In deze rubriek heb ik het al regelmatig gehad over de jaarlijkse miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië en heb ik al meermaals beklemtoond dat het akkoord dat daarover gesloten werd bij de laatste staatshervorming en dat waarbij ook Wallonië’s grootste partij, de PS, akkoord ging, bepaald werd dat de huidige transfers vanaf 2024 zullen worden afgebouwd en dat die rond 2035 zouden moeten zijn uitgedoofd. Dat voor wat betreft de huidige situatie.
Die transfers zijn echter geen recent gebeuren, ze bestaan al sinds de oprichting van de Belgische staat. Ik kreeg daarover via een van mijn trouwe lezers een uitgebreid verhaal van een zekere Jean-Marie Delen die blijkbaar behoort tot de vriendenkring van die andere Jean-Marie (Dedecker). Ik ga die geschiedenis van 185 jaar (dus vanaf 1835) eenrichtingsverkeer zo bondig mogelijk samenvatten en genummerd bij mijn andere schrijfsels vermelden, zodat men tenslotte dit hele onwaarschijnlijke, haast onmogelijke verhaal kan situeren.
---
Als men nu over de transfers van noord naar zuid spreekt, heeft men het meestal over de ‘solidariteit’ die Vlamingen aan de Walen zouden moeten tonen. Dat is echter slechts bedoeld om ons op te zadelen met een schuldgevoel dat geen reden tot bestaan heeft, daar solidariteit ‘wederkerigheid’ vereist, anders is het egoïsme.
Wijlen Juul Hannes, hoogleraar en historicus, schreef daarover in zijn boek ‘De mythe van de omgekeerde transfers’ dat er zelfs nooit één omgekeerde steun is geweest van zuid naar noord, zelfs niet in de hoogdagen van de Waalse metallurgie.
Stel eens voor dat we de gewesten niet zouden hebben en België nog unitair zou zijn. Dan zou de regering Wilmès ook alle beslissingen moeten nemen hebben die nu door de gewesten genomen worden. Nu zeggen we reeds dat dit land niet werkt, maar als unitair land zonder de gewesten zou het nog veel erger zijn. Het spreekt dan ook voor zich dat zelfs een gedeeltelijke herfederalisering, zoals o.m. door de liberalen wordt gepredikt, de klok niet alleen serieus zou terugdraaien, maar gewoon rampzalig zou kunnen zijn, zeker voor Vlaanderen. Het uit elkaar groeien van Vlaanderen en Wallonië is niet alleen een feit, het verschil wordt steeds groter. Dit werd reeds in 1995 vastgesteld door toenmalig PS-voorzitter Busquin die toen erg optimistisch tien jaar tijd vroeg om Vlaanderen te kunnen bijbenen. Zelfs enkele zgz ‘Marshall’ plannen hebben daarin geen verandering kunnen brengen, integendeel. Daarbij dan willen blijven spreken van een ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ is waanzin. Het Waalse gewest kan zichzelf niet eens bedruipen, laat staan Brussel erbij ondersteunen. En dan hebben we het niet eens gehad over de miljardenschulden van een onnodige Gemeenschap die Vlaanderen nooit heeft gehad.
Zoals de situatie nu is, nu blijkt dat de gewesten wél werken, zou het niet meer dan logisch zijn dat men vanuit die gewesten dit land hervormt en bv begint met de regio’s meer bevoegdheden en de financiering ervan te geven en een nieuwe, afgeslankte federale regering te creëren, gebaseerd op de bestaande meerderheden binnen de gewesten. Om dat te kunnen verwezenlijken, moet de Grondwet in zijn totaliteit aangepast kunnen worden en moet er eerst een meerderheid gevonden worden die mogelijk maakt dat alle grondwetsartikelen voor bespreking in aanmerking kunnen komen. Als dat lukt, worden er ten laatste in 2024 nieuwe verkiezingen gehouden waarbij alle partijen de kans krijgen hun toekomstvisie openbaar te maken, waarbij ook de kiezer er mee over zal kunnen beslissen.
Ik weet het, bovenstaande is momenteel nog Traumerei, maar het alternatief is wel dat we zullen blijven aanmodderen in de sfeer van het oude België, waarvan nu stilaan iedere nuchtere mens weet dat het niet meer werkt. Als we nu al een federale regering nodig hebben, dan is het in de eerste plaats om ervoor te zorgen dat we tegen 2024 dit land eens een laatste keer, maar dan grondig, hervormen,.
Coup de théâtre in Laken. Flup de Laatste heeft het ontslag van het duo De Wever/Magnette aanvaard en meteen een volgende opdracht (zijn elfde!) gegeven aan Egbert Lachaert, de nieuwe voorzitter van Open VLD en uitgerekend de man die de poging van beide voorgangers deed mislukken. De kans dat N-VA en zelfs CD&V daarin gaan trappen is zo goed als onbestaande en een alternatief zoals Paars/Groen (de zgz ‘Vivaldi coalitie’) werd destijds door dezelfde Lachaert afgeschoten tegen de zin van toenmalig nog voorzitster Gwendolientje. Destijds was een van de klachten, dat die laatste het deed om zelf federaal premier te kunnen worden. Lachaert zal dat niet doen, maar waarschijnlijk wel zorgen dat – als het zou lukken - die eer zal te beurt zal vallen aan Crootje, die destijds ook al die ambitie koesterde en die achter Lachaert stond bij diens voorzittersverkiezing. Voor wat, hoort wat. Hoe men het ook draait of keert, bij de liberalen gaat het altijd in de eerste plaats om de postjes en dat zal nu niet anders zijn. Vergeet hun gelul over de inhoud.
