Toen de pensioengerechtigde leeftijd van 65 werd vastgelegd, vlak na de Tweede Wereldoorlog, leefde de gemiddelde Belg 57 jaar. Nu ligt die leeftijd ergens tussen de 75 en de 80 jaar, terwijl die gemiddelde Belg al op zijn 57ste met pensioen gaat. Men hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen, dat het op die manier met onze pensioenen mis gaat lopen. Dat had ook de regering Verhofstadt II gesnapt en was er mede de oorzaak van dat men meer mensen aan het werk moest hebben en houden. Op dit ogenblik is zo'n 60% van de bevolking op arbeidsleeftijd aan de slag, een van de laagste percentages in Europa. Om de pensioenen betaalbaar te houden zou dat cijfer op 67% moeten komen te liggen. Om dat te bereiken had de regering het zgz generatiepact in de steigers gezet. Dat generatiepact is echter al zodanig verwaterd, dat de impact ervan op het arbeidsproces zal zijn dat er hoogstens 0,3 % arbeidskrachten bijkomen. En dat is nog een maximum, want de vakbonden willen nog e.e.a. "bijschaven", zodat het goed kan zijn dat er helemaal niets van overblijft. Van een lege doos gesproken! Ondertussen blijven de berichten over massale ontslagen voortduren: - Volkswagen is zinnens liefst 20.000 jobs te doen verdwijnen. Dat is dan wel wereldwijd en mogen dan ook allemaal geen echte ontslagen zijn, het zal er wel voor zorgen dat heel wat mensen ofwel hun werk kwijt zullen spelen ofwel minder gaan verdienen. Dat deze VW inkrimping zou gebeuren zonder fabrieken te sluiten duidt erop, dat er overal - dus ook bij ons - jobs zullen sneuvelen. - Beeldbuisbouwer L.G.Philips, een Nederlands-Koreaanse joint venture met o.a. fabrieken in Duitsland en Nederland en liefst 17.000 werknemers is failliet verklaard. Men spreekt over het grootste faillissement in de Nederlandse geschiedenis. Ook hier deelt ons land in de klappen. Punch International, een Belgisch toeleverbedrijf en hoofdleverancier van L.G.Philips Displays, schat daardoor 750 banen kwijt te geraken - Bij Henrad radiatoren in Herentals, gaan 112 jobs verloren en degenen die kunnen blijven verliezen hun ploegentoeslag doordat het meerploegensysteem wordt afgeschaft. Dat zijn slechts enkele voorbeelden van wat continu er aan het gebeuren is, waardoor steeds minder mensen gaan afdragen om steeds meer mensen minder sociale zekerheid te kunnen geven. Die nu nog blijven zeggen dat er geen problemen zijn, zijn mensen met een zeer korte visie. Jammer genoeg lopen er zo in de politiek en de vakbondsmiddens nog veel rond.
Het boek van Jean-Marie Dedecker is eindelijk uitgekomen en dat zullen we geweten hebben. Er zijn 6.000 exemplaren van gedrukt en het is bijna zeker dat er een tweede druk met evenveel exemplaren zal volgen. Ten titel van inlichting: een doorsnee politieker in Vlaanderen is al blij als bij de 1.500 stuks haalt... Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar wat er in zal staan, was voorspelbaar. Het zou een aangepaste versie van Verhofstadts burgermanifesten zijn, dik gekleurd met Dedecker's alom bekende one-liners en plattitudes. Geen verrassingen dus voor wat het boek en zijn inhoud betreft. Wél voor de belangstelling bij de voorstelling. Zoals halveling gevreesd werd, was er niemand van de top van de VLD aanwezig; er was uitgerekend één VLD-volksvertegenwoordiger, Luc Van Biesen en die mag men rustig een moedig man noemen. Waar bleef de rest van de 40% VLD-ers die voor Jean-Marie gestemd hadden bij de keuze voor de nieuwe voorzitter? Wel, misschien wilden er wel meer komen, maar de jonge leeuwen durfden niet uit schrik voor de carrière (Vlaamse leeuwen, waarschijnlijk: die zijn van het tamme soort). Verder bestaat een zeer groot deel van de volksvertegenwoordiging uit plaatsvervangers. Die danken hun baan aan e.o.a. minister of staatssecretaris en hebben dus zelf niets in te brengen, maar alles te verliezen. Op die manier wordt nog eens duidelijk dat ons huidig politiek systeem nog weinig te maken heeft met democratie, maar alles met particratie. Bij de volgende gemeenteverkiezingen zal het niet anders zijn: dezelfde ministers en staatssecretarissen, die zich al eens kandidaat stelden voor de federale-, regionale-, provinciale- en/of Europese verkiezingen, komen zich ook nu weer kandidaat stellen voor de gemeenten. Steeds dezelfde gezichten. Eens verkozen nemen ze hun taak niet op maar geven die door aan een plaatsvervanger, die dan uit hun hand moet eten en slaafs hun politiek zal volgen. Totalitaire democratie heet zoiets. Tijdens de voorstelling van het boek kreeg men op het TV-scherm Dedecker te zien naast Coveliers en Freddy Van Gaever, allemaal liberalen, maar wel van drie verschillende partijen. Daarmee werd nog maar eens duidelijk gemaakt, dat de liberale gedachte in Vlaanderen niet dood is, maar dat de "L" in VLD ook niet méér voorstelt dan de tweede "D" in de vroegere DDR. Het wordt nu afwachten hoe het verder met Dedecker zal verlopen. Bij de VLD-top is het oorverdovend stil geworden. Men heeft blijkbaar (nog) geen antwoord op de argumenten van de Oostendenaar en is te laf om voor de eigen, liberale standpunten uit te komen. Di Rupo blijkt nog altijd belangrijker te zijn.
