Ik kom nog even terug op die komkommerenquête van VTM en RTL. Daarop voortbordurend denkt men nl in de zgz serieuze media dat Maingain’s broodje gebakken is. Dat zou wel eens flink kunnen tegenvallen. De man verkoopt zichzelf en zijn partij als de maagdelijkheid zelve, dit t.o.v. de andere partijen, die volgens hem corrupt zijn. Maar hij wil wel de coalities in Brussel en die van de Franse gemeenschap in stand houden, coalities waarin ook de meest corrupte van alle partijen deel van uitmaakt, nl de PS. Gisteren heb ik nog verteld dat Yvan Mayeur de ex-burgemeester van Brussel nog steeds dikbetaalde bijverdiensten heeft in intercommunales zoals Vivaqua, bij wiens werking men vragen kan stellen. Vergeten we daarbij niet dat de man nog steeds gemeenteraadslid is én parlementslid. Het gaat hier dus louter om bijverdiensten. Als men dus daar echt tegen is, moet men straks ook niet stemmen voor het Défi van Vlaamshater Maingain, die wél met de meest corrupte partij blijft samenwerken. Défi stelt buiten Brussel trouwens drie keer niks voor, terwijl het ook steeds duidelijker wordt dat de verhouding tussen Walen en Brusselaars steeds afstandelijker wordt. Vooral in de provincies Namen en Luxemburg heeft men genoeg van Brussel dat doet alsof het alles te zeggen heeft in francofoon België. Dat idee wordt versterkt door de verhuis van Waalse kopstukken naar de hoofdstad, zoals bv Onkelinx en Reynders. De termen WalloBrux en Fédération Wallonie-Bruxelles, die men gebruikt, zijn trouwens in de Grondwet niet terug te vinden en daarom onwettelijk. Ook om dat te veranderen zal er een nieuwe staatshervorming nodig zijn.
Tenslotte zouden we haast nog vergeten dat er ook Vlaamse politici meespelen in de Brusselse comedia dell’arte. Bianca Debaets (CD&V) doet nog haar best, maar een Guy Vanhengel (Open VLD) voert slaafs de politiek van de Franstaligen uit. Tenslotte is er nog Smetje (SP.a), waarvan men al blij is dat hij niet meer in de Vlaamse deelregering zit. ‘Quantité négligeable’, om het in de taal van Maingain te zeggen.
‘We are the champions!’. Dit is het land van de politieke records. Niet alleen hebben we het record van de langste regeringsvorming (451 dagen!), ik denk niet dat er nog een land is met zes regeringen en zeven parlementen. En zelfs daar houdt het niet bij op. Deze zes regeringen blijken nu allemaal anders politiek te zijn samengesteld. Dat bleek na het Overlegcomité van de regeringen dat de voorbije week bijeenkwam. Nu Lutgen heeft vastgesteld dat hij de PS niet uit de Brusselse regering weg krijgt, noch uit de die van de Franse Gemeenschap is het overal anders: de federale regering met MR, N-VA, CD&V en Open VLD, de Vlaamse met CD&V, N-VA en Open VLD, de Waalse met MR en cdH, die van de Franse Gemeenschap met PS en cdH, de Brusselse met PS, cdH, Open VLD, Défi, Spa en CD&V en tenslotte de Duitstalige met SP, PFF en ProDG. Oef!
In De Tijd vergeleek journalist Wim van de Velde het Belgisch model met de Brusselse zinkgaten. Vergeet het confederalisme. Het land zinkt gewoon zelf weg in de chaos. Het wordt helemaal hilarisch als men nu verneemt dat de drie recente grondverzakkingen in Brussel allemaal te maken hebben met gesprongen waterleidingen. De verantwoordelijke voor deze situatie is de Brusselse watermaatschappij Vivaqua, waarvan de (dikbetaalde) voorzitter van de raad van bestuur luistert naar de naam Yvan Majeur, de pas weggestuurde burgemeester van Broekzele. Buiten zijn riante job van burgemeester en zijn bijverdienste bij Samusocial (met het steungeld dat bedoeld was voor daklozen), die hij nu kwijt is, heeft hij dus nog minstens één royaal extra inkomen, zij het dan weer bij een instelling die haar werk niet behoorlijk doet. Eerst waren er de tunnels die inzakten, nu de waterleidingen die het begeven en de straten die wegzinken. Tussendoor maakt Brussel zich dan nog vrolijk met het boycotten van Zaventem door het opleggen van absurde geluidsnormen. In tegenstelling tot Brussel werkt het op Zaventem wel (als ze niet staken of aanslagen krijgen), maar dat is Vlaams grondgebied en daarvan ligt men in Brussel niet wakker.
Wanneer gaat men ook aan francofone kant eens beseffen dat het zo toch niet verder kan. Het begint hoe langer hoe meer te lijken op dat orkest van de Titanic.
Groot nieuws: in Wallonië moet er vanaf nu geen kijk- en luistergeld meer betaald worden. Dat was in Vlaanderen zestien jaar geleden al gebeurd en was toen – als het goed is, zeggen we het ook – een initiatief van Steve Stevaert, nota bene een socialist, terwijl de afschaffing in Wallonië gebeurt door de nieuwe centrumrechtse MR-cdH regering. Het geeft ook aan hoeveel linkser de Waalse socialisten zijn t.o.v. de Vlaamse en hoeveel jaren Wallonië achter loopt. De minder inkomsten zullen gecompenseerd worden door besparingen in vooral de overbevolkte Waalse administratie en niet door nieuwe belastingen.
