Op de Europese top in Brussel is deze week door de 27 E.U. unaniem een resolutie aangenomen, waarbij men iets wil gaan doen aan de klimaatsopwarming van onze aarde. Er is daar nog min nog meer beslist, dat de Unie tegen 2020 liefst 20% minder CO² zal uitstoten, dat er tegen die tijd 20% van de energie zal moeten komen uit hernieuwbare bronnen (water, zon e.d.) én dat men het energieverbruik in de E.U. met 20% zal verminderen. Prachtig initiatief, ware het niet dat het maar gaat om een intentieverklaring. Geen enkel land heeft zich tot maar iets definitief geëngageerd en het veto van één land (op 27!) is voldoende, opdat er straks ook niets van in huis zal komen. 1. Om te beginnen, mag men niet vergeten dat de meeste landen nu nog het leeuwenaandeel van hun energie halen uit fossiele brandstoffen. De helft heeft echter een mix, waarbij kernenergie een grote rol speelt. Als men de Kyoto-normen wil halen, is men verplicht nog x-aantal jaren met die kernenergie verder te doen, want het is het enige procédé waarbij helemaal geen CO² wordt uitgestoten. Nu, de naam "kernenergie" staat niet eens vermeld in de intentieverklaring van Brussel, omdat één land (Oostenrijk) dat wilde. Van schijnheiligheid gesproken. Er zijn trouwens landen waar men niet zo gek is en zelfs nog nieuwe kerncentrales bouwt (Finland, waarschijnlijk Frankrijk en enkele van de nieuwe leden). 2. Het aandeel van de hernieuwbare energiebronnen in het totaal van het Europees verbruik ligt momenteel rond de 3%. Dat zou dus moeten worden opgetrokken tot 20%; een bijna onmogelijk taak waarbij niemand weet wat dat gaat kosten. Het is bv leuk een windmolenpark in volle zee neer te poten, maar dat kost stukken van mensen qua aanleg én onderhoud. Zelfs áls het tegen 2020 toch zou lukken, blijft er nog 80% over om ingevuld te geraken zonder fossiele brandstoffen. 3. Het energieverbruik tegen 2020 met 20% terugdringen is een utopie. Vorig jaar stéég in ons land het energieverbruik nog met ± 3% en in de landen rondom ons was dat niet veel minder. Bij de nieuwe leden, die - economisch gesproken - van ver terug komen, zal het energieverbruik nóg meer stijgen, niét dalen. M.a.w. er is veel beloofd, maar er zal niet veel van in huis komen. Het heeft trouwens geen zin dat Europa chevalier seul speelt. Zolang grote landen als de States, Canada, Rusland, China, India en Brazilië niet meedoen, gaan wij ervoor moeten betalen en zal het resultaat ook voor ons negatief uitvallen. Dé reden waarom er in Brussel geen knopen zijn doorgehakt, ligt in het feit dat we later dit jaar in Berlijn de viering zullen krijgen van 50 jaar Europese Gemeenschap (het verdrag van Rome). Daarop mag geen wanklank te horen zijn. In het feestvieren (op kap van de belastingbetaler) is Europa trouwens niet te evenaren. Is er dan geen alternatief? Natuurlijk is er dat: de kernenergie in stand houden en zelfs uitbreiden tot er voldoende hernieuwbare energieën zullen zijn; waterstof voor auto's; biobrandstof uit afval, niét uit voedsel; afstappen van het verbruik van huisbrandolie en zo zullen er nog wel enkele mogelijkheden zijn. De vraag is maar of dat past in de "Guy en Guidone" show die de laatste tijd bij ons wordt opgevoerd en die men zal blijven uitmelken tot 10 juni. Als die show lukt zal men er vergif op kunnen nemen dat daarna de ECO-taksen serieus de hoogte in zullen gaan. Maar dat zegt men er nu natuurlijk niet bij: eerst de stemmen ronselen!
De hoogconjunctuur voor de politieke kartels schijnt al over zijn hoogtepunt te zijn. Bij de oprichting van de Open-VLD werd voor het minuscule Vivant de deur dichtgedaan. Veel maakte dat niet uit, want het privé speeltje van zakenman Roland Duchâtelet stelde electoraal echt niet veel voor. Er moet ergens één (1) iemand van dat partijtje in e.o.a. parlement zitten, waarschijnlijk een van de vele "opvolgers", maar vraag mij niet wie en waar. Het Vlaams Belang komt bij de volgende federale verkiezingen onder alleen zijn eigen naam op en dus zonder VLOTT er achteraan. Dit is vrij logisch, daar VLOTT al bij al een plaatselijk Antwerps gebeuren is. Coveliers en de zijnen krijgen trouwens toch een plaats op de VB-kieslijsten en maken daar meer kans dan ze het ooit alleen zouden kunnen waarmaken. Als Dedecker meteen mee op de kar was gesprongen, had het misschien anders kunnen verlopen, maar wat nu gebeurt is de logica zelf. Bij de CD&V zit het anders. Die kan niet zonder de N-VA. Dit komt niet alleen omdat deze partij volgens de laatste peilingen (wel van een paar maand geleden) zo'n 6 tot 7% van de stemmen zou halen, maar vooral omdat de Christen-democraten elke extra stem hard nodig zullen hebben willen ze de paarse meerderheid breken. De vraag is wel of de NV-A haar stemmenaantal zal kunnen vasthouden. Met de zaak Dedecker en in het achterhoofd van vele Vlamingen het failliet van de splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde, is dat niet zo evident. En dan is er nog SP.a/Spirit. Dit laatste aanhangsel stelt feitelijk ook niet zoveel voor, buiten dan het zogenaamde "stemmenkanon" dat Bert Anciaux heet. Of is het "heette"? Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober ll. kreeg de emopolitieker flink op zijn donder in de eigen regio en klaarblijkelijk is hij daarvan nog steeds niet bekomen. Dat zal dan wel de reden zijn waarom hij (voorlopig?) weigert de SP.a/Spirit lijst te trekken in Brussel-Halle/Vilvoorde. Lijsttrekker blijkt tegenwoordig ook al een knelpuntberoep te worden (zie maar naar wat in Antwerpen gebeurt). Als Anciaux voet bij stek houdt, heeft de SP.a feitelijk geen enkele reden om nog met verder te gaan met het zootje ongeregeld dat overblijft van de linkervleugel van de ter ziele gegane Volksunie. Bij de vorige federale verkiezingen haalde Spirit liefst acht zetels binnen: zes in de Kamer en twee in de Senaat. Dat lijkt veel, maar op Anciaux na waren dat allemaal opvolgers die alleen maar aan hun zetel geraakt zijn dank zij het idiote systeem dat de partijbonzen op alle lijsten verkiesbaar stelde. Er was er bij Spirit zelfs een die met nog geen 800 voorkeurstemmen in de Kamer belandde! Dat zou nu, naar het schijnt, niet meer kunnen. Men wil bij de "spaspi's", in navolging van de Open-VLD, dat de opvolgers van gisteren nu als effectieven moeten opkomen en het dus zelf zullen moeten waarmaken. Dat wordt een zware klus, zelfs voor (letterlijk) zwaargewicht Geert Lambert en bijna-burgemeester Els Van Weert. De kartels blijken dan ook hun hoogdagen achter de rug te hebben. De kiezer zal waarschijnlijk weer mogen kiezen voor het origineel en dat is geen slechte zaak. Er is vandaag de dag al nep genoeg in onze politiek.
