‘We verklaren ons soeverein vanuit ons legitiem Vlaams parlement en geven de Franstaligen tot 2029 om met ons aan de tafel te zitten over de boedelscheiding. Want nu gebruiken Vlamingen dat zelfs nog niet als stok achter de deur. Het lijkt me niet logisch dat je alleen maar een echtscheiding kan krijgen door te wachten op de goedkeuring van de ander’
---
Bovenstaande is niet van mij maar van Barbara Pas, Kamerfractieleider voor het Vlaams Belang, in een uitgebreid interview in t Pallieterke van 6 april. Daarmee zitten we voor wat dat betreft alvast op één lijn en moeten we ervoor blijven ijveren dat tenminste bij de gewestelijke verkiezingen van 2024 alle Vlamingen met hun hart op de juiste plaats VB zullen stemmen om er zeker van de zijn dat die soevereiniteitsverklaring er werkelijk zal komen. Vlamingen die nu (nog) niet voor het VB stemmen, om welke reden ook, hebben dan nog de kans bij de andere verkiezingen voor een andere partij te stemmen. Maar de eerste stap zal in het Vlaams parlement moeten gezet worden, iets wat ik al enkele jaren schrijf (De ‘Senelle doctrine’). En zelfs al zou Bart De Wever of wie ook van de N-VA straks zeggen toch met het VB te willen samenwerken mocht er in het Vlaams parlement een Vlaamsnationale meerderheid zijn, geloof ze niet blindelings, want de ramp zou niet te overzien zijn, mochten ze ná die verkiezingen ‘een Lachaertje’ doen.
Witte Donderdag dreigde voor mij even Zwarte Donderdag te worden, toen ik de avond ervoor er niet meer in slaagde SeniorenNet te bereiken. Alhoewel ik al meer dan 18 jaar bijna dagelijks een blog schrijf – ik ben ondertussen bezig aan het nummer 5.415 – vraagt SeniorenNet me om de zoveel jaar een herbevestiging van mijn gegevens. Woensdagavond was het weer zover. Nu beschouw ik mezelf niet direct als een digibeet, maar een specialist ter zake ben ik evenmin. Om er zeker van te zijn dat het bleef kloppen, rekende ik daarvoor op mijn systeembeheerder, een onderwijzer uit een naburig dorp die van zijn hobby een bijverdienste had gemaakt en op wie ik kon rekenen ... tot op woensdag. Ik stuurde de man nl een mailtje over de zaak en toen ik daarop geen antwoord kreeg, heb ik hem gebeld. Tot mijn verbazing kwam ik op een antwoordapparaat terecht dat me zei dat de man ermee gestopt was en dit alles zonder enige verdere uitleg.
Wat nu? Ik kan ook wel rekenen op enkele kinderen en kleinkinderen die met de tijd mee zijn en dacht het zo op te lossen. Op donderdagavond besloot ik echter toch zelf eens te proberen en – via een ommetje – lukte het me opnieuw SeniorenNet te bereiken. Driemaal Oef!
Ondertussen heb ik weer twee blogs gepost en ga ik ermee door, als niet-partij gebonden Vlaamsnationalist, die nooit een lidkaart van een politieke partij heeft gehad, laat staan van een vakbond. Helemaal selfmade nadat ik op mijn zestiende – net als Rik Van Cauwelaert – uit de school gestapt was.
Op Witte Donderdag was er ook goéd nieuws: In de lezersrubriek van ’t Pallieterke – dat ik lees sinds het nummer van 2 juni 1955 – verscheen mijn 15de, lichtjes aangepaste blog van 3 dezer (‘De Nederlanden één’) onder de titel ‘De Rijke Nederlanden’ en hoop ik ook zo mijn steentje bij te blijven dragen tot een autonoom Vlaanderen dat volgend jaar de kans krijgt daarvoor een eerste stap te zetten.
Het belangrijkste nieuws op binnenlands politiek vlak tijdens deze Paasweek is voor mij wel dat Marc Van Peel zijn lidmaatschap van CD&V heeft opgeschort. Voor een ex-voorzitter en jarenlange havenschepen van onze grootste havenstad is dat niet niks. Het toont nogmaals ten voeten uit hoe erg die partij is gesteld.
