In mijn blog van 23 dezer (‘Een Standaard peiling’) had ik het er nog over dat men de krant De Standaard best links kan noemen. In ’t Pallieterke van deze week (26 september) staat er een lezersbrief van Luc Vanackere uit Kokzijde, die ongeveer hetzelfde schrijft. Straffer nog: hij geeft als voorbeelden drie van de vier columnisten die ook ik had vermeld als zijnde linksen: Reynebeau, Zinzen en Paul Goossens. Ik wil even terugkomen op Reynebeau (die ik wel eens ‘Reynebelg’ noem.
In een van zijn columns schrijft Reynebeau dat men de Vlaamse feestdag van 11 juli beter op een andere datum zou vieren, omdat – volgens hem – er toen door de Vlamingen flink wat oorlogsmisdaden werden begaan, zoals bv het vermoorden van krijgsgevangenen. Daar klopt iets van, maar men moet dat in zijn context zien. We spreken over het begin van de veertiende eeuw. De Franse troepen, met enkele divisies ruiters van adellijke bloede, deden daar niet voor onder en moordden op hun weg naar Kortrijk zelfs enkele volledige Vlaamse dorpen uit. En er is meer.
In de slag bij Kortrijk werd voor de allereerste keer in de geschiedenis een leger met ridders verslagen door een leger voetvolk, iets waar we best fier op mogen zijn. Om dat te kunnen verwezenlijken, waren de Vlamingen zó opgesteld dat ze schouder aan schouder stonden en niemand daartussen mochten laten. Dat betekende ook, dat ze geen gevangenen konden nemen. Tot dan was het regel dat ridders, die zich overgaven, gevangen werden genomen en na de slag konden worden vrijgekocht door hun meestal rijke, adellijke families. Dat gebeurde niet in de Slag der Gulden Sporen, omdat men geen volk over had om de gevangenen te bewaken en men daardoor de eigen gevechtsrangen verbrak. Hadden de Vlamingen dat wél gedaan, hadden ze die slag nooit gewonnen. Ze waren zelfs verwittigd dat ze door hun eigen mensen zouden worden gedood mochten zij de rangen verbreken door te vluchten.
Wie meer daarover wil weten, neemt best contact op met de uitgeverij Polemos en vraagt naar het boek ‘De Guldensporenslag: het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ van Karim Van Overmeire. Tweede druk. Warm aanbevolen!
---
En dan nog dit. We hebben dezer dagen huer een bruiloft in de familie. Mijn oudste kleinzoon (30) trouwt en dat zal gevierd worden. Zowel hij als zijn aanstaande zijn ondertussen huisarts en er zal aardig wat volk op afkomen. Het zou dan ook kunnen, dat ik er niet toe kom mijn gebruikelijke blogs te schrijven. Ik ben nl bij de feestelijkheden ingeschakeld als tolk/begeleider van Italiaanse vrienden uit Sardiniê, die hier enkele dagen zullen verblijven. Ik had halvelings nog gedacht e.e.a. te schrijven over de vorming van de nieuwe Vlaamse regering, maar die blijkt weer uitgesteld. Als ik het overleef, wordt het misschien zelfs maandag.
Volgens diverse commentaren is de communicatie bij CD&V zowat hét zwakke punt van de partij. Dat is niets nieuws, want ze heeft nooit een duidelijk standpunt in om het even wat. Nadat ‘Markske’ Beke al eens een keer was afgekomen met een groep die hij ‘high potentials’ noemde – en waar men later niets meer van gehoord heeft - was het nu de beurt aan een verzameling van 12 eigen medewerkers om de verkiezingsuitslagen eens uit te pluizen en hun gedacht erover te geven. De onderzoekers kregen al snel de naam van de 12 apostelen en wat ze er vanaf brachten was vintage tsjevenwerk. Een litanie van afgezaagde gemeenplaatsen, o.m. ‘dat de partij dichter bij de mensen zou moeten staan, dat de communicatie te soft is en dat de belangrijkste opdracht bestaat in het verpersoonlijken van de positieve, eerlijke, toekomstgerichte, duurzame, verbindende en oplossingsgerichte politiek’. Nou, moe. Denken ze daar stemmen mee winnen?
Zo’n analyse had men moeten laten maken door buitenstaanders, niet door CD&V-medewerkers die de mening van Geens en Beke napraten en in hetzelfde bedje ziek zijn. Hoe het verder moet, weet voorlopig niemand. Er komen nieuwe voorzitterverkiezingen in december, maar tot op heden is er nog geen officiële kandidaat die zich gemeld heeft. Zelfs ‘Straffe Hendrik’ Bogaert, die het voornemen al eens geopperd had, wacht af. Voor hem heeft CD&V geen toekomst meer als centrumpartij, maar zou ze eerder centrumrechts moeten worden. Vraag is maar of Beke, Geens en Crevits daarin nog zouden passen? Voor het antwoord wordt het misschien wachten tot 2024…
Volgens de handelsfederatie Comeos is het belang van de Handel in de Belgische economie in de laatste tien jaar met 7% gedaald. Dat is het slechtste resultaat van de 19 landen van de Eurozone. In Nederland bv is datzelfde belang met 6% gestegen. Een verrassing is het niet, want het is al langer bekend dat er elk jaar minstens 5 miljard euro, die vroeger in eigen land werden uitgegeven, sinds de start van de e-commerce naar Nederland en Duitsland vertrekt. Nieuw is dat Comeos dat nu ook toegeeft en zegt dat we de e-trein hebben gemist. Het ontbreekt haar alleen nog de moed toe te geven dat dit verlies (dat 2% van het bbp betekent) veroorzaakt werd door onze vorige minister van Werk in samenwerking met zijn bevriende vakbonden. En dat online winkelketens, zoals Bol.com, Zalando en andere Cool Blues, die zich net over de Nederlandse grens hebben gevestigd, daar niet zomaar zullen vertrekken. Datzelfde verhaal speelt zich ook af net over de Franse grens en, in mindere mate, in Duitsland.