Over de fratsen bij Justitie zou men elke week wel een verhaal kunnen schrijven. Op e.o.a. manier is daar altijd wel iets dat misloopt. Nu blijkt men de oorzaak daarvan gevonden te hebben: het ligt aan de computer! Als sinds 2001 had Paars een nieuw computerprogramma besteld bij het Amerikaanse bedrijf Unisys. Daar werden tot nu toe meer dan tien miljoen euro's in gestopt. Eind 2004 heeft men de betalingen opgeschort daar het systeem nog steeds niet bleek te werken. Zopas heeft tante Laurette de zaak dan helemaal afgeblazen en gaat de Staat waarschijnlijk Unisys een proces aandoen. Unisys van zijn kant dreigt hetzelfde te gaan doen. Die zijn dus nog even bezig, misschien nog wel eens zes jaar. Ondertussen horen we het gekende liedje: de volgende minister van Justitie zal het moeten oplossen, waarschijnlijk een nieuw systeem opstarten, weer veel geld investeren en dan maar hopen dat het over x-aantal jaren wél zal lukken. Ik ga me hier over de aard van de zaak niet uitspreken. Misschien zal Unisys wel een groot deel van de schuld dragen. Het zal voor die Amerikanen trouwens wel even slikken geweest zijn toen ze geconfronteerd werden met de Belgische situatie in het algemeen en de krabbenmand van de Belgische Justitie in het bijzonder. In Nederland, waar men een soortgelijk project had opgestart, waren er geen problemen en werkt het wél. Daarbij even opmerken, dat er in Nederland, met zijn 50% meer inwoners, maar de helft van het aantal ambtenaren zijn t.o.v. Belgenland. Het is trouwens niet alleen bij Justitie dat de digitalisering niet lijkt te werken. Ook bij Financiën zit men met een soortgelijk probleem. Het kan ook moeilijk anders op een kabinet waarop in de laatste zeven jaar zes verschillende kabinetschefs geweest zijn. Die zijn niet de deur gewezen o.w.v. eventuele onbekwaamheden, nee. Die zijn allen doorgepromoveerd naar nóg lucratievere postjes. Zelfs de meester kemelschieter, die vorig jaar een "foutje" maakte van ± 900 miljoen euro, is blijven zitten en heeft in het departement een "laterale arabesk" gemaakt, om het in de termen van het Peter Principe te zeggen. Ondertussen blijken er ook bij de douanediensten enorme problemen te zijn omdat daar de invoering van digitalisering eveneens al x-aantal keren is uitgesteld en men zelfs de Europese dead line niet haalt. Voor de haven van Antwerpen begint dat zo stilaan op een ramp uit te draaien, zeker als men weet dat het in Rotterdam wél gelukt is. In de marge van bovenstaande nog dit: de vakbonden zouden niet treuren o.w.v. de problemen in Antwerpen. het betekent nl dat men terug moet vallen op het oude stempelwerk en alles wat dat met zich meebrengt, meer mankracht nodig, dus. Dat zijn dan lui die zich "progressief" durven noemen!
De weduwe van bendeleider Haemers, welke zich enkele jaren geleden verhangen heeft in zijn cel, krijgt waarschijnlijk de riante som van 600.000 euro. Dat is geld dat op enkele Zuid-Amerikaanse banken stond op naam van de crimineel. De familie van Paul Vanden Boeynants had dat geld opgeëist via het Gerecht omdat het waarschijnlijk een deel was van de anderhalf miljoen euro die ze vroeger aan de bende Haemers had moeten betalen om de gekidnapte ex-premier weer vrij te krijgen. Een Brusselse rechter heeft daar anders over beslist. Omdat de familie Vanden Boeynants het losgeld had betaald in Zwitserse franken en het geld op de Zuid-Amerikaanse rekeningen in dollars, euro's en Belgische franken stond, kon het volgens de geleerde rechter niet bewezen worden dat het om hetzelfde geld ging. De wereldvreemde man heeft er blijkbaar geen benul van dat geld kan worden omgewisseld in andere valuta! Misschien dacht hij dat het geld nog een overschotje was van Haemers' plechtige communie... Alsof bovenstaande nog niet erg genoeg is, moet de familie Vanden Boeynants ook nog de gerechtskosten betalen. Daarmee krijgen we een zoveelste absurd vonnis van een zoveelste Belgische rechter die niet met zijn voetjes op de grond staat. We kunnen het toevoegen aan de serie die het hele jaar door wordt uitgesproken en meestal lachwekkend is. Een "zware" straf noemt men hier bv een uitspraak van drie jaar cel, terwijl iedereen weet dat de veroordeelde één jaar later vrij komt. De laatste tijd (zie maar het "marineproces") krijgen veroordeelden alleen nog effectieve straffen van amper zes maanden waardoor ze, dank zij een van de zovele knappe ideeën van tante Laurette, helemaal niet meer naar de gevangenis hoeven te gaan. Het moet trouwens lukken dat uitgerekend gisteren bekend werd dat buitenlandse dievenbendes helemaal niet bang zijn van onze politie of van ons Gerecht. Een tijdje in een Belgische amigo doorbrengen nemen ze er gaarne bij. Daarna komen ze (bijna steeds vervroegd) vrij en beginnen ze opnieuw, in België. Dat laatste komt, omdat men er officieel van uitgaat dat wie het land wordt uitgewezen, dit ook effectief doet, wat dus een lachertje blijkt te zijn. Ondertussen is er nog goed nieuws voor alle criminelen die zinnens zijn in België een slag te slaan: onze politie gaat de snelheidscontroles opvoeren, tot 32 miljoen voertuigen per jaar. Terwijl ze daarmee bezig zijn, zal men geen tijd hebben voor dievenbendes die dus hun werk bijna ongestoord kunnen voortzetten. De politie is dus goed bezig. Ze moet alleen oppassen haar kalmte niet te verliezen en een of meerdere van dit buitenlands crapuul een pak slaag te geven. Dan riskeert mijnheer de agent nl zelf voor de rechter te moeten komen, zoals Bart Debie volgende week zal meemaken. "Ne touche pas à mon pote"!
Mijn vader zei altijd: "Vermijd advocaten als het enigszins kan. Die werken als de messen van een schaar. Elkaar raken ze niet, maar wat er tussenkomt, wordt geknipt". Dat indachtig, heb ik steeds geprobeerd alle problemen zoveel mogelijk in der minne te regelen, zonder advocaten. Als ik er morgen toch een nodig zou hebben, zou ik echt moeten gaan zoeken. Inwijkelingen schijnen dat probleem hier tegenwoordig helemaal niet te hebben. Ze zijn soms nog maar pas in het land of ze nemen al een advocaat onder de arm. Tenminste, zo komt het over. In werkelijkheid bestaat er bij ons tegenwoordig een hele industrie die zelf de al dan niet vermeende slachtoffers opzoekt en ze wegwijs maakt hoe ze aan geld en andere voordelen kunnen geraken. Onnodig erbij te vertellen dat die advocaten dat niet voor niets doen. Sommigen hebben er zelfs een lucratieve bezigheid van gemaakt. Ik moest daaraan denken bij dat geval van die Marokkaanse vrouw die bij haar "vriend" een mislukte abortus moest ondergaan. Het feit op zich is ergerlijk genoeg en had nooit mogen plaats vinden. Anderzijds is het tekenend, dat een Marokkaanse die het - nota bene - zelf ook niet zo nauw neemt met de moraal (kind uit vorige relatie en al twee abortussen achter de rug) meteen een advocaat vindt en een klacht neerlegt. Die klacht was trouwens niet alleen tegen die domme vriend en zijn ouders, maar ook tegen een crisisopvangcentrum dat haar niet meteen geholpen had. Voor vreemden blijkt iedereen hier meteen klaar te moeten staan. Een ander voorbeeld van bovenstaande is trouwens de gerechtszaak die een "Gentse" Marokkaan (feitelijk een "Belgische Marokkaan uit het Gentse") recentelijk nog inspande tegen niemand minder dan premier Verhofstadt himself omdat de Magrebijn vond, dat de wetten in dit land niet snel genoeg worden gestemd en toegepast. Op dat punt heeft hij, ironisch genoeg, nog gelijk ook. Toch blijf ik erbij dat die man dat niet zelf heeft gevonden. De gespecialiseerde advocatenmaffia, al dan niet geholpen door de gedapo van De Witte, zal hem daarvoor wel op het goede spoor hebben gezet. Volgende week begint er in Antwerpen een proces tegen Bart Debie, in een vroeger leven nog Antwerps politiecommissaris en ondertussen gemeenteraadslid voor het Vlaams Belang. Toen hij nog bij de politie was, hadden Debie en zijn collega's politieagenten enkele Turken aangehouden voor vermeende misdrijven. Een paar daarvan zouden in het politiecommissariaat een pak slaag gekregen hebben. Ook in dit geval had de Turkse familie, via een advocaat, klacht neergelegd tegen de politie. Debie en een collega werden geschorst, waarna hij ontslag nam bij de politie. De kans is groot dat deze zaak, ongeacht de afloop, in de politiek-correcte media weer danig zal worden uitvergroot, omdat het gaat om iemand die lid is van het VB. De vijfde colonne zal weer haar uiterste best doen om de eigen mensen te diaboliseren en eventueel te laten veroordelen. We hebben, jammer genoeg, nestvervuilers in overvloed...
