De provocaties i.v.m. Brussel houden niet op. Na het eenzijdig verklaren van de titel WalloBrux(elles) i.pl.v. Franse Gemeenschap, gaat het Brusselse Gewest nu een extra 9 miljoen euro uitgeven voor het onderwijs in de stad. Lijkt niets abnormaals, maar is dat wel. Onderwijs valt nl niet onder de Brusselse bevoegdheden. Brussel is nl een apart gewest voor alleen de zgn grondgebonden aangelegenheden. Onderwijs en bv cultuur horen daar niet bij, maar wel bij de persoonsgebonden aangelegenheden, waarvoor alleen de Vlaamse overheid in Brussel bevoegd is. Op zich zelf zou het allemaal nog niet zo erg zijn,want onderwijs is een recht voor iedereen. Het probleem in Brussel is, dat Vlaanderen daarvoor pas nog 20 miljoen heeft uitgetrokken, ook voor de uitbreiding ervan en dat Brussel zelf er eigenlijk geen geld voor heeft. Brussel ziet zwart van de schulden en blijft maar schulden bijmaken. In feite is het één grote chantage. Als dat Brussel dan toch een echt derde gewest wil worden, moet het beginnen met eerst orde op zake te stellen in de 19 zgn 'baronieën' er er één stad van maken. Als de stad kan laten zien dat het echt wil besparen, moet het één stad worden, zoals alle grote steden in de wereld en niet een wildgroei van gemeenten waar bij sommigen de armoede overheerst en bij andere het geld door deuren en vensters wordt buitengesmeten. Het moet de nodige garanties geven aan de aldaar wonende Vlamingen en het gebruik van het Nederlands, en duidelijk afstand nemen van elke vorm van 'Anschluß' met Wallonië, dat arme landsdeel dat niet eens in staat is zichzelf te onderhouden. Vlaanderen moet dan ook de vinger op de knip houden. Het is het enige wat ons nog rest om de eigen belangen in Brussel te vrijwaren en de eigen volksgenoten aldaar - of ze dat nu willen of niet - een degelijke bescherming te geven op alle gebied.
Het (bijna) vernietigen van een wetenschappelijk testveld voor aardappelen in Wetteren, heeft heel wat vragen doen oproepen. Niet alleen over de wenselijkheid van genetisch gemanipuleerde gewassen, maar ook over een (deel van onze) jeugd die bereid is alle middelen in te zetten om haar gelijk te halen. Weten die jongelui wel waar ze mee bezig zijn of laten ze zich gewillig voor de kar van enkele milieufundamentalisten spannen. Als ze inderdaad de landbouw willen behouden zoals hij nu is, moeten ze er wel rekening mee houden dat we morgen misschien niet meer genoeg te eten zullen hebben en dat de problemen die vele ontwikkelingslanden nu hebben, straks ook de onze zullen zijn. Tenzij ze er misschien van uitgaan, dat er steeds minder Europeanen zullen zijn. In dat laatste geval, moeten ze er dan wel voor zorgen dat de huidige instroom van inwijkelingen, die door hetzelfde volkske ook al gepromoot worden, stilaan opdroogt, anders heeft dat ook geen zin. Om het nog even bij die aardappelen te houden: in de huidige teelten (en niet alleen voor aardappelen) worden nog steeds grote hoeveelheden chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt. Die komen ook in de bodem terecht en kosten daarenboven heel wat extra geld om gewassen te telen die daarom ook al niet meer 100% natuurlijk kunnen genoemd worden. Een van de doelstellingen van het genetisch manipuleren van gewassen is ze zo om te vormen, dat we die chemische mest en bestrijdingsmiddelen straks niet meer nodig zullen hebben. Ik zie dan ook niet in, waarom de huidige chemisch behandelde aardappelen wél aanvaard worden, maar de genetisch gemanipuleerde, die die chemische producten niet meer nodig zullen hebben, niet. En er is nog meer van dat op komst. Na de ramp met de kerncentrale van Fukushima, het gevolg van een riskante plaatsing, een aardbeving buiten alle proporties én een dito tsunami, gaat men in Duitsland nu toch het kernprogramma afbouwen. Officieel heeft dat te maken met de veiligheid, alhoewel er geen enkele vergelijking mogelijk is tussen de geografische ligging van Japan en deze van Duitsland. In werkelijkheid draait de Duitse regering haar kazak na steeds groter wordende straatprotesten en de schrik dat ze de volgende verkiezingen zal verliezen. Kernenergie zorgt nu voor 22% van de Duitse stroomproductie en kan onmogelijk binnen een decennium vervangen worden door wat voor soort van alternatieve energie ook. Zeker niet door die van de windmolens en zonnepanelen, die niet constant is en bovendien driemaal meer kost. Duitsland, dat nu nog een stroomuitvoerder is, zal dan stroom moeten invoeren, o.m. vanuit Frankrijk, dat 75% van zijn elektriciteit haalt uit ... kernenergie. Van hypocrisie gesproken. Ik vraag me trouwens af hoe de simpele zielen van betogers gaan reageren de dag dat ze zelf eens zonder stroom zullen vallen. De minste panne kan daar straks voor zorgen. Het alternatief is minder stroom te gebruiken, maar ook dat is wishfull thinking. De laatste jaren is het stroomverbruik gestegen, niet gedaald. Kortom, het groene en duurzame Europa dat allerlei drukkingsgroepen zich wensen, zal een arm Europa zijn, waar Jan met de pet zich heel wat minder zal kunnen veroorloven. Een arm Europa dat met lede ogen zal moeten aanzien hoe de rest van de wereld ons inhaalt en voorbijsteekt. Is het dat wat we willen?
