Met alle heisa die er de laatste weken geweest is over de Duitse verkiezingen en nog is over het Catalaanse referendum, zou men het haast vergeten, maar op 11 oktober dreigt er weer een goede oude stakingsdag. Net zoals de vorige, nu al meer dan een jaar geleden (hoe houden ze het zo lang uit?), zal deze actie weer weinig of niets opbrengen, zeker niet in Vlaanderen. Het rode ABVV heeft de staking uitgeroepen, maar de christelijke en de liberale bond doen er ook deze keer niet aan mee.
Net zoals de vorige staking wordt het werk nu neergelegd als actie tegen de politiek van de federale regering in het algemeen en is het dus weer een politieke staking. In Vlaanderen ziet men daar het nut niet van in, in Wallonië vindt men gewoon dat wie werk heeft op tijd en stond moet staken. Voor wie dat niet gelooft, verwijs ik naar een staking bij FN, de Waalse wapenfabriek, eigendom van het Waalse gewest, waar de werknemers gemiddeld genomen zowat de hoogste lonen van het gewest hebben. In 2014 werd daar gestaakt, omdat men niet akkoord was met het feit dat de PS niet mee kon doen bij de besprekingen voor de vorming van de nieuwe federale regering en dat terwijl dezelfde partij de MR al voor een voldongen feit had gesteld bij de vorming van de Waalse regering.
De staking van FN in 2014 kwam zopas ter sprake n.a.v. een intentieverklaring van de nieuwe Waalse deelregering om enkele van hun overheidsbedrijven zoals Sonaca en FN gedeeltelijk te privatiseren. Als men al staakt omdat een bepaalde politieke partij niet gevraagd wordt deel te nemen aan besprekingen, wat zal het dan worden als men daar gaat privatiseren? Met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in de nek zal de PS dat nooit laten gebeuren, temeer daar die steeds meer aanhangers binnen de rode vakbond voor zich blijven winnen.
Mijn eerste job bij DAF-Trucks was bij de afdeling Bezoeken. Zeker op het hoofdkwartier in Eindhoven kregen we daar regelmatig te maken met buitenlandse gasten. Bij de babbel aan tafel vertelde ik hen nooit dat ik Belg was, maar dat ik Vlaming was en in België woonde. Vooral bij Franse bezoekers deed men dan wel eens meewarig over ‘les petites Belges’, die het maar niet eens raakten onder elkaar. Ik vroeg hen dan wat er in Frankrijk zou gebeuren mochten bv de Bretoenen daar de meerderheid vormen en de minderheid van echte Fransen niet veel zou te zeggen hebben. ‘La guerre’, was het antwoord.
Dat laatste zou ook het geval zijn, mochten de Catalanen (én Basken) in Spanje, de Schotten in de UK en de Zuid-Tirolers in Italië de meerderheid van de natie uitmaken. Wij, Vlamingen, maken het grote verschil met al die naar onafhankelijk snakkende Europeanen, want wij zijn een meerderheid die het niet voor het zeggen heeft. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uit te leggen.
Er is trouwens nog een groot verschil tussen Vlamingen en Catalanen. Bij deze laatsten zijn zowel de linkse als de rechtse partijen gewonnen voor de onafhankelijkheid. Buiten het eerder beperkte aantal overtuigde Vlamingen in de Gravensteengroep is zowat de hele linkervleugel van onze Vlaamse politiek pro-België, de media inbegrepen. Vorige week was er op de VRT tijdens het Tv-journaal nog een filmpje te zien van een groep Spanjaarden die wél tegen de Catalaanse onafhankelijkheid waren. Bij een van de schepen in de haven van Barcelona (waarin de Spaanse militairen, die in Catalonië de macht zouden kunnen overnemen, logeerden) stonden ze te zingen van ‘Eviva España’ – nota bene: een liedje ooit gecomponeerd door een Vlaming! Het waren er een twintigtal, zeg maar de klassieke drie man en een paardenkop, niet te vergelijken met de duizenden, tienduizenden en zelfs honderdduizenden Catalanen die elke dag op straat komen tégen de repressie van de nationale regering in Madrid, die zich daarmee niet alleen belachelijk maakt, maar tegelijk veel twijfelaars heeft doen beslissen nu zondag wél te gaan stemmen.
Aan al mijn lezers en zeker aan die me gefeliciteerd hebben met mijn 3.500ste blog, mijn dank. Ik had vroeger de gewoonte af en toe naar een krant of weekblad te schrijven. Soms werd mijn brief gepubliceerd, soms ook niet en soms maar gedeeltelijk, waardoor niet altijd uit de verf kwam wat ik vertelde. Dank zij het Internet kan ik alles kwijt wat op mijn maag ligt. Ik weet ook wel dat wat ik schrijf geen evangelie is, maar dat is een beetje bij iedereen zo, ook bij echte schrijvers.
Als kind droomde ik ervan journalist te worden, maar dat is er nooit van gekomen. Ik volgde wel vier jaar Grieks-Latijnse op het college van de Redemptoristen op de Rauwmoer in Essen, waar mijn beste vakken talen, geschiedenis en aardrijkskunde waren. Die studies moest ik afbreken toen de schoenzaak van vader over de kop ging. Mijn Engels heb ik geperfectioneerd door zelfstudie en toen ik op mijn 23ste met vrouw en eerste kindje voor negen jaar naar Sardinië trok, leerde ik daar Italiaans (mijn jaren Latijn kwamen daarbij goed van pas). Later eindigde ik bij DAF-Trucks, waar ik de kans kreeg mijn Duits bij te schaven én Spaans te leren. Ik heb daar nog een paar talen bij gebreid die ik wel niet allemaal perfect sprak, maar wel kon gebruiken op mijn werk bij Service, ‘het werk in de schaduw’ zoals ik het noemde.
