Toen ik met mijn gezin in het begin der jaren zestig naar Italië vertrok, had men daar zopas de elektriciteitssector genationaliseerd. Verscheidene particuliere elektriciteitsbedrijven werden er ondergebracht onder één staatsbedrijf met de naam ENEL (Ente Nazionale dell' ELectricità - Nationale elektriciteitsmaatschappij). Heel wat klanten waren toen niet bijster opgezet met hoe die ENEL werkte en al spottend had men het over de "ENte di Ex-Lavoratori" (maatschappij van ex-werkers!). Ondertussen blijkt ENEL echter nog niet zo slecht geboerd te hebben. Bewijs daarvan is, dat het een bod heeft gedaan om de energietak van het Franse Suez over te nemen. Het gevolg daarvan is een grote consternatie in Frankrijk, waar men een vlucht vooruit heeft genomen en nu aan het pogen is om hun Suez te laten fuseren met Gaz de France, op dit ogenblik nog voor 80% van de Franse Staat. De Fransen zijn altijd gewend geweest zelf op overnametocht te gaan en daarbij weinig tegenstand te ontmoeten. Het mooiste bewijs daarvan was de vrij recente overname van Electrabel door Suez, waardoor onze elektriciteitssector reeds zo goed als helemaal verfranst is. Als Suez en Gaz de France dan nog eens samengaan, is er hier feitelijk van een vrije markt geen sprake meer. Dat vinden de Fransen dan natuurlijk weer niet zo erg: "les petites Belges", zoals zij ons noemen, nemen ze er graag bij. De dreiging van de overname door ENEL is niet het eerste gevaar dat de Franse industrie loopt. Tegelijkertijd is er nog altijd de mogelijkheid dat Arcelor wordt overgenomen door Mittalsteel, een bedrijf dat - stel u voor - gerund wordt door een Indiër! Het wordt even afwachten hoe beide zaken zullen aflopen. Als de megafusie in de energiesector doorgaat, dan kan dat echter tot grote gevolgen leiden, waarbij het uitkijken is naar wat de Europese commissie gaat doen. Tot hier toe komt vanuit die hoek niet de minste reactie, wat er op zou kunnen duiden dat de Fransen het ook daar nog steeds voor het zeggen hebben of dat Europa voor de zoveelste keer geen knopen durft doorhakken. En dan maar verwonderd zijn dat de mensen geen vertouwen meer hebben in dat Europa...
Naar aanleiding van de vreselijke moord op de joodse jongeman in Parijs, zijn daar tienduizenden op straat gekomen om die moord en de wreedheid ervan aan te klagen. Ik neem mijn petje af voor al die mensen die daar op afgekomen zijn. Toch denk ik, dat zo'n optochten op de echte criminelen weinig indruk zullen maken (het is trouwens de eerste keer niet dat dit in Frankrijk gebeurt; ook in Spanje komt men regelmatig op straat om moordpartijen aan te klagen). Buiten de publieke verontwaardiging zou het best zijn dat dergelijke onmenselijke criminelen veel zwaarder zouden gestraft worden dan wat tot nu toe het geval is. Als later, dikwijls veel later, het proces over deze zaak zal lopen, zal men wel weer veel vergeten zijn. Zeker bij ons, in België, kan het vijf jaar en langer duren vóór zo'n proces plaats vindt. Dan komen ze er misschien vanaf met wat men dan een "zware straf" noemt, twaalf of vijftien jaar misschien. Na één derde van die straf uitgezeten te hebben, lopen die levensgevaarlijke gekken weer vrij rond. Als ze wat lang in voorarrest zitten, kunnen ze misschien meteen weer vrij komen. Dit zou niet mogen kunnen. Een ander aspect van de Franse betoging was dat de vertegenwoordigers van uiterst rechts geweerd werden. Nochtans ging het ook hier om moslims, uitgerekend de groep waartegen uiterst rechts al lang protesteert. Hetzelfde heeft zich ook bij ons voorgedaan bij de Carnavalstoet van Aalst. De enigen die hun nek uitstaken, waren die van het Vlaams Belang, die Deense vlaggetjes uitdeelden en zich daarmee solidair verklaarden met Denemarken in de hetze rond de Mohammed cartoons. Dit uitdelen van vlaggetjes was al voldoende voor onze rode media, de VRT op kop, om de actie meteen aan de kaak te stellen. Voor de rest bleven de grote Aalsterse carnavalsmuilen wel heel zuinig met alle mogelijke kritiek op de Islam. Dat is hun recht natuurlijk, maar toch liep er ook een lieve vrouwtje met ontblote borsten mee: daarvoor waren ze dan wel moedig genoeg. Enfin, ook hier verandert er niet veel. Moedig zijn is anders.
De Belgische regering heeft besloten de grenzen voor werknemers uit Oost-Europa (voorlopig?) nog een tijd gesloten te houden. Ergens zat die beslissing er aan te komen, omdat onze federale regering zich gewoon geen verdere krachtproeven met de vakbonden kan veroorloven. Na de match nul over het generatiepact en de lopende besprekingen over de concurrentiepositie van onze economie, zou het openstellen van de grenzen waarschijnlijk voor nog meer sociale onrust zorgen. De vraag is alleen, of dat alles wel een goede zaak is en voor wie? Iedereen die erbij getrokken is, weet dat West-Europa, zeg maar de oude E.U. staten, momenteel overspoeld wordt door goedkope werkkrachten uit de vroegere Oostblok staten. Die komen hier in het zwart werken met e.o.a. toeristenvisum (waardoor ze na drie maanden weer even terug naar huis moeten) of worden aangeworven via (meestal Nederlandse) interimbureaus. Polen uit het vroegere Duitse Silezië, die over een soort Duits paspoort beschikken, komen hier werken als Duitsers en zo zullen er nog wel hier en daar gaten in het systeem zijn. Al deze onregelmatige toestanden brengen een hoop oneerlijke concurrentie met zich mee en die zou snel kunnen worden opgelost door de grenzen open te stellen. Maar dat gebeurt dus niet, tenzij in Groot-Brittanië en Ierland waar, o wonder, de door de vakbonden voorspelde mistoestanden zijn uitgebleven en waar die landen het er, tot nu toe, beter van hebben afgebracht dan wij. Vorig jaar werden we, ook door onze eigen regering, ermee rond de oren geslagen dat die Europese grondwet zou en moest worden goedgekeurd. Europa had zo'n wet nodig: een wet gelijk voor iedereen. Nu blijkt, dat de ene toch al wat gelijker is dan de andere. Waar zijn we mee bezig. Het is het een of het ander: of we maken een groot Europa en halen er iedereen bij, maar dan moeten we ook iedereen gelijke kansen geven. Of we stoppen even met die, volgens mij zinloze, uitbreiding tot we eerst de lopende zaken onder controle krijgen. Volgend jaar komen er, normaal gesproken, nog Bulgarije en Roemenië bij, twee landen die nóg minder geëvolueerd zijn dat de huidige nieuwe Staten. Best zou zijn, daar nog enkele jaren mee te wachten. En zeker geen verdere plannen te maken met de toetreding van Turkije. Als we er immers nog niet in slagen een akkoord te vinden over Tjsechië, Polen en Hongarije, dan is het nonsens nog meer hooi op de Europese vork te nemen. Overdaad schaadt.
