Sinds de Duitse regering beslist heeft om tegen 2022 al haar kerncentrales te sluiten en over te schakelen op 'duurzame' energie, denken vele simpele zielen dat zoiets zomaar kan. Dat men daar eens snel de knop zal omdraaien en dat het dan gebeurd is. Om dat in Duitsland alleen al te realiseren, zou het opslagpotentieel van dat land moeten vermenigvuldigd worden met factor 500. Er zullen daarvoor 3.500 kilometer extra transportkabels moeten geplaatst worden, allemaal opgehangen aan dat soort van reuzenpalen, dat men liever niet in zijn ommiddellijke omgeving wil te zien krijgen. Van die 3.500 km zijn er de dag van vandaag al ... 90 aangelegd. Als gevolg van e.e.a. staat het nu al vast dat Duitsland, tot voor kort een stroomuitvoerder, tegen die tijd aardig wat elektriciteit zal moeten invoeren. Het gros daarvan moet uit Frankrijk komen, waar het wordt opgewekt met ... kerncentrales. Van hypocrisie gesproken. De invoer van Franse stroom is trouwens nu al flink aan het stijgen (in april alleen al met 43%), omdat er al zeven Duitse kerncentrales zijn stilgelegd.. Waar men in deze energiediscussie nauwelijks over praat, is over het feit dat de in Duitsland in te voeren elektriciteit niet alleen uit Frankrijk zal komen, maar ook voor een deel uit Polen. En daar wordt ze opgewekt met van die goede ouderwetse kolencentrales. 90% van de Poolse stroom wordt opgewekt met steenkool. Steenkool is aardig op weg om weer de belangrijkste energievoorziener te worden. Van een comeback gesproken. Wereldwijd bedraagt het steenkoolaandeel in de energievoorziening op dit ogenblik al 30% en is de kans groot dat ze op weg is om belangrijker te worden dan olie. Volgens energiecijfers van BP steeg het verbruik van steenkool het laatste jaar met 7,6%. Voorlopig heeft dat veel te maken met een grotere vraag vanwege de staalindustrie, maar met het sluiten van de kerncentrales zal de vraag ernaar nog groter worden. Het is allemaal leuk te zeggen dat men daar iets aan kan doen door minder te gaan verbruiken, dat klopt ook. De vraag is maar wie dat wie gaat verplichten. Zeker als men ziet wat recentelijk nog in Antwerpen gebeurd is. Daar werd de licentie voor het opstarten van een nieuwe steenkoolcentrale geweigerd, ondanks het feit dat het ging om een nieuw concept, dat zo goed als geen roetuitstoot meer heeft en men er zelfs bereid was een systeem uit te dokteren om het vrijkomen van de CO2 weg te werken. Maar ja, Antwerpen, hé. Wat werkt daar nog wel?.
Di Rupo krijgt nogal wat kritiek, omdat hij zo weinig initiatief aan de dag legt. Hij doet geen voorstellen, vraagt officieel ook niets en het is al van september geleden dat hij nog eens iets op papier heeft gezet dat naar buiten is gekomen. Het heeft er alles van weg, dat de man (!) gewoon geen eigen ideeën heeft. Hij heeft zichzelf nog altijd geen formateur genoemd, alhoewel de koning hem daarvoor heeft aangesteld. In een artikel aan De Standaard schrijft Jean-Pierre Rondas, de voormalige Klara-presentator die toetrad tot de Gravensteen groep, dat Di Rupo's principe veel weg heeft van 'Doe vandaag niet wat je morgen kan uitstellen'. Di Rupo wil geen federaal premier worden. Hij kan het niet en hij weet het. Het is een zuiver voorbeeld uit het Peter Principe, dat zegt dat 'elke werknemer in een hiërarchie gewoonlijk zal opklimmen, toe hij zijn niveau van incompetentie zal bereikt hebben'. Dat is wat Di Rupo boven het hoofd hangt mocht hij premier worden. Hij werd zopas voor de tweede keer herkozen tot voorzitter van de PS, met een stalinistische score van meer dan 90%. Die functie kan hij nog aan, maar daar houdt het voor hem op. Hij mag dan al vlot Frans, Italiaans, Spaans en - naar het schijnt; ik heb hem dat nog niet horen spreken - Engels kennen, het Nederlands geraakt hij niet de baas. In een recente peiling van VTM/RTL blijkt overigens dat een meerderheid van Vlamingen hem ook niet ziet zitten als eerste minister van dit tweetalig land. De weinigen, die hem dat wel gunnen, doen dat hoofdzakelijk omdat ze hopen/hoopten, dat zijn partij, de PS, essentiële toegevingen zou doen als hun kopman (!) premier zou worden, dit in de lijn van de traditie. Zijn PS-poulain Magnette heeft dat laatste echter zopas formeel tegengesproken, wat Di Rupo's kansen nog verkleint. En, om terug te komen op dat Peter Principe, in dat opzicht wordt Di Rupo dan een PQ-nul ('promotie quotiënt nul'), iemand die - mocht hij de functie krijgen - doodgepromoveerd zou zijn, iets wat hem alleen maar ongelukkig zou maken. Het zou trouwens nóg erger kunnen, mocht Albert II ondertussen ergens aftreden en Elio verder zou moeten met Philippe de taaie. Dan zou het pas echt commedia dell'arte worden.
De Standaard pakt in zijn weekeindeditie van Pinksteren uit met op de eerste bladzijde een foto van een zekere Daan, die vertelt dat de helft van de Vlamingen dan wel van De Wever mogen houden, hij niet. Hij krijgt daar twee bladzijden voor, inbegrepen een eigen gemaakte anti-De Wever (en anti-Vlaanderen) song en laat uitvoerig zien dat hij een kettingroker is, iets wat blijkbaar hoort bij het status van de hedendaagse artiest en/of kunstkenner* Daan? Daan, wie? Gewoon Daan, één woord, zoals dat bv ook het geval is met - ik zeg zo maar iets - Pinocchio. Ik neem aan dat we straks ook nog zo'n artikel krijgen van Eddy Wally, mocht die er al toe in staat zijn, of Guido Belcanto bv. Dat zijn toch ook zangers? Of hebben die een te lange naam? Dat alles in een dagblad dat zich 'kwaliteitskrant' noemt en dat nog altijd vindt dat wij, Vlamingen, het zijn die moeten toegeven. Niet omdat de andere gelijk zouden hebben, maar alleen omdat dat in dit land zowat altijd een traditie is geweest. Voor al wie met de krant als Vlaamse nestbevuiler wil opkomen, blijken de kolommen van De Standaard open te staan. Ondertussen blijkt uit opiniepeilingen van zowel boven als onder de taalgrens, dat N-VA én PS erop vooruitgaan en lijkt het steeds minder waarschijnlijk dat een van die twee partijen ooit zal toegeven. Gevolg daarvan is dat er van een nieuwe regering niets in huis zal komen omdat het zou betekenen, dat een van de twee zijn eigen programma zou moeten verloochenen. Om waar te maken dat in elke landshelft de meerderheid zijn kiezers zou kunnen geven wat er beloofd werd, moet dit land hoe dan ook gesplitst worden. Dit zou kunnen na nieuwe verkiezingen, waarbij dit gegeven duidelijk wordt vooropgesteld, of door het toepassen van de zgn 'Senelle' doctrine, waarbij het Vlaams parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandstalige grondgebied. Dat zou een eerste officiële en volgens internationaal recht erkende stap zijn naar een confederatie of een effectieve splitsing van dit land en daarvoor zijn geen nieuwe verkiezingen nodig. Alleen vijf minuten politieke moed. Waar wacht men op?
