Een groep Greenpeace activisten had zaterdag een toegangssluis tot de Antwerpse haven bezet en verhinderde zo dat een Russische tanker met dieselolie de haven kon binnenvaren. De havendirectie vond er echter een antwoord op en liet het schip tenslotte via een andere sluis binnekomen, waarna Greenpeace haar actie opschortte.
Ik ben het meestal met Greenpeace niet eens, maar als het goed is mag het ook gezegd worden. Men kan nl niet doorgaan met – terecht - de brutale Russische inval in Oekraïne te veroordelen en tegelijkertijd die oorlog blijven financieren door de aankoop van Russische fossiele brandstoffen te verlengen en te betalen. Daar men dit echter zomaar niet kan doen van vandaag op morgen, moet er duidelijk gesteld worden wat men daaraan kan doen op langere termijn en nu al ingrijpen waar mogelijk. De actie van Greenpeace dient in dit geval gezien te worden als een signaal ter zake.
---
Een enigszins vergelijkbaar verhaal is het gedeeltelijk heropstarten van de Russische meststoffenfabrikant EuroChem in dezelfde haven. Dat bedrijf is eigendom van een van die Russische oligarchen, een zekere Andrei Melnichenko en was stilgelegd na een van de Europese sanctierondes tegen het Rusland van ‘vadertje’ Poetin. Dit bedrijf levert echter jaarlijks 2 miljoen ton kunstmest, waarvan 20% voor België. Ook hier is het rijden en omzien, ook voor de 400 werknemers, die tijdelijk werkloos werden en ons dus ook nog geld bovenop kosten.
---
Het zal de volgende maanden, misschien jaren, een kwestie worden van rijden en omzien, van pragmatisch denken en handelen en vermijden dat we het kind met het badwater weggieten.
Toevallig lees ik momenteel het boek ‘The Medici’ van Paul Starthern, een turf van meer dan 400 bladzijden over de Florentijnse bankiersfamilie die het drie eeuwen uithield, maar wel bleef meespelen en die de motor werd van de Renaissance, de ‘Verlichting’, die onze wereld veranderde, al lijken ze dat in Oost-Europa nog niet begrepen te hebben. Warm aanbevolen.
De automatische Belgische index is weer in het nieuws. Het is een van mijn stokpaardjes en staat niet voor niets op plaats één van mijn lijst ‘Only in Belgium’.
De Belgische lonen gaan dit jaar stijgen met liefst 7%. Dat lijkt een goede zaak voor de werknemers, ware het niet dat dat percentage zowat het dubbele is van dat van onze buurlanden.
In 1996 besefte men reeds dat het geen goede zaak was dat de verschillen met de buurlanden zo hoog opliepen en kwam er een wet op de concurrentiekracht, die bepaalde dat de lonen hier niet sneller mochten stijgen dan in Frankrijk, Nederland en Duitsland. Mede als gevolg daarvan konden Belgische bedrijven de laatste jaren niet meer loonopslag geven dan 0,4%. Iets waar de vakbonden het niet eens mee waren. Vraag is maar wat die nu gaan zeggen als er straks helemaal geen extra opslag zal mogen gegeven worden. Nul komma nul procent.
De komende loononderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers dreigen dan ook te gaan zorgen voor sociale onrust bij de vakbonden en nervositeit in de federale regering. Die kon vroeger als bemiddelaar optreden en eventueel hier en daar wat bijpassen. Dat zal, misschien zelfs voor de eerste vijf jaar, niet meer kunnen, want ze zit zelf tot over haar oren met een staatsschuld* die in verhouding meer dan het dubbele bedraagt van die van onze buurlanden.
---
* In het interview dat Rik Torfs gaf aan ’t Pallieterke van deze week (mijn blog van 9 dezer), verklaarde de hoogleraar o.m. dat ‘de regeringen van Verhofstadt rampzalige jaren zijn geweest, waar we nu nog een zware prijs voor betalen. Sindsdien zijn we nooit meer uit de impasse geraakt.’ Net wat ik hier al jarenlang schrijf. Zo hoort men het ook eens van een ander (en wat voor ander!).
In ’t Pallieterke van deze week verscheen een uitgebreid interview (2 bladzijden!) met Rik Torfs, hoogleraar aan de KU-Leuven, waar hij zelfs 4 jaar rector was én oud-senator voor CD&V. Rik is altijd interessant om horen en dat was ook nu het geval. Zo zei hij o.m. dat hij zich niet meer politiek actief zag worden, ‘tenzij in een vlaag van zinsverbijstering en die heb ik in mijn leven al vaker gehad’!
