Of in de States de heisa tussen blank en zwart uit de hand aan het lopen is, is nog af te wachten. Zeker is dat de moord op de twee politieagenten in New-York de situatie in The Big Apple grondig heeft verziekt. Daar werd al eerder voor gevreesd na de aanstelling De Blasio als burgemeester. De man, die met een zwarte vrouw getrouwd is, kwam al eerder over als een softie in een stad waar zijn voorgangers (Giuliani, Bloomberg) de criminaliteit via een zero tolerance beleid serieus hadden teruggedrongen. Nu lijkt er wel een open politierebellie tegen hem te groeien. Waar in zake de aanslag voorlopig nog niet veel over gehoord is, is dat de dader waarschijnlijk een moslim is. Zijn voornaam is in elk geval Arabisch (Ibrahim of iets in dien aard) en als dat zo zou zijn, dan is dit de zoveelste ‘lone wolf’ in een recente vlaag van aanslagen door moslimextremisten. Denk maar aan de aanslag op de Boston Marathon, de moorden bij het Joods museum in Brussel, de gijzeling in Sydney, waar een gestoorde, zelfverklaarde imam, de koranslogan ‘Allah is groot en Mohammed is zijn profeet’ in de IS-kleuren (zwart vlag met witte letters) voor het venster liet hangen. Ook in Canada waren er recentelijk aanslagen door individuele geradicaliseerde moslims en zopas heeft de politie van Tours, in Frankrijk, ook al een halve gare doodgeschoten die politieagenten met een keukenmes aanviel onder het roepen van ‘Allah Akbar’! Dat was ook de kreet van een andere gek, die met zijn auto een groep mensen heeft aangereden in Dijon, waarbij elf gewonden vielen.
Voeg bij heel deze macabere lijst dan nog de meer dan 130 kinderen die zopas koelbloedig door de Taliban werden afgemaakt in Pakistan en de zoveelste raid van Boko Haran in Nigeria met ook daar tientallen doden en gekidnapten. Dat alles in naam van een godsdienst die zich verdraagzaam noemt. Nu is het wel zo dat de overgrote meerderheid van de moslims zo niet is. Het zou evenwel geen kwaad kunnen mocht die meerderheid eens meer haar afkeur laten horen tegen de bloedige excessen waaraan gangsters zich in naam van hun godsdienst in deze wereld schuldig maken. Als dat niet duidelijk gebeurt wekt dat alleen maar de indruk dat men het allemaal niet ernstig genoeg vindt en dat elke moslim van vandaag op morgen van brave huisvader tot terrorist kan worden omgetoverd als e.o.a. imam hem daartoe zou aanzetten ‘in naam van Allah’
In deze rubriek heb ik al een paar keer de draak gestoken met Di Rupo, die zich weer actief in de politiek gooit en daarbij ongegeneerd ageert tegen zaken die hijzelf in de vorige regering heeft in gang gezet of er tenminste toch als premier verantwoordelijk voor was. Ik zal wel niet de enige geweest zijn die zich daarover vragen stelde, want de ‘gestrikte’ lijkt er toch over nagedacht te hebben en heeft er zelfs op gereageerd.
In een interview met L’Echo zegt Di Rupo nu dat hij niets afwist van de fiscale deals die zijn ministerie van Financiën heeft gesloten met multinationals. Volgens een artikel in De Tijd zou het gaan om zo’n 5.000 belastingsdeals! Ofwel liegt de ‘man’, ofwel wist hij niet waarmee hij bezig was. Ik kan moeilijk aannemen dat de twee ministers van Financiën die de regering Di Rupo heeft gehad, Vanackere en Geens, er ook niets van wisten, al is de kans groot dat die twee zelf zo’n overeenkomsten niet hebben gesloten, maar dat de hele zaak terug te brengen is tot de lange periode waarop Didier Reynders die post bezette (van 1999 tot 2009) en dat die de potjes gedekt heeft gehouden. Hoe dan ook, of hij het wist of niet, als premier blijft Di Rupo verantwoordelijk voor wat er tijdens zijn ambtstermijn in zijn regering is gebeurd en blijft het niet verdedigbaar nu te doen alsof dat allemaal niet meer mee telt.
---
Uit een analyse van De Tijd blijkt trouwens dat het Wallonië van Di Rupo en Magnette de enige deelstaat is met een tekort op de begroting en dat desondanks de Waalse besparingen maar 2,6% bedragen, t.o.v. 3% in Vlaanderen, dat reeds vier jaar op rij een sluitende begroting heeft. Om de achterstand wat goed te praten, zegt de PS dat Wallonië anders bespaart dan Vlaanderen, waarbij de Waalse gezinnen niet zouden getroffen worden, omdat er daar geen verhoging komt van de water- en energiefactuur, van de inschrijvingskosten voor hoger onderwijs en het abonnement van de senioren op het openbaar vervoer. Men zegt er wel niet bij dat die laatste twee nog altijd hoger liggen dan in Vlaanderen, waar ze inderdaad gestegen zijn. Hilarisch wordt het pas als men hoort dat de PS kritiek heeft op de verhoging van de Vlaamse zorgpremie van 25 naar 50 euro, terwijl zo’n premie in Wallonië zelf niet eens bestaat! Ondertussen is men er vertrokken voor het ‘Marshall Plan 4.0’ en zal het wachten worden tot eind 2018, om te zien of Wallonië dan eindelijk, zoals beloofd, een sluitende begroting zal hebben. Wie leeft zal zien…
Doel 1 en 2 zullen dus tien jaar langer worden open gehouden, om er mee voor te zorgen de kansen op een black-out te minimaliseren. Dat is dan tot 2025, de reeds voorafgestelde datum van het stopzetten van elektriciteitsopwekking door (de huidige generatie*) kernreactoren. Groot gehuil bij de Vlaamse oppositiepartijen Groen en SP.a. Ze zouden er beter het zwijgen aan toedoen: Groen zat mee in de paarsgroene regering die de eerste beslissing tot de uitstap mee nam, maar toen ook verzuimd heeft meteen een serieus alternatief op te starten. Zeker als tegenstander van de kernenergie was dat het minste wat men van die partij kon verwachten. Nu staan huilen, omdat er nog altijd geen degelijk alternatief is, heeft meer weg van krokodillentranen. Voor wat de SP.a betreft, is het helemaal huilen met de pet op.
Waar was die partij toen, onder Di Rupo, besloten werd Tihange 1 tien jaar langer open te houden? Geen enkel protest, alhoewel dat juist hetzelfde scenario was als nu Doel 1 en 2. Mocht dat wel in Wallonië en niet in Vlaanderen? En daar blijft het niet bij. Het zijn uitgerekend rode excellenties die van het opstarten van de alternatieve energie een potje gemaakt hebben. Van den Bossche met haar lukrake subsidies, die ze daarna grotendeels heeft moeten intrekken (toen het al te laat was) en Vande Lanotte met zijn privéoorlogje tegen Electrabel. Dat we straks een substantiële verhoging van de elektriciteitsrekening gaan krijgen, danken we ook al aan de keizer van Oostende. Door zijn bevriezing van de elektriciteitsprijzen konden de netbeheerders de extra kosten niet doorrekenen. Die krijgen we nu met terugwerkende kracht dubbel en dik op onze rekening en het kan nog ettelijke jaren duren vóór we die hersenspinsels van Vande Lala zullen verwerkt hebben. Ook de tijdelijke verlaging van de BTW, alhoewel die meteen door de meeste economen werd afgeraden, was een ideetje van de geleerde professor. Helemaal in de trant van zijn vriend Steve Stunt, de gulle verdeler van andermans geld, maar het zal wel de verbruiker zijn die straks met de kater zal zitten.