Ik kom even terug op de stemming in de Kamer, vorige week, over de aanpassing van de wet op de gezinshereniging. Daar hebben zich toen nl enkele interessante ontwikkelingen voorgedaan. Om te beginnen de stemming zelf, die niet verliep volgend het klassieke debat meerderheid-minderheid. En er was meer. Om te beginnen was het lang, zeer lang geleden, dat de francofone entente nog eens uit elkaar werd gespeeld. Geen Franstalig blok deze keer. In de commissie had de PS zich al vóór het wetsvoorstel uitgesproken, samen met het MR. Bij de plenaire stemming onthield de PS zich wel, maar stemde niét tegen, dit tot grote ergernis van Waals coalitiegenoot CDH, die dan ook niets anders kon doen om de breuk niet openlijker te maken. De reden, waarom de PS niet meedeed was waarschijnlijk, omdat ze via haar eigen verantwoordelijke voor de asielopvang, Philippe Courard, eindelijk eens aan de lijve ondervonden had dat het systeem echt niet werkt (trouwens nooit gewerkt heeft). CHD had dat ook moeten weten, want haar staatssecretaris, Wathelet Jr, zit met heel die affaire al even diep in de shit. Dat dit niet gebeurd is, komt doordat die Wathelet dik onder de 'sloef' ligt van madame Milnjet. Niet voor niets noemt men hem (zelfs in zijn eigen partij) 'l'enfant'. En zo komen we aan punt twee. Het gaat nl helemaal niet goed met die CDH van Milquet. De voornaamste reden daarvoor is madame elle même. Heel wat CDH-ers zijn haar kotsbeu en geven haar de schuld van de achteruitgang van de partij in de laatste peilingen. Straks riskeert de partij nog onder de kiesdrempel te geraken en dat zal dan grotendeels de schuld zijn van Milquet, die al meer dan tien jaar aan de macht is en geen tegenspraak duldt. Feitelijk had ze al lang plaats moeten maken voor een opvolger, maar met het excuus van de regeringsonderhandelingen is dat tot nu toe niet gebeurd. Na het zomerreces zou ze dan toch eindelijk opgevolgd worden door Benoît Lutgen, de huidige Waalse minister van landbouw. Lutgen, een Luxemburger, wordt eerder beschouwd als een ruraal iemand met een anti-Brussels profiel, zowat het tegenovergestelde van Milquet. De vraag is maar, hoeveel ruimte hij zal krijgen om eventueel mee te doen in de regeringsonderhandelingen, mochten die er dan nog zijn. Dat de PS zich in de plenaire kamerstemming onthield heeft trouwens niets met Milquet en/of haar partijtje te maken, maar wel met haar eigen Brusselse achterban. Er is in alle francofone partijen op dit ogenblik een groeiende onenigheid tussen Walen en Brusselaars, ondanks het met veel tralala aangekondigde WalloBrux. De Walen worden het stilaan beu, dat het land gegijzeld wordt door de affaire B-H/V waarmee zijzelf weinig of niets te maken hebben. Tijdens het debat in de Kamer pleitten enkele PS-ers zelfs voor een mogelijke integratieverplichting, iets wat in Vlaanderen al bestaat, maar niet 'over there'. Tenslotte was er nog het zielige vertoon van de groenen, die de snel-Belg-wet blijven verdedigen. Ze bevechten in feite een nieuwe wet die een einde moet maken aan het feit dat heel wat inwijkelingen hier in de armoede belanden. En dat uitgerekend een paar dagen nadat de eigen gewezen secretaris* van Agalev, Jos Geysels, de toenemende armoede in Vlaanderen aan de kaak had gesteld. Van hypocrieten gesproken, de geleerde maar niet verstandige en hooghartige Eva Brems op kop.
* Agalev had destijds geen voorzitter, maar een secretaris, naar het voorbeeld van de communistische partijen van het voormalige Oostblok...
'Vergeet voor een keer hoeveel geld een miljoen is', zong de betreurde Louis Neefs indertijd. Dat was toen nog in Belgische frankskens. Als men hetzelfde bedrag tegenwoordig in euro's hoort, lijkt het niet veel méér waard te zijn. Zie maar wat er met Dexia aan de hand is. De maatschappij heeft dus de vlucht naar voor genomen en gaat een deel van zijn rommelkredieten van zich afschudden. Dat 'grapje' kost de bankverzekeraar zo'n 3,6 miljard euro en men stapt daar overheen alsof het peanuts zijn. In onze oude Befkes is dat echter zo'n 145 miljard, een cijfer dat eerder tot de verbeelding spreekt. En dan hebben we het nog niet over een eventueel bijkomend verlies van om en bij de 4,3 miljard aan Grieks staatspapier, die de maatschappij dreigt te verliezen als het met dat land fout zou lopen, wat steeds meer tot de mogelijkheden gaat behoren. Ik ben geen financiële specialist, maar als men weet, dat datzelfde Dexia nog geen drie jaar geleden zes miljard euro staatssteun kreeg om overeind te blijven en nu al zo'n acht miljard verlies zou kunnen 'verdragen', dan kan men zich toch afvragen hoe dat allemaal te rijmen valt. De Dexia klanten zouden daar niets van voelen en het personeel evenmin, althans volgens poenpakker Dehaene. Wie echter wél delen in de brokken, zijn aandeelhouders Ethias (5%), Arco - de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging - (met 12%) en de Gemeentelijke Holding (14%). Voor die laatste betekent dat, dat de gemeenten dit jaar geen cent zullen zien en maar moeten hopen dat het volgend jaar inderdaad beter wordt. Volgens topvrouw Francine Swiggers van Arco zou die een minwaarde van 200 tot 300 miljoen euro lijden en zou dat 'te dragen zijn'. Steeds volgens dezelfde dame hebben zij daar nl zo'n 600 miljoen in kas. En dat alles voor een vereniging die niet eens een rechtswaarde heeft en op tijd in stond komt zeggen hoeveel geld de bazen verdienen*...
* Dehaene wist aan de pers ook te vertellen, dat er bij Dexia in 2011 geen dividenden en ook geen bonussen zullen worden uitgedeeld. Die voor 2010, die de top zichzelf zopas had uitgedeeld, worden echter niet teruggegeven. Hebben is hebben en krijgen is de kunst...
Di Rupo zou dus druk doende zijn met het sociaal-economisch luik van zijn mogelijk nieuwe regering. Die zal meteen al een kleine twintig miljard euro extra moeten besparen. De formateur vraagt de andere partijen, hoe ze dat denken te kunnen doen. Ik ben daar niet bij, maar ik heb wel een tip: hij zou eens kunnen gaan snuffelen in de terugbetalingen door het Riziv voor ziektedagen en invaliditeit. Alleen die 'tak' van de ziekteverzekering kost de staat nl zo'n vijf miljard euro (200 miljard oude Befkes!). Op een navraag van twee N-VA kamerleden, Nadia Sminate en Manu Beuselinck, kon tante Laurette immers geen antwoord geven. Ze kreeg het echter zelf nu van het Rekenhof en dat was niet om mee te lachen. Die 5 miljard, waarvan sprake, gaan over meer dan 20 miljoen doktersbriefjes en over uitkeringen van 270.000 invaliden en langdurige zieken (langer dan één jaar). De Dienst Administratieve Controle (DAC) herberekent jaarlijks zo'n 5.000 dossiers, wat een peulschil is en kwam daarbij tot de ontdekking dat er gemiddeld 15% fout zijn. Die fouten waren niet alleen van de steuntrekkers, maar ook van de ziekenfondsen. Er was zelfs een extreem geval bij van iemand die 45.590 euro te veel kreeg en waarvan ... 3.118 euro werd teruggeëist! Kortom, er is daar nog veel werk aan de winkel en dit gaat nog maar om één aspect van wat er allemaal zoal mis kan lopen met het geld van de belastingbetaler. Zowel MR, Open VLD als N-VA beweren dat de 20 miljard extra gemakkelijk kunnen worden teruggewonnen zonder belastingsverhogingen zoals de socialisten (gedeeltelijk) zouden willen doen. Wel, zo te zien moet dat inderdaad mogelijk zijn. Wij hebben een gezondheidsdienst die er mag zijn, maar dat betekent nog niet dat men ongestoord met geld mag blijven smijten, zeker niet als men geld tekort heeft.