Waar ik me wel vraagtekens bij stel, was zijn verklaring dat er voor het voortbestaan van België slechts één oplossing is en dat is, volgens hem, de economische heropleving van Wallonië. Tot daar kan ik hem volgen, maar niet meer als hij stelt dat dit zou moeten gebeuren via een Marshallplan ... vanuit Vlaanderen!
Ze hebben in Wallonië zelf al een half dozijn Marshallplannen gehad en die hebben niet geholpen. Misschien zou dat vanuit Vlaanderen meer succes kunnen hebben, maar dan wel aan ónze voorwaarden, vastgelegd in een allerlaatste staatshervorming. Wij zijn trouwens al decennia bezig met de beruchte transfers, grotendeels via de Sociale Zekerheid, maar ook bij het aflossen van de staatschuld, wat wel eens vergeten wordt. Nu daarbovenop nóg een Marshallplan vanuit Vlaanderen zou dan wel de ultieme transfer betekenen.
In De Tijd verscheen er vorig weekeind een interview met Vincent Van Quickenborne dat veel weg had van een noodkreet. Quicky heeft ondertussen ook gezien dat de blauwe haring in Vlaabderen niet meer braadt. Voor zover hij dat nog niet wist – Q is niet van de domste – werd hij eraan herinnerd door de laatste peiling, waarbij Open VLD onder de iconische grens van de 10% zakte. Genoeg om zich af te vragen of de partij misschien niet beter zou veranderen van naam, programma én ‘figuren’.
Jammer genoeg vielen er bij die ‘figuren’ geen namen en ben ik zo vrij dat in zijn plaats te doen. In de eerste plaats Egbert Lachaert, die het vertrouwen van de blauwe achterban is kwijtgespeeld nadat hij het programma, waarop ze hem tot voorzitter verkozen hadden, compleet verloochende. Aan zo iemand geeft men zijn stem geen tweede keer. Onze Open-VLD’ers zijn ook niets met verkozenen die om een topjob te krijgen, bereid blijven hun liberale overtuiging ondergeschikt te maken aan een linkse meerderheid, zoals dat gebeurt met Decroo Jr bij Paarsgroen+ en erfgenaam De Clercq bij Groenlinks in Gent. Ook al komt dat hun persoontje ten goede, de partij haalt er geen voordeel bij.
Open VLD zou beter een voorbeeld nemen aan de liberale familie in Wallonië, waar Georges-Louis Bouchez van zich afbijt, wat hem geen windeieren oplevert. Zijn MR zit in Brussel tegen de 20% en in Wallonië er zelfs boven. Van Belgicist Bouchez kan men denken wat men wil, maar hij komt tenminste steeds op voor zijn achterban, zowat het tegenovergestelde van wat Lachaert in Vlaanderen heeft gedaan.
. Ooit al eens gehoord van het Beliris-fonds? Dat blijkt een instelling te zijn die zorgt voor de financiering van de hoofdstedelijke functie van Brussel, met een federale dotatie van 125 miljoen euro per jaar. Het wordt beheerd door een ‘samenwerkingscomité’ bestaande uit liefst 8 ministers: 4 Brusselse en 4 federale en doet daarmee denken aan onze Gezondheidszorg die ook door zo’n verzameling ministers en staatssecretarissen wordt bevolkt.
Dat Beliris-fonds wordt beheerd door Karine Lallieux (PS), federaal minister van Pensioenen. Die Lalieux, die al eens in opspraak kwam toen ze haar plannen voor de pensioenhervorming in de media bracht vóór er enige overleg daarover had plaatsgevonden. Bij mijn weten is daaraan ook later niets meer gewijzigd, waarbij nog maar eens duidelijk wordt welke partij bij Paars-groen+ de lakens uitdeelt.
Nu, om terug te komen op dat Beliris-fonds, diezelfde minister Lallieux verklaarde vorige week aan een vergadering met PS-partijleden, dat ze de miljoenen van het fonds vooral reserveert voor de Brusselse gemeenten met een rode burgemeester. Voor één keer kreeg ze niet alleen de Vlaamse partijen over zich, maar meer nog Ecolo en MR, die zich en hun Brusselse burgemeesters – misschien wel terecht – tekort gedaan voelden.
Tenslotte zal het geld ook voor dat fonds wel op e.o.a. manier uit Vlaanderen komen, maar daarvan ligt in Brussel niemand nog wakker.