* Uitgerekend op de dag dat de ziekenhuizen recentelijk in een gezamenlijk communiqué waarschuwden tegen de gevaren van het roken, kwam De Standaard uit met een paginagrote foto van Jan Hoet - nierpatiënt, nota bene - met een sigaret in zijn mond en omgeven door een walm van sigarettenrook...
Ik weet niet, of die Lamme Goedzakprijs nog bestaat, maar als dat zo is, dan heeft zich deze week een serieuze kandidaat ervoor gemeld: Lukas Vander Taelen. De man is parlementslid voor Groen! en schrijft regelmatig een column in De Standaard. Zijn stukken zijn meestal erg leesbaar, omdat hij doorgaans schrijft over Brussel, stad waarin hij woont en dagelijks ondervindt wat het is een multiculturele omgeving te moeten leven. Heel wat van zijn bemerkingen daarop worden zelfs binnen zijn eigen partij niet altijd gesmaakt (de waarheid kan hard zijn). Vander Taelen is deze week bevallen van een idee dat zo knotsgek is als het maar zijn kan. Hij schrijft nl een open brief aan Herman Van Rompuy waarin hij deze smeekt, toch terug te komen naar de Belgische politiek. Voor hem, Vander Taelen, moet Van Rompuy de 'Asterix van België' worden, de man die het vaderland gaat redden, de rustige vastheid die we nodig hebben. Zou het? Als er één man de reïncarnatie is van het gezegde: 'Wie niets doet, maakt geen fouten; wie geen fouten maakt wordt bevorderd', dan is het deze Herman Van Rompuy. Indertijd wou hij zelfs niet eens premier van België worden, maar heeft hij die functie moeten aanvaarden toen alle partijen - ook die van de francofonen - daarop aandrongen. Eens premier viel alle politieke activiteit weg en gebeurde er inderdaad niets meer. Die zgz pacificatie bracht de leiders van Frankrijk en Duitsland op het idee hem voor te dragen als eerste zgz 'president' van de E.U. omdat ze iemand nodig hadden die manipuleerbaar was en niet met eigen ideeën af zou kunnen komen. Ook voor die functie had Van Rompuy nooit gesolliciteerd. Het is inderdaad zo, zoals Vander Taelen schrijft, dat Van Rompuy er in de E.U. bij loopt als vijfde wiel van de wagen. Hij mag met Barroso overal mee naartoe en moet op tijd en stond een berichtje voorlezen, maar daar houdt het dan grotendeels bij op. Maar de man doet niets liever, reden waarom hij een tweede E.U.- ambtstermijn zoekt. Laat Van Rompuy in Europa. Terwijl de halve wereld vraagt dat er in België actie zou komen, hebben wij helemaal geen behoefte (meer) aan een man die inderdaad - zoals die Brit dat uitdrukte - het charisma heeft van een natte dweil. Die door de anderen gedicteerd krijgt wat hij moet zeggen en die zich voor de rest wat bezig kan houden met het schrijven van zijn haiku's. Dat laatste doet hij wél goed, maar daar hebben wij momenteel niets aan in onze politiek. Tenslotte nog dit: dat Van Rompuy tijdens zijn korte Belgische regeerperiode helemaal niets zou gedaan hebben, is niet helemaal correct. Hij heeft, daartoe gedwongen door de PS, nl de massale tweede regularisatie toegestaan, die ervoor gezorgd heeft dat er zo'n 40.000 inwijkelingen op een gemakkelijke manier een Belgische verblijfsvergunning kregen, waarbij het gros ervan meteen in onze sociale zekerheid dook. Van een prestatie gesproken!
Tussen Frank Vandenbroucke en de huidige leiding van de SP.a komt het wel nooit meer goed. De geleerde professor heeft nog maar eens, met doorslaande argumenten, de politieke wereld verteld dat er inderdaad langer zal moeten gewerkt worden, willen we er voor zorgen dat iedereen straks nog een fatsoenlijk pensioen zal kunnen krijgen. In het licht van de vergrijzing en de ontgroening van onze samenleving, is dat de evidentie zelf. Maar voor iemand die toch nog altijd uitkomt voor een partij die daarvan niet wil weten, is dit toch een hele prestatie. Brouckie kan zo'n beetje beschouwd worden als de rechtsbuiten van de Vlaamse socio's. Zoals te verwachten was heeft die eigen partij hem al binnen de vierentwintig uur laten weten niet akkoord te gaan met zijn toch zeer logische en - zoals steeds - goed opgebouwde argumentatie. In feite herneemt Vandenbroucke een deel van een CD&V-voorstel van vorig jaar, dat toen al stelde dat men af moest van een vaste ouderdom om met pensioen te gaan, maar alleen nog rekening zou houden met de jaren die men effectief gewerkt heeft (en heeft bijgedragen) en dat zou 45 jaar kunnen zijn. Daarop zouden wel uitzonderingen nodig zijn voor zware en ongezonde beroepen. Logischer kan moeilijk. Toch volgt de partij hem niet. Die blijft bij haar achterhaalde, vastgeroeste standpunten en schrikt er blijkbaar nog steeds voor haar wagonnetje los te moeten koppelen van de PS-trein. Dat deze politiek er alleen maar voor zal zorgen dat de partij straks nog meer klop zal krijgen, daarvoor zijn Gennez en Co stekeblind en potdoof. Terloops geeft Vandenbroucke, zonder expliciet diens naam te noemen, ook een sneer aan de syndicaal geïndoctrineerde Leterme, die zegde dat de wettelijke pensioenleeftijd nu helemaal niet aan de orde is. Waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat deze regering van uit- en aflopende zaken ook niet verder kijkt dan haar neus lang is. De regels die Europa hem zopas heeft voorgehouden zijn grosso modo immers dezelfde die ook worden ondersteund door het Internationaal Monetair Fonds (IMF), door de Organisatie voor Europese Samenwerken en Ontwikkeling (OESO), door de Wereldbank en zelfs door de ratingbureaus waarvoor men zo'n schrik heeft. De PS, die deze Leterme regering volledig in haar macht heeft, wil er gewoon niet van weten, al was het maar omdat diezelfde regels nu toevallig (?) ook verdedigd worden door de N-VA. Dit najaar gaan we opnieuw naar de stembus en zullen we zelf moeten beslissen of er nog een fatsoenlijk leven zal zijn na onze generaties...
