Onze vroegere nationale-, nu Europese Charel ziet zijn mandaat als voorzitter van de Europese Raad verlengd met twee en een half jaar, tot eind 2024. De man barst van de ambitie, maar heeft in werkelijkheid niet veel positiefs uitgevoerd. Dat men hem ‘de secretaris van Macron’ noemt zal daar ook niet veel aan verhelpen.
Michels carrière doet zo’n beetje denken aan die van partijgenote Sofie Wilmès, die ‘riskeert’ in het najaar benoemd te worden als nieuwe secretaris-generaal van de NATO en in feite blijft omhoogvallen bij gebrek aan gewicht (mijn blog van 12 februari). Gestart als ‘zoon van’, werd Michel jr reeds Waals minister op zijn 25ste. Dat hij in de Zweedse coalitie premier van België werd, dankte hij aan het feit dat hij op dat ogenblik voorzitter was geworden van MR, die men nodig had om de socialisten er buiten te houden.
Of Michels carrière crescendo zal blijven lopen, is – in tegenstelling tot die van Wilmès – eerder twijfelachtig. De man is wat te houterig en zijn Engels is niet van het beste. Ook zijn houding bij enkele topontmoetingen, waarbij Ursula von der E.U. straal genegeerd werd (o.a. bij Erdogan) en Charel daartegen niets ondernam, wordt hem kwalijk genomen. Hij lijkt echt wel een typisch voorbeeld van het Peter Principe dat zegt dat ‘mensen in een hiërarchisch systeem gepromoveerd worden tot ze een niveau bereiken waarvoor ze niet langer competent zijn’. ‘Doodgepromoveerd’, zeg maar.
Al jaren pleit ik in deze rubriek om van de Vlaamse feestdag van 11 juli een officiële feestdag te maken, dus voor iedereen en geen apartheidsfeestdag, zoals dat tot nu toe het geval is, waarbij Vlaamse ambtenaren ervan kunnen genieten, maar bv werknemers in de privé niet. Nu blijkt dat in het regeerakkoord van Paarsgroen+ er wel degelijk gesteld is er een feestdag voor iedereen van te maken en dat niet alleen voor de Vlaamse regio, maar ook voor de Waalse (27 september) en de Brusselse (8 mei). België zou echter België niet zijn als men daar geen nationale draai aan zou geven. Het blijkt nl dat de federale minister van Werk, Pierre-Yves Dermagne (PS), die daarover een voorstel moest doen, wil uitgaan van de werkplek en niet van het behoren tot een bepaalde gemeenschap of gewest.
Dat laatste zou inhouden dat de Vlaamse pendelaars naar Brussel – en dat zijn er nogal wat – een betaalde feestdag zouden krijgen op het Brusselse Irisfeest van 8 mei en niet op 11 juli. Op die echte Vlaamse feestdag zouden ze dan wel moeten gaan werken of een dag vakantie voor afgeven. Waarom het gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan?
Annelies van Binnenlandse Dinges zal er volgende week mee te maken krijgen en hopelijk past die er een mouw aan, anders wordt dit een zoveelste nieuw negatief punt op mijn lijst ‘Only in Belgium’.
---
En dan nog dit: Uit een laatste peiling van o.m. Het Laatste Nieuws, blijkt dat vooral de Vlaamse liberalen verliezen. De partij zou zelfs bij verkiezingen de 10% niet meer halen. Feitelijk een normale evolutie van een partij waarvan de voorzitter zijn woord niet hield t.o.v. de achterban die hem verkozen had. Zelfs de zgz ‘premierbonus’ van Crootje zal daar niets aan veranderen, want die dient alleen maar als dweil voor de linkse partijen die in Paarsgroen+ de lakens uitdelen.
Brussel is de laatste week flink in het nieuws geweest als hoofdstad van de E.U., thuisbasis van de NATO en gastheer van de G7. Wie niet beter weet, zeker in het buitenland, moet een geweldig gedacht hebben van de stad. De werkelijkheid is echter heel wat genuanceerder.
Ergens in het najaar van 2021 heb ik reeds een blog geschreven over de belabberde toestand van de Brusselse begrotingen. Die waren er zo erg aan toe, dat het Rekenhof de begroting, opgemaakt door Brussels minister van Financiën Sven Gatz, terugstuurde omdat er op een gegeven punt sprake was van 777.000 euro i.pl.v. 777 miljoen euro. Nu blijkt dat die zaak nog steeds niet geregeld is en dat de stad nog altijd geen volwaardige begroting heeft voor dit jaar, 2022 dus. Als gevolg daarvan kan het alleen werken met voorlopige twaalfden, zoals men dat noemt. Dat wil zeggen dat Brussel maandelijks slechts één twaalfde van het budget van 2021 mag uitgeven.
Ondertussen zijn de Brusselse schulden tussen 2016 en 2020 met 90% gestegen naar 8,9 miljard euro, bijna 180% van de jaarlijkse inkomsten, staan er 10 Brusselse gemeenten onder financiële voogdij van het Brusselse Gewest en dreigt een faillissement. De bevoegde minister Clerfayt (Défi, het vroegere FDF) doet er niets aan en wordt al ‘Clairfailliet’ genoemd. Vrij vertaald: ‘klaar voor het failliet’. Met dank aan dertig jaar PS-bestuur.