Mijn familie is Vlaamsgezind geworden bij de bevrijding, toen vader beschuldigd werd van collaboratie. Dat was helemaal niet waar en het feit dat ze hem in die tijd na één dag weer vrij lieten, bevestigde dat. Ondertussen hadden ‘weerstanders’ ons huis wel vakkundig leeggeroofd (inbegrepen het laatste stukje leder uit de schoenmakerij) en daarvan hebben we nooit iets terug gezien. Bij de eerste verkiezing na de oorlog hebben we gestemd voor advocaat Herman Wagemans, die opkwam voor amnestie en daarna achtereenvolgens voor de Volksunie, het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Voor mij persoonlijk gebeurde de omslag toen vader me op ’t college het nummer van ’t Pallieterke stuurde van 2 juni 1955, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld, met daarin enkele van zijn columns en uitspraken (ik heb dat exemplaar nog steeds).
Sinds februari 2005 – toen ik met pensioen ging na 49 jaren dienst – probeer ik de politieke actualiteit te volgen en te becommentariëren vanuit een niet partijgebonden standpunt. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar wie mijn blogs regelmatig leest, weet dat hij soms ook tussen de lijnen moet lezen. Nu nog zien hoe lang ik het volhoud. Ik ben van februari 1940, drie maand vóór het begin van WO II en hoopte in mijn jeugd dat ik 60 zou worden, ‘want dan maakte ik het jaar 2000 mee’. Dat is ondertussen ook al geschiedenis. Aan allen zou ik zeggen: ‘Geniet van ’t leven; het duurt maar even’.
Terwijl wij hier in Europa met spanning afwachten of en hoe het gepland Catalaans referendum zondag a.s. gaat verlopen, hebben de Iraakse Koerden eenzelfde referendum deze week reeds gehouden. De opkomst was er massaal (zo’n 80%) en de verwachting is dat de overgrote meerderheid daar vóór de onafhankelijkheid zal stemmen. Zelfs de christelijke en soennietische minderheden zouden in Iraaks Koerdistan vóór de afscheiding stemmen, omdat Irak tegenwoordig gedomineerd wordt door de sjiieten en anderzijds de Koerden geen Arabieren zijn. Als uitzondering op de moslimregels vechten de Koerdische vrouwen effectief mee tegen hun vijanden.
De Koerden zijn zowat de grootste bevolkingsgroep ter wereld die geen eigen staat heeft. Dit is mede het gevolg van het feit dat ze verspreid is over vier landen: Irak, Iran, Syrië en Turkije. Die situatie is er niet historisch gegroeid zoals bv in Spanje, maar een gevolg van een verdeling van het Midden-Oosten door de toen koloniale machten Frankrijk en Groot-Brittannië.
De Koerden hebben zopas een belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen IS en waren (en zijn) zowat de meest betrouwbare geallieerden voor het Westen. Een referendum is trouwens een door de Verenigde Naties vastgesteld recht voor volkeren die een eigen staat willen. Dat geen enkele van de vier landen, waar grote groepen Koerden wonen, het daar mee eens is, laat nog maar eens zien hoe democratisch ze daar zijn. Terwijl landen zoals Irak en Syrië, die feitelijk kunstmatige constructies zijn, zelf niet in staat zijn hun eigen territorium fatsoenlijk te beheren, heeft ‘sultan’ Erdogan al met militair ingrijpen gedreigd in Iraaks Koerdistan, hij die in zijn eigen land af te rekenen heeft met Koerden die er 15% van de bevolking uitmaken, maar ook daar niet meetellen.
Hoe men het ook bekijkt, zolang men zich in het Midden-Oosten (maar dat geldt ook voor Afrika) houdt aan de oude koloniale grenzen, zal er daar nooit echt vrede komen. Pas wanneer soennieten, sjiieten en Koerden een eigen territorium krijgen, zal er enige hoop zijn en zolang er hoop is, is er leven.
---
Voor de cijferaars: dit is mijn 3.500ste blog sinds ik ermee begon begin februari 2005…
Gisteren was er de traditionele septemberverklaring van de Vlaamse deelregering. Minister-president Bourgeois was blij te kunnen vertellen dat die begroting, ondanks alle problemen, sluitend zal zijn. Men moet er dan wel rekening mee houden dat bepaalde kosten, zoals die voor Oosterweel, daar niet bij vermeld worden, omdat we daarover met Europa niet op één lijn zitten. Die laatste wil nl dat Vlaanderen dat geld meteen volledig in zijn begroting zet, terwijl die in werkelijkheid over x-aantal jaren wordt afbetaald. Bij Europa schijnen ze dat niet te snappen, maar die hebben zelf waarschijnlijk geld zat om alles wél contant te betalen…
Hét nieuws van de septemberverklaring was echter niet bovenstaande, maar het feit dat de beruchte Turteltaks (die feitelijk Freya-taks had moeten heten) voor een gemiddeld gezin 100 euro per jaar, terug werd gebracht tot amper 9 euro. Hoe kan nu zoiets? Wel, vrij simpel. Door het niet opstarten van de twee biomassacentrales in Gent en Genk spaart deze regering liefst een dikke 4 miljard euro uit. Er bestaat toch nog rechtvaardigheid, zou ik zeggen. De voorstanders van het geldsmijten komen wel met het argument af dat Vlaanderen op die manier tegen 2020 zijn klimaatdoelstellingen niet zal halen. So what? Om te beginnen zullen we niet de enigen zijn die daarin niet zullen slagen en – zoals bovenaan reeds aangegeven – zijn er wel meer Europese maatregelen die niet zomaar in te vullen zijn. Het is niet voor niks dat er in de E.U. steeds meer weerstand komt tegen de betutteling van de deelstaten, zoals we dit weekeinde nog konden meemaken bij de Duitse verkiezingen*.
