Zoals ik in mijn blog van 25 dezer al meldde, heeft de Vlaamse deelregering voor 2017 een begroting in evenwicht bereikt. Geert Burger kwam het verhaal maandag toelichten. De kosten voor het Oosterweelproject komen er niet in voor en evenmin die voor het bouwen van ziekenhuizen. Met die projecten hoopt Vlaanderen te ontsnappen aan de kritiek van Europa, daar het gaat om zaken waarvoor in 2017 zelf nog geen geld betaald hoeft te worden, wat – volgens Geert - boekhoudkundig in orde zou moeten zijn.
In onze media doet men er bijna lyrisch over dat Vlaanderen geslaagd is in het opzet, dat terwijl er al enkele jaren aan getwijfeld werd, omdat de overheveling wat heel wat bevoegdheden van het federale naar het regionale niveau uit de zesde staatshervorming niet gepaard ging met een sluitende financiering. Wat diezelfde media dan nog verzwijgen is, dat daar bovenop Vlaanderen elk jaar nog 6 miljard euro weggeeft aan Wallonië en dan hebben we het nog maar alleen over de officiële cijfers. In werkelijkheid is het ongeveer het dubbele, omdat Vlaanderen ook zo’n 90% van de Belgische staatsschuld betaalt. De overblijvende 10% gebeurt door het Brussels stadsgewest. Wallonië draagt 0,0% bij en heeft zo steeds een excuus om zo goed als nergens iets bij te dragen. Oproepen van sommige economen, zoals de recente van Gert Peersman (UGent), dat de regio’s wel wat meer zouden mogen bijdragen om het Belgische deficit te dempen, zijn dan ook alleen maar de ontkenning van de scheve financiële situatie in dit land, waar de belgicisten het niet meer dan normaal vinden dat alleen Vlaanderen de Belgische rekening betaalt.
Trouwens, met die Vlaamse begroting in evenwicht houdt het nog niet op. Vlaanderen maakt daar bovenop nóg eens bijna 600 miljoen euro vrij voor welzijn, infrastructuur en onderzoek & ontwikkeling. Volgens Bourgeois zal dat werken als een turbo, die pas begint te draaien als men op snelheid komt. Wallonië, dat 650 miljoen moest zien te vinden, heeft het (weer eens) niet gered. De regio blijft een tekort houden van 300 miljoen, waarbij men zich kan afvragen of dit niet met opzet gebeurt om straks te hopen dat officieel het federale België, maar in werkelijkheid Vlaanderen ervoor zal moeten opdraaien. Dat zoiets kan blijven gebeuren zonder dat daarover veel kabaal wordt gemaakt, zegt iets over het defaitisme van onze Vlaamse politiekers en de perverse medewerking van onze eigen media.
Ik kom nog maar eens terug op onze fameuze index, een van mijn stokpaardjes. Ik blijf het nl abnormaal vinden dat wij het enige land zijn die die nog hebben. Gaat het in die andere landen dan zoveel slechter? Duitsland bv, momenteel hét gidsland in Europa en de motor van de E.U., heeft nooit een index gekend. De Duitsers hebben het daarom zeker niet slechter dan wij, integendeel. Zelfs een land als Italië, dat qua staatsschuld wat te vergelijken is met België, heeft zijn index al dertig jaar geleden afgeschaft. Hoe komt het dat dat hier niet kan?
Het Belgisch protectionisme is ontstaan na WO I, toen het land leeggeplunderd was en men dacht met hoge invoerheffingen het er weer bovenop te krijgen. Tegelijkertijd ontstonden de vakbonden, die toen meer dan nodig waren maar ondertussen zelf tot anachronismen geworden zijn omdat ze dat model van toen ook nu nog steeds toe willen passen. In vergelijking met buurlanden zoals Duitsland en Nederland, waar het stukken beter gaat dan hier, kiezen onze vakbonden nog steeds voor het confrontatie i.pl.v. het overleg. Zeker het ABVV is in dat bedje ziek. Daardoor krijgt men steeds minder conflicten opgelost en moet men zijn toevlucht nemen tot knip en plakwerk, zoals bv die gezondheidsindex, een indexsprong en nog van dat moois, die de structurele problemen van dit land nooit zullen oplossen. In België wordt er pas iets veranderd als het echt anders niet meer kan en het meestal te laat is (denk maar aan het nachtwerk en de e-commerce). Voor het zover is, is er telkens veel tijd en geld verspild en botst dit land zo stilaan op zijn limieten. Als een minister van Pensioenen, zoals de voorbij week nog bekend raakte, moet toegeven dat het wettelijk pensioen hier niet meer volstaat, terwijl dat pensioen al een van de laagste in Europa is en de staatsschuld een van de hoogste, dan moet ik daar zeker geen tekeningetje bij maken.
De Vlaamse regering zou een akkoord hebben over een budget in evenwicht voor volgend jaar. Wat het precies inhoudt, zullen we pas maandag te weten komen, maar er zouden geen nieuwe belastingen bij komen en ook de dienstencheques zouden niet duurder worden. Ook zouden de kosten van de Oosterweelverbinding in Antwerpen (voorlopig?) buiten de begroting worden gehouden. Dat laatste kan ik inkomen, daar ik erbij blijf dat ik de realisatie ervan niet meer zal meemaken. Zelfs Antwerps havenschepen Van Peel heeft vorige week toegegeven dat het schrappen van De Lange Wapper een blunder was en – zonder dat schrappen - we nu al een Oosterweelverbinding hadden kunnen hebben…
De begroting van de federale regering voor 2017 is andere koek. Het tekort is tenslotte negen maal groter dan de Vlaamse, omdat de inkomsten en de uitgaven tegenvallen en er in dit land – als enige in Europa - nog altijd een index bestaat die zorgt dat alles duurder blijft worden door de vicieuze cirkel dat een verhoging ervan automatische de lonen en uitkeringen duurder maakt, daardoor ook de diensten en de productie, en de winsten kleiner worden, vooral voor wie van de export leeft. Ondertussen blijven de kosten voor de vergrijzing elk jaar oplopen en mag men de hemel dankbaar zijn dat de rente zo goed als nul is. De dag dat die laatste weer gaat stijgen, wordt de staatsschuld van dit land nóg beduidend groter. Het wordt een beetje afgezaagd, maar in buurland Nederland bedraagt die schuld 60% (t.o.v. meer dan 100 hier) en is er bijna een begrotingsevenwicht.