Om in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te geraken, moet ge een flink stukje kunnen liegen. Liegen dat ge zwart ziet. Dat is althans mijn conclusie nadat ik de vertegenwoordiger van Rusland hoorde vertellen dat ze – weer eens – helemaal niets fout gedaan hebben daar in Oekraïne. Dat het vermoorden en zelfs terechtstellen van Oekraïense burgers allemaal opgezet spel was. Alle vierhonderd en zoveel, tot nu toe. Dat de burgerdoelwitten getroffen waren omdat de Oekraïeners vlak ernaast raketwerpers, tanks en geschut hadden geplaatst., naast 90% van alle gebouwen in Marioepol dan, want zoveel ligt daar nu plat. Dat de mensen die willen vluchten, dat zouden kunnen, terwijl ze amper de kans krijgen, zeker uit datzelfde Marioepol. Dat ze daar nog nazipraktijken hebben en fascistisch denken zoals in de vorige eeuw, 75 jaar geleden. Inbegrepen de joodse president.
De waarheid zal eerder zijn dat ze zich daar in het Kremlin vreselijk misrekend hebben. Dat die oorlog die na 5 dagen gedaan had moeten zijn – wat kon worden afgeleid aan de rantsoenen die de Ruski’s hadden meegekregen - nu al meer dan 5 weken duurt. Het grootste land ter wereld blijkt ook de grootste valsspeler te zijn of, om het juister te stellen, geleid te worden door een bende valsspelers, die niet alleen de wereld, maar ook de eigen bevolking wat wijs maakt. Met die laatste kunnen we alleen maar medelijden hebben.
*"Mijn naam is haas" is een gezegde dat betekent dat iemand van niets weet. Dit gezegde wordt vaak gebruikt als iemand zegt van niets te weten, maar eigenlijk de schijn ophoudt.
“Ja, mijn naam is haas, ik weet van niks. Is hier wat gebeurd, dan weet ik daar niks van”. (Refrein van het liedje van het Lowland Trio).
Er is ook weer minder goed nieuws over het plan om het Europees wagenpark te elektrificeren. Om dat te verwezenlijken, zouden tot in 2030 elke week 14.000 laadpalen moeten worden geplaatst. Momenteel is dat maar de helft, wat nog veel is maar niet genoeg. Zelfs mocht het aantal verdubbelen, zijn we er nog niet, want om al die wagens rijdende te houden zou de Europese elektriciteitsproductie moeten verdubbelen, wat voorlopig niet zal lukken wegens o.m. de Green Deal en de energie problemen.
Via het personeelsblad van DAF-Trucks, dat ik als oud-medewerker nog steeds krijg, verneem ik dat het bedrijf zijn eerste elektrische vrachtwagen, de DAF CF Electric, heeft geleverd in Vlaanderen aan het transportbedrijf Snel uit Deinze. Het voertuig heeft een actieradius van 200 km en zal ingezet worden voor sportgigant Nike uit het Limburgse Ham. Voor ritten naar bv Venlo houdt men er wel rekening mee om, indien nodig, een laadstop in te lassen ergens halfweg. Om maar te zeggen dat zware elektrische vrachtwagens voor internationaal vervoer op lange afstand nog niet voor morgen zullen zijn. Dat wordt meer dan waarschijnlijk wachten op een doorbraak i.v.m. de waterstofontwikkeling.
Vorige week wist António Guterres, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, te vertellen dat het hoog tijd werd een einde te maken aan wat hij ‘de absurde oorlog in Oekraïne’ noemde. De man vergiste zich blijkbaar want, volgens het Kremlin althans, is er daar helemaal geen oorlog, alleen maar een ‘speciale militaire operatie’.
Wat die operatie inhoudt, dacht men dat dat te maken had met het willekeurig bombarderen van woonblokken, scholen, crèches en hospitalen, zoals we dat al kennen van wat het laatste decennium is gebeurd in Grozni, Aleppo en nog zo’n paar onrustige plaatsen, waar men de Russen ter hulp had geroepen.
Nee, een ‘speciale militaire operatie’ houdt blijkbaar in dat, wanneer de ‘ordehandhavers’ ergens moeten vertrekken, ze ‘en passant’ ook even zowat iedereen doodschieten die op straat komt en – als dat laatste niet gebeurt – ook wie niét op straat komt. Zelfs het martelen en terechtstellen van burgers in hun eigen woning of achtertuin hoort blijkbaar daarbij: handen op de rug vastgebonden en dan een kogel door het hoofd.
