Ons mateke heeft nog maar eens van zich laten spreken. Hij moest er dit keer zichzelf niet eens voor verkleden. Zijn (terechte) uitspraak dat hij, als hij door Molenbeek rijdt, zich niet meer in België waant, heeft een hoop kritiek opgeleverd, zelfs van binnen zijn eigen partij. Nochtans heeft hij gelijk en dergelijke taferelen ziet men ook elders, denk maar aan ‘Borgerokko’. Wie vanuit de Kempen Antwerpen binnen rijdt via de Turnhoutsebaan, maakt exact hetzelfde mee.
Molenbeek is wel een buitenbeentje. Het is de plaats waar de bloedige aanslagen van Parijs, Zaventem en Maalbeek ongestoord beraamd konden worden. Dat juist daar zoiets mogelijk bleef, was het gevolg van jarenlang mismanagement van de gemeente door toenmalig burgemeester Philippe Moureaux, alias ‘Flup Moustache’, de vroegere ideoloog van de PS. Veel zal er daar trouwens niet veranderd zijn: zijn dochter is er momenteel nóg burgemeester.
Ons mateke heeft zich in elk geval (nog) niet verontschuldigd. Hij beweert nu nl dat hij ermee bedoelde dat men in Molenbeek geen Nederlands noch Frans meer hoort, bijna uitsluitend Arabisch. Ook dat zal wel kloppen, maar neemt niet weg dat men daar ook zonder iets te horen, kan ‘zien’ dat het er een andere wereld is. Inch’ Allah!
Open VLD is niet de enige Vlaamse partij die in de problemen zit. CD&V heeft zowat dezelfde problemen, zelfs voor wat betreft het voorzitterschap. Joachim Coens kan dan wel niet verdacht worden van woordbreuk t.o.v. zijn kiezers, zoals Lachaert, integendeel, Hij krijgt zijn plannen echter niet gerealiseerd. In zijn eerste congres in 2021 slaagde hij er niet in zijn vernieuwde Artikel 1 erdoor te drukken en zijn tweede vernieuwingscongres in oktober was al niet veel beter. Eind dit jaar zijn er normaal bij CD&V nieuwe voorzittersverkiezingen gepland, maar vooral de jongerenafdeling – die Sammy Mahdi naar voor schuift - wil dat al zien gebeuren vóór de vakantie.
Dit weekeinde hield CD&V een zgz &NU?-congres. We hebben daarover niet veel te horen en zien gekregen, om de eenvoudige reden dat er geen journalisten waren op uitgenodigd. Dat zegt al genoeg over de precaire staat van de partij.
CD&V heeft er verkeerd aan gedaan deel te nemen aan Paars-groen, terwijl die haar daarvoor zelfs niet eens nodig had. Ze werd alleen aan boord gehesen om de Vlaamse oppositie wat te verzwakken. Het feit dat de partij enkel outsiders kon vinden om de ministerposten in te vullen, zegt genoeg.
Coens is een achtenswaardig man die het allemaal goed bedoelt maar daarvoor niet genoeg politiek geslepen is. Te braaf, zeg maar. Wie dan wél? Mijn persoonlijke mening is dat de enige die momenteel in staat is van CD&V nog iets te maken, Pieter De Crem is. Vraag is maar of hij het nog zal willen doen.
Als er door de vakbonden maar één dag gestaakt wordt, dan is dat gegarandeerd op een vrijdag, want dat betekent meteen een verlengd weekeinde. Op 22 dezer was het weer zover en werd er door de verzamelde vakbonden in verschillende steden gestaakt voor hoger loon. Door de inflatie en de verhoogde energiekosten verliezen hun leden koopkracht en is de 0,4% die ze bovenop de automatische index krijgen, niet genoeg.
In principe hebben de vakbonden gelijk, maar om te verwezenlijken wat ze vragen, zouden ze best eerst die automatische index afschaffen, zoals ik in deze rubriek al tot in den treure heb geschreven. Die bestaat zo goed als nergens meer, zeker niet in onze buurlanden waarmee we moeten concurreren. Daar worden eventuele loonsverhogingen besproken per sector en niet over het hele land, en kunnen bedrijven die meer winst maken ook meer geven aan hun medewerkers. Hier kan dat niet, omdat dan álle bedrijven, ook diegenen die niet goed boeren, eenzelfde loonsverhoging moeten geven, waartoe sommige niet in staat zijn. Bedrijven bij wie het slecht gaat, kunnen zich dat niet veroorloven omdat ze dan riskeren uit de markt te worden geconcurreerd. Daar de lat in dit land voor iedereen even hoog wordt gelegd, zit er niets anders op dan een gemiddelde te nemen van goed- en minder goed draaiende bedrijven, waarbij de werknemers bij de eerste groep zich tekort gedaan voelen. Ze hebben daarbij gelijk, maar krijgen niet meer omdat hun werkgevers zich ook moeten houden aan die sacrosante index, punt nummer één op mijn ‘Only in Belgium’- lijst..