Asiel verlenen is een deugd die reeds bestaat zolang de mensheid bestaat. Mensen die in hun eigen land kunnen vervolgd worden o.w.v. hun geloof of politieke overtuiging en daardoor hun vrijheid en/of leven in gevaar brengen, moeten erop kunnen rekenen elders een onderkomen te vinden. Dat is een gegeven dat m.i. in alle culturen heeft bestaan, misschien uitzondering gemaakt voor dictatoriale en totalitaire regimes zoals het communisme, maar die kun je dan ook bezwaarlijk "culturen" noemen. Om het bij ons landje te houden is iedere asielzoeker, die in onder die regels valt, hier welkom. Jammer genoeg is het begrip asielzoekers de laatste decennia in het algemeen en onder de regeringen Verhofstadt in het bijzonder, uitgehold tot het binnenhalen van grote groepen mensen die hier alleen naartoe komen o.w.v. materialistische motieven. In veel gevallen gaat het dan nog om frauduleus opgemaakte situaties, waarbij men zover gaat alle documenten van vroeger te doen verdwijnen zodat men helemaal geen zicht meer heeft op wat die zgz asielzoekers vroeger eventueel zouden hebben uitgespookt, noch waar zij vandaan komen. Men noemt dat dan "mensen zonder papieren", maar in feite gaat het meestal op een georganiseerde vorm van illegaliteit. Het geval van het Kazachse koppel, waarover op dit ogenblik zoveel te doen is, omdat een VB kamerlid, tegen de pincipes van zijn eigen partij in, getracht heeft te bemiddelen, toont nog maar eens aan dat de hele regularisatie procedure, zoals wij die kennen, zo goed als waardeloos is. Men dient een aanvraag in, die wordt geweigerd en dan blijkt, vijf tot zes jaar later, dat die mensen nog steeds hier zijn, dat ze ondertussen onze taal machtig zijn, dat ze een of meerdere kindjes hebben "bijgekocht" en dat het dus een schande zou zijn ze nu terug te sturen naar hun vaderland, waar ze niet meer welkom zouden zijn. In het geval van het Kazachse koppel wordt heel deze trammelant door de politiek correcten dan uitgespeeld tegen het Vlaams Belang, alsof het allemaal de schuld van die partij zou zijn. Het Vlaams Belang treft geen schuld, wel ons eigen rechtssysteem dat met haken en ogen aan elkaar hangt en dat telkens járen nodig heeft om zaken op te lossen, terwijl dat ook in enkele maanden zou kunnen gebeuren. Tenslotte heeft het Vlaams Belang wegens het cordon sanitaire geen enkele mogelijkheid ook ergens maar iets door te drukken, waarmee nog maar eens duidelijk wordt aangetoond dat, als men die partij wil "pakken", men ze eerst de kans moet geven mee te doen. Al de rest is geleuter van politiekers en journalisten die, bij gebrek aan betere argumenten, denken de rechtse partij weer eens een slag te hebben toegebracht. Het is ver gekomen dat de legaliteit van dit land uitgerekend moet verdedigd worden door de partij die door de andere niet-democratisch wordt genoemd...
Enkele van onze federale ministers, toevallig(?) allemaal PS-sers, krijgen steeds meer dictatoriale trekjes. Van André Flahaut, minister van Landsverdediging of wat daarvoor zou moeten doorgaan, zijn we dat al een heel tijdje gewend. De man komt over als een joviale holle-bolle-Gijs, maar schrikt er niet voor terug tegenstanders die hem wel veel interpelleren af te snauwen voor het vuil van de straat. Ondertussen trekt hij zich van geen enkele kritiek iets aan en bouwt hij rustig verder aan het privé legertje in zijn eigen Waalse regio. Blijkbaar kan dat allemaal, want daartegen komt geen protest tenzij van vertegenwoordigers van het Vlaams Belang en die zijn in Flauhaut's ogen dan ook steeds de gebeten honden. Laurette Onkelinx, de volledige Waals geïntegreerde dochter van een Limburgse koolputter, mag dan wel een ontwapenende pepsodent glimlach hebben, men kan er beter niet mee te maken hebben. Vraag het anders maar eens aan Koen Dassen, de voormalige chef van de Belgische veiligheid die zopas door tante Laurette aan de deur is gezet. Over die zaak hoor je nog verbazend weinig, zeker als men ervan uit gaat dat hij om heel serieuze redenen ontslagen zou zijn. Dé reden zal wel geweest zijn dat hij niet in tantes gelid wou lopen en zoiets wordt niet vergeven bij de rode pasionaria. Rudy Demotte heeft het uitzicht van de ideale schoonzoon: braaf ventje, altijd netjes verzorgd, spreekt met twee woorden. Voor de rest drijft ook hij echter zijn zin door, ongeacht waarover het gaat en met wie hij aan de slag is. De Farmaceutische sector heeft dit tot zijn schade al mogen ondervinden en de pluimveesector houdt zijn hart vast. De beslissing, om bv àlle pluimvee op te hokken, nam onze Rudi tegen het advies van zijn eigen experten in. Zeker is zeker, meent de man. Wat voor schade hij daarbij extra aanricht, zal hem een zorg wezen. Hij doet immers ook goede voorstellen, tenminste dat dénkt hij. Zo is hij nu afgekomen met een voorstel tot herindelen van de centra die zich bezig houden met de hartziekten in dit land. Volgens het nieuwe plan Demotte zou Vlaanderen 16 van deze centra krijgen, dat is liefst 4 meer dan wat het tot nu toe had. Prachtig niet? Alleen dient daarbij te worden gezegd, dat Vlaanderen die extra centra niet nodig heeft. Waarom doet Rudi het dan? Heel eenvoudig: op die manier heeft Vlaanderen in verhouding tot zijn bevolking evenveel centra als Brussel en Wallonië. Ook daarmee lijkt op het eerste zicht niets aan de hand, maar de echte onderliggende reden is, dat het in de niet-Vlaamse regio's gaat om wat men "overconsumptie" noemt: er zijn daar al teveel van die centra. Liever dan die af te bouwen, maakt Rudi er bij. Als men bedenkt dat zo'n extra centra hopen extra geld kosten aan uitrusting en personeel, dan kan men zich toch afvragen waar men mee bezig is, uitgerekend in een sector die reeds handenvol geld kost en waarvan men zegt dat hij straks niet meer te betalen zal zijn. Maar Rudi, André en Laurette doen gewoon verder, er wordt hen niets in de weg gelegd. Dat is het voordeel als één partij, in dit geval de PS, de regering kan gijzelen. Verhofstadt wil persé zijn laatste termijn uitdoen en dat kan hij alleen als hij die Napoleons hun ding laat doen. Ze doen dus maar...