Toen Verhofstadt in de jaren negentig de PVV ombouwde tot de VLD, de partij van de burger, weet ge nog wel, rekende hij op een toestroom van mensen uit andere partijen. "Verruimers" werden ze toen genoemd. Buiten Pierre Chevalier, die van de SP overkwam, bleek het gros van die verruimers uit de toen reeds zieltogende Volksunie te komen en had men meer de indruk dat het ging om ratten die het zinkende schip verlieten: Gabriëls, Coveliers, Van Krunkelsven, Annemie Van de Casteele, Jef (Lawijt) Valkeniers, Fons Borginon (zoon van een der stichters van de VU). Opmerkelijk bij deze groep was dat de meesten ervan op e.o.a. ogenblik zelfs voorzitter waren geweest van die Volksunie of wat er later van over bleef, dus in feite toch niet de eerste de besten. Later kwamen er nog enkele figuren uit een van Bert Anciaux' hersenspinsels, Idee 2000, als ik me niet vergis, zoals Margriet Hermans en Sven Gatz. Electoraal heeft dat allemaal niet veel opgebracht en enkele van de verruimers gaan reeds vertrekken (Van de Casteele) of werden de deur gewezen (Coveliers). Van de anderen wordt blijkbaar niet teveel meer verwacht als men hoort dat ze op minder verkiesbare plaatsen zullen terecht komen bij de volgende verkiezingen. Iemand als Borginon bv haalde de vorige keer in Antwerpen amper 3.317 stemmen. Sven Gatz verdrinkt samen met de andere paarse Vlamingen in het steeds francofoner wordende Brussel, waarschijnlijk omdat hij onder Verhofstadt geen vuist kan/mag maken. Margriet Hermans tenslotte is een curiosum geworden die alleen nog in het nieuws komt met haar vermageringskuur of haar voorstel om drugsverslaafden te laten castreren! Blijkbaar heeft zij, evenmin als de rest van paars, nog steeds niet gesnapt dat het niet de drugverbruikers, maar de drugdealers zijn die hard dienen aangepakt te worden. In het kader van de Open-VLD campagne, die steeds meer een one-man show van niet-politicus Slangen dreigt te worden, wordt er weer gesproken van verruimers. Een opgemerkte naam is die van Luc Lamine, oud-politie commissaris van Antwerpen, indertijd geschorst tijdens het VISA-schandaal maar daarna terug in eer hersteld. Die man is een rebel with a cause en zou wel eens scherven kunnen maken, maar dan in de eerste plaats bij de paarse bondgenoten van de SP.a. Vergeten we niet dat het dank zij het VISA-schandaal is dat Patrick Janssens in de burgemeesterspluche is terecht geraakt. Het ziet er niet goed uit voor de Open progressievelingen, niet in Antwerpen, niet in West-Vlaanderen (Dedecker) en evenmin elders, tenzij misschien in Oost-Vlaanderen, waar De Gucht, De Croo en Verhofstadt zelf de schade kunnen beperken.
Bovenstaande titel is niet van mij; ik heb hem overgenomen van een artikel uit De Standaard over het programmacongres van het Vlaams Belang in Gent. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden, want de rechts-Vlaamse partij gaat in de eerste plaats voor een onafhankelijk Vlaanderen. Daar sta ik ook voor. Elke discussie over een zoveelste staatshervorming is voor Vlaanderen immers nefast. Steeds zullen we daarvoor moeten betalen, of met grondgebied, of met rechten of met de centen. Zelfs dat laatste kan niet meer: we betalen nu al onwaarschijnlijke bedragen die onze toekomst gegarandeerd zullen hypothekeren. In 1999 heeft het Vlaamse parlement zo goed als unaniem (we zullen de groentjes even vergeten) enkele basisresoluties goedgekeurd. De VLD, open of niet, heeft die ondertussen verloochend. De SP.a praat er niet meer over en wil het initiatief aan de francofonen laten. De CD&V draait rond de pot met wollige uitspraken als "goed bestuur", "respect" en nog zo enkele waarnaar we het raden hebben. Als een volgende federale regering niet eens de resoluties van 1999 kan aanvaarden, dan hoeft die regering er niet te komen. Het Vlaams Belang doet geen toegevingen meer. Het gaat voor "Alles voor Vlaanderen". De Christelijken onder ons kunnen daar zelf nog bijvoegen "Vlaanderen voor Christus", want het VB is momenteel Christelijker dan de CD&V. Het VB gaat voor het traditioneel gezin, het traditioneel onderwijs en is tegen abortus en euthanasie, allemaal ethische punten die de twee regeringen Verhofstadt tegen de Christelijke leer in er hebben doorgedrukt en die, in mindere of meerdere mate, ook worden getolereerd door de CD&V. Tenslotte is er het probleem van de massale immigratie. Ook daar moeten we voet bij stuk houden. Wie bij ons komt, mag thuis doen wat hij/zij wil, maar moet zich in de openbare samenleving aanpassen aan het land waarnaar ze zijn geïmmigreerd. Ikzelf en mijn familie hebben in de jaren zestig negen jaar in Italië gewoond, nota bene: een land dat tot de Europese gemeenschap behoort. Wel, wij moesten ons daar ook aanpassen en hebben dat gedaan. De honderdduizende Vlamingen die in de vorige eeuwen uit armoede naar de Waalse koolmijnen zijn vertrokken, hebben zich ook aangepast (en hoe!). Welnu, wij vragen van de huidige immigranten hetzelfde. Is dat zo erg?
Voor de tweede keer dit jaar wordt de Coburgse vesting belegerd. Na de afgang van Philippe de Taaie op de eindejaarsreceptie van het Hof en die van Lorenzo tijdens het zgn "marineproces", is het deze keer zus Astrid die in de vuurlijn komt te liggen. De aanleiding daarvoor is het ontslag door het Vlaamse Rode Kruis van haar "persoonlijke assistente" en dit als gevolg van een zoveelste communautaire rel. Astrid werd voorzitster van het Belgische Rode Kruis gebombardeerd door haar pa, toen die koning werd. It's all in the family. Ze kreeg er meteen een militaire graad bij, van kolonel als ik me niet vergis, dat kan allemaal bij zo'n blauwbloedigen. Op dat ogenblik was het Belgische Rode Kruis reeds gesplitst in een Vlaamse en een Waalse vleugel die elk hun eigen budget beheerden. Daarboven bleef echter ook het Belgische Rode Kruis bestaan, als een soort overkoepelende leiding. Alhoewel zo iets niet normaal is - men is federaal of men is het niet - leek het in eerste instantie nog te werken ook. Lang duurde dat echter niet want, zoals we steeds opnieuw zien in de Belgische context, waren het de Vlamingen die werkten en winst boekten en de Walen die erbij stonden en verlies maakten. Geen nood echter, want het Belgische Rode Kruis zou dat Waalse verlies bijpassen. De geschiedenis herhaalt zich. Dat zou nog niet erg geweest zijn, mocht die Belgische overkoepelende leiding zelf over geld beschikt hebben. Dat was dus niet het geval, wat ertoe leidde dat het verlies bij de Walen betaald werd door het overschot bij de Vlamingen. Vlamingen zijn geduldige mensen en bij het Rood Kruis nog meer dan elders, maar ook hier zijn grenzen. Aan Astrid was dan ook al ettelijke keren gevraagd een einde te maken aan deze ergerlijke toestand, maar steeds zonder succes. Aan die kant bleek de prinses doof te zijn. Tenslotte zat er voor de leiding van het Vlaamse Rode Kruis niets anders op dan een sein te geven dat het geduld op was. Dat sein was het ontslag van de "persoonlijke assistente" van Astrid bij het Vlaamse Rode Kruis, zeg maar de vijfde colonne in de organisatie. Ik vraag me trouwens af waarom de Vlaamse afdeling een persoonlijke assistente van iemand zou moeten betalen. Kan ze dat zelf niet? Enfin weer een typisch staaltje van Coburgse arrogantie die het niet meer dan normaal vindt dat Vlamingen werken, betalen en zwijgen en dat het francofone herenvolk zijn zakken vult. --- Er is nog meer slecht nieuws voor de immigranten uit Saksen-Coburg-Gotha. De gemeenteraad van Mortsel besliste vorige week dat de staatsieportretten van Albert en Paola uit de raadszaal verwijderd moest worden. Dat gebeurde op vraag van het plaatselijke Vlaams Belang, dat de motie goedgekeurd kreeg met de steun van Spirit en N-VA. Het is misschien een fait divers, maar dan een met een grote symbolische waarde. Het geeft aan dat er iets kan bereikt worden als Vlaamse partijen bereid zijn, over hun ideologische verschillen heen, samen te werken. Ik hoop trouwens dat de N-VA consequent zal zijn en dit ook zal doen in Dessel, waar ze - als enige gemeente in Vlaanderen - beschikt over de volstrekte meerderheid. Die portretten wegstemmen is trouwens geen misdaad. Er bestaat geen enkele wet die zegt dat die daar moéten hangen. Het vraagt alleen die vijf minuten politieke moed die we van alle Vlamingen vragen als het er echt op aan komt.