In mijn blog van gisteren had ik het nog over de verstrengeling van politiek en financiën in dit land. Men kan zich geen enkel instituut voorstellen of er zit wel ergens een politieker in de raad van bestuur. Denk maar aan de OCMW's, de water- en elektriciteitsmaatschappijen en ga zo maar door tot bij Justitie. Dat laatste blijkt uit een doctoraatstudie van een zekere Dajo De Prins aan de universiteit van Antwerpen (UA). De partijen hebben het volk niet meer nodig, zelfs het ledenaantal speelt geen rol meer. Ze worden voor 85% onderhouden door de staat, die ze zelf controleren. Van belangenvermenging gesproken. E.e.a. is het gevolg van de politieke schandalen uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, met als uitschieter de Agusta affaire, die Willy Claes zijn kop kostte als secretaris-generaal van de Navo en die voor zijn partij het begin was van een politieke afgang die nog steeds voortschrijdt. Er kwam een nieuwe wet die bedrijven verbood nog financiële steun te geven aan politieke partijen en aan particulieren van nog meer te geven dan 500 euro. In de plaats daarvan zouden de partijen van dan af staatssteun krijgen en dat is helemaal uit de hand gelopen. Door het feit dat het geld zo maar binnenstroomt, moeten de heren en dames politici geen moeite meer doen om bij de kiezers en de eigen sympathisanten nog iets los te maken. Het enige wat nog nodig is, is 5% procent van de stemmen te halen en klaar is kees. Wij lachen wel eens met de Amerikaanse toestanden, waarbij politici de boer op moeten om geld voor hun campagnes te vinden, maar die mensen moeten er tenminste iets voor doen. Hier krijgt men het geld zo maar en worden politici bovendien in allerlei officiële en semi-officiële instanties geparachuteerd, waar ze een aardig centje bij verdienen zonder zich verder iets te moeten aantrekken. Ze leggen overal zelf de regels vast, verbieden reclame op televisie (zodat nieuwkomers geen kansen meer krijgen) en dulden geen tegenspraak, ook niet uit eigen rangen. Ze worden door de staat zelf onderhouden en het ziet er niet naar uit dat ze dat zullen laten veranderen. Ze zouden dan nl in eigen vlees moeten snijden.
---
In de marge van bovenstaande dient te worden aangestipt, dat deze situatie ook geldt voor de Belgische pers, die eveneens door de staat wordt gesubsidieerd en die er mede de oorzaak van is, dat we geen eerlijke verslaggeving meer krijgen van het dagelijkse al dan niet politieke gebeuren (denk maar aan 'de jongeren' en 'een man uit Limburg' of iets dergelijks, waarbij de lezers zelf mogen uitmaken over welke mensen het gaat...
Ik verwees er reeds naar in mijn blog van maandag (de PIIGS besmetting). Het gaat niet goed met Dexia en ondanks dat maakt het ledenblad van de christelijke vakbond daar nog steeds reclame voor. Ze zouden het beter wat meer in sourdine doen. Buiten het ACV zijn er nl nog mogelijke slachtoffers van het waardeverlies van Dexia (2/3 van haar beurswaarde), nl Ethias (het vroeger Omob, van rode strekking) en de Gemeentelijke Holding, waarbij zowat alle Belgische gemeenten zijn aangesloten. Die holding keerde de gemeenten elk jaar een riant dividend uit en voor sommigen was die uitkering zelfs de voornaamste bron van inkomsten geworden. Nu de zaken slecht gaan, was er gesteld, dat men dat dividend min of meer zou halveren, maar zelfs daarmee was Vlaams minister-president Peeters het niet eens. Peeters heeft in deze zaak recht van spreken omdat Vlaanderen een soort waarborg heeft gegeven aan de Gemeentelijke Holding. Het gaat echter niet op, dat een bedrijf een dividend uitkeert als het verlies maakt, althans niet in Vlaanderen. In Wallonië en Brussel kan dat klaarblijkelijk wel. Daar zijn al enkele gemeenten die het beloofde geld er nu al hebben doorgejaagd (Schaarbeek bv) en dus nog maar eens met een groot gat in hun gemeentekas zitten. Het Waalse gewest gaat dat geld bijpassen. Voor het 'rijke' Wallonië is dat immers geen probleem. Gisteren Francorchamps, vandaag de Gemeentelijke Holding. Er is zelfs nog meer. André Antoine (CDH), de Waalse minister van Begroting, heeft zelfs voorgesteld de holding te splitsen en de Waalse belangen te hergroeperen in een nieuwe, lokale holding. M.a.w. daar waar de francofonen tot nu toe nergens van enige splitsing wilden weten, zou dat nu ineens wel kunnen voor deze onverkwikkelijke centenkwestie. Ge moet het maar durven. De N-VA zou het met Antoine zelfs eens zijn over deze splitsing, al was het maar om een precedent te kunnen scheppen. Vandaag de Gemeentelijke Holding, morgen B-H/V, overmorgen de Sociale Zekerheid en daarna - wie weet - heel België. Men moet toch ergens mee beginnen... Ondertussen is er bij de Gemeentelijke Holding (of moeten we zeggen 'onding'?) dan toch beslist meteen geen dividend uit te keren, misschien wél op 15 december mocht tegen die tijd het financiële plaatje bij Dexia er beter uit zien. Misschien kunnen ze zich bij de holding ook al eens afvragen, waarom ze recentelijk wél de riante bonussen aan Dehaene en Co hebben uitgekeerd. Want het topmanagement van Dexia heeft de centen wél binnen, wat er nog maar eens op wijst hoe politiek en financiën in dit land verstrengeld zijn.