---
Ondertussen heeft onze toekomstige Eurosjarel een noodbegroting voor België ingediend bij Europa, rekening houdend met zijn regering in lopende zaken en zonder meerderheid in het federale parlement. Die noodbegroting is gebaseerd op de zgz ‘twaalfden’, waarbij niet meer mag worden uitgegeven dan wat het jaar daarvoor gebeurde. Dit kan alleen maar veranderd worden als een volgende federale regering een nieuwe begroting volgens de regels zou indienen. Dat zal nog niet voor morgen zijn en ondertussen zal Charel vertrokken zijn naar datzelfde Europa, waar hij eens zal gaan zeggen hoe het allemaal moet.
Yasmine Kerbache verlaat de politiek en heeft zich kandidaat gesteld voor het ambt van rechter bij het Grondwettelijk Hof, waar een zittend rechter met pensioen gaat. Het vertrek zegt iets over de penibele situatie van de SP.a, want Kerbache is wel een bekwaam iemand met een lange staat van dienst.
Als juriste van opleiding werkte ze in verschillende advocatenbureaus, tot ze werd opgemerkt door Brouckie, die haar tot zijn kabinetschef maakte, iets wat ze later ook deed voor Ingrid Lieten en tenslotte voor Elio Di Rupo toen die in 2014 federaal premier werd. Later kwam ze in de Kamer terecht, terwijl ze ook bleef zetelen in de Antwerpse gemeenteraad.
Voor de SP.a is het vertrek van Kerbache zeker een verlies. Voor de opvolging van John Crombez zijn er nog altijd maar twee kandidaten: het jochie van 26, Conner Rousseau en de nobele onbekende Hannes De Rue. Een eerste confrontatie tussen die twee werd al eens uitgesteld, maar het zal allemaal weinig uithalen bij een partij die de verkiezingsnederlagen blijft opstapelen.
Oh, ja: er is nog een bekende socialiste die opstapt: Caroline Gennez, ooit al eens (door Vande Lala haast verplichte) partijvoorzitter. Een Limburgse protégée van wijlen Steve Stevaert, die haar naar Mechelen deed verhuizen. Daar stapt ze nu op als schepen, maar ze blijft nog wel parlementslid. Ergens komen die lui altijd wel weer op hun pootjes terecht.
---
En dan nog dit:
Nadat onze voorlopig nog nationale Charel vorig jaar in New-York zijn steun ging betuigen aan het Marrakech Pact (‘Ik sta aan de goede kant van de geschiedenis’), is hij in dezelfde stad ook nog eens de Belgische steun gaan beloven op de speciale Klimaattop, waar hij vertelde dat onze bijdrage aan de Green Climate Fund zou verdubbeld worden, van 10 naar 20 miljoen euro. Dat Fonds verzamelt geld voor de energietransitie en voor steun aan ontwikkelingslanden die daar met eigen middelen niet toe in staat zijn. Zogezegd kregen op die top alleen die landen spreekrecht die met concrete plannen konden afkomen (reden waarom de US, Japan, Australië en Zuid-Afrika dat spreekrecht niet kregen en Donald Trump alleen als bezoeker mocht opdraven). Wat is er nu concreet aan een belofte tot verdubbeling van steungelden door een ontslagnemend premier in een regering van lopende zaken?
De Standaard publiceerde vorig weekeinde een verslag van een peiling die ze zelf had uitgevoerd bij zowat alle Vlaamse academici die ze kon bereiken en kwam daarbij tot de conclusie dat die niet zo links zijn als rechts beweert. Het is een heel werk geworden, maar dat wil nog niet zeggen dat de krant gelijk heeft.
Om te beginnen is De Standaard al lang niet meer de krant van het AVV-VVK en kan ze best links genoemd worden. Ze schreef ruim 6.500 senior onderzoekers aan en daarvan gingen slechts 1.145 er op in. Dat is zo ongeveer 1 op 6. Het kan goed zijn dat een ruim deel van die overgrote meerderheid niét meedeed omdat ze de huidige Standaard gewoon wantrouwen als een politiekcorrecte krant, die inderdaad zelf eerder links is (al noemt ze zich liever ‘progressief’). Met columnisten als Marc Reynebeau, Paul Goossens, Walter Zinzen en andere Tom Naegels kan men het moeilijk anders noemen.