Gokken is van alle tijden. Het heeft altijd bestaan en zal altijd blijven bestaan. De mensen, sommigen ervan althans, hebben dat blijkbaar in hun genen zitten. Of gokken nu legaal of illegaal is, maakt niet veel uit. Legaal gokken is daar waar de Staat aan verdient en waar die dus feitelijk meespeelt. Wat er de laatste tijd echter gaande is in het wereldje dat men de "Belgische" voetbalcompetitie noemt, is wel iets heel aparts. Als men in het buitenland, tot in China toe, gaat gokken op matchen van tweederangs clubs in ons land, dan is dat helemaal niet meer normaal, zelfs niet in de wereld van de gokverslaving. Hoe dat tenslotte gaat aflopen is nu nog niet bekend, maar alles laat vermoeden dat er nog heel wat voetballiefhebbers hun rug zullen toekeren naar die gelegaliseerde mensenhandel die men hier beroepsvoetbal noemt, die al langer geen serieuze zaak meer was en nu helemaal in een slecht daglicht komt te staan. Er gebeurt nog meer fraude in dit land. Voor het schandaal rond de regie der gebouwen zitten er op dit ogenblik al elf in de cel, bij de Waalse huisvestingsmaatschappij ook al zoveel (min of meer), al hoort ge daar de dag van vandaag nog weinig over. Bij de Staatsveiligheid is de grote baas moeten vertrekken en ga zo maar verder. Tussendoor komt de heer Jamar, kabinetschef van Minister Reynders van Financiën ons dan wel vertellen hoe knap hij aan het werken is. Vorig jaar zou hij voor 600 miljoen euro aan fraudegeld hebben gerecupereerd. Dat bedrag wordt meteen gecontesteerd door iemand uit de meerderheid, Dirk Van der Maelen (SP.a), die zegt dat dit bedrag misschien wel ontdekt is, maar niet ontvangen en dat er integendeel voor vele miljarden euro niét gerecupereerd is. Dat zou komen mede doordat ons ministerie van Financiën o.m. nog steeds niet gereageerd heeft op de door Frankrijk doorgegeven tweede verblijven van Belgen aldaar. Zouden er teveel (vooral Waalse) politiekers belang bij hebben? Het ministerie van Financiën telt 30.000 medewerkers. Voor een landje met tien miljoen inwoners zou dat ruim voldoende moeten zijn. Toch slaagt men er niet in de reguliere belastingsformulieren tijdig na te zien en af te werken. Hoe zou men dan nog tijd hebben voor het niet-reguliere circuit?
Over de Mohammed cartoons van het Deense Jyllands-Posten is het laatste woord nog niet gezegd. Wat opmerkelijk is in deze zaak en eigenlijk veel te weinig aan bod komt, is het feit dat het gaat om een publicatie die reeds vier maanden oud is. Toen werd bij de Deense krant besloten eens te testen of de multiculturele samenleving ook tot zelfcensuur zou leiden. Het antwoord daarop heeft ze meteen gekregen. Eerst van de Deense moslims, dan van de ambassadeurs van een elftal moslimlanden (het Europese Bosnië-Herzogevina en Turkije inbegrepen) en zelfs van de Verenigde Naties, de Raad van Europa en de Europese Commissie. Het rare in deze zaak is dat van al deze protesten niets, maar dan ook niets terug te vinden was in onze eigen kranten, alhoewel het hier gaat om een actie over liefst vier maanden. Het is pas nadat het gewone volk in de moslimlanden zelf op straat is gekomen en daar amok is gaan maken waarbij ondertussen ook al doden zijn gevallen, dat de feiten hier aandacht kregen. M.a.w. het moet sensationeel zijn voordat onze kranten vinden dat iets uit het buitenland de moeite tot publiceren waard is. Een ander opmerkelijk punt in heel deze affaire is dat de tegenstellingen vooral zijn tussen de kranten die het linkse gedachtengoed aanhangen en nu op de bres staan ter verdediging van de vrije mening, terwijl het diezelfde kranten zijn die in eigen land steeds het meest onverdraagzaam zijn geweest tegenover medelandgenoten die er niet dezelfde mening op nahielden. Het worden moeilijke evenwichtoefeningen voor linkse journalisten die steeds de al dan niet legale immigranten geknuffeld hebben en nu daarvan afstand moeten nemen om de vrije meningsuiting te moeten redden, dezelfde die ze aan eigen mensen durfden ontzeggen. Wie in heel deze zaak bij ons de lachende derde is, is het Vlaams Belang, de enige partij die steeds de moed heeft gehad te protesteren tegen het veel te lakse immigrantgenbeleid. De partij hoeft eigenlijk geen serieuze kiescampagne meer te voeren; de anderen doen het voor haar.
Het blijft rommelen rond het Belgische koningshuis. Na de vele, vooral Vlaamse reacties op de anti-Vlaamse toespraak van Albert II tijdens diens nieuwjaarsreceptie en de stellingname daarop van VLD fractieleider Fons Borginon in de kamer, is er nu ook een moedige uiteenzetting geweest van Patrick Van Krunkelsven, die tijdens de "viering" van 175 jaar Belgische grondwet, eens duidelijk verteld heeft dat dit soort koninkrijk niet meer van deze tijd noch van deze wereld is. Moedig was het inderdaad, want hij deed die gedeeltelijk onaangekondigde speech in het bijzijn van de drie Coburgse "senatoren voor het leven". Ik ben geen fan van Van Krunkelsven, omdat ik van mening ben dat hij reeds al te veel watertjes doorzwommen heeft in ons politiek landschap en eigenlijk bij de VLD niet op zijn plaats zit. In voetbaltermen gesproken, is hij daar de linksbuiten. Van Krunkelsven is eigenlijk een groene jongen die tenslotte bij de VLD is geraakt omdat hij eieren voor zijn geld koos. Het klassieke geval: denk links, leef rechts. Wat de koningskwestie betreft, is hij echter de oude Volksunie idealen trouw gebleven en zou hij dat volksvreemde koningshuis het liefst van al opgedoekt zien. Datzelfde kunnen we ook zeggen van Fons Borginon. Als we daar nu nog Dedecker en Van Quickenborne, beide overtuigde republikeinen, aan toevoegen, dan beschikt de VLD al over een fameus kwartet jonge Turken die in hun partij voor de toekomst staan en die de partij dus op het goede spoor kunnen zetten. Dit in tegenstelling tot mensen zoals de "oude krokodil" Decroo, die voor het verleden staat en Verhofstadt die zo stilaan alleen nog zichzelf vertegenwoordigt. De jonge tak van de VLD vervoegt dan ook het republikeinse kamp van het Vlaams Belang, het NV-A én Spirit die, het moet gezegd, op dat punt tenminste consequent is gebleven. De vraag is: waar staat het CD&V in deze problematiek? Je hoort of ziet ze niet. Van Leterme moet men geen straffe taal verwachten. Die houdt zich, zoals maar al te vaak gebeurt, op de vlakte en geeft zijn tegenstanders gelijk, die hem verwijten nergens dwars te willen gaan liggen waar dat zijn positie in een eventuele volgende Belgische regering in gevaar zou kunnen brengen. Eens zal hij én zijn partij echter de keuze moeten maken: de Vlaamse toekomst of het Belgische verleden. Is dat nu zo moeilijk?
