Sinds het bezoek van onze kersverse minister van Buitenlandse Zaken aan onze vroeger kolonie, lijken de betrekkingen met Kinshasa weer te normaliseren. Steven Vanackere, nu al gedoodverfd als de CD&V-opvolger van Leterme als de partij nog eens de kans krijgt een volgende eerste minister te leveren (blijkbaar zijn ze "Yves" daar ook al liever kwijt dan rijk), voert dus terug de oude politiek van zoete broodjes bakken. "Ontguchting" heet dat tegenwoordig. Een van de besproken punten op de bijeenkomst in Kabila's buitenverblijf (op 1500 km van Kinshasa!) was, dat koning Albert II zou worden uitgenodigd op de "viering" van 50 jaar Kongolese onafhankelijkheid. Het is opmerkelijk te zien dat vooral onze Waalse politici daarop aandringen. Volgens la Onkelinx zou zijn afwezigheid daar getuigen van "koloniale heimwee" en volgens madame Millefoisnon zou het zelfs een "magnifiek symbool" zijn. Niet iedereen is van die laatste ontboezemingen overtuigd. Zo vraagt Kristl Strubbe, in een vorig leven nog VTM-anker, maar nu Open VLD-schepen van de stad Mechelen, zich - volgens mij terecht - af, wat er daar eigenlijk te vieren valt in Kongo. Gruwelijk verkrachte en gefolterde vrouwen? Kindsoldaten? Massale ondervoeding? Het compleet wegsmelten van de infrastructuur? Dat lijstje zou nog veel langer kunnen zijn. Wat is er overgebleven van de onder Belgisch bewind goedwerkende gezondheidsdienst? Van de gratis (lagere) scholen? Van de vlotte transportmiddelen, zeker per spoor en over het water? Van de gevarieerde voeding? Wat is er in Kongo geworden van de administratieve gebouwen, de havens en luchthavens, de scholen en ziekenhuizen, de hotels en de parken? Kortom, er is daar feitelijk niets te vieren, zeker als men weet dat er op die plechtigheden waarschijnlijk enkele aanwezigen zullen bijlopen, die er beter weg zouden blijven. Zoals Mugabe bv, of Kadaffi, om over de Chinezen nog te zwijgen. Als Albert II er naartoe trekt, zal ook hij tussen die sujetten komen te zitten en misschien nog het vernederende risico lopen herinnerd te worden aan de strapatsen van zijn voorvader Leopold II. Politiek zou echter geen politiek zijn, als men het daar straks zou afdoen als, ja, als wat? Een "fait divers", zou Thielemans zeggen. "'t Is wel ernstig, maar 't blijft een fait divers". En voor de rest zal de kolonisatie de schuld van alles krijgen. Misschien moet Albert II, of Vanackere, of allebei wel een openbare schuldbekentenis afleggen, zoals Verhofstadt vroeger in Rwanda ging (moest?) doen. Straks krijgen we nog heimwee naar De Gucht...
Deze week gaan we eens zien wat we zullen zien. De twee exponenten van de rustige vastheid gaan nl uit hun sloffen schieten. Wat dat gaat betekenen, is nog koffiedik kijken, waarbij ik iedereen al meteen wil verzoeken niet té hoge eisen te stellen. Dieren die uit hun winterslaap komen, schieten ook niet meteen in de hoogste versnelling... De uitvinder van de rustige vastheid himself, Haiku Herman, heeft voor deze week een conferentie samengeroepen van alle leden van de Europese Unie. Hij zou nl e.o.a. werkplan hebben opgesteld n.a.v. de bevestiging van de akkoorden van Lissabon en de aanstelling van hemzelf en lady Ashton. De man heeft wel even brute pech. Sinds hij nl die uitnodiging verstuurde, in de euforie van de eindejaarsfeesten, zijn er enkele zaken veranderd die heel wat meer aandacht zullen vragen dan "Lisboa". Denk maar aan het verhaal van de "piigs", met in de eerste plaats Griekenland en - veel erger - de problemen van Spanje, nota bene het land dat momenteel het voorzitterschap van de E.U. waarneemt. De man die de rustige vastheid in België van Haiku Herman heeft overgenomen en aan wie uitdrukkelijk gezegd is, dat hij niets anders meer mag uitspoken, ex-Vlaming Leterme dus, gaat van zijn kant de discussie tussen de sociale partners weer op gang trachten te krijgen. Om dat te verwezenlijken gaat hij eerst praten met zijn vrienden van de vakbonden (hij is zelf een ACV-er), daarna met het patronaat en tenslotte met beide. Veel moet men daarvan niet verwachten, want de tijd dat die sociale partners de eindrekening van hun palavers konden doorschuiven naar de federale regering, is voorbij. Die regering zit op haar tandvlees, heeft alleen nog maar schulden en hoopt dat "Mister President" erin zal slagen ervoor te zorgen dat ons land niet zal besmet worden door de "piigs". Over enkele dagen weten we (misschien) meer. Hout vasthouden, zou ik zeggen.
Er is een nieuwe term in de politieke discussies: de "Wallonisering". De uitdrukking werd, bij mijn weten, gelanceerd in een essay van Geert Noels, ex-beursgoeroe bij Alfacam en sinds vorig jaar hoofd zijn eigen Econopolis, een financiële denktank. Noels is eerder een belgicist, dus niet meteen verdacht van Vlaamse sympathieën, zodat men niet direct weer moet gaan denken dat het de Vlaamse nationalisten zijn die denigrerend zouden doen over Walen. De volledige titel van zijn essay is trouwens "De Wallonisering van Vlaanderen". Met die wallonisering bedoelt Noels, dat de Vlaamse overheid zich steeds meer bemoeit met veel zaken waar ze beter haar handen af zou houden. Zoals ze nu bezig is, remt ze meer af dan ze vooruit helpt. Het bedrijfsleven wordt nu ook in Vlaanderen, zoals dat in Wallonië gebeurt, steeds meer geconditioneerd in haar werk. Voor elke beslissing heeft men tegenwoordig adviezen nodig van de Serv, Mina Raad en andere instanties. Het gaat zo ver dat in Vlaanderen het mogelijk wordt, dat één ambtenaar - soms zelfs met de beste bedoelingen - eender welk dossier kan tegenhouden. Op die manier wordt het zelfs mogelijk dat men voor de goedkeuring van dossiers soms tot tientallen instanties moet raadplegen, wat leidt tot enorm geld- en tijdverlies. De fameuze uitspraak van wijlen Gaston Geens, dat wij Vlamingen moesten trachten dat wat we doen, beter te doen, lijkt dan ook reeds een ver verleden. Men is zich in Vlaanderen van bewust, dat er iets moet gebeuren om ervoor te zorgen dat we niet opnieuw een arm gewest worden, waar steeds meer mensen rechtstreeks of onrechtstreeks van de staat moeten leven, zoals dat nu in Wallonië het geval is: werklozen, al dan niet echte asielzoekers, maar ook ambtenaren. De reden, waarom er de dag van vandaag procentueel meer Vlamingen dan Walen werkloos worden, is juist omdat in Wallonië zo'n 40% van de bevolking van de staat leeft. Op die manier geraken we nooit uit het dal. Dit alles gezegd zijnde, moet mij van de lever dat er in het hele essay van de geleerde Noels, één groot hiaat is. Er staat nl geen jota in over de fameuze transfers, typisch voor een Belgicist, die zoiets als normaal beschouwt. Vlaanderen blijft jaarlijks tot 12 miljard euro van zijn welvaart afgeven, zonder dat er met dat geld veel meer gebeurt dan dat het ten zuiden van de taalgrens wordt uitgedeeld. Stel eens voor dat we bv nog maar de helft voor eigen gebruik zouden kunnen aanwenden. De wereld zou er bij ons snel ander uit zien. En daarmee slaan we weer eens op dezelfde spijker: er is een staatshervorming nodig en liefst zo snel mogelijk. Want met beter hopen is de tijd verlopen...