En om bij Vande Lala te blijven, uitgerekend nu komt er een boek op de markt: ‘Eigenzinnig in Economie’ van de Leuvense professor Theo Peeters, die ook de vloer veegt met Vande Lala. Peeters stond, als voorzitter van de Vergrijzingscommissie (jaja, die bestond toen al!) mee aan de wieg van het Zilverfonds. Hij beaamt dat dat fonds op zich wel degelijk een goed idee was: de begrotingsoverschotten opzij zetten en die later alleen gebruiken voor extra uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. ‘Jammer genoeg’, schrijft Peeters, ‘was de verleiding te groot om het geld uit te geven. Daardoor zijn die begrotingsoverschotten nooit gerealiseerd. Als men ze niet had opgemaakt, had men 50 tot 60 miljard euro opzij kunnen zetten’. Stel eens voor wat men de dag van vandaag met dat geld had kunnen doen. Met dank aan Verhofstadt en zijn minister van Begroting Vande Lala.
Tenslotte nog dit: Vande Lanotte minimaliseerde recentelijk nog de vergrijzingskosten met de uitspraak: ‘Als we erin slagen de migrantenjongeren goed op te leiden en te integreren, hebben we het probleem automatisch opgelost’. Daaronder verstaan: als het fout loopt, is het onze schuld. Onze mensen een schuldgevoel aanpraten, maar er zelf tussenuitknijpen. Na mij de zondvloed! La gauche caviar ten voeten uit…
* Er staat nergens in de Wet dat er geen kerncentrales van de nieuwste generatie meer mogen worden gebouwd. Het ziet er echter niet naar uit dat dat gaat gebeuren, als men weet dat de kosten voor enkele in aanbouw zijnde centrales van dat type in een drietal landen de pan uitspringen en daar zelfs leiden tot een verdubbeling van de reeds hoge kostprijs…
---
En dan nog dit:
- Doel 4 is gisteren weer opgestart. We hebben er nog steeds het raden naar wat daar echt gebeurd is. Na de publieke verklaring op Tv van André Vandoren, hoofd van de OCAD, de Veiligheid zeg maar, die bevestigde dat het wel degelijk om een terreurdaad ging, is het daarover weer oorverdovend stil geworden. Vergeten we niet dat het hier gaat om een mogelijke aanslag op een kerncentrale die op een boogscheut van Vlaanderens grootste stad ligt. Zouden er nog altijd problemen zijn met het ‘profiel’ van de verdachte(n)?
- Heeft het zin elektrische auto’s te promoten in een land waar een black-out dreigt en de mensen wordt aangeraden minder stroom te verbruiken? Ook daarover moet ik de eerste bezorgdheid nog horen. Of is dat niet zo erg als een wasmachine of droogkast aanzetten?
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, al duren mirakels iets langer. Dat is de verrassende vaststelling bij het vernemen dat vakbonden, werkgevers én Kris Peeters reeds bij hun tweede bijeenkomst tot een soort voorakkoord zijn kunnen komen over het brugpensioen, het tijdskrediet en het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Het moet zijn dat het gezond verstand toch stilaan de bovenhand heeft gekregen op de verhitte gemoederen. Het kan ook zijn dat de kas van de vakbonden een lange uitputtingsslag niet langer aan zou kunnen, zeker niet bij het ACV en dat Rudy de notionele Leeuw ondertussen ook wel beseft dat hij met zijn bluf zijn hand aan het overspelen is. Zoveel stelt zijn rode organisatie in Vlaanderen nu ook niet voor en blijven rekenen op de ‘gewapende arm’ van de PS zou in de eigen regio wel eens erg contraproductief kunnen worden. De man in de straat is heel die agitatie ook meer dan beu en laat dat steeds meer merken. De vakbonden beseffen ook dat de sociale media steeds meer meetellen en dat zij vooral daar geen goede beurt hebben gemaakt. Jan digitaal wordt steeds mondiger. Als er dan nog dingen gebeuren zoals met dat Waalse rode vakbondswijf (‘vrouw’ is hier niet het juiste woord) dat in twee kledingszaken met kleren begon te smijten en de uitbaatster afdreigde, dan kan ik niet inzien wie daarvoor nog enig respect moet opbrengen. De ‘actie’ werd gefilmd en een online petitie ertegen kreeg meteen een kleine 20.000 ondertekeningen. Het mens riskeert terecht een gerechtelijke veroordeling en de vakbond zou er goed aan doen haar minstens meteen te schorsen. Er zouden in Wallonië (en alleen daar) trouwens nog enkele van dit soort overtredingen zijn vastgesteld, waarbij in Luik een vrouw zelfs bedreigd werd met verkrachting. Ook daar is klacht neergelegd en het parket van Luik is niet zinnens het daarbij te laten.
Maar op het hoogste niveau zou het wel eens vrede op aarde kunnen worden voor de mensen van goede wil. Of daarmee alles opgelost zal zijn, zullen we pas weten na de eindejaarsfeesten . In het verleden was het steeds zo dat, als werkgevers en vakbonden het op een akkoord konden gooien, de federale regering de rekening bijpaste. In deze tijden van besparingen en met een regering die wanhopig op zoek is naar geld, zit dat laatste er nu (nog) niet in. Wie leeft zal zien, maar waarschijnlijk pas nadat iedereen zal zijn uitgefeest en men er hopelijk geen kater aan zal overhouden…
Nóg straffer: ook bij Delhaize zou er, na de nodige stakingsperikelen, tussen vakbonden en directie een principeakkoord bereikt zijn, waarover eveneens na Nieuwjaar verder gepraat zal worden. Ook daar dus een anticlimax.
De aanvallen op de regering Michel mochten dan in de eerste plaats van de vakbonden komen, ook de oppositie liet zich niet onbetuigd. In de eerste plaats de PS natuurlijk, waarbij ex-premier Di Rupo er zich zelfs niet voor schaamde mee in de betogingen te stappen, hoewel zoiets deontologisch niet erg geapprecieerd werd. CdH en het fel verzwakte Ecolo lieten zich ook niet onbetuigd en zelfs Groen kwam dezer dagen met een eigen taksshift voor de pinnen, terwijl ‘Charly Chaplin’ Calvo niet uit het beeld van het parlement te branden was. Met zijn bos haar en baard spreekt die man helemaal zijn eigen Spaanse naam tegen, die daar ‘kale’ betekent.
Wie in de hele politieke heisa totaal niet in beeld komt, is de SP.a. De ex-ministers van die partij zullen wel niets tekort komen. Zoals ik al eens meldde in mijn blog van 22.11 (‘Soske-sjot) kunnen de rode ex-excellenties uit de Vlaamse regering tot 2019 o.a. twee medewerkers ter beschikking krijgen op kosten van de Vlaamse regering en – als ik me niet vergis – krijgt elke ontslagnemende minister nog wel e.e.a. extra. De slachtoffers in de partij zijn de mindere goden, die op zowat alle niveaus buiten de prijzen beginnen te vallen. Zelfs voormalig Vlaams parlementsvoorzitter Norbert De Batselier moet bij de Nationale Bank van België (NBB) plaats ruimen voor Tom Dechaene, een man voorgedragen door de N-VA en dat terwijl ‘den Bats’ er zelf nog wel enkele jaartjes wou bijdoen (zoals trouwens enkele andere leden van de NBB dat al hebben voorgedaan). Zopas geraakte ook bekend dat twee bestuursleden van PMV, de belangrijkste investeringsmaatschappij van de Vlaamse overheid ook al twee SP.a’ers naar de uitgang heeft verwezen, waarbij Christine Van Broeckhoven. Men kan zich natuurlijk ook afvragen wat een moleculaire biologe daar komt doen, maar de reden van haar ontslag was haar SP.a partijkaart, niet haar beroep waarin ze een kei is.