Eergisteren verscheen er in De Standaard een column van Walter Zinzen, ex-BRT medewerker en Kongo specialist, die o.m. nog maar eens kwam vertellen, dat men de staatshervorming even zou vergeten De man zou beter bij zijn specialiteit blijven, de Kongo dus en de krant zou beter ophouden met haar litanie van nestbevuilers, die echt geen indruk meer maken op de doorsnee Vlaming, integendeel. Ondertussen is nl gebleken dat de nieuwe taak van Di Rupo, tegelijk met de communautaire ook de sociaal-economische problemen oplossen, in feite op hetzelfde neerkomt. Zowel in de waarschuwing van Standard & Poors (S&P) als in de recente van Fitch wordt immers ook gesteld dat er in dit land een staatshervorming moet komen. S&P spreekt van een institutionele hervorming, Fitch van een constitutionele, maar in feite komt het op hetzelfde neer. Als dit land zijn lange termijndoelstellingen wil bereiken, moet er eerst gezorgd worden dat men duidelijk weet wie voor wat verantwoordelijk zal zijn en wie wat zal betalen. Als dat nl niet gebeurt en Vlaanderen blijft bij zijn standpunt dat het geen overschotten zal maken als de andere regio's dat ook niet doen, dan gaat het federale België failliet, net zoals nu Griekenland. Er moet dus, in de eerste plaats (want er zal later meer nodig zijn), een kleine extra twintig miljard gevonden worden. Dat zal gaan als men serieus bespaart of nieuwe belastingen zal heffen. Dat laatste zou absurd zijn, want, samen met de Zweden en de Denen - die echter een veel lagere staatsschuld dragen - hebben we de nu al de hoogste belastingen van de E.U. Hoe dat moet, weet Di Rupo zelf niet eens, want hij gaat het vragen aan de verschillende (9!) partijen. Meer belastingen zou betekenen, dat Vlaanderen weer de klos wordt, want het zijn de Vlamingen die hier bijna uitsluitend alle belastingen betalen. De Walen hebben nooit iets en kunnen alleen maar het handje uitsteken. Als men, zoals Di Rupo, ervan uitgaat dat Wallonië en Brussel geen cent mogen verliezen, dan kan men zijn staatshervoming nu al naar de prullenmand verwijzen. Om dit land alsnog te redden, moet er in de eerste plaats bespaard worden bij de overheid, in de gezondheidszorg, op de arbeidsmarkt en ervoor zorgen dat er een grondige hervorming van het systeem komt. Al de rest is praat voor de vaak en alleen maar bedoeld om de zaken te rekken en te trekken, in de hoop dat CD&V en Open VLD ten lange laatste toch door de knieën zullen gaan en instemmen met een regering zonder N-VA. Als zo'n regering dan echter de doelstellingen van de ratingbureaus niet haalt, zal België even goed zijn huidige rating verliezen. Het gaat er die bureaus in de eerste plaats niet om, of België al dan niet een regering heeft, wel of het zijn doelstellingen zal halen tegen 2015. Als dat mét een regering ook niet lukt, zal het negatieve resultaat hetzelfde zijn: niente!
De jaarrekening van de NMBS zal dan toch door de bedrijfsrevisoren worden goedgekeurd, omdat de moedermaatschappij, de NMBS holding, zich ten slotte toch garant heeft gesteld. Dat laatste houdt in, dat die eventueel wel zal opdraaien voor de verliezen die de NMBS al gemaakt heeft en nog zal maken. Die lopen nu al in de miljarden euro's. Naar schatting betaalt elke Belg elke maand 25 euro voor de werking van onze spoorwegen. Het zal tenslotte toch de belastingbetaler zijn die ervoor mag opdraaien, alhoewel zoiets door Europa in principe niet aanvaard wordt. Dat Europa krijgt nu de schuld, omdat het eiste dat, in het kader van de liberalisering van het spoor, de infrastructuur van de nationale spoorwegmaatschappijen zou gescheiden worden van de rest van de activiteiten. Dat betekende: in twee gesplitst. Voor België was dat niet genoeg: wij splitsten de NMBS in drie. Dat diende te gebeuren opdat alle politieke partijen, die mee in het bestuur van 'den ijzeren weg' zitten, aan hun trekken zouden komen, in de eerste plaats de socialisten die er twee van de drie topfuncties hebben. De vakbondsmilitanten hebben dan ook een beetje gelijk, als ze zeggen dat de NMBS een administratief waterhoofd heeft dat teveel kost en het niet eerlijk is dat alleen de basis zal moeten opdraaien voor het terugdringen van de miljardenschulden. Anderzijds is het wel zo dat het voornamelijk vakbondsmensen zijn die dat waterhoofd bevolken en dat het dus niet opgaat dat het tenslotte de reizigers zijn die daarvan de gevolgen moeten ondergaan. Het wordt nóg erger, als men weet dat de spoorblokkade van de Antwerpse haven toch zou worden doorgevoerd, zoals gepland. Dat ze bij het spoor in Wallonië om de haverklap staken, is een systeem dat we in Vlaanderen liever niet ingevoerd zien. Wat we zelf doen, doen we trouwens niet altijd beter. Neem nu 'onze' Lijn, waar het ziekteverzuim bij de chauffeurs nog hoger ligt dan het gemiddelde bij de ambetantenaren (dixit Quicky) en bijna vier (4!) maal zo hoog als in de privé. E.o.a. geleerde professor kwam ons op het journaal vertellen, dat het kwam door heel de dag te moeten zitten en van de stress en het inademen van de uitlaatgassen van het verkeer. Alsof de chauffeurs in de privé daarvan geen last zouden hebben! Reden is, dat De Lijn enkele legislaturen in handen is geweest van de SP.a, die daar in de eerste plaats haar volk heeft voorgetrokken, waarvan we nu het resultaat zien. Dat bleek trouwens recentelijk nog bij een soort staking, waarbij het opviel dat die in Vlaanderen vooral bij De Lijn werd opgevolgd. Men oogst wat men gezaaid heeft...
Zoals halvelings te verwachten was, hebben de socialisten in Spanje flink op hun donder gekregen bij de plaatselijke verkiezingen. Ook daar slagen zij er niet in de financiële en economische crisis in hun voordeel uit te buiten. Hoofdreden ervoor is, dat de socialistische partij er - zoals elders in Europa - geleid wordt door een groep universitair geschoolden die er zelf een luxe leventje op nahoudt. Dat gebeurt ook in de meeste andere partijen, maar die staan tenminste niet te roepen dat ze opkomen voor de kleine man. Er komt langzaam maar zeker een breuk tussen Noord en Zuid Europa. Een reden daarvoor is, dat de economische groei in het Zuiden voornamelijk steunt op consumptie, een kleinere landbouw, toerisme en een vastgoedzeepbel. In het Noorden is de groei gebaseerd op export en die blijkt steeds meer te renderen. Om uit hun financieel isolement te geraken zouden de PIIGS landen - in de eerste plaats Griekenland, Portugal en Spanje (alle drie landen die geleid worden door een socialistische regering) - competitiever moeten worden. Door het feit dat ze vast zitten aan de euro kunnen ze echter hun munten niet meer devalueren en zouden de lonen, die er al lager zijn, nog een stuk moeten zakken. Daardoor worden de mensen er nog armer en zo blijven ze daar in een vicieuze cirkel ronddraaien. We zouden er eens meewarig over kunnen doen, ware het niet dat ons aller euro stilaan in de problemen gaat komen. Als er geen serieuze maatregelen genomen worden, zit er straks niets anders op dat de eurozone in twee te splitsen, een voorstel dat al langer de ronde doet. Dat zou wel toelaten dat de landen van Zuid-Europa weer concurrentiëler zouden kunnen worden. Dat enkele Noord-Europese banken daaraan hun broek gaan scheuren (Dexia* bv), moeten we er dan maar bijnemen. Het is toch te gek dat een economie zoals de Griekse nu al een schuld heeft die tot 160% van het bbp is opgelopen en dat een land, dat in de eurozone slechts 3% vertegenwoordigd, straks gaat zorgen dat we allemaal in de problemen komen.
