Wie
haalt het in zijn hoofd om na anderhalve maand politiek reces en een
uitgebreide zomerse komkommertijd met een politieke enquête af te komen? Men
zou haast van ambtenarij spreken mocht het niet zijn dat het gaat om een
peiling door Ipsos uitgevoerd voor De Morgen en VTM. Van de cafézender uit
Nossegem kan men alles verwachten, voor een dagblad dat zich kwaliteitskrant
noemt is dit eerder beschamend. Bij het enquêtebureau Ipsos heeft men het
gewoon gedaan omdat daarvoor waarschijnlijk termijnen zijn vastgelegd en men
ervoor betaald wordt, al lijkt ook bij dat bureau het geldgewin het te halen op
de professionaliteit.
Wat die enquête ook moge zijn ze komt pas officieel uit op zondag
het blijft een lachertje. Het enige wat er gisteren van bekend gemaakt werd op
VTM was, dat de populariteit van de regering Di Rupo lichtjes zou gestegen
zijn, terwijl slechts 38% van de Vlamingen de man met het strikje opnieuw als
premier zouden willen zien terugkeren. Dat percentage zou trouwens wel eens een
stuk lager komen te liggen als men ziet wat het kernkabinet deze week heeft
uitgespookt, of beter niét uitgespookt.
De
carrousel van de topbenoemingen blijkt nl nog altijd het belangrijkste punt op
de agenda van de federale regering te zijn. Door de betwistingen erover werd de
kabinetsraad van dinsdag al uitgesteld naar vrijdag en daarna naar volgende
week maandag. Over alle o zo belangrijke beslissingen die zouden moeten genomen
worden, geen woord. Toen het vroeger 451 dagen duurde alvorens er een nieuwe
regering kon komen, kreeg de N-VA daarvan de schuld. Bij deze
benoemingsvaudeville, die nu ook al maanden en voor sommige benoemingen jaren aansleept,
kan zelfs dat niet meer. Het is puur platte demagogie waar men nu mee bezig is,
waar bekwaamheid het moet afleggen tegen de kleur van de partijkaart.
In
het kader van wat er daar nu bezig is, afkomen met een politieke peiling na een
vakantieperiode is dan ook lachwekkend, tenzij men die enquête ook moet catalogeren
als komkommernieuws en dan is het zonde voor het geld dat die waarschijnlijk
gekost heeft.
Het voorstel van kuifje Reynders, gesteund door Crootje, om de staat
een deel van zijn aandelen van Bpost en Belgacom te laten verkopen, is nog zo
gek niet. Om te beginnen zou het flink wat geld kunnen opbrengen, waardoor de
Belgische staatsschuld weer eens onder de 100% van het bbp zou zakken. Zeker in
het vooruitzicht met de volgende palavers met Europa over de Belgische
begroting zou dat een pluspunt zijn. Verder zou men van de discussie over de
lonen van de topmanagers van die bedrijven vanaf zijn. Die zouden dan nl voortaan door
de gezamenlijke aandeelhouders, waaronder ook de Belgische staat (maar dan met
een minderheidsvertegenwoordiging) kunnen bepaald worden en eventueel
aangepast.
Dat voorstel zal echter nooit aanvaard worden, want de PS is tegen.
Daarmee wordt nog maar eens duidelijk gesteld, dat het de PS is die in dit land
de wetten stelt en de liberalen zullen dat moeten aanvaarden zo lang ze een
regering zoals de huidige van Di Rupo blijven steunen. De nieuwe minister van
Overheidsbedrijven Labille mag er dan beminnelijk uit zien, het is een
donkerrode apparatsjik die méér staat wil, niet minder. Het kan straks trouwens
nog erger worden, als men weet dat de eveneens nieuwe PS-voorzitter Magnette
een arbeidsduurverkorting met behoud van loon voorstelt. Helemaal de Franse
toer op, alhoewel iedereen weet dat zoiets Frankrijk niets heeft geholpen,
integendeel. Als het echter regent in Parijs, druppelt het wel in Brussel. Om
de Franse pensioenen betaalbaar te houden gaat de regering van monsieur normal
daar de lasten op arbeid verhogen. Juist het tegenovergestelde van wat Europa
vraagt. Dat een land zoals België, met een loonbeslag van 54%, straks misschien
ook zo iets gaat doen, hangt weer af in hoever de PS Magnette zal volgen. De
rest van de federale coalitie zit erbij en kijkt ernaar. Waarbij nog maar eens
duidelijk wordt aangetoond wie de baas is in dit landje.
Nu
de IJzerbedevaart van Diksmuide* verschoven is naar de kille novembermaand en daar
gerecupereerd zal worden door de Belgische vieringen i.v.m. de eerste
wereldoorlog, achten onze politiek-correcte media het ook niet eens meer nodig nog
een woord vuil te maken aan de IJzerwake, die vorige zondag in Steenstrate
heeft plaatsgevonden. Het lijkt wel als men bezig is met een
ontvlaamsingscampagne.
Neem nu de Gordel, die vanaf dit jaar zgz wordt uitgebreid en in een
nieuw kleedje gestoken. Dat nieuwe kleedje lijkt geen echt Vlaams kleedje te
zijn. Het heet nu officieel het Gordelfestival, eerder een muzikaal gebeuren
met een knipoog naar al die andere festivals die Vlaanderen tegenwoordig rijk
is, waarbij elke verwijzing naar Vlaanderen zoveel mogelijk vermeden wordt. In
alle communicatie er omtrent tot nu toe is het woord Vlaams amper te vinden.
VVB en TAK krijgen zelfs geen toelating om, zoals vroeger, een eigen stand te
hebben en evenmin om Vlaamse leeuwstickers uit te delen. De twee getroffen
organisaties hebben al gezegd zelf iets te zullen organiseren, zodat het nog
interessant kan worden, maar het officiële Vlaanderen houdt zich gedeisd. De
gemeenten waar vroeger problemen waren met franskiljons (Sint-Genesius-Rode,
Dilbeek, Zaventem en Overijse) zijn geen startplaatsen meer en het hele
gebeuren wordt, inderdaad, in de eerste plaats een soort festival met de
klemtoon op de muziek.
Van de Belgische voetbalbond weten we al dat de Vlaamse supporters beter
Engels zouden leren (de Franstaligen hoeven/kunnen dat niet), maar ook het
hockeygebeuren is op Franse leest geschoeid. Dat hebben we pas nog kunnen
meemaken tijdens de Europese kampioenschappen in Boom, waar de huistaal van het
team Frans bleek te zijn (dat kon men horen in de peptalk tijdens de matchonderbrekingen)
en waar de Nederlandse coach de spelersgroep in het Engels toesprak, omdat de
man waarschijnlijk geen Frans kent.
Kortom, er vindt momenteel op heel wat niveaus een ware ontvlaamsing
plaats en wordt het hoog tijd dat wij Vlamingen eens van ons af gaan bijten.
VVB en TAK zullen hopelijk volgend weekeinde het voorbeeld geven, maar daarbij
mag het niet ophouden. In het vooruitzicht van de belangrijke verkiezingen van
volgend jaar, kan men niet genoeg de aandacht vestigen op die zoveelste
recuperatiepoging van het Belgisch establishment.