Meyrem Almaci heeft haar ontslag als voorzitster van Groen aangeboden. Normaal zou ze nog twee jaar aanblijven, maar dat ziet ze niet meer zitten. De officiële reden voor haar ontslag zou zijn dat ze zich nu ineens meer gaat aantrekken van haar familie. Nu zo ineens? Volgens mij is ze eerder het (eerste) slachtoffer van de mislukte kernuitstap.
Het gaat niet goed met Groen, dat haar dada van de volledige kernuitstap niet heeft kunnen waarmaken. De ‘overwinningsnederlaag’ bij de laatste verkiezingen, de rel met Calvo en de deelname aan Paarsgroen+ heeft haar geen enkele bonus opgeleverd, buiten de ministerpostjes. Groen blijft een aanhangsel van Ecolo, in de eerste plaats Belgisch, on- om niet te zeggen anti-Vlaams en dat snappen ondertussen ook de vele simpele zielen die vroeger in de partij geloofden en nu niet meer.
Partijen als Groen en PvdA maken in Vlaanderen weinig kans om door te breken, juist omdat ze maar aanhangsels zijn van hun Waalse medestanders, die in de eerste plaats links zijn. Ze zouden beter moeten weten, want ze kopiëren gewoon de Vlaamse socialisten die nooit iets anders hebben gedaan en alleen blij mogen zijn nog te mogen meespelen als de PS dat wil. Net zoals de socialisten van ons ‘mateke’, hebben Groen en de PvdA blijkbaar nog altijd niet begrepen dat het niet opgaat de Belgische kaart te trekken, terwijl ze alleen maar stemmen kunnen halen in het eigen Vlaanderen dat ze verwaarlozen.
Dat de prijs van brood, bloem en zonnebloemolie zou stijgen, was te verwachten. Dat er tegelijkertijd al meteen zou gehamsterd worden, is een herhaling van het corona tijdperk, dat zelf nog niet helemaal voorbij is. Mede door de prijsstijgingen zal de bevoorrading bij ons wel geen ramp worden. Dat wordt het wel in sommige landen van het Midden-Oosten en van Noord-Afrika, die ook de vorige jaren de grootste afnemers waren van de tarwe uit Rusland én Oekraïne, zoals ik zelf reeds meldde in mijn blog van 18 dezer (‘Ons dagelijks brood’).
De prijsstijgingen zullen zich trouwens niet beperken tot voedsel. Denkt maar aan de fossiele brandstoffen, de toeleveringskosten, de grondstoffen en alles wat daarmee te maken heeft. De vraag is alleen hoe lang die verhoogde kosten zullen kunnen worden aangerekend, want in feite is er geen echt tekort, maar worden bepaalde zaken met opzet ingehouden of duurder gemaakt.
Ondertussen blijven onze regeringen maar geld uitdelen alsof het echt niet meer op kan. Waar blijft de begrotingscontrole, of is die ook al afgeschaft? Verwijzen naar wat andere landen doen, is geen optie. De meeste van onze buurlanden – Frankrijk uitgezonderd – hebben een begroting die nog beheersbaar blijft. Het koninkrijk België heeft zo stilaan de grootste staatsschuld van heel Europa. ‘We zijn ons aan het ruïneren’, Dat zei Crootje letterlijk n.a.v. een vergadering van de Europese staatshoofden*. Voor één keer moet ik hem gelijk geven, maar er hem meteen daarbij aan herinneren dat het momenteel wel de verantwoordelijkheid is van zijn eigen Paarsgroen+-regering
.
*Dat gebeurde gisteren op het Klara-journaal van 10.00 uur.
Corona blijkt opnieuw in de lift te zitten. Een echte verrassing kan men dat moeilijk noemen. De mensen komen weer bijeen, in het dichter bevolkte Vlaanderen nog meer dan in Wallonië. Van de laatste variant, de omikron, was al meteen bekend dat hij besmettelijker was dan de vorigen en dat blijkt nog steeds zo. Anderzijds was omikron minder gevaarlijk en ook dat klopt nog steeds, behalve dan voor de 65-plussers en zelfs dat is geen verrassing.
Jongeren en mensen van de middelbare leeftijd die geen buitengewone inspanningen moeten leveren, zullen dus nog steeds besmet kunnen geraken, maar er in verhouding minder last van hebben. Al blijkt dat niet zo bij sportbeoefenaars. Een record aantal wielrenners gaf zaterdag forfait voor Milaan- San Remo omdat ze zich niet goed voelden. Een van de afhakers, Europees kampioen Sonny Colbrelli, nam daarna wél deel aan de Ronde van Catalonië en moest bij de aankomst van de eerste rit gereanimeerd worden! Ook een van de Borlée’s diende forfait te geven bij de Wereldkampioenschappen Indoor atletiek.
Voor de ouderen blijft het opletten geblazen en ikzelf – de 80 voorbij – draag nog steeds mijn mondmasker in supermarkten of op drukke plaatsen. Mocht ik morgen besmet raken, dan zou ik het wel eens kunnen vergeten.