Kortom, hoe het ook afloopt met de begrotingsbesprekingen van de regering Michel, het einde van de tunnel is nog helemaal niet in zicht en niemand heeft blijkbaar een andere remedie voor het in stand houden van een op schulden gebouwde welvaart dan die schulden af te wentelen op het nageslacht...
Nu blijken er ook al groene stroomcertificaten te zijn gegeven voor het verbranden van huisvuil in de klassieke, verouderde verbrandingsovens. De jongste jaren zou daarvoor al 250 miljoen euro te zijn betaald. Kersvers Vlaams minister van Energie Bart Tommelein, die dat cadeau geërfd heeft, waarschijnlijk nog eentje van rode Freya, heeft al gezegd de lopende contracten niet te zullen vernieuwen, maar dat kan pas in 2019. Daar houdt het trouwens niet mee op. In het Brussels gewest heeft men zopas nog 10 miljoen per jaar - en dit voor de duur van 10 jaar - beloofd aan een verbrandingsoven van 30 jaar oud. In totaal dus ook voor 100 miljoen euro. Om een juister beeld te hebben van dergelijke verkwistingen, doet men er best aan die bedragen even om te zetten in oude Befkes, respectievelijk 10.000.000.000 en 4.000.000.000 ! Met die euro lijkt immers alles gratis. Om heel dat groene stroomverhaal samen te vatten: ik schrijf in deze rubriek al járen dat we ons aan die groene stroom blauw zouden betalen. Het is nu zover.
Alle gekheid op een stokje: waar zijn ze hier mee bezig? Aan de ene kant hoor je dat zowel de federale als de gewestelijke regeringen met schulden zitten die steeds groter worden: de federale meer dan 4 miljard, de Vlaamse meer dan een half miljard en de Waalse meer dan 600 miljoen euro. Aan de andere kant wordt er met geld gesmeten dat het niet meer om aan te zien is. Men lijkt in een spiraal van schulden, minder inkomsten en steeds meer nieuwe kosten geraakt te zijn waaraan geen ontkomen meer aan is. Op Gezondheid en Justitie zegt men dan niets meer te kunnen besparen, bij Defensie en politie vraagt men méér geld. Arme Van Overtveldt die verondersteld wordt daar allemaal een mouw aan te passen. Hij gaat er nog spijt van krijgen bij Trends te zijn opgestapt, toen hij de commentaar mocht geven die hij nu moet ondergaan…
Met al die herrie bij de N-VA zou men nog vergeten dat er dezer dagen ook andere dingen gebeuren. Zoals bv de betoging van de antiglobalisten tegen de handelsverdragen die de E.U. wil sluiten met de States en met Canada. Die betoging ging door op dinsdag, een normale werkdag, waarop dan toch nog zo’n 9.000 mensen (getal van de politie) blijkbaar niets anders te doen hadden. Als men echter weet dat het in hoofdzaak ging om non-profit bedrijven, ngo’s, ziekenkassen en de onvermijdelijke vakbonden, wordt het verhaal al iets geloofwaardiger. Oh, ja: ook de landbouwers deden deze keer mee en die weten wél wat werken is. Zij waren de uitzondering die de regel bevestigt.
Die Atlantische handelsverdragen slepen al jaren aan en hebben tot doel een hele reeks zaken, die tegenwoordig de handel tussen Europa en Noord-Amerika belemmeren, weg te werken. Dat zou grote besparingen geven en voor tienduizenden nieuwe jobs kunnen leiden, zowel hier als over there. De reden waarom de antiglobalisten ertegen zijn is omdat men het, zeker in de States, enerzijds niet zo nauw neemt met bepaalde regels (vooral m.b.t. de voeding en sociale zekerheid) en anderzijds te streng is (bv in de automobielwereld). In verdragen met dergelijke dimensies is het onmogelijk voor iedereen goed te doen. Als men ziet dat bepaalde akkoorden in ons eigen kleine landje niet opgelost geraken tussen de drie en een halve regio of in de EU met zijn 27 leden, is het normaal dat de problemen alleen maar groter worden als de projecten dat ook worden. En we hebben daarvoor een mooi voorbeeld uit het huidige België.
Het akkoord met Canada is nl zo goed als rond. Er is 7 (zeven!) jaar aan gewerkt en 26 van de 27 landen hebben het al goedgekeurd. Het enige land dat dat tot nu toe niet heeft gedaan is Belgenland, omdat de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’*, die wettelijk niet eens bestaat, het voorlopig niet wil ondertekenen, ook niet nadat Canada al een reeks toegevingen heeft gedaan die de States nooit zullen aanvaarden. En dat uitgerekend een regio, waar zopas een Amerikaans bedrijf haar fabriek heeft gesloten, de zaken nog wat gecompliceerder gaat maken, met collatoral damage voor Vlaanderen, dat wél akkoord is.
Ga met zo’n volk naar de oorlog!
* Het gaat hem hier in werkelijkheid om het Brusselse en het Waalse Gewest, plus de ‘regering’ van de Franse Gemeenschap, dat laatste iets waaraan wij in Vlaanderen geen behoefte hebben, maar waar de francofonen x-aantal extra politieke postjes mee creëren.
De vaudeville rond Objectief V is dan geëindigd op een anti-climax. Persoonlijk had ik gedacht dat het duo Vuye-Wouters het met De Wever op een akkoordje zou gooien, wat dus niét gebeurd is. Van de ene kant blijven die twee wel consequent in hun Vlaamse overtuiging, van de andere kant is het een groot vraagteken wat er nu moet en/of zal gebeuren. Er zijn in elk geval enkele lessen te trekken.
Vooreerst is er de vraag of er wel nood was aan dat Objectief V. Terugkijkend heb ik de indruk dat het meer een bezigheidstherapie geworden was. Die mensen staken er wel met veel overtuiging hun energie in maar raakten gedemotiveerd omdat ze niet wisten waar ze hun ei kwijt konden. Al bij al zou het nog drie jaar duren vóór het resultaat van hun werk enig gevolg zou kunnen krijgen. Het doet zo’n beetje denken aan onze nutteloze Senaat die zou moeten toezien op een herziening van de Grondwet, nog iets dat pas kan tegen het einde van deze legislatuur en dan enkel als er een verklaring tot herziening door het parlement wordt goedgekeurd.