CD&V stelt niet veel meer voor. Van de zuilenpartij blijft alleen de Boerenbond over. Die is niet niks, maar vertegenwoordigt onvoldoende mensen om nog electoraal mee te tellen. Mahdi zal daar weinig of niets aan kunnen veranderen. De partij mag dan al in zowel de federale als de regionale regering zitten, in de eerste had men ze alleen nodig om de Vlaamse oppositie te verzwakken, in de tweede kan ze alleen blijven zolang de Vlaamsnationalisten niet één front vormen. Mocht dat laatste in 2024 gebeuren, dat zou het wel eens helemaal ‘over and out’ kunnen worden.
Bij de onderdrukking van de Hongaarse opstand tegen de Sovjetbezetting in 1956 werd de Hongaarse premier Imre Nagy, die vóór die opstand was, door de Russen opgepakt, mee naar Moskou genomen en daar terechtgesteld. Na de val van de Berlijnse muur werd het stoffelijk overschot van Nagy terug naar Boedapest gebracht, waar hij een erebegrafenis kreeg. De lijkrede daarbij werd uitgesproken door de jonge Victor Orban, toen een studentenleider. Iets wat ik steeds bewonderenswaardig heb gevonden. Sinds enkele jaren is de houding van Orban en het Hongarije dat hij nu in zijn macht heeft, wel iets minder bewonderenswaardig geworden, omdat hij meestal eerst tégen eender welk voorstel stemt om dan in blessuretijd kazak te draaien en toch met de anderen mee te doen. Zo’n beetje zoals ‘onze’ Georges-Louis Bouchez binnen de federale regering.
Wat is er mis met Zweden als Orban er zich tegen blijft verzetten dat dat land bij de NAVO komt? Het gaat hier niet om de E.U., maar om de NAVO. Uitgerekend Zweden, waar recentelijk nog een centrumrechtse regering aan de macht is gekomen? Bij Orban en zijn Hongarije krijgt men de indruk dat ze dwars liggen gewoon om dwars te liggen, ook bij de NAVO. Als men zo tegen alles en nog wat is, houdt niemand hem tegen om uit de NAVO te stappen, maar dat doet hij ook niet. Moedig is anders.
Na Zweden en Italië heeft nu ook in Finland centrumrechts de verkiezingen gewonnen. De Nationale Coalitie Partij (NCP) haalde er de meeste stemmen en zal waarschijnlijk een regering vormen met de uiterst-rechtse Finnenpartij, die de tweede grootste werd en de aan de macht zijnde Sociaal-Democraten voorbij steekt. Die laatste hadden gedacht met Sanne Marin, hun gepassioneerde linkse politica met rockster allures te kunnen scoren, maar dat is niet gelukt. Een gestegen staatsschuld van 65 naar 73%, bescheiden naar Belgische normen (±110%), deed haar de das om, samen met haar naïeve uitspraak begin vorig jaar dat ze in Oekraine geen Russische inval verwachtte.
E.e.a. betekent dat rechts blijft oprukken in Europa, waarbij de toetreding van Finland tot de NAVO een extra steuntje heeft gegeven. Met 1.330 km grens met Rusland, waarmee ze al enkele oorlogen hebben uitgevochten*, moet men de Finnen niets meer wijsmaken. Zij hebben, als een van de weinige westerse landen, hun leger op peil gehouden en zullen dat blijven doen. Als Erdogan moeilijk blijft doen t.o.v. de toetreding van Zweden, kan men Turkije er beter uitsmijten. Dat laatste geldt trouwens ook voor Hongarije, dat niets anders meer lijkt te kunnen doen dan altijd en overal dwars te liggen. Hou er dan mee op!
---
*Boven mijn bureau hangt een kopie van De Telegraaf van 6 februari 1940, mijn geboortedag, met als hoofdtitel ‘18de Sovjetdivisie vernietigd bij Ladogameer’. Dat was tijdens de zgn ‘winteroorlog’, waarbij Finland tenslotte toch de helft van Karelië aan Rusland kwijt speelde.
De nieuwste politieke peiling van Het Laatste Nieuws, VTM en Le Soir deed geen stof opwaaien. Rekening houdend met een foutenmarge van 3,1% verandert er zelfs zo goed als niets. Dat betekent dat het VB, bij verkiezingen, nog altijd de grootste partij in Vlaanderen zou blijven en dat ze, samen met de N-VA de meerderheid in zetels zou halen in het eigen parlement. Dit wordt voor Vlaanderen misschien de laatste kans om op een democratische wijze eindelijk eens iets te doen aan de Belgische impasse.