De zgz "grote tenoren" Di Rupo en Decroo verklaren eensgezind dat de koning zijn macht moet behouden. Voor Di Rupo is dit vrij duidelijk. Zijn partij wil dat dit België blijft bestaan. Zolang de koning een vinger in de politieke pap heeft, kunnen de Walen gerust zijn dat zij hun privileges blijven behouden. Voor het orakel van Brakel zouden wij niet zonder een constitutionele koning kunnen, "omdat die na de verkiezingen de informateur en de formateur moet aanduiden". Wat een excuus! Precies alsof een president dat niet zou kunnen. Feit is wel dat Decroo in zijn eigen partij zo stilaan een overlevend fossiel aan het worden is en door een deel van de jongere VLD-ers niet meer gevolgd wordt. Voor wie nog wakker ligt van het doembeeld van de splitsing van dit land is er echter nog slecht nieuws. Het ABVV, de enige vakbond die nog unitair is in dit land, begint ook uiteen te vallen. Het was maar een klein berichtje in de kranten, maar het ABVV-metaal, een van de belangrijkste afdelingen, gaat splitsen in een Vlaamse en Waalse vleugel. De reden daarvoor is stof voor een echte vaudeville. Enkele maanden geleden had men nl ontdekt dat Herwig Jorissen, de voorzitter van het ABVV-metaal, toen hij 17 was (!) enkele maanden (!) lid was geweest van de VMO (de Vlaamse Militanten Orde). Stel u voor: enkele maanden lid van een veredelde plakploeg. Dit kon niet en de Franstalige metallo's willen hem niet meer als voorzitter. Het conflict loopt nu uit op een feitelijke splitsing van het ABVV-metaal en dat zou wel eens de voorbode kunnen zijn van een algehele splitsing van de rode vakbond. De wraking van Jorissen heeft in werkelijkheid trouwens weinig te maken met dat kortstondig militant verleden, maar alles met de strijd die er in het ABVV nog steeds woedt i.v.m de opvolging van Mia Devidts als grote baas. Het is gewoon de stok waarmee men de hond wil slaan. Maar voor de rest zijn onze Waalse broeders één en al verdraagzaamheid. De moslims kunnen er nog wat van leren!
Sinds tante Laurette de wet invoerde om geen effectieve gevangenisstraffen meer te moeten uitzitten bij veroordelingen tot minder dan zes maanden, is er wel degelijk gebeurd wat gevreesd werd. De meeste die veroordeeld worden en kunnen kiezen tussen het betalen van een boete en een gevangenisstraf die ze toch niet moeten uitzitten, kiezen voor de tweede oplossing. Als gevolg van deze situatie loopt de Staat hopen geld mis: ongeveer 2/3 van de tot boete veroordeelde chauffeurs betalen eenvoudig niet (in Antwerpen loopt dat cijfer op tot 3/4!). Dat is dan alleen maar voor de verkeerszondaars. Erger wordt het als mensen die tanken zonder te betalen niet vervolgd kunnen worden. Zoiets kan men rustig aansporing tot criminele daden noemen. Brandstof stelen is nog geen plaag, maar kan er wel een worden en zal dan het gevolg zijn van een gerechtelijke dwaling. Onze justitie werkt al langer niet meer zoals het hoort. Een proces voor een serieuze criminele daad (moord bv) laat meestal 5 jaar op zich wachten (in Nederland is dat binnen het jaar). Wie geld genoeg heeft om dure advocaten te betalen krijgt zijn proces meestal uitgesteld sine die, tot de zaak tenslotte verjaart (denk maar aan Beaulieu, waar men al een tiental jaren mee bezig is). Anderzijds zijn er ophefmakende processen, zoals dat van de KBLux die waarschijnlijk nietig zullen worden verklaard. De enige processen die wel degelijk stipt op tijd schijnen te kunnen doorgaan, zijn de politieke processen, zoals dat tegen het Vlaams Blok indertijd. Waarmee nog maar eens bewezen wordt dat recht in dit land eerder krom is, tenzij het in het politieke straatje past.
Er is weer de nodige commotie tussen het westen en de Islam. Ditmaal is het niet iets over het Midden Oosten of over de nucleaire dreiging uit Iran, maar wel een golf van protest uit de Moslimlanden i.v.m. karikaturen die een Deens dagblad had getoond over Mohammed en zijn volgelingen. Men kan natuurlijk zeggen, dat er niets gaat buiten de vrije meningsuiting. Anderzijds is het ook zo dat iets dat wij normaal vinden, bv de vrije meningsuiting, niet overal als normaal beschouwd wordt. Als men dergelijke strekkingen of religieuze overtuigingen van minder ontwikkelde landen gaat belachelijk maken, bestaat er steeds het gevaar van de weerbots. Dat hebben Denen en Noren en ook enkele anderen nu mogen ondervinden. Het was trouwens niet de eerste keer dat er dergelijke anti-westerse manifestaties plaatsvonden. Toen het Amerikaanse Newsweek enkele maanden geleden schreef dat men in de gevangenis van Guantanamo een koran door het toilet had gespoeld (iets dat in de praktijk niet te doen is), zijn er zelfs doden gevallen. Ergens gaan onze journalisten moeten beseffen dat niet alles gepubliceerd kan worden. De spot met de Islam is in feite een vervolg op de spot die een deel van de westerse pers al jarenlang levert op de Christelijke godsdienst. Door het feit dat Christenen en in de eerste plaats de Christelijke overheden daar weinig of niet op reageren, is zo een beetje het gevoel ontstaan dat alles moet kunnen. Alles kan dus niet en dit zou best ook de regel mogen zijn voor de insinuaties t.o.v. het Christelijk geloof in het algemeen en het Katholiek geloof in het bijzonder. De pen van de journalist is een machtig wapen en het wordt hoog tijd dat de pers beseft dat niet alles in een sensationeel sausje kan gegoten worden om het succes van de media op te vijzelen. Respect dus voor álle godsdiensten, mét daarbij in het achterhoofd dat men niet overal even ver ontwikkeld is. Pim Fortuyn krijgt nog maar eens gelijk.