Als de krant moet toegeven dat de 1.145 die meededen slechts gematigd links zijn, dan kan men ervan uitgaan dat het aantal ‘rechtsen’ veel hoger zal liggen bij wie niét meedeed. Academici zijn geen uilen, hebben uitgebreid gestudeerd en blijven dat in zeker zin doen. Dat de meesten onder hen niet voor de SP.a en zeker niet voor de PvdA zullen stemmen is ook aan te nemen. Alhoewel de kans wel heel groot is, dat er nogal wat het zullen doen voor het nieuwe rood dat Groen heet.
Zaterdag was er weer een wereldwijde actiedag voor het klimaat, de eerste grote manifestatie ter zake na de zomervakantie. De bedoeling was vooral een duidelijk teken te geven aan de klimaattop die vandaag in New-York plaats vindt en waar heel wat wereldleiders naartoe zouden komen. Heel koosjer zal het daar ook niet aan toegaan, want enkele landen die nog altijd zweren bij steenkoolcentrales, zoals Japan, Australië en Zuid-Afrika, krijgen er geen spreektijd. China en India, die momenteel zowat de grootste investeerders zijn in steenkool en de grootste vervuilers op aarde, worden dan weer wél gespaard…
Er zal natuurlijk aan dat klimaat iéts moeten gebeuren, maar paniek is het laatste wat men daarbij nodig heeft. Laat ons even nuchter blijven: klimaatverandering is niet het einde van deze wereld. De mensheid sterft er niet van uit. Onze aarde is niet van gisteren en zal ook dit wel overleven.
Dat alles wil niet zeggen, dat we er niéts aan moeten doen. Dat kan echter niet in een tiental jaren en zal tijd vragen en vooral inspanningen op langere termijn. Er zijn nog tijden geweest dat bv Groenland echt groen was en dat er wouden stonden op wat nu de Zuidpool is (Het zeewater stond toen wel enkele meters hoger). Wat wij ondertussen wél kunnen doen is ervoor zorgen dat het niet erger wordt, dat we alles wat we kunnen verbeteren dan ook doen, maar vooral dat we ons ondertussen aanpassen: de dijken verhogen, bomen planten, véél bomen en nog van die werkzaamheden die we aan kunnen en waarvan we het resultaat nog kunnen meemaken. Er is momenteel al een economie, die zich aan het klimaat optrekt en die blijft groeien. Wat we niét moeten doen is massa’s geld uitgeven voor projecten die misschien veel later blijken niet realiseerbaar te zijn. Denk maar aan de 20 miljard euro die de E.U. al heeft opzij gezet voor de zgz ‘Carbon Capture Storage’ (mijn blog van 7 dezer).
Laat de klimaatmarcheerders dan ook maar marcheren. Het zou voortaan maar één keer per maand meer zijn en dan nog op een vrijdag (afgekeken van de vakbondsacties). Zelfs voor wie er misschien niet voor 100% achter staat, kan een verlengd weekeinde wonderen doen.
Terwijl men zich in Noord- en West-Europa terecht zorgen maakt o.w.v. de voortdurende immigratie, stelt men in Oost-Europa vast dat de bevolking er krimpt. E.e.a. kan misschien te maken hebben met het feit dat men daar zomaar niet elke inwijkeling binnen laat zoals dat hier nog steeds gebeurt. Een andere reden is echter dat sinds de val van het IJzeren Gordijn en de toetreding van de meeste Oostbloklanden tot de E.U. heel wat in hoofdzaak jongere Oost-Europeanen naar West-Europa getrokken zijn. De meeste onder hen zijn technisch geschoold en kunnen hier werk vinden, iets dat niet kan gezegd worden van de horden Afrikanen en vluchtelingen uit het Midden Oosten, waarmee men hier niet weet wat mee aan te vangen.
Er is trouwens nog een Europese regio waar een serieus deel van de jeugd kiest met de voeten en wel de zgz club Med landen (Griekenland, Italië, Portugal en Spanje). Ze houden het in eigen land voor bekeken omdat ze er geen fatsoenlijk werk vinden. Spanje en Portugal proberen wel dat tij te keren en geven tegenwoordig premies aan landgenoten die naar hun heimat terugkeren. In Portugal komt er nog bij dat wie het doet, ook voor de eerste vijf jaar maar de helft van zijn belastingen moet betalen. Voorlopig blijft de respons eerder karig.
Het is nu even afwachten of er iets zal veranderen met de nieuwe leiding van de E.U. en hoe het af zal lopen met de Brexit. Wat dit laatste betreft, zouden er al een honderdduizend Polen daar te kennen hebben gegeven dat ze naar het vaderland zouden terugkeren. Dat zouden er zelfs nog meer kunnen worden, want er zouden zich in de UK alleen momenteel negenhonderdduizend (900.000 !) Polen bevinden. Zal de club van onze ‘eurosjarel’ dit oplossen?
In mijn blog van 30 augustus (‘Besparen, zegt u?’) had ik het er reeds over dat – ondanks alle schandalen die men in Wallonië al had gehad met Publifin/Nethys en waardoor de Waalse gewestregering in 2017 diende te moeten worden herschikt – men toch weer geprobeerd had een politieke benoeming door te voeren bij de grootste Waalse intercommunale. De poging mislukte, omdat het tijdig in de media was gekomen.