---
* In de nasleep van de Duitse verkiezingen, zorgde vroegere voorzitster en huidige vice-voorzitter Frauke Petry meteen voor ophef door uit de partij te stappen en te zullen zetelen als onafhankelijke. Een ramp voor de partij is dat ook weer niet, want in totaal heeft ze tenslotte 94 leden in het nieuwe parlement. Dat Frauke Petry is wel een speciaal geval. Ze is geboren als dochter van een predikant (net zoals Angela Merkel en Theresa May) en had vier kinderen bij haar eerste man. In 2017 hertrouwde ze met een politiek medewerker, die eveneens vier kinderen uit een vorig huwelijk had en sindsdien heeft ze ook van hem een kind. ‘Hoeren en boeren’ noemen ze dat bij ons. Men kan zich afvragen wat dergelijke mensen kunnen bijdragen aan de gemeenschap, maar normaal kan men zoiets bezwaarlijk noemen…
Ook in Duitsland hebben de traditionele partijen de verkiezingen verloren. Frau Merkel mag dan nog stellen dat haar partij de grootste is gebleven en dat men zonder haar geen nieuwe regering kan vormen, de combinatie CDU/CSU verloor wel 9% van de stemmen t.o.v. de vorige verkiezingen en de mederegerende socialistische SPD haalde haar slechtste uitslag ooit. Die laatste partij heeft daar meteen haar conclusies uit getrokken en stapt in de oppositie. Zij wil niet verder door Merkel doodgeknepen worden. Of het alleen daarmee te maken heeft, valt nog te betwijfelen, want links gaat in heel Europa achteruit, behalve in de UK, maar – zoals ik al eens schreef – is dat een bewijs dat de Britten geen echte Europeanen zijn.
In zover men van een verrassing wil spreken, is het de winst van de uiterst rechtse AfD die daarvoor in aanmerking komt. Die dankt de partij in de eerste plaats aan het ‘Wir schaffen das’ van dezelfde Merkel. De partij komt voor het eerst in het Duitse parlement met meer dan 13% van de stemmen en zo’n 80 volksvertegenwoordigers. Ik heb zo het idee dat het daar nog gaat stuiven en dat Merkel zomaar niet zal kunnen zeggen en doen zoals weleer. Ze zal trouwens in principe alleen een nieuwe regering kunnen maken met de steun van de liberalen van de FDP en de groenen en zelfs dat is geen certitude. Als die er toch komt zal het zijn omdat het alternatief nieuwe verkiezingen zijn, die geen van de poco partijen wil. Het kan dan ook nog wel even duren vóór er bij onze oosterburen een nieuwe regering zal zijn.
Ondertussen zal de focus, zeker in het vooruitzicht van volgende zondag 1 oktober, deze week volledig naar Catalonië gaan, waar een openlijk conflict tot stand is gekomen tussen de deelstaat en de Spaanse regering, die de regio bijna letterlijk probeert te bezetten met de eigen politie en militairen. En dat gebeurt niet in Chacamaca, maar hier op ons eigen continent. Het Europa der volkeren is nog niet voor morgen.
Men kon en kan er niet naast kijken: vandaag zijn het verkiezingen in heel Duitsland, het land dat nog steeds beschouwd wordt als de locomotief van het huidige Europa. Die verkiezingen zijn daarom ook belangrijk voor de andere landen van de E.U. en daarbuiten, maar zeker voor de buurlanden, zoals Vlaanderen, die heel wat halfafgewerkte producten leveren aan de Duitse industrie die nog altijd behoorlijk draait. Vraag is maar of deze verkiezingen daar veel aan zullen veranderen.
Als het aan Merkel ligt zeker niet. Volgens alle peilingen zal haar partij ook deze verkiezingen winnen en zal het er alleen van afhangen met wie ze de volgende Bondsregering, haar vierde dan, zal kunnen vormen. Tweede worden waarschijnlijk de socialisten, maar die kunnen tegen Merkel weinig beginnen omdat ze samen met haar in de vorige regering hebben gezeten en zelfs vroeger, toen ze voor het zeggen hadden, heel wat beslissingen hebben genomen waartegen links nu protesteert, zoals de minimumlonen, de parttime jobs e.d. Allemaal zaken die beslist werden tijdens de regeerperiode van de socialist Schröder mét medewerking van de Duitse vakbonden.
Als er bij deze verkiezing al een verrassing zal zijn, dan zal die moeten komen van het Alternativ für Deutschland, de nieuwe uiterst rechtse partij die het Merkel niet vergeeft dat ze de Duitse grenzen heeft opengezet voor jan en alleman. Vooral de laatste dagen vóór de stembusgang heeft die flink van zich laten horen. Merkel rekent echter op de stemmen van die landgenoten die geen avonturen willen en die haar saaie, grijze politiek, die zo’n beetje lijkt op die van onze Natte Dweil, lijdzaam ondergaan. Het enige waarop men kan hopen is dat Merkel, mocht ze voor een vierde keer Bundeskanzlerin worden, dit waarschijnlijk haar laatste keer zal zijn. Misschien kan dat voor haar een aansporing zijn om eens uit haar grijze schaduw te treden en zo te vermijden dat de geschiedenis haar straks zal vergeten zijn, net zoals onze Natte Dweil…
Het is weer zover: er is nog maar eens een studie verschenen over de armoede in Vlaanderen. Het percentage van mensen onder de armoedegrens zou bij ons amper zakken en bij de kinderen zou het zelfs verdubbeld zijn in de laatste tien jaar. Zoals ik ook al eerder schreef, is dat voor mij geen verrassing. De armoede in Vlaanderen is grotendeels geen Vlaamse armoede, maar geïmporteerde. Zolang wij hier armoede invoeren, zal dat zo blijven. Die mensen komen hier allemaal maar binnenvallen, hebben inderdaad weinig of niets en moeten geholpen worden door OCMW en aanverwanten, waardoor men niet kan verwachten dat die snel uit de armoede zullen raken. Daar komt dan nog bij dat de meeste van die mensen komen uit ontwikkelingslanden en uit de moslimwereld, waar het laden en lossen is en er op die manier (te) veel kinderen geboren worden. Door het feit van de armoede zullen ook die problemen niet opgelost raken.