Zeg niet, dat het niet waar is, want de beelden zijn de hele wereld rond gegaan, behalve in Rusland waarschijnlijk en misschien niet op de officiële Chinese zenders.
‘Slow Joe’ kreeg heel wat kritiek toen hij – voor eigen rekening, zei hij daarna – stelde dat men beter van Poetin vanaf geraakte. Ik hoefde daar niet meteen op te reageren, want dat had ikzelf eerder ook al gesuggereerd in mijn blog van 19 maart (‘Toch maar Europa’).
Nooit meer oorlog? Dat valt nog te bezien. Als het maar geen ‘speciale militaire operatie’ wordt!
Met alle miserie die we de dag van vandaag meemaken, is het geen verrassing dat de laatste update van de Nationale Bank (NBB) voorspelt dat de inflatie dit jaar zal stijgen met 7,4%. Daarmee zit de NBB nog onder het gemiddelde dat de media vertellen en dat reeds meer dan 8% zou zijn. Door onze automatische loonindex zal dat voor overheden en werkgevers een aderlating worden van zo’n 20 miljard euro op drie jaar tijd. Daar deze indexering praktisch alleen in België automatisch gebeurt*, betekent dat voor onze bedrijven een serieus concurrentieverlies tegenover de buurlanden van zo’n 13%. Dit is niets nieuw, maar is nooit zo erg geweest.
In de buurlanden, maar ook elders, worden de lonen in zo’n situatie ook aangepast, maar per sector en niet automatisch, waarbij men vaststelt welke bedrijven er voor loonsverhoging in aanmerking komen, om te vermijden dat minder goed draaiende zaken daardoor over de kop zouden gaan. Die kunnen nl een zwakkere economische groei hebben, tragere banencreatie, ontwrichte overheidsfinanciën en tekorten op de handelsbalans. Zoiets hebben we in de jaren 1970 al eens mee gemaakt en dat dreigt nu weer te gebeuren. Daarbij komt ook nog dat dit landje met een staatsschuld zit om U tegen te zeggen, terwijl buurlanden – zoals bv Nederland – wel een hogere inflatie aankunnen doordat ze die schuld niét of veel minder hebben.
* Dat gebeurt ook in Luxemburg, Malta en Cyprus, voor zover ge dat 'echte' landen wil noemen.
Om de torenhoge gasprijzen te counteren, wacht Europa niet tot het najaar, maar legt het nu al gasreserves aan en gaat dat proberen via groepsaankopen. Dat zal nodig zijn, zeker als er geen oplossing komt vanuit Rusland en men de bevoorrading vanuit dat land met 2/3 wil verminderen tegen het einde van dit jaar. Er zou een grotere bevoorrading komen uit Amerika en het Midden-Oosten, met wel als gevolg een nog hogere gasprijs.
Verder weigeren de G7 de levering van Russisch gas voortaan in roebels te betalen, zoals Poetin dat eiste. Die zou als reactie daarop de gaspijplijn kunnen sluiten, maar krijgt dan ook geen geld meer binnen en zal het proces om van dat gas vanaf te geraken nog sneller moeten worden. Veel betekenend is dat, ondanks de bedreiging van Poetin de gastoevoer af te sluiten bij niet betaling in roebels, Gazprom -- de gasleverancier zelf – daar geen oren naar heeft en blijft leveren. Of ‘Audi-Kanzler’ Schröder, pas nog in functie verhoogd binnen Gazprom, daar voor iets tussen zit, is niet bekend.
---
Tenslotte nog wat over de NATO, die volgens sommigen aan de oorsprong zou liggen van de oorlog in Oekraïne. De NATO is een defensieve organisatie die nog nooit een land heeft aangevallen. De uitbreiding van de NATO naar centraal- en Oost-Europa was in de eerste plaats niet het gevolg van druk vanwege de NATO, maar een vrije beslissing van democratisch verkozen regeringen. Als die straks de NATO willen verlaten, kunnen ze dat meteen doen. Die zal daarvoor geen oorlog beginnen zoals Rusland in Oekraïne. Na 40 jaar Russische overheersing was het niet de NATO die naar het Oosten trok, maar de Centraal- en Oost-Europese landen die naar het Westen wilden. Met een Poetin die heimwee heeft naar dat Sovjet tijdperk willen zij niets meer te maken hebben.