Tenslotte dient gezegd dat we in Vlaanderen recentelijk aan drie nieuwe partijvoorzitters zijn geraakt, maar dat geen van hen met wat voor nieuwigheid ook af komt. Ze blijven alle drie voortborduren op het totaal versleten Belgische stramien. De kans dat ze bij een volgende verkiezing zicht krijgen op de kiesdrempel, is dan ook niet meer denkbeeldig.
Raar volk daar aan onze kust. Toen het Coronavirus uitbrak mochten de tweede-verblijvers daar niet naar hun appartementjes komen. Toen dat later wél mocht waren er teveel dagjestoeristen. N.a.v. een stroomstoring op de spoorlijn naar Oostende en de relletjes met het Brusselse tuig in Blankenberge werd de NMBS verplicht de extra treinen naar de kust af te schaffen en op de reguliere lijnen een maximumbezetting ven 80% toe te passen. Voorts moest men plaatsen op de stranden reserveren en werden er nog allerhande verplichtingen ingevoerd. Mensen die met de wagen naar de kust reden, werden door de politie opgehouden, stonden soms uren aan te schuiven in de brandende zon en riskeerden daarna nog te worden teruggestuurd.
Tijdens het weekeinde van O.LV.-Hemelvaart, traditioneel het drukste van het toeristisch seizoen, kwam er aan de kust maar de helft toeristen van een normaal jaar opdagen en klaagden de plaatselijke middenstanders en neringdoeners steen en been. Raar, hé?
---
Gisteren werden drie nieuwe Vlaamse gouverneurs ingezworen bij Bart Somers, Vlaams minister van o.m. Binnenlands Bestuur. Daarbij Carina Van Cauter, die gouverneur van Oost-Vlaanderen wordt, alhoewel ze pas als zesde geëindigd was in een objectief toelatingsexamen dat door haar eigen partij, Open VLD, was geëist, maar later weer werd geschrapt toen men zag dat ze het niet ging halen. Niet kennis, maar kennissen blijkt nog steeds door te wegen in onze politiek, ook in de Vlaamse.
In ’t Pallieterke van de vorige week verscheen er een lezersbrief van een zekere Remi Schillewaert uit Moerkerke met zijn voorstel tot regeringsvorming. Volgens hem moet de partij, die als grootste uit de verkiezingen komt, de vorming van een nieuwe regering starten, iets wat feitelijk ook nu gebeurt. Mocht die partij geen volstrekte meerderheid hebben, zoals hier steeds het geval is*, dan moet de grootste partij er de tweede bijnemen. Indien deze weigert of men niet tot een akkoord komt, dan de derde en zo verder. Als men helemaal niet tot een meerderheid komt, regeert de grootste met volmachten.
Allemaal wel origineel, al lijkt het een beetje op wat in Zwitserland al gebeurt (zie mijn blog van gisteren). Het gevaar van deze formule zou wel kunnen zijn, dat die grootste partij zelf geen akkoorden wil en de zaak laat aanslepen tot ze er alleen over blijft om dan met volmachten te regeren. En dan zijn we terug bij af, want dat gebeurt hier nu ook, min of meer. Nu is er ook een partij (de MR van Bouchez) die liever geen akkoorden sluit en zo zelf de regering kan blijven bevolken met bijna uitsluitend eigen ministers
Mocht men de formule van Schillewaert volgen, dan zou men daar ook iets moeten aan toevoegen, nl dat als er geen meerderheid gevonden wordt – wat ook nu het grote probleem is – men geen volmachten moet geven, maar verplicht zou zijn x-aantal maanden na de verkiezing opnieuw naar de stembus te trekken (iets wat al bestaat in landen als Spanje en Israël). Dat zou veel politiek getouwtrek vermijden.
Ik blijf er wel bij, dat men best zou vertrekken vanuit de gewesten, die – gelukkig - wel nog degelijk blijven werken en best meer bevoegdheden (en de financiering ervan) zouden krijgen. Eens men daarover tot een consensus zou komen, bespreekt men wat men nog samen kan doen (bv Defensie, Veiligheid en Buitenlandse Zaken) en zou men ook hier, net zoals in Zwitserland, toekomen met een handvol ministers.
Tenslotte vind ik dat Uni(zusen)zo en het VBO zich niet moeten bemoeien met de politiek, evenmin als de socialistische vakbond, die haar leden terugriep uit vakantie om te protesteren tegen alles en nog wat. Die vakbond staat trouwens vooral sterk in Wallonië, waar het zwaar geïnfiltreerd is door de communisten van de PTB.
---
In de marge van bovenstaande, wil ik over die Lachaert nog even kwijt, dat hij me doet denken aan de Verhofstadt van de Burgermanifesten. Die had ook grote verwachtingen gewekt toen hij voorzitter werd van de liberale partij, maar zijn principes compleet overboord smeet toen hij de kans kreeg er iets van te verwezenlijken, De geschiedenis herhaalt zich.
*In 1950 behaalden de christendemocraten (CVP) de volstrekte meerderheid in het toen nog unitaire België. Het was de uitzondering die de regel bevestigde.
Ik ga nog even door op de regeringsvorming die m.i. op een andere manier moet georganiseerd worden, nu duidelijk is dat het oude procedé volledig achterhaald is. Waarom bv eens niet kijken naar Zwitserland, dat ook een federaal land is met zelfs vier officiële talen, dus één meer dan bij ons en qua oppervlakte en aantal inwoners met het onze vergeleken kan worden.