Dit alles maakt deel uit van het politieke beestenspel. De Romeinen wisten het al: Vae victis! Wee de overwonnenen! Hun plaats wordt nu ingenomen door N-VA’ers, waarbij de eerste reactie – ook bij Vlaamsnationalisten – is dat ze het ook maar om de postjes doen. Daar is wel iets van, maar niet helemaal. De partij is nl het slachtoffer geworden van haar eigen succes en is verplicht hier en daar kandidaten te gaan zoeken, zelfs buiten de partij, die in aanmerking kunnen komen. Die Tom Dechaene bv is ook niet de eerste de beste. De man was een zakenbankier met een internationale carrière achter de rug, met als diploma's een master TWE en Rechten én een MBA van insead op zak. Wel Vlaamsgezind en dat is het groot verschil met de meeste doodgepromoveerde SP.a’ers waarvan we weten dat ze de Vlaamse zaak gegarandeerd bij de eerste gelegenheid verkwanselen voor een bord Belgische linzensoep. Evenmin als Jan Briers had Dechaene trouwens een partijkaart op zak. Dat zegt natuurlijk niet alles, maar toch beter zo’n mensen mee aan het stuur van onze maatschappijen en instellingen dan beroepspolitiekers die we toch niet betrouwen.
De reden waarom de SP.a’ers zich zo fatalistisch gedragen heeft natuurlijk ook te maken met de wrevel binnen de partij in het algemeen en de partijtop in het bijzonder, waar niemand nog gelukkig is met ‘Baby Back’*, zoals Kaaiman Tobbackske noemt, die van geen wijken wil weten. Mocht deze centrumrechtse regering het vijf jaar uithouden (wat ook al een wonder zou zijn), dan ziet het er voor de rode postjesjagers inderdaad zeer slecht uit.
* Lewie Lawijt wordt door Kaaiman (Koen Meulenaere) 'Pa Back' genoemd...
Er zal over de voorbije stakingen nog veel inkt vloeien en veel papier worden vuilgemaakt. Ik ga er nog één keer over schrijven en wel over de bakken onzin die er op de Tv-interviews werd verkocht door stakers die ofwel ter kwader trouw waren ofwel te simpel van geest ofwel beide.
Zo is het verhaal, dat ze het deden voor hun kinderen en hun kleinkinderen, terwijl het juist die zullen zijn die straks zullen opdraaien voor de steeds groter wordende staatschuld, mede veroorzaakt door de kosten van de vergrijzing, waarop in dit land veel te laat gereageerd is. Er komen nl steeds minder bijdragers en steeds meer trekkers en dat is al jaren een bekend gegeven...
Verder de klagers die het niet zien zitten tot hun 67ste te werken, iets wat in al de ons omliggende landen al beslist is en dat pas ingaat over 15 jaar. Wie 42 jaar zal gewerkt hebben, kan met pensioen. Wie later tot zijn 67ste zal moeten werken, zal iemand zijn die pas na zijn 25ste begonnen is. Daarbuiten zijn er dan nog uitzonderingen voor zware beroepen.
Minder gehoord waren de klachten over het afschaffen van niet gemotiveerd tijdskrediet en de uitschakelingsuitkeringen (het vroegere wachtgeld voor schoolverlaters). Volgend jaar zouden een kleine 17.000 mensen die uitkeringen verliezen. Men ‘vergeet’ er wel bij te zeggen, dat er maar een 5.000 jongeren bij zijn en het vaak gaat om samenwonenden waarvan sommigen zelfs nog nooit gewerkt hebben…
Tenslotte zijn er die beweerden dat onze sociale zekerheid gesloopt wordt. Daarover valt iets meer te zeggen. Toen de sociale zekerheid in dit landje werd opgericht werd die betaald door de bijdrage van de werknemers. Dat is al lang niet meer het geval. In 2009 was dat nog maar 66,5% en dit jaar zakken we onder de 60%. Het verschil wordt bijgedragen door een zgz ‘evenwichtsdotatie’, nota bene: een eis van de PS. In werkelijkheid is het een vestzakbroekzak operatie door de federale regering die de staat dit jaar meer dan 6 miljard euro zal kosten.
De RVA gaf vorig jaar bijna 10 miljard euro uit aan uitkeringen. Slechts een kleine helft daarvan ging naar werkzoekende werklozen. De rest naar brugpensioenen, tijdelijke werkloosheid, tijdskrediet, loopbaanonderbreking, startbanen, werklozen in beroepsopleiding, PWA’ers enz… Die uitgaven zijn de laatste jaren nog gestegen, die van de zuivere werklozen zijn integendeel gezakt. En of er nog bespaard kan worden?
Geen enkel westers land geeft meer uit om niet te werken dan België!
De nationale staking, die het (voorlopig?) hoogtepunt moest worden van enkele weken syndicale agitatie, is al bij al nog vrij rustig verlopen. Dat betekent niet dat heel wat zaken en bedrijven er geen serieuze financiële kater aan hebben over gehouden, zeker omdat het voor velen langer geduurd heeft dan de aangekondigde 24 uren. Denk maar aan de havens, die al plat lagen van zondagmorgen en de tijd die het vraagt om alle geschrapte vluchten, treinen en het laden en lossen van de schepen weer normaal te laten verlopen. Om nog te zwijgen over het nieuwe uurschema van de NMBS, dat uitgerekend dit weekeinde van kracht werd. Vandaag dan ook lol verzekerd. En dit alles terwijl het imago van dit land er in het buitenland een flinke knauw aan heeft overgehouden. Tenslotte mogen we niet vergeten dat de organisatoren van al deze miserie – die zich misschien straks nog kan herhalen – niet eens aansprakelijk kunnen worden gesteld omdat ze geen rechtspersoonlijkheid hebben. Voorlopig geschatte kosten: meer dan 300 miljoen euro. Om zelfs de maffia jaloers te maken!
De titel van mijn blog van 8 december (‘Nie pleuje’) vond ik vorige week terug boven het hoofdartikel van Trends van hoofdredacteur Daan Killemaes, de opvolger van Johan Van Overtveldt (‘Niet plooien, Michel’) en daar blijf ook ik achter staan. Uitgerekend gisteren, de dag van de nationale staking, kreeg de regering Michel trouwens de felicitaties van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voor de plannen uit het nieuwe regeerakkoord, met alleen wat voorbehoud voor het uitwerken van de zgz taksshift (het verschuiven van lasten op arbeid naar kapitaal en consumptie). Dat terwijl de syndicale bonzen niets minder willen dan in te breken in dat regeerakkoord alvorens ze zinnens zijn aan tafel te komen zitten. Daarmee bevestigen ze de uitspraken van De Wever, die zegt dat het om politieke stakingen gaat. Als men daar op in gaat, dan wordt onze politiek straks gedicteerd door de straat en dat kan nooit de bedoeling zijn. Leemans en De Leeuw lijken wel tegen elkaar op te bieden om ter krachtigste uitspraken. Die De Leeuw begint trouwens steeds meer te trekken op de vroegere Italiaanse dictator Benito Mussolini. Niet alleen heeft hij zowat dezelfde fysionomie – hij trekt er erg goed op - maar die laatste is ooit ook begonnen als socialistische straatvechter…
Tenslotte was het opmerkelijk dat de terechte uitspraken van Rutten en De Wever tegen de stakers in onze linkse media dik in de verf worden gezet, terwijl de dikwijls illegale acties van de stakers als normaal worden beschouwd. Objectief blijven was er weer niet bij.
‘Bedrijfswinsten meer belasten of de sociale bijdragen nog verhogen, betekent massale delokatie. Vermogens belasten is fiscaaltechnisch nauwelijks mogelijk. Wat moet je belasten en wanneer? Taks op vermogenswinst is het einde van de Beurs en van de economie’.