Na het terugdraaien van de kernuitstap, waardoor Doel 4 kan blijven werken en de goedkeuring van de fusie van de havens van Antwerpen en Zeebrugge, is er deze week nog een derde belangrijke beslissing getroffen in de Koekenstad: Via een akkoord tussen liefst 13 belangengroepen, kan de havenuitbreiding met een tweede getijdedok doorgaan, zal het dorp Doel blijven bestaan, zullen 665 hectaren landbouwgrond omgevormd worden tot natuurgebied en zal 200 hectaren landbouwgebied behouden blijven.
Van doorslaggevende aard voor dit akkoord was de bemiddeling van Freddy Aerts, topambtenaar en bouwingenieur, die 4 jaar aan het dossier gewerkt had en daarvoor speciaal terugkeerde uit zijn pensioen. De actiegroepen die ondertussen al een procedure hadden lopen bij de Raad van State, hebben deze stopgezet en daarenboven beloofd geen nieuwe procedures te zullen opstarten.
Dat alles maakt dat het fusiebedrijf Antwerpen/Zeebrugge meer dan ooit de draaischijf zal worden van de Vlaamse economie en de nummer één van de Vlaamse tewerkstelling. Nu maar hopen dat de werken aan de Oosterweelverbinding en de Ring niet langer zullen worden gehinderd door Greenpeace, BBL, Grondrecht en andere groenen die ook nog een procedure hebben lopen bij de Raad van State en dat men de Pfos/Pfas vervuiling, die er inderdaad is, afzonderlijk zal blijven behandelen, zeker nu er na meer dan 20 jaar zich nog altijd een eerste slachtoffer van enige besmetting ter zake zich moet melden.
Na de laatste vredesbesprekingen tussen Rusland en Oekraïne, die plaats vonden in Istanbul, beloofden de Russen hun troepen uit de onmiddellijke omgeving van Kiev (voorlopig?) weg te trekken. Zogezegd doen ze dat om verder menselijk leed te voorkomen. De Oekraïeners zeggen dan weer dat de Russen dat doen, omdat ze rond Kiev er niet in slagen verder op te rukken. Volgens mij is de echte reden waarom ze Kiev niet bombarderen, wat ze ook hadden kunnen doen zonder er te geraken, zoals ze met Charkov en Marioepol gedaan hebben, omdat ze het historisch centrum van die stad niet willen stukschieten. Dat is nl niet alleen een historische plek voor de Oekraïeners, maar ook voor de Russen (zie mijn blog van 22 maart ‘En nu, Kiev ?) en zelfs Poetin niet de geschiedenisboeken in wil gaan als de vernietiger van het historisch Russisch erfgoed, de bakermat van ‘Kiev – Roes’, waaruit het eerste Russische Rijk is ontstaan.
Wat wél zou kunnen, is dat de Ruski’s hun troepen van de regio Kiev zullen verplaatsen naar de Donbas, waar het tenslotte op 24 mei allemaal om begonnen is. Als Poetin zich bij de ‘bevrijding’ van die regio had gehouden, zou er heel wat van de huidige onmenselijke miserie niet hebben plaats gevonden. Nu zal hij zich tot die regio moeten beperken, al was het maar om verder gezichtsverlies te vermijden.
*‘Drôle de guerre’ – letterlijk vertaald: ‘ Kluchtige oorlog’ - is de naam van een documentaire over de invasie van Nazi-Duitsland in Polen; de start van de Tweede Wereldoorlog.
De Vlaamse liberalen blijken nog steeds niet bekomen te zijn van de laatste opiniepeiling, waarbij zij onder de symbolische drempel van 10% zijn gezakt. Ze zijn daar trouwens niet de enigen die daarover bezorgd zijn, ook onze media tonen zich verrast. In De Standaard van 29 maart schrijft Bart Brinckman dat van de liberale voorzitter Lachaert eerder bekend is dat die kiest voor donkerblauwe accenten. M.i. leeft die Brinckman op een andere planeet. Lachaert is uitgerekend de man die het bij de donkerblauwe aanhang grondig verkorven heeft door bij de voorzitterverkiezing eerst te beloven voor een centrumrechtse regering te gaan en daarna – eens verkozen – te hebben gekozen voor een centrumlinkse, net hetzelfde wat zijn tegenkandidate Gwendolientje had beloofd.
Lachaert had er blijkbaar op gespeculeerd dat de populariteit van Crootje als premier voor zijn partij belangrijker was – de postjes bij de liberalen, weet je wel - maar dat blijkt niet het geval te zijn. Alhoewel ‘Alexandre’ (zoals men hem thuis noemt) in de peilingen wel op de eerste plaats blijft staan als populairste Vlaamse politicus, zegt dat electoraal gesproken niets. Dat is vroeger ook altijd zo geweest bij al zijn Vlaamse voorgangers als Belgisch premier. De reden daarvoor is waarschijnlijk dat men die bijna elke dag op Tv te zien krijgt, zo’n beetje zoals de reclame.