‘Van alle partijen scoort Open VLD het slechtst als het gaat over betrouwbaarheid, geloofwaardigheid en eerlijkheid.’
Bovenstaande vaststelling komt niet van mij, maar van Philippe Nijs, voorzitter van Jong VLD in een opiniebijdrage in De Morgen. Zo hoort men het ook eens uit volstrekt andere bron. Sinds Verhofstadt zijn de Vlaamse liberalen onderweg hun geloofwaardigheid kwijt gespeeld ondanks 20 jaar regeringsdeelname of misschien juist daarom. De huidige blauwe partijleiding lijkt dat zelfs te beseffen, want hun enige hoop op succes bij een volgende verkiezing zou het premierschap van Crootje zijn, de zgz ‘premierbonus’. Zoals die man nu echter duchtig bezig is om aan een internationale job te geraken ná zijn premierschap, zal dat eerder averechts werken.
--
Philippe Nijs is trouwens niet de enige liberaal die zich daarover zorgen maakt. Zijn voorganger als voorzitter van Jong VLD en nu Vlaams parlementslid, Maurits Vande Reyde, zegt in een bijdrage aan de weekeindeditie van De Tijd dat Open VLD zich de laatste 20 jaar een beetje heeft dood bestuurd. De man pleit in dat artikel trouwens om voor de oppositie te kiezen als de partij niet beter kan scoren.
En de Vande Reyde zegt nog meer, o.a. dat Vlaanderen op weg is naar een gezonde begroting, terwijl de schuldenlast in Wallonië naar liefst 280% gaat. ‘Als dat zo doorgaat’, zegt hij, ‘krijg je een natuurlijke splitsing van dit land, niet meer uit nationalistische overwegingen, maar uit noodzaak’.
---
Ik heb het debat op Terzake tussen Bouchez en Van Grieken niet meegemaakt, maar men vertelde me dat Bouchez zou gesteld hebben dat Vlaanderen maar best zo snel mogelijk aan een arbeidsgraad van 80% zou geraken. Ge moet maar durven. Het doel is immers niet dat Vlaanderen alleen dat haalt, maar heel België. Voor Wallonië, dat momenteel nog niet eens aan 70% zit, wordt dit een mission impossible.
Zoals ik reeds terloops vermeldde in mijn blog van gisteren, was er in politiek Wallonië heel wat opschudding omdat MR-voorzitter Bouchez in Terzake een debat was aangegaan met Tom Van Grieken, wat, volgens de zelfverklaarde Waalse democraten, indruist tegen het in 2002 gesloten akkoord van de zgz ‘democratische’ francofone partijen die rond het Vlaams Blok/Belang een ‘cordon sanitaire mediatique’ hadden gesloten.
Ondertussen heeft de MR haar voorzitter al teruggefloten en wordt het weer business as usual inbegrepen het in stand houden van het cordon médiatique.
Het cordon sanitair en, bij uitbreiding, dat in de media, is een van de punten op mijn lijst ‘Only in Belgium’. Dat is nl iets dat in geen enkel ander democratische land gebeurt en een voorbeeld van schijnheiligheid. Men staat nl een partij toe mee te doen aan democratische verkiezingen, geeft diezelfde partij na de verkiezingen zelfs subsidies voor het aantal behaalde stemmen, maar zegt daarna dat ze niet mee mag spelen. En dan zijn er nog altijd die niet begrijpen waarom men in het buitenland – in de eerste plaats in Nederland en Frankrijk – Belgenmoppen blijft vertellen over dit Absurdistan in Europa.
Opmerkelijk nieuws uit de Belgische politiek: Sophie Wilmès neemt tijdelijk afscheid van haar functie als minister van Buitenlandse Zaken. Haar man en de vader van haar vier kinderen heeft een agressieve vorm van hersenkanker en Sophie vindt dat haar plaats voorlopig thuis is. Voor zoiets kan men niets anders dan veel respect opbrengen.