Nog een communautair nieuws is dat het ACV (voorlopig?) niet mee doet aan de door het ABVV vooropgestelde algemene stakingsdag van 10 oktober. De kans is groot dat we dan een herhaling krijgen van die van het voorjaar van 2016, toen er praktisch alleen gestaakt werd in Wallonië (vooral bij het spoor en in de gevangenissen), een staking die politiek gericht was, veel schade heeft veroorzaakt en niets heeft opgebracht. Het zal dit jaar waarschijnlijk niet anders zijn.
Tenslotte, wat ik al eens terloops gemeld had, is het hele verhaal van Di Rupo in zijn laatste boek dat hij erop rekent dat de vele beloften die hij daarin doet (zoals bv de 4daagse werkweek zonder loon verlies) zouden gefinancierd worden door economische groei, een zoveelste rekening die Vlaanderen zou mogen betalen mocht er ooit iets van in huis komen. Het is nl bij ons dat men bij een economische groei meer winsten zal maken en daarmee mogen we dan de extra kosten van de niet-werkende Walen betalen. Als Di Rupo en andere linksen zeggen, dat ze België in stand willen houden, dan is dat in de eerste plaats omdat ze op die manier, via België, van de Vlaamse centen kunnen profiteren.
Niets communautair? Alles in dit land is communautair.
Een enquête van VTM en RTL over het stemgedrag in dit land, die normaal vandaag moest bekend gemaakt worden, lekte één dag vroeger uit voor wat de resultaten in Brussel en Wallonië betreft. Daar blijken nl grote verschuivingen te hebben plaats gevonden, al was dat wel te verwachten en dus toch niet zo sensationeel als men nu doet uitschijnen. Maar VTM houdt nu eenmaal van sensatie en het uitvergroten van nieuws.
Dat de PS na alle schandalen klop zou krijgen is geen verrassing. Dat de communisten van de PTB (PvdA) daar, samen met de groenen van Ecolo, van zouden profiteren, ook niet. Dat het Défi clubje van Maingain erop vooruit zou gaan was ook al voorspeld, al blijft dat meer een Brussels verschijnsel. In Wallonië, waar de partij nergens staat, mag ze nu in een peiling wel stemmen halen, als het straks ernst wordt moet ze daar eerst nog eigen kandidaten gaan zoeken. Dat tenslotte de CdH van Lutgen klop krijgt is, heeft er vooral mee te maken dat de Ardennees maar in de helft in zijn opzet geslaagd is, gekoppeld aan het feit dat wie in dit land de stekker eruit trekt, er meestal voor gestraft wordt. Belgen, zowel Walen als Vlamingen, houden blijkbaar niet van de onrust die zo’n situaties met zich meebrengen.
Tenslotte nog dit. Wie houdt nu een politieke peiling tijdens de vakantie en het politieke reces? In een periode waarop er normaal weinig of niets gebeurt, al was dat dit jaar iets anders in Francofonië, maar toch niet van die aard om mensen met vakantie te gaan lastig vallen over een politiek waaraan ze zich een heel jaar meestal ergeren…
Joëlle Milquet is geen kandidaat meer bij de gemeenteverkiezingen van 2018 in Brussel. De voormalige voorzitster van het CdH en ex-minister zegt ‘zich niet meer thuis te vinden in het huidige politieke klimaat’. Momenteel zit ze nog wel in de Brusselse gemeenteraad én in het Brusselse parlement.
De waarheid zal waarschijnlijk wel iets genuanceerder klinken, als we erbij vertellen dat la Milquet in april van vorig jaar opstapte als minister van o.m. Onderwijs in de Franse Gemeenschapsregering nadat ze in beschuldiging was gesteld voor mogelijke belangenvermenging tijdens de verkiezingen van 2014.
Helemaal hilarisch wordt het pas als men madame Non hoort vertellen dat ze het status quo in de Brusselse regering en die van de Franstalige regering wil behouden, waarbij ze de politiek van Maingain steunt, dezelfde Maingain die zegt geen akkoorden te kunnen sluiten met MR en CdH zolang figuren zoals Armand Dedeckèr en Milquet aan de slag kunnen blijven.
Ondertussen heeft rode Rudy Vervoort gesteld dat de Brusselse regering gewoon verder doet zonder de PS (zijn eigen partij) te laten vallen maar ook mét CdH-leden en verkozenen van de Vlaamse partijen (die er, nota bene, maar bij zitten voor spek en bonen). Er is in het francofone landsgedeelte helemaal geen eenheid meer. In Wallonië, waar het nieuwe parlementair jaar al begonnen is, delen MR en CdH nu de lakens uit, in Brussel en in de Franse Gemeenschap blijft het business as usual met PS, MR, CdH en Défi. Zoals ik al eens schreef ziet het er al langer hoe meer naar uit dat in die laatste twee entiteiten we te maken zullen krijgen met regeringen in lopende zaken en dit tot aan de verkiezingen van 2019.
Een enquête van VTM en RTL over het stemgedrag in dit land, die normaal vandaag moest bekend gemaakt worden, lekte één dag vroeger uit voor wat de resultaten in Brussel en Wallonië betreft. Daar blijken nl grote verschuivingen te hebben plaats gevonden, al was dat wel te verwachten en dus toch niet zo sensationeel als men nu doet uitschijnen. Maar VTM houdt nu eenmaal van sensatie en het uitvergroten van nieuws.