Gelukkig zitten we ondertussen in een zonnige lente en staan we voor de zomer. We zullen maar duimen en hopen, dat er na de zomer weer geen nieuwe variant opduikt.
In de waanzin van de oorlog in Oekraïne is het de vraag of Poetins ‘bevrijdingsleger’ het zal aandurven het historisch centrum van Kiev plat te bombarderen, zoals dat gebeurd is in Charkov en Marioepol. Kiev betekent nl voor zowel Russen als Oekraïeners de bakermat van hun beschaving, een beetje te vergelijken met wat Rome is voor West- en Zuid-Europa..
Ik schreef reeds dat Kiev al bestond als stad, toen Moskou nog een boerengat was. Ze ontstond aan de rivier de Dnjepr, aan de handelsroute van de Varjagen naar Constantinopel. Wanneer de stad gesticht werd, is onduidelijk. Volgens de Nestorkroniek is het in of vóór de negende eeuw ontstaan door de komst van de Varjagen of Roes. Het omliggende gebied benoemden zij tot Kiev-Roes. De stad zelf werd Kiev genoemd. In die tijd leefden in de omgeving van Kiev de Slavische Poljanen. Uit Roes ontstond later de naam Rusland.
Kiev beleefde zijn bloeitijd tussen 882 en 1169, toen het de hoofdstad van het Oost-Slavische Kievse Rijk was. Uit die periode, waarin de Slaven overgingen op het (oosterse) christendom, dateren de belangrijkste monumenten in de stad, de Sint-Sofiakathedraal en het Holenklooster. Als Poetins leger verder doet zoals het nu bezig is met zijn terreur op burgerdoelen in andere Oekraïense steden, bestaat het risico dat er ook van die historische monumenten in Kiev niet veel meer zal overblijven.
Poetins beslissing om Oekraïne binnen te vallen was gebaseerd op drie veronderstellingen:
- Dat Zelensky een schertsfiguur was en zijn regering snel zou vallen.
- Dat het Oekraïense leger niets voorstelde t.o.v. het Russische en het hoogstens een week zou stand houden.
- Dat het Westen te zwak en te verdeeld was om te reageren.
Hij heeft zich daarbij serieus vergist, op alle punten. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 17 februari (‘Het wilde oosten’) was de annexatie van de Krim en de opstand van de door Rusland gesteunde Donbas wat té vlot verlopen en leek het Westen erin te berusten. Dat was niet meer het geval bij de haast getelefoneerde inval van 24 februari. Poetin heeft zich toen vreselijk misrekend en de ramp is, dat hij nu blijkbaar niet meer terug kan. Veel zal afhangen van de vraag hoelang zijn leugens t.o.v. zijn eigen volk zullen stand houden.
Het bestaan van de Russische oligarchen was geen uitvinding van Poetin. Ze waren het gevolg van de al te lakse wetten waarbij, na de val van de Sovjet Unie, zowat alle grote bedrijfstakken van de Russische economie voor een appel en een ei geprivatiseerd werden. De nieuwe eigenaars werden op slag miljardairs en lieten het niet aan hun hart komen. Toen Poetin rond de eeuwwisseling aan de macht kwam, wist hij dat ook en verving hij de meeste van die oligarchen, zoals men ze is gaan noemen, door zijn eigen mannetjes, meestal uit zijn vriendenkring van Sint Petersburg. De belangrijkste voorwaarde om oligarch te worden en te blijven, was dat ze zich niet met politiek zouden bezig houden. Wie dat wél deed, zoals Mikhail Kodorkovski, die kritiek uitte op Poetin en zich kandidaat stelde bij de presidentsverkiezingen, verloor zijn contract met de staat en ging voor tien jaar achter de tralies.
Door de Russische inval in Oekraïne zijn zowat alle oligarchen hun fortuin buiten Rusland ofwel kwijt gespeeld of is het bevroren zodat ze er voorlopig niet veel meer mee kunnen aanvangen.
Er is echter één uitzondering en die heet Jevgeni Prigozjin, ook al uit Sint Petersburg. Hij komt uit de georganiseerde misdaad en zat in de jaren 1980 negen jaar in de gevangenis. Toen hij vrij kwam, startte hij een handel in hotdogs en bouwde hij zijn zaak uit tot chique restaurants. In die functie kreeg hij van Poetin bij dienst aanstelling tot president de opdracht de staatsbanketten te verzorgen. Dat leverde hem de naam op van ‘kok van Poetin’, maar hij was meer dan dat en bezorgde het Kremlin een huurlingenleger dat bekend werd onder de naam ‘Wagner-groep’. Die naam heeft te maken met de de facto leider van de groep, een zekere Dimitri Oetkin, 20 jaar actief bij de veiligheidsdienst van het Russische leger, wild van het Derde Rijk van ‘der Adolf’ en van de muziek van Richard Wagner, voor wie diezelfde Adolf een boontje had. In Oetkins nek prijkt een SS-tatoeage. Uitgerekend die man moet de ‘denazificatie’ van Oekraïne mee bewerkstelligen, Sinds zijn aanstelling knapt hij alle vuile werkjes op, waarvan men Poetin beschuldigt maar waar die altijd kan zeggen er niets mee te maken te hebben gehad en dat zowel in Syrië, in verschillende Afrikaanse landen en nu dus ook in Oekraïne.