Heel wat minder respect is er voor eerste piet Crootje, die beslist heeft als federaal premier die taak van Buitenlandse Zaken erbij te nemen i.pl.v. eens een nieuwe man/vrouw de kans te geven. Alles heeft te maken met het feit dat Crootje zich al een tijdje uitslooft om te canvassen voor een internationale functie en Buitenlandse Zaken daar goed bij past. Nu die andere liberalen Charles Michel en Didier Reynders daarin al geslaagd zijn en Sophie kandidaat was voor de post van NAVO-voorzitter, was de Belgische politieke spoeling internationaal wat dun geworden en wordt er ook regionaal van Open VLD niet veel meer verwacht van de volgende verkiezingen, vandaar.
Een Franstalige liberaal die zich dezer dagen wél positief liet opmerken, is MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez in een debat tussen hem en Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, gisteren in "Terzake". Het debat was een primeur, omdat Franstalige politieke partijen zich nog altijd houden aan een "cordon sanitaire médiatique". Bouchez zelf begrijpt de kritiek niet en doet steeds meer aan ‘Realpolitik’, iets waar ze bij Open VLD nog niet aan toe zijn.
Vincent Van Quickenborne vindt wel dat Open VLD zich moet heruitvinden. Hij zou misschien eens kunnen proberen te rade te gaan bij zijn Waalse politieke familie, te beginnen bij ‘barbuto’ Bouchez..
I.v.m. de oorlog in Oekraïne zal ik wel de enige niet zijn die zich afvraagt wat Poetin bezielde om zo’n ‘speciale militaire operatie’ te beginnen. Hij noemde het zelfs niet eens een oorlog. Zou men de eigen soldaten verteld hebben dat ze Oekraïne gingen ‘denazifizeren, voor zover die daar al iets van zouden gesnapt hebben?
Poetin is niet de schaakgrootmeester, zoals hij wel eens werd voorgesteld. Een schaker denkt nl verschillende zetten vooruit. Dat is in het geval van Oekraïne niet gebeurd, zelfs niet nadat hij zijn grondtroepen al enkele weken in staat van paraatheid had gebracht om daarna te constateren dat ze niét waren voorbereid.
De geliefde sport van Poetin is judo en daarin denkt men niét vooruit, maar weegt men de kansen af die zich voordoen. Waar hij helemaal geen rekening mee had gehouden was het moreel van zijn troepen en nog minder dat van de tegenstanders. ’Een oorlog winnen is voor driekwart het gevolg van het moreel en slechts één kwart dat van de militaire krachtverhoudingen’, zei Napoleon al en die kende er iets van.
Ondertussen ligt wel de helft van Oekraïne in puin, zijn er al tienduizenden doden en zo’n 12 miljoen mensen op de vlucht, waarvan 5 miljoen naar het buitenland. Dat allemaal omdat de heer Poetin zich bedreigd voelde door een de facto defensieve organisatie en wou dat Oekraïne binnen zijn invloedsfeer bleef. Een invloedsfeer van dood en vernieling.
De werken aan de Antwerpse Oosterweelverbinding liggen nog maar eens zo goed als stil na een zoveelste arrest van de Raad van State i.v.m. de Pfos/Pfas vervuiling. Zoals de zaken daar nu evolueren, wordt de verbinding iets voor tegen Sint Juttemis en zullen de meesten onder ons dat niet meer meemaken.
Daarmee lijkt de in hoofdzaak groene oppositie tegen de ontsluiting van de Antwerpse Ring het te halen. Zoals ik in deze rubriek al vanaf het begin over deze zaak geschreven heb, is de grond rond de 3M-fabriek inderdaad vervuild, maar is er, 20 jaar na het stopzetten van het storten van de Pfos/Pfas, nog altijd niemand van ziek geworden en zou de zaak dus beheersbaar moeten kunnen zijn. Niet dus.
Waar de wereldverbeteraars niet bij stilstaan is, dat er van de door hen ook gevraagde overkapping van een groot gedeelte van de huidige Antwerpse Ring dan ook niets in huis zal komen, want die kan pas begonnen worden nadat de Ring er definitief zal zijn. Dat terwijl de hele zaak nu al tientallen jaren aansleept en reeds miljarden euro’s heeft gekost. Ondertussen raakt de lucht rond de koekenstraat steeds meer vervuild door het trage en dikwijls stilstaande verkeer op de nu reeds oververzadigde Ring.
Hoe zei Gaston Geens, de eerste Vlaamse minister-president, het weer: ‘We moeten zien dat wat we zelf doen, we beter doen’.