Het helpt ook niet dat die problematiek hier verkocht wordt door een figuur als die Jos Geysels. De man heeft zich in Vlaanderen gehaat gemaakt door het cordon sanitair uit te vinden en belachelijk door Verhofstadt indertijd mee in het federale zadel te helpen. Geysels was toen secretaris van Agalev, de voorloper van Groen, een partij die zijn structuur had opgebouwd zoals de communistische regimes van het vroegere Oostblok. Die hadden als leider nl geen voorzitter, maar een secretaris. Agalev volgde dat voorbeeld, waardoor men de groenen ook wel eens de watermeloenen noemde: groen van buiten, maar rood van binnen. Secretaris Geysels deed het zo goed dat Agalev bij de volgende verkiezing zelfs onder de verkiezingsdrempel bleef en uit het parlement verdween. Als dank kreeg hij van Verhofstadt en later van politiekcorrect Vlaanderen een paar lucratieve jobs, zoals degene die hij nu heeft en waarbij hij ook wel niets tekort zal komen.
Wie een beetje de Belgische politiek volgt, weet dat de zesde en laatste staatshervorming een draak was, zeker voor Vlaanderen. De uiteindelijke splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde heeft Vlaanderen veel geld gekost, zeker op gerechtelijk gebied en aan Brussel. Daar bovenop kregen de gewesten wel meer bevoegdheden, maar slechts een gedeelte van het budget waarover de federale regering daarvoor beschikte. Volgend jaar volgt daarover de uiteindelijke afrekening en die zou kunnen betekenen dat het Vlaams gewest nog zo’n miljard euro bij de federale in het krijt zou staan. De ruimte, die er volgens Gwendolientje van de Open VLD zou zijn om meer te investeren, mag men dan ook vergeten, incluis de kosten die het begin van de werken aan de Oosterweelverbinding in Antwerpen met zich mee zullen brengen. De Vlaamse regering heeft schoon zeggen dat ze de 100 miljoen, die men daarvoor volgend jaar zal nodig hebben, evenals een 40 miljoen voor ziekenhuis infrastructuur, buiten de Vlaamse begroting wil houden (zodat Europa geen roet in het eten kan gooien), dat geld zal er toch op e.o.a. manier moeten zijn. Die eerste werken voor Oosterweel zullen trouwens grotendeels plaats vinden op de linkeroever, zodat ze weinig of geen effect zullen hebben op het bestaande verkeersinfarct.
In mijn blog van gisteren had ik het er al over dat dit land elk jaar zo’n 2,7 miljoen euro (meer dan 100 miljoen oude Befkes!) uitgeeft voor de besnijdenis van joodse en mohammedaanse jongetjes. Big Maggie wil daaraan niet tornen, want vreest dat het afschaffen daarvan zou leiden tot ‘besnijdenissen aan de keukentafel’. Alsof wij daarvoor verantwoordelijk zouden moeten zijn…
Dat bedrag van 2,7 miljoen euro verzinkt trouwens in het niets, als men hoort hoeveel de staat uitgeeft aan het subsidiëren van politieke partijen. Die hebben momenteel – volgens een studie van Vives – samen bijna 120 miljoen euro in kas, waarmee ze amper weten wat ermee aan te vangen, zeker als men weet dat de verkiezingsuitgaven beperkt zijn tot 30 miljoen. Het zou beter zijn, mochten de partijen verantwoordelijk worden voor hun financiering door bv lidgelden en/of giften. Zoals het er nu aan toegaat worden ze slapende rijk en dat in een land dat een schuld heeft die groter is dan het bbp. Het is trouwens opmerkelijk dat niemand van onze politici zich blijkbaar druk maakt om die staatsschuld. Men blijft maar meer uitgeven dan men binnen krijgt en hoopt waarschijnlijk, net zoals wijlen Guy Mathot, minister van Begroting in een der regeringen Martens, dat het gat in de begroting er vanzelf gekomen is en ooit wel eens vanzelf zal verdwijnen. Onze (klein)kinderen komen er nog wel achter…
Het Belgisch raadgevend comité voor Bio-Ethiek is, na een grondige studie van liefst drie jaar, tot het besluit gekomen dat het ritueel besnijden van jongens een aantasting is van hun fysische integriteit. Die besnijdenis is een gebruik bij joden en moslims en wordt normaal al toegepast bij kinderen die amper geboren zijn. Het comité vindt dat niet kunnen, omdat het gaat om een onomkeerbare radicale ingreep zonder medische noodzaak. Ze vindt ook dat de fysische integriteit van de kinderen voorrang moet krijgen op de geloofsovertuiging en dat men die ingreep beter uit kan stellen tot het kind in kwestie oud genoeg is om dit zelf eventueel te beslissen, bv op de ouderdom van 18 jaar. Dat zou ook beter overeenkomen met het bestaande Internationaal Verdrag van de rechten van het kind en de Raad van Europa die daarover al in 2013 een (weliswaar niet bindende) resolutie aannam, waarin de lidstaten het advies kregen de besnijdenis van jongens niet zomaar toe te staan.
Zoals te verwachten was kwam op dit bericht meteen een golf van protest vanuit joodse en mohammedaanse hoek, net zoals dat al het geval was bij het voorstel tot onverdoofd slachten van dieren. Het aantal rituele besnijdenissen neemt in dit land met het jaar toe en dat heeft natuurlijk te maken met de toenemende immigratie die er momenteel plaats vindt.
M.i. mogen joden en moslims op dat gebied doen wat ze willen, maar dan wel op eigen kosten. Vorig jaar is het Riziv nl voor liefst 2,7 miljoen euro tussenbeide gekomen voor dergelijke besnijdenissen en dat is te gek om los te lopen, iets wat ook de mening is van dat comité waarvan sprake. Het gaat hier niet om maatregelen die iets met de gezondheid te maken hebben. Wie dat toch wil doen, moet daarvoor zelf voor de kosten opdraaien. Onze sociale zekerheid is niet bedoeld voor het betalen van fantasietjes van vreemde geloofsovertuigingen.
Gisteren vierde men in Nederland Prinsjesdag. Nou ja, ‘vieren’ is een groot woord in een land waar ze regeringscrisissen niet zo gewend zijn als bij ons. Onze noorderburen wachten nu al 189 dagen op een nieuw kabinet, een peulschil t.o.v. het Belgische record van 451, maar wel gigantisch voor Nederland, waar ze zoiets nog niet hebben meegemaakt. Zoals de traditie het daar wil, opende koning Willem Alexander die dag het Nederlandse parlementaire jaar. Zijn toespraak werd dit jaar dus geschreven door een kabinet in lopende zaken, waarvan hoopt dat het zo snel mogelijk plaats zal maken voor een echt kabinet. Dat laatste wordt, meer dan waarschijnlijk, een centrumrechts met vier partijen, net zoals onze federale regering, maar weer met dit verschil dat het voor Nederland een primeur is.