Eens de meerderheid behaald in het Vlaamse parlement kunnen de twee Vlaamsnationalistische partijen in eerste instantie Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied, inbegrepen de Vlaams-Brabantse faciliteitengemeenten, waarbij die faciliteiten worden afgeschaft. Daarna verdeelt men België officieel in vier regio’s – Vlaanderen, Wallonië, Brussel en de Duitstalige Oostkantons – en spreekt men onderling af wat men nog samen zal doen en wat niét. Ook wordt elke regio verantwoordelijk voor zijn eigen financiën. Een voorbeeld zou Zwitserland kunnen zijn. De inwoners van Brussel zullen zelf kunnen kiezen of hun regio apart blijft of niet. Mocht men daar voor Vlaanderen kiezen, dan moet het huidige Brussel eerst wel ontmanteld worden evenals de ongrondwettelijke Fédération Bruxelles-Wallonie. De Oostkantons zullen ook de keuze krijgen om apart te blijven, bij Wallonië aan de sluiten of terug te keren naar de oude Heimat.
Dat kan allemaal democratisch gebeuren vanuit het Vlaamse parlement, dat verkozen wordt om Vlaanderen te besturen en de uitdrukking is van het Vlaamse volk.
In het interview dat Jambon gaf aan ’t Pallieterke van 30 maart, vertelt de man dat Vlaanderen en Nederland samen een ongelooflijke economische macht kunnen vormen. Dat klopt en is iets dat ik in deze rubriek al járen schrijf. Met havens aan de Noordzee, nota bene: de meest bevaren zee ter wereld, van De Panne over Oostende, Zeebrugge, Antwerpen, Gent, Terneuzen, Rotterdam, Amsterdam tot Den Helder kunnen wij de logistieke draaischijf worden van een welvarend Noordwest Europa. Met daarbij nog de luchthavens van Zaventem, Deurne, Oostende, Eindhoven en Schiphol. En met een werkzaamheidsgraad van ±80%, niet in 2030, zoals Europa vraagt, maar reeds nú.
In de plaats daarvan geeft Vlaanderen nog steeds elk jaar 12 miljard euro van onze welvaart weg aan een regio die dat geld niet investeert, maar uitdeelt en ‘werkt’ als een nieuwe DDR.
Als onze Vlaamse minister-president iets wil doen om daaraan een einde te maken en van de Lage Landen inderdaad een ongelooflijke economische macht te maken, dat hij er dan werk van maakt en er in de eerste plaats voor zorgt dat zijn eigen partij bij de volgende regionale verkiezingen een pact sluit met het VB, i.pl.v. verder samen te blijven heulen met de traditionele partijen die bereid blijven onze welvaart weg te geven.
De affaire Delhaize dreigt een uitputtingsslag te worden. We moeten terug gaan naar de jaren negentig van de vorige eeuw om nog zo’n lange staking te hebben meegemaakt. En dat ging toen om de autofabrieken van Vorst, Vilvoorde die sloten en waarbij de mensen effectief hun job verloren. Zelfs bij het nieuws over de sluiting van Ford Genk hernamen de werknemers sneller het werk en ook toen ging om jobverlies. In het licht van deze gebeurtenissen is de kwestie Delhaize haast een farce.
Delhaize wil overschakelen op franchisewinkels i.pl.v. eigen beheer, omdat die meer opbrengen. Dat alles wel zonder verlies van jobs, opgebouwde rechten of loon voor de werknemers. Dat laatste kan eventueel wél het geval zijn bij nieuwe aanwervingen. De miljarden winst die Ahold Delhaize volgens onze vakbonden maakt, komen niet eens uit hun Belgische activiteiten.
Waar het de vakbonden om gaat is dat ze de hele winkelsector willen ondermijnen, niet alleen Delhaize, dat alleen maar een symbool is geworden. In deze tijden van e-commerce horen 19-eeuwse stakingen echter niet meer thuis, tenzij misschien in streken zoals onze DDR, waar men inderdaad op dat gebied zeker nog achter loopt.
De Paarsgroen+ regering van Crootje heeft na een laatste nachtelijke vergadering dan toch haar begroting goedgekeurd gekregen. Veel stelt dat niet voor, want in werkelijkheid was het maar een controle, heeft men de traditionele kaasschaaf boven gehaald en de scherpe kantjes er wat afgevijld. Dit land blijft zitten met de grootste schuld van de E.U. buiten het failliete Griekenland.
Ondertussen wordt in het Delhaize-conflict duidelijk dat de vakbonden het niet zullen halen. Delhaize ontslaat niemand, maar brengt haar werknemers onder bij zelfstandige winkels, waardoor ze ontsnappen aan de vakbondscontrole, die straks alleen nog goed zal zijn om eventuele werkloosheidsuitkeringen uit te betalen.