Verder moet ik herhalen, dat er in Vlaanderen geen draagvlak zal zijn voor confederalisme of iets in dien aard zolang de Vlaamsnationalisten geen meerderheid behalen in hun eigen regionaal parlement.
Tenslotte is het afwachten wat Vuye en Wouters gaan doen tegen de nieuwe federale verkiezingen in 2019. Hoe oprecht Vlaams deze mensen ook zijn, voorlopig zie ik geen menigte potentiële kiezers achter hen staan en denk ik evenmin dat zij een nieuw soort LDD kunnen starten. Van hun kant hebben De Wever en Co weinig om fier over te zijn. Al bij al had de hele heisa waarschijnlijk niet plaats gevonden, had de grote leider zijn mond niet voorbijgepraat in een Franstalig kranteninterview. Zoals ik ook al eens schreef, heeft men geluk dat de verkiezingen nog zo ver af zijn en dat er tegen die tijd nog heel wat kan gebeuren, hopelijk in positieve zin. Persoonlijk hoop ik dat nieuwe ontwikkelingen in Catalonië en Schotland (dat laatste i.v.m. de mogelijke gevolgen van de Brexit) ook in Vlaanderen voor een nieuw elan kunnen zorgen.
De vaudeville binnen de N-VA wordt echt een thriller, zoals ik al voorspeld had in mijn blog van gisteren. Na een bijeenkomst van Vuye en Wouters met De Wever, die enkele uren uitliep, is er nog steeds geen akkoord over het communautaire twistpunt. Het gaat hier ook niet om twee opstandige partijleden die men zo maar aan de deur kan zetten. Achter het tweetal staat een niet politiek gebonden Vlaamsnationale achterban, met op kop de Vlaamse Volksbeweging, maar waar ook een politicoloog als Bart Maddens (van de eerder linkse Gravensteengroep) mee komt kijken, plus de vele ontgoochelde ex-VB’ers die volgens de laatste peiling teruggekeerd zijn naar het origineel. Het zou té toevallig zijn dat laatste te ontkennen, als men in die peiling ziet dat de N-VA 7% aan stemmen is kwijtgespeeld sinds de laatste verkiezingen en het VB er evenveel heeft teruggewonnen.
Tijdens de academische opening van de Hasseltse universiteit waarop niet alleen Geert Bourgeois, maar ook Paul Magnette om e.o.a. reden op was uitgenodigd, vertelde laatstgenoemde in behoorlijk Nederlands dat zijn partij ook in 2019 niet bereid zal zijn in te stemmen met het confederalisme van de N-VA. Daar men de PS nodig heeft om aan een tweederde meerderheid te raken om de grondwet te kunnen veranderen zal de N-VA iets anders moeten verzinnen. Dat ‘anders’ bestaat, nl de Senelle* doctrine. Die zegt dat, als België onbestuurbaar zou worden, het Vlaams parlement Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk.
Om bovenstaande te kunnen uitvoeren, moet er in het Vlaamse parlement echter wel een volstrekte meerderheid zijn en daar knelt het schoentje. Zolang immers de traditionele partijen niet mee willen en/of de N-VA geen akkoord daarover wil maken met het Vlaams Belang, zal er niets van in huis komen, iets wat ik in deze rubriek al meer dan eens geschreven heb. Voor de N-VA komt het er dan in de eerste plaats op aan tegen de volgende federale verkiezingen zo sterk mogelijk te staan. De uitspraak van De Wever over verder regeren met Michel II was een vergissing waarbij de meester-strateeg de draagwijdte niet behoorlijk ingeschat had. Zeker met nog bijna drie jaar te gaan, krijgt hij echter nog een zee van tijd om e.e.a. recht te zetten.
Wordt vervolgd…
* Robert Senelle (1918 – 2013) was een academicus en grondwetspecialist, net zoals Hendrik Vuye.
De affaire Vuye/Wouters binnen de N-VA wordt een thriller, zoals we er al lang geen meer hebben meegemaakt in de Belgische politiek. Om onze liberalen jaloers te maken! De twee zijn (voorlopig?) geschorst uit de raad van bestuur van de partij en hun hele Objectief V programma heeft hetzelfde lot ondergaan. Vandaag hebben ze een gesprek met de grote leider en hopelijk komt daaruit een oplossing waarin iedereen zich zal kunnen vinden. Vuye is een grondwetspecialist die zelfs les gaf aan de Waalse universiteit van Namen, wat niet iedereen gegeven is en Veerle Wouters is een N-VA militant van het allereerste begin van de partij.
Wat de twee verteld hebben is grotendeels de waarheid, alleen hadden ze die – volgens mij - niet moeten verkopen via de socialistische De Morgen, die daar al te gretig op inspeelde, gevolgd door de hele linkse mediameute. Het blijft echter een feit dat het bevriezen van de communautaire problemen in dit land iets is dat niet voor herhaling vatbaar is, want tenslotte is alles hier communautair. Dat een regering Michel II toch mogelijk zou zijn wordt, na de vaudeville die nu plaats grijpt, zo goed als onbestaande. Tegen de volgende federale verkiezingen in 2019 moet er dan ook klare wijn geschonken worden, in de eerste plaats door het wetsartikel, dat de veranderingen van de grondwet door de volgende federale regering in de intentieverklaring van de huidige, op te nemen. Als dat niet gebeurt – doordat bv de MR daarover dwars zou liggen – dan komt er geen Michel II en zal ook de N-VA moeten trachten desnoods een vergelijk te vinden met de PS om de volgende stap naar confederalisme en/of onafhankelijkheid te zetten. Met de ervaring die ook de PS nu rijker is, is zoiets niet uit te sluiten, zeker niet mocht de partij van Di Pippo nog meer electorale schade op links oplopen. Als het zo zou uitdraaien, mag Vlaanderen Vuye en Wouters dankbaar zijn.