Tot tweemaal toe heeft men bij onze noorderburen getracht een kabinet te vormen met GroenLinks, de partij van wonderknaap Jesse Klaver, een soort Nederlandse Trudeau Jr, die het bij de verkiezingen zeer goed gedaan had. Dat dit niet gelukt is, heeft in de eerste plaats te maken met de overdreven eisen van GroenLinks i.v.m. de immigratie en vooral het klimaatakkoord van Parijs. Zoals ikzelf hier ook al meer dan eens geschreven heb, is heel dat klimaatgebeuren een erg vrijblijvend gebeuren. Men kan er pas op afgerekend worden over 30 of meer jaren en dan is het gemakkelijk nu hemel en aarde te beloven, ook al zou het kunnen dat het later grotendeels gebakken lucht is geweest, heel dure lucht dan.
In de plaats van GroenLinks zou nu de Christen Unie meedoen, een kleine protestante partij die er voor kan zorgen dat het nieuwe Kabinet net de meerderheid haalt (76 zetels op 150). De andere meerderheidspartijen zijn de liberale VVD, die als grootste de premier mag leveren (het wordt dus Rutte III), de christelijke CDA en de links liberale D66. Met een economie die goed draait en een staatsschuld die bijna de Maastricht-norm haalt – in procenten zowat de helft van de onze - kunnen we er in dit land alleen maar van dromen, hoe schamper onze media er ook over mogen doen.
Het is me wat met dat Ryanair. We zijn al e.e.a. gewend van die low cost maatschappij, maar de laatste stunt is wel de ergste: de volgende zes weken schrapt ze 2.000 vluchten en moeten zo’n 300.000 passagiers maar zien hoe ze er geraken.
De reden voor dit bruuske besluit is, dat de vakantieregeling voor het personeel vanaf 01.01.2018 gelijk moet lopen met dat van thuisland Ierland en niet volgens het eigen boekjaar, zoals tot nu het geval was. Dat had men bij Ryanair moeten zien aankomen, maar dat is dus niet gebeurd. Reservepersoneel kan niet worden opgeroepen, omdat er geen reservepersoneel is. De maatschappij heeft een chronisch personeelstekort, o.m. te danken aan de slechtere beloning t.o.v. de meeste andere vliegtuigmaatschappijen.
Nu is het zo dat men als gedupeerd passagier in een dergelijke situatie een schadeclaim kan indienen, maar Ryanair rekent erop dat de meeste van die passagiers dat niet gaan doen. Als individu valt zoiets trouwens niet mee; alleen wie dat doet in groep via e.o.a. organisatie zoals bij ons bv Testaankoop, maakt kans. En dan is het nog de vraag hoeveel men gaat krijgen. Ryanair-baas O’Leary, die pas drie dagen na de bekendmaking van de schrappingen zijn excuses aanbood, rekent op zo’n anderhalf miljoen euro, maar als het allemaal volgens het boekje gebeurt en volgens de verschillende wetgevingen, kan er sprake zijn van enkele tientallen miljoenen. Alles behalve low cost.
Men zal het maar meemaken, zeker als men in het buitenland zit en maar moet zien op eigen kracht terug te komen. Of e.o.a. afspraak heeft die men niet na kan komen. Voor wie serieus zaken doet en waar veel geld mee gemoeid is, doet er dan ook best aan niet met Ryanair te vliegen. Ook andere maatschappijen vliegen tegenwoordig met een low cost afdeling, maar daar kan men meestal terugvallen op de moedermaatschappij als er iets grondig fout loopt.
---
En dan iets anders. België zal, voor de tweede keer in drie jaar, de finale van de Davis Cup betwisten na een zege tegen Australië in de halve finale. In tegenstelling tot de meeste andere sporten, waar de toppers meestal Vlamingen zijn, zijn het bij de tennismannen de Waaltjes Goffin en Darci die er bovenuit steken. Knappe prestatie, die nog meer naar waarde zou geschat zou worden, mochten de heren ook eens een woordje Nederlands proberen te spreken. Dat is niet het geval, evenmin als vroeger bij Henin en nu bij de broertjes Borlée en zevenkampster Nafi Thiam. Het zijn geen monoglotten, want zij spreken ook allemaal behoorlijk Engels, maar de taal van de meerderheid in hun eigen land? Nee, hoor!
Wielrenner Philippe Gilbert spreekt wel behoorlijk Nederlands, maar dat komt omdat hij met een Nederlandse getrouwd is, de beste methode om een andere taal te leren. Daarmee is hij in Wallonië wel de uitzondering die de regel bevestigt.
Het heeft er alle schijn van dat het fameuze zomerakkoord eerst nog een herfstakkoord zal moeten worden alvorens alles wat toen beslist werd, definitief zal worden. Er zijn weinig punten waarover de meerderheidspartijen echt akkoord gaan, met als uitschieter de discussie over de pensioenen. Het is al lang geweten dat de Belgische pensioenen zowat de laagste zijn van Europa, de belastingen de hoogste. Dat alles neemt niet weg dat Bart De Wever (nog maar eens) gelijk krijgt, als hij zegt dat het betaalbaar moet blijven. En dit geldt niet alleen voor de pensioenen, maar ook o.m. voor de sociale zekerheid.