In mijn blog van 22 januari ll stond er nog een vraagteken achter, nu is het echter definitief: De Stemmenkampioen stopt ermee. Na de politieke strips van Meynen, verdwijnen nu ook de uitslagen van de enige onafhankelijke peiling in Vlaanderen uit Het Laatste Nieuws. De "grootste krant van het land" kan dus ook klein zijn als het er op aan komt kleur te moeten bekennen. De leiding van wat tegenwoordig de "Open VLD" heet, houdt liever de deuren gesloten en duldt geen kritiek op haar heer en meester uit de Gentse gemeenteraad (Hij zit momenteel toch in Moskou; was er dan in Gent niets te doen?). Alles wordt van nu af ondergeschikt aan dat éne programmapunt: Verhofstadt moet premier blijven, kost wat kost. Professor Frank Thevissen, de promotor achter De Stemmenkampioen, had reeds eerder zelf moeten afhaken, omdat hij vreesde nog min nog meer gebroodroofd te zullen worden. Het "blauwe" Laatste Nieuws kreeg in deze affaire immers de steun van de opvolger van de Volksgazet, de rode Morgen, dus. Paars hand in hand tegen de vrije meningsuiting! Thevissen is echter ook niet de eerste de beste en is blijkbaar niet zinnens stil te blijven zitten. In een artikelenreeks in "Doorbraak", het maandblad van de VVB, draait de hoofddocent bedrijfseconomie en politieke marketing van de VUB de hele VLD-top door de vleesmolen en laat hij er niet veel van heel. Hij kreeg tevens de kans in De Standaard zijn verhaal te doen over de nieuwe benaming van de "Belgische flaminganten" en noemde de visie en de strategie van de zgn, "nieuwe partij" iets op het niveau van een commercieel kinderprogramma, een soort "Open VLD for kids"! Daarbij stond in de krant een grote foto met Sterckx en Somers die hun best doen om zo somber mogelijk te kijken. De wanhoop druipt zo van hun gezicht... Arme Slangen, die zich daarvoor zo moet uitsloven, allemaal in de hoop ergens in de voetsporen te kunnen treden van zijn lichtend voorbeeld dat nu in de burgemeesterpluche zit van Vlaanderen's grootste stad! --- Wat de heerser aan de Schelde betreft, die heeft zijn aanhang ook flink teleurgesteld door in Antwerpen de SP.a-lijst voor de kamer niet te willen trekken. Evenals SP.a-blauw heeft SP.a-rood geen trekpleister om het in de koekenstad op te nemen tegen CD&V en VB. Janssens weet wel waarom: de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen zou hij toch niet kunnen herhalen. In de eerste plaats omdat in deze federale verkiezingen de allochtonen zonder Belgische nationaliteit niet meer meespelen en ten tweede omdat de "kannibaal" al laten zien heeft dat hij een dictatorke is, die zelfs in zijn eigen partij al menig kiezer tegen het hoofd heeft gestoken sinds 8 oktober ll. Er is trouwens nog een derde reden, waarom Janssens zich niet meer druk maakt over de volgende verkiezingen. Hij is ondertussen ook al bestuurder geworden bij Dexia Bank België. Kassa, kassa! De postjes, weet je wel
In Nederland is nogal wat deining ontstaan omdat de partij van Geert Wilders, de partij voor de vrijheid (PVV) een motie van wantrouwen heeft ingediend tegen de nieuwe centrumlinkse regering van Balkenende en dit nog vóór er al iets besproken werd in de Tweede Kamer (onze kamer van volksvertegenwoordigers). De reden voor die motie is, dat de PVV het niet neemt dat twee staatssecretarissen van de nieuwe regeringsploeg een dubbele nationaliteit hebben.Het gaat om Ahmed Aboutaleb, staatssecretaris voor Sociale Zaken en Nebahat Albayrak, staatssecretaris voor Justitie, beiden lid van de PvdA (in Nederland ook "partij voor de allochtonen" genoemd) die bij de laatste verkiezingen wel flink klop kreeg, maar toch in de regering geraakte (net als onze SP.a in 1999 en 2004). De eerste heeft, buiten de Nederlandse, ook de Marokkaanse nationaliteit en de tweede de Turkse. Laatstgenoemde zou afstand kunnen doen van haar Turkse nationaliteit, maar wil dat niet en eerstgenoemde kan dat niet. Volgens Wilders moet die dan maar staatssecretaris worden in Marokko.
De motie van wantrouwen zal bijna zeker worden afgekeurd, omdat de PVV van Wilders nu eenmaal maar negen verkozenen heeft en de overgrote meerderheid van de Nederlandse Tweede Kamer bestaat uit zgz politiek-correcten, die bereid zijn een zoveelste toegeving te doen in naam van de multicultuur. Als een van de twee nieuwe staatssecretarissen later naar zijn/haar land van oorsprong zou terugkeren, dan zou hij/zij daar inderdaad eenzelfde functie kunnen opnemen Theoretisch is dat perfect mogelijk. Daarom vindt Wilders (en ik geef hem daarin groot gelijk) dat zo iets een discriminatie is t.o.v. de landgenoten die maar één nationaliteit hebben. Voor discussies over de dubbele nationaliteit moeten we trouwens niet persé naar Nederland trekken. Ook in ons eigen land zijn er al genoeg voorbeelden geweest van immigranten die de Belgische nationaliteit alleen maar misbruikt hebben om er financieel voordeel uit te halen en ze daarna bij het groot vuil te zetten. Denk maar aan de voetballes Josip Weber en Branko Strupar of wielrenner André Tschmil. Eens ze er geen profijt meer uit konden halen, werden ze terug Kroaat en Moldaviër. Nog straffer wordt het als we vernemen dat er in het nieuwe Kongolese parlement een aantal leden zitten met de Belgische nationaliteit. Er is zelfs een minister bij: Mwando Simba Charles, verkozen op de Unadef-lijst en nu minister van Plattelandszaken in de nieuwe regering Gizenga. Als er straks weer iets gebeurt in Kongo en de grond hen onder de voeten te heet wordt, dan is de kans groot dat deze excellenties als de bliksem weer naar Europa komen en hier weer brave Belgische staatsburger worden. Dat kan hier tegenwoordig allemaal. Sinds de snel-Belg-wet is de Belgische nationaliteit een wegwerpproduct geworden. Door de laatste "aanpassing" kan elke allochtoon, die hier e.o.a. familielid heeft wonen, Belg worden. Het mag zelfs een maîtresse zijn, zoals we met die iman Bouziane in Brussel hebben kunnen meemaken (en die bijna 5.300 euro per maand krijgt via allerlei toelagen en "tegemoetkomingen"). We zijn zo breed geworden, dat we er alle hoogte bij verloren hebben!