* Opmerkelijk is dat in 'Visie', het weekblad van o.m. ACV en CM, in het nummer van 13 mei nog een halve bladzijde reclame werd gemaakt om geld te beleggen bij Dexia. Hetzelfde Dexia dat zijn beurskoers ineen zag storten (het is nog maar een derde waard van vóór de crisis), dat de Gemeentelijke Holding in gevaar heeft gebracht en dat - niettegenstaande het tijdens de financiële crisis 6 miljard van de staat kreeg - zijn management (waaronder poenpakker Dehaene) nog voorzag van riante bonussen. Dat laatste ondanks een waarschuwing van de Vlaamse regering om dat niét te doen...
Terwijl wij in Vlaanderen nog steeds verplicht worden Frans als tweede taal te leren (de Walen kunnen kiezen, wij niet), kiest de Spaanse jeugd, die toch zelf een wereldtaal spreekt, resoluut voor het Duits. Dat is het gevolg van de grote werkloosheid in Spanje, mede veroorzaakt door jaren slecht socialistisch beleid en enkele onverantwoorde regularisaties, waardoor enkele miljoenen Afrikanen en Midden- en Zuid-Amerikanen* naar Spanje werden gelokt en er nu mede in de werkloosheid zitten. Vijf miljoen Spanjaarden zijn werkloos, meer dan 20% van de bevolking. Het gros daarvan zijn jongeren, waarvan er heel wat over een diploma hoger onderwijs beschikken, waarmee ze nu in eigen land niets kunnen aanvangen. Ondertussen snakt Duitsland naar gespecialiseerde werkkrachten. Nu het er steeds meer op lijkt dat het land aan zijn tweede Wirtschaftswunder bezig is, heeft men er dringend ingenieurs en technici nodig, maar ook Spaanse taalleerkrachten en hulp in de gezondheidssector en het hotelwezen. Op iets langere termijn spreekt men van tienduizende vacatures. In Spanje pikt de jeugd daarop in en worden er massaal zomercursussen Duits gegeven, waarmee de gediplomeerde Spanjaarden hopen in Duitsland aan de slag te kunnen gaan. Het is zo eens iets anders als dat geleuter over het Frans bij ons. Frans is een taal op de terugweg, die men in het buitenland weinig of niet meer aanleert. Bij de 45 jury's van het Europees songfestival waren er 43 die hun punten gaven in het Engels, slechts twee in het Frans: Frankrijk zelf en ... België. Slechts 12% van de EU-teksten wordt nog in het Frans geschreven (en dat gebeurt dan nog in Brussel, Luxemburg en Straatsburg!).
* Bij de recente aardbeving in het Spaanse stadje Lorca bleek, dat 20% van de plaatselijke bevolking daar bestaat uit Ecuadorianen...
'Chi va piano, va sano e lontano', is een beproefde Italiaanse spreuk. Vrij vertaald: ' Wie langzaam vooruit gaat, doet dit op een gezonde manier en zal ver geraken'. Niet verwonderlijk dus dat Di Rupo, als Italiaan van origine, deze slogan blijkbaar tot de zijne heeft gemaakt. Ze past hem als gegoten, want hij, zijn partij noch zijn francofone medestanders zijn nooit zinnens geweest iets toe te geven en zullen dat ook in de toekomst niet doen. Zij blijven de zaken op de lange baan schuiven, in de (tot nu toe ijdele) hoop dat de Vlamingen tenslotte toch door de knieën zullen gaan. Zonder de N-VA zou dit al lang gebeurd zijn, nu wil die partij niet en durven de andere Vlaamse partijen het evenmin. Ook via Di Rupo komt er geen nieuwe regering, gewoon omdat het een utopie is, te geloven dat die regering een kleine twintig miljard extra zou gaan besparen zonder dat Brullonië er ook maar één cent armer van zou worden. Lees: alleen te betalen door Vlaanderen. Het njet van Di Rupo op Beke's voorstel over de financieringswet, spreekt daarover boekdelen. Er is ook geen enkele bereidheid om het Brusselse waterhoofd te reorganiseren. Brussel wil alleen meer geld om dat daarna weer op te souperen en daarna meer van hetzelfde te kunnen vragen. Kortom: B-H/V, Brussel, de staatshervorming, de financieringswet, asiel en migratie en de federale staatsschuld zijn evenveel problemen die niét door Di Rupo zullen worden opgelost. Tot nu toe is er zelfs niets in huis gekomen van de beruchte borrelnootjes uit de onderhandelingen van 2007. Het wordt hoogstens een commedia dell'arte, misschien een governo balneare, maar een rinascente zit er helemaal niet in. 'Chi vivrà, vedrà' (wie leeft zal zien).
