De kernuitstap, de dada van Groen sinds de eeuwwisseling, toen nog Agalev, komt er dus meer dan waarschijnlijk niet. Volgens het akkoord dat de zeven partijen van Paarsgroen+ op 18 maart gesloten hebben, zullen de twee jongste kernreactoren – Tihange 3 en Doel 4 – actief blijven tot 2035, dus tien jaar langer dan eerst voorzien. Als compensatie zullen er wel twee nieuwe gascentrales komen, maar die zullen enkele oude centrales van hetzelfde type mettertijd vervangen en dienen in de eerste plaats om dit land enige zekerheid te bieden tegen mogelijke black-outs, vooral tijdens de winter van 2025/26.
E.e.a. zal nog moeten worden doorgesproken met uitbater Engie, die vooraf gezegd had dat het niet meer mogelijk zou zijn. Poetins oorlog in Oekraïne heeft de kaarten echter zo geschud, dat men van zijn gas vanaf wil en er dus niets anders op zal zitten. Eén zaak staat wél vast – en dat heb ik hier al enkele keren geschreven – het zal veel extra geld kosten. We zullen waarschijnlijk meer zekerheid van energie hebben, maar de betaalbaarheid ervan is voorlopig nog koffiedik kijken.
In elk geval zal er verder werk worden gemaakt van een uitbreiding van de duurzame energiemogelijkheden, de verdere ontwikkeling van een moderne versie van de kernenergie en waterstof. Gas, olie en kolen zullen op lange termijn verder worden afgebouwd. Wat dat politiek zal betekenen, valt ook nog af te wachten want tussen vandaag en de verkiezingen van 2024 – als paarsgroen+ het zo lang uithoudt – kan er nog veel gebeuren.
Tenslotte heeft Groen de 8 miljard euro die het als compensatie vroeg om te investeren in groene energie moeten milderen tot 1,2 miljard. De vraag is maar of Almaci & Co straks bij die volgende verkiezingen niet hetzelfde lot zullen ondergaan van het Agalev van Jos Gijsels & Co in Verhofstadt I en – hopelijk samen met de traditionele partijen – zullen worden weggestemd.
We kunnen, meestal zelfs terecht, blijven klagen over dat Europa dat niet werkt, over de trage besluitvorming, de Amerikaanse inmenging en ga zo maar door, maar alles wel beschouwd leven we hier al meer dan driekwart eeuw zonder oorlog. Als men ziet wat er in Oekraïne gebeurt, dan mag men blij zijn dat we niet in een land leven dat grenst aan een zoals dat van Poetin. Terwijl de hele wereld kan zien wat er daar gebeurt, blijft de man het tegenovergestelde beweren en glashelder ontkennen dat hij daar in de eerste plaats burgerdoelen verwoest en onschuldige burgers terroriseert onder het voorwendsel dat ze in een nazistaat zouden leven, een systeem dat al 75 jaar tot de geschiedenis behoort, terwijl hun verkozen president joods is.
We kunnen alleen maar hopen dat er in Rusland zelf iets gebeurt, waarbij men van Poetin en zijn trawanten, oligarchen inbegrepen, vanaf geraakt en er normale betrekkingen mee kan aanknopen. Met een Rusland zonder Poetin zou er geen oorlog zijn in Oekraïne, geen dictator in Wit-Rusland, geen conflicten meer in Georgië en andere grensstaten of verderop (in Syrië bv). Er zou een eind kunnen komen aan het vergiftigen van politieke tegenstanders in binnen- en buitenland, het neerschieten van lijnvliegtuigen, het annexeren en inpalmen van andermans grondgebied, het arresteren en mishandelen van politieke tegenstrevers.
In verhouding tot wat er in en rond Rusland gebeurt, leven wij hier in een oase van rust en welvaart die bijna nergens anders ter wereld zijns gelijke kent, met als grootste probleem het behoud van onze koopkracht. Dat gebeurt verre van consequent en zoals we dat zouden willen, Europa praat, overlegt, bemiddelt, duldt oppositie maar laat de media betrekkelijk vrij, zeker in verhouding tot wat in Rusland nu gebeurt. Als men dat elders ook overal zou doen, zou de wereld een saaiere, maar wel betere en veiligere plaats zijn.
Zoals ik reeds in een van mijn vele commentaren over het drama in Oekraïne schreef, is het inderdaad zo dat Rusland de grootste exporteur ter wereld is van granen en Oekraïne op de vijfde plaats komt. Samen maken ze zo’n 29% uit van de wereldproductie. Net zoals bij de levering van olie en gas wordt er nu bij ons al gepanikeerd over de prijs van bloem en – daaruit voortvloeiend – van het brood. Dat klopt niet helemaal.
Om te beginnen riskeert de rest van de wereld dit jaar waarschijnlijk geen graan te zien vanuit Oekraïne, maar wel vanuit Rusland, voor zover het daar rustig blijft. Daar komt nog bij dat het grootste deel van dat graan niet door Europa wordt gekocht, maar door de landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Als er daar straks graan tekort is, zal dat echter ook bij ons gevoeld worden, maar niet zo erg als wanneer we weinig of niets zouden krijgen.
