Jimmy Carter, oud-president van de VS, is overleden. De man is 100 jaar geworden. Ik herinner me nog een artikel bij zijn nominatie voor de democraten in 1976 in ’t Pallieterke met als titel ‘Jimmy Who ?’’. Men kende hem hier gewoon niet. Carter was een brave pindaboer uit de staat Georgia, een man wiens grootste verdienste als president was, dat hij een vredesbestand regelde tussen Israël en Egypte, de zgn Camp David-akkoorden, waarvoor hij o.m. later de Nobelprijs voor de vrede kreeg. Op economisch gebied maakte hij niet zo’n goede beurt en werd hij bij de volgende verkiezingen, in 1981, verslagen door de republikein en ex-Hollywood-acteur Ronald Reagan. De democraten hadden het ondertussen wel begrepen. Bill Clinton won later de verkiezingen met de slogan ‘The economy, stupid!’
Carter is niet te vergelijken met Trump, tenzij als het tegenovergestelde van The Donald.
De directeur van Paradigm, de Brusselse gewestelijke ‘operator voor digitale transitie’, een zekere Nicola Locoge, moest in oktober 10% van zijn royaal salaris afgeven voor drie maanden, nadat was gebleken dat hij tijdens de werkuren was gaan golven én voor 70.000 euro golfmateriaal had ingebracht. Buiten die Locoge ‘werken’ er bij Paradigm nog 663 anderen.
En deze affaire blijkt nog maar het topje van de Brusselse ijsberg te zijn. Het ‘gewest’ telt een derde meer personeel in vijf jaar tijd. Het zorgt niet alleen voor de stedelijke vervoersmaatschappij (MIVB), maar ook voor leefmilieu, netheid (of wat daarvoor moet doorgaan), begeleiding van werkzoekenden (Actiris), Safe, een dienst die instaat voor de veiligheid (en niet werkt) en God weet wat nog allemaal.
Alles opgeteld ging het van bijna 18.000 personeelsleden in 2018 naar bijna 23.000 in 2023. Bijna één derde meer. Stad en Gewest hebben wel een schuldenberg om U tegen te zeggen. Raar, hé?
Ondertussen blijft het uitkijken of er van het initiatief van formateur De Wever nog iets terecht zal komen. Een werkzame regering zal het nooit worden met partijen die boven hun gewicht spelen, zoals Vooruit en cd&v, terwijl het Vlaams Belang aan de zijlijn moet blijven, omdat de traditionele partijen er niet mee willen samenwerken en anderzijds het VB alleen federaal wil meerspelen aan de vorming van een federale regering als het de allerlaatste zou zijn. Daartussen zit dan de N-VA van Bart De Wever die het cordon eigenlijk niet onderschreven heeft – dat gebeurde nog door de Volksunie - maar die het het meest hardnekkig toepast. Dezelfde De Wever die alle communautaire problemen onder de mat veegt, terwijl hij tijdens de verkiezingscampagne steeds stelde niet te zullen toetreden tot een regering zonder confederalisme. Een Lachaertje, zeg maar.
- *Usque tandem, Catilina, abutere patientia nostra ?’ Hoelang nog, Catilina, ons geduld op de proef stellen ? (een bekend gebleven uitspraak van Cicero tijdens een van zijn vele debatten in het Oude Rome)
Voor Els van Doesburg (35), waarover ik op 26 november al een blog schreef (‘premier of burgemeester?’), is 2024 een boerenjaar* geworden. Ze trouwde met Peter De Rover (62!), de nieuwe voorzitter van het federale parlement én verlengt haar termijn als schepen in Antwerpen, waar ze zelfs waarnemend burgemeester kan worden mocht Bart De Wever het tot federaal premier brengen. Dat laatste volgens de nieuwe wet op de lokale verkiezingen, omdat ze - na Bart - de meeste stemmen behaalde. Als kers op de taart heeft ze ondertussen laten weten dat ze in verwachting is! Zo krijgt de grootste stad van Vlaanderen mogelijk een jonge moeder als burgemeester. En dan nog een die in Nederland geboren is, wat men nog kan zien aan de kleine ‘v’ van de ‘van’ in haar achternaam. Ik heb die ook, maar pas sinds ik ontdekt had dat mijn betovergrootvader uit Noord-Brabant kwam**.