Na verkiezingen vormen in Zwitserland de vier grootste partijen de regering, die zij de Bondsraad noemen. Daarvoor kregen bij de laatste verkiezingen de Vrijzinnigdemocratische, de Sociaaldemocratische en de rechtste Volkspartij elk twee stemmen en de Christendemocratische één. Hierbij valt meteen op dat de Volkspartij, die in feite uiterst rechts is, in Zwitserland niet alleen mee mag naar de verkiezingen, maar ook daarna niet wordt uitgesloten zoals dat bij ons gebeurt met het VB, wat helemaal niét democratisch is. De vier partijen, die tot nu toe steeds een meerderheid hadden, kiezen vervolgens een voorzitter en een vicevoorzitter die de titel van president en vicepresident dragen, waarbij eerstgenoemde elk jaar vervangen wordt en de vice hem/haar daarbij bijna steeds opvolgt. Zo komt iedereen eens aan bod. De regering bestaat maar uit een handvol ministers en de meeste beslissingen worden genomen door gemeenten en kantons. Bij het indienen van een voorstel tot wetsverandering kan er steeds een volksraadpleging plaatsvinden als daarvoor een vastgesteld aantal handtekeningen bij zijn. Krijgt het voorstel een meerderheid achter zich, dan wordt de wet aangepast of desnoods vernietigd.
Dat is democratie zoals het hoort en het heeft Zwitserland geen windeieren gelegd. Het land is nog steeds welvarend. Zoals ze het zelf noemen de ‘Confoederatio Helvetica’, het confederale Zwitserland (CH op het autokenteken). Hier bij ons zijn er die al schrikken als ze het woord confederaal nog maar horen, maar daar is niks mis mee. Wat wij hier nu hebben heeft meer weg van een altijddurende koehandel.
Na een kort, volgens de media ‘ijskoud’ onderhoud met de liberale fracties, hebben De Wever en Magnette tenslotte de handdoek in de ring geworpen en zullen zij meer dan waarschijnlijk maandag aanstaande de opdracht die ze gekregen hadden aan de koning teruggeven. Na de ontwikkelingen van de laatste dagen, waarbij groenen en blauwen niet langer tegen elkaar uitgespeeld wilden worden, was het duidelijk dat ook de zoveelste koninklijke opdracht een fiasco is geworden. Een alternatief in de vorm van een nieuwe ploeg groene en blauwe initiatiefnemers heeft geen zin, want die maken nog minder kans. Men moet gewoon ophouden met dit overjaars systeem van regeringsvorming zoals we dat tot nu kenden en bereid zijn eens ‘out of the box’ te denken. T.t.z. eens iets nieuws bedenken door bv de gewestregeringen bij elkaar te roepen. Dan kan wettelijk en is zelfs al een paar keer gebeurd, maar nu zou het dus wel om belangrijkere zaken gaan, de ombouw van de staat.
I.v.m. de crisis waarin we ons nu bevinden, wordt af en toe wel eens verwezen naar die van het einde van vorige eeuw, toen onder meer een nieuwe wet op de concurrentiekracht tot stand kwam waarmee de loonverschillen en voorwaarden t.o.v. onze buurlanden grotendeels werden weggewerkt en ook de staatsschuld werd ingeperkt. Dat gebeurde door het laatste kabinet Martens, maar vooral onder dat van Dehaene. Die ommekeer maakte het ook mogelijk dat België bij de eurozone kon komen. In deze nu daarover aan de gang zijnde discussies vergeet men meestal dat België om dat te bereiken zijn toenmalige munteenheid, de frank, moest devalueren met meer dan 8%. Dat is iets dat door de toetreding tot de E.U. nu niet meer kan. Als men aan die wet van 1996 gaat morrelen, zoals de PS doen wil en de lonen weer meer zouden gaan stijgen dan in de ons omliggende landen, dan zal Vlaanderen daarvan het grootste slachtoffer worden, eenvoudig omdat het goed is voor meer dan 80% van de Belgische export. Het openbreken van die wet kan alleen als men bereid is de index af te schaffen, iets dat ook al enkele keren gesuggereerd werd door de E.U. en waarover ik reeds enkele keren geschreven heb, o.a. nog in mijn recente blog van 11 dezer (‘De koopjesflop’).
Het is bijna aandoenlijk, als men ziet hoe onze politici (én media) blijven proberen dit land in stand te houden. Een land dat, volgens het meest gezaghebbende financieel- en economisch weekblad ter wereld, The Economist*, als het niet zou bestaan, nooit meer zou uitgevonden worden!
Het loopt niet lekker met de gesprekken over de vorming van een nieuwe federale regering. Daar waar De Wever en Magnette dachten de liberalen en de groenen tegen elkaar uit te spelen, blijken die nu ook met elkaar te zijn gaan praten en is het risico groot dat ze met nóg meer eisen zullen afkomen, waardoor de kans op slagen steeds kleiner wordt. Officieel heeft men nog tijd tot 17 september, dag waarop de regering Wilmès weer het vertrouwen moet vragen en het waarschijnlijk niet zal krijgen. Uitgerekend de liberalen zitten daar niets mee in, want dan krijgen we misschien weer een kabinet in lopende zaken tot 2024 met een overmacht aan blauwe excellenties.
Ondertussen kan men zich zorgen blijven maken over wie de geëxplodeerde staatsschuld zal beheren. Voorlopig een tekort van 50 miljard euro op de begroting en een staatsschuld van 120% van het bruto binnenlands product (bbp). De extra kosten die men gemaakt heeft (en nog steeds maakt) voor het opvangen van de Coronacrisis zullen hopelijk ooit wel eens uitdoven. Als men – zoals verteld wordt – de minimum uitkeringen wil verhogen tot boven de armoedegrens en iedereen een minimum pensioen wil geven van 1.500 euro, dan praten we wél over blijvende kosten van in totaal zo’n 4,5 miljard euro die jaarlijks zullen terugkeren. Er valt zeker wel een lans te breken voor de pensioenen, die in België zowat de laagste zijn van de E.U., maar dat heeft met het systeem zelf te maken. In de Scandinavische landen en Nederland – vergelijkbare landen - werkt men met een kapitalisatiestelsel en pensioenfondsen en betaalt de werknemer daarvoor langer belastingen en bijdragen, maar dan wel voor zijn eigen pensioen. Bij ons werkt men met repartitiestelsel waarbij de werkenden van vandaag de pensioenen van vandaag betalen – t.t.z. andermans pensioen - zonder dat er een ruggensteun is van pensioenfondsen. Komt daar nog bij dat men in die landen dooreen genomen langer werkt dan bij ons en dus langer afdraagt, maar dan altijd wel voor het eigen pensioen. Het is al langer de vraag hoe lang men dat hier gaat blijven volhouden aan de huidige voorwaarden, laat stan als die nog eens een stuk zwaarder gaan doorwegen.