* Voor wie de nieuwe Gordel nog te rechts
zou zijn, is er zondag in Diksmuide een alternatief: Daar vindt het Ten
Vrede festival plaats, ooit in gang gezet door Bert Anciaux en zijn linkse volgelingen.
Dit jaar zal daar ook ManiFiesta aanwezig zijn, een overkoepeling van uiterst
linksen, van de PvdA en Dokters voor het volk tot sympathisanten van Cuba en
Noord-Korea, indignados, tupamaros en alles wat de linkse kerk kan bieden.
Misschien krijgen die wél enige aandacht in onze media.
De
campagne voor de verkiezingen van 25 mei 2014 is voor de N-VA goed begonnen. De
Fransdolle FDFer Olivier Maingain heeft nl de Franstalige partijen opgeroepen
zich ertoe te verbinden om na die verkiezingen geen federale regering te zullen vormen
met de N-VA. Een mooiere start kon de N-VA zich niet dromen. De partij is groot
geworden als de underdog en Maingain wil de partij persé zo houden. Het liefst
van al zou hij er een cordon sanitair rond willen, zoals destijds rond het
Vlaams Belang, maar dat woord durven ze in francofoon België daarvoor niet
(meer) gebruiken. Stel eens voor dat de traditionele Vlaamse partijen, als
reactie daarop, bij die verkiezingen nog meer klop zouden krijgen en daarom,
o.w.v. het gebrek aan zetels of gewoon uit schrik straks helemaal te
verdwijnen, niet meer zouden willen meedoen met de francofonen. Dan zou er in zon geval zelfs
helemaal geen federale regering meer kunnen gevormd worden en zouden we meteen
een stap verder staan dan het nu door de N-VA gepromote confederalisme.
Jammer genoeg trappen de andere francofone partijen (voorlopig?) nog
niet in die val. Ze vinden het daar al erg genoeg dat Demotje (rijmt op
Vervotje, qua lengte even hoog) in de aanloop naar de Waalse feesten van
september, heeft opgeroepen tot een Waals nationalisme. Na een bijna algemene
kritiek op zijn voorstel (alleen Happart, tegenwoordig persona non grata zelfs
in zijn eigen PS, volgde hem), was de Rudy, zoon van een Waalse vader en een
West-Vlaamse moeder (dat laatste hoor je aan zijn Vlaamse uitspraak), er snel
bij om uit te leggen dat zijn Waals nationalisme een positief nationalisme is,
dit in tegenstelling tot het Vlaams nationalisme, dat volgens hem negatief zou
zijn, omdat dat het einde van België wil. Dat Waals nationalisme zal dan
waarschijnlijk zoiets zijn als het Belgische nationalisme dat alleen bij
internationale sportgebeurtenissen nog een hoop simpele zielen vindt die, al
dan niet bezopen, met de nationale driekleur blijft rond zeulen. Of het nationalisme
van de Belgische voetbalbond die voor de voetbalmatch tegen Schotland uitpakt
met de slogan On compte sur vous!, voor de Vlamingen vertaald als Make us
proud!.Dat is dan waarschijnlijk de nieuwste variant van Pour les flamins la
même chose
N.a.v. de opnieuw op te starten besprekingen over de federale begroting,
waarover ik het gisteren al had, is de vraag of die nog wel serieus mogen
genomen worden. Herinner u nog dat bij een vorige bespreking Maggie De Block zo
genereus was om bijna 100 miljoen euro terug in de federale kas te storten,
daar zij dat geld teveel zou hebben gehad. Nu blijkt big Maggie geld tekort te
hebben om de gedwongen repatriëringen te kunnen blijven financieren. Ging het
hier om een misleiding van de openbare opinie of is De Block niet bekwaam
genoeg om de kosten van haar departement in te schatten? Van een afgang
gesproken
Tweede punt is, dat de dames en heren van het kernkabinet het deze week meer
dan waarschijnlijk eerst niet zullen hebben over de begroting zelf, maar wel over
de topbenoemingen in allerlei overheidsinstellingen. Top of the bill bij deze
topbenoemingen zijn de posities bij de nog maar eens te hervormen NMBS die de
staat, nota bene, zon drie miljard euro per jaar kost. Men heeft daar nl
ontdekt dat er, buiten de drie topfuncties, die aangeduid worden met
directeur-generaal, nog eens een tiental gewone directeurs rondlopen die
allemaal een pak poen meer krijgen dan onze eerste piet. Die extra benoemingen
zouden bij de laatste herstructurering van het Spoor gebeurd zijn om bepaalde
evenwichten te herstellen, evenwichten die meer te maken hadden met de kleur
van de partijkaarten dan met welk ander probleem ook. Zo werden er zelfs compleet
nieuwe directeursfuncties gecreëerd, zoals die voor Strategie &
Coördinatie* en een andere louter om het taalevenwicht te herstellen.
Daarbij even inhet achterhoofd houden
dat bijna heel die top van de NMBS bestaat uit (al dan niet ex-) vakbondsfiguren, van dezelfde syndicaten die de graaicultuur aanklagen
Als men straks het aantal directeurs bij de NMBS terugdraait, dan kan
men er gif op nemen dat die wel een andere job, maar geen cent minder zullen
krijgen (verdienen is hier niet het juiste woord). Dat verhaal hebben we nl
ook al meegemaakt bij de hervorming van de politie, zoals ook al eens werd
opgemerkt door trouwe lezer Victor Van Vosselaer. Waarbij men tot de
vaststelling komt dat men hervormingen in dit land niet uitvoert, maar afkoopt.
* Bij DAF-Trucks, waar ik vroeger gewerkt
heb, gebeurde het ook dat er bij reorganisaties coördinatoren werden
aangesteld. Dat had soms te maken met mensen waarmee niet goed wist wat
aanvangen. Een courante mop die in het bedrijf de ronde deed was, dat een
coördinator diende om twee niet productieve afdelingen weer productief te maken,
een beetje zoals in de algebra
Deze week zouden de politieke activiteiten in de Wetstraat weer hervat
worden. Het wordt de start van een nieuw politiek jaar dat van grote betekenis
kan worden.
Om
te beginnen moet de regering Di Rupo vóór 21 september aan Europa een verslag
uitbrengen over de Belgische begroting voor 2013 en tegen half oktober over die
van 2014. Voor die laatste zal nog serieus wat geld moeten gevonden worden en
het is maar zeer dat vraag of Europa zal blijven aanvaarden dat dit allemaal
maar blijft gebeuren met knip en plakwerk en dat alles zonder de belastingen,
die al mede de hoogste zijn van Europa, nóg eens te verhogen. De liberale
familie wil, althans volgens Crootje in een interview in de weekeindeditie van
De Standaard, een tax shift (nieuw woord voor belastingsverlaging) van liefst
5 miljard in die begroting voor 2014, een discussie die de blauwen desnoods
willen meenemen naar de verkiezingen van datzelfde jaar. Eerst zien, zei de
blinde.
De
implementatie, zeg maar de uitvoering van de zesde staatshervorming, moet ook
dit najaar gebeuren en daarbij zal nog e.e.a. komen kijken. Ondanks de hoera
kreten van begin juli, weten we ondertussen dat er enkele zaken bij zijn
waarover nog altijd geen echte eensgezindheid is of die door de betrokken
partijen worden aangevochten. Zeker als men weet dat in enkele zaken, zoals bij justitie, die
betrokken partijen Raad van State en Grondwettelijk
Hof heten.