De inkt van mijn artikel van gisteren was nog niet droog toen ik hoorde van de aanslag op de hoofdmoskee van de sjiitische heilige stad Samarra. Het is een volgende stap in de escalatie van geweld in het Midden Oosten, zij het dan niet meteen in de tegenstelling Moslims - Westen. Het blijft voor ons, Westerlingen, verbazend huiveringwekkend dat er nog steeds drommen soennietische zelfmoordterroristen gevonden worden die bereid zijn zich op te blazen voor, ja voor wat eigenlijk? Het blijft voor ons even verbazend, dat de duizenden sjiitische slachtoffers hun lot zo lijdzaam blijven ondergaan. Een leven van een sjiit is blijkbaar niet veel waard, ook niet in zijn eigen ogen. Toch is er gisteren waarschijnlijk een stap teveel gezet. Het ging ditmaal niet om spotprenten van Westerlingen, maar om een aanslag door andere moslims op een van dé heiligdommen van hun islam, een moskee waarin enkele nazaten van de profeet Mohammed begraven liggen. Om die afstammelingen draait eigenlijk het hele sjiitische schisma. Ongeveer 85% van alle moslims zijn soennieten, zeg maar ortodoxe moslims. Na de dood van de profeet werd het gezag uitgeoefend door verkozen kaliefen. De sjiiten daarentegen (± 10% van alle moslims) zijn volgelingen van de nazaten van de profeet zelf en die waren niet verkozen. Evenals de joden, verwachten de sjiiten de terugkeer van een messias, de derde imman. Erg veel verschil lijkt dat, voor ons weer, allemaal niet, maar het resultaat is wel dat de twee groepen elkaar haten en ze elkaar even graag van kant maken als de ongelovige honden, die alle niet-moslims voor hen zijn. Met de verwoesting van de tempel van Samarra is een drempel overschreden die wel eens grote gevolgen zou kunnen hebben voor de situatie tussen sjiiten en soennieten in Irak, maar ook daarbuiten, in de eerste plaats in Iran, dat als enige moslimstaat volledig door de sjiiten wordt beheerst. Voor een keer zijn de Westerlingen eens niet de gebeten hond in het Iraakse kegelspel en kunnen we de bloederige taferelen van de zijlijn gadeslaan. De vraag is alleen: hoelang? --- In de marge van bovenstaande, was het trouwens typerend voor onze Vlaamse TV-zenders dat die gisteren hun journaals begonnen met een uitgebreide commentaar over ... de (nog) niet bestaande vogelgriep in ons land. Dat noemen ze dan bij ons "nieuws"! Van pietluttigheid gesproken...
Toen Willy Claes nog secretaris-generaal van de NAVO was (waar is de tijd?) en het einde van de koude oorlog in het zicht was, liet hij zich ooit eens ontvallen, dat de volgende vijand van het Westen de Islam zou zijn. Dat is hem toen niet in dank afgenomen en er zijn waarnemers die zeggen dat deze uitspraak heeft meegespeeld om hem later in diskrediet te brengen. Claes stond trouwens niet alleen met die mening; ook een Amerikaanse schrijver heeft er een ophefmakend boek over geschreven: "The clash of cultures". Het lijkt erop dat Claes nog gelijk gaat krijgen. Om te beginnen zijn er de niet aflatende betogingen tegen de Mohammed spotprenten in bijna de hele moslim wereld. Het staat nu vast dat heel die hetze goed was voorbereid en georkestreerd door een imam-organisatie binnen de islam, die niet geaarzeld heeft om bij de prenten er enkele toe te voegen die er eerst niet bij stonden en er feitelijk niets mee te maken hadden, o.a. een waarbij Mohammed werd voorgesteld met een varkenskop, dé ultieme belediging voor een moslim, laat staan voor hun profeet. Een tweede belangrijk feit is de overwinning van Hamas in de Palestijnse verkiezingen. Die verkiezingen mogen dan wel democratisch verlopen zijn (iets wat zeer uitzonderlijk is in de mohammedaanse wereld), het resultaat is dat een extremistische partij het gehaald heeft en weigert de verdere regels van het spel te eerbiedigen: de erkenning van Israel en het afzweren van geweld, twee akkoorden van het vorige Palestijnse bewind. Hoe dat verder gaat evolueren is nu nog koffiedik kijken, maar de kans dat het goed afloopt is bitter klein. Het is daar (Israelische) kop tegen (Palestijnse) kei. Tenslotte is er de evolutie van de toestand in Iran, waar de komst van een uiterst conservatieve moslim-president ervoor gezorgd heeft dat het land de nucleaire solo toer op gaat en dat er ook van die kant weinig goeds te verwachten valt. Woordvoerders van Hamas zijn trouwens reeds met Iraanse leiders gaan praten en niets laat voorzien dat het over vredelievende onderwerpen ging. Opmerkelijk in deze hele zaak is wel dat het gaat tussen democratisch verkozen soenieten en een theocratisch sjiietisch bestel dat wel een soort verkiezingen toelaat, maar niet zoals wij dat zien. Eigenlijk zijn het geen vrienden, wat ze wel gemeen hebben is hun haat tegenover Israel. Het wordt zo stilaan op eieren lopen, ook voor de U.S.A. en Europa, want een botsing met Iran zal het Midden-Oosten definitief in vuur en vlam zetten. Wie trouwens in heel deze affaire een meer dan dubieuze rol speelt, is Rusland, dat zowel met Iran als met Hamas aparte besprekingen blijft voeren, waar het Westen grotendeels het raden naar heeft. Tenslotte is het nog de vraag welke kant grotere soenietische staten zoals Saoedie Arabië en Egypte zullen kiezen, want die staan niet te popelen om die lastige ketterstaat, die Iran voor hen is, in hun armen te sluiten. Het wordt zo stilaan zoals dat liedje van Urbanus: "Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed"!