Die uitleg van De Wever kwam er op de jaarlijkse familiedag van de partij, waar vooral de discussie oplaaide over het feit dat de partij bij de volgende verkiezingscampagne (weer) niet met het communautaire zou uitpakken. Ook volgens heel wat N-VA sympathisanten zou dit er wel eens voor kunnen zorgen dat vroegere VB-kiezers, die in 2014 voor het N-VA hebben gestemd, dat nu opnieuw voor het VB zouden doen. Ook hiervoor had Bart zijn uitleg en zei hij dat men het kan draaien zoals men wil, maar dat er niets zal veranderen als de Vlaamsnationalisten in het Vlaamse parlement geen meerderheid behalen. Iets wat klopt en wat ik in deze rubriek al jaren schrijf. In plaats dat VB en N-VA daarvoor elkaar de schuld geven, zouden ze er m.i. beter aan doen meer in de verf te zetten dat het de traditionele partijen zijn die niet meewillen. Zelfs als de Vlaamsnationalisten zouden samenwerken halen ze ook samen die meerderheid niet en daar knelt het schoentje. Naar buiten uit zouden de twee partijen beter de energie die ze nu aan elkaar verspillen, aanwenden om het in gebreke blijven van CD&V, SP.a en Open VLD meer in de kijker te plaatsen. Als ook dat niet lukt, blijft er nog de hoop dat er in Wallonië door het oprukken van de communisten van de PTB/PvdA na de volgende verkiezingen een links blok zou ontstaan, waardoor de tegenstellingen met een rechts blok in Vlaanderen dermate zouden kunnen worden dat de francofonen zelf vragende partij zouden worden om aan dit land een eind te maken. Dat is, zo te zien, alvast de natte droom van Bart De Wever.
Gisteren schreef ik nog dat ook Rusland zich stilaan zorgen mag gaan maken i.v.m. Noord-Korea. Het zou echter wel eens kunnen dat onze Fikken gelijk heeft, waar hij schrijft dat er meer achter zit dan alleen die Oen. Of dat nu China en/of Rusland is, moet de toekomst nog uitwijzen, maar wat dat laatste land betreft mogen wij ons ook hier wel zorgen gaan maken. Er is niet alleen Noord-Korea, maar ook Syrië, waar Putin een eigen koers vaart, er is de haat/liefde verhouding met Turkije, waar nog zo’n gek aan het bewind is. Denk maar aan wat er gebeurde toen de Turken een Russisch gevechtsvliegtuig neerschoten en Putin zijn landgenoten opriep niet meer naar Turkije op vakantie te gaan. Nu heeft Turkije, nota bene een NAVO-partner, zelfs raketsystemen besteld in Rusland, spullen die niet integreerbaar zijn in het NATO systeem. Met in het achterhoofd wat de Russen al hebben uitgespookt in Oost-Europa: Georgië een deel van haar grondgebied afgepakt, idem de hele Krim, ondersteuning van de rebellen in oostelijk Oekraïne en zopas uitgebreide militaire oefeningen aan de buitengrenzen van de Baltische staten, Polen en Oekraïne, waarbij Rusland zegt dat het om 12.500 manschappen gaat, terwijl het waarschijnlijk om zo’n 100.000 gaat.* Die landen weten wat het betekent onder de Russische knoet te liggen, ook al is het de dag van vandaag geen Sovjet-Unie meer. Putin heeft trouwens ooit zelf gezegd het spijtig te vinden dat die niet meer bestaat. Hij noemde het ooit ‘de grootste geopolitieke ramp van de 20ste eeuw’.
* Volgens internationale akkoorden hoeft geen buitenlandse controle bij militaire oefeningen als het aantal manschappen de 12.500 niet overschrijdt. Hier is dat wel het geval en liegen de Russen. Zoals zij ook altijd gelogen hebben over het neerschieten van de MH370 van Malaysian Airlines boven Oekraïense rebellengebied.
Noord-Korea heeft zopas een tweede intercontinentale raket over het Japanse Hokkaido geschoten. Het tuig is in zee terecht gekomen op een afstand die vergelijkbaar is met deze naar het Amerikaans eiland Guam. Iedereen protesteert weer en de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties gaat weer bijeenkomen en waarschijnlijk nog meer sancties tegen het regime van Kim-Jong-Oen uitspreken. Zal het allemaal wat uithalen? Ik denk van niet, maar alles is beter dan een echte oorlog waarbij men er niet zeker van is of die Oen blufpoker zal blijven spelen of niet. Het is bijna niet te geloven dat een landje van niets, dat er nauwelijks in slaagt zijn eigen bevolking te voeden, hopen geld uitgeeft aan wapentuig waar andere rijkere landen liefst van al vanaf zouden willen. Zelfs vroegere medestanders zoals China en Rusland beginnen zich ongemakkelijk te voelen en stemmen in die Veiligheidsraad nu mee met de rest, iets wat nog maar vrij recent het geval is. Beide landen weten goed genoeg dat ze feitelijk Noord-Korea mee op de kaart gezet hebben.
De oorlog in Korea begon in de jaren 1950, toen het Noorden het Zuiden aanviel. Nadat de Verenigde Naties, onder leiding van de Amerikanen, terugsloegen en op een gegeven ogenblik dreigden het Noorden te veroveren, zette China zelfs zijn eigen leger in. Rusland, toen nog de Sovjet Unie, heeft het Noord-Koreaanse regime meteen gesteund. Het is bijna niet te geloven, maar Rusland, qua oppervlakte het grootste land ter wereld, grenst ook aan Noord-Korea, al is het maar met een grensstrook van 18 km. Bedenkelijker is dat Vladivostok, Ruslands grootste stad in het Verre Oosten (de naam betekent ‘heerser van het Oosten’), op slechts 200 km van de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang ligt.
Gaan ze Oen maar laten doen, in de hoop dat het bij blufpoker blijft? Mocht er straks toch iemand op het knopje drukken dan zal Armageddon niet ver meer af zijn, zeker niet in het Verre Oosten
Tante Laurette gaat er dus mee ophouden, meteen als PS fractieleidster in de Kamer en na de verkiezingen van 2019 ook als voorzitster van de PS in het Brussels gewest. De vraag is maar of zij dat ook zou gedaan hebben mocht de PS erin geslaagd zijn de regering Michel ten val te brengen of haar partij de meerderheid (en het minister-presidentschap) te laten behouden in het Waals gewest. Niet alleen zijn dat nederlagen die kunnen tellen, maar de toekomst ziet er voor de PS al niet veel beter uit. Men moet alle peilingen niet geloven, maar het is een feit dat de schandalen van Publifin en Samusocial aan de partij gevreten hebben en niemand gelooft dat ze de situatie eens snel zullen gaan rechtzetten. M.a.w. Onkelinx verlaat het zinkende PS-schip.