Ondertussen komt ook het Vlaams Belang langzaam maar zeker terug. De partij heeft niet moeten wachten op Vuye en Wouters om te zien dat het communautaire terug is van nooit weg geweest. Volgens een laatste peiling (van de RTBF en de Libre Belgique, een stuk betrouwbaarder dan die van de VRT en De Standaard), zou de partij bij verkiezingen nu meer dan 13% van de stemmen halen en zit ze de traditionele partijen op de hielen. Ze riskeert straks de tweede grootste partij van Vlaanderen te worden! ‘ ’t Kan verkeren’, zei Bredero.
Ik kom nog even terug op de discussie die er binnen de N-VA is ontstaan n.a.v. een uitspraak van De Wever dat hij misschien wel een Michel II regering zag zitten (mijn blog van 17 dezer). De kritiek uit eigen rangen kwam nl van het duo Vuye-Wouters, dat speciaal door De Wever is belast met Objectief V – Studiecentrum Confederalisme. Op zich is daar niets mis mee, want beide studaxen kunnen best wel redenen hebben om hun bezorgdheid te uiten over vooruitzichten die nu niet bepaald zouden stroken met wat zij tegen 2019 willen voorbereiden op communautair vlak. De Wever vindt dat discussies over dergelijke zaken eerst binnen de partij moeten gevoerd worden en niet in de pers en ook daartegen valt weinig te zeggen. Waar het echter om gaat – ook al wordt dat niet meteen expliciet zo gesteld – is dat het duo Vuye-Wouters ermee naar De Morgen is gestapt, nog altijd de meest linkse krant in onze toch al erg linkse Vlaamse Media, die zo’n interviews alleen publiceert om de Vlaamsnationale zaak te schaden. Rechtuit gezegd, waarom het N-VA duo dat aan De Morgen is gaan vertellen, is ook mij niet duidelijk en het wordt uitkijken hoe dat varkentje verder zal gewassen worden.
Nog zo iets is de ruchtbaarheid die de mogelijke toekomstige voorzitter van de SP.a in Antwerpen in diezelfde media krijgt. Een zekere Tom Meeuws, die zichzelf ondernemer noemt, is met veel tamtam de politieke debat in geduikeld, nadat hij het had klaargespeeld ervoor te zorgen dat de moslims in Antwerpen hun schapen voor het Offerfeest toch onverdoofd konden slachten. Hij had nl de vergunning gekregen om in een oud slachthuis een soort pop-up slachtvloer daarvoor in te richten. Als acte de présence kan dat tellen. Nu maar zien hoe de man het er verder politiek vanaf zal brengen. Het is nl al een contradictio in terminis dat een ondernemer voor de socialisten gaat stemmen, laat staan voor hen op de verkiezingslijsten gaat staan. Het feit dat hij eerder gesolliciteerd had bij De Lijn – toch nog altijd een vrij linkse bedoening sinds Stevaert, Claes, Lieten en Co – maar er niet werd aangenomen doet toch een belletje rinkelen. Was hij daar immers aangenomen, dan zou hij zich meer dan waarschijnlijk niet meer als ondernemer geprofileerd hebben. Nu dus wel. Zeker is, dat als het doorgaat, de partij zal proberen door de actie met het slachthuis de stemmen van de Antwerpse moslimgemeenschap binnen te halen. De geschiedenis herhaalt zich. Een Patrick Janssen bis?
De beheersmaatschappij Eandis, distributiebeheerder voor elektriciteit en gas van zeven gefuseerde Vlaamse intercommunales, is zinnens een deel van haar aandelen te verkopen aan een Chinees staatsbedrijf. Daarover is heel wat te doen geweest dezer dagen. De maatschappij had bv ook met gegarandeerd succes naar de Beurs kunnen trekken, maar die Chinezen bieden 200 (sommigen zeggen zelfs 300) miljoen euro meer dan de concurrenten. Het nadeel van die verkoop is wel dat een deel van de winst straks naar China zal verhuizen. Dat land mag dan nog wel een communistisch systeem hebben, op gebied van economie, financiën en digitale omwenteling is het puur kapitalistisch en aardig op weg de rest van de wereld in te halen én voorbij te steken, Silicon Valley inbegrepen.
Ik ben geen specialist ter zake, maar opvallend in deze zaak is wel dat in de raden van bestuur van Eandis uitsluitend politici zetelen, in totaal liefst 60. In deze tijd van discussies over investeren en besparen, blijft het oorverdovend stil over besparingen in de politiek zelf. Denk maar aan al die niveaus die er bestaan tussen het federale en het lokale (tussen de Wetstraat en de Dorpstraat, zeg maar), die alleen maar geld kosten en weinig tot niets opbrengen, zoals ik hier al meermaals geschreven heb (Senaat, Provincies, Kabinetten en dus ook Intercommunales allerhande).
Let op, voor de overgrote meerderheid die in bovenvernoemde instellingen werkt (nou, ja) is dit niet hun belangrijkste bron van inkomsten, maar een bijverdienste. Regelmatig wordt er wel aangeklaagd hoeveel mandaten die en die heeft (en dat kunnen er tientallen zijn, al dan niet betaald), maar daarna valt de discussie daarover weer stil. Het gaat trouwens niet alleen over hun gages, maar ook over de logistieke kosten die bv het openhouden van die zaken met zich meebrengen. Alleen al om de Senaat draaiende te houden (voor zo’n achttal vergaderingen per jaar, nota bene) spreekt men over enkele miljoenen euro. En of er nog te besparen blijft!
Er is deze week nogal wat commotie ontstaan over een uitspraak van Bart De Wever. Zijn uitspraak dat hij bereid zou zijn met een Michel II verder te gaan heeft nogal wat reacties uitgelokt, niet alleen bij de habitués die altijd negatief reageren als De Wever iets zegt*, maar deze keer ook bij zijn eigen achterban, die vreest dat een Michel II zou betekenen dat de N-VA de Vlaamse communautaire eisen nóg eens 5 jaar in de koelkast zou houden. Bart De Valck, de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) vond het zelfs nodig daarover een aparte nieuwsbrief uit te schrijven (waarvan ik, als lid, een rechtstreekse kopie krijg).