Zelf ben ik een fan van de traditionele, klassieke muziek: Mozart, van Beethoven en C°. De huidige popmuziek: pop, rock, elektro of wat ervoor doorgaat, is niet aan mij besteed. Ook wat men tegenwoordig "wereldmuziek" noemt, heeft mijn interesse niet. Ik herinner me nog dat ik - toen ik nog actief was en 's avonds tussen 22.00 en 23.00 van mijn werk naar huis reed - soms wel eens het programma "textuur" op radio 2 opzette, waar die wereldmuziek aan bod kwam. Ik kon het niet blijven aanhoren. Ik kan echter best begrijpen dat de jeugd van tegenwoordig dweept met de hedendaagse lichte muziek. Toen wij jong waren deden wij dat ook (met o.m. Elvis Presley, Fats Domino, Pat Boone, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly). In het licht daarvan is ook de belangstelling te begrijpen voor een wedstrijd zoals Eurosong, al heb ik toch mijn grootste twijfels over de waarde van de liederen zelf. Het hele programma is zodanig opgeklopt, dat er hoegenaamd geen rekening meer gehouden wordt met wat er gezongen wordt, hoogstens nog van hoé het is gebracht en door wie. Zoals we ook bij de Miss België verkiezingen al hebben kunnen meemaken, is het niet meer van belang wie wat doet, wel wie de meeste SMS-jes krijgt en dat laatste kan georganiseerd (zeg maar gemanipuleerd) worden. Wie ernaar wou kijken heeft dat trouwens de week ervoor al eens kunnen meemaken bij een van die danswedstrijden voor niet-dansende BV's, waarbij de knapste het haalde en niet de beste danser. Nu, ik zou zeggen: ze doen maar. Ikzelf besteed er mijn tijd niet aan. Wat mij in het hele Eurosongfestival echter wél tegensteekt is, dat onze eigen artiesten er vies van blijken te zijn om een liedje in hun eigen taal te brengen. Dat is deze keer niet anders. De zangeres die zgz de "Vlaamse" versie van ons landje vertegenwoordigt, doet dit met een liedje in het Engels met dan nog een Franse titel "Je t'adore". Voor veel buitenlandse kijkers zal dit een reden temeer zijn om te denken dat ons landje eentalig Frans is, een misvatting die moeilijk uit te roeien is en nu nog een argument erbij krijgt. Jammer, vooral als men weet dat we er met onze vreemde versies nooit iets van terecht hebben gebracht en dat Nederland - waar men in hetzelfde bedje ziek is - ooit twee Eurosongfestivals won met liedjes in de eigen taal ("Een beetje" en "Net als toen").
Jean-Marie Dedecker heeft weer toegeslagen, deze keer op de VLD-studiedag in zijn eigen Oostende. De socialisten waren weer de kop van jut en kregen van de ex-judo trainer het etiket opgekleefd van "ministers van immobiliteit". Dedecker heeft zijn eigen plannen om het fileleed op te lossen en die passen niet in het plaatje dat de socialistische excellenties ons voorhouden. Volgens Dedecker biedt het gratis vervoer geen oplossing omdat de percentages voor het woon-werkverkeer bij de lijn op amper 5,4% liggen en bij het spoor op minder dan 10%. Mits grote onkosten en een "alles gratis" campagne, kan men daar enkele procenten bij krijgen, maar veel meer zal dat niet zijn. De oplossing voor de schrijver van "Rechts voor de raap" is dan ook het bijmaken van nieuwe autosnelwegen. Voor de regio Brussel heeft hij zelfs een Amerikaanse oplossing, die men in Nederland "een autosnelweg op poten" noemt, een soort dubbeldeksnelweg. Dat laatste is een peperduur idee dat, volgens mij helemaal niet hoeft. Om de fileproblemen, vooral rond Brussel en Antwerpen, op te lossen, moet ervoor gezorgd worden dat al het verkeer dat in ons land van noord naar zuid en van oost naar west gaat, om te leiden zodat het niet meer langs Brussel of Antwerpen moet komen. Er moeten alternatieven komen door hier een daar een stukje snelweg in te lassen of van een gewone weg een snelle doorgangsweg te maken, een expressweg. Een voorbeeld daarvan is bv het aanleggen van het stuk Ranst-Kontich, waardoor al het verkeer vanuit de Kempen en de regio Noord-Brabant in Nederland, dat nu langs Antwerpen moet, kan worden omgeleid. Dat is een van de zgn "missing links", maar die is, bij mijn weten, niet inbegrepen in het huidige plan van Minister Peeters. Verder zou men de ondernemingen moeten ontmoedigen in de regio Brussel nog verder te investeren. Wie daar iets begint, weet op voorhand dat hij verkeersproblemen krijgt: de werknemers geraken niet tijdig op hun werk, de aangevoerde producten ook niet en de afgewerkte producten geraken er niet uit. Brussel is een waterhoofd geworden, ook op verkeerskundig vlak. Het is hoog tijd dat dat hoofd grondig ontvet wordt al zie ik dat niet meteen gebeuren. Er zullen eerst nog vele opstoppingen moeten plaatsvinden voordat men er serieus werk van zal maken.
De vogelgriep is iets waar we nog vele jaren mee zullen bezig zijn. Vooral door het feit dat men de trekvogels nooit onder controle zal hebben, blijft er het gevaar dat we tweemaal per jaar, tijdens de trek, extra waakzaam zullen moeten zijn. Laat het duidelijk wezen: het is van groot belang dat alle betrokken diensten uiterst alert blijven, dit tot ieders voordeel. Dit gezegd zijnde, moet het me toch van de lever dat men hier en daar overdrijft en sommige zaken door elkaar haalt. Als men bv een hele heisa maakt en een heel land als Frankrijk mobiliseert voor één (1) besmette eend, dan zijn we wel aan het overdrijven. Verder is er een wezenlijk verschil tussen de kans op besmetting door enkele overvliegende trekvogels en door de besmetting van kwekerijen. Dat de vogelgriep meestal doorgegeven wordt via de uitwerpselen van pluimvee, staat vast. Het grootste gevaar bestaat echter als die uitwerpselen gaan opdrogen, tot stof vergaan en daarna met de wind worden meegevoerd. We hebben dat meegemaakt in het voorjaar van 2003 toen kwekerijen, die al maanden dicht waren toch besmet geraakten via hun luchtverversingssysteem. Dat was ook in periodes van grote droogte, meestal vergezeld van een oostenwind. Datzelfde deed zich voor in het najaar van 2005. Zowel in 2003 als 2005 keerde het gevaar toen de wind draaide en het begon te regenen. Op dit ogenblik bereidt Europa zich voor op de terugkeer van de trekvogels. Die komen uit Afrika en vliegen via Spanje, Italië en de Balkan in een grote boog oostwaarts, richting de Oeral. Zolang het vochtig blijft en de wind niet uit het zuid-oosten komt, is er voor onze streken weinig gevaar. Er zal allicht hier en daar nog wel een dode vogel gevonden worden, maar m.i. was dat vroeger ook al zo. Tenslotte is er de hygiëne, volgens mij de hoofdreden waarom er in Azië al mensen aan die griep gestorven zijn. Als men ziet hoe men daar leeft tussen de dieren, dan blijft men daar dergelijke risico's houden. Ook de gewone griepvaccins worden gemaakt uit stalen die uit Azië komen, maar die hebben meestal varkens als oorsprong, geen pluimvee. En dan is er de zgz "pandemie", een wereldwijde ziekte die zou kunnen ontstaan als de vogelgriep ooit van mens op mens zou overgaan. Ten eerste, is dat nog nergens voorgevallen en ten tweede, kan men die alleen met een vaccin bestrijden vanaf het moment dat men de ziekte kent. Als morgen de lucht invalt, zijn we ook allemaal dood! Het komt er dan ook op aan dat de mensen, die verantwoordelijkheden dragen in onze gezondheidszorg, alert blijven maar ook hun gezond verstand blijven gebruiken. Paniek is een slechte raadgever.