Bovenstaande is niet van mij, maar van ‘Kaaiman’ Koen Meulenare in De Tijd van dit weekeinde (zowat nog de enige krant in Vlaanderen die niet links is). Een vermogens(winst)belasting als tegenprestatie voor de andere inleveringen, is dan ook praat voor de vaak. Zelfs als men dat zou willen, zal dat jaren in beslag nemen omdat er eerst nog een vermogensregister moet worden aangemaakt. En de belastingontwijking op grote schaal door rijke families en bedrijven is niet in de eerste plaats hún schuld, maar die van de toen betrokken regeringsverantwoordelijken zoals Juncker in Luxemburg en Reynders in België. Wat deze laatste betreft geldt die verantwoordelijkheid ook voor de premiers die hem gedekt hebben, inbegrepen Di Rupo, die nu als een vleesgeworden pagliaccio uit de commedia dell’arte meeloopt in betogingen tegen toestanden die hij zelf mee in gang heeft gezet. Vergeten wij in deze discussie niet, dat men ook in Ierland rulingakkoorden met de staat kan afspreken en waarschijnlijk ook in andere landen waarover (nog) niet gepraat wordt. Bedrijven hoeven niet persé te verhuizen naar Midden- en Oost-Europa of naar Azië. Even de grens over naar Nederland loont nu ook al.
Als het ABVV volhardt in zijn voornemen te blijven ageren en staken tot de centrumrechtse regering valt, dan zou het wel eens kunnen dat dit land inderdaad desintegreert, zoals The Economist stelt in zijn vooruitzichten voor 2015. Misschien kunnen we er zelfs voor duimen en dan meteen beslissen dit land te splitsen. Dan mogen ABVV, PS en de Waalse tak van de PvdA van Wallonië helemaal een economisch kerkhof maken, terwijl Vlaanderen jaarlijks 12 miljard euro transfergeld kan uitsparen. Genoeg om een goed confederaal akkoord te maken met Brussel als meertalig gewest met garanties voor de Vlamingen en hun taal aldaar en een duidelijk eentalig Vlaanderen.
Tenslotte nog dit: als Kris Peeters zo voort doet met zijn eigen standpunten te laten verwateren om toch maar tot een voor de vakbonden aanvaardbaar akkoord te komen, eindigt hij straks als minister zónder Werk, zoals we al een minister zónder Financiën hebben en een minister zónder Justitie.
Als men al die klachten over de centrumrechtse regering hoort die haast dagelijks geuit worden op onze linksgezinde radio- en Tv-stations, dan kan men zich niet van de indruk ontdoen dat men er inderdaad moedeloos van zou worden. Als het allemaal klopt natuurlijk, zeker omdat de officiële reacties vanwege deze federale regering ondermaats zijn. Gelukkig is er toch nog één krant die de moed heeft gehad alles, maar dan ook alles op een rijtje te zetten en dat is De Tijd. Ze heeft er bij haar weekeindeditie zelfs nog een aparte brochure over uitgegeven. Het resultaat ervan is dat de impact van al die aangekondigde besparingsregels al bij al nog vrij beperkt is. Zo gaat, volgens De Tijd, de koopkracht van tweeverdieners er volgend jaar zelfs op vooruit. Verder is het de logica zelf dat een land dat tot over zijn oren in de schulden zit, niet elk jaar méér kan blijven uitgeven. We leven met zijn allen gemiddeld langer, waardoor het eveneens niet meer dan logisch is dat we (iets) langer gaan werken, met uitzonderingen voor bepaalde zware beroepen en voor mensen die er al x-aantal jaren op hebben zitten. Tenslotte hebben we percentsgewijs zowat het minst aantal mensen aan het werk van heel Europa (niet eens 35% van de beroepsbevolking op arbeidsleeftijd werkt in de privé) en hebben we teveel ambtenaren (het dubbele van Nederland waar 50% meer mensen wonen).
De krant geeft toe dat niet iedereen meteen zal kunnen profiteren van de nieuwe maatregelen, maar altijd goed doen voor iedereen is een onmogelijke zaak. Staan roepen dat Wallonië er niet armer op mag worden, zoals Di Rupo deed, maar tegelijkertijd zelf een deel van de hervormingen op gebied van pensioenen en werkloosheidsvergoedingen hebben opgestart, is hypocriet. Evenzeer als staan roepen op een vermogens(winst)belasting, terwijl nu blijkt dat ook hij geheime belastingsdeals heeft goedgekeurd. Net zoals Juncker in Luxemburg. Of zoals die De Leeuw tégen de notionele intrestaftrek is als hij zijn ABVV-petje op heeft maar er zelf een graantje van meepikt via een familiebedrijf. Of die Labille, die de lonen van topmensen in overheidsbedrijven wilde begrenzen, maar zelf wel 44(!) bestuursmandaten heeft. Schijnheiligaards, die dan de andere mensen opjutten tegen hervormingen die ze voor den deel zelf mee hebben in gang gezet.
De moeder aller stakingen, die er maandag aankomt is voor dit land een zeer slechte zaak. Evenals het feit van de drie spoorstakingen binnen de week. Als de vakbonden – bij gebrek aan een akkoord – na Nieuwjaar hiermee doorgaan, mag men over een groei van onze economie definitief een kruis maken. Wie investeert nog in een land waar de straat regeert en waar stakingen alleen nog dienen om een regering te doen vallen? De Wever had nog maar eens gelijk, toen hij zei dat dit een politieke staking is.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: vrijdag was er ook een nationale staking in Italië, uitgeroepen door de socialistische vakbond. Het verschil met België is dat de socialistische vakbond daar staakte tegen een regering geleid door een socialist, wiens partij bijna 40% van de stemmen heeft en als één blok vóór de gecontesteerde hervormingen heeft gestemd, waartegen de eigen vakbond nu betoogt. Al kan men ook hier zeggen dat het ACV staakt tegen zijn eigen politieke vleugel, die misschien juist daarom niet (meer?) voluit durft te gaan.
Een Europees Arrest i.v.m. het alleenrecht van arbeid voor dokwerkers binnen een haven, doorkruist de al op kookpunt staande vakbondsplannen voor de nationale staking van maandag. De uitspraak van Europa mag dan in de eerste plaats over Spanje gaan, het gaat om eenzelfde havenarbeidssysteem als dat van onze havens, waar nog steeds de zgn wet-Major geldt. Als Spanje daarvoor veroordeeld wordt, kan het niet anders of België zal hetzelfde lot ondergaan.
De wet-Major, van kracht sinds 1972, genoemd naar een ABVV voorzitter uit die tijd, bepaalt dat enkel erkende havenarbeiders zeeschepen mogen laden en lossen, terwijl er ook speciale statuten bestaan voor logistieke activiteiten binnen de havenzone. Om erkend havenarbeider te kunnen worden, moet men aangesloten zijn bij een vakbond en die beslist wie welk werk doet en waar. De zgz ‘closed shop’, waaraan Margaret Thatcher destijds in de UK een einde maakte. Daar is ze al officieel verboden sinds 1990 (de zgn ‘Employment Act), bijna 25 jaar geleden, maar hier bestaat ze nog.