Minister Flahaut is voor mij steeds een dankbaar onderwerp geweest. Om te beginnen, is het niet normaal dat in een NAVO-land de post van defensie wordt ingenomen door een marxist en ten tweede is het helemaal abnormaal dat zo iemand schijnbaar mag doen wat hij wil zonder te worden teruggefloten door zijn liberale (nou, ja) eerste minister. Ik schreef mijn eerste blog op 15 april 2005. Mijn derde was al aan Flahaut gewijd. Dat ging toen over het feit dat hij, de atheïst, beslist had een deel van de legeraalmoezeniers te vervangen door zgz "niet religieuze consulenten". Later kwam de man in het nieuws doordat hij systematisch de Vlaamse gevechtseenheden afbouwde of naar Wallonië transfereerde, zodat Vlaanderen alleen nog goed bleek voor de logistiek, zeg maar voor papier en potloden. Tegelijkertijd zorgde Flahaut ervoor, dat de een na de andere legerchef op het hoogste niveau vervangen werd door een vertrouweling van hemzelf. Dat heeft als resultaat gegeven dat er op dit ogenblik nog maar twee Vlamingen in de legerleiding zitten: het hoofd van de Zeemacht en de stafchef. Die laatste job komt echter vacant en de kans is groot dat ook daar een vriendje van Flahaut komt te zitten en dus meer dan waarschijnlijk een francofoon of franskiljon. Vanuit de regeringen Verhofstadt is daarop nooit enige kritiek gekomen. Waarop ook nooit enige kritiek kwam, was op de ongezouten uitspraken van Flahaut t.o.v. bv de U.S.A., zelf niet toen hij wenste dat Bush niet opnieuw president werd of toen hij Rumsfeld natrapte toen die ontslag nam. Flahaut bleek boven de wet te staan. Voor vrienden en kennissen had hij steeds veel over en stelde hij zelfs zijn privé-luchtmacht ter beschikking. Voor zijn avonturen in Afrika had hij een tussenlandingsplaats gevonden in Benin en in dat landje plaatste hij ook een deel van het Belgische legermateriaal. De president van dat land kreeg zelfs twee Augusta-helikopters ter beschikking, inclusief personeel, om ermee door zijn land te toeren. Ondertussen tracht Flahaut ook tweedehands legermateriaal te verpatsen, zonder ook maar enigszins rekening te houden met de internationale voorschriften. Tussendoor verzorgt Flahaut's leger ook voor het vervoer en de verzorging van verongelukte Russische miljardairs, tot in Moskou toe. Buiten het militaire gedoe heeft hij het ook klaar gekregen zijn levensgezellin, Marie-José Laloy, te laten benoemen tot gouverneuse van Waals-Brabant. Il faut le faire! Hét paradepaardje van onze nieuwe Napoleon werd echter "Onze Kongo", waar hij het allemaal eens zou gaan regelen Een eerste keer werd hij daar echter teruggefloten door niemand minder dan Javier Solana, de Hoge Vertegenwoordiger van de E.U. (niét door Verhofstadt), toen hij op zijn eentje de dievenbende van Kabila (die daar "het leger" wordt genoemd) eens zou gaan doorlichten. Toen dat niet pakte, kreeg hij een ander lumineus idee. Kabila werd nl einde maart in ons land verwacht. Flahaut zou hem bij die gelegenheid een eredoctoraat van de Militaire Academie bezorgen! Waarschijnlijk heeft de man met de dubbele kin gedacht: "Als prins Philippe zoiets krijgt, waarom Kabila dan niet?". Wel, dat feest gaat niet door. Eindelijk, na bijna acht jaar van ononderbroken eigengereide beslissingen waarbij Flahaut mocht doen wat hij ook maar wou, heeft Verhofstadt zijn minister van Defensie toch eens teruggefloten. Dit is niet gebeurt omdat Verhofstadt nu opeens haar op zijn (lelijke) tanden zou gekregen hebben, maar enkel en alleen omdat er over enkele maanden verkiezingen zijn en hij op manier wil laten zien dat hij niet onder de hiel van de Waalse PS zou liggen. Na acht jaar stilzwijgen is dat wel heel povertjes.
Het wordt hier zo stilaan het land der manifesten. We hadden al het Manifest van de Warande-groep (voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa) en een anti-manifest van Rudy Aernoudt, de ex-kabinetschef van Kubla en Moerman, die zich geroepen voelt om op zijn eentje België te redden. Maandag verscheen er in De Standaard het zogeheten "Lentemanifest" een publicatie ondertekend door meer dan honderd prominente Vlamingen. Het is reeds de derde keer dat deze groep zo'n manifest uitgeeft. Wat het huidige manifest belangrijk maakt is, dat het zeer duidelijk stelt dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië groter is dan ooit en dat de twee regio's steeds verder uit elkaar groeien. Een zoveelste pleidooi dus voor meer Vlaanderen (én meer Wallonië) en minder België. Dus ongeveer het omgekeerde van wat Verhofstadt, Aernoudt en de Pavìa-groep voorstaan. In concreto willen de ondertekenaars van dit Lentemanifest een nieuwe staatshervorming met een defederalisering van de gezondheidszorg, het arbeidsmarktbeleid, het veiligheidsbeleid, het wetenschappelijk onderzoek, het gezinsbeleid, de werkloosheidsuitkeringen en de organisatie van de rechtsbedeling. Daarbij meer fiscale autonomie in de personen- en vennootschapsbelasting én een transparanter systeem van de bekende transfers. Voor Brussel wil het manifest een aangepast statuut. Het klinkt allemaal mooi en het zijn stuk voor stuk zaken waar elke overtuigde Vlaming achter kan staan. Een eerste probleem is, dat voor de verwezenlijking ervan er eerst een aantal artikelen uit de Belgische grondwet voor herziening vatbaar moeten worden gesteld en, punt twee, dat de Vlaamse partijen eindelijk eens de moed zullen hebben een eventueel volgend regeerakkoord niét te ondertekenen als aan de Vlaamse eisen niet eerst wordt voldaan. De vraag is: gaat de huidige regering, gedomineerd als zij is door de Waalse PS überhaupt artikelen voor herziening goedkeuren? Als ze dat al zal doen, blijft de kans groot dat het niet veel zaaks zal worden. We moeten de francofonen daarvoor niet alle schuld geven. Het zullen de traditionele Vlaamse partijen zijn die eindelijk eens in de eerste plaats aan hun eigen kiezers zullen moeten denken en zullen moeten bedanken voor de verlokkelijke ministerpostjes die zullen worden aangeboden. Persoonlijk blijf ik erbij, dat de enige manier om de francofonen tot redelijkheid te brengen, erin zal bestaan ervoor te zorgen dat er eerder geen nieuwe federale regering meer komt. Er is trouwens zopas ook een francofoon manifest uitgekomen, opgesteld door Serge Moureaux (PS) en Antoinette Spaak (MR), beide notoire Vlamingenhaters uit het zgn Brusselse gewest. Het heet "Manifest voor een Franstalige eenheid". Dit manifest schijnt één aanklacht te zijn tegen Vlaanderen. Zoals wel eens meer gebeurt met dergelijke smeerlapperijen, worden ook Hitler en zijn Nazi's erbij gehaald. Gemener kan moeilijk. Opmerkelijk is wel, dat er gesteld wordt dat men beter naar separatisme dan naar confederalisme zou gaan, wel met dien verstande, dat ze de Vlamingen het liefst van al helemaal uit Brussel zouden willen wegjagen. Men zou kunnen lachen met zoveel onnozelheid, maar dergelijke nonsens wordt wel als waarheid verkocht in de Franstalige media. Van desinformatie gesproken... --- In de marge van bovenstaande, beweert men in dit Lentemanifest dat de transfers van Noord naar Zuid zes miljard euro bedragen. Dat is wel erg aan de lage kant omdat er, meer dan waarschijnlijk, geen rekening is gehouden met de afbetaling van de Belgische staatsschuld die, jammer genoeg, nog steeds een zuiver Vlaamse aangelegenheid...