En zeg dan nog dat er hier in de politiek niets gebeurt…
*Een boerenjaar is een fantastisch goed jaar waarin alles lukt en er goede resultaten worden bereikt. Kortom, een jaar waarin er goed geboerd wordt.
**Tot 1830 werden ook in Vlaanderen de tussenwerpsels bij achternamen met kleine letter geschreven. Dat veranderde onder invloed van het Frans, dat op dat moment de enige officiële taal was in België en waarin het met hoofdletter gebeurde.
In deze dagen van politieke windstilte kunnen we alleen maar hopen dat e.e.a. beter wordt. Het deed me denken aan een gedichtje uit mijn studententijd, Engelse les:
‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ blijft een vrome Kerstwens, al heeft het er steeds meer van weg dat deze wereld aan het verloederen is. De eerste de beste hond met een hoed op kan tegenwoordig voor eender wat de orde verstoren, er daarenboven nog fier op zijn en het via de (a)sociale media openbaar maken.
Wat de politiek betreft zitten we in dit land nog altijd zonder een nieuwe federale regering. Na de heisa van vrijdag bracht een volgende vergadering weinig aarde aan de dijk en hebben de ruziemakers zichzelf enkele dagen Kerstvakantie gegeven. Dat dezelfde ruziemakers straks een serieuze federale regering gaan vormen gelooft zo stilaan niemand meer. En dan hebben we het nog niet gehad over Brussel, waar er helemaal niets meer gebeurt. De PS weigert elke samenwerking met de N-VA, maar werkt hier en daar al wel samen met de communisten van de PvdA/PTB.
Internationaal blijft het afwachten tot 20 januari 2025 om te weten wat The Donald en fantast Musk nog gaan bedenken. Groenland kopen en het beheer over het Panamakanaal overnemen doet eerder aan sciencefiction denken. Misschien blijft dat wel zo en kunnen we alleen hopen dat men eerst de oorlog in Oekraïne en de onrust in het Midden-Oosten onder controle krijgt.
Toch maar beste wensen aan al mijn lezers en hun dierbaren.
En zo zijn we weer bij een weekje Kerstmis beland waarbij we elkaar het beste toewensen en meer specifiek voor Vlaanderen dat het zelfstandig(er) zou worden. Dat zal nog niet voor morgen zijn, zeker niet nu we na de verkiezingen van 9 juni de verhoopte Vlaams-nationale meerderheid in het eigen parlement nipt niet gehaald hebben. Het beste dat we kunnen hopen is, dat er e.o.a. vorm van confederatie van komt, waarbij de regio’s meer eigen verantwoordelijkheid krijgen,
In mijn blogs heb ik al enkele malen geschreven dat we in eerste instantie tot een federatie zouden moeten komen zoals Zwitserland. In De Tijd van het weekeinde stond daarover een artikel van Peter De Keyzer en Axel Smits, twee managing partners bij respectievelijk Growth Inc en Pwc Europe, die daar e.e.a. over bevestigen.
Zwitserland is een land dat qua grootte vergelijkbaar is met België. Het heeft evenmin olie noch gas en heeft zelfs geen zeehaven. Het heeft ook een complexe structuur met meerdere talen, kantons en culturele gevoeligheden. Maar daar houdt elke gelijkenis bij op.
Zwitserland heeft nl een overheidsschuld van 32%, België een van 105%. De overheidsuitgaven bedragen in Zwitserland 31%, in België 53%. De regio’s hebben er een grotere fiscale autonomie, waardoor ze de tering naar de nering moeten zetten, iets wat bij ons (nog) niet gebeurt.
Mocht De Wever erin slagen toch nog een federale regering te vormen en zijn confederatieplannen te verwezenlijken, dan kan hij best eens naar het land van Willem Tell kijken om het land van L.amme Goedzak vooruit te helpen.