Wegens de commotie die er in Vlaanderen is ontstaan door de "scherpe" toespraak van koning Albert tegen de al dan niet "omfloerste" separatisten, zou men bijna nog vergeten dat er in de rest van de wereld ook nog iets gebeurt. In de Amerikaanse kamer van volksvertegenwoordigers was er de jaarlijkse speech van de president, de zgn "State of the Union". Buiten de te verwachten thema's (Irak en de strijd tegen het terrorisme bv), kwam G.W. Bush met een opvallend origineel idee op de proppen. Hij, wiens familie zelf rijk is geworden in de oliebranche, wil dat de Amerikanen van hun olieverslaving vanaf geraken. Het moet stilaan gedaan zijn, zegt hij, van steeds maar afhankelijk te zijn van producten die komen uit landen met een labiele staatsstructuur en waarop men dan ook nooit serieus kan rekenen. Daarmee bedoelde hij in de eerste plaats de landen in het Midden Oosten, maar Rusland kan daar gerust worden aan toegevoegd zoals we pas nog hebben kunnen meemaken bij de disputen over de levering van aardgas. Als Amerikanen zich iets voornemen, dan proberen ze dat ook waar te maken. Dat hebben we al meegemaakt met hun reizen naar de maan en hun beslistheid om bepaalde problemen op te lossen, desnoods manu militari. Het is inderdaad een feit dat de westerse wereld teveel afhankelijk is van olie en afgeleide producten, de Amerikanen nog meer dan de Europeanen. In Amerika waren de belastingen op brandstof nooit zo hoog als hier, waardoor de burgers er steeds grotere en meer brandstof verslindende wagens hebben op nagehouden. De stijging van de olieprijs van de laatste jaren, bij hen nog in de hand gewerkt door de verwoestingen van de Orkaan Katrina, hebben uiteindelijk de verantwoordelijken hun ogen geopend. Tegen 2030 wil Amerika dus een serieuze inkrimping van de olienoden. Er moet gezocht worden naar nieuwe technologieën, wat de ontwikkeling van de wereld alleen maar ten goede kan komen. Om mee te starten, zou men best beginnen met de alternatieven die reeds aanwezig zijn: de kernergie en de waterstof. Met de moderne kerncentrales is het gevaar om ongelukken bijna zero. Daarenboven is het systeem een stuk milieuvriendelijker i.v.m. de uitstoot van CO dan heel wat andere systemen. Dat auto's op waterstof kunnen rijden en op die manier ook mee kunnen zorgen voor een schoner milieu, weet men reeds sinds de jaren 70 van de vorige eeuw. Enkele grote merken, waaronder BMW hebben reeds proefprojecten lopen. Het is alleen een kwestie van willen aanpakken en bereid zijn de nu schandalige belastingen tenminste af te zwakken.
De toespraak van Albert II schijnt Vlaanderen wel degelijk wakker te hebben geschut, al was dat misschien niet de bedoeling van de vorst geweest. Hij wordt nu in de kranten wel de "scherpste" Belgische koning aller tijden genoemd, maar daaraan heeft hijzelf waarschijnlijk nooit gedacht. Die speech heeft hij trouwens, zoals gebruikelijk, zelf niet geschreven, laat staan bedacht. Dat hij er wel achter stond, heeft in de eerste plaats te maken met de vrees voor het verlies van zijn eigen baan en de lucratieve inkomsten van zijn familie. Misschien heeft hij er nu al spijt van dat hij zo duidelijk is geweest, want de republiek zit nu wel in de lift. Zoals het nooit anders is geweest sinds 1830, wordt de Belgische koning omgeven door een francofone hofhouding en een dito groep adviseurs. Met Leopold III was er een sprankeltje hoop dat Vlaanderen wat meer aandacht zou krijgen, maar de Tweede Wereldoorlog dwarsboomde die plannen. Toen de Franstalige, linkse minderheid het gedaan kreeg Leopold III van de troon te stoten, lag de Vlaamse hoop weer aan diggelen. Boudewijn was misschien een brave man, maar als jonge knaap kwam hij meteen weer onder de invloed van het toen nog machtige franskiljonse zakenleven. Eens dat het koningshuis trouwens begrepen had dat het meer schrik moest hebben van links Wallonië dan van het rechtse, brave Vlaanderen, heeft het steeds resoluut de Waalse kaart getrokken Dat is er met Albert II niet op verbeterd. Hijzelf mag dan al fatsoenlijk Nederlands praten, zijn halve trouwboek is steeds een voorbeeld geweest van hoe het niét moet. Haar uitleg van enkele jaren na haar huwelijk: "je parle le français et ça me suffit", is haar bijgebleven. Een crash cursus Nederlands heeft daaraan niet veel veranderd. Ondanks het feit, dat het nu duidelijk is dat de koning de Waalse mening vertolkt, zijn er nog steeds van die brave Vlamingen die vinden dat hij zijn term maar moet uitdoen. Zij spitsen nu hun aandacht op de troonopvolger, Philippe de taaie. Tegen dat die koning wordt, zeggen ze, moet ons koningshuis er een worden naar het Scandinavisch model. Wanneer zal dat zijn: als Albert Second 95 zal zijn? Wat de Vlaamse partijen nu moeten doen is resoluut in de aanval gaan en stellen dat bij de vorming van de volgende regering - ten laatste in 2007 - er niet alleen een akkoord zal moeten zijn over de aanpassing van de transferts (door de koning nu ook toegegeven), maar ook over de splitsing Brussel/Halle-Vilvoorde én het omvormen van de rol van de koning. Als dat niet kan, dan hoeft er geen nieuwe Belgische regering komen en kan men er hier best mee ophouden. Liever een scheiding dan een slecht huwelijk. Het is zo stilaan welletjes geweest.