---
Tenslotte nog dit voor onze taalpuriteinen: het woord ‘pandemie’ slaat niet in de eerste plaats op de ernst van de ziekte, maar op de verscheidenheid.
Een pandemie is een epidemie op wereldwijde schaal. Het woord is afkomstig uit het Grieks: παν (pan) betekent geheel, δῆμος (dêmos) betekent volk. Van dat laatste komt ook ons woord ‘democratie’.
Een ziekte kan plaatselijk veel erger zijn, maar is geen ‘pandemie’ als ze niet overal aanwezig is over de hele wereld, zoals bij corona het geval was. Het wordt dan een ‘endemie’ geheten.
In de laatste weekeindeditie van De Tijd verscheen een uitgebreid artikel aan de hand van Kenneth Rogoff. De man van 69, is een voormalig hoofdeconoom van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en professor economie aan de universiteit van Harvard. Samen met een collega gaf hij zopas een boek uit met de titel : ‘This time is different’, waarin hij o.m. een pleidooi houdt tegen hoge staatsschulden en voor meer zelfvoorzienendheid, iets dat niet alleen geldt voor de States, maar evenzeer voor andere landen, het onze inbegrepen.
Volgens professor Rogoff zijn de pandemie en de invasie van Poetin de ergste schokken sinds de oliecrisis van de jaren 1970. Daar bovenop komt nu dan nog de groeivertraging in China. En er is oorlog, een sluimerende pandemie en een oplopende inflatie, waarbij het woord ‘stagflatie’ valt, een combinatie van stagnatie en inflatie. ‘Het voelt aan’, zegt hij, ‘als het einde van de jaren 1960’. Hij noemt de inval in Oekraïne veel zenuwslopender dan de pandemie. ‘Een mogelijk instabiele megalomaan, die zich in het Kremlin schuil houdt met 5.000 nucleaire raketten, terwijl zijn leger westwaarts trekt’.
Waaraan ik zou willen toevoegen: ‘Om een buurland, waarmee Rusland een gezamenlijke geschiedenis, cultuur en godsdienst heeft, grotendeels te verwoesten omdat de mensen daar niet langer willen leven in de invloedsfeer van een quasi totalitair regime waaraan ze alleen maar slechte herinneringen hebben’.
---
En dan nog even iets over de reactie op het aanhalen van het Peter Principe in mijn vorige blog. Dat is inderdaad een managementterm, die echter ook in het boek van Peter & Hull werd toegepast in de politiek en waarbij Peter o.m. het voorbeeld geeft van Julius Caesar, die slaagde als legeraanvoerder, maar – volgens hem - boven zijn competentieniveau zat als staatsman.
Ik heb het boek thuis, de originele Engelstalige uitgave van Buccaneer Books
Onze vroegere nationale-, nu Europese Charel ziet zijn mandaat als voorzitter van de Europese Raad verlengd met twee en een half jaar, tot eind 2024. De man barst van de ambitie, maar heeft in werkelijkheid niet veel positiefs uitgevoerd. Dat men hem ‘de secretaris van Macron’ noemt zal daar ook niet veel aan verhelpen.
Michels carrière doet zo’n beetje denken aan die van partijgenote Sofie Wilmès, die ‘riskeert’ in het najaar benoemd te worden als nieuwe secretaris-generaal van de NATO en in feite blijft omhoogvallen bij gebrek aan gewicht (mijn blog van 12 februari). Gestart als ‘zoon van’, werd Michel jr reeds Waals minister op zijn 25ste. Dat hij in de Zweedse coalitie premier van België werd, dankte hij aan het feit dat hij op dat ogenblik voorzitter was geworden van MR, die men nodig had om de socialisten er buiten te houden.
Of Michels carrière crescendo zal blijven lopen, is – in tegenstelling tot die van Wilmès – eerder twijfelachtig. De man is wat te houterig en zijn Engels is niet van het beste. Ook zijn houding bij enkele topontmoetingen, waarbij Ursula von der E.U. straal genegeerd werd (o.a. bij Erdogan) en Charel daartegen niets ondernam, wordt hem kwalijk genomen. Hij lijkt echt wel een typisch voorbeeld van het Peter Principe dat zegt dat ‘mensen in een hiërarchisch systeem gepromoveerd worden tot ze een niveau bereiken waarvoor ze niet langer competent zijn’. ‘Doodgepromoveerd’, zeg maar.