Voor een land zoals Egypte bv, met de tweede grootste bevolking van Afrika, zou het wel een ramp kunnen worden. De reden hiervoor is echter dat brood daar overgesubsidieerd wordt en dit reeds sinds 1989, de laatste keer dat de prijs van brood daar verhoogd werd. Dat betekende toen ± 1 dollar per brood. Die prijs is sindsdien gebleven maar heeft nu nog maar een waarde van 6 dollarcent. De staat past bij en geeft jaarlijks bijna 3 miljard dollar uit om de prijs zo te kunnen houden. Men moet geen specialist ter zake zijn om te beseffen dat dit niet houdbaar zal zijn als er straks niet genoeg graan zal zijn en men vreest er zelfs voor een tweede zgz ‘Arabische lente’ die destijds ook begonnen was doordat de koopkracht van de mensen er niet veel meer voorstelde.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Wie zich zorgen maakt over de prijs van brood, kan eens proberen het zelf te bakken. Ik doe dat al sinds de jaren 1980 en bak momenteel zowel gewoon als zuurdesembrood, dat niet moet onderdoen voor de meeste bakkerijen die tegenwoordig ook zelden nog zelf brood bakken, maar brood verkopen van de zgz ‘koude bakker’.
En voor wie het mopje nog niet zou kennen: Het verschil tussen een warme- en een koude bakker? De warme leeft nog!
Toen wij in het verre 1975 ons huis bouwden – in open bebouwing - kwamen we net uit de oliecrisis van 1973/74 en besloten we geen verwarming op stookolie te plaatsen, maar het huis elektrisch te verwarmen. Centraal daarbij stond de accumulatie, die goedkoper uitkwam dan het nachttarief. Het was ook een stuk properder en het huis werd geïsoleerd volgens de toen heersende normen: glaswol, isomo, dubbele beglazing, geen ramen of deuren naar het Noorden, met volledige onderkeldering, waar geen verwarming hoefde en een kruipzolder. Voor de aankoop was het plaatsen van elektrische apparatuur ook goedkoper, want die kostte minder dan het plaatsen van een ketel in de kelder en een vat in de grond, om nog te zwijgen over de leidingen van en naar de radiatoren. Daarbij dient opgemerkt dat de woonruimte (hall, living, keuken, badkamer en 3 slaapkamers) maar 104 m² in beslag nam en we, als Plan B zeg maar, een open haard hadden met warme lucht, tijdens het voor- en najaar..
Ik heb daarvan nooit spijt gehad en er me steeds over verwonderd hoeveel mensen er bleven zweren bij de stookolieverwarming, iets wat ook nu weer opviel n.a.v. de door het dak gaande energiekosten. Als ik me niet vergis, is er enkele jaren geleden een verbod gekomen om nog nieuwe ketels te plaatsen en zijn er het jaar vóór dat verbod nog duizenden van die ketels verkocht. In Wallonië zou één op de twee huizen nog verwarmd zijn met stookolie, waarschijnlijk de reden waarom men ook nu deze wijze van energiegebruik blijft subsidiëren.
Elektriciteit zal er steeds zijn, omdat we die zelf kunnen aanmaken. Duurzame energie blijft het hoofddoel maar zal nooit voldoende zijn omdat die niet constant aanwezig is. Hoe men het ook draait of keert, kernenergie en waterstof zullen het moeten doen, ook al zal dat de nodige tijd vragen. Het zal dit land én een groot deel van Europa energie-onafhankelijk maken, zodat onze nakomelingen zich niet langer zo erg zullen moeten bekommeren om de bevoorrading van buiten Europa. Het zal echter geen wandeling in het park worden, want alles heeft zijn prijs. Maar van alles op welke manier ook blijven subsidiëren zal niemand beter worden.
Morgen, 18 maart 2022, zullen we eindelijk weten of dit land in 2025 al dan niet black-outs zal meemaken.
Vorige week was er op de Tv-journaals het filmpje te zien waarop een hoogzwangere vrouw met haar kindje uit het door de Russen gebombardeerde moederhuis van Marioepol werd gedragen. Maandag werd het filmpje opnieuw getoond, met het bericht dat zowel moeder als kind het niet overleefd hebben.
Dat filmpje ging tweemaal de hele wereld rond. Alleen de Russen kregen het niet te zien, want volgens de officiële Russische staatszender is er geen oorlog in Oekraïne, alleen maar een ‘speciale militaire operatie’. Zeker buiten de steden, zijn er nog heel wat Russen die alleen maar naar de staatszender kijken en het waarschijnlijk nog geloven ook. Daaraan zou misschien wel eens een einde kunnen komen, nadat maandag een medewerkster van die staatszender tijdens het Tv-journaal achter het nieuwsanker kwam staan met een bord waarop stond: ‘ Geen oorlog in Oekraïne. Geloof de propaganda niet’. De vrouw werd snel verwijderd en riskeert veroordeeld worden tot 15 jaar cel omdat ze het( woord ‘oorlog’ vermeld had.