Het gaat niet goed met de euro. Het zwakste broertje uit de eurozone, Griekenland, ligt op apegapen terwijl Portugal en Spanje naar adem snakken. Ook bij ons is men er zeker niet gerust in. Zolang het allemaal goed ging met banken en economie, leken de bomen tot aan de hemel te groeien. Dat blijkt dus weer eens niet het geval te zijn. Vroeger had een land met een eigen munteenheid heel wat mogelijkheden om aan een slechte financiële situatie een mouw te passen. De munteenheid werd bv gedevalueerd. Sinds de euro kan dat niet meer. Ook de eigen, meestal verlieslatende staatsinstellingen en dito maatschappijen subsidiëren mag niet meer van Europa. Een gezonde begroting, die daaraan zou kunnen verhelpen, zit er - zeker sinds de crisis - ook al niet meer in. Veelbetekenend is dat bv landen zoals Denemarken, Noorwegen en Zweden, die niét meedoen met de euro, wel nog zo'n gezonde begroting hebben, met een staatsschuld van bij de 40%. Wij zitten straks aan 100%, evenals de "piggs"landen, waarbij Griekenland al ergens boven de 120% hangt. In de landen waar de crisis het ergst toeslaat, zal er dus driftig moeten bespaard worden. Griekenland staat al min of meer onder curatele. Als gevolg van de besparende maatregelen komen zowel daar als in Portugal de ambtenaren al op straat. Zij willen van geen inleveren weten. In België, met zijn almachtige vakbonden en een PS die de huidige federale regering domineert, is het echt koffiedik kijken wat er hier nog gaat gebeuren. Maar het zit helemaal niet goed met de euro. Het wordt "fasten seat belts".
Over onze politie en justitie kunnen sterke verhalen verteld worden, maar, mijns inziens, is de grootste gaffe die er op dat gebied in ons land ooit gemaakt is, de zgz affaire van de Bende van Nijvel. Die pleegde in het begin van de jaren tachtig een reeks moorddadige overvallen, waarbij in totaal niet minder dan 28 dodelijke slachtoffers vielen. Men heeft sindsdien (de laatste overval dateert van 25 jaar geleden!) geen enkel spoor van deze bende teruggevonden. In eerste instantie was het parket van Dendermonde met de zaak bezig. Toen men daar op een gegeven ogenblik ontdekte, dat er misschien een link was met een eerdere onopgeloste zaak, nl die van de roze balletten, een seksschandaal waarbij zelfs enkele "hoogwaardigheidsbekleders" zouden betroken zijn geweest, werd het hele dossier van de Bende van Nijvel overgenomen door het parket van Charleroi. Daar belandde het in een kast en was het over en out. De rechter die er officieel met de zaak bezig was, zou later op vervroegd pensioen gestuurd worden, toen bleek dat zijn zoon betrokken zou geweest zijn bij een internationale autozwendel... Om de schijn te redden en zich een geweten te schoppen, werd er ondertussen een cel opgericht die zich uitsluitend nog met deze zaak zou bezig houden. Die cel bestaat nog steeds en - om haar bestaan te verrechtvaardigen - pakt die regelmatig uit met nieuwe initiatieven. Zo werden er - 15 jaar na de feiten - opeens robotfoto's opgemaakt en werden er al enkele keren grote opgravingen gedaan, de laatste vorig jaar bij een autosloper in Dour (Henegouwen), omdat het zou kunnen dat één van de bendeleden na een schietpartij zou zijn overleden en stiekem door de andere bendeleden werd begraven. Let wel op dat alles hier in de voorwaardelijke wijs gebeurt. Nog vorig jaar werd de DNA ontleed van een sigarettenpeukje dat van één van de daders zou kunnen geweest zijn. Klap op de vuurpijl was een studie die rogatoire commissies moest voorbereiden voor eventuele onderzoeken in het buitenland... Het laatste nieuws over de fameuze cel, "Cel Waals-Brabant" genoemd, was van minder goede" aard voor de cel zelf. Eén van de speurders, een zekere Lionel Ruth, werd nl uit de cel ontslagen, nadat bleek dat er in een lade van zijn kantoor een wapen lag van Jean Bultot, ex adjunctdirecteur van de gevangenis van Sint-Gillis, iemand die ooit verdacht werd in de zaak. Het wapen werd nooit door de bende gebruikt, maar er was ook geen verklaring, waarom die Ruth het niet had ingeleverd. De man zou een rijkelijk bestaan leiden en ervan verdacht worden nogal dicht bij het gangstermilieu te staan. Zijn echtgenote werd recentelijk ontslagen uit het ziekenhuis in Charleroi, waar ze werkte, omdat ze de Riziv zou hebben opgelicht... Enfin, de cel kan zich nog een kleine vijf jaar bezig houden met deze bezigheidstherapie, waarna de hele zaak - na 30 jaar - zal verjaren. Tot meerdere eer en glorie van dit heerlijk land.