Zowel met die begrotingen als met de uitvoering van de staatshervorming
zal weinig eer te rapen vallen, zeker omdat ze zullen plaatsvinden in de
aanloop van de campagne naar die o zo belangrijke verkiezingen, waarvan elke min of meer
neutrale waarnemer in Vlaanderen niet inziet hoe de huidige Vlaamse
meerderheidspartijen in de federale regering daar profijt uit zullen kunnen halen.
Op Kris Peeters na heeft CD&V al zijn stemmenkanonnen zien vertrekken of
wegdeemsteren, terwijl rood en blauw moeten vrezen dat ze de 10% niet meer
zullen halen. De laatste loodjes zullen zwaar zijn voor de partijen die zich laten 'strikken' hebben...
Nu
bij de volgende verkiezingen de senatoren niet meer kunnen verkozen worden door
het gewone volk (wél door de zichzelf democratisch noemende partijen),
dreigden die partijen een deel van de riante staatssteun kwijt te raken.
Gelukkig had men dat tenminste tijdig gezien en werd die financiering
aangepast. Dat laatste dacht men tenminste. Nu blijkt dat ze niet alleen werd
aangepast, maar zelfs nog verhoogd. Na de moeder aller verkiezingen krijgen de
partijen met verkozenen in totaal 28,3 miljoen euro i.pl.v. de 20,2 miljoen die
ze nu al ontvingen. Als excuus wordt o.m. door Markske Beke aangevoerd dat
deze verhoging mogelijk was, omdat men in de senaat tegelijkertijd 11,5 miljoen
zal besparen. Dat heeft hij helemaal alleen gevonden, zonder hulp van de high
potentials van Innesto. Dan bespaart men eindelijk eens ergens en smijt men het grootste deel van dat geld langs een andere deur buiten.
Om
te beginnen, had men niet alleen de verkiesbaarheid van de senaat moeten
afschaffen, maar de vergadering zelf, tout court. Die praatbarak, die al zo
weinig voorstelde, zal dat nog minder dan vroeger en zal in principe alleen nog
dienen om gebuisde kandidaten te depanneren, zeker nu de plaatsjes bij Europa
voor de traditionele partijen steeds zeldzamer en duurder worden. Hoe weinig
senatoren er straks ook nog overblijven, de structurele en logistieke kosten
zullen ongeveer dezelfde blijven.
Ten tweede is het gewoon een schande, dat in een periode waarop door de
politiekers zoveel beknibbeld wordt op de lonen van allerlei overheidsmanagers,
zij zichzelf extra geld toekennen. Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar
mijn daden. En dan heeft Beke nog het lef te stellen dat alleen journalisten
met slechte intenties e.e.a. in een verkeerd daglicht stellen.
Tenslotte zou men al die financieringen van partijen en media beter
meteen compleet afschaffen. Juist door die activiteiten te subsidiëren, maakt
men van partijen, politiekers en mediamensen gewillige klaplopers die meedoen
o.w.v. de smeer. Bij crisistijden horen geen subsidies, tenzij kan worden
aangetoond dat ze meer baten dan lasten met zich meebrengen, wat bij de senaat
maar ook bij andere instanties, zoals bv de provincieraden zeker niet het
geval is.
Trends is een blad waarop ik wel geen abonnement heb, maar dat ik toch
elke week lees. Het schrijft hoofdzakelijk over economie en financiën, maar in
een landje als het onze is de politiek nooit ver af. Tijdens de vakantie
verscheen het blad slechts om de twee weken en had het, zoals alle media, ook
af te rekenen met de komkommertijd. In de uitgave van deze week gaat het er
echter weer tegenaan en, enigszins tot mijn verbazing, vond ik er niet minder
dan drie artikelen in terug waarover ikzelf de laatste maand geschreven heb. Ik
weet het: eigen lof stinkt, maar het doet toch deugd uw mening bevestigd te
zien door een gedegen vakblad.
Om
te beginnen was er mijn blog van 13 dezer over dat belachelijke ingangsexamen
voor kandidaat dokters en tandartsen. In Trends van deze week geeft Marc Moens,
voorzitter van het artsensyndicaat BVAS, toe dat in die test de nadruk teveel
ligt op wiskunde en wetenschappen, terwijl voor een arts sociale vaardigheden
van groter belang zijn. Tandartsen, geeft hij ook toe, worden niet eens
gecontroleerd op hun behendigheid, terwijl dat geen onbelangrijk deel is van
hun werk. Hij staart zich nog altijd wel blind op het feit dat in de Franse
gemeenschap, waar dat ingangsexamen er niet is, er elk jaar maar 10% slagen in
het eerste effectieve jaar op de universiteit en houdt er geen rekening mee dat
dit mede het gevolg is van het barslechte onderwijssysteem bij ons francofonen.
Hij zou daarover een parlementaire vraag hebben gesteld, maar daarop nog steeds
geen antwoord gekregen hebben. Ook dat is Belgisch
Op
15 augustus schreef ik een blog over de uitspraak van Paul Krugman,
Nobelprijswinnaar en lichtend voorbeeld voor Paul De Grauwe, dat België het
slecht functionerend voorbeeld in Europa zou zijn. Ik had daar mijn bedenkingen
bij en ook Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Trends, veegt in zijn Intro
van deze week de vloer met deze man (Het grote ongelijk van Krugman). Het is
niet zo, dat men de waarheid in pacht blijft hebben omdat men eens een keer de
Nobelprijs heeft gewonnen. Zo gaf Paul Krugman in 2002 mede zijn zegen om de
gevolgen van de gebarsten dot-com zeepbel op te vangen met grootschalige
investeringen in de vastgoed sector. We weten ondertussen tot wat dat geleid
heeft. Dat diezelfde Krugman, hierin slaafs gevolgd door onze mister doom,
Paul De Grauwe, nu voorstelt op te houden met besparen en er integendeel veel vers
geld tegenaan te smijten, is dan inderdaad meer dan bedenkelijk. Een ezel zou
zich geen tweemaal
Tenslotte schreef ik in mijn blog van woensdag 21 dezer nog, dat ik het
ergerlijk vond dat mevrouw Swiggers, voormalige topvrouw bij Arco, de bezoldigde
mandaten blijft opstapelen en, met zestien, de kampioen is in Vlaanderen, terwijl zon kleine 800.000 Arco-coöperanten hun
spaarcenten (in totaal zon anderhalf miljard euro!) dreigen te verliezen.
Trends van deze week wijdt er een artikel van twee bladzijden aan met de
alleszeggende titel: De schaamte voorbij, waarbij ook de quote van Ivan Van
de Cloot wordt aangehaald waarbij die zegt, dat men haar in IJsland achter de
tralies zou draaien, terwijl ze hier de vereffenaar mag zijn van haar eigen
faillissement.