Het Russische offensief in de Donbass lijkt eindelijk begonnen te zijn. Hoe men er ook tegenaan kijkt, is het opmerkelijk hoe gemotiveerd die Oekraïners blijven. Een schril contrast trouwens met de berichten die men hoort over het Russische grondleger, waar sommige rekruten niet eens wisten dat ze naar een echte oorlog trokken. Het lijkt eerder op een zootje ongeregeld, waarbij de wandaden die ze pleegden bij hun aftocht uit Noord-Oekraïne eerder thuishoorden bij een verslagen dan bij een winnend leger.
De juiste cijfers zullen we wel nooit te weten komen, maar het is nu al zeker dat er minstens een paar duizend Russen gesneuveld zijn en er een paar honderd Russische tanks en pantserwagens vernield werden.
Als het doel van Poetin de definitieve verovering van die Donbass was, dan kan men zich afvragen waarvoor al dat andere geweld en verwoesting elders nodig was. Zoals ik reeds in een van mijn vorige blogs schreef, was Poetin er misschien wel mee weggekomen, mocht hij alleen de Donbass - die sinds 2014 toch al gedeeltelijk bezet was door pro-Russische rebellen - geannexeerd hebben, net zoals men hem laten doen heeft met de Krim. Een bevrijding op zijn Russisch, zeg maar. Men zal het maar meemaken.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen) Tags: Het Russische offensief in de Donbass lijkt eindelijk begonnen te zijn. Hoe men er ook tegenaan kijkt, is het opmerkelijk hoe gemotiveerd die Oekraïners blijven. Een schril contrast trouwens met de berichten die men hoort over het Russische grondleg
19-04-2022
Er is recessie en recessie
- In de discussie over een mogelijk op komst zijnde recessie, wordt nogal eens de vergelijking gemaakt met de oliecrisis van de jaren 1970 en de daarop volgende financiële crisis. Ook dat moet genuanceerd worden.
Ook toen steeg, door de automatische indexering, de loonkost van de bedrijven, maar werd de koopkracht van de gezinnen gevrijwaard. Het gevolg daarvan was wel verarming door concurrentieverlies t.o.v. de buurlanden, stijgende werkloosheid en ontsporende overheidsfinanciën. Het lijkt zowat hetzelfde als dat we nu meemaken.
Het grote verschil met nu was echter, dat men toen nog een Belgische frank had die men kon devalueren, iets wat nu niet meer mogelijk is. Daarenboven heeft men toen de belastingen verhoogd, iets wat geen enkele partij nu durft voorstellen maar wat er mogelijks toch zal komen onder de vorm van een ‘financiële hervorming’, waaraan huidig minister zonder Financiën Van Peteghem momenteel ‘werkt’...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (16 Stemmen) Tags:- In de discussie over een mogelijk op komst zijnde recessie, wordt nogal eens de vergelijking gemaakt met de oliecrisis van de jaren 1970 en de daarop volgende financiële crisis. Ook dat moet genuanceerd worden. Ook toen steeg, door de automatische
18-04-2022
Adieu trado's (en Groen)
De algemene teneur over de eerste ronde van de Franse verkiezingen is, dat de traditionele partijen in Frankrijk zo goed als zijn weggevaagd en dat dat fenomeen zich in meerdere landen voordoet, ook in het onze. Daar is iets van, maar dat moet genuanceerd worden. Wat er in dit land – en zeker in Vlaanderen – bij komt is, dat die partijen nog altijd de Belgische kaart trekken, terwijl ze alleen maar stemmen kunnen ophalen in het eigen gewest, een gewest dat door diezelfde traditionele partijen (plus Groen) verwaarloosd wordt. Ik schreef dat al eens in een vorige blog (die toen ook de brievenrubriek van ’t Pallieterke haalde).
Dat Vooruit, de vroegere SP.a, het in Vlaanderen iets minden slecht doet, heeft te maken met de uitstraling van ons mateke, alias ‘het ‘zingend konijn’, die er een show van maakt voor ‘la Gauche Caviar’. Vraag is maar of dat zal ‘blaffeturen’ om het eens in zijn eigen taaltje uit te drukken. Hét probleem met Rousseau is nl niet dat hij er een show van maakt, maar dat hij niets anders doet.