We kunnen alleen hopen dat steeds meer Russen op de hoogte gebracht worden wat Poetin hun ‘broedervolk’ in Oekraïne aandoet. Zonder enige discriminatie worden steden platgegooid, hospitalen inbegrepen. Putins Lada-leger* had gedacht de klus te kunnen klaren op 5 dagen. Wij zijn al in de derde week. Zelfs met de inbreng van Tsjetsjeense en andere moslim huurlingen uit Syrië lijkt het niet te lukken het Christelijke Oekraïne snel te veroveren.
---
*In de Oekraïense oorlog heeft Rusland in de voorbij twee weken grote hoeveelheden uitrusting verloren en enkele duizenden doden, bijna zoveel als Amerika in Irak sinds 2003. Daarbij tenminste drie hoge bevelhebbers die, gefrustreerd door de trage vooruitgang, naar de vuurlijn getrokken waren.
Gisteravond en deze nacht was er dan het reeds langer aangekondigd overleg van de federale regeringstop over het o.m. betaalbaar houden van de energie. Daar deze vergadering bij het posten van deze blog nog niet was afgelopen, wordt dat waarschijnlijk iets voor morgen.
Ondertussen is het wel duidelijk dat we hoe dan ook van het gas vanaf moeten zien te geraken. De bestaande kernreactoren vervangen door gascentrales was een slecht idee, alleen al omdat die gascentrales extra CO2-vervuilend zijn en vooral geld kosten als ze niét werken. Door de oorlog in Oekraïne en de afhankelijkheid van Rusland is het invoeren van gas alleen maar twijfelachtiger geworden. Daarbij komt nog dat er vorige week een internationaal rapport circuleerde dat uitwees dat het transport van gas, met schepen, maar vooral via pijpleidingen over land, nog een bijkomend nadeel heeft. Tijdens dat transport verliest het nl heel wat methaan, dat nog veel meer vervuilend is dan CO2 en er in feite voor zorgt dat gascentrales, als we alle kosten in aanmerking brengen, zelfs nog duurder zou zijn dan een steenkoolcentrale. Ophouden met die handel, dus.
Gas en petroleum zal Europa altijd moeten invoeren, elektriciteit kan het zelf maken met de duurzame energie van wind en zon, maar ook met de kerncentrales die we al hebben en die later hopelijk kunnen vervangen worden door een nieuwe generatie die veiliger zal zijn én door waterstof waarvan de aanmaak nu nog te duur is, maar waar men ook aan werkt.
---
In de marge van bovenstaande nog dit:
In een van mijn vorige blogs ter zake had ik al geschreven dat het ombuigen van het Russisch gas naar China nog 5 jaar kon duren vóór die pijpleiding naar China klaar zou zijn en dat die dan nog maar een capaciteit zou hebben van 1/5de van wat nu naar Europa gaat. Met de olie zal het niet veel beter verlopen. Die verschepen naar Azië zou 45 dagen in beslag nemen, naar Europa slechts 5. ٕ
De Franstalige christendemocraten hebben de naam van hun partij nog maar eens veranderd. Van de oude PSC over de CDH is het nu ‘Les Engagés’ geworden. Doet een beetje denken aan de Franse Gaullisten die hun partij nu ‘Les Républicains’ noemen, maar daarmee houdt elke vergelijking op. De ‘C’, die bij PSC stond voor ‘Chrétien’ maar bij CDH al niet meer (werd ‘Centre’) is nu helemaal verdwenen.
Of het allemaal veel zal helpen, is maar de vraag. De oude PSC kon decennia lang mee profiteren van het succes van de Vlaamse zusterpartij CVP en op die manier heel wat ministerposten verzilveren die ze op eigen kracht nooit zou behaald hebben. Zowat hetzelfde als de Vlaamse socialisten bij de PSC, al blijft dat verhaal nog (even?) duren.
E.e.a. neemt niet weg dat de ‘geëngageerden’ met enkele voorstellen afkomen die breken met het verleden. Zo wil de partij de werkloosheidsuitkeringen voortaan beperken in de tijd, een gevoelig punt in het werkloze Wallonië. Verder willen ze wel geen afschaffing van die miljarden verslindende Franse Gemeenschap, maar toch een beperking van het aantal ministers in de diverse regeringen.
Of het allemaal zal helpen om de oude beleidspartij er weer bovenop te krijgen, is maar de vraag. Ook de nieuwe kleur, waarmee de partij straks zal uitpakken bij de verkiezingen, turquoise (in pittig Vlaams: ‘appelblauwzeegroen’!), zal daar weinig aan veranderen.
In onze doorgaans linkse media maakt men zich vrolijk over het feit dat heel wat rechtse partijen en politici, niet alleen bij ons maar ook in het buitenland, vroeger vóór Poetin waren. Wel, ik was dat aanvankelijk ook. Na Jeltsin leek Poetin een verademing. Zelfs zijn oorlog in Tsjetsjenië veranderde daar weinig aan. Het leek ook maar een oorlog ver van ons bed en dan nog tegen een regio met fanatieke moslims, zo werd het ons in elk geval verkocht. Dat de hoofdstad Grosny compleet was plat gebombardeerd, werd bij ons trouwens pas jaren later echt bekend.