Wat niét tijdig in de Waalse media was gekomen, blijkt een koppelverkoop te zijn geweest van de Waalse kabelmaatschappij VOO* én de netwerkleverancier Win. De eerste aan een privaatinvesteringsfonds van een Amerikaanse miljonair, de tweede aan Ardentia Tech, een bedrijf van een Luikse zakenman. De verkoop gebeurde door Enodia, de nieuwe naam van Publifin, waarvan Nethys en Ardentia Tech onderafdelingen zijn die nog steeds geleid worden door dezelfde Stéphane Moreau die indertijd het Publifin schandaal veroorzaakte. Dit alles nog vóór de verkiezingen van 26 mei en zonder de aandeelhouders noch de moedermaatschappij Enodia daarover in te lichten, laat staan de politiek.
Daarmee zit de kersverse Waalse deelregering al met het eerste probleemdossier van haar nieuwe legislatuur. Niet alleen oppositiepartij CdH, maar ook Ecolo, die mee in de Waalse regering zit, hebben er al tegen geprotesteerd. Bij Ecolo geeft dat een dubbel gevoel. De partij is rekenkundig nl niet nodig om in Wallonië een parlementaire een meerderheid te vormen, maar zal moeilijk bij het eerste probleem eruit stappen. Daarenboven is het Waalse Ecolo, méér nog dan Groen bij ons, een partij van ‘denk links, leef rechts’ en blijven centen dus belangrijk.
* ‘Voo’ wordt door de francofone media ‘Voe’ uitgesproken, zoals in het Engels. Het is zo’n beetje de Waalse tegenhanger van ons Telenet.
Van het Arco-dossier hebben we het laatste nog niet gezien, nu topvrouw Francine Swiggers, tegen wie een 2.000 van de 800.000 spaarders/coöperanten een proces hadden ingespannen, tegen diezelfde aanklagers procedeert en – indien ze wint – er een schadevergoeding van eist die in totaal kan oplopen tot zo’n 2,5 miljoen euro!
Afgezien van hoe dat verder gaat evolueren, is er de vraag wat voor weerslag dit kan hebben op CD&V, de partij die dat destijds allemaal eens ging regelen. De man die het in de Zweedse coalitie allemaal eens zou rechtzetten, zit ondertussen warmpjes in het Europees parlement en zal daar zelf wel niets tekort komen. De partij, die ooit de lakens uitdeelde in de Belgische politiek, heeft haar eigen toekomst zelf niet meer in handen. Zelfs mocht er ooit een paarsgele of paarsgroene federale regering komen, zal door anderen worden beslist of ze nog mee mag doen. De zuilen, waarop de partij vroeger steunde, hebben ook veel van hun pluimen verloren of zijn het zelfs niet altijd meer eens, zoals bv de christelijke vakbond. Alleen op landelijk gebied telt de partij nog wat mee, dank zij de vele burgemeesters die ze daar nog heeft, alhoewel ook die zich grote zorgen maken over de partijtop die alleen nog bezig lijkt met macht en de eigen carrière en die blijkbaar nog steeds niet beseft dat er tegenwoordig een regering kan gemaakt worden zonder de christendemocraten..
We klagen nog al eens dat de Chinezen momenteel bezig zijn Afrika te plunderen. Ze bekommeren zich daar nooit om mensenrechten e.d., maar halen er wel de mijnen leeg en leggen – zogezegd als compensatie – autowegen aan, die in de eerste plaats moeten dienen om de gedolven grondstoffen naar e.o.a. vliegveld kunnen brengen. Die vliegvelden hoeven zelfs niet in hetzelfde land te liggen, de wegen gaan meestal naar het dichtstbijzijnde en dat kan over de grens zijn (vanuit Kongolees Katanga naar Zambia bv).
Maar niet alles dat uit Afrika komt is goed. Zo maakt men momenteel in China een plaag mee van Afrikaanse varkenskoorts, die waarschijnlijk is meegekomen met een lading varkens of varkensvlees uit Afrika. Het doet denken aan de blauwe tong ziekte die bij ons – maar vooral in Zuid-Europa – enkele jaren geleden lelijk heeft huisgehouden onder de schapen. Dat had toen wel niets te maken met vervoer, maar met een soort muggen die uit Afrika overgevlogen kwam en hier overleefde door de zachtere winters.
Het probleem met het varkensvlees in China is, dat de Chinezen er dol op zijn. Ze verbruiken er jaarlijks zo’n 55 miljoen ton van. Dat is ongeveer evenveel als de rest van de wereld samen! Ongeveer 10% van de varkens is in China al besmet en de prijzen van varkensvlees gaan steil de hoogte in (dit jaar al bijna 50% hoger dan in 2108).
Janssens Pharmaceutica gaat in haar bedrijven in Beerse en Geel al haar werknemers een bediendenstatuut geven, ook de 250 arbeiders. Die zullen vanaf 1 oktober 2019 allemaal op eenzelfde manier behandeld worden en recht hebben op o.m. een maandloon i.pl.v. uurloon waarop ook hun vakantiegeld zal berekend worden.