In zijn jaarlijkse nieuwjaarstoespraak is Albert II duchtig uit zijn rol gevallen. Waarschijnlijk als reactie op het enorme succes van het boek "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa", van de denkgroep "In de Warande" (een vijftigtal bedrijfsleiders, ex-bedrijfleiders en journalisten), zijn bij Albert Second blijkbaar de stoppen doorgeslagen. Het boek is al aan zijn derde druk toe en zal meer dan waarschijnlijk ook een Engelse en een Franse vertaling krijgen. Deze laatste dan ter attentie van de Waalse landgenoten, die het tot nu toe moesten stellen met meestal giftige commentaren van hun plaatselijke kranten (Le Soir op kop), die meestal niet objectief waren. Objectief is de houding van de koning evenmin, maar de man begint zo stilaan (terecht) te vrezen voor het voortbestaan van zijn eigen baan. Zonder België heeft men ook geen Belgisch koningshuis meer nodig. Tot daar is zijn reactie dan ook te begrijpen. Anders wordt het als hij daar enkele argumenten voor boven haalt die kant noch wal raken: - Als er ooit een splitsing van België zou komen, dan is het niet zo dat de Vlamingen de hele staatsschuld zullen moeten overnemen. In het beste geval nemen we er die van Brussel bij, maar dan wel onder de voorwaarden die Vlaanderen zal stellen. Daar tegenover staat, dat - eens het land gesplitst - we van de jaarlijkse transferts van ± 12 miljard euro vanaf zullen zijn, wat het betalen van de Vlaamse schuld heel wat zal vergemakkelijken. - Dat Brussel aan belang zou inboeten, is al evenzeer een waanbeeld. Brussel kan evengoed de hoofdstad van Europa blijven, met of zonder België. Brussel heeft meer te vrezen voor zijn toekomst van de continue boycot door een deel van zijn bewoners van het vliegveld van Zaventem dan van de staatsstructuur van het land. Hét voorbeeld voor België is de fluwelen revolutie waardoor Tsjechië en Slovakije uit elkaar zijn gegaan. Die twee landshelften verschilden nog minder van elkaar dan Vlaanderen en Wallonië: zij hebben nog een taal die bijna dezelfde is (zeg maar: een verschil zoals Vlaams en Hollands). Slovakije, voorheen het zwakke broertje in het unitaire land, heeft sinds de splitsing meer vooruitgang gemaakt dan Tsjechië. Wallonië kan daaraan een voorbeeld nemen. Tenslotte nog dit: de theorie voor het splitsen van België, zoals voorgesteld in het Manifest van de denkgroep "In de Warande", is onderbouwd met een argumentatie van liefst 250 bladzijden. De uitval van Albert II is helemaal niet onderbouwd, door niets, "rien du tout" om het in zijn eigen huistaal te zeggen. Zijn toespraken, in het Frans opgesteld en in slecht Nederlands vertaald, beginnen steeds meer te gelijken op de scheldpartijen van sommige zgz "democratische" partijen op het Vlaams Belang. En we hebben gezien wat daarvan het resultaat geworden is: steeds meer Vlamingen worden eindelijk wakker!
Er gaat de laatste tijd bijna geen dag voorbij of er is wel iets aan de hand met de verstandhouding tussen het noorden en het zuiden: - Tante Laurette (weer zij!) gaat snoeien in de begeleiding van psychisch gestoorde delinquenten. Daardoor zullen er een vijftigtal ontslagen vallen, toch wel toevallig allemaal in Vlaanderen zeker. Bij nader toezien blijkt, dat men hier bij ons die mensen iets tracht bij te brengen en dat men in Wallonië die mensen gewoon opsluit (wat natuurlijk goedkoper is). - Koen Dassen, Vlaams liberaal en hoofd van de Staatsveiligheid treedt af en gaat een nieuwe functie krijgen bij het kabinet van Binnenlandse Zaken (ons kent ons). Dat aftreden is feitelijk een soort ontslag want tante Laurette (weer zij!) wou hem kwijt. Na Verwilgen is dit de volgende Vlaamse scalp aan haar gordel. Dassen zal meer dan waarschijnlijk opgevolgd worden door iemand met PS-relaties, die wat gewilliger tante Laurette's bevelen zal uitvoeren. - Het boetefonds! Vorig jaar werden er voor 300.000.000 euro (12 miljard oude Belgische frankskens!) boetes uitgeschreven. Een getal om van te duizelen. Zoals ook in het verleden al gebeurd is, wordt een groot deel van deze opbrengst, die voor meer dan 80% uit Vlaanderen komt, zo verdeeld dat Wallonië er tenslotte bijna de helft van krijgt, alhoewel slechts 5% van het geïnde geld van daar afkomstig is. Een regelrechte schande, die minister Landuyt dan nog gerechtvaardigd vindt en die door geen enkele Vlaamse politicus wordt afgekeurd en, uiteraard, ook niet door onze rooie VRT. --- In de marge van de recentste gebeurtenissen is er dan nog de vaudeville van minister Dewael, die samen met de bisschop van Antwerpen de problemen rond de illegalen wil aanpakken. Die bisschop, Paul Van den Berghe, had de scholen opgeroepen te gaan betogen om de opvang van illegalen te steunen. M.a.w. Mgr Van den Berghe is vóór de wetteloosheid. Dewael doet daar nu wel wat stoer tegenover, maar in feite treft hij geen praktische maatregelen om op korte termijn een einde te maken aan de tolerantie van die wetteloosheid. Als men zijn houding en manier van werken vergelijkt met die van zijn collega Verdonk in Nederland, dan komt hij daar maar heel kleintjes uit.
Yves Leterme, minister-president van de Vlaamse deelregering, heeft tijdens een nieuwjaarsreceptie van VOKA (de samensmelting van het vroegere VEV en de kamers van koophandel) gepleit voor meer ambitie bij de Vlamingen. Daar valt weinig tegen in te brengen. Het is een feit dat wij, Vlamingen, een hardwerkend en goed geïnstrueerd volkje zijn, maar een tekort hebben aan lef. Als we alleen maar vergelijken met de Nederlanders (en zeker de echte Hollanders), dan kunnen wij van onze noorderburen nog heel wat leren. Een Nederlander die iets een beetje kan, zal zeggen dat hij het goed kan. Een Vlaming die iets goed kan, zal zeggen dat hij het een beetje kan. Dat lijkt een klein verschil, maar op wereldvlak, zeker in de handel, kan dat een groot verschil in opbrengst maken. Tussen de regels van Leterme's verklaringen wordt ook gesuggereerd dat we er vanaf moeten om alles steeds met de Walen te vergelijken. Ook dat is een juiste opmerking, al is het in de praktijk heel wat moeilijker om dat niet te doen. Wij, Vlamingen, zijn reeds goed voor meer van 80% van de export van België en dat cijfer kan alleen nog maar groter worden. Het probleem is, dat we er niet beter van worden omdat we een abnormaal absurd bedrag van onze inkomsten elk jaar opnieuw moeten afgeven aan de Waalse regio, die er dan weinig of niets mee aanvangt. Het bedrag dat Vlaanderen ELK JAAR OPNIEUW weggeeft, is ongeveer gelijk aan wat de HELE WERELD aan de door de Tsunami getroffen gebieden gegeven heeft. Het bedrag is het DUBBELE van wat de USA elk jaar geven aan Israel. De States hebben driehonderd miljoen inwoners. Vlaanderen slechts zes miljoen. Procentsgewijs gezien, is het bedrag dat wij weggeven ook kleiner dan wat West-Duitsland aan Oost-Duitsland geeft, met dit verschil dat er in Duitsland een tijdslimiet gesteld is en dat de West-Duitsers het ook in oostelijke Duitsland voor het zeggen hebben. Kortom, meer ambitie kan geen kwaad. We zullen er zeker niet slechter bij varen. Ergens moeten echter grenzen worden gesteld want, zoals het spreekwoord zegt: "veel te goed is half gek".