De minder inkomsten en de meer uitgaven van de overheid door de Coronacrisis hebben ervoor gezorgd dat geen enkele partij hier momenteel staat te springen om straks nog maar te pogen dit België er weer bovenop te krijgen. Om daarna, waarschijnlijk in 2024, daarvoor de rekening gepresenteerd te krijgen. In mijn blog van 9 dezer schreef ik reeds dat dit land, net zoals Libanon, niet meer werkt en dat we geen explosie nodig hebben om dat te weten. Een land dat, voor de zoveelste keer, er na verkiezingen niet in slaagt een regering te vormen, verdient niet te blijven bestaan. Als, zoals nu, blijkt dat de gewesten wél nog werken, waarom vertrekt men dan eens niet vanuit die basis? Het unitaire en daarna federale België hebben bewezen niet in staat te zijn dit land te laten werken. Waarom zou men die opnieuw – zoals groenen en blauwen nu voorstellen - bevoegdheden geven die ze bewezen hebben in het verleden niet waar hebben kunnen maken?
De Brusselse politiek heeft dan toch bakzeil moeten halen en nu worden ook daar de mondmaskers verplicht nadat bleek dat het algemene gemiddelde van het hele gewestje toch boven de alarmdrempel van 50 besmettingen op 100.000 inwoners was geraakt. Ondertussen is het kwaad wel geschied en zijn er in enkele van de dichtstbevolkte ‘baronieën’ al enkele dagen gemiddelden van een stuk erboven, met een (voorlopige?) uitschieter van 85 in het rumoerige Anderlecht.
Het nieuws over de Brusselse koerswisseling kwam er pas woensdagochtend. In het journaal van middernacht was er nog geen sprake van. Daar ik steeds naar dat nieuws luister alvorens mijn blog op het SeniorenNet te posten, was e.e.a. dus weeral veranderd. Dat is het nadeel van het volgen van de actuele politiek. Nu maar afwachten hoe het verder evolueert. Het heeft allemaal – ook in Antwerpen - een beetje weg van de bijzaakspecialisatie uit het Peter Principe. Het kader wordt belangrijker dan de schilderij.
Probeer het allemaal maar eens bij te houden.
---
Goed nieuws uit het Belgische voetbal voor de echte sportliefhebbers. Het sportieve heeft het voorlopig gehaald van de commercie. Op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen (met 18 ploegen) wonnen Waasland-Beveren en Beerschot, twee van drie zgz tweedeklassers - op verplaatsing zelfs – en speelde een derde, O.H.Leuven, nog gelijk nadat liefst vier van haar spelers gewond raakten. Of dat laatste te wijten was aan een tekort aan training of door het potig spel van het Eupense vreemdelingenlegioen, is (nog) niet duidelijk. Bij de zgz kopploegen verloren FC Brugge en Gent en moest Anderlecht een 0-2 voorsprong op KV Mechelen prijsgeven. Slechte tijd voor de voetbalbobo’s.
---
En dan nog dit:
In De Tijd van vorig weekeinde verscheen een foto van het vierende elftal van Antwerp na het behalen van de Beker van België tegen Club Brugge. Op de foto staan negen spelers, waarvan welgeteld twee (2) blanken (of moet ik schrijven ‘witten’?). Wordt dat voortaan de ploeg van ’t Stad?
Ik ben lang de mening toegedaan geweest dat Brussel bij Vlaanderen hoorde. Geografisch is dat trouwens nog altijd het geval, het ligt er middenin. Daarmee is feitelijk echter alles gezegd. Voor de rest is Brussel steeds meer een geval apart. Dat de stad en zeker het gewest zo goed als onbestuurbaar is, is voldoende geweten. Eén gewest, één stad, maar negentien bijna onafhankelijke gemeenten met elk een eigen burgemeester, een eigen schepencollege, gemeenteraad, OCM en ga zo maar verder. Op gebied van politie zijn er zes zones, die feitelijk ook niet kunnen werken zoals het hoort, met tenslotte één grote uitzondering: het gewest heeft maar één brandweercorps. Dat kan dus blijkbaar wél.
Ik ben lang niet de enige overtuigde Vlaming geweest die Brussel niet wou loslaten. Denk maar aan Antwerps burgemeester wijlen Lode Craeybeckx – nota bene: socialist - die dat evenmin wilde. Zelfs Gerolf Annemans (VB) zei in ‘De Ordelijke Opdeling van België’, het boek dat hij schreef samen met Steven Utzi, dat hij Brussel bij Vlaanderen wilde houden. Maar dat was in 2010.