Als we Di Rupo mogen geloven, staat heel zijn opzet in het teken van het bewaren van de 'koopkrakt'. Dat is 'nodik', zegt hij en hij wordt daarin gesteund door zijn eigen partij en de vakbonden, met Rudy De Leeuw op kop (ze zouden die beter Rudy De (rode) Haan noemen). Om dat te bereiken, moet er - steeds volgens di Rupo - niet alleen bespaard worden, maar komen er ook nieuwe belastingen. Hij denkt aan een verhouding 50/50. En wie gaat die betalen, denk je? - Brussel vraagt veel geld, minstens een half miljard per jaar en liefst zonder enige tegenprestatie. Toegevingen vanwege de Vlamingen i.v.m. de splitsing van B-H/V zijn geen toegevingen, maar extra lasten bovenop een wettelijke situatie die al decennia niet wordt nageleefd. - Wallonië wil er niet van weten, dat de transfers ophouden. Het met zoveel poeha opgehemelde Marshal Plan schijnt een stille dood te sterven. Sommigen noemen het al het 'Plan Marchemal'. Er zijn in Wallonië nog altijd, in absolute cijfers, zo'n 40.000 werklozen meer dan in Vlaanderen en dit op een bevolking die slechts 40% van het totaal uitmaakt. - Men wil dat de 'entiteiten' - nieuw wetstraatees voor gewesten en gemeenschappen - bijdragen aan de sanering van het budget. Vlaanderen is de enige 'entiteit' die daar voorlopig aan voldoet en riskeert straks dan ook de enige te zullen zijn die zal mogen betalen. M.a.w. De hele opzet van Di Rupo is erop gericht dat Vlaanderen de rekening zal betalen. Het verhaal van de koopkracht dient alleen maar als schaamlap. In Portugal en Griekenland dacht men ook e.e.a. onder de mat te kunnen vegen om er de koopkracht te bewaren. We hebben gezien wat het resultaat ervan geworden is. Onder een socialistisch bewind zijn beide landen zwaar onderuit gegaan en dat zal ook hier gebeuren als men het socialistische discours van Di Rupo, De Leeuw en medestanders blijft volgen. Wallonië en Brussel mogen, volgens hen, niet verarmen, Vlaanderen blijkbaar wel...
Ondertussen zijn de eisen van 'Europa' ook officieel bekend: - de overheidsuitgaven drukken; - langer werken; - strengere controle op de banksector; - hervorming van het Belgische indexsysteem; - afbouw van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd en - meer concurrentie op de elektriciteits- en gasmarkt. Elio di Rupo, die vandaag zijn stem terug krijgt, is het daar grotendeels niet mee eens of wil, zoals hij dat al een hele tijd doet, de verantwoordelijkheid niet dragen voor dergelijke veranderingen. Nu mogen de vakbonden en de politici die erdoor geïnspireerd zijn (Leterme bv) nog zoveel daartegen hebben als ze willen, vraag is waarom dat in de andere landen wél kan en bij ons niet. Als Di Rupo al voor oplossingen zal zorgen, wat zeer onwaarschijnlijk is, dan zullen dat weer oplossingen op zijn Belgisch zijn, met allerlei uitzonderingen en verdraaiingen. Geert Noels, chief economist bij Econopolis, spreekt van een Belgisch 'struisvogelmodel'. Een land met een van de hoogste belastingen en een van de laagste uitkeringen heeft geen beleidsruimte meer. Als men die uitkeringen omhoog wil, zoals de vakbonden en de sociale sector eisen, dan moeten die belastingen omlaag of moeten er meer inkomsten gevonden worden. Voor de laatste is er een vrij simpele en goedkope oplossing: de mensen langer laten werken. In andere landen, Duitsland op kop, blijkt dat te kunnen, hier niet. De jobs die in Duitsland tegen lage lonen worden gecreëerd, bestaan hier gewoon in het zwart. Is dat de oplossing? Tenslotte er ook nog even op wijzen, dat de eisen van Europa helemaal in de lijn liggen van wat N-VA voorstelt en helemaal indruisen tegen het DDR-bewind in Wallonië. Ik zie dan ook niet in, hoe Di Rupo daarvoor een oplossing zou vinden en acht een nieuwe stembusgang dan ook steeds waarschijnlijker. Of die wat gaat oplossen? Misschien wel, maar dan moet die gevoerd worden over duidelijke thema's, zoals bv het voortbestaan van dit België dat aan Vlaanderen geen meerwaarde meer biedt.
25 miljard euro. Dat was het bedrag dat België tekort kwam om zijn extra structurele schulden weg te werken. De eerste keer dat men met dat cijfer afkwam, was nog tijdens het bewind van de 'natte dweil', dus nog vóór de regering Leterme II. Sinds die laatst gevallen is en we met een regering in lopende zaken zitten, is dat bedrag stelselmatig kleiner geworden. Recentelijk sprak men nog van hoop en al 17 miljard. Het verhaal van PS-er Guy Mathot, de beruchte minister van Begroting tijdens een der regeringen Martens (de hoofdschuldige van het exploderen van de Belgische staatsschuld), kwam weer boven, nl dat 'het tekort er vanzelf gekomen was en ook vanzelf wel zou verdwijnen'. Volgens de huidige ontslagnemende regering werd het terugdraaien van die schuld toegeschreven aan het noeste werk van de man uit Ieper, maar dat is maar een klein stukje van de waarheid. Het was een combinatie van het feit dat deze noodregering maar over 'twaalfden' beschikt (maandelijks niet meer mag uitgeven dan het bedrag van jaar voordien) en de heropleving, waarbij ons land mee profiteerde van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat Leterme daarbij goed werk leverde, was meegenomen, maar niet doorslaggevend. Uitgerekend diezelfde Leterme had nl aan een zgz 'monitoringcomité' gevraagd een nieuwe nota op te stellen met de begrotingsverwachtingen tot en met 2015. Dat is hem flink tegen geslagen, want het cijfer 25 is terug boven water gekomen. Hij mag nu wel vertellen dat dit afhankelijk is van hoe men de cijfers vergelijkt, maar ge vraagt zoiets niet aan een speciaal opgericht comité (een verzameling federale topambtenaren) om daarna te zeggen dat die het niet goed gedaan heeft. Hét probleem is dat het gat van 25 miljard zal moeten gedicht worden, niet door Leterme maar door een zekere Di Rupo, behorende tot dezelfde partij als fantast wijlen Guy Mathot en dat die partij nog steeds niet zinnens is veel in te binden. Wallonië en Brussel mogen, volgens hem, nl geen cent eraan verliezen, weet je wel. Dat is gewoon een onmogelijke zaak, voor Leterme en zeker voor Di Rupo. Het houdt daarmee trouwens niet op, want ook Europa blijft de meeste Belgische plannen maar niks vinden: de index, de eeuwigdurende werkloosheid, het gebrek aan zelfs maar een begin om iets te doen aan de vergrijzing, de sperperiode en de koopjes en ga zo maar door. Wij zijn op al die vlakken de Europese uitzondering en het staat in de sterren geschreven, dat er hier en daar stevig aan zal moeten gesleuteld worden. Men zal daarna de schuld aan Europa geven, maar zal vergeten er de brave burger bij te vertellen, dat alle Europese beslissingen ook mede door België worden goedgekeurd...