Bij mij had Poetin afgedaan door de manier waarop hij die andere meedogenloze dictator Assad ging helpen in Syrië. Dat die man de andere religies spaarde, was gewoon uit eigenbelang, omdat zijn sjiïetische Alawieten maar 12% van de bevolking uitmaakten terwijl meer dan 65% soennieten waren, die hij meer haatte dan wie dan ook. Door de andere religies te ontzien, kon Assad de oppositie tegen zijn regime wat beperken, maar ook niet meer dan dat. Poetins luchtmacht heeft in Syrië niets anders gedaan dan wat het in Tsjetsjenië en nu in Oekraïne gedaan heeft: alles grondig en zonder enig onderscheid plat gegooid en telkens alle schuld aan de tegenpartijen gegeven.
Toen Poetins troepen later Georgië binnenvielen, liet hij zijn ware gelaat ook hier in Europa zien. Georgië raakte een vijfde van zijn grondgebied kwijt, de regio’s Abchazië en Zuid-Ossetië en kreeg een bewind dat ondergeschikt werd aan Rusland. Toen de rest van de wereld daarop niet reageerde, waren de annexatie van de Krim en wat daarna nog kwam, daar logische gevolgen van, met als (voorlopig?) laatste hoogtepunt de inval in Oekraïne, met als plan ook daar een regio - de Donbas - af te pakken en de regering Zelensky te vervangen door een meer Russisch gezinde. Aan die ‘speciale operatie’, zoals hij zijn oorlog daar noemt, heeft hij zich echter flink misrekend. Eerst door de moedige weerstand van de Oekraïners zelf, dan door de solidariteit van het Westen met Zelensky en de hulp aan de Oekraïense vluchtelingen.
I.pl.v. de binnenpretjes waarmee onze media nu rechtse partijen en politici met de vinger wijzen, zouden ze zich beter bezig houden met de PvdA en soortgenoten die de huidige wandaden van Poetin en Co nog wél proberen goed te praten. Wie zich vergist heeft en dat toegeeft moet op begrip kunnen rekenen. Wie volhardt in de boosheid niet.
Het wordt steeds duidelijker dat Poetin, door Oekraïne binnen te vallen, een serieuze blunder heeft gemaakt. Zijn leger blijkt niet eens opgewassen tegen een kleinere, minder bewapende maar meer gemotiveerde tegenstander. Het heeft in Oekraïne heel wat materiaal en reeds enkele duizenden manschappen verloren. En dat alles op amper twee weken tijd.
Net zoals destijds Stalin, is Poetin de eigen Russische middenklasse aan het liquideren. Die wijkt uit, nu niet meer naar New-York of ‘Londongrad’, maar naar het Turkse Istanbul en het Armeense Yerevan, altijd nog beter dan naar e.o.a. gulag natuurlijk. Stalin handelde nog volgens een soort ideologie, hoe verderfelijk ook. Poetin is een oorlog aan het verliezen die hijzelf gekozen heeft, waarbij hij een broedervolk uitmoordt en tegelijkertijd de eigen bevolking verarmt.
Het feit dat er de laatste dagen in Oekraïne door het Russische leger steeds meer lukraak gebombardeerd wordt, is ook een bewijs van de zwakte van zijn landleger. Bombarderen met artillerie en vliegtuigen is moorden vanop afstand. Wie die bommen verstuurt ziet niet wat voor menselijk leed men aanricht.
Ondertussen blijken de laatste twee dictators van Europa elkaar gesproken te hebben en beslist te hebben dat ook Wit-Rusland troepen over de grens naar Oekraïne zal sturen. Als dat klopt is dat een zoveelste bewijs dat Poetins infanteristen het alleen niet aankunnen. Speciaal detail van de samenkomst in het Kremlin: Lukashenko moest de vernedering van de lange ovale tafel niet ondergaan. Hij mocht aan een gewone tafel plaatsnemen.
De oorlog in Oekraïne heeft aangetoond dat België schromelijk tekort schiet voor wat haar bijdrage tot de Nato betreft. Het budget voor Defensie zou 2% van het Belgische Binnenlands Product (bbp) moeten bedragen en daaraan geraken zou dit land zo’n 5 miljard euro extra kunnen kosten. Het staat daarin niet alleen, maar vooral nadat Duitsland, waar nu ook groenen mee in de Bondsregering zitten, besloten heeft die 2% wél te halen, zal het vroeg of laat ook hier moeten gebeuren. Zo geraakt ons leger misschien eens af van het etiket dat ‘Het Belgisch leger weinig méér is dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds’ (The Economist).
---
Misschien zou dit wel eens de gelegenheid kunnen zijn om opnieuw de militaire dienstplicht in te voeren. Zweden, voorlopig nog geen lid van de Nato, maar wél een buurland van Rusland, heeft dat al gedaan. Daar is een soort dienstplicht van een half jaar ingevoerd voor zowel jongens als meisjes.
Als dat bij ons zou gebeuren, zou men een soort Plan B hebben als er uitzonderlijke toestanden plaats vinden. Dat ontbreekt in dit land nadat men de militaire dienstplicht én de Rijkswacht had afgeschaft. Wat er daarna overbleef is nu inderdaad niet veel meer dan een goed bewapend pensioenfonds en daaraan zou men enige verandering kunnen brengen..