Ondertussen is de stad, die Donald Trump, naar aanleiding van de terroristische aanslagen, een ‘hellhole’ noemde, een internationaal broeinest geworden, dat constant in geldnood zit en dat – nog erger dan België zelf – hopeloos verdeeld en politiek oververzadigd is. De laatste wapenfeiten zijn niet alleen de amokmakers aan de kust. Dat gebeurde de vorige jaren ook al maar dan in de parken en recreatiedomeinen van de Brusselse Rand en toen was er nog geen Corona. Erger is dat men nu ook geen doortastende maatregelen treft in het anti-Corona beleid. Daar waar men haast lachte met wat in Antwerpen gebeurde, moet men nu vaststellen dat de koekenstad uit het diepe dal aan het klimmen is dank zij die vrij snelle harde aanpak. In Brussel laat men in sommige Brusselse gemeenten het virus zijn gang gaan omdat men ervan uitgaat slechts maatregelen te zullen treffen als het algemeen gemiddelde voor het hele gewest de drempel van 50 besmettingen op 100.000 inwoners overschrijdt. Dat terwijl de officiële alarmdrempel slechts 20 is. Die is in Brussel al bereikt in 18 van de 19 gemeenten. Dat heeft als gevolg dat ondertussen in sommige verpauperde wijken het virus steeds harder toeslaat en straks iedereen met grote problemen zal zitten, zelfs buiten Brussel. Het is louter toeval, maar Covid-19 past wonderwel bij Brussel-19. Iets voor de cijferfanaten.
Vlaanderen kan Brussel niet links laten liggen en moet er voor zorgen dat er in dat ‘hellhole’ genoeg waarborgen blijven voor de Vlamingen die er nog willen blijven wonen, al dan niet via een confederale overeenkomst tussen de gewesten. Zo lang die er niet komt, zal het probleem Brussel nooit opgelost geraken, via het confederale waarschijnlijk ook niet, maar dat wordt dan hun probleem en niet meer het onze.
Het was te verwachten, maar de sper- en koopjesperiodes zijn in dit land helemaal in de soep gedraaid. Dat komt in eerste instantie wel door de Coronacrisis, maar het is ook niet meer van deze tijd. België is zowat het enige land waar dat nog bestaat. In andere landen kunnen handelaars het hele jaar door kortingen geven. In de grensstreken betekent dat dat heel wat landgenoten regelmatig gaan kopen in Nederland en Duitsland, om nog te zwijgen van de e-commerce waarbij bewezen is dat de middenstand van dit land elk jaar miljarden euro’s eraan verliest. Met dank aan de vakbonden en Kris Peeters die dat spelletje meespeelde en daarvoor beloond werd met een vet betaalde plaats in het Europees parlement.
Nu is die sper- en koopjesperiode niet het enige waarin dit land verschilt van de buurlanden en soms zelfs van alle andere geïndustrialiseerde landen. Voor de goede orde zet ik degenen die ik ken nog eens op een rijtje (het kunnen er nog meer zijn!):
- De index.
- De kiesplicht (samen met Griekenland en Luxemburg). Daar wordt nu wel aan gesleuteld, maar alleen voor de lokale verkiezingen.
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. De reden waarom veel Noord-Fransen (geen Walen!) in West-Vlaanderen komen werken is omdat zij in Frankrijk na x-aantal jaren werkloosheid geen uitkering meer krijgen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij bedrijfsverkiezingen (zoals bv voor de ondernemingsraden). In Nederland bv mag dat wel.
- De bedrijfswagens. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei akkoorden tussen werkgevers en vakbonden én het risico van nóٕg hogere belastingen (en we hebben al de hoogste ter wereld)..
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil, carabinieri, die zijn allemaal blijven bestaan).
- De nationale loonakkoorden (elders zijn die sectorieel).
- Het recupereren van feestdagen die in het weekeinde vallen.
---
Misschien heeft de Coronacrisis nog één voordeel. Onder het motto: ‘Never waste a good crisis’ zou men van deze situatie eens gebruik kunnen maken om e.e.a. af te schaffen zodat we onder dezelfde voorwaarden kunnen concurreren als het buitenland. Vergeet niet dat de meeste van die maatregelen misschien wel sociaal aandoen, maar ‘only in Belgium’ kost dit land jaarlijks miljarden euro’s en verzwakt onze concurrentiepositie. De grotere productiviteit die we in Vlaanderen (niét in België!) hadden, zijn we aan het kwijtspelen door o.m. de wereldwijde digitalisatie.
Zoals halvelings verwacht, kreeg het duo Magnette-De Wever een tweede keer een extra week om een volwaardige federale regering te vormen. Dat die er over een week zal zijn, gelooft bijna niemand en ziet het er steeds meer naar uit dat we i.pl.v. een volwaardige federale regering we een minderheidsregering gaan krijgen met de zgn ‘cluster van vijf’. Met de groenen wordt het niets daar hun eisen de staatsschuld – die nu al niet meer te overzien is – nog een stuk zouden aandikken. Met de liberale familie valt evenmin nog veel te praten daar de Vlaamse en francofone afdelingen elkaar niet willen loslaten. En dat laatste vraagt wel enige uitleg.
In zijn recente videoboodschap zei Open VLD-voorzitter Lachaert o.m. ook dat de liberalen staan voor de bescherming van gezondheid en jobs, de ondersteuning van de ondernemingen, geen extra belastingen en van België een beter werkend land te maken. Dat is een lachertje (of moet ik zeggen ‘Lachaertje’?). als dat wordt verteld door een voorzitter wiens partij, samen met die van de francofone familie, als enige al meer dan 20 jaar aan de macht is geweest. Als het nu hier niet werkt, dan is de blauwe familie de eerste die daarvoor verantwoordelijk is. Het gezegde ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is hier op zijn plaats.
Mocht er straks tot 2024 een minderheidsregering komen, dan zal die – mede door de overstap van CD&V - i.pl.v. de 38 zetels van Wilmès, er 70 hebben, dus meer dan het dubbele. Eventuele nieuwe wetten op gebied van het communautaire of het economische zouden dan misschien gesteund kunnen worden door het VB of de PvdA vanuit de oppositie. Als die het pragmatisch zouden aanpakken, zouden ze ook eens kunnen meetellen. En dan zal het risico groot zijn dat Open VLD daar bij een volgende verkiezing de prijs voor zal betalen.