Zoals een voetbalploeg die succes op succes haalt, krijgt ook een politieke formatie steeds meer aanhangers naarmate het haar voor de wind gaat. Bij de N-VA is dat niet anders. De laatste twee jaar is het ledenaantal verdubbeld tot bijna 20.000. Eén van die nieuwe leden is pleitbezorger Vic Van Aelst, waarvan eerst wél en nu niét gezegd wordt dat hij volgend jaar op de N-VA lijst zou staan bij de komende gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Wat daar ook van zij, Vic is momenteel gewoon (nou, ja) lid van de partij zoals die andere kleine 20.000. Zijn commentaar nu bekritiseren alsof het partijstandpunten waren, is dan ook niet correct. De laatste aanval ter zake kwam van Paul Magnette, een van de weinige PS-kopstukken die zich nog niet verbrand heeft aan e.o.a. politiek probleem (hij heeft zich alleen twee keer in de doeken laten doen door Electrabel). Magnette neemt het De Wever kwalijk dat die laatste zich niet distantieert van Old Vic's krasse uitspraken. Waarom zou die dat? Er zijn tegen de Vlamingen al veel krassere uitspraken gedaan door PS verkozenen, niet door gewone leden. Denk maar aan Laurette Onkelinx, minister, vice-premier en kandidaat minister president van het Brusselse stadsgewest, die de N-VA ooit 'een kanker' heeft genoemd. Of aan de diverse beledigende uitspraken van verkozen Brusselse politici zoals Vlaamshater Maingain en Flup Moustache, om er maar twee te noemen. Die zijn ook nooit teruggefloten door hun partijbestuur, integendeel. De uitval van Magnette toont nog maar eens duidelijk dat de PS zich misrekend heeft door de ACW-kaart te spelen om CD&V van de N-VA los te weken. De PS wil geen regering met de N-VA, reden ook waarom ze steeds met negen partijen wil onderhandelen. Nu dat allemaal niet schijnt te lukken, is Vic Van Aelst de stok waarmee men slaan wil. Arme partij, die geen betere argumenten kan bovenhalen. Dat laatste geldt trouwens voor de stilaan klassieke Vlaamse belgicistische nestbevuilers type Van der Keelen van Het Laatste Nieuws, die ook geen andere argumenten meer hebben en dan maar meehuilen met de wolven in het bos. In de weekeindeditie van De Standaard verscheen o.m. een interview met kamerlid Theo Francken van de N-VA. De man is pas voor de eerste keer verkozen maar heeft het ondertussen toch al klaar gespeeld om de wet op de gezinshereniging te laten wijzigen. Op de vraag wat hij dacht over de uitspraken van zijn streekgenoot Louis Tobback, zei Francken: 'Iedereen luistert naar hem, maar niemand volgt zijn raad op'! Dat geldt trouwens ook voor andere soortgelijke coryfeeën zoals Martens en Eyskens. Misschien zouden die beter eens een knobbeltje op hun stembanden krijgen, zodat ze wel verplicht zijn enige tijd te zwijgen...
Het gaat niet goed in Euroland. Die Griekse crisis geraakt maar niet opgelost. Dat land is te arm om zich steeds maar nieuwe schulden en besparingen op te leggen. Ze hebben de Grieken, die frauduleus de Eurozone zijn kunnen binnen gekomen, er beter meteen weer uitgezet. Waarschijnlijk zal het later toch moeten gebeuren en zal het iedereen veel meer geld gaan kosten. De vraag is trouwens of de euro nog een toekomst heeft. Er is niet alleen Griekenland, ook Portugal en Ierland, maar evenzeer Spanje en Italië zitten in de rats. De kans blijft dan ook groot dat deze muntunie het niet zal uithouden, evenmin als vroegere muntunies die er ooit al geweest zijn. De voornaamste reden daarvoor is, dat er geen echte politieke unie is en dat, als puntje bij paaltje komt, ieder land zelf nog steeds kan beslissen wat het gaat doen. Ofwel komt er meer 'Brussel', ofwel moet er een alternatief komen. Dat alternatief zou een Europa met twee snelheden kunnen zijn, met bv een groep rond Duitsland, die dan een soort Deutsche Mark Euro zou kunnen creëren, terwijl de rest de 'oude' Euro zou blijven houden, maar dan wel gedevalueerd. Bij Duitsland komen dan, waarschijnlijk, Nederland, Oostenrijk en de Scandinavische landen. Vlaanderen zou er goed aan doen zijn wagentje daar ook aan te hangen, mét België als het kan, zonder België als het moet. Dat het ons momenteel nog steeds goed gaat, heeft trouwens alles met Duitsland te maken. De kritiek van onze linkse politici en syndicalisten op dat land, omdat het enkele sociale voordelen heeft afgeschaft (minimum loon, werkloosheid beperkt in de tijd e.a.), is een goedkoop voorwendsel om zelf niets te moeten doen. Er is trouwens een nieuwe wereldorde op komst. Het zwaartepunt van de wereldeconomie is zich langzaam maar zeker aan het verplaatsen naar Azië, waar Chinezen en Indiërs steeds nadrukkelijk hun plaats opeisen. Amerika denkt zich te kunnen redden door steeds maar dollars bij te drukken, maar dat loopt ooit fataal af. Europa krijgt zijn eigen crises maar niet opgelost: eerst de bankencrisis, dan de economische crisis, nu de landencrisis. Eerst hebben we een groot deel van onze fabrieken naar China verhuisd, nu komen de Chinezen (en Indiërs) onze plaatselijke bedrijven opkopen. Volvo Cars is al Chinees, een deel van Saab ook, de haven van Piraeus (Athene), een steeds groter wordend deel van de havens van Rotterdam en Antwerpen. Zelfs een drogisterijketen als Kruidvat is nu Chinees bezit. Het Indiase Mittal kocht Arcelor en bezit nu de grootste staalindustrie van Europa. Langzaam maar zeker geraken we alles kwijt. Nu valt dat nog niet zo erg op, omdat we er goed voor betaald worden. Eens zal het echter ophouden en blijven we achter met lege handen en een even lege portemonnee. Europa zal dan echt het historische 'avondland' worden.