Dat de PS na alle schandalen klop zou krijgen is geen verrassing. Dat de communisten van de PTB (PvdA) daar, samen met de groenen van Ecolo, van zouden profiteren, ook niet. Dat het Défi clubje van Maingain erop vooruit zou gaan was ook al voorspeld, al blijft dat meer een Brussels verschijnsel. In Wallonië, waar de partij nergens staat, mag ze nu in een peiling wel stemmen halen, als het straks ernst wordt moet ze daar eerst nog eigen kandidaten gaan zoeken. Dat tenslotte de CdH van Lutgen klop krijgt is, heeft er vooral mee te maken dat de Ardennees maar in de helft in zijn opzet geslaagd is, gekoppeld aan het feit dat wie in dit land de stekker eruit trekt, er meestal voor gestraft wordt. Belgen, zowel Walen als Vlamingen, houden blijkbaar niet van de onrust die zo’n situaties met zich meebrengen.
Tenslotte nog dit. Wie houdt nu een politieke peiling tijdens de vakantie en het politieke reces? In een periode waarop er normaal weinig of niets gebeurt, al was dat dit jaar iets anders in Francofonië, maar toch niet van die aard om mensen met vakantie te gaan lastig vallen over een politiek waaraan ze zich een heel jaar meestal ergeren…
Zondag was er het eerste en enige debat tussen de twee kandidaten voor het Duitse kanselierschap waarvoor onze oosterburen over drie weken naar de stembus gaan. Angela Merkel zou het – volgens de kenners – op punten gewonnen hebben, wat geen verrassing was. Martin Schulz had een dubbel nadeel: als sociaaldemocraat maakt hij weinig kans, zijn politieke strekking zit nu eenmaal in de hoek waar de klappen vallen. Verder zit zijn partij mee in de huidige Duitse regering, zodat hij Merkel weinig verwijten kan. Toch was er één lichtpunt: toen Schulz zei dat – mocht hij kanselier worden - hij de toetredingsgesprekken met Turkije zou stopzetten. ‘Mutti’ ging nog niet zover, maar gaf wel toe dat het land van sultan Erdogan op dit moment geen lid kan worden en dit zeker niet zal worden zolang Erdogan het in Turkije voor het zeggen heeft. De relaties tussen Turkije en Duitsland (maar ook met Nederland) zitten momenteel in zo’n slechte fase dat het er niet naar uit ziet dat er ooit nog iets van komt. Daar kunnen we alleen maar verheugd om zijn. De economische banden tussen Turkije en de E.U. zullen wel blijven – er hangt voor beide partijen teveel van af - maar politiek gezien is er geen enkele reden om dat land nog een kans tot toetreding te geven. Er is natuurlijk het akkoord van 2016, waarbij Turkije er zich toe verbond de vluchtelingen uit Syrië niet verder naar Europa te sturen, maar dat zal Erdogan niet snel opzeggen, want zijn land kreeg daar 6 miljard euro voor toegezegd. Zó gek is hij dan ook weer niet.
In april van dit jaar vroeg het Europese parlement dat de toetredingsgesprekken zouden worden bevroren. Misschien worden ze straks, na de Duitse verkiezingen, wel degelijk stopgezet. Men verwacht trouwens dat heel wat zaken nog hangende zijn o.w.v. die verkiezingen en dat er in dit najaar nog wel meer knopen zullen worden doorgehakt.
Uit een studie van het Duitse sociaaleconomische onderzoekinstituut WSI over de evolutie van de lonen in de Europese landen blijkt dat de loonindex onze lonen niet beschermt. Dat is iets dat ik hier al járen schrijf. België is zowat het enige land in de wereld dat nog een loonindex kent. Die zou ervoor moeten zorgen dat bij prijsstijgingen de lonen meteen mee stijgen, waardoor onze mensen geen koopkracht zouden verliezen. Men verliest daarbij echter uit het oog dat de producten die we hier maken dan ook duurder worden en onze bedrijven minder concurrentieel t.o.v. het buitenland, waardoor de kans bestaat dat er hier bedrijven zouden kunnen sluiten of mensen ontslaan. Er zijn al verschillende ingrepen geweest om het systeem toch maar in leven te houden. Denk maar aan de zgz ‘gezondheidsindex’, waarbij rookwaar en brandstoffen uit de index gehaald werden of de beslissing van Vande Lala in de regering Di Pippo om de BTW op het elektriciteitsverbruik te verminderen van 21 naar 6%, wetende dat dit niet houdbaar was (ze werd later dan ook teruggedraaid).
Dooreen genomen zijn de lonen in Europa sinds het begin van de crisis in 2009 lichtjes gestegen, maar komt dit vooral door stijgingen binnen de ex-Oostblok landen, die wat in te halen hebben. Bij ons, mét onze index, stegen ze met 0,3%, in Duitsland en Nederland – zonder index – met respectievelijk 0,8 en 1,2%. Daar geloven ze al lang niet meer in syndicale sprookjes…
Men zou het kunnen vergeten, maar 1 september was niet alleen de start van het nieuwe schooljaar en van het nieuwe gerechtelijk jaar, het was ook die van de politiek. Niet dat er in deze maand veel te beleven zal vallen, want – als ik me niet vergis – eindigt de politieke vakantie, het zgn ‘reces’, pas in oktober. Het is mede daarom dat de vakbonden pas in die maand de strijdbijl weer opgraven, nu haalt dat te weinig uit.