Het verhaal dat nu de ronde doet, dat huidige N-VA kiezers straks naar de Open VLD zouden overstappen is nog zo’n ‘Lachaertje’. Voor overtuigde Vlamingen blijft Open VLD de PVV van vroeger, de ‘Pest voor Vlaanderen’. Veel logischer is een overstap naar het origineel op rechts.
Bij de verslaggeving over het drama van de ontploffing in de haven van Beiroet, viel het me op dat heel wat mensen daar wisten te vertellen dat ‘het land niet meer werkt’. Dat zegt men nl hier ook van dit land: ‘Het werkt niet meer’. Alleen hebben we geen ontploffingen nodig om ons dat te realiseren. In België krijgt men geen regering meer gevormd en moet men de Coronacrisis bestrijden met een samenraapsel van een overschot van een vorige regering die niet eens een meerderheid heeft in het federale parlement.
Men wil hier e.e.a. splitsen: de zorg, de arbeidsmarkt, de mobiliteit, de justitie, de brandweer, de politie en nog zo wat. Om dat te doen heeft men een twee-derde meerderheid in het parlement nodig. Die is er niet. Erger nog: er is zelfs geen gewone meerderheid meer. Daarvoor heeft men minstens zes partijen nodig die min of meer overeenkomen en zelfs die heeft men nog steeds niet gevonden. Zelfs het aanstellen van een serie nieuwe partijvoorzitters heeft niets opgelost, omdat die blijven werken met recepten uit de oude doos.
Een alternatief, voor zover dat er al een kan zijn, is nieuwe verkiezingen uitschrijven, maar ook daarvoor is er in het parlement geen meerderheid. Met als mogelijk resultaat dat we verder zullen moeten met een noodregering in lopende zaken zonder parlementaire meerderheid. Er is zelfs een liberale partij, de MR, die erop speculeert dat er geen nieuwe regering komt, omdat ze daardoor een federale regering behoudt die niet alleen de eerste minister, maar ook nog eens 7 francofone liberale ministers bevat. Van de 14 federale ministers zijn er maar 3 geen liberaal.
Vergeten we tenslotte niet dat deze crisis grotendeels is aangericht door de overheid zelf, die zowel vraag en aanbod verlamde en de economie in de problemen heeft gebracht. De oplossing om uit de problemen te geraken: nog meer geld lenen op een ogenblik dat de federale begroting reeds een gat vertoont van meer dan 50 miljard euro.
In deze droeve Coronatijden mag er ook wel eens een positief nieuwsje zijn en dat is in dit geval dat we de gevreesde overbevolking van onze aarde mogen vergeten. Tot deze conclusie kwam althans Maarten Boudry, filosoof en prof aan de UGent, waar hij de leerstoel heeft overgenomen van de vorig jaar gestorven Etienne Vermeersch. Deze laatste was alom bekend, niet alleen als filosoof, maar ook als klassiek filoloog, ethicus, scepticus en opiniemaker. Dat belette zijn opvolger, Boudry dus, niet niet akkoord te gaan met de wanhoop van Vermeersch over de overbevolking. De man schreef er een werk over met de titel’ Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat’ (Uitgeverij Polis, nu Pelckmans).
Volgens Boudry, die daarvoor enkele bekende wetenschappelijke tijdschriften heeft geconsulteerd, dalen de geboortecijfers overal ter wereld, gaat die daling zelfs sneller dan verwacht en zijn die dalende cijfers overal dezelfde, ongeacht culturele verschillen. Het gaat om meer welvaart, beter onderwijs voor vrouwen en de betere toegang tot anticonceptie. In de jaren 1960 kreeg elke vrouw nog gemiddeld 4,5 kinderen, nu is dat 2,5. Volgens het Britse medische tijdschrift The Lancet zal de wereldbevolking haar piek bereiken rond 2064.
De grootste uitdaging, waar we de dag van vandaag voor staan – steeds volgens Boudry – zijn niet meer de geboortecijfers, maar hoe we zullen omgaan met een krimpende en vergrijzende wereldbevolking. Tegenover elk persoon die met zijn 80ste in 1950 stierf, stonden er 25 geboortes, in 2100 zou dat maar één geboorte meer zijn.
Er zou dus een omgekeerde bevolkingspiramide komen, nooit eerder waargenomen in de geschiedenis. Er blijft wel de vraag in hoever een virale crisis zoals Corona die cijfers zal beïnvloeden door een ongewoon hogere sterfte bij ouderen. Die vraag komt niet van Boudry, maar van ondergetekende...
I.v.m. enkele reacties op mijn vorige blogs over een mogelijke nieuwe federale regering, wil ik er op wijzen dat we daar niet teveel belang aan moeten hechten, Het enige belangrijke jaartal voor Vlaanderen zal 2024 zijn. Dan zullen er pas regionale verkiezingen zijn, waarna – mits het hebben van een meerderheid – de Vlaamsnationalisten zelf iets zullen kunnen beslissen en een eerste stap kunnen zetten richting onafhankelijkheid, o.m. via de zgz ‘Senelle doctrine’, die ik in deze rubriek al meermaals heb uitgelegd.
Alles wat er vanaf nu tot die verkiezingen van 2024 moet gebeuren; is orde op zaken te stellen m.b.t de gevolgen van de Coronacrisis en de staatsschuld, en te vermijden dat het weer Vlaanderen zal zijn dat de rekening van het economisch wanbeleid mag betalen. Dat is iets waartoe de Vlaamsnationalisten alleen momenteel niet in staat zijn. Het heeft geen zin zich druk te maken over welke tussentijdse federale regering ook. De prijzen zullen gegeven worden aan de meet en dat kan pas in 2024.