De meeting tussen de federale en de Vlaamse regering is een flop van jewelste geworden. Het had de start moeten zijn van wat Leterme "het samenwerkingsfederalisme" noemt. Voor zover daar nog iemand in geloofde, zal dat nu wel niet meer het geval zijn, zeker niet langs Vlaamse zijde. We kunnen gerust spreken van een knechtfederalisme dat de regering van ex-Vlaming Leterme zijn vroegere regio wil opleggen. Bij het begin van bovenstaande meeting bleek nl dat de federale regering, zonder enig overleg met de regio's, het begrotingstraject voor de komende maanden al veranderd had, zoals gevraagd door de Europese Commissie. Daarmee werd de Vlaamse regering voor een voldongen feit gesteld. Kris Peeters probeerde nog de schade te minimaliseren om zijn vroegere mentor niet al te veel voor het hoofd te stoten, maar het kwaad was geschied. Vice Lieten (SP.a) liet er geen twijfel over bestaan: zo'n federale houding, zei ze, is gewoon arrogant. Ik heb daarover tot nu toe geen mening gehoord van de N-VA, maar neem aan dat die minstens dezelfde zal zijn. Daarmee zit CD&V in de Vlaamse regering in de reeds lang gevreesde spreidstand en moeten Kris en Co eindelijk eens klare wijn schenken: wordt het Vlaanderen of wordt het het België van Leterme? Als SP.a en N-VA voet bij stek houden - en waarom zouden ze niet? - dan kan de Vlaamse CD&V niet anders dan bakzeil halen. Een alternatief is er niet, zelfs niet met de collaboralen. Zowel op federaal niveau als op het Vlaamse zitten CD&V en Open VLD in een minderheidspositie en is er ook geen oppositiepartij die hen daar zomaar uit zal halen, integendeel. Leterme gaat zo stilaan de weg op van wijlen Hugo Schiltz: eerst de partij groot maken, om ze daarna eigenhandig af te breken. De geschiedenis blijft zich herhalen.
Vandaag is er een interessante ontmoeting op politiek vlak. Federale Leterme gaat met regionale Peeters overleggen hoe het verder moet met zijn zgn "samenwerkingsfederalisme". Onder tsjeven zou dat geen probleem mogen zijn, maar toch zitten er aardig wat addertjes onder het gras. Veel van de problemen die Peeters zal aankaarten, zijn nl ooit al eens door Leterme geuit. Toen had hij echter Peeters' petje op en nu dat van federaal premier. Aan alles wat Leterme in die tijd gezegd heeft, wil hij liever niet meer herinnerd worden. De man van de 800.000 voorkeurstemmen is Vlaanderens grootste woordbreker en windhaan geworden. Mocht de N-VA niet mee in de Vlaamse regering zitten, dan konden we er nu al zeker van zijn, dat Vlaanderen voor de zoveelste keer bij de bok zou gezet worden. Als de partij van De Wever echter het been stijf houdt, kan Peeters weinig anders doen. Dat betekent ondermeer: - Geen afzwakking van de RVA-controles (tegen de PS en de rode vakbond in). - Geen afzwakking van de pogingen om de 55-plussers aan het werk te houden (tegen het Milquettaplan in). - Specifieke maatregelen per gewest in de ziekteverzekering en de werkgelegenheid (tegen de francofone partijen in). - Het wegwerken van de onrechtvaardigheden op gebied van verkeer (de flitspalen) en de douanediensten (die de logistieke uitbouw van Vlaanderen tegenhouden). En zo zijn er nog wel een half dozijn punten, waarop Vlaanderen en België met elkaar zullen botsen. Peeters moet dan ook gewoon consequent blijven, dit in tegenstelling tot de kazakdraaier Leterme, die nu het tegenovergestelde doet van had hij had gedaan toen hij nog op Peeters' plaats zat en van wat hij ooit zijn kiezers beloofde. Verhofstadts geest blijft rondspoken...
N.a.v. de heisa rond de voorgestelde nultolerantie t.o.v. de criminaliteit in Brussel, is nog maar eens duidelijk gebleken, dat bijna alles in dit land communautair geladen is. De Vlamingen willen in Brussel een nultolerantie, de francofonen willen dat niet. Die blijven zweren bij preventie alhoewel de geschiedenis heeft geleerd, dat het weinig uithaalt. Op het (voorlopige) einde van het verhaal, is er dan weer een oplossing à la belge uit de bus gekomen, die niemand bevredigt: men wil een nultolerantie invoeren, maar alleen in bepaalde wijken. Dat haalt natuurlijk niets uit, want in deze tijd van GSM, SMS en PC zullen de doorgaans jonge criminelen al lang hun werkterrein verlegd hebben naar wijken waar (nog) geen nultolerantie is. Daarenboven hebben de Brusselse rechters, die nu hun werk al niet aankunnen (een reden temeer om B-H/V ook gerechtelijk te splitsen), al laten weten dat zij voor extra werk geen tijd zullen hebben. De Brusselse burgemeesters willen daarenboven niet weten van één politiezone voor de hele stad. Daarmee verspelen ze nl een deel van hun macht(eloosheid) in hun eigen baronie. Flup Moustache, van Molenbeek, kwam gisteren op het journaal nog vertellen dat in zijn gemeente er de laatste tien jaar 10% meer bewoners zijn bijgekomen, maar hij voor zijn politie geen extra geld krijgt. Om de poen is het dus te doen. Als men in heel Brussel één politieapparaat had, zoals bv in Antwerpen, dan zou dat al een hele besparing zijn en heeft men daarvoor geen extra geld meer nodig. Wie zich in de hele discussie ook weer komt moeien is professor Brice De Ruyver, de vroegere veiligheidsadviseur van Verhofstadt. Hij vindt het niet kunnen dat men bij een veroordeling tot zes maanden niet naar de gevangenis moet en zelfs niet tot drie jaar. In dat laatste geval krijgt de veroordeelde een enkelband (wanneer die ooit voorhanden is). De Ruyver is een hypocriet, want hij ligt zelf mede aan de basis van die verkrachte wetten en heeft daarvoor evenveel boter op zijn hoofd als Verhofstadt én la Onkelinx. Ondertussen blijkt, dat de criminaliteit niet alleen in Brussel, maar ook in Antwerpen en waarschijnlijk ook daarbuiten, blijft stijgen. Dat krijgt ge als ge criminelen de indruk geeft niet (of niet zwaar) gestraft te zullen worden. Tenslotte nog dit: de nultolerantie is geen uitvinding van de huidige regering of de traditionele partijen. Het Vlaams Blok/Belang stelt dat al twintig jaar voor. Nu blijkt, dat die partij het weer eens bij het rechte eind had, maar dat anderen met de pluimen willen gaan lopen. Nog zien, of het zal lukken. Vraag het maar eens aan een zekere Leterme, die ooit ook eens campagne voerde met de argumenten van het VB. Daaraan wil hij tegenwoordig liever niet meer herinnerd te worden...