Het formatieberaad ligt (weer eens) zo goed als stil. De reden deze keer is het knobbeltje op een van Di Rupo's stembanden. En zo hebben we weer een wetstratees woord bij, na de borrelnootjes, de vette vis, de schootnota en dies meer. M.i. is het maar een uitvlucht en heeft Di Rupo helemaal geen haast om zijn werk af te maken. Het sloeg hem tegen, dat het ACW zijn politici van CD&V niet verder onder druk zette, door ervoor te ijveren verder te gaan zonder de N-VA. Dat Di Rupo persé verder wil met negen partijen is om dezelfde reden. De man heeft helemaal geen haast.Waarom zou hij ook, ondertussen kabbelt de uittredende regering Leterme verder en in die regering hebben de PS en aanverwanten het nog altijd voor het zeggen. Naar buiten toe verwekken de Franstaligen steeds de indruk dat de N-VA uit is op een verrottingsstrategie om zo aan België vroeg of laat een einde te maken. Niets is minder waar: het zijn de francofonen die al de hele tijd een uitputtingsslag leveren. Ze schijnen nog altijd niet te beseffen, dat ze wel enkele veldslagen winnen, maar dat ze tenslotte de oorlog zullen verliezen. Bij alle bevoegdheidsoverdrachten, waarmee ze uitpakken - en die inderdaad dikwijls over veel geld gaan - houdt het federale niveau steeds een vinger in de pap. De Franstaligen willen in de eerste plaats (weer eens) veel geld en een onafhankelijk statuut voor Brussel. Dat laatste is gewoon absurd. Ge kunt nl geen leefbare stad opbouwen op een arme migrantenbevolking. Om maar één voorbeeld te geven: in Sint-Joost-ten-Node zijn er amper 1.000 belastingbetalers op een totale bevolking van 20.000. Dat is 5%. Vlaanderen moet dan ook de vinger op de Brusselse knip houden. Het is de enige mogelijkheid om iets positiefs voor de 19 baronieën te doen. Alleen geld geven is blijven potverteren en daar is in de huidige context geen optie.
Met de komst van Vic Van Aelst heeft de N-VA er een serieuze attractie bij gekregen. Vic heeft bijna veertig jaar in het Brusselse gewoond, weet dus waarover hij spreekt en is - als bekend pleitbezorger - zeker niet op zijn mond gevallen. Hij heeft er zo'n zeventigtal assisenprocessen op zitten, waarin hij dikwijls mensen heeft moeten verdedigen die eigenlijk niet te verdedigen waren. Hij heeft al eens als gemeenteraadslid voor de Volksunie in de politiek gezeten en kan ook op dat gebied niet als een neofiet beschouwd worden. Het was voorzien, dat Vic volgend jaar een plaatsje zou krijgen in Antwerpen voor de plaatselijke gemeenteverkiezingen, maar daarop heeft hij niet gewacht om af en toe eens alle registers open te trekken. De oneliners van Bart De Wever doen het nog steeds, maar deze van de Vic zijn toch nog van een andere soort. Voor Bart komt het zelfs goed uit, want nu hij in die aanslepende regeringsonderhandelingen zit, moet hij af en toe wel wat gas terug nemen. Vic zorgt wel dat de 'cruise control' blijft werken. Met uitspraken over de Franstaligen die hun strijd pas zullen staken als 'de laatste kabeljauw voor Oostende Frans spreekt' en zijn voorstel tot afschaffing* van de lessen Frans in Vlaanderen heeft hij in elk geval onze francofonen (en een deel van onze politiek-correcte media) in de gordijnen gejaagd. Alsof dat nog niet genoeg was, heeft hij Di Rupo, Onkelinx en Milquet erop gewezen dat ze onze Nederlandse taal verkrachten. Die laatste was daarover zo boos dat ze nog weigerde haar soort Nederlands te spreken. Van Di Rupo weten we dat hij bv de zachte 'g' en onze 'ch' niet kan uitspreken (hij spreekt ze uit als een 'k'). Men kan ervoor of ertegen zijn, feit is dat de meeste francofone politici nog altijd geen fatsoenlijk Nederlands kunnen spreken, iets wat ook Leterme in zijn Vlaamse periode ooit gezegd heeft. Na meer dan 180 jaar bestaat België nog altijd bij de gratie van het geduld van de tweetalige Vlamingen. Zelfs de meeste CDH-ers, die tijdens de laatste verkiezingen schermden met de slogan 'L' union fait la force', zijn niet in staat in onze taal te communiceren, laat staan te debatteren. Het overduidelijkste bewijs daarvoor is het feit dat de huidige regeringsonderhandelingen in het Frans gevoerd worden. Dat vinden de francofonen niet meer dan normaal. Enfin, met de Vic zijn ze nog niet aan de nieuwe patatten. In de bijna 40 jaar dat hij in het Brusselse heeft gewoond, heeft hij de situatie voor de Vlamingen alleen maar zien verslechteren. Daardoor is zijn Vlaamsgezindheid, naar eigen zeggen, in zijn lijf gegroeid en is hij vastbesloten de wantoestanden in en rond Brussel te blijven aanklagen. Hij vindt dat niet hij, maar de francofonen hun excuses zouden moeten aanbieden voor hun gedrag. Hij heeft nooit de taalwetten ontdoken, de Franstaligen doen dat nog steeds, dagelijks. Wordt gegarandeerd vervolgd.
* Zoals ik in een vorig artikel ('de heilige Franse taal') op 8 april reeds schreef, ben ik het daar met Vic ook niet eens. De taallessen Frans moet men in Vlaanderen niet afschaffen. Men moet de Vlamingen wel de keuze geven zelf hun tweede taal te kunnen kiezen: Frans of Engels. Een keuze die de Franstaligen in België wél en de Vlamingen niét hebben, een zoveelste discriminatie die de Vlamingen op internationaal gebied alleen maar benadeelt, daar tegenwoordig het Engels en niet het Frans de lingua franca van de hele wereld is.