Zelfs vervroegde verkiezingen zullen niets oplossen, vermits ook die alleen federaal zullen zijn. Hoogstens zal men ze kunnen beschouwen als een zoveelste peiling. Als er daarna toch een nieuwe federale regering zou gevormd worden, staat die voor dezelfde problemen als het huidig kreupele ploegje van Wilmès en moeten de partijen die de situatie in dit land zover hebben laten komen, of die niet genoeg gedaan hebben om het tij te keren, maar zien dat er iets opgelost wordt. Het enige voordeel zou zijn dat we dan federaal niet tot 2024 verder zouden moeten met een regering in lopende zaken met daarin een batterij Waalse MR-ministers, die misschien op zich wel bekwaam kunnen zijn, maar niet bekwaam genoeg voor een ministeriële functie.
Morgen gaan Magnette en De Wever weer naar het paleis en zullen we weten of hun spelletje politieke stratego iets zal hebben uitgehaald, maar de kans is groot dat het huidige malgoverno zal worden voortgezet tot 2024.
Waar is de tijd toen Beiroet – ergens in de jaren 1970, dacht ik - het ‘Parijs van het Midden-Oosten’ werd genoemd. Dat was tot er in Libanon een burgeroorlog uitbrak tussen sjiïtische moslims, christenen en druzen (een soort tussengodsdienst, zoals er in die regio wel meer zijn – denk maar aan de jezidi in Irak). Gaandeweg kwam het land steeds meer in de greep van de Hezbollah terreurgroep, gesteund door Iran en is het er nooit meer rustig geweest.
Uitgerekend de laatste maanden bleek dat Libanon zo goed als failliet is en zijn schulden niet meer kan betalen. Vorige week nog stapte de minister van Buitenlandse Zaken op, een zekere Nassif Hitti, die letterlijk zei: ‘Het schip zal zinken met iedereen erop’. Of die uitspraak iets heeft te maken met de zware ontploffing van eergisteren in de haven van Beiroet, is maar de vraag. Feit is wel dat die haven – nota bene: de enige grote haven van de hoofdstad van dat land - zo goed als compleet verwoest is, inbegrepen zowat alle infrastructuur, het omliggende stadsdeel en een groot deel van de aanwezige schepen.
De oorzaak zou een zaak van schuldig verzuim zijn, waarbij men ammoniumnitraat, een grondstof om o.a. springstoffen mee aan te maken, niet vernietigd had zoals eerder was afgesproken. In totaal 2.700 ton van dat goedje vloog de lucht in! Enschede in het kwadraat*.
Nu maar hopen dat Israël straks de schuld niet krijgt, zoals ik bij de eerste berichtgeving al vreesde.
---
*Op 13 mei 2000 ontplofte in Enschede, in het Nederlandse Twente, een vuurwerkopslagplaats, waarbij 23 doden vielen en een enorme schade in de onmiddellijke omgeving.
Wat de mogelijk laatste poging om een nieuwe volwaardige federale regering (met meerderheid) te vormen betreft, is e.e.a. duidelijk geworden over wat die regering van plan zou kunnen zijn.
Om te beginnen zou men afstappen van de regeling om alle verkiezingen te blijven laten samenvallen. Als gevolg van dit voorstel zou een eventuele nieuwe federale regering slechts twee tot hoogstens drie jaar aanblijven en zouden we een jaar eerder aparte federale verkiezingen krijgen, ergens in 2023 dus. Die regering zou zich in de eerste plaats bezig houden met de Coronacrisis en haar gevolgen, die niet mis zijn. Tegelijkertijd zou men ook een staatshervorming voorbereiden en daarvoor de Grondwet aan het einde van de nieuwe legislatuur worden opengezet voor een mogelijks grondige herschikking. Daar heb ik het al eens over gehad in mijn blog van 25 juli (‘Een verloren jaar’) n.a.v. een voorstel in die zin door Bart Maddens, dat ik volledig onderschreef.
Ik kom trouwens ook nog even terug op het videofilmpje van Egbert Lachaert op zaterdag jl. Die had daarin o.m. kritiek op de invoering van een vermogenswinstbelasting, maar vergat erbij te voegen dat daarvoor compensaties waren waardoor op andere belastingen bespaard kon worden. Lachaert had ook kritiek op de nieuwste onderhandelaars omdat die hun nota alleen mondeling toelichtten, terwijl dat vroeger ook gebeurde bij de nota’s over de Arizona coalitie van de zgz drie koningen, waarbij ook Lachaert zelf. Het verhaal van de pot en de ketel. Dat er nu ook gepraat wordt met de groenen is trouwens in de eerste plaats niet de schuld van Magnette en/of De Wever, maar van Lachaert, die gewoon de politiek van Rutten voortzet en de oververtegenwoordiging van de liberalen in de ersatzregering van Wilmès desnoods tot 2024 wil voortzetten. De postjes, stupid!
Als er al een nieuwe, volwaardige federale regering zou komen, zal dat alleen maar kunnen als de budgettaire beperkingen wegvallen waardoor de tegenstellingen binnen het regeerakkoord kunnen worden overbrugd. En het zal zijn voor een korte rit, maar wel een bergop.
Magnette en De Wever hebben de groenen voorgesteld om vandaag eens te komen praten over een mogelijke deelname aan de volgende federale regering. De wanhoop moet groot zijn. In tegenstelling tot de traditionele partijen en de N-VA zijn Groen en Ecolo nl niet kansloos om bij nieuwe verkiezingen winst te boeken. Misschien niet zoveel als VB en PTB maar toch genoeg om er zich minder zorgen over te moeten maken.