Enkele jaren geleden haalde Telenet op, eigen houtje, zo maar even acht zenders van de kabel, waaronder CNN, BC World, Tv-España en Arte, allemaal zenders die wij regelmatig bekeken en beluisterden. Dat laatste gold dan zeker voor de cultuurzender Arte, een van de weinig zenders waar men regelmatig klassieke muziek liet (en nog laat) horen en zien. Om de weggenomen zenders nog te kunnen ontvangen, moesten we een speciale digibox kopen, wat we toen ook gedaan hebben. Daarvan hebben we nooit spijt gehad. Gisteren bv was er de hele dag klassieke muziek op Arte, van ergens in de ochtend tot half negen 's avonds. Men zond er de "Folle Journée de Nantes" uit, een jaarlijks terugkomend ééndaags muziekfestival, dat dit jaar in het teken stond van de tweehonderdste geboortedag van pianist/componist Frederic Chopin. Om het zeker niet eentonig te laten worden, had men er ook muziek van andere componisten uit Chopins tijd bijgehaald, zoals Paganini, Liszt en Hector Berlioz. Van deze laatste speelde men de Symphonie Fantastique, een symfonie die inderdaad fantastisch is en niet gemakkelijk om goed te spelen. Die taak werd echter probleemloos uitgevoerd door Anima Eterna*, het Vlaams orkest uit Brugge, onder leiding van dirigent en stichter Jos van Immerseel. Het zou verkeerd zijn dit orkest te vergelijken met de mastodonten uit Amsterdam, Berlijn en Wenen, omdat van Immerseel met een kleinere bezetting werkt en omdat zijn muzikanten spelen op originele instrumenten uit de tijd van de componisten. Dat maakt echter, dat men feitelijk de stukken hoort zoals ze werden uitgevoerd in de tijd toen ze pas gemaakt waren en toen doorgingen voor moderne muziek. Anima Eterna deed dat met veel bravoure en prachtig uitgewerkte klanken. Het is niet de eerste keer dat we dit Vlaams orkest op Arte te horen en te zien kregen. Recentelijk kregen we van hen ook de derde van Ludwig van Beethoven (Vlaming van oorsprong!) te horen, de zogenoemde "Eroica". Als Vlamingen mogen we fier zijn hier zo'n orkest te hebben. Het is daarom wel ergerlijk, dat we naar vreemde zenders moeten overschakelen om het puikje van onze eigen klassieke muziek te kunnen meemaken. Buiten een schaarse vertoning op zondagmiddag (als er geen tennis of cyclocross is), krijgen we op onze openbare omroep zo goed als nooit klassieke muziek voorgeschoteld. Het zou eens iets anders zijn dan de steeds terugkerende pop en ander lawaai, om nog maar te zwijgen van de diverse quizjes en praatprogramma's met steeds dezelfde ons-kent-ons figuren, waarin men klaarblijkelijk geen twee zinnen kan zeggen zonder dat er enkele schunnige moppen bij te pas komen. Het kan misschien zijn, dat er de dag van vandaag minder mensen geïnteresseerd zijn in klassieke muziek, maar dat is relatief. Vorig seizoen waren er 340.000 bezoekers die naar de live-uitzendingen van de opera's kwamen kijken in de filmzalen. En probeer maar eens een abonnement te versieren in eender welk Belgisch operahuis... Kortom, met onze cultuur is het triestig gesteld, tenzij men vindt, dat Eurosong, K3, Sterren op de dansvloer en aanverwanten daar de hoofdbrok van moeten zijn.
* Anima Eterna is de (vrije) Latijnse vertaling van van Immerseels familienaam!
"Brussel is een bruisende stad", zong Van 't Groenewoud. Zeg maar, dat Brussel de laatste tijd aan het overkoken is. Vorige week was er nog een betoging van de brandweer, die het met e.e.a. niet akkoord was. Nu moet men weten dat juist die brandweer de enige Brusselse instantie is die behoorlijk werkt en bv het hele gebied van het stadsgewest bestrijkt. Voor de rest is alles ingedeeld in 19 dooreenlopende baronieën, waar niets naar behoren werkt. Neem nu de politie. Die kan haar werk in Brussel helemaal niet meer aan. Dat is niet alleen een zaak van (des)organisatie, maar ook het feit dat men niet genoeg mensen vindt, die in dit multicultureel "paradijs" willen werken. Het is er veel te gevaarlijk. De laatste twee weken zijn er al evenveel vuurgevechten geweest met criminelen. Daarbij viel één dode te betreuren, gelukkig een (uit de gevangenis ontsnapte) boef van Marokkaanse afkomst. Als reactie daarop werden nog maar eens wagens in brand gestoken. Helemaal ergerlijk was het feit, dat een technische school haar leerlingen vanuit Anderlecht moest verhuizen naar Brussel centrum, omdat die dagelijks bedreigd werden door loslopend crimineel spul. Het werd nóg erger, toen bleek dat de gevatte boefjes dienden te worden vrijgelaten bij gebrek aan plaats in een daarvoor bestemde gesloten instelling. Even ook nog bij vertellen, dat leraars, die in het Brusselse willen werken, daarvoor een extra financiële vergoeding krijgen. Bibbergeld, zeg maar. Tenslotte zit het fout bij het Brusselse gerecht, waar het hof van beroep vorig jaar 30% minder strafzaken afhandelde dan bv in 2005. Het zit daar zo verkeerd, dat zelfs de meerderheidspartij CD&V gevraagd heeft dat hof onder toezicht te plaatsen. Het woord curatele werd nog net niet gebruikt, want dat zou betekenen dat het hof zo goed als failliet is... Dat laatste probleem zou kunnen worden opgelost bij een splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H/V en zo komen we - weer eens - tot de kern van de zaak. Brussel is nl een gewest dat op zich zelf niet kan bestaan. Het is een grove fout geweest van de traditionele partijen, ook en vooral de Vlaamse, om van Brussel een apart gewest te maken. En zeggen dat er daar een partij is - het Vlaminghatend FDF - dat nog andere gemeenten zou willen inlijven bij die failliete mierennest. De francofonen in de Rand zouden hun handjes moeten kussen, dat ze in Vlaanderen wonen en niet in een gewest waar de overheid zijn taken niet aan kan.