Toch heeft de centrumrechtse regering Michel blijkbaar een signaal willen geven, want op 1 september zijn de federale ministers bijeen gekomen en hebben o.m. beslist dat ze de rest van dit jaar zullen nodig hebben om de besluiten van het zomerakkoord in wetten te gieten en door het parlement te jagen vóór Kerstmis 2017. In tegenstelling tot wat de vakbonden beweren, zeggen Michel en zijn ministers dat ze wél goed werk geleverd hebben. Of dat zal kloppen weten we pas volgend jaar. Feit is wel dat het terugverdienen zal afhangen van de verdere groei van onze economie, anders zullen de rekeningen niet kloppen. Dat is trouwens dezelfde fout die Di Rupo maakt in zijn laatste boek. Ook hij denkt alles terug te kunnen verdienen via een grotere groei (en dan nog met een vierdaagse werkweek zonder loonverlies!). Maar zelfs als alle plannen van het zomerakkoord zouden kunnen worden uitgevoerd én lukken, blijft dit land nog altijd met een staatsschuld zitten om U tegen te zeggen.
Ondertussen gebeuren er al wel politieke manoeuvres in het vooruitzicht van de volgende verkiezingen. Zo lijkt het erop dat er een nieuwe toenadering komt tussen CD&V en CdH, die vroeger samen de ‘christelijke familie’ vormden. Van CdH-voorzitter Lutgen is dat goed bekeken. Hij hoopt straks ook opnieuw federale ministers te kunnen leveren, iets wat hem als aanhangsel van de grotere Vlaamse tak van de familie goed zou uitkomen. Alleen zou het pijnlijk ontwaken kunnen zijn, mochten de tsjeven in Vlaanderen verder achteruitgaan. Een tweede toenadering zou er zijn tussen Bart De Wever en Wouter Beke, ook al twee ex-kartelvennoten. Wat dat laatste kan opbrengen is me een raadsel, tenzij men echt de Senelle doctrine wil volgen, wat zou betekenen dat ook CD&V straks een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement zou steunen, waardoor de deur naar het confederalisme zou kunnen worden opengezet. Mocht dat ooit lukken – dromen mag – dan zal Lutgen het wel kunnen schudden, want dan hebben ze hem en wat er van zijn partij zou kunnen overschieten, niet meer nodig. De man zal trouwens in zijn eigen Francofonië nog werk zat hebben om de PS uit het Brussels gewest en de Franse gemeenschap te krijgen. Zolang dat niet gebeurt zal men in die twee entiteiten inderdaad in lopende zaken zitten tot aan de volgende verkiezingen.
We blijven nog even bezig met onze energievoorziening. Deze keer n.a.v. een artikel uit de weekeindeditie van De Tijd, aan de hand van Geert Noels. Geert is econoom en stichter van Econopolis en geeft elke maand zijn visie op bepaalde zaken, nu dus toevallig ook over energie.
Volgens Noels zal hernieuwde energie het klimaat niet redden. We hebben nood aan een fundamenteel andere aanpak. Hij gelooft niet dat een elektrische wagen, zoals bv een Tesla, voor het milieu beter is dan een hybride, omdat de elektriciteit voor de wagen ook voortkomt uit fossiele en nucleaire energie. Voor de accu’s geldt dat zelfs nog meer. Het fiscaal stimuleren van elektrische wagens vindt Noels dan ook nonsens. Het heeft alleen als resultaat dat kapitaalkrachtigen zich een fiscaal vriendelijke auto kopen en daarmee hun geweten sussen. Als Tesla-stichter Elon Musk echt een milieuvriendelijkere wagen had willen bouwen, had hij beter gekozen voor een alternatief van de ‘cinquecento’, de Fiat 500, i.pl.v. een dure elektrische sportwagen.
Steeds volgens Noels zal Tesla de wereld niet redden, evenmin als de zonnepanelen. Wat wel zou helpen is o.a. een drastische geboortebeperking in Afrika, een versnelling in het zoeken naar hernieuwbare energie en desnoods een nieuwe, maar cleane generatie kernenergie. Verder hopen op een nieuwe spectaculaire doorbraak zoals vroeger de stoommachine en het internet. Hij doet m.a.w. een beroep op het menselijk vernuft om de CO2 terug te dringen en deze planeet leefbaar te houden, maar beseft dat dit nog niet voor morgen zal zijn.
We moeten ons niet alleen zorgen maken over onze toekomstige bevoorrading in elektriciteit, met het gas gaan we ook problemen en extra kosten krijgen. Dit laatste geldt zeker voor wie momenteel zijn gas krijgt uit Nederland. In Vlaanderen gaat het om de provincies Antwerpen, Limburg en Vlaams Brabant. Het was al bekend dat de Nederlandse gasbel stilaan maar zeker uitgeput raakt en er was vooropgesteld dat de einddatum waarschijnlijk 2030 zou worden. Volgens de laatste berichten zou het echter wel eens negen jaar eerder gedaan kunnen zijn. Nu is het probleem niet dat we dan geen gas van elders zouden kunnen krijgen. Er komt er hier binnen van over zee (‘onder zee’ is hier het juistere woord) en eveneens uit de gasterminal van Zeebrugge die bevoorraad wordt met tankers met gas van elders in de wereld. Het probleem is echter de samenstelling ervan.