Misschien is het allemaal maar een uitvlucht om wat meer druk te zetten op de Open VLD, die, in tegenstelling tot de MR in Wallonië, in Vlaanderen bij een volgende verkiezing ook wel eens de rekening zou kunnen gepresenteerd krijgen voor het slaafs achterna lopen van haar Waalse politieke familie. Zoals ik al eerder geschreven heb hebben de traditionele partijen én de N-VA geen zin in vervroegde verkiezingen en willen ze op eender welke andere manier verder blijven aanmodderen tot 2024 in de hoop dat er tegen dit tijd weer wel wat anders zal gebeuren dat in hun kraam zou kunnen passen.
Trouwens: de groenen erbij zou voor Vlaanderen geen goede zaak zijn, want die komen dan waarschijnlijk weer af met o.a. hun klimaateisen en dit bovenop de Coronamiserie die we al kennen en die op zich al extra miljarden euro’s zal kosten.
Uit de commentaren van het weekeinde blijkt duidelijk dat zowat niemand nog gelooft in het tot stand komen van een nieuwe volwaardige federale regering . Het heeft niet veel gescheeld maar de demarche van leliaard Lachaert deed de deur dicht. Niet alleen het feit dat hij zijn Waalse familie niet wil loslaten, maar ook de eisen die hij stelt horen eerder thuis bij een liberaal verkiezingspamflet uit de jaren stilletjes dan bij een serieuze poging tot een hedendaagse regeringsvorming.
Ondertussen blijkt dat voormalig PS-voorzitter Busquin reeds in 1995 de Vlamingen bezwoer om de Walen tien jaar de tijd te geven om uit de financiële put te raken en dus de transfers niet meer nodig te hebben. Die belofte werd in 2014 (19 jaar later!) nog eens herhaald door Di Rupo die er pas na tien jaar aan wou beginnen en zijn doel nog eens tien jaar later wilde bereiken. Zoals de zaken nu staan geloven de PS’ers er zelf niet meer in, dat het tegen half de jaren 2030 zal lukken, maar ondertussen hebben ze zich wel tot die actie geëngageerd en zouden het weer de Vlamingen moeten zijn die hun geduld nog maar eens op de proef gesteld zien.
Als de poging van Magnette en De Wever niet lukt heeft dit althans één voordeel, nl dat men nu ook bij de PS begint te beseffen dat dit België niet meer werkt. Een van de redenen waarom ze dan weer niet gewonnen zijn voor een overleg tussen de vier regio’s (Vlaanderen, Wallonië, de Duitstalige Oostkantons en Brussel) is, omdat in dat geval de Franse Gemeenschap (die de Franstaligen ongrondwettelijk de ‘Fédération Bruxelles-Wallonië noemen) zou ophouden te bestaan. Nochtans zijn er ook in Wallonië steeds meer socialisten, die zich Wallingant noemen, gesteund worden door de socialistische denktank Jules Destrée en van Brussel vanaf willen.
In zijn dispuut met de Belgische voetbalbond heeft het bescheiden Waasland-Beveren het tenslotte gehaald. David klopte Goliath (nog maar eens). Er was een arrest van het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS) én een beslissing van de ondernemingsrechtbank van Dendermonde voor nodig, maar de bobo’s van de Pro-League, die dachten een staat in de staat te vormen, hebben tenslotte moeten toegeven dat zij zomaar niet de degradatie van een club kunnen beslissen in een niet afgewerkte competitie.
Er komt nu voor de duur van twee seizoenen een competitie in 1A van achttien ploegen met afgeslankte play-offs, waarbij na het tweede seizoen er drie ploegen naar 1B zullen degraderen en maar één van 1B naar 1A zal stijgen, zodat men daarna weer verder kan met 16 clubs. Er is nog een kans dat Westerlo een klacht neerlegt omdat het denkt evenveel recht op stijgen te hebben als de normaal verliezende ploeg in de promotiefinale en dat er nog wel enkele andere clubs zullen volgen. Het lijkt wel een kopie van de nationale veiligheidsraad, waar op elke beslissing ook steeds meteen kritiek komt.
Het is in elk geval bemoedigend dat onze voetbalbobo’s nu weten dat ze straks zo maar niet meer zullen kunnen beslissen wat zij willen en zullen rekening moeten houden met de ‘boerkens’ uit de provincies. Misschien zou het ook geen kwaad kunnen eens na te gaan hoeveel clubvoorzitters er in dat bestuur van de Pro-League met twee petjes op zitten en zich in feite schuldig maken aan belangenvermenging. Denk maar aan die van Charleroi, een Fransman van Iraanse afkomst, met een broer/makelaar die betrokken is bij het Schone Handenschandaal, terwijl hijzelf voorzitter is van de Belgische voetbalbond
Wat het nieuwe voetbalseizoen betreft, zal het na vele jaren uitkijken worden naar het nieuwe Antwerpse derby Antwerp-Beerschot, waarbij de ordediensten van de koekenstad nu al hun hart wel zullen vasthouden. In 1B komt er dan weer een ploeg bij uit Lierke plezierke (‘Lierse Kempenzonen’ heet dat nu), die een proflicentie heeft en – wat helemaal nieuw is – de belofteploeg (U23 heet dat tegenwoordig) van Club Brugge. Als dit doorgaat (er is daarbij ook al tegenkanting) en die jongerenploeg erin slaagt daar stand te houden, zet dit de deur open voor meer van dat en krijgen onze jongeren uit andere clubs straks misschien meer kansen om zich te tonen in een competitie die tegenwoordig grotendeels beheerst wordt door vreemde spelers.
Of alles wat nu beslist is zal doorgaan is nog koffiedik kijken. Net als het federale België is de Belgische voetbalbond een wereldje dat men niet meer zou uitvinden mocht het niet bestaan.