Het hele gedoe heeft nog maar eens bewezen hoe verdeeld dit België is. De taalgrens is ook een stakingsgrens geworden tussen hardwerkende mensen en ‘levensgenieters’. Daar waar er bij Delhaize in Brussel geen enkele zaak nog open bleef en in Wallonië één of twee, bleven in Vlaanderen de meeste Delhaizewinkels open, op enkele dagen na.
We kunnen alleen maar hopen dat er na de verkiezingen van volgend jaar een begin van een einde komt aan dit land dat nooit meer zou worden uitgevonden mocht het niet bestaan (dixit The Economist).
Na het lezen van het hoofdartikel in ’t Pallieterke, op blz 3, van 13 januari van dit jaar, stuurde ik het blad onderstaande brief, die de week daarop gepubliceerd werd in de brievenrubriek.
GEEN 2014 BIS
‘In de metamorfose die ’t Pallieterke de laatste jaren heeft meegemaakt lijkt me bladzijde drie tegenwoordig wat ik zie als het wekelijkse hoofdartikel. Daarin wordt regelmatig gepolst naar de politieke stand van zaken in het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 en de mogelijke vorming van de nieuwe Vlaamse deelregering.
Uit wat ik er deze week uit opmaak is, dat mijn lijfblad er zich al bij heeft neergelegd dat die volgende Vlaamse regering zal gevormd worden door de N-VA en Vooruit en er zal moeten worden uitgekeken worden naar een derde partner, meer dan waarschijnlijk de Open VLD. In het artikel van 12 januari verwijst ‘t Pallieterke daarvoor o.m. naar de verkiezingen van 2014, toen N-VA en cd&v al een Vlaams regeringsakkoord hadden en Open VLD bereid was dat akkoord mee te onderschrijven zonder er één jota aan toe te voegen of te veranderen. Puur blauwe postjespakkerij. Goed voor Open VLD, maar slecht voor Vlaanderen. Toen, maar ook straks als men ermee zou doorgaan.
Wat men zelfs bij ’t Pallieterke schijnt te vergeten is dat, volgens alle laatste peilingen, het niet de N-VA, maar het VB zal zijn die als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen van 2024 zal komen en dus eerst aan de bak zal komen voor de samenstelling van een volgende Vlaamse regering. Als de andere partijen een samenwerking van het VB zouden weigeren – wat in de lijn van de verwachtingen ligt – dreigt men inderdaad naar een soort herhaling van 2014 te gaan.
In het kader van bovenstaande wordt het dan ook steeds belangrijker dat alle Vlamingen, die iets geven om de toekomst van hun regio, in 2024 VB zullen stemmen, al was het maar om die partij tenminste gewestelijk incontournable te maken, zodat Vlaanderen weer niet geconfronteerd zal worden met vijf jaar deelregering à la Pasbon die de Belgische geschiedenis verder lijdzaam zal blijven ondergaan en dat onze francofonen zich zullen moeten realiseren dat het deze keer menens zal worden..’
---
Het hoofdartikel van deze week in ’t Pallieterke op blz 3, onder de titel ‘Niemand wil werken met de PS, niemand kan zonder’ gaat over de federale politiek, maar was wéér van dattem en als reactie ga ik mijn brief van 13.01 gewoon letterlijk herhalen. Volgens ’t Pallieterke zal er nl uiteindelijk door externe druk gekozen worden voor een Vivaldi-bis-coalitie. De naam van het VB komt in het hele verhaal zelfs niet voor. Wel in een volgend artikel, een interview met Pasbon, waarin deze laatste zegt dat er altijd zal moeten onderhandeld worden met de Franstaligen, ‘ook als Vlaams Belang morgen een absolute meerderheid heeft’. Dat laatste klopt wel en die absolute meerderheid zal er ook niet zijn, maar een Vlaamsnationale meerderheid van N-VA én VB zit er wél in op regionaal gebied en Vlaanderen zal hoe dan ook in een veel sterkere positie zitten om te onderhandelen dan met eender welke traditionele partij ook die nog nooit iets anders gedaan hebben dan toegegeven, al dan niet ‘met de dood in het hart’.
In de weekeindeditie van De Tijd van 25 maart stond een interview met Guido Dumarey, een Vlaams ondernemer die failliete bedrijven opkoopt en weer rendabel maakt en die in België al tegen veel schenen heeft geschopt, ook van politiekers zoals Magnette bv en vakbondsmensen.