Tegen de wet-Major zijn al acht klachten binnengekomen van bedrijven die in de haven werken. De bekendste is die van Fernand Huts van de Katoen Natie, die er een bedrijf heeft waar Internetbestellingen worden ingepakt en die terecht vindt dat inpakkers geen havenarbeiders zijn (met alle extra kosten van dien). Sindsdien heeft Huts al een investering van 200 miljoen euro geschrapt voor Antwerpen en verhuisd naar Gent. De wet-Major is dan ook een serieuze concurrentiehandicap voor de haven, waar men – ook terecht - wel kan vertellen de allerbeste dokwerkers van Europa te hebben, ze hebben ook het meest ouderwetse arbeidssysteem. In een wereld die sinds 1972 compleet veranderd is en nog steeds blijft veranderen, is die wet-Major een anachronisme, die niets met solidariteit te maken heeft, maar alles met eigenbelang. Iedereen weet dat, maar niemand durft er iets aan te doen. Men heeft schrik van de mannen van ‘den basseng’ en de betoging van 6 november jl heeft nog eens laten zien tot wat ze in staat kunnen zijn. Dat Europa er nu een eind aan gaat maken is voor onze politiekers dan ook een geschenk uit de hemel. Een soort deus ex macchina* zoals in de drama’s uit het oude Griekenland.
Hopelijk wordt het (weer) geen drama in Brussel.
* Dat is de algemeen gebruikte term, in het Latijn. De originele Griekse term is ‘Apo mêkhanês theos’ en gaat over een niet eerder in het verhaal voorkomende persoon, dier of godheid die onverwachts uit het niets opduikt en voor de oplossing van een uitzichtloos probleem zorgt. Letterlijk vertaald: een ‘god uit de machine’
Sinds de dood van Fabiola zijn we door onze media letterlijk overspoeld met alle mogelijke gegevens over de ex-koningin, in die mate dat het soms leek alsof er geen ander nieuws meer was. ‘Van de doden alleen maar goeds’ wordt wel eens gezegd, maar anderzijds geldt ook, dat wie ‘a’ zegt, ook ‘b’ moet zeggen. Er is nl één facet van Fabiola's leven dat helemaal niet aan bod komt, alsof het niet heeft plaatsgevonden. Zoiets komt voor in de geschiedschrijving van totalitaire regimes, maar niet in landen waar de pers verondersteld wordt vrij te zijn..
Dat facet was de relatie van Fabiola’s familie met generalisimo Franco, de dictator die over Spanje geheerst heeft vanaf het einde van de Spaanse burgeroorlog in 1936 tot aan zijn dood in 1975. Het ging hierbij misschien niet meteen over de rol van Fabiola zelf, maar dat werd het wel toen ze met Boudewijn trouwde. Franco was met zijn vrouw nl een van de gasten op haar huwelijksfeest en ook later nog zou ze van Franco dure cadeaus hebben gekregen. Zoiets moéten onze media geweten hebben. Het feit dat ze er over zwijgen als vermoord is veelbetekenend. Zoals het even veelbetekenend is dat er weinig of niets verteld wordt over de relatie van Fabiola’s schoonvader – Leopold III – met Adolf Hitler in wiens buitenverblijf hij zelfs ooit op visite was.
Met wat goede wil zou men die zaken inderdaad kunnen klasseren. Maar dan moet men dat ook doen als het om mindere goden gaat, die meestal maar terloops met bepaalde situaties betrokken waren, veel minder in elk geval dan onze royals. Zaken die in verhouding niets voorstellen. Ze staan dan in ook in schril contrast met de heisa die er ontstaat, telkens er bv e.o.a. N-VA’er zich niet duidelijk genoeg uitdrukt (‘omdat collaborateurs hun redenen hadden’), of ze bij e.o.a. debatavond een niet politiek correcte hadden uitgenodigd (Le Pen) of gevierd (Bob Maes). Vóór bv Le Pen zich liet zien op die Vlaamse debatavond, was hij in Schaarbeek al eens uitgenodigd geweest door de toenmalige beruchte burgemeester Roger Nols, waartegen men blijkbaar geen reserves had because anti-Vlaams. Evenmin als tegen Bob Maes, die Belgisch federaal senator was voor de Volksunie toen die in eenzelfde regering zat met de PS.
Het is te gek om los te lopen, maar blijkbaar vinden onze media dat iemand van koninklijke bloede op dat gebied veel meer is toegestaan dan een simpele Vlaamse verkozene, wiens partij hem, na een verkiezingsoverwinning, op het voorplan heeft gebracht. Het zou die N-VA’ers trouwens sieren, mochten zij eens krachtdadiger antwoorden op al deze insinuaties en de bal eens terugkaatsen, al dan niet met een verwijzing naar die koninklijke ‘voorbeelden’. Het moet niet altijd Degrelle zijn…
- In Aarlen is een verdachte opgepakt voor de moord op de veertienjarige Béatrice Berlaimont. Men is zo goed als zeker de juiste man te pakken te hebben na een DNA controle, die er kwam nadat dezelfde persoon een vrouw van 23 zou hebben aangerand. De man in kwestie was vroeger al twee keer met het gerecht in aanraking gekomen.
- In Antwerpen is een man aangehouden die een peuter van anderhalf jaar in een Delhaize-winkel met een schroevendraaier in haar hoofdje stak. De man kon worden opgepakt dank zij camerabeelden van de winkel en bekende. Het gaat om een geestelijk gestoorde die al eens geïnterneerd was voor agressie en onder ‘toezicht’ stond van de Commissie tot Bescherming van de Maatschappij.
- In Brussel werd Farid le Fou*, de gevaarlijk geestelijk gestoorde, meest onhandelbare gedetineerde van het land, voorlopig(?) vrijgelaten, nadat bij bleek danig verzwakt te zijn door een hongerstaking. De enige controle op hem zou door zijn advocaat moeten gebeuren…
Als men ziet hoe gemakkelijk men hier criminelen vrij laat, is het geen wonder dat dergelijke misdaden zullen blijven voorkomen. En daar houdt het niet eens bij op.
- Nog in Antwerpen werd vorige week een drugsbende van 46 man vrijgesproken wegens de zoveelste procedurefout. De criminelen liepen juichend de zaal uit. Volgens een woordvoerster van het Antwerpse Parket is dit spijtig, maar blijft missen menselijk. Doet me denken aan mijn eigen collegetijd, toen ik de gewoonte had onder mijn huiswerk te schrijven: ‘missen is menselijk’. Tot een leraar erbij schreef: ‘Maar opletten is plicht’. Ik heb dat toen niet meer gedaan, maar vrees dat die drugdealers dat wel niet zullen snappen. De uitspraak belooft ook weinig goeds voor de afloop van de rechtszaak tegen de Aquino drugsfamilie, waar het kruim van de Vlaamse advocatuur hoopt op eenzelfde afloop.
Maar voor de rest gaat het allemaal goed in dit landje, op een staking links of rechts na toch…
* Farid le Fou werd al meer dan 150 keer overgeplaatst van de ene gevangenis naar de andere. Compleet asociaal, kreeg hij het vorig jaar voor elkaar om 11.000 euro los te krijgen omdat hij zgz onmenselijk behandeld zou zijn geweest. Dat terwijl hijzelf nooit iets anders heeft gedaan dan zijn medemensen doodangsten aangejaagd, bedreigd en beschoten. Dat stuk crapuul dreigt straks weer vrij rond te lopen, alhoewel hij normaal nog tot 2026 zou moeten zitten…
Na het uitlekken van Luxleaks, i.v.m. rulingakkoorden tussen de Luxemburgse fiscus en Belgische klanten – zowel privé als bedrijven – sprak men daar elders schande over. Onze nieuwe minister van Financiën Johan Van Overveldt heeft ondertussen ervoor kunnen zorgen dat de dwergstaat volgende maand België (gedeeltelijke) inzage zal geven in die geheime deals, die uiteindelijk nog veel groter blijken te zijn dan eerst gedacht en er zelfs grote internationale advieskantoren bij betrokken zouden zijn. Ondertussen is echter bekend geraakt dat men er in dit land ook dezelfde principes op na houdt en grote, buitenlandse bedrijven naar hier lokt aan ongeveer voorwaarden die voor de Luxemburgse niet moeten onderdoen. Het enig verschil zit hem in de benaming. Hier heet het ‘excess profit ruling’ maar het resultaat is hetzelfde. Die laatste ruling is nog een erfenis van de paarse regering Verhofstadt en bestaat al even lang als die in Luxemburg: tien jaar (samen met de notionele intrestaftrek). Het is dan ook hypocriet dat vakbonden en PS schande spreken over de Luxemburgse deal, terwijl eenzelfde overeenkomst hier werd gemaakt met medewerking van de rode pasionaria Onkelinx, toen minister van Justitie. De PS was wel degelijk op de hoogte van deze malversaties.