Die andere Bart vreest dat De Wever de weg op zal gaan van Verhofstadt en Leterme, die hun partij kapot geregeerd hebben door in de eerste plaats België en niet Vlaanderen te gaan regeren (hij vergat Hugo Schiltz nog). Zij zorgden ervoor dat we steeds meer België en steeds minder Vlaanderen over hielden en kregen tenslotte het deksel op hun neus. Het is weinig waarschijnlijk dat historicus De Wever in dezelfde val zal trappen en er na de bocht van Bracke en die van Vuye geen derde zal komen van De Wever zelf.
Om te beginnen zijn we nog bijna drie jaar verwijderd van de volgende federale verkiezingen. In de politiek is dat een eeuwigheid. Er moet niet alleen uitgekeken worden hoe de N-VA tegen die tijd het ervan af zal brengen, dat geldt ook voor de andere partijen, niet in het minst voor de PS van Di Pippo. De Waalse socialisten hebben het in Francofonië nog wel voor het zeggen, maar hun macht is aan het tanen nu ze, na meer dan 20 jaar mee aan de federale vetpotten gezeten te hebben, daarvan verstoten zijn. Ook electoraal gaat het de partij niet voor de wind omdat ze op haar linkervleugel steeds meer kiezers verliest aan de PTB (de Waalse tegenhanger van de PvdA). Als Michel I in 2019 zou kunnen zeggen dat het federale niveau geen PS meer nodig heeft, zou die laatste partij wel eens bereid kunnen zijn tot meer toegevingen**, waardoor een regering met N-VA en PS ook tot de mogelijkheden zou kunnen behoren als de francofonen bereid zouden zijn mee te stappen in De Wevers confederalisme (daarvoor heeft men trouwens in het parlement een tweederde meerderheid nodig, plus een meerderheid in elke taalgroep). Het zal een moeilijke keuze worden, maar liever een stap verder naar het confederalisme en de onafhankelijkheid dan nog eens vijf jaar koelkastpolitiek.
Dat doet niets af van het belang van de nieuwsbrief van Bart De Valck. Vlamingen hebben het nodig van op tijd en stond wakker geschud te worden uit hun zelfgenoegzaamheid en hun Lamme Goedzak gevoel.
* Ik heb het ooit al eens geschreven: de dag dat Bart De Wever zal verklaren dat de aarde rond is, gaan zijn politieke tegenstrevers dat nog betwisten.
‘Sell in May and go away, but remember to come back in September’ is een beursgezegde dat is overgewaaid uit Amerika. Dat heeft te maken met de zomervakanties waarin op de beurs meestal niét zoveel gebeurt en waarin in het bedrijfsleven normaal geen belangrijke beslissingen genomen worden. Dat wil echter niet zeggen dat er niéts gebeurt, want meestal heeft men dan de tijd om e.e.a. te plannen, ook al omdat in die maanden gebruikelijk de investeringen voor het volgende jaar voorgesteld worden. De vele ontslagen, herstructureringen en sluitingen van deze maand moeten ook in dit licht gezien worden.
Als we even Caterpillar terzijde laten, dat is een geval apart, dan vindt men redenen om de genomen beslissingen te rechtvaardigen. In de verzekeringssector bv wordt nog bitter weinig winst gemaakt o.w.v. de uiterst lage rente, waarvoor super Mario van de Europese Centrale Bank (ECB) verantwoordelijk wordt gesteld. Bij P&V vallen geen naakte ontslagen, bij AXA probeert men die ook te vermijden en in beide gevallen gaat het om een herstructurering die 3 tot 4 jaar in beslag zal nemen. Waar heel wat minder over te horen is, is wat er gaat gebeuren met Ethias, dat in slechte papieren zit en met ING, al vindt dat laatste bedrijf dat het er in Nederland slechter voor staat dan in België.
Tenslotte is het zo dat de wereld van vandaag niet meer die van gisteren is. De digitalisering en het Internet hebben alles door elkaar geschud en een bedrijf zou gek zijn niet met de trend mee te gaan als men op die manier kan besparen en winsten kan maken. Ondanks de vele ontslagen waar men ons nu mee om de oren slaat, komen er nog altijd meer jobs bij dan er weggaan, maar het zijn niet meer dezelfde jobs.
We zouden ons beter meer zorgen maken over het feit dat het sociaal overleg over de arbeidshervorming in dit land mislukt is. Bonden en werkgevers raakten het zelfs niet eens over hoe het overleg aan te pakken. Heikel punt is de flexibele 38 urenweek, die voortaan op jaarbasis zouden berekend worden i.pl.v. per kwartaal zoals nu het geval is. Een tweede reden is dat stoorzender Kris Peeters het oorspronkelijk voorstel zodanig heeft afgezwakt dat ook de N-VA en Open VLD het niet meer zien zitten. Als er eind dit jaar geen akkoord is, moet de regering zelf de nieuwe regels opleggen. Vraag is maar of de vakbonden daarna onderling akkoord zullen gaan en of anders het ABVV weer cavalier seule gaat spelen.
De ‘state of the Union’, Europese versie van Jean-Claude Juncker, was geen verrassing. Het Luxemburgs fuifnummer bleef op de vlakte, vooral omdat er dit weekeinde een bijeenkomst is van de staatsleiders in Bratislava, waar misschien wél iets meer en/of iets anders zal verteld worden. Daarenboven werd de speech overschaduwd door het bekgevecht tussen Verhofstadt en Nigel Farage, waarin de nodige scheldwoorden niet ontbraken. Waar Farage gelijk in had was, toen hij zei dat Verhofstadt, die zich vooral opwindt als hij het over de nationalisten heeft, zelf een nationalist is, een EU-nationalist dan. Hij had het ook bij het rechte eind toen hij kwijt wou dat Verhofstadt, met zijn gebruikelijk hang naar polemiek en controverse, niet de geschikte persoon is om het EU-parlement te vertegenwoordigen in de besprekingen over de Brexit. Toevallig stond het genie uit Gent deze week op de cover van Knack, met daarbij de tekst; ‘De toetreding van Turkije? Laten we stoppen met die komedie’. Dat komt dan van de man die zelf altijd dé voorstander is geweest van de aansluiting van dat land bij zijn ‘Verenigde Staten van Europa’. Daarop afgaande kan het goed zijn dat wat hij nu vertelt over de Brexit, hij straks even snel zal verloochenen. Denk maar aan zijn eerste drie burgermanifesten. Die stonden zelfs op papier en die heeft hij ook verloochend.