Zijn Punch-groep (700 miljoen euro omzet, 24 miljoen netto winst en 720 medewerkers) behoort tot de grootste toeleveranciers van de auto-industrie en hij gelooft niet dat de toekomst van ons wagenpark zuiver elektrisch zal worden. ‘In niet-westerse landen zullen dieselauto’s voorlopig het mooie weer blijven maken’, zegt hij. Hij is er eveneens van overtuigd dat ook waterstofmotoren een toekomst hebben, zeker voor langere afstanden en zware voertuigen.
In België is hij sinds het uitvallen van zijn beursgenoteerde Punch-groep niet meer actief. Op een bepaald moment had ook hij een bod gedaan op de fabrieksterreinen van Caterpillar in Gosselies, maar dat liep spaak omdat Magnette het niet zag zitten. Dumarey was volgens hem van het soort dat toch niet voor hem stemde. ‘Mensen die weinig hebben, kiezen wel voor de PS’, zei Magnette. Waaruit Dumarey concludeerde dat Magnette ‘een kalf was dat liever had dat zijn kiezers arm bleven’!
Er komt geen Legoland-attractiepark in Charleroi. Het project dat op de terreinen, waar in 2016 Caterpillar het voor bekeken hield, over enkele jaren voor 1.400 nieuwe jobs zou gaan zorgen via een investering van 400 miljoen euro, gaat niet door. Het voor hand zijnde geld zal worden gebruikt voor de ontwikkeling en uitbreiding van de 14 andere reeds bestaande Legoparken buiten België.
Dat is de officiële uitleg. Het zou wel eens kunnen dat het Britse amusementsconcern Merlin, dat het park zou uitbaten, ondertussen tot de bevinding gekomen is dat onze DDR daar toch niet de ideale plaats voor is. Laatste voorbeeld is alvast de absurde staking bij de Delhaize winkels waarbij in Brussel geen en in Wallonië hoogstens één of twee zaken open zijn gebleven, terwijl in Vlaanderen zowat het tegenovergestelde gebeurt. En dat alles voor zaken die men alleen maar wil verzelfstandigen en niet eens gesloten worden. Bij Legoland zullen ze die kans tot staken niet krijgen, hoe erg Magnette, plaatselijk burgemeester en voorzitter van de PS, dat ook zal vinden. Want in Francofonië vindt men het niet meer dan normaal dat in grote bedrijven gestaakt moet kunnen worden, zelfs bij bedrijven die eigendom zijn van het Waals gewest, denk maar aan FN in Herstal. Wie zijn hoofd aan de binnenkant gebruikt, weet dat men in Wallonië beter weg blijft.
Het zou ook kunnen dat Merlin kennis heeft genomen van het Duits onderzoekinstituut WSI van de Hans-Böckler-Stichting dat pas nog bekend heeft gemaakt dat per duizend werknemers er in België 97 stakingsdagen waren per jaar in de periode 2011-2020. Daarmee zijn wij de stakingskampioen van heel Europa, zelfs nog vóór Frankrijk dat met 93 dagen op de tweede plaats staat. Met de wetenschap dat men bij ons in Vlaanderen maar de helft of zelfs minder staakt dan in Francofonië, zullen die stakingsdagen daar zeker een flink stuk boven de 100 liggen. Dat hebt ge met ‘levensgenieters’...
In Gent hebben socialisten en liberalen een soort kartel gevormd tegen de gemeentelijke verkiezingen van oktober ... 2024. Goed op tijd dus. Hiermede komt er wel een eind aan de samenwerking tussen socialisten en groenen die de stad al twee legislaturen samen regeerden, de laatste keer met ook de liberalen en cd&v erbij. Die laatste partij had men er feitelijk niet bij nodig. Net zoals bij Paarsgroen+ federaal, kwam cd&v er in Gent bij als vijfde wiel aan de wagen. De reden waarom was, omdat Mathias Declerq aan genoeg achterban zou geraken om burgemeester te kunnen worden. Dat hij daarvoor zijn eigen liberale programma ondergeschikt moest maken aan dat van rood/groen zou hem worst wezen. In feite deed hij hetzelfde als wat Open VLD federaal deed, waar de partij ook een hoofdzakelijk linkse coalitie haar zin laat doen in ruil voor Crootjes premier-bonus. De jobs, weet je wel.