Het Nederlandse gas is nl laagcalorisch (bevat meer stikstof) en het gas dat straks het Nederlandse moet vervangen is hoogcalorisch. Voor industriële bedrijven en energiecentrales is dat geen probleem, die hebben meestal al overgeschakeld, geheel of gedeeltelijk. Het probleem ligt bij de private huishoudtoestellen en installaties die zullen moeten worden vervangen en/of omgebouwd en dat gaat de eindverbruiker extra geld kosten. In tegenstelling tot het elektriciteitsprobleem is er hier (nog) geen sprake van een groen en/of duurzaam alternatief…
---
Ondertussen is het nieuwe schooljaar begonnen en kunnen we alleen maar hopen dat daarmee alle heisa erover wat zal luwen. Iedereen heeft daarover de laatste weken zowat zijn eigen mening kunnen geven en wat men ook verandert, het zal voor sommigen wel nooit goed zijn. Terwijl het Vlaams onderwijs in het buitenland – in tegenstelling tot het francofone – goed aangeschreven staat, krijgt men hier de indruk dat niets werkt. Dat heeft te maken met een té snel veranderende wereld wiens tempo het onderwijs – dat op langere termijn moet plannen – niet kan volgen. Komt daarbij nog het probleem van de inburgering van inwijkelingen, die voor het grootse deel uit een wereld komen die de onze niet is, met een geïmporteerde religie die dat evenmin is (voor de moslim kinderen – al 110.000 in Vlaanderen - begint het nieuwe schooljaar pas op maandag 4 dezer o.w.v. hun offerfeest), waardoor ons onderwijs er inderdaad niet beter op zal worden…
Na een statement van Pieter Timmermans, gedelegeerd bestuurder van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) over de wenselijkheid onze kerncentrales langer open te houden, begon daarover de zoveelste discussie. Dat wordt weer zo’n verhaal zonder einde. De termijnen die vroeger (nota bene: bij wet) werden vastgelegd zijn voor sommige reactoren al overschreden en alles laat zien dat ze misschien nog langer zullen worden. Dat milieuorganisaties en onze wereldverbeteraars daartegen op hun achterste poten gaan staan laat zich raden. Toch zou dit alles een kwestie van gezond verstand moeten zijn, of men nu vóór of tegen kernenergie is. Laat het Fanc, de Belgische toezichthouder op de nucleaire veiligheid, eens uitrekenen hoeveel stroom wij moeten produceren om zonder kernenergie aan onze behoeften te voldoen, plus eventueel een marge en laat de overheid en de groene stroomjongens er dan maar voor zorgen dat ze die vereiste hoeveelheid kunnen halen. Hoe maakt niet uit, als het maar geen kernenergie is. Het moet wel zo zijn dat we niet afhankelijk mogen blijven van leveringen uit het buitenland, dat is dan wat ik met ‘marge’ bedoel. Zolang dit land niet in staat zal zijn aan de productie van de eigen energiebehoeften te voldoen, zullen een of meerdere kerncentrales open moeten blijven. Tenslotte is kernenergie momenteel relatief goedkoop (de centrales zijn afbetaald) en stoot ze geen CO2 uit.
Dat wij de levensduur van onze kerncentrales al met 10 jaar verlengd hebben, is trouwens geen unicum. Nederland heeft die van zijn enige kerncentrale, die van Borssele, met 20 jaar verlengd en hetzelfde gebeurt in de States (en dat was daar al beslist vóór Trump aantrad). Zwitserland heeft zelfs helemaal geen levensduur bepaald van zijn kerncentrales. Maar zeggen dat die van ons moeten sluiten zonder dat er een valabel alternatief is qua bevoorrading en kostprijs, is flauwe groene praat.
De rode vakbond gaat dus een 24 urenstaking houden op 10 oktober. Pure politiek op kap van de reiziger, die nog maar eens gegijzeld zal worden. Het wordt alleen nog wachten om te zien of het ACV mee zal doen. Indien niet, krijgen we misschien weer een staking zoals de vorige, 15 maand geleden, die niets heeft opgebracht en waarbij er hoofdzakelijk gestaakt werd in Wallonië. De enige treinen die toen niet reden in Vlaanderen waren zij die over de taalgrens moesten en daarna niet terugkwamen.
De staking gaat dus louter uit onvrede met de centrumrechtse federale regering, die de nieuwe ambtenaren bij de NMBS, net zoals alle anderen, niet meer statutair wil aannemen, maar (voorlopig?) alleen contractueel. Verder vinden de roden dat er aan hun statuut bij het Spoor geknaagd wordt, maar vergeten ze erbij te vertellen dat de spoorlui eerdere privileges zullen moeten afgeven, privileges die men in de privé nooit gehad heeft. De bedoeling van dit laatste is, dat men wil dat de NMBS elk jaar 4% productiever en/of efficiënter wordt. Het is nu een van de minst rendabele spoorwegmaatschappijen van Europa en dit ondanks (of moet ik zeggen o.w.v.?) de 3 miljard euro die ze jaarlijks aan staatssteun krijgt.