Grote titel in De Standaard van gisteren: Regering stevent recht op de
muur af, nota bene een uitspraak van Luc Van den Bossche, niet de eerste de
beste. Hij was in een vroeger leven al bijna tien jaar Vlaams minister en
daarna vijf jaar federaal minister. In 2003 stapte hij uit de politiek en werd
eerst gedelegeerd bestuurder en daarna voorzitter van de raad van bestuur van
Brussels International Airport Company (BIAC), waar hij in 2011 ontslag nam en
heel wat heibel veroorzaakte omdat hijzelf een riante ontslagregeling eiste.
Momenteel heeft hij een bestuursfunctie bij het Gentse Optima, een financiële
dienstenverlener. En, o ja, ik zou het belangrijkste nog vergeten, Luc is de
vader van Freya!
Als zo iemand zon statement maakt, dan denkt men meteen dat er
inderdaad iets ernstigs aan de hand moet zijn. De overheidsschuld? De
belastingsdruk? De werkloosheid? De zwakke concurrentiepositie? De problemen
van de vergrijzing? Justitie?
Niets van dat alles. Van den Bossche maakt zich zorgen omdat de regering
Di Rupo er maar niet in slaagt een definitieve keuze te maken in een hele serie
topbenoemingen, waarvan sommige al jarenlang vacant zijn. Van problemen
gesproken! Nu maar afwachten wat er gaat gebeuren als Van den Bossche gelijk
krijgt en de regering zich op die muur te pletter rijdt.
Hoe ergerlijk het ook mag lijken, dit land draait gewoon verder, ook op
de vele afdelingen en instellingen waar de topjobs niet ingevuld geraken. Men
kan het zon beetje vergelijken met een regering in lopende zaken. Daarbij
draait het land ook gewoon verder. Het probleem voor Van den Bossche is
waarschijnlijk dat hij als (ex?) socialist daar problemen bij heeft. Die partij
is immers gewend haar mannetjes (en vrouwtjes) in pole position te hebben staan
als het om dikbetaalde overheidsjobs gaat, gewoon omdat de meeste van haar
kandidaten niet veel meer te bieden hebben dan de partijkaart. Dat het deze
keer maar niet wil lukken is een veeg teken aan de wand. Zou Vande Lala toch
gelijk hebben, toen hij recentelijk verklaarde dat men de socialisten overal
uit wou hebben. Uit de federale én uit de Vlaamse regering, waarbij het droppen
van rode kandidaat topmensen dan een logisch gevolg zou zijn.
Het lijkt wel de bijzaakspecialisatie van het Peter Principe: het kader is belangrijker dan het schilderij. Waarbij dient opgemerkt dat dit een teken is van incompetentie...
Het is al een tijdje geleden, maar in deze rubriek heb ik al enkele
keren aangehaald dat artiesten en sportlui zich niet met politiek moeten
inlaten. Die mensen hebben hun fans en supporters en die mogen gerust verschillende
politieke inzichten hebben. Artiesten en sportlui die zich politiek uiten,
riskeren alleen maar supporters te verliezen, zeker als het in hun eigen sport
niet al te goed gaat. Denk maar aan Philippe Gilbert, die vond dat er beter met
Belgische vlaggen aan de eindmeet zou gezwaaid worden dan met Vlaamse Leeuwen.
Hij zou zelf beter eens een koerske winnen vooraleer zich te uiten in een
materie die de zijne niet is.
Anders is het natuurlijk als het in de sport goed gaat, zoals nu (nog)
met de Rode Duivels. We hebben momenteel een voetbalgeneratie die er zijn mag,
waarvan het gros ook in het buitenland gewaardeerd wordt en die misschien op
weg is naar het WK in Brazilië van volgend jaar. Tegelijkertijdwordt er door de Belgische voetbalbond een
aardig stukje aan succesvolle marketing gedaan en dat alles heeft tot gevolg
dat onze nationale ploeg hot is bij een breed publiek. Jammer genoeg wordt
dat Belgisch voetbal nu ingeschakeld om aan politiek te doen en wordt de
kapitein en woordvoerder van de Rode Duivels, Vincent Company, nu al zon
beetje uitgespeeld als dé tegenstander van Bart De Wever. Linkse en doorgaans
anti-Vlaamse journalisten van het type Yves Desmedt en Luc Van der Kelen
schrijven nu al dat Company, die het spelletje mee speelt, Barts grootste
tegenstander zou kunnen worden bij de moeder alles verkiezingen op 25 mei 2014.
Als ik me niet vergis speelt dat WK in Brazilië zich af in april en mei van
volgend jaar, net vóٕór die verkiezingen. Het zijn trouwens niet alleen
journalisten die zich daarmee bezig houden. Vergeten we niet dat de huidige
trainer van de Belgische nationale ploeg, Marc Wilmots, ooit senator was voor
het MR en ook al uitspraken heeft gedaan die niet passen bij zijn functie. Om
nog te zwijgen over de prietpraat van vader Borlée die beweerde dat de duivels
de N-VA van de kaart kunnen vegen. Papa zou er beter voor zorgen dat zijn
zoontjes nog eens aan een EK of WK medaille geraken. Op het laatste WK atletiek
in Moskou haalde België er geen enkele, evenmin als op het EK-zwemmen in
Barcelona. Daar verbeterde een zwemster een Belgisch record, maar was pas 35ste
in haar reeksen. Dat zegt genoeg. Het mopje over het niet verdrinken was nooit
ver af.
Om
maar te zeggen: schoenmaker, blijf bij uw leest. Er is ook als Vlaming niets
mis mee fan of supporter te zijn van een Belgische sporttak. Op internationaal
gebied kan het trouwens moeilijk anders. Als het dan even goed gaat, er meteen
een politieke zaak van maken, is er ver over. Wat bv als België straks eens
geen punten zou halen tegen Schotland, Wales en/of Kroatië, toevallig allemaal eveneens
kleine landjes met autonome verzuchtingen? Zoals professor Carl Devos (Ugent en
eerder links) het verwoordde: Het merk Rode Duivels kan in het schizofrene
België nog jaren mee.
Sinds 2005 zijn Belgische politici en topfunctionarissen verplicht hun
mandaten, al dan niet bezoldigd, aan te geven. In totaal gaat het dit jaar om
een kleine 8.000 mandatarissen, die in totaal meer dan 51.000 mandaten hebben
aangegeven. Ongeveer de helft daarvan zijn betaald, de andere zogezegd niet,
maar men kan er gif op nemen dat ook die wel e.o.a. voordeel zullen opleveren.
Voor niets danst geen aap luidt het gezegde en dat geldt ook voor mandatarissen
en andere postjesjagers. Het is niet voor niets dat het tien jaar geduurd heeft
voor die wet daarover er door kwam. Vraag is trouwens, of men met de verkregen
gegevens daadwerkelijk iets doet. In Vlaanderen blijkt een politicus gemiddeld
3,5 bezoldigde mandaten uit te oefenen en de kampioen is een zekere Jozef
Dauwe, provinciaal gedeputeerde voor CD&V in Oost-Vlaanderen met 59
mandaten, waarvan 7 bezoldigd. Men kan zich redelijkerwijze afvragen hoe zon
mensen hun dag indelen om zoiets serieus te kunnen doen.
Nu, ze doen maar. Persoonlijk vind ik dat niet zij gek zijn, wel de
mensen die voor dergelijke creaturen blijven stemmen, al kan het zijn dat ook die het
doen o.w.v. de profijtjes die de mandataris hen zou kunnen bezorgen.