Het laatste woord over het VN-voorstel om amnestie bespreekbaar te maken in de Senaat, is nog niet gevallen. Let wel op: het gaat alleen om een zaak van meer dan 60 jaar geleden 'bespreekbaar' te maken, terwijl bijna iedereen weet dat er weinig of niets van in huis zal komen. Bij de francofonen heeft zich ook de joodse gemeenschap aangesloten en ergens is dat nog te begrijpen. Joden denken immers nog altijd in termen van het oude testament, van 'oog om oog, tand om tand'. Joden vergeten en vergeven nooit. Bij ons gaat het echter om mensen die zich nog christelijk durven noemen, of die tenminste van christelijke origine zijn. Van die godsdienst die wél vergeving schenkt en zelfs zegt de andere wang aan te bieden als men geslagen wordt. Maar ook wie absoluut niets meer met het christendom te maken wil hebben, moet terugvallen op de Verlichting en die zegt dat men voor elkaar moet openstaan. Tenminste met elkaar moet praten, ook als dat gaat over onderwerpen die liever niet besproken zouden worden. Als men wil komen tot een verdraagzame maatschappij, iets waarmee we regelmatig om de oren worden geslagen, moeten we ophouden vijandbeelden van elkaar in stand te houden die rusten op wrok. Zelfs het Europese Hof van Justitie zegt dat het pluralisme, de verdraagzaamheid en de geest van openheid essentieel zijn voor een democratische maatschappij en dat een vrijheid van informatie en meningsuiting mogelijk moet zijn, zelfs al zou die kunnen kwetsen. Kortom, als België een open democratie wil zijn, moet het open staan voor ál zijn burgers, net zoals alle andere landen rondom ons dat doen. Het is een wrede grap, dat een gedeelte van onze bevolking niet eens wil praten over een onderwerp dat zelfs in Rusland al geschiedenis is. --- In de marge van bovenstaande, tenslotte nog dit: - Ik had wel degelijk gelijk, toen ik in mijn vorige blog over het amnestie thema stelde, dat minister De Clerck fout zat. Hij heeft dat ondertussen moeten bekennen: men moet kunnen vergeVen, niet vergeTen. - In de hele discussie blijkt nog maar eens dat Groen! een zootje is van politieke meelopers, die helemaal geen eigen mening hebben en alleen hopen om via hun Waalse tegenhanger toch maar ergens mee van te kunnen profiteren. Het zou hun wel eens zuur kunnen opbreken, want alle peilingen wijzen erop, dat de Ecolo aanhang flink achteruit gaat (dat geldt ook voor de ex-christenen van CDH).
Sabena kreeg vroeger de naam ons 'vliegend faillissement' te zijn en we hebben gezien hoe dat is afgelopen. We zegden toen al wel lachend dat de naam betekende: 'Such A Bloody Experience Never Again', maar we dreigen nu toch weer iets in die aard mee te maken. Deze keer met ons spoor, de NMBS in het algemeen en NMBS Logistics - het goederenverkeer - in het bijzonder. Dat laatste maakte vorig jaar een verlies van liefst 126 miljoen euro en zelfs voor een soort overheidsbedrijf is dat niet te houden. Het onmiddellijke probleem is, dat de bedrijfsrevisoren de jaarrekening van NMBS-Logistics niet willen goedkeuren, tenzij de moedermaatschappij, de NMBS Holding, daarvoor garant staat. Dat is tot op heden nog steeds niet gebeurd, want die holding wil op haar beurt dat er bij Logistics eens serieus gesaneerd wordt, 'geherstructureerd' zoals men dat tegenwoordig noemt. Het is de logica zelf, maar zo zien de vakbonden dat niet. 'Den IJzeren Weg' is bij ons steeds een bedrijf geweest dat in werkelijkheid gerund werd door diezelfde vakbonden en het resultaat is dan ook navenant. Herstructureren betekent nl, dat er moet bespaard worden en in het kader daarvan zullen er o.m. enkele goederen-ranggeerstations moeten verdwijnen en, meer dan waarschijnlijk, ook een deel van de jobs. Dat laatste is op zich zelf niet zo'n groot drama, want industrie en nijverheid hebben tegenwoordig een groot tekort aan geschoold personeel. Vraag is maar of het spoorwegpersoneel, zeker het deel dat al jarenlang bij de NMBS gepamperd wordt, daartoe bereid zal gevonden worden. Tot hiertoe is dat niet het geval. Er zijn al enkele kleine spontane stakingen geweest, o.m. in Namen waar men het goederenstation wil sluiten, maar het dreigt erger te worden. Er is nl een syndicaal plan om de haven van Antwerpen te blokkeren. Daarmee zou 's lands grootste haven dicht gaan, wat een enorme kost aan schadeclaims en verloren winsten zou betekenen. M.a.w. het wordt straks miserie troef voor iedereen en dat door de schuld van dezelfde vakbonden die de NMBS al beheersen sinds haar ontstaan en zich nooit iets van de rendabiliteit van het bedrijf hebben aangetrokken. Als dat nodig was, paste de Belgische staat wel bij. Tijdens Verhofstadt II kreeg het spoor zo 7 miljard euro (!) schulden kwijtgescholden, iets waar Europa het toen niet eens mee was. Het is trouwens datzelfde Europa dat momenteel eist, dat België de liberalisering van het spoor naleeft, zoals alle andere landen dat doen en blijkbaar met meer succes (en minder syndicale obstructies). Het wordt afwachten wat het daar gaat worden, maar in de Antwerpse haven houdt men de adem in. De stad heeft zo al problemen genoeg om dat er nog bij te krijgen.
Tegen mijn verwachtingen in, heeft Di Rupo toch aanvaard om formateur te worden. Enfin, iets in die aard toch, want hij gaat eerst nog eens e.e.a. op papier zetten en het bespreken met alle negen partijen die al eens met elkaar rond de tafel hebben gezeten. Dat lijkt me eerder op nog eens een rondje palaveren. M.i. is de ware reden, waarom Elio il bello nu toehapt, gewoon het feit dat hij (evenals het Hof) wil vermijden dat Bart De Wever aan zet zou komen. Barts partij werd niet eens geraadpleegd en moest het nieuws via de media vernemen. We zijn er dus nog lang niet. In elk geval moet Di Rupo nu kleur bekennen en die kleur zal zeker een stuk minder rood moeten zijn dan zijn partij. Als hij wil slagen, zal zijn partij - in navolging van de Vlaamse premiers die hem de laatste decennia zijn voorafgegaan - flink wat toegevingen moeten doen. Het zal zo eens iets anders zijn, hopelijk. Als dit land wil blijven bestaan, zal het natuurlijk een echte regering moeten hebben. Anders kan men er beter mee ophouden. De critici langs de zijlijn, die al maanden staan te zeggen dat er een regering moét komen, hebben zelf geen oplossing voor de problemen. Dit is een tweelandenland, met twee verschillende democratieën, die in twee aparte verkiezingen hebben uitgemaakt wat er hier moet gebeuren. De uitslag daarvan is in Wallonië compleet anders dan in Vlaanderen. De Wever heeft dan ook (nog maar eens) gelijk, als hij stelt dat het niet aan ons is te bepalen welke francofone partijen er in de volgende regering moeten komen en ook niet aan de francofonen om te zeggen welke Vlaamse partijen erbij moeten zijn. Di Rupo moet dan ook zelf zijn nek eens uitsteken en niet steeds achteruitkijken of alle andere francofone partijen wel achter hem staan. Ieder weldenkend mens weet, dat het in deze al zo gecompliceerde materie waanzin is een regering te vormen met negen partijen. Zoiets lukte zelfs niet in het Italië van voor Berlusconi en 'Italiaan' Di Rupo zal dat hier ook niet lukken. Afgezien van wie er in die volgende regering zal zitten, is het trouwens nóg belangrijker dat die regering een diepgaande staatshervorming én grondige economische hervorming doorvoert. Zonder deze hervormingen zullen liberalen en N-VA nooit in die regering stappen en als gevolg daarvan ook CD&V niet. Het is nu maar wachten op de 'basisnota' van de formateur, waarna we misschien zullen weten of men ermee zal doorgaan of dat het louter een manoeuvre is om te overzomeren. 'Una manovra balneare', zoals ze dat in de Italiaanse politiek noemen.