Deze blog is mijn zesduizendste (6.000ste !) sinds ik ermee begon bij mijn pensionering in februari 2005. Na de ‘overwinningsnederlaag’ van de Vlaams-nationalisten op 9 juni dacht ik even ermee te stoppen, maar dat ga ik toch nog niet doen daar de politieke en vooral de financiële situatie zo precair is dat we, zeker in 2025, nog e.e.a. zouden kunnen meemaken. Mét of zonder Trump.
Wat ik wel ga doen is al mijn lidmaatschappen en abonnementen opzeggen met uitzondering van ’t Pallieterke, dat ik al lees sinds 2 juni 1955, het nummer dat het overlijden meldde van stichter Bruno De Winter en waarin diens columns en uitspraken stonden. In de rest van de Vlaamse Beweging ben ik eerder teleurgesteld. We kunnen wensen dat die federale regering, waarvoor De Wever het zoveelste uitstel heeft gekregen, er niét zal komen. Het zal anders weer veel van hetzelfde zijn, met Vlaanderen als kind van de rekening..
Ik kom nog even terug op het feit dat wij het enige democratische land ter wereld zijn waar de meerderheid het niet voor het zeggen heeft. Hieronder een kopie van een tekst die zopas verscheen in het ‘Vlaanderen Vlagt’ van Luc Dhondt en waaraan ik niet veel aan toe te voegen heb; de ‘vetjes’ zijn wel van mij:
‘ De GROENEN, met hun 7,29%, kunnen niet klagen want zij hebben hun extreme dure standpunten er met Europese steun door gejaagd (Sluiting van kerncentrales, beperking van het autoverkeer door LEZ-zones en dergelijke plagerijen, peperdure klimaatbeslissingen…). Ander LINKS (Vooruit met 13,85% en PVDA met 8,31% = samen nog geen 30%!) beheerst de media, de vRT op kop, blijft het geld van de belastingbetaler langs Vlaamse deuren en vensters buiten gooien en stelt onze grenzen voor iedereen open. De vroegere machtspartij CD&V (Wat daar nog christelijk en Vlaams aan is mag God/Allah weten!) met haar schamele 13,04% tracht nog altijd in het midden van het bed te liggen en de Open VLD haalde nog amper 8,33%... En dan komt de REUS OP LEMEN VOETEN: De Vlaams-Nationalisten met hun 22,66% + 23,88% = samen 46,56% (of bijna de helft van de stemmen en zetels in het Vlaams Parlement) weten geen vuist te maken tegen de verlinksing, de aanslag op onze portemonnee en de terugkerende ver-België-sering… ‘
--
Ondertussen blijken de onderhandelaars voor de vorming van een nieuwe federale regering het gisteren weer eens niet met elkaar eens zijn kunnen worden, dit keer eens niet na een kortsluiting in de Nieuwe Vooruit Alliantie, maar tussen MR en cd&v, en zo blijft men maar aanklooien
Eerder toevallig ben ik een dezer dagen al zappend terecht gekomen op de VTM waar op dat ogenblik de film van Paul Jambers over Bart De Wever werd uitgezonden, ‘BDW-Politiek Beest’. Daarin zegt Bart tot tweemaal toe dat hij niet met het Vlaams Belang kán samenwerken omdat die partij weigert federaal mee te doen. Zolang de andere partijen, de francofonen op kop, echter weigeren het cordon sanitaire op te heffen kan die partij inderdaad niets anders doen en dat geldt niet alleen voor het federale, maar ook voor het Vlaamse niveau, waar Vooruit, Open V LD en cd&v evenmin met het VB willen samenwerken. Het cordon sanitaire en het feit dat N-VA en VB net niet de meerderheid haalden in het eigen parlement geeft De Wever een excuus om het VB uit te sluiten. Daardoor geven de Vlaamse partijen hun meerderheid in België op en zal dit België steeds moeilijker bestuurbaar worden, laat staan de grote schuldenberg kwijt te geraken. Pas als alle regio’s de tering naar de nering zullen zetten, is er nog kans op een confederaal België, type Zwitserland zeg maar, waar elk gewest verantwoordelijk wordt voor een eigen sluitende begroting.
Probeer maar eens aan buitenlanders uit te leggen dat Vlaanderen in België 60% van de bevolking telt, 70% van de economie en meer dan 80% van de export, maar voor de rest voor alles maar 50% krijgt. Ze lachen u uit!