Volgens voorzitter Coens gaat zijn CD&V in oktober een congres houden waarbij een herverdeling van de lasten zal worden voorgesteld. Veel beloven en weinig geven, zeker als men weet dat het pas over een half jaar zal zijn, wat in de huidige politieke omstandigheden een eeuwigheid lijkt. En de Open VLD collega-voorzitter mag voorstellen wat hij wil. Wie gelooft hem nog, zeker nu Crootje, de man die het meest geprofiteerd heeft van Lachaerts woordbreuk t.o.v. de blauwe achterban, zich ijverig aan het positioneren is voor een volgende, waarschijnlijk internationale carrière.
Het wordt voor oligarchen, maar ook voor andere zwartbeleggers, steeds moeilijker, om niet te zeggen onmogelijk, om hun bezittingen onder de financiële radar te houden. Dat werd enkele weken geleden al duidelijk toen, net zoals in de zaak van de drugshandel, een samenwerkingsverband van een zeventigtal onderzoeksjournalisten, waaronder een van De Tijd van bij ons, meer dan 15 miljard euro aan bezittingen van Poetin en zijn bevriende oligarchen konden blootleggen.
Het gaat om riante villa’s, privéjets, luxejachten, aandelen en eigendommen. Betrokkenen kregen dat alles in handen via ondoorzichtige postbusvennootschappen op de Britse Maagdeneilanden, het eiland Man en Cyprus, terwijl ze ook luxueus vastgoed en luxe jachten kochten aan de Côte d’Azur, Londen, New York en Parijs. Men trof zelfs een Airbus A340-300 aan met een waarde van zo’n 300 miljoen dollar. Alleen al in België werd al voor een bedrag van meer van 10 miljard euro bevroren.
En zelfs daar hield het niet mee op. Een nieuw journalistiek onderzoek ontdekte zopas ook nog postbusvennootschappen die dienden als zgz ‘schermconstructies’ om internationale regels te omzeilen. Ook daar ging het in hoofdzaak, maar niet uitsluitend, om Russische oligarchen die op e.o.a. manier hun kostelijke schaapjes op het droge wilden brengen vóór het voor hen in het land van Poetin te heet zou worden.
Het Russische leger is zich in Oekraïne ferm belachelijk aan het maken met haar ‘speciale militaire operatie’. Militaire grootmacht? Laat me niet lachen. Ze zouden dat Oekraïens amateurlegertje eens wegvagen, op één week tijd. Getuige de 5 dagen proviand voorzien voor de grondtroepen.
Ondertussen zijn we in week 7 (of is het 8?). Uit nijd omdat het niet lukt, wreekt die zgz militaire grootmacht zich op de ongewapende burgerbevolking, waarbij het woord ‘genocide’ nooit veraf is. Daar hun luchtmacht blijkbaar meestal niet in staat lijkt precisie bombardementen uit te voeren, doet men het dan maar met bomtapijten waarbij letterlijk álles wordt platgegooid. Een beproefd procedé dat al werd uitgetest in Tsjetsjenië en Syrië. Nu blijkt ook hun vlaggenschip van de Zwarte Zeevloot, de Moskva, uitgeschakeld te zijn door enkele zelfgemaakte, goed gerichte Neptun-raketten van de Oekraïense amateurs. De Russische eerste versie van die ramp, een zgz brand aan boord van het schip met 500 bemanningsleden die ze niet onder controle kregen, blijkt eveneens een fabeltje te zijn geweest. Het feit dat de fabriek bij Kiev, waar de Oekraïners die raketten maken, binnen de 24 uur gebombardeerd werd, zegt genoeg.
Hét probleem is dat die knoeiers over kernwapens beschikken en straks in staat kunnen zijn ze te gebruiken, al zullen ze er zelf mee ten onder gaan. Hun dreigementen zijn stilaan te vergelijken met die van Kim Jong Oen (met klemtoon op het laatste woord) van Noord-Korea.
Toen ik met pensioen ging, kreeg ik van mijn Nederlandse schoonzoon een ingekaderde kopie van de voorpagina van De Telegraaf van 6 februari 1940, mijn geboortedag. Daarop stond als hoofdartikel de titel ‘18de Sovjet-divisie vernietigd bij het Ladoga meer’, Dat gebeurde in Finland en door de Finnen. Die kopie hangt nog steeds in mijn werkkamer.
Tijdens de zogenaamde ‘Winteroorlog’ (eind november 1939 tot medio maart 1940) werden de Finnen door hun grote buur, de Sovjet-Unie, aangevallen. Deze oorlog resulteerde in grote militaire verliezen voor Rusland. Finland wist weliswaar zijn onafhankelijkheid te bewaren, maar werd verplicht om enkele grensstreken aan de Sovjet-Unie af te staan en bovendien zich verder neutraal te houden. Deze gebieden behoren tegenwoordig nog steeds tot Rusland.