De socialisten die nu, al dan niet via hun bevriende vakbonden, aandringen op een winstvermogensbelasting, hebben 25 jaar mee in de federale regering gezeten en er toen nooit over gerept. Didier Reynders, die bij de Belgische deal van 10 jaar geleden minister van Financiën was, heeft dat nog eens duidelijk gesteld in een interview dat hij recentelijk gegeven heeft. ‘Mijn partij’, zei Reynders, heeft toen alle voorstellen in die zin afgeblokt. Waarom zouden we nu met die socialistische voorstellen wél akkoord gaan?’.
Ondertussen dreigen de vakbonden, ABVV op kop, ermee na Nieuwjaar opnieuw te gaan staken en er desnoods mee door te gaan tot ze minstens over die winstvermogensbelasting voldoening krijgen. Als ze dat echt zouden gaan doen, dan is het misschien wel met België afgelopen, want dan werkt dit land niet meer, kan het zijn schulden niet meer aan, evenmin als zijn verplichtingen t.o.v. Europa en zit er niets anders op dan ermee op te houden. De vakbonden en linkse partijen gaan dan realiseren wat de N-VA tot nu toe niet vermocht: dit land splitsen. De Economist gaat straks nog gelijk krijgen toen het blad in zijn vooruitzicht voor 2015 België een land noemde ‘op de rand van de desintegratie’.
Tenslotte nog even vermelden dat de vakbonden organisaties zijn zonder rechtspersoonlijkheid, die niet verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor de schade die hun leden aanrichten. Het wordt hoog tijd dat daar iets aan verandert, zodat ze niet langer denken boven de wet te mogen staan en het land te kunnen destabiliseren met straatgeweld. Dit laatste gebeurt omdat ze beseffen dat ze het via het stemhokje zeker in Vlaanderen nooit zullen halen. Ze zouden beter eens staken en betogen tegen de transfers naar Wallonië. Die kosten een modaal Vlaams gezin niet een eenmalige indexsprong, waartegen ze nu tempeesten, maar jaarlijks 9 indexsprongen! Het verhaal van de splinter en de balk.
In mijn blog van 28 november (‘Het grote afschakelspel’) schreef ik al dat er geruchten waren dat de sabotage van Doel 4 wel eens een terreurdaad zou kunnen geweest zijn. Dat werd in de journaals van zondag bevestigd door niemand minder dan André Vandoren, hoofd van OCAD, het Orgaan voor Coördinatie en Analyse Dreiging. M.a.w. door de Staatsveiligheid. De dader hebben ze nog niet, maar is zo goed als zeker dat de geradicaliseerde moslim, die in de centrale was geweest als onderhoudstechnicus, er iets mee te maken had. De man zelf kan het niet gedaan hebben, want op het moment van de feiten vocht hij reeds in Syrië, maar hij kan het hebben uitgelegd aan diegene die het tenslotte wel voor mekaar kreeg.
Dat is eens iets anders dan het lulverhaal dat Vande Lala vorige week in Het Laatste Nieuws liet verschijnen en waarin hij insinueerde dat de sabotage het werk was van de ‘nucleaire lobby’. Als dit land straks zonder stroom zou vallen, dan zal dit niet de schuld zijn van de nucleaire lobby of wat men daaronder ook wil verstaan, maar van de nalatigheid van de vorige Belgische regeringen in het algemeen en Vande Lala in het bijzonder wegens zijn privéoorlogje met Suez en Belgacom. Wie zou er trouwens nog een nieuwe kerncentrale willen bouwen in een land waarin men er zelfs niet meer in slaagt een project als de Oosterweelverbinding te realiseren?
---
Er was vorige week nog opmerkelijk nieuws uit de energiesector. E.ON, een van de vier grote energiebedrijven van Duitsland*, maakte toen bekend zijn energieactiviteiten te willen afstoten en zich voortaan te zullen toeleggen op wind- en zonne-energie en het beheer van stroomnetten. Sinds de Duitse Energiewende na Fukushima hebben de Duitse energiebedrijven alleen maar geld verloren door het moeten stilleggen van kerncentrales en hebben ze daarvoor zelfs de staat een proces aangedaan dat over miljarden euro’s gaat. We kunnen dus geredelijk aannemen dat we vroeg of laat in heel Europa zullen overgaan van fossiele brandstoffen naar hernieuwbare opwekking, al zal dat niet zo vlot verlopen als door de groene jongens en meisjes wordt voorgesteld en blijft het een gok van één type energiebron af te hangen. Duitsers doen alles serieus (tot zelfs oorlogsvoeren toe** en blijven ondertussen toch hun steen- en bruinkoolcentrales openhouden en zelfs subsidiëren, waardoor ze niet verplicht worden om de haverklap stroom in te voeren zoals dat in dit land het geval is. Verder blijven er de problemen van de opslag van die duurzame energie en zullen ondertussen mistige winterdagen, zonder wind of zon, voor black-outs kunnen blijven zorgen. In Duitsland rekent men erop dat men tegen 2020 ongeveer 40% alternatieve stroom zal hebben. Het zal dus nog wel even duren vóór er ook daar een ideale oplossing zal zijn. Ik durf er niet aan denken wanneer dat hier bij ons het geval zal zijn.
* De andere drie zijn RWE, EnBW en het Zweedse Vattenfal (Waterval).
** Als Jan Jambon zoiets nog maar zou insinueren, stond de hele Kamer weer in rep en roer!
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van gisteren, komt de week van rouw de regering Michel goed uit. Misschien kan ze zo eens op adem komen en zorgen dat de rangen gesloten blijven. Het feit dat Michel zelf vrijdag al zijn activiteiten had afgezegd ‘wegens hoogdringende persoonlijke redenen’, is trouwens een teken aan de wand. De man holt al een paar weken van jut naar her en heeft thuis een vrouw die in verwachting is. Hoe men hem ook beoordeelt, de kerk moet wel in ’t midden blijven staan, zelfs bij liberalen.**
Ik verval in herhaling als ik zeg dat ze beter Cervantes zouden citeren, die Don Quichot liet zeggen: ‘Laat de honden maar blaffen, Sancho. Het is een teken dat we vooruitgaan’. Het overgrote deel van de kritiek die links momenteel spuit tegen centrumrechts, is viswijvenpraat en meestal naast de kwestie. Deze regering moet gewoon haar hervormingsplan onverkort doorvoeren, ongeacht alle acties die er tegen haar nog zullen zijn. Een parlementaire meerderheid moet niet toegeven aan politieke stakingen en straatgeweld. Vergeten we niet dat ze - volgens gouverneur Coene van de Nationale Bank - ook nog riskeert zo’n kleine 5 miljard euro extra te moeten besparen in 2015 en 2016 én tussendoor de zesde staatshervorming verder moet uitwerken. Er is gewoon geen alternatief, want na de recente scheldpartijen, vakbondsacties en parlementaire boycots, zal er ook geen nieuwe tripartite meer komen. Verder moet CD&V kleur bekennen, want zoals die partij nu bezig is, heeft centrumrechts geen oppositie meer nodig. Tenzij…
Tenzij – en dit is voor de diehards van zowel links als rechts – men beslist uit de E.U. te stappen, de euro de wacht aan te zeggen en dan opnieuw te starten met een serieus gedevalueerde nieuwe munt. Dan hoeven we ons niets te ontzeggen en kunnen we alles laten zoals het was. We zullen dan voortaan wel thuis moeten blijven, want het buitenland, Griekenland in begrepen, zal dan niet meer betaalbaar zijn. Vlaanderen onafhankelijk verklaren is ook een alternatief, maar daarvoor is er momenteel geen meerderheid en als die er morgen wél zou staan, moet ook onze regio afrekenen met Europa.