Ik ben niet alleen Rik Van Looy tegengekomen - in de pers meestal vernoemd als ‘Rik II – maar ook Rik I, Van Steenbergen voor de buitenstaanders. Die laatste eindigde zijn wielercarrière halfweg de jaren 1960 en werd daarvoor gehuldigd in het Antwerpse sportpaleis, waar hij ettelijke zesdaagsen had gewonnen met zijn maatje Miel Severijns. Tijdens die huldiging kreeg Rik I allerlei cadeaus. Mijn vader, die er ook was, vond niets beter dan Rik ook een cadeau te geven en liet omroepen dat hij Rik 10 hectaren zou geven op Sardinië! Ik was daarover niet geraadpleegd en stond voor een voldongen feit. Die 10 hectaren lagen gelukkig niet aan de zee, maar in het bergland erachter. Toen Rik wat later, met vader en manager Jean Van Buggenhout (‘Mister 10%’ voor de ingewijden) naar Sardinië kwam overgevlogen, liet ik hem niet alleen zijn 10 hectaren in de bergen zien, maar ook de kustgronden aan de Costa Rei (een naam die ik zelf aan de baai had kunnen geven) en vond Rik dat hij liever één hectare aan de kust had dan tien in het binnenland. We geraakten tenslotte daarover akkoord. Rik I kreeg één hectare op Costa Rei en liet er meteen drie bungalows op bouwen die hij later verhuurde, een praktijk die toen gangbaar was bij beroepsrenners die stopten…
Gisteren stierf Rik Van Looy, een paar dagen vóór zijn 91ste verjaardag. Ik heb de man persoonlijk gekend.
In de jaren 1960 woonde ik met vrouw en kinderen zo’n negen jaar op Sardinië, waar we een stuk grond aan de kust gekocht hadden. In die tijd werd er jaarlijks nog een Ronde van Sardinië gereden, voorafgegaan door de klassieker Sassari-Cagliari. Halfweg de jaren zestig won Rik die koers. De dag daarop startte de Ronde met een eerste rit vanaf de hoofdstad Cagliari, helemaal in het zuiden van het eiland, naar Olbia, in het noordoosten. Het was een vrij vlak parcours, maar na ± 3/4de koers was er wel een vals plat dat de renners van het zeeniveau naar ± 1.000 meter hoger bracht. Ik wist dat Rik geen echte klimmer was, maar wel een lastig vals plat aankon. Onderweg, iets buiten Cagliari, hadden we een groot plakkaat naast de weg laten zetten, met daarop in het Nederlands: ‘Win vandaag en win de Ronde’.
Uitgerekend op de plaats waar dat vals plat begon, plaatste Rik die dag een demarrage, waarbij slechts één tegenstander aan zijn wiel kon blijven, de Italiaan Romeo Venturelli. Rik won de rit met zo’n 7 minuten voorsprong en gaf zijn eerste plaats niet meer af.
Toen wij begin der jaren 1970 weer naar Vlaanderen kwamen en gingen wonen in Kasterlee, in de streek van Van Looy, nam ik mij voor als de gelegenheid zich voor deed, hem toch eens te vragen of hij ons plakkaat destijds gezien had. Die gelegenheid kreeg ik in Molenstee, een van de vele restaurants van Kasterlee, waar ik Rik aantrof met zijn Nini. Rik herinnerde zich niets van dat plakkaat, maar kende nog wel de naam van Venturelli.
‘Mijn beste’, zei hij ‘ge moest eens weten hoeveel plakkaten renners onderweg tegenkomen. Toch bleef het voor mij frappant dat hij demarreerde uitgerekend op de plaats die ik voorspeld had…
Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB), ziet geen achteruitgang voor het met schulden beladen België en vindt de toekomst roziger in dan de meeste economen voorspellen. In de dienstensector ziet hij zelfs nog vooruitgang, maar zegt er niet bij of dat zal gebeuren in de privésector of in de overheidsdiensten. En laat dat laatste nu toch hét grote probleem van dit land zijn, doordat de dienstensector maximaal profiteert van de automatische loonindexering, die ervoor zorgt dat de stijging van de levensduurte afgewenteld wordt op de bedrijven en de overheid, terwijl de inkomens op peil blijven. De vraag is maar hoe lang dat nog vol te houden zal zijn. Het is een systeem dat de koopkracht beschermt, maar tegelijkertijd ook knabbelt aan de concurrentiekracht van onze bedrijven.