---
Het blijft de socialisten ook elders niet voor de wind gaan. In Sint-Niklaas heeft de voorzitter van Groen een ‘Lutgentje’ gedaan en de samenwerking van het roodgroene kartel opgezegd*. Dat is al de tweede Vlaamse stad die de SP.a het laatste jaar verliest (na Hasselt). Ook in Gent neemt het belang van Groen binnen de bruine coalitie (rood/groen/blauw) toe en is het niet uitgesloten dat Groen er straks de grootste partij wordt en dan ook daar de burgemeester zal leveren. In Antwerpen wordt dan weer aan een nieuw kartel gedacht, maar ook daar met Groen op kop, terwijl de socialisten in Leuven hun hart vasthouden nu Lowie Lawijt als opperhoofd zal worden opgevolgd door ene Mohammed…
* Dit was nadat het roodgroene kartel ervoor gezorgd had dat Sint-Niklaas de enige stad in Vlaanderen was die de opening van het nieuwe schooljaar had uitgesteld van 1 naar 4 september, omdat op 1 september samen valt met het mohammedaans offerfeest…
Het nieuwste boek van Di Rupo blijft reacties uitlokken en dan vooral binnen de eigen socialistische familie. SP.a-voorzitter Crombez en zijn entourage vinden het maar niks, maar bij de basis is er gegrom. Daar ziet men de vierdaagse werkweek en het volledig gratis onderwijs (maaltijden inbegrepen) wel zitten. Ze komen op onder de naam ‘Wij zijn socialisten’, een initiatief van een zekere Marc Le Bruyn, SP.a-voorzitter van Ranst. Heeft niks te maken met die Eric De Bruyn die in 2011 ook al eens clashte met toenmalig voorzitster Caroline Gennez. Die opstand stierf een stille dood. Vergeten we trouwens niet dat de SP.a het district van Borgerokko beheert samen met de communisten van de PvdA.
‘Wij zijn socialisten’ spiegelen zich aan het succes van Jeremy Corbyn, de Britse labourleider, wiens partij – als enige socialistische in Europa – aan een heropleving bezig is. Dat heeft in de UK echter niet alleen te maken met een linksere koers van de partij, maar ook met de onzekerheden van de Brexit.
Het CdH van Benoît Lutgen wil echter niets meer met Di Rupo en zijn partij te maken hebben en is nu zowaar bereid straks toch met de N-VA federaal in zee te gaan, wel op voorwaarde dat het communautaire in de koelkast blijft. Hoor je ze al komen? Zelfs al zou men er bij De Wever en Co aan denken, in de aanloop naar die verkiezingen kan hun partij het programmapunt nummer één niet langer verzwijgen en zullen ze verplicht zijn daarna ook eens consequent te blijven. In 2014 werd hun partij door datzelfde CdH nog racistisch genoemd en straks zouden ze weer aanvaardbaar zijn als ze netjes doen wat Lutgen en Co vragen. Willen die misschien een nieuw Sinterklaasakkoord?*
Tenslotte als uitsmijter nog een oneliner van Louis Lawijt: ‘Mochten Raoul Hedebouw en Peter Mertens het hier ooit voor het zeggen krijgen, vallen de Amerikanen ons land binnen”! Doet me denken aan dat oude mopje toen er ook geen sluitende Belgische begroting kon gevonden worden en een minister voorstelde de U.S. de oorlog te verklaren. ‘Dat vallen die hier binnen’, zei hij, ‘bezetten ze ons land en zijn we uit de geldzorgen’. Waarop een collega antwoordde: ‘En wat als WIJ winnen?’.
* De regering Di Rupo kwam tot stand op 6 december 2014…
Zondag was er in Steenstrate de jaarlijkse IJzerwake. De zestiende al. Er waren zo’n 3.500 overtuigde Vlaamsnationalisten en het evenement werd toch hier en daar vermeld, wat al iets is als men onze media kent. Buiten de klassieke thema’s kwam ook de immigratie en integratie serieus aan bod en dat is niets te vroeg. Hoofdthema blijft wel de eis naar Vlaamse onafhankelijkheid. Zolang we die niet bekomen, zullen de communautaire problemen in dit land nooit opgelost raken.
Om e.e.a. te kunnen verwezenlijken, pleitte VB-voorzitter Tom Van Grieken voor een Vlaams nationaal front, waarbij hij zich in eerste instantie richtte tot de tweekoppige fractie Vuye-Wouters. Het is te hopen dat die twee inderdaad ook na de volgende verkiezingen hun rol kunnen blijven spelen. Wie, zoals Hendrik Vuye, als Vlaamse grondwetspecialist kan doceren in een Waalse universiteit, is niet de eerste de beste, terwijl Veerle Wouters zowat heel haar politieke leven in de Vlaamse beweging heeft doorgebracht. Maar er zal meer nodig zijn. IJzerwake-voorzitter Wim De Wit beseft dat ook en riep het Vlaams parlement op tot meer samenwerking van alle Vlaamse partijen. Dat is inderdaad nodig, want de eerste stap die we kunnen zetten op weg naar een Vlaamse onafhankelijkheid is dat de Vlaamsnationalisten en hun sympathisanten in 2019 een meerderheid halen in het Vlaamse parlement, iets dat ik hier al meerdere keren geschreven heb (De zgz ‘Senelle doctrine’). Daarvoor heeft men ook de N-VA nodig, of men dat nu graag hoort of niet. Misschien dat een verder verschuiven naar links van Wallonië wel kan helpen, nu Di Rupo de communisten van de PTB/PvdA wil voor blijven. Als de N-VA de PS nu al te links vindt, dan kan ze daaruit alleen maar besluiten dat men met die partij straks helemaal niet meer zal kunnen werken en dat een onafhankelijk Vlaanderen als enig alternatief zal overblijven.