Het wordt trouwens ergerlijk als men moet constateren dat niet-politica
Francine Swiggers zo maar eventjes zestien betaalde mandaten uitoefent. Madame
Swiggers is de topvrouw bij Arco, de financiële poot van het ACW, die zo
gruwelijk in de fout is gegaan in de Dexia affaire. De 800.000 ACV spaarders,
die zich via Arco bij Dexia tot coöperanten lieten ompraten, zijn ook nu nog
altijd niet zeker of zij hun geld ooit zullen terugzien. Er zijn daarover al
enkele negatieve adviezen geweest en als ik me niet vergis is de Raad van
State er daar nog niet uit. Voor Swiggers hoeft dat geen probleem te zijn. Met
haar mandaten zit ze op rozen en de eerste officiële klacht tegen haar moet nog
altijd worden neergelegd. Voor wie het nog niet zou begrepen hebben: het gaat
hier om een dame die ressorteert onder de vlag van CD&V, met de C van
christelijk
Zowel
de stad Antwerpen als die van Vilvoorde en die van Maaseik hebben eindelijk
iets gevonden waarmee ze onze Syrië-strijders misschien op andere ideeën
kunnen brengen. Nadat hun plaatselijke politie officieel had vastgesteld dat de
helden (en misschien wel toekomstige martelaren) verdwenen waren, werden ze
ambtelijk geschrapt, waardoor zij meteen ook hun sociale rechten kwijt zijn,
waaronder hun werkloosheidsvergoeding. Het werd trouwens zo gek dat die kerels
feitelijk gesponsord werden door onze OCMWs (hun vrouwen schreven dat geld
over naar Turkije, waar ze het tussen twee gevechten door kwamen ophalen). Het
feit dat niet alleen Antwerpen de kraan dichtdraaide, maar ook Vilvoorde, bestuurd
door een socialist, maakt het voor de linkse Antwerpse oppositie onmogelijk
daar veel tegen in te brengen, hoe graag ze dat ook gedaan had. Erger voor hen
zelfs: ook Monica De Coninck (SP.a), federaal minister, is het ermee eens. Toen
zij in een vorig leven hoofd van het Antwerpse OCMW was, deed ze hetzelfde.
Het schrappingsverhaal kon dus tegen de huidige voorzitster Liesbeth
Homans niet gespeeld worden. Dan maar iets anders gezocht en gevonden. Liesbeth
had in een uitgebreid dubbel interview in de weekeindeditie van De Standaard nl
verteld dat racisme een relatief begrip is. Het kot was meteen te klein voor de
linkse wereldverbeteraars, Di Rupos kabinetschef en Youssef van het CGKR
centrum op kop natuurlijk. La
Homans neemt echter geen woord ervan terug en zo kunnen ze
nog wel even tegen de maan blijven blaffen. Homans heeft trouwens gelijk:
racisme ís relatief. Het is geen alleenrecht van het blanke ras, het bestaat
overal ter wereld ongeacht de huidskleur en het geloof. Er bestaat geen volk
waaronder geen racisme sluimert, al gebeurt het maar door bv het vertellen van
e.o.a. mop*. Dat betekent dan nog niet dat het goed te keuren is. Dat ontkennen
is echter gewoon een schijnheilige leugen, zeker niet de eerste waarvan de pocos
uit onze maatschappij gebarsten zijn. Het wordt wel erg als de linkse oppositie
geen andere argumenten meer heeft dan te zeggen dat daarmee een stad beschadigd
wordt.
* Men moest eens weten, hoeveel moppen er bv
in New York, toch ook een smeltkroes van nationaliteiten, verteld worden over
joden, negers, Ieren, Italianen, Polen en ga zo maar door. Dikwijls zelfs door
de eigen mensen. Maar daar hebben ze blijkbaar geen farizeeërs zoals Youssef,
Yasmine en Co, die zichzelf zo serieus nemen en onaantastbaar voelen
In
De Standaard stond er vrijdag 16 augustus een merkwaardig stukje aan de hand
van redacteur Joël De Ceulaer. Om hem te situeren: dat was de man die indertijd
op Tv (als moderator, nota bene) de lof zong van Abu Jaja en daarbij Filip
Dewinter vernederde. Hij is blijkbaar zijn bewondering voor de geestesgenoten
van Jaja nog niet kwijt, want in het bewust artikel van vrijdag jl stelt hij
voor de feestdag van O.L. Vrouw Hemelvaart op 15 augustus te vervangen door het
Suikerfeest van de moslims!
Het
is natuurlijk een gegeven, dat heel wat christenen, daarbij zelfs een deel dat
zichzelf nog katholiek noemt, niet meer naar de kerk gaan en dat de moslims
tenminste degenen die hier in de media worden aangeprezen hun godsdienst (of
wat ervoor moet doorgaan, want islam is eerder een ideologie dan een
godsdienst) nog wél vrij intens beleven. Dat houdt echter niet in dat een
geloofsbelijdenis van een minderheidsgroep van inwijkelingen de traditie van
een land met een andere godsdienst en geschiedenis overhoop zou moeten halen.
Het doel van de islam hier is het verdringen van de andere godsdiensten, de
katholieke in de eerste plaats. Dat begint met een hoofddoek en eindigt met de
sharia. Ga het maar eens na in landen zoals Pakistan, Nigeria en Egypte, waar
christenen dagelijks hun leven riskeren en kerken aan de lopende band in brand
worden gestoken. En dat alles terwijl de moslims ondertussen ook elkaar
uitmoorden, in een regelrechte oorlog zoals in Syrië of in omfloerste
burgeroorlogen zoals in Irak, Egypte, Libanon en Jemen. Toch maar goed dat ze
dat Suikerfeest nog hebben!
Het
is trouwens opmerkelijk dat bij ons de moslims de steun krijgen van de zgz
progressieven, exact dezelfden die hier al decennialang ijveren voor een
seculiere samenleving en de emancipatie van de vrouw, maar die tegelijk pleiten
voor een aanvaarding van een religie in dewelke moord (op afvalligen) en
doodslag (op voor hen ongelovigen) niet meteen worden afgekeurd als het hen
uitkomt en waar de rol van de vrouw grotendeels herleid is tot het kweken van
kinderen. Om nog te zwijgen over de martelaren die denken hun hemel te
moeten verdienen door zichzelf op te blazen en meestal onschuldige medemensen mee de
dood in te nemen.
Ze
zouden die mijnheer De Ceulaer eens een jaartje verplicht naar een van de
bovenvernoemde landen moeten sturen, zodat hij zich ter plaatse eens kan gaan
vergewissen wat die verlichte woestijngodsdienst uit de middeleeuwen daar nog
inhoudt, i.pl.v. hier vanuit zijn luie zetel de verdraagzaamheid enkele
richting te prediken in een zgz kwaliteitskrant.
De
eurozone kende, na vijf kwartalen krimpen (vanaf begin 2012), in het tweede
kwartaal van dit jaar een economische groei van 0,3%. Voor België betekende dat
0,1%, waarover terecht al heel wat schampere opmerkingen waren. Dat Belgische
cijfer was dan nog met het nodige voorbehoud vrijgegeven door de Belgische
Nationale Bank (NBB). Nu blijkt, dat die minimale groei grotendeels te danken
was aan het feit dat Pasen dit jaar in het eerste kwartaal viel, waardoor er in
het tweede kwartaal dus automatisch enkele werkdagen meer waren die voor het
verschil hebben gezorgd. In reële termen was er dus helemaal geen groei, tenzij
men een nulgroei ook groei wil noemen*.