De naam ‘finlandisering’ is een omschrijving van een situatie waarin een land zich – naar het voorbeeld van Finland - vergaand meegaand opstelt tegenover een machtiger land. De term ontstond in de jaren 1970 in het toenmalige West-Duitsland, waar het gebruikt werd om de ‘Ostpolitik’ van Willy Brandt te omschrijven.
Zoals het woord al aangeeft, is finlandisering het eerst gebruikt om een Finse situatie te beschrijven. Finland was in 1939 dus al door de Sovjet-Unie aangevallen en gedurende de Tweede Wereldoorlog was er het grootste deel van de tijd een staat van oorlog tussen Finland en de Sovjet-Unie. Niettemin bleef Finland na de oorlog onafhankelijk (al was het kleiner geworden) én omdat het zich - zeer bewust van de Sovjet-dreiging - goed bewapend had. In Finland is de militaire dienstplicht nooit afgeschaft.
Mede als gevolg van de instorting van de Sovjet-Unie in 1991, ging Finland meer werken aan de integratie in West-Europa. Uit vrees voor buurland Rusland is het land echter tot op heden geen lid van de NAVO. Het trad in 1995 wel toe tot de Europese Unie en verving in 2002 de eigen munt, de Markka, door de euro.
Met de brutale en absurde inval van Rusland in Oekraïne heeft men echter ook in Finland gezien wat er kan gebeuren als je niét bij de NAVO bent. Men schat dat 7 op10 Finnen de dag van vandaag voorstander zijn van een toetreding tot de NAVO. Als dat ook het geval zou zijn in het Finse parlement dan kan dat een kwestie worden van enkele weken, zeker geen maanden zoals de huidige Finse première Sanna Marin het verwoordde. Zoals de meeste centraal- en Oost-Europese landen dat al hebben voorgedaan, zal ook de Finse (en misschien zelfs de Zweedse) toetreding het gevolg zijn van de vraag van een democratisch verkozen regering en niet door de NAVO opgedrongen zoals sommigen dat suggereren.
---
Tenslotte nog dit.
- Men mag de EU niet verwarren met de NAVO. Zo is er bv geen verbod van Rusland tegen het eventueel lidmaatschap van Oekraïne bij de EU, wel tegen dat bij de NAVO. Finland zou daar als voorbeeld kunnen dienen.
- Poetins vriendje Medvedev (letterlijk vertaald ‘beertje’), die hem al hielp bij het haasje over springen van president naar premier tot opnieuw president, kwam vertellen dat, als Finland zou toetreden tot de NAVO, Rusland raketten met kernkoppen zou plaatsen aan haar grenzen met Europa. Laat ze dat maar doen. Of die raketten vlak over de grens staan of 100 km verder, maakt niets uit zolang men ze maar niet afschiet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (15 Stemmen) Tags: Toen ik met pensioen ging, kreeg ik van mijn Nederlandse schoonzoon een ingekaderde kopie van de voorpagina van De Telegraaf van 6 februari 1940, mijn geboortedag. Daarop stond als hoofdartikel de titel ‘,18de Sovjet-divisie vernietigd bij het La
14-04-2022
Salmonella & dioxine
Het federaal voedselagentschap (FAVV) heeft de toelating van de Ferrero chocoladefabriek in Aarlen ingetrokken, nadat er mogelijks al meer dan 150 salmonellabesmettingen waren vastgesteld in de E.U. en de U.K. na het eten van Kinder-Surprise eieren en Schoko-bons. De vervuiling was al in december 2021 vastgesteld, maar kwam pas aan het licht nadat de besmettingen gemeld werden. Een zoveelste Waalse ‘onoplettendheid’ zullen we maar zeggen. Het komt daar blijkbaar allemaal zo nauw niet. De ‘Franse’ slag, zeg maar. Ferrero, dat in diverse landen fabrieken heeft, is wel de grootste werkgever van de provincie Luxemburg met 700 tot 1100 werknemers al naargelang het seizoen.
---
Waar men zich bij ons in Vlaanderen wel druk over maakt, is de Pfos/Pfas vervuiling, waarbij – 20 jaar na het stoppen van het storten – nog altijd de eerst mens zich ziek moet melden.