Verder is het af te wachten welke invloed het aantreden van de Donald Trump administratie in The States zal hebben. Persoonlijk kijk ik uit naar wat dat nieuwe Ministerie van Overheidsefficiëntie onder Elon Musk ervan terecht zal brengen. Het zou wel eens een voorbeeld kunnen worden voor het afslanken van ons overaanbod aan administratie en ambtenarij.
In Antwerpen is er dan tenslotte toch het lang verwachte akkoord gekomen tussen N-VA en Vooruit en zal De Wever als burgemeester opgevolgd worden door Els van Doesburg, mocht Bart Belgisch premier worden in de Arizona coalitie.
Zover zijn we echter nog niet, maar na het akkoord in de Vlaamse regering én in Antwerpen, kan De Wever geen kant meer op zonder ons mateke. Als er straks een federaal akkoord komt, zal dit grotendeels van die afhangen en ziet het er niet naar uit dat we van de Belgische staatsschuld verlost zullen geraken. Als er géén federaal akkoord zou komen, zal er immers de vraag zijn waarom N-VA en Vooruit dan nog wel verder samen zouden werken op regionaal en gemeentelijk vlak en zou er wel eens een voortijdig einde kunnen komen aan de Nieuwe Vooruit Alliantie.
Voorlopig blijft het uitkijken hoe de situatie in Syrië evolueert. Eén zaak lijkt zeker: de grote verliezers zijn het Iran van de Ayatholla’s en het Rusland van Poetin. Beide landen hebben miljarden dollars geïnvesteerd om in Syrië voet aan wal te krijgen en dat is deerlijk mislukt. De Hamas en Hezbollah terreurgroepen, die het voor Iran opnamen, leden zware nederlagen en Rusland riskeert zijn enige zeemachtbasis in de Middellandse Zee, bij Tarrus én zijn daar bij Latarka gelegen luchtmachtbasis kwijt te spelen. Hoe Turkije, Israel en het Westen er profijt uit zullen halen, is nog een vraagteken, maar van de Assad-dictatuur is men in elk geval verlost.
De wederopbouw van het land zal nog niet voor morgen zijn en veel geld kosten, maar voor de Syrische bevolking zal, als de rebellen hun woord houden, het een verademing worden.
Na Zelzate vallen de communisten van de PvdA nu ook uit de nieuwe meerderheid in de districtsraad van Borgerhout en zitten ze in Vlaanderen zowat overal in de oppositie. Het tegenovergestelde van het Vlaams Belang, dat de meerderheid verwierf in Ninove, mee zal regeren in Ranst, Brecht en Izegem en nog kans maakt in Blankenberge en Willebroek. Het is een algemene tendens dat Europa verder naar rechts verschuift en genoeg heeft van het linksgroene discours dat tenslotte alleen maar geld kost.
Dat het Vlaams Belang in enkele van die gemeenten onder een andere naam moet meedoen- ‘Ons Brecht’, ‘Ons Ranst’ - verandert niets aan de zaak. Deng Xiaoping zei het al: ‘Of de kat wit of zwart is, maakt niets uit, zolang ze maar muizen vangt’. Verder kan men best verwijzen naar Frankrijk, waar het Front National ook van naam veranderde, maar blijft groeien.
Opmerkelijk blijft wel dat de opmars van het VB er niet kwam door coalities met de N-VA, maar met lokale vertegenwoordigers van traditionele partijen. Het Vlaams Belang kan zich aan deze evolutie alleen maar optrekken en hopen op de volgende verkiezingen, zeker in het geval De Wever zich helemaal vast zou rijden als federaal formateur.
Donald Trump is door Time Magazine verkozen als ‘Persoon van het jaar 2024’. Daar hoort een verhaaltje bij dat ik bij onze media nog niet gehoord of gelezen heb.