Reeds in 1993 werd het verschil tussen hoofd- en handenarbeid veroordeeld door het Grondwettelijk Hof. Typisch Belgisch duurde het tot 2013 vóٕór er een akkoord kwam tussen vakbonden en werkgevers om de verschillen weg te werken. Verder dan enkele punten (o.a. de afschaffing van de onbetaalde eerste ziektedag – de zgz ‘carensdag’ – en een gelijkschakeling van de opzegtermijnen) is men nooit geraakt. In Nederland was dat verschil al weggewerkt toen ik er ging werken, eind jaren 1970.
In principe zullen de arbeiders bij Janssens er niet op achteruitgaan, terwijl ze de voordelen van het bediendenstatuut erbij krijgen en er bij het bedrijf maar één werknemersgroep meer zal zijn. Er is bij ons nóg een bedrijf waar men het onderscheid heeft weggewerkt en wel bij de Amerikaanse sportfabrikant Nike* in zijn distributie- en logistiekc centrum van Laakdal. Het wordt hoog tijd dat men dat principe overal toepast bij de volgende federale en/of regionale onderhandelingen We zitten ondertussen in de 21ste eeuw.
* Nike spreekt men hier uit op zijn Amerikaans (‘Naaikie’), maar is de naam van de Griekse godin van de overwinning en wordt in het Grieks uitgesproken als Nikei.
Zondag waren er de jaarlijkse Waalse feesten. De gebruikelijke toespraak hierbij was van de nieuwe voorzitter van het Waalse parlement, de Luikenaar Jean-Claude Marcourt (PS). Evenals in het Vlaamse parlement is bij onze zuiderburen parlementsvoorzitter niet de topfunctie die ze lijkt en voor Marcourt zelfs eerder een degradatie. Na de vorige verkiezingen beheerde hij – tot 2017 toen de PS uit de Waalse regering gezet werd – de portefeuilles van Economie, Industrie, Innovatie, Digitalisering, Buitenlandse Handel, Hoger Onderwijs, Onderzoek en Media. Als compensatie daarvoor mag hij straks echter wél deelnemen aan mogelijke onderhandelingen op federaal vlak, samen met Magnette én Di Rupo, deze laatste zolang hij nog voorzitter is van de partij. Er rekening mee houdend dat Di Rupo eind volgende maand aftreedt als partijvoorzitter en Magnette die taak overneemt, zou Marcourt voor eventuele Vlaamse onderhandelaars de man kunnen worden waarmee zal moeten onderhandeld worden.
Voor Vlaanderen lijkt het geen slechte zaak als Marcourt erbij zou zijn, mocht men ooit beginnen aan die federale besprekingen. De man is een regionalist, die niet afkerig is van confederalisme noch van een nieuwe staatshervorming. Dat liet hij reeds in zijn eerste speech horen, wel op voorwaarde dat eerst de zesde staatshervorming helemaal zal zijn afgewerkt Dat is, na vijf jaar (!) nog steeds niet gebeurd.
Toch moeten de vertegenwoordigers van de Vlaamse partijen zich niet in slaap laten wiegen. Zolang Di Rupo en zeker Magnette deel zullen uitmaken van de PS delegatie die zou komen praten over de vorming van een federale regering, is het opletten geblazen. Zeker die Magnette is niet te vertrouwen. Denk maar aan zijn weerstand, als laatste man, tegen het handelsverdrag met Canada, waar vooral Vlaanderen van zou profiteren.
Verder kwam in de Zevende Dag Jean-Luc Crucke, minister van Financiën in de nieuwe Waalse regering, vertellen dat er kan gepraat worden, maar alleen over staatshervorming en niet over confederalisme, terwijl Marcourt zegt wel te willen praten over dat confederalisme, maar pas als de zesde staatshervorming uit 2014 zal zijn afgewerkt. Voor Vlaanderen blijft het zaak dat de afbouw van de transfers doorgaat vanaf 2024. Dat stond ook in die zesde staatshervorming.
Rare zaak die affaire Reynders. Reeds in april was een ex-agent van de geheime politie naar het Brussels parket gestapt met beschuldigingen van fraude en witwassen. De man, die elf jaar bij de staatsveiligheid heeft gewerkt, zou daarover 5 geheime rapporten hebben meegebracht. Dat we pas vijf maanden later daarvan iets te horen krijgen en dat het nog altijd maar gaat om een opsporingsonderzoek, weten we dan nog van een journalist van De Tijd die e.e.a. mocht inkijken. Als er nog iets van komt, zal dan pas zijn nadat het dossier bij het parket zal zijn aanbeland.
Voor kandidaat Europees commissaris Reynders komt deze zaak erg ongelegen, nu hij vóór het aantreden van de nieuwe Europese commissie nog een kruisverhoor moet ondergaan in het Europese parlement. Het kan goed zijn dat de man onschuldig is. Schuldig is men pas als men veroordeeld wordt, maar het zal hem in elk geval geen deugd doen. Opmerkelijk is ook dat de ex-agent met zijn verhaal er pas nu mee afkomt. De nieuwe Belgische ambassade in Kinshasa bv werd in 2014 al ingehuldigd, 5 jaar geleden.