---
Toen begin 1999 de dioxinebesmetting uitbrak, kreeg het Vlaamse vetsmeltersbedrijf Verkest daarvoor de schuld, maar lag de echte oorzaak ook in Wallonië, waar een toeleverancier aan Verkest industriële i.pl.v. vegetarische olie had geleverd.
Grote titel in De Standaard van dinsdag 12 april n.a.v. de eerste ronde van de Franse verkiezingen: ‘Frankrijk bestaat uit twee landen’. Dat is dus net zoals hier, want België bestaat ook uit twee landen, die daarenboven – in tegenstelling tot Frankrijk - ook nog eens geografisch gescheiden zijn door een taalgrens. Maar dat mag men blijkbaar hier niet zeggen.
Ik verwijs hierbij nog eens naar het interview van Rik Torfs in ’t Pallieterke van 7 april. Rik heeft nl veertien jaar in De Standaard geschreven en is daarmee gestopt, omdat hij zich er niet meer in herkende. Volgens hem is de krant tegenwoordig erg woke, klimaat-fundamentalistisch en vaak uitgesproken militant. Nadat hij ophield ervoor te schrijven, hebben een aantal Standaard-journalisten hem zelfs op Twitter geblokkeerd. Dat zijn dan dezelfde lui die zgz de persvrijheid. verdedigen. Hún vrijheid, ja.
De Tijd is zo’n beetje het enige dagblad in Vlaanderen dat de zaken vrij objectief weergeeft, maar haar inhoud blijft beperkt tot het economische en de politiek. Ik koop het af en toe – vooral de weekeindeditie - in de eerste plaats voor de cijfers, die erin ook meestal correct zijn.
In het VTM-journaal van zondagmiddag kwam Quicky nog maar eens vertellen het volste vertrouwen te hebben in zijn partijvoorzitter Lachaert die, zei hij, ‘verkozen werd door een meerderheid’. Dat laatste klopt, maar wie ‘a’ zegt, moet ook ‘b’ zeggen en dat is, dat diezelfde Lachaert de mensen die hem verkozen hadden, daarna voor de gek heeft gehouden door het tegenovergestelde te doen van wat hij hen beloofd had. Dat Quicky dat niet zegt, tot daar toe – dat noemt men hier ‘politiek’ - maar dat het VTM-nieuwsanker niet eens de moeite deed hem daarop te wijzen, is beroepsmisvorming en/of onbekwaamheid.
---
En nu we toch weer eens over de liberalen bezig zijn, is er nog Hilde Vautmans, (ex?)-protegée van Verhofstadt en dank zij hem in het Europees parlement geraakt, de grote kindercrèche voor gebuisde politiekers, ‘het dik betaalde luilekkerland van waaruit bijna niemand ooit terugkeert’, zoals ’t Pallieterke het verwoordt. Die Vautmans heeft het bestaan een pleidooi te houden voor de verlaging van de btw op ... paarden! Straks vraagt ze er misschien nog een voor de verkoop van dure horloges?
---
Die paarden van hierboven doen mij denken aan een leuke mop uit de tijd van Jean-Luc Dehaene. Die zat zgz ooit op een Europese vergadering naast John Major, toen de premier van de UK. Op een gegeven ogenblik vraagt Major hem wat zijn hobby’s zijn. ‘Well’, antwoordt Jean-Luc in zijn ‘beste’ Engels: ‘I like to see soccer and I fok horses’. Waarop Major, enigszins geschrokken, zegt: ‘Pardon?’. ‘Yes, zegt onze Jean-Luc : ’Paarden’.
Een groep Greenpeace activisten had zaterdag een toegangssluis tot de Antwerpse haven bezet en verhinderde zo dat een Russische tanker met dieselolie de haven kon binnenvaren. De havendirectie vond er echter een antwoord op en liet het schip tenslotte via een andere sluis binnekomen, waarna Greenpeace haar actie opschortte.
Ik ben het meestal met Greenpeace niet eens, maar als het goed is mag het ook gezegd worden. Men kan nl niet doorgaan met – terecht - de brutale Russische inval in Oekraïne te veroordelen en tegelijkertijd die oorlog blijven financieren door de aankoop van Russische fossiele brandstoffen te verlengen en te betalen. Daar men dit echter zomaar niet kan doen van vandaag op morgen, moet er duidelijk gesteld worden wat men daaraan kan doen op langere termijn en nu al ingrijpen waar mogelijk. De actie van Greenpeace dient in dit geval gezien te worden als een signaal ter zake.