Bij het Belgische voetbal schijnt de bom dan toch eindelijk gebarsten te zijn. Na maanden van insinuaties en een ophefmakende reportage op Canvas (waarvoor journalisten speciaal naar China waren gereisd), zijn er nu min of meer officiële beschuldigingen en bekentenissen en is er reeds een reeks voetballers door hun huidige clubs ontslagen. Frappant is wel dat het, tot nu toe, alleen maar gaat om spelers van Lierse, daar waar de hele affaire daarvoor meer draaide rond de ploeg van La Louvière. Het is nog te vroeg om te weten hoe het allemaal gaat aflopen maar de kans bestaat, dat er ook hier weer met twee maten en twee gewichten zal gewogen worden. Eigenlijk is dat absurd, want het gaat wel degelijk om de "Belgische voetbalcompetitie", niet de Vlaamse of de Waalse. De Belgische voetbalbond is nog steeds unitair en dat is er mede de oorzaak van dat de clubs daarbij aangesloten geen subsidies van de staat kunnen krijgen. De reden daarvoor is dat sport een van de weinige materies is die geregionaliseerd werd. Het eventueel subsidiegeld moet dus komen van de gewestregeringen en niet van de federale en dat gebeurt niet als de voetbalbond niet splitst in een Vlaamse en een Waalse tak. Ondanks het feit dat er zgz maar één nationale voetbalbond is, blijft het frappant dat de Waalse clubs in het betalend voetbal wel steun krijgen (en nog geen klein beetje) van de Waalse deelregering en de Vlaamse daarentegen niet van de hunne. Alle Waalse stadions zijn de laatste jaren vernieuwd of onteigend (en dan terug verhuurd) door hun gewestregering, waardoor de clubs het geld daarvoor o.m. konden gebruiken voor het aankopen van spelers. Clubs uit Vlaamse provinciestadjes, zoals bv Lierse, kunnen daar niet tegenop en moeten het dus hebben van kunst en vliegwerk om de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Tot wat dat kan leiden, hebben we nu gezien. Zoals het er nu uitziet, is het geval Lierse slechts het topje van de ijsberg Wordt dus vervolgd.
Het economisch rapport van de Nationale Bank is uit. Veel stelt die bank niet meer voor. De belangrijkste taken ervan zijn overgenomen door de Centrale Europese Bank en de functie van gouverneur kan men tegenwoordig nog best vergelijken met die van een bloempot. Het is ooit anders geweest toen die gouverneur zelfs kon beslissen tot een devaluatie als het met het land wat slechter ging. Fons Verplaetse, de laatste gouverneur van een onafhankelijke Nationale Bank, heeft van dat "voorrecht" ooit gebruik kunnen maken om de gaten te vullen die door regering Martens zoveel in de schatkist waren gemaakt. Ik heb het trouwens altijd een beetje bizar gevonden dat een vakbondsman als Verplaetse toen zo'n functie kon bekleden. Maar dat is allemaal verleden tijd. De bloempot, excuseer: gouverneur, heet tegenwoordig Guy Quaden (spreek uit: "kadén"), is van francofone afkomst, maar probeert fatsoenlijk Nederlands te spreken. Al wat hij feitelijk nu nog kan doen, is een overzicht maken van wat er op economisch vlak gedurende een heel jaar in ons land is gebeurd en daarbij enige commentaar geven. De commentaar die Quaden dit jaar gaf over het gebeuren in 2005 verplicht dus niemand tot iets. Toch is het veelbetekenend dat de man zo moedig is dingen te zeggen die door de huidige regering liever verzwegen worden. Zo zegt Quaden dat de regering in de toekomst geen budgetten in evenwicht meer moet hebben, maar budgetten met een overschot. Dat is iets dat ik hier in deze rubriek ook al verscheidene keren heb gesteld. Een land met een staatsschuld als de onze heeft niets aan een budget in evenwicht. Erger is nog als dat evenwicht er de laatste jaren alleen maar is kunnen komen dank zij enkele zeer twijfelachtige transacties, denk maar aan het overnemen van pensioenkassen (waarvan er een zelfs nog moest worden opgericht) en een dubieuze lening bij de petroleumfederatie (waarover een aardig stukje gelogen werd). Verhofstadt mag het dan in zijn reactie op Quaden weer wel hebben over de goede resultaten die hij tot nu toe behaald heeft, zoals gebruikelijk liegt hij daarover. Jaren na elkaar een begroting sluiten met kunst en vliegwerk kan men bezwaarlijk goede resultaten noemen. Quaden heeft ook vrij duidelijk gewezen op de verantwoordelijkheid van de vakbonden, die zo stilaan eens moeten ophouden met te doen alsof het nog steeds niet op kan in dit land. Met een groei van amper 1,5% schept men niet voldoende werkgelegenheid. Alleen in de technologische industrie zijn er 2.500 bedreigde arbeidsplaatsen. Volgens Remi Boelaert, hoofd econoom van Agoria (het vroegere Fabrimetal) zijn er vorig jaar in de technologische sector alleen 150.000 werkdagen verloren gegaan. Die zijn voor het grootste deel toe te schrijven aan de stakingen tegen het generatiepact. Als men dan leest dat het generatiepact (of wat ervan overblijft), het aantal werkenden slechts met 0,3 procent zal verhogen, dan wordt het inderdaad hoog tijd dat de vakbonden eens verder gaan kijken dan hun neus lang is.