Wat die nieuwe ambassade in Kongo betreft, waren en er trouwens al eerder geruchten over gesjoemel. Dat gebouw heeft aardig wat geld gekost en de bouw gebeurde nog tijdens het bewind van Kabila Jr, toen de betrekkingen met België niet opperbest waren. In ‘Onze Kongo’ krijgt ge zo maar niet gedaan wat ge wilt zonder de klassieke ‘matabis’ (fooi).
Ondertussen zijn de betrekkingen met de nieuwe president Félix Thsjsekedi weer opperbest, ondanks het feit dat hij op een eerder twijfelachtige manier werd verkozen*. De man komt vandaag naar België voor een officieel staatsbezoek. Vraag is maar of het nu zal blijven duren en wat het zal kosten. Een van de plannen is Kongolese kandidaat militairen hier op te leiden. Ook dat is niet de eerste keer. De vorige keer gingen er hier heel wat lopen uit de ‘cursus’ en heeft men die niet meer teruggezien..
* Volgens de Kongolese katholieke Kerk, die in Kongo heel wat invloed heeft, eindigde Tshisekedi pas als tweede bij de verkiezingen en kwam hij aan de macht na een geheime deal met Kabila Jr wiens politieke fractie de macht in het parlement behoudt.
Peilingen blijven peilingen, maar de recentste, die van o.m. het Laatste Nieuws, VTM en Le Soir, zal toch wel even blijven nazinderen. Volgens deze enquête, de eerste na de verkiezingen van 26 mei, zou het Vlaams Belang in Vlaanderen de N-VA voorbijsteken en zo de grootste partij worden. Een echte verrassing is het ook weer niet. Ik schreef het al in mijn vorige blog. Met bijna 25% van de stemmen zou de partij zelfs de hoogste score ooit maken, nog iets meer dan die van het Blok in de jaren negentig van de vorige eeuw.
Of nieuwe verkiezingen veel gaan oplossen is verre van zeker, maar er zijn steeds meer mensen die in dit België niet meer geloven. In de weekeindeditie van De Standaard staat er een dubbelinterview van twee grondwetspecialisten: Marc Uyttendaele en Hendrik Vuye. De eerste, als ‘hofleverancier’ van de PS en (tweede) echtgenoot van Laurette Onkelinx en de tweede als ex-N-VA’er, die, nota bene, Grondwettelijk Recht geeft aan de Waalse universiteit van Namen. Geen een van de twee gelooft nog in het België van vandaag. Alleen hebben ook zij tegengestelde meningen over hoe het dan wél zou moeten.
Feit blijft dat er een communicatie zal moeten komen tussen het noorden en het zuiden en dat ziet er voorlopig niet naar uit. O.m. over Brussel blijven de meningen erg verdeeld. Als er echter in het Vlaamse parlement straks een Vlaamsnationale meerderheid zou zijn, is nog alles mogelijk, zoals ik ook al meerdere keren heb geschreven. De Senelle doctrine, waarover ik het in mijn vorige blog had, zegt dat ‘Als België onbestuurbaar zou worden, het Vlaams parlement Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem; want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
Robert Senelle (1918-2013) was, evenals bovenvernoemde twee heren, een grondwetspecialist én bovendien Brusselaar.
Het zijn moeilijke tijden voor journalisten die over de politiek moeten schrijven. Eerst een extra lange komkommertijd en ondanks het feit dat reeds vier van de zes (!) regeringen in dit land gevormd zijn, valt er weinig nieuws over te vertellen. Dat wordt nog eens duidelijk nu er een akkoord is over de Waalse deelregering en die (overbodige) van de Franse Gemeenschap (in totaal 12 ministers!). De drie Waalse regeringspartijen, PS, MR en Ecolo, beloven nog altijd hetzelfde als tijdens de verkiezingscampagne, maar zeggen er nog steeds niet bij hoe zij die ‘mission impossible’ gaan verwezenlijken. Daar komt nog bij dat de Franstalige groenen er feitelijk overbodig bij zijn. Het doet zo’n beetje denken aan de voorlaatste gemeentelijke verkiezingen in Gent, waar roodgroen de liberalen mee in het bestuur betrok, enkel en alleen om ze niet in de oppositie tégen zich te hebben.
In Vlaanderen is het al niet veel beter. De uittredende coalitie kan rustig voortboeren, maar toch denkt men niet tegen 23 dezer een nieuwe ploeg klaar te hebben. De drie deelnemende partijen hebben alle drie op 26 mei flink klop gekregen en zijn daar blijkbaar nog niet van bekomen. Zonder hun meerderheid zou het er wellicht anders uit gezien hebben, al speelt het feit dat er ook nog steeds geen federale regering is ook mee. N-VA is er als de dood voor dat CD&V en/of Open VLD straks zou meespelen in een hoofdzakelijk linkse federale coalitie zonder meerderheid in Vlaanderen en heeft klaarblijkelijk de garantie dat dat niét zal gebeuren nog niet gekregen..