De schaduw van de Brexit bleef dan ook overheersen in Straatsburg, ook al weet nu zo stilaan iedereen dat dit een werk van lange adem gaat worden en dat terwijl er andere katten te geselen zijn: de economische en financiële problemen van de landen rond de Middellandse Zee, de problematiek met de Visegrád landen uit centraal Europa die de migratie heel anders zien dan ‘wir schaffen das’, de werkloosheid en de voorschrijdende digitalisering. Het voorstel van Juncker om elk dorp en stad van de E.U. te voorzien van de mogelijkheid tot een Wifi aansluiting kan leuk zijn, maar zal niet meer zijn dan de klassieke dooie mus die de problemen van de meeste E.U.-burgers niet zal oplossen.
De staatsschuld van dit land zit al enkele jaren boven de 100% van het bruto binnenlands product (bbp), wat betekent dat de uitgaven hoger liggen dan de inkomsten. Deze federale regering ging daar eens iets aan doen,zie. Na twee jaar regeren, na een indexsprong, een taxshift en nog van dat moois zitten we nog altijd boven de 100%. En dan hebben we nog geluk dat de staat momenteel geld kan lenen zonder haast rente te betalen. Mocht – om welke reden ook – die rente straks omhoog schieten, dan zal het hek helemaal van de dam zijn, want dan kan die staatsschuld misschien wel verdubbelen of erger.
Buiten de bekende besparingen die men zou kunnen uitvoeren, maar die niet plaats vinden, zijn er nog redenen waarom het maar niet lukt die schuld te doen zakken. Blijkt nl dat 45,8% van de werkende bevolking bij de overheid in dienst is en dat dit percentage sinds 2008 nog met meer dan 2% gestegen is. Dat percentage is dan voor heel België. Uitgesplitst volgens gewest bedraagt het 43,6 voor Vlaanderen, 46 voor Brussel en liefst 51,9% voor Wallonië. Dat betekent o.m. ook dat in Vlaanderen de privésector de grootste is en dat die in Wallonië, waar die al de kleinste was, die nog kleiner gaat worden. Zeker nu na het afhaken van Caterpillar en toeleverbedrijven. Enfin, nog maar eens de bevestiging van het gekende verhaal, waarbij eens te meer duidelijk wordt dat de vertelsels van bepaalde economen en journalisten dat Wallonië aan een inhaalbeweging bezig zou zijn, praat voor de vaak is. Er zijn er zelfs, zoals de linkse profeet Jan Hertogen, die voorstellen ook in Vlaanderen de non-profit uit te breiden, omdat die jobs – volgens hem - ‘crisisbestendig’ zijn. Precies alsof dat niets kost...
De begrotingsbesprekingen van het kernkabinet zijn al wel begonnen, maar een resultaat wordt niet verwacht vóór half oktober. In die periode moet nog minstens 1,4 miljard euro gevonden worden. Tussendoor gaat onze nationale Charel naar de States en de kans bestaat dat er niets zal gebeuren vóór hij terug is. Niet omdat hij er persé bij moet zijn, maar omdat men schrik heeft dat e.e.a. zou kunnen uitlekken zoals in het verleden al een paar keer gebeurd is…
Gwendolientje van het blauwe fabriekje blijft ongewoon actief en komt regelmatig met nieuwe optimistische voorstellen af om de maatschappij, het land en desnoods heel Europa te veranderen. Niet dat ze daarbij ongelijk heeft, de vraag is alleen maar in hoeverre zij kan doorwegen om met al haar projecten enige navolging te krijgen. Open VLD, dat ooit zo’n kwart van de stemmen haalde in Vlaanderen, zit daar nu 10% onder en het ziet er niet naar uit dat daarin veel beterschap zal komen. In de Vlaamse regering loopt haar partij erbij als vijfde wiel van de wagen, enkel erbij genomen omdat men ze nodig had om een federale regering te maken zonder de PS. Het feit dat ze toen, bij de Vlaamse regeringsvorming, het reeds bereikte akkoord tussen N-VA en CD&V moest ondertekenen zonder er zelf iets van haar eigen partij in te hebben staan of bij te kunnen voegen, spreekt boekdelen.
Het probleem met de Vlaamse liberalen is dat ze, sinds het vertrek van Deckerken, hun rechtervleugel kwijt zijn. Zelfs na het verdwijnen van LDD van het politieke toneel, zijn diens kiezers niet naar de Open VLD teruggekeerd, maar waarschijnlijk eerder naar de N-VA. Enkele redenen daarvoor zijn het feit dat Open VLD van liberaal rechts naar liberaal links is verschoven (met dank aan Verhofstadt) en de partij op tijd en stond het belgicisme blijft verdedigen. De enige andere Vlaamse partij die dat laatste doet is Groen en die is ook links, maar dan echt links.
Bij SP.a is men, sinds de bocht van Crombez, voorzichtiger geworden bij het beoordelen van de nieuwe uitdagingen, o.m. wegens de migratie en de vluchtelingen, bij Open VLD mist men dat en denkt men het te kunnen halen met hippe nieuwigheden en een figuur (nou, ja) zoals Maggie De Block, die wel populair is in heel België, wat echter maakt dat ook zij meer Belg en minder Vlaming geworden is. Bewijs daarvan o.m. haar standpunt i.v.m. de toekenning van de RIZIV nummers aan nieuwe artsen, waarbij ze het de weinige geslaagde Vlaamse kandidaten nóg moeilijker maakt.
Gwendolientje zal nog veel hippe ideetjes moeten spuien om het blauwe tij te keren.