De vakbonden hebben gisteren hun dagje Brussel weer eens gehad. Met 30.000 waren ze en ze willen respect en werk. Wie wil dat niet? Probleem is, dat er vandaag de dag zomaar geen extra werk kan worden bijgemaakt en dat daarom nogal wat van de vakbondseisen niet te verwezenlijken zijn: - kortere werkweek - meer jobs bij de overheid - gelijkschakeling van arbeiders en bedienden - afschaffing van de werklozencontrole. Met korter te gaan werken worden onze producten nóg duurder en zullen we nóg minder kunnen concurreren. Gevolg: nóg meer verloren arbeidsplaatsen. De overheid kan niet voor meer jobs zorgen, om de eenvoudige reden, dat ze daarvoor het geld niet heeft. De overheid zal trouwens een deel van haar werknemers, die met pensioen gaan, niet meer vervangen. Het worden er dus niet meer, maar minder. De gelijkschakeling van arbeiders en bedienden is in de ons omliggende landen al twintig jaar geleden gebeurd. Wij lopen dus twintig jaar achter en dat is grotendeels de schuld van de vakbonden die daar in de vorige eeuw niet van wilden weten. De lonen en ontslagvergoedingen van alle arbeiders nu op het peil van die van de bedienden brengen, is financieel onuitvoerbaar. De afschaffing van de werklozencontrole (een dada van o.m. ook Di Rupo), is niet doenbaar. Ze zal alleen het zwartwerk in de hand werken. Niemand wordt als werkloze trouwens zo maar geschorst; er is daar steeds een reden voor. Kortom, méér werk zal nog niet voor morgen zijn. Op 8 februari mogen bonden en patroons eens op bezoek komen bij Leterme. Alsof die er iets aan zal doen. Het enige, wat de staat in deze moeilijke tijden kan doen, is zélf besparen zodat ze meer mogelijkheden krijgt om te investeren. Dat besparen zou kunnen door bv een deel nutteloze en kostenverwekende instellingen af te schaffen . Dat laatste kan alleen via een staatshervorming. En zo zitten we weer bij af. Daar deze regering maar één doel heeft: de verkiezingen van 2011 halen, zal er niets gebeuren en glijdt dit land verder af naar een totaal faillissement. Wat chocoladepralines in een Belgisch etuitje uitdelen in Davos zal daar weinig aan verhelpen...
Dat "piigs", uit de titel hierboven, is wel degelijk met twee "i"'s geschreven. Het zijn de Engelstalige afkortingen van de Eurolanden die er momenteel het slechts aan toe zijn. "Piigs" staat voor Portugal, Ireland, Italy, Greece en Spain. Vooral Griekenland is er erg aan toe. Om te beginnen had dat land gefraudeerd met haar gegevens om toch maar bij de Eurolanden te kunnen geraken. Daarna werden de officiële cijfers er regelmatig "aangepast", om er toch maar bij te kunnen blijven. Dat heeft geduurd tot er, na de laatste verkiezingen, een nieuwe regering aan de macht (nou,ja) kwam, die (hopelijk) alles heeft moeten opbiechten. De financiële rating, waaruit blijkt hoe solvabel een land is, is door verscheidene ratingbureaus naar beneden gehaald en de vraag is maar, hoe het daar nu verder moet. Griekenland is niet het enige land met grote financiële problemen, maar met zijn inflatie van meer dan 12% en een staatsschuld van 112% t.o.v. zijn bbp, steekt het er wel bovenuit (of moet ik zeggen "onderuit"?). Ook Portugal blijkt nu in het vizier van de ratingbureaus te komen, terwijl het in Ierland, Spanje en Italië al niet veel beter is. Zeker als een van de twee laatstgenoemde, grotere landen echt in de problemen zou komen, wordt het afwachten hoe het verder moet met die euro van ons. Met een eigen munt was het vroeger allemaal veel eenvoudiger: men devalueerde ze en klaar was kees (voor een tijdje althans). Ik heb dat zelf meegemaakt in Italië, waar de lire op een kleine tien jaar tijd de helft van zijn waarde verloor t.o.v. de Belgische frank. België komt voorlopig nog niet voor het lijstje van de bedreigde eurolanden, maar we moeten er niet te trots op zijn. Met een inflatie van meer dan 6% en een staatsschuld die ook de 100% van het eigen bbp benadert, hebben we niet veel overschot. Zeker niet als deze regering van openbare stilstand er verder niets aan blijft doen en alle problemen zegt te zullen aanpakken (niet oplossen!) in 2012. Dat is dan na de volgende federale verkiezingen, waarvan niemand de uitslag kan voorspellen. Zopas is zuipschuit Daerden in de Kamer nog komen verklaren dat zijn "groenboek" over de pensioenen in maart zal gepresenteerd worden. Naar aloude Belgische traditie is die al klaar, maar alleen in het Frans. De Menapiërs moeten dan ook nog een maandje wachten om hun vertaalde versie te zien te krijgen. Het belangrijkste weten we echter al. Michel Jadot*, de man die het allemaal moest samenvatten, heeft nu al verteld, dat er geen ingrijpende pensioenhervorming zal komen. Het blijft plak- en knipwerk op zijn Belgisch, waardoor de problemen niet worden opgelost, alleen maar uitgesteld. Als dat hier zo doorgaat krijgen de "piigs" straks ons gezelschap. Het worden dan de "pi bigs" of zoiets. Met dank aan onze traditionele partijen die allemaal boter op hun hoofd zullen hebben als dit land definitief zal crashen.
* In zijn betoog, wist Michel Jadot o.m. te vertellen, dat het zilverfonds een "hypocrisie" is. Dat schrijf ik hier al vier jaar, maar zo hoort men het eens van iemand anders, een insider nog wel!
Jan Peumans is niet zinnens later niet herinnerd te worden. Reeds in de vorige Vlaamse legislatuur was hij bekend als de bezigste bij van het politieke halfrond, de man die van veel zaken in het algemeen en de BAM in het bijzonder veel meer afwist dan de zogezegde specialisten, ministers inbegrepen. Nadat zeker was dat de N-VA mede in de Vlaamse regering zou komen, hoopte Peumans op een ministerzetel. Die heeft hij tenslotte niet gekregen. Als troostprijs mocht hij wel voorzitter spelen van het Vlaamse parlement. Wat Jan doet, doet hij goed. Hij laat niet met zijn voeten spelen en houdt niet van flauw geouwehoer. Daarenboven is hij niet alleen Vlaams nationalist, maar ook een overtuigde republikein. Al van bij het begin van zijn aanstelling tot parlementsvoorzitter had hij laten weten, dat ze hem op het paleis niet zouden zien, ook niet als hij werd uitgenodigd. En zo geschiedde, want voor Jan is een woord een woord. Bij de nieuwjaarsreceptie van 2010 van Albert von Saksen Coburg, had Jan dan ook zijn kat gestuurd, in de persoon van ondervoorzitter Carl Decaluwé (CD&V). Die mocht het paleis echter niet in. Dat stond niet in het vermolmde paleisprotocol. En zo gebeurde het dat het officiële Vlaanderen dit jaar niet vertegenwoordigd was op de jaarlijkse komedie van de "gestelde lichamen". Erg, hé? In het Vlaamse parlement kreeg Peumans dan ook heel wat kritiek te slikken van de B-partijen, die België altijd nog belangrijker vinden dan hun eigen Vlaanderen. Jan gaat zich daar niet aan storen en verklaarde, als echte republikein, ook later niet te zullen gaan. Als ze het officiële Vlaanderen er persé bij willen hebben, moeten ze hun protocol maar aanpassen. Zijn standpunt werd bijgetreden door de V-partijen, waarbij we toch nog eens konden vaststellen dat samenwerken kán. Yes, we can! Alle gekheid op een stokje: als we als Vlamingen de onafhankelijkheid willen, in welke vorm ook, dan hebben we geen behoefte meer aan middeleeuwse toestanden zoals een koning en zijn gevolg. We zingen het zelfs in ons eigen volkslied: "Geen tronen blijven staan". Waarom die van Albert second dan wel? Laat ons consequent blijven en wegblijven van al die opgeklopte adellijke etiquette, die niet meer van deze tijd is en die zeker niet meer past in een vrij en onafhankelijk Vlaanderen.
