schatten hoe dat loonverschil, dat onze economie benadeelt, zou evolueren. Zowel de Belgische politiek, de nationale bank als het planbureau zijn bijna nooit in staat geweest de eigen evolutie te voorspellen, laat staan die van de buurlanden. Daar is men, na 16 jaar (!), nu achter gekomen en voortaan zal men ze vergelijken met de cijfers van de twee voorbije jaren. Het zou om te lachen kunnen zijn, de zoveelste Belgenmop, ware het niet dat onze mensen ondertussen bij bosjes hun job verliezen. Kortom, het blijft hier kunst en vliegwerk, dweilen met de kraan open, natte vingerwerk en zich ingraven in het eigen gelijk, zoals de dames Onkelinx en Milquet dat de vorige dagen nog duidelijk hebben laten zien. Met staatsmanschap heeft dat niets meer te maken, met plat politiek opportunisme zoveel te meer.
De paarsgroene coalitie, die de stad Gent voor de volgende zes jaar gaat besturen, heeft grootse plannen. Gent wordt de stad van de toekomst en zal groen kleuren. Gent wordt dé watermeloenstad van Vlaanderen: groen van buiten en rood van binnen. In de door rood en groen beheerste gemeenteraad zitten de liberalen erbij voor spek en bonen. Ze zullen er nog minder te vertellen krijgen dan momenteel in de federale regering van Di Rupo. Daar heeft men ze nl nog nodig om aan een meerderheid te geraken, in Gent niet. Volgens het nieuwste paarsgroene bestuursakkoord, zullen er in Gent overal nieuwe bus-, en tramlijnen komen, wandelpaden, fietspaden en -tunnels, minstens zes nieuwe wijkparken en een groot park op minder van 400 meter wandelen van elk huis. Een volkstuintje voor iedereen is er nog niet bij, maar dat kan misschien nog wel komen. De bestaande parkings in de binnenstad zullen worden omgebouwd en wie daar nog wil komen zal zijn wagen buiten het centrum moeten kwijt geraken. Enfin, dromen is vrij. Als enige plaats van betekenis waar de linksen in Vlaanderen niét verloren hebben bij de gemeenteraadsverkiezingen, mag men wel eens een 'efforke' doen om op te vallen. Vraag is maar of het zal lukken. Ondertussen blijkt immers dat er in de stationsbuurt van datzelfde Gent een dichtbebouwd torencomplex (tot 90 m hoog) en grootschalige kantoorgebouwen komen. Een van die nu reeds 'kremlintorens' genoemde bouwwerken staat er trouwens al. Bovenop de grootste parking van West-Europa (2.600 wagens!) wordt een kantoorgebouw in de vorm van een diamant in de steigers gezet. Het wordt hoger en groter dan eerst gepland en de woon- en openbare functie is ondertussen al geschrapt. Ja, Gent wordt een droomstad. Nachtmerries zijn tenslotte ook dromen...