Het herinvoeren van de dienstplicht, op welke manier ook, zou ook van pas kunnen komen bij de immigratie. Al wie bv de Belgische nationaliteit heeft zou moeten kunnen worden opgeroepen. Wie dat weigert, omdat hij/zij bv een dubbele nationaliteit heeft, zou zijn Belgische nationaliteit kwijt spelen. Wie jong is – tot een bepaalde leeftijd – een andere nationaliteit heeft en de Belgische wil krijgen, zou dan eerst moeten beloven zijn dienstplicht te zullen vervullen.
Tenslotte zou het herinvoeren van de dienstplicht vele jongeren, die nu zomaar wat verloren lopen, wat discipline bijbrengen, wat in de huidige losgelopen maatschappij een pluspunt zou kunnen zijn.
Als men straks zijn gas en olie niet meer wil (zijn granen gaan hoofdzakelijk naar het Midden-Oosten en Noord-Afrika) en zijn economie dreigt in te storten, lijkt Poetin ervan overtuigd dat hij, om het met de woorden van de Latijnse schrijver Tacitus te zeggen, “van iets een woestijn kan maken en het ‘vrede’ kan noemen”.
Bovenstaande is niet van mij, maar van Ian McEwan, een Brits schrijver in The Gardian. Volgens hem kan Poetin pijnloos slachtpartijen en vernietigingen bevelen vanuit de akelige politiestaat die hij bestuurt. Verandert er niets in het Kremlin, dan moet het collectieve geweten van de internationale gemeenschap op zoek naar andere oplossingen, want het gevaar bestaat dat, als het conflict zich verspreidt, Poetin wel eens zou kunnen concluderen dat hij dan toch in oorlog is met de Nato.
---
‘De meeste van ons zijn opgegroeid met de overtuiging dat het nazi-regime het ultieme kwaad was. De breed gedragen Baltische ervaring van WO II is echter, dat de Duitse bezetting die zij toen gekend hebben, bijna een verademing was in vergelijking met de grote brutaliteit en niets-ontziendheid van de Russische, ook lang na ‘ons’ einde van die oorlog’
En dat is een statement van de Vlaming Luc van Doorslaer, hoogleraar aan de universiteit van Tartu in Estland.
---
Zo hoort men het ook eens van iemand anders over het Rusland van Poetin, dat ik reeds langer omschrijf als een schurkenstaat. Denk maar aan wat er gebeurd is in Grosny, zoals ik reeds meldde, maar ook in het Syrische Aleppo en recentelijk nog in Idlib, waar ziekenhuizen, scholen en woonblokken werden plat gegooid, toen werd vastgesteld dat de grondtroepen er niets van bakten. Bij de Russische grondtroepen in Oekraïne bleek dat elk voertuig slechts voor 5 dagen rantsoen had meegekregen, de tijd die men waarschijnlijk dacht nodig te hebben om Oekraïne onder de voet te lopen. dat terwijl die oorlog nu al bijna aan zijn derde week toe is...
Met al die terechte heisa over de oorlog in Oekraïne en de miserie die ze met zich meebrengt, zou men nog vergeten dat ook bij ons het leven verder gaat. Zo moet eind volgende week een definitieve beslissing vallen over de kernuitstap en alles laat voorzien dat de groenen hun zin niet zullen krijgen. Uitgerekend door die oorlog rijzen alle prijzen inzake energie de pan uit en zullen we er alles aan moeten doen om ervoor te zorgen dat we energie beschikbaar blijven houden én dat die betaalbaar blijft.
De groenen hebben zelfs de bedreiging, dat ze desnoods de paarsgroen+ regering zouden laten vallen, al moeten intrekken. Officieel laten ze ‘de deur op een kier’, maar in hun achterhoofd zullen ze er zich wel van bewust zijn dat ze er anders bij de daarop volgende verkiezingen niet meer bij te pas zouden komen. Net zoals dat al eens gebeurde na een eerste paarsgroen (onder Verhofstadt) en het Agalev van ‘secretaris’ Jos Gijsels zelfs uit het parlement verdween.
Nieuw in de discussie is wel dat Engie bereid zou zijn er toch over te praten. Op zich zegt dat nog niets, maar er zouden al ‘aftastende contacten’ zijn met de regering van Crootje. Voor de Fransen is het een win-win situatie, zoals ik eerder al eens geschreven heb.
Ondertussen heeft Bart De Wever er nog een schepje bovenop gedaan door te stellen dat men best álle bestaande kernreactoren nog een tijd verder laat draaien. Gezien de huidige politieke ontwikkelingen zou dat zelfs aanvaardbaar zijn - ook in Duitsland denkt men daar nu aan – en passen in het plan van Europese Timmerfrans om al tegen het einde van dit jaar de Russische gasinvoer in Europa met 2/3 te verminderen. Dat betekent dat men er niet meer aan denken moet hier nog nieuwe gascentrales bij te bouwen en dat de kernuitstap wel eens een kernafstel zou kunnen worden.
Zoals ik reeds meldde in mijn blog 'L'état, c"est moi' wordt de inbox van mijn PC sinds deze namiddag overvallen door honderden spams. Ik heb er al zo'n 600 van weggewerkt, maar het zou daarmee misschien niet ophouden. Mijn systeembeheerder is ervan op de hoogte, maar dat zal vandaag niet meer opgelost raken. Ik ga wel door met mijn blogs, indien mogelijk.