* In een oligarchische regeringsvorm is de rechtsgeldigheid van de wetten gebaseerd op het goeddunken van een gesloten elite. Het woord ‘oligarchie’ komt uit het Oud-Grieks. De filosoof Plato noemde het ‘de slechte variant van aristocratie’.
De kernuitstap, de dada van Groen sinds de eeuwwisseling, toen nog Agalev, komt er dus meer dan waarschijnlijk niet. Volgens het akkoord dat de zeven partijen van Paarsgroen+ op 18 maart gesloten hebben, zullen de twee jongste kernreactoren – Tihange 3 en Doel 4 – actief blijven tot 2035, dus tien jaar langer dan eerst voorzien. Als compensatie zullen er wel twee nieuwe gascentrales komen, maar die zullen enkele oude centrales van hetzelfde type mettertijd vervangen en dienen in de eerste plaats om dit land enige zekerheid te bieden tegen mogelijke black-outs, vooral tijdens de winter van 2025/26.
E.e.a. zal nog moeten worden doorgesproken met uitbater Engie, die vooraf gezegd had dat het niet meer mogelijk zou zijn. Poetins oorlog in Oekraïne heeft de kaarten echter zo geschud, dat men van zijn gas vanaf wil en er dus niets anders op zal zitten. Eén zaak staat wél vast – en dat heb ik hier al enkele keren geschreven – het zal veel extra geld kosten. We zullen waarschijnlijk meer zekerheid van energie hebben, maar de betaalbaarheid ervan is voorlopig nog koffiedik kijken.
In elk geval zal er verder werk worden gemaakt van een uitbreiding van de duurzame energiemogelijkheden, de verdere ontwikkeling van een moderne versie van de kernenergie en waterstof. Gas, olie en kolen zullen op lange termijn verder worden afgebouwd. Wat dat politiek zal betekenen, valt ook nog af te wachten want tussen vandaag en de verkiezingen van 2024 – als paarsgroen+ het zo lang uithoudt – kan er nog veel gebeuren.
Tenslotte heeft Groen de 8 miljard euro die het als compensatie vroeg om te investeren in groene energie moeten milderen tot 1,2 miljard. De vraag is maar of Almaci & Co straks bij die volgende verkiezingen niet hetzelfde lot zullen ondergaan van het Agalev van Jos Gijsels & Co in Verhofstadt I en – hopelijk samen met de traditionele partijen – zullen worden weggestemd.
We kunnen, meestal zelfs terecht, blijven klagen over dat Europa dat niet werkt, over de trage besluitvorming, de Amerikaanse inmenging en ga zo maar door, maar alles wel beschouwd leven we hier al meer dan driekwart eeuw zonder oorlog. Als men ziet wat er in Oekraïne gebeurt, dan mag men blij zijn dat we niet in een land leven dat grenst aan een zoals dat van Poetin. Terwijl de hele wereld kan zien wat er daar gebeurt, blijft de man het tegenovergestelde beweren en glashelder ontkennen dat hij daar in de eerste plaats burgerdoelen verwoest en onschuldige burgers terroriseert onder het voorwendsel dat ze in een nazistaat zouden leven, een systeem dat al 75 jaar tot de geschiedenis behoort, terwijl hun verkozen president joods is.
We kunnen alleen maar hopen dat er in Rusland zelf iets gebeurt, waarbij men van Poetin en zijn trawanten, oligarchen inbegrepen, vanaf geraakt en er normale betrekkingen mee kan aanknopen. Met een Rusland zonder Poetin zou er geen oorlog zijn in Oekraïne, geen dictator in Wit-Rusland, geen conflicten meer in Georgië en andere grensstaten of verderop (in Syrië bv). Er zou een eind kunnen komen aan het vergiftigen van politieke tegenstanders in binnen- en buitenland, het neerschieten van lijnvliegtuigen, het annexeren en inpalmen van andermans grondgebied, het arresteren en mishandelen van politieke tegenstrevers.
In verhouding tot wat er in en rond Rusland gebeurt, leven wij hier in een oase van rust en welvaart die bijna nergens anders ter wereld zijns gelijke kent, met als grootste probleem het behoud van onze koopkracht. Dat gebeurt verre van consequent en zoals we dat zouden willen, Europa praat, overlegt, bemiddelt, duldt oppositie maar laat de media betrekkelijk vrij, zeker in verhouding tot wat in Rusland nu gebeurt. Als men dat elders ook overal zou doen, zou de wereld een saaiere, maar wel betere en veiligere plaats zijn.
Zoals ik reeds in een van mijn vele commentaren over het drama in Oekraïne schreef, is het inderdaad zo dat Rusland de grootste exporteur ter wereld is van granen en Oekraïne op de vijfde plaats komt. Samen maken ze zo’n 29% uit van de wereldproductie. Net zoals bij de levering van olie en gas wordt er nu bij ons al gepanikeerd over de prijs van bloem en – daaruit voortvloeiend – van het brood. Dat klopt niet helemaal.