Daar een minderheidsregering, een noodregering of iets daartussenin in dit land geen traditie is, blijft er alleen de mogelijkheid over van nieuwe verkiezingen, die bij de traditionele partijen én de N-VA eerder gevreesd dan gewenst worden. Met een Vlaams Belang dat nu beschikt over een extra ‘oorlogskas’ van 5,5 miljoen euro en weet hoe ze de sociale media moet bespelen, zou het wel eens tot een situatie kunnen komen waarbij het Vlaamse parlement beslist zich niets meer aan te trekken van de Belgische Grondwet en men wel verplicht zal zijn met elkaar te praten over de boedelscheiding. De bekende ‘Senelle doctrine’ zou dan in praktijk aardig dichterbij komen.
Wie herinnert zich nog de Guus Flater van de Antwerpse gemeenteverkiezingen, Tom Meeuws? De man kreeg problemen met zijn vorige werkgever, De Lijn, wegens het overschrijden van zijn budget (hij was daar directeur), slaagde erin het kartel ’Samen’ met Groen uiteen te spelen en mocht tenslotte de transmigrant uit Puurs danken, die er in Antwerpen een nóg groter soepje van maakte, dat zijn partij na de verkiezingen nog meetelde. Hij kreeg zowaar in de nieuwe Antwerpse coalitie het schepenambt van Sociale Zaken dat hij – in tegenstelling tot enkele van zijn partijgenoten – meteen aannam. Meeuws staat bekend als ‘ondernemer’ en is feitelijk geen echte socialist, eerder een opportunist.
Maar als het goed is, zeggen we het ook. Meeuws heeft, in zijn hoedanigheid van schepen, een lans gebroken voor het bezorgen van werk aan een deel van de 57.000 Antwerpse gezinnen, waarin niemand werkt. De koekenstad telt momenteel een paar duizend werklozen en heeft binnenkort, bij het opstarten van de werken aan de Oosterweelverbinding, nog eens zo’n aantal werknemers nodig, die nu niet voorhanden is. Het gaat in grote mate om niet of weinig geschoolden, die men eventueel verder kan opleiden en/of omscholen tot bouwvakkers. Oosterweel is een project voor jaren. Ik vind het een beter idee het plaatselijk volk aan ’t werk te zetten - ook al zijn het langdurig werklozen – dan ze in ’t buitenland te moeten gaan halen..
------
En dan iets heel anders. Het is dit jaar niet alleen 75 jaar geleden dat er een einde kwam aan WO II. De bevrijding betekende ook het begin van een bloedige repressie, die vooral Vlaanderen trof, niet alleen schuldigen, maar ook onschuldigen heel wat leed bezorgde en die in belgicistische kringen vooral gebruikt werd om de Vlaamsnationale Beweging monddood te maken. Karl Van Camp, de huidige hoofdredacteur van ’t Pallieterke had in het kader van deze gebeurtenissen een oproep gedaan aan zijn lezers om hem hun verhaal te sturen en is die nu in diverse bijlagen bij zijn Pallieterke aan het uitgeven.
Ik heb Van Camp ook het verhaal geschreven van wat mijn familie toen overkomen is en vond het verhaal terug in de bijlage van ’t Pallieterke van deze week, 11 september. Voor wie het zou interesseren: op de laatste bladzijde van de bijlage, onder de titel ‘Nooit vervolgd, wel alles kwijt’. Mijn naam staat eronder.
Alhoewel Groen nu niet mijn favoriete partij is, verre van zelfs, moet ik toch nog wat over kwijt. In tegenstelling tot wat eerst was gezegd, zou er toch nog een derde koppel meedoen aan de voorzittersverkiezing van Groen in september. Voor mij zijn het twee nobele onbekenden, die waarschijnlijk door Almaci en Co daartoe werden aangespoord met de hoop de kansen van de eerder gematigde Rzoska te verminderen. De derde kandidaat-voorzitter heet Christophe Steyaert, ondervoorzitter van Groen in Brugge samen met Charlotte Storme, gemeenteraadslid voor Groen, ook in Brugge.
Over de bedrijfswagens, die Almaci nog steeds weg wil hebben of zwaarder wil belasten, blijkt volgens een studie van Securex, een personeelsadvieskantoor, dat 59% van de werknemers zegt zelfs van werk te zullen veranderen als de huidige werkgever geen bedrijfswagen meer zou aanbieden. Dat is bijna 6 op 10 en was een van de redenen waarom Groen het een stuk slechter gedaan heeft dan verwacht in de verkiezingen van 26 mei.
Dat de partij nu waarschijnlijk niet meer zal gevraagd worden voor verdere besprekingen i.v.m. de vorming van de federale regering heeft dan weer te maken met het feit dat Groen gesteld heeft in geen regering te willen stappen waar Ecolo geen deel van uitmaakt. Daar Ecolo niet meer wil praten met de N-VA, zonder welke partij men nog moeilijk een federale regering zal kunnen maken, lijkt het me dan ook logisch dat men Groen bij verdere eventuele besprekingen niet meer vraagt.
De begroting, die de volgende federale regering moet maken, is zowat de grootste sinds die van Jean-Luc Dehaene in het begin van de jaren negentig. En die had daarvoor nog een stok achter de deur: zonder zijn inspanningen kwam België niet in de Eurozone (feitelijk voldoet dit land nog steeds niet aan alle Maastricht voorwaarden, maar niemand ligt daarvan nog wakker).