Januari blijft de maand van de politieke partijrecepties. Helemaal in de trant van "veel beloven, weinig geven, doet de gekken in vreugde leven". De hoofdvogel werd dit weekeinde afgeschoten door de SP.a, waar Caroline Gennez haar foorwijvenstatuut alle eer aan deed door gewoon achter de demagogische praat van het ABVV te gaan staan. AB Inbev en Opel zijn nu eenmaal "in". "Den boas is ne smeirlap", meer kon er uit haar relaas niet gehaald worden. Tenzij men vindt dat in dit failliete land haar andere dada, een tweede pensioenpijler voor iedereen, ook ergens maar een kans zal maken. Deze bijna failliete staat (de werkgevers vrezen nu al voor een "Griekenland aan de Noordzee"), die niet eens in staat is de eerste pijler fatsoenlijk te betalen, zou daarvoor nog eens in de beurs moeten gaan, al dan niet via de lege doos van dat door de SP.a uitgevonden zilverfonds. Zelfs al zou er morgen een mirakel gebeuren en er plotseling ergens (veel) geld vrijkomen, dan kan de staat dat wel storten in dat zgz fonds, maar het niet gebruiken. Alvorens dat zou kunnen, moet de staatsschuld terug worden gebracht tot 60% van het bbp. Wanneer zullen we dat nog meemaken? Mocht iemand van een Vlaamsgezinde partij zo'n onzin uitkramen, dan zou men spreken van populisme. Bij de SP.a is dat staatsmansschap. Terloops nog even aan herinneren, dat de SP.a niét in de federale regering zit. De Waalse tak van de rode familie zit daar wél in, maar vond het niet nodig iemand naar de receptie van de Vlaamse socio's af te vaardigen. De SP.a is dan ook maar een splinterpartij geworden, een bepaling die zij zelf graag geeft aan de Vlaams nationalisten. Enfin, het verhaal van de splinter en de balk.
Vergeet Van Cau en Daerden, om er maar enkele te noemen. Er is Wallonië heel wat meer aan de gang. Zelfs nogal wat Waalse overheden frauderen er op los. Dat blijkt uit een (interne) nota van de RSZPPO, de sociale zekerheidskas van de gemeenten. Het gaat om regelrechte fraudes bij steden, gemeenten, OCMW's, intercommunales, openbare ziekenhuizen en rusthuizen. Heel wat van deze Waalse overheidsinstanties blijken de eindejaarspremies aan hun medewerkers al jaren te hebben betaald in maaltijdcheques. Op die manier worden de sociale lasten en belastingen aan de staat omzeild, iets wat uitdrukkelijk door de wet verboden is. Bij de steden horen ook (nog maar eens) Charleroi én Bergen, deze laatste de stad van burgemeester Di Rupo himself. Daarover ondervraagd, wist de man met het strikje te vertellen dat het RSZPPO daarover nooit iets had laten weten en dat ze dat gedaan hadden in samenspraak met de vakbonden. Alsof men zou mogen frauderen als er geen klachten over komen en alsof de vakbonden het land besturen en niet de regering, waar Di Rupo's eigen partij de lakens uitdeelt! Voor Bergen is er trouwens nóg meer aan de hand: Voor 2005 bv had de stad voor 14.004 euro maaltijdcheques aangegeven, terwijl de eigen boekhouding een bedrag van liefst 720.208 euro vermeldt. Pure schriftvervalsing... Nota bene: de bedrieglijke situatie in Charleroi is al begonnen in 1990 (loopt dus al 20 jaar!) en die in Bergen in 1994. Op andere plaatsen, zoals bv in Andenne is men begonnen de zaak te regulariseren, maar niet in de stad van Di Rupo. De hele zaak is trouwens, zoals al vermeld, aan het licht gekomen via een interne nota bij dat RSZPPO, maar werd feitelijk ontmaskerd door de fiscus. De vraag is nu, hoe die fiscus er verder op zal reageren. Tenslotte nog dit: ook in Vlaanderen worden de overheidsinstanties gecontroleerd op bovenstaande toestanden. Tot nu toe heeft men daar echter geen enkele gemeente in gebreke gevonden. Dat komt, omdat de Vlaamse steden en gemeenten een CAO hebben afgesloten over de toekenning van de maaltijdcheques. Waarbij dus, nog maar eens, kan verwezen worden naar de Belgische ziekte: de Vlamingen betalen netjes hun belastingen, de Walen frauderen. Alleen als er te trekken valt, zoals bv bij het innen van de geldboetes via de Vlaamse flitspalen, staan de Waaltjes op de eerste rij (terwijl hun eigen flitspalen nog steeds niet werken!). En dan maar janken over solidariteit!