Om te beginnen riskeert de rest van de wereld dit jaar waarschijnlijk geen graan te zien vanuit Oekraïne, maar wel vanuit Rusland, voor zover het daar rustig blijft. Daar komt nog bij dat het grootste deel van dat graan niet door Europa wordt gekocht, maar door de landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Als er daar straks graan tekort is, zal dat echter ook bij ons gevoeld worden, maar niet zo erg als wanneer we weinig of niets zouden krijgen.
Voor een land zoals Egypte bv, met de tweede grootste bevolking van Afrika, zou het wel een ramp kunnen worden. De reden hiervoor is echter dat brood daar overgesubsidieerd wordt en dit reeds sinds 1989, de laatste keer dat de prijs van brood daar verhoogd werd. Dat betekende toen ± 1 dollar per brood. Die prijs is sindsdien gebleven maar heeft nu nog maar een waarde van 6 dollarcent. De staat past bij en geeft jaarlijks bijna 3 miljard dollar uit om de prijs zo te kunnen houden. Men moet geen specialist ter zake zijn om te beseffen dat dit niet houdbaar zal zijn als er straks niet genoeg graan zal zijn en men vreest er zelfs voor een tweede zgz ‘Arabische lente’ die destijds ook begonnen was doordat de koopkracht van de mensen er niet veel meer voorstelde.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Wie zich zorgen maakt over de prijs van brood, kan eens proberen het zelf te bakken. Ik doe dat al sinds de jaren 1980 en bak momenteel zowel gewoon als zuurdesembrood, dat niet moet onderdoen voor de meeste bakkerijen die tegenwoordig ook zelden nog zelf brood bakken, maar brood verkopen van de zgz ‘koude bakker’.
En voor wie het mopje nog niet zou kennen: Het verschil tussen een warme- en een koude bakker? De warme leeft nog!
Toen wij in het verre 1975 ons huis bouwden – in open bebouwing - kwamen we net uit de oliecrisis van 1973/74 en besloten we geen verwarming op stookolie te plaatsen, maar het huis elektrisch te verwarmen. Centraal daarbij stond de accumulatie, die goedkoper uitkwam dan het nachttarief. Het was ook een stuk properder en het huis werd geïsoleerd volgens de toen heersende normen: glaswol, isomo, dubbele beglazing, geen ramen of deuren naar het Noorden, met volledige onderkeldering, waar geen verwarming hoefde en een kruipzolder. Voor de aankoop was het plaatsen van elektrische apparatuur ook goedkoper, want die kostte minder dan het plaatsen van een ketel in de kelder en een vat in de grond, om nog te zwijgen over de leidingen van en naar de radiatoren. Daarbij dient opgemerkt dat de woonruimte (hall, living, keuken, badkamer en 3 slaapkamers) maar 104 m² in beslag nam en we, als Plan B zeg maar, een open haard hadden met warme lucht, tijdens het voor- en najaar..
Ik heb daarvan nooit spijt gehad en er me steeds over verwonderd hoeveel mensen er bleven zweren bij de stookolieverwarming, iets wat ook nu weer opviel n.a.v. de door het dak gaande energiekosten. Als ik me niet vergis, is er enkele jaren geleden een verbod gekomen om nog nieuwe ketels te plaatsen en zijn er het jaar vóór dat verbod nog duizenden van die ketels verkocht. In Wallonië zou één op de twee huizen nog verwarmd zijn met stookolie, waarschijnlijk de reden waarom men ook nu deze wijze van energiegebruik blijft subsidiëren.
Elektriciteit zal er steeds zijn, omdat we die zelf kunnen aanmaken. Duurzame energie blijft het hoofddoel maar zal nooit voldoende zijn omdat die niet constant aanwezig is. Hoe men het ook draait of keert, kernenergie en waterstof zullen het moeten doen, ook al zal dat de nodige tijd vragen. Het zal dit land én een groot deel van Europa energie-onafhankelijk maken, zodat onze nakomelingen zich niet langer zo erg zullen moeten bekommeren om de bevoorrading van buiten Europa. Het zal echter geen wandeling in het park worden, want alles heeft zijn prijs. Maar van alles op welke manier ook blijven subsidiëren zal niemand beter worden.
Morgen, 18 maart 2022, zullen we eindelijk weten of dit land in 2025 al dan niet black-outs zal meemaken.
Vorige week was er op de Tv-journaals het filmpje te zien waarop een hoogzwangere vrouw met haar kindje uit het door de Russen gebombardeerde moederhuis van Marioepol werd gedragen. Maandag werd het filmpje opnieuw getoond, met het bericht dat zowel moeder als kind het niet overleefd hebben.
Dat filmpje ging tweemaal de hele wereld rond. Alleen de Russen kregen het niet te zien, want volgens de officiële Russische staatszender is er geen oorlog in Oekraïne, alleen maar een ‘speciale militaire operatie’. Zeker buiten de steden, zijn er nog heel wat Russen die alleen maar naar de staatszender kijken en het waarschijnlijk nog geloven ook. Daaraan zou misschien wel eens een einde kunnen komen, nadat maandag een medewerkster van die staatszender tijdens het Tv-journaal achter het nieuwsanker kwam staan met een bord waarop stond: ‘ Geen oorlog in Oekraïne. Geloof de propaganda niet’. De vrouw werd snel verwijderd en riskeert veroordeeld worden tot 15 jaar cel omdat ze het( woord ‘oorlog’ vermeld had.