De trouwe lezers van mijn blog moeten het van mij aannemen: ik zit er voor niets tussen in die affaire van Strauss-Kahn in New-York. Moet dat toch lukken zeker, dat ik vijf dagen vóór zijn arrestatie die man als voorbeeld had aangehaald van de stinkendrijke socialist. Zijn imago zal er trouwens niet beter op worden als men ziet dat hij in 'the big apple' logeerde in een poepchique hotel, in een suite voor hem alleen aan 3.000 dollar per nacht. Die kosten, inbegrepen het vliegen in eerste klasse, zullen dan waarschijnlijk nog betaald worden door het IMF, buiten zijn waarschijnlijk al even hoge wedde. We moeten wel het uiteindelijke verdikt afwachten, want men is alleen schuldig als men veroordeeld wordt. Stel dat die dienstmeid het eens verzonnen had (ze raakte toch weg ondanks de opsluiting). Het waren hallucinante beelden: een kandidaat president van Frankrijk die als een gemene misdadiger geboeid wordt afgevoerd... In elk geval mag hij zijn campagne omtrent die verkiezingen wel vergeten. Ook voor zijn partij is het een ramp. Het schijnt, dat men al een slogan had klaar liggen: 'Yes, he Kahn". Het is maar te zien, wat men daaronder verstaat. De volgende president van Frankrijk zal dan meer dan waarschijnlijk ook geen socialist worden. Mitterand blijft voor de Vijfde Republiek voorlopig de uitzondering, al was ook die niet onbesproken. Die kneep ze echter in het donker, waardoor hij er zich vanaf kon maken met een 'Et alors?'.
Vorige week werd in de Senaat een meerderheid gevonden om een discussie te houden over amnestie aan collaborateurs uit de Tweede Wereldoorlog. Die meerderheid bestond uit alle Vlaamse partijen, met uitzondering van Groen! Alle francofonen stemden tegen. De vraag naar een discussie over een wetsvoorstel ter zake kwam van het Vlaams Belang. Het was de eerste keer in 66 jaar dat een dergelijke mogelijkheid tot discussie werd goedgekeurd in de Senaat. In de Kamer gebeurde dat al eens in februari 1992, toen op vraag van Hugo Coveliers van de toenmalige Volksunie, een partij die mee op basis van de amnestiegedachte was ontstaan. De discussie in de Kamer leidde tot niets. Wat het in de Senaat zal worden, is nog niet zeker, maar de kans dat het hier tot een echt wetsvoorstel zal komen, is bijzonder klein. Daarmee wordt nog maar eens aangetoond dat we hier in een tweelandenland leven, waar twee bevolkinggroepen er over alles en nog wat totaal verschillende meningen op nahouden. Dat Groen! heeft meegestemd met de Franstaligen, zijn we ondertussen gewoon geworden. De simplistische geitenwollensokkendragers weten misschien niet eens wat amnestie betekent en stemmen - zoals gebruikelijk - mee met de Waalse zusterpartij om toch maar de schijn van de zo geroemde Belgische solidariteit hoog te houden. In de Vlaamse media, die altijd toch o zo bekommerd zijn om het Belgisch belang, is er weinig aandacht besteed aan de zaak. In de Franstalige pers zoveel te meer. Zeker toen bleek dat watje De Clerck gezegd had, achter het idee te staan. 'Het is verleden tijd', zei hij 'en het wordt tijd dat we dat vergeten'. Dat is wel niet helemaal correct. Men moet die feiten niet vergeten, maar wel vergeven. Dat kan men in Wallonië en Brussel blijkbaar nog steeds niet, ook niet na twee derden van een eeuw. Van haatdragers gesproken. Vergeten we niet dat amnestie niet bedoeld was (en is) voor feiten van gemeen recht, maar alleen voor mensen die politiek 'fout' waren. Erger nog, er zijn tijdens de repressie na WO II ook heel wat mensen veel te zwaar gestraft geweest voor wat ze al dan niet gedaan zouden hebben. België is het laatste land in Europa waar nog geen amnestie voor feiten uit de Tweede Wereldoorlog is verleend. Tot in Rusland gebeurde dat wel en Frankrijk heeft zelfs een algemene amnestie gegeven voor politieke collaboratie tijdens de Algerijnse oorlog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een land dat niet kan vergeven, krijgt zijn verleden nooit verwerkt en zou dan ook best van al ophouden te bestaan. En het hoeft zeker geen andere landen nog de les te spellen over hoe het in de wereld zou moeten gaan.
Nu Beke zijn ontslag als onderhandelaar heeft gevraagd en we aan het volgende rondje koninklijke consultaties bezig zijn, heeft Albert II beslist, dat het ook voor hem helemaal niet meer dringend is. De man heeft dan ook een verlengd vrij weekeinde genomen, wat we hem in de huidige situatie helemaal niet kwalijk kunnen nemen. Wat wél bedenkelijk is, is dat de vorst een beetje té nadrukkelijk de kaart van de PS trekt. Dat hij De Wever en zijn partij geen goed hart toedraagt, tot daar toe. Die partij heeft - op langere termijn - immers het einde van zijn koninkrijk in haar programma en dat zou ook het einde van de heerschappij der Saksen-Coburgers betekenen. Of het verstandig is, dat zo te laten blijken, is een andere zaak. Albert zou namelijk, net zoals Di Rupo te vinden zijn voor besprekingen met negen partijen, waarschijnlijk met in het achterhoofd de mogelijkheid om de N-VA ergens kwijt te geraken. Daarmee is het Belgisch probleem echter niet opgelost en zal men komen tot een onwerkbare regering, met in Vlaanderen alleen nog N-VA en Vlaams Belang in de oppositie. Met uitzondering van enkele Belgicistische oude knarren, zal men bij CD&V daarop niet zitten te wachten. Een tweede electorale afstraffing zou voor die partij fataal kunnen worden. Dat Albert II de francofone kaart trekt, blijkt trouwens ook uit de koninklijke genadeverzoeken van de laatste vier jaar. In die periode kreeg hij zo'n 1.500 van die verzoeken en die waren vrij gelijkmatig verdeeld over de gemeenschappen. Van de 622 ingewilligde verzoeken, waren er echter 513 Franstaligen die een kwijtschelding kregen, tegenover slechts 109 Nederlandstaligen. Het laatste jaar, 2010, was de verhouding trouwens helemaal zoek: 69 Franstalige tegenover slechts 6 Nederlandstalige verzoeken, een verhouding van 90 tot 10%! Zouden die verzoeken misschien door Paola worden behandeld? Albert zou beter een voorbeeld nemen aan zijn overleden broer. Toen die koning werd en gewaar werd dat het gevaar voor zijn koninkrijk uit de links-Waalse hoek kwam, heeft hij die strekking een voorkeursbehandeling gegeven en zo het gevaar van een republiek doen wijken. Albert zou nu het tegenovergestelde moeten doen en beter de N-VA en de overtuigde Vlamingen in de andere partijen wat welgewilliger zijn. Met zijn huidige politiek van tegenwerking zal hij immers eerder bereiken dat de Vlamingen, terecht trouwens, zijn hele monarchie naar de prullenmand zullen verwijzen. Al dat koninklijk gedoe is trouwens helemaal niet meer van deze tijd en ook niet meer te doen in een land dat in feite bestaat uit twee landen, die met de dag verder uit elkaar groeien.