Ik vergelijk nog al eens met Nederland. Dat komt niet alleen omdat ik vlakbij de Nederlandse grens woon, maar ook en vooral omdat ik 27 jaar in dat land heb gewerkt. Ik ken dat zuinige ras daar al een beetje. Lezer Geronimo heeft gelijk, waar hij in een reactie op mijn blog van vrijdag schrijft, dat het daar in Nederland ook niet allemaal koek en ei is. Ik wil daarbij wel aanstippen dat ik niet geschreven heb dat het daar allemaal eendrachtig gebeurt. Dat is trouwens nergens het geval. Het grote verschil met hier is echter dat daar tenminste iets beslist wordt, ook al is dat niet altijd naar de zin van bepaalde groepen in de samenleving. En als er in Nederland iets echt niet door de beugel kan, zoals die loonafhankelijke zorgverzekering die het kabinet Rutte II in eerste instantie wou doorvoeren, dan wordt daar in de kortst mogelijke tijd een oplossing voor gezocht en gevonden. Altijd goed doen voor iedereen blijft overal een utopie, daarin moet ik zelfs Di Rupo gelijk geven. Nederlanders zijn wel een stuk pragmatischer dan Vlamingen in het algemeen en dan echte Belgen in het bijzonder. Zo zijn ze inderdaad, dooreen genomen, tegen Europa en hebben ze al langer dan wij ingezien dat de euro al veel ellende heeft gebracht (en nog brengt). Als echter puntje bij paaltje kwam hebben ze echter wel massaal gestemd op de partijen die wél voor Europa waren, gewoon omdat het alternatief in het beste geval een avontuur wordt. Wat asiel en immigratie betreft is het in Nederland al niet veel beter dan bij ons. Het grote verschil is wel dat er daar over gepraat kan worden, terwijl hier alles zo veel mogelijk in de doofpot wordt gestopt. Het Vlaams Blok/Belang, dat wel recht voor zijn raap sprak (en nog spreekt), werd hier gewoon monddood gemaakt. Zoiets gebeurt in Nederland niet. Daar komen ook de tegenstanders aan het woord en helpen de media niet collectief mee aan politieke heksenjachten. Dat Wilders zijn hand overspeeld heeft, is jammer. Hij was beter bij zijn core business gebleven i.pl.v. zich op te winden over Europa. Als hij Rutte I niet had laten vallen, had hij ook nu nog mee de wet kunnen stellen (én veranderen). Die kans heeft hij laten liggen en het is hopelijk een les voor de Vlaamse nationalisten, mochten die straks in eenzelfde positie komen te zitten.
Toen er zich in blessuretijd nog iemand meldde als tegenkandidaat voor Gwendolyn Rutten voor het voorzitterschap van de Open VLD en die man dan nog Lachaert heette, schreef ik in mijn blog van maandag ll dat het maar om te 'lachen' was. Misschien moet ik mijn mening herzien, want de man in kwestie heeft in de kranten al een opiniestuk gepubliceerd en is ondertussen op radio en Tv geweest, waar hij toch indruk heeft gemaakt. Egbert Lachaert blijkt een jonge advocaat te zijn, die bij de gemeenteraadsverkiezingen als Open VLD-lijsttrekker opkwam in Merelbeke en die o.m. al voorzitter is geweest van het Vlaams Liberaal Studentenverbond. Hij vindt het niet erg fair, dat de blauwe top zich als één man al achter Rutten had geschaard nog vóór de verkiezingen begonnen zijn en werpt zich nu op als de man van de basis, de 'blauwe basis' wel te verstaan. Hij zou nog steeds weinig kans maken om verkozen te worden, maar blijkt er toch wel enkele frisse ideeën op na te houden. Zo vindt hij dat zijn partij na 2014 niet meer mag toetreden tot een regering waarin ook de PS zit en daarin heeft hij groot gelijk. De grootste stommiteit die de partij maakte, was in de regering Di Rupo te stappen, de belastingregering* waarmee Open VLD hoegenaamd niet kan scoren en waarin ze gevangen zit, want er nu uitstappen is ook geen optie meer. Vergeten we tenslotte niet dat een figuur als Lachaert geen nieuwigheid is binnen het blauwe fabriekje. Beyssens, Coveliers en 'Deckerken' deden het hem al eens voor en hebben de partij mee gesloopt. Het zou dat Vlaamse liberalen dan ook sieren deze keer rekening te houden met deze uitdager van het laatst uur.
* In de liberale verkiezingscampagne van vorig jaar had Open VLD drie beloftes gemaakt: geen nieuwe belasting op werken, sparen en investeren. Sindsdien zijn de bedrijfswagens belast, is de roerende voorheffing opgetrokken en de notionele interestaftrek verminderd. Allemaal belastingen uitgerekend op werken, sparen en investeren. Wie gelooft die mensen nog?