Ik schrijf deze blog op zondagavond en post hem even na middernacht. Ik ben nieuwsgierig wat onze maandagkranten zullen schrijven over de aanval van de Somaliër op twee militairen in Brussel op vrijdagavond. Vanwege het late uur kwam er daarover nl maar weinig in de weekeindedities. En er valt wel e.e.a. over te vertellen
Zo kan die aanval gecatalogeerd worden bij het low cost terrorisme dat steeds vaker de kop opsteekt. De man had feitelijk alleen een mes bij, zijn pistool was nep en – net zoals in het Spaanse Cambrils - zijn zelfmoordgordel idem. Dat konden de militairen echter niet zien. Wie zo’n gordel draagt, echt of nep, mag worden neergeschoten. Stel eens voor dat politieagenten of militairen het risico zouden nemen die kerels aan te houden en de gordels wél echt waren…
Tenslotte was de man nog maar eens een voorbeeld van een moslim die niet wou integreren en dit na een verblijf van liefst 15 jaar in ons land. De reden daarvoor vond men in zijn rugzak: twee korans. En dan maar blijven stellen – zoals onze media doen – dat de islam er niets mee te maken heeft. Bv in de Soera 9, vers 5 staat letterlijk: ‘ Als de heilige maanden zijn verstreken, doodt dan de ongelovigen waar jullie hen vinden, grijpt hen, belegert hen en wacht hen op in elke mogelijke hinderlaag’. Die Soera telt 129 verzen, waarvan er 40 oproepen tot geweld. Verdraaglijke godsdienst? Tarara!
Tussen haakjes: ik heb thuis een koran! Echt waar, gratis gekregen van onze Vlaamse moslimkrant bij uitstek, De Standaard, toen ik er nog een abonnement had.
Canada, dat was nog eens een land waar iedereen welkom was, ook de vervolgden, de immigranten, de asielzoekers. Premier Trudeau haalde ze zelf op aan op de luchthaven, heette ze hartelijk welkom en stond gewillig mee op de selfies die door de migranten de wereld werden rondgestuurd. Zoals ik in deze rubriek al wel eens schreef, was dat allemaal niet zo moeilijk. Canada, het tweede grootste land ter wereld in oppervlakte, paste nl ongeveer hetzelfde systeem toe als in de States waar elk jaar een vast quotum inwijkelingen wordt vastgelegd en waar vooral gekeken worden wat die mensen kunnen. Ook Belgen worden daar aanvaard als ze de nodige diploma’s en bewijsstukken bij zich hebben of kunnen terugvallen op de gezinshereniging, waarbij de reeds gevestigde familie er dan wel garant voor moet staan. Canada had zijn immigratie ook onder controle omdat er tussen het land enerzijds en de oorlogsgebieden van het Midden-Oosten en Afrika anderzijds een hele oceaan ligt, geen Middellandse Zee. De vluchtelingen kwamen er ook niet over land zoals in Europa.
Aan dat laatste is nu een einde gekomen. Na de zware aardbeving van 2010 in Haïti konden Haïtianen vrij gemakkelijk naar de States emigreren. Eind dit jaar houdt dat programma op te bestaan en door de verklaring van Trump dat hij er een kleine 60.000 waarschijnlijk terug naar Haïti zal sturen, trekken heel wat van die Haïtianen de grens over, richting Canada. Men schat zo’n 250 per dag, driemaal meer dan het jaar voordien. Opeens blijkt Canada niet meer zo gastvrij en heeft dezelfde Trudeau zijn progressieve retoriek moeten ‘aanpassen’. Met zijn uitnodigende flamboyante communicatiestijl maakte hij de wereld wat blaasjes wijs, zeggen zijn tegenstanders. Economische gelukzoekers zijn nu ook in Canada niet meer welkom. Verder telt ook daar de regel die in Europa wordt toegepast, nl dat vluchtelingen alleen asiel kunnen aanvragen in het land waar ze eerst aankomen. Voor de meeste Haïtianen is dat de States, niet Canada. Enfin, Trudeau Jr staat hopelijk weer met beide voeten op de grond!
Het is algemeen geweten dat dit land een staatsschuld heeft van ergens rond de 105%. Het schijnt maar niet te lukken die te doen dalen, terwijl we pas nog vernomen hebben dat buurland Nederland aan 64% zit, nog maar 2% verwijderd van de Maastricht-norm. Daar heeft men van bij het begin van de crisis serieuze maatregelen getroffen, iets waar men bij ons slechts van kan dromen. Elke maatregel die iets aan welke situatie ook verandert, wordt hier meteen wel door e.o.a. instantie, partij of vakbond afgeschoten. Wat er als alternatief overblijft, buiten besparen en belastingen, is dat men de staatsbedrijven al dan niet gedeeltelijk zou kunnen privatiseren. Bij de Post en Belgacom, nu Bpost en Proximus geheten, heeft men privékapitaal geïntroduceerd en werken deze bedrijven vrij tot zelfs zeer goed. Verder zijn er aandelen verkocht van de participatie van dit land aan het Franse PNB Paribas Fortis en wordt de uitdaging groot om ook de rest van die aandelen te verkopen, evenals de staatsbank Belfius. Tenslotte wil federaal minister zonder Financiën Johan Van Overtveldt dat er ook eens serieus gepraat wordt over de NMBS, ons rijdend faillissement dat in zijn huidige vorm nooit zal kunnen concurreren met andere bedrijven – al dan niet privé – eens het treinverkeer wordt geliberaliseerd (ergens begin de jaren 2020).