Nu
blijkt, uit een studie van De Standaard, dat die prognoses van de NBB er
dikwijls zijn van het soort dat met de natte vinger wordt gemaakt. In de
periode 2005/2012 zat de bank er gemiddeld anderhalve procent naast. Voor de
Belgische begroting betekent dat ± 2 miljard euro. Men mag niet vergeten dat de
federale regering zich op die cijfers baseert om haar begroting te maken cq bij
te stellen, waardoor het haast logisch wordt dat er inderdaad regelmatig moet
worden bijgesteld. Zo werd voor de economische activiteit voor het jaar 2013
vorig jaar in juni nog geschat op een groei van 1,4 procent terwijl in december al
bleek dat een nulgroei heel wat waarschijnlijker zou worden.
Naar slechte Belgische gewoonte worden er ook weer geen regionale
cijfers vermeld, al kan men met de ellebogen aanvoelen dat er weer een nog groter
verschil zal geweest zijn tussen Vlaanderen enerzijds en Brussel/Wallonië
anderzijds. Datzelfde geldt voor de exportcijfers. Die zijn gestegen, maar ook
hier geen onderverdeling, al weet zowat iedereen dat de Vlaamse bijdrage aan de
uitvoer de 80% overstijgt.
Ondertussen blijft de Belgische loonhandicap van ± 25% t.o.v. onze
buurlanden bestaan, waarbij ook bekend werd dat we, na Luxemburg, de hoogste
Europese minimumlonen betalen, wat in dit verhaal meespeelt en hadden we vorige
maand weer een stijging van het aantal faillissementen t.o.v. juli 2012.
Kortom, van het hoera geroep van Di Rupo en Co bij het ingaan van het
parlementair reces, zal volgende maand niet veel meer te merken zijn. Het wordt
gegarandeerd weer knippen en plakken.
* In het uitvinden van nieuwe woorden
kunnen economen en banken trouwens heel vindingrijk zijn. Zij kennen niet
alleen groei en nulgroei, maar zelfs negatieve groei.
Democratie blijkt zijn grenzen te hebben. Dat weten ze nu ook in
Egypte, waar de ene partij zegt dat ze democratisch verkozen is (officieel is
dat ook zo) en de andere dat ze er misbruik van gemaakt heeft (o.m. omdat Morsi
zich boven de wet stelde). Van overal ter wereld worden de Egyptenaren nu
aangemaand zich te houden aan de democratische regels. Welke regels? Die mensen
weten amper wat democratie is.
In
een echte democratie heeft de meerderheid het voor het zeggen. Dat is 50% +1. Die meerderheid wordt dan wel verondersteld
zich te houden aan de bestaande grondwet. In de praktijk gebeurt zoiets
praktisch alleen in landen met een democratische traditie en dan nog. Want bij
ons in België gebeurt dat helemaal niet. Wij leven in een zgz consensus
democratie, waarbij over alles en nog wat akkoorden moeten worden afgesproken,
maar wat er toe leidt dat de (Franstalige) minderheid het feitelijk voor het
zeggen heeft. Om dat te bekomen heeft men allerlei vetos, grendels,
alarmbellen en quota ingevoerd, waardoor de (Vlaamse) meerderheid niets kan
bereiken, tenzij het bereid is steeds daarvoor te betalen. Dat het zover is kunnen
komen is trouwens niet in de eerste plaats de schuld van de Franstaligen, wel
van de eigen verkozenen uit de traditionele Vlaamse partijen die zich keer op keer
laten rollen hebben, tegen het belang van hun eigen achterban in.
Zo
wordt in het vooruitzicht van de verkiezingen van mei 2014 nu al van alle
kanten druk uitgeoefend om a.u.b. weer niet te beginnen met eindeloze palavers
om een federale regering te kunnen vormen. Op die manier, zegt men, wordt dit
land geblokkeerd. Dat is een lachertje, want België is permanent geblokkeerd.
Het land bestaat uit twee helften die compleet naast elkaar leven. Partijen
weten reeds bij voorbaat dat de electorale beloftes die in Vlaanderen of in
Wallonië gedaan worden, niet kunnen verwezenlijkt worden, tenzij die van het
andere landsgedeelte ermee akkoord gaan. Als gevolg daarvan heeft men ook
steeds een excuus als zon partijprogramma ofwel niet kan gerealiseerd worden
of alleen als er extra voor betaald wordt. Consensusdemocratie is dan ook maar
een schijndemocratie. Als een partij in dit land ook maar een schijn van een
kans maakt om zijn electoraal programma erdoor te krijgen, moet dit land eerst
gesplitst worden. Dat zou dan ook de inzet moeten worden van mei 2014.
China is ook niet meer wat het geweest is. De economische groei wordt er
dit jaar tussen de zeven en acht procent geraamd. Voor eender welk westers land
zou dat een luxe zijn, maar voor China zijn we al verscheidene jaren dubbele
cijfers gewend. Daarbij komt nog de vraag of die cijfers (de huidige, maar ook
die van de vorige jaren) wel kloppen. Door de combinatie van een communistisch
politiek systeem en een kapitalistisch werkende industrie, wordt het steeds
moeilijker de gang van zaken daar te evalueren volgens onze westerse
maatstaven.
Een van de redenen van de Chinese terugval is natuurlijk de wereldwijde
economische crisis die al enkele jaren aanhoudt. Om de pil te verzachten zou
China dan ook iets meer moeten doen om i.pl.v. de export ook de binnenlandse
consumptie aan te moedigen. Dat gebeurt ook. De Chinese staat, die op een
enorme berg cash geld zit, subsidieert nu al heel wat projecten in de Chinese
steden en dorpen. Dat gebeurt blijkbaar niet altijd even koosjer, zodat men
hier en daar prestigeprojecten heeft lopen of zelfs afgewerkt, die een
blauwdruk dreigen te worden van een vastgoedluchtbel waartegen bv de Spaanse
maar klein bier zou zijn. Er worden hele spooksteden gebouwd, waarin haast
niemand woont because onbetaalbaar voor de gewone Chinees, die al bij al nog
steeds een laag loont verdient en wel verplicht is een deel ervan te sparen
omdat er geen echte sociale zekerheid is zoals wij die kennen.
Een tweede probleem is dat de lonen ook in China niet meer onder
controle te houden zijn en dat bedrijven er steeds meer moeten afrekenen met de
concurrentie uit het Aziatische buitenland, waar doodarme landen, zoals bv
Bangladesh, van profiteren. En dan hebben we het nog niet gehad over de
milieunormen, die in China meer dan eens een lachertje blijken te zijn.
Tenslotte
is er het probleem met de één-kind-gezinnen. Door het ontbreken van die sociale
zekerheid moeten kinderen er hun ouders onderhouden als ze oud zijn geworden.