Steven Vanackere wou vorig weekeinde al 'landen' met de begroting. Het ziet er naar uit dat het zelfs dit weekeinde niet zal gebeuren. Iedereen blijkt zich ingegraven te hebben in zijn eigen groot gelijk en niemand wil ook maar minimaal beschadigd worden. Wat een verschil met bv Nederland, waar men de laatste jaar in totaal zo'n 46 miljard euro heeft bespaard of nog zal besparen. dat gaat iedere Nederlander voelen. In dat land bestaat er nog een nationaliteitsgevoel, iets dat bij ons niet alleen ontbreekt, maar dat er ook nooit meer zal komen. België is een tweelandenland, met daarbij nog enkele aanhangsels, terwijl het dan nog bestuurd wordt door een coalitie waar een ex-DDR filosofie de boventoon voert. Wat er hier straks ook uit de bus komt, het zal nooit goed zijn, eenvoudig omdat het nog altijd het gevolg zal zijn van knip- en plakwerk, van muggenzifterij en spijkers op laag water zoeken, van kaasschaven en kammen die niets meer opbrengen en van keien die niet meer kunnen gevild worden. Bij het eerstvolgende probleem zal men weer naar een volgende halfslachtige oplossing gaan zoeken en zo blijft men hier maar aanmodderen. Het is louter utopie wat nu volgt, maar ik wil het toch even kwijt. Als men echt wil dat er hier iets verandert, dan zou men - bij manier van spreken - tegelijkertijd de BTW moeten verhogen én minstens één indexsprong moeten toepassen. Dan zou men een allerlaatste fiscale amnestie moeten doorvoeren, maar dan wel met de garantie dat er geen vermogensbelasting* komt, want anders zal deze maatregel geen succes kennen. Dan zal men moeten overgaan tot het definitief sluiten de de compleet nutteloos geworden senaat en de provincieraden die alleen nog maar dienen om belastingen te heffen en nog zo'n paar van dat soort maatregelen. Dat gaan we dan allemaal aan de lijve ondervinden en dat zal niet leuk zijn. Het wordt hoog tijd dat men er ook hier met de grove borstel doorgaat. Het alternatief wordt straks anders wel de Griekenlandroute. Ik weet het: daarvan zal niets in huis komen. Men zal blijven voortklooien zoals men al een tiental jaren bezig is. Men zal zelfs de problemen niet aanpakken als ze zich stellen, maar ze alleen voor zich uit blijven schuiven. Tot dit land helemaal crasht, iets waar heel wat mensen - zeker in Vlaanderen -trouwens niet rouwig om zullen zijn.
* In werkelijkheid bestaat er in België al een vermogensbelasting, al is die verdoken en wordt ze meestal afgenomen aan de bron. Onroerende goederen bv worden hier dubbel belast: via de onroerende voorheffing en via de belasting op het kadastraal inkomen. Zelfs de spaarrekeningen, waarvan men denkt dat ze niet belast worden, betalen een bankentaks. Ook op beleggingen is er een roerende voorheffing en worden obligatiefondsen belast bij de terugkoop. Wie speculeert op de beurs, betaalt een belasting op de verrichtingen telkens hij activa koopt of verkoopt. Op de vervaldag van een levensverzekering wordt een bijdrage van 4,4% afgehouden. Dat men in dit land geen vermogensbelasting zou hebben, is dan ook een fabeltje. Het kan alleen nóg erger worden als er daar bovenop nog een extra belasting zou komen die er dan de officiële naam van zou krijgen. Als we de PS van Onkelinx laten doen, zal het ooit zover komen.