* ‘Nie pleuje’ is Gents voor ‘niet toegeven!’. Doet een beetje denken aan het Spaanse ‘No pasarán’ van Dolores Ibárruri Gomez, de republikeinse pasionaria uit de Spaanse burgeroorlog.
** Dat van die liberalen en de kerk doet me denken aan een vraag die Mgr Van Looy, bisschop van Gent, kreeg bij de uitvaart van André Denijs (oud Oost-Vlaams gouverneur) in de Sint Baafskerk, ‘of zo’n dienst wel paste bij een liberaal?’. Waarop Van Looy – afkomstig, nota bene, uit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee – antwoordde, dat André een ‘zoekende’ was. Er is dus nog hoop, dacht ik zo.
Gisteren, 6 december, kregen we de eerste zonneschijn van de maand te zien. Dat was het goede nieuws, de rest was minder. Op de vooravond ervan stierf Dona Fabiola de Mora y Aragon, een van de drie koninginnen die dit land rijk is en als gevolg daarvan stonden alle journaals er bol van. Dat zou trouwens nog wel enkele dagen kunnen aanhouden, daar er een hele week van rouw is aangekondigd. De overledene kan van woensdagmiddag tot donderdagavond geschouwd worden en wordt vrijdag begraven. Of het weer ‘allen daarheen’ wordt, is nog af te wachten’. Enig pluspunt is dat de politieke impasse daardoor tot eind volgende week hopelijk wel even van het voorplan zal verdwijnen en dat zelfs de stakingsdagen, op 8 en 11 dezer, minder aandacht zullen krijgen, waar de regering Michel wel mee tevreden mag zijn. Waar een week van rouw al niet goed voor kan zijn.
Op dezelfde dag werd Luc De Vos, de singer-songwriter* uit Gent begraven onder de belangstelling van ettelijke duizenden. Ik moet rechtuit bekennen dat ik de man al wel eens op Tv gezien had, maar dat hij zo populair was, was mij geheel ontgaan, waarschijnlijk wegens het generatieverschil en het ander soort muziek waarin ik geïnteresseerd ben. Hoe dan ook was ik verrast door het feit dat hij niet alleen een begeesterende zanger én tekstschrijver was, maar daarbij ook een nog echt gelovig mens, die niet alleen geen moeite had om daarvoor uit te komen, maar het zelfs op papier te zetten in zijn columns. Ook dat is iets wat men vandaag de dag in onze contreien niet meer zoveel tegenkomt, zeker niet in dat milieu. Een speciaal mens dus die wel even speciaal uit het leven stapte. Om inderdaad even bij stil te staan.
Het is trouwens opmerkelijk hoeveel bekende mensen er de laatste jaren in de regio Gent gestorven zijn en een publieke uitvaart hebben gekregen: André Denijs, Wilfried Martens, Gerard Mortier, Jan Hoet en nu dus Luc De Vos. Veel vrienden en bewonderaars blijven er verweesd achter.
Tenslotte was er in Aarlen ook de begrafenis van Béatrice Berlaimont, het veertienjarig meisje dat recentelijk verdween en vermoord werd terug gevonden. Ook daar een menigte van meer dan duizend personen die met veel vraagtekens en emoties achter bleven. Hoe dergelijke zaken kunnen blijven gebeuren, zal voor de meeste onder ons wel een mysterie blijven. De wereld lijkt er helemaal niet beter op te worden.
* In het Nederlands zou dat ‘zanger-lied(jes)schrijver’ zijn, maar dat klinkt niet zo goed. In het Italiaans wel, daar heet dat ‘cantautore’, een samentrekking van ‘cantante’ (zanger) en ‘autore’ (auteur). Vind ik een mooi woord. Een bekende uit mijn jonge tijd was Adriano Celentano, die er, net zoals Luc De Vos, ook regelmatig in slaagde de gevoelige snaar te raken bij zijn publiek (o.a. met ‘Azurro’ en ‘Il ragazzo della via Gluck’). En die ook gelovig was.
Het is een oud zeer, dat er in dit land altijd maar wetten en in stellingen bijkomen, maar er zo goed als geen worden afgebouwd. Als dat laatste dan toch eens gebeurd, zoals onder Di Rupo gedaan is met de Senaat en de Provincieraden, dan worden die nóg niet afgeschaft, maar alleen gereduceerd, kwestie van de nodige postjes over te houden voor o.m. de politiekers die het bij verkiezingen niet meer konden waarmaken.
Zo kunnen de senatoren sinds dit jaar niet meer rechtstreeks verkozen worden en zijn er in totaal maar 60 meer overgebleven. Die komen zo’n acht keer per jaar bijeen en hebben nog drie commissies waarin zij zich over e.e.a. kunnen uitspreken. Het is eerder een soort reflectiekamer geworden, maar dan een heel dure. Voor zover ik me herinner bedragen de werkingskosten nog steeds zo’n twee miljoen euro per jaar en die blijken vooral te dienen voor de lonen van het personeel. Want men mag dan al het aantal senatoren gedecimeerd hebben, er ‘werken’ daar nog altijd 271 personeelsleden, bijna vijf maal meer dan er senatoren zijn. Sommigen hebben als taak niets anders dan voor de reflecterende dames en heren koffie uit te schenken. Van een koffieautomaat zullen ze al wel gehoord hebben, maar die moderne concurrentie wordt er angstvallig buitengehouden. Verder schijnt men daar te werken met eigen papier, speciaal ontworpen voor de Senaat. Niet alleen een anachronisme, maar ook het tegenovergestelde van wat men in deze tijden van besparingen mag verwachten.
Hoe het met de logistiek van de ook al gereduceerde Provincieraden gesteld is, weet ik (nog) niet, maar ik heb zo het idee dat het er al niet veel beter zal zijn. Specifiek voor Antwerpen komt daar nog bij, dat men daar het oude provinciehuis heeft afgebroken en er bezig is een nieuw te bouwen dat echter voorzien was voor het aantal raadsleden van vóٕór de afslanking. Dat betekent dat het nieuwe provinciehuis veel te groot en te duur zal zijn, zodat men niet eens weet wat men zal aanvangen met de overtollige ruimte.
Ware het niet veel logischer geweest zowel Senaat als Provincieraden gewoon helemaal af te schaffen of moeten die alleen blijven bestaan om voor werkgelegenheid te zorgen? Zowel in Antwerpen als rond Brussel (denk maar aan Zaventem, waar bedrijven werknemers gaan zoeken tot in Limburg) zijn er vacatures zat, al zullen die misschien wel iets meer vereisen dan koffie kunnen inschenken en papier ronddelen…
Jam Jambon blijft voor links de gebeten hond. Nu wordt hem verweten dat hij ooit bestuurslid is geweest van de Vlaamsnationale Debatclub, een club die – zoals de naam het zegt – op geregelde tijdstippen debatten hield over allerlei actuele, meestal politieke onderwerpen. Tot dat doel werden er allerlei figuren uitgenodigd die men dan het vuur aan de schenen legde en waarmee men dus ging debatteren. Een van die figuren was, in 1996 nota bene, Jean-Marie Le Pen van het Franse Front National (FN) en daar is men nu dus achter gekomen. Erg, he? Toch was dit nieuws genoeg om nog maar eens een debat in de Kamer volledig de mist in te laten gaan. De linkse oppositie, helleveeg Onkelinx weer op kop natuurlijk, wou dat premier Michel daarover geïnterpelleerd kon worden, wat deze laatste – volgens mij terecht – weigerde. Daarop verlieten PS, SP.a, Ecolo en Groen het parlementaire halfrond.