Rerum Novarum ('Van nieuwigheden') zijn de beginwoorden van de encycliek van Paus Leo XIII uit 1891. Lang geleden dus, maar nog steeds vrij actueel. Ze legde toen de basis van de christelijke democratie en de katholieke arbeidersbeweging en beiden kunnen ook nu best een vernieuwing gebruiken. Er verandert wel degelijk iets binnen de koepel van de christelijke bewegingen die verenigd zijn onder de ACW noemer. Om te beginnen is er een nieuwe voorzitter, Patrick Develtere, die niet zomaar blindelings de lijn van zijn sectaire voorganger, Jan Renders, volgt. Op de toespraken aan de vooravond van O.H.Hemelvaart heeft Develtere bv duidelijk afstand genomen van een regering zonder N-VA. Daarmee heeft hij de francofonen waarschijnlijk zwaar ontgoocheld, want die hadden gehoopt, dat hij dat wél zou doen en op die manier CD&V verder onder druk zou zetten. Develtere heeft ook klaar en duidelijk gesteld dat hij het niet eens is met poenpakker Dehaene, die wel uit ACV-kringen komt, maar die zich er niet voor schaamt zijn zakken te vullen bij allerlei big businesses, niet in het minst bij Dexia, waar Acro, de financiële poot van het ACV mee de klappen krijgt. De uitspraak van Dehaene dat - mocht hij opnieuw kunnen beginnen - hij waarschijnlijk eerder socialist zou zijn, zal daar ook wel aan hebben meegeholpen. Kortom, ook bij het ACW beseft men stilaan dat dit land een hervorming nodig heeft, al wil de beweging dat men (nog) niet aan de sociale zekerheid raakt. Die nood tot hervorming is ondertussen ook doorgedrongen tot de Vlaamse werkgeversorganisaties Unizo en Voka, zodat men wel degelijk kan stellen dat er in Vlaanderen toch een nieuwe trend is ontstaan die er vroeg of laat voor zou moeten zorgen dat er iets moét gebeuren. Op SP.a en Groen na!, die niet verdienen in Vlaanderen nog mee te spelen, zijn ook de Vlaamse politieke partijen het daarover eens. Nu nog de tegenpartijen overtuigen...
De provocaties i.v.m. Brussel houden niet op. Na het eenzijdig verklaren van de titel WalloBrux(elles) i.pl.v. Franse Gemeenschap, gaat het Brusselse Gewest nu een extra 9 miljoen euro uitgeven voor het onderwijs in de stad. Lijkt niets abnormaals, maar is dat wel. Onderwijs valt nl niet onder de Brusselse bevoegdheden. Brussel is nl een apart gewest voor alleen de zgn grondgebonden aangelegenheden. Onderwijs en bv cultuur horen daar niet bij, maar wel bij de persoonsgebonden aangelegenheden, waarvoor alleen de Vlaamse overheid in Brussel bevoegd is. Op zich zelf zou het allemaal nog niet zo erg zijn,want onderwijs is een recht voor iedereen. Het probleem in Brussel is, dat Vlaanderen daarvoor pas nog 20 miljoen heeft uitgetrokken, ook voor de uitbreiding ervan en dat Brussel zelf er eigenlijk geen geld voor heeft. Brussel ziet zwart van de schulden en blijft maar schulden bijmaken. In feite is het één grote chantage. Als dat Brussel dan toch een echt derde gewest wil worden, moet het beginnen met eerst orde op zake te stellen in de 19 zgn 'baronieën' er er één stad van maken. Als de stad kan laten zien dat het echt wil besparen, moet het één stad worden, zoals alle grote steden in de wereld en niet een wildgroei van gemeenten waar bij sommigen de armoede overheerst en bij andere het geld door deuren en vensters wordt buitengesmeten. Het moet de nodige garanties geven aan de aldaar wonende Vlamingen en het gebruik van het Nederlands, en duidelijk afstand nemen van elke vorm van 'Anschluß' met Wallonië, dat arme landsdeel dat niet eens in staat is zichzelf te onderhouden. Vlaanderen moet dan ook de vinger op de knip houden. Het is het enige wat ons nog rest om de eigen belangen in Brussel te vrijwaren en de eigen volksgenoten aldaar - of ze dat nu willen of niet - een degelijke bescherming te geven op alle gebied.
Het (bijna) vernietigen van een wetenschappelijk testveld voor aardappelen in Wetteren, heeft heel wat vragen doen oproepen. Niet alleen over de wenselijkheid van genetisch gemanipuleerde gewassen, maar ook over een (deel van onze) jeugd die bereid is alle middelen in te zetten om haar gelijk te halen. Weten die jongelui wel waar ze mee bezig zijn of laten ze zich gewillig voor de kar van enkele milieufundamentalisten spannen. Als ze inderdaad de landbouw willen behouden zoals hij nu is, moeten ze er wel rekening mee houden dat we morgen misschien niet meer genoeg te eten zullen hebben en dat de problemen die vele ontwikkelingslanden nu hebben, straks ook de onze zullen zijn. Tenzij ze er misschien van uitgaan, dat er steeds minder Europeanen zullen zijn. In dat laatste geval, moeten ze er dan wel voor zorgen dat de huidige instroom van inwijkelingen, die door hetzelfde volkske ook al gepromoot worden, stilaan opdroogt, anders heeft dat ook geen zin. Om het nog even bij die aardappelen te houden: in de huidige teelten (en niet alleen voor aardappelen) worden nog steeds grote hoeveelheden chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt. Die komen ook in de bodem terecht en kosten daarenboven heel wat extra geld om gewassen te telen die daarom ook al niet meer 100% natuurlijk kunnen genoemd worden. Een van de doelstellingen van het genetisch manipuleren van gewassen is ze zo om te vormen, dat we die chemische mest en bestrijdingsmiddelen straks niet meer nodig zullen hebben. Ik zie dan ook niet in, waarom de huidige chemisch behandelde aardappelen wél aanvaard worden, maar de genetisch gemanipuleerde, die die chemische producten niet meer nodig zullen hebben, niet. En er is nog meer van dat op komst. Na de ramp met de kerncentrale van Fukushima, het gevolg van een riskante plaatsing, een aardbeving buiten alle proporties én een dito tsunami, gaat men in Duitsland nu toch het kernprogramma afbouwen. Officieel heeft dat te maken met de veiligheid, alhoewel er geen enkele vergelijking mogelijk is tussen de geografische ligging van Japan en deze van Duitsland. In werkelijkheid draait de Duitse regering haar kazak na steeds groter wordende straatprotesten en de schrik dat ze de volgende verkiezingen zal verliezen. Kernenergie zorgt nu voor 22% van de Duitse stroomproductie en kan onmogelijk binnen een decennium vervangen worden door wat voor soort van alternatieve energie ook. Zeker niet door die van de windmolens en zonnepanelen, die niet constant is en bovendien driemaal meer kost. Duitsland, dat nu nog een stroomuitvoerder is, zal dan stroom moeten invoeren, o.m. vanuit Frankrijk, dat 75% van zijn elektriciteit haalt uit ... kernenergie. Van hypocrisie gesproken. Ik vraag me trouwens af hoe de simpele zielen van betogers gaan reageren de dag dat ze zelf eens zonder stroom zullen vallen. De minste panne kan daar straks voor zorgen. Het alternatief is minder stroom te gebruiken, maar ook dat is wishfull thinking. De laatste jaren is het stroomverbruik gestegen, niet gedaald. Kortom, het groene en duurzame Europa dat allerlei drukkingsgroepen zich wensen, zal een arm Europa zijn, waar Jan met de pet zich heel wat minder zal kunnen veroorloven. Een arm Europa dat met lede ogen zal moeten aanzien hoe de rest van de wereld ons inhaalt en voorbijsteekt. Is het dat wat we willen?