De enige en goedkoopste oplossing om de schuldenlast van dit land te verlichten, is te zorgen voor meer werkgelegenheid. Meer werknemers betekent dat meer mensen afdragen aan de Sociale Zekerheid en minder staatssteun moeten krijgen. De politieke partijen weten dat, zowel in Vlaanderen als in de rest van dit land, maar hoe ze dat gaan verwezenlijken is ander bier, zeker nu een recessie dreigt.
Om een gat van zo’n 12 miljard euro in de begroting op die manier gedicht te krijgen , zouden er tegen 2024 minstens 322.00 jobs moeten bijkomen. Daarmee zou dit land ook de werkzaamheidsgraad van onze buren Nederland en Duitsland (80%) moeten bereiken. Vlaanderen is met 75% op de goede weg. Wallonië staat op 63,7% en zou (volgens de pas opgezette nieuwe coalitie,aldaar) naar 68,7 moeten stijgen, maar dat blijft te weinig. De cijfers voor Brussel zouden nog een stuk lager liggen. Om de werkzaamheidsgraad van 70 op 80% te brengen had Duitsland tien jaar nodig, nota bene onder de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder. Er zijn dus diepgaandere hervormingen nodig. Wie gaat dat doen? Zie je dat al gebeuren met een PS in de federale regering, die een flexibilisering van de arbeidsmarkt zou mogelijk maken, inbegrepen deeltijdse en laagbetaalde jobs, dat terwijl zowat iedere drukkingsgroep staat te roepen op meer geld dat er niet is?
Tenslotte zijn er voor de voorzittersverkiezing bij Groen toch maar twee kandidaten komen opdagen: de uittredende Almaci en de fractieleider Rzoska. Deze laatste wil de partij eerder wat naar centrumrechts doen opschuiven, ‘Bolleke’ wil naar links. Dat laatste wordt bevestigd door het feit dat zij erbij blijft, dat de gebruiker van een dure salariswagen (hét groene thema waardoor de partij een overwinningsnederlaag leed op 26 mei) voor een deel ervoor zal moeten opdraaien, voor Rzoska niet. Almaci wil de banden met de Waalse groenen ook eerder aanhalen, Rzoska niet. Dat houdt in dat, mocht Almaci voorzitster blijven, Groen naar links zal opschuiven. Een tweede teken daarvoor is dat Almaci als kandidaat ondervoorzitter (een gewoonte bij de groenen) de Gentenaar Dany Neudt gekozen heeft, een man met een verleden bij Kifkif, een interculturele, linkse organisatie, die destijds mede aan de basis lag voor de veroordeling (niet toevallig in de stad van Verhofstadt) van het Vlaams Blok.
---
Ik zat er naast, toen ik in mijn blog van 28 augustus meldde dat Peppie en Kokkie er mee ophielden. Dat blijkt dus niet te kloppen. Ze zijn gisteren weer eens bij onze Flup geweest, voor de vijfde (5de!) keer en hebben nog maar eens een verlenging van hun mandaat gekregen. Er wordt niets van bekend gemaakt, maar – volgens mij – kunnen beide heren niets anders zeggen dan dat wat iedereen weet: er komt geen federale regering vóór de gewestregeringen gevormd zullen zijn en dat zou nog wel even kunnen duren, ook al zou er in Wallonië een akkoord zijn tussen PS, MR en Ecolo.
In deze rubriek heb ik al een paar keer geschreven dat die Timmermans van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) zich beter niet zou mengen in de politiek. De tijd dat het VBO, met types zoals Davignon, Frère en Lippens dat nog konden is voorbij.
Vorige week was het weer zover en stelde Timmermans voor een federale doorstartregering op de been te brengen. Dat zou betekenen dat de Zweedse coalitie of wat ervan overblijft eigenlijk een tweede doorstart zou krijgen, waarbij de overgeblevenen van na het Marakech Pact zouden worden aangevuld met andere partijen. Die doorstartregering zou dan een beperkt programma uitvoeren.
Ik denk niet dat veel partijen bereid zullen zijn op het voorstel van Timmermans in te gaan. Die nieuwe regering zou nl meteen zware besparingen en belastingen moeten doorvoeren om de begroting voor Europa nog rond te krijgen, om nog te zwijgen van een eventuele vermogensbelasting, mochten PS en de groenen erbij zijn.
Zelfs nu draait de Vlaamse deelregering gewoon door en kan dat blijven kunnen doen als ze vernieuwd zou worden met dezelfde partijen. Mocht één van de traditionele partijen nog afhaken, kan ze probleemloos vervangen worden door de SP.a (een Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen). We hebben trouwens hier in Vlaanderen ook nog onze VOKA, die even probleemloos taken van het VBO kan overnemen voor onze regio. We kunnen beter geen federale regering meer hebben dan een slechte, wat uiteindelijk zou moeten leiden tot een gesprek tussen de gewesten en naar e.o.a. soort van confederalisme.
-----
Er zijn natuurlijk ook politiekers die een nieuwe federale regering wensen: noodregering, doorstartregering, het maakt hen niets uit, zolang zij er maar bij kunnen zijn. Een tweede reden om het niét te doen.