Bart De Wever heeft overschot van gelijk, waar hij zegt dat er nu maar eens een formateur moet komen. Het zottekensspel heeft al lang genoeg geduurd. Ofwel wordt het Di Rupo, ofwel zal hij zelf desnoods zijn verantwoordelijkheid nemen. Het voorstel van Di Rupo om nog maar eens e.o.a. voorbereider het veld in te sturen, vindt hij totaal overbodig en dat is het ook. Enfin, ondertussen weten we dat Di Rupo ook kan schrijven. Voor de allereerste keer sinds de verkiezingsgesprekken begonnen zijn, meer dan 340 dagen geleden, heeft hij iets op papier gezet. Hij heeft Beke schriftelijk laten weten dat hij het met diens voorstellen niet eens is. Het voorstel van Bart De Wever, het eerste dat destijds op papier stond, werd door de PS na één uur al van tafel geveegd, dit van Beke kreeg een njet nog vóór het officieel bekend werd. Probleem met die Franstaligen van ons in het algemeen en met Di Rupo in het bijzonder is, dat ze geen helemaal verantwoordelijkheid willen nemen. Ze zijn zo gewend te profiteren van het Belgische systeem, dat door Vlaanderen betaald en dus in stand wordt gehouden, dat ze als de dood zijn om daaraan ook maar iets te willen veranderen. Meer geld voor de gewesten willen ze wel geven (en de SP.a staat daarbij de applaudisseren) en ze doen daarbij alsof dat ik weet niet wat is. Echte responsabilisering zit er niet in. Ofwel verschuilt Di Rupo zich achter de Franstalige mede-voorzitters, ofwel achter de negen (9!) partijen waarmee hij zgz aan tafel wil. Van een angsthaas gesproken. In het slechtste geval willen de francofonen een Leterme III, een voortzetting en uitbreiding van de huidige regering in lopende zaken, waarin zij - de francofonen - het toch voor het zeggen hebben. Maar er is nog meer. Op 28 mei a.s. houdt de PS een congres waarbij de voorzitterszetel op het spel staat. Di Rupo bezet die reeds 10 jaar en werd de laatste twee keer verkozen met een score van rond de 90%. Hij zal die score waarschijnlijk weer halen en dan moeten kiezen tussen voorzitterschap en dat van Belgische premier. Hij zal voor dat eerste kiezen. Pikant detail is, dat die verkiezingen eigenlijk voorzien waren voor de maand juli, maar dat men die waarschijnlijk vooruitgeschoven heeft om Di Rupo plezier te doen en hem zo een excuus te geven om geen Belgische premier te moeten worden. De man (!) weet dat hij die laatste job niet aan kan en er zich alleen maar belachelijk kan in maken. Blijft dan het alternatief De Wever. Die weet, dat hij met zijn programma geen schijn van kans zal maken bij de Franstaligen, maar dat hij in dat geval wél zal scoren in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen. Dat wordt dan iets voor na de zomer. 'Overzomeren' noemen ze dat. Voor de volgende regering zou het dan wel eens 'overwinteren' kunnen worden.
Onze economie gaat er de volgende vijf jaar flink op vooruitgaan, althans volgens het Planbureau. Dat bureau schetst een toename met gemiddeld 2,2% per jaar, wat ongeveer een halve procent meer is dan het Europese gemiddelde. Hoera, hoera, dus, want dat betekent ook dat er in die periode elk jaar zo'n kleine vijftigduizend jobs zouden bijkomen. Nu nog de honderdduizende werklozen motiveren om aan de slag te gaan en de toekomst van dit landje is (weer) verzekerd. Zou het? Vergeten we niet dat datzelfde Planbureau de crisis van 2008 niét had zien aankomen. Toen kon het klaarblijkelijk geen jaren vooruitzien, evenmin trouwens als de arrogante ratingbureaus zoals Standard & Poors dat gezien hadden. En er is meer. Nog vrij recent, ergens in maart, werd gesuggereerd, dat de Waalse economie sterker vooruitging dan de Vlaamse en dat ze ons rond 2015 - qua vooruitgang - zelfs zou voorbijsteken. Ik had daarover in mijn blog van 4 maart nog geschreven, dat ze daar in het zuiden van het land dan wel moesten ophouden met te staken van zodra ze er nog maar het woord horen. Die inschatting van de Waalse vooruitgang blijkt nu alles te maken hebben gehad met het feit, dat in 2009 Google en Microsoft enkele grote projecten hadden opgestart in Bergen, toevallig de thuishaven van Di Rupo. Vorig jaar, in 2010, was het grootste nieuwe project in Wallonië een distributiecentrum van Johnson & Johnson en dat leverde slechts 110 nieuwe banen op. In totaal trok Wallonië in 2010 slechts 38 nieuwe buitenlandse investeringen aan, die samen voor 780 nieuwe jobs zorgden. Vlaanderen had er in dat jaar liefst 108 en die zorgden voor 3.907 nieuwe banen. Al deze gegevens zijn feiten van wat gebeurd is. Iets anders dan voorspellingen door een instituut dat eerder wat aan natte vingerwerk lijkt te doen. Het zou beter wat minder van de toren blazen, want de buitenlandse investeringen in 2010 lagen zes procent lager dan het jaar ervoor. Als voornaamste reden wordt daarvoor aangehaald, dat de loonkosten hier te hoog zijn. Om nog maar eens te vergelijken met buurland Nederland, daar kost een werknemer 20% minder. Niet dat die daar minder verdient, het zijn de belastingen op de arbeid die het verschil maken. Misschien kan het Planbureau daar eens een studie over maken...