We kunnen alleen hopen dat steeds meer Russen op de hoogte gebracht worden wat Poetin hun ‘broedervolk’ in Oekraïne aandoet. Zonder enige discriminatie worden steden platgegooid, hospitalen inbegrepen. Putins Lada-leger* had gedacht de klus te kunnen klaren op 5 dagen. Wij zijn al in de derde week. Zelfs met de inbreng van Tsjetsjeense en andere moslim huurlingen uit Syrië lijkt het niet te lukken het Christelijke Oekraïne snel te veroveren.
---
*In de Oekraïense oorlog heeft Rusland in de voorbij twee weken grote hoeveelheden uitrusting verloren en enkele duizenden doden, bijna zoveel als Amerika in Irak sinds 2003. Daarbij tenminste drie hoge bevelhebbers die, gefrustreerd door de trage vooruitgang, naar de vuurlijn getrokken waren.
Gisteravond en deze nacht was er dan het reeds langer aangekondigd overleg van de federale regeringstop over het o.m. betaalbaar houden van de energie. Daar deze vergadering bij het posten van deze blog nog niet was afgelopen, wordt dat waarschijnlijk iets voor morgen.
Ondertussen is het wel duidelijk dat we hoe dan ook van het gas vanaf moeten zien te geraken. De bestaande kernreactoren vervangen door gascentrales was een slecht idee, alleen al omdat die gascentrales extra CO2-vervuilend zijn en vooral geld kosten als ze niét werken. Door de oorlog in Oekraïne en de afhankelijkheid van Rusland is het invoeren van gas alleen maar twijfelachtiger geworden. Daarbij komt nog dat er vorige week een internationaal rapport circuleerde dat uitwees dat het transport van gas, met schepen, maar vooral via pijpleidingen over land, nog een bijkomend nadeel heeft. Tijdens dat transport verliest het nl heel wat methaan, dat nog veel meer vervuilend is dan CO2 en er in feite voor zorgt dat gascentrales, als we alle kosten in aanmerking brengen, zelfs nog duurder zou zijn dan een steenkoolcentrale. Ophouden met die handel, dus.
Gas en petroleum zal Europa altijd moeten invoeren, elektriciteit kan het zelf maken met de duurzame energie van wind en zon, maar ook met de kerncentrales die we al hebben en die later hopelijk kunnen vervangen worden door een nieuwe generatie die veiliger zal zijn én door waterstof waarvan de aanmaak nu nog te duur is, maar waar men ook aan werkt.
---
In de marge van bovenstaande nog dit:
In een van mijn vorige blogs ter zake had ik al geschreven dat het ombuigen van het Russisch gas naar China nog 5 jaar kon duren vóór die pijpleiding naar China klaar zou zijn en dat die dan nog maar een capaciteit zou hebben van 1/5de van wat nu naar Europa gaat. Met de olie zal het niet veel beter verlopen. Die verschepen naar Azië zou 45 dagen in beslag nemen, naar Europa slechts 5. ٕ
De Franstalige christendemocraten hebben de naam van hun partij nog maar eens veranderd. Van de oude PSC over de CDH is het nu ‘Les Engagés’ geworden. Doet een beetje denken aan de Franse Gaullisten die hun partij nu ‘Les Républicains’ noemen, maar daarmee houdt elke vergelijking op. De ‘C’, die bij PSC stond voor ‘Chrétien’ maar bij CDH al niet meer (werd ‘Centre’) is nu helemaal verdwenen.
Of het allemaal veel zal helpen, is maar de vraag. De oude PSC kon decennia lang mee profiteren van het succes van de Vlaamse zusterpartij CVP en op die manier heel wat ministerposten verzilveren die ze op eigen kracht nooit zou behaald hebben. Zowat hetzelfde als de Vlaamse socialisten bij de PSC, al blijft dat verhaal nog (even?) duren.
E.e.a. neemt niet weg dat de ‘geëngageerden’ met enkele voorstellen afkomen die breken met het verleden. Zo wil de partij de werkloosheidsuitkeringen voortaan beperken in de tijd, een gevoelig punt in het werkloze Wallonië. Verder willen ze wel geen afschaffing van die miljarden verslindende Franse Gemeenschap, maar toch een beperking van het aantal ministers in de diverse regeringen.
Of het allemaal zal helpen om de oude beleidspartij er weer bovenop te krijgen, is maar de vraag. Ook de nieuwe kleur, waarmee de partij straks zal uitpakken bij de verkiezingen, turquoise (in pittig Vlaams: ‘appelblauwzeegroen’!), zal daar weinig aan veranderen.
In onze doorgaans linkse media maakt men zich vrolijk over het feit dat heel wat rechtse partijen en politici, niet alleen bij ons maar ook in het buitenland, vroeger vóór Poetin waren. Wel, ik was dat aanvankelijk ook. Na Jeltsin leek Poetin een verademing. Zelfs zijn oorlog in Tsjetsjenië veranderde daar weinig aan. Het leek ook maar een oorlog ver van ons bed en dan nog tegen een regio met fanatieke moslims, zo werd het ons in elk geval verkocht. Dat de hoofdstad Grosny compleet was plat gebombardeerd, werd bij ons trouwens pas jaren later echt bekend.