Liggen jullie ook wakker van het probleem dat dit land een noodtoestand in het leven zou moeten kunnen roepen? In onze buurlanden Nederland en Frankrijk hebben ze die mogelijkheid al en – bij mijn weten – ligt er daar niemand van wakker. Hier vallen de politieke partijen over elkaar heen om toch maar te protesteren bij een zoveelste idee van de ‘grote leider’, zoals Kaaiman hem noemt. De Wever wil dat men desnoods eerst ingrijpt en pas daarna de rechter laat oordelen. Zo’n beetje in de trant van Aziel Zarbon: ‘j’agis et puis je réfléchis’. Volgens zijn politieke tegenstrevers zou hier altijd eerst het gerecht moeten ingeschakeld worden, want ons gerecht is het neusje van de zalm! Denk maar aan de vrijlatingen na procedurefouten, aan het steeds weer ingediende vraag voor verblijfvergunningen telkens die worden afgekeurd (tot 16 jaar toe, zoals we zopas nog hebben meegemaakt bij dat Kosovaars gezin met drie delinquente zonen), aan het opnieuw houden van een proces omdat een beklaagde op het eerste niet is komen opdagen, ook al was hij daartoe in staat. ‘Verstek’ noemt men dat. Allemaal op kosten van de belastingbetaler.
En dan is er die privacy, die hoegenaamd niet meer bestaat. Wie absolute privacy wil, moet gaan leven zoals een kluizenaar. Alles wat met digitalisering te maken heeft, kan je privacy schaden: PC, tablet, smartphone, betaalkaart, klantenkaart en dan vergeet ik er nog wel enkele. De fiscus gaat binnenkort uw bankkaarten screenen, so what?
Het idee van de N-VA om een noodtoestand in het leven te kunnen roepen is gewoon een slimme politieke zet. Als er niets gebeurt, wat we allemaal hopen, dan is er geen discussie. Als er wél iets gebeurt, wat we allemaal vrezen en het loopt (weer) niet zoals het hoort, zal de partij kunnen zeggen: ‘zie je wel, wij hadden het voorspeld’. Dat is wat men een win-win situatie noemt. Alle gekte eromheen, zoals nu gebeurt, is maar een uitloper van de komkommertijd.
In mijn blog van 4 dezer schreef ik reeds dat er zelfs na de recente herstructurering nog gestaakt werd bij Caterpillar in Gosselies. Alsof het in Wallonië de normaalste zaak van de wereld is dat men altijd en overal kan en mag staken, om welke reden ook, voor zover er al een is. Nu blijkt dat er in september van vorig jaar een deel van het personeel de fabriek had geblokkeerd uit protest tegen het ontslag van één arbeider die de directie beledigd zou gehad hebben. Mede daardoor moesten er in de Amerikaanse Caterpillar fabriek van Aurora in de States overuren gedraaid worden om de met klanten afgesproken leveringstermijnen te kunnen respecteren. Het voorval zal zeker hebben meegespeeld in de beslissing om de fabriek in Gosselies te sluiten. In de lokale editie van ‘La Nouvelle Gazette’ van 23 september 2015 had men het zelfs over de 29ste stakingsdag in 18 maanden.
Nu kunnen wij, als Vlamingen, wel onze schouders ophalen en denken ‘dat ze maar doen wat ze daar niet laten kunnen’, als het gaat om multinationals spreekt men in het buitenland niet over Waalse, maar over Belgische fabrieken, net zoals heel wat cijfermateriaal federaal wordt bekend gemaakt, niet regionaal. Als daarbij blijkt dat Charles Michel, de Belgische premier, openlijk verklaart hard te zullen optreden tegen Caterpillar, dan doet hij dat wel in de eerste plaats als Waal, om zijn MR partij in Wallonië te steunen, maar wordt dat in het buitenland aanzien als een Belgisch standpunt, dus ook dat van de Vlamingen.
Hetzelfde maken we mee met verzekeraar Ethias, die momenteel in zo’n slechte papieren zit, dat men vreest dat het bedrijf zijn honderdste verjaardag in 2019 wel eens niet meer zou kunnen vieren (100 jaar, de voorgeschiedenis met het frauduleuze OMOB meegerekend). De laatste stresstest door de Nationale Bank (NBB) blijkt een ramp te zijn. De verzekeraar uit Luik, met een belangrijke poot in het al zo geteisterde Hasselt, blijkt nl nog steeds in handen te zijn van de PS en dit nadat het bedrijf in 2008 van de Belgische staat de verzekering kreeg dat ook haar klanten – in de eerste plaats haar First-rekening klanten, waar het bedrijf zwaar aan verliest - zouden beschermd worden als spaarders. Daar bovenop kreeg het er van de overheid nog 1,5 miljard euro bovenop, netjes in drie verdeeld tussen de federale overheid, het Waalse én het Vlaams gewest, die elk één vierde (niet één derde!) van het bedrijf kregen. Ethias Gemeenrecht, dat het overblijvende vierde mocht houden én het Waalse gewest samen hebben er daardoor nog steeds een socialistische meerderheid…
En zo fopt men (de Vlaamse) Frederik. Zolang Vlaanderen zelfgenoegzaam onze zuiderburen hun zin laat doen, zullen wij opdraaien voor de kosten. Baten zullen er nooit zijn.
Alsof het bij de SP.a allemaal nog niet erg genoeg is, komt daar e.o.a. Turks parlementslid (volgens onze media de rechterhand van Erdogan) hier in Beringen zijn landgenoten aanmanen niet (meer) voor onze socialisten te stemmen. En dat gebeurt dan in hetzelfde Limburg, waar de partij zopas, na 22 jaar, het burgemeesterschap van de hoofdstad moest prijsgeven. Op te merken bij dat Turks bezoek was, dat Ahmed Koç, het provincieraadslid dat pas uit de partij werd gezet wegens zijn opruiende taal t.o.v. Erdogan’s plaatselijke tegenstanders, op de eerste rij stond om van 'rechterhand' niet alleen te horen niet meer voor de SP.a te stemmen (voor wie dan wél, zei hij er niet bij), maar tevens dat Erdogan voor alle Turken heilig is, een God zelfs. Nu zijn ze op dat gebied in Limburg al e.e.a. gewend. Ze hebben daar nog een God gehad (althans volgens Yves De Smet van De Morgen). Met een variante op een liedje uit de tijd van de bezetting tijdens WO II, zou men kunnen zeggen (en/of zingen): ‘Es geht Alles vorüber, es geht Alles vorbei. Und auch Recep Tayyip Erdogan und seine Partei’!