Alpinisme is een mooie, maar gevaarlijke sport. Elk jaar verongelukken er heel wat mensen mee, zowel met gewoon bergbeklimmen als tijdens de wintersporten. De meeste slachtoffers vallen wel tijdens de winter en niet zelden horen daar ook reddingswerkers bij. Dat zou op zich nog normaal klinken, ware het niet dat tal van mensen uit die laatste categorie hun leven moeten riskeren o.w.v. onverantwoorde roekeloosheid van skiërs en snowboarders die alle regels aan hun laars lappen en gaan skiën buiten de vastgestelde pistes. Het is deze winter niet anders en verscheidene reddingswerkers, waaronder een geneesheer, verloren al het leven bij lawines die dan waarschijnlijk nog veroorzaakt waren door de mensen die zij trachtten te redden. In het kader van dit alles erger ik me dan ook dood, als ik lees dat er (in De Standaard, katern Reizen, van dit weekeinde) reclame wordt gemaakt voor heliskiën. "Als the A-team in de bergen", was de titel. "Vaarwel skilift, hallo avontuur". Bij heliskiën worden skiërs en snowboarders met een helikopter naar een bergtop gebracht, ver buiten alle pistes en kunnen de gegadigden van daaruit naar beneden skiën op verse, maagdelijk ongerepte sneeuw, waar men als het ware half in zakt. Pure diepsneeuw, kraakvers en ijskoud. Daar hoeft geen tekeningetje bij om te zeggen dat het niet alleen veel geld kost, helemaal niet milieuvriendelijk is, maar ook dat een lawine daar snel gemaakt is. In dat laatste geval mogen de reddingswerkers weer eens hun leven riskeren om de onverantwoorde waaghalzen te gaan zoeken. M.i. zou men wettelijk moeten vastleggen, dat wie zich buiten de vastgelegde pistes begeeft en er problemen krijgt, zelf maar moet zien voor een oplossing. Onbaatzuchtige reddingswerkers hoeven hun leven niet te riskeren voor avonturiers die het gevaar opzettelijk zoeken. Feitelijk geldt dit ook voor speleologen, al hebben die het excuus dat hun bevindingen de wetenschap (soms) kunnen helpen, waarvoor nog enig begrip kan worden opgebracht. Het is echter helemaal not-done om dergelijke "sporten" op te hemelen, laat staan er nog publiciteit voor te maken.
Dat er tijdens de legislatuur van Leterme II nog een staatshervorming, of iets dat daar op trekt, zal plaats vinden, zal wel een droom blijven. De francofonen, die deze regering van openbare stilstand beheersen, willen eenvoudig niet dat er iets verandert in dit land. L'union fait la farce, ook als dit het einde van België zou betekenen. Ondertussen blijft het communautaire wel aanwezig. Een bom in een koelkast blijft een bom. Bij gebrek aan beter, houdt men zich dan maar bezig met wat vuurwerk en dat bestaat erin elkaar wat te jennen. Een eerste teken ervan, was de landkaart van de Vlaamse toeristische dienst in New-York, waarbij alles ten zuiden van de taalgrens stond aangeduid als Frankrijk. Grote heisa daarover in Walenland, al zijn er ook daar voorstanders van een aansluiting bij la douce France. Geert Bourgeois moest van zijn hart een steen maken en het hele zaakje herroepen als zijnde een spijtige vergissing. Wie die gang van zaken wél genegen is, is natuurlijk het Vlaams Belang. Die bracht de bovenvermelde kaart terug in beeld op haar nieuwjaarsreceptie, mét daarbij de oproep aan de N-VA-ers om één front te vormen voor een onafhankelijk Vlaanderen. Vraag is maar of - en wie - daarop gaat reageren. Zelfs Bart De Wever betwijfelt al openlijk, of er van heel die staatshervorming nog iets zal in huis komen vóór de federale verkiezingen van 2011. Diezelfde De Wever zorgde wel voor de volgende speldenprik richting belgicisten, door op de cover van P-magazine te staan naast de nieuwe miss België, waarbij hij met een schaar haar tricolore band schijnt door te willen knippen, terwijl het mooie wicht op de nationale vod staat. Daarmee jaagt Bart francofoon België nog maar eens in de gordijnen. Volgens een enquête van La Dernière Heure (de la Belgique?) wil bijna driekwart van haar lezers dat Cilou (waar halen ze zo'n naam vandaan?) haar kroontje inlevert. De Bruggelinge van (naar 't schijnt) francofone afkomst was daarvan zo geschrokken, dat ze zich opnieuw liet fotograferen, waarbij ze deze keer op een pamflet van de N-VA stond (mét daarbij de beeltenis van volumineuze Bart). Geert Bourgeois heeft ooit eens gezegd dat zijn mensen zich niet wensten belachelijk te maken voor het grote publiek. Dat geldt blijkbaar niet voor De Wever, die weet dat hij met zijn ludieke acties het klootjesvolk kan amuseren en er electoraal beter van wordt. Ook dat is Vlaanderen. Ondertussen worden de francofonen toch nog eens lekker gejend, zal hij er wel bij denken. Jennen de Walen ons, Vlamingen, dan nooit? Toch wel, denk maar aan de fratsen van kameraad Porsche. Probleem is dat - om het bij die man te houden - ze blijkbaar niet inzien dat dit geen normale gang van handelen is. Gek doen blijkt bij de man van het intussen beruchte revisorenkantoor een normaal leven te zijn...
In Brussel was er deze week een openingsconferentie van het Europese jaar tegen armoede en sociale uitsluiting. In De Standaard werd dat gecommentarieerd onder de titel: "België profileert zich in armoedebeleid EU". De reden daarvoor was niet, dat België ergens een voorbeeld zou zijn in de bestrijding van de armoede. Verre van zelfs. Ondanks het feit dat dit land officieel bij de rijkere landen behoort, heeft het een van de kleinste pensioentjes van de hele Europese Unie. Hetzelfde geldt voor de werkloosheidsuitkeringen, waar als enige voetnoot kan worden bij verteld dat ze bij ons - in tegenstelling tot de meeste andere landen - niet uitdovend zijn. Maar wat doet men daarmee als ze te klein zijn om van te leven? In ons land leeft zo'n 15% van de mensen onder de armoedegrens. Een deel daarvan zijn oudere gepensioneerden, die gewerkt hebben in een tijd toen moeder de vrouw nog thuis bleef en het nu moeten doen met een te karig pensioentje (pensioensparen bestond toen ook nog niet). Terwijl deze groep steeds kleiner wordt o.w.v. het feit dat we hier niet zijn om hier te blijven, is er een tweede groep, die steeds groter wordt. Dat zijn de al dan niet illegale inwijkelingen, waarvoor zopas nog een extra regularisatieronde werd op gang gezet. Een van de mensen die over die regularisatie moet beslissen is de Waalse federale staatssecretaris Philippe Courard (PS), uitgerekend dezelfde die op die conferentie in Brussel het hoge woord mocht voeren. Het klassieke verhaal van "luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden". Ondertussen maken we in onze grootsteden een steeds groter wordende bevolkingsboom mee. In steden zoals Brussel, Antwerpen en Gent groeit de bevolking sneller aan dan het Belgische planbureau ooit voorspeld had. En het gaat vooral om kansarme gezinnen van meestal allochtone afkomst, die meestal in achtergesteld wijken wonen. In Antwerpen zijn er al meer vreemden dan eigen mensen die profiteren van het OCMW. Officieel probeert de federale regering de meeste inwijkelingen (88%) naar het Vlaamse platteland te versassen (zonder ook maar enige voorwaarde op taalgebied), maar in werkelijkheid trekken veel van die mensen naar de steden, waar ze een verdere gettovorming in de hand werken. Enfin, in de tweede helft van dit jaar van de armoede mag België het voorzitterschap van de E.U. waarnemen. Als het daar op gebied van de armoedebestrijding geen verder gezichtsverlies wil lijden, zal meneer Courard iets meer mogen presteren dan wat er hier tot nu toe gebeurt. Vraag is maar hoe dat zal kunnen met dat grote gat in de staatskas...