Vandaag is het 250 jaar geleden dat Mozart geboren werd, de grootste componist aller tijden. In de amper 36 jaar die hij leefde schreef hij meer dan 600 composities, waaronder 41 symfonieën, 27 piano concerto's, ontelbare concerten voor andere instrumenten, een serie missen en 17 opera's waarvan sommigen uren aan een stuk duren. Dat alles schreef hij, nootje voor nootje, met een ganzenveer, dikwijls bij kaarslicht, in totaal 23.000 bladzijden (A4 formaat). Van alle componisten is hij de grootste omdat hij alle soorten muziek zonder meer onder de knie had. Verdi en van Beethoven, om er maar twee te noemen, waren perfectionisten die hun eigen muziek dikwijls nog niet goed genoeg vonden en aanpasten. Mozart deed dat niet. Eens hij een stuk in zijn hoofd had, schreef hij het neer zonder enige verdere correctie. Zo iemand noemt men een genie. Mozart ging nooit naar school. Hij werd thuis opgevoed en kreeg de muziek a.h.w. met de paplepel binnen. Terwijl andere kinderen gingen spelen, zat hij reeds nootjes te tekenen en te componeren. Mozart was ook een sociaal mens. In zijn opera's hekelde hij de toenmalige adel ( denk maar aan "Figaro's bruiloft") en dat was niet zonder gevaar, iets dat hij heeft moeten ondervinden. Hij kreeg geen baan aan het Hof, zoals hij gehoopt had en was verplicht van zijn componeren zijn broodwinning te maken, wat in die tijd niet zo evident was. Er bestond toen ook nog geen auteursrecht en eens hij een werk verkocht had, zag hij er verder geen geld meer van. Eén en ander bracht met zich mee dat hij zich letterlijk kapot werkte en zo op 35 jarige ouderdom stierf, waarschijnlijk aan de gevolgen van een griep. Maar Mozarts muziek was hemels. Dat bevestigde ook George Solti, een van de grote dirigenten van de vorige eeuw, die zei door Mozart christelijk te zijn geworden. "Toen ik zijn muziek leerde kennen", zei hij, "wist ik dat er een hemel was". Laten we Mozarts muziek koesteren, van zijn "Eine kleine Nachtmusik" tot "Don Giovanni", met al het frivole, ernstige, mystieke (zijn missen) dat daar tussen kwam. Hij mag dan 214 jaar dood zijn, zijn muziek blijft springlevend.
Sinds enkele maanden blijven er geruchten de ronde doen dat de Verenigde Staten van Amerika gevangen terroristen de wereld zou rondsturen om in bepaalde landen buiten de States behandelingen te krijgen die in Amerika niet zouden toegelaten zijn. In november van vorig jaar was daarover al veel te doen. Toen Condoleezza Rice echter een tournee maakte in Europa en daarbij ook het Europees parlement bezocht, bleek er niets meer aan de hand te zijn. Iedereen scheen vrede te nemen met haar uitleg, dat de USA zoiets niét doet, althans niet bij haar weten. Ondanks die geruststelling blijft men het onderwerp echter maar bovenspitten en werd er zowaar een Zwitser (kan het nog neutraler?) aangeduid om daarover een diepgaand onderzoek in te stellen. De man, een zekere Marty, kwam vorige week daarover zijn uitvoerig verslag voorlezen in het Europees parlement. Daarin beschuldigde hij de States van zowat alles wat de Europese linkse partijen en de mensenrechtenorganisaties Amerika verwijten. Op het einde van zijn betoog voegde de brave man er echter bij, dat hij niets, helemaal niets kon bewijzen en dat het onderzoek zou worden voortgezet. Het had veel weg van het onderzoek naar de bende van Nijvel, met dit verschil dat er toen niemand specifiek beschuldigd werd, nu wel: de Verenigde Staten van Amerika. Het lijkt zo'n beetje mode in onze linkse kringen en media, maar het is "in" tegen Amerika te zijn. Als men bv onze eigen VRT volgt, dan zal men daarvan praktisch nooit enig positief nieuws over Amerika horen. Het lijkt wel alsof Johan de Poortere, de huidige VRT-man in de States, in dat land alleen maar miserie ziet en dat terwijl Amerika nog steeds aan de top staat van de wereldeconomie, de beste universiteiten heeft en de grootste donor van ontwikkelingshulp is. Voor onze marxisten kán Amerika nu eenmaal niets goeds doen. Doet Europa het beter? Voor alle grote problemen van de laatste twintig jaar heeft Europa er de USA moeten bijhalen, omdat het zelf niets geregeld kreeg. Zie maar hoe de "grote" Europese mogendheden: Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië er niets van terecht brengen in hun poging Iran tot betere gevoelens te brengen. Ze gingen het nu eens op hun manier doen, los van de Amerikanen. Er komt helemaal niets van en het zal waarschijnlijk één groot fiasco worden als men er de Amerikanen niet bij betrekt. De onderhandelingen met Iran doen zo'n beetje denken aan die van Chamberlain met Hitler in München net vóór de tweede wereldoorlog. Blijven praten tot het te laat is. Maar ja: de mensenrechten (voor terroristen) en de verdraagzaamheid (voor een totalitair regime) zijn toch zo belangrijk.