Nadat de VLD Dedecker aan de deur zette, was zogezegd de rust in de partij weergekeerd en alles weer koek en ei. Wie dat gelooft, moet al tot het selecte vriendenkringetje van Verhofstadt behoren. Bij de progressieve blauwen zit de electorale schrik er diep in, neem dat van mij aan. In Antwerpen is de partij als de dood voor een herhaling van de pandoering die ze er op 8 oktober ll. kreeg bij de gemeentelijke verkiezingen. Dat en niets anders was dan ook de voornaamste reden waarom praatvaar Somers het niet aandurfde daar de VLD-kamerlijst te trekken op 10 juni a.s. Zijn uitvlucht, dat hij in de eerste plaats burgemeester van "zijn" Mechelen wou blijven, was lulkoek. Dat heeft hij vroeger ook al eens beweerd, maar wat later stapte hij toch op naar de Vlaamse regering om daar omhoog te vallen tot minister-president. Bij het forfait van Somers had Dirk Sterckx zich nog maar eens opgeofferd voor de gekwelde "Openaars", zoals hij dat vroeger ook al eens gedaan had om De Gucht's gezicht te redden toen die met zachte dwang verzocht werd af te zien van het voorzitterschap van de partij. Met Sterckx als boegbeeld zou men in Antwerpen echter moeten stemmen hebben voor de eerste opvolger, want Dirkske wou in geen geval zijn vetbetaalde Europese pluche afgeven, tenzij... ja, tenzij men hem een ministerpost zou aanbieden in de volgende regering! Daarbij wordt nog eens duidelijk waarover het bij onze politiekers gaat: de postjes en niets anders dan de postjes. Deze comedia dell'arte gaat nu niet door en alles terug naar af dus, in dit geval naar Somers. Het wordt nu uitkijken hoeveel stemmen "his master's voice" zal rapen in de stad waar hij zo populair is als een dijkbreuk. Het is ook een beetje raar dat men dezer dagen weinig of niet meer hoort over Dedecker en zijn lijst. Ook daardoor voelen de blauwe progressieven zich helemaal niet lekker. Die Dedecker broedt gegarandeerd iets uit, maar niemand weet wat. Feit is dat de Open-VLD in West-Vlaanderen al evenveel klop riskeert als in Antwerpen, misschien met uitzondering van Kortrijk, waar Quicky wel stand zou kunnen houden. En dan is er nog "goeroe" Slangen, de man die door de partij was binnengehaald als meester-strateeg voor de volgende verkiezingen, met de hoop het succes dat zijn ex-collega Janssens in Antwerpen had gehaald, te evenaren op nationaal vlak. Slangen is uit zijn afzondering naar voor moeten treden, waarschijnlijk omdat hij beseft dat het pompen of verzuipen wordt. Dat de man door verjaring aan een gerechtelijke straf ontsnapt is, blijkt voor de linksliberalen geen punt. Dat is trouwens hun zaak. Dat zo'n man echter uitgenodigd wordt in Terzake en een exclusief interview krijgt in de Standaard-weekeindeditie, is er wel over. Zou hij daarvoor betaald hebben? Nota bene, voor een gesprek met slechts één boodschap, het enige echte "Open"-VLD programmapunt: Verhofstadt, Verhofstadt en nog eens Verhofstadt. In de Standaard zei Slangen, dat we van die man nog niet alles gezien hebben. Kan het dan nóg erger?
Ik krijg wel eens te horen dat ik veel te negatief ben voor België in het algemeen en voor Wallonië in het bijzonder. Wel, ik zou het graag wat positiever bekijken, maar de waarheid heeft ook zijn rechten. Als men gewoon dagelijks de kranten leest en daarbij wekelijks enkele tijdschriften, dan gaat er bijna geen dag voorbij, of hier of daar staat er weer zo'n artikel die de scheeftrekkingen in dit artificiële land bloot legt. Zo bleek uit een studie die de federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid onlangs liet uitvoeren door het Centrum Sociaal Beleid Herman Deleeck (Universiteit Antwerpen), dat niet alleen de sociale minima, maar ook de gemiddelde pensioenen in België vrij laag liggen. Tien jaar geleden zat ons land nog bij de koplopers in Europa, nu zitten we bij de hekkensluiters. België scoort nu, na acht jaar "ethisch" regeren, een "plus" op gebied van de armoede, wat betekent dat er risico op armoede er groter is dan het Europese gemiddelde. Vlaanderen's gemiddelde ligt lager dan het Europese, maar Wallonië laat een dubbele "plus" optekenen. M.a.w. België scoort weer eens slecht omdat Wallonië het laat afweten. De verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië blijken trouwens de laatste tien jaar alleen maar te zijn toegenomen. En er is nóg slecht nieuws. Volgens een peiling van een groep onderzoeksbureaus, onder leiding van Gallup Europe, blijkt dat België de enige lidstaat is in de oude Europese Unie waar de criminaliteit de laatste tien jaar is toegenomen, dit ondanks alle hoera rapporten die hier regelmatig opduiken en het tegendeel beweren. Er zijn ook punten waarop België beter scoort dan het Europees gemiddelde, de gezondheidszorg bv, maar ook daar moet er weer de interne kanttekening worden bijgemaakt dat er grote verschillen zijn tussen Vlaanderen en Wallonië. In Vlaanderen gaat de gezondheidszorg in eerste instantie via de huisarts, in Wallonië via het hospitaal. Het resultaat van dat verschil is, dat het in Vlaanderen heel wat minder geld kost. Mocht de gezondheidsdienst in Wallonië met dezelfde normen werken als in Vlaanderen, dan zou die zorg voor iedereen goedkoper kunnen worden omdat die nu eenmaal nog federaal is ingesteld. Hetzelfde geldt bv voor de arbeidsovereenkomsten, de zgn CAO's. In dit land wordt één CAO opgemaakt voor het hele federale gebied. Als gevolg daarvan krijgt de Waalse werknemer voor hetzelfde werk evenveel betaald als zijn Vlaamse evenknie. Het lijkt de evidentie zelf. Het probleem is echter, dat de productiviteit in Wallonië lager ligt dan in Vlaanderen (denk o.a. maar aan het Waalse absenteïsme wegens ziekte van één dag op vier), waardoor de kostprijs van wat in Wallonië geproduceerd wordt stijgt en dat landsgedeelte daardoor dus minder concurrentieel wordt. Een hogere werkloosheid is daarvan dan ook het logische gevolg. Ik zuig dat nieuws niet uit mijn duim, ik haal het uit de media. Ofwel vermelden onze media deze berichten niet en dan schieten ze tekort, ofwel doen ze hun plicht en hoort men dat zoiets negatief is. Het zal wel nooit goed zijn, zeker?
Ge houdt het niet voor mogelijk, maar anno 2007 zijn er in dit land nog steeds verenigingen die leven in het unitaire België van de negentiende eeuw, l'ancienne Belgique de papa, waarin Vlamingen alleen nog steeds geduld worden als ze zich netjes houden aan de francofone suprematie. Een van die verenigingen blijkt de Rotaryclub van België en Luxemburg te zijn. Terwijl men in dit land als sinds de jaren zestig van de vorige eeuw begonnen is met de staat te hervormen volgens een horizontale scheidingslijn, met een noord en een zuid, heeft men Rotary België en Luxemburg in 1978 verdeeld in drie districten met een verticale scheiding. Er ontstond binnen de vereniging een district west, met de provincies Oost- en West- Vlaanderen en Henegouwen, een district centrum met Antwerpen, Brabant en Namen en een district oost met Limburg, Luik, Luxemburg en het Groot-Hertogdom. Elk district kreeg een gouverneur, het ene jaar een Nederlandstalige, het andere een Franstalige. En toen zijn de problemen bij Rotary pas goed begonnen. Zoals te verwachten was in zo'n typisch Belgisch onderonsje, spraken de Franstalige gouverneurs geen Nederlands. Dat had als gevolg dat men moest vertalen, maar meestal duurde het niet lang of de hele vergadering sprak Frans (Vlamingen zijn nu eenmaal polyglotten en altijd tot compromissen bereid). Alles wat op papier gezet diende te worden, moest echter ook in de twee talen vertaald worden. In 1993 was er een eerste poging om de districten aan te passen aan de taalgrenzen, maar die liep spaak tegen een Franstalige "non" (daarin zijn ze straf, dat weten we). In 2001 gebeurde hetzelfde bij een tweede poging. In 2005 werd er een bevraging van alle leden georganiseerd en bleek meer dan 70% van de districten oost en west gewonnen te zijn voor een herindeling in twee Nederlandstalige en twee Franstalige districten. Ook deze poging liep echter faliekant uit, omdat de toenmalige Franstalige gouverneur van het district centrum de bevraging boycotte... Het resultaat van dat alles is, dat de Rotary Club hier niet meer werkbaar is. Er zijn nog nauwelijks contacten tussen Vlamingen en Walen. Er kwam zelfs geen plechtige viering van het honderdjarig bestaan van de vereniging in 2006, dat zegt genoeg. Rotary is in dit land dan ook een anachronysme geworden. Tenslotte nog even vermelden dat het orakel van Brakel, Herman De Croo, geografische Vlaming, een van de felste tegenstanders is van de hervorming volgens de taalgrenzen. In het kader van de voorstellen tot oprichting van een nationale kieskring en een paritaire senaat, is dit een zoveelste bewijs dat de zgz "Open"-VLD een gesloten gemeenschap is die bereid is de rechten van de Vlamingen voor eeuwig en drie dagen te beknotten als dat past in hun éénpuntprogramma: Verhofstadt aan het bewind houden.