De term Oost-Europese oligarch of Russische oligarch wordt gebruikt voor zakenlieden uit de voormalige Sovjet-Unie die veel politieke macht verwierven tijdens de periode waarin dit land overging van communisme naar kapitalisme en uit elkaar viel. Hét schoolvoorbeeld van deze praktijken vindt men terug bij Gazprom, het Russisch gasbedrijf dat ontstond onder Gorbatsjov die de Russische ministeries van gas en olie liet fusioneren in 1989. De bedoeling was dat Gazprom de motor werd van zijn hervormingen.
Al snel werd duidelijk dat de privatisering van Russische staatsbedrijven in 1992 uitdraaide op een persoonlijke verrijking van de leidinggevenden, meestal vriendjes van het regime. Na zijn eerste verkiezing tot president van Rusland was een der eerste besluiten van Poetin de bestaande leiding van Gazprom en andere staatsbedrijven te vervangen door hondstrouwe medewerkers, meestal afkomstig uit Sint-Petersburg, zoals hijzelf. De eerste nieuwe voorzitter van Gazprom onder Poetin werd Dmitri Medvedev, die later met Poetin één keer haasje-over zou spelen als president. Later hoefde dat niet meer, omdat Poetin ondertussen zo goed president voor het leven is geworden.
Anders Aslund, een voormalig Zweeds diplomaat schreef daarover het boek: ‘Russia’s crony capitalism’(‘Ruslands vriendjeskapitalisme’), waarin hij schatte dat Poetins vrienden sinds 2004 jaarlijks 10 tot 15 miljard dollar uit Gazprom ‘wegpompten’, om het met de gepaste termen te zeggen. Ze kochten er in Rusland Tv-stations en kranten mee, die allemaal trouwe verdedigers van Poetin werden en in het buitenland luxejachten, vastgoed (vooral in Londen en New York) en voetbalclubs. Wie niet in de pas liep, zoals bv Michail Chodorkovski, eigenaar geworden van het oliebedrijf Yukos, ging voor jaren achter de tralies, en verspeelde zijn Yukos aan bedrijven die onder controle van Poetin-gezinden stonden.
“L’état, c’est moi”(“de staat ben ik”) is een bekende uitspraak van Lodewijk XIV. Volgens sommigen zou de Franse ‘zonnekoning’ deze uitdrukking hebben gebruikt, toen een rechter in zijn tegenwoordigheid de woorden koning én staat uitsprak. Ze is (voorlopig?) naadloos toepasbaar op de eenzame man aan zijn lange Kremlintafel.
---
En dan nog dit: Ik kreeg vandaag 450 mailtjes in mijn Inbox, waarvan het grootste deel met ‘delivery status failure’ en ook een deel spam waarin gezegd werd dat ‘my payment had been posted’. Gelukkig heeft deze brave man tijd zat en ik heb ze er allemaal uit gekregen (750 keer klikken!)...
Bovenstaande is de reden wxaarom ik mijn blog een dag vroeger post.
En zo zitten we dan met een tweede vluchtelingenstroom in Europa. Die verschilt wel van de eerste uit 2015. De ontheemden komen niet van over zee. Het zijn meestal vrouwen en kinderen. De mannen tussen 18 en 60 mogen Oekraïne niet uit, want ze moeten het land helpen verdedigen tegen de Russische agressor (en ze doén dat ook). Dat laatste houdt ook in dat een belangrijk deel van de vluchtelingen in de buurlanden van Oekraïne zal blijven hangen, daar ze hopen zo snel mogelijk terug naar huis te kunnen gaan. Bij dat alles komt dan nog dat het gaat om Europeanen, ‘meinschn lik widre’, zouden ze in West-Vlaanderen zeggen. Blank en (orthodox)christelijk. Zelfs degenen die straks hier bij ons zouden blijven hangen, hebben doorgaans een vrij goede opleiding gehad en zouden we straks kunnen gebruiken voor allerlei technische beroepen, waar men nu om personeel smeekt.
Het wordt natuurlijk wel bang afwachten wat het wordt met die oorlog tussen de twee ‘broedervolken’. Met een Poetin die duidelijk over zijn toeren is, weet men maar nooit. Persoonlijk hoop ik dat hij en zijn trawanten op e.o.a. manier zullen worden afgezet, want ook in Rusland zelf groeit de onrust en zijn er al overal tekorten. Er werd gisteren betoogd in liefst 50 Russische steden en de politie pakte al zo’n 10.000 mensen hardhandig op.
Men raakt er zelfs amper nog aan de erg gedevalueerd roebel. De hoop is dat Kiev of een andere Oekraïense stad niet het lot ondergaat van Grosny, de hoofdstad van Tsjetsjenië, die rond de eeuwwisseling volledig werd plat gebombardeerd, zodanig zelfs dat de Russische ‘overwinnaars’ geen huis meer vonden om er hun hoofdkwartier in onder te brengen. En dat gebeurde toen ook door de pas verkozen Poetin als premier onder presidente Jeltsin. Zeven maand later won hij de presidentsverkiezingen. Een journaliste van de Russische krant Novaja Gazeta, Anna Politkovskaja, die erover rapporteerde, werd later in Moskou vermoord.