In het avondjournaal van VTM van gisteren, 24 januari, kwam een geleerde professor vertellen, dat de Vlamingen afstammen van de Germanen en de Walen niet. Voor de "interloctuelen" van de cafézender was dit bericht voldoende om te beweren dat de Walen dus eigenlijk de echte afstammelingen zijn van de oude Belgen, die door Julius Caesar bestempeld werden als de dappersten aller Galliërs ("Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt" uit "De bello Gallico"). De man was erachter gekomen door steekproeven op het DNA van Vlamingen en Walen uit te voeren (hopelijk heeft hij dat niet bij Walen gedaan met namen als Onkelinx, Cools, Van Cauwenberghe e.d.). Zo simpel als de Vilvoordse zender het zijn kijkers wil wijsmaken, is het ook weer niet. Om te beginnen zorgde de campagne van Caesar ervoor, dat zo goed als heel Gallië onder de Romeinse heerschappij kwam en dat het Romeinse Rijk zich uitstrekte tot aan de Rijn. Achter de Rijn (tot aan de Weichsel, bij het huidige Warschau) bevonden zich de Germanen. Zelfs de Bataven, die woonden in het huidige Nederland, waren Galliërs, geen Germanen. De Rijn is nog lange tijd de grens geweest waarachter de Romeinen de Germanen konden tegenhouden. Dat duurde tot in de vierde eeuw na Christus en van toen af hebben de Germanen Gallië onder de voet gelopen, door Frankrijk en Spanje tot in Noord-Afrika (de Vandalen). Er waren wel enkele uitzonderingen, maar dat waren dan Germaanse stammen die door de Romeinen zelf naar onze streken werden gebracht. Eén daarvan waren de Tongeren, een Germaanse stam die de regio van de huidige stad met dezelfde naam mocht bezetten, nadat de Romeinen daar de Eburonen van Ambiorix, die Galliër was, verslagen en op de vlucht gedreven hadden. Ambiorix vluchtte de Rijn over en van hem heeft men nooit nog iets gehoord. De naam "Belgia" betekende in het Latijn "Nederland" of "De Lage landen" en de naam "Waal" (ook "Welsch") werd door de Romeinen gegeven aan alle volkeren die niet van Latijnse oorsprong waren. Het woord "koeterwaals" bv komt van het Duitse "Churerwelsch", waarmee men het dialect van Chur (Nu Zwitserland) bedoelde als zijnde een niet-Latijnse taal. In feite komt het hele verhaal hier op neer, dat noch Vlamingen noch Walen afstammen van de oude Belgen. Die zijn indertijd verdreven of opgegaan in andere volkeren. Dat beide volkeren grondig van elkaar verschillen is een open deur instampen. Men hoeft maar de huidige Belgische politiek te volgen.
Evenals België is Spanje een meertalig land en dat is in het buitenland evenmin bekend. In vele landen denkt de gewone burger nog altijd dat België een francofoon land is. Dat is het gevolg van 175 jaar België waarbij het grootste deel van die tijd een bijna uitsluitende francofone diplomatie hier de dienst uitmaakte. Met Spanje is dat niet anders. De man in de straat in het buitenland denkt dat daar alleen maar Spaans gesproken wordt, wat niet waar is. Om te beginnen zijn er de Basken, die een eigen taal hebben, compleet anders, zelfs niet verwant met enige andere Europese taal. Dan zijn er de Galliciërs in de noordelijke Atlantische kuststrook die een eigen taal spreken. Tenslotte zijn er de Catalanen en dat is een apart verhaal. Wat wij "Spaans" noemen, heet op het Iberisch schiereiland "Castiliaans", dat in tegenstelling tot Catalaans, dat feitelijk een taal is tussen Castiliaans en Italiaans in. Catalonië is ongeveer zo groot als België, maar grotendeels heuvelachtig. Het heeft dan wel als grote troef dat het aan de Middellandse Zee ligt. Het land is ooit veel groter geweest en bevatte vroeger zelfs grote delen van Zuid-Frankrijk. De taal, het Catalaans, wordt ook buiten Catalonië gesproken: aan de Middellandse Zeekust tot en met Valencia, op de Balearen en zelfs in het Sardische stadje Alghero. De geschiedenis van Catalonië is een beetje te vergelijken met die van Vlaanderen. Ergens in de Middeleeuwen kende het land een enorme bloei en voorspoed. Op een gegeven ogenblik bezat het zelfs Sicilië, Corsica en Sardinië en bepaalde het mee de politiek in Zuid-Italië. Nadat het werd ingelijfd bij de kroon van het Koninkrijk Aragon begon echter het verval en werd het beheerst door vreemde mogendheden, de Castilianen inbegrepen. Toch is het streven naar onafhankelijkheid van de Catalanen nooit uitgedoofd. Tijdens de Spaanse burgeroorlog was het land zelfs enkele jaren effectief onafhankelijk. Eens dat Franco echter het pleit had gewonnen, was het weer amen en uit met de vrijheid. Catalonië is echter niet bij de pakken blijven zitten. Het is de dichtstbevolkte regio van Spanje en de meest welvarende. "Barcelona trabaja, Madrid consuma" is er de slogan (Barcelona werkt, Madrid verbruikt). Toen de rechtse partito popular van Aznar de macht greep, had die in het parlement de steun van de Catalaanse nationalisten nodig. Deze laatsten hebben daar handig op ingespeeld en hebben ondertussen verkregen dat hun land nu een verregaande autonomie heeft. Catalonië staat dus een stuk verder dan Vlaanderen en dat alles terwijl de Catalanen in Spanje maar een minderheid zijn en wij in België een meerderheid (probeer dat maar eens uit te leggen aan buitenlanders!). Hét grote verschil zit hem in het feit dat de Catalanen niet af te rekenen hebben met nestvervuilers die met de tegenpartij meestemmen tegen het eigen volk zoals onze linksen doen. Als Vlamingen één blok zouden vormen, konden wij ook alles bereiken wat politiek doenbaar is. "Vlaanderen werkt, Wallonië verbruikt" is een slogan die ook hier kan gebruikt worden. Het wordt hoog tijd dat ook wij daar een vervolg aan breien, de Catalanen achterna!
In de nasleep van de heisa rond de lening van honderd miljoen die de petroleumfederatie aan de regering gaf om haar begroting sluitend te maken (min of meer althans), vraagt men zich af waarom zo'n federatie zoiets doet. Was dat nu echt nodig? Als men ziet wat het resultaat is, zou men geneigd zijn te zeggen dat ze er beter vanaf gebleven waren. Even 3% meeritsen op korte termijn is natuurlijk altijd meegenomen, maar dat geld zou men later wel eens terug kwijt kunnen spelen, als men de redenering van nonkel Vande La en zijn poulain uit Gent zou volgen. De vraag is zelfs, of het Belgische patronaat in het algemeen en het Vlaamse in het bijzonder nog wel mee zijn. Het manifest van de denkgroep "In de Warande" was opgemaakt door mensen die grotendeels in de werkgeversorganisatie zitten of zaten en dus wel degelijk weten waarmee ze bezig zijn. Toch kwam de eerste kritiek op het Manifest van de VBO, de vereniging van Belgische ondernemers, in de persoon van Tony Van de Putte. Wat de hele rits maatregelen betreft om de mensen boven de 50 aan het werk te houden cq terug aan het werk te krijgen, deze maatregelen worden tegengewerkt door allerlei wetten die dezelfde regering de vorige jaren al heeft uitgevaardigd. Zo ken ik het geval van een dochter van een kennis die met kerstmis haar ontslag kreeg als bediende. Zij is 40 en wordt vervangen door een pas afgestudeerde van 19, waarvoor de werkgever de eerste twee jaar zo goed als geen sociale lasten moet afdragen. Wie de dag van vandaag met 40 ontslagen wordt, vindt nog zeer moeilijk werk en zeker geen goed betaald werk. Zolang men dergelijke situaties heeft, is het uitgesloten dat de ouderen hier aan de slag zullen blijven. Dat is mede de schuld van het patronaat dat geen lange termijn visie meer lijkt te hebben en er alleen op uit is om op korte termijn te profiteren van de achterpoortjes in de lekke wetgeving. Een ander voorbeeld is de zogenaamde "Rosetta" wet die tante Laurette in de Verhofstadt I regering erdoor kreeg en die grotere bedrijven verplichtte om per 50 werknemers een pas afgestudeerde aan te nemen. Dat plan was in de eerste plaats bedoeld om jonge,afgestudeerde Walen aan een job te hebben. Die job was maar tijdelijk (ik geloof, zes maanden). Het eindresultaat was, dat men in Wallonië nog steeds met evenveel jonge werklozen zit en dat men in Vlaanderen wél een grote groep jonge mensen aanwierf. Die Vlaamse jongeren kregen echter maar een contract van bepaalde duur terwijl ze, zonder die Rosetta wet, er waarschijnlijk een van onbepaalde duur zouden gekregen hebben. Van een flop gesproken!