Het was reeds bekend dat er bij de regie der Belastingen een achterstand was zoals ze er nog nooit een hadden meegemaakt. Dat had te maken met computers die er niet waren of slecht werkten, computerprogramma's die niet werkten of niet klopten, tekort aan personeel en ga zo maar voort. De belastingaangiften van 2004 zouden daarom pas begin 2006 kunnen worden nagekeken en afgewerkt. We zijn nu 2006 en, inderdaad, men is bij de Belastingen "al" aan het jaar 2004 begonnen. Dat is men te weten gekomen, toen bleek dat er van de reeds afgewerkte formulieren reeds drieduizend foutief waren afgerekend. Die moeten dus allemaal opnieuw berekend worden en doordat het meestal ging om vergeten aftrekkingen vanwege de fiscus, gaan die mensen waarschijnlijk allemaal moeten inleveren. Leuk is anders. Ondertussen blijkt dat er, in de planning tot februari 2006, tot nu toen slechts één derde van het verwachte aantal formulieren voor 2004 is afgewerkt en dat de kans bestaat dat, als het zo verder gaat, men er niet in zal slagen alle aangiften van dat jaar te verwerken voor de uiterste datum, 30 juni 2006. Volgens ingewijden kan het alleen lukken als men de aangiften gewoon niet nakijkt, maar ze alleen maar opent en meteen doorstuurt. Dit houdt in, dat wie zijn papieren correct zal hebben ingevuld de volle pot zal betalen. Wie "gefoefeld" heeft, zal beloond worden. Volgens Marc Nijs van het ACV ligt de oorzaak van alle problemen bij een volledig gebrek aan management. Ondanks alle beloften werken de computersystemen nog steeds niet of zijn ze te traag of zijn ze niet compatibel met elkaar (overschakelbaar van de ene naar de andere), waardoor men verplicht is alles toch nog een keer uit te printen. Het is zelfs zo erg dat belastingsambtenaren via een de website van een bank moeten werken omdat ze dat via de eigen website niet geregeld krijgen of dat ze de belastingalmanak van Elsevier moeten raadplegen om op de hoogte te blijven. Vergeten we tenslotte niet, dat heel deze miserie is ontstaan omdat Financiën nog steeds niet in orde is met de aanpassing van een decreet van ... 2001! Er wordt wel eens gezegd dat het verschil tussen ontwikkelde en minder ontwikkelde landen kan worden gemeten aan het succes dat ze hebben met het innen van de belastingen. Als dat zo is, geraken we zo stilaan in categorie twee. Het blijft dan ook aan te raden alle papieren van Belastingen extra na te kijken: een verwittigd man is er twee waard!
Samen met Nederland is België de wereldkampioen van de "ethische vrijheid". Dat betekent dat in dit land zo stilaan alles mogelijk is: abortus, euthanasie, homohuwelijk, adoptie door homofielen en ga zo maar voort. De wetten die er al zijn worden met de regelmaat van een klok bijgesteld, het kan niet vrij genoeg zijn. Zelfs als men de al zo lakse wetten niét naleeft, hoeft men daarvoor geen schrik te hebben. Mits een goede advokaat kan er niets meer mis lopen. Het was dan ook niet meer schrikken toen bleek dat een verpleegster die haar eigen tante had doodgespoten en dit in een periode toen de euthanasiewet er nog niet was, onschuldig werd gevonden door een assisenjury. Het openbaar ministerie had nog de moed opgebracht voor te stellen haar schuldig te bevinden, maar niet te straffen, maar zelfs dat was er teveel aan. Onschuldig dus en een applaus van de zaal. Het ontbrak er nog aan dat men niet "bis" is gaan roepen! Na het proces liet de vrijgesprokene zich uitgebreid interviewen, werd er getoast met champagne en waren er televisie-uitzendingen tekort om alles en iedereen in de bloementjes te etten. Op kosten werd niet gekeken, maar dat hoefde ook niet als men er 300.000 euro aan overhoudt... De Romeinse uitdrukking "Dura lex sed lex" komt hier stilaan in de verdrukking, want onze wet is helemaal niet hard meer. Ik vraag me wel af, wat men buiten de Nederlanden over ons moet denken. --- Er is nog meer nieuws op gerechtelijk gebied. Niemand minder dan Di Pippo stelt voor het bezit van 5 gram cannabis te tolereren, ook voor jongeren vanaf 16 jaar. Hij zou dan eerst die jongeren wel willen informeren dat cannabis roken slecht is. Dit slaat natuurlijk nergens op. Voor hetzelfde geld zou men kunnen zeggen dat men eerst de gemeenschap zou willen sensibiliseren niet (meer) te stelen en daarna vertellen dat men tot een zeker gestolen bedrag niet (meer) gestraft kan worden (in feite bestaat dit al: als men een straf krijgt van minder dan zes maanden gevangenis, hoeft men die niet meer uit te zitten!). En dat alles terwijl de partijgenoot van Di Pippo, Rudi Demotte minister van Volksgezondheid, er alles aan doet om het roken te verbieden. DE P.S. logica zou dan zijn, dat men niet meer mag roken, tenzij cannabis. Knoop er maar een touw aan!
Toen Vande Lanotte besloot zijn post als minister van begroting door te geven aan zijn vertrouwelinge Freya en hijzelf de vrijgekomen plaats als hoofd van de SP.a over kon nemen van de alles-kan-gratis tovenaar uit Hasselt, had de geleerde professor uit Oostende niet vermoed dat e.e.a. uit de kauwen zou lopen. Ondanks het feit dat hij bij de mama van Billie souffleur bleef spelen, liep de eerste begroting van de babe uit Gent uit op een grandioze vaudeville waar men, bij mijn weten, nog niet helemaal uit is. Alsvorens op te stappen zorgde Vande Lanotte er ook nog even snel voor dat zijn kabinetschef, Jannie Haek, hoofd werd van de NMBS. Kabinetschef is in dit land de laatste jaren zo'n beetje de meest lucratieve job geworden in en buiten de politiek. Nu blijkt dat Jannie, waarvan men vanaf het begin al gezegd had dat ook hij over zijn paard getild was, het allemaal niet zo goed in handen heeft en zo'n beetje met jan en alleman overhoop ligt binnen die NMBS, te beginnen met het ACV, de grootste vakbond. Tussendoor komt dan die dekselse Jean-Marie Dedecker met zijn reeds lang aangekondigde boek op de proppen en blijkt dit een bloemlezing te zijn die er in de eerste plaats op gericht is de grond onder Vande Lanotte's voeten weg te halen, dit alles met het oog op de nakende gemeenteraadsverkiezingen in Oostende, de thuishaven van beide heren. Ondertussen blijkt de SP.a bij elke peiling steeds meer stemmen te verliezen, wat voor een kersverse voorzitter helemaal niet leuk is. Dat stemmenverlies kan met het geklungel van Freya te maken hebben en in dat geval deelt Vande La in de klappen, maar meer dan waarschijnlijk zijn er kiezers die afhaken omdat de grote weldoener uit Hasselt er niet meer bij is. Stevaert heeft eieren voor zijn geld gekozen (en ook voor zijn madam: hij is er na dertig jaar (!) mee getrouwd, zodat dat mensje later eventueel een gouverneurspensioentje kan trekken. Eigen volk eerst, weet je wel). Voorzitter Vande Lanotte blijft dus met grote problemen zitten en wat doet een verstandige professor dan? Hij probeert de aandacht van die problemen af te leiden door met heel andere voorstellen af te komen. Een daarvan is dat hij de helft van het Arm(ee) Belgisch Leger tegen 2010 wil opdoeken en de rest overbrengen in het/een (schrappen wat niet past) Europees leger. Hij had gehoopt dat tenminste de socialisten dit voorstel zouden toejuichen. Zijn partij is immers niet voor niets ooit de partij van het "gebroken geweer" geweest. Wel, blijkbaar is men dat vergeten, want Vande La kreeg meteen de zwaarste kritiek te verduren van zijn eigen, socialistische vakbond die stelde dat er niet eens een Europees leger bestaat. Het leven van een professor/voorzitter kan hard zijn!