Om de CVP uit de federale regering te houden, had Verhofstadt voor de vorming van zijn eerste regering de steun nodig van Agalev. Dat betekende, dat hij ook e.o.a. van hun groene punten moest zien te verzenlijken. Het werd in de eerste plaats de zgn "Eco"-taks, een belasting op alle niet recycleerbare verpakkingen, voornamelijk die van de dranken in plastic flessen. Na een klacht van Fedis, de nationale distributieorganisatie, werd die belasting echter verworpen door de Raad van Toezicht, omdat er sprake was van discriminatie t.o.v. de andere verpakkingen. Paarsgroen maakte daar niet meteen een drama van. Er was toen geld in overvloed, nog het gevolg van de hoogconjunctuur op het einde van de jaren negentig en de besparingsdrang van loodgieter Dehaene. Er werd dus maar met geld gesmeten, o.a. naar de politiehervorming en de non-profit sector (wie herinnert zich Mie Vogels niet, toen die met leden van de "witte" sector op straat stond te dansen!). Die hervormingen waren wel nodig, maar in de roes van de paarsgroene overwinning, realiseerde men zich niet dat het allemaal structureel was, m.a.w. dat men niet met eenmalige kosten geconfronteerd werd maar wel met (grote) extra kosten die elk jaar opnieuw in het budget dienden te worden opgenomen. Toen stilaan duidelijk werd dat het met de hoogconjunctuur gedaan was en men het gevaar liep geen sluitende begroting meer te kunnen voorleggen, is de toenmalige minister van Begroting, ti-ta-tovenaar Vande Lanotte, met enkele uitgekiende nieuwigheden afgekomen. Hij liet Verhofstadt II de pensioenkassen kapen van Belgacom, de NMBS, de Haven van Antwerpen en nog een paar andere. Verder begon Paars het nationaal patrimonium te verkwanselen voor een appel en een ei (om ze terug te huren aan driemaal de normale prijs!). Tenslotte had de geleerde professor ook een nieuw ideetje voor het innen van de Eco-taks: hij voerde exact dezelfde taks terug in voor de niet herbruikbare verpakkingen en legde op de herbruikbare een taks van "0%". Fedis trapte echter niet in dat boerenbedrog en de Raad van Toezicht evenmin. Ook die heffing werd dus ongedaan gemaakt. Nu zat Verhofstadt II met een groot probleem. Officieel was wel aangekondigd dat die Eco-taks diende om mede de Kyoto-norm te halen, maar in werkelijkheid riskeerde de regering nu 320 miljoen mis te lopen: de begroting, stupid! Nu gaat het zoals in het grapje: fase één zijn de moeilijkheden van de ontwikkeling, fase twee de ontwikkeling van de moeilijkheden en fase drie de verdeling van de winst in geval van faillissement. Fase drie betekent voor Verhofstadt II dat er nu een taks komt op ALLE verpakkingen, zodat nu feitelijk duidelijk wordt gesteld waarover het altijd gegaan is: een zoveelste vulgaire belastingheffing. Om de groenen en hun sympathisanten zoet te houden, wordt daarbij verteld, dat er later nog een "fijnmazige CO²-heffing" zal volgen, zodat Kyoto dan nog eens kan misbruikt worden om de nationale staatskas te vullen. Dat zal trouwens pas kunnen gebeuren na de verkiezingen. M.a.w. dat wordt een klus voor een eventuele volgende regering en ook dat is helemaal in de trant van Verhofstadt: "Na ons, de zondvloed"!
Wij hebben negen jaar in Italië gewoond en ik lees nog regelmatig Italiaanse kranten. Vandaar dat ik de politiek bij de transalpijnen met meer dan gewone belangstelling volg. In mijn artikel van 11 mei van vorig jaar, nog geen maand na de installatie van de centrumlinkse regering van Romano Prodi, schreef ik reeds dat zijn regering van negen partijen (van christen-democraten tot herbronde communisten) het nooit lang zou uithalen. Giuseppe Turano hoofdredacteur van de invloedrijke krant "La Repubblica" verwoordde het toen zo: " dat wordt zoiets als het vervangen van een motor van een jumbo tijdens de landing". Nog binnen de eerste twee maanden van zijn bestaan moest de regering Prodi II al zeven (7!) vertrouwensstemmingen stellen om er zeker van te zijn haar programma opgestart te krijgen. Na negen maanden heeft "il professore" het ontslag van zijn kabinet aangeboden. Dat is een herhaling van zijn eerste kabinet dat ook vroegtijdig moest stoppen. Het zou nu wel kunnen dat de vroegere voorzitter van de Europese commissie nog wel iets anders uitprobeert, maar veel zal het niet uithalen zolang hij met zo'n krabbenmand moet verder gaan (christen-democraten, socialisten, groene, republikeinen, radicalen, liberalen en communisten!). Wie in zijn baardje lacht is "il cavaliere", Silvio Berlusconi, de man wiens centrumrechtse coalitie vorig jaar nipt werd verslagen, een coalitie die het trouwens daarvoor vijf jaar had uitgehouden, een unicum in de politieke geschiedenis van het na-oorlogse Italië. Romano Prodi is van huize uit een christen-democraat, maar is verplicht de linkse partijen naar de mond te praten om in zijn premier-zetel te kunnen blijven zitten (net zoals dat bij ons gebeurt met Verhofstadt, met wie Prodi bevriend is). Het wordt nu afwachten of er een Prodi III komt, al dan niet met dezelfde hopeloze coalitie of met een partij uit het centrum-rechtse kamp. Lukt dat niet, dan gaat men nog maar eens naar verkiezingen, waarbij de huidige coalitie het bijna zeker niet meer zal halen. Heel wat Italianen waren Berlusconi beu, maar hebben al lang spijt dat ze voor dit alternatief gekozen hadden. --- In de marge van bovenstaande schrijft ene Ine Roox in De Standaard van vandaag, dat groenen en communisten in Italië 10% van de stemmen uitmaken. "Een minderheid om rekening mee te houden", schrijft ze. Dat zal misschien zo wel zijn Italië, maar niet bij ons. Wij hebben een partij die 25% van de stemmen haalt, dus een percentage dat twee en een halve keer hoger ligt dan dat van de twee Italiaanse partijen samen, maar waarmee hier helemaal géén rekening wordt gehouden. Misschien geldt dat dan ook alleen maar voor linkse partijen?