Dat wordt voor dat ene, meestal verwende kind niet meer haalbaar en dat heeft
de Chinese leiding ondertussen ook begrepen. Er zal een wijziging in die
drastische wet komen, waardoor de meeste gezinnen voortaan twee kinderen zullen
mogen hebben. Vóór die wijziging enig effect zal hebben zijn we echter weer een
generatie verder, zodat dat op korte termijn niet veel zal uithalen.
Kortom, het idee dat China eens snel de wereld ging veroveren, mag men
ook vergeten. Het land zal wel blijven meespelen, maar niet de eerste viool
zoals men tot voor kort dacht. Het is trouwens zeer de vraag, hoelang die
combinatie communisme/kapitalisme het nog zal uithouden. En als het allemaal
zon vaart niet gaat lopen, zoals sommige profeten, ons voorspeld hadden, zal Chinees
leren in de toekomst ook geen noodzaak meer zijn voor wie niet in China gaat
wonen. Al bij al is dat laatste een grote zorg minder voor wie daar problemen
mee had. Een compleet vreemde taal leren plus dan nog eens een compleet ander
schrift is niet voor iedereen weggelegd.
Met economen is het tegenwoordig zon beetje als met politiekers. Men
kan er alle kanten mee op. Zegt de ene wit, dan zegt de andere zwart. Bij ons
hebben we zo het duo Van de Cloot Noels dat voor besparingen is en Paul De
Grauwe die zegt dat we teveel besparen. Die laatste vindt bijval bij Paul
Krugman, Amerikaan en Nobelprijswinnaar, die meent dat Europa meer moet
investeren en minder moet besparen om uit de crisis te komen. Wie gelijk heeft
zal de toekomst moeten uitwijzen. Daarbij de lof van België zingen, zoals
Krugman zopas gedaan heeft, is m.i. echter wel een brug te ver.
Volgens Krugman is België veel meer gebaat geweest met zijn politieke
besluitloosheid dan bv Nederland, dat de crisis met structurele maatregelen te
lijf gaat. Voorlopig lijkt dat ook zo te zijn, vraag is maar wat het
eindresultaat zal zijn. Want een economische vooruitgang van, och arme, 0,1% in
het laatste kwartaal is verwaarloosbaar. Een hoge overheidsschuld, een veel te
zware belastingsdruk, een grote werkloosheid, een zwakke concurrentiepositie en
steeds groter wordende vergrijzings- en immigratiekosten zijn problemen die een
ernstigere aanpak vergen dan het knip en plakwerk van de regering Di Rupo. Vergeten
we niet dat het in Griekenland ook zo begonnen is: de problemen minimaliseren
en voor zich uitschuiven tot het op een gegeven ogenblik niet meer verder kón.
Om de zoveel maanden de begroting moeten bijstellen, zoals men nu hier doet, blijft
lapwerk. Deze voor dit jaar moet nóg eens worden nagekeken terwijl deze voor volgend
jaar al grotendeels rond zou zijn. Wie gelooft zoiets?
Voor alle duidelijkheid, ondanks het feit dat Krugman de lof van België
zingt, vindt hij het wel een slecht functionerend land, dat zo grondig
verdeeld is, dat het lijkt alsof de politici elkaars taal niet spreken. Wat
inderdaad het geval is, letterlijk dan nog wel. Als België als voorbeeld moet
dienen, dan eerder als voorbeeld van hoe het niét moet. Dat we tot op heden de
crisis vrij ongeschonden zijn doorgekomen, is geen garantie tot slagen. De
prijzen worden gegeven aan de meet en daar zijn we bijlange nog niet.
Wat Krugman betreft is het trouwens zeer de vraag in hoever hij de echte
Belgische situatie kent. In een vrij objectief artikel over de troonswissel in
The Economist van 27 juli schrijft de verslaggever uit Brussel, een man die
gespecialiseerd is in materie en tekent onder de schuilnaam Charlemagne:
Belgium is an ever losing union and, even so, may be a model of perpetual
misery. (België is een alsmaar uitrafelende samenhang en een voorbeeld van
eeuwigdurende miserie). Dat sluit wél naadloos aan bij 'een slecht functionerend voorbeeld'...
Leterme heeft dus eieren voor zijn geld gekozen. Hij blijft adjunct
secretaris-generaal bij de Oeso, waar hij meer dan waarschijnlijk aan een
tweede ambtstermijn van twee jaar zal beginnen en zal aan geen enkele
verkiezing van mei 2014 deelnemen. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van
vorige week vrijdag riskeerde hij nog steeds verkozen te worden, maar zou het
wel eens kunnen dat hij daarna zichzelf zou tegenkomen na een zoveelste
eventueel drama bij de Dexia restbank, waarvoor hij (én Didier Reynders) hebben
getekend.
In
de uitzending van Terzake van dinsdag werd hij niet alleen de mantel uitgeveegd
door econoom Ivan van de Cloot, maar werd er tevens een verpletterend negatief
beeld van hem getoond via fragmenten van vroegere Tv-uitzendingen, waarin
Leterme niet alleen gekapitteld werd door Van de Cloot en collega econoom Geert
Noels, maar vooral door Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van het
economische weekblad Trends, dé specialist ter zake, die echt geen blad voor zijn mond nam. Als
antwoord op de beschuldigingen kon Leterme alleen maar zeggen dat hij had
kunnen garanderen dat de rekeninghouders van Dexia geen cent zouden verliezen
en dat de globale rekening van de Dexia affaire pas bekend zal zijn als alles
afgerond zou zijn. Dat laatste kan nog enkele tientallen jaren duren, zodat we
hier wel degelijk kunnen spreken van een na ons, de zondvloed. Van de Cloot
repliceerde trouwens ook heel gevat, dat inderdaad de centen van de
rekeninghouders van Dexia door Leterme werden gevrijwaard, maar dat het
tenslotte de Belgische belastingbetaler zal zijn die het kind van de rekening
zal worden. Dat laatste komt er op neer dat iedereen die géén rekeninghouder
was bij Dexia deze rekening ook mee mag betalen: tot nu toe al zon 6 miljard
euro en straks misschien een veelvoud ervan*.
Leterme kiest nu voor de vlucht vooruit en zet daarmee niet alleen de
Belgische belastingbetaler een neus, maar ook zijn eigen partij, die hij
verweesd achterlaat. In zijn West-Vlaamse regio zal zijn partij de schade nog wel
kunnen beperken met Crevits en Straffe Hendrik Bogaert, op federaal en
Europees vlak is de electorale schade niet te overzien. Buiten Leterme, bij de
laatste grote verkiezing nog goed voor zon 800.000 stemmen, zijn ook Torfs en
Vervotje opgestapt die samen ook goed waren voor zon kwart miljoen stemmen.
Wat Europa betreft heeft Ivo Belet, nu nog europarlementslid, al toegegeven dat
zijn partij in Europa waarschijnlijk twee tot drie zetels (van de vijf!) zal
verliezen, reden waarom hijzelf nu al op zoek is naar een plaatsje op een
andere lijst. Het zal daar drummen worden. Marianne Thyssen zal de Europese
CD&V-lijst trekken en er stemmen halen, enkel en alleen omdat ze op die
eerste plaats staat. De vrij kleurloze dame, die bij de vorige federale verkiezing de
partij ook niet kon redden, spreekt echt niet tot de verbeelding en datzelfde
geldt voor Steven Vanackere, de vroegere coming man die roemloos ten onder ging als federaal minister.