Ik kom even terug op de stemming in de Kamer, vorige week, over de aanpassing van de wet op de gezinshereniging. Daar hebben zich toen nl enkele interessante ontwikkelingen voorgedaan. Om te beginnen de stemming zelf, die niet verliep volgend het klassieke debat meerderheid-minderheid. En er was meer. Om te beginnen was het lang, zeer lang geleden, dat de francofone entente nog eens uit elkaar werd gespeeld. Geen Franstalig blok deze keer. In de commissie had de PS zich al vóór het wetsvoorstel uitgesproken, samen met het MR. Bij de plenaire stemming onthield de PS zich wel, maar stemde niét tegen, dit tot grote ergernis van Waals coalitiegenoot CDH, die dan ook niets anders kon doen om de breuk niet openlijker te maken. De reden, waarom de PS niet meedeed was waarschijnlijk, omdat ze via haar eigen verantwoordelijke voor de asielopvang, Philippe Courard, eindelijk eens aan de lijve ondervonden had dat het systeem echt niet werkt (trouwens nooit gewerkt heeft). CHD had dat ook moeten weten, want haar staatssecretaris, Wathelet Jr, zit met heel die affaire al even diep in de shit. Dat dit niet gebeurd is, komt doordat die Wathelet dik onder de 'sloef' ligt van madame Milnjet. Niet voor niets noemt men hem (zelfs in zijn eigen partij) 'l'enfant'. En zo komen we aan punt twee. Het gaat nl helemaal niet goed met die CDH van Milquet. De voornaamste reden daarvoor is madame elle même. Heel wat CDH-ers zijn haar kotsbeu en geven haar de schuld van de achteruitgang van de partij in de laatste peilingen. Straks riskeert de partij nog onder de kiesdrempel te geraken en dat zal dan grotendeels de schuld zijn van Milquet, die al meer dan tien jaar aan de macht is en geen tegenspraak duldt. Feitelijk had ze al lang plaats moeten maken voor een opvolger, maar met het excuus van de regeringsonderhandelingen is dat tot nu toe niet gebeurd. Na het zomerreces zou ze dan toch eindelijk opgevolgd worden door Benoît Lutgen, de huidige Waalse minister van landbouw. Lutgen, een Luxemburger, wordt eerder beschouwd als een ruraal iemand met een anti-Brussels profiel, zowat het tegenovergestelde van Milquet. De vraag is maar, hoeveel ruimte hij zal krijgen om eventueel mee te doen in de regeringsonderhandelingen, mochten die er dan nog zijn. Dat de PS zich in de plenaire kamerstemming onthield heeft trouwens niets met Milquet en/of haar partijtje te maken, maar wel met haar eigen Brusselse achterban. Er is in alle francofone partijen op dit ogenblik een groeiende onenigheid tussen Walen en Brusselaars, ondanks het met veel tralala aangekondigde WalloBrux. De Walen worden het stilaan beu, dat het land gegijzeld wordt door de affaire B-H/V waarmee zijzelf weinig of niets te maken hebben. Tijdens het debat in de Kamer pleitten enkele PS-ers zelfs voor een mogelijke integratieverplichting, iets wat in Vlaanderen al bestaat, maar niet 'over there'. Tenslotte was er nog het zielige vertoon van de groenen, die de snel-Belg-wet blijven verdedigen. Ze bevechten in feite een nieuwe wet die een einde moet maken aan het feit dat heel wat inwijkelingen hier in de armoede belanden. En dat uitgerekend een paar dagen nadat de eigen gewezen secretaris* van Agalev, Jos Geysels, de toenemende armoede in Vlaanderen aan de kaak had gesteld. Van hypocrieten gesproken, de geleerde maar niet verstandige en hooghartige Eva Brems op kop.
* Agalev had destijds geen voorzitter, maar een secretaris, naar het voorbeeld van de communistische partijen van het voormalige Oostblok...
'Vergeet voor een keer hoeveel geld een miljoen is', zong de betreurde Louis Neefs indertijd. Dat was toen nog in Belgische frankskens. Als men hetzelfde bedrag tegenwoordig in euro's hoort, lijkt het niet veel méér waard te zijn. Zie maar wat er met Dexia aan de hand is. De maatschappij heeft dus de vlucht naar voor genomen en gaat een deel van zijn rommelkredieten van zich afschudden. Dat 'grapje' kost de bankverzekeraar zo'n 3,6 miljard euro en men stapt daar overheen alsof het peanuts zijn. In onze oude Befkes is dat echter zo'n 145 miljard, een cijfer dat eerder tot de verbeelding spreekt. En dan hebben we het nog niet over een eventueel bijkomend verlies van om en bij de 4,3 miljard aan Grieks staatspapier, die de maatschappij dreigt te verliezen als het met dat land fout zou lopen, wat steeds meer tot de mogelijkheden gaat behoren. Ik ben geen financiële specialist, maar als men weet, dat datzelfde Dexia nog geen drie jaar geleden zes miljard euro staatssteun kreeg om overeind te blijven en nu al zo'n acht miljard verlies zou kunnen 'verdragen', dan kan men zich toch afvragen hoe dat allemaal te rijmen valt. De Dexia klanten zouden daar niets van voelen en het personeel evenmin, althans volgens poenpakker Dehaene. Wie echter wél delen in de brokken, zijn aandeelhouders Ethias (5%), Arco - de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging - (met 12%) en de Gemeentelijke Holding (14%). Voor die laatste betekent dat, dat de gemeenten dit jaar geen cent zullen zien en maar moeten hopen dat het volgend jaar inderdaad beter wordt. Volgens topvrouw Francine Swiggers van Arco zou die een minwaarde van 200 tot 300 miljoen euro lijden en zou dat 'te dragen zijn'. Steeds volgens dezelfde dame hebben zij daar nl zo'n 600 miljoen in kas. En dat alles voor een vereniging die niet eens een rechtswaarde heeft en op tijd in stond komt zeggen hoeveel geld de bazen verdienen*...
* Dehaene wist aan de pers ook te vertellen, dat er bij Dexia in 2011 geen dividenden en ook geen bonussen zullen worden uitgedeeld. Die voor 2010, die de top zichzelf zopas had uitgedeeld, worden echter niet teruggegeven. Hebben is hebben en krijgen is de kunst...