Bij de volgende gemeentelijke verkiezingen zal er echter e.e.a. anders uitzien. Zo zal men dan niet meer verplicht zijn te gaan stemmen en diegene die de meeste voorkeurstemmen krijgt bij de partij die de meeste stemmen haalt, zal dan automatisch burgemeester worden. Het zal er dus op aankomen een zo groot mogelijke partij achter zich te krijgen én bij die partij de meeste stemmen te halen. Als dat de nieuwe kartelpartij zou worden, met de eveneens nieuwe naam ‘Voor Gent’, dan zal Declerq, net zoals de vorige keer en zoals Crootje federaal, het programma van links moeten uitvoeren en zal zijn enig voordeel zijn burgemeestersjerp zijn en – voor zover dat nog bewezen diende te worden – zal Open VLD dé postjespakkers-partij bij uitstek blijven...
Voor Gent? Voor de eigen zak, ja.
---
Bovenstaand verhaal is zowat de gemakkelijkste blog die ik ooit heb geschreven. De tekst is identiek aan die van 10 maart jl. Er moest alleen worden aan toegevoegd dat de leden van de twee partijen de overeenkomst bekrachtigd hebben. Bij Open VLD gebeurde dat met een stalinistische score van 99%. Bij de roodhuiden was er tenminste nog zo’n 15% die durfde tegenstemmen, dit ondanks het feit dat de partij de lakens zal uitdelen mocht de nieuwe stadslijst het halen, wat tot de mogelijkheden behoort.
Ik kom nog even terug op mijn blog van gisteren over ‘Deckerken’ en de reactie van lezer Walter dat die voor de N-VA zou zijn. Dat was zo, maar is niet meer. Als hij dat nl nog was, zou hij niet opnieuw met een eigen lijst opkomen, wat ook de N-VA zou schaden. En ik zie daarna Jean-Marie niet deelnemen aan een eventueel akkoord van N-VA met de Kaviaarsocialisten van ons mateke.
Het zou inderdaad beter zijn dat alle overtuigde Vlamingen tenminste regionaal voor het VB stemden, maar dat blijft wishful thinking. Zelfs N-VA’ers die willen samenwerken met het VB (en volgens die peiling zijn dat er veel), zijn daarom nog niet bereid ervoor te stémmen. Daarom mijn suggestie om die een alternatief te bieden en dan zal het daarna aan Jean-Marie zijn om te beslissen wat ermee te doen. Hij zou wel eens op de wip kunnen komen te zitten, niet meteen om een Vlaamse meerderheid te behalen, maar wel om ervoor te zorgen dat er geen meerderheid komt zonder het VB (én zijn LDD).
Om even bij stil te staan, want m.i. kunnen de verkiezingen van 2024 eindelijk eens voor een echte verandering zorgen.
Ik kom even terug op de reactie van lezer Ottorongo op mijn blog van 24 dezer (‘Vlaams alternatief’), waarop hij stelt dat nog meer versnippering zeker geen goede keuze is. Hij heeft daarin gelijk; dat had ik trouwens zelf al aangegeven in dezelfde blog.
Waar het mij echter om te doen is, is dat een groot aantal N-VA-kiezers wel bereid zou kunnen zijn om samen te werken met het VB als beide partijen bij een volgende verkiezing de volstrekte meerderheid zouden behalen bij de gewestelijke verkiezingen van 2024, maar dat dat nog niet betekent dat ze dan ook voor het VB zouden stémmen. Om dit te omzeilen kunnen we die mensen best een alternatief aanbieden. Beter dat ze straks regionaal voor Dedecker stemmen dan dat ze dat voor de N-VA zouden doen. Steeds op voorwaarde dat De Wever blijft weigeren samen te werken en – erger nog – een akkoord zou sluiten met de kaviaarsocialisten van ons mateke. En zelfs mocht Bart in blessuretijd van gedacht veranderen, zou ik hem niet meer geloven*. Zie maar wat Lachaert heeft uitgespookt bij de voorzittersverkiezingen van zijn partij. Zoals we gezien hebben is een ‘Lachaertje’ snel gemaakt.
*Het zou wel straf zijn als historicus De Wever zijn afspraak met de geschiedenis zou missen en hij zo riskeert later herinnerd te worden als de zoveelste Leliaard in het echte Verhaal van Vlaanderen....
---
En dan nog dit:
In het voetbal ging België in de voorronde van de EK-kwalificatie in Zweden winnen met 0-3. De mannen van de nieuwe trainer Tedesco – een Duitser met Italiaanse roots (zijn naam, ‘Tedesco’, betekent ‘Duitser) - die het waar maakten heten Romulu Lukaku, Dodi Lukebakio en Johan Bakayoko. Allemaal echte Belgen!