Tot het jaar 2000 werd de persoon van het jaar voor Time Magazine gekozen door de lezers van het weekblad. Dat heeft zo geduurd tot eind 1999, toen men de ‘Man van de eeuw’ moest kiezen en Adolf Hitler de meeste stemmen haalde. Dat zinde het weekblad niet, waarna het besloot die keuze niet langer meer door de lezers, maar door de redactie te laten kiezen en die koos Albert Einstein als ‘Man van de 20ste eeuw’ . Heel wat lezers zegden daarna hun abonnement van Time Magazine op* met als reden dat men niet ‘de beste man’ van de eeuw zocht, maar wel degene die de meeste invloed had gehad op de geschiedenis van die eeuw – goed of slecht - en waarover o.m. de meeste boeken verschenen waren. Ook Khomeini en Stalin waren ooit bij Time Magazine verkozen tot ‘Man van het jaar’, Stalin zelfs twee keer.
--
*Iets gelijkaardig gebeurde bij ons ook met De Gazet Van Antwerpen, toen die krant werd overgenomen door Roularta, met de steun van socialisten Steve Stevaert en Pattrick Janssens. ‘Het Frutje’, tot dan een Vlaamsgezind en christelijk geïnspireerd blad, verloor toen ook een groot deel van zijn abonnees, waaronder ondergetekende.
Ik heb vroeger al eens het mopje verteld van die brave pastoor van bij ons, die zei dat als Moslims en Joden zich zouden gedragen als goede Christenen er in het Midden-Oosten geen oorlogen meer zouden zijn. Blijkbaar geldt dat nog altijd, want het huidige probleem in Syrië is mijns inziens alleen op te lossen als men elkaar vergiffenis schenkt. Dat past in wat ik ook al eens schreef, nl dat het grote verschil tussen het christendom enerzijds en de islam en het jodendom anderzijds is, dat die eerste religie vergiffenis schenkt en die andere twee niet, waar het dus nog ‘oog om oog, tand om tand’ is.
Voor Syrië kunnen we alleen maar hopen dat de christelijke versie het zal halen, ondanks dat feit dat zelfs de diverse vormen van Christendom – Rooms, Orthodox, Jezidi en Druzen - het niet over alles eens zijn. Daar zal het trouwens niet bij ophouden. Er zijn nog het failliete Libanon en het verdeelde Irak, de Turken ( Mongolen van afkomst), de Armenen en de Perzen. Het is een geschiedenis die zich maar blijft herhalen. ‘l Histoire se repète’, zoals onze francofonen dat zeggen…
In een van zijn eerste perscommentaren deze week herinnerde journalist Bart Eekhout er ons aan in De Morgen, dat Filip De Winter indertijd zoete broodjes was gaan bakken met Assad. Hij vergat daarbij te vertellen dat Filip later zo eerlijk was te erkenen dat dat fout was.
Als niet partijgebonden Vlaamsnationalist houd ik me eraan mijn eigen mening te hebben, ook als die niet overeenstemt met welke partij ook. Het bezoek van De Winter aan Assad heb ik destijds veroordeeld evenals het verkiezen van Assad boven de rest van zijn land door te gelovigen van bij ons. De reden waarom Assad het Christendom en andere religies toeliet was, omdat hij daardoor hoopte minder oppositie te hebben tegen zijn partij van Alawieten, die officieel slechts gesteund werd door 12,5 % van de Syrische bevolking tegenover meer dan 65% Soennieten.
Sjiieten en Soennieten haten elkaar, wat doet denken aan de godsdienstoorlogen bij ons in de 16de eeuw tussen katholieken en protestanten. Ondertussen zijn we echter 5 eeuwen verder en zou men denken dat de mensen iets meer geëvolueerd zouden zijn. In het Midden-Oosten blijkbaar niet, dus.
Ongeveer 80% van de moslims zijn soenniet, maar daarin zijn er nog afwijkingen, zoals bv de Koerden, die gematigder zijn dan de rest en waar bv de vrouwen zelfs meevechten. Koerden vindt men zowel in Turkije (± 15% van de totale bevolking), als in Syrië, Irak én Iran. Het is een volk zonder vaderland. Als Vlamingen zouden we daar wel iets meer respect voor mogen hebben.