Vergeten we trouwens niet dat ook haar privéleven niet onbesproken bleef. Haar eerste, Marokkaanse man was een drugdealer, die uit de greep van het gerecht kon blijven omdat Laurette van haar positie als federaal minister van Justitie misbruik maakte door hem uit een Turkse gevangenis te halen. Alsof dat nog niet erg genoeg was, scheidde ze wel van hem maar gaf ze hem een goedbetaalde job op haar ministerie. Haar tweede man is de duurste advocaat van dit land die het vooral heeft kunnen maken dank zij de vele overheidsopdrachten die hij via de PS kreeg. Het koppel woont in een luxueuze villa te Lasne, de duurste gemeente van Wallonië. Ondanks het feit dat ze VB en N –VA regelmatig beschuldigde van collaboratie, had ze zelf een grootvader die waarnemend burgemeester was onder de Nazi-bezetting en dus collaboreerde. Kortom, het heeft arbeidersdochter Onkelinx allemaal geen windeieren gelegd en nu ze ziet dat de mayonaise niet meer pakt, stapt ze het af. ‘Après moi le déluge’ klonk nooit reëler.
Het zal wel een toeval zijn, maar dezelfde dag dat Onkelinx haar politiek vertrek aankondigde, kwam ook Pascale Paraïta weer in het nieuws. Na een ‘dikverdiend’ verlof eist de vroegere directrice en oppergraaister van Samusocial haar oude job weer op! Die zal ze wel niet terug krijgen, maar ze zou dan officieel ontslagen moeten worden, wat haar een ontslagpremie tot 400.000 euro zou kunnen opleveren. ‘Il faut le faire’, om het nog eens in hun taal te zeggen. Voor wie het niet zou weten, het was Onkelinx die via haar tweede man, advocaat Marc Uyttendaele, nog geprobeerd heeft de onderzoekscommissie naar de wantoestanden bij de daklozen in Brussel niét te laten doorgaan. Maar dat was blijkbaar voor ‘witte ridder’ Maingain dan weer geen reden om niet met de PS verder te regeren in Brussel…
Het is me daar wat bij Volvo Cars in Gent. Na twee dagen werkonderbreking en evenveel keren afwijzing van de directievoorstellen, is het personeel nu officieel in staking. Hoe dat gaat aflopen is nog koffiedik kijken, maar de vraag is hoe ze daarover gaan denken bij de algemene directie in Zweden en zeker bij de Chinezen die momenteel eigenaar zijn van het merk en de fabriek. Het wordt er niet makkelijker op als men weet dat de directievoorstellen wel werden aanvaard door de vakbonden, maar niet door de basis en dat het de vakbonden zijn die nu het stakersgeld gaan moeten ophoesten, omdat het bedrijf bij staking geen lonen meer uitbetaalt.
Het gaat trouwens bij onze vakbonden van kwaad naar erger. Ze mogen dan nog steeds veel leden hebben, de meesten zijn vooral nog lid o.w.v. de syndicale dienstverlening (ziekenfondsen, werkloosheidsuitkeringen, juridisch advies e.d.). De stakingen die worden aangekondigd op 10 oktober lijken meer te maken hebben met het eigen vakbondspersoneel dan met de gewone leden. Denk maar aan het opschorten van de statutaire ambtenarij, waar vooral vakbondsafgevaardigden nu van profiteren. De vakbonden hebben aan cliëntelisme gedaan, in Wallonië nog meer dan in Vlaanderen, waardoor het gros van hun leden eerder tot de middenklasse is gaan behoren, die geen boodschap meer heeft aan strijdleuzen uit vervlogen tijden. Verder hebben de syndicaten geen kant en klare oplossingen voor de nieuwe problemen waarmee de leden geconfronteerd worden. Denk maar aan de digitalisering, de robotisering, de e-commerce die allemaal een andere aanpak vergen. Daardoor is het bij de voor 10 oktober aangekondigde staking duidelijk dat het louter om politiek gaat, wat niet de taak is van de vakbonden.
Doelloos staken is niet meer van deze tijd en dat het sociaal overleg ook geen oplossingen meer brengt is, omdat de tijd dat de staat de rekening daarvan betaalde ook voorbij is. E.e.a. maakt dat de vakbonden zelfs intern verdeeld zijn en het onderling steeds minder eens. Dat in Wallonië de vlam nog brandt heeft te maken met de opkomst van de communisten van de PTB/PvdA waartegen het rode vakbondsfront ook geen ander antwoord heeft dan het syndicale opbod.
In mijn blog van 20 augustus ll (‘Gelukkig zijn Vuye en Wouters er nog’) schreef ik o.m. dat ik hoopte dat het V&W duo nog tot 2019 zijn best zou blijven doen om de N-VA het vuur aan de schenen te leggen ‘i.v.m. de verkiezingsbeloften van die partij, waar we nu reeds nieuwsgierig naar uitkijken’. Wel, we hebben daarvan al een voorsmaakje gekregen. Volgens een artikel in Het Laatste Nieuws zou de N-VA voor de verkiezingen van 2018/19 geen communautaire campagnes gaan voeren. Met weer meer dan 30% in de komkommerpeiling en de bevestiging van Bart De Wever als voorzitter voor een vijfde termijn (wat zo’n beetje klinkt als de reclame van Miele: ‘Er is geen betere’), lijkt de partij daar inderdaad op af te stevenen. Ze is nu de volkspartij geworden die ze altijd wou zijn en gelooft er vast in weinig weerstand te zullen krijgen van de traditionele partijen die dat vroeger ook pretendeerden.