Ik kom even terug op de reactie van onze vriend Jean van gisteren. Zoals hij al zo dikwijls geschreven heeft, wordt het meer dan tijd dat er in dit land e.e.a. verandert en daarin heeft hij groot gelijk. Het probleem is dat het zal moeten gebeuren via de democratische weg en die is niet altijd even duidelijk.
Wij Vlamingen worden in dit België al gediscrimineerd sinds het ontstaan van deze onstaat. Wij zijn zowat het enige volk ter wereld, dat als meerderheid in een democratische land het niet voor het zeggen heeft. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 4 dezer (‘De Waalse relance’) hebben ze de tegenstanders de hele zaak grondwettelijk laten vergrendelen en lijken ze nog steeds niet zinnens aan die principes veel te veranderen.
Toch is er een sprankeltje hoop. Mochten de Vlaamsnationale partijen bij de volgende regionale verkiezingen in het Vlaamse parlement de meerderheid halen – iets wat tot de mogelijkheden behoort – dan kan het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde Vlamingen het enige wat telt.
Het komt er dus op aan dat men in 2024 niet meer stemt voor de traditionele partijen die de oorzaak zijn van Vlaanderens machteloze meerderheid en zeker niet voor Groen of PvdA die zich nog als Belgische partijen uiten. Pas als dat zou gebeuren én als de heer Bart De Wever tegen die tijd zijn veto tegen het VB opheft, zal Vlaanderen een eerste definitieve stap kunnen zetten naar zelfbestuur en/of onafhankelijkheid. Mocht De Wever dat niét doen, dan zal hij – nota bene: als historicus - zijn afspraak met de geschiedenis gemist hebben en zal Vlaanderen het maar moeten proberen zonder hem. Onze kerkhoven liggen vol met mensen die onmisbaar geacht werden.
Ondertussen blijkt de grootmacht Rusland er nog steeds niet in geslaagd te zijn het buurlandje Oekraïne klein te krijgen. Dictator Poetin heeft zich lelijk misrekend op de weerbaarheid van de Oekraïners en zijn leger was er evenmin op voorbereid. Het activeren van zijn nucleaire bewapening heeft nog meer chaos teweeg gebracht en een treffen op een kerncentrale – de grootste in Europa - is voorlopig nog goed afgelopen.
Ook in Rusland zelf groeit de tegenstand tegen de oorlog in het algemeen en Poetin in het bijzonder. Er loopt een petitie om die oorlog te stoppen die al meer dan een miljoen handtekeningen heeft verzameld en dit allemaal in een land waar de officiële media monddood zijn gemaakt en al enkele duizenden betogers meteen werden opgepakt.
De vraag is maar hoe men van zo’n dictator vanaf geraakt zonder er een andere in de plaats te krijgen of er geweld voor zal moeten gebruiken. Feit is in elk geval dat Poetin en zijn jaknikkers zich deerlijk hebben misrekend in Oekraïne én in het Westen dat eindelijk is wakker geschoten. De NATO-landen vechten niet mee, sturen echter wel wapens en helpen de vluchtelingen op allerlei gebied. Finland en Zweden, voorlopig nog onafhankelijk, zullen waarschijnlijk toetreden tot de alliantie en waren al aanwezig op de laatste NATO-vergaderingen. Duitsland heeft zijn Ostpolitik opgegeven en gaat 100 miljard euro extra investeren in zijn leger.
Allerlei grote internationale bedrijven stoppen hun activiteiten in Rusland en Russen worden geweerd in de meest uiteenlopende sportactiviteiten. De banken zijn grotendeels lam gelegd, de roebel is niet veel meer waard nadat zo’n 15 miljard ervan van de banken is afgehaald. Ondertussen heeft de aannemer van de gaspijplijn Nordstream 2 de boeken neergelegd en iedereen die erbij betrokken was ontslagen.
Voor de rest is het afwachten wat het wordt met de uitvoer van olie en gas. Dat gaat het Westen ook flink wat kosten, maar – in tegenstelling tot wat gebeurde na de annexatie van de Krim - en doordat de sancties nu veel zwaarder zijn, is men in het Westen bereid de gevolgen ervan te dragen.
En dat alles wegens de nukken van de eenzame man aan die ellenlange ovale tafel daar in het Kremlin, die nog altijd denkt geschiedenis te moeten schrijven door te verwijzen naar WO II en het nazisme erbij te betrekken. Dat alles terwijl de president van Oekraïne een jood is en Poetin met zijn oorlogen in Georgië en de Donbas, en het virtueel annexeren van Wit-Rusland zelf eerder aan Hitler doet denken,
In deze rubriek heb ik al enkele keren gesuggereerd dat, mochten we nog eens een staatshervorming krijgen, het de laatste zou moeten zijn. Die zullen we nodig hebben om alvast een eerste stap te zetten naar de splitsing van het huidige België en een definitief einde te maken aan de transfers die Vlaanderen alleen maar armer maken.