Ludwig van Beethoven, over wie ik hier al meer dan eens geschreven heb en die ik – als achterkleinzoon van een bakker uit Mechelen - beschouw als ‘één van ons’, zou genetisch niet verwant zijn met alle andere Vlaamse Van Beethovens. Uit een grootschalig genetisch onderzoek over twee eeuwen gespreid (van 1572 tot 1770) op basis van enkele van zijn haarlokken blijkt dat er ergens in de directe vaderlijke lijn een buitenechtelijk kind zou kunnen geweest zijn, al kan er niet met zekerheid gezegd worden in welke generatie de buitenechtelijke verwekking plaatsvond.
Wat er ook van zij, de geniale muzikale begaafdheid van Ludwig ‘Van’ Beethoven had hij bijna zeker geërfd van zijn vader en zeker van zijn grootvader die muzikaal gevormd waren en zonder wie die anders nooit had plaats gevonden. Voor mij was Ludwig een Duitstalige, maar geen Duitser – de Duitse nationaliteit bestond nog niet toen hij geboren werd (in 1770) - en blijft hij, als achterkleinzoon van die bakker uit Mechelen, een Vlaams-Brabander van oorsprong.
---
Maar ook als er iets zou kloppen in het verhaal van dat buitenechtelijk kind in de familie Van Beethoven, dan verandert dat weinig aan de geschiedenis. Het zou zelfs geen unicum zijn geweest. Leonardo da Vinci was een buitenechtelijk kind van vader Piero da Vinci en een boerenmeisje, wat niet belette dat hij de architect werd van de Toscaanse Renaissance, die onze hele Westerse beschaving zou doen heropleven.
Het succes van de BurgerBoerenBeweging (BBB) bij de provinciale verkiezingen in Nederland heeft Jean-Marie Dedecker weer doen dromen om bij de verkiezingen van volgend jaar toch weer op te komen met een nieuwe partij (nu zit hij als onafhankelijke bij de N-VA). Ik heb het daar al eens over gehad en vond het toen geen goed idee, omdat het politieke landschap in Vlaanderen daardoor nog meer versnipperd zou worden.
Anderzijds is het ook waar dat er in dit land niets zal veranderen als de Vlaamsnationalisten straks een mogelijke meerderheid binnen het eigen parlement niet zouden gebruiken om een eind te maken aan het Belgische aanmodderen dat voor Vlaanderen steeds nefaster zal worden.
Dit alles wil niet zeggen dat ‘Deckerken’ zo Vlaanderen zal redden. Als burgemeester weet hij ondertussen wel wat bij de mensen leeft en hebben zich al een zestal burgemeester aangemeld om mee te doen. Misschien slaagt hij er wel in een alternatief te bieden aan de vele N-VA-kiezers die begin vorig jaar nog bij een peiling te kennen gaven wél met het VB te willen samenwerken na het behalen die Vlaamsnationale meerderheid. 81% van de ondervraagde N-VA’ers gaf toen te kennen wél met het VB in zee te willen gaan.
Als De Wever mordicus zou blijven weigeren ooit met het VB te samen te werken, dan kan Deckerken inderdaad aan de ontgoochelde NV-A-kiezers – al was het maar regionaal - een alternatief bieden, waarbij ze samen misschien nog niet de volstrekte meerderheid zouden kunnen behalen, maar er in elk geval voor kunnen zorgen dat er geen nieuwe Vlaamse regering kan worden gevormd zónder hen.
De affaire Delhaize is stilaan een België -Nederland aan het worden. Zuinig Hollands ondernemerschap tegen hard Belgisch syndicalisme. Delhaize is enkele jaren geleden overgenomen door Ahold, de holding boven o.m. Albert Heyn, In Nederland stellen de vakbonden niet zoveel voor. Bij verkiezingen bij bedrijven voor bv een nieuwe Ondernemingsraad kunnen daar ook onafhankelijken aan meedoen. In België alleen als men gesyndikeerd is (dat staat ook in mijn ‘Only in Belgium’-lijst).
De Nederlandse leiding van Ahold – en nu dus ook van Delhaize – had gedacht hier te kunnen doen wat in Nederland kan en had hoegenaamd geen rekening gehouden met de Belgische vakbonden, zeker niet met de Franstalige, die ze waarschijnlijk niet eens verstaan en die grotendeels beheerst worden door de communisten van de PTB, de Parti des ‘Travailleurs’ Belges, de ‘werkers’ die liefst van al niét werken*.