---
In de marge van bovenstaande toch nog dit over de burgeroorlog in Syrië. Het Turks leger, qua manschappen het tweede grootste van de NATO, is zich even echt met die oorlog gaan bemoeien en jaagt de IS schurken in enkele dagen weg uit een grensgebied van 600 km², iets waar bombardementen van Amerikanen en Russen niet toe in staat bleken. Een duidelijker bewijs dat die oorlog daar alleen maar kan gewonnen worden met (serieuze) grondtroepen. Als de Jihadi’s te doen krijgen met een echt leger, blijken het ook maar een stel broekventen te zijn, die alleen gevaarlijk worden als ze zichzelf kunnen uitschakelen door zich op te blazen…
Zouden ze bij de VRT dan toch stilletjesaan het licht gaan zien? Vorig jaar was er al het ontslag van Luc Rademakers, directeur informatie, die er voordien al in geslaagd was de Gazet Van Antwerpen de helft van haar abonnees te doen verliezen en een motie van wantrouwen van de eigen VRT-nieuwsdienst niet overleefde, waardoor de Stevaert boy de kans niet meer kreeg het bij de VRT nog eens over te doen. Nu stapt ook Björn Soenens op als hoofdredacteur van het journaal. Hij gaat - zogezegd als specialist ter zake – de Amerikaanse presidentsverkiezingen volgen. Hoe zeer hij gespecialiseerd was in de Amerikaanse politiek bleek na de aanslag bij de marathon van Boston. Toen wist hij meteen te vertellen dat dat het werk was van de Tea Party! Van een afgang gesproken. Onnodig te zeggen dat Soenens een zuivere linkse is, die het nieuws op de nationale zender, gesponsord door de belastingsbetaler, op zijn (linkse) manier kleurde. ‘Constructieve journalistiek’ noemde hij dat, de mensen alleen tonen wat hij wilde.
Nu maar hopen dat het vernieuwd college van VRT-hoofdredacteuren eens een frisse wind door haar nieuwsdienst laat waaien, waardoor er ook opnieuw meer kijkers zouden kunnen naar zappen. In de top 100 van populairste Tv-programma’s zakte het VRT-journaal van 19.00 uur tijdens de bestuursperiode van Soenens van de 8ste naar de 21ste plaats! Vooral de vervanging van Soenens door Inge Vrancken (al 13 jaar buitenlandverslaggever) lijkt een goede zaak.
---
Nog een opvallende ‘verdwijning’ is die van topman Bernard Thiry als CEO van Ethias. De man, van PS-signatuur, heeft zich blijkbaar verbrand met een ‘vriendendienst’ aan PS-kopstuk Stéphane Moreau door een schadegeval uit te betalen waarvoor geen dekking was en waarvan de verzekeringspolis ondertekend werd nà het ongeval. Ondanks het feit dat Ethias een voortzetting is van het vroegere rode OMOB, dat ook al had moeten stoppen wegens een veroordeling, blijkt men het daar nog steeds niet geleerd te hebben. Voeg daarbij nog de lijken die tegenwoordig met de regelmaat van een klok uit de Optima kas blijven vallen en die ook al van rode signatuur zijn. Zoals onze vriend Walter het al eens verwoordde, blijkt het nog altijd gemakkelijker een hond van een worst weg te houden dan een socialist van (andermans) centen…
Hét probleem is dat men nu Ethias, waar Stevaert ooit ook eens voorzitter van was en waar het nog steeds niet draait zoals het hoort, wil koppelen aan de staatsbank Belfius. Als dat zou doorgaan en het daarna wéér mis zou lopen – wat verre van denkbeeldig is – mag de belastingbetaler er straks voor opdraaien. De geschiedenis blijft zich herhalen.
---
Tenslotte was er de vaudeville in het stadhuis van Hasselt waar Hilde Claes, dochter van haar vader en vroegere protegee van Stevaert, die haar politieke carrière gelanceerd had, het aan de stok kreeg met jan en alleman, zowel in als buiten haar eigen partij. Zo erg dat zelfs ‘den John’ en ‘Markske’ zich geroepen voelden om tussenbeide te komen. Het resultaat is wel dat de SP.a, die er bij de laatste gemeenteverkiezingen voor het eerst sinds lang de volstrekte meerderheid verloor, nu ook de burgemeestersjerp moet afgeven aan een CD&V’er.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens mijn mening gegeven over dat toelatingsexamen voor artsen en daarbij verteld dat dat examen niets te maken heeft met geneeskunde. Een nierspecialiste uit het Antwerpse Middelheim ziekenhuis denkt er ook zo over, nadat ze ook e.e.a. had meegemaakt met haar dochter die insgelijks arts wilde worden maar niet door dat examen raakte. Tenslotte stuurde ze haar naar het buitenland van waar ze, eens haar diploma behaald, terug naar hier kan komen en dan zonder verdere problemen een RIZIV nummer zal krijgen zoals elke andere buitenlands afgestudeerde kandidaat arts dat krijgt. Maar niet iedereen kan zich zoiets financieel veroorloven en de meesten moeten hopen het potsierlijke multiple-choice examen te overleven. Een alternatief – dat ook mijn kleinzoon en zijn vriendin hebben moeten nemen – was eerst drie jaar biomedische wetenschappen doen (waarvoor geen toegangsexamen vereist is) en daarna, via een doorschakeljaar, overstappen naar geneeskunde, waarbij men dan wel één jaar verliest.
De nierspecialiste in kwestie heeft daarover een open brief geschreven aan Hilde Crevits, verantwoordelijk Vlaams minister, brief die ook in de media verschenen is. Daarin schrijft ze dat die toelatingsexamens gemaakt zijn voor ingenieurs, niet voor artsen. ‘Naar het empathisch vermogen en hun interesse in mens en maatschappij wordt niet gevraagd’, schrijft ze. Mensen die arts worden zien als een roeping, vallen op die manier af, terwijl het juist die mensen zijn die onze maatschappij nodig heeft.
Recentelijk waren er nog berichten over jonge dokters die al met een burn-out te maken hadden of die geen extra klanten meer aannamen omdat het hun teveel werd. Dat is waarschijnlijk omdat die mensen geschikter waren om ingenieur te worden dan arts. Wie zijn werk als een roeping ziet, zal als jonge mens niet zo gemakkelijk overwerkt raken.