Dat laatste werd nog eens bevestigd in het laatste nummer van ‘Onaf’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), waarin herinnerd wordt aan een uitspraak van federaal staatssecretaris voor Relance, Thomas Dermine (PS) in De Afspraak van 15 januari. Daarin zei de man dat Wallonië, om haar achterstand t.o.v. Vlaanderen in te halen, een economische groei zou moeten hebben die 2% hoger ligt dan de Vlaamse en dit gedurende 20 jaar. Dat wordt een Mission impossible, zoals iedereen dat wel zal snappen. Hetzelfde geldt trouwens voor de 80% werkzaamheidsgraad. Die haalt Wallonië nooit.
Ondertussen gaat het Waalse potverteren wel verder, worden de Waalse kiezers alles en nog wat beloofd i.v.m. het verhogen van de pensioenen, uitkeringen voor wie zelf ontslag neemt, gratis openbaar vervoer en nog van dat moois. Allemaal met geld van een overheid die door Vlaanderen wordt onderhouden.
De redenen waarom Vlaanderen daar nog steeds weinig of niets tegen kan doen, is het gevolg van een grondwettelijke vergrendeling (‘serail’ in technische termen) uit 1970 waarbij toen CVP, BSP en PVV de Vlaamse demografische meerderheid hebben verkwanseld voor een kunstmatige Belgische eenheid.
Vlaanderen beschikt in het federale parlement over een ruime meerderheid om het tij te keren, maar dezelfde partijen, ondertussen uit schaamte van naam veranderd, vertikken het nog steeds te doen. Of wachten ze tot ook Vlaanderen – zoals Wallonië – een schuldgraad heeft van 200% van het Bruto Regionaal Product (BRP) ?
Door de Russische invasie in Oekraïne en de daaropvolgende blokkering door het Westen van het internationaal Swift-betalingssysteem zitten de Russische banken en wie er mee samenwerken, in nauwe schoentjes.
Gabriel Zucman, een Franse econoom die bekend staat om zijn onderzoek naar belastingparadijzen voor zowel bedrijven als particulieren, heeft er een boek over geschreven: ‘The Hidden Wealth of Nations: The Scourge of Tax Havens’ uit 2015. Daaruit is o.m. gebleken dat een groot deel van de handelsoverschotten, die Rusland jarenlang accumuleerde – vermoedelijk op buitenlandse rekeningen of in vastgoed in Londen en New-York – niet meer is terug te vinden. The New-York Times, toch zomaar niet de eerste de beste krant, schat het persoonlijk vermogen van Poetin alleen al op zo’n honderd miljard dollar (100.000.000.000, mocht ge het omrekenen naar onze oude Befkes dan werd het zo’n 3.000.000.000.000 Bfr!).
Zo’n zaken zal de gewone Rus in de straat nooit officieel te weten komen. Evenmin zoals hij tegenwoordig iets zinnigs hoort of ziet van wat Poetins leger in Oekraïne precies uitspookt*. De Russische media spreken alleen over ‘speciale operaties’ en mogen de termen ‘oorlog, agressie en invasie’ niet gebruiken. Wie het toch doet, riskeert opgepakt te worden. Eind februari waren dat er al bijna 6.000, meestal op protestmeetings, maar ook zij die individueel hun ongenoegen lieten blijken.
Geweldig land, dat van Poetin. Het grootste van de hele wereld! Jammer genoeg alleen qua oppervlakte...
---
*Volgens een artikel van Sylvie Van Ginneken in De Standaard van dinsdag 1 maart, kan Poetin bij de invasie in Oekraïne rekenen op meer dan 10.000 Tsjetsjenen, die voor het overgrote deel wel moslims zullen zijn, om mee oorlog te voeren tegen een land waarvan de bevolking – net zoals in Rusland zelf trouwens - overwegend orthodox-christelijk is. Toeval, zeker?
Yuval Noach Hariri is een joods historicus en futuroloog, die wereldwijd bekend werd met zijn boek ‘Homo sapiens’ over het ontstaan van ons mensdom en de twee vervolgen daarop. Ik kreeg het boek twee jaar geleden bij mijn 80ste verjaardag en heb het in één adem uitgelezen. Het maakt sindsdien de ronde van de familie. Warm aanbevolen!
Hariri is niet de eerste de beste. Twee jaar geleden slaagde hij erin om het Antwerpse Sportpaleis te laten vollopen voor een van zijn voordrachten. Bart De Wever, zelf ook historicus, liet toen een gemeenteraad naar een andere datum verplaatsen omdat hij het niet wou missen. Van respect gesproken.
In een artikel in de Britse Gardian schrijft Hariri dat Poetin de oorlog in Oekraïne nu al verloren heeft. Diens bewering dat Oekraïne geen echte natie is en de Oekraïners geen echt volk, is een van zijn vele leugens i.v.m. deze zaak. Oekraïne is een natie met meer dan duizend jaar geschiedenis en Kiev was al een metropool toen Moskou amper een dorp was. Poetin zal veldslagen winnen, maar niet deze oorlog, zegt Hariri. De Oekraïners hebben de hele wereld getoond dat ze een volk én een natie zijn en niet meer willen leven onder het juk van het Russische Rijk.