Volgens de Financial Times gaat het goed met Wallonië en komt het programma van de N-VA niet overeen met de economische noden van België. Het is even schrikken als men zoiets leest, tot ge verder in het artikel moet vaststellen dat de commentaar niet van het blad zelf komt, maar van Jean-Claude Marcourt, de Waalse minister van Economie. Dat die man in het buitenland leugens gaat verkopen is één zaak, dat een toonaangevend blad als de Financial Times daar in trapt is meer dan bedenkelijk. Want het gaat helemaal niet goed met Wallonië. In Trends van vorige week stond nog zwart op wit dat de Waalse export gedurende de eerste zes maanden van dit jaar zelfs met bijna 6% gedaald is. Dit in tegenstelling met Vlaanderen, waar die met 1,1% steeg. In Frankrijk steeg hij met 3%, in Duitsland met bijna 5% en in Nederland met 5,5%. Momenteel is het Vlaamse aandeel in de Belgische export al gestegen tot meer dan 85%, tegenover amper 11% voor Wallonië (en bijna 4% voor dat Brussel dat we volgens 'specialisten'" niet kunnen missen). En dan zou het goed gaan met Wallonië. Als een van de redenen geeft Marcourt aan dat de aanstelling van Di Rupo daartoe heeft bijgedragen. 'Hij is sterker gebleken dan velen hadden voorspeld', nog steeds volgens de Waalse minister. Di Rupo bleek in elk geval niet sterk genoeg om gisteren de zoveelste staking in zijn eigen regio tegen te houden. Als ze daar nog maar het woord 'staking' horen, ligt alles plat. Vlaanderen mag dan wel verder werken, het ondervindt ook grote schade, vooral wegens het boycotten van het spoorverkeer door Di Rupo's PS-militanten van de Waalse rode vakbond. De afgelopen 5 jaar waren er in Wallonië bovenop de nationale stakingen nog eens 28 niet-nationale, tegenover amper 7 in Vlaanderen en 5 in Brussel. Het gaat inderdaad zo goed met Wallonië, dat men ervoor moet gaan liegen in de buitenlandse media. Lenin wist het indertijd al: 'Als ge maar blijft liegen, gaat men u op de duur wel geloven'. We hebben gezien tot wat dat kan leiden...
Bart De Wever lijkt in zijn opzet geslaagd om de stadslijst uit elkaar te spelen en waarschijnlijk een einde te maken aan 90 jaar socialistische aanwezigheid in het Antwerpse stadsbestuur. Erg voor onze doorgaans linkse media die hem al verweten dat hij er nergens iets van terecht bracht, noch federaal noch op gemeentelijk vlak. Ze vergeten daarbij, dat men op federaal vlak een meerderheid kon vormen zonder N-VA en dat op gemeentelijk vlak in Antwerpen onbestaande was. Verder blijkt Bart toch van een ander politiek niveau te zijn dan de stadslijsters en kent hij zijn pappenheimers in de koekenstad. Na de bocht van Van Peel tijdens het afgelopen weekeinde werd het steeds duidelijker dat CD&V eieren voor haar geld zou kiezen. Rechtuit gezegd hadden weinigen gedacht dat de tsjevenpartij binnen die stadlijst nog vijf verkozenen zou halen, ik ook niet. niet. Dat had ook 'Pee' van 'A' niet verwacht, die terug met zijn voetjes op de begane grond is gekomen sinds gebleken is dat men hem toch niet (meer) als de Antwerpse Messias aanvaardt. Buiten het feit dat Janssens zich een slechte verliezer toonde en zich terugtrok uit de onderhandelingen, stapt hij waarschijnlijk ook helemaal uit de Antwerpse stadspolitiek (als hij al geen schepen wilde worden, waarom zou hij dan in de oppositie gaan zitten?). Het schijnt dat Napoleonneke Tobback zijn partij al had aangeraden in Antwerpen in de oppositie te gaan, net zoals hij dat in Aalst wilde (waar men hem niet gevolgd is). In Aalst had hij nog het belachelijke excuus van die ene ex-VB'er, in Antwerpen was de N-VA hem blijkbaar al te veel. Triestig ventje. En nu maar hopen, dat De Wever een centrumrechts schepencollege op de been krijgt en zijn verkiezingswens in vervulling ziet gaan: de socialisten uit het Antwerpse bewind voor het eerst in 90 jaar. Soms kan de wraak ook zoet zijn!