De Wever wil blijkbaar geen campagne voeren die moet afhangen van de verkiezingsuitslag. Nochtans zal er nooit een confederale, laat staan een onafhankelijke Vlaamse staat komen zolang de Vlaamsnationalisten geen meerderheid kunnen halen in hun eigen parlement. Die Vlaamsnationalisten blijven dan ook verweesd achter. Van Grieken heeft in Steenstrate al opgeroepen tot een Vlaams front, maar daarvan zal weinig in huis komen. Zelfs al zou er een samenwerking en/of kartel komen tussen het VB, het duo V&W en misschien de restanten van LDD, zal dit nooit lukken als de N-VA daaraan niet meedoet. Nu ook cdH-voorzitter Lutgen verklaard heeft straks met de N-VA scheep te zullen willen gaan als die het communautaire loslaat, wordt de kans steeds groter dan we in 2019 inderdaad een regering Michel II gaan krijgen.
Vlaamsnationalisten die in 2014 nog het VB gewisseld hadden voor het N-VA, doen er dan ook best aan op die beslissing terug te komen, het enige waarmee men de partij van De Wever pijn kan doen. Al is ook dit laatste relatief. Met een oorlogskas van zo’n 13 miljoen euro vanwege de staat die ze zou willen veranderen, kan de N-VA tegen een stootje. Zoals ik al schreef, wordt de N-VA wel de volkspartij, maar dan van België, niet van Vlaanderen.
Er was vorige week weer heel wat te doen over het feit dat de helft van de spoedartsen eraan denkt ermee op te houden, met als belangrijkste reden het tekort aan spoedartsen en de stress die dat meebrengt. Voor wie deze rubriek al lang leest, is dat geen verrassing. Reeds meer dan 10 jaar geleden schreef ik dat we daar een tekort aan zouden krijgen, evenals aan tandartsen en huisartsen. Er zijn momenteel in Vlaanderen al 90 gemeenten waar geen huisarts meer is. Dit alles is het gevolg van het beruchte ingangsexamen, dat niets met geneeskunde te maken had en veel jongeren, die zich geroepen voelden tot het ambt van dokter, deed afhaken. Ik heb het zelf in de familie meegemaakt dat twee jongeren niet meteen slaagden en het later hebben moeten halen via drie jaar biomedische, waardoor ze wel een jaar verloren, het zgz schakeljaar, terwijl ze het later op de universiteit meer dan behoorlijk deden. Momenteel heeft men de cursus dermate gewijzigd, dat men niet meer eist dat de kandidaten een bepaald percentage halen, maar dat op voorhand wordt vastgelegd hoeveel kandidaten er na elk examen zullen worden aangenomen, ongeacht het percentage dat ze op het ingangsexamen halen. Dat laatste is al een bewijs dat de inrichters van deze klucht zelf weten dat de test zelf niets met geneeskunde te maken heeft en men zich pas aan de Unief zelf zal moeten bewijzen.
In Francofonië, waar men 18 jaar lang het ingangsexamen heeft genegeerd, is men er nu ook mee moeten beginnen, daar ze daar dan weer teveel afgestudeerde artsen hebben, waarvan een deel niet meteen een Riziv-nummer krijgt en dus het beroep, waarvoor men een diploma had, niet kan uitoefenen. In de Franstalige media wordt er nu al gereclameerd dat ze daar over zeven jaar ook wel eens met een tekort aan artsen zouden kunnen komen te zitten. Met het overschot dat ze er nu hebben, kan men alvast daar enkele jaartjes bij tellen. In Vlaanderen zit men nu al met een nijpend tekort dat niet zal worden opgelost door wat te prutsen aan de regels. Het doet denken aan de nieuwe regels bij de e-commerce, waar men zgz nu ook ’s nachts zou kunnen werken. Dat laatste kan echter alleen maar na een akkoord met de vakbonden, die zo’n hoge eisen kunnen stellen dat er tenslotte toch niets van in huis komt.
Men zou er haast aan gaan twijfelen of Kafka toch geen Belg was…
Ik kom nog even terug op die komkommerenquête van VTM en RTL. Daarop voortbordurend denkt men nl in de zgz serieuze media dat Maingain’s broodje gebakken is. Dat zou wel eens flink kunnen tegenvallen. De man verkoopt zichzelf en zijn partij als de maagdelijkheid zelve, dit t.o.v. de andere partijen, die volgens hem corrupt zijn. Maar hij wil wel de coalities in Brussel en die van de Franse gemeenschap in stand houden, coalities waarin ook de meest corrupte van alle partijen deel van uitmaakt, nl de PS. Gisteren heb ik nog verteld dat Yvan Mayeur de ex-burgemeester van Brussel nog steeds dikbetaalde bijverdiensten heeft in intercommunales zoals Vivaqua, bij wiens werking men vragen kan stellen. Vergeten we daarbij niet dat de man nog steeds gemeenteraadslid is én parlementslid. Het gaat hier dus louter om bijverdiensten. Als men dus daar echt tegen is, moet men straks ook niet stemmen voor het Défi van Vlaamshater Maingain, die wél met de meest corrupte partij blijft samenwerken. Défi stelt buiten Brussel trouwens drie keer niks voor, terwijl het ook steeds duidelijker wordt dat de verhouding tussen Walen en Brusselaars steeds afstandelijker wordt. Vooral in de provincies Namen en Luxemburg heeft men genoeg van Brussel dat doet alsof het alles te zeggen heeft in francofoon België. Dat idee wordt versterkt door de verhuis van Waalse kopstukken naar de hoofdstad, zoals bv Onkelinx en Reynders. De termen WalloBrux en Fédération Wallonie-Bruxelles, die men gebruikt, zijn trouwens in de Grondwet niet terug te vinden en daarom onwettelijk. Ook om dat te veranderen zal er een nieuwe staatshervorming nodig zijn.
Tenslotte zouden we haast nog vergeten dat er ook Vlaamse politici meespelen in de Brusselse comedia dell’arte. Bianca Debaets (CD&V) doet nog haar best, maar een Guy Vanhengel (Open VLD) voert slaafs de politiek van de Franstaligen uit. Tenslotte is er nog Smetje (SP.a), waarvan men al blij is dat hij niet meer in de Vlaamse deelregering zit. ‘Quantité négligeable’, om het in de taal van Maingain te zeggen.