Kijk, afgezien van het feit dat de hele affaire niets te maken heeft met het huidige politieke werk, kan ik nog aannemen dat men in Wallonië en Brussel niet goed weet wat die debatclub voorstelde. Van de Vlaamse socialisten en groenen mag men dat echter wél verwachten, enkele van hun allochtonen misschien uitgezonderd. Dat zij zich verlagen tot dergelijke spelletjes laat alleen maar zien hoe beperkt zij zijn. Voor de Vlaamse socialisten komt er nog bij dat dit een van de redenen is, waarom de partij steeds achteruit blijft gaan en feitelijk nog weinig voorstelt. Volgens een pas in Knack gepubliceerde studie vanwege TNS-media had de SP.a bij de laatste verkiezingen geen bekwaam personeel, geen programma, geen communicatie en voerde ze een campagne die niets voorstelde. Verder een voorzitter die onpopulair en erg cynisch is en slechts voor 3% van de linkse kiezers een reden was om voor de partij te stemmen. En dan zoek ik nog vruchteloos in die studie naar het feit dat de SP.a anti-Vlaams is en blijft. Toch hebben de rode verkozenen het lef om de PS achterna te blijven lopen, ook in zaken die niets te maken hebben met de huidige politiek en waarvan ze zelf zouden moeten weten dat het een scheeftrekking van de feiten is.
De linkse hetze tegen de N-VA in het algemeen en Jambon in het bijzonder begint zo stilaan te lijken op de papenvreterij tegen de Kerk, voor feiten uit de jaren stilletjes. Er dan rekening mee houdend dat in het laatste geval er wel degelijk ernstige fouten werden gemaakt, terwijl het in het geval Jambon gaat om zaken die uit hun context worden gehaald en die hoegenaamd geen reden zijn om het normale werk in de Kamer te boycotten.
Ik vraag me af of de man/vrouw in de straat nog iets snapt van al dat Wetstraatees over taksshift en takslift (soms ook met ‘x’ geschreven) en de verschillen tussen vermogensbelasting en vermogenswinstbelasting. Al de discussies daarover, waaraan maar geen einde schijnt te komen, zijn het gevolg van het ongemak van CD&V binnen de centrumrechtse federale regering. Al tijdens de regeringsonderhandelingen had de partij het al eens over het toepassen van een vermogensbelasting, iets waarover ze in de campagne naar 25 mei met geen woord had gerept. Dat plan werd tijdens de regeringsonderhandelingen verlaten omdat ze anders riskeerde met lege handen te staan als het over de Arco-spaarders/coöperanten zou gaan. Eens er, vooral via het ACV van Leemans, steeds meer tegenstand kwam tegen de nieuwe regering, werd het argument opnieuw van stal gehaald. Ongeveer hetzelfde gebeurde met het verhaal van de taksshift, een verlaging van de personenbelasting en van de lasten voor de bedrijven, die nu een takslift zou moeten worden, ttz meer belastingen. Dat laatste zou nodig zijn om een nieuwe regeling te kunnen treffen voor het feit dat we bedrijfswagens subsidiëren die mee voor de files zorgen, een belastingontwijking (niet ontduiking) waarover onder Di Rupo al gediscuteerd werd, maar die feitelijk het gevolg is van de te hoge belastingen op arbeid, waar de partij vroeger zelf had aan meegewerkt.
De man die e.e.a. over deze twistpunten aan elkaar moet praten is Kris Peeters, ex-Vlaams minister-president die in Vlaanderen nog altijd over wat krediet beschikt. Diezelfde Peeters, die uit het middenveld kwam (Unizo), is ondertussen zelf ook niet meer de rots in de branding die hij vroeger scheen en dit door allerlei uitspraken van hemzelf. Een bloemlezing:
- ‘Als ik niet opnieuw minister-president kan worden, stap ik uit de politiek’.
- ‘Wat ik zeker niet ga doen is vakminister worden in een federale regering die door een ander wordt geleid’.
Ondertussen is hij geen Vlaams minister-president meer, is hij niét uit de politiek gestapt, maar wel de vakminister geworden die hij niet wilde zijn. Dat laatste was misschien niet nodig geweest, mocht hij de ambitie voor het federale premierschap niet hebben (moeten?) laten vallen om Marianne Thijssen een Europees tweederangs commissariaat te gunnen. Daardoor werd heel de regeringsvorming door elkaar gehaald en ‘genieten’ we nog altijd van de naschokken ervan, waarbij CD&V a.h.w. oppositie voert binnen de eigen regering. ‘Ja, maar’, ‘Enerzijds, anderzijds’, het is weer allemaal terug. Dat is niet alleen de schuld van Peeters natuurlijk. Denk maar aan die azijnpisser van een Eric Van Rompuy, die men voorzitter van de commissie Financiën heeft gemaakt en waaraan men niet veel plezier zal beleven. En dat alles terwijl de partij wel degelijk het regeerakkoord mee heeft ondertekend. Het lijkt wel alsof ze alleen nog in deze regering wil blijven voor het Arco dossier...
De federale overheidsdienst Economie heeft nog eens een lijst van alle Belgische gemeenten gepubliceerd met hun gemiddeld inkomen. Dat wordt berekend op basis van de aangiften in de personenbelasting. Bij de 10 rijkste gemeenten van dit land is er één bij op Waals grondgebied en wel Lasne in Waals-Brabant, de gemeente waar linkse Laurette Onkelinx haar stulpje deelt met de duurste advocaat van België. Bij de 10 armste gemeenten zijn er 7 uit het Brusselse en drie uit Wallonië, geen enkele Vlaamse. Straffer nog: bij de 7 armste zijn er zes uit het Brusselse gewest. Je weet wel: de hoofdstedelijke regio met de hoofdstad van Europa, die gespecialiseerd is in het organiseren van gratis feestelijkheden. Ook gespecialiseerd in het onder controle houden van betogingen, zoals we op 6 november hebben kunnen zien. Grote heibel was er deze week nog omdat men uit veiligheidsoverwegingen het vuurwerk tijdens de jaarwisseling wou afschaffen. En zopas was er ook nog een hele heisa omdat de stad er een viertal ondergrondse parkeergarages wil maken, waarbij het Vossenplein tijdelijk een bouwwerf zou worden. De hoofdactiviteit op dat plein: een voddenmarkt! Het aantal werklozen in Brussel ligt op 20%. Ter vergelijking: in Wallonië is dat 16% en in Vlaanderen 5%.
---
Op energievlak is België dan weer de zwakste schakel gebleken in het Europese stroomnet. Het land kan niet meer zonder buitenlandse stroom. Dat resultaat komt uit de jaarlijkse ‘Winter Outlook’ rapport van de ENTSOE, de koepel van de Europese stroomnetbeheerders. Zelfs als de volledige strategische reserve van netbeheerder Elia wordt ingezet, zal dit land tot 3.600 megawatt moeten invoeren als het echt zou gaan winteren en er niet genoeg wind en/of zon zou zijn. Volgens de officiële mededelingen ter zake zouden we dan kunnen invoeren uit Frankrijk en Nederland. Dat eerste land zou problematisch kunnen worden als het ook daar bitter koud zou zijn, het tweede zal dat wél kunnen omdat de Nederlanders, in tegenstelling tot onze ‘beleidsmensen’, zo slim zijn geweest hun steenkoolcentrales (nog) niet af te schrijven. En over de prijs zullen we dan ook maar zwijgen, zeker?
Maar voor de rest loopt hier alles prima, of niet soms?