Bij mij had Poetin afgedaan door de manier waarop hij die andere meedogenloze dictator Assad ging helpen in Syrië. Dat die man de andere religies spaarde, was gewoon uit eigenbelang, omdat zijn sjiïetische Alawieten maar 12% van de bevolking uitmaakten terwijl meer dan 65% soennieten waren, die hij meer haatte dan wie dan ook. Door de andere religies te ontzien, kon Assad de oppositie tegen zijn regime wat beperken, maar ook niet meer dan dat. Poetins luchtmacht heeft in Syrië niets anders gedaan dan wat het in Tsjetsjenië en nu in Oekraïne gedaan heeft: alles grondig en zonder enig onderscheid plat gegooid en telkens alle schuld aan de tegenpartijen gegeven.
Toen Poetins troepen later Georgië binnenvielen, liet hij zijn ware gelaat ook hier in Europa zien. Georgië raakte een vijfde van zijn grondgebied kwijt, de regio’s Abchazië en Zuid-Ossetië en kreeg een bewind dat ondergeschikt werd aan Rusland. Toen de rest van de wereld daarop niet reageerde, waren de annexatie van de Krim en wat daarna nog kwam, daar logische gevolgen van, met als (voorlopig?) laatste hoogtepunt de inval in Oekraïne, met als plan ook daar een regio - de Donbas - af te pakken en de regering Zelensky te vervangen door een meer Russisch gezinde. Aan die ‘speciale operatie’, zoals hij zijn oorlog daar noemt, heeft hij zich echter flink misrekend. Eerst door de moedige weerstand van de Oekraïners zelf, dan door de solidariteit van het Westen met Zelensky en de hulp aan de Oekraïense vluchtelingen.
I.pl.v. de binnenpretjes waarmee onze media nu rechtse partijen en politici met de vinger wijzen, zouden ze zich beter bezig houden met de PvdA en soortgenoten die de huidige wandaden van Poetin en Co nog wél proberen goed te praten. Wie zich vergist heeft en dat toegeeft moet op begrip kunnen rekenen. Wie volhardt in de boosheid niet.
Het wordt steeds duidelijker dat Poetin, door Oekraïne binnen te vallen, een serieuze blunder heeft gemaakt. Zijn leger blijkt niet eens opgewassen tegen een kleinere, minder bewapende maar meer gemotiveerde tegenstander. Het heeft in Oekraïne heel wat materiaal en reeds enkele duizenden manschappen verloren. En dat alles op amper twee weken tijd.
Net zoals destijds Stalin, is Poetin de eigen Russische middenklasse aan het liquideren. Die wijkt uit, nu niet meer naar New-York of ‘Londongrad’, maar naar het Turkse Istanbul en het Armeense Yerevan, altijd nog beter dan naar e.o.a. gulag natuurlijk. Stalin handelde nog volgens een soort ideologie, hoe verderfelijk ook. Poetin is een oorlog aan het verliezen die hijzelf gekozen heeft, waarbij hij een broedervolk uitmoordt en tegelijkertijd de eigen bevolking verarmt.
Het feit dat er de laatste dagen in Oekraïne door het Russische leger steeds meer lukraak gebombardeerd wordt, is ook een bewijs van de zwakte van zijn landleger. Bombarderen met artillerie en vliegtuigen is moorden vanop afstand. Wie die bommen verstuurt ziet niet wat voor menselijk leed men aanricht.
Ondertussen blijken de laatste twee dictators van Europa elkaar gesproken te hebben en beslist te hebben dat ook Wit-Rusland troepen over de grens naar Oekraïne zal sturen. Als dat klopt is dat een zoveelste bewijs dat Poetins infanteristen het alleen niet aankunnen. Speciaal detail van de samenkomst in het Kremlin: Lukashenko moest de vernedering van de lange ovale tafel niet ondergaan. Hij mocht aan een gewone tafel plaatsnemen.
De oorlog in Oekraïne heeft aangetoond dat België schromelijk tekort schiet voor wat haar bijdrage tot de Nato betreft. Het budget voor Defensie zou 2% van het Belgische Binnenlands Product (bbp) moeten bedragen en daaraan geraken zou dit land zo’n 5 miljard euro extra kunnen kosten. Het staat daarin niet alleen, maar vooral nadat Duitsland, waar nu ook groenen mee in de Bondsregering zitten, besloten heeft die 2% wél te halen, zal het vroeg of laat ook hier moeten gebeuren. Zo geraakt ons leger misschien eens af van het etiket dat ‘Het Belgisch leger weinig méér is dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds’ (The Economist).
---
Misschien zou dit wel eens de gelegenheid kunnen zijn om opnieuw de militaire dienstplicht in te voeren. Zweden, voorlopig nog geen lid van de Nato, maar wél een buurland van Rusland, heeft dat al gedaan. Daar is een soort dienstplicht van een half jaar ingevoerd voor zowel jongens als meisjes.