Al jaren pleit ik in deze rubriek om van de Vlaamse feestdag van 11 juli een officiële feestdag te maken, dus voor iedereen en geen apartheidsfeestdag, zoals dat tot nu toe het geval is, waarbij Vlaamse ambtenaren ervan kunnen genieten, maar bv werknemers in de privé niet. Nu blijkt dat in het regeerakkoord van Paarsgroen+ er wel degelijk gesteld is er een feestdag voor iedereen van te maken en dat niet alleen voor de Vlaamse regio, maar ook voor de Waalse (27 september) en de Brusselse (8 mei). België zou echter België niet zijn als men daar geen nationale draai aan zou geven. Het blijkt nl dat de federale minister van Werk, Pierre-Yves Dermagne (PS), die daarover een voorstel moest doen, wil uitgaan van de werkplek en niet van het behoren tot een bepaalde gemeenschap of gewest.
Dat laatste zou inhouden dat de Vlaamse pendelaars naar Brussel – en dat zijn er nogal wat – een betaalde feestdag zouden krijgen op het Brusselse Irisfeest van 8 mei en niet op 11 juli. Op die echte Vlaamse feestdag zouden ze dan wel moeten gaan werken of een dag vakantie voor afgeven. Waarom het gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan?
Annelies van Binnenlandse Dinges zal er volgende week mee te maken krijgen en hopelijk past die er een mouw aan, anders wordt dit een zoveelste nieuw negatief punt op mijn lijst ‘Only in Belgium’.
---
En dan nog dit: Uit een laatste peiling van o.m. Het Laatste Nieuws, blijkt dat vooral de Vlaamse liberalen verliezen. De partij zou zelfs bij verkiezingen de 10% niet meer halen. Feitelijk een normale evolutie van een partij waarvan de voorzitter zijn woord niet hield t.o.v. de achterban die hem verkozen had. Zelfs de zgz ‘premierbonus’ van Crootje zal daar niets aan veranderen, want die dient alleen maar als dweil voor de linkse partijen die in Paarsgroen+ de lakens uitdelen.
Brussel is de laatste week flink in het nieuws geweest als hoofdstad van de E.U., thuisbasis van de NATO en gastheer van de G7. Wie niet beter weet, zeker in het buitenland, moet een geweldig gedacht hebben van de stad. De werkelijkheid is echter heel wat genuanceerder.
Ergens in het najaar van 2021 heb ik reeds een blog geschreven over de belabberde toestand van de Brusselse begrotingen. Die waren er zo erg aan toe, dat het Rekenhof de begroting, opgemaakt door Brussels minister van Financiën Sven Gatz, terugstuurde omdat er op een gegeven punt sprake was van 777.000 euro i.pl.v. 777 miljoen euro. Nu blijkt dat die zaak nog steeds niet geregeld is en dat de stad nog altijd geen volwaardige begroting heeft voor dit jaar, 2022 dus. Als gevolg daarvan kan het alleen werken met voorlopige twaalfden, zoals men dat noemt. Dat wil zeggen dat Brussel maandelijks slechts één twaalfde van het budget van 2021 mag uitgeven.
Ondertussen zijn de Brusselse schulden tussen 2016 en 2020 met 90% gestegen naar 8,9 miljard euro, bijna 180% van de jaarlijkse inkomsten, staan er 10 Brusselse gemeenten onder financiële voogdij van het Brusselse Gewest en dreigt een faillissement. De bevoegde minister Clerfayt (Défi, het vroegere FDF) doet er niets aan en wordt al ‘Clairfailliet’ genoemd. Vrij vertaald: ‘klaar voor het failliet’. Met dank aan dertig jaar PS-bestuur.
Meyrem Almaci heeft haar ontslag als voorzitster van Groen aangeboden. Normaal zou ze nog twee jaar aanblijven, maar dat ziet ze niet meer zitten. De officiële reden voor haar ontslag zou zijn dat ze zich nu ineens meer gaat aantrekken van haar familie. Nu zo ineens? Volgens mij is ze eerder het (eerste) slachtoffer van de mislukte kernuitstap.
Het gaat niet goed met Groen, dat haar dada van de volledige kernuitstap niet heeft kunnen waarmaken. De ‘overwinningsnederlaag’ bij de laatste verkiezingen, de rel met Calvo en de deelname aan Paarsgroen+ heeft haar geen enkele bonus opgeleverd, buiten de ministerpostjes. Groen blijft een aanhangsel van Ecolo, in de eerste plaats Belgisch, on- om niet te zeggen anti-Vlaams en dat snappen ondertussen ook de vele simpele zielen die vroeger in de partij geloofden en nu niet meer.