In oktober van dit jaar hebben we gemeenteverkiezingen en dat merkt men nu al. Hier en daar is de campagne op gang geschoten. Op heel wat plaatsen bestaat er de mogelijkheid dat het Vlaams Belang mee in de nieuwe meerderheid van enkele gemeenten zal zitten en dat maakt de grote partijen natuurlijk zenuwachtig. Gemeentelijke politiek laat zich immers niet altijd ringeloren door de partijbonzen van de grote "democratische" partijen en hangt soms af van erg persoonlijke materies. Ik herinner me nog, jaren geleden, toen in Westerlo Dupré burgemeester was. De man was een belangrijke figuur binnen de toenmalige CVP en heeft het ooit tot staatssecretaris gebracht. Dat nam niet weg dat zijn partij bij de plaatselijke gemeenteverkiezingen één zetel tekort kwam om de volstrekte meerderheid te behalen. De oppositie sloeg samen en benoemde een man van de (ook toenmalige) Volksunie, die slechts één zetel had behaald, tot burgemeester. Het boek van Jean-Marie Dedecker is voor een groot deel ingegeven door zijn strijd tegen Vande Lanotte voor het behalen van de macht in Oostende, zijn stad. Ook daar is de campagne dus van start gegaan, al wordt het niet met zoveel woorden gezegd. Dé confrontatie komt er echter in Antwerpen en omstreken. In de deelgemeente Deurne maakt het VB nu al de facto deel uit van een alternatieve meerderheid en zou die dit keer wel eens bevestigd kunnen worden. In de "koekenstad" zelf is het kartel VB-Vlott reeds met zijn campagne van wal gestoken en heeft Dewinter duidelijk gesteld waar het hem om gaat: "wij (het kartel) tegen zij (de huidige meerderheid van VLD, SP.a, CD&V en Groen!). Of het rechts Vlaamse kartel de meerderheid zal halen is uiterst twijfelachtig. Dewinter zelf zei al tevreden te zijn als het stemmenaantal van de partij zou blijven groeien. Toch zit er meer in. De reden hiervoor is, dat de partijen van de huidige meerderheid het beu zijn verder te doen met Groen! Dat heeft, ondanks alle schandalen, niet zozeer te doen met de huidige groene schepenen, maar wel met het feit dat Mie Vogels weer als lijsttrekker zal optreden. Men is Mie beu in Antwerpen. Zij was er de oorzaak van dat de vuilnisomhaling een fiasco werd, wat de stad nog steeds een kwalijk imago bezorgt. Toen ze zag dat het fout liep, heeft ze de stad dan nog in de steek gelaten om minister te worden van de Vlaamse regering. Bij de pandoering die het (ook al toenmalige) Agalev kreeg bij de federale verkiezingen heeft ze van grote schaamte haar ontslag maar ingediend. En dat mens komt nu terug, als lijsttrekker nog wel. De schaamte voorbij! Bart De Wever van de NV-A heeft op het congres van zijn partij als eerste duidelijk gezegd, dat Groen! er volgende keer niet meer bij zal zijn, als het aan hem ligt. Als de andere huidige meerderheidspartijen hem daarin volgen en het zou blijken dat ze zonder Groen! geen nieuwe meerderheid halen, wat dan? Het kan nog spannend worden in de "stad aan de stroom"!
Toen de pensioengerechtigde leeftijd van 65 werd vastgelegd, vlak na de Tweede Wereldoorlog, leefde de gemiddelde Belg 57 jaar. Nu ligt die leeftijd ergens tussen de 75 en de 80 jaar, terwijl die gemiddelde Belg al op zijn 57ste met pensioen gaat. Men hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen, dat het op die manier met onze pensioenen mis gaat lopen. Dat had ook de regering Verhofstadt II gesnapt en was er mede de oorzaak van dat men meer mensen aan het werk moest hebben en houden. Op dit ogenblik is zo'n 60% van de bevolking op arbeidsleeftijd aan de slag, een van de laagste percentages in Europa. Om de pensioenen betaalbaar te houden zou dat cijfer op 67% moeten komen te liggen. Om dat te bereiken had de regering het zgz generatiepact in de steigers gezet. Dat generatiepact is echter al zodanig verwaterd, dat de impact ervan op het arbeidsproces zal zijn dat er hoogstens 0,3 % arbeidskrachten bijkomen. En dat is nog een maximum, want de vakbonden willen nog e.e.a. "bijschaven", zodat het goed kan zijn dat er helemaal niets van overblijft. Van een lege doos gesproken! Ondertussen blijven de berichten over massale ontslagen voortduren: - Volkswagen is zinnens liefst 20.000 jobs te doen verdwijnen. Dat is dan wel wereldwijd en mogen dan ook allemaal geen echte ontslagen zijn, het zal er wel voor zorgen dat heel wat mensen ofwel hun werk kwijt zullen spelen ofwel minder gaan verdienen. Dat deze VW inkrimping zou gebeuren zonder fabrieken te sluiten duidt erop, dat er overal - dus ook bij ons - jobs zullen sneuvelen. - Beeldbuisbouwer L.G.Philips, een Nederlands-Koreaanse joint venture met o.a. fabrieken in Duitsland en Nederland en liefst 17.000 werknemers is failliet verklaard. Men spreekt over het grootste faillissement in de Nederlandse geschiedenis. Ook hier deelt ons land in de klappen. Punch International, een Belgisch toeleverbedrijf en hoofdleverancier van L.G.Philips Displays, schat daardoor 750 banen kwijt te geraken - Bij Henrad radiatoren in Herentals, gaan 112 jobs verloren en degenen die kunnen blijven verliezen hun ploegentoeslag doordat het meerploegensysteem wordt afgeschaft. Dat zijn slechts enkele voorbeelden van wat continu er aan het gebeuren is, waardoor steeds minder mensen gaan afdragen om steeds meer mensen minder sociale zekerheid te kunnen geven. Die nu nog blijven zeggen dat er geen problemen zijn, zijn mensen met een zeer korte visie. Jammer genoeg lopen er zo in de politiek en de vakbondsmiddens nog veel rond.