Linkse oppositie en vakbonden zijn natuurlijk tegen al die plannen. Probleem is dat ze geen alternatief voorstel hebben. Bij de NMBS komt daar nog bij dat het bedrijf een schuld meedraagt van zo’n 5 miljard euro en jaarlijks nog zo’n kleine 3 miljard staatssteun krijgt om overeind te blijven. Wie gaat geld steken in een dergelijk bedrijf, waar dan nog met de regelmaat van een klok gestaakt wordt, zeker op het Waalse Spoor?
Tenslotte nog dit. De huidige rentevoeten van ergens rond de 0% maken dat de rente op de staatsschuld te verwaarlozen is. Dat zou echter kunnen veranderen want die rentes zouden kunnen stijgen, zoals dat nu in de States al het geval is. De ECB kan niet eeuwig geld blijven bijdrukken, want de euro wordt daardoor minder waard t.o.v. bv de dollar. Elke verhoging van de rente zal dit land echter pijn doen als er aan die schuldafbouw niets gedaan wordt. Het wordt kiezen tussen pest en cholera.
Van Di Rupo zijn we nog niet vanaf. De man met het rode strikje heeft laten weten zeker aan te blijven als PS-voorzitter tot aan de federale verkiezingen van 2019 en dan te zien hoe die gaan verlopen. Als ge het mij vraagt, voor hem niet goed evenmin als voor zijn PS. Dat laatste heeft niet alleen te maken met de schandalen in Luik (Publifin) en Brussel. (Samusocial), die de kiezers zo maar niet vergeten zullen zijn, maar ook met een boek dat Di Pippo net heeft geschreven en waarin hij zijn partij nog linkser wil hebben dan nu het geval is. Dat heeft natuurlijk te maken met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in zijn nek, de vraag is maar of men de man straks nog gaat geloven. In zijn boek ‘Nouvelles conquêtes’ (‘nieuwe veroveringen’) stelt hij nl een werkweek voor van 4 dagen met behoud van het huidige loon*. Daarenboven wil hij een algemene sociale bonus voor elke uitkering van 1.115 euro, meer inspraak voor de werknemers in raden van bestuur, hogere belastingen op kapitaal en nog van dattem.
Di Rupo’s voorstellen kunnen misschien op enig begrip rekenen in Wallonië, maar zijn niet te verkopen in Vlaanderen. Als de partij hem zou volgen, wordt de kans steeds groter dat de PS zichzelf uitsluit van deelname aan een volgende federale regering, waar weinig in Vlaanderen over zullen rouwen (zelfs niet bij de SP.a). De kans is trouwens groot dat de PS er de volgende keer ook in Brussel niet meer bij zal zijn. Ook daar wil kopstuk Onkelinx – wier man/advocaat het werk van de onderzoekscommissie bij Samusocial wilde beletten - van geen wijken weten en riskeert de plaatselijke regering nog zo’n twee jaar in lopende zaken te blijven.
* Doet me denken aan het mopje over die vakbondsactie in 2099, wanneer een delegee de massa toeroept dat ze een werkweek willen van nog één dag. Waarop een stem uit de menigte: ‘Maar niet op een maandag, hé!’
Het wordt met de dag duidelijker, dat de imam die beschouwd wordt als het brein van de terroristenbende bij de aanslagen in en rond Barcelona, wel degelijk connecties had in België. Naast zijn stoffelijk overschot bij de gasontploffing in Alcanar heeft men nl verschillende reeds vooraf bestelde vliegtickets teruggevonden met bestemming Brussel, waar hij al enkele keren was geweest. Hij was inderdaad daar gaan solliciteren voor een job als imam in Diegem – waarschijnlijk als dekmantel voor andere ‘activiteiten’ - maar werd er niet aangenomen omdat hij geen degelijke papieren kon voorleggen (o.m. een getuigschrift van goed gedrag en zeden). Het grootste deel van de tijd dat hij in Brussel verbleef, was hij dan ook niet bij de voorzitter van de moskee in Diegem, zodat alles laat vermoeden dat hij nog wel andere plannen en connecties had gehad, mocht hij de aanslagen in Barcelona overleefd hebben. Tegelijkertijd zegt dat ook dat hij zijn kompanen wel de dood in wou jagen, maar zichzelf niet. De after party in Brussel wou hij niet missen!
---
Toevallig was er vorige week het bericht dat het ‘Institute for Economics and Peace’ (IEP) haar jaarlijkse internationale vredesindex gepubliceerd had. Het hoofdkwartier bevindt zich in het Australische Sydney, met bijkantoren in o.m. New-York, Den Haag én Brussel. Het IEP houdt zich bezig met het inschatten van vrede en veiligheid en is aan zijn elfde editie toe. Het heeft een rangschikking met 23 items, waaronder veiligheid, bewapening en conflicten. Ondanks de grote betrokkenheid van terroristen en andere jihadi’s in en rond Brussel, staat dit land toch nog op plaats 14 in Europa, op een totaal van 36 waarbij ook Turkije. En laat nu juist dat land op de laatste plaats staan op ons continent. Zelfs het IEP vindt dat het Rijk van Erdogan niet bij Europa hoort, zeker niet na alle fratsen die zijn regime het laatste jaar heeft uitgehaald.