Het gaat hier niet om bedrijven die gesloten worden of om lonen die verlaagd worden. De supermarkten worden wel geprivatiseerd, wat betekent dat men straks waarschijnlijk wat flexibeler zal moeten werken voor hetzelfde loon. De meer dan 600 Delhaize-supermarkten die reeds geprivatiseerd werden, doen dat al langer en maken meer winst. Voor een Nederlander is dat normaal, voor een Belg – in de eerste plaats een Belgische francofoon - is dat uitbuiting. ‘Den boas is ne smeirlap’
Het resultaat van deze patstelling is onzeker, zodat het goed mogelijk zou kunnen zijn dat een aantal van de supermarkten die nu nog onder Delhaize vallen, er straks helemaal niet meer zullen zijn, waardoor alle heisa straks vergeefs zal geweest zijn.
*N.a.v. de protesten in Frankrijk tegen het opvoeren van de pensioenleeftijd van 62 naar jaar, nog een oude mop over de Franse vakbonden, die ook bij ons kan dienen, zeker bij die ten zuiden van de taalgrens. De mop is van komiek Coluche zaliger gedachtenis, die zei: ‘De syndicalisten hebben zodanig de gewoonte van niets te doen dat, als ze staken, ze spreken van ‘een actiedag’...
Onderaan mijn blog van 20 dezer (‘Wanted!’), schreef ik reeds dat - volgens Statbel, het federaal statistiekbureau – met 72,3% er in dit land nog nooit zoveel mensen aan het werk zijn geweest van de 20- tot 64 jarigen, en stelde ik mij de vraag hoe de verdeling wel zat volgens de regio’s.
Zoals ik al vreesde, is die vooruitgang alleen in Vlaanderen, waar de 77,2% werd bereikt, terwijl er in Wallonië en Brussel in het laatste kwartaal zelfs een lichte daling was en men er nog steeds niet aan de 70% is geraakt. De geschiedenis blijft zich herhalen, wat minister van Werk Dermagne (PS) er ook (niet) over vertelt. Die Waalse haan pocht met andermans pluimen.
---
Dit jaar staat Finland al voor het vijfde jaar op rij op nummer één in het ‘World Happiness Report’. Dat wil zeggen dat het land al sinds 2018 de titel van ‘gelukkigste land ter wereld‘ mag dragen. En dat geluk straalt duidelijk af naar de andere landen in het Hoge Noorden. Denemarken wist een tweede plaats te veroveren, gevolgd door IJsland op de derde plaats. Zweden eindigde zevende en Noorwegen staat op plaats acht.
En België? Op plaats 39, mede dank zij onze ‘levensgenieters’ (dixit Magnette). Ons mateke zal nog veel werk hebben alvorens hij van dit land, dat niet meer zou uitgevonden worden mocht het niet bestaan (dixit The Economist), het beste van de wereld zal maken.
Zoals ik al meer dan eens geschreven heb, hoort Vlaanderen thuis bij de zgz ‘Hanze landen’: de Scandinavische, Duitsland en Nederland. België daarentegen zakt steeds verder weg naar de ‘Club Med’, Frankrijk achterna.
‘Oekraïne kende generaties lang niets anders dan tirannie en geweld. Het kreeg twee eeuwen tsaristische autocratie te verduren. Een korte poging tot onafhankelijkheid werd in de kiem gesmoord door het Rode leger, dat de Russische heerschappij weer invoerde. Daarna werden de Oekraïners geteisterd door de gruwelijke door mensen veroorzaakte Holodomor (hongerpest), de stalinistische terreur, de nazibezetting en decennia van ondraaglijke communistische dictatuur. Toen de Sovjetunie instortte, leek het dat de Oekraïners weer de weg van wrede tirannie zouden inslagen – ze waren niets anders gewend. Maar ze maakten een andere keuze. Ondanks de geschiedenis, ondanks de schrijnende armoede en ondanks schijnbaar onoverkomelijke obstakels, stichtten ze een democratie’.
---
Ook dit bovenstaand verhaal is niet van mij, maar van Yuval Noah Harari, Israëlisch historicus en futuroloog, die wereldfaam verwierf door zijn boeken ‘Sapiens’, ‘Homo deus’ en ‘21 lessen voor de 21e eeuw’. Bij mijn weten ook de enige schrijver die enkele jaren geleden het Antwerps Sportpaleis vol kreeg met een voordracht over zijn werk.