Het boek van Jean-Marie Dedecker is eindelijk uitgekomen en dat zullen we geweten hebben. Er zijn 6.000 exemplaren van gedrukt en het is bijna zeker dat er een tweede druk met evenveel exemplaren zal volgen. Ten titel van inlichting: een doorsnee politieker in Vlaanderen is al blij als bij de 1.500 stuks haalt... Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar wat er in zal staan, was voorspelbaar. Het zou een aangepaste versie van Verhofstadts burgermanifesten zijn, dik gekleurd met Dedecker's alom bekende one-liners en plattitudes. Geen verrassingen dus voor wat het boek en zijn inhoud betreft. Wél voor de belangstelling bij de voorstelling. Zoals halveling gevreesd werd, was er niemand van de top van de VLD aanwezig; er was uitgerekend één VLD-volksvertegenwoordiger, Luc Van Biesen en die mag men rustig een moedig man noemen. Waar bleef de rest van de 40% VLD-ers die voor Jean-Marie gestemd hadden bij de keuze voor de nieuwe voorzitter? Wel, misschien wilden er wel meer komen, maar de jonge leeuwen durfden niet uit schrik voor de carrière (Vlaamse leeuwen, waarschijnlijk: die zijn van het tamme soort). Verder bestaat een zeer groot deel van de volksvertegenwoordiging uit plaatsvervangers. Die danken hun baan aan e.o.a. minister of staatssecretaris en hebben dus zelf niets in te brengen, maar alles te verliezen. Op die manier wordt nog eens duidelijk dat ons huidig politiek systeem nog weinig te maken heeft met democratie, maar alles met particratie. Bij de volgende gemeenteverkiezingen zal het niet anders zijn: dezelfde ministers en staatssecretarissen, die zich al eens kandidaat stelden voor de federale-, regionale-, provinciale- en/of Europese verkiezingen, komen zich ook nu weer kandidaat stellen voor de gemeenten. Steeds dezelfde gezichten. Eens verkozen nemen ze hun taak niet op maar geven die door aan een plaatsvervanger, die dan uit hun hand moet eten en slaafs hun politiek zal volgen. Totalitaire democratie heet zoiets. Tijdens de voorstelling van het boek kreeg men op het TV-scherm Dedecker te zien naast Coveliers en Freddy Van Gaever, allemaal liberalen, maar wel van drie verschillende partijen. Daarmee werd nog maar eens duidelijk gemaakt, dat de liberale gedachte in Vlaanderen niet dood is, maar dat de "L" in VLD ook niet méér voorstelt dan de tweede "D" in de vroegere DDR. Het wordt nu afwachten hoe het verder met Dedecker zal verlopen. Bij de VLD-top is het oorverdovend stil geworden. Men heeft blijkbaar (nog) geen antwoord op de argumenten van de Oostendenaar en is te laf om voor de eigen, liberale standpunten uit te komen. Di Rupo blijkt nog altijd belangrijker te zijn.
Gokken is van alle tijden. Het heeft altijd bestaan en zal altijd blijven bestaan. De mensen, sommigen ervan althans, hebben dat blijkbaar in hun genen zitten. Of gokken nu legaal of illegaal is, maakt niet veel uit. Legaal gokken is daar waar de Staat aan verdient en waar die dus feitelijk meespeelt. Wat er de laatste tijd echter gaande is in het wereldje dat men de "Belgische" voetbalcompetitie noemt, is wel iets heel aparts. Als men in het buitenland, tot in China toe, gaat gokken op matchen van tweederangs clubs in ons land, dan is dat helemaal niet meer normaal, zelfs niet in de wereld van de gokverslaving. Hoe dat tenslotte gaat aflopen is nu nog niet bekend, maar alles laat vermoeden dat er nog heel wat voetballiefhebbers hun rug zullen toekeren naar die gelegaliseerde mensenhandel die men hier beroepsvoetbal noemt, die al langer geen serieuze zaak meer was en nu helemaal in een slecht daglicht komt te staan. Er gebeurt nog meer fraude in dit land. Voor het schandaal rond de regie der gebouwen zitten er op dit ogenblik al elf in de cel, bij de Waalse huisvestingsmaatschappij ook al zoveel (min of meer), al hoort ge daar de dag van vandaag nog weinig over. Bij de Staatsveiligheid is de grote baas moeten vertrekken en ga zo maar verder. Tussendoor komt de heer Jamar, kabinetschef van Minister Reynders van Financiën ons dan wel vertellen hoe knap hij aan het werken is. Vorig jaar zou hij voor 600 miljoen euro aan fraudegeld hebben gerecupereerd. Dat bedrag wordt meteen gecontesteerd door iemand uit de meerderheid, Dirk Van der Maelen (SP.a), die zegt dat dit bedrag misschien wel ontdekt is, maar niet ontvangen en dat er integendeel voor vele miljarden euro niét gerecupereerd is. Dat zou komen mede doordat ons ministerie van Financiën o.m. nog steeds niet gereageerd heeft op de door Frankrijk doorgegeven tweede verblijven van Belgen aldaar. Zouden er teveel (vooral Waalse) politiekers belang bij hebben? Het ministerie van Financiën telt 30.000 medewerkers. Voor een landje met tien miljoen inwoners zou dat ruim voldoende moeten zijn. Toch slaagt men er niet in de reguliere belastingsformulieren tijdig na te zien en af te werken. Hoe zou men dan nog tijd hebben voor het niet-reguliere circuit?
Over de Mohammed cartoons van het Deense Jyllands-Posten is het laatste woord nog niet gezegd. Wat opmerkelijk is in deze zaak en eigenlijk veel te weinig aan bod komt, is het feit dat het gaat om een publicatie die reeds vier maanden oud is. Toen werd bij de Deense krant besloten eens te testen of de multiculturele samenleving ook tot zelfcensuur zou leiden. Het antwoord daarop heeft ze meteen gekregen. Eerst van de Deense moslims, dan van de ambassadeurs van een elftal moslimlanden (het Europese Bosnië-Herzogevina en Turkije inbegrepen) en zelfs van de Verenigde Naties, de Raad van Europa en de Europese Commissie. Het rare in deze zaak is dat van al deze protesten niets, maar dan ook niets terug te vinden was in onze eigen kranten, alhoewel het hier gaat om een actie over liefst vier maanden. Het is pas nadat het gewone volk in de moslimlanden zelf op straat is gekomen en daar amok is gaan maken waarbij ondertussen ook al doden zijn gevallen, dat de feiten hier aandacht kregen. M.a.w. het moet sensationeel zijn voordat onze kranten vinden dat iets uit het buitenland de moeite tot publiceren waard is. Een ander opmerkelijk punt in heel deze affaire is dat de tegenstellingen vooral zijn tussen de kranten die het linkse gedachtengoed aanhangen en nu op de bres staan ter verdediging van de vrije mening, terwijl het diezelfde kranten zijn die in eigen land steeds het meest onverdraagzaam zijn geweest tegenover medelandgenoten die er niet dezelfde mening op nahielden. Het worden moeilijke evenwichtoefeningen voor linkse journalisten die steeds de al dan niet legale immigranten geknuffeld hebben en nu daarvan afstand moeten nemen om de vrije meningsuiting te moeten redden, dezelfde die ze aan eigen mensen durfden ontzeggen. Wie in heel deze zaak bij ons de lachende derde is, is het Vlaams Belang, de enige partij die steeds de moed heeft gehad te protesteren tegen het veel te lakse immigrantgenbeleid. De partij hoeft eigenlijk geen serieuze kiescampagne meer te voeren; de anderen doen het voor haar.