Terwijl men hier de heksenjacht op het Vlaams Belang voortzet en naarstig blijft uitpluizen of die partij ergens niet iets verkeerd gezegd of geschreven zou hebben wat als racistisch zou kunnen bestemd worden, gaat men in het buitenland maatregelen treffen die heel wat verder gaan dan wat het Belang hier ook maar zou kunnen dromen. - In Finland moet men Fins kunnen spreken alvorens men een verblijfstoelating krijgt. Voor wie denkt, dat dat eenvoudig is, wil ik erbij vertellen dat Fins behoort tot de Fins-Oegrische taalgroep, afkomstig uit Mongolië en o.m. verwant met het Hongaars en de Turkse talen. Aartsmoeilijk voor wie een Indo-Europese taal als moedertaal heeft. Het resultaat van die maatregel is, dat slechts zeer weinig immigranten naar Finland komen. - In Denemarken moet men zeven jaar in het land verblijven alvorens men daar van de sociale zekerheid zal kunnen genieten. - In Nederland heeft het kabinet Balkenende beslist dat vanaf maart van dit jaar een inburgeringsexamen zal plaats vinden voor immigranten uit niet-westerse landen. Dat houdt in dat de import van migrantenbruidjes zo goed als zeker droog zal gelegd worden, waardoor de kans groter is dat dan reeds gearriveerde immigranten zullen huwen met partners die ook al jaren in Nederland wonen, iets wat de inburgering een stuk eenvoudiger zal maken. Wat gebeurt er bij ons? Als reactie op het Nederlands besluit heeft het geweten van Vlaanderen, Professor Vermeersch, al verklaard dat die aanpak onmenselijk is, al geeft de ex-pater wel toe dat nieuwe immigranten wel verplicht een van onze talen zou moeten leren. Dat laatste is ook de wens van CD&V voorzitter Vandeurzen, die hetzelfde verklaarde op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. In feite gaat het hier om een eis die het Vlaams Blok al twintig (20!) jaar geleden formuleerde, maar daarover spreekt men natuurlijk niet. Zolang de snel-Belg wet niet wordt aangepast, iets wat de francofone partijen niet willen doen, zal er op dat vlak in dit land niets wijzigen. Het wordt wachten op de verkiezingen van 2007 en pas dán zal er de mogelijkheid zijn dat er iets zou kunnen veranderen. Het is aan de kiezer om daar iets aan te doen; op onze "democratische" politiekers moeten we niet rekenen.
Morgen eindigt het autosalon. Of ze een nieuw record aantal bezoekers zal gekregen hebben, kan men nu nog niet weten, maar denkelijk zal dat niet het geval zijn. Daaraan zal men zich later dit autosalon dus niet herinneren. Waaraan men wel herinnerd zal worden is dat dit het autosalon was van de grootste verkeersopstopping sinds men ermee begonnen is. Vier tot vijf uur vastzitten om van een parking af te geraken en dan nog uitgerekend op het autosalon, waar men de mond vol heeft over mobiliteit; het kan tellen. Met die mobiliteit van ons wegverkeer komt het m.i. niet meer goed. Volgens een pas gehouden enquête zou ± de helft van de autobestuurders liever met het openbaar vervoer naar zijn werk rijden, mocht daarvoor de mogelijkheid bestaan. Nu is het wel zo dat er de laatste jaren heel wat gedaan is om dat openbaar vervoer aantrekkelijker te maken en is het aantal reizigers daarbij ook fel toegenomen. Als echter die helft van de autobestuurders morgen daadwerkelijk dat openbaar vervoer zou nemen, zou dit meteen vast komen te zitten omdat er voor zoveel mensen gewoon geen plaats zou zijn. De verkeersproblemen op die manier oplossen zal dan ook een werk van zeer lange adem worden. En dan is er nog Brussel. Als centrum van een gecentraliseerd land, werd er vroeger van uitgegaan dat alle wegen naar Brussel moesten leiden en dat alles via Brussel diende te verlopen. Het resultaat van dit voorbijgestreefde denken is, dat het minste dat er daar bij Brussel ook maar fout loopt, het verkeer in het grootste deel van het land grandioos in de knoop komt te zitten. Het duidelijkste bewijs daarvan was trouwens niet zozeer de chaos bij het autosalon, maar wel wat er enkele dagen vroeger gebeurde op de Brusselse buitenring. Een Franse tankwagen verloor er zijn lading zonnebloemolie en maakte dat het verkeer er zeven uur lang vast zat, niet alleen rond Brussel, maar ook tot Leuven, Antwerpen en Gent. Tot overmaat van ramp gebeurde het ongeval net op de avondspits, waardoor men twee tot drie uur nodig had om van Brussel (of Zaventem) tot in Antwerpen te geraken. Ongeacht wat voor oplossingen men dan ook zal uitdenken, als er geen maatregelen (of nieuwe stukken autosnelweg) komen die het verkeer in een grote bocht rond Brussel zullen leiden, komt het daar inderdaad nooit meer goed. Ik snap trouwens nog altijd niet wat bedrijven ertoe aanzet bij Brussel fabrieken en depots neer te poten: de werknemers geraken er niet op tijd, de aanvoer komt te laat en de afgewerkte producten staan er continu in de file. Als men al die extra kosten samentelt, kan men zich veel beter bv ergens in Limburg vestigen, hoe erg dat ook mag lijken. De Brusselse knoop begint stilaan op de Gordiaanse te lijken: onontwarbaar.