Pavìa (met de klemtoon op de "i") is een stad in de Italiaanse Po-vlakte ten zuid-westen van Milaan. Ze werd gesticht door de Romeinen en heette toen Ticinum, de naam die later aan de daar passerende zijrivier van de Po gegeven werd en ook de naam van het Italiaans sprekend Zwitserse kanton. De zgn "studiegroep" met dezelfde naam heeft niets met de Italiaanse stad te maken. Ze heeft toevallig die naam gekregen omdat ze vergaderde in de Brusselse Pavìastraat. Zo'n beetje hetzelfde wat gebeurd is met de Warandegroep, die ook die naam kreeg omdat ze in de Warande vergaderde. Daarmee houdt echter alle gelijkenis op. Het manifest van de Warandegroep, dat de splitsing van België voorstaat, is een lijvig handboek van 252 bladzijden, compleet gedocumenteerd met cijfers en feiten. Het voorstel van de Pavìagroep (om een nationale kieskring op te richten) is alleen maar een emotionele oproep om terug te keren naar een politiek verleden waarin geen zinnig mens nog gelooft, tenzij misschien Verhofstadt omdat hij weet de enige populaire Vlaming over de taalgrens te zijn. Francofoon België heeft nooit meer voordelen gekregen als tijdens de regeringen Verhofstadt. De oproep van de Pavìagroep is nergens serieus onderbouwd, mist elke redelijkheid en is gewoon gebakken lucht die men ons, Vlamingen, wil verkopen. Het is, samen met het oprichten van een paritaire senaat, een zoveelste poging van de belgicisten om Vlaanderen te discrimineren. We kunnen niet meer terug naar het oude België. De recente geschiedenis bewijst dat ten volle: - Er is geen Belgische munt meer. - Het koningshuis wordt steeds meer in vraag gesteld, mede doordat het geen kans laat voorbijgaan zichzelf belachelijk te maken. - Het leger is in feite een dienst voor werkgelegenheid, logistieke steun en het (bijna gratis) vervoeren van Russische miljardairs. - Onze nationale voetbalploeg staat niet meer bij de eerste 50 op wereldvlak, mede als gevolg van een slecht beleid en het toelaten van horden tweedehands voetballers uit Afrika en Oost-Europa, terwijl de eigen jeugd geen kans meer krijgt. - We hebben sinds acht jaar een regering die om de haverklap zijn eigen wetten moet veranderen omdat ze niet deugen en die roofbouw pleegt op het eigen patrimonium om haar begrotingen te laten kloppen. - We lijden onder een rechtspraak waar de meeste burgers niet meer in geloven, die veel te soft is tegenover criminelen en die, mede door het versoepelen van de wet Lejeune, totaal ongeloofwaardig overkomt. - Onze fiscus is zo ingewikkeld, dat de eigen inspecteurs er niet meer aan uit kunnen en de helft van het personeel van Financiën niet eens door een praktijktest geraakt. Zo'n België geeft Vlaanderen geen enkele meerwaarde. Het enige positieve kan dan ook alleen maar komen van een verdere afbouw van het federaal gezag, zodat Vlamingen én Walen hun eigen potje kunnen koken. Daar kunnen ze allebei alleen maar beter van worden. Een terugkeer naar het Belgique de papa is dan ook nonsens, zelfs als dat wordt voorgesteld door een groep universiteitsprofessoren. Die mensen zullen wel geleerd zijn, verstandig zijn is nog iets anders.
Volgens een rapport van de Europese commissie, staat België op de voorlaatste plaats voor wat de werkloosheid betreft. Gemiddeld leefde, volgens dit rapport, vorig jaar 13% van de Belgische beroepsbevolking in een gezin waarin niemand werkt. Dit bericht zal wel kloppen, maar is niet volledig. Als men dergelijke zaken vergelijkt moet men, althans in dit land, de cijfers bekend maken van de afzonderlijke gewesten. Dan zal men zien dat daar zeer grote verschillen zijn. Om te beginnen is er het feit dat de werkloosheid in Wallonië en Brussel respectievelijk het dubbele en het driedubbele is van die van Vlaanderen. Dat komt niet alleen doordat er daar minder werk zou zijn (dat geldt alleen voor Wallonië, niet voor Brussel), maar ook omdat de plaatselijke werklozen er tegen op zien iets verder van huis te gaan werken of om een andere taal te leren. Dat hebben we o.m. meegemaakt in de regio Seraing, waar de plaatselijke bevolking op het einde van de jaren negentig zoveel werk kon vinden als ze wou. Ze moest ervoor wel de grens met Nederland oversteken (10 tot 15 km) en, ja, wat Nederlands kennen. Seraing is de streek van de gebroeders Dardenne, het gedreven en bekwame duo filmmakers die al enkele gouden palmen heeft gekregen door gewoon het leven bij hun voordeur te filmen ("Rosetta", "L'enfant"). Niet alleen hele families, maar hele generaties zijn daar werkloos: grootouders, ouders én kinderen. Een ander scenario doet zich voor in de regio Moeskroen, waar de plaatselijke overheid industrieterreinen aanbiedt aan zeer interessante voorwaarden. Als gevolg daarvan hebben heel wat Vlaamse bedrijven zich daar, net over de taalgrens, gevestigd. Welnu, de mensen die in die nieuwe bedrijven werken zijn voor minstens 95% Vlamingen en ... Noord-Fransen! De weinige Walen die men er te zien krijgt, zijn dan meestal nog werklozen die zich komen aanbieden zonder te willen werken en die alleen maar een bewijs willen hebben dat ze zich aangeboden hebben, kwestie van hun stempelgeld niet te verliezen... Er is nog een tweede reden waarom België slecht scoort op het gebied van de werkloosheid en dat is het feit dat de meeste tot Belg genaturaliseerde allochtonen geen degelijk werk vinden. Men heeft die mensen onze nationaliteit cadeau gedaan zonder te eisen dat ze een van onze talen zouden leren spreken. In de meeste andere Europese landen wordt dat wel geëist, waardoor daar meer allochtonen aan de slag kunnen. Het is dan ook meer dan nodig dat men de arbeidsmarkt in dit land regionaliseert en de snel-Belg-wet tenminste aanpast (beter nog zou zijn ze af te schaffen). Vlaanderen heeft ook zijn werklozen, maar de Europese cijfers geven een totaal vertekend beeld van de situatie in onze regio, omdat deze voor Europa officieel niet eens bestaat!
Coperfin, een project dat de Belgische belastingsadministratie zou moeten moderniseren, komt niet van de grond. De zaak heeft de staat sinds 2001 al 150 miljoen euro gekost (6 miljard Befkes!) en is nog steeds niet "geïmplementeerd", zoals ze dat tegenwoordig noemen. Als er verder niets mee zou gebeuren, dan kunnen we hier spreken van luchtkastelen. Onze fiscus is feitelijk niet uit het (slechte) nieuws te slaan. Vorige week nog raakte bekend dat zelfs de eigen specialisten nauwelijks nog aan de stroom van nieuwe wetten en regeltjes aan uit kunnen. De handleiding daarvoor is op vijf jaar tijd vervijfvoudigd. Hoe erg het gesteld is, werd daarna nog eens bewezen, toen bleek dat ongeveer de helft van de ambtenaren op het ministerie van belastingen gezakt waren op een test die ze hadden gedaan in het vooruitzicht op promotie en een bonus. Dat laatste gebeurde in het kader van de zgn "Copernicus" hervorming, die ervoor zou zorgen dat ambtenaren meer zouden beoordeeld worden op hun kennis i.pl.v. op hun dienstjaren. Alleen op de hoogste echelons, bij de bazen dus, is daar werk van gemaakt. Het is dan ook normaal dat de meerderheid van de mensen die bij de fiscus werken, absoluut niet meer gemotiveerd zijn. Het wordt er niet beter op, als men weet dat er aan de top bij de fiscus lustig topjobs worden uitgedeeld. Zopas heeft Didier Reynders zijn kabinetschef, Xavier De Cuyper, nog benoemd tot hoofd van het nieuwe geneesmiddelen agentschap. Cuypers is al de vierde kabinetschef bij Financiën die onder Reynders met zo'n topbenoeming gaat lopen. Eerder was die eer al te beurt gevallen aan Peter Praet (nationale bank), Jean-Claude Laes (ministerie van financiën) en Jean-Paul Servais (commissie voor bank- en assurantiewezen). Voor het gewone grut wordt het dus hopen dat ze door hun examens geraken (of kabinetschef worden), voor de belastingbetaler, die elk jaar zijn aangifte moet invullen wordt het telkens moeilijker om dat nog zelf te doen. Als men echter ziet hoe bij Financiën met geld gesmeten wordt, zonder dat men daar beter van wordt, is het de vraag in hoeverre Jan met de pet die aangifte nog serieus opneemt.