Partijen als Groen en PvdA maken in Vlaanderen weinig kans om door te breken, juist omdat ze maar aanhangsels zijn van hun Waalse medestanders, die in de eerste plaats links zijn. Ze zouden beter moeten weten, want ze kopiëren gewoon de Vlaamse socialisten die nooit iets anders hebben gedaan en alleen blij mogen zijn nog te mogen meespelen als de PS dat wil. Net zoals de socialisten van ons ‘mateke’, hebben Groen en de PvdA blijkbaar nog altijd niet begrepen dat het niet opgaat de Belgische kaart te trekken, terwijl ze alleen maar stemmen kunnen halen in het eigen Vlaanderen dat ze verwaarlozen.
Dat de prijs van brood, bloem en zonnebloemolie zou stijgen, was te verwachten. Dat er tegelijkertijd al meteen zou gehamsterd worden, is een herhaling van het corona tijdperk, dat zelf nog niet helemaal voorbij is. Mede door de prijsstijgingen zal de bevoorrading bij ons wel geen ramp worden. Dat wordt het wel in sommige landen van het Midden-Oosten en van Noord-Afrika, die ook de vorige jaren de grootste afnemers waren van de tarwe uit Rusland én Oekraïne, zoals ik zelf reeds meldde in mijn blog van 18 dezer (‘Ons dagelijks brood’).
De prijsstijgingen zullen zich trouwens niet beperken tot voedsel. Denkt maar aan de fossiele brandstoffen, de toeleveringskosten, de grondstoffen en alles wat daarmee te maken heeft. De vraag is alleen hoe lang die verhoogde kosten zullen kunnen worden aangerekend, want in feite is er geen echt tekort, maar worden bepaalde zaken met opzet ingehouden of duurder gemaakt.
Ondertussen blijven onze regeringen maar geld uitdelen alsof het echt niet meer op kan. Waar blijft de begrotingscontrole, of is die ook al afgeschaft? Verwijzen naar wat andere landen doen, is geen optie. De meeste van onze buurlanden – Frankrijk uitgezonderd – hebben een begroting die nog beheersbaar blijft. Het koninkrijk België heeft zo stilaan de grootste staatsschuld van heel Europa. ‘We zijn ons aan het ruïneren’, Dat zei Crootje letterlijk n.a.v. een vergadering van de Europese staatshoofden*. Voor één keer moet ik hem gelijk geven, maar er hem meteen daarbij aan herinneren dat het momenteel wel de verantwoordelijkheid is van zijn eigen Paarsgroen+-regering
.
*Dat gebeurde gisteren op het Klara-journaal van 10.00 uur.
Corona blijkt opnieuw in de lift te zitten. Een echte verrassing kan men dat moeilijk noemen. De mensen komen weer bijeen, in het dichter bevolkte Vlaanderen nog meer dan in Wallonië. Van de laatste variant, de omikron, was al meteen bekend dat hij besmettelijker was dan de vorigen en dat blijkt nog steeds zo. Anderzijds was omikron minder gevaarlijk en ook dat klopt nog steeds, behalve dan voor de 65-plussers en zelfs dat is geen verrassing.
Jongeren en mensen van de middelbare leeftijd die geen buitengewone inspanningen moeten leveren, zullen dus nog steeds besmet kunnen geraken, maar er in verhouding minder last van hebben. Al blijkt dat niet zo bij sportbeoefenaars. Een record aantal wielrenners gaf zaterdag forfait voor Milaan- San Remo omdat ze zich niet goed voelden. Een van de afhakers, Europees kampioen Sonny Colbrelli, nam daarna wél deel aan de Ronde van Catalonië en moest bij de aankomst van de eerste rit gereanimeerd worden! Ook een van de Borlée’s diende forfait te geven bij de Wereldkampioenschappen Indoor atletiek.
Voor de ouderen blijft het opletten geblazen en ikzelf – de 80 voorbij – draag nog steeds mijn mondmasker in supermarkten of op drukke plaatsen. Mocht ik morgen besmet raken, dan zou ik het wel eens kunnen vergeten.
Gelukkig zitten we ondertussen in een zonnige lente en staan we voor de zomer. We zullen maar duimen en hopen, dat er na de zomer weer geen nieuwe variant opduikt.