Di Rupo zou dus druk doende zijn met het sociaal-economisch luik van zijn mogelijk nieuwe regering. Die zal meteen al een kleine twintig miljard euro extra moeten besparen. De formateur vraagt de andere partijen, hoe ze dat denken te kunnen doen. Ik ben daar niet bij, maar ik heb wel een tip: hij zou eens kunnen gaan snuffelen in de terugbetalingen door het Riziv voor ziektedagen en invaliditeit. Alleen die 'tak' van de ziekteverzekering kost de staat nl zo'n vijf miljard euro (200 miljard oude Befkes!). Op een navraag van twee N-VA kamerleden, Nadia Sminate en Manu Beuselinck, kon tante Laurette immers geen antwoord geven. Ze kreeg het echter zelf nu van het Rekenhof en dat was niet om mee te lachen. Die 5 miljard, waarvan sprake, gaan over meer dan 20 miljoen doktersbriefjes en over uitkeringen van 270.000 invaliden en langdurige zieken (langer dan één jaar). De Dienst Administratieve Controle (DAC) herberekent jaarlijks zo'n 5.000 dossiers, wat een peulschil is en kwam daarbij tot de ontdekking dat er gemiddeld 15% fout zijn. Die fouten waren niet alleen van de steuntrekkers, maar ook van de ziekenfondsen. Er was zelfs een extreem geval bij van iemand die 45.590 euro te veel kreeg en waarvan ... 3.118 euro werd teruggeëist! Kortom, er is daar nog veel werk aan de winkel en dit gaat nog maar om één aspect van wat er allemaal zoal mis kan lopen met het geld van de belastingbetaler. Zowel MR, Open VLD als N-VA beweren dat de 20 miljard extra gemakkelijk kunnen worden teruggewonnen zonder belastingsverhogingen zoals de socialisten (gedeeltelijk) zouden willen doen. Wel, zo te zien moet dat inderdaad mogelijk zijn. Wij hebben een gezondheidsdienst die er mag zijn, maar dat betekent nog niet dat men ongestoord met geld mag blijven smijten, zeker niet als men geld tekort heeft.
In mijn blog van gisteren had ik het nog over de verstrengeling van politiek en financiën in dit land. Men kan zich geen enkel instituut voorstellen of er zit wel ergens een politieker in de raad van bestuur. Denk maar aan de OCMW's, de water- en elektriciteitsmaatschappijen en ga zo maar door tot bij Justitie. Dat laatste blijkt uit een doctoraatstudie van een zekere Dajo De Prins aan de universiteit van Antwerpen (UA). De partijen hebben het volk niet meer nodig, zelfs het ledenaantal speelt geen rol meer. Ze worden voor 85% onderhouden door de staat, die ze zelf controleren. Van belangenvermenging gesproken. E.e.a. is het gevolg van de politieke schandalen uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, met als uitschieter de Agusta affaire, die Willy Claes zijn kop kostte als secretaris-generaal van de Navo en die voor zijn partij het begin was van een politieke afgang die nog steeds voortschrijdt. Er kwam een nieuwe wet die bedrijven verbood nog financiële steun te geven aan politieke partijen en aan particulieren van nog meer te geven dan 500 euro. In de plaats daarvan zouden de partijen van dan af staatssteun krijgen en dat is helemaal uit de hand gelopen. Door het feit dat het geld zo maar binnenstroomt, moeten de heren en dames politici geen moeite meer doen om bij de kiezers en de eigen sympathisanten nog iets los te maken. Het enige wat nog nodig is, is 5% procent van de stemmen te halen en klaar is kees. Wij lachen wel eens met de Amerikaanse toestanden, waarbij politici de boer op moeten om geld voor hun campagnes te vinden, maar die mensen moeten er tenminste iets voor doen. Hier krijgt men het geld zo maar en worden politici bovendien in allerlei officiële en semi-officiële instanties geparachuteerd, waar ze een aardig centje bij verdienen zonder zich verder iets te moeten aantrekken. Ze leggen overal zelf de regels vast, verbieden reclame op televisie (zodat nieuwkomers geen kansen meer krijgen) en dulden geen tegenspraak, ook niet uit eigen rangen. Ze worden door de staat zelf onderhouden en het ziet er niet naar uit dat ze dat zullen laten veranderen. Ze zouden dan nl in eigen vlees moeten snijden.
---
In de marge van bovenstaande dient te worden aangestipt, dat deze situatie ook geldt voor de Belgische pers, die eveneens door de staat wordt gesubsidieerd en die er mede de oorzaak van is, dat we geen eerlijke verslaggeving meer krijgen van het dagelijkse al dan niet politieke gebeuren (denk maar aan 'de jongeren' en 'een man uit Limburg' of iets dergelijks, waarbij de lezers zelf mogen uitmaken over welke mensen het gaat...
Ik verwees er reeds naar in mijn blog van maandag (de PIIGS besmetting). Het gaat niet goed met Dexia en ondanks dat maakt het ledenblad van de christelijke vakbond daar nog steeds reclame voor. Ze zouden het beter wat meer in sourdine doen. Buiten het ACV zijn er nl nog mogelijke slachtoffers van het waardeverlies van Dexia (2/3 van haar beurswaarde), nl Ethias (het vroeger Omob, van rode strekking) en de Gemeentelijke Holding, waarbij zowat alle Belgische gemeenten zijn aangesloten. Die holding keerde de gemeenten elk jaar een riant dividend uit en voor sommigen was die uitkering zelfs de voornaamste bron van inkomsten geworden. Nu de zaken slecht gaan, was er gesteld, dat men dat dividend min of meer zou halveren, maar zelfs daarmee was Vlaams minister-president Peeters het niet eens. Peeters heeft in deze zaak recht van spreken omdat Vlaanderen een soort waarborg heeft gegeven aan de Gemeentelijke Holding. Het gaat echter niet op, dat een bedrijf een dividend uitkeert als het verlies maakt, althans niet in Vlaanderen. In Wallonië en Brussel kan dat klaarblijkelijk wel. Daar zijn al enkele gemeenten die het beloofde geld er nu al hebben doorgejaagd (Schaarbeek bv) en dus nog maar eens met een groot gat in hun gemeentekas zitten. Het Waalse gewest gaat dat geld bijpassen. Voor het 'rijke' Wallonië is dat immers geen probleem. Gisteren Francorchamps, vandaag de Gemeentelijke Holding. Er is zelfs nog meer. André Antoine (CDH), de Waalse minister van Begroting, heeft zelfs voorgesteld de holding te splitsen en de Waalse belangen te hergroeperen in een nieuwe, lokale holding. M.a.w. daar waar de francofonen tot nu toe nergens van enige splitsing wilden weten, zou dat nu ineens wel kunnen voor deze onverkwikkelijke centenkwestie. Ge moet het maar durven. De N-VA zou het met Antoine zelfs eens zijn over deze splitsing, al was het maar om een precedent te kunnen scheppen. Vandaag de Gemeentelijke Holding, morgen B-H/V, overmorgen de Sociale Zekerheid en daarna - wie weet - heel België. Men moet toch ergens mee beginnen... Ondertussen is er bij de Gemeentelijke Holding (of moeten we zeggen 'onding'?) dan toch beslist meteen geen dividend uit te keren, misschien wél op 15 december mocht tegen die tijd het financiële plaatje bij Dexia er beter uit zien. Misschien kunnen ze zich bij de holding ook al eens afvragen, waarom ze recentelijk wél de riante bonussen aan Dehaene en Co hebben uitgekeerd. Want het topmanagement van Dexia heeft de centen wél binnen, wat er nog maar eens op wijst hoe politiek en financiën in dit land verstrengeld zijn.