Gisteren, 21 januari 2010, zal een memorabele dag blijven in de Belgische economie. Er was zowel goed als slecht nieuws. Bij AB-Inbev wonnen de vakbonden een slag, bij Opel Antwerpen werd bekend dat de zaak in juni van dit jaar definitief dicht gaat. Speciaal bij de zaak van AB-Inbev was, dat er feitelijk gestaakt werd zonder stakers en dat bijna twee weken lang. Dat was, voor België althans, een primeur. Een groepje vakbondsmilitanten blokkeerde de brouwerijen, terwijl het personeel op het werk aanwezig bleef. M.a.w. de vakbond hoefde in de staking geen geld te steken; die werd a.h.w. betaald door de werkgever. Zoals gezegd, wonnen de vakbonden een slag. Of ze daarmee de oorlog zullen gewonnen hebben is nog zeer de vraag. Dat Opel Antwerpen dicht zou gaan, stond in de sterren geschreven. Het was alleen afwachten wanneer het zou gaan gebeuren. Met het blokkeren van AB-Inbev is men bij Opel Antwerpen ook gaan nadenken over een dergelijke aanpak. Het resultaat daarvan is, dat de geproduceerde auto's niet van hun parking af mogen en daar dus door de vakbonden worden vastgehouden. Zien hoe dat gaat aflopen. Ondertussen beseft wel iedereen dat Opel Antwerpen, met zijn 2400 rechtstreekse en misschien evenveel onrechtstreeks banen, een veel groter verlies is dat wat de 299 ontslagen bij AB-Inbev hadden kunnen veroorzaken. Met man en macht wordt nu gezocht naar een alternatief voor al die verloren werkplaatsen. Daarbij wordt steevast verwezen naar Renault Vilvoorde, waar - na de sluiting - toch een deel mensen aan het werk kon blijven, zij het dan met ander werk (en minder betaald). Wel, het zal nu een stuk moeilijker worden, omdat de economische situatie verre van goed is, in elk geval een stuk slechter als ten tijde van het Renault debacle. Sinds de val van het IJzeren Gordijn en de opkomst van de Aziatische landen, is het duidelijk dat wij hier in West-Europa nog moeilijk zullen blijven concurreren in industrieën waar mankracht bij te pas komt. Voor ons land komt daar nog bij, dat onze uurlonen te hoog liggen, ook t.o.v. die van onze buurlanden. Niet dat onze mensen meer mee naar huis nemen, integendeel zelfs. Het probleem zit hem nog altijd bij de in ons land hogere belastingen op arbeid. Daar tegenover stond vroeger onze alom geprezen productiviteit. Die blijkt echter ondertussen zijn grenzen gehaald te hebben. M.i. is er voor Vlaanderen maar één toekomst en dat is de verdere uitbouw van onze logistiek. We hebben nu eenmaal een zeer gunstige ligging in West-Europa en daarvan kunnen we gebruik maken zonder al te veel massale eigen investeringen. Om dat te bereiken, moeten we wel zorgen voor een beter bereikbaarheid en een betere doorstroming van het Europees verkeer. Te beginnen met Antwerpen, dat nu reeds de draaischijf is van de eigen economie. Als men echter ziet, wat voor problemen daar al rijzen om een extra verbinding met de linkeroever van de Schelde te verkrijgen, dan vraag ik me af hoe men dat opgelost zal krijgen.
Het kan verkeren, zei Bredero. Dat hebben we nu ook meegemaakt met "onze" Stella. Sinds die achtereenvolgens Interbrew, Inbev en AB-Inbev werd, is de brouwerij wel gegroeid tot de grootste van de wereld, maar wat hebben we daar aan? De aandeelhouders zullen misschien nóg rijker zijn geworden, de werknemers zeker niet. De grote beslissingen worden hier niet meer genomen, zelfs niet in Europa, maar in New-York en in het nog verdere Brazilië. Om de streefcijfers te halen, waarvoor de directie miljoenenbonussen kan opstrijken, wordt er steeds meer geautomatiseerd en heeft men steeds minder werknemers nodig, zeker hier bij ons, waar de biermarkt elk jaar wat meer krimpt. Wat nu bij AB-Inbev aan de gang is, is trouwens iets van speciale omvang. De brouwerijen zijn al bijna twee weken geblokkeerd door de vakbonden en liggen momenteel stil bij gebrek aan grondstoffen en verpakkingsmateriaal. Toch is er geen staking, wat betekent, dat de vakbond nog steeds geen extra geld heeft moeten stoppen in de hele actie. Tot nu toe werden de werknemers betaald door de maatschappij en, sinds het stilvallen, zou men terugvallen op een technische werkloosheid. Ge moet er maar op komen! Hoe het verder loopt is nog koffiedik kijken (of moeten we zeggen "biergist kijken"?). Hierbij alvast toch enkele merkwaardigheden: - Een ABVV vakbondsman zei gisteren op het journaal, dat zij - de werknemers - het recht op arbeid hadden. Dat klopt, al is dat niet altijd het geval als vakbonden stakingen beginnen. Dan worden de werkwilligen meestal niet toegelaten en krijgen die van de vakbonden dat recht op arbeid niét. Het toont wel aan dat de bonden bij AB-Inbev wel degelijk op verdediging spelen. - In de directie van AB-Inbev zit nog een zekere Jean-Luc Dehaene, Brabants trekpaard voor CD&V én afkomstig uit de ACV vakbond. De man krijgt van de brouwer een jaarlijkse "tegemoetkoming" van minstens 70.000 euro, plus daarbij aandelenopties die een veelvoud waard kunnen zijn van die tegemoetkoming. De man heeft over de hele zaak zijn mond nog niet opengedaan. Heeft het waarschijnlijk te druk met het uitpluizen van hoe hij de Vlamingen een hak kan zetten in de splitsing van B-H/V... - Tenslotte nog dit: bij elke syndicale actie is het tegenwoordig de gewoonte een vuurtje aan te leggen. Als ik als gewone burger zoiets doe in mijn tuin, riskeer ik daarvoor een boete. Het lijkt er wel op, dat men tweederangsburger is als men hier niet bij een vakbond is aangesloten.