Als dat bij ons zou gebeuren, zou men een soort Plan B hebben als er uitzonderlijke toestanden plaats vinden. Dat ontbreekt in dit land nadat men de militaire dienstplicht én de Rijkswacht had afgeschaft. Wat er daarna overbleef is nu inderdaad niet veel meer dan een goed bewapend pensioenfonds en daaraan zou men enige verandering kunnen brengen..
Het herinvoeren van de dienstplicht, op welke manier ook, zou ook van pas kunnen komen bij de immigratie. Al wie bv de Belgische nationaliteit heeft zou moeten kunnen worden opgeroepen. Wie dat weigert, omdat hij/zij bv een dubbele nationaliteit heeft, zou zijn Belgische nationaliteit kwijt spelen. Wie jong is – tot een bepaalde leeftijd – een andere nationaliteit heeft en de Belgische wil krijgen, zou dan eerst moeten beloven zijn dienstplicht te zullen vervullen.
Tenslotte zou het herinvoeren van de dienstplicht vele jongeren, die nu zomaar wat verloren lopen, wat discipline bijbrengen, wat in de huidige losgelopen maatschappij een pluspunt zou kunnen zijn.
Als men straks zijn gas en olie niet meer wil (zijn granen gaan hoofdzakelijk naar het Midden-Oosten en Noord-Afrika) en zijn economie dreigt in te storten, lijkt Poetin ervan overtuigd dat hij, om het met de woorden van de Latijnse schrijver Tacitus te zeggen, “van iets een woestijn kan maken en het ‘vrede’ kan noemen”.
Bovenstaande is niet van mij, maar van Ian McEwan, een Brits schrijver in The Gardian. Volgens hem kan Poetin pijnloos slachtpartijen en vernietigingen bevelen vanuit de akelige politiestaat die hij bestuurt. Verandert er niets in het Kremlin, dan moet het collectieve geweten van de internationale gemeenschap op zoek naar andere oplossingen, want het gevaar bestaat dat, als het conflict zich verspreidt, Poetin wel eens zou kunnen concluderen dat hij dan toch in oorlog is met de Nato.
---
‘De meeste van ons zijn opgegroeid met de overtuiging dat het nazi-regime het ultieme kwaad was. De breed gedragen Baltische ervaring van WO II is echter, dat de Duitse bezetting die zij toen gekend hebben, bijna een verademing was in vergelijking met de grote brutaliteit en niets-ontziendheid van de Russische, ook lang na ‘ons’ einde van die oorlog’
En dat is een statement van de Vlaming Luc van Doorslaer, hoogleraar aan de universiteit van Tartu in Estland.
---
Zo hoort men het ook eens van iemand anders over het Rusland van Poetin, dat ik reeds langer omschrijf als een schurkenstaat. Denk maar aan wat er gebeurd is in Grosny, zoals ik reeds meldde, maar ook in het Syrische Aleppo en recentelijk nog in Idlib, waar ziekenhuizen, scholen en woonblokken werden plat gegooid, toen werd vastgesteld dat de grondtroepen er niets van bakten. Bij de Russische grondtroepen in Oekraïne bleek dat elk voertuig slechts voor 5 dagen rantsoen had meegekregen, de tijd die men waarschijnlijk dacht nodig te hebben om Oekraïne onder de voet te lopen. dat terwijl die oorlog nu al bijna aan zijn derde week toe is...
Met al die terechte heisa over de oorlog in Oekraïne en de miserie die ze met zich meebrengt, zou men nog vergeten dat ook bij ons het leven verder gaat. Zo moet eind volgende week een definitieve beslissing vallen over de kernuitstap en alles laat voorzien dat de groenen hun zin niet zullen krijgen. Uitgerekend door die oorlog rijzen alle prijzen inzake energie de pan uit en zullen we er alles aan moeten doen om ervoor te zorgen dat we energie beschikbaar blijven houden én dat die betaalbaar blijft.
De groenen hebben zelfs de bedreiging, dat ze desnoods de paarsgroen+ regering zouden laten vallen, al moeten intrekken. Officieel laten ze ‘de deur op een kier’, maar in hun achterhoofd zullen ze er zich wel van bewust zijn dat ze er anders bij de daarop volgende verkiezingen niet meer bij te pas zouden komen. Net zoals dat al eens gebeurde na een eerste paarsgroen (onder Verhofstadt) en het Agalev van ‘secretaris’ Jos Gijsels zelfs uit het parlement verdween.
Nieuw in de discussie is wel dat Engie bereid zou zijn er toch over te praten. Op zich zegt dat nog niets, maar er zouden al ‘aftastende contacten’ zijn met de regering van Crootje. Voor de Fransen is het een win-win situatie, zoals ik eerder al eens geschreven heb.
Ondertussen heeft Bart De Wever er nog een schepje bovenop gedaan door te stellen dat men best álle bestaande kernreactoren nog een tijd verder laat draaien. Gezien de huidige politieke ontwikkelingen zou dat zelfs aanvaardbaar zijn - ook in Duitsland denkt men daar nu aan – en passen in het plan van Europese Timmerfrans om al tegen het einde van dit jaar de Russische gasinvoer in Europa met 2/3 te verminderen. Dat betekent dat men er niet meer aan denken moet hier nog nieuwe gascentrales bij te bouwen en dat de kernuitstap wel eens een kernafstel zou kunnen worden.