Blijft
alleen nog Kris Peeters over. Plus natuurlijk de high potentials van Innesto,
het geesteskind van Markske Beke, die zich tot nu toe vooral hebben kunnen
doen opmerken door het lanceren van nieuwe ideeën die weinigen konden
enthousiasmeren. Er zal meer nodig zijn om de vroegere grand party van een
debacle te redden.
* Op één punt had Leterme in de Terzake
uitzending wél gelijk, nl toen Van de Cloot refereerde naar de omfloerste
doodsbedreigingen die hij zou gekregen hebben n.a.v. zijn verklaringen over de
Dexia affaire. Leterme zei toen, dat Van de Cloot in een dergelijk geval klacht
had moeten neerleggen i.pl.v. de calimero uit te hangen en anders zijn mond
daarover moet houden.
Ik
heb Rikske Torfs in deze rubriek al enkele keren in zijn (erg dun) haar gezeten.
De man was tamelijk mediageil denk maar aan De slimste mens en werd,
misschien ook daarom, bij een vorige rectorverkiezing in Leuven niét verkozen
omdat vooral de studenten hem niet lustten. Hij is dan maar in de politiek
gestapt en werd senator voor CD&V, waarbij hij o.m. samen met Vervotje een
nieuw soort blauwdruk opstelde om de zieltogende Vlaamse christendemocratie een
tweede adem te geven. Van die blauwdruk is ook al zo goed als niets
overgebleven en het werd er niet beter op toen Rik af en toe eens vlakaf zijn
mening te kennen gaf, een mening die niet erg unisono was met die van zijn
partij. Ergens moet hij dan ook beseft hebben, dat de politiek toch zijn dada
niet was en besliste hij eruit te stappen, om opnieuw deel nemen aan de
rectorverkiezing van de KU Leuven. Verkiezing die hij deze keer wél won.
Sindsdien kan men zien dat Torfs heropleeft. Hij heeft een hele nieuwe bestuursploeg
rond zich vergaard. Dat ex senaatscollega Danny Pieters van de N-VA daarbij
vicerector werd, werd Torfs niet overal in dank afgenomen, maar het toont wel
aan dat hij niet zinnens is zich verder nog veel met de politiek om de politiek
bezig te houden.
Het nieuwste voorstel van Torfs, om het eerste semester op de
universiteit om te vormen tot een selectiesemester, is m.i. zelfs een zeer
goede zet. Het zou heel wat studenten behoeden voor een eerste verloren jaar.
Studenten die tijdens dat semester zien dat ze misschien toch een verkeerde
richting hebben gekozen, zouden op die manier de kans krijgen tijdig van
richting te veranderen zonder daarom persé een (kostelijk) jaar te moeten
verliezen. Die mogelijkheid van overstappen zou trouwens nu reeds bestaan, maar
een steun van hogerhand zou de praktijk meer gangbaar kunnen maken (en minder
moeilijk). Het zou ook een alternatief zijn om de toegangsexamens voor
(tand)artsen af te schaffen, waarvan ik de wraakroepende situatie in deze
rubriek al ettelijke keren beschreven heb.
Ondanks
alle heisa die er bijna het hele jaar door is over ons onderwijs* en dit
ondanks het feit dat het Vlaams onderwijs nog altijd bij de top zit in Europa
zou dit idee van Torfs er wel eens toe kunnen bijdragen het nóg te verbeteren.
Misschien is het verblijf van Torfs in de politiek voor hemzelf een goede zaak
geweest (hij heeft daar gezien hoe het niét moet) en heeft hij nu de motivatie
terug gevonden die hij ergens in die senaat was kwijt gespeeld.
Amsterdammer
Johan Cruyff wist het al: Elk nadeel heb ze voordeel.
* Wat ook te maken heeft met de
steekvlampolitiek van Duracell-konijn Smet, waarvan we alleen maar kunnen hopen
er volgend jaar in mei van verlost te zullen zijn.
Sell in May and go away. But remember to
come back in September. Die oude
beursslogan doet het al enkele jaren niet meer en dat zal voor dit jaar wel niet
anders zijn. Ook na mei en zelfs in volle vakantieperiode draaien de beurzen
blijkbaar op volle toeren, worden er nieuwe records gevestigd en stijgt het
vertrouwen, zowel bij consumenten als bij ondernemers, ook in de eurozone. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat
er in augustus e.o.a. financiële crisis was. Dat heeft te maken met het feit dat augustus in
Europa vereenzelvigd wordt met vakantie, maar daarbuiten is dat niet het geval. Toch zou
september de maand kunnen worden waarin we gaan weten of die huidige optimistische
trend zich zal doorzetten of niet. Het moment van de waarheid zou er inderdaad
kunnen komen na de parlementsverkiezingen in Duitsland.
Alles wat de laatste maanden politiek is
afgesproken binnen de eurozone was in functie van de verkiezingen bij onze
oosterburen. Duitsland is niet alleen het grootste land van de E.U., het heeft
ook de meeste inwoners, de grootste en meest efficiënte economie die zorgt voor
één vijfde van de Europese productie. De werkloosheid in Duitsland is zowat de
helft van het Europees gemiddelde (± 5,5%*), de jeugdwerkloosheid, hét probleem
in de zuidelijke landen, staat er op het laagste peil van de laatste 20 jaar.
De begroting is er in evenwicht, de staatsschuld blijft er zakken en de lange
termijnrentes zijn de laagste van heel Europa. Duitsland draagt nu al 28% bij
aan het E.U.-budget, maar de meeste andere landen vinden dat nog niet genoeg.
Als men wil komen tot de bankenunie waarnaar zowat iedereen vraagt, dan zou het
land eventueel moeten bijpassen als andere landen in gebreke blijven. Een
dergelijke beslissing wil nu niemand nemen, maar na de verkiezingen van 22
september kan het zijn dat daarover wél iets beslist wordt en is het alleen nog
de vraag wát er dan zal beslist worden.
Wat betekent dat alles voor dit land? Wel,
in de eerste plaats zitten ook onze banken mee in de Europese maalstroom en dan
hebben we het nog niet gehad over de Dexia restbank die als een molensteen aan
de hals van de federale regering hangt (heeft tot op heden al 6,5 miljard euro
gekost!). Verder is er het probleem van de concurrentiekracht van onze
bedrijven en dit niet alleen t.o.v. onze buurlanden. Zelfs landen alsbv Spanje en Portugal werken daar aardig aan
en zullen ons straks meer kunnen beconcurreren, omdat de lonen er fors gedaald
zijn. Denk maar aan de verhuis van Ford Genk naar Valencia.
Kortom, pas na de Duitse verkiezingen van 22
september en de vorming daar van een eventuele nieuwe regering, zal er beslist
worden of de eurozone zal blijven bestaan en, indien ja, hoe die er daarna zal
uitzien. Het is een beetje té simplistisch om te denken dat Duitsland aan
Europa een carte blanche zal geven om de huidige putten te vullen, hoe graag
lieden zoals bv een Verhofstadt dat ook zouden willen. Pas daarna zal blijken
of de beurseuforie dan nog overeind zal blijven.