---
Een enigszins vergelijkbaar verhaal is het gedeeltelijk heropstarten van de Russische meststoffenfabrikant EuroChem in dezelfde haven. Dat bedrijf is eigendom van een van die Russische oligarchen, een zekere Andrei Melnichenko en was stilgelegd na een van de Europese sanctierondes tegen het Rusland van ‘vadertje’ Poetin. Dit bedrijf levert echter jaarlijks 2 miljoen ton kunstmest, waarvan 20% voor België. Ook hier is het rijden en omzien, ook voor de 400 werknemers, die tijdelijk werkloos werden en ons dus ook nog geld bovenop kosten.
---
Het zal de volgende maanden, misschien jaren, een kwestie worden van rijden en omzien, van pragmatisch denken en handelen en vermijden dat we het kind met het badwater weggieten.
Toevallig lees ik momenteel het boek ‘The Medici’ van Paul Starthern, een turf van meer dan 400 bladzijden over de Florentijnse bankiersfamilie die het drie eeuwen uithield, maar wel bleef meespelen en die de motor werd van de Renaissance, de ‘Verlichting’, die onze wereld veranderde, al lijken ze dat in Oost-Europa nog niet begrepen te hebben. Warm aanbevolen.
De automatische Belgische index is weer in het nieuws. Het is een van mijn stokpaardjes en staat niet voor niets op plaats één van mijn lijst ‘Only in Belgium’.
De Belgische lonen gaan dit jaar stijgen met liefst 7%. Dat lijkt een goede zaak voor de werknemers, ware het niet dat dat percentage zowat het dubbele is van dat van onze buurlanden.
In 1996 besefte men reeds dat het geen goede zaak was dat de verschillen met de buurlanden zo hoog opliepen en kwam er een wet op de concurrentiekracht, die bepaalde dat de lonen hier niet sneller mochten stijgen dan in Frankrijk, Nederland en Duitsland. Mede als gevolg daarvan konden Belgische bedrijven de laatste jaren niet meer loonopslag geven dan 0,4%. Iets waar de vakbonden het niet eens mee waren. Vraag is maar wat die nu gaan zeggen als er straks helemaal geen extra opslag zal mogen gegeven worden. Nul komma nul procent.
De komende loononderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers dreigen dan ook te gaan zorgen voor sociale onrust bij de vakbonden en nervositeit in de federale regering. Die kon vroeger als bemiddelaar optreden en eventueel hier en daar wat bijpassen. Dat zal, misschien zelfs voor de eerste vijf jaar, niet meer kunnen, want ze zit zelf tot over haar oren met een staatsschuld* die in verhouding meer dan het dubbele bedraagt van die van onze buurlanden.
---
* In het interview dat Rik Torfs gaf aan ’t Pallieterke van deze week (mijn blog van 9 dezer), verklaarde de hoogleraar o.m. dat ‘de regeringen van Verhofstadt rampzalige jaren zijn geweest, waar we nu nog een zware prijs voor betalen. Sindsdien zijn we nooit meer uit de impasse geraakt.’ Net wat ik hier al jarenlang schrijf. Zo hoort men het ook eens van een ander (en wat voor ander!).
In ’t Pallieterke van deze week verscheen een uitgebreid interview (2 bladzijden!) met Rik Torfs, hoogleraar aan de KU-Leuven, waar hij zelfs 4 jaar rector was én oud-senator voor CD&V. Rik is altijd interessant om horen en dat was ook nu het geval. Zo zei hij o.m. dat hij zich niet meer politiek actief zag worden, ‘tenzij in een vlaag van zinsverbijstering en die heb ik in mijn leven al vaker gehad’!
Waar ik me wel vraagtekens bij stel, was zijn verklaring dat er voor het voortbestaan van België slechts één oplossing is en dat is, volgens hem, de economische heropleving van Wallonië. Tot daar kan ik hem volgen, maar niet meer als hij stelt dat dit zou moeten gebeuren via een Marshallplan ... vanuit Vlaanderen!
Ze hebben in Wallonië zelf al een half dozijn Marshallplannen gehad en die hebben niet geholpen. Misschien zou dat vanuit Vlaanderen meer succes kunnen hebben, maar dan wel aan ónze voorwaarden, vastgelegd in een allerlaatste staatshervorming. Wij zijn trouwens al decennia bezig met de beruchte transfers, grotendeels via de Sociale Zekerheid, maar ook bij het aflossen van de staatschuld, wat wel eens vergeten wordt. Nu daarbovenop nóg een Marshallplan vanuit Vlaanderen zou dan wel de ultieme transfer betekenen.
